ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

[Bonadrug]

Το Σύστημα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1997 από τη Modern Times και αποτελεί τη ελληνική έκδοση της mini σειράς The System που είχε δημοσιεύσει η Vertigo (δηλαδή η DC) το 1996. Το The System είναι δημιουργία του μεγάλου Peter Kuper και αρχικά εκτείνοταν σε 3 τεύχη.

 

Η Modern Times εξέδωσε και τα τρια μαζί σε ένα album το οποίο ενέταξε στη σειρά της Ενήλικη Μυθοπλασία. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ ως τιμή του τεύχους στο εσώφυλλο αναγράφεται 1000 Δρχ. στο εξώφυλλο γράφει 1.500 Δρχ!

 

Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο της έκδοσης της Modern Times:

 

 

 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το έργο του , όπως υπάρχουν μέσα στην ελληνική έκδοση:

 

 

O Peter Kuper ανήκει στη γενιά των καλλιτεχνών που χάρισαν κύρος στα εναλλακτικά underground comics. Πρόκειται για δημιουργό με πείρα και αξιόλογες προσφορές στο χώρο των κόμικς. Έργα του έχουν εμφανιστεί σε σημαντικές εκδόσεις όπως: Time, The New Yorker, The Village Voice, καθώς και στο Mad, όπου τώρα (σ. Σ. : τότε: 1998) εικονογραφεί το Spy vs. Spy του Prohias. Η δημιουργία του Eye Of The Beholder μάλιστα , αποτελεί το πρώτο comic strip που δημοσιευόταν τακτικά στην εφημερίδα The New York Times. Χάρη στο πρωτοποριακό ύφος του, το περιοδικό Rolling Stone τον χαρακτήρισε το 1995 “Hot Comic Book Artist”.

O Peter Kuper, όμως έχει εικονογραφήσει και πολλά βιβλία συμπεριλαμβανομένης και της κόμικ έκδοσης του The Jungle από τον Apton Sinclair. … Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Peter Κuper είναι ένας δημιουργός με αστείρευτη έμπνευση που προσφέρει διαρκώς στους φίλους των κόμικς κάποιο έργο με επαναστατικό χαρακτήρα….. Σημαντικό σταθμό στη σταδιοδρομία του αποτελεί η έκδοση του πολιτικού κόμικ περιοδικού World War 3 Illustrated, το οποίο κυκλοφόρησε το 1979 σε συνεργασία με τον Seth Tobocman.

 

Από την εισαγωγή του Calvin Reid

Το σχέδιο του Peter Kuper δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητο….. Ο Peter Kuper απέκτησε τη θέση του στον κύκλο των σκεπτόμενων και των δημιουργικά «νευρωτικών» καλλιτεχνών , που συνέβαλαν αποφασιστικά στην αλλαγή των αμερικάνικων κόμικς. Τα underground comics της δεκαετίας του 60 αποδέσμευσαν τις δημιουργίες των καλλιτεχνών από τα περιοριστικά μέτρα της American Code Authority και από την κυριαρχία της νέας γενιάς υπερηρώων. Όμως η γενιά των νέων underground δημιουργών στην οποία συμπεριλαμβάνεται κι ο Kuper κατάφερε να μεταφέρει αυτή τη σύγχρονη πνοή και στις δεκαετίες του 80 και του 90 αλλά και να την εμπλουτίσει….

…Το Σύστημα αποτελεί προϊόν όλων των προσπαθειών του Kuper να εντάξει τα κόμικς στο εκάστοτε ιστορικό , κοινωνικό και καλλιτεχνικό τους υπόβαθρο αλλά και σε αυτή την ίδια την καθημερινότητα και πιο συγκεκριμένα στη σκληρή ζωή της Νέας Υόρκης. Το Σύστημα είναι η έκφραση μιας διαδικασίας διαλογισμού πάνω στο κοινωνικό δράμα της ζωής στην πόλη. Τα νήματα της διήγησης δημιουργούν ένα πολύχρωμο συνονθύλευμα αναγνωρίσιμων γεγονότων και καθημερινών καταστάσεων.

Ο Kuper αντιλαμβάνεται το αστικό σύστημα σαν ένα πλέγμα συμπωματικών συναντήσεων, παράλληλων καθημερινοτήτων κοινωνικών και φυλετικών διαφορών, δυσδιάκριτων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που επηρεάζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων. Το Σύστημα απεικονίζει τη δύναμη των συμπτώσεων , τους απλούς διαπροσωπικούς δεσμούς , τις καθημερινές κακοτυχίες , τις περίπλοκες συνέπειες των εθνικών και ταξικών διαφορών και παρουσιάζει αυτό το περίεργο πλέγμα λουόμενο από το φως της τρομακτικής λαμπρότητας της Νέας Υόρκης

 

------

Τα εξώφυλλα της Αμερικάνικης έκδοσης:

 

 

[Mandrake]

Είναι πολύ γ****ο άλμπουμ! Αξίζει! Αναζητήστε το! Συγχαρητήρια για την παρουσίαση και τις πληροφορίες bonadrug!

[Ion]

Όχι ότι ξετρελάθηκα, αλλά τουλάχιστον είναι πολύ πρωτότυπο κόμικ. Διάλογοι δεν υπάρχουν καθόλου, και τα μόνα γράμματα βρίσκονται σε ταμπέλες, διαφημιστικές πινακίδες και τίτλους εφημερίδων. Έτσι, παρά τις 108 σελίδες του (μαζί με εξώφυλλα και έξτρα κείμενα) "διαβάζεται" αρκετά γρήγορα.

 

Το σχέδιο περίεργο αλλά όχι κακό. Η πλοκή αφορά μικρότερες ιστορίες ανθρώπων που δεν έχουν κοινά μεταξύ τους, όμως με κάποιο τρόπο οι ζωές τους συνδέονται, αποδεικνύοντας ότι η ζωή στην μεγαλούπολη αποτελεί ένα σύστημα είτε το θέλουμε είτε όχι. Για κάποιους απ' τους πρωταγωνιστές η ιστορία τελειώνει καλά, για όλους όμως η μοίρα δεν επιφυλάσσει ευχάριστη κατάληξη.

 

Αν το βρείτε αξίζει να το διαβάσετε.

[DJO]

Κι εγώ δεν ξέρω τι γεύση μου άφησε. Ήταν τρελά πρωτότυπο αφού ήταν λες και διάβαζες γκράφιτι μέσα από καρέ, είχε ενδιαφέροντα τρόπο αφήγησης γεγονότων, κάποιοι χαρακτήρες ήταν όλα τα λεφτά (από τον μπεκρούλιακα οδηγό μετρό μέχρι την τζαμάτη ξανθούλα χάκερ της generation X), αλλά στο σύνολό του demi. Αξίζει να το τσεκάρετε πάντως. Μονάχα κλασικά προσοχή στην κλασική ευαίσθητη ράχη της Modern Times όπως το διαβάζετε γιατί μετά το τρίτο κρακ πάει το τομάκι. Όχι αυτό το έχω πάθει με εκτός λέσχης τομάκι, της λέσχης είναι μια χαρά, απλά δίνω heads up.

 

Ένα 7.5/10 από μένα.

[DJO]

Από την στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr:

 

Το Σύστημα: Το βουβό κόμικ της μεγαλούπολης

 

 

Πρέπει να δημιουργήσω το δικό μου σύστημα αν δεν θέλω να υποδουλωθώ στο σύστημα κάποιου άλλου.

 

-William Blake

 

Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το κόμικ του Peter Kuper. Και μαζί με κάποιες σκόρπιες λέξεις του Alexander Pope και του Erasmus Darwin, είναι όσα πρόκειται να δείτε γραμμένα στις σελίδες και στα καρέ του “Συστήματος“. Ο Kuper διαλέγει να μην χειριστεί τον λόγο αλλά μόνο την εικόνα. Και δεν λαθεύει σε αυτή του την επιλογή. Το σχέδιο είναι λίγο παράδοξο, αλλοιώνοντας ελαφρά την πραγματικότητα, τα χρώματα ιδιαίτερα, δίνοντας την εντύπωση πως κάτι δυσοίωνο πλανιέται πάνω από την ιστορία — αλλά στην τελική… όντως κάτι δυσοίωνο πλανιέται πάνω από την ιστορία, τις ιστορίες, το κόμικ το ίδιο.

 

 

Εικόνες διαφορετικές μπλέκονται σε έναν περίεργο χορό στον οποίο όλοι αλλάζουν ντάμες και καβαλιέρους. Πρόσωπα που θα γνωρίσουμε και θα εξαφανιστούν στο πλήθος, μόνο και μόνο για να ξεπροβάλει ένα καινούργιο που θα παραδώσει την σκυτάλη σε ένα άλλο και ένα άλλο και ένα άλλο. Παραμονές εκλογών, οι γιάπηδες ξοδεύουν τα λεφτά τους σε ακριβούς χαρτοφύλακες και στριπτιτζούδες. Δολοφόνοι ψάχνουν το επόμενο θύμα τους, κάποιοι πατεράδες πίνουν για να ξεχάσουν το χαμό του παιδιού τους. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι έχει τα λάθος χρώματα (ένας μαύρος και μία λευκή) και συγκεντρώνει τα άγρια βλέμματα των συντηρητικών. Μπάτσοι, βαποράκια, παπάδες που προφητεύουν το τέλος ενός αμαρτωλού κόσμου. Άστεγοι, τρομοκράτες, διαφθορά, ανέμελοι άνθρωποι στο κέντρο του αστικού τυφώνα. Ένα επικείμενο τέλος που μοιάζει αναπόφευκτο.

 

 

Τα τρία κεφάλαια σε τρία διαφορετικά τεύχη

 

Το “Σύστημα” είναι ένα ιδιαίτερο κόμικ. Σε καμία περίπτωση πειραματικό και δύσκολο, δοκιμάζει όμως τις αντοχές του αναγνώστη υποχρεώνοντάς τον να το διαβάσει χωρίς να το διαβάσει.

 

Μέσα στην υπερβολή των γεγονότων και των καταστάσεων θίγει μία σειρά θεμάτων που έχουν μια κοινή συνισταμένη: τη μοναξιά των μεγαλουπόλεων. Ο ρατσισμός, η φτώχεια, η κατάθλιψη, η βία, η δίψα για εξουσία, πηγάζουν από το αστικό ποτάμι που παρασέρνει χαρακτήρες και συμπεριφορές, μετατρέποντας ανθρώπους σε τέρατα, σε ρετάλια, σε ανίκανους πνευματικά να αλλάξουν τη ρότα τους. Ναι, “Το Σύστημα” είναι ένα βαθιά απαισιόδοξο κόμικ. Ακόμα κι εκεί που προσπαθεί να σε κάνει να χαμογελάσεις όταν ανακαλύψεις έναν “όμορφο” ήρωα, οι επόμενες σελίδες σε ρίχνουν στην παγίδα. Την παγίδα της ίδιας της ζωής: όταν πας να χαρείς, το κακό δεν αργεί να εμφανιστεί. Σκατά, ξέρω — αλλά έτσι δεν είναι η καθημερινότητα στην πόλη;

 

 

Ο Peter Kuper δημιούργησε ένα ποίημα χωρίς στίχους, μια οπτική πανδαισία που σε δένει με όσα γίνονται. Ένα κόμικ που σε κάνει σκλάβο των ματιών σου, με κινηματογραφική χάρη και μια διεισδυτική ματιά στην πρόστυχη πλευρά του Συστήματος. Άραγε έχει άλλη πλευρά το Σύστημα; Ξέρει να ακροβατεί μεταξύ του χυδαίου και της στιγμιαίας ευτυχίας (που υπάρχει, το είπαμε, αλλά τόσο όσο να πονέσει η πτώση που έρχεται μερικές σελίδες αργότερα), της υπερβολής και του άκρατου ρεαλισμού, την αποστασιοποίησης και της ξεκάθαρης θέσης.

 

Ο Kuper και “Το Σύστημα” είναι αφόρητα κλισέ αλλά με εκείνον τον τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση για το αν μπορούσε να γίνει αλλιώς.

 

Ολοκληρώνοντας την “ανάγνωση” του κόμικ, η γεύση είναι στυφή.

 

Η κατάληξη του ερωτευμένου ζευγαριού, το αποτέλεσμα των εκλογών, η αποκάλυψη του δολοφόνου, η τελευταία συγκλονιστική εικόνα, θα σε κάνουν να τρέμεις από τα νεύρα σου και τη θλίψη σου.

 

Όμως… όμως μετά επιστρέφεις στα λόγια του William Blake, τη μόνη σανίδα σωτηρίας, το αληθινό μάθημα ζωής: “Πρέπει να δημιουργήσω το δικό μου σύστημα αν δεν θέλω να υποδουλωθώ στο σύστημα κάποιου άλλου“.