ΕΡΝΙ ΠΑΪΚ: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

[germanicus]

  

 

Μία συνεργασία δύο θρύλων του κόμικ. Σκίτσο Hugo Pratt σε σενάριο Héctor German Oesterheld. Στο οπισθόφυλλο αναφέρει 5 πράγματα για τη σειρά. Εγω θα περιοριστώ στα τυπικά. α/μ, 124 σελίδες, 23,5x30,5 εκ., 11 ιστοριούλες μέσα, τίτλος πρωτότυπου Ernie Pike, έκδοση Ars Longa/ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ του 1995.

 

[starsky]

το πρωτο hugo pratt που πηρα,τα χω σχεδον ολα τωρα,ενδιαφερουσες ολες οι ιστοριες

[KONNOS]

Όντως πολύ δυνατή συνεργασία.Μου άρεσαν όλες οι ιστορίες.Ο χαρακτήρας όπως λέει και στο οπισθόφυλλο βασίζεται στον δημοσιογράφο Ernie Pyle ο οποίος πέθανε το 1945 σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή ο οποίος όχι μόνο επιβίωσε απο τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και απο τον Πόλεμο στην Κορέα.

Μετά τον Hugo Pratt o Oesterheld συνέχισε τις ιστορίες-αφηγήσεις του Έρνι Πάϊκ με τους Alberto Breccia και Francisco Solano Lοpez στο ρόλο του εικονογράφου.

 

Βρήκα και μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη συνεργασία των Pratt-Oesterheld στο wikipedia.Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα:

 

The comic was first published in Hora Cero magazine in 1957 and continued later on "Hora Cero extra" and the weekly supplement. After several years, Hugo Pratt left for Europe, while Oesterheld stayed in Argentina. Hugo Pratt republished Ernie Pike in Italy and other European countries under his sole name.

 

Oesterheld continued the comic with other Argentine artists, like Alberto Breccia and Francisco Solano Lοpez among others. Oesterheld threatened Pratt witha trip to Europe in order to regain "paternity" over the characters, but due to his forced disappearance in the late 70s, this never materialized.

 

Προσωπικά,απο το συγκεκριμένο τόμο ξεχώρισα τις ιστορίες:Ένας Γερμανός Υποπλοίαρχος,Η Απόδραση,Οι 2 φίλοι και Οι μπότες.Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν αλλά αυτές περισσότερο.

[batigoal]

Πολυ ομορφη συλλογη, πραγματικα θελω να χτυπησω το κεφαλο μου στον τοιχο,

εχω αυτο το αλμπουμ στο σπιτι μου εδω και τοσο καιρο και δεν ελεγα να το διαβασω.

Πολυ πανω του μετριου ολες οι ιστοριες, πραγμα σπανιο για τετοιες εκδοσεις

Η ιστορια που ξεχωριζει με μεγαλη διαφορα ειναι η πρωτη, "Ενας Γερμανος υποπλοιαρχος"

και 2-3 ακομα ξεχωριζουν αρκετα απο τις υπολοιπες.

Το κουφο της εκδοσης ειναι τα περιεχομενα, τα οποια βρισκονται στο τελος

Εχω την εντυπωση πως δεν βρισκεται πολυ συχνα, αν παντως σας αρεσει το ειδος, εστω και λιγο,

μην διστασετε να το χτυπησετε αν τυχον βρεθει στο δρομο σας!

 

[Θρηνωδός]

Φοβερή συλλογή, πάλι καλά που επέλεξα να την πάρω. Θεώρησα ότι ήταν στο κλασικό στυλ των πολεμικών με ιστορίες γεμάτες αυταπάρνηση, τον αρρωστημένο ρομαντισμό του πολέμου και την πίστη στον higher cause, τον "ιερό σκοπό".

 

Με τέτοιους δημιουργούς όπως ο Oesterheld και ο Pratt πήρα ακριβώς το αντίθετο. Δυνατές ιστορίες γεμάτες συναίσθημα, αλλά αυτό το συναίσθημα της αποξένωσης, της ψυχικής εξουθένωσης, της απελπισίας. Σου μεταφέρουν τις σκέψεις του καθημερινού στρατιώτη όπως τις συνέλεξε ο Ernie Pyle, του στρατιώτη που στο πεδίο της μάχης ξεχνά πατρίδες και σύνορα σκεπτόμενος αν θα είναι  ζωντανός στα επόμενα 5 λεπτά ή αν θα ξαναδεί τα παιδιά του και την γυναίκα του. Είναι ελάχιστα τα έργα που πραγματικά σου περνάνε την αποτρόπαια φρίκη που έζησαν αυτοί οι άνθρωποι (ενδεικτικά μου έρχεται στο μυαλό το "D-Day through german eyes"  του Holger Eckhertz ή το "The Book Thief" του Marcus Zuzak).

 

Ξεχώρισα τις ιστορίες "Οι δύο φίλοι" και "Οι μπότες". Είναι οι πιο έντονες και αυτές που με επηρέασαν περισσότερο απ'όλες τις άλλες. Σχεδιαστικά είναι ένα αριστούργημα και κράτησα στο μυαλό μου τις εικόνες των εκρήξεων όπου τα θύματα απεικονίζονται ως πολλά μικρά κομμάτια που συνθέτουν ανθρώπινες σκιές. Σε μία στιγμή είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

 

Όλα αυτά βέβαια δεν θα ήταν εφικτά χωρίς τα ποιητικά θα μπορούσα να πω κείμενα του πολεμικού ανταποκριτή που έδωσε το υλικό για αυτές τις ιστορίες. Διαβάστε όλες τις πολεμικές ανταποκρίσεις του Ernie Pyle  από τις 30/12/1940 μέχρι 28/4/1945. Στις 18 Απριλίου του 1945 πέθανε στο Ιαπωνικό μέτωπο και οι δύο τελευταίες ανταποκρίσεις "They Just lay there, blinking" και "Fred Painton: A tribute" δημοσιεύθηκαν μετά τον θάνατο του.

[GeoTrou]

Δεν έχω να πω πολλά για το κόμικ καθαυτό, τουλάχιστον όχι κάτι που δεν έχει αναφερθεί. Εξαιρετικό από κάθε άποψη, με μόνο παράπονο την κατά τόπους ελαφριά πολυλογία. Γνωρίζοντας ότι αυτό ανήκει στα πρώιμα έργα του Pratt, γίνεται σαφέστατο ότι ο Oesterheld είχε καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του αφηγηματικού στυλ του Pratt.  

Και κάτι για την ιστορικότητα του πράγματος...

Spoiler

Η πρώτη ιστορία βασίζεται (όπως μας ενημερώνει ο Πάικ) σε πραγματικό γεγονός. Πρόκειται για τη βύθιση του βρετανικού RMS Laconia, το οποίο μεταμφιέζεται εδώ σε «Λασίνια». Το γερμανικό υποβρύχιο U-156 (K-158 στο κόμικ) όντως, αφού το βύθισε, περιμάζεψε τους επιζώντες, και μάλιστα συνενώθηκε με άλλα γερμανικά υποβρύχια. Δέχτηκε όμως επίθεση από ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό, το οποίο μάλιστα πέτυχε τις βάρκες των επιζώντων. 

Μετά το περιστατικό αυτό, ο αρχηγός του γερμανικού ναυτικού Dönitz, απαγόρευσε τις επιχειρήσεις διάσωσης στα πληρώματα των υποβρυχίων. Αργότερα, στις δίκες της Νυρεμβέργης, η διαταγή αυτή χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα για τα εγκλήματα πολέμου του Dönitz, αλλά γύρισε μπούμερανγκ στους Αμερικανούς, όταν μαθεύτηκε τι έγινε.

 

Το U-156 (μπροστά) και το U-506 (στο βάθος) με επιζώντες του Laconia

 

Ο Werner Hartenstein, καπετάνιος του U-156

 

[JPapados]

ξέρει κανεις σε ποια παρα πεντε δημοσιευτηκαν οι ιστοριες;

[germanicus]

Φαντάζομαι 35-43. +ίσως 63. Στη λίστα που έχει φτιάξει ο ramirez εδώθε, αυτές είναι οι ιστορίες Pratt+Oesterheld

 

 

[Loss]

Αντικαταστάθηκε το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους σε μεγαλύτερη ανάλυση.

[kalamarosoupa]

Έχουμε τα ονόματα των ιστοριών;