Search the Community

Το ιδιαίτερο κόμικ «Sweet Tooth» του Τζεφ Λεμίρ θα γίνει σειρά στο Netflix Έχουν περάσει πάνω από δυο χρόνια από τότε που ο σκηνοθέτης Τζιμ Μικλ και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, μαζί με την γυναίκα του Σούζαν Ντάουνι και το στούντιο παραγωγής που έχουν μαζί με το όνομα Team Downey Productions, είχαν ανακοινώσει πως θα μετέφεραν στην τηλεόραση το κόμικ του Τζεφ Λεμίρ «Sweet Tooth» της Vertigo για λογαριασμό του Hulu. Αλλά όλο αυτόν τον καιρό δεν είχαμε ακούσει κανένα νέο γύρω από την συγκεκριμένη παραγωγή και αυτό μας έκανε να πιστεύουμε πως απλά η ιδέα αυτή δεν προχώρησε παραπέρα. Αλλά από ότι φαίνεται η σειρά απλά άλλαξε τηλεοπτικό «σπίτι» και από το Hulu βρέθηκε στο Netflix, κι όχι μόνο συνεχίζει την παραγωγή της αλλά έχει ήδη και ανακοινωθεί το καστ της, με τον Μικλ να υπογράφει το σενάριο, την σκηνοθεσία και την παραγωγή την οποία μοιράζεται μαζί με τον Μπεν Σουόρτς, με την πρώτη σεζόν να αποτελείτε από οχτώ ωριαία επεισόδια. Το ιδιαίτερο αυτό κόμικ μιλάει για την ιστορία του Γκας, ενός παιδιού που είναι μισό ελάφι μισό αγόρι, ο οποίος φεύγει από το σπίτι του και ξεκινά ένα ταξίδι σε μια μετα-αποκαλυπτική Γη, όπου συναντά και μια ομάδα ανθρώπων αλλά και άλλα παιδιά μισοί άνθρωποι-μισοί ζώα, οι οποίοι προσπαθούν μαζί να ανακαλύψουν το τι πραγματικά έχει συμβεί στον κόσμο. Στη σειρά πρωταγωνιστούν οι Κρίστιαν Κόνβερι («A Beautiful Boy»), Νόσνο Ανόζι («The Laundromat»), Αντίλ Ακχτάρ («The Big Sick»), Γουίλ Φόρτε («The Last Man on Earth») και Τζέιμς Μπρόλιν («Westworld») στον ρόλο του αφηγητή της σειράς. Ακόμα δεν έχει γίνει γνωστή η ημερομηνία κυκλοφορίας της σειράς στο Netflix, αλλά από ότι φαίνεται ο δημιουργός του κόμικ Τζεφ Λεμίρ δεν πρόκειται να ασχοληθεί καθόλου με αυτή καθώς ετοιμάζει καινούργιο τεύχος της σειράς, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος στο twitter. Πηγή [imdb=tt12809988]

Θα σταθεί αντάξια η προσαρμογή του Netflix; Για όσους δεν γνωρίζουν, manga αποκαλούνται, εκτός Ιαπωνίας, τα Ιαπωνικά κόμικς και graphic novels. Στην Ιαπωνία, ο όρος manga αναφέρεται σε οποιοδήποτε κόμικ ή καρτούν, ανεξαρτήτως προέλευσης. Ένας από τους δημοφιλέστερους mangaka (δημιουργούς manga) παγκοσμίως, είναι ο Junji Ito. Ο Ito είναι γνωστός για ιστορίες τρόμου όπως το «Tomie», το «Uzumaki», το «Gyo», το «Hanging Balloons» και πολλές άλλες. Καθιερωμένος ως ένας από τους «δασκάλους» του είδους, ο Ιάπωνας mangaka έχει επιδράσει βαθιά στο σύγχρονο horror. Το «Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre» είναι μια νέα ανθολογία του Netflix, αποτελούμενη από 20 διαφορετικές ιστορίες του δημιουργού προσαρμοσμένες για την οθόνη. Μέχρι σήμερα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να μην «συγκινηθεί» με τη δουλειά του Ito. Συγκίνηση ίσως να μην είναι η σωστή λέξη. Ταρακούνημα μάλλον ή και, αντίθετα, απόλυτο πάγωμα. Το πενάκι του Junji Ito είναι αφάνταστα δυνατό, στο κείμενο και στις εικόνες εξίσου. Το σωματικό horror, το κοσμικό horror, οι φοβίες και οι ψυχώσεις είναι λέξεις κλειδιά που έρχονται κατά νου, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο, αν όχι ανώφελο, να το περιγράψεις. Η φόρμα του manga είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των ιστοριών. Το κάδρο, το γύρισμα της σελίδας και η ασπρόμαυρη παλέτα είναι εργαλεία που ο Ito χειρίζεται μαεστρικά, για να πυροδοτήσει μια αξέχαστη, σωματική αίσθηση ανησυχίας στον αναγνώστη. Όλα αυτά δεν καθιστούν ανέφικτη μια αποτελεσματική προσαρμογή. Στο Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre θα δούμε αυτό το εγχείρημα με ιστορίες όπως το «The Strange Hikizuri Siblings», το «Hanging Balloon”, το «Tomb Town» και το 2o κεφάλαιο του «Tomie» με τίτλο «Photo». Καθένα από τα 12 επεισόδια φαίνεται να διαρκεί γύρω στα 24 λεπτά. Η νέα σειρά του Netflix δεν είναι η πρώτη απόπειρα προσαρμογής των manga του Junji Ito. To 1998 το «Tomie», η πρώτη ταινία βασισμένη σε ιστορία του Ito, δε γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το ίδιο συνέβη και με τις μετέπειτα παραγωγές, που ουδέποτε στάθηκαν αντάξιες του αυθεντικού υλικού. Αυτό δεν είναι ένα κείμενο κριτικής ή εντυπώσεων, αλλά θα τολμήσω να κάνω μια κρίση με αρκετά αυτοπεποίθηση: Καμία προσαρμογή του Ito, ακόμα και μια αντάξια, δε θα καταφέρει να υποκαταστήσει τα manga του. Αν λοιπόν έχετε όρεξη για βουτιά στο εμβληματικό horror του Junji Ito, δείτε την ανθολογία του Netflix, γιατί όχι, αλλά τολμήστε και το manga. Απλώς μην το διαβάσετε το βράδυ πριν τον ύπνο. Και το σχετικό link...

Μαζί με το October Faction, το Netflix ανακοίνωσε τη σειρά Warrior Nun που θα βασίζεται στο Warrior Nun Areala του Ben Dunn. Θα έχει δέκα επεισόδια και θα επικεντρώνεται σε μια νεαρή κοπέλα που ξυπνά στο νεκροτομείο με έναν περίτεχνο μηχανισμό στο σώμα της και πρέπει πλέον να πολεμήσει διάφορους δαίμονες. Πηγή [imdb=tt9059350]

Σειρά του Netflix στα Γιαπωνέζικα βασισμένη στο ομώνυμο manga ( 今際の国のアリス ή άλλως Imawa no Kuni no Arisu). Η πρώτη σεζόν 8 επεισοδίων πρωτοπαίχτηκε στις 10/12/2020 και έχει ήδη προγραμματιστεί 2η σεζόν. Η πλοκή όπως παρουσιάζεται στην περίληψη είναι: "ο Arisu, ένας άνεργος νεαρός πορωμένος με βιντεοπαιχνίδια, βρίσκεται ξαφνικά σε ένα περίεργο άδειο Τόκυο, όπου αυτός και οι φίλοι του πρέπει να συμμετάσχουν σε επικίνδυνα παιχνίδια για να επιβιώσουν. Σε αυτό τον παράξενο κόσμο, ο Arisu συναντά την Usagi, μια νεαρή γυναίκα που συμμετάσχει μόνη της στα παιχνίδια. Μαζί θα πρέπει να λύσουν το ένα μυστήριο μετά το άλλο ενώ ρισκάρουν τις ζωές τους και συνειδητοποιούν τι σημαίνει το να ζεις". Arisu σημαίνει Αλίκη. Usagi σημαίνει λαγός. Οι παραπομπές στην "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" είναι προφανείς Το manga έχει ολοκληρωθεί. 18 τόμοι μεταξύ 2011-2016. Περπάτησε, έβγαλε ένα spin-off το Alice on Border Road (8 τόμοι 2016-2018) και τώρα ρολλάρει ένα ακόμα spin-off, Alice in Borderland: Retry. Επιπρόσθετα έχει ήδη γίνει μια μεταφορά σε 3 επεισόδια κινουμένων/OVA. Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο φτάνει η πρώτη σεζόν. Τέλεψα προ ολίγου το 3ο επεισόδιο, είναι ενδιαφέρον ταξίδι και θα το συνεχίσω παρά το σποιλέριασμα που έχω φάει διότι δεν άντεξα το σασπένς και θέλησα να μάθω τι συμβαίνει γενικά Ειρήσθω εν παρόδω το πήρα πρέφα όταν πέτυχα αρθράκι στο salon.com με τίτλο Forget "The Stand" – "Alice in Borderland" is the wild dystopian ride we've been waiting for. Και όντως το καινούργιο The Stand έχει 5,3 στο imdb και έφαγε τις προάλλες το θάψιμο του από τον @Bonadrug ενώ αυτό εδώ έχει 7,8 στο imdb. (όχι θεϊκό σκορ, αλλά πάνω από το "αξιοπρεπές") λυνξ rotten tomatoes wiki Fandom wiki (και για το κόμικ και για τη σειρά) Θα σποιλεριαστείτε άσχημα όμως άμα το διαβάσετε edit υπάρχει dubbed στα Αγγλικά αλλά υπάρχει προφανώς και στο πρωτότυπο στα Γιαπωνέζικα.

H διάσημη τηλεοπτική σειρά Stranger Things από το 2018 έχει αποκτήσει και τα δικά της κόμικς – τρία από αυτά κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Τα τελευταία χρόνια, το Χόλιγουντ και η μικρή οθόνη κατακλύζονται όλο και περισσότερο από μεταφορές γνωστών σειρών κόμικς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται και το αντίθετο: δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεοπτικές σειρές και ταινίες (όπως το Star Wars, το Dr. Who και το Star Trek) αποκτούν τα δικά τους κόμικς προκειμένου να διευρύνουν το κοινό τους και να συνεχίσουν την παρουσία τους πέραν της οθόνης. Από τα τελευταία παραδείγματα αυτής της τακτικής αποτελούν τα κόμικς της σειράς Stranger Things. Τα εξώφυλλα και των 3 τόμων Stranger Things που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου To Stranger Things αναμφίβολα αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της τελευταίας δεκαετίας. Μια παρέα 12χρονων αγοριών στην αμερικανική κωμόπολη Hawkins του 1983 μπλέκονται σε ένα μυστήριο τρόμου όταν ο φίλος τους, Γουίλ, εξαφανίζεται και ένα κορίτσι με υπερφυσικές δυνάμεις κάνει την εμφάνισή του στην πόλη. Η παρέα των αγοριών μαζί με συγγενείς τους και μια πλειάδα νεαρών ηρώων βρίσκονται στη διάρκεια τεσσάρων σεζόν αντιμέτωποι με υπερφυσικά τέρατα από τη διάσταση «Πάνω Κάτω» (Upside Down), κυβερνητικά πειράματα και συγκαλύψεις, δημιουργώντας ένα μεγάλο φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Η σειρά συνδυάζει με σφιχτοδεμένο σενάριο τη δράση και το μυστήριο των έργων του Stephen King, του Spielberg και του Carpenter με τη γενική ποπ αισθητική και τη νοσταλγία για τη δεκαετία του ’80. To 2018 ανακοινώθηκε η συνεργασία της εκδοτικής Dark Horse Comics με το Netflix για μια πολύχρονη παραγωγή κόμικς από τη σειρά Stranger Things. Από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους που εκδόθηκε το πρώτο κόμικς της συνεργασίας, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 7 μίνι σειρές και μερικές ακόμα μικρότερες αυτοτελείς ιστορίες. Τρεις από αυτές τις μίνι σειρές κυκλοφορούν από το 2019 με τη μορφή ολοκληρωμένων τόμων και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου. Ο πρώτος τόμος που κυκλοφόρησε στα ελληνικά είναι το «Strangers Things: Η Άλλη Πλευρά». Σε αυτή την ιστορία βλέπουμε τα γεγονότα της 1ης σεζόν της σειράς αλλά από την οπτική του εξαφανισμένου παιδιού Γουίλ Μπάιερς. Ο 12χρονος Γουίλ εξαφανίζεται σε μια παράλληλη διάσταση όπου όλα μοιάζουν με τον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια πιο σκοτεινή και παραμορφωμένη εκδοχή του, ενώ ένα αλλόκοσμο τέρας τον καταδιώκει. Ο 1ος αυτός τόμος είναι σκοτεινός, ο αναγνώστης παρακολουθεί ένα φοβισμένο μοναχικό παιδί με μεγάλη φαντασία, που καλείται να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον αντιμέτωπο με έναν ύπουλο θηρευτή. Η διαρκής παρουσία αφηγητή και το αβέβαιο τέλος, με τον Γουίλ να μην καταλαβαίνει αν εν τέλει γύρισε στον πραγματικό κόσμο ή όχι, εντείνουν την αγωνία. Ο τόμος μάλιστα πρόσφατα εξαντλήθηκε και προχώρησε στη δεύτερή του έκδοση. Ο 2ος τόμος κυκλοφόρησε το 2021 στην Ελλάδα, το «Strangers Things: Τρόμος στην Κατασκήνωση». Πρόκειται για την ιστορία του Ντάστιν, ενός από τα τέσσερα κεντρικά αγόρια της σειράς, και του καλοκαιριού του στην επιστημονική κατασκήνωση. Τοποθετημένο ενδιάμεσα στη 2η και την 3η τηλεοπτική σεζόν, ο εξυπνότερος των κεντρικών ηρώων, Ντάστιν, περνάει το καλοκαίρι του στην επιστημονική κατασκήνωση με άλλα παιδιά-ευφυΐες ενώ αντιμετωπίζει έναν μυστηριώδη απαγωγέα ομαδαρχών που φορά μάσκα Αϊνστάιν. Ένα κόμικς σε πιο ανάλαφρο τόνο και ρυθμό από την υπόλοιπη σειρά, αποτελεί ευθεία αναφορά στη σειρά θρίλερ της δεκαετίας του ’80 «Παρασκευή και 13» με τον μασκοφόρο δολοφόνο Τζέισον να δολοφονεί έφηβους κατασκηνωτές. Ο τόμος περιλαμβάνει και την κωμική μικρή ιστορία «Η Οδύσσεια της Έρρικα», διαδραματιζόμενη μετά το τέλος της 3ης σεζόν. Ο τρίτος και τελευταίος μέχρι στιγμής τόμος ονομάζεται «Stranger Things και Dungeons & Dragons». Περιλαμβάνει 3 αλληλένδετες ιστορίες που αναφέρονται στη σχέση της παρέας των αγοριών με το Dungeons and Dragons, το επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που παίζουν και αποτελεί τον κύριο συνδετικό τους κρίκο. Από τη στιγμή που η παρέα μαθαίνει και ξεκινά να παίζει το παιχνίδι, μέχρι τα γεγονότα των τριών πρώτων σεζόν, οι ιστορίες του τόμου δείχνουν πως το Dungeons and Dragons, ακόμα κι αν έμοιαζε με κομμάτι της παιδικής ηλικίας των αγοριών που έπρεπε να αποβάλουν μπαίνοντας στην εφηβεία, εκείνο τους κράτησε ενωμένους και τους έδωσε στήριγμα στις δυσκολίες που βίωσαν κατά τη διάρκεια της σειράς. Και τα τρία έργα αντιμετωπίζουν την πρόκληση να ανταποκριθούν στον υψηλό πήχη που έχει θέσει η τηλεοπτική σειρά. Και όντως τα καταφέρνουν: η σεναριογράφος και των τριών κόμικς, Jody Houser, κατανοεί πλήρως τον κόσμο του Hawkins και απεικονίζει στα σενάριά της όλο το βάθος και την ψυχή των χαρακτήρων ενώ οι διαφορετικοί σχεδιαστές καταφέρνουν τόσο να απεικονίσουν πειστικά το περιβάλλον και τους ήρωες όσο και να φανερώσουν το προσωπικό τους στιλ χωρίς να αντιγράφουν «φωτογραφικά» τους ηθοποιούς της σειράς. Πρόκειται για τρία κόμικς που θα αγαπήσει κάθε φαν της σειράς και που ανοίγουν την όρεξη στον αναγνώστη για μεταφράσεις και των υπόλοιπων κόμικς του περίεργου κόσμου του Stranger Things. Και το σχετικό link...

Στις 18 Φεβρουαρίου του 2022 κυκλοφόρησε στο Netflix η πρώτη σεζόν του The Cuphead Show! Αποτελείται από 12 επεισόδια των 14-16 λεπτών. Πρόκειται για σειρά animation βασισμένο στο γνωστό βιντεοπαιχνίδι Cuphead του στούντιο MDHR που κυκλοφόρησε το 2017. Αυτό που χαρακτηρίζει το βιντεοπαιχνίδι και έγινε προσπάθεια να διατηρηθεί στην σειρά είναι η αισθητική που υπάρχει. Είναι παραπάνω από εμφανής η επιρροή από τις δουλειές της Disney και του Fleischer Studios από την δεκαετία του 1930s και μετά. Για όσους έχουν παίξει το παιχνίδι, θα βρουν πολλούς γνώριμους χαρακτήρες και περιοχές. Αλλά ακόμα και να μην υπάρχει αυτή η επαφή, η δομή της σειράς από αυτοτελή επεισόδια δίνει την δυνατότητα στον οποιοδήποτε να την παρακολουθήσει και να την ευχαριστηθεί. Παρακάτω και το τρέιλερ της σειράς

Το ιδανικό θα ήταν να μη χρειάζεται, να μην υπάρχει καν ως σκέψη, η αναγκαιότητα κι ακόμα περισσότερο η υποχρέωση λήψης συμπεριληπτικών αποφάσεων, καθώς η ίδια η ζωή θα είχε λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού ομάδων πληθυσμού από την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική, καλλιτεχνική ζωή. Η υποεκπροσώπηση, αναμφισβήτητα πραγματική, αυτών των ομάδων μπορεί να πάψει να υφίσταται μόνο με αγώνες και η αλλαγή συνειδήσεων που αυτοί οι αγώνες θα φέρουν θα καταργήσει εκ των πραγμάτων τις «ποσοστώσεις» και τις «κανονιστικού τύπου» παρεμβάσεις που (υποτίθεται πως) λύνουν ένα πρόβλημα, ενώ στην ουσία θεσμοποιούν τις διακρίσεις αντί να τις αίρουν. Ως τότε όμως τι κάνουμε; Εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί και οι αμήχανες, ίσως βεβιασμένες αποφάσεις. Βεβιασμένες όχι υπό την έννοια της άνωθεν επιβολής αλλά μιας οιονεί αντίστροφης αυτολογοκρισίας. Όταν δε αυτή η τακτική εφαρμόζεται αναδρομικά, σε μια προσπάθεια ανατροπής και επανεγγραφής του παρελθόντος και όχι βελτίωσης του μέλλοντος, τα αποτελέσματα προκαλούν ακόμα περισσότερη αμηχανία. Μπορεί ο Στάλιν να διέγραφε άγαρμπα τους πολιτικούς του αντιπάλους από τις φωτογραφίες, σε μια προσπάθεια ρετουσαρίσματος του παρελθόντος και εξάλειψης των ιχνών του, μπορεί το τσιγάρο στα χείλη του Λούκι Λουκ να έγινε στάχυ, μπορεί ο Herge να ξανάγραψε τις πρώτες ιστορίες του για να εξιλεωθεί για τις ακραία ρατσιστικές και αντικομμουνιστικές νεανικές του αντιλήψεις, μπορεί οι πίνακες και τα μουσικά έργα που είχαν τη λέξη «ρωσικό» στον τίτλο τους να αποσύρονται από μουσεία και προγράμματα συναυλιών, μπορεί ακόμα και η ρώσικη σαλάτα να μην περιλαμβάνεται πια στα μενού των «πολιτικά ορθών» εστιατορίων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αίφνης βελτιώθηκε το παρόν και απελευθερωμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος βαδίζουμε προς ένα ανθόσπαρτο μέλλον. Πιο χρήσιμη ίσως θα ήταν η κριτική αποτίμηση του παρελθόντος χωρίς τη βίαιη απομάκρυνση των αποτυπωμάτων του και ιδιαίτερα των καλλιτεχνικών έργων του, που αποτελούν πάντοτε άλλωστε τον πιο πιστό χάρτη της Ιστορίας. Ποιο το παράδειγμα και ποια η αφορμή για όλα αυτά; Μα η σειρά «Sandman» της οποίας την τηλεοπτική προσαρμογή είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις τελευταίες μέρες οι συνδρομητές του Netflix. Δεν θα μπω καθόλου στη συζήτηση περί πιστότητας σε σχέση με το ομώνυμο κόμικς∙ όταν ένα έργο μεταφέρεται από ένα σημειωτικό σύστημα σε ένα άλλο, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν αποκλίσεις και παρεκβάσεις από το πρωτότυπο. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο επικεφαλής της Bιβλιοθήκης, ο λευκός Lucien με τα πεταχτά μαλλιά, γνωστός χαρακτήρας των κόμικς της DC από τη δεκαετία του 1970, έπρεπε να γίνει μαύρη γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι και να μετονομαστεί στο ομόηχο Lucienne. Αν έτσι επιτυγχάνουμε τη συμπερίληψη και τη νύχτα σβήνουμε το φως με τη συνείδησή μας ήσυχη, το δέχομαι. Αμφιβάλλω... Και το σχετικό link...

ΔΕΝ εξηγείται! Κάποιος διαβάζει όλα τα αφιερώματα του και τα κάνει ταινία, δεν εξηγείται αλλιώς! Οι Alex Kurtzman & Roberto Orci (The Island, Mission Impossible 3, Transformers, Star Trek, Cowboys & Aliens) ανέλαβαν να μεταφέρουν το κόμικ της IDW από τους Joe Hill (ιστορία) & Gabriel Rodriguez (σχέδιο, ο γιος του STEPHEN KING) στη μεγάλη οθόνη, για λογαριασμό της DreamWorks Studios. Το Locke & Key διηγείται την ιστορία μιας αλλόκοτης έπαυλης κάπου στην Αγγλία, ονόματι Keyhouse, της οποίας οι πόρτες αλλάζουν όποιον τολμήσει και τις διαβεί... Άραγε ποιο πλάσμα κατοικεί σε αυτήν την έπαυλη και γιατί θέλει να ανοιχτεί η πιο τρομερή από όλες τις πόρτες??? Σύμφωνα με το imdb αναμένεται...φέτος! Αλλά ίσως εννοεί ότι από φέτος θα ξεκινήσει να ετοιμάζεται, αφού ούτε το σενάριο δεν είναι έτοιμο ακόμα. Πηγές: ShH Αφιέρωμα στο Locke & Key by GC [imdb=tt3007572]

Τελικα το ''The Umbrella Academy'' των Gerard Way (σεναριο) και Gabriel Bá (σχεδιο) κατευθυνεται στην τηλεοραση και ειδικοτερα στο Netflix και οχι στη μεγαλη οθονη. Η Umbrella Academy είναι μια δυσλειτουργική σχολή υπερηρώων (The Monocle, Spaceboy, The Kraken, The Rumor, The Séance, Number Five, The Horror, The White Violin) που εννέα χρόνια μετά την διάλυσή της, τα μέλη της επανενώνονται προκειμένου να εξιχνιάσουν τη δολοφονία του πατέρα τους. Ο Gerald Way, που ηταν ο frontman στους My Chemical Romance, δηλωσε οτι ειναι πολυ χαρουμενος που το κομικ του βρηκε στεγη στο Netflix και ανυπομονει να παρουσιασει στο κοινο τον κοσμο του Umbrella Academy που δημιουργησε μαζι με τον Ba. η ελληνικη εκδοση του κομικ (εκδοσεις HELM) περισσοτερα για το κομικ (wiki) αρθρο για το κομικ απο τον Θοδωρη Δημητροπουλο πηγη [imdb=tt1312171]

Άλλη μια κομιξοσειρά έρχεται στο netflix φέτος, το ''Raising Dion'' του Dennis Liu. Πρωταγωνιστούν οι Michael B. Jordan, Jason Ritter και Alisha Wainwright. Η σειρά θα κάνει πρεμιέρα στις 4 Οκτωβρίου του 2019. [imdb=tt7826108]

Αλλο ενα κομικ του Mark Millar βρισκει το δρομο του για τη μικρη οθονη! το ονομα αυτου ''Jupiter's Legacy''. Απο rotten tomatoes: Debuts: Later this year on Netflix Based On: The comic book series by Mark Millar and Frank Quitely Why We Can’t Wait: While the premise – a new generation of superheroes rebelling against and letting down their parents and grandparents – is interesting enough, the program is also the first to emerge from Netflix’s purchase of Millar’s comic book company. And, as it happens, there is plenty of drama behind the scenes with showrunner Steven S. DeKnight (of Netflix’s Daredevil) walking away from the series due to creative differences. Does it bode ill for the show? That’s hard to say as Daredevil survived several executive producer shake-ups throughout its existence. The cast — which includes (clockwise from top left as pictured above) Leslie Bibb, Josh Duhamel, Ben Daniels, Matt Lanter, Mike Wade, Elena Kampouris, and Andrew Horton — will certainly get us to watch the first few episodes, but we’re definitely excited to see if Millar’s work can launch a new Netflix dynasty. περισσοτερα για το comic πηγη [imdb=tt5774002]

Έρχεται σειρά Castlevania στο Netflix Και θα κάνει πρεμιέρα μέσα στο 2017 Το Netflix ανακοίνωσε πως ετοιμάζει animated σειρά για το Castlevania, το διάσημο franchise της Konami, η οποία όπως επιβεβαίωσε ο παραγωγός, Adi Shankar, θα βασίζεται στο Castlevania III: Dracula's Curse. Μέσα από το σχετικό δελτίο Τύπου, αποκαλύφθηκε πως η πρώτη σεζόν θα κάνει πρεμιέρα μέσα στο 2017 με το Castlevania Season 1 - Part 1. Η πρώτη σεζόν θα αποτελείται από τέσσερα parts-επεισόδια των 30 λεπτών, ενώ η δεύτερη σεζόν θα ακολουθήσει το 2018. Η animated σειρά του Castlevania θα εστιάζει στη Belmont clan και το τελευταίο ζωντανό μέλος της, καθώς προσπαθεί να σώσει την ανατολική Ευρώπη από τα χέρια του Vlad Dracula Tepe. O παραγωγός δεν έλειψε να πει πως θα έχει έντονες επιρροές από το Game of Thrones και θα είναι "R-Rated και απίστευτα βίαιο", ενώ στην παραγωγή εμπλέκονται οι Kevin Kolde και Fred Seibert του Adventure Time. Το Castlevania του Netflix θα κάνει πρεμιέρα κάποια στιγμή μέσα στο 2017. Πηγή. [imdb=tt6517102]

Τιμή καταλόγου: 14,90€ Από το οπισθόφυλλο: Μια έκδοση που θα ενδιαφέρει τους τηλεθεατές της ομώνυμης σειράς του Netflix και όχι μόνο, στα γνωστά υψηλά στάνταρντ της Anubis. Το σκίτσο φαίνεται συμπαθητικό και όχι τόσο παράξενο όσο θα περίμενε κανείς από ένα κόμικ με τίτλο "stranger things". Περιέχει και 11 σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα και παραστάσεις.

Σειρά του Netflix βασισμένη στο ομότιτλο κόμικ του Charles Forsman (παρουσίαση εδώ) που πρωτοδημοσίευσε το 2011 σε οκτώ συνέχειες. Η σειρά βγήκε τον Ιανουάριο του 2018 στο Netflix. Στο ρόλο του James έχουμε τον Alex Lawther και σε αυτόν της Alyssa την Jessica Barden. Βρετανικής προέλευσης, αποτελούμενο από 8 ~20λεπτα επεισόδια. Αντιγράφω από την παρουσίαση του κόμικ: "Η υπόθεση αφορά έναν κοινωνιοπαθή έφηβο, τον James, τον οποίο ερωτεύεται μια συμμαθήτρια του, η Alyssa. Οι δυο τους θέλουν να ξεφύγουν από τις οικογένειες και την πόλη τους, οπότε το σκάνε με ένα αυτοκίνητο. Μετά από αρκετές περιπλανήσεις και διάφορες περιπέτειες, καταλήγουν να αναζητούν τον πατέρα της Alyssa που έχει να δει πάνω από 10 χρόνια". Στο κόμικ η σειρά λαμβάνει χώρα στις ΗΠΑ, ενώ εδώ είναι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μια τίμια μεταφορά του κόμικ, αλλά με αρκετές αποκλίσεις, όπως είναι αναμενόμενο. Το κόμικ το χαρακτήρισα εσωστρεφές, αλλά η σειρά κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Αρκετά πιο ξεκάθαρη στους σκοπούς της και σαφώς πιο ευθεία με τους χαρακτήρες της και τις πράξεις τους. Οι δύο ηθοποιοί επιλέχτηκαν κατάλληλα και μου άρεσαν πολύ οι κωμικές ανακουφίσεις τις σωστές στιγμές. Δεν μου άρεσε το πόσο αλληλένδετες είναι οι συμπεριφορές των χαρακτήρων. Επειδή και οι δύο αλλάζουν δραματικά από ένα επεισόδιο και μετά, με παραξένεψε το πόσο ομοιόμορφα φάνηκε να γίνεται αυτό και στους δύο, ταυτοχρόνως. Σε γενικά πλαίσια, πάντως, είναι μια αξιόλογη σειρά. Αν το είδατε χωρίς να διαβάσετε το κόμικ θα σας πρότεινα να το αναζητήσετε. Έχει ενδιαφέρον το πως αλλάζουν ή προσαρμόζονται στοιχεία από το ένα μέσο στο άλλο. Εδώ έχουμε ένα άρθρο για το κόμικ με αφορμή την τηλεοπτική σειρά, και εδώ είναι το θέμα της σειράς στα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ" όπου περιέχει ακόμα ένα άρθρο. Wikipedia [imdb=tt6257970]

Μετά την επιτυχία και την άνοδο του Riverdale και την άνοδο στην τηλεθέαση της δεύτερης σεζόν, ήρθε η ώρα και της Sabrina, σε μια σειρά που θα διασκευάζει το πρόσφατο και πιο ενήλικο The Chilling Adventures of Sabrina. Η σειρά αρχικά ήταν να προβληθεί στο CW αλλά τελικά κατέληξε στο netflix, το οποίο παράγγειλε 2 σεζόν των 10 επεισοδίων έκαστη. Ο Roberto Aguirre-Sacasa θα έχει χρέη σεναριογράφου και εκτελεστικού παραγωγού, ο οποίος θα μοιράζεται το credit με τους Greg Berlanti, Sarah Schechter, το αφεντικό της Άρτσι, Jon Goldwater και τον Lee Toland Krieger που θα σκηνοθετήσει την σειρά. Την Δευτέρα ξεκίνησαν τα συγγραφικά και ελπίζουν 1 Φεβρουαρίου να ξεκινήσει η παραγωγή. Ο λόγος τώρα που δεν την πήρε το CW την σειρά, φημολογείται πως οφείλεται στο ότι οι εταιρίες παραγωγής είναι απασχολημένες στην προετοιμασία του reboot του Charmed. Επίσης, φαίνεται πως το Riverdale το παρακολουθεί πολύς κόσμος μέσω Netflix, οπότε πάνε κατευθείαν εκεί που είναι το κοινό. Πηγές. https://screenrant.com/sabrina-teenage-witch-tv-series-netflix/ https://screenrant.com/riverdale-spinoff-sabrina-netflix/

Μετα το ''The End of the F***ing World'' αλλο ενα κομικ του Charles Forsman μεταφερθηκε στη μικρη οθονη απο το netflix. Ο λογος για το ''I Am Not Okay with This''. Στη σειρα πρωταγωνιστουν η Sophia Lillis και ο Wyatt Oleff. [imdb=tt9446688]

Το 2017 ειχαμε δει τη Charlize Theron στο ''Atomic Blonde''. Φετος θα την δουμε παλι σε κομικσοταινια, το ''The Old Guard''. Η ταινια βασιζεσαι στο ομωνυμο graphic novel των Greg Rucka και Leandro Fernández και θα κανει πρεμιερα στο netflix στις 10 Ιουλιου του 2020. [imdb=tt7556122]

Τo V-Wars έρχεται στην μικρή οθόνη Αντιγράφω από gtvs: H IDW Entertainment σε συνεργασία με την Entertainment One Television θα αναλάβουν την παραγωγή της τηλεοπτική μεταφοράς του κόμικ του Jonathan Maberry. Ο Tim Schlattmann (Dexter& Smallville) έχει αναλάβει να γράψει το σενάριο του πιλότου και θα έχει χρέη ειδικού παραγωγού μαζί με τους Ted Adams και David Ozer μέσω της IDW Entertainment,τους John Morayniss, Michael Rosenberg και Benedict Carver μέσω της eOne Television και τους David Alpert & Rick Jacobs μέσω της Circle of Confusion. Το V-Wars θα διαδραματίζεται σ'έναν κόσμο ο οποίος έχει μεταμορφωθεί από ένα καταστροφικό περιβαλλοντολογικό γεγονός, που απελευθέρωσε έναν ιό χιλίων χρόνων και επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά και με κριτήριο το DNA του. Το αποτέλεσμα είναι βρικόλακες τόσο μοναδικοί όσο και οι πολιτισμοί τους και η αντίδραση των εναπομείναντων ανθρώπων θα είναι πρωτοφανής. Το V-Wars είναι μια σύγκρουση αληθοφανούς επιστήμης, δράση ειδικών δυνάμεων, πολιτικής, ηθικής, τρομοκρατίας και εξερεύνησης του τι σημαίνει άνθρωπος. Οι Gregory Frost, John Everson, Yvonne Navarro και Scott Nicholson είναι μερικοί από αυτούς που έγραψαν για το comic. Η σειρά comic κυκλοφορεί μηνιαία από την IDW. Για το μέλλον η IDW Entertainment και η Entertainment One Television έχουν ανακοινώσει πως θα αναπτύξουν και συν-χρηματοδοτήσουν τηλεοπτικές σειρές οι οποίες θα βασιστούν σε κόμικς της IDW, η οποία έχει στην βιβλιοθήκη της περισσότερους από 300 τίτλους. Οι εν λόγω σειρές αναμένεται να προβληθούν σε ελεύθερα και καλωδιακά κανάλια χωρίς να περάσουν την παραδοσιακή διαδικασία του πιλότου. [imdb=tt7403736]

Το Netflix ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νέα σειρά βασισμένη στο October Faction των Steve Niles και Damien Worm και θα αφηγείται τις περιπέτειες μιας ομάδας κυνηγών τεράτων που επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη ως μέλη μιας μυστικής οργάνωσης. Δημιουργός της σειράς, που θα αποτελείται από 10 επεισόδια που θα σκηνοθετήσουν διαφορετικοί σκηνοθέτες, είναι ο Damian Kindler. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε και άλλη σειρά, βασισμένη στο Warrior Nun Areala. Πηγή [imdb=tt8826128]

Αλλη μια κομικσοταινια θα δουμε το καλοκαιρι στο netflix. Ο λογος για το ''The Last Days of American Crime'' με σκηνοθετη τον Olivier Megaton (των μετριων εως κακων σικουελ του ''Taken''). Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel των Rick Remender και Greg Tocchini και θα κάνει πρεμιερα στις 5 Ιουνιου. [imdb=tt1552211]

Χάρη σ' αυτην την εικονα που ανεβηκε στο twitter ανακαλυψα οτι η συγκεκριμενη ταινια (η οποια παιζεται απο σημερα στο Netflix) ειναι βασισμενη σε graphic novel. Καλη προβολη [imdb=tt8936646]

Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη περίμενε όλη την οικογένεια μου, όταν καθίσαμε να δούμε το Κλάους προχθές το απόγευμα. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που έχω παρακολουθήσει και θα έλεγα και ένα από τα ομορφότερα animation των τελευταίων χρόνων, ενώ σίγουρα είναι το καλύτερο που έχει κάνει παραγωγή το Netflix. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια βόρεια χώρα και πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Τζάσπερ, γόνος μιας μεγάλης και πλούσιας οικογένειας αρχιταχυδρόμων. Ο πατέρας του, διοικητής της Βασιλικής Ταχυδρομικής Ακαδημίας για να τον τιμωρήσει για την τεμπελιά του , τον στέλνει ταχυδρόμο στο ακριτικό νησί Σμιρενσμπεργκ, στη μέση του πουθενά και για να γυρίσει του ζητάει 6000 γράμματα σε ένα χρόνο. Στο νησί ο Τζάσπερ θα συναντήσει πολλές εκπλήξεις - κυρίως δυσάρεστες - μια δασκάλα που έχει ψαράδικο, ένα δεικτικό βαρκάρη και τέλος, ένα περίεργο ξυλοκόπο, ονόματι Κλάους... Η ταινία για μένα τσεκαρει όλα τα απαραίτητα κουτάκια και ισορροπεί άψογα, χιούμορ και συναίσθημα χωρίς να κάνει κοιλιά σε κάποιο σημείο. Εικόνα και ήχος είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα ( υπάρχει και μεταγλωττισμένο , με αρκετά καλή μεταφορά ) και φαίνεται πως είναι ακριβή παραγωγή. Όπως είπα και στην αρχή, εμείς απολαύσαμε την ταινία οικογενειακώς και σιγούρα συστήνεται ανεπιφύλακτα για κάποιο βροχερό Χριστουγεννιάτικο απόγευμα. Βαθμός 8,5 / 10 [imdb=tt4729430]

έρχεται με δικη του σειρα (που αλλου; στο netflix ) teaser video πηγη: http://www.comicbookresources.com/article/netflix-orders-punisher-spinoff-series-starring-jon-bernthal [imdb=tt5675620]

Με αφορμή την ανακοίνωση του Netflix για τη μεταφορά του «Bone» ως σειράς κινουμένων σχεδίων, ανατρέχουμε στην καλλιτεχνική και εκδοτική πορεία ενός εκ των πιο ξεχωριστών έργων στην ιστορία της 9ης Τέχνης. Πριν από 15 χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, ολοκληρώθηκε μία από τις πιο εμβληματικές σειρές κόμικς της σύγχρονης εποχής, η οποία προκάλεσε μια μικρή επανάσταση τόσο με το ιδιαίτερο ύφος της και τον συγκερασμό «ετερόκλητων» αφηγηματικών -αλλά κυρίως σχεδιαστικών- μοτίβων, όσο και με την τόλμη του εκδοτικού εγχειρήματος, το οποίο καβάλησε το ρεύμα των αυτοεκδόσεων που άκμαζε στις ΗΠΑ στα τέλη του 20ού αιώνα, οπότε και ξεκίνησε να δημοσιεύεται. Ο λόγος για το «Bone» του Τζεφ Σμιθ, μια ιστορία κόμικς η οποία ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε συνέχειες το 1991, για να ολοκληρωθεί 13 χρόνια αργότερα, καθιστάμενη ένα πρωτοφανές καλλιτεχνικό και εκδοτικό φαινόμενο. Σήμερα το Netflix ανακοινώνει πως ο ευσεβής πόθος πολλών για μια σειρά κινουμένων σχεδίων βασισμένη στο βραβευμένο δεκάκις με Eisner κόμικς σύντομα θα γίνει πραγματικότητα! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το πρώτο τεύχος του Bone. Όλη η σειρά κυκλοφορεί στα ελληνικά από την Jemma Press. Η ιστορία Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τα τρία ξαδέρφια Μπόουν, τρεις χαρακτήρες με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Φόουν Μπόουν είναι πράος, έξυπνος και μετρημένος, ευγενής και γενναίος – κλασικός πρωταγωνιστής. Η μοναδική του ιδιαιτερότητα είναι η μεγάλη λατρεία για το «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Φόουνι, από την άλλη, είναι ένας πονηρός, άπληστος και φιλάργυρος χαρακτήρας, ο οποίος αντιμετωπίζει κυνικά τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, καταστρώνοντας διαρκώς μηχανορραφίες που συνήθως καταλήγουν σε φιάσκο. Τέλος, ο Σμάιλι είναι ο τρελάρας της παρέας, καλόκαρδος και αφελής, έμπιστος και εύπιστος, που διασκεδάζει να βοηθά τον Φόουνι στις βρομοδουλειές του. Εκδιωγμένοι από τον τόπο τους, την Μπόουνβιλ, μετά από ακόμα ένα φιάσκο των δολοπλοκιών του Φόουνι για περαιτέρω κέρδος και εξουσία, τα τρία ξαδέρφια βρίσκονται στην αρχή της ιστορίας να πλανιούνται άσκοπα σε μια αχαρτογράφητη έρημο. Μια ξαφνική και απρόσμενη επίθεση από... ακρίδες χωρίζει τα τρία ξαδέρφια, τα οποία προσπαθούν εναγωνίως να ξανασμίξουν. Στη διάρκεια της αναζήτησης καταλήγουν σε μια άγνωστη περιοχή που δεν έχουν ξαναντικρίσει, την Κοιλάδα. Εκεί θα συναντήσουν νέους φίλους, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τους κατοίκους της Μπόουνβιλ, αλλά και εχθρούς. Ο κοριός Τεντ και ο μεγάλος αδελφός του, η κυρία Πόσουμ και τα μικρά της, ο μεγάλος Κόκκινος Δράκος, είναι μερικές «ζωόμορφες» φιγούρες του νέου κόσμου, στον οποίο όμως υπάρχουν και... άνθρωποι! Η νεαρή Θορν, η Γιαγιά Μπεν και ο ιδιοκτήτης του μπαρ Μπάρελ Χέιβεν, Λούσιους, θα συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ιστορίας τους ήρωές μας στις περιπέτειές τους ενάντια στους αιμοβόρους Αγριοπόντικες, τον διοικητή τους Κίνγκντοκ και τη μυστήρια μορφή «Αυτού με την Κουκούλα». Τα προβλήματα αυτού του νέου τόπου νομοτελειακά γίνονται και δικά τους. Ο μαγικός κόσμος του Τζεφ Σμιθ Ο δημιουργός τού «Bone» ανακάλυψε από πολύ νωρίς την αγάπη του για τον μαγικό κόσμο της 9ης Τέχνης. Ως παιδί «καταβρόχθιζε» πολλά από τα κόμικς της εποχής του, με ιδιαίτερη συμπάθεια στον θείο Σκρουτζ του Καρλ Μπαρκς και το Pogo του Ουόλτ Κέλι, αλλά και τους ήρωες των Looney Tunes, το κόμικς στριπ «Peanuts» και το ιστορικό MAD Magazine που από μικρός έβλεπε τον πατέρα του να διαβάζει. Μεγαλώνοντας, το ενδιαφέρον του στράφηκε στο υπερηρωικό κόμικς, όπου ξεχώρισε τον Neal Adams («Batman», «Green Lantern»), αλλά και στην επική φαντασία της «Νάρνια» και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», στην επιστημονική φαντασία του «Πόλεμου των Άστρων», φτάνοντας μέχρι και στη σύνθετη γραφή των ομηρικών επών. Τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία εντοπίζει κανείς να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία στις περισσότερες από τις 1.300 σελίδες τού «Bone», μιας ιστορίας που, παρά την έκτασή της και την κυκλοφορία της σε συνέχειες, αποτελεί μια ενιαία καλοσχεδιασμένη περιπέτεια, δομημένη με αρχή, μέση και τέλος. Ο Τζεφ Σμιθ από πολύ μικρή ηλικία πειραματιζόταν στη συγγραφή κόμικς, πλάθοντας ιστοριούλες με τους ίδιους ήρωες των οποίων η ονοματοδοσία επηρεάστηκε από το έργο τού Don Martin για το MAD Magazine, που συνήθιζε να ονομάζει τους χαρακτήρες του «Fonebone». Τα μικρά πόσουμ αποτελούν έναν χαριτωμένο φόρο τιμής στο Pogo, ενώ ο φιλάργυρος Φόουνι Μπόουν έχει σαφείς επιρροές από τον σημαντικότερο χαρακτήρα που εμπνεύστηκε ο Καρλ Μπαρκς, τον τσιγκούνη Σκρουτζ Μακ Ντακ. Η Γιαγιά Μπεν σχεδιαστικά θυμίζει σκόπιμα τον Ποπάι του Σιγκάρ, όντας μάλιστα εξίσου... σκληρό καρύδι. Ακόμα ο Δράκος λειτουργεί διαρκώς στην ιστορία ως «από μηχανής θεός», εντάσσοντας στο παραμύθι του σχήματα εμπνευσμένα από την αρχαία τραγωδία και τα αγαπημένα του ομηρικά έπη, την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» – το Bone είναι μια ιστορία «νόστου», αφού από την αρχή μέχρι το τέλος τα τρία ξαδέρφια αγωνίζονται για να επιστρέψουν πίσω στο σπίτι τους. Τα σκαριφήματα του 10χρονου Σμιθ με τα ξαδέρφια Μπόουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο Η ευκολία με την οποία ο Σμιθ συνθέτει όλα αυτά τα συστατικά αναδεικνύει το μέγεθος της συγγραφικής του δεινότητας, αφού όλα δένουν αβίαστα μεταξύ τους, λες και ήταν φτιαγμένα για να συνυπάρχουν αρμονικά. Με το έργο του ανασύστησε στο κοινό το ποτισμένο νοσταλγία κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες με έναν πρωτόγνωρο ώς τότε τρόπο. Από τη μία έχεις το απλό, καρτουνίστικο σχέδιο και ένα αφηγηματικό μοτίβο το οποίο βασίζεται εν πολλοίς σε ταχύρυθμα gags και αθώο χιούμορ που αποπνέει παιδική αφέλεια, εμποτισμένο, από την άλλη, με την πολυπλοκότητα ενός ρεαλιστικού σχεδίου, σε ένα περιβάλλον γεμάτο μεσαιωνικά στοιχεία βγαλμένα από τις σελίδες βιβλίων επικής φαντασίας, όπως δράκους, ιππότες, σκοτεινούς μάγους. Σε αυτό το περιβάλλον και ανάμεσα στους ενοίκους του, η οικογένεια Μπόουν φαντάζει αρχικά παράταιρη – αυτό όμως που στην αρχή εντοπίζεται ως παραφωνία, σύντομα γίνεται οργανικό και απαραίτητο κομμάτι της ιστορίας. Η ιστορία εξελίσσεται και σταδιακά ωριμάζει κεφάλαιο κεφάλαιο και βιβλίο βιβλίο. Κατά μία ενδιαφέρουσα αλληγορία, όπως στο σύμπαν του Τόλκιν που το Χόμπιτ έχει πολύ πιο έντονο το κωμικό στοιχείο, ενώ στη συνέχεια του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» παρατηρείται μια ξαφνική ωρίμανση, έτσι και στο «Bone» τα πρώτα τεύχη διαπνέονται από αρκετά χαρωπό κλίμα, το οποίο προς το τέλος δίνει τη θέση του σε έντονο δράμα, σκοτεινά μυστήρια και επικές μάχες. Από το 1991 στο 2019 Η βιομηχανία των κόμικς την εποχή που ο Τζεφ Σμιθ έκανε δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα σε αυτή χαρακτηριζόταν από μια νέα τάση, η οποία δημιουργήθηκε προς απάντηση στο καθεστώς πνευματικής ιδιοκτησίας που είχαν καθιερώσει οι μεγάλες εταιρείες του χώρου, όπως η Marvel και η DC, όπου οι δημιουργοί έχαναν κάθε δικαίωμα στο έργο τους άπαξ και το παρέδιδαν. Το εκδοτικό τοπίο άρχισε να αλλάζει, με όλο και περισσότερους δημιουργούς να στρέφονται στις αυτοεκδόσεις – κάπου εκεί δημιουργείται και η Image. Έτσι λοιπόν ο Σμιθ αποφασίζει να δημιουργήσει τη δική του μικρή εκδοτική, την Cartoon Books, με σκοπό να δημοσιεύσει το «Bone». Αν δεν πήγαινε καλά, σε έξι μήνες θα το σταματούσε. Χάρη στην ποιότητα του έργου και τη στήριξη που του επιφύλασσαν οι αναγνώστες, οι ιδιοκτήτες κομιξάδικων, περιοδικά που εξειδικεύονταν στο αντικείμενο, όπως το Wizard, αλλά και συνάδελφοι, όπως ο Neil Gaiman και ο Frank Miller, το «Bone» όχι απλώς δεν σταμάτησε, αλλά βρισκόταν στα ράφια για 55 τεύχη και 13 ολόκληρα χρόνια! Η ιστορία τού «Bone», εκτός από τεύχη, έχει κυκλοφορήσει σε πολλά διαφορετικά φορμά. Η αρχικά ασπρόμαυρη ιστορία συλλέχθηκε σε τόμους, στους οποίους προστέθηκε χρώμα από τον Steve Hamaker όταν την έκδοση ανέλαβε η Scholastic Inc., ενώ το έργο συλλέγεται και ολόκληρο σε δύο περιποιημένους one-shot τόμους: έναν ασπρόμαυρο και έναν έγχρωμο. Σύντομες ιστορίες στο σύμπαν τού «Bone» δημοσιεύτηκαν σε ορισμένες επετειακές εκδόσεις, όπως το «Bone: Coda» με αφορμή τα 25α γενέθλιά του, ενώ κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορα spin-offs, τόσο σε μορφή κόμικς όσο και στη μορφή μυθιστορημάτων, που έχουν κάποια σχέση με τη σειρά όπως το prequel «Rose». Σήμερα το «Bone» παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς στην ιστορία της 9ης Τέχνης, ένα πετυχημένο καλλιτεχνικό και εκδοτικό πείραμα, αφού κατάφερε να ανελιχθεί αβίαστα από την «underground» σκηνή καθιστάμενο... «mainstream». Τόσο mainstream που, αν όλα πάνε καλά, σύντομα θα παρακολουθούμε την τηλεοπτική εκδοχή του στο Netflix ως σειρά κινουμένων σχεδίων, όπως ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά τις αποτυχημένες συζητήσεις με τη Nickelodeon και τη Warner Bros., ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να δούμε πράγματι άλλη μια εμβληματική σειρά κόμικς να περνάει στη μικρή οθόνη. Και το σχετικό link...