Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'joe sacco'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. 32 χρόνια μετά το «Palestine», 15 μετά το «Footnotes in Gaza» και ύστερα από μια σειρά πολεμικές συρράξεις στον πλανήτη που κάλυψε με τα κόμικς του, ο Τζο Σάκο επανέρχεται στην πολύπαθη Παλαιστίνη με τη νέα σειρά του «The War on Gaza». Σαν να μην πέρασε μια μέρα… «Πριν από πολύ καιρό, όταν ήμουν στη Γάζα, είπα στον φίλο μου τι θα έπρεπε να κάνουν οι Παλαιστίνιοι. Θα έπρεπε να παραδειγματιστούν από τον Γκάντι. Και να διαδηλώσουν μαζικά και ειρηνικά στον ισραηλινό φράχτη που περιβάλλει τη Γάζα ώστε ο κόσμος να επιδοκιμάσει τη μη βία τους και να υποχρεώσει τους ντροπιασμένους Ισραηλινούς να βάλουν τέλος στην καταπίεση. Ο φίλος με κοίταξε σαν ούφο. “Τζο, θα μας πυροβολήσουν”. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2018 και 2019, οι κάτοικοι της Γάζας έκαναν κάτι παρόμοιο με αυτό που είχα προτείνει. Στη “Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής”, πέρασαν βδομάδες επί βδομάδων στον οχυρωμένο φράχτη διαμαρτυρόμενοι για τον αποκλεισμό της Γάζας και διεκδικώντας τα δικαιώματά τους όπως καθορίζονταν από τα επί μακρόν αγνοημένα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Οι διαδηλωτές ήταν εντυπωσιακά ειρηνικοί (αν και ορισμένοι πετούσαν πέτρες στα κάγκελα). Και όπως είχε προβλέψει ο φίλος μου, άρχισαν να πυροβολούνται μαζικά. Μερικές εκατοντάδες σκοτώθηκαν και χιλιάδες τραυματίστηκαν. Η Διεθνής Αμνηστία ισχυρίστηκε ότι οι Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές στόχευαν σκόπιμα στα κάτω άκρα ώστε να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες όπως ακρωτηριασμούς. Ο υπόλοιπος κόσμος χασμουρήθηκε και πήγε παρακάτω. Έπειτα από αυτό δεν είχα άλλες προτάσεις για το τι θα έπρεπε να κάνουν οι Παλαιστίνιοι». Έτσι περιγράφει ο Τζο Σάκο το αδιέξοδο του Δυτικού, εκ του ασφαλούς ειρηνιστή, πολίτη απέναντι στην κατάσταση της Παλαιστίνης. Αυτές τις ωραίες σκέψεις τις κάνουμε όλοι. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή από τις σκέψεις μας. Και οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να περιμένουν την έγκρισή μας. Κάπου εκεί, ο «υπόλοιπος κόσμος» χασμουριέται και αλλάζει κανάλι. Ο Τζο Σάκο πιάνει τα μολύβια του και κάνει κόμικς. Η νέα εβδομαδιαία σειρά του με τίτλο The War on Gaza ξεκίνησε πριν από λίγες εβδομάδες στη διαδικτυακή πλατφόρμα του περιοδικού The Comics Journal και είναι ελεύθερα προσβάσιμη (https://www.tcj.com/topic/the-war-on-gaza/). Σε μια σπάνια και ριψοκίνδυνη κίνηση μάλιστα, με δεδομένη την εν γένει φιλοϊσραηλινή αμερικανική στάση παρά τις εξαιρέσεις, ο εκδότης του The Comics Journal και της εταιρείας Fantagraphics Gary Groth, και ο αναπληρωτής εκδότης Eric Reynolds, προλόγισαν τη σειρά με μια εκτενή δήλωση σαφούς υποστήριξης στον παλαιστινιακό λαό, στην οποία κατέληγαν σε μια σειρά αιτημάτων και ζητούσαν «άμεση κατάπαυση του πυρός», «να επιτραπεί άμεσα η ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα», «να μπει τέλος στο ισραηλινό καθεστώς του απαρτχάιντ», «να διαλυθούν οι παράνομοι οικισμοί των εποίκων του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη», «να απελευθερωθούν οι φυλακισμένοι/όμηροι από το Ισραήλ και από τη Χαμάς», «να διερευνηθούν τα εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Δικαστήριο» κ.ά., χρησιμοποιώντας ως κατακλείδα τα λόγια του Αλμπέρ Καμί από το 1945 υπέρ της ειρήνης και ενάντια στη συνέχιση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: «Δεν πρόκειται πια για προσευχή αλλά για απαίτηση που πρέπει να εκφραστεί από όλους τους λαούς προς τις κυβερνήσεις τους – μια απαίτηση να επιλέξουν με σαφήνεια μεταξύ της κόλασης και της λογικής». Στο Palestine (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ) που ξεκίνησε να φιλοτεχνεί το 1992, ο Τζο Σάκο κατέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο τις προσωπικές του μαρτυρίες από την παραμονή του στην Παλαιστίνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως ο ίδιος έχει επανειλημμένα δηλώσει, το κίνητρο για την επίσκεψή του ήταν αρχικά καθαρά προσωπικό, ήθελε να δει με τα μάτια του τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Στην πορεία ωστόσο, ένιωσε την υποχρέωση να μεταφέρει σε κόμικς αυτά που έβλεπε και να τα μεταδώσει σε όσους και όσες δεν αρκούνταν στη σκόπιμη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και της κυβέρνησης αναφορικά με το παλαιστινιακό ζήτημα. «Στον κόσμο του Τζο Σάκο δεν υπάρχουν εικόνες αποκομμένες από κάθε ιστορική ή κοινωνική πηγή, από κάθε ζώσα πραγματικότητα, δεν υπάρχουν γλυκομίλητοι εκφωνητές και παρουσιαστές ούτε γλοιώδεις αφηγήσεις ισραηλινών θριάμβων, δημοκρατίας και επιτευγμάτων ούτε υποκριτικές και εγκεκριμένες απεικονίσεις Παλαιστινίων που πετάνε πέτρες και απαρνούνται τα πάντα, καθώς και εικόνες κακών φονταμενταλιστών, των οποίων ο βασικός σκοπός είναι να κάνουν τη ζωή δύσκολη στους φιλειρηνικούς και κατατρεγμένους Ισραηλινούς […] Ο Σάκο πουθενά δεν πλησιάζει πιο κοντά στην πραγματικότητα της ύπαρξης ενός μέσου Παλαιστινίου από όταν απεικονίζει τη ζωή στη Γάζα, στην εθνική τους Κόλαση», έγραφε ο Έντουαρντ Σαΐντ στην εισαγωγή του στο Palestine. Σε αυτή την κόλαση επέστρεψε ο Σάκο χρόνια αργότερα καθώς τα πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας, αντί να βελτιώνονται, πήγαιναν ακόμη χειρότερα. «Οι Παλαιστίνιοι ποτέ δεν φαίνεται να έχουν την πολυτέλεια να αφομοιώσουν μια τραγωδία πριν τους χτυπήσει η επόμενη», έγραφε ο ίδιος προλογίζοντας το ογκώδες (418 σελίδες) Footnotes in Gaza, ένα σπαρακτικό οδοιπορικό στο παρελθόν και το (τότε) παρόν του πιο μεγάλου και πυκνοκατοικημένου γκέτο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Με μαρτυρίες και αφηγήσεις Παλαιστινίων και με τη δική του αυτοψία, με επισκέψεις σε σπίτια χωρίς στέγες, ξερά χωράφια, λασπωμένους χωματόδρομους, κατεστραμμένα νοσοκομεία και γεμάτα νεκροταφεία, ο Σάκο, απαισιόδοξος και οργισμένος, με μια εξαντλητική τεκμηρίωση και πολλά αποδεικτικά στοιχεία, αποδίδει μια πραγματικότητα διαρκώς αποσιωπημένη στον δυτικό κόσμο. Τα χρόνια που προηγήθηκαν αλλά και αυτά που ακολούθησαν τη δεύτερη επίσκεψή του στην Παλαιστίνη, κάλυψε με τα δημοσιογραφικά του κόμικς τα γεγονότα σε πολλές ακόμα θερμές περιοχές του πλανήτη: τη Βοσνία κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (Safe Area Gorazde, The Fixer), το κατεχόμενο από τους Αμερικανούς Ιράκ, την Ινδία, την Τσετσενία (Journalism), τη γενέτειρά του Μάλτα (The Unwanted), ακόμα και τις ΗΠΑ της ανεργίας, της φτώχειας και του ρατσισμού (Days of Destruction, Days of Revolt). Περισσότερες από τρεις δεκαετίες ωστόσο, μετά την πρώτη του μεγάλη αποστολή στην Παλαιστίνη, φαίνεται ότι τίποτα από τότε δεν έχει αλλάξει. Γι’ αυτό και ο Τζο Σάκο επανέρχεται στη Γάζα, πιο σαρκαστικός, αγανακτισμένος και θυμωμένος από ποτέ. Θυμωμένος με την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ, με το διαρκές χασμουρητό της Δύσης, με την αδιαφορία των πολιτών και περισσότερο απ’ όλα, με την υποκρισία της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην πιο πρόσφατη από τις ιστορίες του της σειράς The War on Gaza αναφέρεται στη διγλωσσία του Τζο Μπάιντεν και στην προσπάθεια των Αμερικανών από τη μια να εξοπλίζουν και να στηρίζουν διαρκώς το Ισραήλ, αλλά από την άλλη να παρουσιάζονται ως ανθρωπιστές. Με αφορμή τα λόγια του εκπροσώπου Τύπου του Λευκού Οίκου John Kirby προς τους διαμαρτυρόμενους δημοσιογράφους («Δείξτε μου ακόμα ένα έθνος, οποιοδήποτε έθνος που κάνει τόσα πολλά όσα οι Ηνωμένες Πολιτείες για να ανακουφίσει τους ανθρώπους της Γάζας από τον πόνο και την οδύνη»), καταλήγει στο δικό του πικρό σχόλιο: «Η Αμερική είχε μόλις εφεύρει τη Γενοκτονία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Η πατέντα εκκρεμεί». Και το σχετικό link...
  2. ramirez

    PALESTINE

    Τιμή: 25 € O Joe Sacco είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση δημοσιογράφου. Πρώτον γιατί όταν αποφασίζει να ασχοληθεί με κάποιο θέμα (ειδικά όταν πρόκειται για πολεμική σύρραξη) δεν αρκείται να ρωτήσει τους εμπλεκόμενους και να παρουσιάσει τις απόψεις τους, αλλά πηγαίνει και μένει στην περιοχή ώστε να δει αλλά και να βιώσει ιδίοις όμμασι τι πραγματικά συμβαίνει. Και δεύτερον, τα ρεπορτάζ του δεν καταλήγουν σε κάποια εφημερίδα, περιοδικό ή βιβλίο πεζού κειμένου αλλά σε κόμικς. Το έκανε στη Βοσνία και έβγαλε τρία σχετικά βιβλία (Safe area Gorazde, The fixer, War 's end - μάλιστα για το πρώτο κέρδισε και ένα Eisner), το έκανε στη Βόρεια Κόρεα (Pyongyang: A Journey in North Korea), και φυσικά και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη δημιουργώντας το εν λόγω βιβλίο. Ο Sacco έμεινε δύο μήνες στην περιοχή, τέλος 1991 και αρχές 1992. Περιηγήθηκε σε διάφορες πόλεις και οικισμούς, μίλησε με πολλούς κατοίκους, έγινε αυτόπτης μάρτυρας καταδρομικών επιχειρήσεων των Ισραηλινών και ένοιωσε το κλειστοφοβικό κλίμα απόγνωσης στο οποίο ζουν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι. Το αποτέλεσμα ήταν ένα λεπτομερές και πολύ δυνατό κόμικ καταγραφής στιγμών και συναισθημάτων. Κυκλοφόρησε αρχικά σε 9 τεύχη μεταξύ 1993 και 1996, και κατόπιν σε τόμους. Το 1996 κέρδισε γι' αυτή του τη δουλειά το American Book Award. Επίσης κυκλοφόρησε και σκληρόδετο, έχοντας ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο με την έκδοση με το μαλακό εξώφυλλο.
  3. «…Και καθώς ζούμε σε έναν κόσμο κορεσμένο από τα ΜΜΕ, στον οποίο οι κυρίαρχες εικόνες των παγκόσμιων ειδήσεων ελέγχονται και διαδίδονται από μια χούφτα ανθρώπους που μένουν σε μέρη όπως το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη, ένας χείμαρρος από λέξεις και εικόνες από βιβλία κόμικς, κατηγορηματικά εντυπωμένες και κάποιες φορές αλλόκοτα εμφατικές και παραφουσκωμένες, ώστε να ταιριάζουν με τις ακραίες καταστάσεις που απεικονίζουν, είναι ένα αξιόλογο αντίδοτο. Στον κόσμο του Τζο Σάκκο δεν υπάρχουν εικόνες αποκομμένες από κάθε ιστορική ή κοινωνική πηγή, από κάθε ζώσα πραγματικότητα· δεν υπάρχουν γλυκομίλητοι εκφωνητές και παρουσιαστές ούτε γλοιώδεις αφηγήσεις ισραηλινών θριάμβων, δημοκρατίας και επιτευγμάτων ούτε υποκριτικές και εγκεκριμένες απεικονίσεις Παλαιστινίων που πετάνε πέτρες και απαρνούνται τα πάντα, καθώς και εικόνες κακών φονταμενταλιστών των οποίων ο βασικός σκοπός είναι να κάνουν τη ζωή δύσκολη στους φιλειρηνικούς και κατατρεγμένους Ισραηλινούς. Αντίθετα, αυτό που παίρνουμε είναι ιδωμένο μέσα από τα μάτια και την προσωπικότητα ενός μετριοπαθούς Αμερικανού με κουρεμένο κοντό μαλλί που φαίνεται να έχει περιπλανηθεί σε έναν άγνωστο και αφιλόξενο κόσμο στρατιωτικής κατοχής, αυθαίρετων συλλήψεων, σπαραξικάρδιων ιστοριών για κατεδαφισμένα σπίτια και απαλλοτριωμένα χωράφια, βασανισμών (‘‘ήπιας φυσικής πίεσης’’) και ολοκληρωτικά κτηνώδους δύναμης γενναιόδωρα, αν όχι με σκληρότητα, επιβεβλημένης, στο έλεος της οποίας οι Παλαιστίνιοι ζούνε σε καθημερινή βάση κάθε ώρα και στιγμή (π.χ. σε ένα περιστατικό ένας Ισραηλινός στρατιώτης αρνείται να αφήσει τους ανθρώπους να περάσουν από ένα μπλόκο στη Δυτική Όχθη εξαιτίας, λέει, ‘‘ΑΥΤΟΥ’’ και κραδαίνει πάνω απ’ τα κεφάλια τους ένα Μ-16 αποκαλύπτοντας συγχρόνως μια πελώρια και απειλητική οδοντοστοιχία». ♦ Απόσπασμα από το προλογικό σημείωμα του Έντουαρντ Σαΐντ στο Palestine του Joe Sacco, εκδόσεις ΚΨΜ, μετάφραση Γιολάντα Τσιαμπόκαλου, 2006. Και το σχετικό link...
  4. Από το «Palestine» του Joe Sacco καταλάβαμε, πολλοί από εμάς που θεωρούσαμε το «Μεσανατολικό» πέρα από τα ενδιαφέροντά μας, πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητα στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη. Συγκλονιστικά επίκαιρο παραμένει, τριάντα σχεδόν χρόνια από τότε που έκανε την εμφάνιση του το αριστουργηματικό κόμικ / graphic novel / βιβλίο (όπως θέλει ας το πει κανείς, δεν έχει σημασία, τέτοια κορυφαία δείγματα του είδους στέκονται άνετα πλάι στα πιο σημαντικά βιβλία) που είχε γράψει και σχεδιάσει ο Αμερικανός (μαλτέζικης καταγωγής) Joe Sacco με βάση την εμπειρία του από την παραμονή του στα κατεχόμενα κυρίως αλλά και στο Ισραήλ, ανάμεσα στο 1991 και το 1992, στα τελειώματα της δεύτερης Ιντιφάντα. Μάζεψε έναν σκασμό βραβεία το Palestine και εδραίωσε το πεπρωμένο του Sacco ως κορυφαίου εκπρόσωπου του εικονογραφημένου ρεπορτάζ μακράς πνοής (ακολούθως θα μετέδιδε καρέ-καρέ τον πόλεμο στη Βοσνία, όπως τον έζησε), και πάλι όμως είναι δύσκολο να αποδοθεί η σημασία του και η εντύπωση που έκανε όταν πρωτοβγήκε. Από εκεί μάθαμε, πολλοί από εμάς που θεωρούσαμε το «Μεσανατολικό» άλυτο και κυρίως πέρα από τα ενδιαφέροντά μας, ή μάλλον από εκεί καταλάβαμε πώς μπορεί να είναι η καθημερινή ζωή σε καθεστώς διαρκούς καταστροφής, κατοχής, καταπίεσης. Επειδή ακριβώς ο Joe Sacco ήταν σαν κι εμάς – με αντίστοιχες προκαταλήψεις, ιδέες, αγκυλώσεις – το Palestine σου άνοιγε τα μάτια. Όχι απαραίτητα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Σου έδινε εικόνα πλαίσιο και χαρακτήρες. Σου έδινε τον τόπο και τον χρόνο. Τα σπαράγματα της καθημερινότητας στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη (αλλά και στο Τελ Αβίβ σε κάποιο σημείο, ένας άλλος κόσμος). Τους λασπωμένους καταυλισμούς και τα ατέλειωτα συντρίμμια. Σου έδινε αλήθεια, που ήταν η δική του αλήθεια, όπως την είδε και την έζησε προσπαθώντας να καταλάβει. Σου έδινε κάτι που δεν μπορεί να κάνει το ρεπορτάζ ή η σκέτη πρόζα. Μια αίσθηση καθημερινής ζωής που κάθε λίγο σπαράσσεται από πράξεις ανείπωτης βίας. Έλεγε αργότερα ο ίδιος: «Οι Παλαιστίνιοι παραδοσιακά απεικονίζονται με δύο τρόπους: είτε ως τρομοκράτες είτε ως θύματα. Σε κάποιες καταστάσεις μπορεί να υπάρχει αλήθεια και στις δύο περιγραφές, επίσης όμως οι Παλαιστίνιοι είναι άνθρωποι οι οποίοι σε προσκαλούν στο σπίτι τους, πάνε σχολείο, έχουν δουλειές, οικογένειες, ζωές». Το διττό υπαρξιακό ερώτημα στο οποίο προσπαθούσε να απαντήσει μέσα τις συναντήσεις του – που απεικονίζονται με μοναδικό τρόπο στο κόμικ – με μια πανσπερμία αληθινών χαρακτήρων ήταν το εξής: «Τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον που νομίζει ότι έχει όλη τη δύναμη; Τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον που πιστεύει ότι δεν έχει καμία;». Όπως σημείωνε ο αείμνηστος Έντουαρντ Σαΐντ (ο τελευταίος επιφανής Παλαιστίνιος διανοούμενος στην Αμερική) στην εισαγωγή της δεύτερης έκδοσης του Palestine: «Οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστράφηκε είναι οι χαμένοι της ιστορίας – εξορισμένοι στις παρυφές, όπου μοιάζουν απελπισμένα να περιφέρονται… Με την εξαίρεση καναδυό πεζογράφων και ποιητών, κανείς δεν απέδωσε ποτέ καλύτερα αυτή την τραγική κατάσταση των πραγμάτων». Και το σχετικό link...
  5. albert

    ΤΕΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ: ΠΡΟΦΙΛ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΣΝΙΑ 1995-96

    Η παρούσα έκδοση έρχεται να συμπληρώσει την παλαιότερη έκδοση από την ομάδα "Ενάντια Στην Λήθη", με τίτλο "The Fixer". Συγγραφέας είναι ο Joe Sacco, δημοσιογράφος αρκετά γνωστός για την ενασχόλησή του με πολύ κρίσιμες ζώνες πολέμου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μια αντίστοιχη ζώνη αποτέλεσαν οι χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το ελληνικό κράτος συμμετείχε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τόσο πολιτικά/υλικά χρησιμοποιώντας όλες τις απολήξεις του, όσο και επιχειρησιακά στέλνοντας παραστρατιωτική ομάδα να πολεμήσει στο πλευρό των Σέρβων φασιστών. Το κόμικ αυτό αποτελείται από δύο ιστορίες που περιγράφουν και αναδεικνύουν την μυρωδιά από την κατάσταση της περιόδου 1995-96. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο "Soba" αποκαλύπτεται ο φιλόδοξος χαρακτήρας από την πλευρά των θυμάτων, ο οποίος κατάφερε να εμφανίζεται στον περίγυρο ως ήρωας πολέμου. Στην δεύτερη, ο Sacco παίρνει συνέντευξη από τον σέρβο διεθνή εγκληματία πολέμου Κάρατζιτς. Ο Κάρατζιτς, ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας», υπήρξε σύμμαχος των εθνικιστικών πολιτικών και του επεκτατισμού του ελληνικού κράτους, αλλά και πιστός φίλος των πολιτικών βιτρινών της εποχής, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Η έκδοση αποσκοπεί στην ανακίνηση του ελληνικού επεκτατισμού και του σέρβικου εθνικισμού. Επιδίωξή της είναι η διατήρηση της μνήμης και η εναντίωση στην κυρίαρχη ελληνική αφήγηση για τους «ορθόδοξους Σέρβους αδερφούς». Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε πολιτικά την προσπάθεια των ολικών αρνητών στράτευσης. (Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων, Ιούνιος 2019, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Περιεχόμενα: -Λίγα λόγια για το Κινηματικό Αρχείο -Πρόλογος του Κινηματικού Αρχείου Ιωαννίνων: -Παρατηρώντας με το μικροσκόπιο -Παρατηρώντας με τα κυάλια -Ποια είναι η σύνδεση όμως όλων των παραπάνω παρατηρήσεων με το μικροσκόπιο αλλά και με τα κυάλια; -Soba -Christmas with Karadzic (συνέντευξη του Κάρατζιτς στον Sacco) Eυχαριστούμε για την διαθεση του κομικ τον φιλο @nikos99
  6. Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δύσκολα θα ξεχαστεί και θα στοιχειώνει πάντα τις μνήμες της «φιλειρηνικής» Ευρώπης. Στη διατήρηση της μνήμης συμβάλλουν καθοριστικά οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις του Joe Sacco μέσα από τις αφηγήσεις διάσημων αλλά και «ανώνυμων» πρωταγωνιστών του πολέμου. Η κόμικς δημοσιογραφία αποτελεί σήμερα μια από τις πλέον δημοφιλείς κατευθύνσεις και τάσεις της ένατης τέχνης και όλο και περισσότεροι δημιουργοί επιλέγουν να μεταφέρουν στο χαρτί ή στην ηλεκτρονική οθόνη τις εμπειρίες τους από τα σημεία του πλανήτη στα οποία γράφεται η Ιστορία. Ο εξηντάχρονος Αμερικανομαλτέζος δημιουργός Joe Sacco είναι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους, καθώς εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες οργώνει τις πιο θερμές ζώνες της Γης και καταγράφει με τα κόμικς του πολέμους, εισβολές, αποκλεισμούς περιοχών, καταστάσεις ακραίας φτώχειας, λιμούς, πολιορκίες. Ποτέ όμως αποστασιοποιημένος αλλά πάντα παίρνοντας θέση απέναντι στα περιστατικά και θέτοντας στο προσκήνιο των ιστοριών του τους ανθρώπους που έζησαν και ζουν μέσα στη δίνη των γεγονότων. Στα τριάντα αυτά χρόνια έχει ταξιδέψει και μεταφέρει τα βιώματά του από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, την Τσετσενία, τις ΗΠΑ και τις περιοχές που μαστίζει η ανεργία και η εγκληματικότητα, από τη Μάλτα και τη δυστυχία των Αφρικανών προσφύγων. Μια από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές αποστολές του ήταν αυτή στη Βοσνία κατά την περίοδο του γιουγκοσλαβικού πολέμου που οδήγησε στον διαμελισμό της χώρας και άφησε ανεπούλωτες πληγές στους κατοίκους της. Προϊόν της μακρόχρονης παραμονής του στη Βοσνία ήταν το μεγάλης έκτασης «Safe Area Gorazde» (κυκλοφόρησε το 2000), που αφορά την περίοδο 1992-1995 και την κατάσταση αποκλεισμού στην Ανατολική Βοσνία. Ως συνέχεια του «Safe Area Gorazde» μπορεί να θεωρηθεί το «The Fixer» (2003) με πρωταγωνιστή έναν αφανή «καταφερτζή» στη Βοσνία και θέμα τις αφηγήσεις του προς τον Joe Sacco γύρω από τον πόλεμο και την πολιτική κατάσταση στην περιοχή και τις συζητήσεις μεταξύ των δύο ανδρών. Η έκδοση αυτή κυκλοφόρησε αργότερα επαυξημένη με επιπλέον ιστορίες από την παραμονή του Sacco στη Βοσνία με τίτλο «The Fixer and Other Stories». Από αυτήν την έκδοση άντλησε το Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων τις δύο ιστορίες που περιλαμβάνονται στο «Τέλος Πολέμου – Προφίλ από τη Βοσνία 1995-96». Σύμφωνα με το πολιτικό σκεπτικό των υπεύθυνων του Κινηματικού Αρχείου, «η παρούσα έκδοση έρχεται να συμπληρώσει την παλαιότερη έκδοση από την ομάδα “Ενάντια στη Λήθη” με τίτλο “The Fixer” […] To κόμικ αυτό αποτελείται από δυο ιστορίες που περιγράφουν και αναδεικνύουν τη μυρωδιά από την κατάσταση της περιόδου 1995-96. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο “Soba”, αποκαλύπτεται ο φιλόδοξος χαρακτήρας από την πλευρά των θυμάτων, ο οποίος κατάφερε να εμφανίζεται στον περίγυρο ως ήρωας πολέμου. Στη δεύτερη, ο Sacco παίρνει συνέντευξη από τον Σέρβο διεθνή εγκληματία πολέμου Κάρατζιτς. Ο Κάρατζιτς, ο τότε πρόεδρος της “σερβικής δημοκρατίας”, υπήρξε σύμμαχος των εθνικιστικών πολιτικών και του επεκτατισμού του ελληνικού κράτους αλλά και πιστός φίλος των πολιτικών βιτρινών της εποχής, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Η έκδοση αποσκοπεί στην ανακίνηση του θέματος του ελληνικού επεκτατισμού και του σερβικού εθνικισμού. Επιδίωξή της είναι η διατήρηση της μνήμης και η εναντίωση στην κυρίαρχη ελληνική αφήγηση για τους “ορθόδοξους Σέρβους αδερφούς”. Στόχος μας είναι να ενισχύσουμε πολιτικά την προσπάθεια των ολικών αρνητών στράτευσης». Στην πρώτη ιστορία, δημιουργημένη το 1998 από τον Joe Sacco, πρωταγωνιστής, όπως συμβαίνει στις περισσότερες από τις καταγραφές του, είναι ένας άνθρωπος που δεν έγινε ποτέ γνωστός στο ευρύ κοινό ούτε έκανε κάτι ξεχωριστό κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η αφήγησή του όμως είναι συγκλονιστική και περιλαμβάνει εν περιλήψει τις εμπειρίες του και τα βιώματά του. «Ήταν πραγματική κόλαση. Η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μου… Κρατιόμουν από τις ρίζες των δέντρων επειδή άνθρωποι τινάζονταν στον αέρα. Έχασα την ακοή μου για 10 μέρες. Ο κόσμος ήταν χωμένος στα χαρακώματα. Τριακόσια άτομα σκοτώθηκαν μέσα σε δυο ημέρες…» είναι τα λόγια του «Soba», που περιγράφει στον Sacco όλα όσα είδε και αισθάνθηκε με τη μέγιστη δυνατή λεπτομέρεια, χωρίς εξωραϊσμούς και στρογγυλέματα. Στη δεύτερη ιστορία, πρωταγωνιστής είναι ο Ράντοβαν Κάρατζιτς και το βασικό της θέμα είναι η περιγραφή της προετοιμασίας και της πραγματοποίησης μιας έστω και σύντομης συνέντευξης με τον αρχηγό των Σερβοβόσνιων από τον Joe Sacco και δυο φίλους και συνεργάτες του δημοσιογράφους, ανήμερα τα Χριστούγεννα στο περιθώριο μιας λειτουργίας σε εκκλησία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία έχει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Sacco, που εκμυστηρεύεται στους αναγνώστες του όλα όσα ένιωθε τις κρίσιμες στιγμές πριν από τη συνέντευξη και κατά τη διάρκειά της αλλά και αμέσως μετά, όταν μαζί με μια οικογένεια Σέρβων της Βοσνίας που δεν ήταν υποστηρικτές του Κάρατζιτς παρακολούθησαν στις ειδήσεις την επίσκεψη του Σέρβου ηγέτη στην εκκλησία και ο ίδιος ο Sacco κρυβόταν για να μη φανεί σε κοινή θέα σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο. Αυτή είναι και μια από τις μεγαλύτερες αρετές του Joe Sacco στις εξιστορήσεις του από κάθε εμπόλεμη ζώνη. Δεν κάνει μόνο μια τεκμηριωμένη έρευνα, δεν βασίζεται μόνο στα ντοκουμέντα και στις μαρτυρίες, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του ως πρωταγωνιστή των ιστοριών, παίρνει μέρος σε αυτές. Ο ίδιος άλλωστε ποτέ δεν έκρυψε ότι οι «ανταποκρίσεις» του δεν υπακούν σε μια ασαφή και νεφελώδη υποτιθέμενη αντικειμενικότητα. Σε όλες τις αφηγήσεις του και στα σχέδιά του παίρνει θέση, τοποθετείται με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο απέναντι στα γεγονότα. Παρουσιάζει τη «δική του» πραγματικότητα και έτσι εμμέσως τάσσεται με τους αδύναμους και τους αδικημένους σε κάθε σύρραξη, σε κάθε πόλεμο, σε κάθε κοσμοϊστορικό γεγονός από το οποίο, φυσικά, χαμένοι βγαίνουν οι αθώοι και όσοι δεν έχουν συμφέροντα. Στο πλαίσιο αυτό της στρατευμένης, στο πλευρό των λαών και όσων έχουν δίκιο απέναντι σε εθνικιστές, πολεμόχαρους και εξουσιαστές, δημοσιογραφίας εντάσσεται αναμφίβολα και το «Τέλος Πολέμου», ένα βιβλίο που λειτουργεί ως υπενθύμιση των γεγονότων στη Βοσνία και ως παρακίνηση για την άμεση ανάληψη δράσης ώστε να αποφευχθεί η επανάληψή τους. Και το σχετικό link...
  7. Σε όποιο κομιξάδικο της Ιταλίας κι αν ζητήσεις κάτι «καλό» και «ιταλικό», είναι το πρώτο όνομα που θα σου προτείνουν. Τα έργα του Zerocalcare συνδυάζουν τις αρετές της αφοπλιστικής ειλικρίνειας της αυτοαναφορικότητας και του έξυπνου αλλά όχι επιτηδευμένου χιούμορ. Αν προσθέσεις σε όλα αυτά λίγη 90s καλτίλα, μια αίσθηση ματαιότητας και ένα απλό, οριακά καρτουνίστικο σχέδιο, που αψηφά κάθε κανόνα ανατομίας, έχεις στα χέρια σου το νέο φαινόμενο της ιταλικής σκηνής κόμικς. «Γένοβα. Η μεγάλη καμπή της ζωής μου. Ήμουν 18. [...] Οι μέρες των G8 ήταν μέρες πολύ έντονες, μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Ήταν μια εμπειρία που μας καθόρισε, είτε θετικά είτε αρνητικά», διηγείται ο Zerocalcare – κατά κόσμον Michele Rech – για τις ημέρες διαμαρτυρίας στη Γένοβα, με αφορμή τη Σύνοδο των G8 της 21ης Ιουλίου του 2001. Το πλήθος των διαδηλωτών έδωσε σε αυτή τη διαμαρτυρία κατά της παγκοσμιοποίησης μια θέση στην ιστορία – κυρίως, όμως, θα μείνει αξέχαστη ως η μεγαλύτερη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά διαδηλωτών στη σύγχρονη ιστορία. Είναι απολύτως λογικό πως το βίωμα μιας τέτοιας ιστορικής στιγμής μπορεί να σε καθορίσει –εν προκειμένω, όχι μόνο ως άνθρωπο, αλλά και ως καλλιτέχνη: «Το πρώτο μου πείραμα σε “κανονικό” κόμικ ήταν η περιγραφή αυτής της εμπειρίας. Όχι κατευθείαν, αλλά ένα χρόνο μετά, όταν συνέλαβαν είκοσι πέντε άτομα για καταστροφές και λεηλασία. Μετά απ’ όσα είχαμε περάσει, έβλεπα ότι δεν είχε τελειώσει ακόμα», εξηγεί ο Zerocalcare στο «χρονολόγιο» της πρόσφατης έκθεσης, αφιερωμένης στο πολυδιάστατο έργο του, στο μουσείο MAXXI στη Ρώμη. Ο Zerocalcare δεν βρέθηκε τυχαία εκεί. Είχε ξεκινήσει ήδη, τα τελευταία πριν από την ενηλικίωση χρόνια του, να αναζητά την ταυτότητά του, στα κοινωνικά κέντρα της Rebibbia, ενός ιδιαίτερου προαστίου της Ρώμης, το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα το σπίτι του. Παιδί της σκληροπυρηνικής punk σκηνής, συχνάζει στα κοινωνικά κέντρα και τις καταλήψεις, όπου και διαμορφώνει την κοινωνικοπολιτική του συνείδηση, αλλά και το καλλιτεχνικό του υπόβαθρο. Σε μια από τις πρώτες του ιστορίες, ο Ντόναλντ με τους Μουργόλυκους κάνουν κατάληψη στο Θησαυροφυλάκιο του Θείου Σκρουτζ, με τον επιθεωρητή Ο’ Χάρα να προσπαθεί μάταια να τους διώξει. Αν και η συγκεκριμένη έμεινε ανολοκλήρωτη, σταδιακά οι δουλειές του Michele βρήκαν τον δρόμο τους σε αυτοεκδόσεις της underground punk σκηνής, ενώ συχνά πυκνά καλούνταν να επιμεληθεί σχέδια για μπλουζάκια, αφίσες συναυλιών ή συγκεντρώσεων, εξώφυλλα δίσκων... Στην ανατολή της νέας χιλιετίας, έρχεται η περίοδος των διαδικτυακών forum: εκεί όπου οι αντιπαραθέσεις στις πλατείες και τους δρόμους δίνουν τη θέση τους σε ιντερνετικές ανταλλαγές απόψεων, με την ανωνυμία των nicknames να αντικαθιστά τα μαντίλια και τις κουκούλες των χούντιζ (hoodies). Επηρεασμένος από την τηλεοπτική διαφήμιση ενός καθαριστικού για σίδερο ρούχων, του ZeroCal, εγγράφεται σε ένα forum διαλόγου με το ψευδώνυμο Zerocalcare. Έκτοτε, το ψευδώνυμο αυτό τον ακολουθεί ως υπογραφή σε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία του – η αναγνωρισιμότητα θα έρθει, βέβαια, λίγα χρόνια μετά. Ο Zerocalcare στήριξε την καμπάνια συγκεντρώσεων #mai_con_Salvini (ποτέ με το Σαλβίνι) με σειρά εικονογραφήσεων Από το 2000 μέχρι το 2011, οπότε και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, ο Zerocalcare δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Συμμετέχει με μικρές ιστορίες σε περιοδικά, ανθολογίες, φανζινάκια, εφημερίδες και ένθετα. Ιστορίες για τη Γένοβα, ιστορίες αντιφασιστικών αγώνων, ιστορίες για τα θύματα της κρατικής καταστολής και του ιταλικού νεοφασισμού. Σιγά σιγά, όμως, αναδύεται στα κόμικς του ένα άλλο στοιχείο, το οποίο μέλλει να κυριαρχήσει στις επόμενες δουλειές του: το στοιχείο της έντονης αυτοαναφορικότητας. Το βιβλίο «La profezia dell’ armadillo» (Η Προφητεία του Αρμαδίλλο) είναι η πρώτη αμιγώς προσωπική εκδοτική προσπάθεια του Zerocalcare. Με αφετηριακό σημείο τον θάνατο μιας παιδικής του φίλης, ο Zerocalcare αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο σε μια γραφή αμιγώς συνειρμική – χωρίς ξεκάθαρο στόχο, γράφει για ότιδήποτε τον απασχολεί, κάνοντας συχνές αναδρομές στο εφηβικό του παρελθόν. Γκράφιτι του Zerocalcare σε έναν τοίχο της περιοχής του, στη Rebbibia (Ρεμπίμπια) της Ρώμης Με την Προφητεία του Αρμαδίλλο ξεκινάει μια ξέφρενη πορεία, καθοριστική όχι μόνο για τον νεαρό σχεδιαστή κόμικς, αλλά και για τη σύγχρονη ιταλική παραγωγή κόμικς. Ο Zerocalcare γίνεται γρήγορα ένα φαινόμενο. Φαινόμενο εκδοτικό – η αυτοέκδοση της «Προφητείας» πούλησε σε χρόνο-ρεκόρ 5.000 αντίτυπα, για να περάσει αργότερα στην «αγκαλιά» του εκδοτικού οίκου Bao Publishing και να επανεκδοθεί άλλες τόσες –, αλλά και φαινόμενο καλλιτεχνικό. Πρόκειται για ένα είδος γραφής που έλειπε όχι μόνο από την ιταλική σκηνή κόμικς, αλλά από την 9η Τέχνη του 21ου αιώνα, συνολικά. Ιστορίες για την απλή αλλά ενίοτε σκληρή καθημερινότητα, χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού, αποτυπώνονται ειλικρινά και εξερευνούν τα σημεία ταύτισης με τους αναγνώστες, κυρίως αυτούς της γενιάς που βίωσε την εφηβεία της στη δεκαετία του ’90. Μια γενιά που μεγάλωσε υπερπροστατευμένη από την οικογενειακή και οικονομική θαλπωρή μια οικονομίας σε άνθηση, για να βρεθεί ξαφνικά μετέωρη σε μια διαρκή αβεβαιότητα, εντελώς απροετοίμαστη. Εύλογα, λοιπόν, οι αναφορές του στη σημερινή πραγματικότητα αποπνέουν μια αίσθηση ματαιότητας, η οποία συνοδεύεται από ένα ιδιαίτερο είδος βιτριολικού χιούμορ, το οποίο δεν τοποθετείται εκεί για να απαλύνει τις πληγές, αλλά για να τις ξύσει με βαρβαρότητα. Στον αντίποδα, οι αναδρομές στο ξέγνοιαστο παρελθόν της παιδικής ηλικίας εκπέμπουν μια έντονη μελαγχολία, μια ενδόμυχη επιθυμία του συγγραφέα να επιστρέψει και να μείνει για πάντα εκεί. Το μπάνερ της ιστοσελίδας του Zerocalcare Παράλληλα με το πρώτο του βιβλίο, ο Zerocalcare ανεβάζει την προσωπική του ιστοσελίδα: www.zerocalcare.it. Ο συνδυασμός παραδοσιακής και διαδικτυακής παρουσίας γρήγορα τον καθιστά έναν από τους πιο δημοφιλείς δημιουργούς κόμικς της γείτονος χώρας, χαρίζοντας στα βιβλία του διαρκή «ρεκόρ» πωλήσεων και θέσεις στα best seller, τόσο σε βιβλιοπωλεία όσο και σε ιστοσελίδες πωλήσεων, όπως το amazon. Από τη Ρώμη... στο Κομπάνι Αφομοιώνοντας αρμονικά διαφορετικά είδη αφήγησης, ο Zerocalcare παρουσίασε, το 2017, μια από τις πιο ιδιαίτερες δουλειές του: το Kobane Calling. Στα βήματα της επιτόπιας, «ερευνητικής... κομικσογραφίας» του Joe Sacco, αποφασίζει να επισκεφτεί τις γραμμές του «κουρδικού» πολέμου, στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας. Το ενδιαφέρον του για τον κουρδικό λαό και τους αγώνες του είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, όταν ο Οτσαλάν είχε καταφύγει στην Ιταλία προς αναζήτηση ασύλου, πριν τελικά αιχμαλωτιστεί στην Κένυα και εκδοθεί στην Τουρκία. Τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το ταξίδι, αλλά και τη συνακόλουθη καταγραφή των όσων έζησε σε κόμικ εξηγεί στις σελίδες του έργου του. Εντυπωσιασμένος από το εγχείρημα της Ρόζαβα, της έκτασης της Συρίας που ανακήρυξαν ως αυτόνομη οι Σύροι Κούρδοι κατά τον συριακό εμφύλιο, ήθελε να δει με τα μάτια του, αλλά και να μεταφέρει στο χαρτί το πειραματικό μοντέλο συμβίωσης που οργανώθηκε με βάση ένα κοινωνικό συμβόλαιο που μιλάει για χειραφέτηση των γυναικών, εθνική και θρησκευτική συνύπαρξη, οικολογία και αναδιανομή του πλούτου. Την ίδια στιγμή, ήθελε το βιβλίο του να αποτελέσει μια παραφωνία στη μονότονη βαβούρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που επικεντρώνονται μόνο στους βομβαρδισμούς και τις συρράξεις, όταν καταπιάνονται με το ζήτημα. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει το στοιχείο του πολέμου, αφού αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα για τους κάτοικους της περιοχής. Άλλωστε, η πρώτη στάση της διαδρομής, το χωριό Μέσερ, από την τουρκική πλευρά των συνόρων, είναι σε απόσταση... βολής από το Κομπάνι, όπου οι Κούρδοι αντιστέκονται στις προσπάθειες του ISIS να το καταλάβουν. Εκεί, ο πρωταγωνιστής και δημιουργός της ιστορίας έρχεται σε επαφή με συναγωνιστές των Κούρδων πολεμιστών, συγγενείς τους, συντρόφους απ’ όλο τον κόσμο που φτάνουν εκεί για να προσφέρουν τις δυνάμεις τους και εθελοντική βοήθεια, αλλά και πολεμιστές που εγκαταλείπουν προσωρινά το μέτωπο για να ξεκουραστούν και να αναρρώσουν. Το Kobane Calling δημοσιεύεται σε συνέχειες, στα ελληνικά, στο περιοδικό Μπλε Κομήτης και αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα από κάθε άποψη. Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη πληροφορίες, χωρίς να γίνεται διδακτική, στραμμένη στην ανάγκη του κουρδικού λαού για ειρηνική συνύπαρξη και ελευθερία. Με το χιούμορ του Zerocalcare διαρκώς διακριτικά παρόν, το Kobane Calling δεν είναι μια απόπειρα ιστορικής καταγραφής, αλλά μια ιστορία ανθρώπινη. Το γεγονός ότι όσοι πρωταγωνιστούν σε αυτή δεν είναι χαρακτήρες - αποκυήματα της φαντασίας του δημιουργού, αλλά πραγματικοί άνθρωποι – κάποιοι εκ των οποίων δεν ζουν σήμερα για να διαβάσουν την ιστορία – κάνει τον αντίκτυπό που αφήνει ακόμα πιο δυνατό. Και το σχετικό link...
  8. Ο Joe Sacco είναι βαθιά πολιτικοποιημένος δημιουργός. Αυτό φαίνεται από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Έτσι και τώρα μας δίνει ένα βαθιά πολιτικοποιημένο κόμικ. Το Gorazde είναι περιοχή της Βοσνίας, με μουσουλμάνους κατοίκους, η οποία κατά την διάρκεια του τριετούς εμφυλίου στην περιοχή πολιορκήθηκε και βρέθηκε αποκλεισμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φυσικά, δεν απέφυγε τίποτα από τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την περίοδο αυτή. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον όμως, η ζωή κυλούσε ή προσπαθούσε να κυλήσει για τους ανθρώπους που παρέμεναν εγκλωβισμένοι. Ο Joe Sacco, με το κόμικ αυτό, μας διηγείται ιστορίες μέσα στην Ιστορία. Πολιτικό κόμικ όπως ανέφερα αλλά και κοινωνικό ταυτόχρονα. Όπως αναγράφεται μέσα, η έκδοση αυτή, ακολουθεί την ειδική έκδοση της Fantagraphics του 2011 και όχι την αρχική του 2000 πάλι από την Fantagraphics Κλείνοντας να πω το εξής. Έχω εντυπωσιαστεί από την έκδοση που κρατάω στα χέρια μου της antifa. 292 βαριές σελίδες από ιλουστρασιόν χαρτί. Το κόμικ καταλαμβάνει τις 240 σελίδες και τις υπόλοιπες εκτενής πρόλογος των εκδοτών και του ίδιου του Joe Sacco, που περιλαμβάνει πολλά σχέδια και πολύ φωτογραφικό υλικό. Μπορείτε να το βρείτε στα 11 ευρώ, μια τιμή που για την ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετική. Ασχέτως με το αν συμφωνείτε με το πολιτικό σκέλος του κόμικς (και των προλόγων), είναι μιά έκδοση που αξίζει να έχετε στην βιβλιοθήκη σας.
  9. Palestine- Το παλμογράφημα της πρώτης Ιντιφάντας μεταφέρεται στο χαρτί Ο Joe Sacco γράφει και σχεδιάζει τις εμπειρίες του από την Παλαιστίνη, μετατρέποντας τελικά την δημοσιογραφικές του παρατηρήσεις σε μια ολόπλευρη βιωματική έρευνα. Η εμπόλεμη κατάσταση της Παλαιστίνης έχει ουκ ολίγες φορές απασχολήσει τα τηλεοπτικά μέσα σε ολόκληρο τον κόσμο, συνοδευόμενη κυρίως με αιματηρές εικόνες από τις επεμβάσεις του ισραηλινού στρατού σε περιοχές αμάχων. Ο συγγραφέας Joe Sacco όντας και ο ίδιος πρόσφυγας τρόπον τινά σε χώρα της Δύσης, ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που κατάφεραν να προσεγγίσουν με μετριοφροσύνη την ζωή και τον μόχθο του παλαιστινιακού λαού. Απόσταγμα αυτής της εμπειρίας είναι τα 9 τεύχη κόμικ που συγκεντρώθηκαν σε ένα νέο επίτομο σχήμα και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Ο ίδιος ο δημοσιογράφος όπως δήλωσε και σε παλιότερη συνέντευξή του, γνώριζε για το παλαιστινιακό ζήτημα ό,τι περίπου πληροφορείται ένας μέσος Αμερικάνος από τα μέσα της χώρας του. Έτσι λοιπόν φτάνει στην Παλαιστίνη με πολύ συγκεκριμένη πληροφόρηση για το ρόλο του Ισραήλ και την ιδιότυπη «κατοχή» που έχει επιβάλλει. Η επαφή του με τους Παλαιστίνιους δεν γίνεται σε χλιδάτες αίθουσες συνδιασκέψεων, αλλά στο δρόμο, συγκεκριμένα στα σπίτια κάποιων οικογενειών που αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο τις μαρτυρίες τους. Με φόβο της ζωής τους και με την απειλή του ισραηλινού στρατού να καιροφυλακτεί κάθε στιγμή, ξετυλίγεται ένα σύνθετο νήμα πόνου, απώλειας αλλά και αμετανόητης ελπίδας. Η αμεσότητα και η απλότητα των περιγραφών ζωντανεύουν μέσα στα ασπρόμαυρα καρέ, που μοιάζουν πολλές φορές να ασθμαίνουν συγκαταβατικά μπροστά στο ψυχολογικό φορτίο της αφήγησης. Το Palestine είναι μια συρραφή εμπειριών και δεν θα πρέπει πρωτίστως να εξετάζεται ως μια βαρύγδουπη πολιτική ανάλυση του ζητήματος της Μέσης Ανατολής και του ρόλου των ΗΠΑ και της Ρωσίας σε αυτό. Μέσα από τις αφηγήσεις εμφανίζεται πλήθος πολιτικών πληροφοριών αλλά ο Joe Sacco επιλέγει να μην πάρει εμφανώς θέση, παρά μόνο στο τέλος του κόμικ που ταυτίζεται με το τέλος του δίμηνου ταξιδιού του. Εξάλλου, είναι ένας άνθρωπος με μάλλον αριστερόστροφα αντανακλαστικά που θέλησε με αυτοθυσία να φωτίσει την αθέατη πλευρά των καταπιεσμένων που είναι τα θύματα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Στο επίπεδο της αντίστασης δεν κρύβονται οι δυο πολιτικές γραμμές, της υποταγής και ειρήνευσης από την μια, και της ρήξης και αντίστασης μέχρι το τέλος από την άλλη, μόνο που η αφήγηση δεν δίνει περαιτέρω χώρο στο να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πεδίο διαπάλης, μιας και εκείνη την χρονική περίοδο όλα τα ενδεχόμενα ήταν πιθανά. Κυρίαρχο θέμα του κόμικ είναι η φυλάκιση των Παλαιστίνιων που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της καταπίεσης που υφίστανται από τους Ισραηλινούς. Οι ακραία μελετημένες μέθοδοι βασανιστηρίων που στόχο έχουν να τσακίσουν το ψυχικό σθένος των φυλακισμένων μοιάζουν βγαλμένες από την ταινία «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου» και ακολουθούνται από τις επίσης απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης στα ολοένα και αυξανόμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρώτη Ιντιφάντα που καλύπτει εν μέρει το κόμικ ήταν η πρώτη οργανωμένη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Παλαιστίνιων και Ισραηλινών όσον αφορά την πραξικοπηματική κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της αργότερα επονομαζόμενης λωρίδας της Γάζας. Από το 1988 μέχρι θεωρητικά το 1991, πρακτικά το 1993, υπήρξε μια σειρά οικονομικών και άλλων μέτρων που υιοθετήθηκαν από το ισραηλινό καθεστώς με τις πλάτες των ΗΠΑ σε βάρος των Παλαιστίνιων. Η εκτίναξη των τιμών σε βασικά αγαθά μαζί με την μαζική ανεργία που επιβάλλει το Ισραήλ βρίσκει τον Joe Sacco να παίρνει τις πολύτιμες συνεντεύξεις του κάτω από στέγες με νάιλον και πατώματα φτιαγμένα από άμμο. Παρά την όποια ανέχεια, η φιλοξενία των Παλαιστίνιων είναι δεδομένη και δημιουργεί αμηχανία μέχρι και στον αναγνώστη. Πέρα από τις επιμέρους μαρτυρίες, εκφράζεται το άγχος του πώς θα ορθοποδούσε ένα υποθετικό κράτος της Παλαιστίνης, μιας και την περίοδο που βρισκόταν ο συγγραφέας, η Ιντιφάντα βρισκόταν σε πλήρη έξαρση και ταυτόχρονα δηλώνεται η αυθόρμητη στήριξη του λαού στο Ιράκ και στον Σαντάμ Χουσεΐν. Σημαντική πλευρά της όλης δημοσιογραφικής έρευνας ήταν η συνομιλία με την Ομοσπονδία Γυναικών που αναδεικνύει την αρκετά προωθημένη πολιτική τοποθέτηση των Παλαιστίνιων και κατά πλειοψηφία μουσουλμάνων γυναικών σχετικά με την παραδοσιακή ενδυμασία και την απελευθέρωση από τον παραδοσιακό θρησκευτικό νόμο που υπαγορεύει το Κοράνι. Το ασπρόμαυρο σχέδιο είναι δουλεμένο και ιδιαίτερα λεπτομερές οπότε καταφέρνει να αποδώσει πλήρως το ρημαγμένο τοπίο της Παλαιστίνης, αν και οι άνθρωποι καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο στα καρέ. Το πλήθος στις δημόσιες αγορές αποτελεί πολλές φορές το φόντο των συζητήσεων και συναντήσεων του συγγραφέα και με την πολύπλοκη και άναρχη δόμηση του χώρου αποπνέει αγοραφοβία στον αναγνώστη. Ο ανθρώπινος παράγοντας εφόσον αποτελεί την κύρια αφηγηματική ύλη του κόμικ κάνει σε κάθε σελίδα αισθητή την παρουσία του. Τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου των Αράβων γίνονται τα στοιχεία για να μετατραπούν σε καρικατούρες και ανάμεσά τους βρίσκεται παράταιρος ο ασθενικός συγγραφέας που μοιάζει με σωσία του Γούντι Άλλεν. Πίσω από τα γυαλιά κρύβονται ανέκφραστα τα μάτια του, που λειτουργούν ως οπτικός καταγραφέας όλων των απαραίτητων πληροφοριών που δεν μπορεί να συγκρατήσει ο φωτογραφικός φακός της κάμεράς του. Μπροστά από τα μάτια του περνούν οι φιγούρες ανέμελων παιδιών που μπορεί στο επόμενο λεπτό να σκοτωθούν από κάποια σφαίρα, παιδιών και εφήβων καταταγμένα από νωρίς, με ψυχή και σώμα αφιερωμένα στην επανάσταση, κοπέλες ατιμασμένες από το καθεστώς που θα αναγκαστούν να μείνουν ανύπαντρες και ηλικιωμένους που μαζεύουν χρήματα για να επισκευάσουν το σπίτι τους ή να επισκεφτούν την οικογένειά τους στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο. Σε όλων το πρόσωπο είναι χαραγμένη η εικόνα του πολέμου, που έρχεται απλά να πυροδοτήσει τον δίκαιο αγώνα τους για Γη και Ελευθερία. Πηγή
  10. GeoTrou

    SACCO JOE [ (1960) ]

    Ο Joe Sacco είναι ένας δημοσιογράφος που κάνει κόμικς ή ένας κομίστας που κάνει ρεπορτάζ. Αυτοδίδακτος, γεννημένος στη Μάλτα το 1960, μεγαλωμένος στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ, ο Sacco έχει γίνει γνωστός μέσω των «ανταποκρίσεων» του από την Παλαιστίνη και τη Βοσνία. Η οικογένεια του Sacco εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες όταν ήταν 12 ετών και λίγο αργότερα, μετακόμισαν σε ένα προάστιο του Πόρτλαντ. Εμπνευσμένος από συγγραφείς όπως ο Hunter S. Thompson, ο George Orwell και ο Michael Herr, αποφάσισε να στραφεί προς τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο τοπικό πανεπιστήμιο, απ' όπου έλαβε το πτυχίο του το 1981. Οι πρώτες δουλειές που έπιασε δεν τον ικανοποίησαν και αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρά του. Εκεί άρχισε να βρίσκεται στο στοιχείο του δουλεύοντας ως δημοσιογράφος σε περιοδικό. Παράλληλα, δοκίμασε την τύχη του στο χόμπι του, τα κόμικς. Μετά από τις πιέσεις ενός εκδότη για τον οποίο έγραφε τουριστικούς οδηγούς, δημιούργησε μια σειρά ρομαντικών κόμικς. Για να μη χάσει τα δικαιώματα διαμονής στις ΗΠΑ, επέστρεψε στο Πόρτλαντ το 1984. Εκεί ίδρυσε το Portland Permanent Press, ένα σατιρικό περιοδικό που έκλεισε δύο χρόνια μετά. Σύντομα άρχισε και την πολυετή συνεργασία του με την Fantagraphics, ως μέλος της συντακτικής ομάδας του The Comics Journal και επιμελητής της σειράς-ανθολογίας Centrifugal Bumble-Puppy (1987) που φιλοξενούσε κόμικς διαφόρων indie δημιουργών, με κυριότερο τον Gilbert Hernandez. Το 1988 άρχισε να ταξιδεύει στην Ευρώπη, καταγράφοντας τις εμπειρίες και τις σκέψεις του στο κόμικ Yahoo (1988-1992). Από το Βερολίνο όπου ζούσε τη δεκαετία του 1990, ταξίδεψε στη Λωρίδα της Γάζας, νιώθοντας ότι «η αμερικανική κάλυψη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή είναι πολύ ρηχή». Το υλικό που μάζεψε από εκεί, είτε γεγονότα στα οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας, είτε ιστορίες που του διηγήθηκαν, αποτέλεσαν τη βάση για το πρώτο σημαντικό του κόμικ. Το Palestine βγήκε σε συνέχειες από το 1993 έως το 1995 και παρά το αναμενόμενο («Δεν ήμουν σίγουρος αν θα τύπωνε κανείς το κόμικς. Νόμιζα ότι ήταν εμπορική αυτοκτονία»), πούλησε χιλιάδες αντίτυπα σε ΗΠΑ και εξωτερικό. Επόμενος σταθμός, το Σαράγιεβο και το Γκόραζντε, όπου μαινόταν ακόμα ο Πόλεμος της Βοσνίας. Σε στυλ παρόμοιο με αυτό του Palestine, ο Sacco εξιστορεί θραύσματα της τραγικής αυτής σύρραξης και της επίδρασης στην καθημερινότητα των Βοσνίων. Το ρεπορτάζ του συγκεντρώθηκε σε τρία ξεχωριστά κόμικς, τα Safe Area Goražde (2000), The Fixer (2003) και War's End (2005), και τον καθιέρωσε ως «τον διάδοχο του Art Spiegelman». Η παραγωγή του Sacco δε σταματά εδώ πάντως. Έχει σχεδιάσει ιστορίες για το American Splendor του Harvey Pekar, ενώ το 2009, δημιούργησε ένα ακόμα κόμικ με θέμα το Παλαιστινιακό, το Footnotes from Gaza. Άξιο αναφοράς είναι και το Notes from a Defeatist (2003), μια συλλογή προσωπικών ιστοριών του Sacco και της οικογένειάς του (όπως οι εμπειρίες της μητέρας του από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), σατιρικά στριπ και «κόμικς-ντοκιμαντέρ» για τους βομβαρδισμούς των Γερμανών αμάχων από τους Συμμάχους ή τη ρήξη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία. Το πιο πρόσφατο πόνημα, Bumf (2014-...), ξεφεύγει από τα έργα που τον έκαναν γνωστό και μπαίνει στα χωράφια της σάτιρας. Στις διακρίσεις του Sacco περιλαμβάνονται ένα American Book Award για το Palestine (το μοναδικό κόμικ που έχει κερδίσει αυτό το βραβείο) και ένα Eisner για το Safe Area Goražde. Οι δύο σημαντικότερες σχεδιαστικές επιρροές του Sacco είναι ο Robert Crumb, γεγονός που φαίνεται τόσο στη γραμμή του, όσο και στο αυτοβιογραφικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τα κόμικς του, και ο Φλαμανδός ζωγράφος Pieter Bruegel ο νεότερος. Σχέδιο του Lighnin' Hopkins από τον Sacco
  11. kwtsos

    THE FIXER: A STORY FROM SARAJEVO .

    Άλλο ένα κόμικ του Joe Sacco που έχουμε την τύχη να δούμε στα ελληνικά. Είναι 1995 και βρίσκεται στο Σαράγιεβο. Εκεί μέσω των αφηγήσεων του fixer του, Νέβεν, μαθαίνει διάφορες ιστορίες σχετικά με την άμυνα της πόλης αλλά και σχετικά με τους ανθρώπους που αναδείχθηκαν σε υψηλές θέσεις του βοσνιακού στρατού κατά την διάρκεια του πολέμου. Κομμάτια της πολιτικής και στρατιωτικής πραγματικότητας της Βοσνίας αποτυπώνονται σε αυτό το κόμικ που εντάσσεται μαζί με το Safe Area Gorazde και το War's End και κάποιες ακόμα μικρές ιστορίες στα κόμικς του δημιουργού σχετικά με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Περιγράφοντας ιστορίες μεγάλου ενδιαφέροντος -χωρίς όμως να λείπουν και οι πιο ανάλαφρες χιουμοριστικές νότες- και με το ατμοσφαιρικό του σχέδιο να σε μεταφέρει σε εμπόλεμες ζώνες όπου οι ζωές κυλάν διαφορετικά δεν μπορεί παρά να προτείνεται για ανάγνωση. Δείγμα από την ξένη έκδοση : Στην Αθήνα το βρήκα σε περίπτερο της πλατείας Εξαρχείων στην τιμή των 7 ευρώ η οποία είναι τρομερό value for money για την ποιότητα έκδοσης αλλά κυρίως για το περιεχόμενο. Σχετικά αναγνώσματα : SAFE AREA GORAZDE ΟΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ PALESTINE
  12. Πριν από επτά χρόνια η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή μέσα στο πλοίο κατά τη μεταγωγή της από τις Φυλακές της Θήβας στην Κρήτη. Οι συνθήκες του θανάτου της πιθανότατα σχετίζονται με τους ανυποχώρητους αγώνες της για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Ένα νέο κόμικς άλμπουμ μιλά για τη βαρβαρότητα ενάντια στις κρατούμενες και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της. «Με λένε Κατερίνα… Είναι 3 του Οκτώβρη. Όχι! Είναι 4, νομίζω. Δεν ξέρω… Ξεχνιέμαι. Δεν πρέπει να ξεχάσω! Δεν πρέπει να αφεθώ!». Έτσι ξεκινά η περιπέτεια της Κατερίνας στο «Για μια ανάσα ελευθερίας» (εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή) του Κυριάκου Μαυρίδη. Και αφορά κάθε «Κατερίνα» που βρίσκεται έγκλειστη στις ελληνικές φυλακές υπό συνθήκες που προσβάλλουν βάναυσα κάθε έννοια ανθρωπισμού. Το άλμπουμ δεν αποτελεί βιογραφία καμιάς συγκεκριμένης κρατούμενης ούτε ακολουθεί κατά γράμμα κάποια πραγματικά γεγονότα. Βασίζεται όμως σ' αυτά που όλοι και όλες λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν πίσω από τα κάγκελα, σε μαρτυρίες και αφηγήσεις γυναικών που βίωσαν τη βιαιότητα και την εκδικητικότητα του σωφρονιστικού συστήματος και, φυσικά, στις καταγγελίες και τις επιστολές της έγκλειστης Κατερίνας Γκουλιώνη αναφορικά με το όνειδος που λέγεται «ελληνικές φυλακές». Ο Μαυρίδης στο εκτενές επιλογικό του σημείωμα αναφέρεται στις «ειδικές συνθήκης κράτησης» ως θεσμού και μεθόδου των τελευταίων δεκαετιών που προέκυψε ως απότοκο της κρατικής καταστολής των αγώνων και των διεκδικήσεων των κρατουμένων αλλά και ως φόβητρο για τους «ελεύθερους». Η αφόρητη μοναξιά και τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλει την κάθε «Κατερίνα» το εκδικητικό σωφρονιστικό σύστημα, βρίσκονται στο επίκεντρο του βιβλίου του Κυριάκου Μαυρίδη Η πλήρης απομόνωση των καταδικασμένων, η καταρρακωμένη αξιοπρέπεια, τα λευκά κελιά με τον διαρκή φωτισμό, η εικοσιτετράωρη επιτήρηση με ηλεκτρονικά μέσα, η απαγόρευση επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, η στέρηση αδειών, ο ατομικός προαυλισμός, η σωματική και ψυχολογική βία, η επέμβαση όχι μόνο στο πνεύμα και τη σκέψη αλλά και στο σώμα των κρατουμένων μέσω ταπεινωτικών εξετάσεων κ.λπ. αποτελούν τα εργαλεία του τρόμου ενός σωφρονιστικού συστήματος που αντί να «σωφρονίσει» (όσο αμφιλεγόμενο κι αν είναι το νόημα του όρου) επιλέγει να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει μέσω του φόβου. «Οι φυλακές, όχι μόνο δεν σωφρονίζουν, αλλά στην ουσία δημιουργούν εγκληματικότητα, διαχωρίζουν χωρικά τον (αστικό κυρίως) πληθυσμό, κατασκευάζουν στο φαντασιακό της κοινωνίας τον εσωτερικό εχθρό, τον “άλλο”, δημιουργούν την ανάγκη για “ασφάλεια”, για περισσότερη αστυνομία, περισσότερες φυλακές. Κι επίσης λειτουργώντας τις περισσότερες φορές μέσα στον αστικό ιστό φροντίζουν για την αυτοπειθάρχηση του πληθυσμού με το παράδειγμά τους, την ύπαρξή τους, την απειλή που θέτουν σε οποιονδήποτε περνά τα όρια της “τάξης”. Ταυτόχρονα θέτουν τα στάνταρ με τα οποία οργανώνονται κι άλλοι χώροι επιτήρησης κι ελέγχου όπως τα σχολεία ή τα εργοστάσια» σημειώνει ο Κυριάκος Μαυρίδης. Επιλέγοντας την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο για την πρωταγωνίστριά του της επιτρέπει να «μοιραστεί» τις δυσοίωνες σκέψεις της και την αφόρητη μοναξιά της αλλά και τη δικαιολογημένη οργή της που όταν συναντιέται με τα κινήματα συμπαράστασης των συντρόφων της μετατρέπονται σε θάρρος και κουράγιο. Τα ασπρόμαυρα σχέδια, η κατάτμηση των σελίδων σε ανομοιόμορφα καρέ, τα πανοραμικά πλάνα, η τοποθέτηση των σκέψεων σε λωρίδες που διαρρηγνύουν τον φυσικό τους χώρο παραπέμπουν στην κόμικς δημοσιογραφία του Joe Sacco. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το «Για μια ανάσα ελευθερίας» δεν αποτελεί δημοσιογραφία, ρεπορτάζ ή ντοκουμέντο. Αυτά που περιγράφει είναι πέρα για πέρα αληθινά όχι για μια κρατούμενη αλλά για την πλειονότητα των κρατουμένων. Που παλεύουν να επιβιώσουν. Κι όπως λέει η Κατερίνα: «Δεν θα τα παρατήσω. Δεν θα τους κάνω αυτή τη χάρη! Οχι! Δεν είμαι μόνη μου! Ξέρω ποια είμαι. Τι πιστεύω. Με λένε Κατερίνα. Έχω χέρια. Έχω φωνή. Ό,τι κι αν κάνουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας το πάρουν αυτό. Θα συνεχίσω να παλεύω για τη ζωή. Για την ελευθερία». Και το σχετικό link...
  13. Kabuki

    ΟΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ .

    Τιμή: 8 ευρώ (Λεφικ 6 ) αποσπάσματα από τον πρόλογο "Οι Ανεπιθύμητοι" βρίσκονται μέσα σ' ένα τόμο με το γενικό τίτλο "Reportages". Για άλλη μια φορά ο Joe Sacco βρίσκεται μπλεγμένος στην αφήγηση ιστορικών ντοκουμέντων και προσωπικών μαρτυριών, που προέρχονται από την Παλαιστίνη, το Ιράκ, την Ινδία, την Τσετσενία και τα παράλια της Μεσογείου. Το νήμα που συνδέει τις ιστορίες, ίσως να είναι ο τίτλος της ιστορίας "εγκλήματα πολέμου" που ξεκινάει τον τόμο... .... Στους "Ανεπιθύμητους" περιγράφεται η πορεία των αφρικανών μεταναστών που ξεκινούν από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, την Αλγερία και το Μαρόκο και προσεγγίζουν την Ευρώπη μέσω της μεσογείου. Ο πρώτος σταθμός, έστω και κατα λάθος, είναι η Μάλτα.... ---------------------------------------------- Ένα πολύ δυνατό κόμικ, στο ντοκυμαντερίστικο ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Joe Sacco. Η αφήγηση χωρίζεται στα δύο, ένα κομμάτι για το πώς βλέπουν τους αφρικανούς μετανάστες οι κάτοικοι της Μάλτας και το άλλο, που περιγράφει την οδύσσειά τους για να βρούν κάποιο μέλλον, οποιοδήποτε μέλλον επιβίωσης... Το καλύτερο του Sacco που έχω διαβάσει ως τώρα!
  14. Η ζωή ενός αμφιλεγόμενου μεσάζοντα Τη δεκαετία του 1990, αυτό που φαινόταν κάποτε αδιανόητο έπαψε να είναι. Ενας ακόμη πόλεμος στην Ευρώπη ξεκινά. Σε κάθε πόλεμο κάποιοι παίζουν τον βρόμικο (αλλά αναπόφευκτο ρόλο του μεσάζοντα, του δαιμόνιου καταφερτζή. Που θα επιβιώσει και θα τη βγάλει καθαρή ανεξαρτήτως συνθηκών. Τουλάχιστον στα μάτια των άλλων. Ποια είναι η πραγματικότητα, όμως; Τη βιογραφία ενός τέτοιου μεσάζοντα και μέσω αυτής την ιστορία του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία φιλοτεχνεί ο Joe Sacco στο The Fixer που επιτέλους κυκλοφόρησε στα ελληνικά. Το δίλημμα τίθεται συχνά στους αναγνώστες των σύγχρονων εναλλακτικών κόμικς: Τελικά ο Joe Sacco είναι ένας επιτυχημένος δημιουργός κόμικς ή ένας δαιμόνιος πολεμικός ανταποκριτής; Η απάντηση δεν είναι η προφανής. Γιατί ο Joe Sacco δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι ένας καλλιτέχνης που αξιοποιεί την τέχνη των κόμικς ως προς τη φόρμα της επιτέλεσης με πρώτη ύλη τις προσωπικές του μαρτυρίες από τις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του, ωστόσο, δεν είναι ένα ρεπορτάζ δοσμένο σε κόμικς. Ο συνδυασμός των ικανοτήτων του δημιουργεί ένα πολλαπλασιαστικό υβριδικό αποτέλεσμα που δεν μπορεί να κρίνεται μόνο με τους όρους των κόμικς ούτε μόνο με τους όρους της δημοσιογραφίας. Αλλά ως έργο τέχνης που, αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, υλοποιείται ως κόμικς και φυσικά εμπεριέχει στοιχεία μυθοπλασίας και πρόζας σε βαθμό που η γνώση της «αλήθειας» δεν έχει πια καμιά σημασία. Αλλωστε η «αλήθεια» δεν είναι ποτέ ουδέτερη, αλλά διαμορφώνεται ως προσωπική κρίση και χρωματίζεται ανάλογα από τις προσλαμβάνουσες και τις προθέσεις αυτού που τη βιώνει. Ο ίδιος ο Sacco έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η αντικειμενικότητα είναι μια φενάκη, μια αυταπάτη κενή περιεχομένου. Ο ίδιος προτιμά να δημιουργεί κόμικς. Οχι να καταγράφει την «αντικειμενική αλήθεια». Αν και έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του 1990 για το Palestine με την απόδοση σε κόμικς όσων έζησε στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ο Joe Sacco έχει ταξιδέψει σε πολλές ταραγμένες περιοχές και έχει δημιουργήσει έργα για διάφορους πολέμους. Ενας από αυτούς, οδυνηρός και μακροχρόνιος, έλαβε χώρα κοντά στα βόρεια σύνορά μας, στα διαχρονικά τυρβώδη Βαλκάνια. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και όσα τραγικά τη συνόδεψαν ήταν ένα (ακόμη) σοκ για την εφησυχασμένη και βολικά απαθή Ευρώπη, που εμβρόντητη παρακολούθησε μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα σε πρώην γείτονες και συγγενείς, ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς σε live συνδέσεις, μαζικές σφαγές, ομαδικούς τάφους κ.λπ. Τα γεγονότα ήταν τέτοια που δεν άφησαν ασυγκίνητο τον Joe Sacco. Εσπευσε στο θέατρο των συγκρούσεων το 1994 και ξεκίνησε να καταγράφει όσα έβλεπε, να συνομιλεί με κατοίκους, να φωτογραφίζει κατεστραμμένες γειτονιές και γκρεμισμένα κτίρια, να επισκέπτεται δυσπρόσιτες και απαγορευμένες περιοχές. Από την επιτόπια έρευνά του προέκυψε το πρώτο του βιβλίο για τον πόλεμο στη Βοσνία, που κυκλοφόρησε το 2000 με τίτλο Safe Area Gorazde. Στην προσπάθειά του, όμως, να αποκτήσει πρόσβαση σε όλο και περισσότερες πληροφορίες, σε επικίνδυνα μέρη και επικίνδυνους ανθρώπους, είχε την ανάγκη ενός μεσάζοντα. Και τον βρήκε στο πρόσωπο του Neven. Ο Sacco, άλλωστε, δεν είχε την υποστήριξη κανενός μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, δεν ήταν απεσταλμένος καμιάς εφημερίδας, δεν μπορούσε και δεν ήθελε να ζήσει στην ασφάλεια των πολυτελών ξενοδοχείων, όπως έπρατταν κάποιοι άλλοι πολεμικοί ανταποκριτές που «κατέγραφαν» και μετέδιδαν τις συρράξεις από το παράθυρο της σουίτας τους. Ηταν ένας καλλιτέχνης στην αναζήτηση της δικής του αλήθειας. Την ιστορία τού Neven παρουσιάζει το The Fixer (εκδόσεις Ενάντια στη Λήθη). Ενα βιβλίο που ολοκληρώθηκε ύστερα από ακόμα μία επίσκεψη του Sacco στη Βοσνία το 2001, εν καιρώ ειρήνης πλέον, για να συμπληρώσει τα κομμάτια του παζλ που του έλειπαν. Ο μεσάζοντας του The Fixer παρά τις «βρόμικες» δουλειές του σκιαγραφείται με συμπάθεια «Το The Fixer γράφεται στο Σαράγεβο μετά την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Σε αυτό το κόμικ θα συναντήσουμε κατά βάση τις ιστορίες κάποιων από τα αποβράσματα του Σαράγεβο, τη θέση την οποία πήραν κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και τη μετέπειτα πορεία τους. Επειδή δεν θα συναντήσουμε τόσο τις μαρτυρίες των άμαχων κατοίκων και αυτών που αντιτάχθηκαν όσο μπορούσαν στον πόλεμο, είναι απαραίτητο να επισημάνουμε μερικά πράγματα. »Η Γιουγκοσλαβία αποτελούσε ένα μωσαϊκό λαών, συνεπώς συνυπήρχαν και συμβίωναν άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Η Βοσνία ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, με την πρωτεύουσά της, το Σαράγεβο, να έχει τους πιο πολλούς μικτούς γάμους. Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ τη δεκαετία του ’90 θα κάνει τα Βαλκάνια να μοιάζουν με καζάνι που βράζει. »Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σηματοδοτεί τη σύγκρουση δύο εθνικισμών, του σέρβικου και του κροάτικου, επάνω στη χάραξη νέων συνόρων. Κάπως έτσι ξεκινά το αιματοκύλισμα με την υπεροχή των Σέρβων να είναι ξεκάθαρη, καθώς διέθεταν τον πρώην γιουγκοσλαβικό στρατό», επισημαίνει η ομάδα Ενάντια στη Λήθη στο προλογικό της σημείωμα. Η προσωπικότητα, το πολυτάραχο παρελθόν και η δράση του μεσάζοντα Neven συμπυκνώνουν πολλά από τα αντιφατικά στοιχεία της γιουγκοσλαβικής κρίσης. Είχε πατέρα Σέρβο και μητέρα μουσουλμάνα, κατατάχτηκε στον γιουγκοσλαβικό στρατό τη δεκαετία του ’80, θεωρούσε τον εαυτό του Σέρβο εθνικιστή, έμπλεξε με ένοπλες συμμορίες υψηλής παραβατικότητας και όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Βοσνία τάχθηκε στις γραμμές των Πράσινων Μπερέδων, μιας παραστρατιωτικής μουσουλμανικής οργάνωσης. Με δυο αριστουργηματικά άλμπουμ του ο Joe Sacco περιγράφει τον πόλεμο στη Βοσνία «Ο Neven γνωρίζει στον Joe Sacco διάφορες προσωπικότητες που έχουν να του διηγηθούν ιστορίες από την εποχή, αλλά και ο ίδιος μεταφέρει τις δικές του. Οι ιστορίες συνθέτουν ένα σκηνικό φρίκης με βιασμούς, δολοφονίες και λεηλασίες, ενώ επίσης αναδεικνύονται οι κεντρικές πολιτικές στρατηγικές στον πόλεμο από μεριάς κράτους, στρατού αλλά και οργανωμένων ομάδων. Ιστορίες με πρωταγωνιστές κάθε λογής υποκείμενα, από οργανωμένους κατοίκους ενάντια στις σερβικές σφαγές μέχρι μετέπειτα διαπλεκόμενους στο νέο πολιτικό σύστημα. Από επαγγελματίες πολιτικούς μέχρι στυλοβάτες του μαύρου κεφαλαίου, απαραίτητους για τη μετέπειτα βοσνιακή κοινωνία», επισημαίνει η ομάδα Ενάντια στη Λήθη. Σε ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα, ο Neven εξελίσσεται σε έναν «άνθρωπο για όλες τις δουλειές», με άκρες σε κάθε πληροφορία και υλικά αγαθά που προσφέρεται να τα μοιραστεί με τον παράξενο δυτικό επισκέπτη Joe Sacco διά του κατάλληλου αντιτίμου. Μέσα στην τραγικότητά του, το The Fixer προσφέρει άφθονες στιγμές χιούμορ από την ετοιμότητα και τον κυνισμό τού Neven σε κάθε απαίτηση του Sacco. Ολα μπορούν να βρεθούν και να πωληθούν, μια διεύθυνση, ένας οδηγός, ένας χάρτης, ένας καφές, μια γνωριμία, μερικές πόρνες, ένα προσωρινό κατάλυμα. Αρκεί να υπάρχουν γερμανικά μάρκα. Αυτή η πολυπραγμοσύνη και η συσσωρευμένη εμπειρία του Neven, διαμορφωμένη και σφυρηλατημένη στις πιο αντίξοες συνθήκες, τον μεταμορφώνει προοδευτικά στα μάτια του Sacco σε μια πατρική φιγούρα, σε έναν αντιήρωα που γίνεται συμπαθής. Το The Fixer του Joe Sacco κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενάντια στη Λήθη Η παράνομη «επαγγελματική» σχέση τους καταλήγει σε αμφίπλευρη φιλία που, αν και δεν συνομολογείται, γίνεται προφανής από τα σχόλια του Sacco. Σε βαθμό που αφήνεται να εννοηθεί πως η δεύτερη επίσκεψή του στη Βοσνία έγινε περισσότερο για να συναντήσει αυτόν τον πρώην καταφερτζή, κατεστραμμένο ψυχικά και σωματικά πλέον, παρά να καταγράψει τις κοσμογονικές αλλαγές στα Βαλκάνια. Αυτό το ανθρώπινο στοιχείο καθιστά το The Fixer τόσο γοητευτικό και συναρπαστικό ανάγνωσμα, μια και εντέλει εστιάζει στον σημαδεμένο από τις κακουχίες και τις προσωπικές ενοχές άνθρωπο που δεν είναι ούτε άγιος αλλά ούτε και διάβολος. Βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, επιβίωσε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα και δεν βγήκε αλώβητος. Ο Sacco αποφεύγει την κριτική της ηθικής του διάστασης και την αφήνει στον αναγνώστη-συνένοχο. Πηγή Ακολουθήστε τα λινκ, για να διαβάσετε τις παρουσιάσεις των έργων του Joe Sacco, που αναφέρονται στο πολύ ωραίο άρθρο. Επίσης έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά και το κόμικ του Sacco Οι Ανεπιθύμητοι. Αφιέρωμα στο Joe Sacco. Ξεκινήστε τη μελέτη!
  15. dimious200

    The fixer by Joe Sacco στα ελληνικα;

    Σημερα περασα απο το κεντρο της θεσσαλονικης και ειδα στη βιτρινα του βιβλιοπωλειου "κεντρι" (πανω στη Γούναρη) ενα εξώφυλλο του Fixer του joe sacco. πλησιασα λιγο για να δω καλυτερα (γιατι το χε παντα στο σημειο που βαζει τα διαφορα κομικς) και πανω στο εξωφυλλο είχε ενα συμβολο γραφομηχανης με κατι στα ελληνικα και ετσι εξακριβωσα οτι προκειται για ελληνικη εκδοση. δυστυχως εχω κολλησει τωρα και δε θυμαμαι πιο εξωφυλλο ειχε απο τα παρακατω Ισως το δευτερο (και μακαρι δηλαδη,που εχει και αλλες ιστοριες). Τελος παντων,το βαζω εδω πιο πολυ για να το γνωστοποιησω,παρα για να ρωτησω αν ξερει κανεις τιποτα γιατι αν καποιος ηξερε θα το χε βαλει ηδη Κριμα παντως που δεν το βγαλαν σε καποια απο τις 2 μεγαλες εκδηλωσεις που εγιναν (αν υποθεσουμε οτι βγηκε τοσο προσφατα). Ειναι ενα κομικ που αξιζει παρα πολυ εδιτ: δειτε και εδω http://akybernitespoliteies.org/book/fixer-story-sarajevo εδιτ2: βλακεια..βαλαν το εξωφυλλο της εκδοσης με τις περισσοτερες ιστοριες,αλλα την κυρια ιστορια..τελος παντων,κλικαροντας την εικονα θα δειτε και τα 3 σημεια διανομης (για τους θεσσαλονικεις ειπα ηδη που μπορειτε να το βρειτε )
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.