Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο ένατος τόμος της συνεργασίας Anubis και Έθνους της Κυριακής είναι αφιερωμένος στον Joker, τον αιώνιο εχθρό του Μπάτμαν. Απροσδόκητη ίσως επιλογή, αφού ίσως για πρώτη φορά στην Ελλάδα βλέπουμε έναν αρχιεγκληματία να έχει το δικό του περιοδικό, έστω και one-shot, που λένε και στο Αμέρικα. Το τεύχος περιέχει τις εξής ιστορίες: Batman #614 (από το Hush, βεβαίως, βεβαίως), Detective Comics #826, Batman #23.1 και Legends of the Dark Knight #33 (τα δύο τελευταία από το New 52 και μάλιστα, από ό,τι διαβάζω το δεύτερο είναι από online δημοσίευση). Για την ποιότητα της έκδοσης τα ξέρετε ήδη, μην επαναλαμβανόμαστε. Την άλλη εβδομάδα: Superman, Οι απόλυτες περιπέτειες.

O Paul Ryan ήταν ένας από τους πιο εργατικούς σκιτσογράφους των MARVEL COMICS της εικοσαετίας 1980-2000. Γεννημένος το 1949, και αφού έκανε περάσματα από μικρούς εκδοτικούς οίκους, βρέθηκε να δουλεύει ως backgrounds assistant κάτω από την επίβλεψη του Bob Layton. Τον πρώτο καιρό περιορίστηκε ως fill in artist. Όταν οι regular artists κάποιου τίτλου ήθελαν σκιτσογράφο για ένα μόνο μήνα ώστε να πάρουν ανάσα από το βαρύ τους πρόγραμμα η θέση δινόταν στον Ryan. Προτιμούταν σε τίτλους που οι Jack Kirby και John Buscema είχαν αφήσει το στίγμα τους και μιμούταν αρκετά το στιλ τους. Όχι μόνο οι επιρροές ήταν έκδηλες αλλά και η προτίμησή του αφού ήταν τα ινδάλματά του. Ασχολήθηκε αρκετά με τους τίτλους των Avengers, West Coast Avengers και Iron Man, και ίσως η μεγαλύτερη καλλιτεχνική του συνεργασία ήταν το Ravage 2099 με τον Stan Lee. Παραλίγο να είχε και μια ακόμη δουλειά κάτω από τα φτερά του Stan Lee όταν του δόθηκε να ζωγραφίσει το Amazing Spider-man Annual #21, αλλά το βαρύ πρόγραμμα του τελευταίου δεν του το επέτρεψε και το σενάριο δόθηκε στον David Michelinie. Σημαντική θεωρήθηκε η πενταετή του πορεία στους Fantastic Four. O Tom DeFalco γράφει τον ακρογωνιαίο τίτλο της MARVEL σε μια εποχή που οι πωλήσεις ήταν αρκετά πεσμένες χωρίς να καταφέρει να τον βοηθήσει. Ο DeFalco όντας Editor in Chief κρατάει με νύχια και με δόντια τον τίτλο από το μην κλείσει και προσπαθεί να τον τονώσει με νέα περιοδικά όπως Fantastic Force και Fantastic Four Unlimited. Ίσως το μόνο σημαντικό σημείο του σεναρίου ήταν η αποκάλυψη ότι η πρώην φίλη του Thing που ρίχτηκε στην αγκαλιά του Human Torch ήταν μια Skrull και είχε σκοπό να καταστρέψει τους δεσμούς της ομάδας εκ των έσω. Το σκίτσο του Ryan ήταν στην καλύτερη περίπτωση απλά δεκτό. Τουλάχιστον αποδεικνύει επαγγελματικά την εργατικότητά του αφού δεν υπήρξε ούτε ένας guest star σκιτσογράφος. Μετά από μερικά χρόνια η ίδια καλλιτεχνική ομάδα εκδίδει το σύντομο τίτλο Fantastic Five, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και πάλι. Κάπου εκεί οδηγείται στην DC Comics και στους διάφορους τίτλους του Superman, με συνηθισμένο του πόστο το σκίτσο του Superman: The Man Of Tomorrow. Όταν ο Mark Waid αφήνει για ένα χρόνο το Flash ο τίτλος δίνεται στο Ryan με σενάρια του Grant Morrison και Mark Millar. Ένα πολύ άνευρο και απογοητευτικό run. Επόμενος καλλιτεχνικός του σταθμός είναι ο εκδοτικός οίκος Crossgen Comics. Του δίνεται ο τίτλος Mystic αλλά δουλεύει περισσότερο και πάλι ως fill-in artist. Βέβαια ο οίκος κλείνει λόγω χαμηλών πωλήσεων. Ο εκδότης δεν είχε και την καλύτερη φήμη ως εργοδότης. Η τελευταία του δουλειά ήταν ένα πενταετές πέρασμα από το καθημερινό στριπάκι του Phantom. Μπορεί να μην ήταν ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της αμερικάνικης σκηνής, μπορεί να μην είχε οπαδούς που τον ακολουθούσαν στα επαγγελματικά του βήματα, ήταν όμως ένας αξιοπρεπής καλλιτέχνης με βαθειά γνώση του αντικειμένου. Ευανάγνωστος και δεκτικός στο μάτι έδωσε όλο του τον εαυτό χωρίς ποτέ να περάσει συγκεκριμένα όρια στις δημιουργίες του. Ο Paul Ryan μας άφησε στις 7 Μαρτίου 2016. Σελίδα του στο Wiki Προσωπική του σελίδα.

Έλεγα να αφήσω την παρουσίαση σε κανέναν άλλο, αλλά τελικά δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό.. Πέμπτο τεύχος της σειράς των Anubis/Έθνους (προηγήθηκαν Superman, Batman, Flash, Superman/Batman). Περιέχει τις εξής ιστορίες: Justice League of America #0 (νομίζω ότι αμέσως μετά ξεκινά το Tornado's Path, που δημοσιεύθηκε στο Justice League of America της Anubis), ένα απόσπασμα από το JLA Secret Origins των Paul Dini και Alex Ross (τα origins των Green Lantern, Martian Manhunter, Green Arrow, Aquaman, 8 σελίδες συνολικά) και τέλος το τεύχος 6 του Justice Leaague #6 του New 52, που είχε δημοσιευθεί και στο JUSTICE LEAGUE - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ της Anubis. Σύνολο 1,5/3 αδημοσίευτα. (το 1,5 λόγω μεγέθους). Μέτρια επίδοση. Τουλάχιστον έχει αρκετά origins, κάτι πολύ θετικό για κάποιον αμύητο (λέμε τώρα). Την άλλη εβδομάδα, το 6ο και μέχρι νεωτέρας τελευταίο τεύχος με Wonder Woman.

Superman, Batman, Flash και τώρα Batman/Superman από το Έθνος και την Anubis. Για την ποιότητα της έκδοσης, σας παραπέμπω στις παρουσιάσεις των προηγούμενων τίτλων. Το τεύχος περιέχει τις εξής ιστορίες: Το μεγαλύτερο τμήμα του JLA #2 από το New 52, που υπήρχε και στον τόμο της Anubis JUSTICE LEAGUE - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. Batman #35 και #36 από το New 52 ( ) και Superman/Batman του παλαιού σύμπαντος. Σχεδόν όλα σε πρώτη προβολή στην Ελλάδα. Την άλλη εβδομάδα Justice League.

Το 1915 ο τελειόφοιτος της ψυχολογίας Γουίλιαμ Μάρστον έκανε μια έρευνα στο Χάρβαρντ κατά την οποία ανέπτυξε ένα πρόγραμμα που το ονόμασε «Τεστ εξαπάτησης Μάρστον». Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, υπέβαλλε στο υποκείμενο ερωτήσεις και ταυτόχρονα κατέγραφε την πίεση του αίματός του. Τα ψέματα, έλεγε, θα εμφανίζονταν στο γράφημα ως σημεία ασυνέχειας. Με άλλα λόγια, ο Γουίλιαμ Μάρστον ανακάλυψε τον ανιχνευτή ψεύδους. Ο Μάρστον έλεγε πάντα ότι είχε εφεύρει μια διαδικασία και όχι κάποιο μηχάνημα, αλλά έγινε διάσημος διεθνώς ως πατέρας της συσκευής ανίχνευσης ψεύδους. Όμως, ενώ εκείνος θεωρούσε τη διαδικασία αλάνθαστη, εφόσον έχει εκτελεστεί σωστά, η ακρίβεια του τεστ είναι επίμαχο θέμα που προκαλεί αμφισβητήσεις και διαφωνίες για σχεδόν εκατό χρόνια. Ο Μάρστον όμως δεν διακρίθηκε μόνο για αυτή την εφεύρεση. Ήταν άνθρωπος με ακλόνητες πεποιθήσεις και πίστευε ότι η κοινωνία είναι καταδικασμένη, εκτός αν σιγά σιγά αναλάβουν την εξουσία οι γυναίκες. Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει μια πανίσχυρη μυθική ηρωίδα, πρότυπο για τις νέες γυναίκες. «Ούτε τα κορίτσια δεν θέλουν να είναι κορίτσια όσο το θηλυκό στερεότυπο μας δεν έχει δύναμη, ισχύ και εξουσία», έγραφε. «Η προφανής θεραπεία είναι να δημιουργήσουμε έναν θηλυκό χαρακτήρα με όλες τις υπερδυνάμεις του Σούπερμαν συν όλη τη σαγήνη μιας καλής και όμορφης γυναίκας.» Η Γουόντερ Γούμαν ήταν η ηρωίδα που πάλευε για τη δικαιοσύνη, την αγάπη, την ειρήνη και την ισότητα των φύλων Έτσι, ένα τέταρτο του αιώνα μετά από την εφεύρεση του ανιχνευτή του ψεύδους, ο Μάρστον δημιούργησε έναν χαρακτήρα κόμικ εξίσου συναρπαστικό με την πρώτη του δημιουργία: Τη «γυναίκα θαύμα», τη Γουόντερ Γούμαν, η οποία πρωτοεμφανίστηκε στα DC Comics τον Δεκέμβριο του 1941. Ο Μάρστον έγραφε τα κόμικς με τη Γουόντερ Γούμαν μέχρι το θάνατό του, το 1948. Η οικογενειακή ζωή του δεν ήταν συνηθισμένη. Ζούσε με τη γυναίκα του Ελίζαμπεθ, αλλά και την ερωμένη του, Όλιβ Μπερν, οι οποίες ήταν δυναμικές, καταξιωμένες και αποτέλεσαν έμπνευση για το έργο του. Είχε κάνει τέσσερα παιδιά, δύο με την καθεμία. Τα βαριά ασημένια βραχιόλια που φορούσε η ερωμένη του, Όλιβ, αποτέλεσαν την έμπνευση για τα βραχιόλια της Γουόντερ Γούμαν, που, σύμφωνα με τα λόγια του Μάρστον, «την προστατεύουν από τις σφαίρες στον μοχθηρό κόσμο των αντρών». Πηγή. Βιογραφία του δημιουργού εδώ. Από το βιβλίο «Συναρπαστικές επιστημονικές ιστορίες, που δεν ειπώθηκαν ποτέ» Rick Beyer, εκδόσεις Κλειδάριθμος...

Μετά την ακύρωση του Constantine, το NBC αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του για άλλη μια φορά με τον κόσμο της DC, προσαρμόζοντας το ταυτόχρονα σε ένα είδος που γνωρίζει καλά. Να που καταλήξαμε στην πρώτη sitcom ημίωρη κωμωδία βασισμένη στον κόσμο των κόμικς λοιπόν. Το Powerless θα λαμβάνει χώρα στα γραφεία της χειρότερης ασφαλιστικής εταιρίας στο DCU, η οποία προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε ένα κόσμο γεμάτο από υπερανθρώπους. Θεματολογικά το έχουν περιγράψει ως αντίστοιχο του The Office, αλλά η περιγραφή μου φέρνει και ολίγη από Damage Control της Marvel. Έχει παραγγελθεί ένας πιλότος προς το παρόν, τον οποίο γράφει ο εκτελεστικός παραγωγός της σειράς, ο Ben Queen, ο οποίος αναπτύσσει και την σειρά και μοιράζεται τα χρέη της παραγωγής με τον Michael Patrick Jann, οποίος θα σκηνοθετήσει και τον πιλότο. Πρωταγωνιστούν η Vanessa Hudgens πλάι στον γνωστό από το Firefly & Dollhouse, Alan Tudyk και τον Danny Pudi του Community. Παίζει επίσης και η Christina Kirk, η οποία απ' ότι καταλαβαίνω, θα είναι η μόνη μεγάλη οπαδός των υπερηρώων στο καστ. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα πρεμιέρα. Όσο για χαρακτήρες της DC που μπορεί να εμφανιστούν, δεν έχει ανακοινωθεί κάτι ακόμα. Αναμένονται γνωστά ονόματα αλλά όχι τα ακριβοθώρητα, αν και θα κατονομάζονται όλοι. https://en.wikipedia.org/wiki/Powerless_(TV_series) [imdb=tt5083928]

Μετά το πρόσφατo Justice League - Πορεία Εκδίκησης και τα εβδομαδιαία DC κόμικς με το Έθνος της Κυριακής μέσω facebook προ ολίγου η Anubis ανακοίνωσε ότι σύντομα θα κυκλοφορήσει το δεύτερο volume του Batman New 52 (συνέχεια του Court of Owls) με τίτλο "The City of Owls". Ίσως από τις λίγες φορές που είδαμε Volume 2 από την Anubis Τιμή 14,90€ Σύντομα από τις Εκδόσεις Anubis! - part 2

Την είδηση τη διαβάσατε εδώ και οι περισσότεροι ξέρετε ότι θα έβγαινε η έκδοση. Πολλές από τις προβλέψεις που γράφτηκαν στο θέμα, έπεσαν μέσα. Σε γενικές γραμμές τα νέα είναι μάλλον ευχάριστα: το τεύχος περιλαμβάνει 3 ιστορίες του Σούπερμαν, δύο αυτοτελείς, πρόσφατης εσοδείας και μάλιστα από το σύμπαν του New 52 (τα αμερικάνικα #15 και #39), καθώς και το τεύχος Action Comics #870 του παλιού σύμπαντος της DC, που είναι τμήμα του story arc του Brainiac, που είχε κυκλοφορήσει παλιότερα στη σειρά Superman της Anubis. 2 στα 3 ακυκλοφόρητα δεν είναι κι άσχημα. Ειδικά, όταν βρίσκονται σε μια ωραία έκδοση με ωραίο χαρτί και ωραίους χρωματισμούς, όπως δηλαδή μας έχει συνηθίσει η Anubis, η οποία ευτυχώς δεν έριξε την ποιότητα της έκδοσής της, τώρα που τη δίνει μέσω εφημερίδας. Γενικά, έκδοση που αξίζει τα λεφτά της. Σκεφτείτε το λοιπόν ως το τευχάκι που θα αγοράζατε μια εβδομάδα από το περίπτερο. Ευελπιστούμε σε ίδια και καλύτερη συνέχεια. Την άλλη εβδομάδα, Μπάτμαν... Ξεκαθαρίζω ότι σκοπίμως έχω γράψει τα στοιχεία που έχω γράψει στην παρουσίαση της έκδοσης και επίσης σκοπίμως το έχω δηλώσει ως αυτοτελές. Προφανώς είναι τμήμα μιας σειράς, η οποία όμως, πουθενά μέσα στην έκδοση, δεν φαίνεται να έχει κάποιο τίτλο. Συνεπώς, αφήνω αυτά τα θέματα να τα λύσουν οι επαΐοντες.

Καταρχάς, έχει ήδη γίνει ανάρτηση εδώ και εδώ, άρα δεν είμαι ο πρώτος που το ποστάρει, απλά το επισημοποιώ. Προφανώς από την επόμενη Κυριακή 7/2, η εφημερίδα Έθνος της Κυριακής εγκαινιάζει μια συνεργασία με τη DC Comics εκδίδοντας κάποια από τα κόμικς της. Ως πρώτο τομάκι έχει επιλεγεί το Superman Ο άνθρωπος Ατσάλι με ένα εξώφυλλο που για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και συνεπώς δεν μπορώ να ταυτοποιήσω αυτή τη στιγμή. Θα ακολουθήσουν, σύμφωνα με τη διαφημιστική καταχώρηση και άλλα τομάκια με Batman, Wonder Woman, JLA, Flash. Η διαφήμιση βρίσκεται στο κεντρικό δισέλιδο της εφημερίδας, την οποία δεν αγόρασα, αλλά φαντάζομαι ότι θα τη δούμε και online, ίσως και απόψε. Συνεπώς, μείνετε συντονισμένοι.

Ο πρώτος Σούπερμαν ήταν ένας φαλακρός και κακός ήρωας. Όταν μεταλλάχτηκε σε υπερήρωα, οι δημιουργοί του πούλησαν τα δικαιώματα για 130 δολάρια... Ο κακός Σούπερμαν Το 1933 ο απόφοιτος λυκείου Τζέρι Σίγκελ, εξέδωσε την αυτοτελή ιστορία «Η γέννηση του Σούπερμαν». Αφορούσε έναν φαλακρό και κακό τύπο με τηλεπαθητικές ικανότητες, τον οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε ένας επιστήμονας. Σύμφωνα με το σενάριο του κόμικ, ο κακός Σούπερμαν σκότωσε τον δημιουργό του και έβαλε μπρος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Σίγκελ μαζί με τον φίλο του Τζο Σούστερ που τον είχε βοηθήσει στο σχεδιασμό, το ξανασκέφτηκαν. Ο κόσμος δεν ήθελε κακούς με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά υπερήρωες με θετική δράση. Σε λιγότερο από έναν χρόνο μεταμόρφωσαν τον Σούπερμαν σε έναν καλό ήρωα με εξωγήινη καταγωγή, μυστική ταυτότητα και ιδιοκτήτη σπηλιάς κάπου μακριά. Ο Σούπερμαν βγάζει μαλλιά Οι δύο νεαροί προσπαθούσαν για χρόνια να δημοσιεύσουν τις ιστορίες τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν. Τελικά, κάποιος από την DC Comics τους συμβούλεψε να ξανασχεδιάσουν τον Σούπερμαν και να φτιάξουν μια ιστορία 13 σελίδων. Έτσι, ο Σούπερμαν έγινε όμορφος. Έβγαλε μαλλιά, απέκτησε μπέρτα και στολή με κόκκινο και μπλε χρώμα, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο, όπως όλοι οι υπερήρωες, έβαλε και αυτός το μαγιό του πάνω από το κολάν! Η νέα εμφάνιση προκάλεσε ενθουσιασμό.... Θα δημοσιευόταν στο πρώτο τεύχος του Action Comics, που σήμερα είναι το ιερό δισκοπότηρο για τους συλλέκτες, καθώς κοστίζει περισσότερα από δύο εκατομμύρια δολάρια το κάθε αντίτυπο. Μετά την επιτυχία οι δύο νέοι προσελήφθησαν από την DC Comics με υψηλούς μισθούς. Δεν έπαιρναν χρήματα όμως για τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν, τα οποία είχαν παραχωρήσει για 130 δολάρια στον εργοδότη τους. Η εταιρεία τους έλεγε διάφορες δικαιολογίες όταν ζητούσαν περισσότερα λεφτά, λόγω των μεγάλων πωλήσεων που έκανε ο ήρωάς τους. Επίσης, τους είπαν τη φράση «ουδείς αναντικατάστατος» όταν τους απέλυσαν το 1947, οπότε και οι δημιουργοί του υπερήρωα στράφηκαν εναντίον της DC Comics. Από τότε μέχρι σήμερα διεξάγεται δικαστικός αγώνας μεταξύ των δύο πλευρών, αρκετές από τις οποίες έχουν κερδίσει οι Σίγκελ και Σούστερ και στη συνέχεια, μετά το θάνατό τους τη δεκαετία του ΄90, συνέχισαν τη διαμάχη οι συγγενείς τους.... Λογόκριναν τον Σούπερμαν Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε την κυκλοφορία ενός τεύχους για εθνικούς λόγους. Ο Σούπερμαν προσπαθούσε να σταματήσει τον Λεξ Λούθορ που ήταν έτοιμος να κάνει χρήση ατομικής βόμβας και να καταστρέψει τη γη. Οι στρατιωτικοί θεώρησαν ότι το κόμικ θα πρόδιδε το σχέδιο κατασκευής της βόμβας που βρισκόταν σε εξέλιξη και αργότερα θα κατέστρεφε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.... Αριστερά ο Τζό Σούστερ και δίπλα του ο Τζέρι Σίγκελ... Τον Ιανουάριο του 1993, ο ανίκητος και αειθαλής Σούπερμαν πέθανε μετά από μάχη με το τέρας Doomsday. Το κόμικ που κυκλοφόρησε σκόρπισε τη θλίψη και όλοι φοβούνταν πλέον για την τύχη του πλανήτη. Κανείς από τους άλλους υπερήρωες δεν μπορούσε να διασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη. Ποιος Σπάιντερμαν και π0ιος Μπάτμαν; Μερικούς μήνες αργότερα όμως, ο Σούπερμαν εμφανίστηκε και πάλι στην κοινωνία ταλαιπωρημένος με μακριά μαλλιά για να βάλει τα πράγματα και πάλι σε τάξη. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε επιτέλους με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν, την οποία έσωνε από βέβαιο θάνατο σχεδόν σε κάθε τεύχος. Ο Σούπερμαν στην υπηρεσία του τουρισμού Τον Σούπερμαν τον χρησιμοποίησαν ακόμη και για την προσέλκυση τουριστών. Αν και όλοι ξέρουν ότι η φυσική έδρα του υπερήρωα στη γη είναι η φανταστική Μετρόπολις, το Ιλινόις προσφέρθηκε να γίνει η πατρίδα του. Με τη βοήθεια της DC Comics και του Αμερικανικού Κογκρέσου, το 1972 έγινε επίσημα η πατρογονική γη του υπεράνθρωπου, με σκοπό να αυξηθεί ο τουρισμός. Η εφημερίδα της πόλης ονομάστηκε επίσης Metropolis Planet προς τιμήν της Daily Planet, στην οποία δούλευε ο δημοσιογράφος Κλάρκ Κεντ και σχετικά ονόματα από το κόμικ δόθηκαν σε πλατείες και μουσεία. Τοποθετήθηκαν παντού αγάλματα του Σούπερμαν, κάθε χρόνο διοργανώνονται φεστιβάλ και οι αστυνομικοί της Μετρόπολις έραψαν στο μανίκι τους σήμα με τη εικόνα του υπερήρωα εν πτήση.... Το σήμα της αστυνομίας στο Ιλινόις!... Πηγή Αφιέρωμα στον Σούπερμαν Άρθρο για τον Jerry Siegel Ένα άλλο άρθρο σχετικά με δημιουργούς και πνευματικά δικαιώματα, που αναφέρεται και στους Siegel και Schuster

Τον θείο Ιούλιο τον ξέρετε; Όχι; Καιρός να τον μάθετε. Ο Julius "Julie" Schwartz ήταν συντάκτης κόμικς, κατά κύριο λόγω, για την DC Comics. Γεννημένος στο Bronx της Νέας Υόρκης και γιος Ρουμάνων μεταναστών. Το 1932 έγινε συν-εκδότης του περιοδικού Time Traveller μαζί με τους Mort Weisinger και Forrest J. Ackerman, ένα από τα πρώτα περιοδικά επιστημονικής φαντασίας. Μαζί με τον Weisinger ίδρυσαν επίσης την Solar Sales Service literary agency (1934–1944), όπου ο Schwartz παρουσίασε συγγραφείς όπως τον Alfred Bester, τoν Stanley G. Weinbaum, τoν Robert Bloch, τoν Ray Bradbury και τον H.P. Lovecraft. Επίσης, ο Schwartz βοήθησε στην οργάνωση του πρώτου World Science Fiction Convention το 1939. Το 1944 έγινε συντάκτης στην All-American Comics, μια από τις εταιρίες που θα εξελισόντουσαν στην DC Comics. Το 1956 ανέθεσε στον σεναριογράφο Robert kanigher και στους σκιτσογράφους Carmine Infantino και Joe Kubert να κάνουν τη πρώτη προσπάθεια για την αναβίωση των υπερηρώων. Η πρώτη απόπειρα έγινε με τον νέο Flash που εμφανίστηκε στο Showcase #4 (Οκτώβριος του 1956). Η επιτυχία του νέου Flash οδήγησε στην ολοκληρωτική επιστροφή των υπερηρώων στα κόμικς και την αρχή της Silver Age of Comics. O Julius Schwartz είναι ο δημιουργός του χαρακτήρα Adam Strange (στα ελληνικά παρουσιάστηκε ως Παράξενος Αδάμ) που έκανε το ντεπούτο του στο Showcase #17 (1958). Προσέλαβε τους Gardner Fox και Mike Sekowsky για να δημιουργήσουν τη Justice League of America ως μια αναβάθμιση της Justice Society. Η ομάδα πρωτοεμφανίστηκε στο The Brave and the Bold #28 (1959) και απέκτησε το δικό της τίτλο το 1960. Έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της Silver Age. To 1961 έκανε τη σύνταξη του "Flash of Two Worlds", μιας ιστορίας που εκδόθηκε στο The Flash #123 και εισήγαγε την Earth-Two και την έννοια του Multiverse για την DC Comics. Το 1964 θεωρήθηκε υπεύθυνος για την αναβίωση των τίτλων του Batman. O Broome και ο Infantino εξαφάνησαν τα χαζά στοιχεία που είχαν παρεισφρήσει στη σειρά, όπως ο Ace the Bat-Hound και ο Bat-Mite και έδωσαν στο χαρακτήρα μια νέα αισθητική που έκανε πρεμιέρα στο Detective Comics #327 (1964). Ο Schwartz, ο Gardner Fox και ο Carmine Infantino εισήγαγαν τη Barbara Gordon ως τη νέα εκδοχή της Batgirl στην ιστορία "The Million Dollar Debut of Batgirl!" στο Detective Comics #359 (1967). Βοήθησε το συγγραφέα Dennis O'Neil και το σκιτσογράφο Neal Adams να γίνουν γνωστοί στη DC Comics. Το δίδυμο, υπό τη καθοδήγηση του Schwartz, ανανέωσαν τον Batman με μια σειρά ιστοριών που επανέφεραν τη σκοτεινή και σκυθρωπή φύση του χαρακτήρα. Ο Schwartz ήταν συντάκτης στο Detective Comics μέχρι το τεύχος #481 και στο Batman μέχρι το τεύχος #309. Από το 1971 μέχρι το 1986 ο Schwartz ήταν συντάκτης στους τίτλους του Superman, βοηθώντας στον εκσυχρονισμό της σύστασης των τίτλων και να αλλάξει η τακτική των ιστοριών με κομπίνες, σε ιστορίες που να εστιάζουν στους χαρακτήρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη προσπάθεια να αυξήσουν τις δυνάμεις του Superman αφαιρώντας το κρυπτονίτη, ως μια υπερχρησιμοποιημένη πλοκή. Αυτό δεν ευδοκίμησε, καθώς ο Schwartz υπέκυψε στη πίεση να επανέλθουν και τα δύο αυτά στοιχεία. Ο Schwartz επέβλεψε το ξεκίνημα του DC Comics Presents το 1978 και έκανε τη σύνταξη και για τα 97 τεύχη του τίτλου. Ως συντάκτης, ο Schwartz εμπλεκόταν πολύ στη συγγραφή των ιστοριών των περιοδικών που εξέδιδε. Επεξεργαζόταν τη πλοκή της ιστορίας μαζί με τον συγγραφέα σε συσκέψεις. Στη συνέχεια, ο συγγραφέας θα ανέλυε τη πλοκή σε μια συνέχεια πάνελ-προς-πάνελ, και θα έγραφε τους διαλόγους και τα κείμενα. Ο Schwartz στη συνέχεια θα διόρθωνε το σενάριο, μερικές φορές και με εκτεταμένες αλλαγές. O Schwartz αποσύρθηκε από τη DC Comics το 1986 μετά από 42 χρόνια στην εταιρία. Πέθανε το 2004 από πνευμονία, σε ηλικία 88 ετών. πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Julius_Schwartz

Το Green Lantern – Emerald Dawn είναι ένα limited series έξι τευχών που εκδόθηκαν το 1990. Στόχος του ήταν να επαναπροσδιορίσει το συγκεκριμένο χαρακτήρα και να προμοτάρει το νέο του τίτλο. Η προηγούμενη σειρά είχε διακοπεί στο τεύχος 224, λόγω χαμηλών πωλήσεων, και με την ευκαιρία του Crisis of the Infinite Earths οι εκδότες είπαν να δοκιμάσουν και πάλι την τύχη της. Το ίδιο είχε γίνει και με άλλους χαρακτήρες της DC Comics. Μερικά χρόνια πριν είχε προηγηθεί το Man of Steel, ένα ακόμη Limited series που παρουσίαζε έναν νέο Superman, Πολύ πιο ανθρώπινο σε ένα πιο σαπουνοπερικό περιβάλλον με προσδιορισμένη continuity τύπου Spider-man. O Green Lantern άργησε λίγο να τύχει της ίδιας αντιμετώπισης και έτσι έχασε λίγο τον ντόρο του Crisis reboot. Το αποτέλεσμα μπορεί να πέρασε απαρατήρητο αλλά ήταν μια άκρως καλογραμμένη ιστορία. Ένας ανθρώπινος και αληθινός Hal Jordan είναι ο πρωταγωνιστής. Πιλότος δοκιμαστικών πτήσεων σε ιδιωτική εταιρία παλεύει με τους προσωπικούς του εφιάλτες. Ο πατέρας του, πιλότος και αυτός, είχε χάσει τη ζωή του μπροστά στα μάτια του γιού του με ένα πειραματικό αεροσκάφος. Το συγκλονιστικό αυτό βίωμα, η άστατη ζωή του και ένα μεθύσι οδηγούν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που προκαλεί παράλυση σε έναν φίλο του. Η ψυχική του υγεία κλονίζεται ακόμη περισσότερο, και χάνεται με παράδοξο τρόπο ώσπου ανακαλύπτει ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο με ένα πτώμα. Ένας αστυνόμος του διαστήματος σκοτώνεται σε μια συμπλοκή του με έναν εγκληματία, και ο πρωταγωνιστής μας βρίσκει το όπλο του. Ένα δαχτυλίδι ευχών. Μέσω του Jordan ανακαλύπτουμε τι είναι αυτό το όπλο, ποιό αστυνομικό σώμα πρεσβεύει, πού δίνουν αναφορά, και ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο φοβερός εχθρός. Το κείμενο κυλάει όμορφα. Αν σας αρέσουν ιστορίες του διαστήματος αυτό το κόμικ είναι ό, τι πρέπει. Διασκεδαστικό με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και πολύ όμορφο σκίτσο. Το σενάριο είναι των Keith Giffen και Gerald Jones. Ο πρώτος είναι ακρογωνιαίος λίθος της εταιρίας εδώ και περισσότερο από 35 χρόνια, ενώ ο δεύτερος ήταν ένας συγγραφέας εκείνης της εποχής που δοκιμάστηκε με καλά αποτελέσματα θα έλεγα σε διάφορους τίτλους της DC. Το πρώτο τεύχος γράφτηκε από τον James Owsley (αργότερα γνωστός ως Christopher Priest) χωρίς να ασχοληθεί με το χαρακτήρα ξανά. Το σκίτσο είναι του Mark Bright, γνώριμός μας από τις τελευταίες ιστορίες του Iron Man του ελληνικού Σπάιντερ-μαν του Καμπανά. Με το τέλος της σειράς εκδόθηκε ο νέος μηνιαίος τίτλος που όμως δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτα ως reboot. Το σενάριο παρουσίαζε έναν βετεράνο σουπερήρωα, άνω των 40, με γκρίζους κροτάφους, που ενώ ήταν πρωτότυπα τα σενάρια, ήταν λίγο αφιλόξενα για το εφηβικό κοινό. Προσωπικά το διασκέδασα, αλλά αυτή η μόδα της εποχής με τις σοβαρές ιστορίες του Alan Moore επηρέασε και αυτόν τον τίτλο. Στο τεύχος 50 έχουμε το τέλος του Hal Jordan ως Green Lantern, και πρωταγωνιστής γίνεται ένας 25άρης, ο Kyle Ryner, για μια γεμάτη δεκαετία. Μετά από ένα χρόνο έχουμε και δεύτερη σειρά, το Emerald Dawn II, εξίσου καλογραμμένη με τους ίδιους δημιουργούς. Η ιστορία επικεντρώνεται στο Sinestro, έναν σκληρό Green Lantern που γίνεται ο μέντορας του Hal Jordan στο νέο αυτό κόσμο που του παρουσιάστηκε. Και εδώ έχουμε ένα πολύ καλό σενάριο με ένα Sinestro κρυφό δικτάτορα στον πλανήτη του, που επιβάλλει την τάξη απολυταρχικά με ολέθρια αποτελέσματα. Ο ήρωάς μας προσπαθεί να του δείξει το σωστό δρόμο, στο τέλος όμως τον εκθέτει στον Παγκόσμιο Οργανισμό των GL. Χορταστική δράση με ωραία πλοκή. Ο σκιτσογράφος αναβαθμίστηκε με το να δουλέψει στο μηνιαίο τίτλο, με σενάρια που έδειχναν αδυναμία να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Μπορεί να του λείπει αυτό το blockbuster στιλ που έχουν οι τίτλοι του Green Lantern την τελευταία δεκαετία, είναι όμως ένας καλός τίτλος να εξερευνήσεις το χαρακτήρα με ένα σενάριο που σέβεται τις ιστορίες του Silver Age, χωρίς να νοιώθεις ότι είναι κάτι μακριά από την εποχή μας. Σελίδες των συγγραφέων στο Wikipedia στα παρακάτω λινκς: Keith Giffen Gerard Jones Jim Owsley. Σελίδα του σκιτσογράφου M. D. Bright στο Wikipedia.

Τον «τρόμο» τον καταλαβαίνω. Εκείνο που δεν κατανόησα ποτέ είναι η «πλάκα». --Νταρκ Κλόου (DC vs Marvel Comics, τεύχος #4) 1Amalgam (Ελλ. Αμάλγαμα): Κάθε συνδυασμός ή μείξη ετερόκλητων στοιχείων. 2Hyena (Ελλ. Ύαινα): Οποιοδήποτε σαρκοβόρο θηλαστικό του γένους ύαινα της Αφρικής ή της Ασίας, φέρον ισχυρά σαγόνια, συγκριτικά κοντά πίσω σκέλη και άγριο τρίχωμα. 3Dark Claw (Ελλ. Νταρκ Κλόου): Αυτό το λήμμα δεν υπάρχει στο «Αμερικανικό Λεξικό Της Αγγλικής Γλώσσας». Πρόκειται για κάτι μοναδικό και ακαθόριστο... και θα λέγαμε ότι το προτιμά έτσι. Ο Νταρκ Κλόου είναι ένας χαρακτήρας του Αμαλγαματικού Σύμπαντος, αποτέλεσμα της συγχώνευσης του Μπάτμαν (DC Comics) και του Γούλβεριν (Marvel Comics). Πρωτοεμφανίστηκε τον Απρίλιο του 1996 στο τεύχος #3 της σειράς κόμικ «Marvel Comics vs. DC» («Μάρβελ Εναντίον Ντι Σι»). Κειμενογράφοι της σειράς ήταν οι Ρον Μαρζ και Πήτερ Ντέηβιντ, ενώ σχεδιαστές ήταν οι Νταν Τζέργκενς και Κλαούντιο Καστελίνι. Την ίδια περίοδο η Amalgam Comics κυκλοφόρησε το τεύχος #1 της σειράς «Legends of the Dark Claw» («Οι Θρύλοι του Νταρκ Κλόου»), όπου οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα τον κεντρικό χαρακτήρα και να μάθουν περισσότερα στοιχεία για την προέλευσή του. Κειμενογράφος της ιστορίας ήταν ο Λάρι Χάμα και σχεδιαστές οι Τζιμ Μπέηλεντ και Ρέι Μακάρθυ. Η ΑΡΧΗ Ο Λόγκαν Γουέην ήταν μόλις 5 ετών, όταν είδε τους γονείς του να δολοφονούνται από έναν μασκοφόρο ληστή. Στάλθηκε να ζήσει με τον θείο του, στην Αλμπέρτα του Καναδά. Ο θείος του ήταν μέλος της Βασιλικής Καναδικής Έφιππης Αστυνομίας. Λίγο μετά την άφιξη του Λόγκαν, ο θείος του έπεσε σε ενέδρα και δολοφονήθηκε από λαθροθήρες. Μετά τον θάνατό του, η Βασιλική Καναδική Έφιππη Αστυνομία ανέθεσε τη κηδεμονία του Λόγκαν σε ένα οικοτροφείο που διοικούσαν καλόγριες. Όταν μεγάλωσε αρκετά, κατετάγη στη Βασιλική Καναδική Πολεμική Αεροπορία και τοποθετήθηκε στην ίδια μονάδα με τον Κρηντ Χ. Κουίν. Αμφότεροι έλαβαν μέρος στο «Όπλο-Χ», ένα πρόγραμμα της Καναδικής Κυβέρνησης για τη δημιουργία υπερ-στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος τα οστά του Λόγκαν αναμείχθηκαν με ένα άφθαρτο μέταλλο, το αδαμάντιο, και το ίδιο συνέβη στα νύχια του, τα όποια μέχρι πρότινος δεν είχε αντιληφθεί ότι διαθέτει. Τότε ήταν που έμαθε για τη μεταλλαγμένη φυσιολογία του. Ο Κρηντ υποβλήθηκε κι εκείνος στο ίδιο πείραμα, αλλά έγινε ψυχικά ασταθής και αργότερα θα εξελισσόταν στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του Νταρκ Κλόου, την Ύαινα (αγγλ. Hyena)! Το πρόγραμμα «Όπλο-Χ» τερματίστηκε λόγω της διπλής αποτυχίας του: ο Λόγκαν ήταν αναποτελεσματικός ως όπλο, γιατί διατήρησε την ανθρωπιά και τη συνείδησή του, και ο Κρηντ έγινε εγκληματικά παράφρων. Όλα τα αρχεία για την ύπαρξη του προγράμματος κατεστράφησαν, εκτός ελαχίστων σημειώσεων του καθηγητή Κάρτερ Νίκολς. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΑΡΚ ΚΛΟΟΥ Μετά τον τερματισμό του προγράμματος, ο Λόγκαν ταξίδεψε ανά τον κόσμο, διδασκόμενος 127 διαφορετικούς τύπους ένοπλης και άοπλης μάχης, που σε συνδυασμό με τις οξυμμένες αισθήσεις του, τον κατέστησαν έναν λαμπρό ερευνητή και εξαίρετο μαχητή. Επέστρεψε στη πόλη της Νέας Γκόθαμ για να την βρει κάτω από τον έλεγχο των έμπορων ναρκωτικών και των νταβατζήδων. Αποφάσισε να υιοθετήσει μια μυστική ταυτότητα. Την ημέρα ήταν ο Λόγκαν Γουέην, ένας ανεύθυνος, καλλιτέχνης πλέι-μπόι, που ζει από την τεράστια οικογενειακή περιουσία που κληρονόμησε και τα έσοδα από τις πωλήσεις των πινάκων του. Τη νύχτα, όμως, χρησιμοποιούσε τις μεταλλαγμένες δυνάμεις του και τις γνώσεις που κέρδισε μέσα από τα ταξίδια του, για να πολεμήσει το έγκλημα και τη διαφθορά. Σχεδίασε ένα κιτρινόμαυρο κοστούμι και έγινε ο Γαμψόνυχος Εκδικητής, ο Σταυροφόρος με τα Νύχια, ο Σκοτεινός Ονυχοφόρος… ο Νταρκ Κλόου (αγγλ. Dark Claw)! ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, ο Νταρκ Κλόου παρασύρθηκε στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Νέας Γκόθαμ, από μια συμμορία παρανόμων. Μέσα στο εμπορικό, ένα μικρό κορίτσι ονόματι Τζουμπιλέισον Λι (αμάλγαμα της Τζούμπιλυ και του Ρόμπιν) κρυβόταν από τους Φρουρούς, μια ομάδα ρομπότ-κυνηγών που καταδίωκαν τους μεταλλαγμένους και μόλις είχαν σκοτώσει τους γονείς του κοριτσιού. Η Τζουμπιλέισον έπεσε σε μια από τις παγίδες που είχαν στήσει οι συμμορίτες για τον Νταρκ Κλόου. Πανικοβλήθηκε, αλλά χάρη στις μεταλλαγμένες δυνάμεις της (εκπομπή ενεργειακών εκρήξεων από τα άνω ακροδάχτυλα) κατάφερε να ξεφύγει. Ο Νταρκ Κλόου εντυπωσιασμένος από τις δυνάμεις και το σθένος της, την πήρε υπό την προστασία του και την εκπαίδευσε ως βοηθό του. Μετά από πολύμηνη σκληρή εκπαίδευση ήταν πλέον έτοιμη να αναλάβει δράση, αλλά χρειαζόταν ένα ψευδώνυμο. Παρότι η ίδια επέμενε να την αποκαλούν «Ακόρεστη Δίψα Για Θάνατο», τελικά ο Νταρκ Κλόου την έπεισε να υιοθετήσει τη μυστική ταυτότητα της Σπάροου (αγγλ. Sparrow)! Η ΚΥΝΗΓΟΣ Η Κάρολ Ντάνβερς (αμάλγαμα της Χάντρες και της Μις Μάρβελ) ήταν μια πρώην αδίστακτη κυβερνητική πράκτορας που πλέον πρόσφερε τις υπηρεσίες της επί μισθώσει. Μια από τις πρώτες αποστολές που της ανατέθηκαν ήταν να ανακαλύψει τη μυστική ταυτότητα του Νταρκ Κλόου. Ακολουθώντας τα ίχνη του Κρηντ Χ. Κουίν, έφτασε στο ρετιρέ του Λόγκαν, όπου ανακάλυψε τα κοστούμια του Νταρκ Κλόου και τη μυστική του ταυτότητα. Όμως ο Νταρκ Κλόου την έπιασε επ’ αυτοφώρω. Την οδήγησε στο «Βουνό», το σπηλαιώδες κρησφύγετό του, όπου της αποκάλυψε τα πάντα γύρω από το πρόγραμμα «Όπλο-Χ» που δημιούργησε τον ίδιο και την Ύαινα. Η Κάρολ αποφάσισε τελικά να τον βοηθήσει στη μάχη ενάντια στην Ύαινα και έγινε μια πολύτιμη σύμμαχος του Νταρκ Κλόου… η Κυνηγός (αγγλ. Huntress)! Η ΥΑΙΝΑ Ο Κρηντ Χάρλεϊ Κουίν επιλέχθηκε μαζί με τον Λόγκαν για να λάβει μέρος στο πρόγραμμα «Όπλο-Χ» της Καναδικής Κυβέρνησης. Χάρη στις μεταλλαγμένες δυνάμεις τους και την ικανότητα ταχείας αυτοΐασης επέζησαν του πειράματος. Όμως ο Κρηντ μεταμορφώθηκε σε έναν ψυχοπαθή, ανηλεή δολοφόνο και πολύ σύντομα απέκτησε εμμονή να εξοντώσει τον Νταρκ Κλόου. Η Ύαινα αποτελεί αμάλγαμα του Σέιμπερτουθ (Marvel Comics) και του Τζόκερ (DC Comics), συνδυάζοντας μορφολογικά στοιχεία και των δύο. Έχει την αγριότητα του Σέιμπερτουθ και την διεστραμμένη ευφυΐα του Τζόκερ. Ηγείται μιας συμμορίας που αυτοαποκαλούνται «Αγέλη» και κύριο όπλο του έχει αυτοσχέδια εκρηκτικά που ονομάζει «βομβίδες ευθυμίας». ΔΥΝΑΜΕΙΣ & ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ Η καλοήθης μετάλλαξη έχει προικίσει τον Λόγκαν με την ικανότητα να αναπλάθει κατεστραμμένες περιοχές του σώματός του (από μαλακό ιστό μέχρι ολόκληρα τμήματα, ακόμα και όργανα) πολύ πέρα από τις συνηθισμένες δυνατότητες ενός μέσου ανθρώπου. Η αναγεννητική του δύναμη τον καθιστά απρόσβλητο στις περισσότερες τοξίνες και ασθένειες, προστατεύει το σώμα του από ακραίες καιρικές συνθήκες (δύναται να κοιμηθεί γυμνός σε συνθήκες πολικού ψύχους, χωρίς εμφανή τραυματισμό), επιβραδύνει σημαντικά τα αποτελέσματα της διαδικασίας γήρανσης (αν και γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, διατηρεί την εμφάνιση και ζωτικότητα ενός ανθρώπου στην ακμή της ζωής του) και γενικότερα του προσφέρει αντοχή και ανθεκτικότητα πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Μάλιστα η αναγεννητική δύναμή του σε συνδυασμό με τον αδαμάντινο σκελετό του, παρέχει στον Νταρκ Κλόου υπεράνθρωπη δύναμη, ικανή για να σπάσει αλυσίδες από χάλυβα ή να στηρίξει το βάρος δώδεκα ανδρών με το ένα χέρι. Απόρροια της μεταλλαγμένης φυσιολογίας του είναι οι οξυμμένες αισθήσεις του, που σε πολλές περιπτώσεις είναι συγκρίσιμες με εκείνες ορισμένων ζώων. Έχει την ικανότητα να βλέπει καθαρά ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου σκότους, μπορεί να ανιχνεύσει ήχους σε συχνότητες πέρα από τα ανθρώπινα όρια και σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, αλλά και να αναγνωρίσει ανθρώπους και αντικείμενα μόνο από τη μυρωδιά τους. Μάλιστα η ικανότητά του αυτή, του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται πότε κάποιος ψεύδεται από τις χημικές αλλαγές στον οργανισμό του. Εξίσου σημαντικές με τις μεταλλαγμένες δυνάμεις του, είναι οι ικανότητές του αποτέλεσμα πολύχρονης, σκληρής και επίπονης εκπαίδευσης. Η αδάμαστη θέληση, η δυνατότητα να ενσπείρει τον φόβο στους αντιπάλους του, οι γυμναστικές ικανότητες του, η βαθιά γνώση 127 διαφορετικών μορφών ένοπλης και άοπλης μάχης, καθώς και η ικανότητά του να χειρίζεται με ευκολία πολλά και διαφορετικά είδη όπλων, τον καθιστούν εξαίρετο μαχητή και πολέμιο του εγκλήματος. Η αυξημένη ευφυΐα του, η πολυμάθεια του (ως αποτέλεσμα των σπουδών του στη βιολογία, τη τεχνολογία, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη μυθολογία, τη γεωγραφία, την ιστορία, την επιστήμη υπολογιστών, την ιατροδικαστική, τη χημεία και τη τεχνολογία, τη ψευδαίσθηση και ταχυδακτυλουργία, τις εγκληματολογικές και ιατρικές επιστήμες), σε συνδυασμό με τη πολυγλωσσία του (μιλά απταίστως τα ισπανικά, γαλλικά, λατινικά, γερμανικά, ιαπωνικά, αγγλικά, ρωσικά, κινεζικά και πιθανότατα πολλές ακόμα γλώσσες), τη φωτογραφική μνήμη του, και το ταλέντο του στις μεταμφιέσεις, τον καθιστούν έναν σπουδαίο ερευνητή και τον καλύτερο ντετέκτιβ του κόσμου. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Πέρα από τις υπερφυσικές δυνάμεις και επίκτητες ικανότητές του, ο Νταρκ Κλόου - χάρη στις τεχνολογικές γνώσεις του και τη τεράστια περιουσία του - συχνά καταφεύγει και σε μια σειρά από αυτοσχέδια μαραφέτια που διατηρεί στο οπλοστάσιο του. Η στολή του (συνδυασμός στοιχείων της παραδοσιακής κυανοκίτρινης στολής του Γούλβεριν και της μαύρης Μπατ-στολής) είναι αλεξίσφαιρη και πυρίμαχη, φέρει μια σταθμισμένη κάπα και κουκούλα εφοδιασμένη με συστοιχίες επικοινωνιών. Η χρηστική ζώνη του είναι εξοπλισμένη με πολυάριθμα μαραφέτια, όπως διαφόρους τύπους Κλόουρανγκ (ειδικά διαμορφωμένα μπούμερανγκ), κάψουλες αεριών και πολλά άλλα. Συγχρόνως έχει κατασκευάσει ποικίλα καταπληκτικά οχήματα για τον αγώνα του ενάντια στο έγκλημα, όπως το Κλόου-μομπίλ, το Κλόου-κόπτερο, το Κλόου-σκάφος κ.ά. Ένα από τα πιο ισχυρά, όμως, οχήματα είναι το Κλόου-γουίνγκ, ένα υπερηχητικό τζετ τεχνολογίας στελθ. Το αρχηγείο του Νταρκ Κλόου είναι το «Βουνό» («Barrow»), ένα σκοτεινό σπήλαιο στο οποίο στεγάζονται εγκαταστάσεις εκπαίδευσης, εργαστήρι εγκληματολογίας, ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και κέντρα συντήρησης για όλα τα οχήματά του. ΠΗΓΕΣ http://batman.wikia.com/wiki/Dark_Claw Εναντίον, τεύχη #4 και #7, Εκδόσεις Modern Times http://www.comicvine.com/dark-claw/4005-47080/ http://marvel.wikia.com/Logan_Wayne_(Earth-9602) http://dc.wikia.com/wiki/Logan_Wayne_(Amalgam_Universe) http://www.comicdom.gr/2015/06/30/top-shelves-dc-versus-marvel/ Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Mandrake για όσες πληροφορίες μου παρείχε από τις ελληνικές εκδόσεις των Modern Times, ούτως ώστε η απόδοση των ονομάτων των χαρακτήρων, καθώς και ορισμένων ορολογιών να είναι πιστή στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο. By BATNICK

Ένας ακόμη τίτλος που έπρεπε να βγει, όπως αποφάσισαν τα πορτοφόλια της DC Comics. Ένα origin του χαρακτήρα των Watchmen, του αριστουργήματος του Alan Moore. Άξιζε να βγει; Και ναι και όχι. Σε πρώτη ανάγνωση δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Εξτρά λεπτομέρειες ενός κόμικ που διαπραγματεύεται τον επίλογο των σουπερηρώων του 1980-1990 είναι κάτι που δεν έχει νόημα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, αφού συνειδητοποιήσουμε ότι μιλάμε για την πιο πάλπ τέχνη του 20ου αιώνα βλέπουμε ότι είναι ένα διασκεδαστικό κόμικ ελαφριάς ανάγνωσης που χαρακτηρίζεται από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Η ιστορία διαπραγματεύεται τη ζωή του Daniel Dreiberg, ενός κολαούζου του μεταπολεμικού νυχτερινού εκδικητή Nite Owl. Προερχόμενος από μια δυσλειτουργική οικογένεια (πολύ ελαφριά λέξη για να δηλώσει το τι ακριβώς είναι) βρίσκει καταφύγιο ως μαθητευόμενος του πρώτου μασκοφόρου Nite Owl. Η σχέση τους είναι πολύ πιο τίμια από τη σχέση που έχει ο Dreiberg με τον κανονικό του πατέρα και οδηγείται στη στέψη του ως δεύτερου Nite Owl. Και έτσι δημιουργείται ένας διαφορετικός Batman, με μια αδέξια προσωπικότητα τύπου Clark Kent – Peter Parker. Συνοδοιπόρος και φίλος, όσο γίνεται σε μια τέτοια κάστα ανθρώπων, είναι ο Rorschach, ένας τιμωρός στο στυλ του Punisher, που, ενώ συνεργάζονται αρκετά συχνά, διαπληκτίζονται συνεχώς για τους ηθικούς φραγμούς των πράξεών τους. Μια σειρά δολοφονιών ιεροδούλων τους αναγκάζει να δραστηριοποιηθούν με μια άλλη «πόρνη» σουπερηρωίδα την Twilight Lady, πολέμαρχος των δικαιωμάτων του πεζοδρομίου. Η δουλειά της αρέσει, αλλά οι συνθήκες είναι που πιστεύει ότι θέλουν άλλαγμα. Οι ερωτικές περιπτύξεις της με τον Nite Owl είναι τόσο διασκεδαστικές που προκαλούν γέλιο. Η υπόθεση δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπή. Πολλοί από εσάς έχετε δει και διαβάσει κάτι παρόμοιο. Είναι όμως ένα καλογραμμένο ευχάριστο κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε. Πιστέψτε με έχετε διαβάσει πολλά σκουπίδια που τα θεωρείτε από τα αγαπημένα σας. Ένα παραπάνω που ίσως τελικά να το χαρείτε δε θα χαλάσει τον κόσμο. Το σκίτσο των Andy Kubert με μελάνια του πατέρα Joe Kubert είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι. Δεν χρησιμοποιήσανε τα σταθερά ισομεγέθη 9 καρέ ανά σελίδα όπως το αυθεντικό Watchmen, αλλά είχαν ένα πιο ελεύθερο στήσιμο. Τα μελάνια του πατέρα Kubert είναι γεμάτα κίνηση, και δένουν πολύ όμορφα με τα μολύβια του γιού του. Λίγο χοντρά και σταθερά σε μέγεθος θυμίζουν του Scott Kolins. Στα μέσα του 3ου τεύχους ο Joe Kubert αφήνει τον κόσμο μετά από προβλήματα υγείας (καρκίνο στο αίμα). Το κύκνειο άσμα του σπουδαίου δημιουργού ολοκλήρωσε αξιοπρεπώς ο Bill Sienkienwitch. Σαν μια ιστορία στέκει. Κάτι έχει να μας πει για το χαρακτήρα. Δε νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να επιβιώσει ένας ongoing τίτλος με συνεχόμενες περιπέτειες, εγκλωβισμένος στα δυο σενάρια των J.M. Straczynski και Moore. Πιστεύω ότι οι δημιουργοί , συμπαθέστατοι για τα δικά μου γούστα, με υποχρέωσαν να το αγαπήσω. Πράγμα που δε με απασχολεί. Πολλά θετικά σχόλια για το κόμικ αυτό τυπώθηκαν στο διαδίκτυο. Και τα αξίζει. Όσο αντέχει βέβαια ο εγωισμός μας και η υποστήριξη στο έργο και τη γνώμη του Alan Moore. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ. Αλλα εργα του STRACZYNSKI που εχουν παρουσιαστει στο GC : Superman Earth One The Amazing Spider-man : Civil War Thor The Amazing Spider-man : Back In Black Spider-man The Other : Εξελιξη ή Θανατος Silver Surfer : Requiem Rising Stars Midnight Nation Supreme Power Bullet Points Αφιερωμα στην τηλεοπτικη σειρα Babylon 5

Πηγή

SHOWCASE PRESENTS: RIP HUNTER... TIME MASTER Το Rip Hunter... Time Master ήταν μια σειρά περιπέτειας / επιστημονικής φαντασίας της DC Comics που ξεκίνησε να δημοσιεύεται τον Μάιο του 1959 μέσα από το τεύχος # 20 του περιοδικού Showcase. Στη συνέχεια δημοσιεύτηκε και στα τεύχη # 21, 25 και 26, οπότε αποφασίστηκε να αποκτήσει τον δικό του τίτλο και να κυκλοφορεί σταθερά. Αυτό συνέβη το 1961, και συνολικά κυκλοφόρησαν 29 τεύχη, έως και το 1965. Δημιουργοί ήταν ο Jack Miller στο σενάριο και o Ruben Moreira στο σχέδιο. Σε κάθε τεύχος περιέχεται μόνο μία ιστορία, η οποία είναι σπασμένη σε 3 κεφάλαια. Σελίδα από ιστορία του Rip Hunter Η έμπνευση για τη δημιουργία της σειράς ήρθε από το επιτυχημένο κόμικ του 1957 "Challengers of the Unknown", το οποίο επίσης έγραφε ο Jack Miller και είχε αρκετά κοινή θεματολογία. Ο Rip Hunter ήταν ο αρχηγός μιας μικρής επιστημονικής ομάδας, και κάτοχος μιας χρονομηχανής που τους επέτρεπε να ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο. Σε κάθε ταξίδι γνωρίζουν κάποιο πολιτισμό, αλλά φυσικά μπλέκονται και σε περιπέτειες. Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι ο φίλος του Jeff Smith, η κοπέλα του Bonnie Baxter και ο νεαρός Corky που είναι αδερφός της Bonnie. Τα εξώφυλλα των τευχών 6, 8 και 17 Πέρα από τη σειρά που μόλις αναφέρθηκε, ο Rip Hunter έκανε πολλές ακόμα εμφανίσεις και σε άλλα κόμικ. Εμφανίστηκε στο Challengers of the Unknown, στα Action Comics # 552 - 554, στη μίνι-σειρά Crisis on Infinite Earths (1985 - 1986), στη μίνι-σειρά Time Masters (1990), στο The Kingdom (1999), στο Justice Society of America (2004), στο Booster Gold και αρκετές ακόμα σειρές. Τα εξώφυλλα των τευχών # 19, 21 και 26 Τον Ιούλιο του 2012, η DC κυκλοφορεί στα πλαίσια της σειράς Showcase Presents έναν τόμο του Rip Hunter... Time Master, ο οποίος περιέχει τις ιστορίες από τα Showcase # 20, 21, 25, 26 και από την ομώνυμη σειρά # 1 - 15. Η έκδοση είναι ασπρόμαυρη, σε paperback, με 516 σελίδες. Πηγές: Wikipedia Showcase Presents: Rip Hunter... Time Master

Ο συνδημιουργός του Σούπερμαν, Τζέρι Σίγκελ Ο τραγικός κομίστας που καταράστηκε τον χάρτινο υπερήρωά του! «Μα είναι ποτέ δυνατόν! Πετάει ο άνθρωπος;». Με την οργισμένη αυτή ατάκα συνήθιζαν να κλείνουν την πόρτα οι εκδοτικοί οίκοι στους νεαρούς αμερικανούς κομίστες Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, οι οποίοι είχαν τη φαεινή ιδέα το 1938 να δημιουργήσουν έναν υπερήρωα, κάποιον… Σούπερμαν. Πάμπτωχοι και απογοητευμένοι, αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα δικαιώματα της δουλειάς τους στην DC Comics (Νational Ρeriodicals τότε) έναντι του αστείου -ακόμα και για τα τότε δεδομένα- ποσού των 130 δολαρίων! Λίγα χρόνια αργότερα είδαν βέβαια τον Σούπερμαν να εκτοξεύεται κυριολεκτικά στις πωλήσεις και τα κέρδη της φίρμας να απογειώνονται, κι όλα αυτά χάρη στον υπεράνθρωπο που μπορούσε να πετάξει! Αφού προσπάθησαν μάταια να διεκδικήσουν πίσω τα δικαιώματα του Σούπερμαν για πάρα πολλές δεκαετίες και έχασαν ακόμα και τη δουλειά τους στην DC Comics, ο πραγματικός του πατέρας, ο σεναριογράφος Τζέρι Σίγκελ, έστειλε ανοιχτή επιστολή στον Τύπο της εποχής, όπου έκλεινε με τη διαβόητη σήμερα κατάρα του: «Την κατάρα μου να έχει ο Σούπερμαν»! Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή και το μεγάλο κόκκινο «S» στο στήθος μέτρησε πολλές περιπέτειες και έφερε όλεθρο στις ζωές των δύο δημιουργών, αν και αργότερα θα τους δικαίωνε, αποτελώντας πια σωστό αρχέτυπο υπερήρωα αλλά και την πλέον εμβληματική ενσάρκωσή του. Τα δύο εβραιόπουλα από το Κλίβελαντ σκάρωσαν τον κακό πρώτα υπερήρωα και έπειτα από πολύ γράψε-σβήσε κατέληξαν στον καλό εξωγήινο με την υπεράνθρωπη δύναμη, με τον «αναγεννημένο» Σούπερμαν να κάνει το ντεμπούτο του στο πρώτο τεύχος της σειράς «Action Comics» την 1η Ιουνίου 1938. Η DC Comics άρπαξε τον δημοφιλή πλέον ήρωα χωρίς να ανανεώσει τη σχετική άδεια, ενώ άρχισε να μηνύει και όλες τις άλλες εταιρίες που έπρατταν το ίδιο! Έπειτα από χρόνια δικαστικών αγώνων, οι Σίγκελ και Σούστερ δεν δικαιώθηκαν ποτέ, αν και η DC Comics αποφάσισε να τους καταβάλει αποζημίωση μερικών χιλιάδων δολαρίων ετησίως, κάτι που παρέμενε φυσικά πολύ μικρό κλάσμα από τα ανεπανάληπτα κέρδη που της απέφερε ο Σούπερμαν. Κι έτσι οι δημιουργοί του Σούπερμαν βρέθηκαν φτωχοί και σχεδόν άστεγοι, ο καλός τους χαρακτήρας ήταν ωστόσο εδώ για να τους βοηθήσει, καθώς και οι ίδιοι είχαν ανάγκη από έναν ήρωα. Το σύμβολο της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας γεννήθηκε στο μυαλό του πιτσιρικά Σίγκελ «όντας άνεργος και ανησυχώντας για τη Μεγάλη Ύφεση, ξέροντας καλά από απελπισία και φόβο», σε ένα πλαίσιο μάλιστα όπου «ακούγαμε και διαβάζαμε για την καταπίεση και τη σφαγή των ανυπεράσπιστων και αβοήθητων εβραίων της ναζιστικής Γερμανίας». Κι έτσι ο Σούπερμαν ξεπήδησε στο μυαλό του από «τη μεγάλη παρόρμηση να βοηθήσω τις καταπιεσμένες μάζες όπως μπορούσα». Ο Τζέρι Σίγκελ και ο παντοτινός φίλος και συνεργάτης του, ο σχεδιαστής Τζο Σούστερ, δεν δημιούργησαν απλώς έναν από τους πρώτους υπερήρωες της Ιστορίας, αλλά εκσυγχρόνισαν τα κόμικς μετατρέποντάς τα από ένθετα του αμερικανικού Τύπου σε μια βιομηχανία εκατοντάδων εκατομμυρίων: «Συνέλαβα έναν χαρακτήρα σαν τον Σαμψών, τον Ηρακλή και τους άλλους μασίστες που ήξερα. Μόνο που ο δικός μου ήταν πολλά περισσότερα», είπε κάποτε ο Σίγκελ για τη υπεράνθρωπη δημιουργία του με την κόκκινη μπέρτα. Μια τέτοια ευφάνταστη δημιουργία φαντάζει σήμερα σχεδόν κοινός τόπος, μιλάμε ωστόσο για τη δεκαετία του 1930 (όταν συνέλαβε ο Σίγκελ τον ιπτάμενο εξωγήινό του), μια εποχή δηλαδή που οι υπερήρωες φαινόταν να έρχονταν από το μέλλον. Κι έτσι οι πόρτες ήταν κλειστές, αν και οι δυο τους επέμειναν λυσσαλέα και γέννησαν έτσι ένα σύμβολο που κανείς δεν μπορεί πια να του γυρίσει την πλάτη. Όταν λοιπόν ο Σούπερμαν μετατράπηκε από τον φαλακρό κακό με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε την οικουμένη στα πόδια του στον καλό ιπτάμενο εξωγήινο με την μπέρτα, έδωσε αμέσως ζωή σε ένα ολοκαίνουριο είδος κόμικς… Πρώτα χρόνια Ο Τζερόμ «Τζέρι» Σίγκελ γεννιέται στις 17 Οκτωβρίου 1914 στο Κλίβελαντ του Οχάιο ως ένα από τα έξι παιδιά μιας μικροαστικής οικογένειας λιθουανοεβραίων εμιγκρέδων. Ο πατέρας του, ερασιτέχνης ζωγράφος που λειτουργούσε πια κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων, ενθάρρυνε πάντα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου του, βλέποντας την κλίση του μικρού. Σε ηλικία 15 ετών (1929), ο μικρός, που διάβαζε μανιωδώς ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, εκδίδει το δικό του σχολικό εφημερηδάκι, το «Cosmic Stories», ένα πόνημα επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες που έγραφε μόνος του και τύπωνε σε γραφομηχανή με διάφορες καινοτόμες τεχνικές. Αυτό αναγνωρίζεται σήμερα ως το πρώτο φανζίν επιστημονικής φαντασίας, αποτελώντας πρελούδιο για τα μελλοντικά επιτεύγματα του νεαρού! Την επόμενη χρονιά θα λάβει χώρα το ευτυχές γεγονός που θα τα έκανε όλα δυνατά: ο έφηβος Τζο Σούστερ μετακομίζει από τον Καναδά στο Κλίβελαντ και φοιτεί στο Γυμνάσιο του Σίγκελ. Τα δυο εβραιόπουλα συνδέονται αμέσως φιλικά, καθώς οι αναζητήσεις τους ήταν παρεμφερείς: ήδη τοπικό όνομα στο σχολείο για το περιοδικό του, ο Σίγκελ «προσλαμβάνει» τον Σούστερ για εικονογράφο των ιστοριών του, καθώς το δικό του χέρι έπιανε στο σχέδιο περισσότερο. Ο Σούστερ άρχισε να εμφυσεί ζωή στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του πιτσιρικά συνεργάτη του και η συνάντηση ήταν ιστορική από κάθε άποψη. Επόμενος σταθμός το 1932, όταν μια αποφράδα νύχτα του Ιουνίου ο πατέρας του έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ληστών που εισέβαλαν στο κατάστημα για να τον κλέψουν (σύμφωνα με τον ανακριτή, το θύμα πέθανε από καρδιακή προσβολή και όχι από τις σφαίρες). Την ώρα που η οικογένεια θρηνούσε τον χαμό του πατέρα, στο μυαλό του γιου του γεννιόταν η ιδέα ενός χαρακτήρα απρόσβλητου από τις σφαίρες των απανταχού κακών και υπερασπιστή των καλών! Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σίγκελ δεν ανέφερε σε καμία από τις συνεντεύξεις που έδωσε κατά τη διάρκεια της ζωής του ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε, δεν πρέπει να ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε από ληστές κι αυτός επινόησε άμεσα έναν παντοδύναμο τιμωρό του εγκλήματος. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, ο Σούπερμαν είχε ακόμα πολλά να ζήσει μέχρι να γεννηθεί στο μυαλό του Σίγκελ… Η γέννηση του Σούπερμαν Τον Οκτώβριο του 1932, έχοντας ήδη δημοσιεύσει σειρά από περιοδικά και κόμικς επιστημονικής φαντασίας, το δίδυμο συνεργάστηκε σε άλλο ένα φανζίν, το «Science Fiction», γεμάτο με φανταστικές ιστορίες ηρώων. Στο τρίτο τεύχος του περιοδικού (Ιανουάριος 1933) εμφανίστηκε η περιβόητη σήμερα ιστορία «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν» (Reign of the Superman), με τον σούπερ κακό χαρακτήρα με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε να υποδουλώσει την ανθρωπότητα (αργότερα ο κακός θα μετατρεπόταν στον αντίπαλο του Σούπερμαν, τον Λεξ Λούθορ)! Ο πρώτος αυτός Σούπερμαν δεν είχε καμία εμπορική τύχη, κάτι που έκανε τον Σίγκελ να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν χρειαζόταν άλλη μια μοχθηρή φιγούρα, τέτοιες είχε πολλές, αλλά το αρχέτυπο του καλού τιμωρού που θα ήταν πάντα εδώ να σώσει τον πλανήτη από όσους τον επιβουλεύονταν. Ήταν εξάλλου τα χρόνια της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και τα δυο εβραιόπουλα δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την επικράτηση του ναζισμού, όφειλε λοιπόν ο ήρωάς τους να είναι πηγή καλού. Έπειτα από έναν χρόνο σχεδιασμών, δοκιμών και λαθών, το αχτύπητο δίδυμο κατέληξε στη μνημειώδη δημιουργία που έμελλε να μετατραπεί στον δημοφιλέστερο υπερήρωα όλων των εποχών! Εμπνευσμένος εν μέρει από το μυθιστόρημα του Philip Wylie «Μονομάχος» και από τους θρύλους των ιστορικών Ηρακλή και Σαμψών, ο ανασχεδιασμένος Σούπερμαν εμφανίστηκε στις σελίδες των κόμικς του διδύμου ήδη από το 1933. Την επόμενη μάλιστα χρονιά κυκλοφόρησε σε δικό του τεύχος, αν και πάλι οι πόρτες των εκδοτικών παρέμεναν ερμητικά σφαλιστές. Κανείς δεν ήθελε τον εξωφρενικά ψεύτικο σουπερήρωα που μπορούσε να πετάξει! Εξοργισμένος ο Σούστερ καταστρέφει τις αρχικές μακέτες, αν και ευτυχώς ο Σίγκελ διατήρησε στο αρχείο του το μνημειώδες εξώφυλλο. Το 1935 το δίδυμο προσπάθησε για άλλη μια φορά να πουλήσει την ιδέα του, τώρα στην DC Comics. Παρά το γεγονός ότι η εταιρία απέρριψε την ιδέα (άκου ιπτάμενο καλό!), διείδε τις δυνατότητες των δύο δημιουργών και τους προσέλαβε για να φέρουν στη ζωή μια από τις άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που είχαν σκαρώσει, τον «Dr. Occult». Τον Οκτώβριο του 1935, η πρώτη ιστορία των Σίγκελ και Σούστερ με τον δόκτορα φιγουράρει στο έκτο τεύχος του κόμικ «New Fun». Στα επόμενα χρόνια, το δίδυμο συνέχισε να παράγει τον «Dr. Occult» για λογαριασμό της DC, δουλεύοντας παράλληλα και σε μια σειρά ακόμη από ήδη εμφανισμένους χαρακτήρες της. Στο περιθώριο της δουλειάς τους, συνέχιζαν να εξελίσσουν τον Σούπερμαν, αν και πλέον φαινόταν ότι ο διακαής πόθος τους να τον πουλήσουν θα έμενε απλώς ευσεβής. Και τότε ήρθε το μεγάλο «ναι»! Την ώρα που η DC δεν ενδιαφερόταν για τον Σούπερμαν καθόλου, το 1938 η θυγατρική εταιρία All American φάνηκε να τον θέλει. Τότε ήταν που η DC, λανσάροντας νέο κόμικ στην αγορά, αποφάσισε αν και απρόθυμα να τον συμπεριλάβει στο εξώφυλλο του νέου πονήματος. Κι έτσι τον Ιούνιο του 1938 ο Σούπερμαν φιγουράρει στην εξωτερική σελίδα του «Action Comics»! Ο Σούπερμαν έγινε αμέσως επιτυχία και τα τεύχη του ξεπουλούσαν με το που εμφανίζονταν στα ράφια των καταστημάτων λιανικής. Οι άλλοι παίκτες του ανταγωνισμού θέλησαν αμέσως να εξαργυρώσουν την πρωτόγνωρη απήχησή του στο κοινό, μιμούμενοι λίγο-πολύ (και σε διαφορετικούς βαθμούς αντιγραφής) τον ανάρπαστο πια υπερήρωα. Η DC έβγαζε καραβιές χρημάτων από τη δημιουργία των Σίγκελ και Σούστερ, αν και δεν φαινόταν καθόλου διατεθειμένη να αποδώσει στους δημιουργούς τα οφειλόμενα. Τους είχε πληρώσει μόλις 130 δολάρια για την πρώτη ιστορία και δεν έλεγε να τους εκχωρήσει τα δικαιώματα για την εμπορική εκμετάλλευση του Σούπερμαν! Αφού έκανε σωρεία μηνύσεων σε όποιον πήγαινε να κλέψει τη δόξα του αχτύπητου χαρακτήρα, η DC ξεφούρνιζε διάφορες θεότρελες δικαιολογίες στους δυο υπαλλήλους της όταν αυτοί ζητούσαν περισσότερα χρήματα, καθώς ο ήρωάς τους απέφερε πια εκατομμύρια. Το 1941, οι δυο πλευρές ήρθαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό και οι Σίγκελ και Σούστερ έλαβαν αποζημίωση 75.000 δολαρίων για τον Σούπερμαν, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τα κέρδη του. Κι έτσι το 1946 επιδόθηκαν σε νέα διαμάχη με την DC, παρά το γεγονός ότι είχαν αποποιηθεί τα δικαιώματά του ήδη από το 1938 (πάγια τακτική τότε των εταιριών κόμικς να αποστερούν από τους δημιουργούς τα δικαιώματα χρήσης της δουλειάς τους). Στην πολύκροτη δικαστική διαμάχη που άρχισε το 1946, οι δυο δημιουργοί έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για τα δικαστικά έξοδα, αν και ήταν σαφές πως δεν μπορούσαν να παλέψουν με τον κολοσσό. Το 1947, στο μέσο της δίκης, η DC τους απέλυσε(!) καθώς «ουδείς αναντικατάστατος», και πλέον οι Σίγκελ και Σούστερ μαστίζονταν από τη φτώχεια. Κι έτσι την επόμενη χρονιά αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον ατιμωτικό διακανονισμό με τη φίρμα, καθώς δεν είχαν πια πόρους για τη συνέχιση της νομικής διαμάχης: πήραν αμοιβή 200.000 δολαρίων από την DC, κι αυτό όχι για τα δικαιώματα του Σούπερμαν αλλά για τον χαρακτήρα του Superboy που είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μόνη της η DC! Κι έτσι η δαιμόνια δημιουργική ομάδα που ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για τη γέννηση της κουλτούρας των κόμικς με σουπερήρωες αναγκάστηκε να παραιτηθεί από κάθε αξίωση στη δουλειά της… Κατοπινά χρόνια Οι περιπέτειες με την απώλεια της πατρότητας του Σούπερμαν σηματοδότησε και το τέλος της κοινής δουλειάς των δύο δημιουργών, αν και η φιλία τους δεν θα δοκιμαζόταν ποτέ. Ο Σούστερ αηδιασμένος εγκατέλειψε τη βιομηχανία και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες για λογαριασμό άλλων εκδοτών και τη δεκαετία του 1950 έγινε διευθυντής στον εκδοτικό οίκο Ziff-Davis. Παραγνωρισμένο πλέον το δίδυμο, καθώς η DC αρνιόταν ακόμα και να συμπεριλάβει τα ονόματά τους στο τεύχος (μόνο στους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς τίτλους φιγούραραν τα Σίγκελ και Σούστερ!), οι δυο δημιουργοί υπήρχαν πια μόνο στα μυαλά των συλλεκτών του Σούπερμαν, άντε και στην κοινότητα των σχεδιαστών. Ο Σίγκελ μετακόμισε στο Λος Άντζελες (ζούσε μέχρι τότε στη Νέα Υόρκη) και έγινε σχεδόν ερημίτης, παλεύοντας πάντα (όπως και ο συνεργάτης του) με την οικονομική ανέχεια. Στη δεκαετία του 1960 ωστόσο, με τη μεγάλη απήχηση πια των κόμικς στην κοινωνία και τη διοργάνωση των πρώτων εκθέσεων και συνεδρίων, τα ονόματα των Σίγκελ και Σούστερ ξεθάφτηκαν από τη ναφθαλίνη και απέκτησαν τη φήμη που τους άξιζε, έστω και εντός της μικρής κοινότητας των συλλεκτών και των θαυμαστών της δουλειάς τους. Το 1963, το δίδυμο μήνυσε για άλλη μια φορά την DC Comics για τα δικαιώματα του Σούπερμαν, αν και πάλι θα έχαναν, καθώς οι πενιχροί τους πόροι δεν επαρκούσαν για να τα βάλουν με τον κολοσσό σε επίπεδο πολυέξοδων και μακροχρόνιων δικαστικών μαχών. Κι έτσι τους αρνήθηκαν για άλλη μια φορά την πατρότητα της δουλειάς τους. Σίγκελ και Σούστερ ξαναχτύπησαν δικαστικά το 1975, όταν ενορχηστρώθηκε γιγαντιαία εκστρατεία από την κοινότητα των κόμικς για να τους αποδοθούν τα οφειλόμενα: παρά το γεγονός ότι έχασαν ξανά στη δικαστική αίθουσα, η DC εξαναγκάστηκε από τη γενική πια κατακραυγή (που αποδυνάμωνε τις πωλήσεις της!) να χορηγήσει ετήσια αποζημίωση 35.000 δολαρίων στους δύο δημιουργούς για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρά το «γενναιόδωρο» της κίνησης, η αμοιβή δεν έπαυε παρά να είναι ένα μικρό κλάσμα στα δεκάδες (ή ακόμα και εκατοντάδες) εκατομμύρια που της είχε αποφέρει η δουλειά των δυο δημιουργών από το 1938. Ταυτοχρόνως, η DC συμφώνησε πια, αν και δεν είχε καμία νομική υποχρέωση, να συμπεριλάβει τα ονόματα των δημιουργών στους τίτλους του Σούπερμαν. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες κόμικς και επιστημονικής φαντασίας με ψευδώνυμο πια «Τζο Κάρτερ» (συνεργάστηκε ακόμα και τον μεγάλο ανταγωνιστή της DC, τη Marvel). Όταν κάποια στιγμή η δημοτικότητα του υπερήρωα άρχισε να πέφτει, η DC ζήτησε από τον Σίγκελ να σκαρώσει το 1986 νέες ιστορίες με το πνευματικό του παιδί, αν και εκείνος αρνήθηκε αμέσως. Όντας στα τελευταία του πια, ζούσε στο Λος Άντζελες σε κοντινή απόσταση από τον παντοτινό του φίλο Τζο Σούστερ, λαμβάνοντας πια χιλιάδες γράμματα θαυμασμού από το κοινό και βραβεία από λογοτεχνικές ενώσεις και ιστορικούς ομίλους. Ο Σίγκελ ήταν παντρεμένος δύο φορές: με την πρώτη του σύζυγο το 1939, την Bela, με την οποία απέκτησε έναν γιο το 1944. Το 1948 το ζευγάρι χώρισε και ο δημιουργός παντρεύτηκε τότε την Joanne Carter, το μοντέλο που συνήθιζε να ποζάρει για τον συνεργάτη του Σούστερ. Το ζευγάρι απέκτησε μια κόρη. Ο Τζο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο Τζέρι Σίγκελ, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε επίπεδο συμβολής και επίδρασης στην ιστορία των κόμικς, ο άνθρωπος που σκάρωσε τον ιπτάμενο υπερήρωα και γέννησε έτσι τη μυθολογία των υπερανθρώπων των κόμικς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Ιανουαρίου 1996 στο Λος Άντζελες. Αν και θα ζει πάντα κάτω από την κόκκινη μπέρτα του Σούπερμαν… To link εδώ. Άλλες παρόμοιες, θλιβερές ιστορίες από το χώρο των κόμικς, εδώ (προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!). Εξίσου χορταστικό αφιέρωμα του newbeast.gr σε έναν άλλο δημιουργό κόμικς (τον Peyo), εδώ.

Νέα σειρά κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνίστρια την Vixen, χαρακτήρας της DC που είδαμε σε αρκετούς τίτλους των Justice League, καθώς και στις αντίστοιχες σειρές της τηλεόρασης. Το καινούριο της υπόθεσης είναι ότι αν και κινούμενα σχέδια, σεναριακά θα γειτνιάζει με τις τηλεοπτικές σειρές Flash & Arrow. Ο executive producer Marc Guggenheim θέλει να παρακολουθεί από κοντά την παραγωγή ώστε το διαφορετικό κοινό των προγραμμάτων να είναι ένα. Η Vixen είναι μια αφρικάνα σουπερηρωίδα που μπορεί να δανείζεται την αύρα των ζώων και να οικειοποιείται τις δυνάμεις τους. Δεν μπορώ να πώ ότι σε κάποιο κόμικ ξεχώρισε, αλλά στα κινούμενα σχέδια Justice League Unlimited ήταν ένας σημαντικός καλογραμμένος χαρακτήρας. Ο προγραμματισμός είναι για το επόμενο Φθινόπωρο, στην ψηφιακή πλατφόρμα του καναλιού CW. Περισσότερα εδώ και εδώ. [imdb=tt4406248]

Για τον επερχόμενο Μάρτιο, τα comics της DC γυρίζουν το βλέμμα προς τον κινηματογράφο και παντρεύουν απρόβλεπτα την υπερηρωική κουλτούρα με τον Χίτσκοκ, τον Κιούμπρικ και τον… Έλβις Πρίσλεϊ! Ιεροσυλία ή ακομπλεξάριστο fun; Οι θεματικοί μήνες στα εξώφυλλα των υπερηρωικών comics δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ειδικά στην περίπτωση των «variants», των εναλλακτικών, δηλαδή, «συλλεκτικών» εξωφύλλων, που κυκλοφορούν σε περιορισμένα αντίτυπα και στόχο έχουν να ενεργοποιήσουν τη συλλεκτική μανία των φανατικών αναγνωστών. Είναι σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια να ακολουθείται μια κοινή θεματική γραμμή, είτε αυτή έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο αφηγηματικό πλαίσιο (που συνήθως αφορά μια ευρύτερη ιστορία η οποία «αγκαλιάζει» πολλαπλούς τίτλους), είτε με μια παράμετρο της pop κουλτούρας που φαινομενικά δεν έχει σχέση με τα ίδια τα comics (όπως τα πρόσφατα LEGO εξώφυλλα), είτε με ένα αφιέρωμα σε κάποια τεχνοτροπία (όπως, για παράδειγμα, τα πρόσφατα εξώφυλλα της Marvel που τοποθετούσαν τον Wolverine σε εμβληματικούς πίνακες τέχνης), είτε με κάποιον ήρωα (συνέβη και με τον Iron Man και τους «Φύλακες του Γαλαξία» πρόσφατα) να καταλαμβάνει μαζικά τα εξώφυλλων σχεδόν όλων των τίτλων του μήνα. Τα εναλλακτικά εξώφυλλα είναι καθαρά μια τακτική των μεγάλων εταιρειών των comics για δημιουργία έντονης συζήτησης και, στη συνέχεια, αύξηση των πωλήσεων, αλλά και μια απόδειξη του πόσο δημιουργικός μπορεί να είναι κάποιες φορές ο συνδυασμός τέχνης και marketing. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, λίγο μετά την ανακοίνωση του μαζικού πλάνου της για παραγωγή ταινιών βασισμένες στα comics της, η DC Comics προχώρησε στην αναγόρευση του Μαρτίου του 2015 σε «Movie Month», αποκαλύπτοντας πως κατά την διάρκειά του, θα κυκλοφορήσουν 22 τεύχη των σειρών της με εξώφυλλα – απευθείας παραπομπές σε εμβληματικές ταινίες που διασχίζουν τα είδη, από την επιστημονική φαντασία και την κωμωδία μέχρι το μιούζικαλ και τις αστυνομικές περιπέτειες των 90’s! Δεν είναι κάτι που συνέβη πρώτη φορά (η Marvel, για παράδειγμα, πρόσφατα αφιέρωσε έναν ολόκληρο μήνα στα «Thor goes to Hollywood» εξώφυλλα, ακολουθώντας την persona του ήρωα στην διασκευή μερικών χαρακτηριστικών κινηματογραφικών αφισών), όμως, είναι κάτι που επιχειρεί πρώτη φορά η εταιρεία του Superman και μάλιστα σε… διαβολικό timing με την ανακοίνωση των, αν μη τι άλλο, φιλόδοξων κινηματογραφικών της σχεδίων. Φυσικά, τα εξώφυλλα δεν έχουν να κάνουν καθόλου με τις επερχόμενες υπερ-ηρωικές ταινίες του studio, όμως, υπάρχει μια ακαταμάχητη γοητεία στην εισβολή του Robin στο σύμπαν του «Harry Potter» ή στον εγκλωβισμό του (τηλεοπτικού τελευταία) Flash στη… «σκιά των τεσσάρων γιγάντων». Τα comics, εξάλλου, ήταν ανέκαθεν συνυφασμένα με την αμερικανική κινηματογραφική κληρονομία, όμως, πλέον γίνεται φανερό ότι οι σχέσεις επιρροής είναι μάλλον αμφίδρομες. Στη συνέχεια, θα δεις όλα τα εξώφυλλα που έχουν ανακοινωθεί μέχρι τώρα μέσα από τις ιστοσελίδες Screen Rant, /Film, IGN και HitFix και εννοείται πως πατάς πάνω τους για να τα απολαύσεις σε μεγαλύτερη, ακόμα πιο χορταστική ανάλυση. Οι ονομασίες των εικόνων περιλαμβάνουν και την αναφορά στο φιλμ που αποτελεί την έμπνευση για κάθε poster. Πριν, όμως, ανατρέξεις σε αυτό το «σκονάκι», πόσες από τις… πραγματικές ταινίες μπορείς να αναγνωρίσεις από μόνος σου; πηγη: (http://freecinema.gr/dc-goes-to-the-movies/)

Goyer & SyFy Developing "Krypton" Superman Origin Series ετοιμαζουν σειρα με τις περιπετειες του παππου του σουπερμαν στον πλανητη κρυπτον πριν την εκρηξη μάλιστα, gotham χωρις μπατμαν κ krypton χωρις superman.. [imdb=tt4276624]

Η DC ανακοίνωσε μισή ντουζίνα νέες (ή κάτι σαν νέες) σειρές που εξερευνούν το σύμπαν του Batman (χωρίς τον Batman) πιο διαφορετικά από ποτέ. Τις διαβάσαμε όλες και βγάζουμε συμπεράσματα. To 'σύμπαν' χαρακτήρων και ιστοριών όπως επιχειρεί να αναπτυχθεί με κινηματογραφικούς όρους τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε τη νόρμα όσο αφορά στην βιομηχανία των mainstream κόμικς. Με δεκάδες μηνιαίους τίτλους που ζητούν υλικό που να τους διαχωρίζει τον έναν από τον άλλον, οι εταιρείες πάντα είχαν τη δυνατότητα μα και την υποχρέωση, επί της ουσίας, να μεγευθύνουν το εύρος των ιστοριών των δημοφιλέστερων χαρακτήρων τους. Αυτό συχνά γίνεται λάθος, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να έχουμε τίτλους για χαρακτήρες που κανείς δε νοιάζεται ή να έχουν τίτλους που δεν ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλον. (Σε φάσεις η Marvel έμοιαζε να έχει τον Wolverine σε 12-15 τίτλους ταυτόχρονα κάθε μήνα.) Όμως όταν εφαρμόζεται σωστά, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή ιστοριών σε διαφορετικό ύφος και στυλ, όλες τους μέσα στο ίδιο ευρύτερο σύμπαν. Μια από τις πιο πετυχημένες (ειδικά αν την εξετάσει κανείς εκ των υστέρων) τέτοιες περιπτώσεις αφορά το σύμπαν των μεταλλαγμένων της Marvel γύρω στο 2000, όπου τα πάντα διαχωρίστηκαν καθαρά μεταξύ τους, αναγνωρισμένες δημιουργικές ομάδες ανέλαβαν η κάθε μία τον τίτλο της, τα crossovers εγκαταλείφθηκαν, και κάθε τίτλος είχε το περιθώριο να πει κάτι εντελώς διαφορετικό, με εντελώς δικό του τρόπο. Το αποτέλεσμα εκείνης της περιόδου ήταν κάποιοι από τους πιο ξεχωριστούς και σημαντικούς τίτλους των '00ς, όπως οι "New X-Men" του Γκραντ Μόρισον και το "X-Statix" των Μίλιγκαν/Όλρεντ. Πάντα λοιπόν παρουσιάζει ενδιαφέρον η προσπάθεια μιας εκ των μεγάλων εταιρειών, να πιάσει ένα 'σύμπαν' της σχετικά εκ του μηδενός και να προσπαθήσει να το αναπτύξει με διαφορετικούς τρόπους. Προφανώς, μιας και ο Batman είναι ίσως ο δημοφιλέστερος κόμικ χαρακτήρας των 2000ς, μια τέτοια κίνηση έβγαζε νόημα και με το παραπάνω για τη DC. O ήρωας έχει τους τίτλους του, μα τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να αναπτύξουμε μια γκαλερί ιστοριών στο ευρύτερο σύμπαν της Γκόθαμ, κάθε μία με εντελώς δική της κατεύθυνση και, συχνά, ακόμα και σε διαφορετικό είδος. Πριν λίγους μήνες η DC κάτι τέτοιο και ανακοίνωσε: Ένας συνδυασμός νέων σειρών με παλιές που αποκτούν νέες δημιουργικές ομάδες και κατευθύνσεις, και μια κεντρική αποστολή που μοιάζει να συνοψίζεται στο "Αυτή είναι η Γκόθαμ, αυτοί είναι οι ήρωες γύρω από τον Batman, αυτός είναι ο καμβάς σας, δώστε τα όλα". Είναι ωραία αποστολή αυτή. Δίνει ενδιαφέρουσες ιστορίες και προσεγγίσεις ενός πασίγνωστου μύθου. Είναι πολύ νωρίς να ξέρουμε αν κάποια από αυτές τις σειρές θα μείνει ως κλασική, όμως η συνολική και ταυτόχρονη ύπαρξή τους μας έκανε να θέλουμε να τσεκάρουμε τα πρώτα τεύχη και των 6, και να καταθέσουμε κάποιες πρώτες εκτιμήσεις για αυτό το περιφερειακό σύνολο ιστοριών του BatVerse. Arkham Manor H ιδέα: Η έπαυλη της οικογένειας Γουέιν γίνεται το νέο άσυλο για τους παρανοϊκούς εγκληματίες της Γκόθαμ. Ο Μπρους Γουέιν γίνεται έγκλειστος σε undercover αποστολή. Οι δημιουργοί: O κωμικός Τζέρι Ντούγκαν ("Deadpool") γράφει κάτι αποφασιστικά μη-χιουμοριστικό, ο Σων Κρύσταλ ("Deadpool" επίσης) σχεδιάζει. Η εκτέλεση: Αυτή είναι η μοναδική από τις 6 σειρές με αληθινό ρόλο για το Batman, με τη διαφορά πως εδώ ο Μπρους Γουέιν αντί να ντύνεται νυχτερίδα ντύνεται απλός άνθρωπος. Παίρνει τη θέση ενός Τζον Ντο και εισχωρεί στο πρώην σπίτι του / νυν άσυλο εγκληματιών, για να διαλευκάνει δύο φόνους έγκλειστων. Αυτό δηλαδή αν η αρχική ιδέα (της έπαυλης ως νέο Άρκαμ) δεν ήταν αρκετά άρρωστη από μόνη της. Ουσιαστικά είναι ένα όχημα εξερεύνησης του Μπρους ως όχι-Batman, ως τιμωρού, ως οχήματος δικαιοσύνης αλλά δίχως κανένα από τα βοηθήματα που τον έκαναν προνομιούχο. Αν δηλαδή ο Batman δεν ήταν ο προνομιούχος Γουέιν, τότε ο Μπρους ποιος θα ήταν; Η σειρά μοιάζει διατεθειμένη να εξερευνήσει τον χαρακτήρα με έναν διαφορετικό τρόπο, τραβώντας σαφείς επιρροές από το απόλυτο 'ο Batman έγκλειστος στο Άρκαμ' στόρι, το θρυλικό "Arkham Asylum" των Γκράντ Μόρισον και Ντέιβ Μακίν. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή είναι μια ιδέα που μπορεί να διαρκέσει για καιρό (ισως να ταίριαζε περισσότερο σε μια σειρά περιορισμένων τευχών) όμως είναι μια προσέγγιση που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη. Batgirl H ιδέα: ΧΙΨΤΕΡΖ ΣΤΗ ΓΚΟΘΑΜ. Οι δημιουργοί: Γράφει ο Κάμερον Στιούαρτ (λατρεμένος και βραβευμένος με Eisner σχεδιαστής σε μερικά από τα ωραιότερα κόμικς του Γκραντ Μόρισον) με τον Μπρέντεν Φλέτσερ, σχεδιάζει η ανερχόμενη Μπαμπς Ταρρ. Η εκτέλεση: Πώς κατάφερε αυτή η δημιουργική ομάδα να βγάλει κάτι τόσο hip και tumblr-ready και να μη μοιάζει ούτε ελάχιστα κυνικό; Όχι, μπράβο τους. Η βασική ιδέα είναι 'Hipster Batgirl' και όχι πολλά πέραν αυτού. Οι πλοκές αφορούν online διάδοση μυστικών και κλεμμένα tablets, χαρακτήρας μιλάει με χάσταγκς στον προφορικό λόγο, η Batgirl κερδίζει έναν κακό χρησιμοποιώντας Q code (δεν αστειεύομαι) και η μισή δράση του κάθε τεύχους περνά μέσα από e-mail, έρευνα στο Instagram και ποσταρίσματα στο Foursquare. Αλλά οι χαρακτήρες λειτουργούν! Και το όλο setting βγάζει νόημα, είναι όλο οργανικό. Είναι σύγχρονο χωρίς να πιέζεται για να μοιάζει #μοντέρνο. Το info: Η νέα ομάδα ανέλαβε τον προϋπάρχοντα τίτλο από το τεύχος #35. Τα προηγούμενα δεν χρειάζονται. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη. Grayson H ιδέα: Κατασκοπική περιπέτεια με τον Artist Formerly Known As Nightwing Formerly Known As Robin, Ντικ Γκρέισον. Οι δημιουργοί: Γράφει ο Τιμ Σίλεϊ του "Hack/Slash" και διαφόρων "G.I. Joe" και "Transformers", σχεδιάζει ο Μίκελ Τζάνιν του "Justice League Dark". Η εκτέλεση: Ο παλιός βοηθός του Batman γίνεται κρυφός υπερκατάσκοπος των πέντε ηπείρων. Γυαλιστερά χρωματάκια και ωραίες σκηνές δράσης αλλά αδύναμη ανάπτυξη χαρακτήρων και περίεργα μπερδεμένη πλοκή, σε μια σειρά που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι απολύτως προσβάσιμη στο νέο αναγνώστη μα σε αφήνει διαρκώς με την αίσθηση πως κάτι έχεις χάσει. Κατά τα άλλα, παιχνίδια μυαλού, κρυφές ταυτότητες, ωραία δράση και ρυθμός. Δεν μου την έκοψε την ανάσα αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 4 τεύχη. Catwoman H ιδέα: Η Catwoman κληρονομεί το οργανωμένο έγκλημα της Γκόθαμ. Οι δημιουργοί: Γράφει η συγγραφέας του φανταστικού Τζένεβιν Βάλενταϊν και σχεδιάζει ο Γκάρι Μπράουν του "Massive" της Dark Horse. Τα φανταστικά εξώφυλλα είναι του Τζέι Λι. Η εκτέλεση: Για νέα προσέγγιση, μοιάζει υπερβολικά πολύ με τυχαίο τεύχος από τις διάφορες urban crime περιόδους του Batman. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά από τη στιγμή που η Βάλενταϊν παίρνει το χρόνο της και φροντίζει να αναπτύσσει με προσοχή και πολυεπίπεδη γραφή τους χαρακτήρες που κατοικούν αυτό τον νέας χαρτογράφησης υπόκοσμο. Θα ήθελα σίγουρα κάτι πιο εφευρετικό σε σχέδιο, αλλά για την ώρα αυτό μοιάζει με old-school done right. Ωστόσο είναι εμφανές πως κάτι χτίζεται κομμάτι κομμάτι, οπότε θα χρειαστεί χρόνος και τεύχη για να εκτιμηθεί πλήρως. Το info: Η νέα ομάδα ανέλαβε τον προϋπάρχοντα τίτλο από το τεύχος #35. Τα προηγούμενα δεν χρειάζονται. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη. Gotham Academy H ιδέα: Εφηβικό δράμα σε prep school της Γκόθαμ. Οι δημιουργοί: Γράφει η Μπέκι Κλούναν (φανταστική σχεδιάστρια σειρών όπως το "DEMO" και το "Northlanders") μαζί με τον Μπρέντεν Φλέτσερ, του οποίου το job description μάλλον είναι "βοήθα μερικούς από τους καλύτερους σχεδιαστές της DC να γράψουν σενάρια για να τα σχεδιάσουν άλλοι, για κάποιο λόγο". Σχεδιάζει ο βραβευμένος με Eisner Καρλ Κερσλ. Η εκτέλεση: Μάλλον το σουξεδάκι. Γιατί χωρίς ένα καλό teen drama δεν πας πουθενά, κι αυτό εδώ είναι πανέμορφο. Με σχέδιο που φλερτάρει με το μάνγκα αλλά όχι πάρα πολύ, διατηρώντας κάτι το ποπ το πολύχρωμο που απαιτεί κάθε ευχάριστη νεανική περιπέτεια, η σειρά ακολουθεί μια ομάδα από πιτσιρίκια που τα ενώνουν δεσμοί και τα χωρίζουν ακαθόριστες ενοχές. (Η σειρά διαθέτει μπόλικο μυστήριο χωρίς να στο πετάει ενοχλητικά στα μούτρα ή διακόπτοντας τον ειρμό της αφήγησης και της ανάπτυξης χαρακτήρων.) Ναι, είναι το βασικό 'χωρίζουμε-δε χωρίζουμε-τον αγαπώ-μα δε μπορώ' μοτίβο αλλά με μυστικιστικές προεκτάσεις, έξυπνα γκαγκς (όπως ένα που εμπλέκει τον Μπρους Γουέιν σε ένα cameo ως, βασικά, σύμβολο του βαρετού, ενήλικου κατεστημένου), ευχάριστους χαρακτήρες σε απολαυστικές αλληλεπιδράσεις και χρώματα και κάδρα που θες να τα χαζεύεις για ώρα. Το ότι τα πάντα είναι όμορφα και ποπ είναι η βάση. Το ότι δεν είναι τα πάντα προφανή είναι μπόνους. Και το ότι η κεντρική ηρωίδα βλαστημά κάθε φορά που βλέπει το bat-signal στον ουρανό ("πφ, πάλι αυτό το βαρετό πράγμα" σα να λέει συνεχώς) είναι το απόλυτο κλείσιμο ματιού πως εδώ υπάρχουν και οι προθέσεις μα και τα εχέγγυα για κάτι παντελώς φρέσκο. Το info: Νέα σειρά. Έχουν κυκλοφορήσει 2 τεύχη. Gotham by Midnight H ιδέα: Τμήμα μεταφυσικών ερευνών της Γκόθαμ στην εκδοχή τρόμου των detective comics. Οι δημιουργοί: Γράφει ο Ρέι Φωκς, που ασχολείται εδώ και κάποιο καιρό με κάποιες από τις πιο σκοτεινές σειρές της DC, όπως το "Constantine". Σχεδιάζει ο φοβερός καλλιτέχνης τρόμου Μπεν Τέμπλσμιθ, γνωστός κυρίως για το "30 Days of Night". Η εκτέλεση: Μόνο ένα τεύχος σε αντίθεση με τα 2+ των υπολοίπων, αλλά δε νομίζω πως θα μπορώ ποτέ να αντισταθώ στο art του Τέμπλσμιθ, που ζωγραφίζει τα πάντα ως έναν μόνιμο εφιάλτη που δε μπορείς να απλώσεις το χέρι και να αγγίξεις, σαν κάτι κολλημένο στην άκρη του μυαλού σου, μα πάντα εκεί. Εδώ ένας κολλημένος με τους κανόνες και την σωστή διαδικασία αστυνόμος των εσωτερικών υποθέσεων έρχεται, βασικά, για να βάλει λουκέτο στο μεταμεσονύχτιο τμήμα της αστυνομίας της Γκόθαμ, αλλά θα δει πράγματα που θα τον κάνουν να αλλάξει γνώμη. Υποθέτω δηλαδή. Δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχει κατατεθεί ποτέ, οι χαρακτήρες κάπως stock για αρχή, και δεν ξέρω πού σκοπεύει να το πάει ο Φωκς, αλλά σαν βάση εκκίνησης είναι πολύ δυνατό. Και ανατριχιαστικό και κλειστοφοβικό κι απ'όλα. Το info: Νέα σειρά. Μόλις κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος. *Τις σειρές μπορείς να αναζητήσεις σε ειδικευμένα καταστήματα όπως το Solaris. Πηγη: (http://www.oneman.gr/keimena/diaskedash/sto_rafi/o-batman-xwris-ton-batman-se-6-nea-komiks.3168325.html)

The comic medium had a lot to celebrate last weekend. Not only did Iron Man 3 usher in blockbuster season with our favorite exoskeletal superhero, but Saturday saw all of the major publishers unleash a metric ton of pro bono product on Free Comic Book Day. With all of these reminders of how fabulous the printed and digital panel can be, Paste decided to sit down and take inventory of the titles that make our Wednesday comic shop jaunts an addictive necessity. After discussing our favorite Marvel Comics yesterday, we’re shifting our attention to the other half of the Big Two to address the best books from DC. While the following list represents our favorite titles here at Paste, we’d love to hear what you’ve been enjoying in the comments below. 10. All-Star Western Writers: Justin Gray, Jimmy Palmiotti Artists: Moritat, Others There’s a leisurely sense of adventure and spontaneity that drives All-Star Western, which is odd considering that Jonah Hex is possibly one of the DCU’s most humorless characters. For example, last month’s issue #19 introduced the time-traveling goofball Booster Gold into the gritty mix, potentially setting up the title’s upcoming shift to modern times as hinted at during C2E2. It’s all in keeping with the colorful directions this title wanders into, as exemplified by Hex’s past dalliances with the Wayne ancestors and Amadeus Arkham. But Justin Gray and Jimmy Palmiotti instill such a solid, unmovable foundation in their grizzled lead, that this title can experiment with as many left-field settings as it wants and still maintain its unmistakable identity. (Sean Edgar) 9. Green Arrow Writer: Jeff Lemire Artist: Andrea Sorrentino And that’s what we call a turnaround. After a lukewarm start in the New 52, Green Arrow has bounced back with style and substance under the stewardship of Jeff Lemire and Andrea Sorrentino. In three issues, the pair have laid the foundation of a crafty noir by knocking trust fund brat Oliver Queen from his skyscraper throne onto the street where he battles sociopathic archers. Lemire grounds his characters with the sensitivity and introspection that defines all of his work regardless of genre, but Sorrentino’s heavy line work and Marcelo Maiolo’s bold color choices really make this series fly. (Sean Edgar) 8. Batwoman Writers: J.H. Williams III, W. Haden Blackman Artists: J.H. Williams III, Trevor McCarthy, Others Ambush Bug would probably be on this list if J.H. Williams III set his pencil to him. Williams’ ingenious layouts and rich textures make any title shine, and Batwoman is still the belle of the ball compared to any other comic art available today. Fortunately, Williams and cowriter W. Haden Blackman have also created an absorbing lead in Kate Kane, a pioneering gay icon with a resilient spirit. While Batwoman’s team-up with Wonder Woman to fight Lovecraftian monsters was an undeniable high point, the book has confidently maintained its quality with new penciller Trevor McCarthy and a new arc focusing on the looming government group, The D.E.O., led by the eerie Mr. Bones. (Sean Edgar) 7. Aquaman Writer: Geoff Johns Artists: Paul Pelletier, Others After resurrecting Barry Allen and Hal Jordan, Geoff Johns has become to discarded comic characters what Quentin Tarantino is to forgotten ‘70s actors. With the New 52 launch, Johns performed a different sort of resurrection — bringing glory and coolness back to a character who spent the past 40 years as little more than an easy punchline. Johns writes Aquaman (or Arthur Curry) as a deeply conflicted character, a man torn between his Atlantean allegiance and human heritage. If doubters still existed earlier this year, the exhilarating, action-packed storyline “Throne of Atlantis” shut them up. Moreover, Arthur’s relationship with his wife Mera makes for one of the most amusing pairings in comics in quite some time. (Mark Rozeman) 6. Animal Man Writer: Jeff Lemire Artists: Steve Pugh, Others It’s not easy to take on an obscure character that heavyweight Grant Morrison breathed life into during the ‘80s, but Jeff Lemire does a more than admirable job with his New 52 incarnation of Animal Man. Protagonist Buddy Baker draws his powers from — you probably guessed this already — the animals around him. He’s an established hero/animal rights activist, nearly the opposite of his ultra-humble, almost embarrassing beginnings in Morrison’s tale. But unlike so many other major superheroes, Buddy Baker’s motives and well-being (and really his everything) hinges on his family. That’s why his layover in the hellish realm of “Rotworld,” the massive 18-issue Swamp Thing/Animal Man crossover arc, was so engaging yet emotionally draining, especially with the story’s devastating fallout. Whether Baker’s in superhero garb or street clothes, whether the issue is action-packed or a domestic crawl, you’ll be equally engaged in the world Lemire’s crafted, and that’s more than anyone could have ever hoped for from a hero with a name as generic as “Animal Man.” (Tyler Kane) 5. Fables Writer: Bill Willingham Artists: Mark Buckingham, Others The characters who populate Fables are family at this point. Eleven years into Bill Willingham and Mark Buckingham’s lavish serial about old European folklore icons assimilating into life outside of the storybook, it’s hard to remember a time when Bigby, Snow, and the rest of the old Fabletown crew weren’t growing alongside our own lives. It’s this constant evolution and development that makes Vertigo’s flagship title such a rarity in today’s transient landscape. The current arc about an old flame returned to haunt Snow White taps into the best attributes of the series: a deep mythology, memorable villains, and a tenacious princess who takes more than an apple to bring down. Here’s to another 128 issues. (Sean Edgar) 4. Dial H Writer: China Mieville Artist: Alberto Ponticelli Dial H recalls Vertigo’s prehistory, when the groundbreaking imprint’s launch titles were still published with the DC logo and a “mature readers” disclaimer on the cover. That’s not just because of the beautiful Brian Bolland covers — fantasy novelist China Mieville infuses a cult DC concept with big ideas that are sometimes crazy, sometimes unsettling, but always inventive and unexpected. If Dial H existed in 1991, it would be as beloved today as Grant Morrison’s Doom Patrol or Peter Milligan’s Shade, the Changing Man. (Garrett Martin) 3. Batman, Incorporated Writer: Grant Morrison Artist: Chris Burnham Grant Morrison introduced the best new addition to the Batman family in decades at the start of his epic run, but earlier this year he took Damian Wayne away from us in the pages of Batman, Incorporated #8. It’s the emotional highpoint of Morrison’s seven years of writing Batman, and although the hub-bub surrounding Damian’s death was maybe a little maudlin, the issue itself handled the moment with both power and grace. Morrison’s time with Batman hasn’t been perfect, but the biggest kinks happened years ago (I’m pretty sure I’ve moved four times since that rough all-text issue). With Batman, Incorporated, he’s wrapping up his story in style. (Garrett Martin) 2. Wonder Woman Writer: Brian Azzarello Artists: Cliff Chiang, Tony Akins Gail Simone’s fantastic run on Wonder Woman in the late 2000s proved that Diana of the Amazons still had some life in her yet. Brian Azzarello’s version of the character further proved that Wonder Woman is so much more than the token female member of The Justice League. In Azzarello’s hands, Diana demonstrates the brooding intensity of Batman while retaining the lively spunk of Buffy Summers. Fans of Greek mythology will also get a grand kick out of Azzarello’s incorporation of Zeus, Hermes, Hera and Poseidon into his storylines. Boasting one of the best supporting casts in the New 52 universe, Wonder Woman is a rip-roaringly fun adventure book that expertly mixes action with an ample amount of heart. (Mark Rozeman) 1. Batman Writer: Scott Snyder Artists: Greg Capullo, Others Between “The Black Mirror” and “Night of the Owls” arcs, Scott Snyder has easily risen alongside the likes of Frank Miller, Denny O’ Neil, Paul Dini, Jeph Loeb, and Grant Morrison as one of the all-time great Batman writers. And, so far, he shows no sign of slowing down. Whereas “Night of the Owls” brilliantly expanded upon the mythology of the Wayne family and Gotham, the fantastic “Death of the Family” arc took a trip down memory lane, with The Joker forcing Batman to relive notable moments from their past conflicts. With a current arc involving the shapeshifting Clayface and the new “Zero Year” storyline approaching, Snyder has made Batman the go-to series of The New 52. Like an enthralling TV show, each comic sucks you in and leaves you desperate for more upon finishing the last page. (Mark Rozeman) πηγη: (http://www.pastemagazine.com/articles/2013/05/the-10-best-comics-dc-currently-publishes.html)

Μία από τις πολλές σειρές που πλαισιώνουν το αριστουργηματικό Watchmen του Alan Moore. Αρκετοί γνωρίζετε τις αντιδράσεις των αναγνωστών όταν οι εκδότες αποφάσισαν να δώσουν τους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Moore σε διάφορους δημιουργούς για να παίξουν με τα παιχνίδια του και άλλοι. Εμπορικά είχε σχετικά μεγάλη επιτυχία. Καλλιτεχνικά αμφισβητείται. Τουλάχιστον τα έδωσαν προς εκμετάλλευση σε αρκετά μεγάλα ονόματα. To Silk Spectre ήταν ο τίτλος που έδωσαν στο συγγραφέα Darwyn Cooke και στη σκιτσογράφο Amanda Conner και περιγράφει τις εφηβικές περιπέτειες της ομώνυμης ηρωίδας. Ο μητέρα της, μέλος της παλιάς ομάδας Minutemen, προσπαθεί να εκπαιδεύσει το παιδί της ώστε να γίνει μια αντάξια συνεχιστής του ονόματός της και να μπει στο σύλλογο των Watchmen. Ενώ η μικρή ενδιαφέρεται πώς θα χαρεί την εφηβεία της στο Λύκειο και πώς θα βρει τον έρωτα της ζωής της, αναγκάζεται να συμμετέχει σε σκληρά γυμνάσια ώστε να γίνει μια σούπερ σουπερηρωίδα. Το παρελθόν της μητέρας της γνωστό, και η πολύχρωμη ερωτική της ζωή έχει γίνει μέχρι και κόμικ που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι. Η τρομερή ψυχολογική πίεση της έφηβης την ωθεί να δραπετεύσει από το σπίτι της και να ζήσει μια ελεύθερη ζωή. Να προκαλέσει τη μητέρα της, να βρει τον εαυτό της, έναν μεγάλο έρωτα, και τα καταφέρνει. Μας παρουσιάζεται η χίπικη ζωή της τη δεκαετία του 1970, μέχρι που γνωρίζει τα ναρκωτικά και παρεκτρέπεται. Ο ανήσυχος γονιός ζητά τη βοήθεια των «γραφικών» σούπερ φίλοων της, και ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο. Όλη αυτή η περιπέτεια την οδηγεί στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής της. Το σενάριο είναι εύπεπτο. Διαβάζεται άνετα, αλλά του λείπει το κάτι. Οι δημιουργοί δεν έκαναν ένα διασκεδαστικό κόμικ. Θέλεις η πίεση ότι παίζεις με τα καλύτερα παιχνίδια του Alan Moore, θέλεις η ρεμπουμπλικανική γραμμή της DC, είναι ένα κόμικ που προσπαθεί χωρίς να είναι ελεύθερο να ανθίσει. Το σεξ και τα ναρκωτικά ενώ έχουν μια ελεύθερη παρουσίαση δείχνει ότι είναι κάπως επιτηδευμένα στο σενάριο, και χάνουν πολύ. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους. Πάντως αν ήταν κόμικ της Marvel, θα ήταν πολύ πιο ζωντανό. Αν ήταν ένα κόμικ με άγνωστους χαρακτήρες από μια μικρή εταιρία, θα είχαμε ένα κόμικ που θα τραβούσε τα βλέμματα των αρθρογράφων. Εμπορικά έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Το σκίτσο της Amanda Conner είναι αρκετά όμορφο. Σε πολλές σελίδες κρατάει το στήσιμο των 9 καρέ με τις συγκεκριμένες διαστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο είναι χτισμένο και το πρωτότυπο υλικό, το Watchmen. Την Conner την έχουμε δει και σε πιο τρελό σκίτσο. Εδώ είναι μια ιδέα πιο φυσιολογικό με λιγότερες παρανοϊκές εκφράσεις και σουρεαλιστικά καρέ. Εν κατακλείδι είναι ένα καλούτσικο κόμικ, αμφιβάλλω όμως αν θα καταδεχόταν ο Moore να το αγγίξει, πολύ περισσότερο να το διαβάσει. Δεν απαιτείται η ανάγνωσή του για κάποιον που αγάπησε το πρώτο κόμικ, και οι λεπτομέρειες ίσως να είναι και λίγο άχρηστες. Καθαρά κοριτσίστικο ανάγνωσμα, που μπορεί να διαβαστεί από αγόρια, αλλά οι προβληματισμοί είναι λίγο μακριά από τις ανησυχίες τους. Προσωπικά ο λόγος ύπαρξής του είναι ένα μυστήριο, θεωρώντας όμως ως δεδομένο την σημαντική του εμπορική του επιτυχία το ξεπερνώ. Καλλιτεχνικά αν το σενάριο χρησιμοποιούνταν για έναν καινούριο χαρακτήρα θα είχαμε κάτι όμορφο, χωρίς την πίεση του παλιού υλικού. Και δε θα το παίρναμε χαμπάρι βέβαια. Ένα κόμικ είναι και τίποτα παραπάνω. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ.

“Wonder Woman is psychological propaganda for the new type of woman who, I believe, should rule the world.” — William Moulton Marston The world needs Wonder Woman. It was as true when psychologist William Moulton Marston said those words and created the well-loved Amazon in 1941 as it is now. For more than 70 years, second only to the Batman and Superman in longevity, Princess Diana has remained the bedrock definition of “super heroine.” But what’s historical importance doesn’t always translate to superlative comic stories. Think about all the iconic Superman and Batman tales that have seen print: Superman For All Seasons, All-Star Superman, Superman: Birthright, Superman: Red Son, Batman: The Long Halloween, Batman: Year One, The Killing Joke, The Dark Knight Returns... The list goes on and on and on, but for Wonder Woman, that catalog is much smaller. Greg Rucka and Gail Simone have done amazing work to be sure — and Elseworld titles like Kingdom Come have also shown Diana in compelling conflicts —but Wonder Woman has rarely occupied stories that define the character. Until now, that is. This week Brian Azzarello and artist Cliff Chiang finished their 3-year, 35-issue epic of the New 52’s Wonder Woman, finally giving the most famous Amazonian the timeless story she’s always deserved. Because as much as Marston would have hoped, Wonder Woman didn’t go on to rule the world. For six years, until his death in 1947, Marston’s Wonder Woman was a radical departure from male-dominated superhero comics. Like Superman, Wonder Woman stands for truth and justice. But unlike the galaxy’s biggest boy scout, Diana persevered with an underlying, anti-patriarchal sexual dominance. Wrist cuffs, truth-inducing lassos, continuous bondage — all that was missing was leather and latex. Even if DC initially pulled back on the domination subtext, the publisher could never remove her identity as an outsider, an warrior woman living on the island Themyscira, isolated from the rest of the world. After joining the ranks of The Justice League and bonding with buff military dudes, Azzarello returned Diana to her origins, spinning an epic tale of Greek mythology for the modern age, separate from the DC Universe. The 100 Bullets and Hellblazer scribe began his run by drastically altering Wonder Woman’s origin story. No longer was the heroin sculpted from clay; that was just a lie to protect Diana from the truth that she was Zeus’ daughter. When this retco came to light, some readers had the same reaction as Diana — that Wonder Woman was no longer “special.” But the “made from clay” origin story isn’t what makes Wonder Woman; if anything, it just makes her alien and unrelatable. These family histrionics imbue Diana with more empathy and relatability, allowing her to identify on a deeper level with her ragtag group of mortals and demigods. The core of classic Greek mythology can be described as a family soap opera, filled with lies, murder, and infidelity. It’s in casting this daytime TV drama that Azzarello’s narrative muscles go to work. The entire plot hinges on a prophecy that the last heir of Zeus, who’s mysteriously gone MIA, will usurp Olympus. Cue all the gods losing their shit, as some dream up a two-for-one murder special, one part infanticide, one part fratricide, when one of Zeus’ romantic flings bears fruit in the womb of a woman in rural Virginia. Wonder Woman, recently learning of her own godly origins, defends her new baby brother. Let’s get this out of the way: Gods can be boring…really boring. They usually embody an emotion or idea, whether it’s lust or war, and often read like superficial caricatures of that one trait. This has held constant since Homer spun some yarn about a place called Troy. But Wonder Woman makes you love, hate, and celebrate this continuously feuding pantheon, while still preserving the stubbornness and hubris that’s always filled classical myth and legend. Wonder Woman’s relationship with the God of War is a perfect example. Ares is the Mr. Miyagi to Diana’s Karate Kid. Azzarello first introduces War dressed like a Spartan, the warrior race of ancient Greece. Later, after (Spoiler Alert) the pair’s falling out, he becomes an old frail man sipping coffee on a cafe patio as a suicide bomber blows up half a city block. His eyes look on without expression. He walks with torn, battered feet, leaving crimson footprints wherever he goes. He’s worn-out. He’s tired. Because being the God of War is a curse, and it’s a curse that Wonder Woman assumes as one of the giant turning points in the title. This same level of character-building applies across the residents of Olympus, whether it’s the mischievous Hermes, a scheming Apollo, or a repentant Hera. The story traverses among the cosmic and the classic, the mortal and the immortal. Along the way, readers learn about Wonder Woman through her friends and enemies as much as through the Princess herself. Azzarello’s story rediscovers Wonder Woman’s identity on a storytelling and meta-narrative level. What does Wonder Woman mean to the DC universe, or even modern fiction? Is she a feminist symbol? A valiant outsider? The Last Amazon? A caring friend? A powerful warrior? Or a God of Olympus? Exploring those questions is why Azzarello’s 35 issues of Wonder Woman will be remembered. As Diana learns about herself, so do we. In the end, she embodies all of these roles in certain ways. That’s what makes this run so great, because, like all of us, discovering who you are is never easy — even if you’re an Amazonian demigod princess with superpowers. Next month, two new creators’ names will appear on the cover of Wonder Woman. Meredith and David Finch are a husband/wife creative team, much like creator Marston and his wife Elizabeth, who actually suggested the character be female. Although this is a nice little “coming full circle” moment, hopefully the new guard will embrace what Azzarello and Chiang have built while still forging their own path. As Azzarello said in a DC All-Access interview earlier this year, “Whoever comes in next, I want them to feel like they had the same kind of freedom that I did. We were laying the groundwork. Here’s the world. Now go play with it.” Whether that world will stand or crumble is hard to stay, but Azzarello’s Amazon will be a lasting example of why Wonder Woman really should rule the world. Πηγη: (http://www.pastemagazine.com/articles/2014/10/why-brian-azzarello-just-wrote-the-definitive-wond.html)

SHOWCASE PRESENTS: SEA DEVILS Το Sea Devils ήταν μια σειρά περιπέτειας / επιστημονικής φαντασίας / τρόμου της DC Comics που ξεκίνησε να δημοσιεύεται τον Ιούλιο / Αύγουστο του 1960 μέσα από το περιοδικό Showcase # 27. Συνεχίστηκε στο Showcase ως και το τεύχος # 29 (Νοέμβριος / Δεκέμβριος 1960) και έπειτα απέκτησε τον δικό της τίτλο που κράτησε ως το 1967, βγάζοντας συνολικά 35 τεύχη. Δημιουργοί της σειράς ήταν οι Robert Kanigher (σενάριο) και Russ Heath (σχέδιο), οι οποία σχεδίασαν όλες τις ιστορίες μέχρι το τεύχος # 10, και εν συνεχεία ανέλαβαν άλλοι καλλιτέχνες. Σελίδα από ιστορία του Sea Devils Από αριστερά οι Dane Dorrance, Biff Bailey, Judy Walton και Nicky Walton Η σειρά αυτή περιγράφει τις περιπέτειες μιας τετραμελούς ομάδας δυτών, που ενώ αρχικά ξεκινάνε σαν κυνηγοί θησαυρών, καταλήγουν να πολεμάνε θαλάσσια τέρατα και να κρατούν την τάξη στα βάθη των ωκεανών. Η ομάδα αποτελείται από τους Dane Dorrance, Biff Bailey, Judy Walton και Nicky Walton. To κόμικ δεν είναι υπερηρωικό, άρα δεν αντιμετωπίζουν τα τέρατα αυτά με τίποτα υπερδυνάμεις, παρά μόνο με την εξυπνάδα τους, την οργάνωσή τους και τον εξοπλισμό τους. Τα εξώφυλλα των τευχών 6, 18, 22 και 23 Τον Ιούλιο του 2012, η DC κυκλοφορεί στα πλαίσια της σειράς Showcase Presents έναν τόμο του Sea Devils, ο οποίος περιέχει τις ιστορίες από τα Showcase # 27 - 29 και από τα Sea Devils # 1 - 16. H έκδοση είναι ασπρόμαυρη, σε paperback, με 516 σελίδες. Πηγές: Wikipedia Showcase Presents: Sea Devils