GREEN LANTERN - EMERALD DAWN

[x for xepeta]

 

Το Green Lantern – Emerald Dawn είναι ένα limited series έξι τευχών που εκδόθηκαν το 1990. Στόχος του ήταν να επαναπροσδιορίσει το συγκεκριμένο χαρακτήρα και να προμοτάρει το νέο του τίτλο. Η προηγούμενη σειρά είχε διακοπεί στο τεύχος 224, λόγω χαμηλών πωλήσεων, και με την ευκαιρία του Crisis of the Infinite Earths οι εκδότες είπαν να δοκιμάσουν και πάλι την τύχη της.

 

Το ίδιο είχε γίνει και με άλλους χαρακτήρες της DC Comics. Μερικά χρόνια πριν είχε προηγηθεί το Man of Steel, ένα ακόμη Limited series που παρουσίαζε έναν νέο Superman, Πολύ πιο ανθρώπινο σε ένα πιο σαπουνοπερικό περιβάλλον με προσδιορισμένη continuity τύπου Spider-man. O Green Lantern άργησε λίγο να τύχει της ίδιας αντιμετώπισης και έτσι έχασε λίγο τον ντόρο του Crisis reboot. Το αποτέλεσμα μπορεί να πέρασε απαρατήρητο αλλά ήταν μια άκρως καλογραμμένη ιστορία.

 

 

Ένας ανθρώπινος και αληθινός Hal Jordan είναι ο πρωταγωνιστής. Πιλότος δοκιμαστικών πτήσεων σε ιδιωτική εταιρία παλεύει με τους προσωπικούς του εφιάλτες. Ο πατέρας του, πιλότος και αυτός, είχε χάσει τη ζωή του μπροστά στα μάτια του γιού του με ένα πειραματικό αεροσκάφος. Το συγκλονιστικό αυτό βίωμα, η άστατη ζωή του και ένα μεθύσι οδηγούν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που προκαλεί παράλυση σε έναν φίλο του. Η ψυχική του υγεία κλονίζεται ακόμη περισσότερο, και χάνεται με παράδοξο τρόπο ώσπου ανακαλύπτει ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο με ένα πτώμα. Ένας αστυνόμος του διαστήματος σκοτώνεται σε μια συμπλοκή του με έναν εγκληματία, και ο πρωταγωνιστής μας βρίσκει το όπλο του. Ένα δαχτυλίδι ευχών. Μέσω του Jordan ανακαλύπτουμε τι είναι αυτό το όπλο, ποιό αστυνομικό σώμα πρεσβεύει, πού δίνουν αναφορά, και ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο φοβερός εχθρός.

 

Το κείμενο κυλάει όμορφα. Αν σας αρέσουν ιστορίες του διαστήματος αυτό το κόμικ είναι ό, τι πρέπει. Διασκεδαστικό με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και πολύ όμορφο σκίτσο. Το σενάριο είναι των Keith Giffen και Gerald Jones. Ο πρώτος είναι ακρογωνιαίος λίθος της εταιρίας εδώ και περισσότερο από 35 χρόνια, ενώ ο δεύτερος ήταν ένας συγγραφέας εκείνης της εποχής που δοκιμάστηκε με καλά αποτελέσματα θα έλεγα σε διάφορους τίτλους της DC. Το πρώτο τεύχος γράφτηκε από τον James Owsley (αργότερα γνωστός ως Christopher Priest) χωρίς να ασχοληθεί με το χαρακτήρα ξανά. Το σκίτσο είναι του Mark Bright, γνώριμός μας από τις τελευταίες ιστορίες του Iron Man του ελληνικού Σπάιντερ-μαν του Καμπανά.

 

 

Με το τέλος της σειράς εκδόθηκε ο νέος μηνιαίος τίτλος που όμως δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτα ως reboot. Το σενάριο παρουσίαζε έναν βετεράνο σουπερήρωα, άνω των 40, με γκρίζους κροτάφους, που ενώ ήταν πρωτότυπα τα σενάρια, ήταν λίγο αφιλόξενα για το εφηβικό κοινό. Προσωπικά το διασκέδασα, αλλά αυτή η μόδα της εποχής με τις σοβαρές ιστορίες του Alan Moore επηρέασε και αυτόν τον τίτλο. Στο τεύχος 50 έχουμε το τέλος του Hal Jordan ως Green Lantern, και πρωταγωνιστής γίνεται ένας 25άρης, ο Kyle Ryner, για μια γεμάτη δεκαετία.

 

Μετά από ένα χρόνο έχουμε και δεύτερη σειρά, το Emerald Dawn II, εξίσου καλογραμμένη με τους ίδιους δημιουργούς. Η ιστορία επικεντρώνεται στο Sinestro, έναν σκληρό Green Lantern που γίνεται ο μέντορας του Hal Jordan στο νέο αυτό κόσμο που του παρουσιάστηκε. Και εδώ έχουμε ένα πολύ καλό σενάριο με ένα Sinestro κρυφό δικτάτορα στον πλανήτη του, που επιβάλλει την τάξη απολυταρχικά με ολέθρια αποτελέσματα. Ο ήρωάς μας προσπαθεί να του δείξει το σωστό δρόμο, στο τέλος όμως τον εκθέτει στον Παγκόσμιο Οργανισμό των GL. Χορταστική δράση με ωραία πλοκή. Ο σκιτσογράφος αναβαθμίστηκε με το να δουλέψει στο μηνιαίο τίτλο, με σενάρια που έδειχναν αδυναμία να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου.

 

 

Μπορεί να του λείπει αυτό το blockbuster στιλ που έχουν οι τίτλοι του Green Lantern την τελευταία δεκαετία, είναι όμως ένας καλός τίτλος να εξερευνήσεις το χαρακτήρα με ένα σενάριο που σέβεται τις ιστορίες του Silver Age, χωρίς να νοιώθεις ότι είναι κάτι μακριά από την εποχή μας.

 

Σελίδες των συγγραφέων στο Wikipedia στα παρακάτω λινκς:

Keith Giffen

Gerard Jones

Jim Owsley.

 

Σελίδα του σκιτσογράφου M. D. Bright στο Wikipedia.

[x for xepeta]

Green Lantern #1-8

 

Έτσι λοιπόν μετά το εισαγωγικό LS ξεκινά ο μηνιαίος τίτλος. Όπως είπαμε μας παρουσιάζεται ένας Hal Jordan γερασμένος σε ψυχή και σώμα, και προσπαθεί να βρει την τύχη του στην επαρχία της Αμερικής. Η προηγούμενη μεγάλη σειρά μας άφησε με διαλυμένο τον πλανήτη ΟΑ, την πατρίδα του αστυνομικού σώματος των Green Lantern. Αναζητά δουλειές του ποδαριού για να περάσει την καθημερινότητά του και συναντά τον συνάδερφό του Guy Gardner, έναν Green Lantern με ισχυρό ταπεραμέντο, οξύθυμο και έτοιμο για καβγάδες, ένα χαρακτήρα που δεν μπόρεσα να συμπαθήσω ποτέ. Κάτι σαν την Ούνα. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ο Jordan, ο σπουδαιότερος ανάμεσά στο Σώμα των Lantern, ζει μια ήσυχη ζωή. Ο τρίτος γήινος Lantern, John Steward, πέφτει θύμα της τρέλας του μοναδικού μέντορά τους που απέμεινε στο κατεστραμμένο ΟΑ, ο οποίος γεμίζει τον πλανήτη με διάφορες πόλεις του σύμπαντος που απαγάγει. Όσο σαχλό φαίνεται το σενάριο, τόσο λειτουργεί και κάνει αίσθηση. Η ομάδα των σουπερηρώων καλείται να φέρει ισορροπία στον τρελό πλανήτη και να χτίσει το νέο Σώμα των Αστυνόμων του Σύμπαντος.

 

 

Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, οι χαρακτήρες αληθινοί, με πραγματικές ανησυχίες, και οι κακοποιοί που αντιμετωπίζουν έχουν υπόσταση για να ενδιαφερθείς για την κατάσταση. Κάτι λίγα πρέπει να γνωρίζεις για τους GL, αλλά θα έλεγα ότι το σενάριο με εισήγαγε άνετα σε λεπτομέρειες.

 

Το σκίτσο του Pat Broderick είναι γεμάτο και στιβαρό, χάρη στη βοήθεια των μελανιών του Bruce Patterson. Ενώ δίνει πολύ όμορφα το βάθος στα καρέ και τις εκφράσεις των χαρακτήρων, κάποιες στιγμές η ανατομία πάει περίπατο ειδικά όταν χτίζει με προοπτική. Τους ξαναείδαμε στο Doom 2099.

 

 

Τα τεύχη #9-12 είναι μια σόλο περιπέτεια του Guy Gardner που καλείται να εξερευνήσει την ύπαρξη μιας ομάδας ψεύτικων Green Lantern. Όπως ανέφερα αδυνατώ να καταλάβω την αξία του χαρακτήρα.

 

#14-17 έχουμε την εξέλιξη του υποσεναρίου του μωσαϊκού των πόλεων των διάφορων πλανητών που φυτεύτηκαν στον ΟΑ. Ο John Steward GL έχει ως έργο την ομαλή συμβίωση γήινων και εξωγήινων φυλών που συναντιούνται πρώτη φορά. Οι μέντορες του ΟΑ δεν θέλουν να επιστρέψουν τις πόλεις στους διάφορους Γαλαξίες, για να μπορέσουν να μελετήσουν τη συμβίωση διαφορετικών πλασμάτων. Η συμβίωση όμως είναι προβληματική αφού ο ένας εξωγήινος σκοτώνει τον άλλον, αφού δεν αντέχουν και δεν ανέχονται άλλες υπάρξεις. Θέματα ρατσισμού, ξενοφοβίας και διαφορετικότητας παρουσιάζονται με τόσο ενδιαφέρον που το κάνει μια πολύ καλή ιστορία. Το σκίτσο είναι του M.D. Bright, τον οποίο γνωρίσαμε στα τελευταία Iron Man του ελληνικού Σπάιντερ-μαν του Καμπανά. Λίγο πλακάτ η δουλειά του στα πρόσωπα των χαρακτήρων, ας πούμε κάτι σαν John Byrne. Η υπόθεση συνεχίστηκε στον τίτλο Green Lantern Mosaic #1-19.

 

#13, 18, 19 anniversary one shots ιστορίες που μάλλον δεν έχουν να πουν και πολλά. Με εξαίρεση μια ανάλυση του γιατί το κίτρινο χρώμα τους αποδυναμώνει μέσω ενός ιστορικού γεγονότος των GLCorps.

 

 

#48-50

 

Εδώ έχουμε την υπέρβαση. Έρχεται ο σεναριογράφος Ron Marz και προσπαθεί να δώσει μια νέα πνοή στον τίτλο. Και τι κάνει; Εξαφανίζει τον Hal Jordan. Τον παρουσιάζει ως ένα στρατιώτη Φανάρι που έχει αγανακτήσει με τους ανωτέρους του και τις απαράδεκτες κινήσεις τους. Ώσπου μια προσωπική τραγωδία τον ωθεί να κάνει τη δική του απαράδεκτη κίνηση. Ο Hal Jordan προσπαθεί να νεκραναστήσει την πόλη του και τους κατοίκους της, που έχουν πέσει θύματα ενός ολοκληρωτικού πλάσματος που έχει καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του. Μια ιστορία που γειτνιάζει με τους τότε τίτλους του Superman. Προσπαθώντας να πετύχει το στόχο του σκοτώνει όλους τους άλλους Green Lantern και κλέβει τα δαχτυλίδια τους (μη στεναχωριέστε, μετά από χρόνια όλοι ζωντανεύουν). Ο πρωταγωνιστής οδηγείται σε παράνοια και η πτώση του απαιτεί έναν νέο φρέσκο χαρακτήρα – προστάτη Green Lantern της Γης. Και έτσι γνωρίζουμε τον Kyle Rayner.

 

 

Στο σκίτσο οι Bill Willingham, Robert Campanella, Darryl Banks, Fred Haynes, Dennis Cramer, και μελάνια ο Romeo Tanghal. Και αν σκεφτείτε ότι για ένα μήνα δεν εκδόθηκε νέο τεύχος μπορείτε να καταλάβετε ότι αυτά τα τρία τεύχη γράφτηκαν στο πόδι. Κείμενα υπήρχαν του συγγραφέα Gerard Jones αλλά αγνοήθηκαν σε αυτήν την ιστορία μετάβασης. Ναι, η προχειρότητα φάνηκε στο αποτέλεσμα.

 

Όπως είχε συμβουλέψει ο Starlin τον Marz (παλιοί φίλοι) ασχολήθηκε με έναν μέτριο τίτλο ώστε να περάσει καλά χωρίς να τον ενοχλούν ιδιαίτερα οι εκδότες. Και έτσι συνέβη.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 22, 2017 από comicsell

[x for xepeta]

#51-100

 

Ο Marz δίνει όλο του το είναι στον τίτλο. Επενδύει έτσι στην καριέρα του και χαρτογραφεί τις περιπέτειες ενός νέου Green Lantern που κρατάει τη θέση για 10 χρόνια! Εδώ η DC φάνηκε πρωτοπόρος. Και σε άλλους χαρακτήρες αντικατέστησε τον πρωταγωνιστή με έναν νεότερο για χρόνια. Ήταν μια νέα πνοή στη φαρέτρα των όπλων της. Άλλοτε με επιτυχία (Flash - 1987) άλλοτε όχι και τόσο (Green Arrow - 1995). Έδινε όμως την εντύπωση της συνέχειας, της εξέλιξης και της «κληρονομιάς» που τόσο προσπαθούν να φτιάξουν οι μεγάλες εκδοτικές εταιρίες τα τελευταία χρόνια με αστεία αποτελέσματα.

 

 

 

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο πρωταγωνιστής έχει ζωή και εκτός σουπερηρωικών περιπετειών. Δεν είναι ο Peter Parker αλλά έχει προβλήματα με το νοίκι, τη δουλειά του, τις γυναίκες, τους γονείς του. Δίνει μια πνοή σαπουνόπερας με μετεφηβικά προβλήματα και ανησυχίες. Γάμοι, θετοί γονείς, διαζύγια, έχει τέτοια. Και όλο το καστ των σουπερκακοποιών επαναπροσδιορίζεται μέσω της ματιάς του νέου GL εισάγοντας παλιούς χαρακτήρες εύκολα σε νέους αναγνώστες.

 

 

Δύο προβλήματα εμφανιστήκαν στα σενάρια που είχαν αντίκτυπο με πολλά σχόλια στο ιντερνετ και στον τύπο της εποχής. Το ένα είναι ο βίαιος θάνατος της κοπέλας του νέου GL. Τη βρήκε νεκρή σφηνωμένη στα ράφια του ψυγείου του από έναν εγκληματία. Ακολούθησαν πολλά άρθρα για το μισογυνισμό του συγγραφέα, και το απαράδεκτο σκηνικό για τους αναγνώστες του. Η συγγραφέας Gail Simone έχτισε μια δικτυακή σελίδα με τον τίτλο «Γυναίκες στο ψυγείο» όπου μάζευε υλικό και υποστηρικτές για την απαράδεκτη κακοποίηση γυναικών στα κόμικς.

 

 

Το άλλο ήταν ότι δημιουργήθηκε ολόκληρος σύλλογος αναγνωστών που ζητούσαν την επιστροφή του Hal Jordan στις σελίδες του περιοδικού. Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι αγοράσανε σελίδα για διαφήμιση στο ενημερωτικό περιοδικό Wizard της εποχής διαφημίζοντας τον εαυτό τους. «Θα έπρεπε να κυνηγάει κορίτσια, όχι εμένα» ήταν η απάντηση του Marz.

 

 

Από τον τίτλο πέρασαν αρκετοί σκιτσογράφοι με περισσότερα τεύχη των Darryl Banks και Paul Pelletier, οι οποίοι έχτισαν εδώ καριέρα. Βασικά τους βοήθησε να αναρριχηθούν σε πιο σημαντικούς τίτλους αφού εδώ δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν την έκπληξη στις πωλήσεις.

Πολλά crossover με άλλους τίτλους πράγμα που κούρασε. Ήταν ένας τρόπος να γίνει γνωστός ο τίτλος σε μεγαλύτερο κοινό. Ίσως η μεγαλύτερη βοήθεια ήταν το JLA του Grant Morrison, ο οποίος τον παρουσίασε ως το σπουδαιότερο των Green Lanterns διότι γνωρίζει φόβο, πράγμα που θα τον κάνει πιο αποτελεσματικό από τον προκάτοχό του. Στις επόμενες δεκαετίες αυτό αγνοήθηκε αφού η τόλμη και η υπερνίκηση του φόβου έγινε το ακρογωνιαίο συναίσθημα των Πράσινων Φαναριών.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 18, 2020 από x for xepeta

[x for xepeta]

Φέτος το Καλοκαίρι διάβασα πάνω από 150 Green Lanterns και είπα να κάνω μια παρουσίαση. Χόοοορτασα!

[x for xepeta]

GREEN LANTERN #1-20 (2011)

 

To 2011 ξεκινά εκείνο το φρικτό και χωρίς πολύ νόημα New52. Ένα νέο retelling των χαρακτήρων της DC, εκτός του Green Lantern. Ο συγγραφέας Geoff Johns έχει ξοδέψει πολύ χρόνο και ενέργεια τα τελευταία 6 χρόνια στον επαναπροσδιορισμό του χαρακτήρα χωρίς να του αλλάξει πολλά στοιχεία από το παρελθόν. Οι εκδότες θεώρησαν ότι έγινε πολύ καλή δουλειά και έτσι επέτρεψαν στον τίτλο του Green Lantern να μην αλλάξει τίποτα παρά μόνο μια νέα αρίθμηση στο εξώφυλλο.

 

 

Έτσι εμείς έχουμε ένα νέο #1 τεύχος, αλλά στην ουσία συνεχίζεται το έπος που ξεδιπλώνει ο Johns εδώ και χρόνια. Δεν έχω διαβάσει παρά ελάχιστα πράγματα από την προηγούμενη σειρά των 60+ τευχών, και μπορώ να πω ότι δεν είχα προβλήματα με την ανάγνωσή τους. Προηγούμενα σενάρια παρουσιάστηκαν σχετικά εύκολα, και η ανάγνωση ήταν απολαυστική. Στα πρώτα τεύχη τουλάχιστον.

 

Ο Hal Jordan έχει χάσει το δαχτυλίδι του, και οι Guardians of the Universe το προσφέρουν στο Sinestro. Ζητούν από το αιμοδιψή φασίστα να ηγηθεί του σώματος των Green Lanterns και κείνος χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να απελευθερώσει τον πλανήτη του από το καθεστώς των κακών Yellow Lanterns. Όταν γράφω τέτοιες προτάσεις ντρέπομαι.

 

 

Και ο Sinestro ζητάει τη βοήθεια του Hal Jordan. Ενώ είχαν πάντα το λιγότερο ανταγωνιστικές σχέσεις είναι το μόνο πρόσωπο στο οποίο μπορεί να δείξει εμπιστοσύνη. Του δίνει ένα δαχτυλίδι που δε λειτουργεί και πολύ σωστά, και ελέγχει τις δυνατότητές του. Όλα αυτά γίνονται για να απασχοληθούν οι απλοί Lanterns και να μπορέσουν οι Guardians να χτίσουν ένα πιο δυνατό σώμα ελέγχου του Σύμπαντος. Όσο τα σχέδιά τους γίνονται γνωστά οι κλασικοί Lanterns όλων των χρωμάτων συνεργάζονται για να σταματήσουν τη δημιουργία αυτού του νέο καταστροφικού Σώματος που έχει τις ρίζες του πριν από τους Manhunters. Κάπου στη μέση εισάγεται και ένας μουσουλμάνος Green Lantern λίγο βεβιασμένα και σεναριακά διαλέγεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο και δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, παρα μόνο γιατί είναι της μόδας η βεβιασμένη ποικιλία των χαρακτήρων. Δείτε πώς στην ταινία Justice League μπήκε ο Cyborg μόνο και μόνο γιατί είναι μαύρος. Ο μαύρος Aquaman πάλι λειτούργησε χωρίς κανένα πρόβλημα.

 

 

Πολύ δράση. Τρελή δράση. Όλοι μαλώνουν με όλους. Τα πρώτα 6 τεύχη είναι καλογραμμένα, αλλά μετά γίνεται της τρελής. Όλοι χώνονται, μα όλοι. Γεμίζει ο τόπος σουπερπλάσματα που πολεμάνε ο ένας τον άλλον μέχρι να συνεργαστούνε να αντιμετωπίσουν το υπέρτατο σούπερ κακό πλάσμα. Για κάποιους είναι η επιτομή του διασκεδαστικού σεναρίου. Για μένα είναι κάτι που βαριέμαι. Γυμνάσιο άντε το πολύ λύκειο, δεν αξίζει για μεγαλύτερες ηλικίες. Ο Sinestro γίνεται από κίτρινος, πράσινος, μετά γίνεται Parallax, o Guy Gardner αλλάζει στρατόπεδα και χρώματα, το ίδιο και ο Hal Jordan. Φούσκωσε το κεφάλι μου. Στο υπερτεύχος 20 γίνεται η τελευταία μάχη και ο απολογισμός και ο συγγραφέας Geoff Johns αποχωρεί, αφού έχει δώσει τις καλύτερες πωλήσεις εδώ και δεκαετίες στον τίτλο. Στο δεύτερο μισό υπάρχουν πολλά τεύχη crossover με τη μισή ντουζίνα άλλους τίτλους Lantern πράγμα που κάνει την ανάγνωση πιο περίπλοκη και βασανιστικά αργή. Ο τρόπος γραφής αυτών των blockbuster περιπετειών είναι σχετικά ευανάγνωστος, καμιά σχέση με το αγχωτικό στιλ του Brian Michael Bendis, που θυμίζει διάλογους στο Gilmore Girls.
 

 

Doug Mahnke είναι ο καλλιτέχνης – πρωτοπαλίκαρο που δουλεύει στα περισσότερα τεύχη και προσφέρει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Απορώ πώς δεν θεωρείται σκιτσογράφος της αφρόκρεμας, άσε που χάνει ελάχιστα τεύχη ανάμεσα στους μήνες. Παραγωγικός και καθαρός, θα τον έλεγα παιδί των Buscema και Byrne της εποχής μας.

 

Δεν είναι ότι δεν αξίζουν και δεύτερη ίσως και τρίτη ανάγνωση τα τεύχη αυτά, αλλά θα έλεγα ότι τα βαριέσαι και δεν μπορείς να τα παρακολουθήσεις για χρόνια. Ο χαρακτήρας Hal Jordan δεν υπάρχει ιδιαίτερα, αφού ο τίτλος είναι αφιερωμένος στον Green Lantern. Αν θέλετε Tony Stark και Peter Parker είστε σε πολύ λάθος τίτλο. Διαβάζετε DC, όπου ο ήρωας προηγείται από τον πολίτη. Και σπάνια αγαπιέται ο ήρωας περισσότερο από τον πολίτη.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 7, 2018 από x for xepeta