Αναζήτηση στην Κοινότητα

Υπόθεση Ο Chas Chandler, ένας παλιός φίλος του John Constantine, τον οποίο έχει να δει σχεδόν μια δεκαετία, του ζητάει να τον βοηθήσει με την κόρη του Trish, που έπεσε απροσδόκητα σε κώμα και υποψιάζεται ότι είναι αποτέλεσμα μαύρης μαγείας. Η αναζήτηση, φέρνει τους δυο φίλους στο Λος Άντζελες, οπού αναμετρούνται με έναν πανίσχυρο δαίμονα. Ενδεικτικά Screenshots Ταυτότητα ταινίας Τίτλος: Conastantine: City of Demons Παραγωγή: Αμερικάνικη Εταιρεία παραγωγής: Warner Bros Animation Έτος: 2018 Αρχική Γλώσσα: Αγγλικά Σενάριο: John Marc DeMatteis Σκηνοθεσία: Doug Murhy Πρωταγωνιστές: Matt Ryan, Damian O' Hare, Laura Bailey, Emily O'Brien, Rachel Kimsey, Robin Atkins Downes, Jim Meskimen Διάρκεια: 90min. Constantine: City of Demons Trailer (2018) Σχετικά link Constantine: City of Demons dccomics.com/constantinecityofdemons Σχόλιο του γράφοντος Πολύ κάλο animation, γρήγορη πλοκή, μπόλικες μάχες και γενικά έχει όλο εκείνο σκοτεινό και βίαιο κλίμα που ταιριάζει στον ντετέκτιβ με τις υπερφυσικές ικανότητες. Πιστεύω ότι οι fan του είδους - και του ήρωα - θα το ευχαριστηθούν. Στη ουσία πρόκειται για τα πρώτα πέντε επεισόδια της ομότιτλης σειράς, υπό μορφή ταινίας. Προσωπική Βαθμολογία : 8/10 ps. Μιας και είναι η πρωτη μου παρουσίαση, για κάποια ταινία γενικώς, παρακαλώ να είστε επιεικείς με τα όποια λαθάκια υπάρχουν. [imdb=tt9177882]

Και μόλις γράφτηκε ιστορία... Τα νέα και οι ειδήσεις από το Lucca Comics & Games Festival (31/10 - 3/11) δεν σταματάνε να έρχονται, με την Sergio Bonelli Editore να ανακοινώνει μία νέα συμφωνία ανάμεσα σε εκείνη, την DC Comics και RW Edizioni, με νέες crossover εκδόσεις να διαδέχονται την μία μετά την άλλη για τα επόμενα 2 χρόνια, 2019 και 2020! Το συγκεκριμένο νέο είναι τεράστιο, καθώς είναι η πρώτη ένωση μεταξύ Ιταλικού και Αμερικάνικου κόμικς στην ιστορία! Το πρώτο crossover θα γίνει ανάμεσα στον Zagor του Bonelli και τον Flash της DC! Αναμένεται μέσα στο 2019. "Όλοι στην Sergio Bonelli Editore είμαστε ενθουσιασμένοι που είμαστε μέρος ενός γεγονότος αυτού του μεγέθους", δήλωσε ο Editor του Bonelli Michele Masiero . "Τα δημιουργικά μας μυαλά λειτούργησαν από τη στιγμή που συναντήσαμε τους φίλους στην DC και RW για πρώτη φορά." "Είμαστε υπερήφανοι που βοηθήσαμε να καταστήσουμε αυτό το ιστορικό έργο εφικτό και να είμαστε μέρος αυτού", δήλωσε ο Pasquale Saviano , Διευθύνων Σύμβουλος της RW Edizioni . "Προσβλέπουμε να συνεργαστούμε με την SBE και την DC για να δώσουμε στους Ιταλούς αναγνώστες τις πιο συναρπαστικές ιστορίες που θα μπορούσαν ποτέ να αναμένουν". Ο Masiero πρόσθεσε: "Προσβλέπουμε στην κατάλληλη στιγμή για να ανακοινώσουμε τους χαρακτήρες που συνδέονται με τα έργα και τους υπέροχους καλλιτέχνες που θα δουλέψουν εκεί". Η ένωση αυτή θα είναι ουσιαστικά ανάμεσα στην DC και τον Bonelli, με την RW απλά να είναι ο "συνδετικός κρίκος". Η RW Edizioni είναι μία Ιταλική εκδοτική που εκδίδει όλα τα graphic novels βασισμένα στους ήρωες της DC. Η Sergio Bonelli Editore εκδίδει τους φημισμένους και διακεκριμένους τίτλους παγκοσμίως, Zagor, Nathan Never, Dylan Dog, Tex, Dragonero, Dampyr, Martin Mystery κα. Η γνωστή σε όλους μας DC εκδίδει τίτλους όπως Batman, Superman, Wonder Woman, Flash, Aquaman, Justice League κα. Πραγματικά υπέροχα νέα, που θα προωθήσουν τον Bonelli, και θα βοηθήσουν στις ταινίες που ετοιμάζει κιόλας (πρώτη θα είναι το Dampyr). Για να δούμε τι θα δούμε...

Μπάτμαν: Η pop εκδοχή της αναγεννησιακής αντίφασης Ο Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Εντάξει, όχι όλη. Διότι, ναι μεν ο «τοκετός» μιας ιδέας είναι στιγμιαίος, αλλά η «ζύμωσή» της είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας. Ο Κέιν, φυσικά, το παραδέχθηκε: «Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε επηρεαστεί από πολλές επιρροές στην ζωή μας. Και σε ό,τι κάνεις μετά, βάζεις πολλά από την δική σου προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Όταν ήμουν, 12 ή 13 ετών είδα ένα βιβλίο με εφευρέσεις του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Και, όπως γνωρίζετε, ήταν εκείνος που άνοιξε τους δρόμους στις περισσότερες από τις εφευρέσεις που έχουμε σήμερα. Προέβλεψε την πτήση του ανθρώπου, το ελικόπτερο, το πολυβόλο, την ατμομηχανή. Ένα όμως τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου τότε και αυτό ήταν ένας άνθρωπος πάνω σε έλκηθρο με μεγάλα φτερά νυχτερίδας. ‘Ηταν το πρώτο ανεμόπτερο σε πτήση, 500 χρόνια πριν. Και ο Ντα Βίντσι είχε γράψει ότι “το πουλί δεν θα έχει κάτι άλλο για μοντέλο, από την νυχτερίδα”. Ετσι, κοιτώντας αυτά τα μεγάλα φτερά και διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήταν σαν να “φυτεύτηκε” ο Μπάτμαν στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να δημιουργήσω τον Μπάτμαν, τον έβαλα στην άκρη και πήγα στις ταινίες. Είδα το “Σημάδι του Ζορό” με τον Νταγκλας Φέρμπανκς, ο οποίος ήταν το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ενός παιδιού της Νέας Υόρκης, του Μπρονξ συγκεκριμένα. Ο Ζορό ήταν ο πιο τολμηρός διάβολος που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν χιλιάδες φορές λιγότερο ακροβατικός από τον Μπάτμαν, αλλά μου έδωσε την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Τη μέρα ήταν ο βαρετός δανδής Δον Ντιέγκο Βέγκα, γιος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες στο Μεξικό, γύρω στο 1820. Ήταν όμως η εποχή που κυριαρχούσαν οι Ισπανοί κατακτητές, που προκαλούσαν όλων των ειδών τις τρομερές αδικίες εναντίον των φτωχών. Και ο Δον Ντιέγκο συνέβαινε να είναι πολύ αλτρουιστής και αποφάσισε να γίνει διώκτης του εγκλήματος. Ετσι, τη νύχτα, φορούσε τη μάσκα, ένα μαντήλι με σχισμές στα μάτια, έδενε την θήκη ενός αξιόπιστου σπαθιού στο πλευρό του και εφορμούσε από μια σπηλιά πάνω σε ένα μαύρο άλογο που νομίζω ότι το έλεγαν Θύελλα. Πραγματικά εδώ μπορείτε να δείτε την αναφορά όπου πολλά χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε στην ιδέα ενός σπηλαίου νυχτερίδας και του αυτοκινήτου-νυχτερίδα, αντί του αλόγου. Ήταν μια βαθιά επιρροή αυτή για μένα η διπλή ταυτότητα. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα διπλής ταυτότητας, αλλά εμπνεύστηκα τη δική μου από τον Ζορό». Ακόμη μία επιρροή ήταν ο χαρακτήρας του Phantom που εμφανίστηκε το 1934. «Ηταν ένας διώκτης του εγκλήματος από την Αφρική» λέει ο Κέιν. «Φορούσε μια γκρίζα στολή με μάσκα και κάτι πήρα από αυτό. Στο πρώτο εξώφυλλο του Batman το 1939, ήταν απλά μια γκρίζα φιγούρα με κουκούλα και είχε άκαμπτα πτερύγια νυχτερίδας που ήταν κάπως στερεωμένα στο πίσω μέρος των χεριών του. Ο λόγος που αναθεώρησα αυτό το κομμάτι ήταν ότι κατάλαβα πως θα ήταν πολύπλοκο να πολεμά έτσι. Οπότε έκανα αλλαγές στην εμφάνιση σε κάθε ιστορία. Πραγματικά, ο Μπάτμαν άρχισε να ωριμάζει πολύ γρήγορα, μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τα σχέδια γίνονταν καλύτερα, τα φτερά της νυχτερίδας έρεαν καλύτερα κλπ.». Το όνομα του Μπρους Γουέιν εμπνεύστηκε από τον Ρόμπερτ Μπρους ή Ροβέρτο τον Α’ της Σκωτίας, τον θρυλικό ηγέτη του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Ο θρίαμβος του «Σκοτεινού Ιππότη» Η πρώτη ιστορία του Μπάτμαν στο Detective Comics ήταν μόλις έξι σελίδες αλλά αμέσως τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού. Από την δεύτερη εμφάνιση άρχισε να πουλάει καλά. «Πολύ καλύτερα ακόμη και από την πρώτη φορά που σύστησα τον Ρόμπιν». Ο Ρόμπιν, ένα αγόρι υπερήρωας, μπαίνει στην ζωή του Μπάτμαν το 1940 και για τον Κέιν αποτελεί ένα «σπουδαίο άγγιγμα ιδιοφυίας», διότι έδωσε τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα παιδιά με έναν συνομήλικό τους υπερήρωα που παλεύει δίπλα στο ίνδαλμα τους. Ο Μπάτμαν κατάκτησε νωρίς το Χόλιγουντ, επισφραγίζοντας την επιτυχία του. Η πρώτη σειρά με τις περιπέτειές του γυρίστηκε το 1943 από την Columbia. Ο Κέιν θυμάται την φτωχή παραγωγή και την έκπληξη του όταν είδε ένα μικρό γκρι αυτοκίνητο που προοριζόταν για Batmobile. «’Ηξερα ότι ήταν χαμηλός ο προϋπολογισμός αλλά αυτό ήταν γελοίο» έλεγε αργότερα. Τότε είπε στον σκηνοθέτη να πάρει μια μαύρη λιμουζίνα, να της κολλήσει ένα πτερύγιο που να μοιάζει με φτερό νυχτερίδας και θα είχε ένα αξιοπρεπές Batmobile. Ο Κέιν συνέχισε να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Μπάτμαν μέχρι και το 1943 και μετά αφοσιώθηκε στο καθημερινό κόμικ «Μπάτμαν και Ρόμπιν» για τις εφημερίδες. Επέστρεψε στην δημιουργία μεγάλων ιστοριών του Μπάτμαν το 1946 και εξακολουθούσε να έχει ενεργητική συμβολή στην δημιουργία του μέχρι που αποσύρθηκε από την ενεργό καλλιτεχνική δράση το 1968. Η επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του Μπάτμαν το 1966 άνοιξε νέο κύκλο δημοφιλίας του ήρωα και του δημιουργού του σε ένα νέο κοινό. Η δουλειά του μπήκε στις αίθουσες τέχνης και στα μουσεία, επηρεάζοντας το ρεύμα της pop art. Ο Κέιν συνέβαλε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και στις πρώτες τρεις ταινίες του Μπάτμαν από το 1989. Έφυγε από την ζωή στις 3 Νοεμβρίου του 1998. Ο Μπάτμαν αιχμαλώτισε τις καρδιές και τα μυαλά των νέων γενιών επί επτά δεκαετίες και εξακολουθεί να το κάνει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» έχει καταστεί ένας μύθος που ξεπερνά σε επιρροή τις εκδόσεις και τις μεταφορές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού των Αμερικανών και έγινε αποδεκτός από όλες τις τάξεις και τα πνευματικά επίπεδα συμβάλλοντας εντυπωσιακά στην αποενοχοποίηση της τέχνης των κόμικ από την «ρετσινιά» του προϊόντος της «υποκουλτούρας». Αν και ο Μπάτμαν δεν υπονόησε αντισυστημικές οπτικές, ωστόσο, ο κόσμος του είναι ένα νοσηρό «περιβόλι» στο οποίο «ανθίζουν» η βία, το έγκλημα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η παρακμή κάθε αξίας του αστικού κόσμου. Ο μανιχαϊσμός του είναι δηλωμένος αλλά στην πράξη γίνεται ασαφής. Το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν ξεφεύγει από την προσωπική, ωμή οριοθέτηση της εκδίκησης και σε συνδυασμό με την κυριαρχία του αρχετυπικού «μοναχικού τιμωρού», του φοβικού έστω και στην υποψία συνεργατικής δράσης - ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ένα ανείπωτο βάρος - οδηγεί σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Στην Γκόθαμ, η οποία θα μπορούσε άνετα να είναι η επιτομή της καπιταλιστικής μητρόπολης, εντελώς διαφορετική από την Μητρόπολη του Superman που αφήνει περιθώρια στην ψευδαίσθηση του θριάμβου του Καλού, τα όρια ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο εκείνα της τυχαιότητας με την οποία αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του, στρίβοντας ένα κέρμα, ο επίσης διχασμένος, πρώην εισαγγελέας - άγγελος της Κάθαρσης, Χάρβεϊ Ντεντ, που ένα ατύχημα θα τον μετατρέψει στον επικίνδυνο εγκληματία Two-Face. ‘Η όπως η επίσης σκοτεινή Σέλινα Κάιλ, η Catwoman. Ακόμη και ο Τζόκερ, ο πλέον αμοραλιστής εχθρός του Μπάτμαν, λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο alter ego για έναν υπερήρωα ο οποίος υπάρχει μέσα από την ύπαρξη του απόλυτου Κακού. Παρά τις συνεχείς, αντικειμενικές προσαρμογές του στην αισθητική κάθε εποχής, την πρόσκαιρη «ελαφρότητα» του χαρακτήρα του από την στιγμή της εμφάνισης του «πολύχρωμου» Ρόμπιν, τους διαφορετικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς που πήραν την σκυτάλη των ιστοριών του στο πέρασμα του χρόνου, ο Μπάτμαν εξακολουθεί να κοιτά μέσα από την μάσκα του κατευθείαν στην ψυχή μας, στις μύχιες σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, στην «σκοτεινή» μας πλευρά. Ίσως επειδή έρχεται από πολύ μακριά. Από το αναγεννησιακό πνεύμα που όμως γεννήθηκε μέσα από την «σκοτεινιά» του Μεσαίωνα και τον κουβαλά. Ίσως γι’ αυτό ο Κέιν έλεγε με κάθε ευκαιρία: «Και τώρα κλείνοντας θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ Λεονάρντο, όπου κι αν βρίσκεσαι!». Πηγή

Η νέα συνδρομητική τηλεοπτική πλατφόρμα της DC με τίτλο DC Universe, δεν θα έχει μόνο τηλεοπτικές σειρές στο πρόγραμμα της. Ένα από τα προγράμματα της, θα είναι και το DC Daily, μια ειδησεογραφική/ψυχαγωγική εκπομπή με θέμα της οτιδήποτε έχει σχέση με την DC και με εναλλασσόμενους παρουσιαστές, που την πρώτη εκπομπή της θα παρουσιάσει ο Κέβιν Σμιθ. Περισσότερες πληροφορίες για το τι θα περιέχει η εκπομπή θεματολογικά, θα βρείτε εδώ. Μέρος του προγράμματος του πάντως θα διατίθεται και σε άλλες πλατφόρμες.

Ζητώ συγγνώμη για τη στραβά πρώτη σελίδα. Δυστυχώς ευθύνεται το φωτοτυπείο

Το σύμπαν της DC υποφέρει από Crisis Το παρόν άρθρο διαβάστηκε αρχικά στα πλαίσια του Reflections at Death Disco με αφορμή το DC Rebirth του 2017. Μιλάει για το ιστορικό των Crisis Events (Crisis on Infinite Earths, Infinite Crisis, Final Crisis) δηλαδή των reboot του DC Universe. Θα σας εξομολογηθώ κάτι: ποτέ δεν ήμουν φαν των ηρωών της DC Comics… Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κόμιξ τα έχει εκδώσει η DC. Σπίτι μου έχω περισσότερα τομάκια DC από Marvel (για αυτό φταίει η Vertigo), αλλά το κυρίως σύμπαν τους ποτέ δε μου έκανε κλικ. Αυτό που νομίζω ότι μου τη σπάει είναι ότι έχουμε τον Σούπερμαν και όλα του τα σόγια, καμία 30-ρια τυπάδες που ντύνονται σα νυχτερίδες, μια στρατιά από Green Lanterns και κάτι αμαζόνες. Σκέτη οικογενειοκρατία. Αν ήθελα να διαβάσω για μασκαράδες, οικογενειοκρατία και σενάρια πέρα από κάθε πραγματικότητα, θα διάβαζα τα πρακτικά της Βουλής. Και, όπως και η Ελλάδα, έτσι και το σύμπαν της DC βρίσκεται σε μία ατέρμονη κρίση τα τελευταία… 32 χρόνια. Αλλά δε μιλάμε για μία πεζή οικονομική κρίση με μνημόνια, PSI και αξιολογήσεις. Όχι, μιλάμε για Κρίση σε Πολλαπλές Γαίες και Ατέρμονη Κρίση και Τελική Κρίση. Ή, για να το πω στα Ελληνικά, τα crossover των Crisis Events. Τώρα, για όσους δε μιλάνε τη Γλώσσα των geeks, (αλήθεια, πώς καταλήξατε εδώ; ) ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η DC έβγαζε κόμιξ από το 1930. Superman, Batman, Wonder Woman, Green Lantern, Flash, Green Arrow κλπ. Οι τρεις πρώτοι πουλάγανε καλά. Οι υπόλοιποι, κουβάς. Και κάποια στιγμή, το 1950 οι υπερήρωες είχαν αρχίσει να πιάνουν πάτο σε πωλήσεις, οπότε οι περιπέτειες των τριών τελευταίων σταμάτησαν να εκδίδονται. Τότε είχαν τη μεγαλοφυή ιδέα να τους αντικαταστήσουν με νεότερες εκδοχές τους. Έτσι, τη θέση του Jey Garrick ως Flash την πήρε ο Barry Αllen, τον Green Lantern Alan Scott τον αντικατέστησε ο Hal Jordan ενώ το concept του δεύτερου άλλαξε δραματικά: αντί για ένας τυπάς με μαγικό λυχνάρι ο Green Lantern ήταν πλέον διαστημόμπατσος. Ακόμα και η υπερομάδα της DC, η Justice Society of America μετονομάζεται σε Justice League of America για να είναι πιο edgy και νεανική. Το θέμα ήταν βέβαια ότι κάποιοι φαν έχουν μεγαλώσει με και αγαπήσει τις παλιές εκδοχές. Έτσι λοιπόν, οι εκδότες ψάχνουν τρόπο να τις επαναφέρουν. Έτσι, το 1961, ο Flash Barry Allen τρέχει τόσο γρήγορα που χάνει το συντονισμό με τον κόσμο του και περνάει σε μία άλλη διάσταση. Εκεί συναντάει τον Jay Garrick και την JSA. Αυτή είναι η Earth 2 όπου οι παλιοί ήρωες ζουν ακόμα. Στα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλές συνατήσεις των ηρωών από τις διαφορετικές Earths, θα δούμε και άλλες παράλληλες διαστάσεις ενώ γύρω από την Earth 2 δημιουργούνται και νέοι τίτλοι, καλή ώρα το Infinity Inc. Είμαι σίγουρος ότι θα γκρινιάξεις για την Earth 2, Μιχάλη… Εντάξει, εμείς οι geeks μπορεί να χύναμε τα βρακάκια μας με τους παράλληλους κόσμους, τις εναλλακτικές πραγματικότητες, το πώς οι χαρακτήρες γίνονταν retcon (άλλαζαν δηλαδή δυνάμεις και ιστορία αναδρομικά για να γίνονται πιο σύγχρονοι), αλλά για φανταστείτε κάποιον κακομοίρη που έλεγε: «είδα χθες στην τηλεόραση τις ταινίες με τον Christopher Reave, ας διαβάσω κανένα τεύχος Superman». E, φανταστείτε τώρα τον ίδιο τυπά να πάει να πάρει κανέναν Earth 2 τίτλο, όπως το Infinity Inc που λέγαμε παραπάνω, επειδή του είπαν ότι εκείνος ο καινούριος σχεδιαστής ο Todd McFarlane είναι καλός… Και, εντελώς ξαφνικά, ανακαλύπτει ότι ο Superman είναι εξηντάρης, ο Batman νεκρός, στη θέση του είναι η κόρη που έκανε με τη Catwoman, ο Green Lantern φοράει κόκκινα και πράσινα και, αντί να μη μπορεί να επηρεάσει πράγματα με κίτρινο χρώμα δε μπορεί να επηρεάσει πράγματα από ξύλο. Ο Flash είναι επίσης εξηντάρης και φοράει ένα αστείο καπέλο και οι υπόλοιποι της JLA δεν υπάρχουν. Αν σας φαίνεται απίθανο, ο υποφαινόμενος έμαθε τι έστι Earth2 όταν ξεκίνησε να διαβάζει Infinity Inc το 2000-κάτι… Ε, πίσω στον ευκαιριακό αναγνώστη της δεκαετίας του ’80, φανταστείτε να πάει παραξενεμένος στον κομιξά της γειτονιάς, όπου και λοιδωρείται επειδή δεν ξέρει για τις Earth 1, 2, 3 κλπ και καταλήγει τελικά να διαβάζει X-men, όπου κάθε, μα κάθε χαρακτήρας έχει σε κάθε, μα κάθε τεύχος έναν μονόλογο για το ποιος είναι, ποιες είναι οι δυνάμεις του και σε ποιο σημείο βρίσκεται το προσωπικό του story arc (πριν καταλήξει να βλάπτει την υπόλοιπη ομάδα του σε κάποια μάχη με υπερκακό). Βάλτε τώρα μέσα και το ότι μιλάμε για χαρακτήρες που εκδίδονταν πενήντα χρόνια και τους τόνους αλλαγών που έχουν φάει. Μόνο ο Σουπερμαν δηλαδή, που ξεκίνησε με την ιδιότητα να πηδάει πολύ ψηλά και κατέληξε κάποια περίοδο να έχει μέχρι και υπερεγγαστριμυθισμό, έχει αλλαχθεί πιο πολλές φορές και από πουκάμισο τραπεζικού υπαλλήλου. Και, επίσης, στο ενδιάμεσο η DC είχε πάει και αγοράσει τα δικαιώματα σε χαρακτήρες άλλως εταιρειών, πχ του Captain Marvel γνωστό και ως Shazam. Και έπρεπε να στήσει ολόκληρη ιστορία για το πως ο Σούπερμαν και ο Κάπταιν Μάρβελ θα καταφέρουν να παίξουν μπουνιές… Υποτίθεται θα μας εξηγούσες τι είναι το Crisis on Infinite Earths (για άλλη μία φορά). Εδώ πρέπει να κάνω μία σύντομη παρένθεση. Αυτό που διαφοροποιεί τους ήρωες της DC από αυτούς της Marvel είναι ότι είναι larger than life όπως λένε και στο χωριό μου. Δεν τους απασχολεί αν θα πληρώσουν το νοίκι ή αν τους έφτυσε η εκάστοτε γκόμενα, όχι, είναι σχεδόν θεοί ανάμεσα στους ανθρώπους, ατσαλάκωτοι και αήτητοι. Ακόμα και ανθρώπινοι χαρακτήρες όπως ο Batman δηλαδή φαντάζει θεός. Μέχρι και οι αδυναμίες τους, ο κρυπτονίτης, η φωτιά, το κίτρινο χρώμα, όλα αυτά φέρουν έντονα το μυθολογικό στοιχείο. Και δε το λέω εγώ αυτό, αλλά θα φτάσουμε και στο Final Crisis. Για το λόγο αυτό λοιπόν δεν αρκούσε να κάνουν μία υποσημείωση που θα έλυνε το πρόβλημα τους. Βλέπετε, εκείνη την εποχή υπήρχαν οι φαν και οι δημιουργοί που ήθελαν να υπάρχει συνέχεια μεταξύ των ιστοριών. Η προσπάθεια λοιπόν να φέρουν στα ίσια το φανταστικό τους σύμπαν και να δώσουν και μία πιο εύκολη αναγνωστική εμπειρία στους αναγνώστες τους, ήταν να εκδόσουν το Crisis on Infinite Earths, μία υπερεπική μίνι σειρά 12 τευχών όπου όλα θα αλλάξουν. Για πάντα. ΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝ!!! Το σενάριο ήταν του Marv Wolfman σε συνεργασία με τον George Perez (που έκανε και το σχέδιο), που ήταν ήδη υπεύθυνοι για τη μεγάλη επιτυχία του New Teen Titans. To στόρυ έχει ως εξής: είναι ένας υπερκακός, ο Anti-monitor, που θέλει να καταστρέψει το πολυσύμπαν, σκοτώνει τον καλό Monitor, μόνο πως αυτός στρατολογεί τους ήρωες από 5 Earths και οι υπερκακοί ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον των ηρωών και κάποιος γνωστός ήρωας πεθαίνει για να σώσει τον κόσμο και τον αντικαθιστά ο βοηθός του. Ειλικρινά δε θυμάμαι τι άλλο γίνεται, γιατί πάνε και κάτι χρόνια. Διαβάστε τη wikipedia. Στο τέλος όλες οι παράλληλες διαστάσεις ενοποιούνται σε μία, ενώ οι ήρωες αρχίζουν να συνυπάρχουν, με τη JSA να είναι οι πρόγονοι της JLA και συνταξιούχοι που παίζουν πρέφα. Κάποιοι ήρωες της Earth 2 παίρνουν μεταγραφή στην Earth 1 και αποκτούν δική τους ιστορία, για παράδειγμα οι Power Girl και Huntress που δεν είναι πια σόγια του Batman και του Superman. To Crisis on Infinite Earths είναι ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ! Έκανε τεράστια επιτυχία εμπορικά και καλλιτεχνικά, ήταν μία επική ιστορία που άλλαξε για πάντα τόσο το DCU όσο και τα υπερηρωικά κόμιξ. Από τότε καθιερώθηκαν τα τεράστια καλοκαιρινά crossover, όπου “Το σύμπαν της Χ εταιρείας δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο, δηλαδή μέχρι το μεθεπόμενο event όπου θα επιστρέψουμε στο status quo.” Λύθηκαν τα προβλήματα του DCU έτσι; Μαντέψτε τι, όχι. Σκεφτείτε πχ ότι το Flash of the Two Earths, η ιστορία που ο Barry Allen συναντάει τον Jay Garrick είναι τόσο εικονική και τόσο συνυφασμένη με το Flash που κάθε έκδοση, εκτός από την τηλεοπτική των 90’s, είχε ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις. Αργά ή γρήγορα, όσο κι αν έχεις μόνο μία γη, είναι μοιραίο ότι το κοινό θα θέλει να ξαναδεί τον Φλας να συναντάει Φλας άλλων εποχών ή κόσμων. Παρομοίως, ήρωες που το 1959 ίσως να ήταν κουλ, ίσως να ήταν παρωχημένοι στα 90’s και να έπρεπε να αλλαχτούν, ενώ οι συγγραφείς σιγά μη δεν επανέφεραν σταδιακά χαρακτήρες που είχαν πεθάνει η σβηστεί στο Crisis. Τέλος, μιλάμε για μία ενιαία Γη, δηλαδή υπήρχε μία πανσπερμία, όπου πχ ο Μορφέας και οι υπόλοιποι Αιώνιοι του Neil Gaiman συνυπήρχαν με τον Aquaman και τον Martian Manhunter. Είναι μοιραίο ρε παιδί μου, δέκα χρόνια μετά, να έχει γίνει (συγνώμη για την έκφραση) ένα τριμπούρδελο και πάλι το DCU. Έτσι, το 1994 έρχεται το Zero Hour, κυρίως επειδή θέλουν να μας δώσουν έναν νέον Green Lantern, τον Kyle Rayner. Έτσι, ο αρχικός καινούριος Green Lantern Hal Jordan τρελαίνεται και αρχίζει να σβήνει το χρόνο (σε μία προσπάθεια της DC να βάλει μία τάξη στα διάφορα timelines που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας και του Legion of Super-heroes, μιας υπερομάδας που δραστηριοποιείται το 30.000 μ.Χ.). Το αποτέλεσμα ήταν να μπει μία σειρά και να καθαρίσει το ρόστερ από παλιούς ήρωες και να δημιουργήσει νέες, επίσης τεράστιες τρύπες που προσπάθησαν να διορθώσουν. Πώς; Μα φυσικά με το Infinite Crisis του 2005. Ακούστε λοιπόν τι σκέφτηκαν τα άτομα. Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες από το πρώτο Crisis, που αναγκάστηκαν να μείνουν εκτός πραγματικότητας, για να μην έχουμε χαρακτήρες από παράλληλες πραγματικότητες στον ίδιο κόσμο. Ε, λοιπόν, ένας από αυτούς, ο Superboy Prime, τα παίζει και αρχίζει να βαράει μπουνιές στους τοίχους της πραγματικότητας. Αλλά, επειδή είναι σούπερ μπουνιές δημιουργούσαν αναταραχές στο χωροχρονικό συνεχές. Τεσπα, για να σοβαρέψουμε λίγο έχουμε τον Superman της Earth 2 και τον Lex Luthor της Earth 3 να συνωμοτούν μαζί του για να αλλάξουν τον κόσμο, επειδή είναι απογοητευμένοι από το πόσο grim and gritty είναι οι νέοι ήρωες. Αν απορείτε για τη σκοτεινή εποχή των κόμιξ, αναφέρομαι σε αυτή στο αρθράκι για τον Cable και τον Deadpool. Infinite Crisis Στην πορεία γίνεται μία τεράστια μάχη, όπου πλακώνονται όλοι με όλους, παράλληλοι κόσμοι δημιουργούνται και καταστρέφονται και, στο τέλος, όλες οι ιστορίες ξεκινάνε με απόσταση ενός χρόνου από το τέλος του event. Για να καλυφθεί το ενδιάμεσο, η DC έβγαλε το 52, μία εβδομαδιαία σειρά που μας δείχνει σταδιακά το τι έγινε μετά το τέλος του Infinite Crisis. Και είναι και γαμώ τις σειρές. Έχει δευτέρας διαλογής ήρωες και σταδιακά μας οδηγεί σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή. Ήταν τόση η επιτυχία του Infinite Crisis που οι σειρές που οδηγούσαν σε μεγάλα crossover έγιναν επίσης θεσμός. Καλή ώρα το Countdown to Final Crisis που έσπασε σε ένα κάρο μικρότερες σειρές και… Και το Final Crisis κύριε; To Final Crisis γιατί δεν είναι στην ανάρτηση; Το countdown to Final Crisis ήταν τόσο κακό και το ίδιο το Final Crisis τόσο ακατανόητο που δεν έχω τι να γράψω για αυτό. Μπλέκει τον Darkseid και τους New Gods και προσπαθεί μάλλον να πει ότι οι υπερήρωες της DC είναι οι Θεοί του Πέμπτου Κόσμου, αλλά κι εγώ το διάβασα σε ανάλυση στο ίντερνετ. Επίσης, δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω ούτε το Flashpoint, που ξαναάλλαξε το σύμπαν της DC το 2011. Από το event αυτό, που το έπιασε απέξω-απέξω και η τρίτη σαιζόν Flash και που ετοιμάζουν να το μεταφέρουν και στο σινεμά, για να σώσουν το χάλι του Snyder. Από το κομιξάδικο Flashpoint βγήκε και το New 52, ένα γερό reboot του κυρίως σύμπαντος, που άλλαξε όλη την ιστορία του DCU έτσι ώστε να έχει συμβεί σε 5 χρόνια. Αν μας εξηγήσουν πως ο Batman κατάφερε σε 5 χρόνια να εκπαιδεύσει 4 Robin θα… α, ξανακάνανε και πάλι reboot, το DC Rebirth το 2017. Αυτό ευτυχώς ήταν μόνο ένα τεύχος. Και έβαλε και τους Watchmen στο DCU… Ρε φίλε, γιατί τα διαβάζουμε όλα αυτά; Όσοι από εσάς δε διαβάζετε κόμιξ (ή διαβάσατε κάποτε δύο-τρεις τόμους) θα μας περνάτε για ανώμαλους που καθόμαστε και διαβάζουμε ντάνες από τεύχη, γιατί κάθε ένα από τα events που σας ανέφερα πρέπει να είναι 1-2 εκατοντάδες αλληλένδετων τευχών έκαστο. Ή ίσως και να γουστάρετε αλλά, να αναρωτιέστε γιατί δεν τα έχετε δει όλα αυτά σε σειρές. Κάποιοι ίσως και να αναρωτιέστε: μα γιατί κάθονται και κάνουν τόσο κόπο; Θα απαντήσω μόνο στο τελευταίο ερώτημα, επειδή τα δύο πρώτα χρειάζονται ψυχίατρο. Και η απάντηση είναι: για τα λεφτά. Πόσοι από εσάς θα διάβαζαν μία ιστορία που “δεν είναι αληθινή”; Ελάχιστοι. Έτσι και στα κόμιξ, όταν αλλάξεις έναν χαρακτήρα και ξαναβγάλεις από την αρχή την ιστορία του, τότε ό,τι έχεις βγάλει ως τότε με αυτόν γίνεται “ψέμα”. Και κανένας δε θα τη διαβάσει. Παράλληλα, όταν ξεκινήσεις με μία “φρέσκια νέα αρχή” ο αναγνώστης που ίσως να είχε κουραστεί από τις ατέρμονες επαναλήψεις να σου ξαναδώσει μία ευκαιρία. Άρα, όταν κάνεις ένα reboot κερδίζεις βραχυπρόθεσμα σε πωλήσεις. Επειδή μιλάμε για υπερήρωες, που είναι hot στις μέρες μας, έχουμε μεταφορές σε κινηματογράφο, τηλεόραση κλπ, οι περισσότεροι ξέρουμε ότι ο Ρόμπιν είναι ο Ντικ Γκρέησον, ο Φλας ο Μπάρυ Άλλεν, ο Spiderman ο Πήτερ Πάρκερ και ο Steve Rogers o Captain America. Φανταστείτε τώρα τη φάτσα κάποιου που παίρνει να διαβάσει αυτά τα κόμιξ σε κάποια φάση τα τελευταία 20 χρόνια για να δει ότι: ο Ρόμπιν είναι ο Τιμ Ντρέηκ και ο Ντικ Γκρέυσον είναι ο Nightwing. O Flash λέγεται Wally West και είναι o πρώην Kid Flash. Ο Spiderman είναι είτε ο Doctor Octapus που έχει καταλάβει το σώμα του Peter Parker είτε ένας πορτορικανός έφηβος ονόματι Miles Morales, ανάλογα με το αν θα διαβάσετε το Superior ή το Ultimate Spiderman. Ο Captain America αυτή τη στιγμή είναι ο Sam Wilson, o πρώην Falcon, ενώ μέχρι πρόσφατα ο Thor ήταν γυναίκα και το όνομα Iron Man το μοιράζονταν μία μαύρη έφηβη, η Riri Williams και ο Victor Von Doom. To πρόβλημα είναι ότι ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει τους ήρωες που ξέρει, για αυτό και οι αυθεντικοί αργά ή γρήγορα ανασταίνονται. Παράλληλα όμως, τι θα γίνει με αναγνώστες που μεγάλωσαν διαβάζοντας τις περιπέτειες του Wally West ως Flash; Τι να του πει αυτός εκεί ο Barry Allen (που δεν είναι σαν τον Barry Allen της σειράς που παίζει τώρα, αυτός της σειράς έχει πολλά στοιχεία του Wally West). Έτσι καταλήγουμε με εκδοχές που συνυπάρχουν ή αλλάζουν η μία με την άλλη. Το DC rebirth (και κάθε άλλο reboot) αυτό που ουσιαστικά πάει να κάνει είναι να επανεισάγει κάποιους παλιούς και αγαπημένους χαρακτήρες στο DCU. Aνάμεσά τους και κάποιους που δεν είχαμε ξαναδεί ως μέλη του στο παρελθόν, και ναι, μιλάω φυσικά για τους Watchmen. Α, και κάτι τελευταίο: αν μετά από τα παραπάνω πείτε: πω!!!! η DC είναι μπέρδεμα, ας διαβάσω καλύτερα Μάρβελ. E, να ξέρετε ότι ένα παρόμοιο crisis reboot έκαναν το καλοκαίρι του 2016 με το Secret Wars. Και ετοιμάζουν και ένα μεγάλο restart το καλοκαίρι του 2018… white-echoes.eu

Πλοκή: Το Γκόθαμ Σίτυ, στα τέλη του 19ου αιώνα, βιώνει μια χρυσή εποχή βιομηχανικών ανακαλύψεων. Αλλά στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης, ένας δολοφόνος έχει βγει παγανιά. Κυνηγώντας απροστάτευτες γυναίκες, αυτός ο δολοφόνος είναι τόσο ακριβής όσο και αδίστακτος. Ο διοικητής της αστυνομίας, Τζέημς Γκόρντον, προσπαθεί να καθησυχάσει τους φόβους των πολιτών για τον «χασάπη» που αυτοαποκαλείται Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Την ίδια ώρα ο μασκοφόρος εκδικητής Μπάτμαν διεξάγει την δική του έρευνα. Γίνετε μάρτυρες ενός κόσμου πνιγμένου στις φλόγες, καθώς η ελεγχόμενη αγριότητα του δολοφόνου συναντά την επιδεξιότητα του Σκοτεινού Ιππότη! Πρόσθετες Πληροφορίες: Το «Batman: Gotham by Gaslight» έκανε πρεμιέρα την 12η Ιανουαρίου 2018 σε μια ειδική προβολή στο μουσείο δημοσιογραφίας «Newseum» στην Ουάσινγκτον, στα πλαίσια της εκδήλωσης «DC in D.C.», κι έγινε διαθέσιμο για κατέβασμα σε ψηφιακή μορφή την 23η Ιανουαρίου, προτού να κυκλοφορήσει σε DVD και Blu-Ray την 6η Φεβρουαρίου. Είναι εμπνευσμένο από την ομότιτλη εικονογραφημένη νουβέλα της DC Comics, που κυκλοφόρησε το 1989. Τα κείμενα της ιστορίας ήταν του Μπράιαν Αγκούστιν και η εικονογράφηση του Μάικ Μινιόλα, δημιουργού του Hellboy. Με αυτό το κόμικ η εταιρεία ξεκίνησε και επίσημα τις ιστορίες Elseworlds, όπου οι αγαπημένοι ήρωες μεταφέρονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και εναλλακτικές πραγματικότητες. Το 1991 κυκλοφόρησε η συνέχεια με τον τίτλο «Master of the Future», σε κείμενα και πάλι του Αγκούστιν και εικονογράφηση του Εντουάρντο Μπαρέτο, χωρίς όμως την ανάλογη επιτυχία. Συντελεστές κ.ά.: Αυθεντικός Τίτλος : Batman: Gotham by Gaslight Tagline : As the Ripper stalks Gotham City, the Dark Knight reveals the face of terror Catching a legendary killer takes a legendary hero Κατηγορία : Κινούμενα Σχέδια | Δράσης | Περιπέτεια | Μυστηρίου | Ατμοπάνκ Χαρακτηρισμός Καταλληλότητας : Rated R for some violence Σκηνοθεσία : Σαμ Λιού Παραγωγή : Σαμ Λιού Σενάριο : Τζέημς Κριγκ Μουσική : Φρέντερικ Γουίντμαν Εταιρίες Παραγωγής : Warner Bros. Animation, DC Entertainment Εταιρία Διανομής : Warner Bros. Home Entertainment Εταιρία διανομής (Ελλάδα) : ------- Πρεμιέρα : 12 Ιανουαρίου 2018 (Newseum, ΗΠΑ) Ημερομηνία Κυκλοφορίας (Digital Download) : 23 Ιανουαρίου 2018 Ημερομηνία Κυκλοφορίας (DVD/Blu-Ray) : 6 Φεβρουαρίου 2018 Διάρκεια : 77 λεπτά Γλώσσα : Αγγλικά Ενδεικτικά Screenshots: Ακούγονται οι φωνές: Εξωτερικοί Σύνδεσμοι: Wikipedia Rotten Tomatoes Προσωπικά σχόλια: Εάν κάποιος περιμένει να δει μια πιστή μεταφορά του graphic novel, δίχως αμφιβολία θα απογοητευτεί. Το «Batman: Gotham by Gaslight» μένει πιστό στην κεντρική ιδέα και το πνεύμα μυστηρίου που διακατέχει το ομώνυμο κόμικ, αλλά δεν δεσμεύεται από την ιστορία του Augustyn. Δανειζόμενο στοιχεία από την μυθολογία του Σκοτεινού Ιππότη, αλλά και ορισμένες πινελιές από το «Master of the Future», μας παρουσιάζει τον βικτοριανό Άνθρωπο-Νυχτερίδα και την αναμέτρησή του με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη μέσα από μια διαφορετική οπτική. Σε προσωπικό επίπεδο αυτή η διαφορετικότητά του από το κόμικ, όχι μόνο δεν με χάλασε, αλλά θα έλεγα ότι με ικανοποίησε περισσότερο. Ο λόγος απλός, το παραλλαγμένο σενάριο βοήθησε αφενός στο να «τραβηχτεί» η ιστορία σε διάρκεια, κάτι που θεωρώ απαραίτητο για animated μεταφορά, και αφετέρου στο να διατηρηθεί το μυστήριο γύρω από την πραγματική ταυτότητα του Τζακ. Σίγουρα τη συνιστώ στους νυχτεριδόφιλους και θα τολμήσω να πω ότι την συγκαταριθμώ μεταξύ των καλύτερων ταινιών κινουμένων σχεδίων του Μπάτμαν. [imdb=tt7167630]

Ο Μπάτμαν βρίσκεται σε περίοδο αλλαγών. Έχει αποφασίσει να προσεγγίσει διαφορετικά το θέμα στρατολόγησης νέων βοηθών, καθώς και τον τρόπο που η - εκτενή πλέον - «οικογένεια» του δρα. Τίποτα όμως δεν θα τον κάνει να εκτιμήσει ξανά περισσότερο τα πράγματα, όταν καλείται να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, που ο ίδιος δεν επαρκεί, που χρειάζεται κάποιον με υπερδυνάμεις, κάτι που η Γκόθαμ δεν έχει. Και σε αυτή την στιγμή θα εμφανιστούν δύο νέοι ήρωες: Ο Γκόθαμ και η Γκόθαμ Γκερλ. Τι θα γίνει όμως όταν από φίλους, κάποιος τους μετατρέψει σε εχθρούς; Αρκεί ο Μπάτμαν για να τους βγάλει από το σκοτάδι; Να που εμφανίστηκε και στην χώρα μας το πρώτο storyline του Tom King, ενός συγγραφέα που μετά το Vision βρίσκεται σε συνεχή άνοδο, δικαιολογημένα. Ο Batman του π.χ. παρόλο που είναι διαφορετική η προσέγγιση του, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την περίοδο του Scott Snyder στον τίτλο. Η έκδοση είναι στα ίδια στάνταρ με όλες τις πρόσφατες κυκλοφορίες βιβλιοπωλείου της Anubis. Εκτός από τα έξι πρώτα τεύχη του τίτλου, περιέχει και το Batman Rebrith 01.

Ένα ακόμα one-shot της Anubis, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ λίγο καιρό πριν και φτάνει πολύ γρήγορα εδώ. Η επετειακή αυτή έκδοση βγήκε για να τιμήσει τα 25 χρόνια εκδοτικής παρουσίας της Harley Quinn. Περιέχει 4 ιστορίες της συμπαθούς εγκληματία, γραμμένες και σχεδιασμένες από ισάριθμους συγγραφείς και σκιτσογράφους. Οι ιστορίες είναι ελαφρώς χιουμοριστικές και μάλλον απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με την ηρωίδα ή την πρωτογνώρισαν μέσω της ταινίας. Ωραία έκδοση από την Anubis, περιέχει και γκαλερί με σχέδια. Λογικά, έχουν μεταφέρει αυτούσια την αμερικανική έκδοση.

Η πραγματική ιστορία πίσω από τη Wonder Woman Η ιστορία της ηρωίδας του γνωστού κόμικ παρέμεινε στο σκοτάδι επί επτά δεκαετίες. Το καλοκαίρι του 1942, δημοσιεύεται σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς ένα δελτίο Τύπου που είχε σταλεί από τα γραφεία της All-American Comics στη Νέα Υόρκη. Η ταυτότητα του δημιουργού της Wonder Woman «είχε κρατηθεί μυστική», έλεγε, αλλά ήρθε η ώρα για μια συγκλονιστική αποκάλυψη: «Ο συγγραφέας της Wonder Woman» είναι ο δρ. William Moulton Marston, διεθνώς γνωστός ψυχολόγος». Ή, τουλάχιστον έτσι έπρεπε να μοιάζει. Στην πραγματικότητα, το όνομα του δημιουργού της Wonder Woman ήταν το μικρότερο από τα μυστικά της… Η Wonder Woman είναι η πιο δημοφιλής γυναίκα σούπερ ηρωίδα όλων των εποχών. Εκτός από τον Superman και τον Batman, κανένας άλλος χαρακτήρας κόμικ δεν άντεξε τόσο στον χρόνο. Γενιές και γενιές κοριτσιών πήγαιναν στο σχολείο κουβαλώντας το κολατσιό τους σε κουτιά που είχαν απέξω τη Wonder Woman. Όπως κάθε superhero, η ταυτότητα της Wonder Woman ήταν μυστική. Σε αντίθεση όμως, με τους άλλους superheros, κουβαλούσε και μια (πραγματικά) μυστική ιστορία. Σε ένα από τα επεισόδια, εμφανίζεται ο Brown, εκδότης εφημερίδας που ψάχνει απεγνωσμένα το παρελθόν της Wonder Woman. Αναθέτει σε μια ομάδα δημοσιογράφων να τρέξει στο κατόπι της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που καταλήγει μισότρελος στο νοσοκομείο. Η Wonder Woman μεταμφιέζεται σε νοσοκόμα και του πηγαίνει ένα έγγραφο. «Η περγαμηνή αυτή φαίνεται να είναι η ιστορία του κοριτσιού που ονομάζεται ‘Wonder Woman’!», του λέει. «Την άφησε μια περίεργη γυναίκα με βέλο». Ο Brown σηκώνεται από το κρεβάτι και γυρίζει πίσω στο γραφείο του, φωνάζοντας με την περγαμηνή στο χέρι: «Σταματήστε τα πιεστήρια! Έχω την ιστορία της Wonder Woman!». Αλλά η μυστική ιστορία της Wonder Woman δεν είναι γραμμένη σε περγαμηνή. Βρίσκεται κρυμμένη σε χιλιάδες κιβώτια και συρτάρια, σε χιλιάδες έγγραφα, βιβλιοθήκες, αρχεία και συλλογές διασκορπισμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών εγγράφων του δημιουργού της Marston- έγγραφα τα οποία μέχρι πρότινος ουδείς είχε δει πλην της οικογένειας Marston. To πέπλο που σκέπαζε το παρελθόν της Wonder Woman για τα τελευταία 70 χρόνια σκεπάζει την κρίσιμη ιστορία των κόμικ, των υπερηρώων, της λογοκρισίας και του φεμινισμού. Όπως κάποτε το έθεσε ο Marston, "πρακτικά, η Wonder Woman είναι μια ψυχολογική προπαγάνδα για ένα νέο τύπο γυναίκας, ο οποίος, πιστεύω, θα έπρεπε να κυβερνά τον κόσμο". Τα κόμικς επινοήθηκαν περίπου το 1933 από τον Maxwell Charles Gaines, έναν διευθυντή δημοτικού σχολείου, ο οποίος κατόπιν ίδρυσε την All-American Comics. Ο Superman ήταν ο πρώτος που πέταξε πάνω από τους ουρανοξύστες το 1938. Ο Batman άρχισε να αχνοφαίνεται στο λυκόφως το 1939. Τα παιδιά διάβαζαν τις ιστορίες τους με μανία. Όμως εν μέσω του πολέμου στην Ευρώπη, τα κόμικ επικροτούσαν τη βία - ακόμη και την σεξουαλική. Τότε, το 1940, η Chicago Daily News αποκάλεσε τα κόμικς μια "εθνική ντροπή". "Δέκα εκατομμύρια αντίτυπα αυτών των ιστοριών σεξοτρόμου πωλούνται κάθε μήνα", σχολίαζε ο συντάκτης λογοτεχνίας καλώντας τους γονείς και τους δασκάλους να τα απαγορεύσουν καθώς "διαφορετικά θα έχουμε μια γενιά ακόμη πιο σκληρή από την παρούσα". Για να προστατευθεί από τις κριτικές, ο Gaines, τον ίδιο χρόνο, προσέλαβε τον Marston σαν σύμβουλο. "Ο γιατρός Marston από καιρό ήταν υπέρμαχος των σωστών κόμικς", εξηγούσε τότε. Ο Marston, που κατείχε τρία διπλώματα από το Χάρβαντ, ένα εκ των οποίων ήταν διδακτορικό στην ψυχολογία, πρέσβευε αυτό που τότε είχε ονομάσει "πειραματική ζωή". Είχε διατελέσει δικηγόρος, επιστήμονας και καθηγητής. Επίσης είναι φημισμένος για το γεγονός πως είχε δημιουργήσει το τεστ ανίχνευσης ψεύδους, καθώς ήταν εμμονικός με το να αποκαλύπτει τα μυστικά των άλλων. Ήταν επίσης επιστημονικός σύμβουλος σε θέματα ψυχολογίας στην Universal Pictures. Είχε γράψει σενάρια, ένα μυθιστόρημα, και δεκάδες άρθρα σε περιοδικά. Ο Gaines τον είχε μάθει από ένα από αυτά τα άρθρα, που αφορούσε τα κόμικς. "Κάποια από αυτά είναι γεμάτα βασανιστήρια, απαγωγές, σαδισμό και άλλες βίαιες δουλειές", του είχε πει τότε η δημοσιογράφος, Olive Richard, που υπέγραφε το άρθρο στο περιοδικό Family Circle. "Δυστυχώς αυτό είναι σωστό. Αλλά όταν μια αγαπητή ηρωίδα κινδυνεύει, οι αναγνώστες είναι σίγουροι πως η βοήθεια θα φτάσει αμέσως. Η επιθυμία του αναγνώστη είναι να δει το κορίτσι να σώζεται, όχι να υποφέρει", είχε απαντήσει τότε ο Marston. Ο Marston ήταν ένας χαμαιλέων. Το όνομα Olive Richard ήταν το ψευδώνυμο της Olive Byrne, που δεν είχε πάει να επισκεφθεί τον ψυχολόγο για να του πάρει συνέντευξη. Ζούσε μαζί του. Επίσης ήταν ανηψιά της Margaret Sanger, μιας εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του φεμινιστικού κινήματος τον 20ο αιώνα. Το 1916 η Sanger με την αδερφή της, την μητέρα της Olive, είχαν ανοίξει μια κλινική αντισύλληψης στις ΗΠΑ. Είχαν συλληφθεί και οι δυο για παράνομη διακίνηση αντισυλληπτικών φαρμάκων. Στην φυλακή, το 1917, η μητέρα της Olive έκανε απεργία πείνας που παρολίγον να της στοιχίσει τη ζωή της. Η Olive γνώρισε τον Marston όντας τελειόφοιτη στο Tufts - εκείνος ήταν ο καθηγητής της στην ψυχολογία. Τότε ήταν παντρεμένος με μια δικηγόρο την Elizabeth Holloway. Όταν ερωτεύτηκαν με την Olive έδωσε στην Elizabeth δυο επιλογές: Ή θα ερχόταν και η ερωμένη να μείνει μαζί τους ή θα την εγκατέλειπε. Εκείνη δέχθηκε την πρώτη επιλογή. Από το 1928 μέχρι το 1933 ζούσαν όλοι μαζί και κάθε μια τους έκανε δυο παιδιά. Η Holloway πήγαινε για δουλειά, και η Olive μεγάλωνε στο σπίτι τα παιδιά. Σε όσους ρωτούσαν τι συμβαίνει, είχαν πει πως η Olive είναι η χήρα του αδερφού του Marston. Ο ψυχολόγος σε ένα άρθρο του περί προκαταλήψεων είχε φτιάξει ένα κατάλογο έξι τύπων. Ο έκτος ήταν ο αγαπημένος του: "Εξαφανίστε την προκατάληψη απέναντι σε αντικομφορμιστικούς ανθρώπους". "Οι ανεκτικοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι άνθρωποι. Οπότε γιατι να μην εγκαταλείψετε τις προκαταλήψεις που σας εμποδίζουν;", είχε γράψει στο άρθρο. Οι γιοί της Olive δεν έμαθαν ότι ο Marston ήταν ο πατέρας τους μέχρι το 1963, που τους το αποκάλυψε η Holloway ξορκίζοντάς τους να μην το αναφέρουν ξανά ποτέ. Εάν ο Gaines γνώριζε όλα αυτά ποτέ δεν θα είχε προσλάβει τον Marston. Δεν ήθελε να τραβήξει αντιπαραθέσεις γύρω του, ούτε να τις διευθετήσει. Όμως ο Marston και η Wonder Woman ήταν καταλυτικές για την ανάπτυξη της εταιρείας και την εξέλιξή της σε DC Comics. Όταν το 1940 o Gaines αποφάσισε να αναμετρηθεί με τους επικριτές του, δημιούργησε μια θέση σύμβουλου έκδοσης, την οποία έδωσε στον ψυχολόγο. Καθότι αυτό που ενοχλούσε το κοινό ήταν η αιμοβόρα ανδροπρέπεια του Superman και του Batman, ο σύμβουλος έκδοσης πρότεινε την δημιουργία μιας γυναίκας υπερηρωίδος. "Λοιπόν, γιατρέ", του είπε ο Gaines, "επέλεξα τον Superman αφότου κάθε εκδοτικός οίκος στην Αμερική τον είχε απορρίψει. Θα ποντάρω στην Wonder Woman σου! Αλλά θα γράφεις μόνος σου το σενάριο!" Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1941, ο ψυχολόγος κατέθεσε το πρώτο σενάριο, εξηγώντας τις υποβόσκουσες ρίζες της ηρωίδος του που έμοιαζε με αμαζόνα, στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι άντρες κρατούσαν τις γυναίκες φυλακισμένες μέχρι που εκείνες έσπαγαν τις αλυσίδες τους και ξέφευγαν. "Οι Νέες Γυναίκες, απελευθερωμένες και ενδυναμωμένες από την αλληλοϋποστήριξή τους, ανέπτυσσαν τεράστια φυσική και πνευματική δύναμη", έγραφε. Το κόμικ του, έλεγε, ήθελε να είναι ένα χρονικό "ενός νέου μεγάλου κινήματος που είναι σε εξέλιξη - της ενδυνάμωσης των γυναικών". Η Wonder Woman βγήκε από το τυπογραφείο στα τέλη του 1941 από την All-Star Comics, με ένα εξώφυλλο που είχε σχεδιάσει ο Harry G. Peter. Φορούσε μια χρυσή τιάρα, ένα κόκκινο στενό μπλουζάκι, μπλέ φούστα και ψηλές μέχρι το γόνατο κόκκινες δερμάτινες μπότες. Ήταν μια αρκετά ερεθιστική φιγούρα. Είχε φύγει από το νησί των γυναικών προκειμένου να παλέψει τον φασισμό με τον φεμινισμό της "στην Αμερική το τελευταίο προπύργιο της Δημοκρατίας και του δικαιώματος των γυναικών στην ισότητα". Για τον Gaines ήταν εξαιρετική, καθαρή, υπερπατριωτική ψυχαγωγία. Όμως τον Μάρτιο του 1942, ο Εθνικός Οργανισμός Αξιοπρεπούς Λογοτεχνίας έβαλε την Wonder Woman στην μαύρη λίστα των "Εκδόσεων που δεν εγκρίνονται για τη Νεολαία", καθώς η ηρωίδα "δεν ήταν επαρκώς ενδεδυμένη". Τότε ο εκδότης κατάλαβε πως χρειαζόταν έναν άλλο ειδικό. Απευθύνθηκε στην Lauretta Bender, μια αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στην Ιατρική Σχολή, και επικεφαλής ψυχίατρος στην Κλινική του Bellevue, όπου ήταν διευθύντρια της παιδικής πτέρυγας ως ειδικός απέναντι στη βία. Από καιρό είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για τα κόμικ αλλά το ενδιαφέρον της είχε κορυφωθεί από το 1940, όταν ο σύζυγός της είχε σκοτωθεί σε ένα τροχαίο, επιστρέφοντας την ίδια και την 8 ημερών κόρη τους από το μαιευτήριο στο σπίτι. Η Bender έμεινε με μόνη με τρια παιδιά μικρότερα των τριών ετών, και σύντομα έγινε με τον άσχημο τρόπο ειδική στα παιδικά τραύματα. Το 1940, πραγματοποίησε μια έρευνα για να διαπιστώσει την επίδραση που είχαν τα κόμικ σε παιδιά που έπασχαν από συμπεριφορικά προβλήματα. Ένα από τα παιδιά είχε δει τον πατέρα της, καταδικασμένο δολοφόνο, να αυτοκτονεί. Επέμενε να αυτοαποκαλείται Shiera, μια ηρωίδα ενός κόμικ που σώθηκε την τελευταία στιγμή από τον Flash. Ένα άλλο παιδί είχε υποστεί βιασμό. Όσο δεν ήταν υπό φαρμακευτική αγωγή ή δεν φορούσε "μια κάπα του Superman" πάθαινε κρίσεις. Ένιωθε ασφάλεια με την ιδέα ότι μπορεί να πετάξει μακριά εάν το θελήσει, πιστεύοντας πως η κάπα τον προστάτευε από μια επίθεση. Για τους ερευνητές πλέον ήταν ένα πράγμα σίγουρο: τα κόμικς ήταν ο πολιτισμός αυτής της γενιάς και είχαν τις ίδιες επιδράσεις με τα παραμύθια. Αυτό όμως το συμπέρασμα δεν σταμάτησε την αμφισβήτηση. Τον Φεβρουάριο του 1943, η Josette Frank, μια ειδικός στην παιδική λογοτεχνία, επικεφαλής της Ένωσης Παιδικών Μελετών και μέλος του συμβουλευτικού σώματος του Gaines, έστειλε στον εκδότη μια επιστολή λέγοντας ότι παρόλο που δεν ήταν ποτέ οπαδός της Wonder Woman, πλέον ένιωθε ότι έπρεπε επιτέλους να μιλήσει για τις "σαδιστικές εικόνες που δείχνουν τις γυναίκες αλυσοδεμένες και βασανισμένες". Η αλήθεια ήταν πως σε κάθε επεισόδιο η Wonder Woman εμφανιζόταν αλυσοδεμένη, χτυπημένη, πιασμένη με λάσσο, δεμένη με σκοινιά ή αιχμάλωτη. Στα πρώτα σενάρια, που δεν είχαν υποστεί επεξεργασία, ο Marston περιέγραφε τις σκηνές αιχμαλωσίας προσεκτικά με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια και με τρομερή ακρίβεια. Όπως μπορεί να φανεί και από τα αρχεία που υπάρχουν στις βιβλιοθήκες του Dibner και του Ινστιτούτου Smithsonian, χαρακτηριστικές ήταν οι λεπτομέρειες που έδινε στον σκιτσογράφο, τον Peter: "Κάνε κοντινό, αλλά δείξε ολόκληρη τη φιγούρα της WW. Σχεδίασε προσεκτικά τις αλυσίδες εδώ - οι άντρες του Άρη, του Θεού του Πολέμου, δεν είναι άσχετοι! Φόρεσε ένα μεταλλικό κολάρο στην WW με μια αλυσίδα να φεύγει από το κάδρο, όπως γίνεται με τους φυλακισμένους, όταν περπατούν στη σειρά. Τα χέρια της να είναι δεμένα στο στήθος της. Βάλε διπλό δέσιμο της αλυσίδας στους καρπούς της ανάμεσα από τα περιβραχιόνιά της - αυτά κρατούν τα χέρια της δεμένα. Ύστερα βάλε άλλη μια αλυσίδα, μεγαλύτερη, από την οποία ξεκινά ένα νέο σκοινί που δένεται πάνω από τα γόνατά της. Φτιάξε δυο ζευγάρια χέρια που την κρατούν αλλά έρχονται έξω από το κάδρο. Όλο το κάδρο θα χάσει το νόημα της ύπαρξής του εάν δεν τα σχεδιάσεις όλα ακριβώς όπως τα περιγράφω εδώ". Ο Gaines προώθησε την επιστολή της Frank στον Marston, ο οποίος την έσκισε. Όμως κατόπιν ήρθε και δεύτερο παράπονο για τα βασανιστήρια που υφίστατο η ηρωίδα. Αυτή τη φορά από την Dorothy Roubicek, την πρώτη γυναίκα σεναριογράφο της DC Comics. "Προφανώς δεν περίμενα από την κυρία R. να τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Εξάλλου εγώ έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στις ψυχολογικές αξίες. Η κυρία R. είναι στον χώρο των κομικς, πόσο; Έξι μήνες; Και ποτέ δεν ήταν στην ψυχολογία. Αλλά το μυστικό στην γυναικεία συμπεριφορά είναι ότι οι γυναίκες αρέσκονται στην υποτέλεια. Στο να είναι δεμένες", έγραψε τότε ο Marston στον Gaines. Η Roubicek δούλευε πάνω στον Superman. Ήταν εκείνη που είχε εφεύρει τον κρυπτονίτη. Θεωρούσε πως και οι υπερήρωες πρέπει να έχουν αχίλλειους πτέρνες. Είπε τότε στον Gaines, πως κατά τη γνώμη της η Wonder Woman έπρεπε να μοιάζει περισσότερο με τον Superman. Όπως εκείνος δεν θα πήγαινε πίσω στον πλανήτη Κρύπτον, έτσι και εκείνη δεν θα έπρεπε να μπορεί να επιστρέψει πίσω στο νησί του Παραδείσου, όπου συμβαίνουν τα πιο πρόστυχα πράγματα. Ο Gaines την έστειλε να βρει την Bender και να την συμβουλευτεί. Εκείνη απάντησε ότι δεν διέκρινε "μαζοχιστικά ή σαδιστικά στοιχεία στην Wonder Woman", ενώ ταυτοχρόνως εκτιμούσε τον τρόπο με τον οποίο ο Marston έπαιζε με τον φεμινισμό. "Θεωρεί ότι ο γιατρός Marston χειρίζεται πολύ έξυπνα όλο το 'πείραμα' όπως το αποκαλεί η ίδια. Θεωρεί πως φέρνει στο προσκήνιο το πραγματικό διακύβευμα - αυτό που κατά την ίδια προκαλεί τις διαφωνίες που υπάρχουν. Δεν πρόκειται για διαφορές μεταξύ των φύλων με σεξουαλικό πρόσημο, ούτε για μια μάχη για την υπεροχή, αλλά για ένα πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ των φύλων. Η γιατρός Bender θεωρεί ότι αυτό το σενάριο πρέπει να μείνει ως έχει", ήταν η αναφορά της σεναριογράφου. Ο Gaines ανακουφίστηκε τότε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν έλαβε μια επιστολή από έναν λοχαγό του Αμερικανικού Στρατού, τον John D. Jacobs. "Είμαι ένας από εκείνους τους περίεργους, άτυχους άντρες, που αντλούν τεράστια ερωτική απόλαυση από την σκέψη και μόνο μιας όμορφης γυναίκας δεμένης ή με μάσκα ή με εξαιρετικά ψηλά τακούνια και μπότες με κορδόνια ή σε κάθε περίπτωση σε οποιασδήποτε μορφής κράτηση", έγραφε θέλοντας να μάθει εάν ο συγγραφέας της Wonder Woman έχει τις ίδιες επιθυμίες με τον ίδιο και εάν ναι, μήπως έχει στην κατοχή κάτι από όλα όσα απεικονίζονται ή είναι προϊόν της φαντασίας του. Για το αρχείο, ο γιος του Marston δήλωσε στο περιοδικό του Smithsonian, πως ο πατέρας του αυτά τα έβλεπε μεταφορικά και πως ποτέ δεν είχε δει γυναίκα δεμένη στο κρεββάτι ούτε κάποιο από αυτά τα αντικείμενα. Ο εκδότης έστειλε μια επιστολή στον ψυχολόγο λέγοντας ότι μόλις ήρθε αντιμέτωπος με τους φόβους του. Μαζί εσώκλεισε και σημειώσεις της Roubicek αναφορικά με τρόπους που μπορεί κανείς να παρουσιάσει μια γυναίκα υπό κράτηση χωρίς τη χρήση αλυσίδων. "Με αυτές τις σημειώσεις μπορούμε να μειώσουμε τη χρήση αλυσίδων κατά 50% εώς και 75% χωρίς να χάσει ενδιαφέρον η ιστορία και να πέσουν οι πωλήσεις", του είπε. Ο Marston απάντησε ειρωνικά λέγοντας ότι θα μπορούσε να του απαριθμήσει ένα σωρό γυναικεία αντικείμενα ή χαρακτηριστικά που αποτελούν ερωτική φαντασίωση για τους άντρες. "Δεν μπορείς να έχεις έναν πραγματικό γυναικείο χαρακτήρα χωρίς να αγγίξεις κανένα από τα φετίχ των αναγνωστών. Κάτι που, για μένα, είναι ρηχό", έγραψε, προσθέτοντας όμως: "Φυσικά ποτέ δεν θα υπάρξει μέσα στα κείμενα καμία αισχρή φαντασίωση που περιλαμβάνει τον πραγματικό πόνο του θύματος, όπως ο σαδισμός, ο φόνος και τα βασανιστήρια. Ευχαριστήστε την κυρία Roubicek για τις σημειώσεις της". Το 1944, ο Gaines και ο Marston υπέγραψαν μια συμφωνία για να μπει η Wonder Woman ως στήλη σε εφημερίδες. Τότε ο ψυχολόγος προσέλαβε μια μαθήτριά του την, Joye Hummel (πλέον Joye Kelly), να τον βοηθήσει με τα σενάρια. Τα δικά της ήταν πιο αθώα. Αυτή η αντίθεση, όμως, έκρυβε κυρίως άλλους λόγους: Ο Marston είχε κρατήσει τη σχέση του με την Olive κρυφή, όπως ήθελε να μείνει κρυφή και η σχέση της οικογένειά του με την θεία της. Όμως ο ίδιος, η Olive και η Holloway, όπως και ο σκιτσογράφος Harry Peter ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τα φεμινιστικά κινήματα και τα κινήματα αντισύλληψης, που συχνά στην εικονογράφησή τους χρησιμοποιούσαν αλυσίδες. Ο Peter είχε εμπλακεί με το φεμινιστικό κίνημα ήδη από το 1912 όταν έκαν την εικονογράφηση για την στήλη "Σύγχρονη Γυναίκα" του περιοδικού Judge. Εκεί συνεργάστηκε με τον σκιτσογράφο Lou Rogers που αργότερα συνεργάστηκε με την Margaret Sanger για το περιοδικό Birth Control Review. Τα σκίτσα τους παρουσίαζαν πάντα μια αλληγορική μορφή γυναίκας δεμένης με αλυσίδες ή με σκοινιά, η οποία έσπαζε τα δεσμά της. Όταν το 1941 ο Marston δημιούργησε την Wonder Woman το έκανε ως μνεία στο έργο της θείας της συντρόφου του. Όμως πήρε αυτό το μυστικό μαζί του στον τάφο του το 1947. Λίγα κόμικ επέζησαν τον πόλεμο και όσα το έκαναν μετά το 1954 άλλαξαν άρδην. Η Αμερικανική Ένωση Περιοδικών Κόμικ υιοθέτησε έναν νέο κώδικα: Κάθε σκηνή τρόμου, εκτεταμένης αιματοχυσίας, αισχρών εγκλημάτων, λαγνείας, σαδισμού και μαζοχισμού δεν επιτρέπεται. Σεξουαλικές αναφορές επίσης δεν πρέπει να γίνονται. Βίαιες ερωτικές σκηνές ή σεξουαλικές ανωμαλίες είναι επίσης απαγορευμένες. Η διαχείριση του έρωτα θα πρέπει να εστιάζει στην οικία και στην αγνότητα του γάμου". Μετά τον θάνατο του Marston, η Olive και η Holloway έζησαν μαζί στην Τάμπα της Φλόριντα. Η πρώτη πέθανε το 1990 σε ηλικία 86 ετών. Η Elizabeth Holloway πέθανε το 1993. Οι New York Times έγραψαν έναν επικήδειο με τον τίτλο: "Elizabeth H. Marston, η έμπνευση για την Wonder Woman, 100 ετών". Πηγή Μέρος της ιστορίας υπάρχει και σε αυτό το άρθρο.

The Art of Wonder Woman: Τίποτα λιγότερο από υπέροχες αφίσες! Δύναμη. Χάρη. Σοφία. Δέος. Και υπέροχες αφίσες για την πιο σημαντική ηρωίδα των comics που έχει – επιτέλους! – την δική της ταινία. Με την «Wonder Woman» να κατακτά με εντυπωσιακή άνεση το παγκόσμιο box-office, την Πάτι Τζένκινς να αποδεικνύει περίτρανα ότι η ικανή σκηνοθεσία μιας υπερ-ηρωικής ταινίας δεν αποτελεί αποκλειστικά ανδρική υπόθεση και την Γκαλ Γκαντότ να δίνει με πάθος, τόλμη και ατέλειωτη ενέργεια σάρκα και οστά σε μια εμβληματική μορφή των comics (που ανεξήγητα καθυστέρησε 75 χρόνια μέχρι να κυριεύσει την μεγάλη οθόνη), μπορούμε με ασφάλεια να δηλώσουμε ότι εισερχόμαστε σε μία νέα, πολύ πιο ενδιαφέρουσα εποχή για το Hollywood. Artwork από τον Chris Malbon Με αφορμή την παγκόσμια κυκλοφορία της ταινίας, οι καλλιτέχνες του Poster Posse εμπνεύστηκαν από την πιο αρχετυπική σούπερ-ηρωίδα των comics για να δημιουργήσουν μια σειρά από αφίσες έργα-τέχνης, που ακολουθούν την Wonder Woman από τα πρώτα της χρόνια στην Θεμίσκυρα μέχρι τις εμπειρίες της στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Το τελικό αποτέλεσμα φλερτάρει τόσο με τα έντονα χρώματα όσο και με το σκοτάδι, αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές μιας θαυμαστής Wonder Woman, και χρησιμοποιεί την, ταυτόσημη πια, μορφή της Γκαλ Γκαντότ για να προκαλέσει αντανακλαστικά το δέος και το θαυμασμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όντως είναι η Wonder Woman που τόσα χρόνια περιμέναμε. Δείτε στη συνέχεια όλα τις αφίσες που δημιουργήθηκαν από τους ετερόκλιτους αλλά πάντα ταλαντούχους δημιουργούς και ταξιδέψτε εκ νέου στην ιστορία ενηλικίωσης μιας ηρωίδας που – επιτέλους – κατακτά με το ξίφος (και το λάσο της αλήθειας) της το βασίλειο του κινηματογράφου. Μοναδική ένσταση; Θα θέλαμε περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνες να προσφέρουν την οπτική τους σε αυτή την τόσο σημαντική για την ιστορία του μέσου ηρωίδα. Artwork από τον Andrew Swainson Artwork από τον Ben Mcleod Artwork από τον Berkay Daglar Artwork από τον Daniel Nash Artwork από τον Doaly Artwork από τον Mike Mahle Artwork από τον Mike Mahle Artwork από τον Nicolas Bannister Artwork από τον Orlando Arocena Artwork από τον Paul Ainsworth Artwork από τον Salvador Anguiano Artwork από τον Simon Delart Artwork από τον Simon Delart Artwork από τους The Dark Inker Πηγή

Έστι δε Trinity στο σύμπαν της DC Comics η σύμπραξη των τριών ισχυρότερων, ιστορικότερων και (ενδεχομένως) δημοφιλέστερων υπερηρώων της, ήτοι, κατά σειρά αρχαιότητας: Superman, Batman, Wonder Woman., οι οποίοι συχνά-πυκνά καλούνται να αντιμετωπίσουν κάποιες κοινές απειλές και να μας προστατέψουν από υπερκακούς εγκληματίες. Στα πλαίσια του DC Universe: Rebirth, η DC Comics κυκλοφόρησε μηναίο περιοδικό με τις περιπέτειες των τριών ηρώων, εμπιστευόμενη τις τύχες τους στο σενάριο και το σχέδιο του Francis Manapul, δουλειά του οποίου είχαμε δει στα ελληνικά σε κάποιους τόμους Flash της σειράς των Έθνους/Anubis. Το τεύχος περιλαμβάνει τα δύο πρώτα από τα συνολικά έξι τεύχη του πρώτου story arc (Better Together), που πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε τομάκι στις ΗΠΑ. Φυσικά, στα ελληνικά, η ιστορία θα ολοκληρωθεί σε τρία συνολικά τεύχη, το δεύτερο εκ των οποίων θα κυκλοφορήσει στα καθ'ημάς στις 27/07, αν όλα πάνε καλά. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η καλύτερη επιλογή του Rebirth από καθαρά αναγνωστική αξία, αλλά υποθέτω ότι βγήκε και για να συμπέσει με την κυκλοφορία της ταινίας Wonder Woman, συνεπώς κρίνεται ως έξυπνη κίνηση από καθαρά εμπορική σκοπιά. Για την έκδοση να μην τα ξαναλέμε, επίπεδο Anubis, αυτό φτάνει. Η τρίτη έκδοση του Rebirth στα ελληνικά (υπάρχει και ο εξαιρετικός Superman), ας ελπίσουμε λοιπόν, να δούμε και κάτι από τον Batman του Tom King. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Βασιλεύς των κόμικς, leonidio & tsironick.

Ένα ακόμη one-shot της Anubis, βασισμένο σε τηλεοπτική σειρά (είχε προηγηθεί το Supergirl). Όπως και η προηγούμενη έκδοση, έτσι και αυτή βασίζεται σε υλικό που είχε πρωτοδημοσιευτεί διαδικτυακά (η ελληνική έκδοση περιλαμβάνει τα κεφάλαια 9, 10, 20-22). Προφανώς, απευθύνεται σε άτομα που παρακολουθούν την τηλεοπτική σειρά και όχι απαραίτητα σε φίλους των κόμικς. .. Το σενάριο είναι ανώδυνο, το σκίτσο απλό, είναι σαφές ότι όπως και το Supergirl, έτσι και ο Flash, απευθύνονται πρωτίστως σε νεανικό κοινό, οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα μείνει αξέχαστο, ας ελπίσουμε όμως να αποτελέσει εφαλτήριο και για άλλες εκδόσεις υψηλότερων προδιαγραφών Η έκδοση είναι πολύ καλή, όπως συνήθως συμβαίνει με την Anubis.

Who watches the watchmen? Το μεταμοντέρνο αριστούργημα του Alan Moore μας δείχνει έναν κόσμο πιο κοντά στην Αποκάλυψη (και στον δικό μας) Έχουμε ξαναγράψει ότι η δεκαετία του ’80 αποτελεί περίοδο τομής για τα κόμικ γενικά αλλά και, ειδικότερα, για το υπέρ-ηρωικό κόμικ. Παραδείγματα αυτής της «σκοτεινή», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, στροφής είναι το Killing Joke, το Dark Knight Rises, το Sin City και πολλά άλλα. Δεν υπάρχει, όμως, πιο χαρακτηριστικό και, από κάθε άποψη, αριστουργηματικό παράδειγμα από το Watchmen που κυκλοφόρησε σε δώδεκα τεύχη από το Σεπτέμβριο του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του 1987 και φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από κυκλοφορία του πρώτου τεύχους. Ο Alan Moore, που είχε ήδη τότε γράψει το V for Vendetta και το Swamp Thing, διακρίθηκε για άλλη μια φορά για αυτό το κόμικ. Αλλά ο συγγραφεάς δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ χωρίς τον κατάλληλο σχεδιαστή, τον Dave Gibbons, που ξεχώρισε για τη σελίδα των 9 καρέ, τη λεπτομερή δουλειά του και τα μοτίβα και τις συμμετρίες που χαρακτηρίζουν όλο το κόμικ και, ιδίως, το πολυσυζητημένο πέμπτο κεφάλαιο. Το Watchmen διέπρεψε ως μια ριζικά διαφορετική οπτική για τους υπερ-ήρωες, αλλά και τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ και τον Ψυχρό Πόλεμο. Αποτελεί ένα πρωτόγνωρο μείγμα δράσης, ανάπτυξης χαρακτήρων και παρουσίασης μιας ιδιαίτερα απαισιόδοξης οπτικής για την πορεία της αμερικάνικης κοινωνίας. Το σενάριο του Watchmen βασίζεται σε μια εναλλακτική πορεία της ιστορίας, η οποία προκύπτει από την παρέμβαση των υπέρ-ηρώων. Η δράση των Watchmen, της ομάδας των υπέρ-ηρώων που δημιουργείται μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγεί στην επικράτηση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και την παράταση της προεδρίας Νίξον, ενώ αξιοποιούνται και στην τήρηση της εσωτερικής ειρήνης με την πάταξη ταραχών. Χάρη στον Doctor Manhattan, τον ισχυρότερο από τους Watchmen, η Σοβιετική Ένωση πιέζεται από τις ΗΠΑ και οδηγείται στην επέμβαση στο Αφγανιστάν το 1985, 6 χρόνια αργότερα από ότι στην πραγματικότητα. Η ένταση κλιμακώνεται καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι και τη δυνατότητα να τελειώσουν απότομα τον Ψυχρό Πόλεμο με την εξολόθρευση του εχθρού τους. Στο μεταξύ, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι πολίτες αγανακτούν με τους υπέρ-ήρωες, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου και να απαγορευτεί η δράση τους. Οι περισσότεροι το αποδέχονται αυτό και επιστρέφουν στις κανονικές ζωές τους, με εξαίρεση τον Dr. Manhattan, τον Comedian και τον Rorsach, τον πιο γνωστό ήρωα του κόμικ, που επιλέγει την παρανόμία, και όχι την ένταξη στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, όπως οι άλλοι δύο. Η ιστορία ξεκινά με την έρευνα της δολοφονίας του αδίστακτου Comedian, η οποία φέρνει ξανά κοντά τους, μεσήλικες πλέον, Watchmen σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πάρα πολύ… Με flashbacks, και αλλεπάληλες αλλαγές στην αφήγηση, το κόμικ μας δίνει να καταλάβουμε ότι δεν ακολουθεί τις συμβάσεις των υπέρ-ηρώων που είχαν καθιερωθεί μέχρι τότε. Οι υπέρ-ήρωες δεν κινούνται ελεύθερα, σώζοντας τον κόσμο, αλλά δρουν στα πλαίσια του αμερικάνικου κράτους και προς όφελος του. Οι πολίτες δεν τους αποθεώνουν αλλά ενοχλούνται από την παρουσία τους μέχρι που γίνονται διαδηλώσεις και ταραχές (τις οποίες βλέπουμε στο 2ο τεύχος) με αίτημα να ανατεθεί ξανά η φύλαξη της δημόσιας τάξης στην αστυνομία. Οι ίδιοι οι ήρωες απογοητεύονται με το ρόλο τους και βλέπουμε τον Nite Owl, έναν ήρωα που θυμίζει εξωτερικά τον Batman, να κλονίζεται διαβάζοντας το διάσημο πλεόν σύνθημα στον τοίχο : “ Who watches the Watchmen?» Αποδέχονται, σχεδόν με ικανοποίηση, τη διάλυση τους και επιστρέφουν πρόθυμα σε καθημερινές, συνηθισμένες ζωές. Από την άλλη, ο Rorsach, τείνει όλο και περισσότερο προς την παράνοια, βλέπει παντού εχθρούς και έχει δυσπιστεί στην καλοσύνη της ανθρωπότητας ή ακόμα και στην δυναντότητα της να επιβιώσει.Δεν υπάρχει κάτι το «ηρωικό» σε κανέναν τους, ούτε στον Dr. Manhattan, ο οποίος συνδυάζει υπερ-δυνάμεις με μια πολύ εξελιγμένη νοημοσύνη που σταδιακά τον οδηγεί στην αποξένωση από την κοινωνία, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για την ανθρωπότητα. Το μόνο που τον κρατάει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι η μνηστή του, Laurie, πρώην Silk Spectre, που βλέπει τη σχέση μαζί του όλο και περισσότερο ως ένα φορτίο, μια ευθύνη που φέρει προς τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, βλέπουμε τα προσωπικά αδιέξοδα στα οποία έχει έρθει κάθε ήρωας. Ο δεύτερος μεγάλος κλονισμός του «ηρωισμού» είναι το γεγονός ότι οι υπέρ-ήρωες, πλην του Dr. Manhattan, γερνάνε. Κάποιοι είναι μεσήλικες και κάποιοι ηλικιωμένοι, στα πρόθυρα του θανάτου. Νοσταλγούν όλοι τις περιπέτειες τους και απογοητεύονται από έναν κόσμο που τους ξεπέρασε και δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν. Όταν ο Rorsach θα τους μαζέψει για μια τελευταία περιπέτεια, πεπεισμένος ότι κάποια σκοτεινή συνομωσία κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του παλιού συντρόφου τους, Comedian, θα τον ακολουθήσουν ψάχνοντας διέξοδο από την ανία και την κρίση της μέσης ηλικίας. Καθώς βγάζουν από τις αποθήκες τα παλιά κουστούμια και τα γκάτζετ τους, είναι περισσότεροι άνθρωποι και λιγότερο υπέρ-ήρωες, και μάλιστα σε έναν βαθμό που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε δει. Μαζί με αυτούς έχουν γεράσει και οι super-villains εχθροί τους, είναι πλέον ακίνδυνοι και φιλήσυχοι πολίτες που εξοργίζονται όταν τους κατηγορούν ότι έχουν επιστρέψει στις παλιές συνήθειες τους. Αυτή η πορεία «εξανθρωπισμού» των υπέρ-ηρώων σφράγισε μια «σκοτεινή» εποχή των κόμικ που χαρακτηρίστηκε ως περίοδος ενηλικίωσης και απομάκρυνσης από απλοϊκά σχήματα «καλό-κακό» και από χαρακτήρες που είναι πρότυπα ηθικής και γενναιότητας. Σε αυτά τα πλαίσια, εντάσσεται και ο Ψυχρός Πόλεμος που είναι πλέον πιο κοντά στην πραγματικότητα, ως πραγματική αντιπαράθεση που βαραίνει στη σκέψη όλων και όχι μια ακόμα ευκαιρία των ηρωών για να αναδειχθούν, συλλαμβάνοντας σοβιετικούς πράκτορες. Το Watchmen υπηρετεί αυτή την πορεία με πολύ περισσότερο βάθος από ότι θα μπορούσε μια σάτιρα των υπέρ-ηρώων. Διατηρεί βασικές αρχές του είδους, αλλά τις διαστρεβλώνει σε όλη την ιστορία για να φτιάξει κάτι νέο και καθηλωτικό. Διανθίζει κάθε τεύχος με κείμενα και σχέδια που παρουσιάζονται μετά το τέλος των καρέ και εμβαθύνουν σε κάποια πτυχή του παρελθόντος κάθε ήρωα. Έχουμε, έτσι, για πρώτη φορά χαρακτήρες με παρελθόν, κίνητρα και επιδιώξεις, φόβους και σκοτεινές πλευρές. Η κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας είναι το 6ο κεφάλαιο και η παρουσίαση της σχέσης του Rorsach με τον ψυχαναλυτή του κατά τη σύντομη προφυλάκιση του, λόγω της άρνησης του να εγκαταλείψει το ρόλο του υπέρ-ήρωα. Ο ψυχωτικός χαρακτήρας αναδεικνύεται σε αυτό ως ο κατεξοχήν αντί-ήρωας της νέας εποχής, στον οποίο θα βασιστούν πάρα πολλοί συγγραφείς μέσα στα επόμενα χρόνια για να δημιουργήσουν νέους χαρακτήρες ή να αναπροσαρμόσουν τους παλιούς. Όλη αυτή η διαδικασία κορυφώνεται στο αμφιλεγόμενο τέλος του Watchmen που είναι εξίσου πρωτότυπο με όλη την εξέλιξη της ιστορίας και παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα σεναριακής ανατροπής. Ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του κόμικ δεν εξαντλείται, βέβαια, στο σενάριο και τους χαρακτήρες τους. Οι Moore και Gibbons συνεργάστηκαν με στόχο να αποδώσουν ένα καινοτόμο αισθητικό αποτέλεσμα. Από τη μία, επιδιώκουν τη συμμετρία και το συμβολισμό, χρησιμοποιώντας συνθήματα στους τοίχους, τα σημάδια στη μάσκα του Rorsach που αλλάζουν συνέχεια, χρώματα και σχέδια και την εξαιρετική αναλογία των καρέ ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, όπως πχ στο του 5ο κεφαλαίο, που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Ταυτόχρονα, όμως εισάγουν νέα στοιχεία που αμφισβητούν τη συμμετρία και τη συνοχή της ιστορίας. Για πρώτη φορά «σπάνε» την ενότητα ανάμεσα στο σχέδιο και στο διάλογο, εισάγοντας τη δημιουργία ενός «κόμικ μέσα στο κόμικ», βάζοντας την ιστορία του πειρατικού κόμικ να παρεμβάλλεται στους Watchmen, πότε «κλέβοντας» το διάλογο και πότε το σχέδιο του καρέ, διατηρώντας, για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη, χαλαρή σύνδεση με την τρέχουσα ιστορία. Η επιλογή αυτή έδωσε στο Watchmen το χαρακτηρισμό του πρώτου μεταμοντέρνου κόμικ, όπου η αποδόμηση της σχέσης σχεδίου-κειμένου συνοδεύει την αποδόμηση των κατεστημένων συμβάσεων του υπερ-ηρωικού κόμικ αλλά και την εικόνα ενός ασταθούς και επίφοβου κόσμου, όπου η τελική επικράτηση του καλού δεν είναι καθόλου βέβαιη. Εμφανίζει, έτσι, κάποια από τα βασικά μοτίβα του μεταμοντερνισμού σε μορφή και περιεχόμενο. Εν τέλει, ο Rorsach έχει δίκιο : αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Αλλά τι μπορούν να κάνουν για να το αποτρέψουν οι μεσήλικες ήρωες σε έναν κόσμο που δεν τους αποδέχεται και δεν τον καταλαβαίνουν; Στην τελική θέλουν να προστατέψουν τον κόσμο; Η απάντηση δεν είναι ίδια για όλους. Σε μια εποχή «σιδερου» και σκοταδιού για τα κόμικ, ο Alan Moore μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα πιο ανθρώπινη από όσο είχαμε τολμήσει να φανταστούμε, πιο ενήλική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ζεστή, πιο οικεία. Και ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που ένας ακροδεξιος κρατά στα χέρια του ένα πυρηνικό οπλοστάσιο, τα πράγματα είναι ακόμα πιο κοντά στον υπαρξιακό εφιάλτη των Watchmen… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης Αφιέρωμα στον Alan Moore

Μιας και κανείς άλλος δεν το άνοιξε... Μετά την σύντομη εμφάνιση στο Batman v Superman και την πλήρη παρουσίαση του στο αναμενόμενο Justice League, ο Άκουαμαν θα εμφανιστεί και στην δική του ταινία, που αναμένεται στις 27 Ιουλίου του 2018, λιγότερο από δύο χρόνια από τώρα. Την ταινία την έχει αναλάβει ο σκηνοθέτης του Μαχητές των Δρόμων 7 και Το Κάλεσμα 2, James Wan και το σενάριο ο Will Beall, βασιζόμενος σε πλοκή που ανέπτυξε ο Wan μαζί με τον Geoff Johns. Τον Άκουαμαν θα παίζει ο Τζέισον Μομόα (ριμέικ του Κόναν, Stargate Atlantis, Game of Thrones), με την Amber Heard να παίζει την Μέρα και τον Willem Dafoe να παίζει τον Nuidis Vulko. Υπάρχουν επίσης φήμες για την εμφάνιση του Μπλακ Μάντα το οποίο θα παίζει ο Michael Kenneth Williams. Μπορείτε να διαβάσετε και κάποια σχόλια του σκηνοθέτη εδώ. Μεταξύ των άλλων απαντάει πως ακόμα δεν έχουν αποφασίσει το πως έχουν αποφασίσει να δείξουν την ομιλία κάτω από το νερό (ξέρω, πρόβλημα που βρήκαν να έχουν) και το πως με το να δώσουν τον ρόλο του Άκουαμαν στον Μομόα, αυτομάτως σταμάτησε να θεωρείται ο χαρακτήρας ανέκδοτο. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό (ακόμα και αν γουστάρουν στις ταινίες, δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα τόσες δεκαετίες εξιστόρησης), αλλά τουλάχιστον ο Άκουαμαν του Μομόα φαίνεται πως ροκάρει. easy pun. [imdb=tt1477834]

Έπειτα από πολλά χρόνια παρουσίας του εν λόγω κόμικ στο "πάνω ράφι" της Wish list μου, κατάφερα επιτέλους να το αποκτήσω και να το απολαύσω. Γι αυτό λοιπόν, αναλαμβάνω το δύσκολο εγχείρημα να σας παρουσιάσω αυτό το πολυδιαφημισμένο, (και για τους περισσότερους) υπεροχο κομικ με πρωταγωνιστή τον Batman, το "The Long Halloween" Πρόκειται για μία ιστορία αποτελούμενη απο 13 μηνιαία τεύχη, σε σενάριο του Jeph Loeb , και σχέδιο του Tim Sale . Εκδόθηκε απο τη DC Comics απο το 1996, εως το 1997 , και είχε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τα 2 σίκουελ Batman " Dark Victory, για το οποίο υπάρχει παρουσίαση στο φόρουμ : http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=27315&p=244393 και Catwoman: When in Rome . Στη συνέχεια, το έργο θα εκδοθεί υπό μορφή trade paperback (με τα εξωφυλλα που βλέπουμε παραπάνω), αλλά και ως μέρος της Batman Absolute Edition απο την DC. εδώ όλα τα (13) εξώφυλλα των αρχικών τευχών του έργου Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του δικού μου τόμου Σας βλέπω όμως που δεν κρατιέστε, οπότε ας αφήσουμε αυτά και πάμε γρήγορα γρήγορα στα της ιστορίας! Xρονολογικά στο σύμπαν του Μπάτμαν, βρισκόμαστε έπειτα απο την εμφάνιση του επικού έργου Batman: Year One , του Μiller. Ο Μπατμαν είναι ακόμα σχετικά άπειρος όσον αφορά τη λύση μυστηρίων , καθ΄οτι αρκετά νέος ακόμα, ο Αστυνόμος Jim Gordon παντρεμένος, με τη γυναίκα του εν ζωή και το παιδί τους σε βρεφική ηλικία, ο Χαρβευ Ντεντ έχει τη θέση του Εισαγγελέα, ταγμένος στη μάχη για την πάταξη της εγκληματικότητας στο Γκόθαμ, πάντα σε συνεργασια με τον Γκορντον, και παντρεμένος με τη Gilda , με την οποία προσπαθούν να αποκτήσουν παιδιά. Το έγκλημα του Γκόθαμ ελέγχεται κυρίως απο 2 πρόσωπα/οικογένειες: τον Carmine "The Roman" Falcone, και τον Sal Maroni. Στο Γκοθαμ όμως κάνει την εμφάνιση του ένας κατά συρροή δολοφόνος, που παίρνει το όνομα "Holiday" εξαιτίας της συνήθειας του να σκοτώνει ως επι τω πλείστον εγκληματίες, κατά την εορταστική ημέρα κάθε μήνα ( halloween, new year's eve, valentine' s day, april fool's day, st patrick's day, Easter και παει λεγοντας) . Αυτό θα φέρει τους τρεις άντρες κοντά, με σκοπό να συνεργαστούν ώστε να φτάσουν στη λύση του μυστηρίου για το ποιος ειναι ο serial killer, ο οποιός καταφέρνει να παραμένει ασύλληπτος για περισσότερο απο έναν χρόνο απο το Μπάτμαν. Παράλληλα, αγωνίζονται για την πάταξη του εγκλήματος αλλά και της βεντέτας των δύο μεγάλων οικογενειών του υποκόσμου, που έχουν ως κεφαλή απ τη μια τον Falcone και απ την αλλη τον Maroni. Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας, εμπλέκονται τα περισσότερα διάσημα πρόσωπα κοντά στο Σκοτεινο Ιππότη, όπως ο πιστός του μπάτλερ, η Κατ Γούμαν , αλλά και πλήθος διάσημων villain του Mπατμαν, οπως ο Τζοκερ, ο Riddler, το Σκιάχτρο, η Poison Ivy, o Mad Hatter, καθώς επίσης και ο Calendar Man ο οποίος επαναεισάγεται στο DC universe, και παρ ότι γνωριζει την πραγματικη ταυτοτητα του Holiday, ο ίδιος μέσα απο το κελί του στο Άρκαμ Ασυλο προτιμάει να βάζει γρίφους στον Μπάτμαν. Πάμε τώρα στο ερώτημα: γιατι να διαβάσω το συγκεκριμένο κόμικ?? 1. γιατι ειναι ενα κόμικ μυστηρίου , με τον Μπατμαν σε ρολο ντετεκτιβ, κατά πρωτο λογο, να προσπαθεί να εξιχνιάσει την ταυτότητα του δολοφόνου. 2. γιατι το σχέδιο που ντύνει το ομορφο σενάριο, ειναι κατα τη γνωμη μου υ-π-ε-ρ-οχ-ο . 3. γιατι αποτελεί κάτι σαν origin της μεταστροφής του Χαρβει Ντεντ σε Two-Face. 4. γιατι μέχρι τέλους σε κρατάει σε αγωνία για το ποιός είναι πίσω από τους φόνους , και γιατι σου επιφυλάσσει εκπλήξεις!! 5. γιατι οι χαρακτήρες περνάνε απο προσωπικές, εσωτερικές και ηθικές πάλες. Τόσο ο Μπατμαν, όσο και ο Ντεντ. 6. γιατί το "The Long Halloween" επηρέασε τον Κρίστοφερ Νόλαν κατά την κινηματογραφική δημιουργία του επικού "The Dark Knight Trilogy" . Προσωπικη γνωμη: ηταν απ τα καλυτερα Μπατμαν που εχω διαβασει. Αξιζε ο ντορος, και σιγουρα δικαιολογειται η μονιμη θεση του στις τοπ 10 ιστοριες του οσον αφορα τον Σκοτεινο Ιπποτη. Όσοι είστε φαν του ηρωα, διαβάστε το σίγουρα! Όμως για να μην παρουσιάζω μονο τη θετικη (δικη μου) αποψη, εδώ βρίσκεται και η άποψη της αντίπερα όχθης, όπου θεωρεί το Long Halloween, ως το πιο υπερεκτιμημενο Μπατμαν κομικ ever. http://whatculture.com/comics/7-reasons-why-batman-the-long-halloween-is-the-most-overrated-batman-book-ever?page=1 Δε μπορώ να πω οτι βρήκα τους 7 λογους που παραθετει, εντελως άστοχους. Σίγουρα δεν ειναι τελειο κομικ, σίγουρα εχει τις ατέλειες του, πάντα και βάσει οπτικης του καθενος, αλλά σιγουρα δε θεωρώ οτι μπορει καποιος να ισοπεδωσει την αξια του εν λογω εργου. Οπως και να εχει, οσοι το εχετε διαβασει, ή θα το διαβασετε, αξιζει να ριξετε μια ματιά και στο παραπάνω άρθρο που παραθέτω! p.s.1. ηθελα (και μπορουσα) να γραψω πολλά περισσοτερα, επελεξα ομως να συγκρατηθω διοτι δε θελω να περιεχονται παρα πολλα σποιλερς στην παρουσιαση μου αυτή. Το The Long Halloween ειναι ενα σπουδαιο εργο, που καθε ενας που θα με διαβασει και μετά θα παει να ασχοληθει με το κομικ, θελω να γνωριζει οσο το δυνατον λιγοτερα, ωστε να το απολαυσει και οσο το δυνατον περισσοτερο! Απο εδώ ας λάβει απλά την αφορμή για να το κανει! p.s. 2 την ανοχή σας ως προς την παρουσιαση μου, μιας και δεν εχω μεγάλη εμπειρια!

Αφιέρωμα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ στην ταινία Suicide Squad, που είναι προγραμματισμένη να βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 25/8 Ένα άλλο άρθρο για την ταινία και ειδικά για το χαρακτήρα της Harley Quinn μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ο 21ος τόμος της συνεργασίας Anubis και Έθνους της Κυριακής μας επιφυλάσσει το ζευγάρι Superman και Wonder Woman, ζευγάρι όχι μόνο υπερηρωικό, αλλά και ερωτικό πλέον στο σύμπαν του New 52. Το τεύχος περιέχει τα τεύχη 14, 15 και 16 της αμερικανικής έκδοσης και συνεχίζεται με δεύτερο τόμο την επόμενη Κυριακή. Εξαιρετικό τεύχος ως έκδοση για μια ακόμα φορά. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του 2ου τόμου τον quees. Ομαδοποίηση της σειράς.

To 18o άλμπουμ της συνεργασίας Έθνους/ Anubis περιλαμβάνει τα τεύχη της σειράς Batman/Superman 16, 17 και 18. Την επόμενη εβδομάδα θα κυκλοφορήσει ο επόμενος τόμος της σειράς, που θα ολοκληρώνει το story ark. Έχουν επιστρέψει και οι ολοσέλιδες καταχωρήσεις στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας. Για την ποιότητα της έκδοσης τα έχουμε πει άπειρες φορές, μην τα ξαναγράφουμε. Ομαδοποίηση της σειράς.

Η Μάργκο Ρόμπι ερμηνεύει τη Χάρλεϊ Κουίν της DC και έχει ήδη ενθουσιάσει αρκετούς φαν των κόμικ που ελπίζουν να δουν την ηρωίδα σωστά μεταφερμένη στη μεγάλη οθόνη. Πριν ακόμα προβληθεί το Suicide Squad, η Ρόμπι κατάφερε να εξασφαλίσει συμφωνία για μια δική της ταινία με ηρωίδα την σούπερ κακιά του σύμπαντος της DC. Η Χάρλεϊ Κουίν, ερωμένη και συνεργάτιδα του Τζόκερ, είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Η ηθοποιός από την Αυστραλία (που ενθουσίασε τον ανδρικό πληθυσμό ως σύζυγος του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ») πρότεινε η ίδια να επαναλάβει τον ρόλο της Χάρλεϊ Κουίν -στον οποίο θα τη δούμε στο Suicide Squad- σε δική της ταινία. Η ίδια σκοπεύει να πρωταγωνιστήσει και να είναι παραγωγός, ενώ δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα το όνομα του σεναριογράφου. Χαρακτήρες όπως οι: Batgirl, Poison Ivy, Katana και Bumblebee θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους στη νέα ταινία, αναφέρει το Hollywood Reporter. Μπορεί η Marvel να έχει περισσότερες ταινίες με υπερήρωες στο ενεργητικό της, ωστόσο, η DC φαίνεται ότι είναι εκείνη που πρωτοπορεί στον τομέα των ταινιών με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Αφού θα παρουσιάσει την πρώτη ταινία με γυναίκα ηρωίδα, τη Wonder Woman, σκοπεύει τώρα να φέρει στη μεγάλη οθόνη την πρώτη ταινία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημοφιλή κακιά. Μάλιστα, η Χάρλεϊ Κουίν θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες της DC, πουλώντας περισσότερα κόμικ από ότι η Wonder Woman. Η ίδια η ηθοποιός δηλώνει μεγάλη αυτοπεποίθηση για τον χαρακτήρα, λέγοντας ότι θεωρεί πως έχει τον καλύτερο χαρακτήρα στο επικείμενο Suicide Squad, όπου υπερ-κακοί από το σύμπαν της DC ενώνουν τις δυνάμεις τους. «Νομίζω ότι θα είναι τόσο cool» λέει η Μάργκο Ρόμπι. «Λατρεύω το γεγονός ότι υπάρχει μια τύπισσα που είναι σκληρή και που είναι πιο αστεία και πιο τρελή και πιο δυνατή από κάποιους από τους άνδρες. Νομίζω ότι αυτό σπάνια συμβαίνει (στις ταινίες)» προσθέτει η ηθοποιός. ΠΗΓΗ : in.gr

01. SUPERMAN: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ 02 BATMAN: Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ 03. THE FLASH: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΑΣΤΡΑΠΗ 04. BATMAN / SUPERMAN: ΣΥΜΜΑΧΟΙ & ΕΧΘΡΟΙ 05. JUSTICE LEAGUE: Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΟΜΑΔΑ 06. WONDER WOMAN: Η ΑΜΑΖΟΝΑ ΗΡΩΙΔΑ 07. SUPERMAN / BATMAN: ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α) 08. SUPERMAN / BATMAN: ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Β) 09. THE JOKER: Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΚΛΟΟΥΝ 10. SUPERMAN: ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ 11. BATMAN: Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΓΚΟΘΑΜ 12. JUSTICE LEAGUE: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ 13. SUPERMAN: ΕΠΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ 14. BATMAN: ΜΥΣΤΗΡΙΟ & ΔΡΑΣΗ! 15. THE FLASH: Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ 16. JUSTICE LEAGUE: ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ 17. SUPER WOMEN: ΘΗΛΥΚΗ ΔΥΝΑΜΗ 18. BATMAN / SUPERMAN: ΑΧΤΥΠΗΤΟ ΔΙΔΥΜΟ (ΜΕΡΟΣ Α) 19. BATMAN / SUPERMAN: ΑΧΤΥΠΗΤΟ ΔΙΔΥΜΟ (ΜΕΡΟΣ Β) 20. SUPERMAN: ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΡΑΣΗ 21. SUPERMAN / WONDER WOMAN: ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ Α) 22. SUPERMAN / WONDER WOMAN: ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ Β) 23. ...

Συνέχεια της συνεργασίας της Anubis με το Έθνος με το 11ο άλμπουμ, για το οποίο επιλέξανε πάλι ιστορίες από έναν από τους Digital First τίτλους, που περιέχουν μικρές ιστορίες που δείχνουν να βολεύουν την εκδοτική ως επιλογή για τις προσφορές μέσω του Έθνους. Σε αυτό τον τόμο λοιπόν βλέπουμε ιστορίες από το Legends of the Dark Knight του 2012 και συγκεκριμένα από τα τεύχη 2, 7-9, 16 και 41. Την επόμενη βδομάδα βγαίνει το Justice League - Επικίνδυνοι Αντίπαλοι.

Το 10ο τεύχος της σειράς των Anubis/Έθνους είναι αφιερωμένο, όπως και το πρώτο, στον Σούπερμαν. Περιέχει 4 μικρές ιστορίες από τη σειρά Adventures of Superman vol. 2 (2013), και σύμφωνα με τις πληροφορίες μέσα, οι ιστορίες προέρχονται από τα τεύχη 5, 7, 8, 9, 10, 12, κάτι που είναι πρέπει να είναι λάθος, όχι μόνο επειδή τα τεύχη που αναφέρονται είναι περισσότερα από τις ιστορίες που υπάρχουν στο τεύχος, αλλά και επειδή η δεύτερη ιστορία του τεύχους ("Σωτήρας" ) είναι από το αμερικάνικο #4 και η τέταρτη ("Πιο γρήγορος από σφαίρα") είναι από το αμερικάνικο #3 (από όπου, προφανώς, προέρχεται και το εξώφυλλο). Ενδιαφέρουσες επιλογές, μια ιστορία έχει γράψει ο Fialkov, μια άλλα ο Kindt, αυτοτελείς είναι, εντάξει, μια χαρούλα. Την άλλη εβδομάδα, Batman.

Αφιέρωμα στην ταινία Batman v Superman: Dawn of Justice, αλλά και γενικότερα στο κινηματογραφικό σύμπαν της DC Comics.