Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τιμή καταλόγου: 14,99€ Από το εσωτερικό του τεύχους: Από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο: ************** Πρόκειται για συγκεντρωτική έκδοση του UNWORTHY THOR #1-5. Το σκίτσο είναι εξαιρετικό, η έκδοση της Οξύ άψογη ως συνήθως. Η έκδοση συμπληρώνεται με έντεκα διάσπαρτες σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα και σκίτσα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Ο Loki αποκτά τη δική του σειρά στο Disney+. O Tom Hiddleston θα επιστρέψει στο ρόλο του θεού της απάτης, ενώ τον πιλότο θα γράψει ο Michael Waldron (Rick And Morty), ο οποίος θα είναι και ο showrunner της σειράς. [imdb=tt9140554]

Επιβεβαιώθηκε πως οι Elizabeth Olsen και Paul Bettany θα επιστρέψουν στους ρόλους τους ως Wanda Maximoff aka Scarlet Witch και Vision αντίστοιχα στη σειρά "WandaVision" που ετοιμάζει το Disney+. Το πρώτο επεισόδιο θα γράψει η Jac Schaeffer (μία από τους σεναριογράφους της Captain Marvel), η οποία θα εκτελεί και χρέη showrunner, ενώ η σειρά αναμένεται κατά τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας της νέας πλατφόρμας της Disney. [imdb=tt9140560]

Επιβεβαιώθηκε χθες πως οι Sam Wilson aka Falcon και Bucky Barnes aka Winter Soldier θα αποκτήσουν δική τους σειρά στο Disney+. Θα ονομάζεται "Falcon & Winter Soldier" και showrunner θα είναι ο Malcolm Spellman (Empire). Μένει να δούμε αν κάποιος από τους δύο θα πάρει την ασπίδα σπίτι του, ή αν απλά θα πρόκειται για ένα υπερηρωϊκό Φονικό Όπλο. [imdb=tt9208876]

Τα Marvel Studios και το Disney+ ετοιμάζουν μία σειρά κινουμένων σχεδίων βασισμένη στη γνωστή σειρά comics "What If" της Marvel. Το εγχείρημα θα επιβλέπει ο Kevin Feige και οι ιστορίες της σειράς θα αφορούν τις κινηματογραφικές ταινίες του MCU. Από το slashfilm.com «Like the comics, this animated anthology series will provide stories that explore how the Marvel Cinematic Universe might have unfolded if key moments in its history had not occurred as they did in recognized canon. For example, one of the episodes will adapt What If? Vol.1 #47, which explored the idea of “What if Loki had found the hammer of Thor?” The idea is that they could potentially have some of the main actors from the live-action Marvel Cinematic Universe movies reprise their roles in the animated series, which would imagine alternate possibilities from another dimension. The time commitment for voice acting is a whole lot less than for live-action productions, which could accommodate some of the biggest Marvel talent. The series would function as an anthology, just like the comic book series, with each episode tackling a different premise. I have confirmed the information above with three separate sources. Currently, it’s unclear if they will use any other storylines from the comics for inspiration other than the one mentioned above. It’s possible that many of the scenarios will be entirely new, and we know that they will be based on what we have seen in the Marvel Cinematic Universe and not the comic canon.»

Ο ΑΝΑΞΙΟΣ ΘΟΡ «Με θεωρούν αδύναμο επειδή είμαι ανάξιος. Ας το κάνουν.» Ανίκανος να σηκώσει το σφυρί του και με κάποιον άλλο να κραδαίνει τώρα τη δύναμη του Θορ, η απεγνωσμένη αναζήτηση του Γιου του Όντιν να επανακτήσει την αξία του τον φέρνει στην άκρη του σύμπαντος – όπου έμαθε για την ύπαρξη ενός μυστηριώδους άλλου Μιόλνιρ! Αυτό το απόλυτο όπλο, ένα απομεινάρι ενός νεκρού σύμπαντος, είναι το κλειδί για την εξιλέωσή του – αλλά κάποιοι από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του Σύμπαντος της Marvel αδημονούν να το πάρουν στα χέρια τους, μεταξύ των οποίων ο Συλλέκτης και ο Θάνος! Μπορεί ο Γιός του Όντιν να διεκδικήσει ξανά την τιμή του; Ή η δύναμη του κεραυνού θα υπηρετήσει το κακό; Ας αρχίσει η μάχη για το σφυρί! Μια συναρπαστική ιστορία του Θορ, σε σενάριο Jason Aaron και σχέδιο του καταπληκτικού Olivier Coipel, που σας φέρνει τον αγαπημένο σας Θεό του Κεραυνού όπως δεν τον έχετε ξαναδεί ποτε!

Οι Εκδόσεις Anubis παρουσιάζουν: Captain Marvel: Επανεκκίνηση ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ: Margaret Stohl ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ: Carlos Pacheco ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Graphic Novel Είναι μία από τις διάσημες ηρωίδες και η δύναμή της είναι ασύγκριτη σε όλο το γαλαξία! Τώρα θα μάθετε πώς ακριβώς η Κάρολ Ντάνβερς έγινε η γυναίκα που είναι -ο Εκδικητής που είναι- σε μια μοναδική ιστορία! Όταν, ξαφνικά, κρίσεις πανικού βγάζουν την Κάρολ εκτός δράσης στη μέση μιας μάχης, εκείνη αναγκάζεται να ξαναζήσει τις αναμνήσεις μιας ζωής που νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω της για πάντα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις, όμως, από τις ρίζες σου, και μερικές φορές πρέπει να επιστρέψεις σπίτι. Ενώ η Κάπτεν Μάρβελ αναγκάζεται να αποσυρθεί προσωρινά από την ενεργό δράση για να ξετυλίξει το νήμα του παρελθόντος της, μια απειλή εμφανίζεται στον ορίζοντα. Ένα όπλο έχει μπει σε λειτουργία και η ανιαρή παραλιακή πόλη όπου ζει η Κάρολ θα γίνει το κέντρο του κόσμου. Αλλά υπάρχουν σκοτεινά μυστικά στο παρελθόν της Κάρολ, κι αυτά που θα ανακαλύψει θα της αλλάξουν τη ζωή! Στοιχεία βιβλίου Σχήμα: 17 x 26 Σελίδες: 120 Κωδικός: ΕΒ-00-1633 ISBN: 978-960-623-125-4 Ημερομηνία Έκδοσης: 26/02/2019 Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία

Ο Noah Hawley, δημιουργός των σειρών: Legion, Fargo, Bones, ετοιμάζει ταινία για τον Dr. Doom. Η ιδέα "έπεσε" πρωτη φορα το 2017, έκτοτε μπήκε στον πάγο, μέχρι που ξανάρθε στην επιφάνεια. Ίδωμεν! link

Από την σύνοψη του εκδότη: ------------------------------------------------------ Πρόκειται για το πρώτο μέρος της Αγγλικής έκδοσης ORIGINAL SIN, η οποία εκτός από τα Point One #1 και Original Sin #0-8 που συναντάμε εδώ περιέχει επιπλέον τα Original Sin Annual 1, Original Sins #1-5 και Original Sin: Secret Avengers Infinite Comic #1-2, τα οποία φαντάζομαι πως μπορεί να δούμε σε έναν ακόμη τόμο αν τα δικαιώματα τους αγοράστηκαν όλα μαζί. Αν λοιπόν σας αρέσουν τα... ντετεκτιβικά μυστήρια και η ατμόσφαιρα παράνοιας, έλλειψης εμπιστοσύνης και υποψιών προς κάθε κατεύθυνση, θα τα βρείτε σε αυτό το graphic novel πλαισιωμένα από μπόλικες μάχες μεταξύ υπερηρώων, σε μια ακόμα άψογη έκδοση της Οξύ! Στις σελίδες του εμφανίζονται μεταξύ άλλων οι: Νόβα, Μαύρη Χήρα, Κάπταιν Αμέρικα, Πράγμα, Γούλβεριν (Λυκομάτης για τους παλιούς), Θωρ, Σπάιντερμαν, Νικ Φιούρι (ο άσπρος!), Ατρόμητος, Λουκ Κέιτζ, Άιρον Μαν, Χουλκ, Θύελλα, Άισμαν, Κίτυ Πράιντ, Γεράκι, Δρ. Στρέιντζ, Τιμωρός, Μαύρος Πάνθηρας, Έμμα Φροστ, Άντμαν, Στρατιώτης του Χειμώνα, Γκαμόρα, Ρόκετ Ρακούν, Ιππότης της Σελήνης. Ως έξτρα υλικό θα βρείτε συνολικά 15 ολοσέλιδα εξώφυλλα ή εναλλακτικά εξώφυλλα, τα οποία δημοσιεύονται ανά 1 ή 2 ανάμεσα σε καθένα από τα 10 τεύχη που περιλαμβάνονται στον τόμο, κάτι που θεωρώ καλύτερο από το να δημοσιευόταν όλα μαζί στο τέλος του τόμου όπως έχει γίνει σε άλλες εκδόσεις.

Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: -------------------------------------------------------- Πρόκειται για την ιστορία με την Κάπταιν Μάρβελ που θα δούμε στην ταινία που θα βγει φέτος. Το σκίτσο είναι συμπαθητικό και η έκδοση είναι στα υψηλά στάνταρντ ποιότητας που μας έχουν συνηθίσει η Anubis και η Οξύ. Στο τέλος περιέχει 6 σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα. Μένει να δούμε το πόσο κοντά θα ακολουθεί η ταινία την πλοκή που παρουσιάζεται εδώ!

Τιμή καταλόγου: 12,90€ Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Η ΝΕΑ ΜΙΣ ΜΑΡΒΕΛ! Η Καμάλα Καν είναι ένα κανονικό κορίτσι από το Τζέρσεϊ Σίτι -- μέχρι που ξαφνικά αποκτά εκπληκτικές δυνάμεις. Μα ποια είναι η καινούργια Μις Μάρβελ; Μία απλή έφηβη; Ή μία πραγματική υπερηρωίδα; Ώρα να το ανακαλύψετε! Όταν η Καμάλα ανακαλύπτει τους κινδύνους των νέων της δυνάμεων, παράλληλα φέρνει στο φως κι ένα μυστικό σχετικά με αυτές. Είναι η Καμάλα έτοιμη να χρησιμοποιήσει τις υπεράνθρωπες δυνάμεις της; Ή το βάρος της ευθύνης που κουβαλά θα αποδειχτεί πολύ μεγάλο γι’ αυτήν; Ούτε η ίδια ξέρει. Αλλά, όπως και να ’χει, θα ριχτεί στη δράση στο συναρπαστικό ντεμπούτο της σε σενάριο της G. Willow Wilson (Air, Cairo) και εικονογράφηση του Adrian Alphona (Runaways)! -------------------------------------------------------- Πρόκειται για συγκεντρωτική έκδοση των τευχών 1 ως 5 του Ms. Marvel v3 (2014) Αν η παρούσα έκδοση αποσκοπεί σε πωλήσεις λόγω της επικείμενης κυκλοφορίας της νέας ταινίας "Κάπταιν Μάρβελ", είναι σίγουρα μια παράξενη επιλογή εφόσον η Μις Μάρβελ είναι διαφορετικός χαρακτήρας από τον/την Κάπταιν Μάρβελ και συνεπώς ουδεμία σχέση έχει με την ταινία. Πάντως παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα ιστορία για την γέννηση μιας ασυνήθιστης ηρωίδας. Η έκδοση της Anubis είναι στα υψηλά standards με τα οποία αυτή και η Οξύ μας έχουν κακομάθει. Ως έξτρα υλικό περιέχει 1 σελίδα με εναλλακτικά εξώφυλλα σε σμίκρυνση.

Από την σύνοψη του εκδότη: ------------------------------------------------------ H ιστορία του graphic novel είναι εξαιρετική, το σκίτσο υπέροχο, η έκδοση της Οξύ στα γνωστά υψηλά standards! Ως έξτρα υλικό περιέχει 5 σελίδες αναλυμένες σε σενάριο - α/μ σκίτσα - χρώμα. To εξώφυλλο αδικεί το περιεχόμενο και ίσως θα έπρεπε να επιλεγεί κάτι καλύτερο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους fans των μεταλλαγμένων και όχι μόνο...

Η επιτυχία που είχαν οι Jeph Loeb και Tim Sale στη DC, ιδιαίτερα με το The Long Halloween, έδωσε στο δίδυμο τη δυνατότητα, να δημιουργήσουν κάτι ομοίως πιο προσωπικό και στη Marvel. Έτσι προέκυψε η λεγόμενη "color series", η οποία αποτελείται από limited series των έξι τευχών, όπου ρίχνουν τη δική τους ματιά σε μερικούς από τους σημαντικότερους ήρωες της εταιρείας. Η αρχή έγινε με τον Daredevil και ακολούθησαν οι Spider-Man, Hulk και Captain America. Το Daredevil: Yellow έτρεξε από τον Αύγουστο του 2001 ως τον Ιανουάριο του 2002 και έχει κατά καιρούς κυκλοφορήσει σε διάφορες συγκεντρωτικές εκδόσεις. Στον Άνθρωπο χωρίς Φόβο, έδωσαν το χρώμα κίτρινο, εμπνευσμένοι από τη στολή που πρωτοφόρεσε ο ήρωας, το μακρινό 1964. Οι Loeb και Sale, λοιπόν, αφηγούνται με τον δικό τους τρόπο τα πρώτα βήματα της παράλληλης πορείας του Matt Murdock/Daredevil. Πώς άνοιξε το δικηγορικό γραφείο με τον Foggy, γιατί πήρε την απόφαση να βγει στις ταράτσες της Νέας Υόρκης, πώς γνώρισε και ερωτεύθηκε την Karen... Στην πραγματικότητα, δεν αλλάζουν κάτι δραματικά. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι τα εξιστορούν με έναν τρόπο πιο ζωντανό, πιο άμεσο. Και έχει σημασία ο πληθυντικός που χρησιμοποιώ. Στα credits αναγράφονται ως storytellers. Και πράγματι δρουν ως ένα. Μπορεί ο Loeb να μην αποφεύγει κάποιους υπερβολικούς μελοδραματισμούς και (αρκετές) μεγαλοστομίες ή να το παρακάνει (ελαφρώς) με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά μαζί με τον Sale παραδίδουν ένα κόμικ στρωτό, ευανάγνωστο. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά it's storytelling done right. Η γραμμή του Sale δεν είναι τόσο εξπρεσιονιστική όσο στο εκπληκτικό The Long Halloween, αλλά μαζί με τα χρώματα του Matt Hollingworth, το artwork φτάνει σε υψηλότατα επίπεδα. Εν ολίγοις: σίγουρα ένα κόμικ για τους φίλους του ήρωα (αν δεν το έχουν πιάσει ήδη) και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν γνωριστεί μαζί του, αλλά θα το ήθελαν.

Demon in a Bottle ''Can't you see you're becoming your own worst enemy? And you're trying to kill that enemy with a bottle..'' - Bethany Cabe Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο τίτλος του Iron Man πραγματικά περνούσε μία ακόμα "χρυσή εποχή"μέσα από τη συνεργασία τριών μεγάλων δημιουργών.Του σεναριογράφου David Michelinie,του σχεδιαστή John Romita jr. καθώς και του μελανωτή/σχεδιαστή αλλά και co-plotter Bob Layton που έχει αφήσει το όνομα του ανεξίτηλο στον χαρακτήρα του Shellhead. Η τριάδα αυτή ανανέωσε τον χαρακτήρα του Tony Stark/Iron Man προσθέτοντας στο περιβάλλον του καινούργιους χαρακτήρες (όπως τον φίλο και πιλότο του James Rhodes που αργότερα θα γίνονταν ο War Machine, την Bethany Cabe σωματοφύλακα αλλά και ερωμένη του Stark, καθώς και εχθρούς όπως τον Justin Hammer, έναν δισεκατομμυριούχο αντίπαλο του Stark με τη μορφή του Peter Cushing) καθώς και με καινούργιες αρματωσιές τεχνολογικά προηγμένες και σχεδιαστικά εντυπωσιακές για την εποχή τους (space armor,stealth armor κ.α.).. Η δημιουργική ομάδα όμως αυτή δεν άφησε εποχή στον τίτλο μόνο για όλα τα παραπάνω που αναφέραμε.Για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά τόσο του τίτλου,όσο και του χαρακτήρα ασχολήθηκε με ένα λεπτό θέμα που κανένας μέχρι τότε δεν είχε ασχοληθεί ανοικτά στο χώρο των mainsteram comic,με εξαίρεση το θέμα των ναρκωτικών τόσο στον Spider Man (στα τελευταία περίπου τεύχη του Stan Lee στον τίτλο), όσο και στο Green Lantern/Green Arrow του Denny O'Neil. Ήταν το ζήτημα του αλκοολισμού το οποίο αναφέρθηκε ίσως για πρώτη φορά στον ήρωα,αλλά φυσικά δεν θα ήταν η τελευταία... Στο τεύχος #128 που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1979 οι αναγνώστες ήρθαν αντιμέτωποι από το εξώφυλλο κιόλας με μία εικόνα του Tony Stark που ποτέ δεν είχανε ξαναδεί...Με ένα φανταστικό σχέδιο του Bob Layton που άφησε εποχή(και αντιγράφτηκε δεκάδες φορές για covers άλλων κόμικ)βλέπαμε έναν Tony Stark σε άσχημη κατάσταση,αξύριστο,ιδρωμένο να κοιτάει με τρόμο το είδωλο στον καθρέπτη και να μην αναγνωρίζει ποιος είναι...Ή μάλλον καλύτερα να έρχεται ίσως αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό του εκείνη τη στιγμή που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό... Έχοντας πιεστεί τον τελευταίο καιρό από συνεχής επιθέσεις εχθρών του και τα σατανικά σχέδια του Hammer (ο οποίος είχε οργανώσει αυτές τις επιθέσεις) ο Tony χωρίς να το καταλαβαίνει άρχισε ολοένα να βρίσκει παρηγοριά στο ποτό.Το τεύχος ξεκινάει με τον Tony να κάθεται στο γραφείο του,φορώντας ακόμα την αρματωσιά του,έχοντας βγάλει το κράνος του,και κοιτώντας το μπουκάλι,να σκέφτεται πόσο χαώδης είναι η ζωή του τον τελευταίο καιρό...Σκέφτεται ότι ίσως θα έπρεπε να μην υπάρχει ο Stark, και να ζει μόνο πλέον σαν Iron Man. Κλεισμένος στη χρυσή αρματωσιά όπου κανείς δεν μπορεί να τον νικήσει...Ζαλισμένος από το ποτό προσπαθεί να βγει από το παράθυρο του γραφείου του χωρίς όμως πρώτα να το ανοίξει....Προσπαθώντας στη πορεία να βοηθήσει κάποιους εργάτες κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα...Γυρίζοντας πίσω για μία ακόμα φορά αποζητά παρηγοριά στο μπουκάλι και εκεί είναι που εμφανίζεται η Bethany Cabe, σαν φύλακας άγγελος του που θα προσπαθήσει να τον συνετίσει λέγοντας του μία ιστορία.Την περίπτωση του πρώην άντρα της,που ήταν διπλωμάτης,και κατέφυγε στη χρήση χαπιών για να αντεπεξέλθει την πίεση της δουλειάς του...Και όλο αυτό οδήγησε στο τέλος της σχέσης τους αλλά και του ιδίου κατά κάποιο τρόπο...Η Bethany παραδέχεται ότι ήταν νεότερη τότε και δεν κατάλαβε τις ανασφάλειες του άντρα της, και ότι κατα κάποιο τρόπο τον εγκατέλειψε στη μοίρα του,το οποίο όμως δεν σκοπεύει να κάνει το ίδιο για τον Tony...Για τον οποίο δεν επιθυμεί να έχει το ίδιο τέλος... O Tony καταλαβαίνει ότι χρειάζεται τη βοήθεια της και παρακαλώντας τη πέφτει στην αγκαλιά της σε μία όμορφη και σχεδιαστικά άψογα σχεδιασμένη στιγμή που αποτυπώνει τη συγκίνηση της σκηνής και την τραγικότητα της κατάστασης...Και η Bethany θα είναι δίπλα του σε όλες εκείνες τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν την αποτοξίνωση... Όταν αυτή "φαινομενικά" επιτευχθεί ο Stark νηφάλιος πλέον θα ζητήσει συγνώμη και από τον Jarvis τον οποίο στο προηγούμενο τεύχος και πάλι υπο την επήρεια αλκοόλ είχε προσβάλλει, πράγμα που είχε οδηγήσει στην παραίτηση του...Εκεί μαθαίνει ότι η μητέρα του Jarvis είναι άρρωστη και προσφέρεται να πληρώσει τα ιατρικά έξοδα. Ο ίδιος ο Jarvis για να πάρει δάνειο είχε πουλήσει τις μετοχές του που είχε στη Stark International.Φοβούμενος τότε ότι η SHIELD θα αγόραζε την εταιρεία του, ο Stark παίρνει μία λανθασμένη απόφαση να επισκεφτεί τον δανειολήπτη σαν Iron Man για να τον εξαναγκάσει να δώσει πίσω το μερίδιο του Jarvis....Ο Τony κατηγορεί τον δανειολήπτη Benchley για παρατυπία και σχεδόν καταστρέφει το γραφείο του,όταν ο τελευταίος του λέει ότι το έχει πουλήσει σε άνθρωπο κρατικής υπηρεσίας... Νιώθοντας νικημένος ο Stark ξαναγυρίζει απογοητευμένος στο γραφείο του,εκεί θα θελήσει να καταφύγει και πάλι στο ποτό για παρηγοριά...Όλος ο αγώνας που έκανε με την Bethany θα τιναχτεί στον αέρα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου...Τότε η Bethany του ζητάει να σταματήσει να πίνει όχι μόνο για τον εαυτό του,αλλά για όλους τους άλλους επίσης που νοιάζονται για εκείνον.Και εκεί ο Tony είναι που θα δώσει άλλη μία μάχη,από την οποία όμως θα βγει νικητής,αποφασίζοντας να κλείσει το πώμα του μπουκαλιού...Και στο τελευταίο panel της ιστορίας ο Tony θα δηλώσει "Ι'm Going to win"...Θα βγει νικητής,και στη μάχη του με το ποτό και στη διεκδίκηση της εταιρείας του.....Βέβαια οι συγγραφείς άφηναν ένα παράθυρο ανοικτό ότι το πρόβλημα αλκοολισμού στον Tony δεν εξαφανίστηκε(και φυσικό είναι αφού ουσιαστικά ένας αλκοολικός ποτέ δεν "θεραπεύεται απόλυτα" ή χρειάζεται πολλά χρόνια αποχής για να το καταφέρει)πράγμα βέβαια που θα επιβεβαιωθεί στο μελλοντικό run του Denny O'Neil στον τίτλο,όταν ο Tony Stark έχοντας χάσει τα πάντα θα οδηγηθεί και πάλι στον αλκοολισμό,και ο φίλος του ο Jim Rhodes θα αναλάβει τον ρόλο του Iron Man αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά,σε μελλοντικό άρθρο μου...Επίσης πολλά στοιχεία αυτής της ιστορίας φαίνεται πώς έχουν επηρεάσει και τις κινηματογραφικές ταινίες του Iron Man ειδικά στη δεύτερη ταινία,όπου ένας μεθυσμένος Stark τα κάνει μαντάρα στο πάρτι του και χρειάζεται ένας Rhodes στην αρματωσιά για να τον σταματήσει...Όλοι οι σπόροι για το πρόβλημα του Stark με το αλκοόλ μπήκαν εδώ,σε αυτήν την ιστορία που έξοχα διηγήθηκαν οι Michelinie & Layton και σχεδιαστικά άρτια παρουσίασε ο John Romita Jr. Όπως και στη περίπτωση του Days of Future Past που είχα παρουσιάσει σε προηγούμενο άρθρο μου, έτσι και εδώ οι Michelinie & Layton μέσα σε ένα μόνο τεύχος,λένε όσα άλλοι δημιουργοί θα χρειαζόντουσαν να πουν σε πάνω από 6 τεύχη...Σύμφωνα με τον Bob Layton οι δύο δημιουργοί "δεν είχαν πρόθεση να κάνουν κάτι τέτοιο σχετικό,απλά ο κακός της ιστορίας αυτή τη φορά αντί να ήταν ο Doctor Doom ήταν το μπουκάλι.' 'Ήθελαν να δείξουν τι μπορεί να προκαλέσει τη πτώση ενός πετυχημένου επιχειρηματία. Τα ναρκωτικά ή το σεξ.Αφού δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το πρώτο (είχε ήδη ειπωθεί και δεν ταίριαζε κατά τη γνώμη μου στον Stark) ούτε και το δεύτερο(κώδικας δεοντολογίας στα κόμικς)ο αλκοολισμός ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο...Κάτι φυσικά που όπως τόνισα δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί στα κόμικς ειδικά τα υπερηρωικά μέχρι τότε... Επίσης βλέπουμε πόσο σημαντικός χαρακτήρας στη ζωή του Tony ήταν η Bethany Cabe, η οποία για εμένα είναι η σημαντικότερη γυναίκα που πέρασε ποτέ από τη ζωή του χαρακτήρα.Φυσικά την είχαν εξαφανίσει για αρκετά χρόνια και τώρα που τη διαβάζω στο νέο Iron Man του Dan Slott, ουσιαστικά βλέπω ένα φάντασμα που κυκλοφορεί με τη μορφή της,και ο νέος της ρόλος σαν πιόνι στα χέρια του Controller ή όποιου άλλου κρύβεται από πίσω του,δεν μου αρέσει ιδιαίτερα...Εδώ πραγματικά είναι η καλύτερη στιγμή της,ένα πραγματικό στήριγμα για τον Tony που δίνει τη μεγαλύτερη του μάχη,χωρίς να φοράει τη σιδερένια αρματωσιά...Ένα πραγματικά κλασικό τεύχος στην ιστορία του Shellhead που άλλαξε όλο το status quo του χαρακτήρα πολύ πριν Downey-οποιηθεί ο χαρακτήρας μετά την επιτυχία των ταινιών... Πολλοί κριτικοί θεωρούν την συγκεκριμένη ιστορία σαν ίσως την καλύτερη που έχει γραφτεί ποτέ για τον χαρακτήρα,καθώς και εκείνη που εξακολουθεί να επηρεάζει πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς του χαρακτήρα μέχρι και σήμερα. Το κόμικ επίσης κέρδισε το 1980 το βραβείο Eagle των Βρετανών αναγνωστών στην κατηγορία "καλύτερη ιστορία σε ένα τεύχος". Τέλος η συγκεκριμένη ιστορία υπάρχει και σε trade έκδοση του 2006,που δανείζεται τον τίτλο του τεύχος #128 αλλά περιέχει τα τεύχη #120-128 του τίτλου από την ίδια δημιουργική ομάδα.Κλασικό εικονογραφημένο και άκρως αγαπημένο!! comicmaniacsgr.blogspot.com

[imdb=tt4154796]

Το "Marvel Platinum: The Definitive Thanos", είναι το πιο πρόσφατο συλλογικό έργο της Panini Comics, από την σειρά "Marvel Platinum". Μέσα σε 296 σελίδες, συγκεντρώνει μερικές από τις πιο κλασικές ιστορίες του Θάνου, του Τρελού Τιτάνα, γραμμένες από ονόματα όπως: Jim Starlin, Dan Jurgens, Steve Englehart, Jeff Lemire και Donny Cates. Σχεδιαστικα εχουμε ονοματα οπως: John Romita JR, Ron Lim, Mike Deodato και German Peralta. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται είναι οι εξής... The Invincible Iron Man #55: Beware the Blood Brothers (πρώτη εμφάνιση του Θάνου) Captain Marvel #31: The Beginning of the End Captain Marvel #32: Thanos the Insane God Captain Marvel #33: The God Himself Silver Surfer#34: Even Demigods Must Dream! Silver Surfer#35: The Name is Thanos!! Silver Surfer#44: Epiphany Silver Surfer#45: Thanos vs Mephisto The Mighty Thor #25: The Final Morning Thanos Vol. 2 #1: Thanos Returns Thanos Vol. 2 #11 Thanos Vol 2 #12 Thanos #13: Thanos Wins Η εκδοσή είναι αρκετά στιβαρή - με βάρος κοντά στο 1kg (!), διαστάσεων 17.0 x 26.0, με χοντρό illustration χαρτί και με μπόλικo εξτρά υλικό, το οποίο περιλαμβάνει, τα original εξώφυλλα (που λειτουργούν ως φυσικοί σελιδοδείκτες), εναλλακτικά εξώφυλλα των Infinity και Thanos Rising, ενώ οι τελευταίες 14 σελίδες, είναι αφιερωμένες στο βιογραφικό και στο origin του Τρελού Τιτάνα. Προσωπικά, με κέρδισαν οι ιστορίες δια χειρός Jim Starlin καθώς και η ιστορία με τον Thor, των Jurgens/Romita JR. Αν το βαθμολογούσα....Ε, ένα 10αρακι, για ευνόητους λόγους, θα το έβαζα χαλαρά!

Ο πρόσφατα αποθανών, Stan Lee, μιλάει για την αρχή της καριέρας του, το πως δημιουργήθηκε ο Spider-Man, τους Fantastic Four, το φαινόμενο των X-Men και πολλά άλλα. Η συνέντευξη δόθηκε το 2002, στον Kevin Smith, ενώ στα extras υπάρχει και συνέντευξη της γυναικάς του, Joan. Το φυλλάδιο με τα περιεχόμενα DVD Screenshots Main Menu Creating Spider-Man Here come the Heroes Extras Stan Lee's Mutants, Monsters & Marvels [imdb=tt0314724]

Η ανθρώπινη διάσταση των υπερηρώων Η μοιραία στιγμή για τον Peter Parker - Spider-Man Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Σε ηλικία 95 ετών πέθανε πριν από λίγες μέρες ο εμπνευστής του αχανούς σύμπαντος των κόμικς της Marvel. Ολα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν εμφανίστηκαν δεκάδες νέοι χαρακτήρες με υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά και με τονισμένη την ανθρώπινη διάσταση, με έμφαση στον ψυχισμό τους και τις αδυναμίες τους, τα λάθη και τα πάθη τους. Ηταν όλοι παιδιά τού Stan Lee Μετά τη δεκαετία 1929-1938 όπου οι σελίδες των αμερικανικών εφημερίδων, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στα απόνερα του Μεγάλου Κραχ, κατακλύστηκαν από περιπετειώδη κόμικς και ήρωες κάθε τύπου, κατά κανόνα αρρενωπούς και γενναίους άντρες (μυστικούς πράκτορες, πιλότους, μποξέρ, τυχοδιώκτες, ταχυδακτυλουργούς, αστροναύτες κ.ά.), εμφανίστηκαν οι υπερήρωες. Ο Σούπερμαν δημιουργήθηκε το 1938, ο Μπάτμαν το 1939, η Γουόντερ Γούμαν το 1941. Ακολούθησαν ατέλειωτοι ακόμα χαρακτήρες που μιμήθηκαν τους πρωτοπόρους ένστολους και αυτόκλητους σωτήρες της ανθρωπότητας. Είτε ο εχθρός ήταν οι ναζί, είτε εξωγήινοι εισβολείς, είτε πάνοπλοι γκάγκστερ. Το υπερηρωικό είδος κυριάρχησε στα κόμικς τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, ενώ παράλληλα διαδόθηκαν σε υπερβολικό βαθμό τα comic books, οι αυτόνομες περιοδικές εκδόσεις που χειραφετήθηκαν από τους περιορισμούς των εφημερίδων. Ο Bruce Banner λίγο πριν γίνει Hul Τα περιοδικά με τις περιπέτειες των υπερηρώων κυκλοφορούσαν κατά εκατομμύρια και έμπαιναν σε κάθε αμερικανικό σπίτι δημιουργώντας μια νέα μαζική κουλτούρα. Ο μακαρθισμός όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ανέκοψε βίαια αυτή την ξέφρενη πορεία και οι λογοκριτικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν στα κόμικς μέσω της Comics Code Authority υποχρέωσαν τις εταιρείες και τους δημιουργούς να επιλέγουν άνευρα θέματα, να ελαττώσουν τις σκηνές δράσης, να στραφούν στο φανταστικό στοιχείο και να αρκεστούν σε προσχηματικά σενάρια που συχνά κατέληγαν σε παρωδίες αφηγήσεων. Μέχρι που εμφανίστηκαν τα κόμικς του Stan Lee. Τον Νοέμβριο του 1961 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος των Fantastic Four συστήνοντας στο κοινό μια ομάδα παράξενων χαρακτήρων με ακόμα πιο παράξενα ονόματα: The Thing (Το Πράγμα), Mr. Fantastic (Κύριος Φανταστικός), Human Torch (Ανθρώπινος Πυρσός) και Invisible Girl (Αόρατο Κορίτσι). Ο Stan Lee υπέγραφε το σενάριο και ο Jack Kirby τα σχέδια. Ενα χρόνο αργότερα, στο «Amazing Fantasy» εμφανίστηκε ο Spider-Man (Ανθρωπος Αράχνη) σε συνεργασία του Lee με τον Steve Ditko και με τη συμβολή του Kirby. Στην ανθολογία «Tales to Astonish» την ίδια χρονιά δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Ant-Man (Ανθρωπος Μυρμήγκι) σε σενάρια του Lee και σχέδια του Kirby. Το ίδιο δίδυμο υπέγραφε και την πρώτη ιστορία ενός γκρι τέρατος (που σύντομα, από μια εκτυπωτική αβλεψία, μεταμορφώθηκε σε πράσινο και παρέμεινε έτσι για πάντα) με το όνομα Hulk. Στο «Journey Into Mystery» παρουσιάστηκε ο Θορ, βασισμένος σε μια ιδέα του Lee, σενάριο του Larry Lieber και σχέδια του Kirby ενώ στο «Tales of Suspense» δημοσιεύτηκε η πρώτη ιστορία του Iron Man (Σιδερένιος Ανθρωπος) από τους Lee, Lieber και Don Heck. Στο «Strange Tales» εμφανίστηκε ο Dr. Strange (Δρ. Παράξενος) από τους Lee και Ditko, ενώ σε δικό του τίτλο παρουσιάστηκε ο Sgt. Fury (Λοχίας Φιούρι) των Lee και Kirby όπως και οι Avengers (Εκδικητές) από τους ίδιους δημιουργούς. Οι μεταλλαγμένοι X-Men ακολούθησαν το 1963, όπως και ο αναβιωμένος Captain America και λίγο αργότερα ο Silver Surfer (Ασημένιος Σέρφερ) και αμέτρητοι ακόμη υπερήρωες. Ηταν όμως όλοι τους εντελώς διαφορετικοί από όλους τους προηγούμενους. Οι χαρακτήρες του Stan Lee έγερναν πολύ προς την ανθρώπινη διάσταση, δεν ήταν οι συνήθεις αλτρουιστές, δίκαιοι, παντοδύναμοι, αποφασιστικοί και αλάνθαστοι ήρωες που πάνω τους μπορούσε να στηριχτεί η ανθρωπότητα. Υπέπιπταν σε λάθη και είχαν πάθη, η ζωή τους ήταν γεμάτη διλήμματα και αμφιβολίες. Μετάνιωναν για τις πράξεις τους, ένιωθαν φόβο, βίωναν απογοητεύσεις. Δεν θεωρούσαν ως δεδομένη την υπερηρωική τους ταυτότητα, έθεταν συνεχώς υπό διαπραγμάτευση, με τον εαυτό τους και τα μέλη της ομάδας τους, τη δράση τους. Κίνητρό τους δεν ήταν η αφοσίωση σε κάποιον ανιδιοτελή αγώνα, οι περισσότεροι κατέληξαν να είναι ήρωες κατά λάθος, από κάποιο ατύχημα, κάποιο αποτυχημένο πείραμα. Κάποιοι ντρέπονταν γι’ αυτό που ήταν. Κάποιοι κρύβονταν από τα μάτια των ανθρώπων. Ο Silver Surfer σε μία από τις πολλές υπαρξιακές του κρίσεις Οι Fantastic Four ήταν απλώς μια ομάδα αστροναυτών και ερευνητών. Απέκτησαν υπεράνθρωπες δυνάμεις μετά την έκθεσή τους σε επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία. Δεν το επιδίωκαν, απλώς έτυχε. Ενας από αυτούς, το Πράγμα, το πλήρωσε με τη μεταμόρφωσή του σε πέτρινο τέρας. Δεν το διασκέδαζε. Για καιρό παρακαλούσε να γίνει όπως ήταν πριν. Ο Spider-Man ήταν ένας έφηβος που τον κορόιδευαν όλοι. Κατά τη διάρκεια ενός πειράματος που παρακολουθούσε ως θεατής τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη. Απέκτησε τη δύναμη να αναρριχάται σαν αράχνη. Η πρώτη του σκέψη δεν ήταν να θέσει τις δυνάμεις του στις υπηρεσίες της δοκιμαζόμενης ανθρωπότητας, αλλά να βγάλει λεφτά επιδεικνύοντας τον εαυτό του και φορώντας μια αστεία χειροποίητη στολή. Ο Θορ ήταν ένας κουτσός επιστήμονας που κατά λάθος ανακάλυψε το σφυρί του Σκανδιναβού θεού, την ίδια ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη μια εξωγήινη εισβολή. Από τους πιο άτυχους ήταν ο Hulk. Επιστήμονας και αυτός, σχεδίασε μια πανίσχυρη βόμβα αλλά δευτερόλεπτα πριν πραγματοποιηθεί η πρώτη δοκιμή της από τον αμερικανικό στρατό αντιλήφθηκε την παρουσία ενός νεαρού στο πεδίο βολής. Ετρεξε αμέσως να τον σώσει. Ο μεγάλος ανταγωνιστής του και πρώην συνεργάτης του βρήκε την ευκαιρία να πατήσει τότε το κουμπί, για να τον ξεκάνει. Η έκθεσή του στις ακτίνες γάμμα αντί να τον σκοτώσει άρχισε να τον μεταμορφώνει περιστασιακά και χωρίς προειδοποίηση σε ένα θηριώδες γκρι πλάσμα σε ακόμα μια μεταφορά του λογοτεχνικού ζεύγους Δόκτορ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ. Από τότε ο Hulk ακροβατεί ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση του και το πράσινο κτήνος με την τεράστια δύναμη. Πιο τραγική είναι η ιστορία των X-Men, μια μοναδική παραβολή για τη διαφορετικότητα και τον ρατσισμό. Μεταλλαγμένοι όλοι τους, αναγκάζονται ουσιαστικά να ζουν υπό την κηδεμονία του ανάπηρου καθηγητή Xavier που προσπαθεί να τους εκπαιδεύσει και να τους μάθει να χαλιναγωγούν και να ελέγχουν τις δυνάμεις τους. Ενας από αυτούς αποκαλείται The Beast (το Κτήνος), ενώ κανείς τους δεν είναι αποδεκτός από τους ανθρώπους, όσο κι αν αυτοί πασχίζουν να προστατέψουν τη Γη από τον αδίστακτο Magneto. Εξίσου τραγική φιγούρα και ο Silver Surfer, δυστυχισμένος και θλιμμένος, αναγκασμένος να περιφέρεται αέναα στο σύμπαν πάνω στην ασημένια σανίδα του μετά τη φαουστική συμφωνία του με τον «πλανητοκαταστροφέα» Galactus, για να σώσει τον δικό του πλανήτη. Ολες αυτές οι σεναριακές καινοτομίες και η επινόηση ενός υπερηρωικού σύμπαντος όπου δε βασιλεύει ο μανιχαϊσμός, αλλά τα πάντα απαιτούν δεύτερες σκέψεις και έχουν ένα βαθύτερο περιεχόμενο και νόημα ήταν έργο του Stan Lee. Τα υπερηρωικά κόμικς άλλαξαν για πάντα κατεύθυνση ή μάλλον απέκτησαν πολλές κατευθύνσεις. Επιτρέποντας στους δημιουργούς των επόμενων δεκαετιών να επεκτείνουν τους πειραματισμούς και εν τέλει να στρέψουν τη θεματολογία σε πιο ενήλικα ζητήματα με πιο έντονο κοινωνικό περιεχόμενο. Η δεύτερη επανάσταση ακολούθησε το 1986 από τους Alan Moore και Dave Gibbons με τους «Watchmen» και τον Frank Miller με τον «Σκοτεινό Ιππότη», που αποδόμησαν και επαναδόμησαν σε νέα θεμέλια το υπερηρωικό είδος. Ενα είδος που θα χρωστά για πάντα την επιβίωσή του και την ανεξάντλητη δυναμική του στον Stan -The Man- Lee. Πηγή

Η φαντασία και η γοητεία της υπερβολής έγραψαν Ιστορία Ο Σταν Λι (1922-2018) και στο φόντο η φιγούρα του Σπάιντερμαν, του διαχρονικού ήρωα που δημιούργησε το 1962 και κατέκτησε τον κόσμο των κόμικς. Ερωτήματα και αμφιβολίες. Αυτά προκαλούσαν οι ήρωες που γεννούσε η φαντασία του Αμερικανού συγγραφέα κόμικς Σταν Λι και έπαιρναν ζωή στις σελίδες των κόμικς της Marvel. Ποιος θα ήταν ο Σπάιντερμαν χωρίς τις προσωπικές του ενοχές; Είναι σίγουρα με τους καλούς ο Χουλκ; Πως γίνεται και ένας εγωπαθής εκατομμυριούχος που πουλούσε όπλα να βάζει τη στολή του Αϊρονμαν; Πόσο ψυχικά ασταθής είναι ο μοναχικός Γούλβεριν όταν δεν βρίσκεται ανάμεσα στους X-Men; Οι χαρακτήρες του Σταν Λι, που πέθανε την περασμένη Δευτέρα σε ηλικία 96 ετών, δεν είχαν μόνο κοστούμια και υπερδυνάμεις, αλλά ήταν γεμάτοι ψεγάδια. Υπέφεραν από κατάθλιψη, ήταν κοινωνικά απομονωμένοι, σκοτεινοί, εγωκεντρικοί, γεμάτοι αδυναμίες πίσω από τη μάσκα τους. Μαζί τους οι βεβαιότητες ήταν σαν το σώμα του Μίστερ Φαντάστικ: καμωμένες από λάστιχο. Γι’ αυτό όμως οι ήρωές του έγιναν διαχρονικοί. Ηταν φτιαγμένοι από ανθρώπινο υλικό. Οι ήρωες του σημάδεψαν τη βιομηχανία των κόμικς και διέσωσαν τον κόσμο του φανταστικού από την απαξίωση τη δεκαετία του ’60. Η αναβίωσή τους μέσα από τον κινηματογράφο και η μεγάλη τους αποδοχή απέφεραν εκατομμύρια δολάρια στα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ και καθιέρωσαν τον μεγάλο παραμυθά σε ένα ευρύτερο κοινό. Οι cameo εμφανίσεις του έγιναν μέρος της παράδοσης, ένα εσωτερικό αστείο, μεταξύ του Λι και των πιστών θαυμαστών του, μια δήλωση ότι είναι και αυτός εκεί. Ο Σταν Λι συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με τη Marvel, την εταιρεία που καθιέρωσε στη συνείδηση των φαν και ήταν ο αιώνιος «αντίπαλος» απέναντι στην DC των Σούπερμαν και Μπάτμαν. Ο Σταν Μάρτιν Λίμπερ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1922 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και με την οικογένειά του έζησε την οικονομική κρίση του 1930. Διάβαζε Σαίξπηρ, Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και Μαρκ Τουέιν και έβλεπε τις ταινίες του Ερολ Φλιν. Πέρασε από διάφορες μικροδουλειές όταν τελείωσε το σχολείο στο Μπρονξ, μέχρι που μέσω ενός συγγενή του βρήκε μια δουλειά γραφείου στην Timely Publications του Μάρτιν Γκούντμαν, έναν εκδοτικό οίκο που έμπαινε στα κόμικς από τον χώρο των περιοδικών. Εκεί γνώρισε τον θρυλικό σχεδιαστή Τζακ Κίρμπι (1917-1994), ο οποίος, μαζί με τον Τζο Σάιμον, είχαν σχεδιάσει τον Κάπτεν Αμέρικα, που, λόγω του πολέμου, είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στο νεανικό κοινό. Ο νεαρός τότε Λι άρχισε να βοηθάει αρχικά στο γράψιμο των ιστοριών, συμπληρώνοντας τα εύκολα κενά μεταξύ των διαλόγων, ενώ όταν το δίδυμο Κίρμπι - Σάιμον άλλαξε στρατόπεδο ο Σταν Λι έγινε ο αρχισυντάκτης των εκδόσεων. «Σχεδόν ό,τι έχω γράψει θα μπορούσα να το τελειώσω με την πρώτη προσπάθεια. Είμαι γρήγορος συγγραφέας, ίσως όχι ο καλύτερος αλλά ο γρηγορότερος», έλεγε σε συνεντεύξεις του. Το πρόβλημα στον χώρο ήρθε το 1954 με καμπάνια κατά της «ανηθικότητας» των κόμικς. Η Αμερική ανησυχούσε για τα πιθανά ομοφυλοφιλικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλούσε στους νέους το «ζευγάρι» των Μπάτμαν και Ρόμπιν. Η βιομηχανία συμμορφώθηκε με τη δημιουργία της Comic Code Authority, μιας μορφής αυτολογοκρισίας, που όμως έκανε τα κόμικς βαρετά και τους ήρωες «χάρτινους», κρατώντας τους μακριά από τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Τότε ο 30χρονος Λι είχε μία από εκείνες τις καθοριστικές στιγμές για τη ζωή ενός ανθρώπου. Κουρασμένος από την ανακύκλωση παρόμοιων ιστοριών, θεώρησε ότι ήταν η ώρα να φύγει από τον χώρο. Η σύζυγός του Τζόαν Μπούκοκ, που πέθανε το 2017, του πρότεινε πριν παραιτηθεί να γράψει μια ιστορία όπως θα την ήθελε ο ίδιος. Η εταιρεία του Γκούντμαν, η σημερινή Marvel, είχε μόλις εκδώσει τις ιστορίες του Φλας. Συμφώνησε όμως να φέρει και εκείνος νέους υπερήρωες για μια τελευταία φορά. Ηταν όμως μόνον η αρχή. Το 1961 ο Σταν Λι με τον Τζακ Κίρμπι, που είχε στο μεταξύ επιστρέψει, δημιούργησαν τους «Τέσσερις Φανταστικούς»: την πρώτη ομάδα υπερηρώων με οικογενειακούς δεσμούς, χωρίς μυστικές ταυτότητες, με εσωτερικές κόντρες και το «Πράγμα», τον παντοδύναμο χαρακτήρα με το πορτοκαλί σώμα αλλά και καταδικασμένο να υποφέρει από τις υπερδυνάμεις του. Και οι τέσσερις αποδείχθηκαν υπέροχοι και μεγάλη επιτυχία. Το 1962 ένας νεαρός ντροπαλός έφηβος, θύμα μπούλινγκ θα λέγαμε σήμερα, που δεν τον πρόσεχε το κορίτσι που λάτρευε, τσιμπιέται από μια μεταλλαγμένη αράχνη και ο Πίτερ Πάρκερ γίνεται ο Σπάιντερμαν. Το απόλυτο χιτ της Marvel που έγινε ταινία και μιούζικαλ δημιουργήθηκε από τον Σταν Λι και τον εικονογράφο Στιβ Ντίτκο (1927-2018), ο οποίος δεν μνημονεύεται συχνά. Ο Σπάιντερμαν είχε χιούμορ, ο Σίλβερ Σέρφερ φιλοσοφούσε για το κλίμα και την οικολογία στον πλανήτη Γη, ο Αϊρονμαν ήταν κατά καιρούς αγενής, ο Δόκτωρ Ξαβιέ συχνά σαρκαστικός, το «Πράγμα» μιλούσε τη γλώσσα του εργατικού κόσμου. Ο Σταν Λι ήταν στο στοιχείο του. Για πολλά χρόνια, ωστόσο, ο Λι τροφοδοτούσε την προσωπική του φήμη αλλά παραγνώριζε ή απέρριπτε τη συμβολή των εικονογράφων και άλλων καλλιτεχνών στη δημιουργία των διάσημων ηρώων του. Ο Ντίτκο έφυγε από τη Μάρβελ το 1966 και ακολούθησε ο Κίρμπι το 1969, στον οποίο δεν αναγνωρίστηκαν δικαιώματα στους χαρακτήρες που συνδημιούργησε με τον Σταν Λι κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μόλις το 2014 η Marvel και οι κληρονόμοι του Τζακ Κίρμπι κατέληξαν σε ένα νομικό συμβιβασμό για τα δικαιώματα από τις κινηματογραφικές παραγωγές. Το 1990 ο Λι έγινε επίτιμος πρόεδρος της Marvel και μετά ακολούθησε μια δική του πορεία ιδρύοντας τη Stan Lee Media (που χρεοκόπησε) και το 2001 την POW! Entertainment. Πάντως χρήματα από τις ταινίες της Marvel δεν είδε πριν από το 2005, όταν κέρδισε έναν δικαστικό συμβιβασμό με την εταιρεία αξίας 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ήρθαν στη δημοσιότητα μαρτυρίες που περιέγραφαν διαμάχες μεταξύ του ιδίου, της κόρης του Τζέι Σι Λι και ανθρώπων του περιβάλλοντός του αναφορικά με τα περιουσιακά του στοιχεία. Η κόρη του δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ότι ο πατέρας της ετοίμαζε ένα νέο υπερήρωα, τον Dirt Man, που θα έκανε τη βρώμικη δουλειά. Ο,τι πρέπει για την εποχή μας. Πηγή

Ο Βασίλης Τσίγκας μέσω του Gazzetta Weekend Journal αποτίει φόρο τιμής στον μεγαλύτερο σούπερ ήρωα του κόσμου των κόμικ, τον μακρινό θείο εκατομμυρίων παιδιών, τον αξεπέραστο Σταν Λι. Αγαπητέ «κύριε» Λι, Η αλήθεια είναι ότι δεν σας ήξερα προσωπικά. Δεν είχα μιλήσει ποτέ μαζί σας, δεν σας είχα δει από κοντά, δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Σας γνωρίζω όμως… Πολύ καλύτερα απ’ όσο θα γνωρίσω πολλούς από τους φίλους μου. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μαζί στο ίδιο δωμάτιο, όμως ήσασταν εκεί δίπλα μου απ’ όταν ήμουν ένας πιτσιρικάς που με το ζόρι μπορούσε να διαβάσει, όμως ξεφύλλιζε τα κόμικ σας, επειδή μου άρεσαν οι εικόνες! Δεν παίξαμε ποτέ μαζί, όμως όταν εγώ έκανα τον Iceman, ο φίλος μου ο Χάρης τον Spider-man και η μικρή του αδερφή την Firestar, εσείς ήσασταν μάλλον ο κακός που προσπαθούσαμε να σταματήσουμε, γκρεμίζοντας το μισό σπίτι. Ο Χάρης επειδή προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στους τοίχους, εγώ επειδή πέταγα παγάκια παντού και η μικρή Δημητρούλα επειδή… Ε, Firestar λεγόταν ο χαρακτήρας της, καταλαβαίνετε… Όταν τα υπόλοιπα παιδάκια στο σχολείο συμπεριφερόντουσαν και μιλούσαν άσχημα κι εγώ δεν καταλάβαινα γιατί, δεν βρεθήκατε ποτέ εκεί ο ίδιος για να με βοηθήσετε. Στο σπίτι όμως μετά, διάβαζα τις ιστορίες των X-Men και του Captain America και άρχιζα να καταλαβαίνω ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια όχι και πώς πρέπει να προστατεύεις τον πιο αδύναμο. Η αλήθεια είναι ότι σας έμαθα, μεγάλος πια, όταν σας είδα στην πρώτη ταινία των X-Men το 2000. Τότε που διάβασα μετά, ότι ο δημιουργός τους έκανε ένα cameo. Τότε, δεν ήξερα καν τι είναι το cameo. Ήμουν 14, συγχωρέστε με. Μετά σας είδα και στον πρώτο Spiderman, στις υπόλοιπες ταινίες των X-Men, στα επόμενα Spiderman, στον Iron Man, στον Thor, τον Hulk, στους Avengers κλπ. Τότε μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για εσάς. Μέχρι εκείνο το σημείο, ήξερα τους κόσμους που είχατε δημιουργήσει. Τους ήξερα, γιατί μεγαλώνοντας, ζούσα ανάμεσα σ’ αυτούς και στον κανονικό. Κι αυτό ήταν εντάξει. Γιατί εσείς το κάνατε να είναι εντάξει. Γιατί, μεγαλώνοντας, δεν κωλώσατε (συγγνώμη για τη γλώσσα μου), όταν όλοι σας κοροϊδεύανε. Γιατί, ακόμα και όταν εσείς ο ίδιος ντρεπόσασταν να δηλώσετε το επάγγελμά σας, συνεχίζατε να το κάνετε. Γιατί, όταν όλα ήταν εναντίον σας και δεν είχατε αρκετά χρήματα και ήσασταν έτοιμος να πτωχεύσετε, δεν τα παρατήσατε, αλλά φτιάξατε τους Fantastic Four. Όταν έμαθα, ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, που με τόσο πάθος ακολουθούσα τις περιπέτειές τους σε όλη μου τη ζωή, ήταν φτιαγμένοι από τον ίδιο άνθρωπο, αλήθεια δεν το πίστεψα στην αρχή. Συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι η φαντασία ενός ανθρώπου, μπορούσε να γεννήσει τόσους διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, έκανα λάθος. Γιατί εσείς ήσασταν που μας μάθατε, ότι η φαντασία δεν έχει όρια. Όταν, λοιπόν, καθόμουν πιτσιρικάς στο δωμάτιό μου και είχα στα χέρια μου μια φιγούρα του Spiderman και τίποτα άλλο, ήταν η δική σας φαντασία που έτρεφε τη δική μου και μπορούσα να παίζω για ατελείωτες ώρες! Να δημιουργώ σενάρια, να φτιάχνω κακούς από μαξιλάρια και φωτιστικά, να σώζω αδύναμους αόρατους ανθρώπους. Όταν ήμουν εκείνος ο πιτσιρικάς, οι μεγαλύτεροι ήρωές μου, ήταν οι χαρακτήρες που φτιάξατε. Όταν μεγάλωσα κι έμαθα για εσάς, κατάλαβα ότι ο πραγματικός σούπερ ήρωας ήσασταν εσείς ο ίδιος. Και όταν πήγαινα στον κινηματογράφο να δω τις ταινίες των «παιδιών» σας, η στιγμή που περίμενα ήταν αυτά τα 10-15 δευτερόλεπτα που εμφανιζόσασταν εσείς. Όταν έμαθα ότι πεθάνατε, στεναχωρήθηκα, αλλά όχι τόσο πολύ. Μεταξύ μας, ήσασταν και 95 ετών, το περιμέναμε κι εμείς, αλλά φαντάζομαι κι εσείς. Δεν ήταν όμως η ηλικία σας ο λόγος. Αυτό που μου προσέφερε παρηγοριά, ήταν η αγάπη που λάβατε όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ότι προλάβατε να δείτε τους ήρωές σας παντού! Ήταν ότι οι κόποι σας και το όνειρά σας ανταμείφθηκαν! Ήταν ότι είχε happy end η προσωπική σας ιστορία! Ήταν ότι μόλις έγινε γνωστή η είδηση, άρχισε να βαράει το κινητό μου από μηνύματα φίλων. «Πέθανε ο Σταν», «Πέθανε ο αρχηγός». Ναι, λοιπόν, κ. Λι. Δεν σας ήξερα προσωπικά. Για μένα, όμως, όπως και για εκατομμύρια παιδιά, ήσασταν μέσα στη ζωή μας από παιδάκια. Με έναν τρόπο, μας μεγαλώσατε. Ήσασταν εκείνος ο μακρινός θείος, που μας μάζευε γύρω του και μας έλεγε μαγικές ιστορίες για ανθρώπους που σκαρφαλώνανε τοίχους και πετάγανε φωτιές και διάβαζαν μυαλά και γινόντουσαν λάστιχο και και και… Και όσο μας λέγατε αυτές τις ιστορίες, τόσο περισσότερο κολλάγαμε, τόσο περισσότερο αφήναμε την φαντασία μας να τρέχει. Νιώθω ότι ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Αλλά θα σας το πω κι ας είναι έτσι. Σας ευχαριστώ. Για όλους τους ήρωες που δημιουργήσατε, για όλους τους φίλους που μας προσφέρατε, για όλα τα μαθήματα που μας διδάξατε. Excelsior! Και το σχετικό link...

Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...

Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ & ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΑΡΕΝΟΧΛΕΙ, πυροβολεί, και μαχαιρώνει κόσμο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Έχει αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Ένας απ’ αυτούς, τον οποίο δεν μπορεί να θυμηθεί ακριβώς, είναι ο Θάμπερ, ο οποίος εμφανίζεται στα ξαφνικά και τον κάνει λιώμα στο ξύλο. Ποια σχέση έχει το παρελθόν του Ντέντπουλ με αυτόν τον μπρατσωμένο τραμπούκο; Και τι τρέχει με τον Κέιμπλ, την Ντόμινο και τους άλλους στο εξώφυλλο; Θα είναι κι αυτοί στην ιστορία; (Ναι, θα είναι!) Ο συνδημιουργός του χαρακτήρα, Rob Liefeld, συνεργάζεται με τους Chris Sims και Chad Bowers (“X-Men’92”) για να δείξει πώς ο μεγαλύτερος ήρωάς του (εντάξει, αυτό κάντε πως δεν το ακούσατε) τρώει το ξύλο της ζωής του! Ρίξτε μια ματιά – πριν ΣΑΣ βρει ο Ντέντπουλ! ---------------------------------------------- Ενδιαφέρουσα ιστορία, με λιγότερες σελίδες από ότι έχουμε συνηθίσει από τους τόμους που κυκλοφορούν τελευταία και συνεπώς φτηνότερη. Πρόκειται για ένα graphic novel που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ στις αρχές του 2017. Ο Rob Liefeld, ο άνθρωπος που μετέτρεψε τους New Mutants σε Χ-Force, συνδημιουργός των Deadpool και Cable και ένας από τους ιδρυτές της Image Comics είναι παλιά καραβάνα και πετυχαίνει να δώσει μια γεύση αρχών της δεκαετίας του 1990 στο κόμικ, βοηθούμενος και από τους συν-σεναριογράφους Chris Sims and Chad Bowers οι οποίοι έμαθαν κι αυτοί καλά την δεκαετία του '90 μέσω της ενασχόλησης τους στη σειρά Χ-ΜΕΝ'92. Αυτή η ρετρό αίσθηση που αποπνέει το κόμικ είναι για μένα κάτι το θετικό, για άλλους όμως μπορεί να είναι αρνητικό. Ο Liefeld παρουσίαζε τον Deadpool περισσότερο ως έναν δολοφόνο που κάνει αστεία (σπάιντερμαν με όπλα είχαν πει κάποιοι), παρά ως παρανοϊκό γελωτοποιό όπως εμφανίζεται στις σύγχρονες ιστορίες του, και η ίδια συνταγή ακολουθείται κι εδώ, συνεπώς θα δείτε έναν πιο σοβαρό Deadpool από αυτόν που έχουμε συνηθίσει τώρα τελευταία. Το μόνο έξτρα υλικό που περιέχει είναι μια σελίδα με τις βιογραφίες των συντελεστών. Η έκδοση της Anubis άψογη, fans του Deadpool, σπεύσατε!

Συνδημιουργός των πιο δημοφιλών Marvel χαρακτήρων και ακούραστος μιντιακός εκπρόσωπος των ιστοριών του, ο Stan Lee πέθανε στα 95 αλλά το σύμπαν του θα ζει για πάντα. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως ο Stan Lee πέτυχε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από το να δημιουργήσει πρακτικά σύσσωμο το σύμπαν υπερηρώων που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στο μαζικό entertainment, οπότε ας περιοριστώ στο να ξεχωρίσω κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει αληθινά θαυμαστό: Τον συνεπή τρόπο με τον οποίον, ξανά και ξανά, φορά μετά τη φορά, δεκαετία μετά τη δεκαετία, κατάφερνε να προσαρμόζει το περιβάλλον του στις δικές του ευαισθησίες και εμμονές. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη επίδρασης από αυτή; Ο Stan Lee τον Μάιο του 1988 (AP Photo/Nick Ut) Στα 19 του έγινε προσωρινός editor της Timely Comics, της εταιρείας που μετέπειτα (με τον ίδιο σταθερά σε θέση αρχισυντάκτη) θα μετεξελισσόταν στη σημερινή Marvel. Οι αρμοδιότητές του ξεκινώντας εκεί περιλάμβαναν το γέμισμα των δοχείων με μελάνι, και μέσα σε δύο χρόνια ήταν υπεύθυνος ιστοριών. Στο στρατό, όπου υπηρέτησε στις αρχές των ‘40ς, κατείχε μια θέση που ονομαζόταν ‘playwright’, μια θέση που μόνο 9 άνθρωποι σε όλο τον αμερικάνικο στρατό κατείχαν, με καθήκοντα όπως τη δημιουργία καρτούν, σλόγκαν και εκπαιδευτικών φιλμ. Αργότερα, στα μέσα των ‘50ς με το αγαπημένο του είδος (των υπερηρώων) σε ύφεση και την εταιρεία τώρα να ονομάζεται Atlas, αναγκαζόταν να γράφει ιστορίες σε είδη όπως ρομάντσο, γουέστερν και μεσαιωνική περιπέτεια, τίποτα από τα οποία δεν τον εξέφραζε. Στα όρια της παραίτησης, αυτός του ο εκνευρισμός οδήγησε στο μεγαλύτερο δημιουργικό ξέσπασμα στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς, ξεκινώντας από τους Fantastic Four το 1961. Είναι ένα είδος φυσικού ταλέντου ή χαρίσματος, το να μπορείς αβίαστα να μεταβάλεις τις συνθήκες γύρω σου με τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες σου- ίσως ο Stan Lee ήταν όντως ένας αληθινός υπερήρωας; Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του ‘22 στο Μανχάταν με το όνομα Stanley Martin Lieber, γιος ρουμάνων μεταναστών. Ο πατέρας του δυσκολευόταν να βρει δουλειά μετά το κραχ και στη διάρκεια της εφηβείας του, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τον αδερφό του και οι γονείς του κοιμόντουσαν στον καναπέ. Ίσως ήταν αυτό του το περιβάλλον, η εργατική τάξη, οι μετανάστες γονείς, τα αληθινά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το αυθεντικό μητροπολιτικό urban σκηνικό, που του έδωσε τα εφόδια και το βλέμμα ώστε να προσεγγίσει τους υπερήρωες με τον τρόπο που το έκανε. Όταν η DC συνάντησε επιτυχία με τους ήρωές της στα ‘50ς, ο Lee κλήθηκε να απαντήσει από το πόστο του στην -πλέον- Marvel, δημιουργώντας ήρωες-απάντηση σε εκείνους της DC. Και το έκανε, παίρνοντας το υπερωικό αρχέτυπο και προσγειώνοντάς το στον κόσμο (του). Ο Spider-Man ξεκινά από το επιστημονικής φαντασίας high concept της ραδιενεργής αράχνης όμως περπατά και αναπνέει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι μαθητής που προσπαθεί να συντηρήσει μια δουλειά και τη θεία του, ζει την απώλεια, έχει καθημερινά εφηβικά προβλήματα. Οι Fantastic Four ταξιδεύουν το σύμπαν όμως στην καρδιά τους αποτελούν ένα οικογενειακό δράμα με όλες τις καθημερινές εντάσεις μιας συνηθισμένης οικογένειας. Οι X-Men, η πιο επαναστατική του δημιουργία, αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μια ισχυρά αλληγορική περιπέτεια ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο, μια αντιρατσιστική παραβολή τόσο ισχυρή που το μήνυμά της μεταφέρεται -αναγκαστικά, πάντοτε!- αυτούσιο σε κάθε νέα εκδοχή του μύθου. Έχει γραφτεί πως οι υπερήρωες της DC ήταν το αντίστοιχο των μεγάλων στουντιακών παραγωγών και οι υπερήρωες του Stan Lee ήταν η νουβέλ βαγκ - δεν ξέρω αν θα έλεγα ποτέ νουβέλ βαγκ τους Fantastic Four και τον Spider-Man, όμως σίγουρα θα τους τοποθετούσα στο άκρο μιας άλλης αναλογίας: Είναι οι αμερικάνικες ταινίες ενηλικίωσης ανθρώπων της διπλανής πόρτας που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στα ‘80s (με δουλειές όπως του John Hughes) και μετέπειτα ακολουθώντας την ανεξάρτητη έκρηξη του Σάντανς, και που καθόλου τυχαία έχουν μεταδώσει πλέον το δημιουργικό τους DNA στις σημερινές Marvel υπερπαραγωγές κλείνοντας έτσι αναπάντεχα αυτό τον κύκλο. Το να αποδώσει βέβαια κανείς στον Stan Lee όλο το credit για αυτές τις δημιουργίες θα ήταν ανειλικρινές και άδικο. Η μέθοδός του, κι αυτή ακόμα επαναστατική (όπως, τελικά, κάθε τι έκανε), γνωστή ως Marvel method, τοποθετούσε εξαιρετικά μεγάλο βάρος στους σχεδιαστές συνεργάτες του. Σπουδαίοι δημιουργοί όπως ο Jack Kirby κι ο Steve Ditko είναι εξίσου σημαντικοί συν-δημιουργοί των παραπάνω ηρώων όσο κι ο ίδιος ο Stan Lee, με τον ίδιο τρόπο που αργότερα γράφονταν κι οι περιπέτειές τους: Με τον σεναριογράφο να παραδίδει μια συμπαγή περιγραφή της πλοκής, αφήνοντας τους καλλιτέχνες να καθορίσουν την, ας πούμε, σκηνοθεσία του επεισοδίου και το ρυθμό της εξέλιξης, αναλαμβάνοντας πάνω στο ολοκληρωμένο σχέδιο να γράφει τα μπαλονάκια διαλόγων και κάθε άλλο τυχόν κείμενο. Σε αυτό το πνεύμα, βρήκα τρομερά γλυκό και εύστοχο το σχέδιο tribute του κομίστα Ηλία Κυριαζή: (Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τουλάχιστον ισοδύναμης σχέσης του Lee με τους σχεδιαστές είναι το run του στο ‘Thor’. Τα δημιουργικά ηνία ανήκουν τόσο ξεκάθαρα στον Jack Kirby, που σταδιακά ανέλαβε ξεκάθαρα την πλοκή οδηγώντας την ιστορία σε ένα κοσμικό κρεσέντο το οποίο ουσιαστικά συνεχίστηκε κατά τη μεταγραφή του Kirby στην DC, όπου και δημιούργησε την ανυπέρβλητη σάγκα των New Gods - αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποια άλλη συγκυρία.) Σε όλη αυτή την πορεία ετών, δεκαετιών, ο Stan Lee ήταν κάτι παραπάνω από δημιουργός και συν-σεναριογράφος των δημοφιλών περιπετειών. Ήταν και κάτι σαν δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιοφυής πωλητής του ίδιου του προϊόντος του. Εισήγαγε τη στήλη Stan’s Soapbox όπου προμόταρε ό,τι ήθελε, συνομιλούσε με αναγνώστες, πρόσφερε απόψεις για ότι έκρινε απαραίτητο. Υπέγραφε με το δημοφιλές του motto “Excelsior!” το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί επειδή ήταν κάτι δύσκολο να αντιγράψει κάποιος ανταγωνιστής του, επειδή -λέει- πολλοί δεν ήξεραν καν πώς γράφεται. Ήταν πάντα μοναδικός, ενθουσιώδης ως περσόνα, ένας δημιουργός που ήταν ταυτόχρονα αφεντικό που ήταν ταυτόχρονα κινούμενη διαφημιστική πινακίδα. Όλα αυτά τα έκανε στα ‘60ς - όλοι εμείς αυτά καλούμαστε σήμερα να τα κάνουμε στα ‘10ς. Παράλληλα, εισήγαγε άφοβα ένα προοδευτικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας στις ιστορίες του, με τρόπο που σήμερα θα έκανε αναμφίβολα πολύ κόσμος να μιλά για ΠΟΛΙΤΚΛΙΚΟΡΕ και να φωνάζει πως Κρατάται την πολιτικοί έκςο από τα κΟμικς!!,..,. Από ένα παλιό του Soapbox το 1968: Στην πορεία, αποτέλεσε και βασικό παράγοντα στην σταδιακή εξασθένηση του Comics Code, μιας φρικτής σύμβασης στην οποία υπάγονταν όλες οι εκδόσεις κόμικς στις ΗΠΑ μέχρι και αναίτια πρόσφατα. Η Comics Code Authority ήταν ουσιαστικά ένα όργανο αυτο-λογοκρισίας των εκδοτών που μάλλον επήλθε ως συνέπεια της έκδοσης του “Seduction of the Innocent”, ενός βιβλίου του 1954 που προειδοποιούσε για την επιβλαβή επιρροή των κόμικς στους νέους. Κάθε εταιρεία έπρεπε να υποβάλει τα υπό έκδοση κόμικς στην αρχή προς έγκριση, ώστε να υπακούει σε μια σειρά αυστηρών, συντηρητικών κανόνων που μεταξύ άλλων απαγόρευαν την απεικόνιση χρήσης ναρκωτικών. Ο Stan Lee, ενεργώντας σύμφωνα με την επιθυμία του Υπουργείου Παιδείας, έγραψε το 1971 μια εκπαιδευτική ιστορία για τον εθισμό στο Spider-Man- όταν ο Κώδικας έκρινε την ιστορία ακατάλληλη, ο Lee προχώρησε στην κυκλοφορία χωρίς την στάμπα της έγκρισης στο εξώφυλλο. Ήταν ο πρώτος τριγμός που αρχικά έφερε την χαλάρωση κάποιων κανόνων και σταδιακά την εξασθένηση της ισχύος της αρχής. (Πολύ σταδιακά βέβαια: Οι εταιρείες πειραματίστηκαν με ενήλικο περιεχόμενο που δεν ενέπιπτε στον Κώδικα με υπο-εταιρείες όπως τη Vertigo στα ‘90s. Η Marvel εγκατέλειψε τον Κώδικα το 2001, η DC μόλις το 2011, καθιστώντας τον πλέον οριστικά ανενεργό.) Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε πως τίποτα από αυτά δε συνέβη με κάποια ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά του Stan Lee. Δεν είχε ποτέ σκοπό να γκρεμίσει τον Κώδικα, ήθελε απλώς να μπορέσει να δημιουργήσει τον χώρο για να γράφει τις ιστορίες του- ότι δηλαδή έκανε πάντα, σε όλη του την καριέρα. Και που συνέχισε να κάνει. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενεργός παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και μετά τη δύση της δημιουργικής περιόδου του. Τα κόμικς που επέβλεπε μέχρι και πρόσφατα ή η συμμετοχή του σε ριάλιτι πειράματα δεν διεκδικούν κάποια δάφνη ποιότητας, αλλά μέχρι τα 95 του ο άνθρωπος ήταν εκεί έξω προσπαθώντας να βρίσκεται στην αιχμή της κουλτούρας που βοήθησε να σχηματιστεί. Οι μετέπειτα γενιές αναγνωστών ή θιασωτών της σύγχρονης ποπ κουλτούρας είναι πιο πιθανό πάντως να τον έμαθαν ως σύμβολο της Marvel και του ευρύτερου brand της, μέσα από την εμβληματική του υπογραφή που συνοδεύει τις εκδόσεις της εταιρείας ή -πιθανότερα- χάρη στα cameos του σε κάθε ταινία με ήρωες της Marvel, είτε τους δημιούργησε είτε όχι. Από όλα τους, εκείνο μετά τα credits τέλους του ‘Guardians of the Galaxy vol. 2’ έμοιαζε πάντα ως πρώιμος αποχαιρετισμός: Είναι αλήθεια. Ο Stan Lee πάντα θα έχει κι άλλες ιστορίες να πει. 5 κόμικς του Stan Lee που αξίζει να διαβάσεις FANTASTIC FOUR #1-100 Το θρυλικό run των Lee/Kirby που θεμελίωσε όχι μόνο τους χαρακτήρες της οικογένειας Richards αλλά και πρακτικά όλη τη βάση της μυθολογίας του σύμπαντος της Marvel. SILVER SURFER: PARABLE Μίνι σειρά για τον Silver Surfer σε σχέδιο του θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Moebius. Ο Lee εδώ γράφει μια ιστορία πιο μελαγχολική, πιο φιλοσοφικών προθέσεων, με τον Silver Surfer άλλοτε ως αντι-κήρυκα κι άλλοτε ως θεό, και για την ανθρωπότητα που φέρνει την ίδια της την καταστροφή. Το πιο αντιφατικό, απεγνωσμένα ουμανιστικό έργο ενός #βαθιά_προβληματισμένου Stan Lee. AMAZING SPIDER-MAN #1-100 Stan Lee, Steve Ditko, John Romita, η dream team της Marvel-ικής εφηβικής σαπουνοπεροφόρμουλας. THE X-MEN #1 Οι χαρακτήρες δε θα γίνονταν τα σύμβολα που είναι μέχρι και σήμερα παρά αργότερα, όταν θα τους αναλάμβανε ο μέγας Chris Claremont (αυτό κι αν είναι ένα θέμα που πρέπει να πιάσουμε σύντομα), όμως ήδη από αυτό το #1 το κεντρικό καστ είναι εκεί (Cyclops, Jean Grey, Iceman, Beast, Angel, Charles Xavier, Magneto) και το ίδιο κι η πανίσχυρη αλληγορία στην καρδιά του μύθου των μεταλλαγμένων. JUST IMAGINE… Το 2001 ο Stan Lee έγραψε για πρώτη φορά για τη DC, ένα προφανώς τεράστιας συμβολικής σημασίας event. Τα ίδια τα κόμικς, μια μίνι σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Stan Lee γράφει τα δικά του υποθετικά origin stories για τους διασημότερους ήρωες της DC, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή έστω καλό. Όμως αποτελούν ένα ακόμα παράθυρο στη δημιουργική περσόνα ενός θρύλου, και την ευκαιρία του για ένα παιχνιδιάρικο υποθετικό παιχνίδι με τη συνεργασία μερικών εκ των κορυφαίων σχεδιαστών της εποχής. O Stan Lee κι ο John Romita στα γραφεία της Marvel, τον Μάρτιο του 1975 (AP Photo) Και το σχετικό link...

Το 2014 η MARVEL κυκλοφορεί υπό μορφή Graphic Novel, την επετειακή έκδοση για το επικό Limited Series, "Marvel Super Heroes Secret Wars", έργο των Jim Shooter (σενάριο), Mike Zeck και Bob Layton (σχέδια). Μια κοσμική οντότητα, ο Beyonder, παρακολουθεί το σύμπαν της Marvel και εντυπωσιάζεται από την παρουσία των Υπερηρωων στην Γη και τις δυνατότητες τους. Έτσι - και καθαρά από καπρίτσιο - επιλέγει μια ομάδα Υπερηρώων και μια ομάδα Υπερκακών και τους μεταφέρει σε ένα μακρινό γαλαξία. Ο κόσμος που μεταφέρονται, είναι εξοπλισμένος με εξωγήινα όπλα και τεχνολογία. Ο Beyonder τους δηλώνει: "Καταστρέψτε τον αντίπαλο σας και όσα επιθυμείτε, θα είναι δικά σας. Τίποτα που ονειρεύεστε, δεν ειναι δύσκολο για μένα να το πραγματοποιήσω!" . Ο Πόλεμος αρχίζει Υπερήρωες όπως: Captain America, Captain Marvel, Hawkeye, Iron Man, She-Hulk, Thor, Wasp, Human Torch, Mister Fantastic, Thing, Spider-Man, Spider-Woman, Hulk, Colossus, Cyclops, Nightcrawler, Professor X, Rogue, Storm, Wolverine, απέναντι σε μια επίσης δυνατή ομάδα Υπερκακών όπως: Absorbing Man, Doctor Doom, Doctor Octopus, Enchantress, Kang the Conqueror, Klaw, Lizard, Molecule Man, Titania, Ultron, Volcana, Wrecking Crew και Galactus. Από τις κορυφαίες στιγμές του κόμικ, η εμφάνιση για πρωτη φορά, της μαύρης στολής του Spider-Man. Όμορφη στιβαρή έκδοση, με illustration χαρτί, extras και 336 σελίδες κλωτσοπατινάδας, που σίγουρα αξίζει να βρίσκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης, κάθε MARVEL fan!

Ο Οκτώβριος έχει γίνει εν πολλοίς μήνας Venom για την nerd κοινότητα. Μπορεί, όσο και να προσπάθησε ο Tom Hardy, η ταινία της Sony/Marvel να απογοήτευσε κοινό και κριτικούς, όπως αναμενόταν απ’ την αρχή, αλλά σε κάθε περίπτωση δημιούργησε ένα νέα ενδιαφέρον για τον Venom, ως comic χαρακτήρα, τον οποίο το ευρύ κοινό, το οποίο κυρίως παρακολουθεί τις κινηματογραφικές ταινίες, είχε να τον δει απ’ την πρώτη original τριλογία του κινηματογραφικού Spider-man με τον Tobby Maguire. Όσο, λοιπόν, δεν συζητήθηκε η ταινία Venom, από την άλλη τόσο πολύ έχουν κεντρίσει τελευταία το ενδιαφέρον της nerd κοινότητας τα comics του villain της Marvel. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, ήδη εδώ και μήνες έχει γνωρίσει τη σειρά Venom του Rick Remender, της οποίας μεγάλο κομμάτι εκδόθηκε απ’ το Οξύ, ενώ μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφορεί και ο τόμος Venom: Dark Origin του Zeb Wells μεταφρασμένος στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Anubis. Η δημιουργία αυτοτελών ιστοριών του Venom τα τελευταία χρόνια δεν έχει σταματήσει από πλευράς Marvel και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει πληθώρα νέων comic ιστοριών του χαρακτήρα, τα οποία αξίζουν την προσοχή μας. Μια απ’ τις πιο αξιοπρόσεκτες στιγμές των πιο πρόσφατων αυτοτελών comics του Venom, είναι η νέα σειρά του Donny Cates (Thanos Wins, Cosmic Ghost Rider, God Country) η οποία έκανε reboot τον χαρακτήρα, ο οποίος ξεκίνησε (όπως έκαναν φέτος και άλλοι ήρωες της Marvel) απ’ το #1. Ο νέος Venom του Cates έρχεται να μας αφηγηθεί μια νέα origin ιστορία του symbiote. Σε αυτό το νέο μύθο του symbiote κεντρικό ρόλο έχει ο Knull, ο οποίος κάνει πρώτη φορά την εμφάνισή του στο 3ο τεύχος, ενώ αφηγείται την ιστορία του στο 4ο τεύχος, το οποίο γι’ αυτό το λόγο είναι μέχρι στιγμής και το καλύτερο της σειράς. Ο Knull είναι ο θεός των symbiotes, ο οποίος εμφανίζεται στην Νέα Υόρκη με τη μορφή δράκου, αναζητώντας κάτι που θα τον ξανακάνει παντοδύναμο, όπως ήταν στο παρελθόν. Ο Knull είναι ένας πολύ τρομακτικός villain, ο οποίος θυμίζει στην όψη τον Δράκουλα. Η απεικόνισή του στο comic δίνει την αίσθηση ενός πανίσχυρου όντος, ο οποίος διαφεντεύει αμέτρητα symbiotes, με τα οποία μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε (από τον μυθικό του δράκο, μέχρι σπαθιά και ασπίδες). Έτσι ο θεός των symbiotes είναι σε θέση να εξαφανίσει ολόκληρους πλανήτες. Στο στήθος του έχει ένα κόκκινο σύμβολο, το οποίο απεικονίζει τον δράκο στον οποίο μεταμορφώθηκε για να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη. Αυτό το σύμβολο είναι παρόμοιο τόσο με το σύμβολο του Spider-man όσο και με του Venom, οπότε είναι μια ένδειξη των δημιουργών ότι ο villain Knull είναι κομμάτι του comic σύμπαντος του Spider-man. Αυτή την απειλή που γεννά η επίθεση του δράκου Knull καλείται να την αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο υπερηρωικό δίδυμο: ο Spider-man και ο Venom. Ο Spider-man, ο ήρωας, στο σύμπαν του οποίου δημιουργήθηκε ο Venom, πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με τον επί δεκαετίες εχθρό του, προκειμένου να πολεμήσουν ένα δράκο ξενιστή ενός πανίσχυρου symbiote, απέναντι στον οποίο μοιάζουν και οι δύο πολύ αδύναμοι. Ο Spider-man της ιστορίας είναι ο Mike Morales, ο οποίος, ως μαύρος Spider-man, δένει και αισθητικά με το σκοτεινό ύφος του comic. Σχεδιαστής στην πρώτη ιστορία της νέας σειράς είναι ο Ryan Stegman ο οποίος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα σκοτεινό σχέδιο, το οποίο εμπλουτίζεται με αντιθέσεις σε άσπρες και κόκκινες αποχρώσεις. Το σχέδιο του Stergman έχει έντονη αισθητική θρίλερ, η οποία αξιοποιείται εξαιρετικά στην σχεδιαστική αποτύπωση του Knull, του τρομακτικού villain, που είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το comic για να δικαιολογήσει τον σκοτεινό του κόσμο. Από την άλλη και η ιστορία του Eddie Brock αλλάζει στο νέο comic του Cates. Ο Brock του Cates είχε πεθάνει στο παρελθόν και τον επανέφερε στη ζωή το symbiote, το οποίο πλέον είναι ζωτικό κομμάτι του εαυτού του για να μπορεί να παραμένει στη ζωή. Όμως, το symbiote δεν είναι κάτι ξένο για τον Brock. Περισσότερο νιώθει ολοκληρωμένος ως ξενιστής του symbiote, παρά το νιώθει ως παράσιτο. Ο Brock δεν αλλάζει όποτε γίνεται Venom, αλλά περισσότερο ολοκληρώνεται (τουλάχιστον όσο καταφέρνει να διατηρεί τον έλεγχο). Ο Cates μιλώντας σε συνέντευξή του για τον Eddie Brock λέει: «Ο Eddie Brock, όταν περίπου έγινε αυτό που θα λέγαμε εμείς «ήρωας» στην ιστορία του, άρχισε να είναι αμετακίνητος στην υπόθεση του να προστατεύει τους αθώους. Γιατί; Από πού προέκυψε αυτό; Ποια είναι γι’ αυτόν η καθοριστική στιγμή, η αντίστοιχη με το θάνατο του Θείου Ben; Τι συνέβη στον Eddie; Τόσοι άλλοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί απ’ το symbiote και είχαν τρομοκρατηθεί από αυτό. Είναι τόσο τρομακτικό. Αλλά όχι ο Eddie. Αν πας πίσω και διαβάσεις αυτά τα comics, θα δεις ότι ο Eddie το αποδέχτηκε. Τι είδους χαρακτήρα μας δείχνει αυτό; Αυτά τα πράγματα για τα οποία δεν έχουμε συζητήσει ποτέ πραγματικά, για τα οποία δεν έχουμε αναρωτηθεί πραγματικά είναι γιατί ο Eddie νιώθει τόσο μόνος; Τι του συνέβη στην ανατροφή του και νιώθει τόσο εξαρτημένος και μάλιστα γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του χωρίς το symbiote; Ή γιατί νιώθει ανολοκλήρωτος χωρίς το άλλο του μέρος;» Έτσι, λοιπόν, ο Cates συνεχίζει την στροφή του Venom ο οποίος έχει μετατραπεί από villain σε anti-hero, μέσω του Brock. Μόνο που αυτή τη φορά ο Cates βάζει τον χαρακτήρα του αντιμέτωπο με έναν πανίσχυρο villain, πολύ πιο δυνατό από αυτούς που έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει ο Brock. Μάλιστα, σε αυτή τη μάχη ο Venom μειονεκτεί, αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει το symbiote ως πλεονέκτημα, αφού και ο εχθρός του έχει τις ίδιες δυνάμεις και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό. Κατά συνέπεια, ο Venom του Cates ξεκινάει μια μάχη μεταξύ symbiotes, ενάντια στον πιο ισχυρό χαρακτήρα του είδους τους, τον αυτοαποκαλούμενο God of symbiotes! Όπως έχει γίνει αντιληπτό, το νέο Venom αποκαλύπτει άλλη μια φορά το ταλέντο του Cates, του οποίου οι ιστορίες ξεχωρίζουν ανάμεσα στη μετριότητα στην οποία κινείται η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών τίτλων της Marvel. Ο Cates αποδεικνύει ότι διασκεδάζει απόλυτα τη νέα του δημιουργική ενασχόληση με τον Venom, αφού δεν περιορίζεται μόνο στην αυτοτελή σειρά του ήρωα, αλλά έχει αναλάβει και τα tie-ins Web of Venom. Το πρώτο τεύχος αυτής της σειράς, υπό τον τίτλο Ve ‘nam, είναι μια stand-alone ιστορία για την εμφάνιση του πρώτου symbiote στον πόλεμο του Βιετνάμ, με πρωταγωνιστές τον Nick Fury και Wolverine, οι οποίοι μας προσφέρουν ατελείωτη δράση! smassingculture.gr