Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εξάρχεια: Το Πικρό Νεράτζι- Ένα κόμικ για το άβατο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και αντιφάσεων «Ξέρεις, λένε πως όταν χτιζόταν η Αθήνα, υπήρχε ένα σχέδιο να γεμίσουν τους δρόμους με οπωροφόρα δέντρα. Μηλιές, λεμονιές, φαγητό παντού… αλλά όταν το έμαθαν οι αγρότες έγινε χαμός, στο τέλος δεν μας έμεινε τίποτα άλλο από τα πικρά νεράντζια… και η μυρωδιά» Τα Εξάρχεια έχουν τη δική τους θέση στην επικαιρότητα όχι μόνο της Αθήνας αλλά όλης της Ελλάδας. «Άβατο», «κέντρο παρανομίας», «χώρος αντιεξουσιαστών», είναι μερικές από τις φράσεις που συνοδεύουν τις δημοσιογραφικές αναφορές στην ιστορική γειτονία. Στο τέλος αυτών, πάντα βρίσκεται η καθιερωμένη ερώτηση: «πότε θα κάνει κάτι το κράτος;». Με αυτό τον τρόπο, τα Εξάρχεια πλαισιώνονται πάντα ως πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί προκειμένου να επανέλθει η τάξη και να ζήσουν «κανονικά» οι κάτοικοι τους αλλά και εμείς, οι πολίτες των υπόλοιπων περιοχών που απειλούμαστε από αυτή την κατάσταση. Ακόμα και αν δεν είχαν τα Εξάρχεια την αυταξία τους (που την έχουν), τα παραπάνω θα αρκούσαν για να κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την έκδοση στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Χαραμάδα, του κόμικ Εξάρχεια – Το Πικρό Νεράντζι (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Χαραμάδα), που κυκλοφόρησε αρχικά στη Γαλλία με τον τίτλο Εξάρχεια – L’ Orange Amere . Πώς προέκυψε ένα γαλλόφωνο κόμικ για τη διάσημη γειτονία; Μέσα από τη συνεργασία του Δημήτρη Μαστώρου, που γεννήθηκε και σπούδασε στις Βρυξέλλες αλλά μεγάλωσε στα Εξάρχεια, με τον Βέλγο συμφοιτητή του, Νικολάς Γουτέρς. Πρόκειται για την πρώτη τους έκδοση βιβλίου κόμικ, σε σχέδιο του Μαστώρου και σενάριο που επεξεργάστηκε ο Γούτερς, αξιοποιώντας τις αναμνήσεις από τα εφηβικά χρόνια που έζησε ο συνδημιουργός του στην περιοχή αλλά και τα πολλά ντοκιμαντέρ που έχουν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία. Τα Εξάρχεια βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας και δεν αποτελούν απλά ένα πλαίσιο. Ο Νίκος, ο πρωταγωνιστής, φτάνει από το εξωτερικό στην Αθήνα για να περάσει λίγες μέρες προτού μεταβεί στα νησιά για να ζήσει το ελληνικό καλοκαίρι. Θα μείνει μερικές μέρες στα Εξάρχεια στους θείους του που έχουν ένα καφέ στα Εξάρχεια και χρειάζονται βοήθεια, καθώς ο θείος του έχει προβλήματα υγείας. Πολύ γρήγορα θα τον τραβήξει η γειτονία, τα μέρη και οι άνθρωποι, συνήθειες που είχε ξεχάσει και άλλες, νέες. Μέσα από τις βόλτες του Νίκου γνωρίζουμε τα Εξάρχεια και τις ιδιαιτερότητες τους: συγκρούσεις με την αστυνομία Παρασκευή και Σάββατο, άνθρωποι όπως ο αγωνιστής Τζίμπης, ο ενθουσιασμός με τον Αστέρα Εξαρχείων και η φιέστα για τον υποβιβασμό, ένα σκυλί σε αναπηρικό καροτσάκι (εμπνευσμένο από τον Λουκάνικο) οι μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στην Αθήνα προσπαθώντας να περάσουν σε άλλες χώρες αλλά και οι ηρωινομανείς και ο δικός τους αγώνας επιβίωσης. Όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον γνώριμο για τον αναγνώστη: ο λόφος του Στρέφη, η πλατεία, τα στενάκια και, στο κέντρο όλων, το πάρκο Ναυαρίνου. Το πάρκο θα κεντρίσει την προσοχή του πρωταγωνιστή: ένας χώρος αλληλεγγύης, δημιουργίας αλλά και συγκρούσεων, με κάποιους από τους κατοίκους να στρέφονται επιθετικά ενάντια στους ναρκομανείς. Ο Νίκος θα εμπλακεί στη ζωή του πάρκου που ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της δημιουργίας του και πολύ γρήγορα το εξαρχειώτικο καλοκαίρι θα τον «ρουφήξει», κάνοντας τον να ξεχάσει τα σχέδια για τα νησιά. Ο αναγνώστης που έχει κάνει έστω και ελάχιστες βόλτες στην περιοχή, θα καταλάβει πόσο προσοχή έχει δοθεί στην απεικόνιση του χώρου. Το εκάστοτε καρέ δεν παρουσιάζει έναν οποιονδήποτε δρόμο των Εξαρχείων αλλά κάθε φορά ένα συγκεκριμένο δρόμο, μία συγκεκριμένη πλευρά της πλατείας. Παρόλο που το σχέδιο βασίζεται σε αδρές γραμμές και σε αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου, προσπαθεί να αποδώσει πιστά την περιοχή στις λεπτομέρειες της, που την κάνουν να ξεχωρίζει: γκράφιτι, πανό, αφίσες έχουν την τιμητική τους. Ο πιο φανατικός της περιοχής θα εντοπίσει και κάποιες ταμπέλες που έχουν αποδοθεί με ακρίβεια. Πολύ συχνά, οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στο περιθώριο καθώς παραγκωνίζονται από καρέ των Εξαρχείων υπό διαφορετικές γωνίες ή οι διάλογοι αποκόπτονται από τα πρόσωπα και παρουσιάζονται σαν να πλέουν στη θερινή ραστώνη της περιοχής. Είναι και τα Εξάρχεια, με αυτό τον τρόπο, ένας από τους πρωταγωνιστές και θέλει να πει τη δική του ιστορία. Κορυφαίες στιγμές αυτής της προσπάθειας είναι τα πανοραμικά πλάνα του πάρκου της Ναυαρίνου, ως ένας τόπος γιορτής σε αντίθεση με τη μουντάδα της γύρω πόλης. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν συντείνουν σε μία εξιδανίκευση των Εξαρχείων. Στην περιοχή μένουν πραγματικοί άνθρωποι μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με τις δικές του αντιθέσεις και προκλήσεις. Δίπλα στο γλέντι στου Στρέφη, εξελίσσεται μία ακόμα ιστορία: μετανάστες έχουν καταλάβει ένα διαμέρισμα που ανήκει στον θείο του πρωταγωνιστή, ο οποίος θέλει να το νοικιάσει. Καθώς ο Νίκος προσφέρεται να βοηθήσει, θα έρθει σε επαφή με τον μικρό Ιμράν που κάνει κουμάντο και θα τον πιέσει να βρεθεί μία λύση. Αρχίζει να καταλαβαίνει τη λογική του νεαρού μετανάστη για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί, την ίδια στιγμή που ο θείος του αρχίζει να αναζητά άλλες λύσεις που θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον Νίκο. Αυτή η ρεαλιστική ματιά στα Εξάρχεια και τις αντιφάσεις τους, αποτελεί το καλύτερο αντίβαρο στη δαιμονοποίηση τους. Μακριά από τις δημοσιογραφικές υπερβολές, το σκίτσο του κόμικ μας φέρνει πολύ πιο κοντά στη γειτονιά από ότι η παραμορφωμένη «αλήθεια» της κάμερας και του ρεπορτάζ. Το Πικρό Νεράντζι είναι ένα από τα καλύτερα κόμικ που θα διαβάσουμε φέτος. Δύο δημιουργοί που διατηρούν μία απόσταση από την ιστορική γειτονία της Αθήνας, όπως και ο πρωταγωνιστής του κόμικ, μας οδηγούν στην πιο βαθιά βουτιά στην περιοχή. Μέσα από χαρακτήρες που νιώθουμε ότι τους ξέρουμε ήδη, δρόμους που έχουμε χιλιοπερπατήσει, μας κάνουν να δούμε με άλλο μάτι την καθημερινότητα μας μέσα στην Αθήνα Η γλυκόπικρη αίσθηση κυριαρχεί σε όλο το κόμικ και το καθιστά, ταυτόχρονα, τρομακτικά οικείο αλλά και πρωτόγνωρο. Πηγή

Ένας δημιουργός που δεν έχει καμία σχέση με το χώρο και μία εκδοτική που επίσης δεν έχει κάποιο άλλο κόμικ στον κατάλογό της, μας έδωσαν στα τέλη του 2017 αυτό το έργο. Ο Παναγιώτης Κατσανάκης, είναι ένας φιλόλογος της Μέσης και σε μία ώριμη πλέον φάση της ζωής του, αποφάσισε να εκφραστεί μέσω αυτού του βιβλίου. Αναφέρω το ότι η επαγγελματική του ενασχόληση είναι σε σχολείο με μαθητές, ώστε να γίνει πιο κατανοητός τόσο ο προσανατολισμός του έργου όσο και το ύφος του. Σε γενικές γραμμές, με αρκετά ευχάριστο ύφος, κωμικό ενίοτε, σκωπτικό σχεδόν παντού δίνει στον πολύ κόσμο, αλλά κυρίως (αισθάνομαι) στους μαθητές μία γρήγορη, πρώτη επαφή με μία δύσκολη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Ξεκινάμε το 1909 που η Ελλάδα τελείωνε στη Μελούνα της Θεσσαλίας προερχόμενοι από το στραπάτσο του 1897 και τον Μακεδονικό Αγώνα και καταλήγει το 1949 με το τέλος του εμφυλίου, την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα και το τοπίο ξεκαθαρισμένο από την πλευρά (όπως πάντα) των νικητών. Μεσολαβούν Α' & Β' Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, δύο Δικτατορίες, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Αντίσταση και Εμφύλιος. Ο δημιουργός όπως αναφέρει και στην παρουσίαση (βίντεο) που υπάρχει στο τέλος αυτής εδώ της παρουσίασης, επέλεξε το απλό σχέδιο κυρίως γιατί θεώρησε πως το σημαντικό στο έργο του είναι το κείμενο και δεν ήθελε να το επισκιάσει. Το κείμενο είναι πολύ ευχάριστο. Μπορεί να έχει 1-2 αγαπημένους εθνικούς μας μύθους με τους οποίους έχω κάποιες ενστάσεις (όπως πχ η κακοκαιρία στην Αλβανία το 40 και η σύνδεση Επιχειρήσεων Μαρίτα και Μπαρμπαρόσα), αλλά κατά τα άλλα δίνει τη σωστή πληροφορία και με το σωστό ύφος. Είναι πάρα πολύ ευανάγνωστο και έχει τη σωστή δόση χιούμορ για να τονίσει πολλές παράλογες σελίδας της εθνικής μας παράνοιας που έγινε πλέον η νεότερη ιστορία μας. Εκτός από μένα, το διάβασε με μεγάλη προσήλωση και ο γιος μου και από τον τρόπο που το διάβασε όλο, κατάλαβα ότι είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για μαθητές. Το σχέδιο δεν μπορεί βέβαια να αποκληθεί έτσι, πιο πολύ θα το έλεγα σκίτσο. Παρόλα αυτά για ερασιτέχνη, είναι, αν και απλοϊκό, σαφές. Η φιγούρα των ιστορικών προσώπων είναι και ακριβής και σαφής και συνεπής πχ Βενιζέλος, Ζαχαριάδης, Πλαστήρας, Βαφειάδης. Δένει με το κείμενο και συνεισφέρει στο σκοπό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για ένα αριστούργημα της 9ης τέχνης, αλλά απλά για ένα έργο που θα βοηθήσει έναν μαθητή να μάθει λίγο πιο εύκολα και λίγο πιο προσιτά σε αυτόν μία τόσο κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη για την παρούσα μορφή του κράτους μας, περίοδο της Νεοελληνικής ιστορίας. Σελίδα στον εκδότη: https://armosbooks.gr/shop/recentlypublished/comicotragiki-istoria-tis-elladas/

Yesternow: Να τελειώνουμε με το παρελθόν Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα ιντερνετικά φόρουμ τα τελευταία χρόνια: το φάντασμα της νοσταλγίας. Και απ’ οτι φαίνεται δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους το σκασμένο. Αναμφίβολα τα 80ς αποτέλεσαν την μαμή της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, χαρίζοντας μας εικόνες και ατάκες που θα στολίσουν τα gifάκια των επόμενων δεκαετιών. Είναι η περίοδος που θα γεννήσει μια ολόκληρη γενιά από “σπασίκλες”, οι οποίοι με την επέλαση της ψηφιακής τεχνολογίας, θα γεμίσουν το ίντερνετ με τα βιώματα τους. Τα αποτελέσματα νομίζω είναι πλέον γνωστά σε όλους: δεκάδες άρθρα για τα αγνά χρόνια στο σχολείο, τα “παιδικά” που μας μεγάλωσαν, οι ταινίες και οι μουσικές που μας άλλαξαν τη ζωή… Πλέον, η δεύτερη δεκαετία του 21ού πρώτου αιώνα – η δεκαετία της κρίσης – μοιάζει με γριά χελώνα πολιτισμικά που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο. Οι δημιουργοί αναγκάζονται να γυρνάνε πίσω, στις χρυσές δεκαετίες, για να αναμασήσουν άλλο ένα σενάριο, όπως έγινε και με τους προκατόχους τους, στο λεγόμενο λαϊκό σινεμά των προηγούμενων δεκαετιών. Με τους πρωταγωνιστές των ταινιών Ταρζάν και του Ζορό να εκπορνεύουν τις ρυτίδες τους για λίγο κέρδος. Σενάρια-γονατογραφήματα, ανέμπνευστα και χωρίς συναίσθημα. Κάτι που ίσως ερμηνεύει και την έννοια της νοσταλγίας ως τη μοναδική αγαλλίαση που απομένει σε κάποιον που είναι δύσπιστος για το μέλλον του. Ο Σπύρος Δερβενιώτης, στο τελευταίο του κόμικ, το Yesternow (εκδ.Χαραμάδα) παλεύει με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Γνωρίζει καλά πως ένα αθάνατο ον είναι εξ ορισμού ατελές. Ότι δεν γνωρίζει τέλος στερείται σκοπού, γι αυτό σηκώνει τα μανίκια, και προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με όσους προσπαθούν να αντλήσουν υπεραξία από την νεανική του ηλικία. Ο ίδιος μας συστήνεται ως γκροτέσκα καρικατούρα του John Goodman από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι που ακούει στο όνομα Ντίκ Φιλίπο (αναγραμματισμός του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Ντικ), που βγάζει το ψωμί του ως ιδιωτικός ντετέκτιβ στο όχι και τόσο μακρινό Λος Αντζελες του 2019. Ο Φιλίπο προσπαθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση αλλόκοτων φόνων, που έχουν βάλει στο στόχαστρο παλιούς αστέρες των 80ς, οι οποίοι πεθαίνουν μυστηριωδώς κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι θα παίξουν σε ριμέικ, σίκουελ ή πρίκουελ παλαιότερων επιτυχημένων ταινιών. Κοινός παράγοντας των φόνων φαίνεται να είναι ο κύριος Β.Β Eightiz, ένας αδίστακτος χολιγουντιανός παραγωγός που μηρυκάζει το hype της νοσταλγίας χωρίς ενδοιασμούς. Όπως και κάθε ντετέκτιβ που σέβεται τον εαυτό του, χρειάζεται ένα παρτενέρ, έτσι και ο Φιλίπο βρίσκει το άλλο του μισό στο πρόσωπο της Γκάφρει. Μιας δυναμικής μπατσίνας του LAPD που προσπαθεί να επιβιώσει στο macho αστυνομικό οικοσύστημα. Μεγαλύτερο ατού ίσως του κόμικ είναι ότι δεν παίρνει σε κανένα σημείο σοβαρά τον εαυτό του. Το δίδυμο Γκάφρει και Φιλίπο είναι βγαλμένο από τα πιο επιτυχημένα αστυνομικά θρίλερ εκείνης της περιόδου. Κλισέ ατάκες που εντάσσονται εξαιρετικά στο χωροχρονικό καρέ της στιγμής, χωρίς να κουράζουν ενώ είναι ικανές ορισμένες φορές να σου προκαλέσουν σπαρακτικά γέλια. Επίσης ο Δερβενιώτης έχει εντάξει αρμονικά στην ιστορία του εικόνες από τα μεγαλύτερα blockbuster εκείνης της δεκαετίας, από τον Εξολοθρευτή και τον Indiana Jones, μέχρι το Back to the Future και τα Goonies. Aλλάζοντας όμως τα ονόματα των πρωταγωνιστών, παρασέρνοντας ουσιαστικά τον αναγνώστη σε ένα παιχνίδι πες-βρές κάθε φορά που γίνεται μια αναφορά σε κάποια ταινία. Η υπόθεση είναι γραμμένη στα αγγλικά από τον Δερβενιώτη ενώ η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από την Μ.Χρίστου. Όπως είχε δηλώσει και σε συνέντευξή του : “Το Yesternow ξεκίνησε (και θα μπορούσε να τελειώσει) σαν ένα αστείο που ειπώθηκε σε κάποια παρέα κάποιο βράδυ» . Ο ίδιος ως καλός γνώστης της πραγματικότητας προσπαθεί να εντάξει ήρωες της καθημερινής μας ζωής μέσα σε αυτήν την αλλόκοτη ιστορία.Παρελθόν και μέλλον συγχέονται σε ένα φορτωμένο, ασταθή ενεστώτα χρόνο όπου ανάλατοι hipsters χαζοχαρούμενοι vloggers, αδυσώπητοι παραγωγοί παρελαύνουν παράλληλα με γερασμένες φιγούρες μιας άλλης εποχής. Ο Δερβενιώτης δεν προσπαθεί να μας εξηγήσει γιατί συνεχίζουμε να πιπιλάμε το συναίσθημα της νοσταλγίας, αλλά θέτει ερωτήματα όπως και ο δολοφόνος του κόμικ του. Επειδή σου χέζουν το μέλλον σου η λύση είναι να χέσεις το παρελθόν σου; Πηγή

Ο θείος Σκρουτζ Γιος του Φέργκους και της Χνουδάτης Μακ Ντακ, ο Σκρουτζ γεννιέται στη Γλασκόβη το 1867, γεγονός που τον κάνει σήμερα 150 ετών. Ίσως βέβαια να ήταν σωστότερο να πούμε ότι ο Σκρουτζ γεννήθηκε σε κάποιο ατελιέ της Ντίσνεϊ στην Καλιφόρνια, όταν ο Καρλ Μπαρκς έψαχνε έναν καινούργιο χαρακτήρα για την ιστορία «Christmas on Bear Mountain» που ετοίμαζε για το εορταστικό τεύχος του περιοδικού Four Color. Ήταν τέτοιες μέρες τον Δεκέμβριο του 1947, κάτι που σημαίνει ότι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μόλις έκλεισε τα 70 του χρόνια. Για προφανείς λόγους, ο Μπαρκς τού χάρισε το όνομα του Εμπενίζερ Σκρουτζ της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς· οι δύο ήρωες έκτοτε κάπως ταυτίστηκαν, αποτελώντας αμφότεροι την προσωποποίηση -κυρίως- της τσιγκουνιάς. Σε εκείνη την πρώτη του εμφάνιση, ο Σκρουτζ κάθεται μόνος του στο μέγαρό του «περιμένοντας το τέλος των Χριστουγέννων», όπως λέει, «αυτής της ανόητης γιορτής που όλοι αγαπάνε όλους». Κι έπειτα, κοιτάζοντας στα μάτια τον αναγνώστη, ο σκληρός θείος Σκρουτζ καταλήγει: «Εγώ είμαι διαφορετικός! Όλοι με μισούν κι εγώ μισώ τους πάντες!». Βέβαια, ο κακότροπος πάπιος έχει εκρήξεις καλοσύνης, κάτι που φαίνεται και στην εν λόγω ιστορία (τελικά, περνά τα Χριστούγεννα με τα ανίψια του), αλλά και στην πορεία του μέσα στα χρόνια. Είναι το μήνυμα που περνάει και η ιστορία του Εμπενίζερ. Ότι ο σκληρός άνθρωπος μαλακώνει. Ότι το δύσκολο γίνεται εύκολο. Ότι υπάρχει ελπίδα. Ο Σκρουτζ βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας του Forbes με τα πλουσιότερα φανταστικά πρόσωπα, με περιουσία ύψους 65,4 εκατ. δολαρίων. Εν τω μεταξύ, στη λίστα των πλουσιότερων αληθινών προσώπων του περιοδικού προΐστανται άνθρωποι με περιουσίες που, εδώ και λίγα χρόνια, ξεπερνούν αυτήν του Σκρουτζ - όπως πολύ έξυπνα σχολιάστηκε σε σχετικό κείμενο στον Guardian, «φαίνεται ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο άνθρωποι πιο πλούσιοι απ’ όσο είμαστε ικανοί να φανταστούμε». ΠΗΓΗ

Ηubris: Ο καπιταλισμός κατακτά και τις ψυχές μας (κυριολεκτικά) ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις του 2017 ήταν το Ηubris  (εκδόσεις Webcomics) της Ευγενίας Κουμάκη. Αποτέλεσε μια φρέσκια σχεδιαστικά και κυρίως θεματικά ματιά σε θέματα που, αν και έχουμε δει συχνά σε κόμικ επιστημονικής φαντασίας, δεν συνηθίζουμε να τα σκεφτόμαστε κάτω από διαφορετικούς όρους. Έχοντας όλα τα υλικά να μετατραπεί σε ένα πρώτης τάξης επεισόδιο του Black Mirror, και μάλιστα από τα πιο βαριά και απαισιόδοξα, το κόμικ θέτει στο προσκήνιο του ερωτήματα για την ψυχή και την σημασία της, αλλά με βαθιά υλιστικούς όρους. Και από μια τέτοια ματεριαλιστική προσέγγιση, δε θα μπορούσε να λείπει και το ζήτημα του καπιταλισμού, και μάλιστα, του πιο σκληρού του προσώπου, το οποίο έχουμε ήδη αρχίσει να συνηθίζουμε. Η Κουμάκη εκθέτει τα θέματα της στο παρασκήνιο. Τα αφήνει να λειτουργούν πίσω από τις πράξεις των ηρώων, σαν σκιώδεις οργανοπαίκτες που δίνουν ρυθμό στο δράμα των καρέ. Οι χαρακτήρες της (η τραγική μητέρα/σύζυγος Σάνι, ο πατέρας/αστυνομικός Τζέις, η ιδεαλίστρια επιστήμων Ολίβια) βιώνουν τα αποτελέσματα πράξεων για τις οποίες δεν έχουν έλεγχο ή ευθύνη. Ωστόσο αυτή την μοίρα δεν την δέχονται αδιαμαρτύρητα: παλεύουν, αγωνίζονται και ορθώνουν το ανάστημα τους, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει με γροθιά στο στομάχι. Και είναι αδιέξοδο όχι γιατί το τέλος είναι προδιεγραμμένο. Η δημιουργός αποφεύγει με μεγάλη επιμέλεια τα κλισέ και τον ντεντερμινισμό παρόμοιων ιστοριών. Αντίθετα, το πολύ σκοτεινό φινάλε δίνεται μέσα από την αδυναμία των ηρώων να καταλάβουν τον πραγματικό, άυλο, αντίπαλο τους, που απλά προσωποιείται στο Στάινερ. Ουσιαστικός αντίπαλος τίθεται ένα είδος ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, που, ελλείψει άλλων πεδίων κερδοφορίας, εισβάλει κυριολεκτικά σε πράγματα που μέχρι σήμερα δεν είχε πρόσβαση: στη φύση, στο θάνατο, στις ψυχές μας. Ακόμα και τα -αγέννητα σώματα- των εμβρύων δεν ξεφεύγουν. To πραγματικά τρομακτικό στο Ηubri είναι ότι το μέλλον που οραματίζεται (έστω και στους εφιάλτες του) είναι σχεδόν (ή ήδη) εδώ, και, ακόμα χειρότερα, δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί. Ταυτόχρονα, η ιστορία, ενώ είναι πολύ κοντά με θέματα που ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια την μαζική κουλτούρα και ειδικά την 9η Τέχνη, αποφεύγει όλες τις συνηθισμένες ελλείψεις ή αντιφάσεις με τις οποίες αυτή τα διαχειρίζεται. Για παράδειγμα, ενώ θα ήταν πολύ εύκολο να μεταχειριστεί το σχήμα του καρτεσιανού θεάτρου όταν κάνει λόγο για μεταμψύχωση (όπως έκανε και το Black Mirror) η Κουμάκη μεταχειρίστηκε τον όρο ψυχή με όρους φυσικής και ύλης, ένα καθαρά μετρήσιμο και παρατηρήσιμο φαινόμενο από την θετική επιστήμη. Αυτη η παρέμβαση, και κυρίως η κατάρρευση της πνευματικότητας που είναι συνυφασμένη με την γενική μυθολογία της ψυχής προκαλεί μια γενική ταραχή, τόσο στην ιστορία όσο και στον αναγνώστη, έστω και ασυναίσθητα. Αυτό δεν είναι άσχετο με τον ακραίο (ή ύστερο) καπιταλισμό που αναφέρεται παραπάνω. Αντίθετα, είναι δύο φαινόμενα που ανατροφοδοτούνται: όσο οι μεγάλες αφηγήσεις (της θρησκείας, της εργασίας, της κοινωνίας) καταρρέουν, τόσο περισσότερο ανάγκη έχουν οι άνθρωποι κάτι σταθερό, έστω και αν αυτό είναι ο τρόμος ο ίδιος. \ Το σχέδιο του Hubris κινείται σε μια παρόμοια λογική με αυτή του σεναρίου. Τα καρέ της είναι επικεντρωμένα στα πρόσωπα, σαν κοντινές λήψεις, εστιάζοντας στην προσωπική και ανθρώπινη πλευρά των καταστάσεων που βιώνουν. Οι εξωτερικοί χώροι βέβαια δεν απουσιάζουν. Χρησιμοποιούνται κυρίως για να τονίσουν αντιθέσεις ή περάσματα σε άλλες καταστάσεις, είτε τοποθεσίες είτε… σώματα. Την ίδια στιγμή, τα στρωτά και γήινα χρώματα κρατούν την προσοχή του κοινού στην ιστορία, η οποία αποκτά έναν πολύ καθημερινό και προσγειωμένο τόνο (άρα και πιο δραματικό). Βέβαια, το κόμικ δεν είναι χωρίς τις ελλείψεις του. Πολλές φορές ο ρυθμός χάνεται και οι καταστάσεις μοιάζουν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν χωρίς έλεγχο. Συγχρόνως, κάποια καρέ φαίνεται σαν να ήθελαν λίγη περισσότερο επεξεργασία. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό δεν μειώνει την αξία της δημιουργίας αυτής. Επιλογικά, το Hubris είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η επιστημονική φαντασία στις μέρες μας. Μια πολύ προσγειωμένη εικόνα του μέλλοντος, με τα υλικά του σήμερα. Πηγή

Τα πρωτότυπα έργα διαφόρων δημιουργών που εκτέθηκαν στην Έκθεση Αστροναύτες στα πλαίσια της 16ης Έκθεσης Κόμικς και Επιτραπέζιων Παιχνιδιών Comic’n Play 2017 που διοργανώθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης από 10/11/2017 έως 12/11/2017. Περιέχονται 2σελιδα (ως επί το πλείστον) έργα των Sergo Badoian, Ceron, Decomposition Νάσια, Βρακοπούλου Στέλλα, Γέρκου Βασίλης, Ερμίδης Γιάννης, Orestix, Θεοδωρίδης Γιάννης, Θεοδώρογλου Άννα-Μαρία, Θεοδωροπούλου Έφη, Καζή Δήμητρα, Καμπασελέ Νίκος, Κάρελης Ορέστης, Τσαούσης Παναγιώτης, Κατσίκας Αλέξανδρος, Κατσιρμά Ζωή, Πευκιανάκη Άννα, Κιλελέλης Φώτης, Κιουτσιούκης Σταύρος, Κούντουρας Χρήστος, Κούτρας Γιώργος, Κυριακού Κωνσταντίνος, Λαγός Δημήτρης, Μαργαρίτης Βαγγέλης, Μούζου Ίριδα, Μπογιατζής Γιώργος, Μποστάκη-Μέλλιου Ιφιγένεια, Ντόλοκου Μαρία-Αθηνά, Οικονομίδου Ελένη, Πανταζης Δημήτρης, Παπαγιάγκου Αλέξανδρος, Παπαδοπούλου Φαίη, Παπανικολάου Χριστίνα, Πετρόπουλος Θανάσης, Πέτρου Θανάσης, Ζαφειριάδης Τάσος, Πουρπουτίδης Γιώργος, Στεργίου Στέλλα, Ταραμάς Δημήτρης, Τζανής Σάββας, Τζωρζοπούλου Λουκία, Φάκος Διονύσης, Χάρμπαλη Χριστίνα, Χριστόπουλος Γιάννης, Χριστούλιας Πέτρος, Τσακιρέλλης Γιώργος. Καμιά 90αριά σελίδες κόμικ, διάφορα συνοδευτικά (πρόλογοι, χαιρετισμοί, βιογραφικά, ιστορικό των προηγουμένων 15 εκθέσεων κ.ο.κ.) και καμπόσες διαφημίσεις στο τέλος. Ανθολογία από τόσους πολλούς που δεν έχει νόημα να παρατεθούν ενδεικτικές σελίδες Όλες με τον χ/ψ τρόπο έχουν να κάνουν με αστροναύτες

Πρώτη δουλειά στο χώρο της 9ης Τέχνης από την εικαστικό Ιωάννα Αριάδνη Νάννου, aka Nannooka Jo. Από το Comicdom του 2017. Μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μετααποκαλυπτικό μέλλον με αρκετά στοιχεία ερωτισμού (λειτουργικού και όχι αισθησιακού/πορνογραφικού) και ακόμα περισσότερα Ινδικής φιλοσοφίας. Δεν κατέχω πράμα από τσάκρα, ινδουισμούς, βουδισμούς, γιόγκα κ.ο.κ. Κάποιο πιο ενημερωμένο μάτι θα μπορεί λογικά να τα διαχωρίσει και να είναι πιο ακριβές Εγώ απλώς να σχολιάσω ότι εμφανίζονται όροι όπως Anahata, Vishuddha, Ajna, Sahasrara καθώς και το όνομα του Nisargadatta Maharaj (wiki) fb της δημιουργού.

Όλα κάποτε τελειώνουν. Το ίδιο και το σεργιάνι του Χάρου στις σελίδες του Αρκά. Και με αυτό το τέλος ήρθε η ώρα να βγει άλλο ένα επίτομο. Τα Μαύρα λοιπόν κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη και συλλέγει το υλικό από τις σειρές Τα Μαύρα, Τα πολύ Μαύρα, Τα Ροζ Μαύρα & Τα Κατάμαυρα. Ευχαριστούμε τον Μενίγ Πουαγώ για την παραχώρηση του τόμου για την παρουσίαση.

Τιμή Καταλόγου: 20€ Η καθημερινότητα μιας κωμμώτριας και το θάψιμο/κουτσουμπολιό των γειτόνων, αποτέλεσε μια ακόμα αφορμή για τον Αρκά για να πετάξει ατάκες. Υποδιέστερο από παλιότερες σειρές αλλά σαφώς καλύτερο από τις γελοιογραφίες που μας συνηθίζει τώρα τελευταία ο δημιουργός, βγήκε πλέον και σε επίτομο καθώς η σειρά ολοκληρώθηκε. Περισσότερα, στην παρουσίαση των αυτόνομων τευχών. Ευχαριστούμε τον Μενίγ Πουαγώ για την παραχώρηση του τόμου για την παρουσίαση.

Ρώμη, 60 μ.Χ. Αυτοκράτορας στη βαθιά διεφθαρμένη αυτοκρατορία είναι ο Νέρων, αλλά παρόλη τη σχεδόν απόλυτη εξουσία του, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων και μάλιστα γυναικών, που φαίνεται να είναι εκτός της δικαιοδοσίας του. Συγκεκριμένα, οι Εστιάδες Παρθένες (Vestales στα λατινικά, Vestal Virgins στα αγγλικά), ιερό καθήκον των οποίων είναι να κρατούν αναμμένη την ιερή φωτιά της Ρώμης, που εγγυάται την ασφάλεια και τη συνέχεια του ρωμαϊκού Imperium. Επικεφαλής των Εστιάδων Παρθένων είναι η εντυπωσιακή και ραδιούργα Rubria, η οποία μισεί τον αυτοκράτορα σχεδόν τόσο όσο ο αυτοκράτορας μισεί εκείνη. Στην προσπάθειά της να αντισταθεί στον αυτοκράτορα, βρίσκει απρόθυμο σύμμαχο τον εκατόνταρχο Antonius Axia, στον οποίο δίνει τη δυνατότητα να μυηθεί σε κάποια από τα αρχέγονα κείμενα και μυστικά των Εστιάδων. Ο Antonius αναλαμβάνει μια αποστολή στην Ετρουρία και στη συνέχεια στην άγρια και όχι απόλυτα κατακτημένη Βρετανία, όπου, μαζί με το σκλάβο του Bran, αυτόχθονα των βρετανικών νήσων, αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει μια υπερφυσική οντότητα. Στο δεύτερο story arc της σειράς (το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το νησί της Βρετανίας), ο Antonius έχει επιστρέψει στη Ρώμη και εξασκεί την υπηρεσία του detectioner, γινόμενος έτσι ένας από τους πρώτους ντετέκτιβ στην ιστορία. . Η υπόθεση που τον απασχολεί είναι οι μυστηριώδεις θάνατοι των γόνων ορισμένων αριστοκρατικών οικογενειών της Ρώμης, οι οποίοι με κάποιο τρόπο φαίνονται να συνδέονται με μια γυναίκα μονομάχο (!! ), την Achillia. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η σύνοψη των δύο μέχρι στιγμής ιστοριών του κόμικ Britannia από τις εκδόσεις Valiant. Σεναριογράφος ο άξιος Peter Milligan, που εδώ όμως μάλλον ψιλοβαριέται και ξεπετάει τις ιστορίες με χαρακτηριστική ευκολία με εύκολες λύσεις και χωρίς να χάνει ευκαιρία να βάζει τους πρωταγωνιστές τους να γυμνώνουν τα σπαθιά τους και τις πρωταγωνίστριές του να γυμνώνουν τα κορμιά τους με την ελάχιστη αφορμή πασπαλίζοντας με ολίγη αναληθοφάνεια. Τουλάχιστον διατηρεί κάποια αίσθηση ειρωνείας, ενώ στα θετικά προσμετρούνται και οι συγκεκαλυμμένοι αναχρονισμοί σε σχέση με τη Βρετανία. Από την άλλη. φτάνουμε σε τέτοιο σημείο γελοίας σεμνοτυφίας, που βλέπουμε το άγαλμα του Απόλλωνα με καλυμμένα τα επίμαχα σημεία με φύλλο συκής ( συγγνώμη που το αναφέρω, αλλά ο αδιανόητος αναχρονισμός μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση) Συνεργάτης (ή μήπως συνένοχος; ) του είναι ο φημισμένος Juan Jose Ryp, ένας σχεδιαστής που πραγματικά διαθέτει ένα εντυπωσιακό σχέδιο, που σε αφήνει άφωνο με τη δεξιοτεχνία του, αλλά ταυτόχρονα μου φαίνεται τόσο μανιερίστικο και τόσο άψυχο (εντάξει, μη βαράτε, την άποψή μου, γράφω ). Ειδικά αυτά τα γουρλωμένα μάτια, δεν μπορώ ούτε να μετρήσω πόσες φορές τα είδα. Από την άλλη βέβαια, είναι από τους πλέον κατάλληλους για να εικονογραφήσει τους ποταμούς αίματος και τις ωραίες στολές και τα πολύπλοκα κτίρια των Ρωμαίων. Ειδική μνεία στους πολύ ωραίους χρωματισμούς (Jordie Bellaire στον πρώτο τόμο, Frankie D'Armata στο δεύτερο), που καλύπτουν όλη το χρωματικό φάσμα και αναδεικνύουν το σχέδιο, αλλά και την ατμόσφαιρα του σεναρίου.. Έχουν βγει μέχρι στιγμής δύο τόμοι, ο πρώτος με τον απλό τίτλο Britannia και ο δεύτερος με τον τίτλο Britannia: We Who Are About to Die, που συλλέγουν τα τέσσερα τεύχη κάθε σειράς έκαστος. Οι τόμοι περιέχουν και εξώφυλλα, κανονικά και εναλλακτικά, καθώς και ορισμένα σχέδια του Ryp. Προφανώς, λόγω της εκτεταμένης βίας και του περιορισμένου γυμνού, το κόμικ απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες απόψεις σχετικά με το κόμικ, συνεπώς όσοι το έχετε διαβάσει, γράψτε την άποψή σας, ακόμα κι αν είναι εντελώς διαφορετική. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε, αντίθετα πρέπει να γίνεται γόνιμη αντιπαράθεση.

Πρώτη προσωπική δουλειά του Κώστα Τσελεπατιώτη (συμμετέχει στο συλλογικό Ήρωες!), σπουδαστή της Σχολής του Ορνεράκη. Παρουσιάστηκε στο Athenscon 2017. Ωραίο κομιξάκι, έξυπνη ιδέα. Το σχέδιο είναι ευχάριστο, καρτουνίστικο, χωρίς να διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας, απλά κάνει τη δουλειά του. Αρνητικά στοιχεία, η σχεδόν παντελής έλλειψη backgrounds (στα μισά και παραπάνω καρέ βλέπουμε μόνο ένα μπλε χρώμα) και το γεγονός ότι ολόκληρο το κόμικ (44 σελίδες) λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα εστιατόριο το οποίο απεικονίζεται πολύ λιτά. Λόγω του έξυπνου σεναρίου και της όμορφης απεικόνισης των κεντρικών χαρακτήρων, θέλω να δω και την επόμενη δουλειά του δημιουργού. Σελίδα του δημιουργού στο Facebook

O Adam είναι κτηνίατρος στο Σαν Φρανσίσκο και έχει φωνάξει τον εξολοθρευτή τρωκτικών, επειδή υπάρχει μια τεράστια τρύπα μέσα στην κλινική. Ενώ μιλάει μαζί του, διαπιστώνει έντρομος ότι οι αρουραίοι έχουν επιτεθεί στον εξολοθρευτή, αλλά και ότι ... μιλάνε και φαίνονται να έχουν αποκτήσει συνείδηση... Και όντως αυτό συμβαίνει. Σε όλο τον κόσμο, ταυτόχρονα, όλα τα είδη ζώων, άγρια ή εξημερωμένα, φαίνονται να έχουν αποκτήσει όχι μόνο συνείδηση, αλλά και τη δυνατότητα ομιλίας, κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό εάν αναλογιστούμε ότι δεν έχουν φωνητικές χορδές κατάλληλες να παράγουν ήχους της ανθρώπινης γλώσσας. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε "Wake" (ξύπνημα, αφύπνιση) και μας εισάγει στον κόσμο του Animosity (= ισχυρή εχθρότητα, υπόψιν ότι η λέξη παράγεται από το λατινικό anima [=ψυχή] και ως εκ τούτου είναι ομόρριζη της λέξης animal), ενός κόμικ που πρωτοκυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Aftershock, τις οποίες προσωπικά αγνοούσα. Αν και το κόμικ ξεκινά με τον Adam, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η κεντρική ηρωίδα είναι η προ-έφηβη Jesse (μαθαίνουμε πολύ νωρίς ότι είναι ετεροθαλής αδελφή του Adam) και ο σκύλος της, Sandor. Οι δυο τους θα αρχίσουν μια περιπλάνηση κατά μήκος των (πάλαι ποτέ, πλέον) ΗΠΑ, προκειμένου να φτάσουν στο Σαν Φρανσίσκο και να βρουν τον Adam. Στο ταξίδι τους αυτό θα συναντήσουν και ενίοτε θα αντιμετωπίσουν διάφορες κοινότητες ζώων, ανθρώπων, αλλά και μεικτές , οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που έχει καταρρεύσει, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις να συμβιώσουν αρμονικά. Παράλληλα, αναρωτιούνται τι προκάλεσε την Αφύπνιση και γνωρίζονται με κάποιους επιστήμονες, οι οποίοι διατείνονται ότι γνωρίζουν (και πιθανόν και πώς θα την αναστρέψουν; ). Αυτοί είναι οι δραματουργικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται το καλογραμμένο σενάριο της Bennett, το οποίο δεν αποφεύγει κάποιες αφέλειες (Όλα τα ζώα μιλάνε αγγλικά; Δηλαδή στις άλλες χώρες, μιλάνε τις άλλες επίσημες γλώσσες των χωρών; Πού βρίσκονται τα έντομα, η μακράν πολυπληθέστερη μορφή ζωής στον πλανήτη; ), αλλά από την άλλη, κατορθώνει να αποφύγει τη σχηματοποίηση και τον εύκολο μανιχαϊσμό (δεν έχουν όλα τα ζώα εχθρικά αισθήματα απέναντι στους ανθρώπους, αλλά δεν έχουν απαραιτήτως και φιλικές σχέσεις μεταξύ τους, αντιθέτως, βλέπουμε και κάποια ζώα να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους ή άλλα είδη ζώων) και γενικά κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον και να θέσει και κάποια κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τον άνθρωπο και τη σχέση του με τη φύση. Το σχέδιο του De Latorre δεν με ενθουσίασε, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι απεικονίζει με μεγάλη μαεστρία τις εκφράσεις των ανθρώπων, μολονότι οι εκφράσεις των ζώων απεικονίζονται υπερβολικά ανθρωπομορφικές (κατανοητή επιλογή, αλλά δεν ξέρω εάν με βρίσκει σύμφωνο). Εν πάση περιπτώσει, δεν θέλω να αδικήσω ένα σχέδιο, που εξυπηρετεί απόλυτα το σκοπό του και ισορροπεί πολύ επιτυχημένα ανάμεσα στο ρεαλιστικό/ενήλικο και το φανταστικό/παιδικό και μας χαρίζει κάποιες όμορφες στιγμές. Συνοπτικά, δεν πρόκειται φυσικά για το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει, αλλά θεωρώ βαίνει βελτιούμενο καθώς προχωρά και ότι είναι μια σειρά που αξίζει να διαβάσετε. Η σειρά συνεχίζεται στις ΗΠΑ και νομίζω έχει φτάσει έως το #12. Τα 8 πρώτα τεύχη, μαζί με ένα ειδικό τεύχος, συγκεντρώθηκαν σε 2 TPB (και, νομίζω, σε ένα Deluxe Hardcover). Εγώ τα διάβασα από τα 2 ΤPB, το πρώτο εκ των οποίων έχει εκτεταμένο Cover Gallery, ενώ το δεύτερο περιέχει ένα εξαιρετικό παράρτημα με τίτλο "The World of Animosity", με σύντομα βιογραφικά των βασικών ηρώων (δίποδων και τετράποδων ), αλλά και μια ενότητα με το ποια είναι η κατάσταση σε κάθε μια από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ ξεχωριστά (με πολλά inside jokes, που απευθύνονται σε Αμερικανούς, φαντάζομαι) αλλά και σε πολλές περιοχές του κόσμου - δυστυχώς η Ελλάδα δεν αναφέρεται καν . Το κόμικ περιέχει κάποιες βωμολοχίες, αλλά γενικά διαβάζεται και από έφηβους. Μπορείτε να διαβάσετε και ένα άρθρο εδώ.

Εδώ έχουμε μια πολύκροτη και πολυαναμενόμενη έκδοση, που έκανε αρκετή αίσθηση στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Πρόκειται φυσικά για μια έκδοση των Black Mask Studios, μιας εκδοτικής, η οποία μέχρι στιγμής δεν με έχει απογοητεύσει καθόλου. Λίγο πολύ, το κόμικ πραγματεύεται αυτό που λέει ο τίτλος. Είναι η ιστορία τεσσάρων παιδιών, περίπου 12 ετών, του αδέξιου Pat, του χαζούλη Daniel, του πολύ ντροπαλού Walter και του αγοροκόριτσου Paige, που είναι και η ηγέτις της ομάδας. Τέσσερα παιδιά, που περνάνε μια δύσκολη εφηβεία, που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στο σχολείο, που προτιμούν να παίζουν παιχνίδια (είτε ρόλων είτε με φυσικά αντικείμενα) - και είναι ακριβώς αυτά τα παιχνίδια που διαδραματίζουν σοβαρό ρόλο στην πλοκή, καθυώς μας εισάγουν σε κάθε τεύχος και μας προετοιμάζουν για αυτό που θα διαβάσουμε στη συνέχεια. Όλα κυλάνε αφόρητα βαρετά και προβλέψιμα στις ζωές τους, μέχρι που δέχονται μια επίσκεψη από κάποιους περίεργους τύπους που ζητάνε τον πατέρα της Paige Μετά από διάφορα περιστατικά, καταλαβαίνουμε ότι ο πατέρας της Paige χρωστά μια εξυπηρέτηση σε αυτούς τους τύπους και πρέπει να τους ξεπληρώσει. Η Paige και οι φίλοι της αποφασίζουν να τον βοηθήσουν με το μόνο τρόπο που μπορούν να σκεφτούν: ληστεύοντας μια τράπεζα. Εξάλλου, κι αυτό ένα είδος παιχνιδιού είναι, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπουν αυτοί: λίγη έρευνα πεδίου, διανομή ρόλων και είμαστε έτοιμοι. Φυσικά, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου όπως τα έχουν υπολογίσει, αλλά αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο. Στην τελική, είναι απλά τέσσερα παιδιά... Το κόμικ πραγματικά με εντυπωσίασε. Ευφυές σενάριο, εξαιρετικοί διάλογοι, αβίαστη αφήγηση, ωραίο χιούμορ, εντάξει, κάπου προς το τέλος πάει να το χάσει, το ξαναβρίσκει όμως και μας χαρίζει ένα πολύ γλυκόπικρο φινάλε. Πολύ επιτυχημένο σχέδιο, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, παρακολουθεί/επηρεάζεται από/ αντιγράφει/μιμείται/δανείζεται από/κλέβει/εμπλουτίζει (διαλέξτε ό,τι θέλετε) το σχέδιο και κυρίως το ντεκουπάζ του David Aja στο Hawkeye, κάτι που δεν θεωρώ ούτε μεμπτό, ούτε δείγμα αδυναμίας. Η παλέτα των χρωμάτων, στην οποία κυριαρχούν κατά κύριο λόγο τα θερμά χρώματα είναι επίσης ιδιαίτερα πετυχημένη Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό κόμικ, το οποίο αξίζει να διαβάσετε. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε σε 5 τεύχη, τα οποία συλλέγονται σε ένα TPB. Εγώ διάβασα τον τόμο, ο οποίος περιέχει εκτεταμένο cover gallery με ορισμένα ιδιαιτέρως εμπνευσμένα εξώφυλλα.

Μια φετεινή έκδοση του Σπύρου Ευάγγελου Αρμένη με τη συμμετοχή των Ραφαέλλας Κόνη, Δάφνης Κεσκινίδου και Κωνσταντίνοιυ Σκλαβενίτη. Ένα και μισό παραμύθι είναι ο υπότιτλος και πράγματι έτσι είναι. Στο κόμικ περιέχονται δύο ιστορίες. Μία (η έγχρωμη) σε σχέδιο της Ραφαέλλας Κόνη και ακόμα μία σε σχέδιο του Αρμένη. Εμβόλιμη χαρακτηρίζει ο ίδιος την ιστορία του, εγώ θα την έλεγα "συγκλίνουσα". Πρόκειται για ένα παραμύθι που αφηγείται μια προφητεία, σχεδιασμένη στο εσωτερικό μέρος των εξωφύλλων από την Δάφνη Κεσκινίδιυ. Το παραμύθι αυτό όμως έχει και μιά ιδιαιτερότητα. Οι περισσότεροι διάλογοι έχουν ρίμα. Δεν θα έλεγα και μέτρο, αλλά πάντως έχουν ρίμα η οποία πολλές φορές είναι ευρηματική. Οφείλω να ομολογήσω ότι αρκετές φορές γέλασα με τους διαλόγους αυτούς. Το παραμύθι κλείνει ένας επίλογος φτιαγμένος από τον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη.

H Arinela Kociko διηγείται μια ιστορία επικών διαστάσεων για τους προστάτες του φωτός στο πλανήτη Marier τη στιγμή που οι δυνάμεις του σκότους είναι ένα βήμα πριν πάρουν το πάνω χέρι. Αυτό έρχεται ουσιαστικά να διαπραγματευτεί το δεύτερο τεύχος του φανζίν, που μόλις κυκλοφόρησε. Κεντρική πρωταγωνίστρια είναι η πολεμίστρια Lyria, το νέο μέλος της φρουράς των Ecamor, που αναλαμβάνει την προστασία του βασιλείου. Ένας κίνδυνος φαίνεται να ταράσσει την ισορροπία και μάλλον είναι κάποιος γνωστός από τα παλιά. Αυτή και η φίλη της Aurelia πρέπει να σώσουν την κατάσταση, ενώ ένα μέλος της φρουράς του Σκότους έρχεται να παίξει σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Αυτά όμως είναι κομμάτι ενός υποθετικού τρίτου τεύχους. Ας δούμε λοιπόν τι έχει προηγηθεί. Η Lyria λοιπόν ξεκουράζεται σε ένα δάσος μετά από μια δύσκολη αποστολή, όταν η πιστή γάτα-φύλακας Roxy αντιλαμβάνεται ένα κίνδυνο που δεν είναι άλλος από ένα γιγάντιο τρολ. Μετά από την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, σειρά έχει η εμφάνιση ενός άντρα που αποδεικνύεται μέλος της σκοτεινής φρουράς και με την επίσκεψή του έρχεται να ελέγξει τις δυνάμεις της πολεμίστριας. Αν και εξαφανίζεται γρήγορα, η Lyria γυρνά πίσω στην πόλη Astrelion για να δώσει αναφορά στο βασιλιά. Εκεί η ήρεμη επιστροφή σφραγίζεται από άσχημα νέα τόσο για την Lyria όσο και για ολόκληρο το βασίλειο, τον πλανήτη Marier και το γαλαξία Andromeda. Ένας δραπέτης από φυλακή υψίστης ασφαλείας αποτελεί πια τον κύριο κίνδυνο και η Lyria πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Ένα ζήτημα που αντικειμενικά προκύπτει από κόμικ με κεντρικό ήρωα και μάλιστα γυναίκα πολεμίστρια είναι το κατά πόσον αυτή παρουσιάζεται με υπερσεξουαλικά(oversexualised) χαρακτηριστικά ή όχι. Το παρόν φανζίν αποφεύγει αυτή την προσέγγιση, ίσως (και) επειδή είναι γραμμένο από γυναίκα. Βέβαια η πρώτη σκηνή όπου η ηρωίδα κάνει μπάνιο μπορεί να εκληφθεί ως τέτοια, αλλά μπορεί να αποτελεί και ευθεία αναφορά στο μύθο της Άρτεμης με τον Ακταίωνα, που μεταμορφώθηκε σε ελάφι από την θεά γιατί την είδε καταλάθως γυμνή να κάνει μπάνιο σε μια πηγή. Ο ρόλος του Ακταίωνα αναφέρεται στον φύλακα της σκοτεινής φρουράς και την υπόνοια να δημιουργηθεί κάτι παραπάνω σε επόμενο τεύχος. Σχεδιαστικά, το φανζίν κινείται σε πολύ καλό επίπεδο, ειδικά όσον αφορά τον περιβάλλοντα χώρο στις σκηνές στο παλάτι, στο δάσος και στο χωριό. Οι σκηνές μάχης είναι δυναμικές και σε συνδυασμό με τις αποχρώσεις του γκρι καταφέρνουν να αποδώσουν στο έπακρο την ένταση και τη δράση. Οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι, με στυλ νορβηγικού φολκόρ (μας υπενθύμισαν την Βαλκυρία ) αλλά και πιο γαλαξιακά fantasy στοιχεία, μιας και η ιστορία εξελίσσεται σε ένα τέτοιο σύμπαν. Από άποψη σεναρίου, υπάρχουν αρκετές στιγμές δράσης και είναι εμφανές και το κωμικό στοιχείο, ωστόσο μια πιο σφιχτή πλοκή θα βοηθούσε περισσότερο και σε αυτή την κατεύθυνση. smassingculture.gr

36 σελίδες Σταμπουλομανία. Για όσους έχουμε καλό γούστο και μας αρέσει η δουλειά του Εδεσσαίου δημιουργού. Ετσιμπήθη στο 3ο Αθενςκον και απολαύσθηκε προ ολίγου. Μικρή ένσταση στο ότι όπως στο Bitch που κυκλοφόρησε (σχεδόν?) ταυτόχρονα έτσι και εδώ φαίνονται σε κάποια σχέδια τα μολύβια. Από εκεί και πέρα, το γνωστό σχέδιο του Σταμπουλή Υλικο από την εποχή της Charlotte μέχρι σήμερα Χαίρομαι που τον έχω μάθει μέσα από αυτό το φόρουμ, χαίρομαι που πιθανότατα να έχω τα πάντα Δισέλιδο από μέσα. Για περισσότερα γούστα απ'όσα φαντάζεστε NSFW

Τσοντάκι από τον τιτανομεγιστοανυπερβλητοτεράστιο Χρήστο Σταμπουλή Το τσίμπησα στο 3ο Αθενσκον. Απανωτές ολιγοσέλιδες περιπέτειες διαφόρων γυναικείων λογοτεχνικών/κομικιστικών/κινηματογραφικών χαρακτήρων, όπου όλες τους, ως εκ θαύματος, καταλήγουν είτε σε ενεργητικό είτε σε παθητικό σεξ. Παραθέτω μέρος της κόντρας μεταξύ Pussy Woman και Pussy Ivi (sic) για να πάρετε γεύση και μάτι. Μάλλον βιάστηκε να το κυκλοφορήσει διότι δεν φρόντισε να καθαρίσουν καλά τα μολύβια από κάτω (ειδικά στα κείμενα). Από εκεί και πέρα κλασσική Σταμπουλοκαμενιά ή είσαι fan ή δεν είσαι fun υγ το οπισθόφυλλο είναι λευκό. το χρώμα της άμωμης παρθενιάς

Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε τα κοστούμια των Star Wars, ο John Mollo, πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 86 ετών. Παρόλο που δεν είχε καμία προηγούμενη σχετική εμπειρία στο ντιζάιν ή τη μόδα, ο σκηνοθέτης της ταινίας George Lucas τον επέλεξε το 1977 για τη θέση αυτή χάρη στις ειδικές γνώσεις του επάνω στη στρατιωτική ιστορία. Έτσι τον γνώρισε κιόλας, μέσω κάποιου φίλου που του είπε ότι ίσως θα του ήταν χρήσιμος στην ταινία του κάποιος εξπέρ της ιστορίας. Και μάλλον κάτι έκανε σωστά τελικά, αν κρίνουμε από την επιτυχία της ταινίας, των κοστουμιών αλλά και το Όσκαρ που κέρδισε στην πορεία. «Ο Mollo ήταν –αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο– ένας ειδικός όχι μόνο στη στρατιωτική ιστορία αλλά και στις στρατιωτικές στολές. Από τότε που ήταν μικρό παιδί, έβλεπε ταινίες και ξετρελαινόταν με τα κοστούμια» λέει η Laela French, διευθύντρια των αρχείων στο Lucas Museum of Narrative Art, και προσθέτει πως «οι στρατιωτικές στολές ήταν αυτές που του είχαν κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον». Ποιο ήταν όμως ακριβώς το επαγγελματικό παρελθόν του Mollo; Πριν το γυρίσει στο σχεδιασμό κοστουμιών, ήταν αρθρογράφος σε ιστορικά περιοδικά ενώ είχε εργαστεί και σαν σύμβουλος σε ταινίες που σχετίζονταν με ιστορικά θέματα όπως στην «Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας» που αναφέρεται στον κριμαϊκό πόλεμο, στο «Nicholas and Alexandra» για την εξόριστη τσαρική οικογένεια και στο «Μπάρι Λίντον» του Κιούμπρικ – όλες με πολλά και ευφάνταστα κοστούμια εποχής. Η συμμετοχή του στο Star Wars ήταν η πρώτη του επαφή με την επιστημονική φαντασία, αλλά ο σκηνοθέτης δεν προβληματίστηκε καθόλου για αυτό αφού ήθελε ακριβώς τα κοστούμια του έργου να μην έχουν την εικόνα αυτών που συνήθως βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. «Ήθελε οι στολές να θυμίζουν αληθινές στρατιωτικές στολές, βρώμικες και φορεμένες, σαν βγαλμένες από την ιστορία του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού στρατού και όχι φαντεζί σχέδια και χρώματα από το μέλλον» εξηγεί η French. Λέγεται ότι μία από τις θρυλικές συμβουλές που έδωσε ο σκηνοθέτης στον Mollo ήταν τα κοστούμια του να μην ξεπεράσουν την πλοκή της ταινίας. «Θα ξέρω ότι έχεις κάνει σωστά τη δουλειά σου, όταν κανείς δεν θα προσέχει τα κοστούμια και απλώς θα παρακολουθεί την ταινία» του είπε σε μία από τις πρώτες συζητήσεις τους. Ο Mollo μελέτησε τη δημιουργική δουλειά που είχε γίνει σε επίπεδο παραγωγής από τον conceptual designer Ralph McQuarrie και ξεκίνησε να φτιάχνει σκίτσα προσπαθώντας να αποδώσει τις ιδέες του McQuarrie σε πραγματικά κοστούμια. Το κοστούμι που τον δυσκόλεψε περισσότερο από όλα τα άλλα ήταν αυτό του Stormtrooper. Ο Mollo ήθελε να κάνει τους στρατιώτες να μοιάζουν με εντυπωσιακό ρομποτικό στρατό και για αυτό αναζήτησε την έμπνευσή του στους ιππότες του Μεσαίωνα. Καθώς παρόμοια δουλειά δεν είχε ξαναγίνει και ο χρόνος ήταν πιεστικός και η έρευνα μεγάλη, λέγεται ότι οι στολές πήραν την τελική τους μορφή μόλις τέσσερις μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα αλλά και πάλι υπήρχαν βελτιώσεις και αλλαγές που γίνονταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι στολές δεν προέκυπταν όλες απλώς μέσα από έρευνα, συζήτηση και κάποια σκίτσα. Μερικές φορές το ψάξιμο απαιτούσε και άλλους πιο πρωτότυπους τρόπους. Όπως, ας πούμε, όταν ο σκηνοθέτης George Lucas περιέγραφε τον Darth Vader και έλεγε ότι ήθελε κάτι σαν «έναν σκοτεινό άρχοντα καβάλα στον άνεμο». Με αυτή την όχι συγκεκριμένη οδηγία, ο Mollo ξεκίνησε να φαντάζεται στο μυαλό του τον ήρωα και την στολή που θα φορούσε. Για το λόγο αυτό πήρε έναν ηθοποιό από το καστ και πήγαν μαζί σε ένα κατάστημα κοστουμιών στο Λονδίνο. Εκεί ξεκίνησε να διαλέγει διάφορα τυχαία ρούχα και αξεσουάρ και να τον βάζει να τα δοκιμάζει για να μπορέσει να έχει καθαρή οπτική εικόνα και να πειραματιστεί επί τόπου. Η French περιγράφει ότι εκεί που κόλλησε το βλέμμα του ήταν όταν έβαλε τον ηθοποιό-μοντέλο να δοκιμάσει μία λευκή στολή μοτοσικλετιστή. Καθώς τον κοιτούσε ο Mollo και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, είδε μπροστά του μία μαύρη μακριά κάπα και του την πέταξε στην πλάτη. Η εικόνα του άρεσε αλλά κάτι του έλειπε κάτι. Ψάχνοντας στα ράφια και στα κουτιά, ανακάλυψε μία μάσκα οξυγόνου από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ένα κράνος από ναζί στρατιώτες. Έβγαλε μερικές φωτογραφίες και τις έδειξε στη συνέχεια στον σκηνοθέτη ο οποίος έδωσε την έγκρισή του λέγοντάς του «μου αρέσει, συνέχισε έτσι». Και ο Mollo συνέχισε πράγματι και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στον Darth Vader όπως τον ξέρουμε σήμερα. Σε ερώτηση τι είναι αυτό που έκανε το Star Wars και τους ήρωές του τόσο ξεχωριστούς και διαχρονικούς, η French απαντάει ότι είναι ακριβώς αυτή η μίξη του παλιού και του καινούργιου, το ανακάτεμα του οικείου με το εντελώς άγνωστο. «Εμπνεύστηκαν από αληθινά ιστορικά στοιχεία τα οποία όμως συνδύασαν με έναν παράδοξο τρόπο», εξηγεί και προσθέτει πως «Σαμουράι, Ρώσοι Κοζάκοι, Μεσαιωνικοί Ιππότες και Θιβετιανοί ήρωες, όλοι δίνουν στοιχεία τους ανακατεμένα σε μία ταινία που όταν την βλέπεις, ξέρεις ότι ποτέ δεν έχεις δει κάτι παρόμοιο ξανά». ΠΗΓΗ

Του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου Το μόνο που με μαγνητίζει στον Νικ Κέιβ είναι η κρυμμένη του νεότητα. Στην ηλικία των εξήντα χρόνων εξακολουθεί να κουβαλά την εποχή που τραγουδούσε στους Birthday Party –τότε που οι στίχοι του είχαν μια ακρίβεια λεπίδας– αλλά και τη σκοτεινή περίοδο του Βερολίνου, όταν σχημάτιζε τους Bad Seeds κι έγραφε τα καλύτερα τραγούδια του. Λες και σε κάποια γωνία του σώματός του έχει κουρνιάσει ένα ξεχασμένο σώμα που ακόμη ζει στο Λονδίνο ή πίσω από το Τείχος, κρυώνοντας. Τώρα, λοιπόν, που έχει ένα ωραίο σπίτι, μια όμορφη γυναίκα, μια νωπή τραγωδία κι έναν φλοιό ναρκισσισμού, τον οποίο έχει χτίσει προσεκτικά γύρω από τον εαυτό του, ο Ράινχαρντ Κλάιστ έρχεται να προσφέρει στους ακροατές του Κέιβ τη μυθοποίηση και την απομυθοποίηση που αξίζει σ’ έναν διάσημο ροκ τραγουδιστή. Ετσι, το «Mercy on me» κινείται σ’ εκείνο το τεντωμένο σχοινί όπου ισορροπούν οι καλές βιογραφίες: θαυμασμός από τον βιογράφο και ταυτόχρονη υπονόμευση του θαυμασμού. Γιατί ζητάμε από τους καλλιτέχνες να είναι λιγότερο τρωτοί από εμάς, μοιάζει ν’ αναρωτιέται ο Κλάιστ, ειδικά όταν πρόκειται για τον Κέιβ, που είχε πάντα την υπεροπτική επιθυμία ν’ ανεβαίνει στη σκηνή, η σκηνή να τρίζει κάτω από τα πόδια του, και μ’ ένα τίναγμα των χεριών να δημιουργεί μια δίνη γύρω του, με στόχο το κοινό να πέσει μέσα και να πνιγεί; Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο έχει φτιαχτεί σαν δίνη. Τα επεισόδια δεν τελειώνουν ποτέ –αντιθέτως επαναλαμβάνονται–, οι κοντινοί άνθρωποι του Κέιβ εμφανίζονται και εξαφανίζονται απότομα, για να εμφανιστούν ξανά στις επόμενες σελίδες, ενισχύοντας τη ζάλη του χρόνου, ενώ, καθώς προχωρά η ανάγνωση, η ελπίδα για μια ασφαλή γραμμικότητα, ευτυχώς, σβήνει και η αφήγηση της ζωής του μοιάζει περισσότερο με τη φαγωμένη ουρά ενός σκυλιού που δεν ξέρει τι έχει δαγκώσει. Ο Κλάιστ καταφέρνει ν’ αντιγράψει με λεπτομέρεια τη δημόσια εικόνα του Κέιβ, μα τη σκιτσάρει αντίστροφα, και την καταργεί, σαν ένας ανορθόδοξος οπαδός που έχει γυρίσει τον ναό ανάποδα, με τη μύτη του τρούλου να βλέπει στη γη. Ο Κέιβ δεν είναι μονάχα ένας καλός τραγουδιστής, είναι κι ένας δυνατός μαγνήτης που έλκει τους πιο χαρισματικούς μουσικούς δίπλα του. Είναι γεγονός πως κάποιες φορές τους αφαίμαξε, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει σταματήσει να πληρώνει το τίμημα, αφού είναι φυλακισμένος εσαεί στο κουκούλι που έχει πλέξει για τον εαυτό του. Το δίχτυ Σε ένα σκίτσο της σελίδας 312, σχοινιά σαν χορδές φεύγουν από τα δάχτυλά του και ενώνονται με τ’ αυτιά των ακροατών του, και παρόλο που δείχνει πως τους καθοδηγεί, όπως ένας μαριονετίστας τις κούκλες, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπλεγμένος στο ίδιο του το δίχτυ, μοιάζει ανίκανος να σπάσει τα σχοινιά και να τρέξει πίσω, στους χαμένους φίλους που πρόδωσε, στους τόπους που έζησε και εγκατέλειψε και, κυρίως, στην παιδική του ηλικία, που ούτως ή άλλως έχει εξατμιστεί. Διάβασα το graphic novel και μετά ξεκίνησα να το διαβάζω από το τέλος προς την αρχή, κρύβοντας ανάμεσα στις σελίδες κομμάτια από τις δικές μου αναμνήσεις – ένα απόγευμα που αγόρασα το «Tender Prey» μαζί με τον πατέρα μου, ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία ακούγοντας το «Let Love In», τη συναυλία στο Περιστέρι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και ύστερα φαντάστηκα τους τυχερούς, που βρέθηκαν στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου, να βλέπουν, για μια στιγμή, τον Κέιβ να κουβαλά όλες τις ηλικίες του πάνω στη σκηνή, και αυτός να τους αρπάζει και να τους σπρώχνει πίσω στην πρώτη αθηναϊκή του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του ’82, για ν’ αναποδογυρίσουν παρέα αυτό που ήταν κάποτε ένα κανονικό πάρτι γενεθλίων, ανάβοντας τα κεράκια της τούρτας, που είναι, εδώ και καιρό, σβησμένα. Μια τούρτα γενεθλίων πεταμένη σ’ ένα σκουπιδότοπο βέβαια. ΠΗΓΗ: Καθημερινή 27/12/2017

Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ στην Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή) Ράινχαρντ Κλάιστ: «Ο Νικ Κέιβ είναι ένα είδος Θεού» Ο Ράινχαρντ Κλάιστ είναι Γερμανός συγγραφέας κόμικς και αγαπάει τον Νικ Κέιβ. Μετά τον Τζόνι Κας και τον Ελβις Πρίσλεϊ αποφάσισε να αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του στον Αυστραλό μουσικό, ο οποίος έδωσε τις –ροκ– ευλογίες του στο εγχείρημα. Το «Mercy on me» μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ικαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Οξύ. Στη γραπτή συνέντευξή του με την «Κ», ο Κλάιστ εξηγεί αν πρόκειται για βιογραφία, αγιογραφία ή επιστημονική φαντασία. – Τι είναι στο βιβλίο σας αληθινό, τι είναι αποκύημα της φαντασίας σας και ποιο υλικό έχετε αντλήσει από τα τραγούδια του; Παίζει κάποιο ρόλο αυτή η αναλογία; – Στην πραγματικότητα καμία: το ροκ εν ρολ ανέκαθεν αναφερόταν σε θρύλους και μύθους. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα στο βιβλίο αλλά και πολλά τα οποία εμπνεύστηκα. Οταν διηγούμαι κάτι για τον Νικ Κέιβ, πρέπει να δείξω από πού προέρχεται και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Εικονογραφημένα τραγούδια του αφηγούνται κομμάτια της βιογραφίας του. Ετσι πετυχαίνω κάποια απόσταση. Ο αναγνώστης, όμως, παίρνει μια αίσθηση της ιστορίας. Νομίζω πως έτσι προσεγγίζω περισσότερο τον Κέιβ από ό,τι αν αράδιαζα μία σειρά από γεγονότα. – Γνωριστήκατε με τον Νικ Κέιβ; Πώς σας φάνηκε σε προσωπικό επίπεδο; – Ναι, ο Νικ ήταν εξαρχής θετικός. Αγαπάει τα κόμικς και είχε διαβάσει το graphic novel μου για τον Τζονι Κας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ειδικά στην ανάπτυξη των πρώτων ιδεών και σκέψεων, συνέβαλε διαρκώς να απομακρύνομαι από τα αδιάφορα γεγονότα. Μου είπε κάποια στιγμή: Κάνεις κόμικς, μπορείς να κάνεις τα πάντα, να εκτοξευθείς στο Διάστημα. Κι αυτό έκανα. – Ζηλεύετε λίγο τη μετα-πανκ περίοδο που έζησε ο Κέιβ στο Δυτικό Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους; – Ηρθα για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1996. Εκείνη την εποχή το Βερολίνο περιβαλλόταν από μυθική αίγλη. Προσγειώθηκα στην τέκνο σκηνή, επομένως ο Κέιβ και οι φίλοι του ήταν πολύ μακριά μου. Τώρα βλέπω την περίοδο εκείνη με πόνο, αφού όλα ήταν δυνατά, υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας και στο Βερολίνο μπορούσε κανείς να ζήσει τσάμπα. Ολα αυτά έχουν παρέλθει. Ξέρω, όμως, από φίλους μου που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή: Δεν ήταν όλα υπέροχα. Πολλοί έφυγαν καθ’ οδόν. – Θα δίνατε το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Νικ Κέιβ; Ή μήπως ακολουθεί ένα κόμικ για τον Μπομπ Ντίλαν; – Οχι, το παραδέχομαι δημοσίως, ο Ντίλαν δεν είναι πολύ του γούστου μου. Ακόμη κι αν είναι ένας έξοχος αφηγητής ιστοριών όπως και ο Κέιβ. Δεν θα έδινα, όμως, ούτε το Νομπέλ στον Κέιβ. Νομίζω ότι θα το μισούσε. – Πώς σκεφτήκατε να εικονογραφήσετε μια βιογραφία για τον Κέιβ; Πιστεύετε ότι είναι τόσο σημαντικός όσο ο Ελβις ή ο Τζονι Κας; Ή μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τα ονόματα το προσωπικό μουσικό σας γούστο; – Φυσικά είμαι οπαδός. Ωστόσο, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Ο Νικ Κέιβ είναι ένας υπέροχος αφηγητής στη μουσική του, η οποία είναι ιδιαίτερα παραστατική. Οταν μάλιστα είχα την ευκαιρία να του προτείνω προσωπικά το εγχείρημα και συμφώνησε, η απόφαση ελήφθη. – Ακούτε ακόμη και τα νέα του άλμπουμ (π.χ. το «Skeleton tree»); Ή αγαπάτε μόνο το πρώιμο έργο του; – Ακούω τα πάντα εκτός από το παλιό υλικό των Birthday Party. Στη διάρκεια της δουλειάς μου, όμως, δεν μπορώ να ακούσω πολύ Κέιβ. Η μουσική του μού αποσπάει την προσοχή, δεν μπορώ να την ακούω παράλληλα. – Σε πόσες συναυλίες του έχετε πάει και ποια ήταν η καλύτερη; – Νομίζω επτά, η καλύτερη ήταν σίγουρα στο Greenville Festival το 2013. Ημουν με μερικούς φίλους εκεί. Ξαφνικά ξέσπασε κακοκαιρία και η συναυλία έπρεπε να διακοπεί. Κατάφερα, όμως, να συναντήσω για πρώτη φορά τον Νικ Κέιβ backstage με φόντο τη θεομηνία. Ετσι πρέπει να ξεκινήσει το κόμικς με τον Νικ Κέιβ, σκέφτηκα. – Δεν πολυκατάλαβα το τέλος του κόμικς. Εννοείτε ότι μέσω CERN πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο και καταλήγει στο μέλλον; – Είναι ένα ταξίδι στην απαρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία βασίζεται ο κόσμος. Εκείνος, ως καλλιτέχνης, δημιουργεί κόσμους, ανθρώπους και όταν μιλάει για τον εαυτό του, διαμορφώνει και αυτόν. Στο κόμικς μου λοιπόν οι ήρωές του ζωντανεύουν και αντιπαρατίθενται μαζί του, τον ρωτούν γιατί τους σκότωσε. Ως δημιουργός του κόσμου ο Κέιβ, όπως και κάθε καλλιτέχνης, είναι ένα είδος Θεού στο δικό του σύμπαν. Το μποζόνιο του Χιγκς, το οποίο αποκαλείται και σωματίδιο του Θεού, όπως περιγράφω στο βιβλίο μου, είναι η πρώτη σπίθα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νικ αναζητεί και μπαίνει στον επιταχυντή των σωματιδίων τη στιγμή που γύρω του ξεσπά η Αποκάλυψη. Οπως συμβαίνει και στο ομώνυμο τραγούδι. – Κάποιες στιγμές το βιβλίο σας θυμίζει ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Οι δυο τους είναι, άλλωστε, φίλοι. Μήπως επηρεαστήκατε από τον σκηνοθέτη; – Λιγότερο από τον Τζάρμους, αν και οι ταινίες του μου αρέσουν πολύ. Περισσότερο από τον Κρίστοφερ Νόλαν, όσον αφορά την ασυνήθιστη αντιμετώπιση του χρόνου. Εμπνέομαι συχνά από ταινίες και τις αναλύω για να βρω πώς μπορώ να αφηγηθώ ορισμένες σκηνές. Τα κόμικς μου θέλω να προβάλλονται στο μυαλό των αναγνωστών σαν καλή ταινία. ΠΗΓΗ: Καθημερινή

The Toys That Made Us, ειναι ο τιτλος μιας νεας τηλεοπτικης σειρας του Netflix, η οποια μας εξηγει την ιστορια των παιχνιδιων που παιξαμε/μεγαλωσαμε μαζι τους. Brand οπως: GI JOE, He-Man, Star Wars, Barbie κλπ. παρελαυνουν μεσα απο τα επεισοδια της σειρας. Ηδη εχουν ανεβει 4 επεισοδια στο επισημο site. The Toys That Made Us en Netflix [imdb=tt7053920]

Από το 2013,μέχρι και εφέτος,η παράδοση συνεχίζεται Το επιτραπέζιο ημερολόγιο του 2018,με τα κόμικς του αξεπέραστου Αρκά για μια ακόμα χρονιά θα μας συντροφευει και θα σκορπά απλόχερα το γέλιο . Φέτος την σκυτάλη την παίρνει η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αφού η συνεργασία του κομίστα τελείωσε με την προηγούμενη (ΕΘΝΟΣ) Το τομάκι κινείται στα ίδια επίπεδα με αυτά των προηγούμενων ετών,είναι σκληρόδετο και βολικό στην χρήση. Οπως κάθε ημερολόγιο που σέβεται τον εαυτό του έχει αλφαβητικό και μηνιαίο εορτολόγιο,ακολουθεί το πλάνο του 2018 και 2019,για να ξεκινήσουν έπειτα οι σελίδες με τις ημέρες κάθε μήνα...!Το ημερολόγιο κλείνει με σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου και χώρο για σημειώσεις.. ΟΙ χαρακτήρες που θα μας κάνουν παρέα το2018 μεταξύ άλλων είναι οι : Προφήτης,Χαμηλές Πτήσεις,Ξυπνας μέσα μου το ζωο ,Μαλλι με μαλλί ,Ζωή μετά ,Συνομίλικοι,Ισοβττης ,Καρχαρίας ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Το 2017 όπως το είδαν και το ερμήνευσαν οι κορυφαίοι γελοιογράφοι και σκιτσογράφοι των Νέων˙ οπαλαίμαχος Κώστας Μητρόπουλος, η Εφη Ξένου, ο Κώστας Σκλαβενίτης και ο Δημήτρης Αγγελούσης. Ενα ταξίδι με αποσκευές γεμάτες χιούμορ, σάτιρα και θυμηδία. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ.

Μία εκδοτική που δεν έχει άλλο κόμικ στον κατάλογό της, μας έδωσε προσφάτως αυτό το άλμπουμ του Ριαντ Σατούφ, γνωστού κυρίως από το πολυβραβευμένο του αυτοβιογραφικό έργο L'Arabe du Futur. To άλμπουμ αποτελείται από ολοσέλιδα στριπάκια που περιγράφουν τη ζωή μίας 10χρονης κοπέλας της Εστέρ. Καθημερινότητα μιας μαθήτριας, σχέσεις με φίλες, τα αγόρια, η λατρεία για τον πατέρα, η αντιπαλότητα για τον αδερφό. Τα στριπάκια βέβαια ενώνονται σε μία μεγαλύτερη ιστορία, αλλά εν τέλει είναι αυτοτελή με δικό τους τίτλο. Έτσι είχαν δημοσιευτεί κιόλας εβδομαδιαία στο L'Obs (παλιότερα γνωστό ως Nouvel Observateur). Το έργο είναι ωραίο. Δεν ξέρω πως θα το εκτιμήσει κάποιος που δεν είναι γονιός ή μαθητής/έφηβος, αλλά εμένα μου άρεσε. Γέλασα σε αρκετά σημεία και γενικά το βρήκα αρκετά χαριτωμένο. Το στυλ του είναι το γνωστό στυλ του Ριαντ Σατούφ. Σχεδιάζει ασπρόμαυρο και χρωματίζει με κάποια μονοχρωμία τα καρέ. Τα χρώματα είναι από ότι αισθάνομαι με κάποια συγκεκριμένη σημασία, αλλά δεν έκατσα να τα αποκρυπτογραφήσω όλα, δεν ήταν όσο εύκολο ήταν στον Άραβα του μέλλοντος. Και ξανά γεμίζει τα καρέ του με επεξηγηματικά βελάκια που κάνουν την ανάγνωση πολύ διασκεδαστική και ευχάριστη. Το προτείνω μεν, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες ηλικίες θα το βρούν εντελώς αδιάφορο. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην κάνω μία κριτική ή να μην εκφράσω την απορία μου για την επιλογή του τίτλου. Ο ίδιος δημιουργός, στον ίδιο εκδότη, έχει δημοσιεύσει ένα έργο που έχει σαρώσει βραβεία και πωλήσεις. Απευθύνεται σε όλους, έχει ενδιαφέρον θέμα, έχει μεταφραστεί παντού. Επιλέχθηκαν τα Ημερολόγια της Εστέρ για ποιο λόγο; Για να τα πάρουν μαθητές και έφηβοι και να τα βάλουν δίπλα στα ημερολόγια του Σπασίκλα και της Ξενέρωτης; Επειδή μπορεί να κάνει γκελ στους μικρότερους; Είναι σα να προτιμάς να δείξεις τις ιστορίες του Μπάρμπα αντί για το Cars, επειδή τα πιτσιρίκια σπάνε περισσότερη πλάκα με τον Μπάρμπα. Τέλος πάντων, επιλογές είναι αυτές, εύχομαι τα καλύτερα και ειδικά σε κάποιους θα αρέσει και ελπίζω να πουλήσει κιόλας για να δούμε όλα τα τεύχη και ενδεχομένως και το κυρίως έργο, τον Άραβα του μέλλοντος. ΤΙΜΗ: 17 ευρώ

Ποτέ η μαγεία των κόμικς δεν συνδυάστηκε τόσο επιτυχημένα με το ποδόσφαιρο! Πότε ένας χάρτινος ποδοσφαιρικός ήρωας δεν χαρακτηρίστηκε ως μια από τις καλύτερες μεταγραφές ενός συλλόγου! Ο Γάλλος δεξιοτέχνης εξτρέμ με το νούμερο 7 είναι και πάλι κοντά μας στο καλύτερο ποδοσφαιρικό κόμικς του κόσμου: Ο Ερίκ Καστέλ, το νέο αστέρι των "Μπλαουγκράνα", είναι ο πιο δημοφιλής, ο πιο διάσημος και ο πιο αγαπημένος ποδοσφαιριστής της 9ης Τέχνης! Μετά την απότομη διακοπή της σειράς του 1985, ο Ερίκ Καστέλ είναι ξανά κοντά μας, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως και την εφημερίδα Έθνος της Κυριακής. Όμορφη έκδοση, ωραίο illustration χαρτί, προσεγμένο σχέδιο και γενικά μια πολύ καλή έκδοση σε όλα της! Αφιέρωμα του Λευτέρη Ταρλαντέζου και η πρώτη σελίδα της ιστορίας: "Ο Ερίκ και οι Παμπλίτος". Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους: comicsking, Indian, GreekComicFan, Dr Paingiver, nquees & leonidio. ================================ Τον Ιούλιο του 2019, η εκδοτική κυκλοφορεί ξανά την σειρά, αυτή την φορά σε τόμους των οποίων τα εξώφυλλα είναι επιμελημένα από την Αγγελική Σαλαμαλίκη. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του τόμου τον: ftsgr