Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'μπάτμαν'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 16 results

  1. Ο Μπάτμαν δημιουργήθηκε για την DC Comics από τον Μπομπ Κέιν. Ο Μπάτμαν είναι ο πρώτος υπερήρωας που αποκτά αστέρι στη Λεφώρο της Δόξας Χόλιγουντ. «Ο Μπάτμαν είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του κόσμου, που υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη, τη δύναμη και τη γενναιότητα», δήλωσε ο Στιβ Νίσεν, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Εμπορικού Επιμελητηρίου του Χόλιγουντ κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του αστεριού την Πέμπτη. «Για περισσότερα από 85 χρόνια, ο Μπάτμαν εμφανίζεται στους θαυμαστές σε κόμικ, κινούμενα σχέδια, τηλεόραση, ταινίες, παιχνίδια και βιντεοπαιχνίδια. Ο Μπάτμαν ήταν κυριολεκτικά παντού και τώρα είμαστε τόσο περήφανοι που είναι ο πρώτος υπερήρωας που προσγειώθηκε δίκαια εδώ για να λάβει το δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ» τόνισε. Ο Μπάτμαν είναι ο 20ος φανταστικός χαρακτήρας που αποκτά αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας Μόνο 20 από τα συνολικά 2.780 αστέρια αντιπροσωπεύουν ποσοστό 0,01%, αναφέρει το EW σημειώνοντας ότι η απονομή αποτέλεσε πραγματικά ιστορικό γεγονός. Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να απονείμει το Εμπορικό Επιμελητήριο του Χόλιγουντ το πρώτο αστέρι σε έναν φανταστικό χαρακτήρα, τον Μίκυ Μάους. Τα άλλα 18 αστέρια έχουν απονεμηθεί σε τηλεοπτικές οικογένειες, ζώα συντροφιάς σε κινούμενα σχέδια και χαρακτήρες ζωντανής δράσης τόσο αξέχαστους που έχουν ξεπεράσει τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν. Ο Μπάτμαν δημιουργήθηκε για την DC Comics από τον Μπομπ Κέιν και με συγγαφέα τον Μπιλ Φίνγκερ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο «Detective Comics #27″ του 1939. Από τότε ο «Dark Knight» (Σκοτεινός Ιππότης) παραμένει σύμβολο αποφασιστικότητας, θάρρους και δικαιοσύνης. Στην τελετή συγκεντρώθηκαν θαυμαστές του υπερήρωα Το αστέρι του Μπάτμαν είναι το 2,790ο δίπλα σε εκείνο του ηθοποιού που τον υποδύθηκε πρώτη φορά στην τηλεόραση, του Άνταμ Γουέστ και του συνδημιουργού του, Μπομπ Κέιν. Στην τελετή συγκεντρώθηκαν θαυμαστές του υπερήρωα, κάποιοι φορώντας στολές του Μπάτμαν και άλλοι κρατώντας κόμικς και αναμνηστικά, ελπίζοντας να λάβουν υπογραφές από τον συμπρωταγωνιστή του Γουέστ στην πρώτη τηλεοπτική σειρά, τον Μπερτ Γουόρντ, που υποδύθηκε τον Ρόμπιν. Πηγή: https://www.in.gr/2024/09/28/life/culture-live/mpatman-o-protos-yperiroas-pou-apektise-asteri-sti-leoforo-tis-doksas-sto-xoligount/
  2. Δύο θρύλοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν δύο απόλυτους εγκληματίες από δύο εντελώς διαφορετικά σύμπαντα των κόμικς. Μπάτμαν και Ντίλαν Ντογκ συναντιούνται στους υπονόμους του Λονδίνου! Εδώ και πολλές δεκαετίες, συνήθης εμπορική τακτική των μεγάλων εταιρειών κόμικς και των σπουδαίων δημιουργών τους είναι να προχωρούν σε σεναριακές ακροβασίες και ρηξικέλευθους πειραματισμούς αναφορικά με την προέλευση των χαρακτήρων, τον τόπο και την εποχή δράσης τους, τις ικανότητές τους κ.λ.π. Στο πλαίσιο αυτό έχουν δοκιμαστεί αμέτρητα crossovers, ακόμα και των πιο φαινομενικά αταίριαστων ηρώων που υπό συγκεκριμένες συνθήκες συναντιούνται στα πιο απίθανα μέρη και ζουν τις περιπέτειές τους σε «what if» εναλλακτικά περιβάλλοντα που σπάνε τη ρουτίνα και ανανεώνουν το ενδιαφέρον για τις ιστορίες τους. Αμέτρητοι τέτοιοι συνδυασμοί έχουν υπάρξει μέχρι τώρα και ακόμα περισσότερους θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για το μέλλον. Κάποιες διασταυρώσεις βέβαια, αγγίζουν τα όρια του εξωφρενικού και της εκκεντρικότητας μέχρι να συμβούν και να αναγκάσουν τους αναγνώστες να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το τι τελικά μπορεί να συμβεί στα κόμικς. Επιβεβαιώνοντας το ότι κάποιοι δημιουργοί με τη δεξιοτεχνία τους μπορούν να υπερβούν κάθε εμπόδιο και να προτείνουν ως εφικτό σενάριο ακόμα και την πιο απρόσμενη συνάντηση. Μια τέτοια συνάντηση μεταξύ δύο θρυλικών μορφών των κόμικς λαμβάνει χώρα στο «Η Σκιά της Νυχτερίδας» (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, εκδόσεις Μικρός Ήρως, 218 σελίδες), με τον Μπάτμαν και τον Ντίλαν Ντογκ να μεταφέρουν τη δράση τους στο διαρκώς βροχερό, σκοτεινό και gothic Λονδίνο, στα υπόγεια και τους υπονόμους κάτω από τα υπερκαταστήματα με τις φανταχτερές επιγραφές. Είναι όμως εντέλει τόσο απρόσμενη αυτή η συνάντηση; Η απάντηση θα ήταν καταφατική αν λαμβανόταν υπόψη μόνο η προέλευση των δύο χαρακτήρων και το περιβάλλον εντός του οποίου έγιναν και παραμένουν δημοφιλείς. Ο παγκοσμίως γνωστός Άνθρωπος-Νυχτερίδα είναι ένας πολυεκατομμυριούχος, γυμνασμένος και επινοητικός αλλά χωρίς καμιά υπερδύναμη, εμμονικός διώκτης του εγκλήματος στο φανταστικό Γκόθαμ από το 1939. Από την άλλη, ο Ντίλαν Ντογκ είναι ένας απένταρος και «ταπεινός» ιδιωτικός ερευνητής του παραφυσικού και του ανεξήγητου, ευρηματικός και ετοιμόλογος αλλά ταυτόχρονα εύθραυστος και ανασφαλής που προσπαθεί να εξιχνιάσει μυστήρια και υποθέσεις με μάγους, βαμπίρ, λυκάνθρωπους και μεταλλαγμένα πλάσματα, γνωστός κυρίως στην Ιταλία στην οποία αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ο πρώτος έχει για μπάτλερ τον αριστοκράτη Άλφρεντ και για βοηθό του τον Ρόμπιν, ζει σε πύργο και κυκλοφορεί ως Μπρους Γουέιν με το ιδιωτικό του τζετ και ως Μπάτμαν με απίθανα τροχοφόρα και αεροσκάφη εξοπλισμένα με γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, εχθρός του είναι ο παρανοϊκός Τζόκερ ενώ συχνά-πυκνά συναντιέται με τον Σούπερμαν με τον οποίο διατηρεί ανταγωνιστικές σχέσεις. Ο δεύτερος έχει για βοηθό του έναν μονίμως απλήρωτο, πεινασμένο και φιλάσθενο φουκαρά κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γκράουτσο Μαρξ, κυκλοφορεί με τα πόδια και μεγάλος του αντίπαλος είναι ο, πιθανώς πατέρας του, Δρ Ξάμπαρας, ένας μυστικιστής γιατρός στο κυνήγι της επίτευξης της αθανασίας. Παρά τις χαώδεις διαφορές τους ωστόσο, οι δύο χαρακτήρες έχουν τελικά πολλά κοινά. Καταρχάς η χρονιά (1986) που χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και προσδοκίες δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Ντίλαν Ντογκ με τίτλο «Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών» είναι η ίδια που κυκλοφόρησαν οι «Watchmen» των Άλαν Μουρ και Ντέιβ Γκίμπονς και κυρίως, η περιπέτεια-σταθμός «Ο Σκοτεινός Ιππότης» του Φρανκ Μίλερ, μια ιστορία που άλλαξε για πάντα όχι μόνο το περιεχόμενο των κόμικς του Μπάτμαν, ενός γερασμένου και ψυχικά καταρρακωμένου, αποσυρμένου ήρωα που επιστρέφει στη δράση για να πατάξει εγκληματικότητα και διαφθορά, αλλά και ολόκληρου του υπερηρωικού είδους συμβάλλοντας καθοριστικά στην περαιτέρω ενηλικίωσή του. Τόσο στα κόμικς του Μπάτμαν όσο και σε αυτά του Ντίλαν Ντογκ κυριαρχεί το σκοτάδι, το μακάβριο, το γκροτέσκο. Είναι και οι δυο θνητοί και τρωτοί, όχι υπεράνθρωποι, που πασχίζουν να ξορκίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες (στην περίπτωση του Ντίλαν Ντογκ, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς), αφοσιωμένοι ολοκληρωτικά και ψυχαναγκαστικά σε έναν στόχο από τον οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Κάθε επιτυχία τούς οδηγεί στην επόμενη αποστολή και κάθε αποτυχία τούς πεισμώνει. Ούτε καν περνά από το μυαλό τους να τα αφήσουν όλα πίσω και να χαρούν τη ζωή τους σαν πραγματικοί άνθρωποι. Στη «Σκιά της Νυχτερίδας» των Roberto Recchioni (σενάριο) και Werther Dell’ Edera – Gigi Cavenago (σχέδια) κυριαρχούν αυτές οι ομοιότητες και έτσι γεφυρώνονται οι διαφορές με τους δύο ήρωες να λειτουργούν αλληλοσυμπληρωματικά για να καταφέρουν να εξουδετερώσουν τους επίσης συνεργαζόμενους αντιπάλους τους. Τη διπλή διασταύρωση κάνουν ακόμη πιο απολαυστική και πολυεπίπεδη μια σειρά από πρόσωπα από τα δύο «σύμπαντα» όπως η Σελίνα Κάιλ – Κατγούμαν, ο Τζον Κόνσταντιν, οι επιθεωρητές Γκόρντον και Μπλοχ, η Μαντάμ Τρελκόφσκι κ.ά. σε αναπάντεχες εμφανίσεις που χαρακτηρίζονται από σαρκαστικούς διαλόγους, μαύρο χιούμορ και αιχμηρές ατάκες με διαρκείς αναφορές στο πλούσιο παρελθόν των δύο ηρώων. Σε ένα άλμπουμ-ορόσημο στην ιστορία τόσο του Μπάτμαν όσο και του Ντίλαν Ντογκ, αλλά κυρίως στην ιστορία και τη δυναμική των crossovers που υπερβαίνοντας στερεότυπα και προκαταλήψεις μπορούν να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερες πτυχές σε ένα είδος κόμικς που αποδεικνύεται πανίσχυρο και ανεξάντλητο. Και το σχετικό link...
  3. Ακούμε για την Γκόθαμ Σίτι σε κάθε περιπέτεια του Μπάτμαν. Γνωρίζουμε όμως την ιστορία της; Κατά το 12ο αιώνα στην πόλη Γκόθαμ του Νότιγχαμσάϊρ στην Αγγλία, συνέβη ένα περιστατικό θρυλικών διαστάσεων. Ο Βασιλιάς Ιωάννης είχε κάνει γνωστό πως ήθελε να ταξιδέψει στην εξοχή μαζί με την ακολουθία του. Εκείνη την εποχή, κάθε δρόμος από τον οποίο θα διερχόταν ο Βασιλιάς έπρεπε να βγεί εκτός κυκλοφορίας, καθώς εθεωρείτο πως «του ανήκει». Όμως οι κάτοικοι της Γκόθαμ δεν ήθελαν κάτι τέτοιο. Και αποφάσισαν να αποθαρρύνουν τον Βασιλιά. Το τρελό σχέδιο τους Οι Γκοθαμίτες ήξεραν πως θα ερχόταν στην πόλη τους κάποιοι ακόλουθοι του Βασιλιά, ώστε να τους ειδοποιήσουν πως εκείνος θα περνούσε από εκεί. Έτσι, έβαλαν σε εφαρμογή ένα τρελό σχέδιο. Θα παρίσταναν τους τρελούς κάθε φορά που θα τους έβλεπαν οι άνθρωποι του Βασιλιά! Σύμφωνα με αναφορές σε ιστορικά βιβλία του 1874, οι αγγελιοφόροι του Βασιλιά Ιωάννη είδαν τους κατοίκους να «προσπαθούν να πνίξουν ένα χέλι σε μια λίμνη», ενώ άλλοι έφτιαχναν κατασκευές γύρω από κορμούς δέντρων «για να τα προφυλάξουν από τον ήλιο». Άλλοι πάλι έπαιζαν με τυριά, προσπαθώντας να τα κάνουν να τσουλήσουν σε κατηφορικούς δρόμους (!). Οι κάτοικοι της πόλης έγιναν γνωστοί ως «οι Σοφοί Άντρες της Γκόθαμ» ή και «οι Ανόητοι Άντρες της Γκόθαμ». Στη βρετανική γραμματεία παρέμειναν γνωστοί μέσα από το νανούρισμα Three wise men of Gotham (Τρεις Σοφοί από την Γκόθαμ). Πήγαινε κάπως έτσι: Three wise men of Gotham, They went to sea in a bowl, And if the bowl had been stronger My song would have been longer Στην ποπ κουλτούρα Ο κομίστας Μπίλι Φίνγκερ στο κόμικ Batman Chronicles 6 (1996), έδωσε το όνομα Γκόθαμ Σίτι στην πόλη όπου δρούσε ο Μπάτμαν. Την αναφέρει μάλιστα ως μια πόλη που στην πρώτη της μορφή, ήταν ένα μεγάλο άσυλο για επικίνδυνους ψυχοπαθείς. Σε ένα κόμικ στριπ, ο Ρόμπιν διαβάζει ένα βιβλίο που εξηγεί το όνομα της πόλης: «Έχουμε και ένα όνομα για την πόλη. Θα την πούμε Γκόθαμ, από ένα χωριό στην Αγγλία, στο οποίο σύμφωνα με το θρύλο όλοι οι άντρες έχασαν τα λογικά τους». Πρώτος απ' όλους ο Τζόκερ; Και το σχετικό link...
  4. Σύνοψη βιβλίου: Απ’ όταν ξεκίνησε να τιμωρεί το έγκλημα, ο Μπάτμαν πρόλαβε γρήγορα να δει μεγάλο μέρος της σκοτεινής πλευράς της ανθρωπότητας – αν και δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που βγαίνει τώρα απ’ τις σκιές γελώντας φωναχτά: μια χαμογελαστή μορφή με πρόσωπο λευκό σαν κιμωλία, που η τρέλα της απειλεί να σαρώσει ό,τι βρεθεί στο διάβα της. Για τον υπερασπιστή του Γκόθαμ Σίτι, η πρώτη επαφή με το πλάσμα που λέγεται Τζόκερ θα είναι η απόλυτη δοκιμασία – μια μάχη που θα κρίνει τον διαρκή αγώνα του ενάντια στις δυνάμεις του χάους και της παράνοιας. Χρόνια αργότερα, οι ίδιες δυνάμεις εξαπολύονται ξανά από ένα εντελώς αναπάντεχο μέρος – και φαντάσματα του παρελθόντος, καλά και κακά, θα έρθουν αντιμέτωπα με το σκληρό φως αμείλικτων ερωτημάτων πριν μπορέσουν τελικά να αναπαυθούν. Ο κάτοχος των βραβείων Eisner και Harvey (GOTHAM CENTRAL, Captain America) επιστρέφει στους κακόφημους δρόμους του Γκόθαμ για δύο καθηλωτικές ιστορίες του Μεγαλύτερου Ντετέκτιβ του Κόσμου, παρέα με τους αγαπημένους σχεδιαστές Doug Mahnke (JLA, The Mask), Patrick Zircher (NIGHTWING, Iron Man) και Aaron Sowd (THE BATMAN CHRONICLES, The Uncanny X-Men). Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση του Batman, με την ιστορία The Man Who Laughs του Ed Brubaker, όπου κυκλοφόρησε αρχικά το 2005 σε συνέχεια του Batman: Year One. Στην ιστορία βλέπουμε την πρώτη συνάντηση του Batman με τον Joker, συμβαδίζοντας με την πρωτότυπη ιστορία της συνάντησης στο Batman #1 (1940). Ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο ομόνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκό, μιας και οι δημιουργοί του Τζόκερ είχαν εμπνευστεί αρχικά από τον πρωταγωνιστή της. Η έκδοση συμπεριλαμβάνει και την ιστορία Made of Wood από το Detective Comics #784-786. Μια όμορφη έκδοση που διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Σας το προτείνω!
  5. Ο Μπρους Γουέιν ήταν πλουσιόπαιδο. Γόνος εύπορης ευκατάστατης οικογένειας, με πατέρα καλλιεργημένο μεγαλοεπιχειρηματία, δεν θα μεγαλώσει ωστόσο με τους γονείς του: θα τους δει να δολοφονούνται άγρια μια νύχτα, έπειτα από μια κινηματογραφική παράσταση της ταινίας «Εξκάλιμπερ», από έναν κοινό κλέφτη στη μέση του δρόμου. Στην κηδεία των γονιών του ο Μπρους το βάζει στα πόδια πανικόβλητος. Καθώς τρέχει περίπου στα τυφλά, πέφτει μέσα σε ένα αποξηραμένο πηγάδι γεμάτο νυχτερίδες. Ο μικρός Μπρους δέχεται επίθεση από τις νυχτερίδες και παραλύει από τον φόβο. Λίγα χρόνια μετά ωστόσο, αυτό τον φόβο απέναντι στις νυχτερίδες θα μετατρέψει σε όπλο: μεγαλώνοντας γίνεται διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του πατέρα του, κυρίως όμως θα επινοήσει έναν μυστικό ρόλο για τον εαυτό του, αυτόν του Ανθρώπου-Νυχτερίδας, του θρυλικού Μπάτμαν, με στόχο να γίνει τιμωρός του εγκλήματος. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Μπάτμαν. Και, όπως φάνηκε από την προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές», ο Μπάτμαν είναι ο αγαπημένος υπερήρωας του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: κατά τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Μπάτμαν είναι αριστερός». Όπως είπε, ο Μπάτμαν «Είναι μία φυσιογνωμία που επιλέγει να βάλει τον εαυτό του σε κίνδυνο και να προσφέρει κάτι προς το κοινό καλό, και το κάνει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να έχει υπερδυνάμεις, έχει τα κατάλληλα εργαλεία». Η ταύτιση είναι προφανής: ο Στ. Κασσελάκης βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο για να προσφέρει προς το κοινό καλό δίχως να πετάει όπως ο Σούπερμαν ή να σκαρφαλώνει σε ουρανοξύστες όπως ο Σπάιντερμαν. Ο Μπάτμαν είναι ένας υπερήρωας χωρίς υπερδυνάμεις. Όπως, ας πούμε, ο Στ. Κασσελάκης. Και όπως ο Στ. Κασσελάκης, ο Μπάτμαν/Μπρους Γουέιν είναι επίσης γόνος εύπορης οικογένειας που, παρά τη βολή του, ξεπέρασε τους φόβους του και επέλεξε να αποδώσει δικαιοσύνη. Ο Μπάτμαν είναι αριστερός διότι, επιπλέον, είναι ένας αριστερός CEO ενός επιχειρηματικού κολοσσού. Δεν είναι μονάχα αγωνιστής των αδύναμων και των αδικημένων. Είναι και τεχνοκράτης καπιταλιστής. Αριστερός διευθύνων σύμβουλος μεγάλης επιχείρησης; Ναι. Γιατί όχι; Ταιριάζει γάντι στον νέο αρχηγό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και, έξυπνα μάλλον, επιλέγει ως προσωπικό του ήρωα τον Μπάτμαν, βαφτίζοντάς τον και αριστερό. Μια χαρά. Οι δυνάμεις και οι αντοχές του αριστερού CEO θα του χρειαστούν, καταπώς φαίνεται, όχι τόσο για να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά για να υπερβεί τις αντιστάσεις εντός του κόμματός του. Τα 16 λευκά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από την προχθεσινή συνεδρίαση στην ψηφοφορία για την έγκριση του νέου προεδρείου της Κ.Ο. είναι ένα προμήνυμα. Ίσως αυτά τα 16 λευκά να είναι οι δικές του μαύρες νυχτερίδες που επιτίθενται στον μικρό Μπρους Γουέιν μέσα στο πηγάδι. Και το σχετικό link...
  6. Τα επιχειρήματα όλων των πλευρών και τελικά, η αποκάλυψη. Εντύπωση στον μεγάλο κόσμο των οπαδών των κόμικς στην Ελλάδα έκανε κάτι που είπε στη χτεσινή του συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης. Συγκεκριμένα ο κος Κασσελάκης είπε ότι o αγαπημένος του υπέρ ήρωας είναι ο Batman ο οποίος “είναι αριστερός γιατί βάζει το κοινό καλό, πάνω από το δικό του καλό”. Μία πολύ απλοποιημένη άποψη για το τι είναι η αριστερά, αλλά τελικά ισχύει; Είναι ο “σκοτεινός ιππότης” αριστερός; To 2008 η DC comics κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό κόμικ, το “Decisions”, στο οποίο ο Batman μαζί με τους άλλους υπερήρωες του σύμπαντος του προσπαθούν να προστατεύσουν τους υποψήφιους προέδρους της Αμερικής από κάποιον κακό που θέλει να τους σκοτώσει. Ο Batman διαλέγει να προστατεύσει τον κεντροαριστερό υποψήφιο, αλλά χρησιμοποιεί τακτικές παρακολούθησης των διαφωνούντων με τον υποψήφιο του που παραπέμπουν σε δικτατορικά καθεστώτα. Πολλοί οπαδοί των κόμικς θέλησαν τότε να πούνε τη γνώμη τους για τις πολιτικές απόψεις του Batman. “Θα μπορούσα να δω τον Batman να υποστηρίζει την αποτοξίνωση από τη φυλάκιση, τον έλεγχο των όπλων και τη βοήθεια στους φτωχούς. Ο Bruce Wayne είναι πάνω από όλα φιλάνθρωπος. Δεν τον πειράζει να πληρώνει παραπάνω φόρους για να βοηθάει την κοινότητα. Οι ρεπουμπλικάνοι δε δέρνουν αστυνομικούς και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας”, γράφει ο Daniel που θεωρεί αριστερό τον Batman. Από κάτω ο arseinstein του απαντάει ότι ο Batman είναι υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και νεοφιλελεύθερος. Ο Necrotoxin γράφει ότι ο Batman έχει πολλά χαρακτηριστικά των ρεπουμπλικάνων και το μόνο δημοκρατικό πράγμα που έχει είναι ότι δε χρησιμοποιεί όπλα, και από κάτω ο VolettaFalcon του λέει ότι στην κανονική του ζωή ως Bruce Wayne έχει χρηματοδοτεί μία οργάνωση που προσφέρει κοινωνικά προγράμματα και γενικότερα βοηθάει τους ανθρώπους οπότε είναι δημοκράτης, τουτέστιν κεντρο-αριστερός. “Ο Batman είναι δεξιός και μάλιστα υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, είναι υπέρ του νόμου και της τάξης και της θανατικής ποινής” λέει ο Corpore Metal. Στο reddit πρόσφατα έχει αρχίσει και εκεί η διαμάχη για το προς τα που κλείνει πολιτικά ο τιμωρός της Gotham: “Ο Μπρους είναι ένας δισεκατομμυριούχος που παίρνει το νόμο στα χέρια του από τη θεμελιώδη πεποίθηση ότι το σύστημα είναι σπασμένο και αρνείται να συνεργαστεί με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε κάθε δυνατή στροφή (εκτός από το να τους πουλάει τεχνολογία εννοώ). Είναι νεοφιλελεύθερος.” Γράφει ένας redditor, με τους αρκετούς να συμφωνούν μαζί του. “Νομίζω ότι ο Γουέιν ταιριάζει στο αρχέτυπο του ρεπουμπλικάνου Τζέραλντ Φορντ. Η ατάκα για τον Φορντ ήταν ότι ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα έβλεπε έναν άστεγο και θα άνοιγε το πορτοφόλι του και θα του έδινε χρήματα, αλλά θα πάλευε σαν τον διάολο για να βεβαιωθεί ότι δεν το έκανε η κυβέρνηση. Ήταν προοδευτικός με τα δικά του χρήματα, αλλά συντηρητικός με τα χρήματα των άλλων.” Γράφει κάποιος άλλος. O Κρίστιαν Μπέιλ που έπαιξε τον Batman στη μεγάλη οθόνη το 2012 είχε πει “Για μένα είναι ένας αναρχικός και ένα ελεύθερο πνεύμα. Ξέρει ότι υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ αυτού και των εχθρών του, επειδή η ζωή δεν είναι ποτέ σταθερή – πάντα πρέπει να παλεύεις γι’ αυτήν”. Η προσωπική μου άποψη συνοψίζεται στο παρακάτω ποστ του χρήστη venuswasaflytrap στο Reddit. “Δεξιός, σίγουρα. Πρώτον, είναι καλύτερο για την κάλυψή του. Ένας δισεκατομμυριούχος γενικά θα ελεγχόταν περισσότερο αν ήταν φανερά αριστερός. Αλλά δεύτερον, όλο το προσωπικό του ήθος είναι απίστευτα συντηρητικό. Όταν βοηθάει τους φτωχούς, το κάνει μέσω της ιδιωτικής φιλανθρωπίας, όχι υποστηρίζοντας τις δημόσιες δομές. Η όλη ιδέα του ιδρύματος Γουέιν έχει τις ρίζες της στην ιδέα ότι η φιλανθρωπία είναι μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια πιο αριστερή/σοσιαλιστική άποψη θα ήταν ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να καθορίζει τον τρόπο βοήθειας των ανθρώπων και ότι οι ιδιωτικές φιλανθρωπίες δε θα έπρεπε να υπάρχουν/να είναι απαραίτητες, αλλά αντίθετα οι άνθρωποι θα έπρεπε να φορολογούνται. Διαθέτει ένα οπλοστάσιο μη καταγεγραμμένων στρατιωτικών όπλων. Η συγκεκριμένη στάση του κατά των όπλων δεν υπονομεύει πραγματικά την προφανή υπονοούμενη πίστη στο δικαίωμα των ατόμων να οπλοφορούν. Είναι τόσο κρυψίνους που η πραγματική του προσωπικότητα δεν είναι καν γνωστή στον κόσμο. Δε θέλει η κυβέρνηση να ελέγξει τη σπηλιά της νυχτερίδας, να ελέγξει για παραβάσεις της υγείας και της ασφάλειας, για κινδύνους για τα παιδιά κ.λ.π. Επιπλέον, η αιτιολόγηση ότι του αξίζει ο πλούτος επειδή τον κέρδισε με τη δική του σκληρή δουλειά, είναι μια αρκετά συντηρητική ιδεολογία από μόνη της. Ακόμα και αν ανέβηκε μόνος του από τη φτώχεια (χωρίς πλούσια ανατροφή ή κληρονομιά, χωρίς μπάτλερ της SAS να τον καθοδηγεί, χωρίς τρόπο να πληρώσει την πτήση στο Θιβέτ για να πάει να μάθει πώς να γίνει Batman), το “το κέρδισα, άρα είναι δικό μου”, είναι πολύ συντηρητικό. Δεν είναι ξεκάθαρη η κατάσταση των πολιτικών κομμάτων στο σύμπαν της DC. Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς ηθικό ή ανήθικο στις παραπάνω ιδεολογίες. Η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Δημοκρατικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις αριστερές πεποιθήσεις σε κάτι ανήθικο είναι δυνατή, όπως και η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Ρεπουμπλικανικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις κατά τα άλλα ηθικά ουδέτερες ιδεολογίες σε κάτι διεφθαρμένο. Θα μπορούσε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα να έχει ορισμένα μέλη που ο Bruce εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται. Αλλά αφηρημένα, οι πολιτικές του τάσεις είναι πολύ εμφανώς νεοφιλελεύθερες και δεξιές.” Μπορεί ο κος Στέφανος Κασσελάκης να βλέπει στον Batman (και στον εαυτό του;) έναν πάμπλουτο αριστερό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως γράφει και το παραπάνω ποστ, ο Bruce Wayne είναι ένας δισεκατομμυριούχος που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία και αποστρέφεται οτιδήποτε κρατικό, οπότε στο πολιτικό φάσμα βρίσκεται προς τη δεξιά πλευρά. Και το σχετικό link...
  7. Ένα από τα αγαπημένα θέματα των κόμικς ήταν πάντα τα τυχερά παιχνίδια. Αστείες ιστορίες των αγαπημένων μας ηρώων που συχνά διαδραματίζονται σε κάποιο καζίνο ή χαρτοπαικτική λέσχη κοσμούσαν τις σελίδες των αγαπημένων μας περιοδικών. Βέβαια εδώ και αρκετά χρόνια όλες οι αναφορές στα τυχερά παιχνίδια σταμάτησαν – και πολύ σωστά – καθώς πρόκειται για μία ενασχόληση καθαρά για ενήλικες. Να τονίσουμε εδώ ότι αυτό αφορά κυρίως στα γνωστά παιδικά κόμικς που όλοι γνωρίζουμε και διαβάζαμε από μικροί. Όσον αφορά σε κόμικς για ενήλικες, ιδιαίτερα στην Ιαπωνία με τη μεγάλη παράδοση των manga, οι αναφορές σε παιχνίδια καζίνο συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε σε επόμενο αφιέρωμά μας. Σήμερα, το SPORT24 και το casinohouse.gr σάς κάνουν μία μικρή αναδρομή στα αγαπημένα κόμικς που διαβάζαμε από μικροί – από τον Λούκι Λουκ ως τον Μπάτμαν – και θυμόμαστε ιστορίες και αναφορές σε παιχνίδια καζίνο. Λούκυ Λουκ: O ληστής με το ένα χέρι Αν υπάρχει ένας ήρωας που έχει σατιρίσει την άγρια δύση και το φαρ ουέστ αυτός σίγουρα είναι ο Λούκυ Λουκ. Γραφικοί ληστές, πολύβουα σαλούν και συμπαθείς Ινδιάνοι κοσμούν τις ιστορίες του ήρωά μας. Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να λείπουν τα καζίνο και οι χαρτοπαικτικές λέσχες από αυτές τις ιστορίες. Παραπομπές και σκηνές με παιχνίδια πόκερ υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα περιοδικά που έχουν εκδοθεί. Η ιστορία όμως "Ο ληστής με το ένα χέρι" είναι αφιερωμένο στο φαινόμενο των τυχερών παιχνιδιών στην "Άγρια Δύση". Στην ιστορία, δύο νεαρά αδέλφια που τους αρέσει να δημιουργούν εφευρέσεις, κατασκευάζουν τον πρώτο κουλοχέρη. Ένας φίλος τους γερουσιαστής, ο οποίος ενθουσιάζεται με το συγκεκριμένο μηχάνημα, ζητά από τον Λούκυ Λουκ να τους συνοδεύσει και να τους προστατεύσει στο ταξίδι τους ώστε να παρουσιάσουν την εφεύρεσή τους στην υπόλοιπη χώρα. Η συνέχεια είναι σπαρταριστή και θυελλώδης, καθώς οι ήρωες μας συναντούν κακόφημα σαλούν, φασαριόζους καουμπόηδες και κακοποιούς που ανησυχούν πως ο κουλοχέρης θα τους χαλάσει τα κέρδη που έχουν από το πόκερ. Στο τέλος και έπειτα από πολλές περιπέτειες ο Λούκυ Λουκ τούς οδηγεί με ασφάλεια σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή που ονομάζεται… Λας Βέγκας! Για όσους ενδιαφέρονται να θυμηθούν την ιστορία μπορούν να δουν το σχετικό επεισόδιο από τη σειρά animation του Λούκυ Λουκ στο παρακάτω βίντεο: Μπάτμαν και οι "κακοί" που λατρεύουν τον τζόγο Ο σκοτεινός υπόκοσμος στον οποίο δραστηριοποιείται ο Μπάτμαν είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τον τζόγο, τα καζίνο και τις παράνομες λέσχες. Σκεφτείτε απλά τον μεγαλύτερο του εχθρό, τον Τζόκερ, ο οποίος πήρε το όνομά του από το τραπουλόχαρτο και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έμπειρου παίκτη τυχερών παιχνιδιών: λατρεύει να μπλοφάρει, να σχεδιάζει και να ρισκάρει όποτε χρειαστεί. Και αν στον Τζόκερ η σχέση αυτή με τα τυχερά παιχνίδια υπονοείται, στον άλλον μεγάλο εχθρό του Μπάτμαν είναι σαφέστατη. Μιλάμε για τον Πιγκουίνο, ο οποίος διατηρεί καζίνο και club με το όνομα "The Iceberg Casino". Εκεί συχνάζουν τα παράνομα στοιχεία της Gotham City τα οποία ο Μπάτμαν προσπαθεί να ξεσκεπάσει. Όπως στην παρακάτω σκηνή από το Batman: The Animated Series όπου βρίσκουμε σε απαρτία όλους του "κακούς" να παίζουν πόκερ! Tα Στρουμφάκια… τζογάρουν Kαι ναι, ακόμα και τα Στρουμφάκια έχουν γνωρίσει τα τυχερά παιχνίδια. Σε σημείο μάλιστα να παίξουν την ύπαρξη του δάσους τους στα ζάρια! Η ιστορία στην οποία αναφερόμαστε ονομάζεται "Gambler Smurfs" (Τα Στρουμφάκια Τζογαδόροι) και έχει ως εξής: Δύο Στρουμφάκια επισκέπτονται κρυφά ένα χωριό ανθρώπων και εκεί παρακολουθούν έναν αγώνα ξιφομαχίας. Παρατηρούν δύο ανθρώπους οι οποίοι παίζουν στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει τον αγώνα. Γυρνώντας πίσω στο στρουμφοχωριό, μοιράζονται τα νέα με τα υπόλοιπα Στρουμφάκια τα οποία επηρεασμένα αρχίζουν να στοιχηματίζουν σε διάφορα παιχνίδια. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Τα Στρουμφάκια καταλαμβάνονται από το μικρόβιο του τζόγου και ποντάρουν σε ό,τι βρουν. Σύντομα ανακαλύπτουν τα ζαριά και τις… σαλιγγαροδρομίες και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο με τον Μπαρμπαστρούμφ να προσπαθεί εις μάτην να τα συνετίσει. Τα Στρουμφάκια μάλιστα σε σημείο να φτιάξουν και… παράνομο καζίνο! Σύντομα όμως η πραγματικότητα έρχεται να τους βάλει μυαλό. Μαθαίνουν πως οι άνθρωποι θέλουν να καταστρέψουν ένα μέρος του Δάσους προκειμένου να φτιάξουν καζίνο. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο επιστρατεύουν τον αιώνιο εχθρό τους Δρακουμέλ (ή Γκαρκαμέλ, χρησιμοποιείστε όποιο όνομα θέλετε) προκειμένου να τους βοηθήσει αφού και ο ίδιος απειλείται. Τον πείθουν να προκαλέσει σε αγώνες τον εμπνευστή αυτού του σχεδίου Comte d'Aubenas με έπαθλο τη διατήρηση του δάσους. Μάλιστα τον εκπαιδεύουν και ο Δρακουμέλ κάνει φιλότιμες προσπάθειές να κερδίσει. Τελικά έπειτα από ισοπαλία, παίζουν το δάσος στα ζάρια. Και εκεί ο Δρακουμέλ στέκεται τυχερός! Το δάσος σώζεται αλλά ο Δρακουμέλ αλλάζει γνώμη και αρχίζει να κυνηγά τα Στρουμφάκια. Πιάνει το Στρουμφάκι-Τυχερούλη και είναι έτοιμος να τον φάει. Όμως ο Τυχερούλης του προτείνει να παίξουν στα ζάρια. Επηρεασμένος ο Δρακουμέλ και σίγουρος για τη νίκη του, δέχεται και χάνει. Έτσι ο Τυχερούλης γυρνάει στο χωριό του και στα άλλα Στρουμφ. Δυστυχώς, όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε το συγκεκριμένο τεύχος στα ελληνικά. Παρόλα αυτά μπορείτε να το αναζητήσετε διαδικτυακά σε ξενόγλωσσα sites. Σπάιντερμαν και ο τζογαδόρος εχθρός του "Chance" Μπορεί να μην είναι ακριβώς ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Σπάιντερμαν, ωστόσο πρόκειται για έναν αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτήρα "κακού" που έχει ταλαιπωρήσει ουκ ολίγες φορές τον ήρωά μας. Πρόκειται για τον Chance του οποίου όλη του η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον τζόγο. Στην καθημερινή ζωή του ονομάζεται Nicholas Powell και είναι πρώην επαγγελματίας παίκτης τυχερών παιχνιδιών. Αμετανόητα εθισμένος στον τζόγο, μετατρέπεται στον villain Chance προκειμένου να ζήσει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις και να "τζογάρει" σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Η ιδιαιτερότητά του είναι πως δεν πληρώνεται από τους εργοδότες του για τις υπηρεσίες του αλλά τζογάρει εναντίον τους: αν κερδίσει πληρώνεται ενώ αν χάσει τους πληρώνει ο ίδιος. Πρωτοεμφανίστηκε το 1986 στο Web Of Spider-Man Volume 1, έχει εμφανιστεί σε δεκάδες ιστορίες και αν είστε φανατικός αναγνώστης του Σπάιντερμαν σίγουρα τον έχετε συναντήσει στις σελίδες τους. Επίλογος Ο τζόγος, τα τυχερά παιχνίδια και τα καζίνο εμφανίζονταν με αρκετή συχνότητα στα mainstream παιδικά κόμικς, πάντα βέβαια με μία διδακτική προσέγγιση καθώς απευθύνονταν σε νεαρά άτομα με ιδιαίτερη ψυχολογία. Για αυτό κατά κανόνα στα κόμικς αναδεικνύονταν οι κακές συνέπειες του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια. Παρόλα αυτά δεν λείπει και η σάτιρα και το – πολλές φορές – καυστικό χιούμορ όπως στις περιπτώσεις των Λούκυ Λουκ και Τα Στρουμφάκια. Σε επόμενο άρθρο μας θα προσεγγίζουμε τα πιο ενήλικα κόμικς, τα manga της Ιαπωνίας, όπου εκεί τα τυχερά παιχνίδια παρουσιάζονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Σε κάθε περίπτωση ελπίζουμε να απολαύσατε το άρθρο μας και θα σας προτείναμε ανεπιφύλακτα να περάσετε την ημέρα σας ευχάριστα διαβάζοντας ένα καλό κόμικ! Και το σχετικό link...
  8. Τα 82α γενέθλιά του έχει σήμερα ο Μπάτμαν - Ο Σκοτεινός Ιππότης πρωτοεμφανίστηκε στα κόμικ την 1η Μαΐου του 1939 Ο Μπάτμαν, ο Σκοτεινός Ιππότης των κόμικς που θριαμβεύει δίχως να έχει τις υπερδυνάμεις του Σούπερμαν, έχει σήμερα γενέθλια και σβήνει - παρά το εντυπωσιακό physique του - 82 κεράκια! Η διάσημη Νυχτερίδα της DC γεννήθηκε τον Μάιο του 1939 από τα μολύβια του σχεδιαστή Μπομπ Κέιν και φασκιώθηκε στο 27ο τεύχος του περιοδικού «Detective Comics» που κυκλοφόρησε την 1η Μαΐου του 1939. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μπάτμαν είναι η κουκούλα με τα μεγάλα όρθια αυτιά, το σκούρο εφαρμοστό κοστούμι, η μάσκα στο πρόσωπο και η μακριά κάπα, που τον κάνουν να μοιάζει με νυχτερίδα. Πίσω από τον Άνθρωπο - Νυχτερίδα (Batman στα αγγλικά) κρύβεται το άλτερ έγκο του, ο Μπρους Γουέιν, πλούσιος επιχειρηματίας, πλέι-μπόι και φιλάνθρωπος. ΜΠΑΤΜΑΝ: Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ Ο Γουέιν μεταμφιέζεται σε Μπάτμαν για να προκαλεί τρόμο στους παράνομους και να καταπολεμά το κακό, με αφορμή τη δολοφονία των γονέων του, στην οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυς. Ο Μπάτμαν/Γουέιν ζει και δρα στην Γκόθαμ Σίτυ (παραφθορά των λέξεων God Damned City = Καταραμένη Πόλη), που πολλοί αναγνωρίζουν το μυθικό ισοδύναμο της Νέας Υόρκης. Όπως αναφέρει το Sansimera.gr, o Μπάτμαν στην πορεία του χρόνου υπέστη διάφορες μεταμορφώσεις. Στην αρχή ήταν ένας σκοτεινός ήρωας, που δεν δίσταζε να σκοτώνει για να καταπολεμήσει το κακό. Στη δεκαετία του '60, όταν επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, λόγω τηλεόρασης, ο χαρακτήρας του αμβλύνθηκε για να γίνει πιο θετικός στα μικρά παιδιά. Γύρω από τον Μπάτμαν ζουν και κινούνται διάφοροι χαρακτήρες, καλοί και κακοί. Στους συνεργάτες του περιλαμβάνονται ο βοηθός του Ρόμπιν, ο μπάτλερ του Άλφρεντ, ο αρχηγός της Αστυνομίας Τζιμ Γκόρντον, άλλοτε εχθρός του, η Μπάτγκερλ, η Μπατγούμαν και άλλοι. Στους κακούς εξέχουσα θέση κατέχουν η Κατγούμαν και ο Τζόκερ. Σε αντίθεση με τους άλλους χάρτινους υπερήρωες, ο Μπάτμαν δεν διακρίνεται για τις υπερφυσικές του δυνάμεις. Χρησιμοποιεί στο έπακρο τη σωματική του ρώμη, αλλά περισσότερο το μυαλό και τις αναλυτικές του ικανότητες, την επιστήμη και την τεχνολογία. Ο Μπάτμαν γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Έγινε ένας από τους πιο διάσημους και αναγνωρίσιμους ήρωες των κόμικς και αξιοποιήθηκε δεόντως από όλα τα μέσα. Στις 15 Απριλίου 1943 έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, αλλά έπρεπε να περιμένει έως τα τέλη της δεκαετίας του '80 για να αξιοποιηθεί κινηματογραφικά από τον σπουδαίο αμερικανό σκηνοθέτη Τιμ Μπάρτον. Η ομώνυμη ταινία έκανε πρεμιέρα στις 23 Ιουνίου 1989, με τον Μάικλ Κίτον στο ρόλο του Ανθρώπου - Νυχτερίδα και τον Τζακ Νίκολσον στο ρόλο του Τζόκερ. Ο Μπάρτον επανέφερε τον Μπάτμαν στις σκοτεινές του ρίζες, όπως είχε πράξει τρία χρόνια νωρίτερα ο σημαντικός κομίστας Φρανκ Μίλερ (Daredevil, Sin City, 300) στη σειρά Μπάτμαν: Ο σκοτεινός ιππότης επιστρέφει (εκδόσεις Πάρα Πέντε). Το News 24/7 με αφορμή τη σημερινή Batman Day παρουσιάζει πέντε αλήθειες για τον Σκοτεινό Ιππότη που ίσως δεν είναι τόσο γνωστές: 1. Το όνομα του Μπάτμαν βασίζεται σε ιστορικές προσωπικότητες Ο ανεπίσημος συν-δημιουργός του ήρωα Μπιλ Φίνγκερ δήλωσε ότι βασίστηκε σε δύο ιστορικές προσωπικότητες για να "βαφτίσει" τον ήρωα: Η πρώτη είναι ο βασιλιάς Ροβέρτος Α' της Σκωτίας ή Ροβέρτος Μπρους, ένας από τους θρυλικότερους οπλαρχηγούς του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας που διαδέχτηκε τον Γουίλιαμ Γουάλας (θυμηθείτε το Braveheart). Η δεύτερη ήταν ο αμερικανός αξιωματικός του στρατού στην Αμερικανική Επανάσταση και μετέπειτα πολιτικός, Άντονι Γουέιν. Του είχε δοθεί το παρατσούκλι «Τρελο-Άντονι Γουέιν», λόγω του ευέξαπτου χαρακτήρα του... 2. Ο Μπομπ Κέιν πήρε έμπνευση από τα σκίτσα του Λεονάρντο ντα Βίντσι Κέιν και Φίνγκερ είχαν πολλές επιρροές για την τελική εικόνα του υπερήρωα. Ανάμεσα σε αυτές ήταν: Η "Σκιά" (The Shadow) ένας ήρωας που πρωταγωνιστούσε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, ο οποίος έδωσε στους δύο δημιουργούς την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Ο Ζορό όπως τον ερμήνευσε το 1920 ο Ντάγκλας Φέρμπανκς. Η μάσκα ντόμινο που φορούσε ο μασκοφόρος Ζορό ήταν μια λύση για να διατηρήσει ο Μπάτμαν κρυφή την ταυτότητά του και προσέδιδε έναν αέρα μυστηρίου. Η ταινία "Τhe Bat Whispers" (1930) που έδωσε την ιδέα για το κοστούμι και την περσόνα της νυχτερίδας Τα σκίτσα του Ντα Βίντσι για το "ορνιθόπτερο" έδωσαν την ιδέα για την μπέρτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα πρώτα σκίτσα, ο Μπάτμαν είχε πολλές ομοιότητες με τον Σούπερμαν: Φορούσε κόκκινο κοστούμι, μαύρες μπότες και μπέρτα και ήταν ξανθός! 3. Η όχι και τόσο κρυφή του ταυτότητα Τουλάχιστον 12 χαρακτήρες γνωρίζουν ότι πίσω από τη μάσκα του Μπάτμαν είναι ο Μπρους Γουέιν. Αυτοί είναι: - Οι τρεις Ρόμπιν (Ντικ Γκρέισον, Τζέισον Τοντ και Τιμ Ντρέικ) - Ο μπάτλερ του, Άλφρεντ - Ένα τσιράκι του Πιγκουίνου εν ονόματι Χάρολντ - Ο Σούπερμαν - Η Κάτγουμαν - Ο Άζραελ - Η Μπάτγκερλ / Μπάρμπαρα Γκόρντον - Οι κακοί Μπέιν, Ρας Αλ Γκουλ και Χιούγκο Στρέιντζ έμαθαν την κρυφή του ταυτότητα κατά το θρυλικό storyline "Crisis on Infinite Earth" αλλά μετά το... ξέχασαν. 4. Η πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν στην οθόνη Η πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν στην οθόνη ήταν το 1943, σε μία "ταινία" (ή καλύτερα σίριαλ 15 κεφαλαίων) που έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 16 Ιουλίου 1943. Πρόκειται για μαραθώνιες προβολές που επαναλήφθηκαν το 1965. Πιστός στο πνεύμα της εποχής, ο Μπάτμαν πολεμούσε εναντίον... των Ιαπώνων, στον απόηχο της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ. Τον Μπάτμαν υποδύθηκε ο Λούις Γουίλσον και τον Ρόμπιν ο Ντάγκλας Κροφτ. 5. Η Γκόθαμ του τηλεφωνικού καταλόγου Μπορεί το ονοματεπώνυμο του Μπρους Γουέιν να κρύβει μια πλούσια ιστορία, η ονομασία ωστόσο της πόλης που τόσο αγαπά ήταν πολύ πιο εύκολη υπόθεση... Ο Φίνγκερ σε μια από τις συνεντεύξεις του είχε εξηγήσει πώς βρήκε το "τοπωνύμιο" καθώς και γιατί επέλεξε να είναι μια φανταστική πόλη και όχι λ.χ. η Νέα Υόρκη: «Αρχικά είχα αποφασίσει να ονομάσω την πόλη "Civic". Δοκίμασα και το "Capital City" και μετά το "Coast City". Αργότερα καθώς ξεφύλλιζα έναν τηλεφωνικό κατάλογο της Νέας Υόρκης , είδα μια καταχώρηση που έλεγε "Gotham Jewelers" (Κοσμηματοπωλεία Γκόθαμ) και σκέφτηκα "αυτό είναι!". Δεν επέλεξα τη Νέα Υόρκη γιατί θέλαμε όλοι σε κάθε πόλη να μπορούν να ταυτιστούν.» ΠΗΓΗ
  9. ΜΠΑΤΜΑΝ Ένα αφιέρωμα στον Σκοτεινό Ιππότη Ο Σκοτεινός Ιππότης της Γκόθαμ γεννήθηκε από το πενάκι του Αμερικανού κομίστα Μπομπ Κέην και την καθοριστική συμβολή του συγγραφέα και σεναριογράφου Μπιλ Φίνγκερ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία «The Case of the Chemical Syndicate» («Η Υπόθεση του Χημικού Συνδικάτου») που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #27 του περιοδικού «Detective Comics», την 30η Μαρτίου 1939 με αναγραφόμενη ημερομηνία «Μάιος 1939». Όπως αναφέρει ο συντάκτης Καρασαρίνης Μάρκος σε σχετικό άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Ο Μπάτμαν αποτελεί ουσιαστικά την αντίθετη πλευρά του υπερηρωικού νομίσματος που εκπροσωπεί ο Σούπερμαν: ένας σκοτεινός χαρακτήρας, πλήρης ορθολογισμού, με εξαιρετικές ερευνητικές ικανότητες, αθλητικός χωρίς να διαθέτει υπερδυνάμεις, ταγμένος στην υπηρεσία του νόμου, αλλά δρώντας πέραν των ορίων του». ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο Κέην και ο Φίνγκερ εμπνεύστηκαν τον ήρωά τους από την ταινία του 1920 «The Mark of Zorro» («Το Σημάδι του Ζορρό»), με τον Ντάγκλας Φέρμπανκς στο πρωταγωνιστικό ρόλο, την ταινία «The Bat» («Η Νυχτερίδα») του 1926, καθώς και το ρημέικ της που βγήκε το 1930 με τίτλο «The Bat Whispers» («Το Σπίτι του Τρόμου»), αλλά και από χάρτινους ήρωες της δεκαετίας του '30, όπως οι «Ντοκ Σάβατζ», «Φάντομ», «Η Σκιά», «Ντικ Τρέησι», αλλά και από τις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς. Το αρχικό όνομα του χαρακτήρα ήταν «The Bat-Man», ενώ συχνά αναφερόταν ως ο «Σκοτεινός Ιππότης», ο «Σταυροφόρος Με Την Κάπα» και ο «Μεγαλύτερος Ντετέκτιβ Του Κόσμου». Στα πρώτα σχέδια του Κέην, ο Μπάτμαν φορούσε μια κόκκινη στολή με μεγάλα φτερά, τα οποία εμπνεύστηκε από το ορνιθόπτερο του Ντα Βίντσι, και μια μικρή μαύρη μάσκα που έκρυβε μόνο τα μάτια. Ο Φίνγκερ πρότεινε τη χρήση κουκούλας, γκρι χρώμα για τη στολή, γάντια ώστε να μην αφήνει δαχτυλικά αποτυπώματα και μια κάπα που έφερνε σε φτερά νυχτερίδας. Ήταν μάλιστα ο Φίνγκερ εκείνος που έδωσε το όνομα «Μπρους Γουέην» στο άλτερ έγκο του Μπάτμαν, εμπνεόμενος από τον Ροβέρτο Α’ της Σκωτίας, γνωστό και ως Ροβέρτο Μπρους, και τον Άντονι Γουέην, στρατηγό της αμερικανικής επανάστασης. Ακόμα και το όνομα «Γκόθαμ Σίτυ» ήταν ιδέα του Φίνγκερ. Ο Κέην ήθελε οι ιστορίες του Μπάτμαν να διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη, αλλά ο Φίνγκερ πρότεινε τη δημιουργία μιας φανταστικής πόλης. Το όνομα της εμπνεύστηκε από τον τηλεφωνικό κατάλογο κι ένα κοσμηματοπωλείο με την επωνυμία «Gotham Jewelers». Το όνομα «Gotham» αποτελούσε ψευδώνυμο της Νέας Υόρκης, ακόμη και πριν την πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν. Ακόμα και σήμερα πολλές επιχειρήσεις στην πόλη της Νέας Υόρκης περιλαμβάνουν στην επωνυμία τους τη λέξη «Gotham». Για πρώτη φορά το όνομα «Gotham» σχετίστηκε με τη Νέα Υόρκη από τον Ουάσιγκτον Ίρβινγκ το 1807. Ο Ίρβινγκ δανείστηκε το όνομα από το ομώνυμο χωριό που βρίσκεται στο Νοτιγχαμσάιρ της Αγγλίας, ένα μέρος που, σύμφωνα με την παράδοση, κατοικείται από ανόητους. Ετυμολογικώς η λέξη «Gotham» είναι σύνθετη και προέρχεται από τις αγγλοσαξωνικές λέξεις «gāt» (=κατσίκα) και «hām» (=σπίτι), σημαίνουσα κυριολεκτικά «το μέρος όπου ζουν αίγες». Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ «ΠΑΤΕΡΑΣ» ΤΟΥ ΜΠΑΤΜΑΝ Παρότι ο Φίνγκερ συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της τελικής μορφής του χαρακτήρα, ουδέποτε όμως αναγνωρίστηκε ως συνδημιουργός του Μπάτμαν. Όπως αναφέρει η συντάκτρια Πογκόη Ηρώ σε άρθρο της στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Ο Φίνγκερ την περίοδο εκείνη είχε οικονομικές δυσχέρειες, οπότε του φαινόταν ήδη πολύτιμη η δουλειά που του ανατέθηκε», έτσι συμφώνησε ώστε επισήμως να φαίνεται μόνο η υπογραφή του Κέην στις ιστορίες του Μπάτμαν. «Δε φαντάστηκε όμως πόσο πολύτιμος θα αποδεικνυόταν ο ίδιος ο Μπάτμαν. Όταν τη δεκαετία του '60 ο Φίνγκερ ύψωσε τελικά τη φωνή, το μόνο που κέρδισε ήταν αχαριστία... Έτσι, ο αληθινός πατέρας του Ανθρώπου-Νυχτερίδα πέθανε το 1974 άγνωστος και φτωχός, στα 60 του χρόνια, ενώ οι πληροφορίες για τον ίδιο ήταν ελάχιστες. Όσο για την ιστορία του, ήταν γνωστή μόνο μεταξύ κάποιων φανατικών των κόμικς οι οποίοι υποστήριζαν επίσης ότι ο Μπομπ Κέην δεν έχανε ευκαιρία να εκμεταλλεύεται τη δουλειά των άλλων ούτε δίσταζε να δηλώνει ότι ήταν ο μοναδικός δημιουργός του Μπάτμαν από την αρχή, παρά τα ολοφάνερα κατά καιρούς διαφορετικά σχεδιαστικά στιλ. Μάλιστα, κάποτε ο Κέην εξέφρασε τη λύπη του για την απόκρυψη της συνεργασίας από την αρχή, ωστόσο και πάλι δεν αναγνώρισε τον Φίνγκερ ως συνδημιουργό». Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες προτού ο Μπιλ Φίνγκερ λάβει και επισήμως τα εύσημα για τη συνδημιουργία του Μπάτμαν. Τον Σεπτέμβριο του 2015 η DC Entertainment και η οικογένεια του Φίνγκερ κατέληξαν σε συμφωνία και τον Οκτώβρη του ίδιου έτους στα «Batman and Robin Eternal #3» και «Batman: Arkham Knight Genesis #3», προστέθηκε για πρώτη φορά το όνομα του Φίνγκερ δίπλα σε αυτό του Κέην. ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ / GOLDEN AGE (1939-1955) Μέσα σε μόλις τρία χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, είχαν ήδη καθιερωθεί τα βασικότερα στοιχεία της προσωπικότητας του Μπάτμαν και της μορφολογίας του. Πολύ γρήγορα επιμηκύνθηκαν τα αυτιά στην κουκούλα του, στο τεύχος #29 του «Detective Comics» εισήχθη η εργαλειοζώνη του Μπάτμαν, ακολουθούμενη από το Μπάταρανγκ και το Μπατ-πλάνο, στο τεύχος #31. Η ιστορία προελεύσεως του χαρακτήρα αποκαλύφθηκε στο τεύχος #33 (Νοέμβρης 1939) και συμπληρώθηκε στο τεύχος #47 του «Batman» (Ιούνιος 1948). Στις πρώτες ιστορίες ο Μπάτμαν ήταν ένας περισσότερο σκοτεινός χαρακτήρας και δε δίσταζε να σκοτώνει τους κακούς. Τον Απρίλιο του 1940 εισήχθη ο χαρακτήρας του Ρόμπιν και ο Μπάτμαν άρχισε να μαλακώνει. Πολύ σύντομα ο συντάκτης του περιοδικού πήρε την απόφαση ότι ο Μπάτμαν δεν μπορούσε πλέον να σκοτώνει ή να φέρει πυροβόλο όπλο. Το 1942 ο Μπάτμαν είχε ήδη αρχίσει να απεικονίζεται ως ένας αξιοσέβαστος πολίτης και μια πατρική φιγούρα. Κατά τη δεκαετία του '50 το ενδιαφέρον για το υπερηρωικό κόμικ εξασθένησε, αλλά ο Μπάτμαν ήταν ένας από τους λίγους χαρακτήρες που συνέχισαν να δημοσιεύονται ιστορίες του. Στην ιστορία «The Mightiest Team in the World» («Η Δυνατότερη Ομάδα Στη Γη») που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #76 του «Superman» (Ιούνιος 1952) ο Μπάτμαν συμμαχεί για πρώτη φορά με τον Άνθρωπο από Ατσάλι και μαθαίνουν ο ένας τη μυστική ταυτότητα του άλλου. Η ιστορία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η «World's Finest Comics» συνέχισε να εκδίδει κοινές περιπέτειες των δύο ηρώων μέχρι την ακύρωση της σειράς το 1986. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, οι ιστορίες του Μπάτμαν επικρίθηκαν έντονα από τη βιομηχανία των κόμικς με αποκορύφωμα το βιβλίο «Η Αποπλάνηση των Αθώων» του Γερμανοαμερικανού ψυχολόγου δρα Φρέντρικ Γουέρθαμ, που δημοσιεύτηκε το 1954. Ο Γουέρθαμ κατηγορούσε τα κόμικς για κάθε μορφή παιδικής και νεανικής παραβατικότητας και υποστήριζε ότι «η ανάγνωση των κόμικς ήταν αρκετή για να εξελιχθεί ένα παιδί σε αιμοσταγή εγκληματία, σε κλέφτη και δολοφόνο». Ειδικότερα δε για τον Μπάτμαν ισχυριζόταν ότι καλλιεργεί «ομοφυλοφιλικές τάσεις που προωθούν ερωτικές σχέσεις εφήβων με ενήλικες, στο πρότυπο εκείνων του Γανυμήδη με τον Δία». Όπως αναφέρει ο κος Κουκουλάς Γιάννης σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Με την αμερικανική κοινή γνώμη να παρακολουθεί θορυβημένη τα αντιεπιστημονικά παραληρήματα του Γουέρθαμ, ενεργοποιήθηκαν διάφοροι αμερικανικοί κρατικοί οργανισμοί με σκοπό να προστατεύσουν τα παιδιά από τον επικίνδυνο δρόμο στον οποίο τα οδηγούσαν τα κόμικς. Ως αντίδραση αυτοπροστασίας και κατ’ επέκταση αυτολογοκρισίας, οι Αμερικανοί εκδότες θέσπισαν τον ‘Κώδικα των Κόμικς’, που προέβη σε μια σειρά αυστηρών συστάσεων προς όσους εμπλέκονταν με τη δημιουργία, την έκδοση και την πώληση των κόμικς. Για πολλά χρόνια, τα κόμικς έγιναν άνευρα, ο φόβος και ο τρόμος έδωσαν τη θέση τους σε παιδικά αναγνώσματα, το σεξ αντικαταστάθηκε από γλυκερά ρομάντζα, οι γυναικείοι χαρακτήρες φόρεσαν μακριές φούστες και φαρδιά πουλόβερ, οι αστυνομικοί κέρδιζαν κάθε μάχη». Η Χρυσή Εποχή είχε μόλις τελειώσει... ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ / SILVER AGE (1956-1970) Το 1956 εισήχθη ο χαρακτήρας της Μπατγούμαν (Κάθι Κέην) και λίγα χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε και η ανηψιά της Μπέτυ Κέην (1961), περισσότερο γνωστή ως Μπατ-Γκερλ. Με την προσθήκη των δυο γυναικείων χαρακτήρων οι εκδότες προσπαθούσαν να αντικρούσουν την άποψη που ήθελε το Δυναμικό Ντουέτο να καλλιεργεί ομοφυλοφιλικές τάσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 οι ιστορίες του Μπάτμαν επηρεάστηκαν από τα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας και επιτυχημένους χαρακτήρες κόμικ της εποχής. Έτσι προστέθηκαν στην ομάδα ο Άσσος, το Μπατ-Λαγωνικό (εμπνευσμένος από τον Κρύπτο, το κατοικίδιο του Σούπερμποϊ) και ο Μπατ-Μάιτ, ένα διαβολάκι από την 5η διάσταση με μαγικές δυνάμεις - κι ο μεγαλύτερος οπαδός του Μπάτμαν - εμπνευσμένος αναμφίβολα από τον κο Μξγζπτλκ, έναν από τους κεντρικούς αντιπάλους στις ιστορίες του Σούπερμαν. Τον Φλεβάρη του 1960 ο Μπάτμαν έκανε το ντεμπούτο του ως μέλος της «Λεγεώνας της Δικαιοσύνης», στο τεύχος #28 του περιοδικού «The Brave and the Bold». Το 1964, οι πωλήσεις των ιστοριών του Μπάτμαν είχαν μειωθεί σημαντικά και η DC σχεδίαζε να σκοτώσει τον χαρακτήρα. Εις απάντηση ο συντάκτης Τζούλιους Σβαρτς προχώρησε σε δραστικές αλλαγές, αρχίζοντας με το τεύχος #327 του «Detective Comics» (Μάιος 1964). Ο Σβαρτς επιθυμούσε να εκσυγχρονίσει τον χαρακτήρα και συγχρόνως να τον επαναφέρει στις ρίζες του ως σπουδαίου ντετέκτιβ. Το Μπάτμομπιλ επανασχεδιάστηκε και η Μπατ-στολή τροποποιήθηκε για να συμπεριλάβει μια κίτρινη έλλειψη πίσω από το Νυχτεριδοσήμα. Οι εξωγήινοι, τα χωροχρονικά ταξίδια και χαρακτήρες όπως το Μπατ-Λαγωνικό και η Μπατγούμαν αποσύρθηκαν. Ο Άλφρεντ, ο πιστός μπάτλερ του Μπρους Γουέην, σκοτώθηκε (αν και ο θάνατός του ήταν μόνο προσωρινός) και ένας νέος γυναικείος χαρακτήρας ήρθε για να ζήσει στο Αρχοντικό Γουέην, η Χάρριετ Κούπερ, θεία του νεαρού προστατευομένου του Μπάτμαν, Ντικ Γκρέησον. Δύο χρόνια αργότερα έκανε πρεμιέρα στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC η τηλεοπτική σειρά «Batman», με τους Άνταμ Γουέστ (Μπάτμαν) και Μπαρτ Γουόρντ (Ρόμπιν). Η σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία και χαρακτηρίστηκε ως «το τηλεοπτικό φαινόμενο του '60». Παράλληλα αυξήθηκαν οι πωλήσεις των κόμικς και έφτασαν σε κυκλοφορία τα 900.000 αντίτυπα. Με την ακύρωση της σειράς το 1968, μειώθηκαν και οι πωλήσεις του κόμικ. Το 1969 ο κειμενογράφος Ντένις Ο’ Νηλ και ο σχεδιαστής Νιλ Άνταμς έκαναν μια προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί ο Μπάτμαν από την τηλεοπτική εκδοχή του και να επιστρέψει στις ρίζες του, ως ζοφερός εκδικητής της νύχτας. Μια νέα εποχή ξημέρωνε για τον Σκοτεινό Ιππότη… ΧΑΛΚΙΝΗ ΕΠΟΧΗ / BRONZE AGE (1970-1985) Οι Ο’ Νηλ και Άνταμς συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία «The Secret of the Waiting Graves» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #395 του «Detective Comics» (Γενάρης 1970). Αν και ήταν πολύ λίγες οι ιστορίες που συνεργάστηκαν, η επιρροή τους, όμως, ήταν τεράστια. Η επιστροφή του Μπάτμαν ως «Σκοτεινού Ιππότη» αγκαλιάστηκε από τους φανς του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να ανέβουν οι πωλήσεις, οι οποίες συνέχισαν την πτωτική πορεία τους καθ’ όλη τη δεκαετία του '70 και μέχρι το 1985, όπου ο ήρωας αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, δια χειρός Φρανκ Μίλλερ… ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ / MODERN AGE (1986-2011) Τον Φλεβάρη του 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο από τα τέσσερα συνολικά τεύχη της σειράς του Φρανκ Μίλλερ με τίτλο «The Dark Knight Returns» («Ο Σκοτεινός Ιππότης Επιστρέφει»). Η ιστορία του διαδραματίζεται σε μια δυστοπική εναλλακτική πραγματικότητα, όπου ο 55χρονος Μπάτμαν έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση, αλλά η ραγδαία άνοδος της εγκληματικότητας και της διαφθοράς στην Γκόθαμ Σίτυ τον αναγκάζει να φορέσει ξανά τον σκοτεινό μανδύα του Ανθρώπου-Νυχτερίδα. Στο πλευρό του ως Ρόμπιν, αυτή τη φορά βρίσκεται ένα 13χρονο κορίτσι, η Κάρι Κέλεϊ. Την ίδια χρονιά ο Ντένις Ο’ Νηλ ανέλαβε εκδότης όλων των τίτλων «Batman» και επανακαθόρισε τον χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να απομακρυνθεί από την ισχύουσα πραγματικότητα του Πολυσύμπαντος της DC, όπως παρουσιάστηκε στη σειρά «Crisis on Infinite Earths» («Κρίση των Απείρων Γαιών»). Το 1987 στα τεύχη #404–407 του «Batman» δημοσιεύεται η ιστορία «Year One» («Η Αρχή»), στην οποία ο Φρανκ Μίλλερ και ο σχεδιαστής Ντέηβιντ Ματσουκέλι επαναπροσδιορίζουν την ιστορία προελεύσεως του χαρακτήρα και αφηγούνται το ξεκίνημα της καριέρας του Μπρους Γουέην ως Μπάτμαν, καθώς και το χρονικό της πρώτης γνωριμίας του με τον μετέπειτα Αστυνομικό Διευθυντή Γκόρντον. Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ιστορία για τον Σκοτεινό Ιππότη. Στον ίδιο σκοτεινό τόνο κινείται η ιστορία «One-Shot Batman: The Killing Joke» («Το Φονικό Αστείο») που δημοσιεύτηκε το 1988 σε κείμενα του Άλαν Μουρ και σχέδιο του Μπράιαν Μπόλαντ. Σύμφωνα με την ιστορία ο Τζόκερ προσπαθεί να οδηγήσει στην τρέλα τον Αστυνομικό Διευθυντή Γκόρντον, πυροβολεί και αφήνει παράλυτη την κόρη του Γκόρντον, την Μπάρμπαρα, και στη συνέχεια απαγάγει και βασανίζει τον Γκόρντον, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Σκοπός του Τζόκερ ήταν να αποδείξει στον Μπάτμαν ότι μια λεπτή γραμμή διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια και μια κακή μέρα μπορεί να οδηγήσει έναν φυσιολογικό άνθρωπο σε σκοτεινές πράξεις. Επομένως ο κόσμος είναι τρελός και δεν αξίζει να μάχεται κανείς για να τον σώσει. Το 1988 η DC δημιούργησε έναν τηλεφωνικό αριθμό, στον οποίο οι αναγνώστες μπορούσαν να ψηφίσουν για το αν ο δεύτερος κατά σειρά Ρόμπιν, Τζέησον Τοντ, θα πέθαινε από τα χέρια του Τζόκερ ή όχι. Με διαφορά 28 ψήφων το αναγνωστικό κοινό επέλεξε υπέρ του θανάτου του Τοντ. Η ιστορία «A Death in the Family» («Θάνατος στην Οικογένεια») δημοσιεύτηκε στα τεύχη #426-429. Το επόμενο έτος κάνει το ντεμπούτο του ο Τιμ Ντρέηκ, ο τρίτος κατά σειρά χαρακτήρας που θα φορούσε τη στολή του Ρόμπιν. Το 1989 ο Σκοτεινός Ιππότης επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Τιμ Μπάρτον, αποφέροντας εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία. Παρότι τα τρία σίκουελ δεν ακολούθησαν την επιτυχία της αρχικής ταινίας, ήταν όμως αρκετά για να επαναφέρουν τον Μπάτμαν στο προσκήνιο. Το 1993 στην ιστορία «Knightfall» («Η Πτώση του Σκοτεινού Ιππότη») κάνει την εμφάνιση του ο Μπέην, ένας από τους ισχυρότερους αντιπάλους που είχε αντιμετωπίσει ποτέ ο Μπάτμαν. Βοηθώντας στην απόδραση των τροφίμων του Ασύλου Άρκαμ, ο Μπέην επιδιώκει να τους στρέψει όλους εναντίον του Μπάτμαν. Αφού το πετυχαίνει, εισβάλλει στο σπίτι του και πετυχαίνοντας τον πιο αδύναμο από ποτέ, τον χτυπά μέχρι θανάτου, του σπάει τη σπονδυλική στήλη και τον αφήνει ανάπηρο. Ο Ζαν-Πωλ Βάλεϊ, επίσης γνωστός ως Αζραήλ, καλείται να φορέσει την Μπατ-στολή και να προστατεύσει την Γκόθαμ. Ο Αζραήλ, όμως, αποδεικνύεται βίαιος και αλαζόνας. Ο Μπάτμαν χάρη στις θεραπευτικές δυνάμεις της Σόντρα Κινσόλβινγκ και έπειτα από σκληρή εκπαίδευση ανακτά πλήρως τις φυσικές του δυνάμεις και προκαλεί τον Αζραήλ σε μονομαχία. Η τελική αναμέτρηση γίνεται στην Μπατ-σπηλιά και ο Γουέην επικρατεί. Την περίοδο 1998-99 δημοσιεύονται οι ιστορίες «Cataclysm», όπου ένας μεγάλος σεισμός ρημάζει την πόλη του Γκόθαμ, και «No Man's Land», όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακηρύσσει την Γκόθαμ ως «Πόλη Που Δεν Ανήκει Σε Κανέναν» δίνοντας 48ωρη διορία στους πολίτες να την εγκαταλείψουν. Οι τρόφιμοι του Άρκαμ αφήνονται ελεύθεροι και το χάος επικρατεί. Με τη βοήθεια του Αστυνομικού Διευθυντή Γκόρντον ο Μπάτμαν καταφέρνει να επαναφέρει την τάξη και η κυβέρνηση αίρει τον αποκλεισμό της πόλης. Το 2003 στα τεύχη #608-619 δημοσιεύεται η ιστορία «Batman: Hush» («Σιωπηλά Αινίγματα») σε σχέδιο του Τζιμ Λι και κείμενα του Τζεφ Λόεμπ. Η ιστορία θέλει όλους τους εχθρούς του Μπάτμαν, συμπεριλαμβανομένου του Τζέησον Τοντ που επιστρέφει από τους νεκρούς, να ενώνουν τις δυνάμεις τους. Ο Μπάτμαν δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμμαχήσει με την Κατγούμαν προκειμένου να τους νικήσει και να λύσει το αίνιγμα πίσω από την ταυτότητα του μυστηριώδους «Hush». Το 2005 στα τεύχη #637-650 δημοσιεύεται η ιστορία «Under the Hood», στην οποία ο Τζέησον Τοντ επανέρχεται στο προσκήνιο ενδυόμενος τη «Κόκκινη Κουκούλα» για να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν. Αναλαμβάνει τον έλεγχο διαφόρων συμμοριών της Γκόθαμ και ξεκινάει έναν πόλεμο ενάντια στο έγκλημα και τη διαφθορά που μαστίζουν την πόλη, αλλά με έναν βίαιο, αντιηρωικό τρόπο. Την ίδια χρονιά η DC κυκλοφορεί ένα νέο τίτλο με το όνομα «All-Star Batman and Robin» σε κείμενα του Φρανκ Μίλλερ και σχέδιο του Τζιμ Λι. Η σειρά αυτονομήθηκε πλήρως από το υπάρχον σύμπαν της DC, αποβλέποντας στο νεότερο αναγνωστικό κοινό. Το 2006 κυκλοφορεί το «Batman and Son» («Μπάτμαν και Υιός») σε κείμενα του Γκραντ Μόρισον, όπου ο Μπάτμαν ανακαλύπτει ότι έχει ένα γιο από την Τάλια αλ Γκουλ, τον Ντέμιαν. Η Μοντέρνα Εποχή για τον Μπάτμαν έμελλε να κλείσει με τον θάνατο και την επάνοδό του. Την περίοδο 2008-2009 κυκλοφόρησε η σειρά «Final Crisis» («Τελική Κρίση») σε κείμενα του Γκραντ Μόρισον. Ο Μπάτμαν απάγεται από τον σατανικό Νταρκσάιντ, με σκοπό να τον κλωνοποιήσει και να φτιάξει στρατό από τέλειους σε σώμα και μυαλό στρατιώτες. Στη μεταξύ τους μάχη, ο Νταρκσάιντ φαινομενικά σκοτώνει τον Μπάτμαν χρησιμοποιώντας την όραση Ακτίνων Ωμέγα, αλλά αυτό που στην πραγματικότητα κάνει είναι να τον τηλεμεταφέρει πίσω στο χρόνο, στην αυγή της ανθρωπότητας. Το 2009 στην ιστορία «Battle for the Cowl» («Μάχη για την Κουκούλα») ο Ντικ Γκρέησον διαδέχεται τον αποθανόντα Μπρους Γουέην και ενδύεται τη μάσκα του Μπάτμαν. Στο πλευρό του ως Ρόμπιν είναι ο Ντέμιαν Γουέην. Το 2010 με την ιστορία «The Return of Bruce Wayne» («Η Επιστροφή του Μπρους Γουέην»), ξεκινάει ένα ταξίδι στον χρόνο καθώς ο Μπρους Γουέην προσπαθεί να φτάσει στον παρόν, αλλά και να βρει τη χαμένη μνήμη του. Ξεκινώντας από την παλαιολιθική εποχή, συνεχίζει με κυνήγι μαγισσών και φτάνει μέχρι το πρόσφατο παρελθόν της Γκόθαμ. Όταν τελικά καταφέρνει να επιστρέψει στο παρόν, σοφότερος και πιο συνειδητοποιημένος, ανακοινώνει δημόσια πως για χρόνια χρηματοδοτούσε μυστικά τον Μπάτμαν. ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ / THE NEW 52 (2011-2016) Τα «Σκοτεινά Χρόνια» κλείνουν και μια νέα εποχή ανοίγει με την ιστορία «Flashpoint», το πρώτο μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2011 και ολοκληρώθηκε σε πέντε τεύχη, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Όταν ένα ταξίδι στο χρόνο επιτρέπει στον Φλας (Μπάρι Άλλεν) να διορθώσει ένα λάθος του παρελθόντος που στοίχισε στην οικογένειά του, οι συνέπειες της πράξης του θα αποδειχτούν καταστροφικές και θα οδηγήσουν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει «Λεγεώνα της Δικαιοσύνης», ο Σούπερμαν είναι εξαφανισμένος από προσώπου γης, ο Μπρους Γουέην είναι νεκρός και τη θέση του Σκοτεινού Ιππότη έχει πάρει ο τελικά ολοζώντανος και πολύ πιο βίαιος πατέρας του, Τόμας Γουέην. Ο Φλας θα καταφέρει να αποκαταστήσει το χρονολόγιο, αλλά οι αλλαγές που προκάλεσε αλλάζουν ανεπανόρθωτα την πραγματικότητα και θέτουν τις βάσεις για το λεγόμενο «The New 52», το νέο Πολυσύμπαν των 52 παράλληλων πραγματικοτήτων που συνυπάρχουν στο υπερηρωικό σύμπαν της DC. Μια νέα εποχή για τον Σκοτεινό Ιππότη έχει μόλις ανατείλει… Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ / REBIRTH (2016-) Η Νέα Εποχή του Πολυσύμπαντος της DC δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Την 25η Μαΐου του 2016, η DC κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «The New 52» με τη δημοσίευση του «DC Universe: Rebirth Special». Ο Τζέοφ Τζονς, κειμενογράφος της ιστορίας, με ένα ευφάνταστο τέχνασμα, εναρμονίζει και συγχρονίζει την προ-52 εποχή με την πραγματικότητα του «The New 52». Η ιστορία ανοίγει με τον Γουόλι Γουέστ (Κιντ Φλας) να μας εξηγεί ότι η επανεκκίνηση που ακολούθησε το χρονικό παράδοξο του «Flashpoint» δεν οφειλόταν στον Μπάρι Άλλεν και την προσπάθειά του να αποκαταστήσει το χρονολόγιο. Αντίθετα, ήταν ο Δόκτωρ Μανχάταν (βλ. σύμπαν των Watchmen) που παρενέβη στη ροή του χρόνου κι έκλεψε 10 χρόνια από το σύμπαν της DC (εν συντομία DCU). Ο Δόκτωρ Μανχάταν μετά τα γεγονότα του «Watchmen» ταξίδεψε στο Πολυσύμπαν και κάποια στιγμή κατέληξε στο DCU, στο έτος 1938. Όπως αναφέρει η Γιώτα Γεράκου σε άρθρο της στo IGN Greece: «Αυτός ο νέος κόσμος του φαίνεται περίεργος, με τους νέους ήρωες του και την ανακάλυψη ότι καθημερινοί άνθρωποι… μπορούν να είναι γεμάτοι ανιδιοτέλεια και ηρωισμό - κάτι που δεν έχει συνηθίσει στον κόσμο των Watchmen. Ο Δόκτωρ Μανχάταν σύντομα αρχίζει κι ασχολείται με τον Σούπερμαν, ειδικά όταν βλέπει πως ο χρόνος γύρω του τον προσπερνά. Βλέπει τον Golden Age Σούπερμαν του 1938 να μεταμορφώνεται στον Silver Age Σούπερμαν του 1956, μετά τον post-Crisis Σούπερμαν του 1986 και τελικά τον μοντέρνο Σούπερμαν, πριν το Flashpoint, του 2000. Κάθε φορά η ιστορία προέλευσης του Σούπερμαν αλλάζει… Ο Δόκτωρ Μανχάταν συνειδητοποιεί ότι εξωτερικές δυνάμεις (όπως ο Άντι-Μόνιτορ κ.ά.) αλλάζουν τον χρόνο αλλά και το ποιόν του Πολυσύμπαντος, με τον Σούπερμαν και τη Γη να βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο των αλλαγών. O Μανχάταν καταλήγει ότι η Γη-0 είναι τελείως διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη Γη του Πολυσύμπαντος. Το DCU είναι στην πραγματικότητα το Μετασύμπαν, μια μοναδική μεταβλητή στο Πολυσύμπαν που συνέχεια εξελίσσεται ή μεγαλώνει ή αλλάζει. Οι αλλαγές στο χρονολόγιο της Γης-0 επηρεάζουν σημαντικά την πραγματικότητα όλων. Είτε το Πολυσύμπαν έχει άπειρους κόσμους, είτε 52, είτε έναν... η Γη του Σούπερμαν (και κατ’ επέκταση του Μπάτμαν) είναι πάντα εκεί. Γεμάτος περιέργεια, ο Μανχάταν ξεκινά να αλλάζει τον χρόνο στο DCU. Δημιουργεί ατυχήματα που εμποδίζουν τους ήρωες της Golden Age από το να υπάρξουν. Εξαφανίζει τη Λεγεώνα των Υπερηρώων και είναι υπεύθυνος για το αυτοκινητικό δυστύχημα στο οποίο σκοτώνονται οι γονείς του Κλαρκ, ενώ αυτός είναι ακόμα έφηβος. Αυτό οδηγεί τον Κλαρκ στο να γίνει ο πιο σκοτεινός και σκυθρωπός Σούπερμαν του New 52. Στόχος του Μανχάταν είναι να τεστάρει τις αντοχές του Μετασύμπαντος κι αν μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα σύμπαν το ίδιο σκοτεινό και κυνικό όπως το δικό του». Ουσιαστικά το «Rebirth» αντικατοπτρίζει την προσπάθεια της DC να επαναφέρει το σύμπαν της στην προ-Flashpoint εποχή, διατηρώντας παράλληλα ορισμένα στοιχεία του «The New 52». Κι όπως είναι αναμενόμενο, οι αλλαγές δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον Σκοτεινό Ιππότη της Γκόθαμ και τον περίγυρό του… ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ Η πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν έγινε στο τεύχος #27 του «Detective Comics» με αναγραφόμενη ημερομηνία εξωφύλλου: Μάιος 1939. Ωστόσο, ήταν κοινή πρακτική τη δεκαετία του '30, και παραμένει μέχρι σήμερα, τα έντυπα να κυκλοφορούν νωρίτερα από την ημερομηνία εξωφύλλου. Σύμφωνα με το Μητρώο Πνευματικών Δικαιωμάτων (Registrar of Copyrights) των ΗΠΑ, το τεύχος Μαΐου 1939 του «Detective Comics» κυκλοφόρησε την 30η Μαρτίου του αυτού έτους. Στο τεύχος #11 του «Batman Family» (Ιούνιος 1977) και στην ιστορία «Surprise! Surprise!», ως γενέθλιος ημέρα του Μπρους Γουέην αναφέρεται η 19η Φλεβάρη. Ημερομηνία που επιβεβαιώθηκε μέσα από τη στήλη γραμμάτων στο τεύχος #494 του «Detective Comics» (Σεπτέμβριος 1980). Ωστόσο, τη χρυσή περίοδο των κόμικς ως γενέθλιος ημέρα του Μπρους Γουέην αναφερόταν η 7η Απρίλη του 1915, ημερομηνία που διατηρήθηκε για τον Μπάτμαν της Γης-2. Πιο συγκεκριμένα στο τεύχος #33 του «World's Finest» (Μάρτιος 1948) υπονοείται ότι ο Μπρους γεννήθηκε τον μήνα Απρίλιο (το διαμάντι θεωρείται ως γενέθλιος λίθος όσων έχουν γεννηθεί τον Απρίλη), ενώ στο τεύχος #91 του «Star-Spangled Comics» (Απρίλιος 1949) γίνεται λόγος για την 7η του Απρίλη. Τέλος, στο τεύχος #1 του «America vs. the Justice Society» (Ιανουάριος 1985) πάνω στην ταφόπλακα του Μπρους Γουέην της Γης-2 αναγράφεται η ημερομηνία 1915-1979. Εάν, όμως, δεχτούμε ότι η προσωπικότητα του Μπάτμαν γεννήθηκε την ημέρα της δολοφονίας των γονιών του, τότε ως «γενέθλιο» ημέρα του Σκοτεινού Ιππότη πρέπει να θεωρήσουμε την 26η Ιουνίου. Όπως αναφέρεται στο τεύχος #1 του «Batman Special» (Ιούνιος 1984) και στο τεύχος #14 του «Batman Confidential» (Απρίλιος 2008), η δολοφονία των Γουέην πραγματοποιήθηκε την 26η Ιουνίου και τοπική ώρα Γκόθαμ (GST) 10:47 μ.μ. (ή 10:48 μ.μ. όπως αναφέρεται σε κάποιες ιστορίες). ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
  10. Φεβρουάριος 2003 - Απρίλιος 2006 * 2003 Eisner Awards - Nominee - Best New Series: (by Ed Brubaker, Greg Rucka, and Michael Lark [DC]) * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Continuing Series * 2004 Eisner Awards - Winner - Best Serialized Story: (#6–10 "Half a Life") * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Ed Brubaker: Catwoman, Detective Comics, Gotham Central (DC); Sleeper (WildStorm/DC) * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Greg Rucka: Queen & Country (Oni); Gotham Central, Wonder Woman (DC); Wolverine (Marvel) * 2005 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Greg Rucka: Queen & Country (Oni); Gotham Central (DC) Εάν μη τι άλλο, χαίρομαι που κάποιοι ακόμα συμφωνούν ότι αυτή η σειρά ήταν καλή - - Brubaker______Rucka_______Lark Gotham. Η πόλη του Batman. Η σειρά αφηγείται τις ιστορίες των αστυνομικών του Major Crime Unit. Σε μια τέτοια πόλη και ο Batman εμφανίζεται αλλά και διάφορες φιγούρες (φίλοι και εχθροί) της μυθολογίας του. Θα έπρεπε να τρομάζουν όσοι δεν γουστάρουν το υπερηρωικό? Όχι απαραίτητα. Θα έλεγα ότι είναι 10% υπερηρωικό (και ίσως να λέω και πολύ... αν μετρήσουμε τα καρέ, το ποσοστό μειώνεται σημαντικότατα) και 90% αστυνομικό. Περισσότερο στο πνεύμα των προσωπικών ιστοριών του Blue Street Hill παρά στο πνεύμα του who(how)dunnit του CSI με τον Batman στο φόντο και ενίοτε πίσω από την κουρτίνα. Δύο από τους πιο ενδιαφέροντες αμερικάνους δημιουργούς κόμικ που ασχολούνται με crime comics, οι Brubaker + Rucka, μετά τη συνεργασία τους στο crossover Batman: Officer Down, δίνουν ζωή σε δευτερεύοντες χαρακτήρες του Gotham. Δεν θα βρείτε τον commisioner Gordon, θα βρείτε όμως άλλα πολύ δευτεροκλασσάτα ονόματα που ίσως να είχατε προσέξει αν ήσασταν αρκετά παρατηρητικοί στο παρελθόν. Καίτοι έχουν περάσει από το σκίτσο 6 διαφορετικοί δημιουργοί (με σχεδόν τα μισά από τον Lark) υπάρχει μια σταθερότητα σε αυτό και σε ένα noir/grimmy περιβάλλον. Δυστυχώς το ευρύ κοινό διαφώνησε και μ'εμένα αλλά και με τους κριτικούς, οπότε η σειρά σταμάτησε μετά από 40 τεύχη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εσείς δεν μπορείτε να περάσετε καλά με αυτά τα 40 τευχάκια. Σημειωτέον ότι διάφοροι χαρακτήρες από τη σειρά δεν έχουν περιπέσει σε αχρηστία και έχουν έκτοτε χρησιμοποιηθεί σε διάφορους ρόλους στα κόμικ της DC. Ακομα περισσοτερα κομικς του Brubaker θα βρειτε στα : Incognito Sleeper Batman (Panini) Scene Of The Crime ( μαζι με Michael Lark ) An Accidental Death Fatale Για περισσοτερο Rucka και Lark : Lazarus Για περισσοτερο Rucka : Stumptown Whiteout
  11. Απο την δεκαετια του 90 εχουμε να θυμομαστε διαφορα εργα τεχνης με βρικολακες. Απο ταινιες σιγουρα ειναι γνωστα το Bram Stoker's Dracula (1992), το Interview With A Vampire (1994) καθως και η πρωτη εμφανιση της Buffy (1992). Απο κομικς το πολυ πετυχημενο Preacher με τον βρικολακα Cassidy να αποτελει μερος της βασικης τριαδας, θα εκανε την πρωτη του εμφανιση το 1995. Στο κλιμα αυτο εντασσεται και η τριλογια Batman: Vampire, η οποια ξεκινησε το 1991 με το Red Rain και ολοκληρωθηκε το 1998 με το Crimson Mist. Οι ιστοριες αυτες εντασσονται στην σειρα Elseworlds της DC, οπου γνωστοι ηρωες τοποθετουνται σε διαφορετικα συμπαντα απο αυτα που εμφανιζονται στην επισημη (cannon) σειρα τους. Στην σειρα Elseworlds εντασσονται και οι τιτλοι Superman: Red Son, Batman: Gotham By Gaslight και Kingdom Come που εχουν κυκλοφορησει και στα ελληνικα. Οσον αφορα την πλοκη, ειναι μια απο τις λιγες φορες που θα κανω spoiler σε αρκετα σημεια της.Οποτε συνεχιζετε με δικη σας ευθυνη. Στο Red Rain, την ιστορια που ανοιγει την αυλαια, ο Batman βλεπει παραξενα ονειρα σχετικα με την υπαρξη βρικολακων στο Gotham, την ωρα που ολοενα και περισσοτερα πτωματα κατοικων του που εχουν ξεπεσει στο περιθωριο καταληγουν με κομμενο λαιμο. Γρηγορα ανακαλυπτει πως ο υπαιτιος δεν ειναι αλλος απο τον Dracula, ο οποιος δρα ανενοχλητος αυξανοντας παραλληλα και τις στρατιες των βρικολακων που τον ακολουθουν. Βοηθος του Batman, θα ειναι η Tanya, παλιος βρικολακας που πλεον εχει σταματησει να επιτιθεται σε ανθρωπους και θελει να σταματησει τον Dracula. Στο δευτερο μερος της τριλογιας, ο Dracula δεν αποτελει πια απειλη, ομως πλεον ο Batman, δεν ειναι ζωντανος, εχει γινει και αυτος βρικολακας! Πεπεισμενος να ακολουθησει τις αρχες που ειχε και οσο ηταν ζωντανος προσπαθει να αντισταθει στην διψα του για αιμα, την ιδια ωρα που ο Joker εξυφαινει μαζι με καποιους βρικολακες που επιβιωσαν το νεο του εγκληματικο σχεδιο. Η αυλαια κλεινει επεισοδιακα στο Crimson Mist οπου ο Batman και οχι μονο αυτος συνειδητοποιει οτι δεν υπαρχει πια ελπιδα. Ο πολυγραφοτατoς σεναριογραφος του Batman, Doug Moench (ΜΑΝ-ΓΟΥΛΦ, ΜΑΣΤΕΡ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ) υπογραφει το σεναριο μιας ιστοριας που θυμιζει τραγωδια. Καθε νικη του ηρωα ειναι πυρρειος και τον υποβιβαζει ακομα χαμηλοτερα. Τελικα, ο Batman σπαει εναν εναν καθε ηθικο κωδικα που ειχε, μεχρι που δεν μενει τιποτα. Η μεταμορφωση του φαινεται και οπτικα καθως οσο προχωραει η ιστορια, τοσο οι αναλογιες του αλλαζουν και η μορφη του γινεται ολο και πιο απανθρωπη. Ο σχεδιαστης Kelley Jones, με αρκετα τευχη Batman στο ενεργητικο του καθως και μερικα στο The Sandman της Vertigo, μεταφερει πολυ καλα το σκοτεινο, gothic κλιμα της ιστοριας. Φυσικα, το σχεδιο δεν ειναι τελειο καθως καποια λιγα καρε μοιαζουν καπως προχειρα. Μεγαλυτερο βεβαια προβλημα ειναι οι ποζες που παιρνουν οι γυναικες ειδικα στο δευτερο μερος, Bloodstorm, που ειναι υπερβολικα σεξουαλικες και οι ιδιες αδικαιολογητα ημιγυμνες. Με την εξαιρεση των παραπανω ομως, το σχεδιο πραγματικα σε μεταφερει στο παντα νυχτωμενο Gotham περασμενης δεκαετιας, ισως κοντα στο 60(;), οπου ξαφνικες μπορες κοκκινης τοξικης βροχης αναγκαζουν τους κατοικους να βρισκουν οπως οπως καταφυγιο και στα σκοτεινα σοκακια δεν καραδοκουν πλεον εγκληματιες αλλα βρικολακες. Η ιδεα να διαβασω την συγκεκριμενη τριλογια, ηρθε απο το τοπικ περι της πιο αγαπημενης ιστοριας Batman, οπου το Crimson Mist ειχε αναφερθει απο τον james768 ως η αγαπημενη του. Το σκεπτικο φαινονταν καλο, ετσι και αλλιως και ο Batman εχει κατι απο βρικολακα. Ως επι το πλειστον βγαινει τις νυτχες και ειναι ντυμενος νυχτεριδα. Κατα την αποψη μου, προκειται για αρκετα καλη ιστορια που θα ηταν καλυτερη αν δεν υπηρχαν καποια, ευτυχως λιγα, καρε που σε βγαζουν απο το κλιμα και θα ταιριαζαν περισσοτερο σε χιουμοριστικο κομικ και αν δεν υπηρχε αυτη η "καλλιτεχνικη" γραφη σαν lettering στις σκεψεις του πρωταγωνιστη που με εκανε αρκετες φορες να αναρωτιεμαι για το τι διαβαζω. Εν ολιγοις παντως, το προτεινω. kwtsoκλιμακα 7.5/10.
  12. Μετά το «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα» (2015) και το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» (2016), ο Πέτρος Χριστούλιας και ο wannabe «υπερήρωάς» του παραμένουν πιστοί στο ετήσιο ραντεβού τους με τους αναγνώστες. Το τρίτο μέρος των περιπετειών του Νυχτερίδα με τον εξομολογητικό τίτλο «Αφού μ’ Αρέσει να Γυρνώ» μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι εξίσου απολαυστικό. Οι υπερηρωικές παρωδίες έχουν κατακλύσει τα κόμικς τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μετά τον αποδομητικό οδοστρωτήρα του 1986 με τον «Σκοτεινό Ιππότη» του Frank Miller και τους «Watchmen» των Alan Moore και Dave Gibbons, οι μασκοφόροι ήρωες με τις μπέρτες, τα κολάν και τα βρακιά πάνω από το παντελόνι έγιναν αντικείμενο ανελέητης σάτιρας και σκληρής κριτικής από το ίδιο τους το μέσο. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η πρωτότυπη, κάποτε, τάση δείχνει να έχει πλέον κορεστεί. Για να ανανεωθεί και να παραμείνει επίκαιρη η θεματολογία της απαιτεί φρέσκο χιούμορ, νέα σεναριακά ευρήματα και τοποθέτηση της δράσης σε ακόμη πιο ανοίκεια «σύμπαντα» και «περιβάλλοντα». Ένα τέτοιο επινόησε ο Πέτρος Χριστούλιας πριν από τρία χρόνια και τοποθέτησε εντός του έναν αξύριστο μεσήλικα με αυτοσχέδια στολή που θέλει να μοιάσει στον Μπάτμαν και ονειρεύεται να γίνει κάποτε λαϊκός ήρωας. Και έχει πολλούς λόγους να προσπαθεί να το πετύχει μια και ζει στον μουντό Πειραιά και στη σκοτεινή Αθήνα της δεκαετίας του 1950. Που δεν μοιάζουν καθόλου με τις glamorous αναπαραστάσεις τους στον παλιό εμπορικό κινηματογράφο. Αλλά σφύζουν από φτώχεια, μιζέρια, ασφαλίτες, πόρνες, κουτσαβάκια και χαφιέδες. Ιδανικοί τόποι για τη δράση ενός υπερήρωα που μπορεί να μη σώζει τον κόσμο από θεομηνίες, βιβλικές καταστροφές, πυρηνικούς πολέμους, εισβολές εξωγήινων και παρανοϊκούς εξουσιομανείς αλλά τουλάχιστον καταφέρνει να βοηθήσει τον φίλο του τον Ανέστο που έχει μεταμφιεστεί σε ουρακοτάγκο ως μέλος ενός περιφερόμενου μπουλουκιού. Και να τον προτρέψει να μπαρκάρει με προορισμό μια «λαϊκή δημοκρατία» για να γλιτώσει από τους διώκτες του. Στο «Αφού μ’ Αρέσει να Γυρνώ» (εκδ. Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην πλατφόρμα socomic.gr) ο πιστός και αγράμματος sidekick με το όνομα Δεκαοχτούρας είναι και πάλι στο πλευρό του Νυχτερίδα που διασταυρώνεται με χαρακτηριστικές φιγούρες των 50's όπως τον Μίμη τον Άτλα, την «Ασώματο Κεφαλή του Πλάτωνος», έναν ρουφιάνο κάπελα, ρεμπέτες και χορεύτριες. Σε μια Ελλάδα ουδόλως εξωραϊσμένη αλλά αποδιδόμενη με μεγεθυμένα τα χαρακτηριστικά της μετεμφυλιακής παθογένειάς της, με τη σκληρή Δεξιά να έχει κυριαρχήσει και να ευαγγελίζεται την πρόοδο πάνω στα κορμιά των αντιφρονούντων «ηττημένων». Σ’ αυτήν την Ελλάδα, η ταμπέλα για την τουαλέτα γράφει «Αποχωρητήριο», αλλά επειδή κανείς από τους θαμώνες του κουτουκιού δεν την καταλαβαίνει, δίπλα είναι συμπληρωμένο χειρόγραφα το ξεκάθαρο και κατανοητό «Καμπινές», τα ρεμπετάδικα ονομάζονται «Τα δυο Περιστέρια» ή «Χατζή Μπαξέ», ο κόσμος διασκεδάζει στην «Εμπορική Πανήγυρη» και τρώει πάστες στα ζαχαροπλαστεία, οι αυλές είναι γεμάτες λάσπες και στις πλατείες ανάμεσα στους χωματόδρομους δεσπόζει το άγαλμα του Αδαμάντιου Κοραή, βορά στις κουτσουλιές. Κι ο Δεκαοχτούρας πασχίζει να πείσει τον Νυχτερίδα: «Πρέπει να ξεπεράσεις την επίδραση του Υπερεγώ σου. Η δομή αυτή του ασυνείδητου που αντιπροσωπεύει τις ηθικές και κοινωνικές αξίες είναι που κρύβει πίσω από τις μάσκες τις πραγματικές σου δυνατότητες». Και το σχετικό link...
  13. Ένας Έλληνας Μπάτμαν στη σκιά της Ακρόπολης Σαν κάθε vigilante που σέβεται τον εαυτό του, ο Νυχτερίδας απεχθάνεται τους μπάτσους και το δηλώνει ανεπιφύλακτα Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Το είδος της υπερηρωικής παρωδίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι μεταμορφώσεις των σωτήρων της ανθρωπότητας σε ό,τι πιο παράταιρο και τα «ταξίδια» τους στα πιο ανοίκεια μέρη, σε μακρινές εποχές, αποτελούν σταθερή και συχνά επιτυχημένη συνταγή. Μία παρωδία με τον Μπάτμαν στη μεταπολεμική Αθήνα δεν είναι όμως και πολύ συνηθισμένη. Μήπως όμως δεν παρωδείται ο Μπάτμαν αλλά η εικόνα μας για την μεταπολεμική Αθήνα; Μετά το βραβευμένο (καλύτερο διαδικτυακό κόμικς στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2015) «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα», μια αστική, σατιρικά ερωτική περιπέτεια στην Τρούμπα της δεκαετίας του 1950 με πρωταγωνιστή έναν μασκοφόρο κατ’ εικόνα αλλά όχι κατ’ ομοίωση του Μπάτμαν, ο Πέτρος Χριστούλιας επιστρέφει στον αλλόκοτο χαρακτήρα και τον τοποθετεί στα σοκάκια της μεταπολεμικής Αθήνας με το «Τριγυρνώ Μες στην Αθήνα» (εκδόσεις Jemma Press). Βοηθός του, «sidekick» όπως θα χαρακτηριζόταν σε έναν συμβατικό υπερηρωικό τίτλο, ας πούμε κάτι σαν Robin, είναι ο Δεκαοχτούρας, ένα πεινασμένο χαμίνι της μεταπολεμικής περιόδου και φλεγματικός μπάτλερ του ο Αλμπερτ (με σπεσιαλιτέ του τα γεμιστά), κατ’ αντιστοιχία με τον Αλφρεντ του αυθεντικού Μπάτμαν. Ο καπετάν Νυχτερίδας του Χριστούλια δεν διαθέτει καμιά υπερηρωική δύναμη, όπως άλλωστε και το «πρωτότυπό» του. Ο Μπάτμαν, ωστόσο, είναι τουλάχιστον πολυμήχανος, ευρηματικός, μυώδης και οικονομικά εύρωστος. Ο Νυχτερίδας έχει κοιλίτσα, είναι αξύριστος, φτωχός κι επιρρεπής στο αλκοόλ και στους έρωτες «με την πρώτη ματιά». Για αδιευκρίνιστους και τεχνηέντως συσκοτισμένους λόγους, φορά ένα φτηνό και παλιομοδίτικο υπερηρωικό κοστούμι, μάσκα, μπέρτα και μπότες που δεν φαίνεται να του χρησιμεύουν σε τίποτε. Οδηγεί όμως ένα «εντυπωσιακό» αυτοκίνητο, με κομπολόι κρεμασμένο στον καθρέφτη του, όχι ακριβώς στα πρότυπα του μπάτμομπιλ. Κι από τις περιπέτειές του στις ταράτσες δεν αντικρίζει το Γκόθαμ αλλά μπουγάδες, απλωμένα σώβρακα, καμινάδες, κεραμίδια, ακάλυπτους, παράγκες και αυλές με πηγάδια σε μια ασπρόμαυρη και ρημαγμένη Αθήνα που πασχίζει να ξεπεράσει το τραύμα της κατοχής και του εμφυλίου, χωρίς να τα καταφέρνει και πολύ καλά. Το σήμα στη στολή του (θα ήθελε να) παραπέμπει στην αφαιρετική νυχτερίδα του Μπάτμαν αλλά μοιάζει περισσότερο με κακοσχεδιασμένο κουνούπι. Και οι εχθροί του δεν θυμίζουν καθόλου τους φαντεζί ψυχοπαθείς και εκκεντρικούς εγκληματίες Joker, Riddler, Two-Face, Penguin κ.ά. αλλά είναι κουτσαβάκια, πορτοφολάδες και παλιοί κατοχικοί μαυραγορίτες. Ασε που πονάει αφάνταστα ο ώμος του με πιθανότητες αρθριτικών… Η Αθήνα του ’50 και τα χαρακτηριστικά σημεία της παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πλοκή (αριστερά) όπως επίσης και ένας πρώην μαυραγορίτης της κατοχής (κέντρο) αλλά πίσω απ' όλα κρύβεται ένας μεγάλος (και ανεκπλήρωτος) έρωτας (δεξιά) Η Αθήνα που αναπλάθει ο Χριστούλιας, ως εξωτικός, ανεξερεύνητος και αφιλόξενος τόπος για έναν Πειραιώτη wannabe υπερήρωα («Δεν μου αρέσει να ανεβαίνω στην Αθήνα. Ειδικά το Κολωνάκι με όλους αυτούς τους ξιπασμένους αστούς» μονολογεί ο Νυχτερίδας) είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι αυτής της σύνθεσης. Ασπρόμαυρη, βρόμικη και καθόλου λαμπερή όπως θέλουν να την παρουσιάζουν οι νοσταλγοί ενός εξωραϊσμένου και ωραιοποιημένου παρελθόντος κατά το οποίο, τάχα, όλα ήταν πιο αληθινά, πιο αγνά και πιο όμορφα. Τα ασανσέρ είναι συχνά χαλασμένα, οι παγοπώλες κάνουν χρυσές δουλειές καθώς τα ψυγεία είναι ακόμα πολυτέλεια, στα καταστήματα κάτω από την Ακρόπολη πωλούνται «Υφάσματα», «Νεωτερισμοί» και «Υποδήματα», στα ταβερνεία και στα καταγώγια η ρετσίνα πάει κι έρχεται, πλανόδιοι κουλουράδες και εφημεριδοπώλες διαλαλούν την πραμάτειά τους και η διασκέδαση του πληθυσμού είναι το Θέατρο Σκιών με τον Καραγκιόζη σε πρώτο ρόλο αλλά και το μπαρμπούτι και τα ρεμπετάδικα. Αυτοί που διαχρονικά παραμένουν ίδιοι είναι οι αστυνομικοί («Α, όλα κι όλα! Εγώ δεν έχω σχέση με τους μπάτσους» ξεκαθαρίζει ο Νυχτερίδας στον Φιόγκο σε μια σκηνή, ενώ σε μια άλλη η δράση εξελίσσεται μπροστά από το 16ο Αστυνομικό Τμήμα φέρνοντας στον νου τον γκαφατζή, μεταμφιεσμένο σε αστυνομικό Κώστα Χατζηχρήστο) και οι ηλικιωμένες γυναίκες που διαβάζουν τον καφέ. Σε αυτήν την Αθήνα προσπαθεί να βάλει τάξη ο καπετάν Νυχτερίδας, ωσάν νέος Δον Κιχώτης, όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ούτε με τον Αργύρη, τον αυστηρό αδερφό της όμορφης Ασημίνας. Οι λεπτομέρειες στην αναπαράσταση αυτής της Αθήνας, άλλες καλά κρυμμένες στα περιθώρια των εικόνων κι άλλες αμεσότερες, και οι αναφορές-παραπομπές στην πολιτική ιστορία της, ακόμα και τη μεταγενέστερη της δεκαετίας του ’50, δημιουργούν ένα μωσαϊκό από καταστάσεις και γεγονότα που αποσιωπούν οι τουριστικοί οδηγοί. Οι χαφιέδες που καιροφυλακτούν και καταδίδουν, το κτίριο (της Μάρφιν; ) που τυλίγεται στις φλόγες και πάνω απ’ όλα η κατοχική Αθήνα με τους μαυραγορίτες και τις γερμανικές περιπόλους, τον αγκυλωτό σταυρό και τους νεκρούς από έλλειψη φαρμάκων και τροφίμων αποδίδονται ως ψηφίδες της ιστορίας αυτής της πόλης, ενός κοντινού παρελθόντος που θέλει να ξεχάσει. Και το πιο παράξενο; Αποδίδονται με χιουμοριστικό τρόπο μέσα από τις παρανοϊκές περιπέτειες ενός διαταραγμένου κι αλλοπαρμένου, κατά τα άλλα συμπαθέστατου και φιλόδοξου μεσήλικα. Και με το ιδιαίτερο, ελκυστικό σχεδιαστικό στυλ του Πέτρου Χριστούλια (βραβείο καλύτερου Ελληνα σχεδιαστή το 2015) που με την ίδια δεξιοτεχνία εικονογραφεί κωμικές και τραγικές σκηνές, πρόσωπα-καρικατούρες και πρόσωπα εκφραστικά, σκηνές μέσα σε ένα αμάξι και απόψεις μιας ολόκληρης πόλης από «ευρυγώνιο» φακό. Το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» του Πέτρου Χριστούλια (εκδόσεις Jemma Press) είναι το σίκουελ του βραβευμένου «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα» και δημοσιεύτηκε σε πρώτη φάση στον ιστότοπο socomic.gr Σε μια φαινομενικά ανορθόδοξη ιστορία που σε πρώτη ανάγνωση στοχεύει στην αποδόμηση των στερεοτύπων αλλά ουσιαστικά σχολιάζει την ανθρωπολογικά σύνθετη Ιστορία μιας συγκεκριμένης περιόδου. Με χιούμορ που προκύπτει από το (όχι και τόσο) ανοίκειο των καταστάσεων. Πηγή Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια Ακολoυθήστε τα λινκ για να διαβάσετε και τις πολύ ωραίες παρουσιάσεις των δύο έργων, αμφότερες από τον Indian.
  14. Ο πολύ γνωστός οικονομολόγος φέρνει ως παραδείγμα τους δύο θρυλικούς ήρωες, για να καταλήξει σε κάποια παρατήρηση σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Το δια ταύτα βρίσκεται στην τελευταία παράφραφο. Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Γεννήθηκαν στη μέση της μεγάλης ύφεσης του Μεσοπολέμου, όταν η ελπίδα βολόδερνε και η οικουμένη, μετρώντας αμέτρητα θύματα της φτώχειας, ισορροπούσε στο κατώφλι της «μεγάλης σφαγής» που σύντομα θα κόστιζε εκατομμύρια ψυχές. Ο Σούπερμαν (έκδοση 1938) και ο Μπάτμαν (έκδοση 1939) ήταν η αντίδραση του αμερικανικού φαντασιακού μετά την κατάρρευση και λίγο πριν από την καταστροφή. Πρώτα γεννήθηκε ο εξωγήινος υπεράνθρωπος. Ο Από Μηχανής Θεός. Ένας λαθρομετανάστης από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη). Ένα «ξένο» παιδί που μεγάλωσε ανάμεσά μας, κρύβοντας την καταγωγή του, έως ότου ο ίδιος ανακάλυψε ότι διέθετε τις υπερ-δυνάμεις που μπορούν να μας προστατεύσουν από το κακό που κρύβουμε μέσα μας και το οποίο απειλεί την κοινωνία μας – που είναι, καλώς ή κακώς, η μόνη κοινωνία που το ξένο αυτό παιδί ξέρει και αγαπά. Η συνειδητοποίηση της δύναμής του να αλλάξει, ή, τουλάχιστον, να προστατεύσει τον κόσμο ήταν το άκρον άωτον της ανάτασης: η πτήση προς τα πάνω, με το χέρι προτεταγμένο να καταλήγει σε γροθιά και το σώμα του να ίπταται με υπερηχητική ταχύτητα προς τα ουράνια (από όπου είχε έρθει). Λίγο-λίγο ανέπτυξε κι άλλες δυνάμεις, υπερ-όραση, υπερ-ακοή, τις οποίες ενέταξε άμεσα στην υπηρεσία μας – στην υπηρεσία του πολέμου εναντίον του κακού ή εναντίον των δεινών που στην καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού αναγνώστη έφερνε η κρίση του Μεσοπολέμου. Ο Μπάτμαν ήταν η αντίδραση τόσο στην κρίση όσο και στη χίμαιρα του Από Μηχανής Θεού – του Σούπερμαν. Κι εκείνος τα έβαζε με τα δεινά που προκάλεσε η αφροσύνη των ανθρώπων. Όμως ο Μπάτμαν ήταν «δικό μας» παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι. Για την ακρίβεια, ήταν γόνος ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό. Αντίθετα με τον Σούπερμαν, ο Μπάτμαν ήταν γεμάτος αντιθέσεις. Η μετατροπή του σε υπερ-ήρωα είναι ακριβώς η αντίθετη του Σούπερμαν. Εκεί που ο Σούπερμαν αναδεικνύεται υπερ-ήρωας μέσα από την ανώτατη μορφή ανάτασης, ο Μπάτμαν... πέφτει μέσα στη σπηλιά. Η πτώση αποτελεί για τον Μπάτμαν την πηγή της δύναμης και την ουσία της φύσης του. Ο μεγάλος του εχθρός, ο Τζόκερ, κι αυτός καθορίζεται από μια πτώση (σε καζάνι με χημικά που τον παραμορφώνουν). Το ίδιο και ο Πένγκουιν, ο οποίος χάνεται στους υπονόμους για να επανεμφανιστεί χρόνια μετά την «πτώση» του ως εχθρός των υπέργειων. Το ίδιο και η Κάτγουμαν, που γίνεται Κάτγουμαν όταν το αφεντικό της (εργαζόταν ως γραμματέας) την πετάει από παράθυρο ουρανοξύστη. Η πτώση και η προς-τα-κάτω κίνηση, αντίθετα με την ανάταση του Σούπερμαν, αποτελεί την απαρχή και την πεμπτουσία του Μπάτμαν. Ανάταση - πτώση. Σούπερμαν - Μπάτμαν. Εξωγενής αισιοδοξία - ενδογενής προβληματισμός. Ενώ ο Σούπερμαν αντιπροσωπεύει την απεγνωσμένη πίστη στον Από Μηχανής Θεό, που θα διώξει το κακό και θα μας προστατεύσει (ακόμα και από τους εαυτούς μας), ο Μπάτμαν αντανακλά την παραδοχή ότι εν καιρώ κρίσης απλές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι πραγματικά επικίνδυνοι κακοί στην ιστορία του Σούπερμαν είναι είτε παρανοϊκοί εγκληματίες, είτε εξωγήινοι από τον πλανήτη του Σούπερμαν, που μόνο ο ίδιος μπορεί να εξουδετερώσει – χωρίς εμείς ούτε να φταίμε ούτε και να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αντίθετα, ο Μπάτμαν βασανίζεται με τους δαίμονές του. Ο Πένγκουιν κι ο Τζόκερ είναι κι αυτοί θύματα της Γκόθαμ Σίτι και του συστήματος εξουσίας που σπέρνει την αδικία, το έγκλημα, τη διαφθορά. Ιδίως ο Πένγκουιν, έχει ισχυρό λόγο να μισεί, να διψά για εκδίκηση, όπως κι ο Μπάτμαν άλλωστε. Είναι όλοι τους αμφιλεγόμενες «προσωπικότητες» που δεν αφήνουν περιθώρια για άσπρες-μαύρες λύσεις τύπου Σούπερμαν. Αντίθετα με τους παρανοϊκούς που αντιμετωπίζει ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν καλείται να τα βάλει με διανοούμενους κακούς. Ο Τζόκερ, του οποίου το παραμορφωμένο (εξαιτίας του Μπάτμαν) πρόσωπο παραπέμπει στην τραγωδία του παλιάτσου (που καλείται να κάνει τους άλλους να γελούν όσο εκείνος υποφέρει, κάτω από το ζωγραφιστό γέλιο της μάσκας), κάποια στιγμή (στην ταινία DarkKnight) λέει στον συνεργό του Τούφεϊς: «Σκοπός μου είναι να εισαγάγω λίγη αναρχία. Να ανατρέψω την καθεστηκυία τάξη. Να προσδώσω λίγο χάος στο καθετί. Ξέρεις τι καλό έχει το χάος; Είναι δίκαιο!» Σε μια «καθεστηκυία τάξη» καθόλα βάναυση και άδικη, η ρήση του Τζόκερ δεν είναι απορριπτέα ως παρανοϊκή. Όταν η επικρατούσα τάξη είναι εξαιρετικά άδικη, το χάος δίνει στον ανίσχυρο, στον αδικημένο, μια ευκαιρία, μια ελπίδα να πάρει το αίμα του πίσω. Είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής. Ο «κακός» της ιστορίας έχει, λοιπόν, τα δίκια του, τον πόνο του, τη λογική του – μια λογική που μπορεί να οδηγεί σε εγκλήματα κατά αθώων, αλλά που ο καλός Μπάτμαν πρέπει να πασχίσει για να καταρρίψει με δικά του, δυσεύρετα λογικά επιχειρήματα. Βαθιά διανοούμενος «κακός», o Ρίντλερ πειραματίζεται με τα όρια του λόγου του, δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι χειρότερο, υπό τον όρο ότι μπορεί, πριν το κάνει, να το εκφράσει με τη μορφή ενός έξυπνου αινίγματος, μιας ιδιαίτερης σπαζοκεφαλιάς. Όταν ο δρ Τζόναθαν Κρέιν κάνει την εμφάνισή του ως ένας ακόμα εχθρός του Μπάτμαν (με το ψευδώνυμο Σκέρκροου-Σκιάχτρο) σκοπό δεν έχει ούτε να κλέψει, ούτε να πλουτίσει, ούτε να αποκτήσει εξουσία. Κι όταν αποφάσισε να κάνει το «μεγάλο κόλπο», ψέκασε όλη την Γκόθαμ Σίτι με το «αέριο του φόβου» (feargas) μόνο και μόνο από... ερευνητικό ενδιαφέρον: για να δει πώς θα αντιδράσουν στον γενικευμένο φόβο οι ισχυροί και οι ανίσχυροι, οι ένοχοι και οι αθώοι, οι έξυπνοι και οι ηλίθιοι. Κάποια στιγμή, την ώρα που ο Σκέρκροου ψεκάζει τον νιχιλιστή δολοφόνο Ζαζ με το «αέριο του φόβου», του λέει: «Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος σου ο φόβος» Δεν είναι τυχαία η φράση αυτή. Είναι παρμένη από την πρώτη ομιλία του Φ. Ρούσβελτ, τότε που εν έτει 1933 αναλάμβανε την Προεδρία των ΗΠΑ με στόχο να δαμάσει την κρίση, απελευθερώνοντας τους πολίτες από τον φόβο – ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Σκέρκροου. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στη δική μας Γκόθαμ Σίτι, όπου ο φόβος χρησιμοποιείται ως μέσο γενικής καταστολής σε μια κοινωνία όπου το χάος του Τζόκερ έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους στα μάτια, και στην ψυχή, πολλών απεγνωσμένων. Στη δική μας Γκόθαμ Σίτι η ελπίδα ενός Σούπερμαν, ενός Από Μηχανής Θεού, είτε αυτός είναι η κ. Μέρκελ, είτε ένας δικός μας εθνικός ήρωας που θα τα λύσει όλα για λογαριασμό μας με τρόπο μαγικό, τροφοδοτεί την κρίση. Στο μεταξύ, το χάος του Τζόκερ, τα αινίγματα του Ρίντλερ και ο φόβος του Σκέρκροου ζουν και βασιλεύουν. Μπάτμαν μπορεί να μη διαθέτουμε. Έχουμε όμως υποχρέωση να έρθουμε συλλογικά, όπως ο Μπάτμαν έκανε ατομικά, αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε το χάος στο περιθώριο και να δαμάσουμε τον φόβο. Πηγή: www.lifo.gr Εδώ το λινκ Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Πηγή: www.lifo.gr
  15. The Return of Bruce Wayne - DC Στο πολυσυζητημένο Final Crisis ο Superman βρίσκει το πτώμα του Batman, ο οποίος χτυπήθηκε από τις Ακτίνες Ωμέγα του Darkseid! Στον επίλογο όμως βλέπουμε έναν άνθρωπο των σπηλαίων να σχεδιάζει μια νυχτερίδα. Δηλαδή ο Batman είναι νεκρός... ή μήπως όχι? Και εδώ ξεκίνα το "Return of Bruce Wayne"! Oι Ακτίνες Ωμέγα στέλνουν τον Batman στην αυγή της ανθρωπότητας! Έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι στον χρόνο καθώς ο Bruce Wayne προσπαθεί να φτάσει στον παρόν του αλλά και να βρει την χαμένη μνήμη του. Ξεκινώντας από την παλαιολιθική εποχή, συνεχίζει με κυνήγι μαγισσών και φτάνει μέχρι το πρόσφατο παρελθόν του Gotham! Έτσι ο Batman αντιμετωπίζει πειρατές και πιστολέρο της Άγριας Δύσης. H σειρά είναι 6 τευχών ενώ μέχρι τώρα έχουν βγει τα πρώτα 3. Το σενάριο υπογράφει ο Grant Morrison ενώ κάθε τεύχος το εικονογραφεί διαφορετικός καλλιτέχνης! Eξώφυλλα: Πηγές: http://www.dccomics.com http://en.wikipedia.org/wiki/Main_Page Αφιερωμα στον Grant Morrison στο GC Aλλες δουλειες του Grant Morrison : The Filth Animal Man Batman: Gothic HAPPY! JLA: Earth 2 X-Men : Ε Οπως Εξαλειψη X-Men : Αυτοκρατορικη Εισβολη All Star Superman :beer: Πρώτη μου παρουσίαση, περιμένω σχόλια και παρατηρήσεις...
  16. Θυμάστε οι λίγο παλιότεροι πόσο μας είχε εντυπωσιάσει η σειρά Marvels όταν είχε πρωτοβγεί από την Marvel? Πως ξαφνικά είδαμε με ένα καινούργιο, υπέροχο μάτι αυτό το τόσο γνώριμο σύμπαν? Δεν αναφέρομαι στο πόσο είχε επηρρεάσει η σειρά. Μιλάω για το πως ξαφνικά είχαμε μείνει με το στόμα ορθάνοιχτο και κοιτάζαμε τους πίνακες, γιατί περί πινάκων επρόκειτο, του Alex Ross και όλες αυτές τις φάτσες που ξέραμε, αλλά ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικές εκεί μέσα? Well. Ετοιμαστείτε να το ξαναζήσετε. Σενάριο: Brian Azzarello * 2002 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Writer: (100 Bullets, Hellblazer [DC/Vertigo]) * 2004 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Writer: (100 Bullets, Sgt. Rock: Between Hell and Hard Place [Vertigo/DC]; Batman [DC]) Σκίτσο: Lee Bermejo * Γνωστός από το Lex Luthor: Man of Steel (σε συνεργασία με τον Azzarello), αλλά κυρίως από τα εξώφυλλα που κάνει. Μελάνια: Lee Bermejo + Mick Gray (Mick Gray) * 2001 Eisner Award Winner for Best Single Issue Promethea #10 * 2000 Eisner Award Nominee for Best Penciller/Inker Team * 2001 Eisner Award Nominee for Best Penciller/Inker Team * 2003 Eisner Award Nominee for Best Penciller/Inker Team Χρώμα: Patricia 'Trish' Mulvihill * 1997 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Colorist: (for Wonder Woman and Firebrand [DC]; and Batman and Captain America [DC/Marvel]) * 2001 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Colorist: (for 100 Bullets [DC/Vertigo] and Nightwing [DC]) * 2002 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Colorist: (for Wonder Woman [DC] and 100 Bullets [DC/Vertigo]) * 2003 Will Eisner Comic Industry Awards - Nominee - Best Colorist: (for Gotham Girls and Wonder Woman [DC]; 100 Bullets and Hellblazer Special: Lady Constantine [DC/Vertigo]) * 2004 Will Eisner Comic Industry Awards - Winner - Best Colorist: (for Batman and Wonder Woman [DC]; and 100 Bullets [Vertigo/DC]) Και πιστέψτε με... Φαίνεται ΚΑΙ σεναριακά ότι αυτός άνθρωπος ξέρει τη δουλειά του αλλά ΚΑΙ εικαστικά ότι ο άλλος που το δούλεψε είναι "εξωφυλλάκιας", ο παραπέρας που το μελάνωσε κάτι σκαμπάζει και εκείνη που το χρωμάτισε αξίζει τα λεφτά της. Δεν θέλω να πω ούτε πράγματα για την πλοκή του, αλλά ούτε και να σας χαλάσω την απόλαυση του να δείτε ξαφνικά μπροστά σας ορισμένους χαρακτήρες τόσο διαφορετικούς και συνάμα τόσο γνώριμους. Η Harley Quinn είναι μια θεά, ο Riddle είναι αξεπέραστος, αλλά και οι υπόλοιποι είναι εξαιρετικοί (απλώς ήθελα να εστιάσω στα 2 που μου κάνανε την μεγαλύτερη εντύπωση... και τα ξανακοίταζα και τα ξανακοίταζα σαν χαζός). Χοντρά χοντρά διαβάζεται και από αυτούς που μισούν τα κολάν. Είναι όσο πιο πολύ γίνεται προσγειωμένο στην πραγματικότητα με έντονες πινελιές ενός μοντέρνου αστικού αστυνομικού/γκαγκστερικού δράματος. Εικαστικά ο Joker μοιάζει τρομερά με τον Joker των Nolan και Ledger. Πάνω σε αυτό το θέμα και ο Bermejo και ο Azzarello διατείνονται ότι είναι καθαρά συμπτωματικό και ότι οι δυο δουλειές (το κόμικ και η ταινία (The Dark Knight)) δουλευτήκαν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Σε μια συνέντευξη του ο Bermejo αναφέρει πως όταν πρωτοείδε φωτογραφία του Ledger ως Joker ήδη είχε ξεκινήσει τον σχεδιασμό του κόμικ και βρισκόταν στην σκηνή στο ιταλικό εστιατόριο. "I've said this before and I really find it to be true, that certain ideas float around at the same time for a reason. Pop culture, social tendencies, fashion, you name it. If you want to do a realistic interpretation of the Joker, there are only a few ways to do it. " (Το είπα και πριν και πράγματι πιστεύω ότι αληθεύει. Ορισμένες ιδέες εμφανίζονται ταυτόχρονα για κάποιο λόγο. Ποπ κουλτούρα? κοινωνικές τάσεις? μόδα? Πες το όπως θες. Άμα θες να κάνεις μια ρεαλιστική απεικόνιση του Joker, υπάρχουν μόνο τόσοι τρόποι που μπορεί να γίνει) Στην ίδια συνέντευξη ο Bermejo αναφέρει πως επέλεξε κάποιες στιγμές να είναι ζωγραφική και όχι σκίτσο, προκειμένου το μάτι του αναγνώστη να μένει περισσότερο σε αυτές και να δημιουργείται ένα είδος αλλαγής ρυθμού και έμφασης. Είναι 128 σελιδούλες, φρέσκο φρέσκο, με σκληρό εξώφυλλο και το αμερικάνικο άμαζον αυτή τη στιγμή το δίνει για 13$....... Ομολογώ πως η τιμή με ξάφνιασε απίστευτα. Έχουμε δώσει πολύ περισσότερα για πολύ χειρότερα... Απ΄ότι διάβασα αρχικά σκοπεύαν να το βγάλουν ως miniseries και νωρίτερα, αλλά το αναβάλλαν και επιλέξαν να βγει ενιαίο. Ειλικρινά θα εκπλαγώ εάν δεν τσιμπήσει του χρόνου τα Eisner σε Best New Graphic Novel και τουλάχιστον ένα από τα Best Artist/Penciller/Inker ή Best Art Team ή Best Colorist/Coloring... Επαναλαμβάνω ότι η δουλειά που έχει γίνει πάνω σε πολύ γνώριμες φιγούρες είναι εκπληκτική. Αφού το διαβάσετε, ρίξτε και μια ματιά στις συνεντεύξεις που παραθέτω` νομίζω πως αξίζουν τον κόπο. Λυνξ Συνέντευξη του Bermejo Συνέντευξη του Azzarello παρoυσίαση της ελληνικής έκδοσης εδω Περισσοτερος Brian Azzarello : Filthy Rich Joker ( Ελληνικη Εκδοση ) Superman ( Anubis ) Loveless HELLBLAZER (#151-#156) : GOOD INTENTIONS HELLBLAZER (#146-#150) : HARD TIME Sgt Rock - Between Hell And A Hard Place
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.