Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'δημήτρης καμένος'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Calendars

  • Εκδηλώσεις

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 15 results

  1. Την Πέμπτη 2/11, η καφετέρια Match Point στην Αθήνα θα φιλοξενήσει την κοινή παρουσίαση Mix & Match των κόμικς «Ιστορίες #μέσα από τη βαλίτσα» και «Μεφίστο – Το Πλήρες Έπος» των Μαρία Τζαμπούρα και Δημήτρη Καμένου αντίστοιχα. Το «Μεφίστο» του συνεργάτη μας Δημήτρη Καμένου είναι γνωστό στους αναγνώστες μας καθώς δημοσιευόταν στο Καρέ Καρέ επί 7 χρόνια, ενώ οι «Ιστορίες #μέσα από τη βαλίτσα» παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο ένθετό μας. Θα προλογίσει ο αρθρογράφος του Καρέ Καρέ και δημιουργός κόμικς John Antono. To Καρέ Καρέ εύχεται καλή επιτυχία! ♦ Mix & Match Match Point, Αινιάνος 1, Αθήνα. Πέμπτη 2/11, ώρα 18.30 Και το σχετικό link...
  2. Έπειτα από επτά χρόνια δημοσίευσης στο «Καρέ Καρέ», ολόκληρη η σειρά «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Χαραμάδα» σε έναν χορταστικό τόμο. Μέχρι στιγμής, οι φετινές μεγάλες ειδήσεις για τα ελληνικά κόμικς δεν ήταν λίγες. Ανάμεσά τους, όμως, σίγουρα ξεχωρίζει η ολοκλήρωση του «Μεφίστο» και η κυκλοφορία του σε τόμο από τις εκδόσεις «Χαραμάδα». Όσοι διαβάζετε τακτικά το «Καρέ Καρέ» σίγουρα θα είχατε διαβάσει κάποιο από τα στριπ του «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου στην κάτω πλευρά της δεύτερης σελίδας, εκεί όπου πια κατοικοεδρεύει η νέα σειρά του δημιουργού «Ένα αρκούδι μετράει τ’ άστρα». Πριν από λίγους μήνες και έπειτα από επτά χρόνια εβδομαδιαίων επεισοδίων, το «Μεφίστο» τελείωσε και κυκλοφόρησε συγκεντρωμένο σε ένα εντυπωσιακών διαστάσεων βιβλίο με εισαγωγή του Γιάννη Κουκουλά. Ο υπότιτλός του «Το πλήρες έπος» είναι το δίχως άλλο ταιριαστός. Μέσα στις σελίδες του, τα συνολικά 332 στριπ της σειράς μπορούν να διαβαστούν όπως τους αρμόζει: ως ένα και αδιαίρετο σύνολο ενός σουρεαλιστικού σατιρικού ταξιδιού! Το «Μεφίστο», μια εκ πρώτης όψεως παρωδία του «Φάουστ» του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Ξεκινώντας από το μυθικό στοίχημα Θεού και Μεφιστοφελή για την ψυχή του πανεπιστήμονα Φάουστ, o Μεφίστο – αληθινός πρωταγωνιστής αυτής της σειράς – παλεύει να δώσει νιάτα, υγεία και ευτυχία στον υποχόνδριο και ανασφαλή γερο-Φάουστ, βγάζοντας τη δική του ψυχή στην προσπάθεια να πάρει εκείνη του θύματός του! Κάθε ένα από τα δύο μέρη της σειράς είναι η παρωδία του αντίστοιχου μέρους του έργου του Γκέτε. Στο 1ο μέρος («Ένα ιατρικό σήριαλ») οι ήρωές μας περιφέρονται στην Κόλαση, έναν απέραντο τόπο γεμάτο δαίμονες-γιατρούς και δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, προκειμένου να βρουν θεραπεία για την κατά φαντασίαν ασθένεια του Φάουστ. Στο 2ο μέρος («Ο άσωτος υιός») η περιπλάνηση μεγαλώνει καθώς, προκειμένου ο Μεφίστο να δώσει έστω μια στιγμή αληθινής ευτυχίας στον Φάουστ, τον περιφέρει σε νεανικές μπιραρίες, στο μεγάλο καρναβάλι και στην Αυλή του Μέγα Αλέξανδρου. Ο Καμένος αντιμετωπίζει ένα από τα μεγαλύτερα έργα της δυτικής λογοτεχνίας και, έχοντάς το ως αφετηρία, φτιάχνει μια παρωδία για το σήμερα: η Κόλαση είναι ο παράδεισος της νοσοκομειακής ταλαιπωρίας, ο Παράδεισος είναι μια οικογενειακή κόλαση με επικεφαλή της τον γεροπαράξενο αυταρχικό Θεό, το Καρναβάλι είναι το feed των social media, οι μπιραρίες της Βιτεμβέργης παίζουν την «Πριγκιπέσσα» για φοιτητές που πίνουν smoothies. Οι αναχρονισμοί και οι αναφορές στην τέχνη και στην ποπ κουλτούρα δίνουν και παίρνουν, συνθέτοντας ένα μεταμοντέρνο κολάζ που χρήζει δεύτερης και τρίτης ανάγνωσης. Γι’ αυτό και μέσα από την έκδοσή του, η πολυπλοκότητα του «Μεφίστο» – που πολλές φορές φαινόταν δύσκολο να ακολουθηθεί με τους ρυθμούς του εβδομαδιαίου στριπ – απολαμβάνεται καλύτερα και πιο εύληπτα. Το σχέδιο συντονίζει τον σουρεαλισμό της πλοκής με γελοιογραφικά σχεδιασμένους χαρακτήρες και περίπλοκες έντονες σκιές που τυλίγουν τα καρέ και αποκαλύπτουν από μέσα τους γκαργκόιλ και γοτθικά αρχιτεκτονήματα. Κάθε καρέ μοιάζει με εικονογράφηση μεσαιωνικού χειρόγραφου, ένα κράμα σχεδιαστικών στιλ που δημιουργεί τη δική του ταυτότητα: έναν γοτθικό καρτουνισμό. Στα λόγια του Γιάννη Κουκουλά από την εισαγωγή του βιβλίου, το κόμικ δημιουργεί «ένα ατελείωτο οργιαστικό πανηγύρι εικόνων και χρωμάτων με πρόφαση το ξεπούλημα μιας ψυχής που δεν βγαίνει με τίποτα, ένα διονυσιακό γλέντι που μόλις σκεφτείς ότι έφτασε στα όριά του ξαναρχίζει πιο έντονα και σε παρασύρει σε καινούργιους, πιο ξέφρενους χορούς». Τώρα πια, το μεγάλο ταξίδι του Μεφίστο με τον Φάουστ (αλλά και του Καμένου με τον Γκέτε) στον χώρο και στον χρόνο έλαβε τέλος. Κι όμως ξεκινάει ένα νέο: το ταξίδι από τις σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Το «Καρέ Καρέ» δεν μπορεί παρά να είναι περήφανο και εύχεται ο συγκεντρωτικός τόμος «Μεφίστο – Το πλήρες έπος» να είναι καλοτάξιδος. Παραφράζοντας τα λόγια του Κουκουλά και πάλι από την εισαγωγή του, ο Γκέτε θα στριφογυρνούσε στον τάφο του… από τα γέλια. Και το σχετικό link...
  3. Καλώς ήρθατε στον παράξενο, αλλόκοτο και εναλλακτικό κόσμο του Δημήτρη Καμένου που δημιούργησε και γνωρίσαμε στο HOMO. Οί γνωστοί χαρακτηρες ,επιστρέφουν αυτή την φορά σε έναν τόμο 50 σελίδων. Παρέα με τον Μπόγκυ (Χάμφρέυ Μπόγκαρτ) σαν Ρίκ στην Καζαμπλάνκα να δίνει μία εύθυμη νότα στην ιστορία, συνεχίζουν ακάθεκτοι τις περιπέτειες τους. Βρισκόμαστε στο έτος 1940 και ένας απόλυτος πόλεμος μεταξύ των ανθρωπίνων ειδών μοιάζει αναπόφευκτος. Οι δυνάμεις του Γενοσοσιαλιστικού Άξονα, αποτελούμενες από Homo Sapiens και Neanderthal γενικεύουν την επίθεση εναντίον των ανθρώπων της Χαϊδελβέργης, των αυστραλοπιθήκων και των άλλων ανθρωπιδών που θεωρούν «μη καθαρά». Η κατεχόμενη Σιλεσιοπομερανική Κοινοπολιτεία γεμίζει από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Φραγκία έχει κατακτηθεί και οι δυνάμεις της Ιγγλετέρας, καθηλωμένες, αντιμετωπίζουν τους βομβαρδισμούς των φασιστών. Το μπαρ του Ντικ, κάπου στην Β.Α. Αφρική, θεωρείται ουδέτερο έδαφος. Εκεί συχνάζουν αξιωματικοί της πανίσχυρης Ένωσης Δενισοβιετικών Δημοκρατιών. Εκεί οι εξόριστοι ακούν τους φλογερούς λόγους του πρωθυπουργού της Ιγγλετέρας που προσπαθεί να ενισχύσει το φρόνημα των κατατρεγμένων. Εκεί βρίσκεται και ο Υπερνεκρομάντης Άλιστερ Κρώλεϊ που περιμένει τον Αρχινεκρομάντη Φράνσις Μπάρετ με μια διαταγή στα χέρια του, υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Αλόις Χίτλερ. Ο πρώτος τόμος του World War Sapiens εξιστορεί νέα, αιματοβαμμένα κεφάλαια του Μεγάλου Γονιδιακού Πολέμου και μας γυρίζει πίσω στο συναρπαστικό παράλληλο σύμπαν που θεμελίωσε η τετραλογία του Homo και επέκτεινε η cult ανθολογία Homo: Ιστορίες από το Μέτωπο. Σε ενα καρέ βλέπουμε την Ινγκριντ Μπέργκμαν, τον Σαμ να "τραγουδά" το γνωστό τραγούδι του έργου AS TIME GOES BY, ''ακούμε την γνωστή φράση του φινάλε «Αυτή είναι η αρχή μιας ωραίας φιλίας» και την πιο γνωστή ατάκα που ποτέ δεν ακούστηκε ποτέ στο έργο «Παίξτο ξανά ΣΑΜ».*Ο τόμος είναι η άμεση συνέχεια των 4 πρώτων τευχών. Το άλμπουμ πλαισιώνει και μια μικρη ιστορία 8 σέλιδων ,με πρωταγωνιστες τον ΣΕΡΤΖΙΟ ΜΟΓΚΡΕΓΚΟΡΕ και την ΣΙΜΟΝΟΒΝΑ. Καλοφτιαγμένη έκδοση, ιστορία που δεν σε αφήνει να την παρατήσεις στην μέση, σχέδιο αυτό που ξέρουμε, ωραίο χιούμορ εκεί που δεν το περιμένεις. Αφού το διαβάσεις έχεις την αίσθηση του "κορεσμού", ότι πήρες την δόση σου αλλά ότι πεινάς και άλλο για το τι θα γίνει ύστερα, στο μεταίχμιο δηλαδή, πράγμα που το καταφέρνουν οι καλοί σεναριογράφοι. Δεν πρέπει να λείπει απο την βιβλιοθήκη σας. Τίτλος πρώτου τόμου : ΑΝΘΡΩΠΟΙ & ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ Τίτλος προσεχούς τόμου :ΔΕΝΙΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΖΟΜΠΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ (Ελπίζω να μην καθυστερήσει πολύ). * Κανονική ατάκα του έργου ήταν "ΤΟ ΠΑΙΞΕΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗΝ, ΠΑΙΞΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ". Η ατάκα "ΠΑΙΞΤΟ ΞΑΝΑ, ΣΑΜ" ακούστηκε στο έργο "PLAY IT AGAIN SAM'" του Γούντι Αλλεν. Είναι πρώτη φορα που μια ατάκα άλλου έργου έγινε γνωστή για άλλο έργο.
  4. Indian

    COMedICS

    Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο : Πρόκειται για μία σειρά από μονοσέλιδα σατυρικά στριπάκια σε σενάριο του Διονύση Ατζαράκη και σχέδιο του Δημήτρη Καμένου,τα οποία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic.gr και στο luben.tv...!Την γραφιστική επιμέλεια την έκανε η Ελευθερία Σκλάβου...! Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά καλαίσθητη και στιβαρή...!
  5. Δυο νέες ιστορίες του «World War Sapiens» του Δημήτρη Καμένου κυκλοφόρησαν πρόσφατα, με τη μία μάλιστα να διαδραματίζεται στη σκιά του Λευκού Πύργου. Ο συνεργάτης μας στην «Εφ.Συν.» και δημιουργός τού «Μεφίστο» μάς μιλά για τις παρωδίες του και την οργιώδη πολιτική φαντασία του. Επί σειρά ετών ο Δημήτρης Καμένος φιλοτεχνεί στο Καρέ-Καρέ τη σειρά «Μεφίστο» ως ένα ιατρικό σίριαλ-παρωδία του «Φάουστ» του Γκέτε, ενώ πρόσφατα του απονεμήθηκε και το βραβείο Καλύτερης Αυτοέκδοσης από την Ακαδημία των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς. Παράλληλα δημιουργεί τη σειρά «World War Sapiens» (εκδόσεις Jemma Press), που μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της με πέντε τεύχη («Homo») διανύει τη δεύτερη εποχή της που αριθμεί ήδη δύο μεγάλους τόμους και ένα τεύχος εκτός αρίθμησης, στο οποίο τα σχέδια υπογράφει ο Χρήστος Σταμπουλής. Στο «World War Sapiens» o αποσβολωμένος αναγνώστης παρακολουθεί μια εναλλακτική εξέλιξη της Ιστορίας στην οποία οι Homo sapiens δεν αποτελούν το μόνο νοήμον ανθρώπινο είδος και μοιράζονται τον πλανήτη με άλλα είδη ανθρώπων (Homo habilis, Homo ergaster, Homo denisova κ.ά.). Αυτή η διαφορετική εκδοχή της πορείας της ανθρωπότητας όμως δεν εμποδίζει τα είδη να υποπέσουν στα ίδια λάθη και να οδηγηθούν σε έναν παγκόσμιο σπαραγμό για τον οποίο τη βασική ευθύνη φέρουν οι Γενοσοσιαλιστές. Στη ναζιστική συμμαχία των Homo sapiens με τους Νεάντερταλ, που σκοπεύει να «καθαρίσει» την Ευρώπη από όλα τα υπόλοιπα είδη που η ίδια θεωρεί κατώτερα, ηγείται ο Αλόις Χίτλερ, ενώ στα ανατολικά της Γηραιάς Ηπείρου αντιστέκεται η ΕΔΣΔ (Ενωση Δενισοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) και στα δυτικά η Ιγγλετέρα του Ουίνστον Τσόρτσιλ που αρνείται να συνθηκολογήσει… Ο Δημήτρης Καμένος Εδώ και χρόνια συνθέτεις μια εναλλακτική εκδοχή της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που δεν μοιάζει καθόλου με την πραγματική αλλά σε κάποια πράγματα είναι ολόιδια. Είναι αλληγορικό τελικά το έργο σου ή μια καθαρή πολιτική φαντασία; Το «World War Sapiens» είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στην Ιστορία όπως την ξέρουμε και στις ανατροπές αυτής της παράλληλης πραγματικότητας. Θέλω όμως να πιστεύω πως στο τέλος θα μείνει κανείς με την εντύπωση πως «ναι, κατά βάθος όλα έτσι έγιναν». Τα «είδη» των ανθρώπων που διαγκωνίζονται και πολεμούν μεταξύ τους τι σχέση έχουν με τις φυλές των ανθρώπων; Ήταν στις προθέσεις σου κάποια αναλογία; Στο «World War Sapiens» υπάρχει η Γενοσιαλιστική Συμμαχία αποτελούμενη από ορισμένους Homo sapiens και τους Νεάντερταλ, που επιδιώκει να «καθαρίσει» την Ευρώπη από κάθε είδος που θεωρεί «μη ευρωπαϊκό». Αυτό σημαίνει οπωσδήποτε τους Homo Heidelbergensis, γνωστούς σε αυτό το σύμπαν ως «Ντελ». Τα δεινά τους μοιάζουν πολύ με εκείνα του εβραϊκού λαού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ειδικά στο Homo Salonicus ο παραλληλισμός γίνεται πολύ πιο διάφανος, μια και βλέπουμε το πώς οι περιουσίες τους υφαρπάζονται με το σύστημα των μεσεγγυούχων. Στον δεύτερο τόμο σου μια ομάδα ναζί καλείται να προστατέψει τον τελευταίο απόγονο του τσάρου Νικόλαου από τον Κόκκινο Στρατό. Αρχίζουν σιγά σιγά να ξεκαθαρίζουν τα στρατόπεδα ή η κατάσταση θα μπερδευτεί ακόμα περισσότερο; Τον Ιούνιο του 1941 η ναζιστική Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ καταπατώντας το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Αυτό έβαλε τη Ρωσία στον πόλεμο κατά της Γερμανίας και μάλιστα στο πλευρό των Συμμάχων. Στον δεύτερο τόμο του «World War Sapiens» βλέπουμε πώς η συμμαχία των Γενοσοσιαλιστών με τους Δενισοβιετικούς (δηλαδή την εκδοχή της ΕΣΣΔ στη σειρά) είναι εξίσου σαθρή. Η παλινόρθωση των Ρομανόφ από τους Γενοσοσιαλιστές θα μπορούσε να αποτελέσει όχημα για να πατάξουν τον κομμουνισμό και να επεκταθούν προς Ανατολάς. Οι Δενισοβιετικοί από τη μεριά τους απαντούν στέλνοντας ορδές από ζόμπι. Μου φάνηκε εξαιρετικά αστείο οι καλοσιδερωμένοι ναζί να βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια έπαυλη σκοτώνοντας κάθε μέρα ξανά και ξανά τους ίδιους φαντάρους του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος τους έχει καταβάλει με τη δύναμη των αριθμών. Διασκεδαστικό και πολύ κοντά στην ιστορική αλήθεια. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν θεωρώ τους Γενοσοσιαλιστές και τους Δενισοβιετικούς ως τα «δύο άκρα» ή ως δύο εξίσου τυραννικά καθεστώτα που συγκρούονται στις πλάτες του κοσμάκη. Οι Δενισοβιετικοί υπερασπίζονται την ισότητα μεταξύ των ειδών, οι Γενοσοσιαλιστες μάχονται για να επιβάλουν την ανισότητα. Οπότε ναι, από εδώ και μπρος ξεκαθαρίζουν και οι παρατάξεις και τα πράγματα. Στο «Homo Salonicus» η δράση μεταφέρεται στον ελλαδικό χώρο, στη Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα είναι εξ ολοκλήρου σχεδιασμένο από τον Χρήστο Σταμπουλή. Φοβήθηκες για πιθανές αντιδράσεις; Και πώς ήταν να γράφεις για μια ελληνική πόλη και μάλιστα την πόλη στην οποία ζεις; Ο Χρήστος, που είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας δημιουργός, τυγχάνει και φανατικός υποστηρικτής του «World War Sapiens». Ήταν τεράστια χαρά να βλέπω τον Μπάρετ, τον Άλιστερ Κρώλεϊ και τους άλλους χαρακτήρες μου να ζωντανεύουν στα μαγικά του χέρια. Αφού συμφωνήσαμε στην πλοκή άφησα πολλά πάνω του και είναι αλήθεια πως το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Ο Χρήστος μένει στην πόλη από φοιτητής, εγώ ήρθα για να εγκατασταθώ εδώ μόνιμα αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε καθόλου να μιλήσουμε για τη σκοτεινή πλευρά της «Άνω Γραικίας». Αν όσα δείχνουμε πικράνουν ορισμένους, είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε μαζί τους έναν γόνιμο διάλογο. Στο «Μεφίστο» κάνεις μια παρωδία του «Φάουστ», στο «Homo» μια παρωδία της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι τελικά η παρωδία ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για το σήμερα; Η παρωδία μού έρχεται πολύ αυθόρμητα. Το «Homo Salonicus» ας πούμε είναι μια παρωδία των περιπετειών του Ιντιάνα Τζόουνς. Τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ όμως δεν θα μπορούσα να τον διακωμωδήσω. Αυτό θα τον έκανε ταυτόχρονα και οικείο, ίσως και συμπαθητικό για ορισμένους. Προτίμησα να τον σκοτώσω εκτός κόμικς και να βάλω στην καγκελαρία την Εύα Μπράουν και τον μπουλούκο γιο του, τον Αλόις. Το σύνθημα «Σκατά στους φασίστες» που κοσμεί έναν από τους τοίχους της Θεσσαλονίκης σου, όπως και ο γλοιώδης Έλληνας συνεργάτης των Γερμανών δεν φαίνεται να είναι καθόλου παρωδίες. Είναι έτσι; Υπάρχει μια ιστορία πίσω από το καρέ με το σύνθημα «Σκατά στους φασίστες» στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Όταν το είδα, είπα στον Χρήστο ότι πολύ αμφιβάλλω πως το χρησιμοποιούσε η αντίσταση στα χρόνια της Κατοχής. Εκείνος, που ξέρει τον κόσμο του «World War Sapiens» καλύτερα από μένα, μου θύμισε πως το έχει ήδη πει η ρέπλικα στο δεύτερο τεύχος του «Homo». Άλλωστε σε ένα σύμπαν όπου πτεροδάκτυλοι διασχίζουν τους αιθέρες δικαιούμαστε μερικούς χαριτωμένους αναχρονισμούς, ειδικά αν δείχνουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Και το σχετικό link...
  6. Ανθολογία με έργα 14 δημιουργών για την κατοχή. Τα ολιγοσέλιδα κόμικ είχαν δημιουργηθεί για την ομώνυμη έκθεση που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Στην ανάρτηση για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες των δημιουργών καθότι το σκανάρισμα σελίδας από το κόμικ είναι δύσκολο. Απ'ότι βλέπω ο μόνος που λείπει από την ανθολογία είναι ο Γεώργιος Τραγάκης. Περιεχόμενα: σ.5 Πρόλογος, Γιάννης Κοκουλάς σ.7 Εισαγωγή, Μενέλαος Χαραλαμπίδης σ.12 Μαύρες Ελιές, Τόμεκ Γιοβάνης σ.17 Ο Τερματοφύλακας μιλάει για τον Μεγάλο Αγώνα, Γιώργος Γούσης σ.22 Σκιές στο Μνημείο, Σπύρος Δερβενιώτης σ.27 Το Φιλί, Πέτρος Ζερβός σ.32 Το Πείραμα, Δημήτρης Καμένος σ.37 Πουθενά, Λέανδρος σ.42 Das Roastbeef, Τάσος Μαραγκός σ.47 Το Ρεβίθι, Θοδωρής Μπαργιώτας σ.52 Η Μπερέτα, Αλέξια Οθωναίου σ.57 Η Καπαρτίνα, Αλέκος Παπαδάτος σ.62 Ξεροκόμματο, Θανάσης Πέτρου σ.67 Σουλτς και Σαχτ, Soloup σ.72 Μέλπω, Γιώργος Φαραζής σ.77 Μαθημένοι, Πέτρος Χριστούλιας Πριν από κάθε ιστορία προηγείται μια σελίδα με φωτογραφία του δημιουργού και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε 30/8 στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Διαφορετικές τεχνοτροπίες, διαφορετικές εμπνεύσεις, διαφορετικές αφηγήσεις. Αλλού είναι καθαρή μυθοπλασία, αλλού είναι ιστορίες της προφορικής παράδοσης, αλλού μεταφορές λογοτεχνικού έργου, αλλού απόδοση ιστορικών γεγονότων. Άνισο, όπως ίσως κάθε ανθολογία, αλλά ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες μου μίλησαν πολύ. Σχετικά άρθρα 14 δημιουργοί για την απελευθέρωση της Αθήνας [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 31/08/2019] Η κατοχική Αθήνα με την πένα των σκιτσογράφων [Τζουμερκιώτη Κατερίνα, Έθνος, 10/10/2016] Ένα γλυκό ξημέρωμα [Αντωνόπουλος Γιάννης, edromos.gr, 11/10/2016]
  7. Όλα τα στριπάκια του Δημήτρη Καμένου, από την Εφημερίδα των Συντακτών, από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Απρίλιο του 2019 (120 σύνολο). Μακρόστενο, δεμένο με σπιράλ (!), έγχρωμο. Ο Μεφιστοφελής την πέφτει στον Δόκτωρ Φάουστ για να του πάρει τη ψυχή του με αντάλλαγμα την... υγεία του Μια πολύ χορταστική αυτοέκδοση, με το υπέροχο σχέδιο του Δημήτρη Καμένου και με πολύ δόση χιούμορ! Ειλικρινά, το απόλαυσα. Πάρτε και το πρώτο στριπάκι για να πάρετε μια γεύση Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους
  8. Η σειρά «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου από το Καρέ Καρέ σε ένα απολαυστικό άλμπουμ. Δύο αιώνες μετά τη συγγραφή του, ο Φάουστ του Γκέτε με τη δύναμη των θεμάτων του εξακολουθεί να είναι επίκαιρος. Ο Φάουστ του Δημήτρη Καμένου είναι επιπλέον και ξεκαρδιστικός. Οι εκδοχές που έχει γνωρίσει ο Φάουστ του Γκέτε μέχρι σήμερα στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τα κόμικς είναι αμέτρητες. Άλλες ως διασκευή, άλλες ως προσαρμογή, άλλες ως παρωδία, είχαν κάτι να προσθέσουν στον μύθο του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο. Η εκδοχή του Δημήτρη Καμένου προσθέτει το ανατρεπτικό της χιούμορ και αντιμετωπίζει το εμβληματικό έργο ως ψυχογράφημα ενός πεισματάρη, υποχόνδριου γέρου. Δημοσιευμένη στη δεύτερη σελίδα τού Καρέ Καρέ από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Απρίλιο του 2019, η σειρά του Καμένου ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο της και ήδη ξεκίνησε ο δεύτερος. Όπως και το πρωτότυπο, χωρίζεται σε δύο μέρη. Όπως και το πρωτότυπο, ακολουθεί έναν απογοητευμένο ηλικιωμένο άνθρωπο που δεν διστάζει να συνάψει συμφωνία με τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Όπως και το πρωτότυπο πραγματεύεται την πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, την ελευθερία της βούλησης και την υποταγή σε ανώτερες δυνάμεις, τη γνώση και την άγνοια. Αλλά μέχρι εκεί. Μετά έρχεται η προσωπική ματιά του δημιουργού και τινάζει τα πάντα στον αέρα. Ο Καμένος συνθέτει με τα βασικά υλικά της αρχικής συνταγής ένα απολαυστικό παραληρηματικό ταξίδι ως μεσαιωνικό καρναβάλι καθιστώντας πρωταγωνιστή του τον Μεφίστο, τον δολοπλόκο Διάβολο που νιώθει αμηχανία, σαστίζει, απορεί και αποτυγχάνει διαρκώς μπρος στις ανθρώπινες εμμονές, τις φοβίες και τις προκαταλήψεις. Απέναντί του βρίσκονται ένας ψοφοδεής παππούς που φοβάται τις ενέσεις και πάσχει από ηωσινοφιλική πιτυρίδα, μια θρησκόληπτη μεγαλοκοπέλα που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει έγκυος με άμωμο σύλληψη λόγω υπερβολικής αγνότητας και πολλοί γιατροί, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, μάγισσες και τσαρλατάνοι. Ε, δε θέλει και πολύ ο Διάβολος για να τα παρατήσει όλα και να αποδεχτεί την ήττα του. Ο Μεφίστο δεν το βάζει κάτω και επιμένει, υπό το βλέμμα του Μεγάλου «Γερο-Μπαμπαλή» που παρακολουθεί τα πάντα ως ακτίνα φωτός από ψηλά και αφ’ υψηλού. Πάντα απών από τη δράση, αφήνοντας ανθρώπους και διαβόλους να βρουν την άκρη μόνοι τους. Κι αυτοί μπλέκουν το κουβάρι όλο και χειρότερα. Με συνεχείς ευφυείς αναχρονισμούς ο Καμένος «μεταφέρει» την ιστορία από την επιδημία πανούκλας του 1516 σε ένα οιονεί σύγχρονο beach bar στη Σκιάθο κι από τους επιβλητικούς γοτθικούς ναούς του μεσαίωνα στο εφιαλτικό «Φραντσ-Κάφκειο Δημόσιο Νοσοκομείο» που σαπίζει δίπλα στην απαστράπτουσα «Ιδιωτική Κλινική Θάτσερ I.N.C.». Και καλεί τους αναγνώστες να αναζητήσουν (και να ερμηνεύσουν) μία προς μία τις φανερές αλλά κυρίως τις υπόγειες αναφορές και παραπομπές, από το Γεφυράκι του Monet και τις Κραυγές του Munch μέχρι «την» απάντηση του Douglas Adams και τον Ψαλιδοχέρη. Όπως όλα τα σίριαλ που (δεν) σέβονται τον εαυτό τους, το «Μεφίστο» τελειώνει με ένα γάμο χωρίς τον Μεφίστο. Και συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα τού Καρέ Καρέ με πολύ περισσότερο Μεφίστο. Και το σχετικό link...
  9. Η JEMMA κυκλοφόρησε,στα πλαίσια του 2ου Athenscon,ένα καλαίσθητο κόμικ με θέμα τα κλασικά πλέον "Χρονικά του Δρακοφοίνικα",του Γιάννη Ρουμπούλια...! Μέσα από τις σελίδες αυτού του τεύχους απολαμβάνουμε την Dream Team του χώρου,σε πλήρη δράση,καθώς παρελαύνουν πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί,τόσο στο σενάριο,όσο και στο σχέδιο...!Στις τελευταίες σελίδες υπάρχουν τα σύντομα βιογραφικά των δημιουργών και κατά πόσο αυτοί συνέβαλαν...! Το αρνητικό είναι ότι το σχέδιο εναλλάσσεται μετά από κάποιον αριθμό σελίδων,μιας κι αναλαμβάνει διαφορετικός σχεδιαστής...!Αυτό δεν γίνεται πχ στην αρχή κάποιου κεφαλαίου αλλά ξαφνικά...!Όλες οι σελίδες είναι όμορφα σχεδιασμένες,αλλά αυτή η μεγάλη ποικιλία νομίζω ότι μπερδεύει και δεν δίνει τόσο καλό αισθητικό αποτέλεσμα...! Η έκδοση της JEMMA,γι'άλλη μία φορά είναι εξαιρετική...!
  10. World War Sapiens- Ενάντια στον φασισμό σε κάθε παράλληλο σύμπαν Το ιδιαίτερο και οξύ στυλ του Δημήτρη Καμένου δεν μας είναι ξένο. Ήδη, στο Mεφίστο, στις τέσσερις συνέχειες του «Homo”, και στο συμπλήρωμά του, την ανθολογία «Homo: Ιστορίες από το Μέτωπο«, η ανάμειξη φανταστικού και πραγματικού, το παιχνίδι με τα όρια του cult και το στιβαρό σχέδιο παραμένουν κυρίαρχα στοιχεία. Το War World Sapiens έρχεται σε αυτό το κλίμα, με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτόν τον τόνο για να επεκτείνει την ιστορία του Μεγάλου Γονιδιακού Πολέμου, την δική του εκδοχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όπου τον ρόλο των Ναζί παίζουν οι Homo Sapiens και οι Neanderthal της Γενοσοσιαλιστικής συμμαχίας, ενώ τη θέση των Συμμάχων έχουν άλλα, διαφορετικά ανθρώπινα είδη. Ο Δημήτρης Καμένος, στην παράλληλη αυτή εξιστόρηση/ διασκευή του Πολέμου, δεν μένει απλά στη μεταφορά των γεγονότων σε ένα σκηνικό διαφορετικό, μεταξύ steampunk και fantasy, αλλά μπολιάζει την αφήγηση με πολλά στοιχεία από τη μαζική κουλτούρα: ταινίες, κόμικ και σύγχρονα τραγούδια βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο για να γίνουν κομβικά μέρη της ιστορίας αλλά και της Ιστορίας του αλλοπρόσαλλου αυτού κόσμου. Ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που κρύβεται στις σελίδες του WWS είναι η αναγνώριση των στοιχείων αυτών, αλλά και των συμβόλων που ο Καμένος χρησιμοποιεί για να υποδηλώσει πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα από την ιστορία του δικού μας Πολέμου. Ταυτόχρονα, ο Πόλεμος που γίνεται λόγος στις σελίδες του κόμικ δεν είναι απλά μια καπιταλιστική διαμάχη. Ο Καμένος, όντας δημιουργός που ποτέ δεν κρύφτηκε ή μάσησε τα λόγια του για τον φασισμό, φέρνει στο προσκήνιο θέματα πολιτικά και κοινωνικά για την παράλογη, βάναυση και σκοταδιστική ιδεολογία του φασισμού και το πώς γίνεται να μισείς έναν άνθρωπο απλά και μόνο επειδή είναι διαφορετικός από σένα. Η επιλογή να εστιάσει περισσότερο στις δυνάμεις του Άξονα ρίχνει φως σε αυτήν την παράνοια και δεν είναι τυχαία. Οι δυνατές γραμμές και οι σκιές του Καμένου αποκαλύπτουν τις απάνθρωπες σκιές στα μυαλά των ναζιστών. Ταυτόχρονα βέβαια αναδύεται το ερώτημα: υπάρχει δρόμος πέρα από την βία; Υπάρχει ένα μέλλον όπου όλα τα είδη ανθρώπων ζουν μαζί; Ο Καμένος, μέσα από το ιδιαίτερο, nerd χιούμορ του, μας λέει ναι. Και όχι μόνο για όλα τα είδη, αλλά και για όλες τις διαδρομές της ζωής, όλα τα φύλα, όλα τα μεγέθη! Εξάλλου, μια από τις πιο βασικές μορφές του κόμικ, η οποία ενσαρκώνει αυτή την δυναμική είναι και η σκληροτράχηλη «Σιδηρά Βαλκυρία», η φλόγα της Σιλεσιοπομερανικής αντίστασης! Στο στυλ του δημιουργού παρατηρούνται αλλαγές. Κυρίαρχη είναι η απουσία χρώματος, μια επιλογή καθαρά προσωπική. Έτσι, σε αντίθεση με τους σκούρους, γήινους τόνους του HΟΜΟ, το World War Sapiens εμφανίζει έναν πολύ πιο ώριμο, σίγουρο για τον εαυτό του και σοβαρό τόνο, ο οποίος όχι μόνο δεν στερεί κάτι από την συνολική εικόνα, αλλά στηρίζει την ιστορία, πότε ερχόμενος σε αντίθεση με το λεπτό χιόυμορ του δημιουργού (και άρα ενισχύοντάς το), και πότε προσδίδοντας ένταση και βάρος. Βλέπουμε δηλαδή ένα πολλαπλό ασπρόμαυρο και έναν δημιουργό που μπορεί να το μεταχειρίζεται με μια αξιοσημείωτη ελευθερία, την οποία το χρώμα, όσο στρωτό και αν ήταν στο «Homo”, ίσως την στερούσε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το World War Sapiens αποτελεί το πρώτο βήμα της (επαν)ασχολίας με τον Μεγάλο Γονιδιακό Πόλεμο, μονάχα το κατώφλι των περιπετειών του Αρχινεκρομάντη Μπάρετ και των άλλων μορφών που συχνάζουν στο μπαρ του Ντικ, το ουδέτερο καζαμπλανκικό μπαρ στην άκρη του κόσμου. Στην αρχή της μεγάλης ιστορίας, κάποιες φορές παρατηρούμε τον Δ. Καμένο να ενθουσιάζεται και να χάνει τον ρυθμό των πραγμάτων που θέλει να πει, σαν να μην μπορεί να βάλει χαλινάρι και ρυθμό στη φαντασία του. Ωστόσο, αυτό μπορεί να οφείλεται στη χαρά για τη δημιουργική ελευθερία των περισσότερων σελίδων, σε αντίθεση με το περιορισμένο μέγεθος των τευχών του «Ηomo”. Επίσης, μιας και το κόμικ αποτελεί συνέχεια των ιστοριών και του κόσμου του Homo, ενδείκνυται οι αναγνώστες να έχουν μια εικόνα του τι και του πως… Όπως και να έχει, ανυπομονούμε να δούμε και άλλες ιστορίες από την παράλληλη αυτή ιστορία, η οποία μας δείχνει τελικά πολλά πράγματα για την δική μας ζωή, παρελθούσα και μελλοντική. Πηγή
  11. Αν ο Δαρβίνος δεν είχε δίκιο σε όλα κι αν η εξέλιξη του ανθρώπου δεν κατέληγε σε ένα και μοναδικό είδος, ποια θα ήταν η Ιστορία; Πώς θα συμβίωνε ο Homo Sapiens με τους αποκαλούμενους προγόνους του; Πόσο ρατσισμό, βία και εκμετάλλευση θα είχε ένα τέτοιο σενάριο; Ο Δημήτρης Καμένος απαντά με το συναρπαστικό «World War Sapiens». «Οι παλαιοντολόγοι έχουν μια πρακτική. Τοποθετούν έναν σταυρό μπροστά από τα ονόματα των εξαφανισμένων ειδών. Υπάρχει π.χ. ο αγαπητός σε όλους †Tyrannosaurus Rex που εξαφανίστηκε πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Το ίδιο κάνουν και με τους μακρινούς συγγενείς των ανθρώπων: †Homo Habilis, †Homo ergaster, †Homo neanderthalensis κ.ο.κ. Αντίθετα από ότι πιστεύεται, η επιβίωση ενός είδους εξαρτάται όχι μόνο από την ικανότητα του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον αλλά και από τη θεά Τύχη. Ας επισκεφθούμε λοιπόν έναν κόσμο όπου κάποιοι από αυτούς τους σταυρούς δεν μπήκαν ποτέ!» Έτσι προλογίζει το νέο βιβλίο του με τίτλο «World War Sapiens» (εκδόσεις Jemma Press) ο Δημήτρης Καμένος και προειδοποιεί τους αναγνώστες ότι πρόκειται να διαβάσουν μια εναλλακτική εκδοχή της Ιστορίας και της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Και είναι μια εκδοχή εφιαλτική, μια διαφορετική πραγματικότητα γεμάτη ρατσισμό, μίσος και πόλεμο, όχι, ωστόσο πολύ χειρότερη από την «πραγματική» πραγματικότητα. Στο παράλληλο Σύμπαν του Καμένου συνυπάρχουν πολλά ανθρώπινα είδη ως «χάντρες στο πολυποίκιλο κομπολόι που είναι η ανθρώπινη αλυσίδα» και μάχονται μεταξύ τους. Από το Λονδίνο, ένας απολαυστικά αστείος Ουίνστον Τσόρτσιλ με αναμμένο πούρο και ουίσκι απευθύνει διάγγελμα στον βρετανικό λαό από το τροχοφόρο κρεβάτι του και κατατροπώνει λεκτικά τους ναζί: «Οι αντίπαλες δυνάμεις του γενοσοσιαλιστικού άξονα, οι ορδές του Αλόις Χίτλερ και των άφρονων συνεταίρων του στράφηκαν εναντίον μας σαν ατσάλινη τανάλια. Αλλά τα παλικάρια μας, δυναμωμένα με ιγγλέζικο λαρδί και σκοτσέζικο μολτ πέτυχαν μια τολμηρή εκκένωση στη Δουνκέρκη». Ο μεγάλος εχθρός του δεν είναι άλλος από τη Γενοσοσιαλιστική Συμμαχία που έχει βαλθεί να εξαγνίσει την Ευρώπη από όλα τα «κατώτερα» ανθρώπινα είδη. Αλλά παρά τη δύναμη των όπλων και τις μαγικές-μαντικές ικανότητες των φασιστών, κάποιοι αντιστέκονται όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με φλογοβόλα, με πρώτη και καλύτερη τη «Σιδηρά Βαλκυρία», τη φλόγα της Σιλεσιοπομερανικής αντίστασης! Σ’ αυτό το απίστευτο μωσαϊκό από φυλές και είδη που έχει εμπνευστεί και φιλοτεχνήσει ο Καμένος, δημιουργώντας μια μοναδική παρωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ανατροπές είναι διαδοχικές και συνεχείς. Αλλά στο επίκεντρο βρίσκεται διαρκώς το ερώτημα: «Μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά όλα τα είδη ή ο αλληλοσπαραγμός είναι φυσικό επακόλουθο;» Οι φασίστες τάσσονται με τη βία, ενάντια στην πολυποικιλότητα. Οι άνθρωποι αντιστέκονται. Κι η εναλλακτική Ιστορία μας διδάσκει πολλά για την επισήμως καταγεγραμμένη. Το «World War Sapiens» του Δημήτρη Καμένου έρχεται ως συνέχεια του συγκλονιστικού «Homo» που δημοσιεύτηκε σε πέντε τεύχη και έθεσε τις βάσεις και τα θεμέλια αυτού του αλλόκοτου, σκοτεινού, τρομακτικού κόσμου. Το χιούμορ εξακολουθεί να είναι διάχυτο και αβάσταχτα πικρό, ενώ η εγκατάλειψη του χρώματος και η μετατροπή της σειράς σε ασπρόμαυρη δεν αφαιρεί τίποτα από την εικαστική της αρτιότητα, αντιθέτως συνθέτει μια ακόμη πιο υποβλητική ατμόσφαιρα. Είναι, άλλωστε, δεδομένη η σχεδιαστική δεινότητα του Καμένου, την ξεκαρδιστική σειρά «Μεφίστο» του οποίου απολαμβάνετε κάθε εβδομάδα στη βάση αυτής της σελίδας, και με τη δυνατότητα που του δίνεται μέσω του μεγαλύτερου σε έκταση «World War Sapiens» συγκριτικά με τα ολιγοσέλιδα τεύχη του «Homo» το σενάριο απογειώνεται. Και απ’ ό,τι φαίνεται, θα έχει πολλές ακόμη συνέχειες με τα ανθρώπινα είδη να αντιμετωπίζουν τον φασισμό μέχρι την τελική επικράτηση. Και το σχετικό link...
  12. HOMO : Μια πρόποση, με μπύρα, ενάντια στην διαχρονική μαλακία του ανθρώπινου είδους. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Κάθε φορά που σκάει στο inbox μου μήνυμα από κάποιον επίδοξο καλλιτέχνη, μουσικό, συγγραφέα ή σχεδιαστή (δεν είναι και πολλές αυτές οι φορές.) η πρώτη μου σκέψη είναι ‘ωχ, όχι ξανά’. Βλέπεις όταν κάποιος θέλει την άποψη μου για κάποιο έργο που δημιούργησε πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο ότι δεν θα μου αρέσει καθόλου αυτό που θέλει να μου παρουσιάσει και κατευθείαν αρχίζω να σκαρφίζομαι σχέδια ώστε να τον ξεφορτωθώ διακριτικά και ευγενικά και χωρίς να θίξω τα συναισθήματα και τον εγωισμό του εκάστοτε δημιουργού. Όταν μια μέρα ο σκιτσογράφος Δημήτρης Καμένος μου πρότεινε να μου στείλει το comic του με τίτλο Homo ώστε να του πω μια άποψη η παράνοια επέστρεψε στο μυαλό μου. Του είπα οκ σκεπτόμενος ότι το πολύ, πολύ να του γράψω δυο, τρεις αποστειρωμένες παραγράφους ώστε να μην του την ‘σπάσω’. Όταν του ανέφερα την προοπτική ενός ‘review‘ η απάντηση του ήταν ότι δεν υπήρχε καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να του δώσω μια τίμια άποψη σχετικά με αυτά που μου άρεσαν και με εκείνα που δεν μου άρεσαν στο ‘παιδί’ του. ‘Το πολύ, πολύ να το θάψω’ του είπα. ‘Έγινε !’ μου απάντησε εκείνος. Τέτοια ειλικρίνεια και άνεση δεν την συναντάς εύκολα στους νέους , ‘διψασμένους’ δημιουργούς και ευτυχώς ακριβώς αυτή η ίδια ειλικρίνεια και άνεση διακατέχει το Homo. Το Homo μας στέλνει στην κεντρική Ευρώπη του 1939 σε έναν κόσμο στα πρόθυρα ενός ακόμη μεγάλου πολέμου. Έναν κόσμο αρκετά οικείο όμως ταυτόχρονα και αρκετά διαφορετικό μιας και ουσιαστικά η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι Homo Sapiens συνυπάρχουν με τους Νεάντερταλ (ή Ντελ για συντομία), τους ανθρώπους της Χαϊδελβέργης, τους Δενισόβιους αλλά και άλλους χαμένους (για εμάς) κρίκους της εξελικτικής αλυσίδας. Παρά τις διαφορές στην εξέλιξη του είδους μας σε αυτό το σύμπαν η ανθρωπότητα παραμένει και εδώ στα χειρότερα της μιας και οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ειδών είναι ασταμάτητες. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός ακόμη Παγκοσμίου Πολέμου και οι άνθρωποι , ασχέτως του μεγέθους του κρανίου τους, καλούνται να επιλέξουν πλευρές. Και κάπως έτσι συστηνόμαστε στον Φράνσις Μπάρετ, έναν Νεκρομάντη που κατατάσσεται στην σωστή παράταξη. Η τουλάχιστον έτσι νομίζει… Λόγο θεματολογίας το Homo προφανώς και είναι ένα comic που χαρακτηρίζεται από κοινωνικό, πολιτικό και ένα ξεκάθαρο αντιφασιστικό περιεχόμενο. Συνήθως τα comics με ανάλογο ύφος με κουράζουν απίστευτα μιας και προτιμούν να κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του ‘ακτιβισμού’ και της ‘πάλης για τα δικαιώματα’ και να την μοστράρουν σε κάθε ευκαιρία με αποτέλεσμα στο φινάλε να ξεχνάνε ή να αδυνατούν να στα βγάλουν όλα αυτά μέσα από μια ιστορία της προκοπής (βλέπε πχ Mockingbird) . Ευτυχώς ο Καμένος δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα. Δεν παίρνει ένα χωνί το οποίο στη συνέχεια στο χώνει στο λαρύγγι και σε πνίγει με τις ιδεολογίες του. Αντίθετα σου κάνει έναν απλό και άκρως καυστικό πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό τον οποίο στον σερβίρει, με την μορφή μιας παγωμένης μοναστηριακής μπύρας, σε μικρές, δροσερές και φρέσκες γουλιές. Διαβάζοντας το comic του μπορείς να βγάλεις διάφορα συμπεράσματα όμως προσωπικά εκείνο που έμεινε σε έμενα είναι ότι η ‘μαλακία‘ που μαστίζει το ανθρώπινο είδος είναι διαχρονική και δεν επηρεάζεται από την ‘εξέλιξη‘ του. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα προσπαθεί να σου επιβάλλει τα πιστεύω και τις ιδεολογίες του και πάντα θα υπάρχει κάποιος πρόθυμος να τον ακολουθήσει. Επίσης πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι που αντιστέκονται αλλά και εκείνοι που απλά προσπαθούν να την βγάλουν καθαρή ώστε να την αράζουν να πίνουν μπύρες με την ησυχία τους, μακριά από την όλη παράνοια. Και κάπως έτσι φτάνουμε στον Νεκρομάντη Φράνσις Μπάρετ. Ο Μπάρετ είναι ο ορισμός του μηδενιστή αντι-ήρωα. Διαλέγει μια παράταξη ώστε να πολεμήσει για λογαριασμό της όχι επειδή είναι πιστός και ιδεολογικά προσκείμενος σε εκείνη αλλά απλά επειδή πιστεύει ότι είναι το ‘φαβορί’ για να νικήσει τον πόλεμο κάτι που θα του επιτρέψει να παραμείνει ζωντανός και να συνεχίσει το μπεκρούλιασμα του σε καθημερινή βάση. Οι αληθινές σκέψεις του Μπάρετ σχετικά με την μεγάλη ‘μάχη’ των ειδών δεν μας γίνονται ποτέ ξεκάθαρες μιας και ο τύπος υιοθετεί ένα προσωπείο απόλυτης απάθειας απέναντι στην ανθρωπότητα και το χάος που την χαρακτηρίζει. Μιας και έχει την ικανότητα του Νεκρομάντη ο Μπάρετ κερδίζει μια περίοπτη θέση στις τάξεις των φασιστών όμως ο ίδιος δείχνει να αμφισβητεί τις δυνάμεις του και φτάνει μάλιστα στο σημείο να τις απαξιώσει πλήρως. Όμως οι γύρω του δεν συμμερίζονται την αμφιβολία του και σύντομα ο Φράνσις Μπάρετ θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι κατασκοπίας, συνωμοσιών, φονικών, πολέμου και παράνοιας… Η σκιαγράφηση που κάνει ο συγγραφέας στους χαρακτήρες της ιστορίας του είναι κάτι παραπάνω από επαρκής όμως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει αποκλειστικά στους ώμους του Νεκρομάντη του ο οποίος είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ιστορίας του και με το ‘υφάκι’ του κερδίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η ιστορία του Καμένου ‘τσουλάει’ ομαλά και σου χαρίζει αρκετές σκοτεινές, βίαιες, ‘τριπαρισμένες’ αλλά και κωμικές στιγμές. Οι τελευταίες είναι και εκείνες που για μένα αποτελούν το δυνατό χαρτί του Homo. Το χιούμορ που διακατέχει αυτό το comic κινείται στο επίπεδο του πετυχημένου καλαμπουριού της παρέας. Είναι απλό, καμιά φορά ‘βρώμικο’ και ελαφρά ‘πρόστυχο’ και άκρως λειτουργικό ! Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω μερικά γελάκια όταν ένας από τους συντρόφους του Νεκρομάντη του δηλώνει ότι είναι πεπεισμένος ότι οι ‘μαγικές του δυνάμεις’ προέρχονται από το δαχτυλίδι του… Επίσης αν είχες ποτέ σου την απορία πως καλούμε στην Γη έναν δαίμονα της κολάσεως ο Καμένος σου δίνει μια ξεκαρδιστική απάντηση αλλά θα αποφύγω να την σποιλάρω εδώ πέρα. Το μόνο που με τσίγκλησε κάπως σε τούτο το comic είναι οι διάλογοι που μου φάνηκαν κάπως πρόχειροι σε μερικά σημεία όμως από την άλλη χαρακτηρίζονται από μια ‘αναρχία‘ που κολλάει με την θεματολογία αλλά και το σχέδιο του Homo. O Καμένος, που έχει αναλάβει και το σχέδιο, αντλεί ξεκάθαρες επιρροές από τον ‘Hellboy‘ Mike Mignola (κάτι που παραδέχεται πρώτος απ’όλους και ο ίδιος) και κάνει μάχιμη δουλειά ενώ σε αρκετές στιγμές μου θυμίζει και λίγο από John McCRea επί εποχών ‘Hitman‘ κάτι που μετράει στα υπέρ του μιας και το ξέφρενο έπος ‘φιλίας και φονικού’ του Garth Ennis είναι ένα από τα αγαπημένα μου comics ever. Επίσης δεν γίνεται να μην κάνω ιδιαίτερη μνεία σε ένα πάνελ όπου ο δημιουργός κάθεται και αναλύει τις ιδιότητες της μπύρας Westmalle κάτι που καθιστά το comic του ως ένα έργο με σημαντικό παιδαγωγικό περιεχόμενο ! Κλείνοντας δεν θα γράψω το κλισέ ‘το Homo είναι μια αξιόλογη προσπάθεια από έναν Έλληνα δημιουργό και τέτοιες προσπάθειες πρέπει να τις στηρίζουμε’ και μπλα, μπλα, μπλα… Θεωρώ ότι τέτοιες δηλώσεις είναι απλά μπουρδολογίες. Αν κάτι σου αρέσει και αξίζει πραγματικά τότε δεν έχει σημασία αν το έχει γράψει κάποιος τύπος στην άλλη μεριά της Γης ή ο τυπάς που μένει στο δίπλα διαμέρισμα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για κάτι που δεν σου αρέσει. Για μένα η αξία ενός έργου τέχνης δεν καθορίζεται από την γεωγραφική τοποθεσία και την καταγωγή του καλλιτέχνη και σε καμία περίπτωση τα κριτήρια μου δεν επηρεάζονται από αυτούς τους παράγοντες. Δεν θα πω ψέματα ότι το Homo ξαφνικά έγινε ένα από τα αγαπημένα μου comics και ότι ο Καμένος είναι ο επόμενος Jim Lee. Αυτό που έχω να πω είναι ότι το Homo του Δημήτρη Καμένου είναι ένα comic που με ‘ανάγκασε’ να ανοίξω μια καλή μοναστηριακή μπύρα (δροσερή, όχι παγωμένη. Sorry σύντροφε Νεκρομάντη Μπάρετ αλλά έτσι την προτιμώ !) και να το διαβάσω από την αρχή μέχρι το φινάλε με αμείωτο ενδιαφέρον και να προσμένω και την συνέχεια. Είναι ένα comic πρωτότυπο, ειδικά για τα φτωχά ντόπια δεδομένα μας, ειλικρινές και τίμιο το οποίο σε λίγο καιρό που θα κάθομαι σπίτι και θα ψάχνω κάτι να διαβάσω θα με κάνει να σκεφτώ μέσα μου ‘χμ ας ξαναπιάσω από την αρχή το Homo’. Και αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη της αξίας του. Το Homo του Δημήτρη Καμένου κυκλοφορεί από την JEMMA PRESS. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την σελίδα του στο Facebook, World War Sapiens/Homo The Comic. Πιστέψτε με αξίζει τον ‘κόπο’. Πηγή
  13. leonidio

    HOMO

    Η ΥΠΟΘΕΣΗ: Σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα διάφορα είδη ανθρώπων (Homo: άνθρωπος στα Λατινικά, εξού και ο τίτλος, για να μην πάει το μυαλό σας αλλού), όπως ο Homo Sapiens, ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ, ο Άνθρωπος της Χαϊδελβέργης και άλλα ζουν αρμονικά (ή σχεδόν), μέχρι που ο φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος ανακαλύπτει, ότι, σε αντίθεση με την κατεστημένη αντίληψη, τα ανθρώπινα είδη δεν εμφανίσθηκαν την ίδια χρονική στιγμή, αλλά κάποια προϋπήρχαν και ενδεχομένως, κάποια άλλα να είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο εξελιγμένα. Η ανακάλυψη αυτή πυροδοτεί συγκρούσεις, που θα καταλήξουν στον αιματηρό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο καθοριστικό ρόλο θα έχει, από ό,τι φαίνεται, ο Νεκρομάντης Μπάρετ. Η ΑΠΟΨΗ: Απίστευτη σεναριακή ιδέα, έτσι; Απολύτως πρωτότυπη και γεμάτη αλληγορίες. Και συνοδεύεται και από ένα εντυπωσιακό σχέδιο. Να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τις πρώτες 24 σελίδες; Θα πω ψέματα; Να πω όμως ότι δεν θα αγοράσω και το επόμενο; Πάλι θα πω ψέματα. Δύσκολο το θέμα, είναι σαφές ότι ο δημιουργός κάπου θέλει να το πάει, πρέπει να περιμένουμε και θα δούμε. Ελπίζω να υπάρχει κάποιο σχέδιο και να μη γίνονται όλα χάριν εντυπωσιασμού. Και ελπίζω να μη βάζει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη του, γιατί, για να πω την αμαρτία μου, μια τέτοια εντύπωση μου δόθηκε. Από την άλλη, πολλά πράγματα θέλουν μια κάποια επεξήγηση και σίγουρα θέλω να δω πώς (και εάν) θα αποσαφηνιστούν στα προσεχή τεύχη. Επιπλέον μπόνους πόντοι δίδονται για το χιούμορ και την εν γένει ανατρεπτική διάθεση. Είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός και ίσως υπέρ το δέον αυστηρός, ακριβώς επειδή η ιδέα και η αρχική σύλληψη με εντυπωσίασε, αλλά θεωρώ ότι οι λεπτομέριες θέλουν δουλειά και πιθανόν και υπομονή εκ μέρους των αναγνωστών. Εύχομαι να μην προδοθεί ο δημιουργός από μια τυχόν ακανόνιστη συχνότητα έκδοσης. Η οποία έκδοση είναι φυσικά εξαιρετική, αλλά και κομματάκι ακριβή για τον αριθμό των σελίδων. Ειλικρινά εύχομαι να μακροημερεύσει η σειρά, αφού είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια δυνητικά πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Ελπίζω να την διαβάσετε και να γράψετε κι εσείς την άποψή σας. Και ελπίζω διπλά να μην σας πάρω στο λαιμό μου εάν απογοητευτείτε και με βλαστηματε μετά.. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους The_Sandman & Indian.
  14. Ένας Γερμανός ψυχολόγος, που έρχεται στην Αθήνα, μη μπορώντας να κατανοήσει την ψυχολογία των Ελλήνων που αντιστέκονται στους ναζί. Ένας γέρος, πρώην μέλος της οργάνωσης ΟΠΛΑ, που περιγράφει σε έναν δημοσιογράφο το πώς σκότωσε Έλληνες προδότες. Ένας πατέρας, που έχασε τον γιο του από Γερμανούς και βρίσκει τη δύναμη να συγχωρήσει τους γείτονές του, που δεν τον έσωσαν γιατί φοβήθηκαν. Κεντρικό πρόσωπο στο σκίτσο του Δημήτρη Καμένου ένας Γερμανός ψυχολόγος Πρόκειται για μερικές από τις 15 πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες από την Αθήνα της Κατοχής, της Αντίστασης και της Απελευθέρωσης, που διηγούνται μέσα από κόμικς κορυφαίοι δημιουργοί. Τα έργα θα παρουσιαστούν στο κοινό από σήμερα και μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, στην έκθεση «Ένα γλυκό ξημέρωμα. Ιστορίες κόμικς για την Κατοχική Αθήνα», που θα στεγαστεί στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» στην Αθήνα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «12 Οκτωβρίου - Η Αθήνα Ελεύθερη». «Με τις εκδηλώσεις έχουμε δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον των πολιτών για την Ιστορία. Δεύτερον, να γιορτάσουμε την Απελευθέρωση της Αθήνας, ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που το έχουμε παραμελήσει», εξηγεί ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης, που είναι και ο ένας από τους επιμελητές των εκδηλώσεων. Οι εκδηλώσεις έχουν στόχο να φέρουν το κοινό σε επαφή με την επιστημονική έρευνα. «Η διδακτορική μου διατριβή αφορούσε την Κατοχή και την Αντίσταση στην Αθήνα. Το 2012 ξεκίνησα με τη διοργάνωση περιπάτων σε περιοχές της Αθήνας που συνδέονται με σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια. Πέρυσι, για πρώτη φορά, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις, ενώ φέτος φιλοδοξούμε να έχουν μεγαλύτερη κλίμακα, ενώ έχουμε εντάξει ένα σύνολο δράσεων», επισημαίνει. Υλικό Σκίτσο του Γιώργου Γούση για την εκτέλεση των 200 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής Μία από αυτές τις δράσεις είναι και η έκθεση κόμικς. Ο ιστορικός δούλεψε στενά με τους δημιουργούς, παρέχοντάς τους υλικό για να στηρίξουν το έργο τους, ενώ διοργανώθηκαν workshops για την προετοιμασία της έκθεσης. «Οι Γερμανοί απαγόρευαν τις κάμερες. Συνεπώς, υπάρχουν λίγα βίντεο μερικών δευτερολέπτων, καθώς και σκόρπιες φωτογραφίες που αφορούσαν κυρίως οικογενειακές στιγμές», λέει από την πλευρά του ο επιμελητής της έκθεσης Γιάννης Κουκουλάς. «Ανταλλάξαμε απόψεις, τους δώσαμε αρχεία, φωτογραφίες και στοιχεία τεκμηρίωσης. Αφού κάναμε την προεργασία, καταστάλαξαν στο θέμα τους. Κάποιες ιστορίες είναι πραγματικές, ενώ κάποιες άλλες αποτελούν μυθοπλασία, που στηρίζεται όμως σε πραγματικά γεγονότα. Όμως το ενδιαφέρον και στις δύο πλευρές, είναι το υποκειμενικό στοιχείο των δημιουργών, ακόμη και στις πραγματικές ιστορίες», σημειώνει. Σύμφωνα με τον κ. Κουκουλά, η έκθεση είναι εναρμονισμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, ενώ ένας από τους στόχους της είναι «να αποδείξουμε ότι τα κόμικς, ως μορφή τέχνης, είναι αντάξια της σημαντικότητας του γεγονότος. Αυτό ήταν ακόμη και για εμάς ερώτημα, αλλά νομίζω ότι η απάντηση είναι καταφατική». Η αποτύπωση της σύγχρονης Ιστορίας σε κόμικς ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα για τους δημιουργούς. «Η σύγχρονη Ιστορία θεωρείται από πολλούς ταμπού, καθώς θίγονται δύσκολα ζητήματα που άπτονται της πολιτικής και της ιδεολογίας. Υπάρχει ένας φόβος να προσεγγίζουμε τέτοια θέματα», λέει από την πλευρά του ο Soloup, γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς που μετέχει στην έκθεση. Ο ίδιος δηλώνει πολύ ικανοποιημένος με το «υψηλό επίπεδο της έκθεσης», ενώ εστίασε την εργασία του στην αναζήτηση ισορροπιών, ανάμεσα στην τότε εποχή και στο σήμερα. Αναζήτηση στοιχείων Νεκρός από τις σφαίρες των ναζί. Από τον Πέτρο Χριστούλια Ο Πέτρος Ζερβός κάνει λόγο για μια «ενδιαφέρουσα έκθεση, που αφορά μια κρίσιμη περίοδο της Ελλάδας. Οι πληγές είναι ακόμη ανοιχτές». Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν η αναζήτηση στοιχείων, πώς ήταν η Αθήνα εκείνη την εποχή. «Η ιστορική έρευνα έχει αναδείξει πληθώρα στοιχείων και πληροφοριών. Κάποια από αυτά απουσιάζουν από μία αμιγώς επιστημονική παρουσίαση. Όμως, αποτελούν χρήσιμο υλικό για μία καλλιτεχνική δημιουργία. Εκεί θέλαμε να δείξουμε πώς λειτουργούσε η πόλη, πώς ήταν η ζωή για παράδειγμα στην Πανεπιστημίου ή στο Κολωνάκι. Υπέφεραν όλοι; Υπήρχαν κάποιοι που διασκέδαζαν;», σημειώνει ο κ. Χαραλαμπίδης. «Τα κόμικς βοηθούν να συζητηθεί η περίοδος της Κατοχής με έναν τρόπο που δεν είναι κλασικός. Δεν θέλαμε να περιγράψουμε ούτε την ηρωική αντίσταση, ούτε τη στερεοτυπική εικόνα. Θέλαμε να δείξουμε καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που ζούσαν στην πόλη, με εικόνες που αντικατοπτρίζουν το ιστορικό κλίμα και τις κοινωνικές καταβολές», λέει από την πλευρά του ο Γιώργος Φαραζής. Ο διερμηνέας και οι δύο αεροπόροι Ιστορία Soloup Το ανθρώπινο πρόσωπο δύο Γερμανών αεροπόρων, του Σουλτς και του Σαχτ, παρουσιάζει ο Soloup, που διηγείται μια πραγματική ιστορία με αφηγητή τον πατέρα του. «Ο παππούς μου γνώριζε γερμανικά και τον είχαν επιτάξει ως διερμηνεία. Γνώρισε τους δύο 20χρονους στρατιωτικούς το 1942, στο φρουραρχείο του Ασπροπύργου. Παρά τον φόβο τους, χαλάρωσαν με τον παππού μου και του έλεγαν ότι ήταν ενάντια στον πόλεμο. Μάλιστα, φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τη ζωή τους πέφτοντας με το αεροπλάνο. Αργότερα μάθαμε ότι οι φόβοι τους επαληθεύθηκαν κι ότι έτσι έχασαν τη ζωή τους», περιγράφει ο δημιουργός του κόμικ. Σύμφωνα με τον Soloup, στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται οι προκαταλήψεις. «Στην αρχή, οι Γερμανοί έχουν τη μορφή γάτας, παραπέμποντας στο "Μάους" του Σπίγκελμαν, όπου εμφανίζονται άγριοι και κακοί. Όμως, ουσιαστικά, πίσω από αυτήν την κυρίαρχη εικόνα, ήταν δύο αεροπόροι, με ανθρώπινο πρόσωπο, που κι αυτοί έπεσαν θύματα του πολέμου», εξηγεί, προσθέτοντας «δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Έχουν πολλές αποχρώσεις». Η ανατίναξη των γραφείων Ιστορία Πέτρου Ζερβού Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ, ανατίναξαν τα γραφεία της ΕΣΠΟ, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς για να στρατολογήσει Έλληνες στην εκστρατεία κατά της ΕΣΣΔ. Η κορυφαία αυτή αντιστασιακή πράξη, με πρωταγωνίστρια τη νεαρή δασκάλα Ιουλία Μπίμπα που ανέλαβε να μεταφέρει τη βόμβα, βρίσκεται στο επίκεντρο του κόμικ που δημιούργησε ο Πέτρος Ζερβός. «Μου έκανε εντύπωση το θάρρος της και ο ηρωισμός της. Μάλιστα την τιμώρησαν πιο αυστηρά από τους υπόλοιπους, καθώς την καταδίκασαν δις εις θάνατον και την εκτέλεσαν με αποκεφαλισμό στη Γερμανία», λέει ο κ. Ζερβός. Ο ίδιος γνώριζε την ιστορία από φοιτητής του Πολυτεχνείου, περνώντας συνεχώς από το σημείο της ανατίναξης. «Πολλοί απ' όσους μετείχαν, εκτελέστηκαν. Έμαθα για την ιστορία μέσα από τις αφηγήσεις όσων επιβίωσαν. Όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν να βρω στοιχεία για την εικόνα της Αθήνας εκείνη την εποχή», σημειώνει. Η πόρνη και η παγίδα στον αξιωματικό Ιστορία Γιώργου Φαραζή «Η ιστορία μου είναι μυθοπλαστική. Αφορά το πώς η εμπειρία του πολέμου ανέτρεψε τη ζωή ανθρώπων που έκαναν τα πάντα για να επιβιώσουν. Τέτοιου είδους εμπειρίες ανατρέπουν κοινωνικά standards. Πολλές γυναίκες αναγκάστηκαν να στραφούν στην πορνεία», επισημαίνει ο Γιώργος Φαραζής. Το κόμικ του αφορά την ιστορία μιας πόρνης που για να επιβιώσει προσέγγισε έναν μαυραγορίτη με μεγάλη ισχύ και μαζί επισκέπτονται στέκια μαυραγοριτών Γερμανών πρακτόρων και αξιωματικών. Παρά την κοινωνική της κατρακύλα, τον οδηγεί σε μπλόκο ανταρτών, που τον εκτελούν. «Είναι στην ουσία μια ιστορία ενός κομματιού της κοινωνίας που επέλεξε να βάλει ένα ανάχωμα στην κοινωνική κατρακύλα», εξηγεί ο δημιουργός. «Τοποθέτησα τα στέκια σε πραγματικά σημεία, αφού κάναμε ταυτοποίηση με τον Μ. Χαραλαμπίδη. Το στέκι των μαυραγοριτών βρίσκεται στη Στοά του Βιβλίου, ενώ το μπλόκο στην αρχή της Πανεπιστημίου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο κοντά στις πραγματικές αναφορές», σημειώνει. Και το σχετικό link...
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.