Αναζήτηση στην Κοινότητα

26 ολόκληρα χρόνια, εκεί στη Λιβαδειά, ο Γιάννης Γερούλιας και οι συνεργάτες του στήνουν στο τέλος κάθε άνοιξης και την αρχή κάθε καλοκαιριού μια πανέμορφη έκθεση γελοιογραφίας με τη συμμετοχή επαγγελματιών και ερασιτεχνών καλλιτεχνών από ολόκληρη την Ελλάδα, ενίοτε κι από το εξωτερικό. Και συγκεντρώνουν πολλούς επισκέπτες που θαυμάζουν τα έργα και δίνουν κουράγιο στη διοργάνωση να συνεχίζει και να συνεχίζει και να συνεχίζει, παρά τις αντιξοότητες. Παλαιότερα η έκθεση διεξαγόταν στο σχολείο του Λαφυστίου, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λιβαδειά, αλλά εδώ και χρόνια έχει μεταφερθεί στο κέντρο της πόλης. Φέτος τα εγκαίνια έχουν προγραμματιστεί για αύριο, Κυριακή 1 Ιουνίου 2025 στις 8 το βράδυ, στο ισόγειο του Νερόμυλου στις υπέροχες Πηγές της Κρύας, και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Ιουνίου (καθημερινά 7.00-10.00 μ.μ., είσοδος ελεύθερη). Τιμώμενος δημιουργός για το 2025 στην 26η Έκθεση Γελοιογραφίας του Δήμου Λεβαδέων με τίτλο «Η ζωή στην πόλη με χιούμορ» είναι ο δικός μας John Antono, κατά κόσμον Γιάννης Αντωνόπουλος, που έχει σχεδιάσει και την αφίσα της διοργάνωσης, ενώ συμμετέχουν 40 ακόμα δημιουργοί (Νίκος Τριανταφύλλου, Κώστας Βουτσάς, Φώτης Φωτίου, Νίκος Φουστέρης, Απόστολος Πλαχούρης, Πάνος Ιατρίδης, Γρηγόρης Γεωργίου, Ζήσης Παπαγεωργίου κ.ά.) καθώς και πολλά νέα παιδιά από τα σχολεία της περιοχής σε μια προσπάθεια, όπως γράφει ο Γιάννης Γερούλιας, «να τους μυήσουμε στη γελοιογραφία και να καθιερώσουμε ένα κομμάτι της έκθεσης με σχέδια μαθητών, ευελπιστώντας σε λίγα χρόνια να έχουμε νέους γελοιογράφους στην πόλη μας». Πάντα υπάρχουν λόγοι για μια, έστω και σύντομη, εκδρομή στη Λιβαδειά, αλλά η ετήσια έκθεση γελοιογραφίας αποτελεί τον καλύτερο από αυτούς! Και το σχετικό link...

Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για το Πολυτεχνείο και τη μαζική εξέγερση των νέων ανθρώπων του ’73; «Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια», γραμμένο από τον Γιώργο Κτενά και εικονογραφημένο από τον John Antono δίνει τις απαντήσεις για μια πραγματικότητα που έγινε μύθος. «Τι σημαίνει εξέγερση; Τι είναι το Πολυτεχνείο; Πώς μπορεί κάποιος να σκοτώσει ένα πεντάχρονο;» ρωτά τον παππού του ο μικρός πρωταγωνιστής του «Ένα Παραμύθι που δεν λέει Παραμύθια» (εκδόσεις Red N’ Noir, 48 σελίδες) βλέποντας το μνημείο για τον πεντάχρονο Δημήτρη Θεοδώρα, τον μικρότερο νεκρό του Πολυτεχνείου που πέθανε από πυρά στρατιωτικής περιπόλου στου Ζωγράφου, το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου του 1973. «Ο Παππούς πήρε από το χέρι το μικράκι. “Πάμε μια βόλτα, έναν περίπατο, δεν μπορώ να καθίσω άλλο εδώ πέρα”. Τα μάτια του παππού γυάλιζαν. Έτοιμα να εκραγούν από τα δάκρυα. Μέχρι και το παιδί το κατάλαβε» γράφει ο Γιώργος Κτενάς στο ωραίο παραμύθι του για τις δραματικές μέρες του Νοέμβρη. Ένα παραμύθι υπό την έννοια των φανταστικών χαρακτήρων, όχι όμως και φανταστικών γεγονότων. Όλα όσα αφηγείται ο παππούς στον εγγονό είναι πέρα για πέρα αληθινά. Τα θύματα του Νοέμβρη του ’73 ήταν αληθινοί άνθρωποι που εξεγέρθηκαν ενάντια στη δικτατορία διεκδικώντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» όσο κι αν οι δράστες προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το έγκλημα, να σβήσουν τα ίχνη, να αποσιωπήσουν την πραγματικότητα, να συσκοτίσουν τις έρευνες, να θάψουν την αλήθεια. «Πέσαμε για ύπνο την 20ή Απριλίου το βράδυ του 1967 και το πρωί της 21ης ξυπνήσαμε με χούντα. Υπήρχε παράξενος θόρυβος έξω από τα παραθύρια μας, ήταν ο ήχος από τα τανκς που είχαν βγει στους δρόμους. Δύο συνταγματάρχες, ο Γιώργος Παπαδόπουλος και ο Νικόλας Μακαρέζος, κι ένας ταξίαρχος, ο Στυλιανός Παττακός, στρατιωτικοί όλοι τους δηλαδή, ήταν επικεφαλής της χούντας» συνεχίζει ο παππούς. Ο μικρός όμως αρχίζει να μπερδεύεται. Πολλές άγνωστες λέξεις, δύσκολες έννοιες, ακατανόητα λόγια. Ο παππούς δεν το βάζει κάτω. Συνεχίζει γιατί όσο δύσκολο και κουραστικό κι αν είναι να περιγράψεις σε έναν πεντάχρονο τι ήταν η δικτατορία και τι έκανε στην Ελλάδα, άλλο τόσο απαραίτητο είναι να μάθουν από μικρά τα παιδιά τι σημαίνει δημοκρατία και ποια ήταν η ιστορία του τόπου τους. Η δικτατορία «βασάνιζε τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, όποιον ήταν εχθρός της τον έβαζε στη φυλακή, τον έστελνε εξορία σε ξερονήσια, τον έπαιρνε από την οικογένειά του, τους φίλους του, τη ζωή του. Στο τέλος φυλάκισαν ακόμη και τους δικούς τους. Καταλαβαίνεις;». Ο μικρός δεν καταλαβαίνει πολλά αλλά έχει μια ακόρεστη δίψα να μάθει, όπως όλα τα παιδιά. Το μεγαλύτερο λάθος των ενηλίκων είναι να αφήνουν αναπάντητες τις ερωτήσεις των παιδιών θεωρώντας τες ανόητες, επαναλαμβανόμενες, παιδιάστικες. Και το αμέσως επόμενο είναι να μη λένε στα παιδιά την αλήθεια γιατί τάχα δεν θα καταλάβουν. Υπάρχουν τρόποι να πεις όλη την αλήθεια και να ανταποκριθείς σε κάθε απορία του παιδιού βοηθώντας το να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο και να αποκτήσει από νωρίς τα εφόδια για να γίνει ενεργός και ευαίσθητος πολίτης. Αυτό επιδιώκει ο παππούς του «Παραμυθιού» και το ίδιο ακριβώς προσπαθούν ο Γιώργος Κτενάς και ο John Antono. Και τα καταφέρνουν περίφημα να περιγράψουν μια από τις πιο μελανές σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας, αυτήν της επταετούς δικτατορίας, η οποία γύρισε όμως με μια από τις πιο ηρωικές κινητοποιήσεις μιας σημαντικής μερίδας του πληθυσμού και, κυρίως, της νεολαίας. Ο Κτενάς, μέσω του παππού, δεν αρκείται μόνο στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μιλά για τον Μεταξά, τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τη Χρυσή Αυγή για να δείξει ότι ο φασισμός δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης και δεν εμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1967 από το πουθενά, ούτε και έσβησε με την πτώση της χούντας. Δεν χαρίζεται στους «νοικοκυραίους» και τους «νομοταγείς» πολίτες που ανέχθηκαν τη χούντα ή και συντάχθηκαν μαζί της γοητευμένοι από το τρίπτυχο «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» και κραυγάζοντας υπέρ «πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας». Γι’ αυτό και στους ηθικούς αυτουργούς του επταετούς εγκλήματος αντιπαραβάλλει τις ηρωικές προσωπικότητες των αγώνων του λαού που κράτησαν ψηλά τη σημαία της αντίστασης και της αξιοπρέπειας, τον Κώστα Περρίκο, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Περικλή Κοροβέση. Και καταλήγει στα τραγικά γεγονότα της νύχτας του Πολυτεχνείου, τα οποία αφηγείται με όση ακρίβεια και όση έκταση απαιτείται για να τα κατανοήσει ένα μικρό παιδί. Σε ολόκληρο το «Παραμύθι» την αφήγηση υπηρετούν ιδανικά τα σκίτσα του John Antono σε χρώματα της Crispy Shift, ενώ η έκδοση συνοδεύεται από ένα σύντομο «Χρονολόγιο της Δικτατορίας» και την πλήρη λίστα των αποδεδειγμένα νεκρών των γεγονότων του Πολυτεχνείου. ● Παρουσίαση του βιβλίου «Πολυτεχνείο: ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια» Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 20.30, Red n’ Noir, Δροσοπούλου 52, Αθήνα. Ομιλητές: John Antono (σκιτσογράφος), Μπάμπης Μπαλτάς (μέλος της Παιδαγωγικής Ομάδας Σκασιαρχείο), Γιώργος Οικονόμου (διδάκτορας Φιλοσοφίας, μέλος του αντιδικτατορικού κινήματος) και ο Γιώργος Κτενάς. Συντονίζει η δημοσιογράφος Ελευθερία Κουντουρά. Είσοδος ελεύθερη. Και το σχετικό link...

Η ηθική τής μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antono) Στον πρώτο τόμο του «Κάστρου των Ζώων» (εκδ. Μικρός Ηρως) η διαχρονική πολιτική αλληγορία του Οργουελ συναντά το ιδεώδες της πολιτικής ανυπακοής του Γκάντι Παραφράζοντας το σύνθημα από το μυθιστόρημα του Τζορτζ Οργουελ «Η Φάρμα των Ζώων» (1945), θα λέγαμε ότι «στη φάρμα όλα τα ζώα ήταν ίσα. Στο κάστρο κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα». Ο λόγος για το πολυβραβευμένο μπεστ σέλερ των γαλλοβελγικών κόμικς με τον τίτλο «Το Κάστρο των Ζώων», που κυκλοφόρησε ως σειρά τεσσάρων άλμπουμ από τις εκδόσεις Casterman μεταξύ 2018 και 2022. Τα δύο πρώτα τεύχη της σειράς («Μις Μπενγκαλόρ» και «Μαργαρίτες του χειμώνα») μπορούμε πλέον να τα διαβάσουμε στα ελληνικά από τις εκδόσεις του Μικρού Ηρωα. Τα επόμενα δύο τεύχη θα κυκλοφορήσουν προσεχώς στον δεύτερο τόμο. Οι Xavier Dorison (σενάριο) και Félix Delep (σχέδιο) μας προσφέρουν ένα έργο που πραγματεύεται ζητήματα τα οποία απασχόλησαν πολύ τον εικοστό αιώνα, όπως η διάπραξη μαζικών εγκλημάτων με την επίκληση της δημοκρατίας ή οι αιμοσταγείς δικτατορίες που ισοπέδωσαν εκατομμύρια ανθρώπους στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια φάρμα εγκαταλειμμένη από τους ανθρώπους. Οι κάτοικοί της, τα ζώα, αν και θεωρητικά απολαμβάνουν την ασφάλεια στο «κάστρο» τους, που άλλοτε ήταν η φυλακή τους, στην πραγματικότητα καταπιέζονται βάναυσα από ένα νέο βίαιο καθεστώς. Το σύστημα αυτό, με επικεφαλής έναν μεγαλόσωμο ταύρο (τον Πρόεδρο Σίλβιο), συνεπικουρούμενο από μια ελίτ σκύλων και γουρουνιών, απομυζά τη σκληρή αγροτική εργασία των υπόλοιπων ζώων εκτελώντας κάθε αντιφρονούντα. Ολα αυτά μέχρι την άφιξη ενός μυστηριώδους περιπλανώμενου αρουραίου που θα διδάξει στα καταπιεσμένα ζώα την πολιτική ανυπακοή. Αν αφήσουμε κατά μέρος τη συγκριτική παράθεση του «Κάστρου» με τη «Φάρμα» και αφεθούμε στην αφήγηση των Dorison και Delep, θα διαπιστώσουμε ότι εδώ έχουμε έναν μύθο ταυτόχρονα οικείο, αλλά και πρωτότυπο. Γιατί, ενώ εμπνέεται από τη διαχρονική φόρμα της πολιτικής αλληγορίας με ζώα, προχωράει την προβληματική του πολλά βήματα παραπέρα, υπερβαίνοντας τον πεσιμισμό που διακατέχει εγγενώς την οργουελιανή σκέψη. Το καινούργιο που κομίζει το «Κάστρο των Ζώων» είναι η απέχθεια προς κάθε μορφή βίας –και αυτό διόλου δεν σημαίνει την παθητική αποδοχή της υποτέλειας: η εξέγερση των ζώων που εκτυλίσσεται στις σελίδες του «Κάστρου» προτάσσει την ενεργητική αντίσταση, αποκλείοντας ωστόσο την αιματοχυσία των αντιπάλων η οποία δεν συνεπάγεται παρά την αρχή της εγκαθίδρυσης άλλης μιας στυγνής δικτατορίας. Σε αυτό το «σίκουελ» της «Φάρμας των Ζώων» το όμορφα σχεδιασμένο καρτουνίστικο ύφος του Delep (σημειωτέον η πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του σκιτσογράφου, την οποία έφερε σε πέρας σε ηλικία μόλις 26 ετών) έρχεται σε αντίθεση με τις σκηνές ωμής βίας. Οι καταπιεσμένοι καλούνται να αντισταθούν με κινητήρια δύναμη την αγάπη στην ελευθερία και όχι το μίσος προς τους καταπατητές της. Ή όπως αναφέρεται στην εισαγωγή: «Αυτός ο μύθος φιλοδοξεί να αποτίνει έναν ταπεινό φόρο τιμής σε όλους εκείνους που μας έδειξαν ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, επικίνδυνος και αβέβαιος αλλά αληθινός, προς έναν καλύτερο κόσμο». Το σχετικό link

«Τα στριπάκια του λευκώματος είναι προϊόν της νεοελληνικής πραγματικότητας, συνεπώς τυχόν ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι ηθελημένη». Έτσι περιγράφει ο John Antóno, κατά κόσμον Γιάννης Αντωνόπουλος («Το τεράστιο εγώ του κυρίου Μο», «Κωλοκύθια», «Όχι άλλο σώσιμο», «Homo Skepticus» κ.ά.), το περιεχόμενο του νέου βιβλίου του από την προμετωπίδα κιόλας. Αίροντας κάθε επιφύλαξη του/της αναγνώστη/τριας ως προς το ποιοι και ποιες πρωταγωνιστούν σε μια παρατεταμένη περίοδο πολλαπλών κρίσεων που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς σταματημό. «Οι αυτοτελείς ιστορίες καταπιάνονται βασικά με την επικαιρότητα – και πρέπει να “διαβαστούν” στο εκάστοτε συγκείμενό τους -, όμως δεν περιορίζονται αυστηρά σε αυτήν· πολλές φορές, η εφήμερη ελληνική και διεθνής επικαιρότητα, κάποια επέτειος κ.λ.π., δεν είναι παρά η αφορμή για ένα γενικότερο βλέμμα στη “μεγάλη εικόνα”, για αναστοχασμό πάνω στο κοντινό ή μακρινότερο παρελθόν ή απλώς η ευκαιρία για διαρκή επιστροφή στις εμμονές μου με την Ιστορία» γράφει ο Αντωνόπουλος. Γιατί η «μεγάλη εικόνα» την οποία αντικατοπτρίζει και σατιρίζει το βιβλίο του δεν είναι άλλη από τη διαρκή κρίση που βιώνουμε, εξ ου και ο τίτλος «Από κρίση σε κρίση». Τα περισσότερα από τα στριπάκια προέρχονται από το «Λεξικό της Κρίσης» του «Καρέ Καρέ», τη σειρά που μοιράζονται κάθε εβδομάδα οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης και Θανάσης Πέτρου προσφέροντάς μας πρωτότυπα οιονεί λήμματα ενός εφιαλτικού λεξικού της τελευταίας δεκαετίας. Σε ένα τέτοιο κόμικς-λεξικό βέβαια, οι λέξεις γίνονται ειρωνικά σχόλια για την εξουσία, αλλάζουν νόημα και περιεχόμενο, μετατρέπονται σε ψηφίδες μνήμης ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, οι ίδιες κρίσεις. Που όμως επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Στο λήμμα «διάσωση» για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πετά αμόνια και τορπίλες στη ναυαγισμένη Ελλάδα για να τη «σώσει», στο λήμμα «ξεσηκωμός» οι Έλληνες κάνουν ηλιοθεραπεία στην αυλή μιας φυλακής, στο λήμμα «εθνική υπερηφάνεια» ο Κολοκοτρώνης από τον ανδριάντα του κλείνει ντροπιασμένος τα μάτια του. Και πάει λέγοντας. Σε μια πορεία χωρίς (;) επιστροφή. Από κρίση σε κρίση. Και το σχετικό link...

Τρεις εικονογράφοι που έχουν «καλύψει» με το μολύβι τους πολύκροτες δίκες στην Ελλάδα μιλούν στην «Κ». Η δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι διά χειρός Γιάννη Αντωνόπουλου, γνωστού και ως John Antono. Ο ίδιος κατάγεται από την περιοχή και η τραγωδία τον επηρέασε βαθιά, ωστόσο όπως λέει, μέσα στην αίθουσα «πρέπει να κρατηθείς ψύχραιμος». «Κάποια στιγμή σκέφτηκα: “Ακούς όλα αυτά και ζωγραφίζεις;”». Ήταν στη δίκη σε πρώτο βαθμό για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου, όταν κάποια στιγμή ο εικονογράφος και δημιουργός κόμικ Kanellos Cob, κατά κόσμον Κανέλλος Μπίτσικας, λύγισε. «Ήταν σαν να μη δικάζονταν οι κατηγορούμενοι αλλά ο Ζακ. Τόσο που είχε σηκωθεί η μαμά του και είχε πει “σας υπενθυμίζω ότι το παιδί μου είναι το θύμα”. Έπιανα τον εαυτό μου να τινάζεται, να θέλω να πω “τι είναι αυτά που λέτε;”». Δεν το έκανε. Αντιθέτως συνέχισε να σκιτσάρει με μανία, ασταμάτητα, καταγράφοντας εκφράσεις, κινήσεις, λεπτομέρειες που σε κάποιον άλλο θα περνούσαν απαρατήρητες. Αυτό ήταν το όπλο του, η πένα του. Πάνω, σκίτσο του Παναγιώτη Μητσομπόνου από τη δίκη για την υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου». Κάτω, η κατάθεση ενός μάρτυρα για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου από την πένα του Κανέλλου Μπίτσικα ή αλλιώς Kanellos Cob. Το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ έχει συνδεθεί κατά βάση με τα αμερικανικά δικαστήρια, αλλά έχει μεγάλη παράδοση και στην Ελλάδα. Πάμπολλες πολύκροτες δίκες έχουν καταγραφεί στη χώρα μας και από σκιτσογράφους, από τη Δίκη των Έξι και των πρωταιτίων της χούντας μέχρι του σκανδάλου Κοσκωτά, της 17N και της Χρυσής Αυγής, πιστά αν και όχι εντελώς αντικειμενικά, αφού η πένα του δημιουργού βουτάει πρώτα στην καρδιά του. Ο σκιτσογράφος Γιάννης Αντωνόπουλος, γνωστός στους περισσότερους ως John Antono, ξεκίνησε τη «θητεία» του στο δικαστικό σκιτσορεπορτάζ από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, συνεχίζοντας μετά στου Ζακ, στη δίκη για το βιτριόλι, για το Μάτι (κατάγεται από την περιοχή και η τραγωδία τον επηρέασε βαθιά), στη δίκη Πισπιρίγκου. «Όλες υποθέσεις με ψυχικό πόνο και αγριότητα, που αυτά που ακούς στην αίθουσα δεν είναι εύκολα», λέει. «Πρέπει όμως να κρατηθείς ψύχραιμος. Παρότι η θέση μας είναι χωροταξικά και ηθικά με τα θύματα, πρέπει να δείξουμε την κατάσταση στο δικαστήριο όπως είναι συνολικά, από τους κατηγορουμένους μέχρι τους δικηγόρους και την έδρα». Το εγχείρημα είναι απαιτητικό, οι εναλλαγές κάδρων είναι συνεχείς. «Παρατηρώντας όμως τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις, καταγράφεις μια τάση. Αμηχανίας, θράσους, άνεσης. Πράγμα που ίσως δεν μπορεί να κάνει ο φακός με τον ίδιο τρόπο. Εμείς έχουμε περισσότερο χρόνο. Διαμεσολαβείται μέσα από την τέχνη μας η εικόνα, ανάλογα με το εικαστικό ύφος του καθενός». Η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη στις δίκες που έχει απαγορευτεί η παρουσία φωτορεπόρτερ, όπως στη δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. «Ένιωσα ότι είχε έναν ακτιβισμό αυτό που κάναμε», λέει ο John Antono. «Αν δεν υπήρχαν σκίτσα, δεν θα μπορούσε κάποιος να δει τίποτα. Ένιωσα ότι καταγράφουμε κάτι που έχει αξία για το μέλλον ως ιστορική πηγή, τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος». Παρών σε εκείνη τη δίκη με τα μπλοκ, τα μολύβια και τα υπόλοιπα εργαλεία της δουλειάς, ήταν και ο Παναγιώτης Μητσομπόνος. «Με το που μπήκα στο δικαστήριο ανακάλυψα ότι γνωρίζω τον πατέρα του Ζακ. Είχαν μια ταβέρνα στην Ιτέα στην οποία πηγαίναμε πιτσιρικάδες. Πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι». Αργότερα θα τους έβλεπε να κλαίνε. «Ήταν πολύ δύσκολο να το παρακολουθείς, Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ασέβεια των κατηγορούμενων αστυνομικών, που κάθονταν με τα πόδια πάνω στις καρέκλες, γελούσαν και ειρωνεύονταν τους μάρτυρες, και δίπλα τους κάθονταν οι γονείς του θύματος». (Η αίθουσα ήταν άδεια λόγω COVID-19.) Δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει το συναίσθημά του. «Βγαίνει μόνο του πάνω στο σκίτσο. Επειδή τα σκίτσα είναι δίλεπτα, τρίλεπτα, αφού οι άνθρωποι κουνιούνται, φεύγουν, δεν είναι μια στημένη πόζα, αυτό που προλαβαίνεις είναι κυρίως το συναίσθημα». Ο Μητσομπόνος είχε εμπειρία από τη δίκη της Χ.Α., στην οποία πολλοί σκιτσογράφοι έβγαζαν φωτογραφίες για να διευκολυνθεί η δουλειά τους. Όταν όμως στις 18 Ιανουαρίου του 2024 στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο σήκωσε το κινητό να βγάλει φωτογραφία, κατέληξε όχι μόνο να του κατασχεθεί η συσκευή παρότι είχε σβήσει τη φωτογραφία, αλλά να συλληφθεί και να περάσει ένα βράδυ στο κρατητήριο. «Πιο βρώμικο μέρος δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Θυμάμαι είχε κάτι κουβέρτες πεταμένες κάτω, να βρέχονται από τα νερά της τουαλέτας. Όλο το βράδυ το πέρασα καθιστός σε μια γωνιά», λέει σήμερα. «Θα μπορούσα να το κάνω κόμικ». Πριν από δύο εβδομάδες ήταν και η δικάσιμος, στην οποία αθωώθηκε για το έγκλημά του. Το κινητό ακόμη να του επιστραφεί. Ο ίδιος επέστρεψε να καλύψει την υπόθεση και σε δεύτερο βαθμό. Η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική, η αίθουσα αυτή τη φορά είναι γεμάτη κόσμο. Όμως η διαδικασία εξακολουθεί να είναι ψυχοφθόρα. «Δεν ξέρω τι έχει βγει από αυτά στα σχέδιά μου, αλλά κάθε φορά που φεύγω από το δικαστήριο είμαι διαλυμένος». Σκίτσα του Γιάννη Αντωνόπουλου, γνωστού και ως John Antono, από τη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου. Κάτι αντίστοιχο θα μου πει και ο Kanellos Cob. «Θυμάμαι να φεύγω από αυτή τη δίκη (σ.σ. για το Ζακ) εντελώς άδειος. Στις 6 μ.μ. κοιμήθηκα». Ήταν η πρώτη του δίκη και ήταν χειρότερο από αυτό που φανταζόταν. «Δεν είχα προετοιμαστεί γι’ αυτά που θα άκουγα. Επειδή κάνω εικονογράφηση και η φαντασία μου καλπάζει, ήθελα να ζωγραφίσω τέρατα. Το φωτογραφικό κλικ είναι πολύ σημαντικό, αλλά στην εικονογράφηση πιάνεις ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να αποσπαστεί από το δικό σου. Το πρόβλημα δεν ήταν το πόσο γρήγορα έπρεπε να ζωγραφίζουμε. Ήταν το αίσθημα της αδικίας». Προς το τέλος της δικασίμου, ο Κανέλλος ζωγράφιζε ακόμη με ένταση, όταν αισθάνθηκε ένα χτύπημα στον ώμο. Ήταν η γιαγιά του Ζακ που ήθελε να τον ευχαριστήσει για αυτό που κάνει. «Πήγα να κλάψω. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι η δική μου δυσκολία δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνούν αυτοί οι άνθρωποι». Και το σχετικό link...

Οι μετεωρίτες προκαλούν τρόμο και δέος. Και η παρατήρησή τους θαυμασμό. Οι επιστήμονες τους μελετούν και μαθαίνουν όλο και περισσότερα γι’ αυτούς. Ο Τάκης Θεοδοσίου και ο John Antono εξηγούν με απλό και κατανοητό τρόπο τι είναι οι μετεωρίτες, τι συμβαίνει όταν περνούν από κοντά μας και πόσο κινδυνεύουμε από κάποιον που θα μας πλησιάσει επικίνδυνα. Ο εσκεμμένα παραπλανητικός τίτλος του άρθρου δεν δηλώνει κάποια εσχατολογικού τύπου προφητεία ούτε την πιθανή τελική λύση ύστερα από μακρά απογοήτευση. Οι μετεωρίτες που μας «χρειάζονται» είναι οι «Μετεωρίτες» (εκδόσεις Λόγος Slovo Α – Ω) και είναι απαραίτητοι για να κατανοήσουμε τι είναι τα παράξενα ουράνια σώματα που συχνά-πυκνά πετούν πάνω από τα κεφάλια μας και ενίοτε πέφτουν στη Γη. Κόντρα στις δοξασίες και τις αντιεπιστημονικές προκαταλήψεις αλλά και ενάντια στον πανικό που σπέρνει η ιδέα και μόνο ότι ένας μετεωρίτης θα προσγειωθεί μια μέρα κάπου δίπλα μας, οι Τάκης Θεοδοσίου και John Antono φιλοτεχνούν ένα βιβλίο που είναι φιλικό τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικους αναγνώστες γύρω από τους μετεωρίτες. Και είναι οι κατά τεκμήριο ειδικοί για κάτι τέτοιο. Ο Τάκης Θεοδοσίου είναι φυσικός, μέλος του IMCA (International Meteorites Collectors Association) καθώς και υπεύθυνος συντονιστής για την Ελλάδα του παγκόσμιου οργανισμού «Ημέρα Αστεροειδών», ενώ από το 2018 είναι διευθυντής και επόπτης στο Ελληνικό Μουσείο Μετεωριτών. Ο John Antono (κατά κόσμον Γιάννης Αντωνόπουλος) είναι μάχιμος πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, συνεργάτης του «Καρέ Καρέ» στο οποίο συμμετέχει στη σειρά «Λεξικό της Κρίσης» και δημιουργός της σειράς «Homo Skepticus» που δημοσιεύεται στην πλατφόρμα socomic.gr με θέμα την επιστήμη, την ιστορία της και τα πρόσωπα που καθόρισαν την πορεία της. Η συνεργασία τους στους «Μετεωρίτες» οδηγεί σε ένα ιδιαίτερα ελκυστικό αποτέλεσμα εκλαϊκευμένης γνώσης που δεν αφορά μόνο όσους συναρπάζονται από όσα συμβαίνουν εκεί ψηλά, αλλά όλους όσοι ενδιαφέρονται για τις επιστήμες και την κατανόηση της λειτουργίας του Σύμπαντος και των φυσικών φαινομένων. «Από πού προέρχονται αυτοί οι εξωγήινοι εισβολείς; Πόσο μπορούν να βλάψουν τη Γη μας; Τι θέλουν να μας πουν οι κρατήρες στη Σελήνη για το παρελθόν και το μέλλον του πλανήτη μας; Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ αστεροειδών, κομητών, μετεώρων, μετεωριτών; Τι μας διηγούνται για την ιστορία του ηλιακού μας συστήματος, της Γης και της ίδιας της ζωής πάνω σ’ αυτήν; Με ποιους τρόπους θα αμυνθούμε στην απειλή τους αλλά και θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία τους;». Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντούν οι «Μετεωρίτες» με σαφή τρόπο, επιστημονική ακρίβεια, όμορφα σχέδια και, πάνω απ’ όλα, σεβασμό στον αναγνώστη ανεξαρτήτως γνώσεων και επιστημονικού υπόβαθρου. Και το σχετικό link...

Ένα άλμπουμ με γελοιογραφίες του Γιάννη Αντωνόπουλου, ο οποίος είναι γνωστότερος για τα κόμικς του και τις εικονογραφήσεις του, αλλά εδώ τον συναντάμε στην πρώτη συλλογή των πολιτικών γελοιογραφιών του, οι οποίες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην εφημερίδα ο Δρόμος της Αριστεράς και στο διαδίκτυο. Περιττό να πω πως η περίοδος που καλύπτει αυτό το άλμπουμ, είχε ως βασική θεματολογία την οικονομική ύφεση και τα μνημόνια. Το άλμπουμ προλογίζει ο Soloup όπου μας δίνει το βιογραφικό του δημιουργού, ενώ στο τέλος υπάρχει και ένα χρήσιμο Χρονολόγιο Σκίτσων, όπου αναφέρονται συνοπτικά τα γεγονότα που σχολιάζει η κάθε γελοιογραφία. Το άλμπουμ βρίσκεται και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ με αφιέρωση από τον δημιουργό.

Χρυσαυγίτες με επικεφαλής τον Γιάννη Λαγό, εισέβαλαν στο δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου, στο Πέραμα. Και αυτή είναι η καλύτερη κόμικ απάντηση για την επίθεση τους. O John Antóno (Γιάννης Αντωνόπουλος) είναι σκιτσογράφος και με τα έργα του σχολιάζει σε καθημερινή βάση τα κακώς κείμενα της επικαιρότητας και της κοινωνίας μας. Tο σημερινό του κόμικ καταπιάνεται με τη ρατσιστική επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής εναντίον δασκάλων στο δημοτικό του Περάματος, οι οποίοι δέχθηκαν προσφυγόπουλα για να φοιτήσουν στις τάξεις του σχολείου. Οι πολλές περιγραφές είναι περιττές. Η καλύτερη απάντηση στο "τι είναι φασισμός", παρακάτω. Υπενθυμίζουμε πως ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων καταγγέλλει προς τιμή του την παρουσία χρυσαυγίτων με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή Γιάννη Λαγό, στο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ικονίου, αλλά και σε όσους τον κάλεσαν, καθώς, όπως αναφέρει, με τη στάση τους φέρουν την ευθύνη για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε ώρα λειτουργίας του σχολείου. Επίσης γίνεται λόγος για ευθύνες της αστυνομίας, οι άνδρες της οποίας ενώ έβλεπαν τα γεγονότα δεν παρενέβησαν για να τα σταματήσουν, αλλά και των αρμόδιων φορέων που δεν ενημέρωσαν νωρίτερα του γονείς. "Απομονώνουμε κάθε τέτοια φωνή που θα ακουστεί. Θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας με τις αξίες της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της αγάπης προς τον άνθρωπο. Αντίπαλός μας δεν είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και τα παιδιά τους, αντίπαλός μας είναι η πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ που δημιουργούν πολέμους με θύματα τους λαούς", αναφέρεται στην ανακοίνωση που εξέδωσαν. Το κόμικ δημοσιεύεται στο NEWS 247 με την άδεια του δημιουργού. Περισσότερα έργα του John Antóno, μπορείτε να δείτε στο προσωπικό του site. Και το σχετικό link...

Πρόκειται για μια ευχάριστη έκπληξη αν σκεφτεί κανείς ότι το είδα τυχαία στο βιβλιοπωλείο και το πήρα για να δω τι είναι – κάτι που σπάνια κάνω. Λοιπόν είναι είναι ένα ωραίο τευχάκι εδώ που τα λέμε. Πρόκειται για την έντυπη έκδοση του webcomic που δημοσιευόταν στη σελίδα comicbookbubble στο facebook. Στριπάκια μπορείτε επίσης να βρείτε στο μπλογκ του δημιουργού. Οι καθημερινές μικρές περιπέτειες μια οικογένειας ζωντανών κολοκύθων που ζουν ανάμεσά μας. Σχέδιο καρτουνίστικο και καλοφτιαγμένο. Κείμενα ανάλαφρα και (συνήθως) αστεία, με ολίγον από κοινωνικό προβληματισμό. Αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΑΝΤΑΚΩΝΕΙ την έκδοση είναι το γεγονός ότι τα έγχρωμα στριπάκια μετατράπηκαν σε γκρέισκειλ για την έκδοση, με αποτέλεσμα όλες οι εικόνες να είναι λίγο χώμα. Κρίμα! Από τον Γιάννη Αντωνόπουλο έχουμε δει επίσης Το τεράστιο εγώ του κυρίου Μο (δεν το έχω διαβάσει), αλλά και την έξοχη Ελένη του Ευριπίδη.

Παρουσίαση: Όχι Άλλο Σώσιμο Το νέο άλμπουμ γελοιογραφιών των εκδόσεων Α/συνέχεια "Οχι Άλλο Σώσιμο" θα παρουσιαστεί την Δευτέρα 23 Μαΐου, ώρα 19:30, στον πολιτιστικό-κοινωνικό χώρο Ξύλινη Tabya (Μαστραχά 14, Αγία Τριάδα, Ηράκλειο). Facebook

Παρουσίαση Άλμπουμ Γελοιογραφιών: Όχι Άλλο Σώσιμο 16 Μαΐου 2016 στις 19:30 Το νέο άλμπουμ γελοιογραφιών των εκδόσεων Α/συνέχεια "Οχι Άλλο Σώσιμο" θα παρουσιαστεί την ερχόμενη Δευτέρα 16/5 και ώρα 7.30 μ.μ. στον ανοιχτό κοινωνικό χώρο Σβούρα (Π.Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας, Νίκαια). Για το άλμπουμ θα μιλήσουν οι Χρήστος Γιοβανόπουλος από τις εκδόσεις και ο δημιουργός-σκιτσογράφος Γιάννης Αντωνόπουλος Όχι Άλλο Σώσιμο - Εκδόσεις Α/Συνέχεια

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ, Σκίτσα 2010 – 2015 Γιάννης Αντωνόπουλος (πρόλογος Soloup) 132 σελ. - 12 ευρώ – έγχρωμο – ISBN 978-960-6625-31-2 Facebook Η νεοελληνική τραγωδία σε ένα γελοιογραφικό χρονικό. Με αφορμή την επέτειο των 6 χρόνων από το διάγγελμα του Καστελόριζου και την απαρχή εφαρμογής "εθνοσωτήριων" μνημονίων, οι εκδόσεις Α/συνεχεια παρουσιάζουν το γελοιογραφικό χρονικό του Γιάννη Αντωνόπουλου με τον τίτλο ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ. Το άλμπουμ αποτελεί την πρώτη παρουσίαση πολιτικών σκίτσων του νεαρού και ανερχόμενου σκιτσογράφου, γνωστού και ως John Antόno, την οποία προλογίζει ο αγαπητός σε όλους μας Soloup. Το ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ, θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 22 Απριλίου, στις 19.30, στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101), με τη συμμετοχή του δημιουργού και του Soloup. Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Το ξέσπασμα της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης βρήκε την Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα. Από το διάγγελμα του ΓΑΠ στο Καστελόριζο τον Απρίλιο του 2010, μέχρι τη σύναψη του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα, δεν πέρασαν μόνο μερικά χρόνια γεμάτα πυκνά γεγονότα, αλλά και μια ολόκληρη ζωή. Με όπλο το πενάκι του, ο σκιτσογράφος Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antóno) κατέγραψε τη δική του οπτική για τα όσα συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια της εφαρμογής των "εθνοσωτήριων" μνημονίων. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μια επιλογή σκίτσων τα οποία κυκλοφόρησαν ευρέως μεταξύ των ετών 2010-2015 στο διαδίκτυο και στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”. Από τον πρόλογο του Soloup: “Όχι άλλο σώσιμο! Τα σκίτσα του Γιάννη δηλώνουν με καυστικό χιούμορ το παράλληλο ανάλγητο σύμπαν της εξουσίας και της διαφθοράς. Δηλώνουν όμως και κάτι από την οπτική και την κριτική ματιά του δημιουργού τους. Την ανάγκη για μια βαθύτερη προσέγγιση των γεγονότων, που αποκαλύπτει τι κρύβεται κάθε φορά… κάτω απ’ το χαλί των τηλεοπτικών ειδήσεων, μακριά από τις πολιτικές συμβάσεις και τις γελοιογραφικές ευκολίες. … ανάμεσα στα σκίτσα που κρατάτε, θα βρείτε ίσως σε μια δεύτερη ανάγνωση, νεύματα και παραπομπές στο χιούμορ και τις γραφές του Μποστ, του Γιάννη Ιωάννου, του Στάθη, του Τάσου Αναστασίου… Επίσης κάτι από το ύφος του αμερικανοεβραίου Will Eisner, του Γερμανού Heinrich Zille τις κλειστές «καθαρές» γραμμές του Βέλγου Hergé. Και ακόμα παραπέρα τα πλακάτα χρώματα και το σχολιαστικό ύφος στα σκίτσα του εξαιρετικού γελοιογράφου- ακτιβιστή Carlos Latuff. Γράφω εδώ για… αναφορές. Ναι, είναι πολλές οι επιρροές. Αυτό όμως δεν σημαίνει κόλλημα και αντιγραφή. Σημαίνει μελέτη. …Η ιστορία και το παρελθόν υπάρχουν στην δουλειά του άριστα αφομοιωμένα στις ατάκες του σήμερα. Παντρεμένα μάλιστα με την πολιτική σκέψη και ένα πνεύμα αδέσμευτης καλλιτεχνικής μανιέρας. Ο John Antóno σας προσκαλεί στο ταξίδι του. Καλή ανάγνωση.” Πηγή: enallaktikos.gr

Φανζίν του Γιάννη Αντωνόπουλου, που μάλλον πρωτοκυκλοφόρησε στο ComicdomCon 2012. Όταν το είδα στο AthensCon, δεν μπορούσα να το θυμηθώ και το τσίμπησα σκεπτόμενος ότι δεν έχει παρουσιαστεί εδώ μέσα. Πέτυχα διάνα, όχι μόνο σε αυτό, αλλά και στο περιεχόμενό του. Μέσα στις λιγοστές του σελίδες βλέπουμε τη σχέση του κυρίου Μο (που φαίνεται να ζει κοντά στο γήπεδο όπου παίζω μπάλα ) με το υπερτροφικό Εγώ του. Είναι μια κατά βάση χιουμοριστική ιστορία, αλλά έχει να πει κάτι και το κάνει με ωραίο τρόπο. Το σχέδιο και η τοποθέτηση των λεζάντων αναβαθμίζουν κατά πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Ένα πολύ όμορφο φανζίν, που αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους.

Μία εικονογραφημένη απόδοση του έργου του Ευριπίδη ΄΄Ελένη΄΄ *. Το σενάριο ακολουθεί πιστά το αρχαίο κείμενο με τους απαραίτητους κωμικούς ακροβατισμούς, το δε σκίτσο προσεγγίζει τόσο το έργο, γενικά, όσο και ειδικότερα τους χαρακτήρες δίνοντας έμφαση στο κωμικό** στοιχείο. Το εικονογραφήγημα είναι χορταστικό με την έννοια ότι είναι πολυσέλιδο. Τα καρεδάκια όμως πολλάκις φαντάζουν άδεια λόγω έλλειψης αντικειμένων και περιβάλλοντος ΄΄εποχής΄΄. Αντιθέτως περισσεύουν απεικονίσεις σύγχρονων οικοδομικών έργων και κατασκευών, όπως π.χ. πισίνα, κομμωτήριο, πορτατίφ, κινητό, αριθμομηχανή, λιμενικές εγκαταστάσεις, φουσκωτό σκάφος, κ.ά., τα οποία λειτουργούν βέβαια επικουρικά στη δημιουργία κωμικής ατμόσφαιρας, δεν συνάδουν όμως , κατά την άποψή μου, με το λογοτεχνικό ύψος και την ατμόσφαιρα του αρχαίου έργου. Επίσης η παρουσία της Ελένης θα μπορούσε να είναι πιο θηλυκή, μην ξεχνάμε ότι για τα κάλλη της έγινε ο μεγαλύτερος και αιματηρότερος πόλεμος, ο Τρωικός πόλεμος. ------------------------------------------ *Η Ελένη του Ευριπίδη είναι προφανώς αλληγορικό έργο. Ο Ευριπίδης αναφέρεται στη ματαιότητα των πολέμων, που πολλές φορές γίνονται για ασήμαντα πράγματα, όπως εν προκειμένω για το είδωλο της Ελένης. Μια διαχρονική θεώρηση. Κατά την παραλλαγή του μύθου η Ελένη δεν φτάνει ποτέ στην Τροία αλλά οδηγείται από τον Ερμή στην Αίγυπτο στο ανάκτορο του Πρωτέα. Στην Τροία ο Πάρις παίρνει μαζί του το είδωλο της Ελένης. Το σύνολο των αρχαίων συγγραφέων αντιμετωπίζει την Ελένη εχθρικά και την θεωρεί υπαίτια του Τρωικού πολέμου. Μόνον ο σοφιστής Γοργίας στο έργο του ΄΄Ελένης Εγκώμιον΄΄ επιχειρηματολογεί υπέρ της αθωότητάς της. Ο Πλάτων επίσης στα έργα του ΄΄Πολιτεία΄΄ και ΄΄Φαίδρος΄΄ αναφέρει ότι Έλληνες και Τρώες πολεμούσαν γύρω από τον ίσκιο της Ελένης και ο Ηρόδοτος στην ΄΄Ηροδότου Ιστορία Β΄ ΄΄, γράφει ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς τον διαβεβαίωσαν ότι ο Πρωτέας κράτησε κοντά του την Ελένη. ** Μελετητές ως οι Kitto και Lesky, έχουν χαρακτηρίσει το έργο τραγο-κωμωδία. Βοηθήματα: ΄΄Ελένη΄΄, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ, 1970 ΄΄ΓΟΡΓΙΑΣ΄΄, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΡΟΣ, 1999 vaios/10-10-2009