CitizenX

Το πρώτο τεύχος το διάβασα χθες και είναι καλό. Είναι νωρίς ακόμα βέβαια για να κρίνει κανείς αλλά επιχειρούν να προσδώσουν μια πιο ρεαλιστική fantasy αισθητική και να ξεφύγουν από την καρτουνίστικη προσέγγιση. Το σχέδιο του Tan είναι ότι πρέπει για τη συγκεκριμένη σειρά και προσωπικά περιμένω τα επόμενα τεύχη με την ελπίδα μιας ευχάριστης έκπληξης. Αν καταφέρουν να προσεγγίσουν το ευρύτερο fantasy/sword & sorcery κοινό και όχι απλά τα nostalgia geeks θα ήταν τέλεια. Γενικά θεωρώ πως οι χαρακτήρες έχουν "ψωμί" για να γίνουν ωραία πράγματα, οπότε τα πάντα εξαρτώνται από τους συγγραφείς...

Το διάβασα και εγώ και δηλώνω πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ. O Kleist είναι ένα αξιολογότατος δημιουργός με ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σχέδιο και εξαιρετική γραφή. Αν και το είδος της "βιογραφίας" στα κόμικς το θεωρώ σχετικά δύσκολο ανάγνωσμα με αμφισβητούμενα, συνήθως, αποτελέσματα, ο Kleist καταφέρνει να δημιουργήσει μια ιστορία που διαβάζεται μονορούφι (το διάβασα σ'ένα βράδυ!), κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, διατηρεί τις ισορροπίες και προσεγγίζει την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Κάστρο με μεθοδικότητα και αντικειμενικότητα(και πιστέψτε με, θέλει ταλέντο για να το κάνεις αυτό). Το θεωρώ υπόδειγμα βιογραφικού κόμικ (μαζί με την Κίκη του Μονπαρνάς) και ένα πολιτικό κόμικ που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Αγοράστε το οπωσδήποτε!

Συμφωνώ με τον Θοδωρή και την Ελένη. Πρόκειται για εξαιρετικό κόμικ. Τόσο τα τεύχη που έγραψε ο Moore όσο και εκείνα του Rick Veitch που τον διαδέχτηκε είναι άκρως ενδιαφέροντα και διαβάζονται άνετα ακόμη και σήμερα παρά τη σχετικά παλιομοδίτικη αισθητική τους. Δεν είναι "εύκολο" κόμικ και θέλει το χρόνο του αλλά πραγματικά κρύβει πολύ "ζουμί"΄. Όσοι διαβάζετε horror κόμικς επιβάλεται να διαβάστε κάποια τεύχη.

Και εγώ εννοείται...

Αν και δεν έχω ιδέα για τα προσωπικά σου γούστα, θα σου πρότεινα αυτά: JOKER- Καλογραμμένο και καλοσχεδιασμένο, παρουσιάζει έναν πολύ ενδιαφέροντα Joker με την προυπόθεση να σ'ενδιαφέρει ο Joker ως χαρακτήρας. Γ.Π.Ε.Α.- Όμορφες ιστορίες με επίκεντρο τους λαϊκούς μύθους και το παραφυσικό και με μια δόση steampunk. Προσωπικά το προτιμώ από το Hellboy αν και γενικώς δεν με συναρπάζει το σύμπαν των συγκεκριμένων χαρακτήρων. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα πάντως. MARVEL KNIGHTS SPIDER-MAN-Μια καλογραμμένη και σκοτεινή, σύγχρονη ιστορία του Spider-Man σε δύο τόμους. Αν ξέρεις τα βασικά για το σύμπαν του χαρακτήρα δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τίποτε άλλο. BATMAN: YΕΑR ONE - Η ΑΡΧΗ- Εξαιρετική ιστορία για τον πρώτο χρόνο του Bruce Wayne ως Batman. All time classic και όμορφη έκδοση. BATMAN: THE KILLING JOKE - ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΑΣΤΕΙΟ- Άλλη μια κλασσική ιστορία με επίκεντρο τον Joker και κατ'επέκταση τη σχέση του με τον Batman. Οι πιτσιρικάδες το βρίσκουν μάλλον παλιομοδίτικης αισθητικής αλλά για τους ανω των 30 είναι άψογο. Μ'αρέσει πολύ αυτή η ιστορία... BATMAN: THE DARK KNIGHT RETURNS - Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ- Ναι, ναι, ναι. Θα το διαβάσεις πολλές φορές. BATMAN: THE DARK KNIGHT STRIKES AGAIN - Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ- Πολύ διαφορετικό από το πρώτο. Προσωπικά μου άρεσε αλλά έχει θεματάκια. Εστιάζει κυρίως σε άλλους χαρακτήρες του σύμπαντος της DC. Και έχει μια πολύ ιδιαίτερη pop art αισθητική που ξενίζει πολλούς. Αμφιλεγόμενο αλλά αξίζει να το διαβάσεις (ρίξτο μια ματιά στη λέσχη)

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή σε όγκο και ποιότητα δουλειά που αξίζει να διαβάσετε. Ο Μαρτίνης, στο Τελευταίο Καταφύγιο δημιουργεί ένα σκοτεινό κόμικ με δυνατό σχέδιο και καλοδουλεμένο σενάριο. Στις σελίδες του παρακολουθούμε την παράλληλη εξιστόριση της ζωής και των πεπραγμένων ενός κατάδικου και ενός νεκρομάντη μέχρι το σημείο σύγκλισης τους. Η αφήγηση ακολουθεί αρχικά τη δομή μιας αστυνομικής περιπέτειας αλλά σύντομα αγγίζει τα όρια του αστικού τρόμου και φλερτάρει με το στοιχείο του φανταστικού. Η βία είναι άφθονη, όπως και οι σκηνές δράσης και οι διάλογοι ρέουν χωρίς να ακούγονται βεβιασμένοι ή άτοποι. Η σχεδιαστική γραμμή του Μαρτίνη είναι «σκληρή» και ιδιαίτερα σκοτεινή και στην αρχή ίσως να κουράζει λίγο (ελάχιστα όμως, μέχρι να συνηθίσει το μάτι) αλλά όσο εξελίσσεται η ιστορία το σχέδιο και το καδράρισμα βελτιώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μιλάμε για ένα ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένο άλμπουμ. Επίσης, η ιδιαίτερα κινηματογραφική αφήγηση με τα κλειστοφοβικά πλάνα αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «ελαφρύ» ανάγνωσμα αλλά για μια καλογραμμένη ιστορία τρόμου στα χνάρια των ιστοριών των Jack Ketchum και Graham Masterton με τη βία να κυριαρχεί και τα πτώματα να συσωρεύονται. Προσωπικό αγαπημένο σημείο του άλμπουμ το πραγματικά άψογο έκτο κεφάλαιο όπου παρουσιάζεται μια εξαιρετικά «ρεαλιστική» (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος εδώ) όσο και ωμή εκδοχή της Κόλασης, η οποία κλείνει μεν το μάτι στον Clive Barker αλλά διατηρεί μια αυθεντικότητα στην προσέγγιση της. Το Τελευταίο Καταφύγιο απευθύνεται σε εκείνους που απολαμβάνουν ιστορίες αστικού και υπερφυσικού τρόμου και πραγματικά πρόκειται για μια δουλειά που εκπροσωπεί επάξια τη φιλολογία του είδους. Κατ’εμέ, σέβεται την αισθητική των αμερικανικών κόμικ σε τέτοιο βαθμό ώστε πιστεύω πως θα μπορούσε να εκδοθεί ακόμη και στην δύσκολη αμερικανική αγορά (αν το format προσαρμόζονταν στις εκεί απαιτήσεις και αν οι Αμερικανοί ενδιαφέρονταν να είσαγουν δουλειές από το εξωτερικό…). Οφείλετε να το τσεκάρετε!

Το Frogs & Dogs είναι ένα από τα καλύτερα underground κόμικς έντυπα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Φροντισμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το πώς «πρέπει» να φτιάχνεται ένα αυτοχρηματοδοτούμενο έντυπο αλλά και το πώς μια ανθολογία μπορεί να είναι μια συνεκτική και αυτόνομη οντότητα (οκ, οι λέξεις εδώ χρησιμοποιούνται μεταφορικά) και όχι μια απλή συρραφή ιστοριών. Και εξηγούμαι: Από το πρώτο τεύχος, η Σοφία, η Χριστίνα και η Σταυρούλα προσέφεραν μια όσο το δυνατό πιο φροντισμένη δουλειά (τόσο ως περιεχόμενο, όσο και ως έκδοση) παρά τους δημιουργικούς και τεχνικούς περιορισμούς που είχαν. Και κάθε τεύχος τους ήταν ένα βήμα μπροστά από το προηγούμενο άλλοτε σε έναν και άλλοτε σε περισσότερους τομείς. Φτάνοντας λοιπόν στο τεύχος #7, οι τρεις δημιουργοί κάνουν το επόμενο (και ακριβό) βήμα της έγχρωμης έκδοσης. Και φαίνεται πως ήταν έτοιμες πλέον να το κάνουν μιας και το Frogs & Dogs#7 είναι ένα πολύ καλό τεύχος. Μικρές ιστορίες που κινούνται σεναριακά μεταξύ παραμυθιού, σουρεαλισμού και καθημερινού υπαρξισμού αλλά πάντοτε εμποτισμένες με χιούμορ ή με μια ελαφρά μελαγχολική διάθεση, όμορφα σχεδιασμένες και όμορφα χρωματισμένες. Το μεγάλο ατού για ’μενα του τεύχους είναι πως παρά τα εντελώς διαφορετικά σενάρια των ιστοριών και το εμφανώς διαφορετικό σχεδιαστικό ύφος της κάθε δημιουργού το τελικό αποτέλεσμα είναι αρμονικό και αποτυπώνει (και ταυτόχρονα δικαιολογεί) την δημιουργική συμπόρευση τους, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Πρόκειται για ένα έντυπο που χαίρεσαι να διαβάζεις (ακόμα και αν δεν σε ικανοποιεί όλο του το υλικό) και που δείχνει πως το κοινό όραμα και το μεράκι είναι τα ουσιαστικά στοιχεία για μια δημιουργικά επιτυχημένη αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση. Το Frogs & Dogs, δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα ακριβά production values και ήταν μια πολύ όμορφη ανθολογία και πριν από την προσθήκη του χρώματος. Αλλά και ποτέ δεν μεταχειρίσθηκε το υλικό του με προχειρότητα. Ούτε και αλλοιώθηκε το ύφος των δημιουργών του επειδή συνεργάζονται τόσα χρόνια. Μελετώντας κανείς τα τεύχη της ανθολογίας μπορεί να βγάλει πολύ όμορφα και εποικοδομητικά συμπεράσματα για το πώς μπορείς να προσεγγίσει κανείς τη δημιουργία κόμικς στις ιδιαίτερες ελληνικές συνθήκες. Food for thought, λοιπόν…

Μυτιλήνη ήρθε πάντως...

Μου άρεσε το format της έκδοσης αν και θα το προτιμούσα με ράχη. Το σενάριο ήταν οκ και διαβάζονταν ευχάριστα. Η εικονογράφιση είχε ωραίο καδράρισμα αλλά το σχέδιο, χωρίς να είναι κακό ήταν τόσο φορτωμένο που κούραζε το μάτι. Το μεγάλο "φάουλ" για'μένα ήταν η μη αναγραφή των ονομάτων των δημιουργών της ιστορίας. Οκ, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο για τη συγκεκριμένη εκδοτική αλλά όταν διαβάζω μια ιστορία 76 σελίδων θέλω να δω ποιοι την έφτιαξαν (και δεν θέλω να το ψάξω στο inducks). Δεν ζούμε πλέον στη δεκαετία του '50 ή μήπως... Για να σκεφτώ: Ανύπαρκτα εργασιακά διακαιώματα, συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, "κομουνιστικός κίνδυνος"...βρε λες...;

Πρόκειται για μια όμορφη δουλειά από δυο δημιουργούς που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν. Για την ιστορία, ο Δημήτρης Λαγός είναι ένα από τους παλιότερους εν ενεργεία fanzine-άδες (από το 1996 αν θυμάμαι καλά) και κόμικς του έχουν δημοσιευθεί τόσο σε δικές του, ατομικές εκδόσεις όσο και σε ανθολογίες, ενώ κόμικς του Άγγελου Παπουτσή έχουμε δει σε καταλόγους των εκθέσεων της Φοιτητικής Εβδομάδας. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη έκδοση τώρα: Τα δύο τεύχη του Fantasyn (ο τίτλος στο #2 αλλάζει ελαφρώς από το Fantazine του #1) προσφέρουν αυτό ακριβώς που υπόσχονται: pure fantasy. Και τα δύο τεύχη ακολουθούν την ίδια δομή στην ύλη τους οπότε τα παρουσιάζω παράλληλα. Η πρώτη ιστορία κάθε τεύχους είναι σχεδιασμένη από τον Άγγελο, με καλοφτιαγμένο φωτορεαλιστικό σχέδιο. Στη συνέχεια ο Δημήτρης παρουσιάζει δυο ιστορίες με αναφορές στη λαϊκή παράδοση ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύλης των δύο τευχών καλύπτει ένα διηγήμα γραμμένο από τον Δημήτρη και εικονογραφημένα από τον Άγγελο. Και οι δυο ιστορίες είναι όμορφες και κινούνται σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια, ενώ ο Άγγελος φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα στην καθαρόαιμη εικονογράφηση απ’ότι στα κόμικς του (γεγονός που πιθανότατα έχει να κάνει με τις ιδιαιτερότητες του φωτορεαλιστικού σχεδίου που κατά κανόνα είναι πιο στατικό και δύσκολο στη «ροή» του). Κάθε τεύχος κλείνει με ένα χιουμοριστικό μονοσέλιδο με πρωταγωνίστρια την (κλασική) ηρωϊδα του Λαγού, Λάνα και στα οπισθόφυλλα φιλοξενούνται σιδεροδέσμιες νεράιδες διά χειρός Παπουτσή, κάτω από τον γενικό (έξυπνο) τίτλο Ναραι-Δούλες. Αυτό που πραγματικά απόλαυσα στις συγκεκριμένες εκδόσεις είναι το γεγονός ότι ενώ ακολουθούνται πιστά όλες οι συμβάσεις του είδους, οι ιστορίες διακατέχονται από μια υποβόσκουσα ειρωνική και σε σημεία χιουμοριστική διάθεση, που ουσιαστικά αναιρούν το πομπώδες fantasy ύφος τους, χωρίς όμως να το απορρίπτουν. Και αυτό είναι για μένα μια ευχάριστη διαφοροποίηση. Το δεύτερο τεύχος είναι ένα σκαλί πάνω από το πρώτο, τόσο σε θέμα περιεχομένου, όσο και στο γεγονός ότι ξεπεράστηκαν κάποιες τεχνικής φύσεως αδυναμίες του πρώτου. Το Fantasyn είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, το οποίο απευθύνεται σε ανθρώπους που απολαμβάνουν το fantasy από ανθρώπους που το λατρεύουν. Αυτό όμως που πραγματικά θα ήθελα να δω από τους δυο δημιουργούς είναι κάτι μεγαλύτερο σε έκταση μιας και από τη φύση του το είδος που υπηρετούν απαιτεί μεγάλες ιστορίες. Αξίζει να το αναζητήσετε.

H Τσακισμένη Αυγή είναι ένα πολύ όμορφο και άρτιο τεχνικά άλμπουμ. Πέρα από το καλογραμμένο σενάριο (μελαγχολικό αλλά όχι καταθλιπτικό) και το καλοδουλεμένο σχέδιο (το οποίο φέρει τη δική του αισθητική και δένει απόλυτα με την ιστορία), αυτό που τραβά την προσοχή του αναγνώστη είναι η εξαιρετική (και τονίζω το εξαιρετική) αφηγηματική ροή της ιστορίας. Η ιστορία τρέχει με άνεση και διατηρεί το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος, οι πρωταγωνιστές σκιαγραφούνται με ρεαλιστικό τρόπο, δεν υπάρχουν σημεία που να μπερδεύουν τον αναγνώστη και κάθε σκηνή είναι έξυπνα και σωστά δομημένη. Η Αλέξια Οθωναίου δούλεψε πολύ για αυτό το άλμπουμ και αυτό αντανακλάται σε όλες τις λεπτομέρειες, από το άψογο lettering έως το αφαιρετικό αλλά άκρως ελκυστικό εξώφυλλο. Ένα από τα καλύτερα ελληνικά κόμικ άλμπουμ που είδαμε φέτος (και όχι μόνο).

Πέρα από το αυτοκόλλητο ούτε εγώ έχω εντοπίσει διαφορές στο περιεχόμενο. Υπάρχει ένα θέμα με τη σελιδοποίηση, όπως σημειώνει και ο Άγγελος, αλλά όχι κάτι φοβερό κια σίγουρα όχι σε όλους τους τόμους. Στην περίπτωση μου, ξεκόλλησε το εξώφυλλο ενός τόμου DMZ αλλά διορθώθηκε πολύ εύκολα με μια επίσκεψη στο γραφείο της γραφίστριας μας (για τη ακρίβεια το ξανακόλλησε στο μηχάνημα που χρησιμοποιεί για τις βιβλιοδεσίες). Νομίζω πως μπορείς να ρισκάρεις, ειδικά με hardcovers που είναι γενικώς πιο ανθεκτικά.

Ας καταθέσω και εγώ την άποψη μου και μιας και γράφτηκαν πολλά παραπάνω θα είμαι σύντομος. Τα Χρονικά της Άλω είναι ένα φιλόδοξο έργο και χαίρομαι που βρέθηκαν δυο δημιουργοί για να το αποτολμήσουν και δυο εκδότες για να επενδύσουν σε αυτή την προσπάθεια. Σεναριακά κινείται σε γνώριμους fantasy δρόμους που δεν ξεφεύγουν από τις συμβάσεις του είδους. Ο κόσμος είναι επιμελώς δομημένος και η πλοκή έχει ενδιαφέρον και σίγουρα τα εισαγωγικά κείμενα συμβάλλουν στην κατανόηση του όλου concept. To μεγάλο όμως ατού του άλμπουμ είναι το εικαστικό του κομμάτι. Ο Όθων Νικολαϊδης είναι ένας πολύ ικανός εικονογράφος και κερδίζει τον αναγνώστη με το πρώτο κιόλας ξεφύλλισμα. Μου αρέσει η αισθητική του που παραπέμπει στο κολάζ και στην τέχνη του βιτρώ (προσέξτε τη λεπτομέρεια με το τζάμι που σπάει στην πρώτη σελίδα της ιστορίας και θα καταλάβετε τι εννοώ) και απόλαυσα την ασυνήθιστη αποτύπωση των σωμάτων των πρωταγωνιστών και το ιδιαίτερο καδράρισμα των σελίδων. Αν και υπάρχουν αρκετά θέματα σε επίπεδο storytelling που θα πρέπει να διορθωθούν στο μέλλον, για ’μενα τα περισσότερα προβλήματα του άλμπουμ εντοπίζονται στις τεχνικές λεπτομέρειες και κυρίως στο θέμα του format. Κατανοώ πλήρως τους λόγους για την αλλαγή του format προς το μικρότερο αλλά από την άλλη αφαιρεί μεγάλο μέρος της δυναμικής του έργου. Φανταστείτε το επίσης φορτωμένο σχεδιαστικά Requiem των Mills/Ledroit σε αυτό το μέγεθος για να έχετε μια εικόνα του τι εννοώ. Αναμφίβολα η επιλογή ενός μεγέθους πιο κοντά στο γαλλικό format θα ήταν ιδανική και τότε θα μιλούσαμε για ένα πολύ εντυπωσιακό άλμπουμ. Και μιας και πρόκειται για ένα έργο εν εξελίξει, σημειώνω τι θα ήθελα να δω στα επόμενα άλμπουμ: 1-Ελαφρώς πιο λιτό σχέδιο και καδράρισμα, ώστε να συνάδει με το μικρό μέγεθος των σελίδων. 2-Πιο δουλεμένο και ομαλό στη ροή του storytelling. 3-Πιο προσεκτική γραφιστική επιμέλεια. 4-Πιο ανοιχτόχρωμη χρωματική παλέτα ώστε να αποφεύγονται οι σκοτεινές σελίδες κατά την εκτύπωση (η οποία παραδοσιακά έχει μια τάση να σκουραίνει τις σελίδες) Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα κόμικ που αξίζει να διαβάσετε, ιδιαίτερα αν είστε fan του είδους και σίγουρα το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον από αρκετά άλλα σύγχρονα fantasy (όπως πχ. τα κόμικς που διαβάσαμε στο Fantasy Heroes πριν από λίγα χρόνια). Αναμένω λοιπόν τη συνέχεια. Υ.Γ. Μισο-αστεία, μισο-σοβαρά: Έγκλωβίζεις μια ομάδα σε έναν υπόνομο γεμάτο τέρατα και σφάζονται όλοι πλην ενός. Δείξ’το ! It’s f***ing fantasy man! Δράση, βία, αίμα…;

Και να προσθέσω ότι το σημαντικότερο στοιχείο - κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι ότι η Επιλαρχία δεν μοιάζει με άλλα κόμικς στρατιωτικού περιεχομένου. Δεν νομίζω πως θα είχε νόημα άλλο ένα κόμικ με καφρίλες και ευτράπελα από τη στρατιωτική θητεία. Πιστεύω πως ο Παπαμιχαλόπουλος εστιάζει στο κατά πόσο ο στρατός αλλοτριώνει την προσωπικότητα του στατευμένου πολίτη αλλά και την ανοία και την ανοησία που διαιωνίζεται εντός των ελληνικών στρατοπέδων, τα οποία σε μεγάλο βαθμό αντανακλούν το πολιτισμικό και ιδεολογικό "μπάχαλο" της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει καφρίλα στην Επιλαρχία (και πολλή μάλιστα) αλλά ο στόχος της είναι διαφορετικός. Από την άλλη, γούστα είναι αυτά...

Ένα και για μένα παρακαλώ (χωρίς κρεμύδι)...

Όχι, δεν σε καλύπτει. Πρέπει να πάρεις και τα άλλα δύο. Και όπως είπα, η Anubis πρέπει να έχει εκδώσει και τα τρία (βαριέμαι να το τσεκάρω τώρα αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος). Το Εμφύλιος Πόλεμος είναι, ας πούμε, το μεσαίο μέρος μιας (άτυπης) τριλογίας (οκ, τα τεύχη του The Amazing Spider-Man: Civil War διαβάζονται παράλληλα με τα τα γεγονότα του limited series αλλά anyway...). Το μόνο, ας πουμε, ουσιαστικό "κενό" της ιστορίας που δεν παρουσιάζεται στους τρεις αυτούς τόμους είναι ο η δολοφονία του Captain America (Captain America #25), η οποία νομίζω πως περνά μόνο ως αναφορά στο τελευταίο τεύχος του limited series (με μια μικρή επιφύλαξη αυτό). Έτσι και αλλιώς όμως κατά τη διάρκεια του Siege ο τυπάς με την ασπίδα επανέρχεται στη ζωή, οπότε... Με λίγα λόγια, αγόρασε τους τρεις τόμους και διάβασε όλα τα υπόλοιπα σε ψηφιακή μορφή.

Η ιστορία τρέχει σε 150 περίπου τεύχη (όπως και όλα τα μεγάλα event της Marvel τα τελευταία χρόνια) αλλά επί της ουσίας, καλύπτεσαι με τρία τομάκια: 1) The Road to Civil War, 2) Civil War και 3)The Amazing Spider-Man: Civil War. Νομίζω πως η Anubis τα έβγαλε όλα. Σε αυτά βρίσκεται ο κορμός της ιστορίας και δυστυχώς δεν μπορείς να παραλείψεις κανένα. Αξίζει επίσης να διαβάσεις το Civil War:Frontline για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα (στην ουσία παρουσιάζει το πως αντιλαμβάνονται οι απλοί πολίτες τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου των υπερηρώων συν κάποιες ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέριες) αλλά και χωρίς αυτό τα γεγονότα βγάζουν νόημα. Απλά πιστεύω πως είναι το μόνο, ουσιαστηκά, από τα tie-ins του event που έχει λόγο ύπαρξης. Προσωππικά το Civil War το θεώρώ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κόμικ που εξέδωσε η Marvel την προγούμενη δεκαετία αν και επικρίθηκε από πολλούς, κατά τη γνώμη μου για εντελώς λάθους λόγους (mainly funboy stuff). Να το διαβάσεις!

ΑΨΟΓΟ από κάθε άποψη! Πραγματικά το απόλαυσα. :clap2:

Είχα καιρό να απολαύσω τόσο πολύ κόμικς. Εξαιρετικό project ως σύλληψη και άψογο στην εκτέλεση του. Θα συμφωνήσω με τον Germ πως το Bolek και Lolek ήταν το καλύτερο. Και θα προσθέσω πως ήταν και πραγματικά καλό ως κόμικ: άψογο ως pastiche, άψογο σχεδιαστικά, έξυπνο σενάριο και με πολιτικό/κοινωνικό μήνυμα. Εύγε Μάνο και περιμένω τα επόμενα (και θα πρότεινα να εξακολουθήσουν να κυκλοφορούν σε σετ των 5 για να είναι πιο χορταστική η απόλαυση).

Μάνο, σου υπενθυμίζω πως 'μένω Μυτιλήνη και λόγω επαρχίας έχω πολύ καιρό να αγοράσω fanzine (αυτό λέγεται βρώμικος πόλεμος) . Και επί τη ευκαιρία, έχω κρατήσει κάτι για 'σένα πολύ special (αυτό είναι ακόμα πιο βρώμικος πόλεμος) . Και by the way δεν έχω το fart #1 οπότε πόβλεψε ένα κομμάτι.

Αν σου άρεσαν τα δύο προηγούμενα θα σου αρέσει και αυτό σίγουρα. Οι διαφορές εντοπίζονται στο σχέδιο που είναι πιο "γεμάτο" και ώριμο στην προσέγγιση του (συν το ότι χρησιμοποιεί στη συγκεκριμένη ιστορία δυο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους σχεδιαστικά στυλ). Όσον αφορά το σενάριο και πάλι τα πράγματα αλλάζουν σε σχέση με τα προηγούμενα. Το "Τέντυμπερ" ήταν επιστημονική φαντασία, το "Όταν Φάνηκαν τα Φτερά" της fantasy (ή τέλος πάντων urban fantasy) ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία φαντασμάτων. Προσωπικά πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει ο συγκεκριμένος δημιουργός (και αυτό πραγματικά δεν έχει να κάνει με το ότι αναλάβαμε εμείς την έκδοση).

Η Ένατη Διάσταση, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, θα συμμετάσχει στο Comicdom Con 2012 με δικό της περίπτερο. Έχουμε ετοιμάσει δύο νέες- ελπίζουμε ενδιαφέρουσες- εκδόσεις οι οποίες θα κάνουν την πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ. Πρόκειται για τα The Forest του Σπύρου Ευάγγελου Αρμένη και Τα Χρονικά του Πυρετού του Νίκου Μηλιώρη. Ελπίζουμε να σας αρέσουν. Εκτός από αυτές, θα έχετε την ευκαιρία να αποκτήσετε το πολύ όμορφο mini-comic Η Αράχωβα των Τάσου Ζαφειριάδη και Παναγιώτη Πανταζή (έκδοση περιορισμένη σε 250, αριθμημένα στο χέρι, αντίτυπα) η οποία δεν διατίθεται στα καταστήματα αλλά και τις υπόλοιπες εκδόσεις μας σε πολύ φιλικές τιμές. Θα χαρούμε πολύ να τα πούμε από κοντά. Ακολουθούν τα δελτία τύπου και τα εξώφυλλα των νέων μας κόμικ. The Forest Σχέδιο-Σενάριο: Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης Ο Κούνελος είναι ένας…. κούνελος. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Oasis και εμπνευστής του ονόματος του συγκροτήματος. Η επιτυχημένη όμως του πορεία ως μουσικός, δεν τον εμπόδισε να στραφεί και σε άλλες μορφές τέχνης. Και έγινε δημιουργός κόμικς. Ή, τέλος πάντων, έτσι νομίζει… Το The Forest καταγράφει την αλλόκοτη πορεία του Κούνελου ως comic artist. Στις σελίδες του άλμπουμ θα διαβάσετε τα strips που δημιουργεί ο Κούνελος και θα πάρετε μια καλή γεύση των όσων συμβαίνουν στα παρασκήνια της δημιουργίας τους. Κάποιες φορές η λογική και η συνέπεια χάνονται στο υπόγειο του σπιτιού του (το οποίο ίσως να είναι μια διαγαλαξιακή πύλη ίσως και όχι) αλλά αυτό τελικά έχει μικρή σημασία. Εξάλλου, στις εκτενείς και απόλυτα «χρήσιμες» οδηγίες που παρέχει ο δημιουργός για το πώς να φτιάξετε το δικό σας strip η λογική συνέχεια (ή continuity ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε) μικρή σημασία έχει στα ελάχιστα καρέ που το απαρτίζουν. Αυτό που μετρά είναι το «γκαγκ». Ή μήπως όχι; Γεμάτο ιδιόρρυθμο και εγκεφαλικό χιούμορ, με συνεχείς αναφορές στην «ποπ κουλτούρα» και μ’έναν «στρατό» από ζώα να ανταγωνίζονται για μια θέση στις σελίδες του, το The Forest αποτελεί ένα από τα πιο παράξενα comic strip που, ενδεχομένως, θα διαβάσετε. Για τολμηρούς αναγνώστες… To The Forest του Σπύρου Ευάγγελου Αρμένη δημοσιεύονταν ως web comic στην ιστοσελίδα comicdom.gr από το 2004 έως τα μέσα του 2007. Η Ένατη Διάσταση συγκέντρωσε μέρος αυτών των strips και σας τα παρουσιάζει ανανεωμένα, επανατοποθετημένα και επανασχεδιασμένα, με πολύ καινούργιο αδημοσίευτο υλικό. 1η Έκδοση: Μάρτιος 2012 Είδος: comic strip/σουρεαλιστικό χιούμορ Διαστάσεις: 16x9 Αριθμός σελίδων: 80 / Ασπρόμαυρο Τιμή: 5,50 ευρώ ISBN: 978-960- 99851-1-6 Τα Χρονικά του Πυρετού Σχέδιο-Σενάριο: Νίκος Μηλιώρης Ο Νικήτας Καλιώρης είναι ένας δημιουργός κόμικς. Μπουχτισμένος από το αστικό τοπίο και την καθημερινότητα της Αθήνας, αναζητά διέξοδο και έμπνευση σ’ένα απομακρυσμένο χωριό της Βορείου Ελλάδας. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με την απολύτως μυστηριώδη πραγματικότητά του που μοιάζει με μαζική ψύχωση: το χωριό δεν αναφέρεται ποτέ με συγκεκριμένο όνομα και οι κάτοικοί του κυκλοφορούν στους δρόμους του μόνο μέχρι τις 11 το βράδυ! Και σαν να μην έφτανε αυτό, η περιοχή είναι γεμάτη φαντάσματα… Τον Νίκο Μηλιώρη γνώρισε το ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από τα άλμπουμ του Τέντυμπερ (1999) και Όταν Φάνηκαν τα Φτερά της (2002) των εκδόσεων futura. Αρκετά χρόνια μετά, ο δημιουργός επιστρέφει μ’ένα πολυσέλιδο άλμπουμ σε εντελώς διαφορετικό ύφος και αφηγηματικό στυλ. Τα Χρονικά του Πυρετού είναι μια παράξενη και όμορφη ιστορία που συνδυάζει το υπερφυσικό στοιχείο του γοτθικού τρόμου, με τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα του noir και τον λανθάνοντα μυστικισμό της ελληνικής επαρχίας. Ακολουθώντας σχεδιαστικά δύο αισθητά διαφορετικές εικονογραφικές προσεγγίσεις, ο δημιουργός αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες που αλληλοσυμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Για τους φίλους του «υπερφυσικού» και των πραγμάτων που κινούνται στην «Άλλη Πλευρά»… 1η Έκδοση: Μάρτιος 2012 Είδος: γοτθικός τρόμος/μυστήριο Διαστάσεις: 16 x 23,5 Αριθμός σελίδων: 86 / Ασπρόμαυρο Τιμή: 9,00 ευρώ ISBN: 978-960-99851-2-3

To Γουίλι το Ζόμπι τα σπάει. Εξαιρετικό χιούμορ και έξυπνα πολιτικοποιημένο. Πιστεύω πως θα σας αρέσει....

Έχω αλλά είναι θαμμένες μαζί με εκείνες του 200X (complete series πλην των variants και των con και mail exlusives) και τα αγαλματάκια της NECA. Sorry, αλλά έχω ένα τρίχρονο στο σπίτι και θέλω να του τα φέρω σιγά σιγά... Μόνο τα classics έχω εύκαιρα (αλλά δεν τα μαζεύω όλα)...

Αφού κατάφερες και το διάβασες ολόκληρο Ορέστη είσαι ήρωας. Το ξεκίνησα και το παράτησα στη μέση. Δυο χρόνια αφότου το αγόρασα δεν το έχω ακόμη διαβάσει. Λες να δοκιμάσω ξανά...; Φοβάμαι μην το βρω αριστούργημα και με πείτε περίεργο...