Nikos Nikolaidis

Πριν από 56 χρόνια, σαν σήμερα, ο εμβληματικός Walter Disney πέρασε από την Αθήνα με τελική κατεύθυνση την Κρήτη, όπου θα διεξάγονταν τα γυρίσματα της νέας του ταινίας, με τίτλο "The Moon-Spinners" Με την ευκαιρία, ο συντάκτης της εφημερίδας "Έθνος" Ανδρέας Δεληγιάννης του πήρε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη, η οποία δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 9ης Σεπτεμβρίου 1963. Την παραθέτω αυτούσια Η ταινία στη βάση δεδομένων ImdB

Διαφήμιση του τεύχους της 10ης Σεπτεμβρίου 1960, από την εφημερίδα "Έθνος" (φύλλο: Παρασκευή, 9-9-1960)

Τα τεύχη ήταν 603, έως το 1970. Κατά τα άλλα, υπέροχη ανάρτηση!!!

Άλλαξα και το ονοματεπώνυμό της στο λήμμα της ΒΠ https://el.wikipedia.org/wiki/Σίλβια_Τζίκε Ευχαριστώ για την έρευνα

Διορθώθηκε ήδη Ευχαριστώ πολύ φίλτατε!!!

Είναι η καλλιτέχνης που υπογράφει το σχέδιο της 2ης σελίδας κάθε εβδομάδα στο περιοδικό, σωστά ; Της έχω φτιάξει και λήμμα στη Βικιπαίδεια, https://el.wikipedia.org/wiki/Σίλβια_Ζίτσε

Νομίζω είναι από τη σειρά το "Κοράκι" που δημοσίευε το "Αγόρι", αν και μόλις είδα ότι το ερώτημα έχει απαντηθεί

Έτσι ακριβώς είναι, μου το επιβεβαίωσε η οικογένεια του εκδότη Νίκου Δεληγιώργη. Τυχαία, σημερινή μου ανακάλυψη, η είδηση πως το περιοδικό "Μανίνα" τιμήθηκε στο πρόσωπο της κόρης του αείμνηστου εκδότη Κώστα Μπαζαίου, κυρίας Μανίνας Μπαζαίου - Γριβέα σε εκδήλωση που διοργανώθηκε προς 1,5 περίπου έτους, από τη "Διεθνή Λέσχη Φίλων Μουσικής δεκαετιών 60-70-80" https://www.timelink.gr/arthro/music-and-xoros/h-ellhnikh-pop-rok-skhnh-sth-xrysh-bradia-2018

Από τους "σκαπανείς" του είδους ο συγγραφέας - ιατρός ακτινολόγος κ. Ζωϊόπουλος. Έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο - λεύκωμα, για τους χαρακτήρες και τα έντυπα που αγάπησε σε μία τρυφερή ηλικία, αφήνοντάς μας μία σπουδαία παρακαταθήκη. Θυμάμαι ότι του είχα τηλεφωνήσει πριν από πολλά χρόνια και είχαμε μία σύντομη κουβέντα.

Είναι αρκετά πράγματα που χρήζουν διερεύνησης, αγαπητέ φίλε, σχετικά με την πορεία του αείμνηστου δημιουργού. Ίσως, αν γινόταν κάποια στιγμή, εκείνη η έκθεση με τα έργα του, να είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους οικείους του σχετικά. Γενικά όμως, από όσο έχω καταλάβει μιλώντας παλαιότερα και με τη χήρα του Byron, την ευγενέστατη κυρία Σοφία Απτόσογλου, ο δρόμος των Ελλήνων εικονογράφων εκείνου του καιρού ήταν μάλλον μοναχικός, με αποτέλεσμα η σεμνότητα που τους χαρακτήριζε να έχει οδηγήσει σε ελλειπή ενημέρωση για τη φυσιογνωμία της δουλειάς τους, τις επιρροές, τα χαρακτηριστικά της σχεδιαστικής τους γραμμής κλπ. Δυστυχώς...

Καλημέρα! Όντως με απασχόλησε προ καιρού η έλλειψη στοιχείων για τον αείμνηστο καλλιτέχνη, που παρατηρείται στο διαδίκτυο. Μίλησα με το φίλο μου Τζίμμυ Κορίνη ο οποίος με κατατόπισε σχετικά (ήταν φίλοι και συνεργάτες) και μου έστειλε και τη συγκεκριμένη φωτογραφία, έκανα το λήμμα στη Βικιπαίδεια παραθέτοντας τις λιγοστές "πηγές" που υπάρχουν και έγραψα ίδιο άρθρο στο blog μου ("Αθλόμετρο"). Θυμάμαι ότι υπήρξε η σκέψη για μία έκθεση των έργων του μετά από συνεννόηση με τη σύζυγό του, αλλά δε γνωρίζω αν προχώρησε το θέμα... Συγχαρητήρια στο φίλτατο ikarukani για την παρουσίαση

Από το Joe Colquhoun στη Lisa Henke Κοντεύουν να συμπληρωθούν 65 ολόκληρα χρόνια από την «παρθενική» εμφάνιση του θρύλου Roy Race, ο οποίος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό της Μεγάλης Βρετανίας στις 11 Σεπτεμβρίου του 1954, στο εξώφυλλο του νέου αθλητικού περιοδικού «Tiger», που εξέδωσε ο Derek Birnage. Το σενάριο του Frank S. Pepper και τα σχέδια του Joe Colquhoun, μας εντάσσουν στο «σύμπαν» της σειράς, όπου ένας 14χρονος νεαρός με πολύ ταλέντο στο ποδόσφαιρο αγωνίζεται με ιδιαίτερη επιτυχία σε παιχνίδι σχολικού πρωταθλήματος, εντυπωσιάζοντας τον κυνηγό ταλέντων του τοπικού συλλόγου, Alf Leeds. Ο μικρός δέχεται άμεσα την πρόσκληση του παράγοντα της διάσημης Melchester Rovers να προπονηθεί στις εγκαταστάσεις του συλλόγου και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της μακροχρόνιας σταδιοδρομίας του πιο εμβληματικού ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, που κανείς δεν είδε ποτέ σε αληθινό γήπεδο αλλά εκατομμύρια θαύμασαν τα κατορθώματά του στο χαρτί! Η καριέρα του Ρόυ διήρκεσε επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, μέχρι το Μάρτιο του 1993, όταν ο χαρισματικός παίκτης που, σύμφωνα με το σενάριο ήταν τότε 53 ετών αλλά έπαιζε ακόμη ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, έπεσε θύμα ατυχήματος με το ελικόπτερό του με αποτέλεσμα το αριστερό του πόδι να ακρωτηριασθεί. Το γεγονός αυτό συνδυάσθηκε με την αναστολή της εβδομαδιαίας έκδοσης του περιοδικού «Roy of the Rovers», ύστερα από 17 έτη ζωής. Η ιστορία του Ρόυ και των Ρόβερς, ωστόσο, συνεχίσθηκε σε μηνιαία βάση, καθώς ο ίδιος ανέλαβε την προεδρία του κλαμπ, η μεγάλη του κόρη Melinda κρατούσε το πόστο της γραμματέως του συλλόγου και ο διάδοχός του Roy Race Jr. (ή «Rocky») ήταν ο νέος «σταρ» μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Την άνοιξη του 2001 όμως, η έκδοση τερματίσθηκε άδοξα με το κλείσιμο του μηνιαίου περιοδικού «Match of the Day». Χρειάστηκε να κυλήσουν ακόμη 17 χρόνια, μέχρις ότου η εκδοτική εταιρεία «Rebellion» υλοποιήσει ένα εντυπωσιακό «come-back» για τον ξανθομάλλη κυνηγό. Στις 5 Ιουνίου του 2018, ένας... 16χρονος Roy Race επανέρχεται στη «ζωή» χάρις στο ανανεωμένο και πολύ προσιτό στο νεανικό κοινό, σχέδιο της εικονογράφου Lisa Henke. Η ιστορία του μεγάλου ηγέτη των Rovers δείχνει να ξεκινά και πάλι από την αρχή, προσφέροντας νέες συγκινήσεις στη νεολαία και κάνοντας τους μεγαλύτερους αναγνώστες της σειράς να νοιώθουν περήφανοι για τη διαχρονικότητά της.

Ο εικονιζόμενος ποδοσφαιρικός άσσος ακούει στο όνομα Roy Race και είναι χαρακτήρας κόμικς, ταυτισμένος με την παγκόσμια αθλητική κουλτούρα και την ανά τον κόσμο μαγεία που σκορπάει στους φίλους της «στρογγυλής Θεάς» ένα άθλημα που έχει κατακτήσει την κορυφαία θέση στις προτιμήσεις του κοινού, εδώ και δεκαετίες. Ο Ρόυ πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ενεργής σταδιοδρομίας του (1954 – 1993) αγωνιζόμενος για λογαριασμό των «Ρόβερς» του Μέλτσεστερ, μιας (υποτιθέμενης) πόλης της Αγγλίας χτισμένης πλάι στον -επίσης βγαλμένο από τη φαντασία των δημιουργών της σειράς- ποταμό Μελ και που σαν έδρα τους είχαν το ομώνυμο γήπεδο («Μελ Παρκ»). Τις περιπέτειες του Ρόυ Ρέης και του πιστού φίλου του από τα σχολικά χρόνια Ουίλιαμ («Μπλάκι») Γκρέι ξεκίνησε να δημοσιεύει, απ’ το πρώτο του μάλιστα τεύχος, το βρετανικό περιοδικό «Tiger» το έτος 1954. Η έκδοση της ιστορίας (υπό τον τίτλο «Roy of the Rovers» και σε διάφορες μορφές, εβδομαδιαία ή μηνιαία) συνεχίσθηκε μέχρι και το 2001, δηλαδή για σχεδόν μισό αιώνα! Θεωρείται δικαίως ότι η Μέλτσεστερ είναι εμπνευσμένη από την (υπαρκτή) Άρσεναλ της δεκαετίας του ’50, ενώ πρότυπο για τον χαρακτήρα του Ρόυ αποτέλεσε ο παλαιός Άγγλος διεθνής άσσος Billy Wright. Ο κυριότερος σεναριογράφος της σειράς ήταν ο Tom Tully και γνωστότερος εκδότης της ο Barrie Tomlinson. Κορυφαίοι σχεδιαστές της αναδείχθηκαν, μεταξύ άλλων πολλών, οι Paul Trevillion, Joe Colquhoun, Yvonne Hutton, David Sque, Mike White και Barrie Mitchell. Στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα του βήματα στο περιοδικό «Zαγκόρ» του Στέλιου Ανεμοδουρά (σαν «Ρόυ Ρέις») την περίοδο 1971-72 και συνέχισε στο «Αγόρι» του Νικόλαου Δεληγιώργη με τον τίτλο «O Ρόυ ξαναγυρίζει» το χρονικό διάστημα από το 1976 έως το 1983, αλλά και αργότερα (1985 – 1992) σαν ο «O Ρόυ της Μέλτσεστερ» ή ο «Ρόυ της Ρόβερς». Σαν αυτόνομος τίτλος στη χώρα μας κυκλοφόρησε πρόσφατα, από τις εκδόσεις «Μικρός Ήρως» του Λεωκράτη Ανεμοδουρά.

Δεν το γνώριζα και ειλικρινά απολογούμαι. Διορθώθηκε ήδη, ελπίζω να είναι ο.κ. τώρα. Σε ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση

Ο «Μίστερ Μπλουφ» (στην Ελληνική έκδοση και «Μπλόφας») είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες κόμικς στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, ιδιαίτερα στους λάτρεις της εποποιίας της Αμερικανικής Επανάστασης (1776 – 1783) την οποία φρόντισαν -πρώτοι από όλους- να μεταφέρουν στο χαρτί οι τρεις αείμνηστοι συνεργάτες του καλλιτεχνικού στούντιο του Τορίνο «eSseGeSse» (Giovanni Sinchetto, Dario Guzzon, Pietro Sartoris). Αδιάσπαστο μέλος της πρωταγωνιστικής τριπλέτας του Ιταλικής προέλευσης κόμικ «Il Commandante Mark» (1965), ο Bluff είναι αδελφικός φίλος του βασικού ήρωα, Λοχαγού Μαρκ και επικεφαλής εκπαίδευσης του στρατιωτικού σώματος των Αμερικανών εθελοντών οι οποίοι εδρεύουν στην οχυρωμένη θέση της λίμνης Οντάριο (κοντά στα σημερινά σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά), πάνω σε ένα νησάκι το οποίο αποτελεί την ασφαλή και απόλυτα απρόσβλητη από τους Άγγλους αποικιοκράτες, κατοικία τους. Το τρίτο μέλος της παρέας είναι ο δεισιδαίμων ερυθρόδερμος «Θλιμμένος Μπούφος» («Gufo Triste») απόγονος μεγάλου μάγου των φυλών της ευρύτερης περιοχής, αλλά και ορκισμένος εχθρός του λιπόσαρκου σκυλιού «Φλοκ» που ανήκει στον Μπλουφ. Όσον αφορά στο παρελθόν του «Μίστερ Μπλόφα» κατά το χρονικό διάστημα που ο μεσήλικας, απόλυτα φαλακρός κύριος με το πλατύγυρο καπέλο, την κοιλίτσα, το πάντα προσεγμένο μούσι και την αναμφισβήτητη γοητεία στις κινήσεις και στα λόγια δεν είχε ακόμη ενταχθεί στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, το σενάριο είναι αλήθεια ότι δεν μας παρέχει ακριβείς πληροφορίες. Κάποιες υπόνοιες (κυρίως μέσω μισόλογων του ιδίου) υπάρχουν για τα πριν την έναρξη του πολέμου χρόνια, σύμφωνα με τις οποίες ο Μίστερ Μπλουφ υπήρξε ημί-παράνομος (πιθανόν χαρτοκλέφτης), τυχοδιώκτης ή κυνηγός χρυσού, ακόμη και... πειρατής, αλλά και ... μέγας καρδιοκατακτητής, με ιδιαίτερη αδυναμία στις... χήρες και στις πλούσιες κυρίες του καιρού. Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα... κελεπούρι, έναν «ζιγκολό» του 18ου αιώνα, δυο αιώνες πριν τον αντίστοιχο ρόλο στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία ερμηνεύσει ο διάσημος ηθοποιός Ρίτσαρντ Γκιρ. Εκτός όμως από όλα αυτά τα... ολίγον τι νεφελώδη σχετικά με το προγενέστερο «ποιόν» του, ο Μπλουφ διακρίνεται (παρά τα κιλά του) για την ευλυγισία του, την άριστη χρήση των όπλων (ιδίως του πιστολιού) ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή προκειμένου να σώσει τους δυο φίλους του ή τον πιστό τετράποδο σύντροφό του, από τις εχθρικές σφαίρες και λόγχες. Πιστός πατριώτης, ακατάβλητος μαχητής παρά την ηλικία του (που την περίοδο δράσης του υπολογίζεται γύρω στα 50-55 έτη) ο Μπλουφ επιτυγχάνει να διακρίνεται από τους αναγνώστες ως μια φιγούρα κωμική (συχνά και τραγική) αλλά και δυναμική, που υποστηρίζει με απόλυτα επιτυχή τρόπο το βασικό στόχο των υπόλοιπων ηρώων και παράλληλα προσδίδει τη δική του, ξεχωριστή και ιδιαίτερη νότα στο όλο σενάριο. Η ιστορία του «Λοχαγού Μαρκ» εμφανίσθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Φλεβοτόμου με τον αυτόνομο, βραχύβιο τίτλο «Κάπταιν Σουΐγκ», συνεχίσθηκε από τον Όμιλο της οικογένειας του Στέλιου Ανεμοδουρά μέσω των περιοδικών «Όμπραξ», «Περιπέτεια», «Μπλεκ» αλλά και από το «Αγόρι» του Νικόλαου Δεληγιώργη και επανήλθε στο προσκήνιο πρόσφατα από το έντυπο «Νέος Μπλεκ» -των εκδόσεων «Μικρός Ήρως» του Λεωκράτη Ανεμοδουρά- σε επιμέλεια του Χρήστου Ικιούζη.

Μανίνα #1 (παρουσίαση) Το απόλυτα κοριτσίστικο εβδομαδιαίο περιοδικό, με πλήθος ιστορίες κόμικς που ενδιέφεραν, κυρίως τις μικρότερες αλλά και τις εφηβικές ηλικίες του λεγόμενου «ασθενούς φύλου», αποτέλεσε η «Μανίνα» του εκδοτικού οίκου «Εκδόσεις 2001» που διεύθυναν ο Νίκος Δεληγιώργης μαζί με τον Κώστα Μπαζαίο και σε αγαστή συνεργασία με πολλούς άλλους, επιμέρους συντελεστές. Το περιοδικό, που πρώτο-κυκλοφόρησε την Παρασκευή 30 Ιουνίου του 1972, αρχικά αριθμούσε μόλις 20 σελίδες και πωλούνταν τρεις δραχμές. Θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ ότι βγήκε σε μεγάλη διάσταση (28 Χ 20,5 εκ.) που θα διατηρηθεί για την πρώτη 100άδα τευχών. Έγχρωμα ήταν μόνο το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, ενώ στο εσωτερικό εναλλάσσονταν η ασπρόμαυρη με τη δίχρωμη εκτύπωση. Η πληροφόρηση που έχουμε από την ίδια την οικογένεια Δεληγιώργη, θέλει την ονομασία του περιοδικού να προκύπτει κατόπιν επιθυμίας του δεύτερου εκ των ιδιοκτητών, καθώς Μανίνα (Μπαζαίου) ονομάζεται η κόρη του. Υπήρξαν, ωστόσο, επιρροές και από τη θρυλική «Θεία Λένα» του ραδιοφώνου, της οποίας η ανιψιά της λεγόταν επίσης Μανίνα! Το περιοδικό ήταν το δεύτερο κατά σειρά του προαναφερόμενου οίκου («Νίκος Δεληγιώργης & ΣΙΑ Ο.Ε.») και άντεξε στην κυκλοφορία επί μία ολόκληρη 20ετία (με τρεις περιόδους, έως τις αρχές του 1992 ξεπερνώντας τα χίλια τεύχη) γεγονός που, από μόνο του, το καθιστά έναν εμβληματικό τίτλο. Τα «ηνία» της διεύθυνσης κρατούσε με ιδανικό τρόπο η σύζυγος του ιδιοκτήτη κυρία Λίνα Δεληγιώργη, που μάλιστα επιμελούνταν του σημειώματος της εκδότριας με την καλλιτεχνική υπογραφή «Λίνα». «Λίνα» όμως, ήταν και η δευτεραγωνίστρια της βασικής εικονογραφημένης σειράς του περιοδικού με τίτλο «Μανίνα, η ζωντανή κούκλα της Λίνας» («Lucky’s Living Doll», από το περιοδικό «School Friend» της εταιρείας I.P.C.) , σε καθαρά καρτουνίστικο σχεδιασμό του σπεσιαλίστα Robert McGillivray (1913 - 1986). Από τις σελίδες του περιοδικού δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι περιπέτειες δράσης, όπως ήταν η σειρά «Το Κορίτσι – Γάτα» («The Cat Girl»), που περιέγραφε την ιστορία μίας δυναμικής κοπέλας με υπερφυσικές ικανότητες και στολή υπερήρωα σε ρόλο προστάτιδας του νόμου και της τάξης και, τηρουμένων, ασφαλώς, των αναλογιών, μας θυμίζει την ανάλογη περίπτωση του «Παιδιού Πάνθηρα» («The Leopard from Lime Street»). Εξίσου συναρπαστική ήταν και η περιπέτεια με τίτλο «Jackie and the Wild Girls» του Alberto Giolliti (1923 – 1993) από το περιοδικό «Princess-Tina» (απ’ το οποίο η «Μανίνα» δανείζονταν αυτούσια πολλά εξώφυλλα) . Την ύλη συμπλήρωνε η συγκινητική σειρά –προσωπικά θα τη χαρακτηρίζαμε έως και... δακρύβρεχτη - «Όχι Δάκρυα για τη Μόλλυ» («No Tears for Molly», περιοδικό «Tammy», 1 Φεβρουαρίου 1971 - 21 Νοεμβρίου 1981). Πρόκειται, ουσιαστικά, για μεταφορά σε κόμικς του γνωστού παραμυθιού της «Σταχτομπούτας», με τη διαφορά ότι εδώ το χαρακτήρα του «κακού» κρατά όχι η μητριά της πρωταγωνίστριας, αλλά ένας σκληρόκαρδος, σχεδόν μισάνθρωπος «μπάτλερ», που φυσιογνωμικά παραπέμπει στον ηθοποιό Cristopher Lee (!) Το σενάριο υπογράφει ο Βρετανός Maureen Spurgeon (1941 – 2007) και το σχέδιο οι Tony Thewennetti και Douglas Perry , γνωστός και από τη βίαιη σειρά «Spinball_The Death Game».

Στο περιοδικό "Μπλεκ" υπήρχε ο παλιατζής - ερασιτέχνης τερματοφύλακας Μπέρναρντ Μπριγκς, που ενίοτε εμφανιζόταν και ως... μηχανόβιος!

Σας ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ μου φίλε, μέσα από την καρδιά μου για τις ευγενικές ευχές σας! Να είστε πάντα καλά!!!

Η επωνυμία "Μεγάλος Μπλεκ" προκύπτει από την πρωτότυπη, Ιταλική ονομασία της σειράς ("Il Grande Blek - Macigno"). Οι Άγγλοι κανονικά θα έπρεπε να γράφονται "Red Coats" (από το χρώμα των στολών τους) αλλά δε με "χαλάει" η αναφορά σε τρωκτικά κλπ Αυτό που με προβληματίζει είναι ο ενικός με τον οποίο απευθύνονται στον Καθηγητή οι Μπλεκ και Ρόντυ. Λίγος σεβασμός βρε παιδιά, μεγάλος άνθρωπος είναι

Υπέροχο εύρημα !!! Με το αφιέρωμα να δημοσιεύεται ακριβώς 2 μήνες πριν τη μεταπολίτευση !

Σήμερα συνέταξα ένα προσχέδιο αφιερώματος για τη ρετρό στήλη ("Νούμερο 1") που επιμελούμαι στο περιοδικό "Μπλεκ", σχετικά με τον 'Ποπάυ" (τεύχος 1) αλλά και το γενικότερο "σύμπαν" του χαρακτήρα αυτού. Προσπαθώντας πάντοτε να μην "κομίζω λαύκας εις Αθήνας" για να έχει ενδιαφέρον αυτό που θα προσφερθεί στον (απαιτητικό) αναγνώστη, θα ήθελα να εκφράσω, παράλληλα, τα συγχαρητήριά μου προς όλα τα ενεργά μέλη της ιστοσελίδας της 'ΛΕΦΙΚ". Είναι τέτοιος ο πλούτος γνώσεων και στοιχείων που παρατίθενται εδώ, συνεργατικά και συμπληρωματικά, από δεκάδες μέλη του site, για κάθε αγαπημένο περιοδικό, που με αφήνουν πραγματικά εντυπωσιασμένο. Δεν υπάρχει λεπτομέρεια που να μην παρατίθεται, σχολιάζεται, αναλύεται, κάτι που καθιστά την ιστοσελίδα αφενός αξιολάτρευτη για τον παλαιό λάτρη-νοσταλγό των εικονογραφημένων σειρών, όσο και ένα επαγγελματικού επιπέδου, ανεκτίμητο και χρησιμότατο "εργαλείο" (πηγή άντλησης) για τον μελετητή του παρόντος αλλά και ενδεχομένως για τον ιστορικό καταγραφέα (του μέλλοντος). Σε μία εποχή που τα μικρά παιδιά (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) ελκύονται αποκλειστικά πλέον από τη "λαγνεία" της οθόνης του tablet, του κινητού ή του υπολογιστή συμμετέχοντας σε διάφορα (συχνά ιδιαιτέρως βίαια) games, χωρίς την παραμικρή διάθεση να ρίξουν έστω μία ματιά στις κιτρινισμένες σελίδες κόμικς της δικής μας γενιάς, η ύπαρξη της παρούσας κοινότητας, με τις εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες καταχωρήσεις της, αποτελεί "βάλσαμο" για τους παλαιότερους. Συνεχίστε έτσι, φίλοι και φίλες. Σας ευχαριστώ

Πολύ κατατοπιστική η αναφορά σας, χίλια ευχαριστώ για την έρευνα και τα στοιχεία!!!

Εντυπωσιακό, κλασικό καρέ που αναπαριστά τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της δημοφιλούς σειράς της δεκαετίας του '60, "Star Trek", σε κόμικ απόδοση. Ιδιαίτερα με ενθουσίασε ο σχεδιασμός του αείμνηστου ηθοποιού Leonard Nimoy (πέτυχε 100% τη χαρακτηριστική, απόκοσμη έκφραση), στο ρόλο του εμβληματικού κυρίου Σποκ. Πολύ καλό και το προφίλ του αειθαλή William Shatner, ο οποίος υποδύονταν τον κυβερνήτη του διαστημόπλοιου "Έντερπραϊζ", James Kirk. Όποιος φίλος ή φίλη γνωρίζει κάποιες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, το έντυπο που δημοσίευσε τις περιπέτειες κλπ, ας σχολιάσει παρακαλώ. Καλό απόγευμα σε όλους.

Καλό απόγευμα σε όλους τους φίλους και τις φίλες! Όσον αφορά στο περιοδικό "Αγόρι", έχω δημιουργήσει ένα σχετικό blog το οποίο τροφοδοτώ συχνά-πυκνά με αναρτήσεις-αφιερώματα στις αγαπημένες σειρές που δημοσίευε. Βρίσκεται ΕΔΩ

Ένα τευχάκι από την πρώτη περίοδο του ιστορικού περιοδικού "Περιπέτεια" που βρήκα και αγόρασα πριν δύο ημέρες από περίπτερο στην παραλιακή Ιτέα του νομού Φωκίδας. Για τους παλιότερους από εμάς, αλλά και τους νέους που "εντρυφούν" στην έρευνα, μαζί με τις ευχές μου, παραθέτω ένα μίνι-αφιέρωμα (το ανάρτησα επίσης στην ιστοσελίδα του 'Νέου ΜΠΛΕΚ') ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ #149 Τίτλος τεύχους: «Ο Τέταρτος Τάφος» Κυκλοφορία: Πέμπτη, 17 Απριλίου 1986 Έκδοση: «Περιοδικός Τύπος Α.Ε.» Ο Μαρκ και οι δύο πιστοί του φίλοι Μίστερ Μπλουφ και Θλιμμένος Μπούφος αναζητώντας τα ίχνη τεσσάρων Αμερικανών αξιωματικών που χάθηκαν κατά την εκτέλεση μίας αποστολής, φτάνουν σε ένα χωριό κοντά στην επικράτεια της φυλής των Τσιπέβα. Από τις σχετικές επαφές που έχουν ρωτώντας τους κατοίκους του οικισμού, αλλά και τους ίδιους τους ερυθρόδερμους στον καταυλισμό τους, διαπιστώνουν πως οι βαθμοφόροι του Αμερικανικού επαναστατικού στρατού είναι νεκροί, θαμμένοι σε ισάριθμους τάφους, με το φταίξιμο να πέφτει εντέχνως στους ινδιάνους. Ωστόσο, καθώς ο ένας από τους τάφους είναι κενός, τα ερωτηματικά που δημιουργούνται οδηγούν γρήγορα στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Η ευθύνη της δολοφονίας των τριών ενστόλων δεν βαρύνει τους γηγενείς, αλλά μία αυτόκλητη ένοπλη ομάδα αδίστακτων τυχοδιωκτών που, εκμεταλλευόμενοι την εμπόλεμη κατάσταση με τις βρετανικές δυνάμεις, ενεργούν πλιάτσικο σε ολόκληρη την περιοχή ληστεύοντας, βασανίζοντας και εκβιάζοντας αθώους πολίτες. Με τη συνδρομή των «λύκων» του Οντάριο οι οποίοι όπως πάντα καταφθάνουν την κρίσιμη στιγμή, οι τρεις φίλοι τιμωρούν με τον τρόπο που τους αξίζει τους εγκληματίες αλλά και τον προδότη αξιωματικό που συνεργάστηκε μαζί τους, για την εξόντωση των συντρόφων του. Υπέροχος σχεδιασμός από τα τρία μέλη των «eSseGeSse» που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, εναλασσόμενοι, όπως το συνηθίζουν, στην εικονογράφηση της ιστορίας. PERIPETEIA149 001 - Copy.BMP