nikolas12

Λες και ξέρουν πόσο εθισμένος είμαι στα memes από σειρές του Χάρη Ρώμα εκεί στην Καθημερινή.

Χρόνια πολλά φίλτατοι @ guskoin , @ PhantomDuck , @ mr-d ό,τι επιθυμείτε και με ακόμα περισσότερα κόμικς στη συλλογή σας!

Η τιμή καταλόγου είναι στα 12,50. Στα 11,25 παρέχεται με το 10% της έκπτωσης που σου κάνουν σε e-shops και κάποια βιβλιoπωλεία, ωστόσο τα 12,50 είναι η επίσημη που περνάμε στη βάση ή που πληρώνουμε στη λιανική χωρίς τη συνήθη έκπτωση

Η εκδοτική έστειλε newsletter ότι κυκλοφορεί τη σειρά Χελωνονιντζάκια σε τόμο και με τα 7 τεύχη μαζί. Θα έχει 196 σελίδες και η τιμή είναι αρκετά καλή στα 12,5 ευρώ. Μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ: https://www.mikrosiros.gr/xelwnonintzakia/tomos-xelwnonintzakia

Τόμος 41: Οίκος του Μ Ο συγκεκριμένος τόμος αποτελεί ένα από αυτά τα παράδοξα που έχω ξαναπάθει και με άλλους, δηλαδή είναι μία ιστορία που ήθελα πολύ να διαβάσω, που καταχάρηκα που μεταφράστηκε στα ελληνικά και παρ' όλα αυτά συνεχώς καθυστερώ το διάβασμά της γιατί μπορεί να πιάσω κάτι άλλο ή γιατί θέλω να την απολαύσω με την ηρεμία μου. Επιτέλους λοιπόν διαβάστηκε και ορίστε οι εντυπώσεις μου. Παλιός, καλός Bendis των 00s Έχει ακούσει πολλά ο Bendis εδώ μέσα, αλλά δεν αμφισβητεί κανείς ότι στα μέσα των 00s εκτός από εμπορικός, είχε βγάλει και κάποιες φανταστικές ιστορίες. Στο House of M λοιπόν δεν καταπιάνεται με την ιστορία κάποιου χαρακτήρα ή μιας ομάδας και σε καμία περίπτωση δεν είναι ιστορία της Scarlet Witch, αντιθέτως αφορά ολόκληρο το σύμπαν της Marvel και όλες τις ομάδες ή τους μοναχικούς ήρωες που το απαρτίζουν. Η ιδέα είναι φανταστική, ουσιαστικά οι Avengers και οι X-Men έρχονται με το ηθικό δίλημμα αν θα πρέπει να σκοτώσουν ή όχι τη Wanda δεδομένης της πνευματικής της αποσταθεροποίησης και της πρόκλησης πολλών ψυχολογικών προβλημάτων. Στα πρώτα 1-2 κεφάλαια υπάρχει αυτή η ηθική κόντρα με τον Professor X και άλλους ήρωες να προβληματίζονται, να διχάζονται και να διαφωνούν έντονα. Ύστερα η κεντρική ιδέα αφορά το πως μία εναλλακτική πραγματικότητα δημιουργείται από τη Wanda με την οικογένεια της να είναι ο οίκος του Μ σαν μία παγκόσμια βασιλική παρουσία με τους υπόλοιπους ήρωες να έχουν πλέον την ευτυχία και την ηρεμία που αποζητούν στη ζωή τους. Και εδώ ο συγγραφέας το χειρίζεται πάρα πολύ καλά, αφού μας δείχνει το πως σιγά σιγά ένας ήρωας που θυμάται την παλιά ζωή καταφέρνει να κάνει τους πάντες να θυμηθούν, το πόσο είναι μπερδεμένοι ηθικά και πολλοί από αυτούς τραυματίζονται ψυχικά είτε λόγω αυτού που τους έκανε η Wanda είτε λόγω του ότι συνειδητοποιούν ότι θέλουν τη ζωή τους πίσω. Κεντρικός χαρακτήρας ουσιαστικά δεν υπάρχει και ο Bendis δίνει ελάχιστα spotlights σε κάποιους, ίσως ο Wolverine να είναι ο MVP των ηρώων, γιατί εκείνος ξεκινάει την επανάσταση και τη διεκδίκηση των ζωών τους. Το έργο τελειώνει με πολλά να έχουν αλλάξει πλέον και ήρωες να γυρίζουν στη ζωή τους διαφορετική και σου αφήνει μία μικρή αίσθηση cliffhanger αφού ουσιαστικά το House of M αναδιαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό το σύμπαν της Marvel. Ένα αρνητικό στοιχείο που θα έκανε την ιστορία καλύτερη Το House of M έχει ένα αρνητικό που μαστίζει πολλά κόμικ των 10s πλέον. Είναι καλό αν διαβάζει τη main σειρά, αλλά η απόλαυση του event σαν σύνολο εξαρτάται από τα tie-ins. Τα tie-ins είναι τεύχη που κουμπώνουν στην ιστορία, χωρίς να απαιτούνται για την πλήρη κατανόηση της, αλλά και πάλι δημιουργούν πολλά έξτρα αφηγηματικά επίπεδα που κάνουν την κύρια σειρά ακόμα καλύτερη. Το έχω πει και στον οδηγό διαβάσματος του Metal, ότι το event πάντα ανεβαίνει στα μάτια σου αν διαβάζεις tie-ins και το House of M δεν έχει 26 τεύχη όπως το Metal, αλλά περίπου 55-60 βάσει όσων έχω δει σε online οδηγούς. Αν και τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή και θέλω πολύ να διαβάσω την πλήρη ιστορία, η στοίβα με τα αδιάβαστα παραείναι μεγάλη και αυτό είναι project 2-3 ημερών σίγουρα. Είμαι σίγουρος πάντως ότι αν και μου άρεσε ο τόμος, θα τον απολάμβανα ακόμα περισσότερο με τα τεύχη αυτά. Εγγύηση Coipel στο σχέδιο Σε άλλους αρέσει ο Coipel, σε άλλους όχι. Έχει όντως μία περίεργη τεχνοτροπία στα πρόσωπα, αλλά για μένα είναι από τους ιδανικούς σχεδιαστές ενός τέτοιου event. Όταν έχεις τόσους πολλούς ήρωες, θες Coipel που σχεδιάζει όμορφα τους πάντες. Χρησιμοποιεί μεγάλα πάνελ, κάποια με πανοραμική, σχεδόν κινηματογραφική εικόνα όπως είχαμε πει και για τον Hitch στο Ultimates, ενώ το ότι ανά σημεία δεν είναι πυκνογραμμένο, τον βοηθάει πολύ στο να φτιάχνει μεγάλα, αναλυτικά καρέ που βοηθούν πολύ στην καλύτερη ροή της ιστορίας. Εμένα γενικά το σχέδιο μου φάνηκε φανταστικό και ανά σημεία το χάζευα, αλλά θα καταλάβω και κάποιον που δε θα τον ενθουσιάσει. Αν και η ιστορία αποπνέει πεσιμισμό, τα χρώματα είναι έντονα και φωτεινά και συνδυάζονται τέλεια με τα μολύβια του Γάλλου. Για ποιους προτείνεται και τελικός απολογισμός Είναι πολύ δυνατή ιστορία; Σίγουρα. Προτείνεται στους πάντες; Δε νομίζω. Θέλει να έχεις κάποιες γνώσεις του σύμπαντος της Marvel, των ηρώων, των ομάδων, των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων τους, προκειμένου να μπορείς να τη νιώσεις στο 100%. Σίγουρα πάντως είναι ένα πολύ καλό event και όπως είπα στο μυαλό μου είναι να το ξαναδιαβάσω στο 100% του. Αυτά λοιπόν και για το House of M και σύντομα ελπίζω να πούμε πέντε πράγματα για το τι θα δούμε στο Fantastic Four: The End.

Προστέθηκαν τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 3 και 4, τα οποία κλείνουν τη σειρά (εκτός αν σκαναριστούν τεύχη που θα ανεβάσουν τα διαπιστωμένα). Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @ hudson για την παροχή των τευχών για το σκανάρισμα.

Προστέθηκαν εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 3, 4, 5, 7, 15, 16, 21, 22. Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @ hudson για την παροχή των τευχών προς σκανάρισμα.

Χρόνια πολλά στον φίλο και φανατικό Disneoλόγο @Μενίγ Πουαγώ και τον φαντάρο που ο τιμημένος ΕΣ του στερεί τα κόμικς και τη συλλογή της Marvel @O Φρατζάτος, να έχετε υγεία, ό,τι επιθυμείτε και να εμπλουτίζετε συνεχώς τη συλλογή σας με νέα κόμικς.

Με μόλις τρεις ιστοριούλες, το Young Donald Duck, την κεντρική και μία του Μίκυ που καταλαμβάνει πάνω από το μισό τεύχος ολοκληρώθηκε το 370ο Μίκυ Μάους. Μου άρεσε πάρα πολύ η κεντρική ιστορία με τους θησαυρούς του Σκρουτζ, ειδικά από το γεγονός ότι διαδραματίζεται στην υπέροχη γειτονική Ιταλία. Είναι πολύ ανώτερη από αυτήν της προηγούμενης εβδομάδας, έχοντας μυστήριο, χάρτες, υποθαλάσσιες περιπέτειες, θησαυρούς και εκπλήξεις, πολύ δυνατή για ξεκίνημα. Το Young Donald Duck στα συνηθισμένα επίπεδα, είχε την πλάκα της η αποκάλυψη του διευθυντή πως και εκείνος ήταν απρόσεκτος, όπως και το τελευταίο καρέ, πάνω από όλα όμως μένει το αίσθημα της παρέας και της φιλίας που έχει ο Ντόναλντ με τα υπόλοιπα παιδιά που σε μία ακόμα γκάφα τον βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό. Στη μέση λοιπόν και σε τέσσερα κομμάτια έχουμε μία ιστορία ενός βασιλιά, προγόνου του Μίκυ που μετά από ένα ξόρκι αλλάζει θέσεις με το σημερινό Μίκυ. Έχει αρκετό γέλιο στην αρχή, η προσαρμογή των δύο στις νέες ζωές τους, το πως τους άρεσε τελικά ο ένας να είναι βασιλιάς, ενώ ο άλλος απαλλαγμένος από τα καθήκοντά του για να καταλήξουν τελικά να κάνουν το παν να γυρίσουν στην παλιά τους ζωή. Αν και σε αρκετά κομμάτια, την ένιωσα ανά σημεία στάσιμη και χωρίς πολλές εξελίξεις, οπότε το πρόσημο είναι θετικό χάρη στο σχέδιο κυρίως. Συνολικά, ένα λίγο μινιμάλ τεύχος όπως το εξέλαβα με 1-2 μονοσέλιδες και μετά ελάχιστες ιστορίες, δε θυμάμαι άλλη φορά μόνο τρεις, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που άρχισα να ξαναγοράζω το περιοδικό σε σταθερή βάση.

To Loki ήρθε μετά τις προηγούμενες δύο φετινές σειρές της Marvel προκειμένου όχι μόνο να πει μία αυτόνομη ιστορία ενός εκ των πιο αγαπημένων κακών του MCU, αλλά όπως και οι προηγούμενες για να τις πλαισιώσει σαν μετάβαση στο Phase 4 του σύμπαντος. Γενικότερα η ιστορία είναι αρκετά συμπαθητική με τον Tom Hiddleston να είναι αναμενόμενα απολαυστικός, ωστόσο νιώθω πως η ερμηνεία του γίνεται ακόμα πιο πολύπλευρη σε αυτή τη σειρά που είχε χώρο δικό του, ενώ και οι χαρακτήρες που έχει δίπλα του, εκτός ενός δεν κλέβουν το spotlight, αλλά βοηθούν πολύ στην εξέλιξη του. Κάπου στη μέση κάνει μία κοιλιά, αλλά μετά επιστρέφει και με το παραπάνω. Αναμενόμενο, αλλά έχει εξαιρετικά visuals και πολύ ωραία εφέ. Αν εντοπίζω κάτι αρνητικό είναι ότι ενώ έχει ωραίο concept με το TVA και τους variants που κλείνει plot holes (και ίσως ανοίγει κάποια) είναι ότι στο τέλος συνειδητοποιείς ότι ουσιαστικά αυτό που έκανε ήταν ότι φτιάχτηκε μόνο και μόνο για το ντεμπούτο του επόμενου (μάλλον) μεγάλου κακού της Marvel τύπου Thanos. Αν και στο πρώτο επεισόδιο έχουμε ένα tease για Mephisto όπως στο Wandavision, τελικά μία εναλλακτική εκδοχή του επόμενου μεγάλου κακού της Marvel κάνει την εμφάνιση της. Όπως είπαμε, είναι μία διαφορετική εκδοχή, η ερμηνεία του ηθοποιού μου φάνηκε υπερβολικά χιουμοριστική και ευελπιστώ να είναι διαφορετική όταν τον δούμε στην κανονική μορφή του. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η σειρά τελικά επιθυμεί περισσότερο να είναι ένα πρόγευμα για το τρίτο Ant Man και το Phase 4 παρά μία 100% αυθεντική περιπέτεια του Loki. Πάντως το όλο concept με τους variants είναι πολλά υποσχόμενο και μακάρι να φτιάξουν και μία ακόμα σειρά απαλλαγμένη από το βάρος συνέχισης του Universe. Συνολικά λοιπόν, το Loki με εξαιρέσεις ανά σημεία, έρεε σχετικά ευχάριστα με τα καλά του και τα κακά του και περιμένω να δω αν και πότε θα επανεμφανιστεί ο αγαπημένος Hiddleston στο ρόλο αυτό.

Άντε καλή αρχή στα φετινά Cons! Πολύ ευχάριστη έκπληξη το Comicdom στην πλατεία Κλαυθμώνος, όντως θα δυσκολέψει άτομα από την επαρχία, αλλά δε γινόταν να διεξαχθεί στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, ο χώρος είναι πολύ μικρός και κλειστός και τα υγειονομικά πρωτόκολλα θα ήταν δύσκολο να τηρηθούν. Επίσης ευελπιστώ φέτος να έχουμε και περισσότερους εκθέτες και πιο πολλές επιλογές για αγορές, καθώς τα Comicdom εδώ και χρόνια ήταν καρμπόν, οπότε περισσότεροι εκθέτες μόνο καλό θα μας έκαναν.

Σύνοψη από την εκδοτική Καλώς ήλθατε στο μακρινό μέλλον και στον πλανήτη των ερήμων Αρράκις, όπου ο Πάρντοτ Κάινς αναζητά τα μυστικά του μέρους που είναι γνωστό και ως Ντιουν. Την ίδια στιγμή, ο γιος του Αυτοκράτορα Έλρουντ οργανώνει την ανατροπή του πατέρα του, ενώ ο οχτάχρονος σκλάβος Ντάνκαν Άινταχο προσπαθεί να ξεφύγει από τους αμείλικτους αφέντες του και ένας νεαρός ονόματι Λίτο Ατρείδης ξεκινά ένα μοιραίο ταξίδι. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες σύντομα θα ανακαλύψουν πως η μοίρα έχει αποφασίσει γι’ αυτούς ότι θα αλλάξουν την ίδια τη ροή της ιστορίας. Σχετικά με την έκδοση: Μετά το περσινό Frank Herbert's Dune: The Graphic Novel, η Anubis συνεχίζει να εκδίδει ακάθεκτη τις μεταφορές του γνωστού κόσμου των μυθιστορημάτων σε κόμικ, μόλις λίγους μήνες αφού εκδοθούν στο εξωτερικό. Ο Οίκος των Ατρείδων αποτελεί prequel ιστορία της κυρίως σειράς με τις περιπέτειες να μεταφέρονται στον πλανήτη Αρράκις. Το πρώτο τεύχος βγήκε από τη BOOM Studios τον περασμένο Οκτώβρη, ενώ ο συγκεντρωτικός τόμος τον Ιούνιο με το Vol. 2 να αναμένεται τον ερχόμενο Οκτώβρη. Είναι μικρό σχετικά σε αριθμό σελίδων και μου αρέσει πολύ το σχέδιο, κλασικό, ωραίο sci-fi σχέδιο με τεχνοτροπίες μοντέρνου αμερικάνικου κόμικ. Η έκδοση είναι η κλασική της Anubis με το γνωστό μέγεθος και το γυαλιστερό εξώφυλλο, ενώ γενικά έγινε η επιλογή να κυκλοφορήσει με μαλακό εξώφυλλο, ενώ στο εξωτερικό κυκλοφορούν με σκληρό. Σίγουρα δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Dune προκειμένου να μπορώ να το κρίνω 100% σωστά, πιστεύω πάντως ότι η εκδοτική δε θα αφήσει ημιτελή την ιστορία και θα κυκλοφορήσει και τις συνέχειες της τόσο για τον Οίκο των Ατρείδων όσο και για την κύρια σειρά Dune, της οποίας το δεύτερο volume αργεί ακόμη. Καλό διάβασμα σε όλους Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον @hudson για την παροχή του τεύχους προκειμένου να σκαναριστεί και να γίνει η παρουσίαση για τη βάση μας!

Δεν πολυασχολήθηκα έως τώρα με το θρεντ, πόσοι τόμοι θα κυκλοφορήσουν κτλ, αλλά θα τολμήσω να πω πως το τρολάρισμα που έκανε ο @Βασιλεύς των κόμικς ήταν πάρα πολύ καλό! Από εκεί και μετά, καλή μας αρχή και με τους φετινούς τόμους, απ' όσο φαίνεται σταθεροποιηθήκαμε επιτέλους στο μικρό μέγεθος και την καλή ποιότητα χαρτιού, οι χρωματισμοί αποτυπώνονται πολύ όμορφα. Προφανώς διορθώσεις τύπου περιεχόμενα, αρίθμηση ή να βρεθεί τρόπος να διορθωθεί η ανομοιομορφία με το μέγεθος στο ράφι τις έχω ξεχάσει σαν πιθανότητα, οπότε είμαι ευχαριστημένος που φτάσαμε σε ένα οκ επίπεδο έκδοσης χωρίς χαρτοπολτό και περιμένω και τους υπόλοιπους.

Τόμος 48: The Amazing Spider-Man – Αποκαλύψεις και Μέχρι Να Σβήσουν Τα Άστρα Ο Spider-Man είναι ίσως ο πιο αγαπημένος χαρακτήρας των περισσότερων όσον αφορά τους τόμους Marvel, ίσως και γενικότερα των Μαρβελοκόμικ στη χώρα μας. Η συνέχεια δε του πρώτου τόμου με δύο volumes από το run των Straczynski-Romita Jr. μόνο θετική μπορεί να είναι και φυσικά εξαιρετική επιλογή. Μέρος πρώτο: Αποκαλύψεις Στο τέλος του πρώτου τόμου ουσιαστικά βλέπουμε τη θεία May να έρχεται αντιμέτωπη με τον τραυματισμένο Peter να κοιμάται με τη στολή του Spider-Man και καταλαβαίνει πως τόσο καιρό πίσω από τη μάσκα του ήρωα βρισκόταν ο ανιψιός της. Μέσα σε τέσσερα τευχάκια που προσωπικά τα βρήκα σχετικά μεταβατικά ο Peter ουσιαστικά θα έρθει σε επαφή με διάφορες αποκαλύψεις (όπως είναι και ο τίτλος του μικρού αυτού arc) και η μία είναι ότι η θεία του γνωρίζει για τη μυστική του ταυτότητα, αλλά και το γεγονός πως μία μαθήτρια του μένει σαν άστεγη στους δρόμους σε κρησφύγετα μαζί με άλλα παιδιά. Εκτός αυτών ο Peter θα πρέπει ταυτόχρονα να χειριστεί και έναν κακό που έχει ειδικές αστρικές δυνάμεις και κάνει κακό στα προαναφερόμενα παιδιά ή ναρκομανείς. Οι σκηνές είναι ιδιαίτερα συναφές και όλο το κεφάλαιο καταλαμβάνεται από πολύ μεγάλο πεσιμισμό, ενώ βλέπουμε μία από τις λίγες φορές τον Spider-Man να φεύγει από το street επίπεδο του και να απευθύνεται στον Doctor Strange που έχει αστρικές δυνάμεις. Ο Shade δε με ενθουσίασε σαν κακός, αλλά υπάρχει ένα 100% βουβό κεφάλαιο που είναι φανταστικό. Μέρος δεύτερο: Μέχρι Να Σβήσουν Τα Άστρα Όλως περιέργως η ιστορία του Shade κλείνει στις αρχές της δεύτερης ιστορίας με τον Peter να αποφασίζει πως θέλει να διεκδικήσει ξανά τη Mary Jane που κάνει καριέρα ηθοποιού ενώ βρίσκεται σε διάσταση μαζί του. Η θεία May έχει αναλάβει πλέον να τον υπερασπίζεται απέναντι στα έντυπα που τον λοιδορούν και ο Straczynski έχει εμβαθύνει πολύ στη σχέση τους αφού εκείνη τον πείθει να κάνει το μεγάλο βήμα και να τα βρει με την MJ. Αν και έχουμε δύο Doctor Octopus να μάχονται μεταξύ τους, το κεφάλαιο δίνει περισσότερη έμφαση στον Peter Parker παρά στον Spider-Man με τη Mary Jane να ενσαρκώνει το ρόλο της κοπέλας ενός υπερήρωα σε ταινία και να παίρνει γνώμες σχετικά με το πως είναι να είναι κάτι τέτοιο (που ήταν και εκείνη) στην πραγματικότητα. Πρέπει λοιπόν να ζυγίσει αν μπορεί να σηκώσει το βάρος πλέον ή όχι, αν και στο τέλος δε φτάνουμε σε κάποιο τελικό συμπέρασμα. Η εξαιρετική πένα του Straczynski Είναι κρίμα που ένας συγγραφέας σαν τον Straczynski δεν ασχολείται αποκλειστικά με κόμικ, αλλά βλέπεις το ταλέντο του είναι αρκετό ώστε να κάνει και δουλειές στην τηλεόραση ή σε άλλα projects με καλύτερες αποδοχές. Όπως και να ‘χει, οι διάλογοι του και η αφήγηση του έχουν ένα προσωπικό, υπέροχο στυλ και ακόμα και αυτή η διπλή ιστορία που δε με ενθουσίασε όσο άλλα έργα του είχε πολύ ωραίες πινελιές. Οι διάλογοι είναι έντονοι, η ιστορία του συγκινητική στα σημεία που θέλει, αστεία όταν έχει να κάνει με τον Spidey, πετυχαίνει ένα τέλειο κράμα ιδεών, επιρροών και εμβαθύνει υπέροχα στους χαρακτήρες που διαχειρίζεται. To σχέδιο του Spider-Manάκια Romita Jr. Μπορεί να το λέω για 288η φορά εδώ μέσα, αλλά δεν τρελαίνομαι για πρώιμο Romita Jr. Όμως ο Spider-Man είναι ο αγαπημένος του ήρωας και πάντα σε αυτόν κάνει τρομερή δουλειά. Μου άρεσε η στολή του καινούριου, εξελιγμένου Doctor Octopus, μου άρεσε το πως αποτύπωσε τον Shade και την περίεργη, αστρική στολή του Spider-Man, μπορεί κάποια λίγο πιο γενικά καρέ να μην ενθουσιάζουν, αλλά του πάνε γάντι οι χαρακτήρες, οι μάχες είναι καλοσχεδιασμένες και γενικότερα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η ιστορία. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Εάν σε κάποιον άρεσε ο πρώτος τόμος, τότε ας αγοράσει και αυτόν. Δεν είναι μία κλασική Spider-Man ιστορία, ούτε με την έννοια της τρελής ποιότητας, ούτε όμως σε όρους του πως ρέει η ιστορία και τι κακούς αντιμετωπίζει συνήθως, ενώ δίνει αρκετή έμφαση στην προσωπική ζωή του Peter Parker. Εν τέλει μου άρεσε αρκετά και σίγουρα θα ξεψαχνίσω το run των δύο δημιουργών για να δω τη συνέχεια της ιστορίας τόσο με την MJ όσο και με τον Ezekiel.

Criminal (2019-20) Μία ιδιαίτερα πρωτότυπη σειρά του Netflix από την άποψη ότι βγήκαν 4 σεζόν σε μία μέρα, τα Criminal: UK, Germany, France και Spain. Το κάθε ένα είχε 3 επεισόδια, με ηθοποιούς από τη χώρα του τίτλου και τη μητρική τους γλώσσα αντίστοιχα. Μόνο το UK έβγαλε δεύτερη σεζόν. Ουσιαστικά και τα τρία επεισόδια του κάθε κύκλου παρακολουθούν μία ομάδα αστυνομικών να ανακρίνουν έναν ύποπτο και να φτάνουν σε συμπεράσματα ή να τον οδηγούν σε αδιέξοδα. Πολύ δυνατά bottle episodes χωρίς εξωτερικά γυρίσματα, 100% προσήλωση στο σενάριο και τους διαλόγους. Το αγαπημένο μου προσωπικά ήταν το γερμανικό και ύστερα το αγγλικό, το γαλλικό και το ισπανικό. Έχει και καλά επεισόδια, έχει και μέτρια, αλλά γενικά θεωρώ ότι αξίζει. Blackadder (1983-1989) Πριν κανά δύο μήνες είδα στο Ertflix ότι ανέβηκε το Blackadder και έτσι μπήκε στη λίστα με τις ελάχιστες σειρές που έχω δει πάνω από δύο φορές. Για μένα ο καλύτερος ρόλος του Rowan Atkinson δεν είναι ο Mister Bean, αλλά ο Blackadder, τρομερά ολοκληρωμένες κωμικές ερμηνείες, απίστευτο φλεγματικό βρετανικό χιούμορ και αγγλικές προφορές με τονισμό στα σύμφωνα της κάθε λέξης που γίνονται όλο και πιο αστείες. Κάθε σεζόν εξετάζει τον Blackadder, έναν αυλικό ή υπηρέτη της εξουσίας που θέλει να πάρει τη θέση του εκάστοτε βασιλιά ή ανώτερου, σε μια διαφορετική εποχή της αγγλικής ιστορίας. Επίσης εκτός του Blackadder και του υποτακτικού του Baldrick, έχουμε πολλούς ηθοποιούς όπως ο Stephen Fry και ο Hugh Laurie που ενσαρκώνουν διαφορετικούς χαρακτήρες σε κάθε σεζόν. Στην πρώτη σεζόν είμαστε στο Μεσαίωνα το 1400 και είναι η μόνη που ο Blackadder είναι χαζούλης και ο Baldrick έξυπνος. Από εκεί και μετά ο Baldrick είναι πάντα ο χαζούλης του διδύμου και ο Blackadder ο πανούργος και εύστροφος δολοπλόκος. Η δεύτερη σεζόν γυρίζεται την εποχή της Ελισάβετ της Πρώτης το 1500, η τρίτη την εποχή του Πρίγκηπα Γεώργιου του Τρίτου στα τέλη του 18ου-αρχές 19ου αιώνα και η τέταρτη στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι δύο τελευταίες είναι σίγουρα και οι κορυφαίες μιας υπέροχης και πανέξυπνης σειράς. The Night Of (2016) Έχω βάλει διάφορες μίνι σειρές να τις ξεπετάξω τώρα που είναι καλοκαίρι και το The Night Of είναι μία εξ αυτών. Η υπόθεση αφορά τον Naz, έναν Πακιστανό που ζει με την οικογένεια του στη Νέα Υόρκη. Ένα βράδυ παίρνει το ταξί του πατέρα του για να πάει σε ένα πάρτυ, αλλά εν τέλει παίρνει μία κοπέλα σαν επιβάτισσα με την οποία πάνε σπίτι της και κάνουν σεξ, ενώ πιο πριν έχουν κάνει ναρκωτικά. Ο Naz ξυπνάει και βρίσκει την κοπέλα δολοφονημένη με πολλές μαχαιριές και γρήγορα φεύγει από το σπίτι, ωστόσο συλλαμβάνεται. Η ιστορία αφορά τη φυλάκιση του Naz και πως αλλάζει στη φυλακή, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί τους δικηγόρους και την υπερασπιστική τους γραμμή προκειμένου να αποδείξουν πως είναι αθώος. Βάσει σχολίων πρέπει να πω ότι περίμενα κάτι καλύτερο, έχει όμως εξαιρετικό Riz Ahmed και φοβερό Michael K. Williams σε ένα ρόλο που μου θύμισε τον Omar Little που ενσάρκωνε ο ίδιος στο The Wire. Tinker Tailor Soldier Spy (2011) Με μία ταινία κλείνω και μιλάω για το Tinker Tailor Soldier Spy. Δεν ξέρω γιατί δεν το είχα δει, αλλά έκανα βλακεία. Βρετανικό, κατασκοπικό, διαδραματίζεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου με τρομερούς ηθοποιούς στο καστ! Gary Oldman, Benedict Cumberbatch, Colin Firth, Stephen Graham, Tom Hardy, Ciarán Hinds, John Hurt, Toby Jones, Mark Strong όλοι τρομεροί ηθοποιοί και σε τρομερούς ρόλους. Η υπόθεση αφορά τη δολοφονία ενός πράκτορα της MI6, ο οποίος βρισκόταν σε αποστολή για να μάθει το όνομα ενός τοπ στελέχους της ηγεσίας, το οποίο είναι κατάσκοπος των Σοβιετικών. Νέες πληροφορίες όμως σχετικά με το ζήτημα εμφανίζονται ένα χρόνο μετά όπως και νέοι μάρτυρες γι' αυτό και ο βοηθός του πρώην αρχηγού της Υπηρεσίας αρχίζει και ερευνά ξανά την υπόθεση με μάρτυρες και αποστολές καθώς υποψιάζεται πως όντως υπάρχει πράκτορας και βρίσκεται μέσα στην ομάδα που ηγείται πλέον της Υπηρεσίας. Πολύ ενδιαφέρον, ωραίο σενάριο και δυνατές ερμηνείες, ένα έξυπνο κατασκοπικό θρίλερ από αυτά που δεν πολυβγαίνουν πλέον.

Είναι εκτός προδιαγραφών στα 1100 το ύψος φίλε μου Αν μπορείς ανέβασε τα στο ίδιο ποστ με ύψος πάνω από 2000 pixels για να μπορέσουν να ανέβουν

Σπάνια έρχονται Τετάρτη. Συνήθως Πέμπτη πρωί πάνε στα πρακτορεία Τύπου και Παρασκευή διανέμονται σε όλη την Ελλάδα. Τετάρτη πρωί πρέπει να έχω βρει έναν τόμο, Τετάρτη απόγευμα να έχω βρει μαξ 2-3 τόμους (@Mandrake λόγω προσωπικού αρχείου ίσως μπορεί να μας δώσει ακριβή αριθμό τόμων που έχουμε βρει Τετάρτη είτε εγώ είτε ο @Indian), Πέμπτη πρωί τον βρίσκω πάντα εκτός από μία φορά. Οπότε σε γενικές γραμμές το σκανάρισμα πρέπει να το περιμένετε Πέμπτες

To τεύχος 49 βρέθηκε και το εξώφυλλο με το οπισθόφυλλο ανέβηκαν στη βάση μας! Επόμενο τεύχος όπως ανέφερε και ο @hudson το Fantastic Four: The End όπως ήταν προγραμματισμένο.

Μιας και διάβασα κάποια θετικά σχόλια σχετικά με αυτή τη νέα σειρά ιστοριών που ξεκίνησε το Μίκυ Μάους με τον Σκρουτζ. Η κεντρική λοιπόν ξεκινάει με τον αγαπημένο μας τσιγκούνη να προσπαθεί να βρει το μυθικό θησαυρό Ελ Ντοράντο βασισμένος στην ιστορία ενός παλιότερου θαλασσοπόρου. Περνάει πολλές περιπέτειες, το τέλος είναι διασκεδαστικό, ενώ το σχέδιο πολύ όμορφο με έμφαση στα εξωτικά τοπία. Δεν ενθουσιάστηκα όμως συνολικά. Η δεύτερη ιστορία είναι μία κλασική περιπέτεια του Ινδιάνα Γκούφυ, πάρα πολύ έξυπνη και διασκεδαστική με αλλεπάλληλες προδοσίες και ανατροπές όπως πρέπει να έχει μία καλή περιπέτεια του αγαπημένου αρχαιολόγου. Κατ’ όπιν έχουμε τρεις μικρές ιστοριούλες, μία πολύ διδακτική για τα μικρά παιδιά σχετικά με τον Ντόναλντ που θέλει να μην τον ενοχλεί ο Φέθρυ, αλλά του γυρίζει μπούμερανγκ, καθώς και ένα από τα Μίνι Μυστήρια των Ο ‘Χαρα, Ροκ, Χειροπαίδαρου και μία Περιπέτεια Αστραπή του Ινδιάνα. Ειδικά η πρώτη μου άρεσε και ας ήταν μικρή σε έκταση. Κλείνουμε όπως πάντα με Young Donald Duck και τώρα απομακρυνόμαστε από το σχολείο και πολλούς χαρακτήρες αφού έχουμε Ντόναλντ και Μίκυ σε διακοπές στο σπίτι της θείας του δεύτερου. Αγνές περιπέτειες που θυμίζουν αγαπημένα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων με μπάνια και φίλους, ένα πολύ όμορφο κλείσιμο. Χωρίς να δηλώνω ενθουσιασμένος, αλλά ούτε απογοητευμένος με την κεντρική και με το υπόλοιπο τεύχος να κινείται σε καλά επίπεδα παρά τις πολλές ιστορίες, το 369ο τεύχος του Μίκυ Μάους είναι ένα ωραίο ανάγνωσμα.

Πρώτο τρέιλερ της τρίτης σεζόν που έρχεται επιτέλους τον Αύγουστο στις οθόνες μας. Φαίνεται πολύ καλό, με αρκετά καλύτερο μπάτζετ και θα εξερευνήσει ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες και το lore του Batman και των Titans.

Μιας και έχω αρκετό καιρό να πιάσω μία ξένη έκδοση για παρουσίαση, είπα σήμερα να μιλήσω για ένα κόμικ-σφηνάκι που διαβάζεται ευχάριστα. Ο λόγος για το The Punisher Kills the Marvel Universe των Garth Ennis και Doug Braithwaite. Πρόκειται για ένα κόμικ του 1995 και το σενάριο υπογράφει ο πολύ γνωστός για τις ιστορίες του Τιμωρού, Garth Ennis σε μία περίοδο ωστόσο που δεν είχε γράψει ακόμα την Επιστροφή του (που είδαμε και στη Συλλογή της Marvel) και δεν είχε ξεκινήσει το run του. Πλοκή - Μία καινούρια Earth Η ιδέα του να φέρνεις έναν ήρωα αντιμέτωπο με όλους τους άλλους ήρωες και κακούς και μάλιστα να τους σκοτώνει όλους είναι πολύ δύσκολη να συμβεί στο main continuity. Βασικά δε συμβαίνει ποτέ, γι' αυτό το λόγο τόσο αυτή η ιστορία όσο και το Deadpool Kills the Marvel Universe που βγήκε την προηγούμενη δεκαετία, διαδραματίζονται σε μία τελείως άλλη Earth με διαφορετικό continuity. Βρισκόμαστε λοιπόν στην Earth-95126 και ο Frank Castle είναι πρώην πεζοναύτης και νυν αστυνομικός στη Νέα Υόρκη όπου ζει με την οικογένεια του. Δυστυχώς όμως η γυναίκα του και τα παιδιά του σκοτώνονται σε μία σύγκρουση των Avengers, των X-Men και κάποιων εξωγήινων φυλών και ο Castle που τρέχει στο σημείο μαθαίνει τα νέα, ενώ οι ήρωες δεν παίρνουν την ευθύνη. Ο Cyclops προσπαθεί να απολογηθεί, αλλά ο Frank τον πυροβολεί όπως και τον Hawkeye, τη Jubilee και την Kitty Pryde. Καταδικάζεται σε φυλάκιση και δικηγόρος του είναι ο Matt Murdock που σε παιδική ηλικία τον έχει σώσει ο Frank από παιδιά που του έκαναν bullying. Καθώς μεταβαίνει στη φυλακή, ο Castle οδηγείται σε μία έπαυλη και μαθαίνει πως ένας περίεργος κύριος με κατεστραμμένο πρόσωπο ονόματι Kesselring τον βοήθησε με την απόδραση. Μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, μόνιμα τραυματίες και με κατεστραμμένα πρόσωπα του εξηγούν ότι έχουν πέσει θύματα των συγκρούσεων ηρώων και κακών στο παρελθόν και θεωρούν πως ο ίδιος σαν πεζοναύτης μπορεί να τους βοηθήσει με το σχέδιο τους. Το σχέδιο είναι απλό. Εκείνοι βάζουν πολλά χρήματα και εξοπλισμό. Και ο Frank πολύ απλά σκοτώνει όλους τους ήρωες και κακούς της Γης. Έτσι λοιπόν ο Frank θα γίνει ο Punisher και με τη βοήθεια του Microchip (που από πολλές απόψεις μου θυμίζει Lester στο GTA V) θα βρουν με ποιο τρόπο και με ποια τεχνολογικά μέσα θα τους σκοτώσουν όλους. Έτσι με την ωμή του δύναμη, τα έξυπνα σχέδια και τον πλούσιο εξοπλισμό, ο Τιμωρός ξεκινάει τις δολοφονίες όλων όσων θεωρεί ότι φταίνε για το θάνατο της οικογένειας του καθώς και της ομάδας ανθρώπων του Kesselring για να φτάσει σε τραγικά συμπεράσματα. Το σχέδιο Σχεδιαστής δεν είναι ο συχνός συνεργάτης του Ennis, Steve Dillon (σχεδιάζει κάποια από τα εξώφυλλα των ανατυπώσεων), αλλά ο Doug Braithwaite και αν τον θυμάστε από κάπου είναι από το Justice του Alex Ross των εκδόσεων Οξύ. Ο Βρετανός είναι εξαιρετικός σχεδιαστής και εδώ τα μολύβια του είναι ξανά δυναμικά, τα πρόσωπα είναι πολύ εκφραστικά και αληθοφανή και το σχέδιο του πλούσιο, ενώ έχει τις κλασικές λεπτές γραμμές χωρίς πολύ μελάνι, κάτι που έχω συνηθίσει στα 90s κόμικ μου. Επίσης το lettering είναι κλασικό και απλό και δε διαφοροποιείται ανάλογα με το αν μιλάει συγκεκριμένος χαρακτήρας. Παρά τον απαισιόδοξο τόνο, η χρωματική παλέτα είναι πλούσια και τα χρώματα φωτεινά. Τελικός απολογισμός Το βρήκα σε λίγο κακή ποιότητα και ίσως δε μπορώ να το κρίνω 100%. Από εκεί και πέρα είναι κομικάκι με το ζόρι 50 σελίδων, το οποίο διαβάζεις καθαρά για να δεις μία ιστορία από μία διαφορετική Earth, προσωπικά αυτές οι Elseworlds ιστορίες με κερδίζουν αν έχουν πρωτότυπη ιδέα. Το σενάριο του Ennis είναι κλασικά πολύ ωραίο και το σχέδιο ικανοποιητικότατο, άρα αν θες να διαβάσεις μία ακόμα Punisher ιστορία, why not;

Υπέροχη διαφήμιση για το ολοκαίνουριο Non-Stop Comics με έμφαση στο Kill or be Killed. Κυκλοφορεί 3 Αυγούστου, αλλά λογικά θα μπορούμε να το βρούμε νωρίτερα σε διάφορα σημεία, ενώ ήδη κάποιοι το έχουν στα χέρια τους από πρόσφατο φεστιβάλ. Περιμένω πως και πως να έρθει.

Τι θα δούμε στον τόμο 49: Marvel Origins Δεκαετία του 1960 (χωρίς spoilers φυσικά) Γενικά για τον τόμο Αρχικά σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια στο Spider-Manοαφιέρωμα πριν δύο εβδομάδες. Μιας και έρχεται η ώρα ενός τόμου για τον οποίο διακρίνουμε αρκετό ενθουσιασμό, είπα να πούμε και πέντε λόγια για αυτόν. Το Marvel Origins: The 60s δεν είναι σε καμία περίπτωση μία κανονική ιστορία, αλλά μία συγκεντρωτική έκδοση που φτιάχτηκε καθαρά και μόνο για τη συλλογή. Συμμετέχουν ονόματα-ορόσημα για εκείνη τη δεκαετία και πιο συγκεκριμένα έχουμε Stan Lee, Jack Kirby, Steve Ditko, Larry Lieber και Don Heck. Αυτός ο τόμος λοιπόν εμπεριέχει όλα τα τεύχη με τις πρώτες εμφανίσεις πολύ γνωστών και βασικών ηρώων ή ομάδων του σύμπαντος της Marvel με τεύχη της δεκαετίας του 60. Ποιων ηρώων θα δούμε το origin και ποια τεύχη ακριβώς Σας παραθέτω αναλυτικά τεύχη και δημιουργούς, καθώς και ποιος ήρωας είναι ο πρωτοεμφανιζόμενος. 1. Amazing Fantasy #15. Η πρώτη εμφάνιση του Spider-Man το 1962 σε σενάριο Stan Lee, μολύβια και μελάνια Steve Ditko, χρώμα Stan Goldberg και lettering του Art Simek. Ένα εξαιρετικά ιστορικό τεύχος. 2. X-Men #1. Φαντάζομαι είναι το πρώτο Uncanny X-Men του 1963 με τους X-Men να πολεμούν τον Magneto. Ξανά σενάριο Stan Lee, μολύβια Jack Kirby, μελάνια Paul Reinman και lettering Sam Rosen. 3. Fantastic Four #1. Together for the first time in one mighty magazine αναγράφεται στο εξώφυλλο, ένα τεύχος του 1961 σε σενάριο Stan Lee, μολύβια Jack Kirby και lettering Art Simek. 4. Hulk #1. Έχουμε διαβάσει λίγα πράγματα για το origin του Hulk σε παλιά τεύχη, ώρα να τον δούμε γκρίζο να ξεκινάει την πορεία του σε ένα τεύχος του 1962. Δημιουργική ομάδα ο Stan Lee στο σενάριο, σχέδιο Jack Kirby, μελάνια Paul Reinman και lettering Art Simek. 5. Daredevil #1. Η πρώτη εμφάνιση του Ανθρώπου Χωρίς Φόβο το 1964 με Stan Lee στο σενάριο, Bill Everett στο σχέδιο και τα μελάνια μαζί με Steve Ditko, Sol Brodsky και lettering Sam Rosen. 6. Avengers #1. Για πρώτη φορά οι Earth's Mightiest Heroes μαζεύονται όλοι μαζί το 1963 σε ένα φοβερό εγχείρημα. Όπως πάντα Stan Lee στο σενάριο, Jack Kirby στο σχέδιο, μελάνια από τον Dick Ayers και lettering Sam Rosen. 7. Avengers #4. Να λοιπόν που ένα τεύχος των Avengers το 1964 είδε την εμφάνιση ενός μεγάλου ήρωα. Κι αυτός είναι ο Captain America. Η δημιουργική ομάδα παραμένει ίδια, απλώς τα μελάνια είναι του George Roussos και το lettering του Art Simek. 8. Tales of Suspense #39. Ξανά 1963 και εφτά χρόνια πριν βγει το ομώνυμο έπος των Black Sabbath, κυκλοφορεί ένα τεύχος που θα έχει την πρώτη εμφάνιση του Iron Man στον κόσμο των κόμικ. Δημιουργική ομάδα με Larry Lieber, Stan Lee σεναριογράφους, Don Heck σχεδιαστή καθώς και στα μελάνια, Stan Goldberg στο χρωματισμό και letterer τον συνήθη ύποπτο Art Simek. 9. Tales to Astonish #27. Η πρώτη εμφάνιση του Hank Pym και το origin story του Ant Man το μακρινό 1962. Ο Stan Lee με τον Larry Lieber συνυπογράφουν το σενάριο σε σχέδιο του Jack Kirby, μελάνια του Dick Ayers και lettering του Art Simek. 10. Tales to Astonish #44. Και κάπου εδώ ο Ant Man γνωρίζει τη γυναίκα που θα πολεμήσει μαζί της και θα τον συντροφεύσει και στη ζωή. Για ακόμα μία φορά σενάριο του Stan Lee μαζί με τον H.E. Huntley, σχέδιο του Jack Kirby, μελάνια του Don Heck και lettering του Art Simek. Τι αναμένουμε Παρά τα 10 τεύχη, στις αναζητήσεις μου βρήκα μόνο ότι ο τόμος θα έχει κάπου στις 160 σελίδες. Αυτό οφείλεται λογικά στο ότι πολυθεματικοί τίτλοι όπως τα Tales και το Amazing Fantasy δε θα συμπεριληφθούν ολόκληροι παρά μόνο οι ολιγοσέλιδες ιστορίες που παρουσιάζουν το origin του ήρωα. Σίγουρα λοιπόν θα απολαύσουμε παλιού τύπου σχέδιο και χαρακτήρες εντελώς διαφορετικούς από τις σύγχρονες εκδοχές τους σε έναν τόμο που θα μας ταξιδέψει σχεδόν 60 χρόνια πίσω!

Για μένα είναι Κόκκινος Δράκος. Το Ξύπνημα είναι απλώς origin story που δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στα υπόλοιπα. Ο Κόκκινος Δράκος είναι και φοβερό βιβλίο και η ουσιαστική αρχή του ήρωα

Άλλο ένα υπέροχο εξώφυλλο και ευτυχώς επιστρέφουμε στο παλιό, καλό φορμάτ των τεσσάρων μεσαίων προς μεγάλων ιστοριών που βοηθάνε πολύ το περιοδικό. Η κεντρική για το εικοστό εκατομμύριο του Σκρουτζ είναι ίσως η αγαπημένη μου από τις κεντρικές που αφορούσαν τα εκατομμύρια 16 έως 20. Ο λόγος πως ουσιαστικά ο Σκρουτζ καλεί φίλους και εχθρούς σε μία θεατρική σκηνή αναλύει πως ποτέ δε συμπλήρωσε τα 20 εκατομμύρια, καθώς έκανε διαλέξεις προς 10 δολάρια ανά άτομο, αλλά ένας αποδείχθηκε τζαμπατζής και δεν πλήρωσε, οπότε ο Σκρουτζ έφτασε 10 δολάρια πριν τη συμπλήρωση του στρογγυλοποιημένου ποσού. Έχει πάρα πολύ καλή αφήγηση και ροή, το σχέδιο είναι πολύ καλύτερο από την προηγούμενη και κλείνει εξαιρετικά με ένα όμορφο τελευταίο καρέ. Δεύτερη ιστορία με τον Μίκυ και το Γκούφυ να ανακαλύπτουν ότι φορώντας ένα ζευγάρι περίεργα γυαλιά που βρήκαν μπορούν να δουν ότι πολλοί άνθρωποι είναι στην πραγματικότητα εξωγήινοι που τους φέρονται όμως φιλικά. Έχει μυστήριο, έχει κι αυτή ωραίο σχέδιο και κλείνει με ένα πολύ όμορφο μήνυμα που αξίζει να διαβάσετε. Περνάμε στην τρίτη ιστορία όπου ο Ντόναλντ πρέπει να προσέχει το κατοικίδιο του πιο διάσημου ηθοποιού της Λιμνούπολης για να μη χαλάσει η συμφωνία του με τον Σκρουτζ και κρατιέται να μην το πει στη Νταίζυ που τον λατρεύει. Όπως καταλαβαίνετε, μπαίνει και ο Φέθρυ στο όλο πλάνο και γίνεται χαμούλης. Στην αρχή το σχέδιο δε μου άρεσε, μου θύμισε λίγο δανέζικες ή ιστορίες τύπου Ντόναλντ, αλλά τελικά είναι αξιοπρεπέστατη και την είχα κρίνει λάθος. Πανέξυπνα είναι τα μονοσέλιδα με αστείες περιπετειούλες του Μαύρου Πητ. Κλείνουμε με Young Donald Duck, σίγουρα μία ιστορία που δε διεκδικεί δάφνες ποιότητος, αλλά έχει χιούμορ και περνάει στους πιο πιτσιρικάδες ωραία μηνύματα. Συνοπτικά συμφωνώ με τον φίλο μου τον @Μενίγ Πουαγώ, επιστροφή σε ένα εξαιρετικό φορμάτ για το Μίκυ Μάους, καλές επιλογές ιστοριών, ένα τεύχος που κυλάει όμορφα.