nikolas12

Το πολιτικό κομμάτι το αφήνω στην άκρη, έχω δώσει εδώ μέσα στους χρήστες που θέλω τα credits σε όσα συμφωνώ. Η γνώμη μου όσον αφορά το έργο του από τα Επικίνδυνα Νερά και μετά είναι ότι καθαρά από άποψη χιούμορ, ο Αρκάς έφυγε από τα πανέξυπνα αστεία του που οριακά σε κάνουν να απορείς πως τα έχτισε και τα σκέφτηκε και πέρασε σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο με μέτρια λογοπαίγνια ή βιτριολικά αστεία τα οποία όμως δεν ήταν εύστοχα. Το κάθε αστείο κρίνεται από την ευστοχία του και προσωπικά δε βάζω φραγμό στο αν θα γελάσω με ένα αστείο για κάποιον που ανήκει σε άλλη φυλή, άλλο φύλο, άλλο ύψος ή έχει παραπανίσια κιλά αρκεί να το θεωρώ σωστά δομημένο, πετυχημένο και όχι επιφανειακό. Είναι λεπτή αυτή η γραμμή και εκείνη την εποχή (σε συνδυασμό με το πολιτικό σκέλος) τα έριξαν όλα στην πολιτική ορθότητα για να δικαιολογήσουν τη γενικότερη μετριότητα. Οι περισσότερες σειρές δεν είχαν πλέον τη σπιρτάδα, ακόμα και οι μήνες που είχαν μερικά καλά αστεία, κατέληγαν κουραστικοί. Για μένα στη Σίσυ και το Θανασάκη όλη αυτή η ρηχότητα του χιούμορ κορυφώθηκε με το να κάνουμε αστεία για το πθευδιθμα και την κακή Θίθυ που πραγματικά σταμάτησα να ασχολούμαι. Όπως προείπα, δεν έχω διαβάσει όλο τον Ιεροεξεταστή, αλλά βρήκα λίγο από το χιούμορ και τις μακάβριες θεματικές της Ζωής Μετά, οπότε ίσως το παρακολουθήσω περισσότερο μελλοντικά.

Δεν ακολουθώ πλέον οτιδήποτε κάνει ο Αρκάς, είτε σε επίπεδο σχολίου, είτε σε επίπεδο κόμικ σειρών αφού το τελευταίο κόμικ που πραγματικά λάτρεψα όσο τα παλιότερα ήταν το Λέτε Ψέματα στα Τεστ και από εκεί και μετά το χάος. Ωστόσο τις προάλλες ήμουν στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη στην Ακαδημίας και αυτό το τομάκι υπήρχε παντού. Μου θύμισε λίγο τη Ζωή Μετά στο εξώφυλλο και ειδικά τα στριπάκια στην Κόλαση τα οποία λατρεύω οπότε είπα να το ξεφυλλίσω και να διαβάσω μερικά και κάποια εξ αυτών με έκαναν να νομίζω ότι μάλλον ήταν μια παλιά σειρά του Αρκά που βγήκε τώρα, καθώς το χιούμορ είναι σίγουρα πιο έξυπνο σε σχέση με πρόσφατες δουλειές του και όντως μου θύμισε σε αρκετές στιγμές τη Ζωή Μετά από άποψη σχεδίου. Ίσως ψάξω λίγο περισσότερα στριπς στη σελίδα για να δω αν όντως ήταν τόσο καλό όσο το βρήκα ή αν απλά έτυχε να πέσω εγώ σε μερικά καλά

Το σχέδιο φαίνεται πολύ όμορφο και η noir αισθητική είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ στα κόμικς. Ελπίζω να είναι μια πραγματικά καλή προσπάθεια.

Το αγόρασα όταν βγήκε και το διάβασα με πολλή προσοχή γνωρίζοντας ότι ο Soloup κάνει εκτενή έρευνα για τη δουλειά του και θα προσπαθούσε να αποδώσει τέλεια το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη. Αν και δεν το έχω διαβάσει, καταλαβαίνω από το σχόλιο του @ Lelis πως προφανώς το κατάφερε. Ο Soloup είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης και από τη Βιβλιογραφία φάνηκε πόσο έψαξε για τον Ζορμπά. Ο τρόπος που χωρίζει το έργο σε κεφάλαια, αλλά και ο χρωματικός διαχωρισμός που κάνει δίνοντας έμφαση άλλοτε στο μπλε και άλλοτε στο κόκκινο/πορτοκαλί, η ανάπτυξη της ιστορίας και το πόσο ενδιαφέροντα κάνει τον πρωταγωνιστή, αλλά και τον αφηγητή μας, δείχνουν και την ποιότητα του έργου. Ο δημιουργός παίρνει τον χρόνο του στην ανάπτυξη και φτιάχνει λίγα καρέ ανά σελίδα χωρίς πολλή λεπτομέρεια, αλλά με κείμενο αρκετό για να προχωρήσει την ιστορία στο σημείο που θέλει. Παράλληλα εξετάζει και τη σημερινή δημοφιλια του Ζορμπά μέσα από την ταινία του Κακογιάννη και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και πως το έχουν στο μυαλό τους οι πιο σύγχρονοι Έλληνες, την ίδια ώρα που ο ίδιος ως δημιουργός προσπαθεί να κάνει μία διαφορετική απόδοση. Μια απόδοση που φέρνει στο προσκήνιο τη φιλία του Ζορμπά με τον αφηγητή, τη σχέση του με την Μαντάμ Ορτάνς, τη ζωή του πριν τα γεγονότα του κόμικ και φυσικά τις περιπέτειες του στην Κρήτη. Συνολικά ένα προσεγμένο και καλοδουλεμένο graphic novel και θεωρώ πως η Διόπτρα δύσκολα θα έβρισκε κάποιον καταλληλότερο από τον Soloup για να το δημιουργήσει!

Το είδα και εγώ σερί πριν λίγες μέρες. Επικεντρώνεται κυρίως σε δύο χαρακτήρες, στη Morgan Elsbeth και τη Barriss Offee δείχνοντας μας διάφορα γεγονότα από τη ζωή τους και τη σχέση τους με την αυτοκρατορία. Το πρώτο μισό ήταν γενικά λίγο αδιάφορο, ενώ το δεύτερο μισό ήταν πολύ ποιοτικό. Αρκετά κατώτερο του Tales of the Jedi που είχε επικεντρωθεί σε διαφορετικούς χαρακτήρες με μικρά επεισόδια που έδειχναν ψήγματα του μελλοντικού τους εαυτού. Πάντως τα Tales ως ιδέα είναι πραγματικά πολύ καλή και το animation είναι όμορφο.

Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους. Φυσικά χρόνια πολλά και στους Γιώργηδες που γιορτάζουν καθώς και σε όσους έχετε κάποιον Γιώργο στην οικογένεια σας! Από εδώ μέσα θυμάμαι σίγουρα τους @ Valtasar και @ hudson και είμαι σίγουρος ότι θα προσθέσετε κι άλλους!

Επιστροφή μετά από κάμποσο καιρό και μάζεψα κάμποσα πράγματα που είδα τέλη Ιανουάριο και Φεβρουάριο για τα οποία δεν έγραψα, οπότε ας πω δύο λόγια. Beckham: Ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων στο Netflix σχετικά με την καριέρα του David Beckham μέσα από τα μάτια του ίδιου, της οικογένειάς του και των συμπαικτών του. Must για ποδοσφαιρόφιλους και μη και πολύ καλοφτιαγμένο. How to Become A Mob Boss: Επιστροφή για τη σειρά How to Become με τη φωνάρα του Peter Dinklage να αφηγείται λεπτομέρειες από τη ζωή και τη δράση διαβόητων μαφιόζων συστήνοντας στον θεατή πως μπορεί να το κάνει και ο ίδιος χωρίς να κάνει τα λάθη τους. American Nightmare: Ένα ακόμα true crime στο Netflix αρκετά περίεργο αφού αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που απήχθη και πως η αστυνομία υποψιάστηκε τον σύζυγό της, αλλά και τα όσα δύσκολα πέρασε αυτό το ζευγάρι κοινωνικά μέχρι να αποδειχθεί η αλήθεια. Sunderland Til I Die Season 3: Τρίτη και τελευταία σεζόν για το αγαπημένο αθλητικό ντοκιμαντέρ για τη Sunderland, μια σεζόν που δεν είχε πόνο και δυσκολίες όπως οι άλλες, αλλά προβιβασμό στην Championship και πολλή συγκίνηση, ειδικά στο τέλος. Wonka: Πρόσφατη ταινία που έκανε το χαμούλη της, προσωπικά αν και χαλιέμαι με παραμυθοταινίες, πέρασα φανταστικά και τα τραγούδια της μου άρεσαν πολύ στο αυτί. True Detective Night Country: Τέταρτη και μακράν χειρότερη σεζόν για το True Detective που επιστρέφει με ένα concept λίγο πιο κοντά στο υπερφυσικό, το οποίο δεν με ικανοποίησε ενώ και η ιστορία συνολικά ήταν πολύ μέτρια και οι χαρακτήρες τίποτα το ιδιαίτερο. Formula 1 Drive to Survive Season 6: Από μια αδιάφορη χρονιά για τη Formula κατάφεραν να βγάλουν content, αλλά η επόμενη σεζόν αναμένεται καυτή. Brawn: The Impossible Formula 1 Story: Το είχα καιρό στη λίστα και μιας και είδα το Drive to Survive, το έβαλα καπάκι. Αφηγείται την απίστευτη ιστορία της Brawn, της ομάδας που αποκόπηκε από τη Honda και διαγωνίστηκε στο πρωτάθλημα του 2009 κερδίζοντας το πιο απροσδόκητο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Φανταστική παραγωγή και με φοβερό Keanu Reeves να κάνει τις συνεντεύξεις των συντελεστών.

Ένα αφιέρωμα στο Epifany Comics: Οι Σειρές Κόμικ Μέρος Πρώτο Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω ένα συνολικό αφιέρωμα στο Epifany Comics μιας και έχουν περάσει αρκετοί μήνες από το τελευταίο τεύχος. Πριν έρθει το 11ο τεύχος, θα ήθελα σε αυτό το αφιέρωμα θα ήθελα να μιλήσω για τις σειρές κόμικς, τα κείμενα, τα strips καθώς και συνολικά την αποστολή του περιοδικού. Μοίρασα τα 10 τεύχη με κελάκια στο excel ανά κείμενο/σειρά/strip και διάβαζα σαν παζλ. Φρόντιζα κάθε ιστορία να την τελειώνω και να κρατάω σχόλια πηγαίνοντας στην επόμενη. Σε αυτό το πρώτο μέρος του αφιερώματος λοιπόν, θα μιλήσω για μερικές από τις σειρές του περιοδικού και τι μου άρεσε στην κάθε μία. He-Punk: Ιδιαίτερα φιλόδοξη σειρά που συνδυάζει το ροκ με σουρεαλιστικά και horror στοιχεία. Έχει αρκετές αναφορές σε άλλα κόμικς και το σχέδιο είναι φανταστικό και κυρίως πλούσιο σε χρώματα. Νομίζω ότι σταμάτησε κάπως απότομα και θα ήθελα να δω κάτι μεγαλύτερο με τον He-Punk πρωταγωνιστή. Blood Cracker: Μια πολύ περίεργη σειρά διαφορετικών ιστοριών την αφήγηση των οποίων βλέπουμε μέσα από τα μάτια του ομώνυμου χαρακτήρα. Το κόμικ αυτό παρουσιάζει τρομερή ποικιλομορφία ανάμεσα στα είδη κόμικ στα οποία πατάει, ενώ σχεδιαστικά θυμίζει πολύ τη γαλλική σχολή και αρκετά κάποια graphic novels του Kanellos Cob. Οι Ψίθυροι του Άδη: Ένα τρομερό concept που καθ’ όλη τη διάρκεια του εξελίσσεται, οι Ψίθυροι του Άδη είναι ένα 100% horror κόμικ με ανατριχιαστική λεπτομέρεια στο σχέδιο και την ανατομία των σωμάτων, αλλά και τρόμο να αποπνέεται σε κάθε σελίδα του. Πραγματικά εθίστηκα στο να διαβάζω τους διαφορετικούς και περίεργους χαρακτήρες του και να ζω τον τρόμο μέσα από τα μάτια τους. Old Man Time: Με anime αισθητική και πολύ περίεργο σενάριο, το Old Man Time ξεκινάει κάπως παράξενα αλλά σιγά σιγά μετεξελίσσεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που εξελίσσεται με κάθε τεύχος του. Lucy Bloom: Μια αρκετά διαφορετική σειρά για τον Βασίλη Γκογκτζιλά, παραμένει στο horror στοιχείο, αλλά το σχέδιο του τείνει πιο πολύ σε αφαιρετική ζωγραφική, αν και το σενάριο είναι πολύ δυνατό. Στρατιώτης Κέιν: Από τα πιο ενδιαφέροντα concepts, η επιστροφή του Στρατιώτη Κέιν μόνο ωραία μπορούσε να αποδειχτεί. Το τοπίο είναι πλέον πιο δυστοπικό, αφού βλέπουμε κανονικότατα μια Ευρώπη υποταγμένη σε έναν δικτάτορα, αλλά και τον Κέιν να γίνεται εκμεταλλεύσιμος ως φιγούρα, την ίδια ώρα που ο αληθινός Κέιν θα συμμαχήσει τελικά με τους επαναστάτες που κάποτε σκότωνε. Πολύ ενδιαφέρον επίσης το backstory του Στρατιώτη. Από τις πολύ αγαπημένες μου σειρές. Johnny Rocket: Ένα κόμικ που συνδυάζει τo sci-fi είδος και τις περιπέτειες του ομώνυμου πρωταγωνιστή με λίγα στοιχεία τρόμου που προφανώς αρέσουν πολύ στον Βασίλη Γκογκτζιλά. Το σχέδιο είναι πολύ ζωντανό και λιγότερο αφαιρετικό σε σχέση με τη Lucy Bloom και ο δημιουργός επικεντρώνεται σε αυτό. Το Σπίρτο: Το love letter του Βασίλη Χειλά στους X-Men από μία άποψη, αλλά με ένα ωραίο twist μιας διαφορετικής οργάνωσης, όπου οι προικισμένοι χρησιμοποιούνται για λιγότερο νόμιμους σκοπούς. Ωραία ιστορία και σε σύντομα parts, αλλά στο σχέδιο παρατήρησα πολλά σκαμπανεβάσματα και διαφορετική απόδοση σε κάθε τεύχος. Συνολικά οι σειρές που παρουσιάστηκαν μου άρεσαν πάρα πολύ. Βρίθουν πρωτοτυπίας, είναι έξυπνες, άνω των 18 (ξέρουν το κοινό τους), αθυρόστομες και κυρίως αληθινές. Νιώθω ότι το Epifany με σέβεται ως έναν μέσο κόμικ αναγνώστη και αυτό το λέω για τη συνολική του εικόνα και παρουσίαση. Θα αναλύσω περισσότερα πράγματα το επόμενο μέρος του αφιερώματος.

Volume 1: One Weird Trick Ξεκίνησα μετά από καιρό που το είχα στο ράφι το Sex Criminals και η αλήθεια είναι ότι από τις πρώτες σελίδες μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον. Η υπόθεση είναι αρκετά σουρεαλιστική αφού ξεκινάει την αφήγηση μια κοπέλα, η Suzie η οποία ανακαλύπτει ότι παγώνει ο χρόνος γύρω της και όλοι οι άνθρωποι όταν έρχεται σε οργασμό. Η Suzie γνωρίζει τον Jon που παθαίνει ακριβώς το ίδιο και αποφασίζουν μαζί να κάνουν μια παράνομη πράξη και να ληστέψουν την τράπεζα που δουλεύει ο Jon για να εξασφαλίσουν κεφάλαια για την βιβλιοθήκη της Suzie. Ωστόσο λογαριάζουν χωρίς την Sex Police, μια ομάδα ανθρώπων που επίσης διαθέτουν αυτό το χάρισμα και οι οποίοι επιχειρούν να τους σταματήσουν. Volume 2: Two Worlds One Cop Στο δεύτερο volume ο Jon και η Suzie φαίνεται να περνάνε αρκετά προβλήματα στη σχέση τους χωρίς να είναι τόσο ερωτευμένοι ενώ μετά το backstory της Suzie, μαθαίνουμε περισσότερα και για τον Jon. O Fraction χρησιμοποιεί αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που διαφοροποιείται από το χρώμα του κουτιού στο lettering καθώς όλο και περισσότεροι νέοι χαρακτήρες εισάγονται στο κόμικ. Σιγά σιγά το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει και επιχειρεί να ανακαλύψει περισσότερα σχετικά με την επιστήμη γύρω από το χάρισμα τους όσο η Sex Police καραδοκεί. Το κόμικ προφανώς εμπεριέχει πολύ σεξ και είναι για άνω των 18, ενώ ταυτόχρονα το σχέδιο του Zdarsky είναι όμορφο, πολύχρωμο και με μια χιπστερίλα να το διαποτίζει σε κάθε σελίδα του. Πέρασα καλά διαβάζοντας αυτά τα πρώτα δύο volumes και ελπίζω να προλάβω να συνεχίσω σύντομα τη σειρά.

Κάτι μου λέει ότι η Anubis βρήκε τη χρυσή τομή με υπερηρωικά και manga με αυτές τις εκδόσεις. Για να επιμένει και να βγάζει νέους τίτλους, μάλλον είναι αρκετά εμπορικά.

Τόμος τελευταίος: Πως έζησα εγώ τη συλλογή της Hachette Το είχα υποσχεθεί αυτό το ποστ. Θα είναι ένα από τα πιο προσωπικά, οπότε ίσως δε χρειάζεται να το διαβάσετε. Αλλά κάποια στιγμή είχα αποφασίσει να τα πω. Στις 13 Αυγούστου του 2018, ο άνθρωπος που διαβάζετε έπαιρνε ξανά την πολιτική του ταυτότητα και άφηνε πίσω τις σκοπιές και τις λάντζες. Ξεκινούσα μια νέα ζωή και θα προσπαθούσα ταυτόχρονα να έχω προσωπική ζωή, φίλους, δουλειά, φουλ γυμναστική, χόμπι, ραδιόφωνο και ένα άρθρο στο anthem.gr κάθε εβδομάδα. Εννοείται κάτι side στόχοι μπήκαν στο ράφι. Ένα μήνα μετά (ακριβώς κιόλας) αποφάσισα να γραφτώ στο greekcomics μιας και είχα μια συμπαθητική συλλογή από κόμικς και διάβαζα σταθερά. Δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με το φόρουμ, αν και είχα ξεκινήσει και εμφανιζόμουνα σε εκδηλώσεις της Λέσχης και φυσικά έκανα συνέντευξη των συντελεστών της στο σάιτ μου. Ο χρόνος κυλούσε μέχρι που τον Σεπτέμβριο του 2019 έσκασε η είδηση ότι βγαίνει η συλλογή της Hachette. To είδα παντού και κυρίως όλοι με πιάνανε να μου πούνε ότι πρέπει οπωσδήποτε να τη συγκεντρώσω. Αγόρασα τα πρώτα δύο τεύχη και έκανα ένα χαλαρό διάβασμα. Λίγες μέρες μετά συνέβη κάτι πολύ προσωπικό που δε γίνεται να το αναφέρω. Κρατήστε μόνο ότι σήμερα θα μπορούσε η ζωή μου να είναι πολύ πιο ευτυχισμένη και τα πέντε αυτά χρόνια να μην είχα περάσει τόσες δυσκολίες σε ψυχολογικό επίπεδο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς αγόραζα τόμους, αλλά η εύθραυστη ψυχολογία μου με οδηγούσε στο να μη διαβάζω. Είχα απομονωθεί ψυχολογικά και απομακρύνθηκα από όλα. Τότε ήταν που γύρισα στην παρέα του GC. Ήταν για μένα ένα φιλόξενο μέρος με ανθρώπους-γνώστες, πολύ καλό επίπεδο συζητήσεων, ήξερα κάποιους από τη ΛΕΦΙΚ και μέσα στις δυσκολίες κάθε μέρας, προτιμούσα αντί να είμαι με χάλια ψυχολογικά, να μπαίνω εδώ μέσα, να συζητάω και να διαβάζω. Τότε έκανα το πρώτο catch up με τους πρώτους 10-12 τόμους και άρχισα να γράφω μικρές κριτικές για τη συλλογή. Όλα άλλαξαν με το Marvels όταν η ποιότητα της ιστορίας και ο ενθουσιασμός του κόσμου στο φόρουμ με οδήγησε στο να κάνω μια πολύ μεγάλη κριτική-ανάλυση μου έμελλε να γίνει το πρώτο πλήρες review. Η αποδοχή, τα καλά σχόλια, οι συζητήσεις που άνοιξε με έκαναν να καταλάβω ότι το αντίθετο στις δύσκολες στιγμές είναι να βρεις μια κοινότητα που να σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Ήρθαν οι καραντίνες, ο ιός, η δουλειά μέσα στην καραντίνα, πολλές δυσκολίες, καλοκαίρια-κόλαση που δούλευα κάθε μέρα και πήγαινα διακοπές 4-5 μερούλες. Ο κοινός παρονομαστής ήταν τα κόμικς και η Hachette. Όλο αυτό με οδήγησε στο να γράφω περισσότερα reviews, ξεκίνησα τα previews στην κρυστάλλινη σφαίρα και ταυτόχρονα έκανα σχεδόν τα ίδια και με τη συλλογή της Radnet. Πολλά βράδια ήσυχος με γράψιμο, πολύ διάβασμα, ελάχιστος χώρος στο σπίτι. Πέντε χρόνια μετά, η συλλογή τελειώνει και με κοιτάω στον καθρέφτη. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Πολύ διαφορετικός. Πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος. Περνούσα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά οι ιστορίες της Hachette μου κρατούσαν όμορφη συντροφιά και μαζί και οι συζητήσεις μας εδώ μέσα. Ήρθαν δύσκολες μέρες, αλλά τις άφησα πίσω και πλέον είμαι σε μια πολύ καλύτερη και χαρούμενη φάση ζωής. Ίσως κακό αν παρατηρήσετε ότι δε γράφω εξίσου συχνά κριτικές σε σχέση με λίγα χρόνια πίσω. Νιώθω όμως ότι έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου σε αυτή τη νέα εποχή για την κοινότητα και παρά την έλλειψη χρόνου προσπαθώ να γίνω πιο ενεργός και θα γίνω. 4μιση χρόνια ήταν πάρα πολλά αλλά αυτή η συλλογή ήταν πάντα εκεί και το τέλος της ειλικρινά κάπως με έτσουξε, με επηρέασε. Αλλά κάθε εποχή πρέπει να κλείνει. Ευχαριστώ Hachette. Έκανες τη βιβλιοθήκη μου πιο όμορφη.

Αν και την αγοράζω τη σειρά, ξεκάθαρα απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες και πρέπει να πω ότι πλέον η σκέψη μου είναι ότι η Anubis έχει βελτιωθεί τόσο πολύ στο κομμάτι των εκδόσεων από άποψη συνέπειας και ποιότητας κυκλοφοριών εξαιτίας των πιο παιδικών εκδόσεων. Συγκεκριμένα, αν η Πέππα πουλάει τόσο πολύ όσο αναφέρθηκε πιο πάνω (και σε αυτά το περιθώριο κέρδους είναι πιο μεγάλο), τότε η εκδοτική μπορεί να επενδύσει σε περισσότερους τίτλους για ενήλικες ή να συνεχίζει σειρές που σε άλλες περιπτώσεις δε θα βλέπαμε όπως το Sandman. Χαμηλό τιράζ, υψηλή τιμή (οι καμμένοι πάντα εκεί να αγοράζουμε) και η όποια χασούρα καλύπτεται από την Πέππα και τα παιδικά βιβλία. Υπόθεση κάνω βέβαια, αλλά εξηγεί πολλά το πόσο πολύ έχει βελτιωθεί η εκδοτική.

To 2023 έγινε σίγουρα το Books n Beer στην πλατεία των Δικαστηρίων στην Κυψέλη από την ίδια διοργάνωση. Το comics n beer νομίζω ότι όντως δεν έγινε το 2023 και κατά τη γνώμη μου καλύτερα γιατί έπρεπε να βρεθεί καλύτερος χώρος από το κτήριο των αρχαιολόγων. Τώρα αν παίζει μπουρλότο δεν ξέρω, πιθανόν να μάθουμε από κάποιον σχετικά.

Το είχα πιάσει πριν λίγο καιρό, τελικά το ξαναξεκίνησα σήμερα από την αρχή. Τον James Joyce τον γνώριζα περισσότερο από την ομώνυμη παμπ στο κέντρο της Αθήνας παρά σαν συγγραφέα, αν και έχω τους Δουβλινέζους στη λίστα μου προς ανάγνωση. Αυτό το κόμικ αποτελεί μια λεπτομερέστατη βιογραφία και την καταγραφή μιας ζωής που προσωπικά βρήκα συναρπαστική χωρίς να το ξέρω. Αγνοούσα ότι ο Joyce έγραφε για το Δουβλίνο, αλλά ζούσε στην Ιταλία, την Ελβετία και άλλες πόλεις της Ευρώπης, ενώ στο κόμικ μαθαίνουμε για την ασθένεια του, το γάμο του και τη ζωή των παιδιών του. Το κόμικ δεν έχει πολλούς διαλόγους, αλλά κυρίως αφήγηση και από κάτω σχεδιάζεται η σχετική εικόνα. Το εικαστικό κομμάτι ήταν αρκετά καλό, ίσως οι εκφράσεις ήταν πιο παιδικές από αυτό που ήθελα να διαβάσω. Είναι πάντως ενδιαφέρον ανάγνωσμα και συχνά πυκνά θα το βρείτε σε προσφορά, οπότε για μένα αξίζει να το αναζητήσετε αν είστε φαν των βιογραφιών.

Θυμίζει κάτι από Warlock, Infinity Gauntlet και γενικότερα 80s έπη. Ανυπομονώ, φαίνεται εκδοσάρα!

Άργησε η νέα παρουσίαση μου σε ιστορία της DC, αλλά χαλάλι της ήρθε και είναι εδώ. Στην προσπάθεια μου να διαβάσω περισσότερες Superman ιστορίες, έπεσα στο Up, Up and Away βλέποντας τα ονόματα των Busiek και Johns στο σενάριο, οπότε υπέθεσα ότι κάτι καλό θα διαβάσουμε. Ο Superman ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του Στο Up, Up and Away βρισκόμαστε μετά το Infinite Crisis, ένα τρομερά σημαντικό event για τη DC εκείνη τη δεκαετία, όπου ουσιαστικά ο Clark χάνει τις δυνάμεις του στη μάχη του με τον Superboy-Prime. Στην αρχή βλέπουμε πλέον τον ήρωα να ζει ως ένας απλός πολίτης και δημοσιογράφος της Daily Planet όπου δημοσιεύει αρκετά ρεπορτάζ εναντίον του Lex Luthor θεωρώντας πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσει την πόλη του. Επίσης παρακολουθεί την πορεία άλλων ηρώων όπως η Supergirl και έχει κι μια μικρή περιπέτεια με τους Green Lantern και Hawkgirl με τον πρώτο να προσπαθεί να τον πείσει να γίνει Lantern. Ο Luthor αποφυλακίζεται και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από τη Metropolis αφού απειλεί τον Clark για όσα έχει γράψει εναντίον του. Δίπλα του σε όλο αυτό θα έχει τον Toyman και τον Kryptonite Man. Σιγά σιγά ο Clark ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του και αργά και σταθερά εκπαιδεύει τον εαυτό του ώστε να μπορεί να τις χρησιμοποιεί χωρίς κίνδυνο για τους γύρω του. Μετά αποφασίζει πως θα ξαναγίνει ο Superman και ανακοινώνει στη Metropolis την επιστροφή του, αποφασίζοντας να βάλει τον Lex Luthor στη θέση του μια και καλή. Βλέποντας τους σεναριογράφους περίμενα πολύ παραπάνω αλλά δε δικαιώθηκα. Η ιστορία έχει μέτριο pacing, μία πάει αργά για να μας δείξει τον Clark ως πολίτη, η μεταμόρφωση ξανά σε Superman γίνεται πολύ γρήγορα, τα κίνητρα των κακών δεν εξηγούνται τόσο καλά, οι side κακοί παίζουν ελάχιστο ρόλο στην ανάπτυξη της ιστορίας και συνολικά βρήκα το Up, Up and Away μια από τις μετριότερες ιστορίες Superman εκείνης της εποχής παρά το ταλέντο που υπάρχει από πίσω. Το σχέδιο Το σχέδιο από την άλλη είναι πολύ όμορφο με τον Pete Woods στην αρχή και ύστερα με τον Renato Guedes να σχεδιάζουν πραγματικά πολύ όμορφα τη Metropolis, τους κακούς να έχουν ωραία redesigns, τον Clark να είναι πολύ ανθρώπινος και οι μάχες μπορώ να πω ότι ήταν εντυπωσιακές αν και δεν επαρκούσαν σε ποσότητα για αυτό που θέλω να δω από μια ιστορία με Superman στον τίτλο. Το εικαστικό κομμάτι είναι το καλύτερο στοιχείο της ιστορίας. Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Τη βρήκα κάπως μέτρια ιστορία που απευθύνεται σε πιο hardcore κοινό, απλώς ίσως λόγω του Infinite Crisis και του 52 να κέρδισε παραπάνω spotlight ως η ιστορία που αφηγείται τι έκανε ο Superman αφού έχασε τις δυνάμεις του. Λίγο άτσαλη εκτέλεση και κάπως άστοχη ανά σημεία, πιστεύω ότι δεν έγινε σωστή εκμετάλλευση του ταλέντου και των ιδεών που υπήρχαν. Ίσως σε κάποια επόμενη ιστορία Superman να έχω καλύτερη τύχη όμως

Και εγώ νιώθω wet μετά από αυτό το τρέιλερ. Έχω πάρα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια προσμονή για super hero movie.

Έχει βρει το τέλειο μοντέλο δουλειάς η Jemma όσον αφορά τις εκδόσεις. Μαζική παραγωγή στα con όπου ουσιαστικά επενδύει, αλλά τα λεφτά έρχονται πίσω σε εκείνη, ύστερα πωλήσεις σε σημεία διανομής, 2-3 εκδόσεις μέσα στο χρόνο διάσπαρτες, στήριξη στην ελληνική σκηνή, πολύ καλές ξένες επιλογές, τεράστια ποικιλία για αναγνώστες παντός είδους. Δεν είναι τυχαίο που κάθε χρόνο βγάζει περισσότερες παραγωγές.

Τόμος 4: Ανήμερος Από τα 00s στα 90s από εκεί στα 70s και πλέον επιστροφή στα μέσα της δεκαετίας του 2000, αυτή η συλλογή δε σταματάει να μας εκπλήσσει και η σημερινή ιστορία είναι αρκετά περίεργη και hardcore για να τη διαβάζαμε μέσω άλλης εκδοτικής. Οι ζωώδεις κακοί του Spidey ξεφεύγουν Έχοντας να γράψει το Sensational Spider-Man, ο Roberto Aguirre-Sacasa μπορούσε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και πιο περίεργο σε μια περίοδο που η ταυτότητα του Peter ήταν γνωστή (βρισκόμαστε λίγο μετά το Civil War) και η MJ με τη May μένουν στον Πύργο των Avengers. O Spider-Man βγαίνει για περιπολία και έχει μια πολύ αιματηρή μάχη με τον Vulture, ενώ αργότερα θα διαπιστώσει ότι ο Dr Connors ξεφεύγει ξανά και γίνεται για ακόμα μία φορά ο Lizard και μάχεται τον Άνθρωπο-Αράχνη. Σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι πολλοί κακοί του Spider-Man, οι οποίοι έχουν σχέση με κάποιο ζώο αναπτύσσουν μια δίψα για αίμα και η βιαιότητα τους αυξάνεται πάρα πολύ. Μέσα σε όλα κινδυνεύουν και η θεία May με την MJ λόγω του John Jonah Jameson που τις απειλεί ως Man-Wolf. Ο Peter ζητάει τη συνδρομή άλλων ηρώων που γενικά δεν τους πολυβλέπουμε και τελικά μπαίνει στον κόπο να εντοπίσει ποια είναι αυτή η πηγή που ξυπνάει τα πιο κρυφά ένστικτα των εχθρών του και τους κάνει τόσο βίαιους. Συνολικά τη βρήκα μια ιστορία με έξυπνη ιδέα, ωραίες δόσεις μυστηρίου, αλλά κάπως άτσαλη εκτέλεση σεναριακά και ενώ δίνεται χώρος στις εντυπωσιακές μάχες, ένιωσα ότι το σενάριο μεταξύ των τευχών δεν ήταν δεμένο, ούτε η ροή ιδανική, κάποια πράγματα αφήνονταν σε μια περίεργη ασάφεια και γενικότερα θεωρώ πως μπορούσε να γίνει σωστότερη επιμέλεια. Όπως και από πλευράς Radnet, γιατί οκ δεν κοιτάζω τόσο σχολαστικά την επιμέλεια, αλλά μερικά ορθογραφικά μου έβγαλαν τα μάτια Δύο διαφορετικοί σχεδιαστές, πολύ physical μάχες Στα τέσσερα από τα πέντε τεύχη, έχουμε τον Angel Medina ως σχεδιαστή, έναν άνθρωπο που παραπέμπει πιο πολύ σε 90s σχέδιο και εποχές που τα Marvel κυκλοφορούσαν από τη Modern Times. Πολύ ωραίο σχέδιο ανατομικά με έντονους μυς και κάθε κακό να φαίνεται ακόμα επιβλητικότερος λόγω των ενστίκτων του και τις μάχες να φαίνονται τρομακτικά έντονες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Clayton Crain αν και σχεδιαστικά είναι εντελώς διαφορετικός με πολύ ρεαλιστικό σχέδιο, αληθοφανείς μάχες, φανταστική απεικόνιση των κακών, αν και κάποια σχέδια ανατομικά (ιδίως των Fantastic Four) ήταν κάπως προβληματικά. Συνολικά πάντως το σχέδιο αξίζει πολύ και ιδιαιτέρως το ξύλο μεταξύ Spidey και κακών. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Συνολικά περίεργη ιστορία με κάμποση χαρντκορίλα και ενδιαφέρουσα θεματική, νομίζω όμως ότι το σχέδιο είναι το πραγματικά δυνατό της σημείο και χαίρομαι που με αυτή τη συλλογή είχαμε την ευκαιρία να τη διαβάσουμε. Αν σας αρέσουν οι ιστορίες του MAX imprint και γενικότερα το στυλ Punisher, νομίζω ότι το Ανήμερος θα ήταν μια καλή επιλογή για εσάς. Καλό διάβασμα σε όλους

Δεν περίμενα να γίνει τέτοιο σουξέ με το Blacksad και να έχει τόση επιτυχία ώστε να εξαντλήσει και τη μικρή και τη μεγάλη έκδοση. Θετικό δείγμα ότι τόσο ποιοτικά κόμικ κερδίζουν την εκτίμηση του κόσμου.

Τρομερή παρουσίαση! Αν και λατρεύω Star Wars, δεν έχω ασχοληθεί πολύ με τα κόμικς του και το συγκεκριμένο λόγω της ανθολογικής φύσης του, με έψησε αρκετά!

Διάβασα και τους δύο τόμους μαζί χωρίς να έχω κάποια τρελή αγάπη στον Μικρό Ήρωα, αν και γενικότερα γνωρίζω το lore του και θαυμάζω τους σκοπούς δημιουργίας του. Η ιδέα της εκδοτικής να βάλει διαφορετικούς κομίστες να φτιάξουν τη δική τους ιστορία κρίνεται πάρα πολύ θετική από το αποτέλεσμα. Άλλοι προτίμησαν να κρατήσουν τον χαρακτήρα στην εποχή του και να γράψουν ιστορίες για την αντίσταση στους Ναζί και άλλοι να τον φέρουν στο μέλλον είτε ως cyborg είτε ως ηλικιωμένο γέρο που συνεχίζει να αντιστέκεται στους Ναζί. Αυτές οι τελευταίες ιστορίες ήταν και οι αγαπημένες μου προσωπικά, αφού έφερναν τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα στο σήμερα και έδειχναν πως αντιμετωπίζουν σημερινές καταστάσεις και γεγονότα. Όλοι πιάνουν το vibe και τις σχέσεις των χαρακτήρων εξαιρετικά και ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ προσθέτει τη δική του πινελιά στο εικαστικό κομμάτι. Όλες οι ιστορίες μου άφησαν κάτι, ίσως ξεχώριζα των Δερβενιώτη και Καραμπάλιου που τους λατρεύω και ως δημιουργούς. Συνολικά πρόκειται για μια πολύ καλή ιδέα που κεφαλαιοποιεί την επιτυχία των εκδόσεων Μικρός Ήρως και την εκδοτική ανάσταση του Μικρού Ήρωα

120 Ή το τερματίζεις σωστά το παιχνίδι ή το αφήνεις τελείως H πλάκα είναι τους περισσότερους τους έχω διαβάσει κιόλας και έχω γράψει κριτικές και παρά το ότι στα πρώτα βήματα της συλλογής δεν είχα αγοράσει κάποιους τόμους, τελικά αποφάσισα να τους πάρω και να την κλείσω.

Μου κάνει εντύπωση η στροφή της Anubis στα manga. Στα Marvel-DC με manga στυλ όπως η Justice League και το Deadpool το καταλαβαίνω, αλλά το να βγάλει κάτι πιο πρόσφατο ενώ στο παρελθόν είχε προσπαθήσει με classics, με εκπλήσσει θετικά. Ίσως υπάρχει κοινό για το Solo Leveling λόγω και της anime σειράς που βγήκε φέτος.

Κοίτα να δεις τι τρελό σουξέ έχει κάνει ο ΜΠΛΕΚ. Ίσως και ο Μικρός Ήρωας να έβγαλε μικρότερο τιράζ από αυτό που περίμενε και να φύγαν όλα από τους σταθερούς φαν του ήρωα.