Θρηνωδός

Έχει τουλάχιστον ένα μήνα που είναι διαθέσιμα τα εισιτήρια στο viva.

Ζωγραφιές που έκανε ένας Harry Clarke για μια συλλογή ιστοριών του Edgar Allan Poe που εκδόθηκε το 1919. Μία προς μία είναι όλες τους. Κάτι μεταξύ μεσαιωνικών πινάκων και sergio toppi. από δω

Δύο θρύλοι συναντιούνται με όχι και τον πιο ορθόδοξο τρόπο. Από τον Jason και την συλλογή Pocket Full of Rain and Other Stories της Fantagraphics, εύρημα του GeoTragikou.

Νομίζω πως ο Λαζ εννοεί πως υπάρχουν ενδείξεις ότι υπήρξε κάποτε στην γη, όχι ότι υπάρχει εν ζωή. Δεν είναι απλά ενδείξεις βέβαια, υπάρχουν χιλιάδες στοιχεία και απολιθώματα που έχουν βρεθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ότι υπήρξε σίγουρα. Απλά τις τελευταίες δυο δεκαετίες επικρατεί μια άποψη ότι τελικά ίσως να μην έμοιαζε τόσο στον μεγάλο λευκό όσο πιστεύαμε αλλά περισσότερο στον προσκυνητή (basking).

άψογο εξώφυλλο του Barry Windsor Smith για το art book του Opus #1.

Όπως έχετε ίσως δει εδώ, τον περασμένο Νοέμβριο το Cartoon Museum της Βασιλείας διοργάνωσε μια έκθεση για τον μεγάλο Γάλλο δημιουργό πολεμικών/νουάρ/κοινωνικών κόμικ, Jacques Tardi. Ένα όνομα όχι άγνωστο στην χώρα μας μιας και έχουμε δει μερικά πραγματάκια να δημοσιεύονται κατά καιρούς (Η κραυγή του Λαού, Η πρηνής θέση του Σκοπευτή, Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής κ.α.). Η συγκεκριμένη έκθεση, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν η μεγαλύτερη που έχει γίνει μέχρι στιγμής πάνω σε αποκλειστικά δικό του υλικό, έχοντας πάνω από 350 original art έργα που καλύπτουν 4 δεκαετίες ενεργού παρουσίας στον χώρο. Adele Blanc-Sec, Nestor Burma, concept art από το Avril et le monde truqué, Le cri du peuple, αφίσες αφιερωμένες σε γνωστές ταινίες του Χόλιγουντ και του Γαλλικού κινηματογράφου, πίνακες-φόροι τιμής σε διάσημα βιβλία γάλλων συγγραφέων ήταν μόνο μερικές από τις θεματικές της έκθεσης που ήταν απλωμένη σε 11 δωμάτια και 3 ορόφους, ενώ το τελευταίο του έργο με τίτλο Moi René Tardi, prisonnier de guerre au Stalag IIB είχε περίοπτη θέση στην κεντρική σάλα. Σε κάποια από τα δωμάτια υπήρχαν τραπέζια όπου ήταν απλωμένα και προστατευμένα με γυαλί πολλά κόμικ του στις πρώτες τους γαλλικές εκδόσεις, όπως επίσης και μερικά folio, σεριγραφίες, limited εκδόσεις και τα ρέστα. Η έκθεση τελείωσε την προηγούμενη κυριακή, 24/3 καλύπτοντας 4 και κάτι μήνες και μερικές χιλιάδες επισκέπτες που δεν δίστασαν να δώσουν το εισιτήριο των 12 φράγκων για να την απολαύσουν. Στο φουαγιέ υπήρχαν προς πώληση αφίσες της έκθεσης, διάφορες καρτ ποστάλ με τους πιο γνωστούς ήρωες καθώς και πολλές εκδόσεις σε γαλλικά και γερμανικά. Επιβαλλόταν να πάω για ακόμα μία φορά, μιας και στην πρώτη το άγχος για να δω τον ίδιο ήταν τόσο μεγάλο και η κούραση προς το τέλος της εκδήλωσης τόσο εμφανής που ίσα που πρόλαβα να χαζέψω 1-2 δωμάτια. Αρχές λοιπόν του Μαρτίου ανηφόρισα από τον Basel Bahnhof στο Cartoon Museum έχοντας μπροστά μου 5 ώρες μέχρι να πάρω το τρένο της επιστροφής, χρόνο αρκετό για να απορροφήσω με την ησυχία μου ο,τι δω και να αξιοποιήσω αυτή την μοναδική ευκαιρία να χαζέψω εξ επαφής πρωτότυπα σκίτσα αλλά και την δημιουργική διαδικασία ενός από τους αγαπημένους μου κομίστες. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς το τι είδα, μιας και είναι από αυτές τις περιπτώσεις που πρέπει να είσαι εκεί για να το αντιληφθείς πλήρως. Είναι άλλη φάση να χαζεύεις σελίδες από κόμικ που έχουν πουληθεί κατά χιλιάδες και αγαπηθεί εξίσου, να βλέπεις αντιπολεμικές και πολιτικές δηλώσεις σμιλευμένες από μια ταραγμένη Γαλλία των τελών του '60 με εκατοντάδες σκίτσα όπου ο Ταρντί έπαιρνε ηχηρή θέση εναντίον πολλών πολιτικών και στρατιωτικών συμβάντων/επεμβάσεων που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα. Πρακτικά, σε αυτό το κομμάτι της έκθεσης, κάποιος θα μπορούσε να δει μια μίνι περίληψη της παγκόσμιας ιστορίας των τελευταίων 45 ετών. Ο Ταρντί ήταν εκεί για να σχολιάσει τα πάντα: Τον κόλπο των χοίρων, την εισβολή στην Καμπότζη το '70, προφανώς τον Μάη του '68 στην Γαλλία, την σεξουαλική επανάσταση, τα δικαιώματα των γυναικών, τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον IRA και η λίστα δεν τελειώνει. Μετά συνέχιζες μια βόλτα στο δωμάτιο όπου ένας πατέρας της 9ης τέχνης βγάζει το καπέλο του με τιμή στην 7η: Ο Ζακ ήταν και είναι μεγάλος φαν του κινηματογράφου, τόσο του γαλλικού όσο και του Χόλιγουντ μέχρι τα μέσα του '70. Πίνακες αφιερωμένοι σε κλασικά ονόματα όπως αυτά του Cary Grant και της Ingrid Bergman, της Marlene Dietrich, της brigitte bardot αλλά και εξίσου κλασικές ταινίες κοσμούσαν τους τοίχους, ενώ σε μια γωνίτσα υπήρχαν 3 έργα πάνω σε κινηματογραφικές προσαρμογές των βιβλίων του Γάλλου συγγραφέα crime fiction, Gaston Leroux (Φάντασμα της Όπερας, Η γυναίκα με τα μαύρα, Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου). Στην επόμενη πόρτα έβρισκες σκηνοθέτες αλλά και ένα αφιέρωμα στο Avril et le monde truque, την ταινία κινουμένων σχεδίων που βγήκε το 2015 με τον Tardi να είναι υπεύθυνος του art & design τμήματος. Άλλωστε, όποιος δει την ταινία θα δει ότι είναι Tardi-all-over. Σκίτσα του Rene Tardi, όπου προσπαθούσε να απεικονίσει ότι έζησε στον Β.Π.Π. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν εκτενή αφιερώματα σε τίτλους που τον έκαναν εν μέρει γνωστό αφού 2 δωμάτια ήταν κατυλημένα από τον Νέστορα Μπούρμα και την Αντέλ Μπλαν-Σεκ αντίστοιχα. Πάνω από 80 αυθεντικές σελίδες αυτών των δύο σειρών υπήρχαν στους τοίχους, όπου κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει με την ησυχία του το σχεδιαστικό στιλ του Ταρντί να εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο μιας και οι δύο σειρές κάλυψαν πάνω από δύο δεκαετίες σε ζωή. Πολύ ενδιαφέρον ήταν να χαζέψεις ακόμα και την χρήση του μπλάνκο για μικροδιορθώσεις σε σκίτσα και μπαλονάκια, στα οποία ο Tardi έκανε πάντα ο ίδιος το lettering με το χέρι. Τέλος, την έκθεση ολοκλήρωνε το main event, ένα πανέμορφο αφιέρωμα στο τελευταίο μέχρι στιγμής έργο του με τίτλο "Moi René Tardi, prisonnier de guerre au Stalag IIB" όπου ο Ταρντί παίρνει τις μαρτυρίες του πατέρα του σχετικά με ο,τι έζησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τις φέρνει στο χαρτί. Είναι γνωστό το πόσο oriented είναι καριέρα του σε κάθε τι αντιπολεμικό μιας και ένα από τα γνωστότερα έργα του ήταν το Putain de Guerre, ή αλλιώς "Γ@μημένος πόλεμος". Στην επιμέρους αυτή έκθεση υπάρχουν πέρα από σελίδες του κόμικ, αντικείμενα του πατέρα του από τον πόλεμο (στρατιωτικές ταυτότητες, δελτία κατάταξης κλπ), παιχνίδια του μικρού Ζακ αλλά και φωτογραφίες του πατέρα του απ'όταν ήταν αιχμάλωτος των Γερμανών. Αν και εύχομαι το αντίθετο, θεωρώ πως είναι δύσκολο να ξαναδούμε σύντομα τέτοιο αφιέρωμα πάνω στον τεράστιο αυτό κομίστα, κρίνοντας με βάση την όχι και τόσο καλή κατάσταση που τον είδα. Μακάρι να ανακάμψει σύντομα και, με την Dominque Grange στο πλευρό του (ναι, υπήρχε και υλικό από τις συνεργασίες τους προφανώς), να μας κάνει παρέα πολλά χρόνια ακόμα. Στην gallery ανέβασα ένα μικρό δείγμα ~50 φωτογραφιών για να σας φέρω λίγο πιο κοντά. Η καλύτερη στιγμή της μέρας, όταν δύο παιδιά έκατσαν μισή ώρα ακούγοντας αφοσιωμένα τον Tardi να μιλά

Κάποιοι λένε ότι αν σε τρομάξουν σου κόβεται ο λόξυγγας. Scary Gary από τον Mark Buford, τσεκάρετε εδώ για πολλά ακόμα. Τα strips έχουν εσωτερική συνέχεια.

Κάπως έτσι γεννιούνται οι μύθοι και οι θρύλοι Perry Bible Fellowship από τον Nicholas Gurewitch. Το βρίσκεται στο gocomics πλέον, η σελίδα του στο pbfcomics.com είναι πεσμένη πλέον.

Δεν νομίζω να έχει κανένα θέμα, ξέρω πολλούς που πήγαν τους τόμους/βίο/χαμένα επεισόδια και υπέγραψε κανονικά το '14.

Μπα, δε νομίζω να τα παραλέω. Εξαιρετικό storytelling δεν είδα πουθενά. Και εν πάση περιπτώσει, πόσο δόκιμος είναι ο όρος storytelling όταν η ιστορία είναι ειπωμένη ήδη και μάλιστα άψογα από ένα μεγαθήριο όπως ο Moorcock. Οι δυσκολίες της προσαρμογής είναι το κόψε-ράψε το οποίο πρέπει να είναι περίτεχνο, κομψό και καίριο. Ούτε το μπάτε σκύλοι αλέστε που κάνουν άλλοι και πετσοκόβουν έργα είναι θεμιτό, αλλά εδώ μιλάμε για το άλλο άκρο. Ένα φοβισμένο "δεν ξέρω τι να κόψω και αυτό που θα μείνει πως να το πω, γι'αυτό και παίρνω αυτούσια πράγματα". Για μένα ο Russell είναι η κλασική περίπτωση "those who can, do. Those who can't, teach", παραφρασμένο σε "those who can, create. Those who can't, do adaptations". π.χ. "ψιτ, έχεις λίγο εικόνα στο κόμικ σου". Σόρι αλλά δεν διαβάζεται αυτό. Πας κατευθείαν στο βιβλίο και το ευχαριστιέσαι όπως του αξίζει. Έχω δει την τετραλογία του Βάγκνερ όλη. Και τις τέσσερις πράξεις. 16 ώρες σπαστές και δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό. Με το κόμικ πάλι... Τι να το κάνω που μου βάζει την μουσική; Άλλο μέσο το ένα άλλο το άλλο, άλλα τα πλεονεκτήματα του καθενός και είναι πανέμορφο όταν οι δημιουργοί ξέρουν να παίζουν με τις δυνατότητες των αντίστοιχων μέσων τους και κρύβουν τις αδυναμίες. Ε ο Russell μου δίνει ακριβώς την αντίθετη εντύπωση για τους λόγους που αναφέρω. Τώρα για το σχέδιο, το 'γραψα και από πάνω. Καθαρά υποκειμενικό, δεν με τρελαίνει και προφανώς δεν είναι εκεί το θέμα μου σχετικά με το κόμικ. Legend οκ, βαρύς τίτλος αλλά ντάξει. Η ομορφιά των διαφορετικών γούστων.

Το ξεκίνησα το συγκεκριμένο με πάααρα πολύ καλή διάθεση. Ειδικά επειδή είχα απογοητευτεί όσο να'ναι με το "δαχτυλίδι των νιμπελούγκεν" και δεν ήθελα να μπει στην μέση η όποια προκατάληψη. Ας ξεμπερδέψω με τα περιφερειακά: Το σχέδιο δεν είναι του γούστου μου καθόλου, αλλά καταλαβαίνω γιατί σε κάποιους αρέσει πολύ. Ομολογουμένως τον Έλρικ τον έχει σχεδιάσει άψογα και τα spash pages είναι εξαιρετικά, όπως επίσης εξαιρετικό είναι και το χρώμα στο μεγαλύτερο ποσοστό. Ειδικά το τελευταίο τεύχος (το οποίο όπως αναφέρει σχεδίασε πρώτο μιας και το ξεκίνησε ανάποδα) είναι άψογο και φάνηκε πως ακόμα ήταν φρέσκος στην συγκεκριμένη σειρά και τα έδωσε όλα. Όμως, καταλήγω πως ο Russell χωλαίνει εκεί ακριβώς που νομίζει πως είναι το δυνατότερο χαρτί του: Στην προσαρμογή από το ένα μέσο στο άλλο. Όλη του η καριέρα είναι στο 90% προσαρμογές από όπερες και βιβλία. Original υλικό που έχουν γράψει άλλοι και το παίρνει στα χέρια του έτοιμο, άρα αυτόματα γλυτώνει το τεράστιο βάρος του να δημιουργήσει νέα ιστορία που να αξίζει να ειπωθεί. Το μόνο που έχει να κάνει, και λέγοντας το μόνο δεν το λέω υπονομευτικά, είναι να προσαρμόσει το υλικό στο φορμάτ των κόμικς. Ε, αποτυγχάνει παταγωδώς. Παταγωδώς όμως. Κουράστηκα τόσο μα τόσο πολύ να συναντώ καρέ που το κείμενο έπιανε τον ΙΔΙΟ ή και περισσότερο χώρο από την ζωγραφιά. Αυτό που είπα και στους Νιμπελούγκεν δυστυχώς εφαρμόζεται αυτούσιο και εδώ. Τα κόμικ έχουν την ομορφιά πως λύνουν τα χέρια στον παραμυθά, δίνοντας του εικόνες που η καθεμιά μπορεί να περιγράψει πολλές παραγράφους κειμένου, ακόμα και σελίδες. Το να μου μεταφέρεις αυτούσια κείμενα από το βιβλίο (το οποίο έχω διαβάσει και θυμάμαι σχετικά καλά πως πάει) χωρίς σχεδόν καμία επεξεργασία, είναι μέγιστο λάθος. Ο λυρισμός και ο λογοτεχνικός τρόπος γραφής είναι φτιαγμένος για να απλώνεται σε σελίδες επί σελίδων και να δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να οπτικοποιήσει μόνος του την ιστορία, τα κόμικ αυτό το κάνουν ήδη από μόνα τους. Δεν μπορείς να έχεις και τα δύο, εκτός και αν θέλεις ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα που είναι το "Έλρικ: Καταιγίδα": Ένα δύσπεπτο και βαρύ κόμικ με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ξύλινο κείμενο με μηδενική προσωπική επιρροή. Δεν διάβασα Russell που έπαιξε με τον Έλρικ, διάβασα Μούρκοκ με έναν τύπο να παλεύει να χώσει σε 200 σελίδες ένα μη συμπυκνωμένο τεράστιο (και πανέμορφο προφανώς) σύμπαν. Άμα η καριέρα σου είναι βασισμένη σε προσαρμογές και αυτές δεν είναι εν τέλει προσαρμογές αλλά μεταφορές, ε δεν είσαι καλός, τόσο απλά. Δεν πα να χεις το καλύτερο χέρι που υπάρχει, μάθε να λες την ιστορία στρωτά και περιεκτικά, αλλιώς ασχολήσου με κάτι άλλο. Και ένα τελευταίο που ολοκληρώνει το rant. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν να μπει αυτή η μίνι ιστορία με τα παιδάκια στο καθολικό σχολείο που τα παρενοχλούν σεξουαλικά οι καθηγητές τους και για να ξεφύγουν από την σαπίλα διαβάζουν Μούρκοκ και χάνονται στα σύμπαντα του (είναι και στην ελληνική μέσα ή μόνο στην αγγλική; ). Δεν με νοιάζει αν το έγραψε ο Gaiman, το βρήκα απίστευτα κακόγουστο και εκτός τόπου και χρόνου. Αναρωτιέμαι τι άποψη έχει ο Μούρκοκ επ'αυτού. Όχι ότι τον έχω για σεμνότυφο, το αντίθετο, αλλά δεν είχε θέση δίπλα σε ιστορία του Έλρικ σε καμία περίπτωση. Του 'βαλα ένα 2/5 αντί για 1, καθαρά για τις τελευταίες 30 σελίδες που ήταν και οι μόνες που είχαν μια υποψία ροής και σωστής αφήγησης. Αλλά, κυρ Ράσελ, λυπάμαι αλλά ελπίζω να μην ξαναπιάσω στα χέρια μου ούτε μία σου σελίδα.

Το False Knees περιγράφει πως θα ήταν ο κόσμος αν όλα τα πουλιά σκέφτονταν σαν τους ανθρώπους, κρατώντας τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Από τον Joshua Barkman, περισσότερα εδώ.

Στην έκθεση "Ο κόσμος του Ταρντί" που έγινε στην Βασιλεία, μεταξύ άλλων είχε και original προσχέδια από την ταινία.

Είσαι σίγουρος εσύ τώρα ότι χωράει το μαλλί του εκεί μέσα ας πούμε..

Λένα, εγώ θενκς για τις έξτρα πληροφορίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα και τόσο από που προήλθαν οι ιστορίες και σε τι μορφή πρωτογράφτηκαν.

Το Another Suburban Romance των Alan Moore και Juan Jose Ryp, είναι από αυτά τα ο,τι να'ναι κόμικ που κάθε φτασμένος δημιουργός βγάζει κάποια στιγμή που έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που να του επιτρέπεται και μια τεράστια κουλαμάρα χωρίς να "δικαστεί" από το κοινό. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του Μουρ που είναι γενικά κουλός στις ιστορίες του και τον τρόπο γραφής του. Το συγκεκριμένο έχει τρεις μικρές ιστορίες, μια για γκάνγκστερ, μία με πρωταγωνιστή τον ίδιο που περπατά στους δρόμους ενός δυστοπικού Λονδίνου και μία με έναν τύπο που ζει την καθημερινότητα του εν μέσω μια αστικής αποκάλυψης. Δεν νομίζω ότι οι ιστορίες είχαν κάποιο νόημα, τουλάχιστον όχι κάτι που εγώ μπόρεσα να καταλάβω. Γενικά όταν ο Μουρ ξεφεύγει και αφήνει το χέρι του να οργιάσει, νομίζω λίγοι μπορούν να τον ακολουθήσουν σωστά και δεν ανήκω σε αυτούς. Αυτό που κρατάω από το συγκεκριμένο είναι ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ισπανός σκιτσογράφος. Αυτό το υπερ-λεπτομερές σκίτσο είναι ταμάμ για τα γούστα μου και η κάθε μια από τις 64 σελίδες του Α/Μ σχεδίου απαιτούσε τρελό χάζεμα. Σίγουρα θα ψάξω και άλλες δουλειές του, θέλω να αυτή τη σχεδιάρα και με χρώμα και εν μέρει γι'αυτό μπήκα στον κόπο να γράψω παρουσίαση, για να δουν το ταλέντο του περισσότεροι. Το Another Suburban Romance είναι για πολύ σκληροπυρηνικούς φαν του μπαμπά του μοντέρνου κόμικ. Μην τσιμπήσετε από το όνομα στο εξώφυλλο και το πάρετε περιμένοντας κανένα γκράντε σενάριο από τα συνηθισμένα του, θα απογοητευτείτε. Βαριά κουβέντα το "κακό κόμικ", λιγότερο βαριά το "μέτριο και διαφορετικό κόμικ" στην προκειμένη. Κάτι σαν το small killing που έκανε με τον Zanote. Αμφότερα βγήκαν από την Avatar Press, το παρόν τον Ιούλιο του 1999.

Φήμες λένε ότι σε κάποιο σοκάκι της Θεσσαλονίκης υπάρχει ακόμα ο σκελετός πάνω σε ένα φανάρι, περιμένοντας να ανάψει πράσινο Από τον Tomek. @GeoTrou λες να την πετύχουμε εμείς;

Μια φοβερή πατέντα για όλους τους πρόσφατα συνταξιούχους δασκάλους από τον Γάλλο Frank Margerin. Δημοσιεύθηκε στην ΒΑΒΕΛ Νο. 93 και την σελίδα την δανείστηκα από scan του stelios67 της αρχειοθήκης κόμικς.

Φέρε και την κασέτα

Το σκέφτομαι ακόμα, ίσως αυτό και το άλλο του Zep πάνε στην Ρόδο για να ξεκινήσουν και εκεί έναν κομιξοτοίχο που ακόμα δεν υπάρχει Δεν το θυμάσαι το συγκεκριμένο; Το είχαμε δει μαζί στο Raspoutine μέσα σε εκείνη την στοίβα με τα υπογεγραμμένα Prints. Τώρα είχε ρίξει και άλλο την τιμή, το πήρα 6.3 €

Το Mutt and Jeff είναι από τα γνωστότερα και μακροβιότερα αμερικανικά χιουμοριστικά στριπ. Ξεκίνησε από τον Bud Fisher το 1907 στην San Francisco Chronicle και συνεχίστηκε από διάφορους κομίστες μέχρι το 1983, με πιο χαρακτηριστικό τον Al Smith που έκανε και το παρακάτω. Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ μπορείτε να βρείτε αρκετά ακόμα για διάβασμα, στα αγγλικά. Το Cicero's Cat που έχουμε ήδη δει στην παρούσα ενότητα, προέκυψε από τους δύο τους (Fisher και Smith) ως συμπληρωματικό αυτού εδώ. Τι παθαίνει κανείς όταν ξαφνικά συναντά ευγενικό οδηγό σε μεγαλούπολη.

Απ'όλα μου έκατσε το δεύτερο, πολύ καλό. Θυμίζεις ρουμπούλια στα καλά του.