GeoTrou

Η (πολύ ενδιαφέρουσα) συνέντευξη του Soloup στις Καρικατούρες

Το Etoile du Desert δεν είναι νέο κόμικ, έχει ολοκληρωθεί. Εκτός κι αν ετοιμάζουν συνέχεια

Ένα θερμό καλωσόρισμα κι από μένα. Περιηγήσου και μη διστάζεις να γράψεις την άποψή σου ή να εκφράσεις κάποια απορία. Αλήθεια, τι κόμικς προτιμάς;

Κι εμένα με ενθουσίασε η ανακοίνωση. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ένα τσικ παραπάνω να είναι απλά ιστορικό κόμικ, αλλά who gives a fuck. Ο Παπαμάρκος έχει πολλά να δώσει στα κόμικς και χαίρομαι που ασχολείται συστηματικά πλέον. Να σημειώσω επίσης ότι κάνει (ίσως έχει ολοκληρώσει) Διδακτορικό Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, οπότε αυτό λέει πολλά για τις γνώσεις του...

Στριπ του Δημήτρη Παπαϊωάννου από το τεύχος 19 της Βαβέλ, που έφτασε στην οθόνες μας χάρη στον cartonicos

Ωραία πράγματα συμβαίνουν στη Λάρισα. Από τις 4 ως τις 10 Μαρτίου, το (πρώτο από πολλά, ελπίζουμε) LAComicsFestival. Μέχρι τώρα, δεν έχουν ανακοινωθεί πολλά, εκτός από το ότι θα υπάρχει artist alley 50 θέσεων... Facebook

Βρέθηκε ανέλπιστα ο τόμος των Ελβετικών και διαγράφεται. Συμπληρώθηκαν επιτέλους τα (ασπρόμαυρα) Κόρτο της Μαμούθ

Ένας αρουραίος, ένα γουρούνι κι ένας κάκτος μπαίνουν σ' ένα μπαρ Από το πολυβραβευμένο Pearls before Swine του Stephan Pastis

Τιιιι; Πάλι στη Λένα το φλουρΓΙΑΡΓΓΚΚΧ!! GERM SMASH!

Ολοκλήρωσα μετά από σχεδόν ένα μήνα το Αγαπημένη της Toni Morrison. Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, όχι μόνο λόγω ιστορίας/πλοκής, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά το γραφή της Morrison: λυρική, πολύχρωμη, πυκνή, ευαίσθητη. Επιπλέον έβγαζε έναν αέρα Μάρκεζ και αυτό μόνο ως κάτι πολύ θετικό θα το έκρινα. Οπωσδήποτε θα ψάξω κι άλλα της ίδιας

Κομματάρααα

Μόλις χθες κοιτούσα τι γίνεται με την εν λόγω σειρά και το είδα κι αυτό. Όταν βρεθεί, θα διαβαστεί Και μάλλον πρέπει να βάλω στο πρόγραμμα και τα υπόλοιπα άλμπουμ, εκτός του Trondheim

Webstrip από τον Καναδό John Atkinson. Περισσότερα του ίδιου, εδώ.

Αυτό πρέπει να είναι όντως. Αλλά βγήκε πολύ μετά το Phantom, κάπου στη δεκαετία του 1960

Φαίνεται πως κυκλοφόρησε το Saga, το βλέπω διαθέσιμο στο Comicstrip και στο Public!

Ο τίτλος τα λέει όλα. Από το facebook της δημιουργού...

Τι να σου πω, εμένα μου είχαν φανεί ένα αχταρμάς ανέμπνευστων χαρακτήρων, με εξαίρεση τον Black Bolt

Έτσι πρέπει, να κοιτάμε τον άλλο μισοπεθαμένο, όχι μισοζώντανο

Lockjaw, το σκυλί των (οτιναναι) Inhumans

Σύμφωνα με την Καθολική θεολογία, το limbo είναι η άκρη της Κόλασης, το μέρος ανάμεσα στον τόπο των καταδικασμένων και στον Παράδεισο. Και πράγματι, το Dedande, η διεφθαρμένη πόλη όπου διαδραματίζεται το κόμικ, μοιάζει με την έννοια του limbo. Μοιάζει όμως και με μια άχρονη Νέα Ορλεάνη, αφού στους δρόμους της τριγυρνάνε αλλόκοσμοι ψαράνθρωποι και μαγικές μπάντες με πνευστά, ενώ στα δωμάτια γίνονται επικλήσεις στα πνεύματα του Βουντού. Μέσα σε αυτό το παράξενο σκηνικό κινείται ο Clay, ένας νεαρός που δε θυμάται το παρελθόν του και κάνει πλέον τη δουλειά του ιδιωτικού ντετέκτιβ. Η ιστορία αρχίζει όταν τον προσλαμβάνει η Bridgette, μια όμορφη τραγουδίστρια που δουλεύει για τον πιο διαβόητο κακοποιό της πόλης... Το Limbo των Dan Watters (σενάριο) και Caspar Wijngaard (σχέδιο, χρωματισμός) είναι ένα mini-series 6 τευχών που κυκλοφόρησε η Image, από το Νοέμβριο του 2015 ως τον Απρίλιο του 2016. Αν και δεν έγινε ευρέως γνωστό, έλαβε γενικά καλές κριτικές. Το artwork φωνάζει «Image» και το σενάριο μου θύμισε κάτι ανάμεσα στο The Wicked + The Divine και το Βιβλίο του Νεκροταφείου του Neil Gaiman. Είναι ένα αρκετά φιλόδοξο κόμικ. Ο Watters μπλέκει ανόμοια πράγματα μεταξύ τους, αλλά το κάνει με ωραίο τρόπο, δημιουργώντας έτσι ένα πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον σύμπαν, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Εκεί που χωλαίνει είναι στο πλάσιμο του κεντρικού χαρακτήρα, που (στην καλύτερη) είναι αδιάφορος. Ο ρυθμός είναι στρωτός και παρότι η ιστορία καθαυτή δεν ανταποκρίνεται στη φαντασία του Watters, τα δύο τελευταία τεύχη σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Από την άλλη, η δουλειά του Wijngaard είναι εξαιρετική. Μου θύμισε αρκετά το στυλ του Διαλυνά, στο πιο δύσκαμπτο βέβαια, αλλά και πάλι είχε πολλά εξαιρετικά καρέ και έπαιζε με τις συμβάσεις του μέσου. Η χρωματική του παλέτα περιέχει κυρίως αποχρώσεις του μπλε, του κόκκινου και του πράσινου και ταιριάζει απόλυτα με την όλη ατμόσφαιρα. Συνολικά, δεν είναι το κόμικ που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Ωστόσο, έχει πράγματα να πει, κυρίως εικαστικά. Σε όσους έκανε κλικ το setting και οι σελίδες, ας ρίξουν ένα βλέφαρο και δε θα χάσουν. Οι υπόλοιποι, μπορείτε να προσπεράσετε.

Ένα από τα παράξενα στριπάκια του Joan Cornella. Όχι κι από τα πιο παράξενα, βέβαια...

Αυτές τις μέρες τα γαλλόφωνα κόμικς κινούνται στους ρυθμούς του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ, οπότε τι πιο ταιριαστό από αυτό το μονοσέλιδο με τον Γάτο του Geluck (9 #318);

Ανακοινώθηκε η βράβευση του φετινού Grand Prix: Rumiko Takahashi (Ranma ½, Inuyasha κ.ά.), η τρίτη γυναίκα και τρίτη μανγκάκα που κερδίζει το βραβείο Να σημειώσω απλά, ότι οι άλλοι δύο φιναλίστ ήταν ο Chris Ware και ο Emmanuel Guibert

Αν είναι δυνατόν, πόσα όργανα να πουλήσουμε πια;

Δημιουργός του σημερινού στριπ είναι ο Καναδός Paul Gilligan. Πρωταγωνιστής του, ο παρανοϊκός Poncho