soloup

Ευχαριστώ παίδες του GC για το ενδιαφέρον. Σας περιμένω αύριο να τα πούμε από κοντά. Ο Γιάννης Καλαιτζής ,το τσέκαρα, πράγματι θα έρθει. Επίσης πέρασα και απο το ΚΨΜ και πράγματι, το τσέκαρα, οι Ανθρωπόλυκοι ( χωρίς καλά καλά να έχει ολοκληρωθεί η διανομή και χωρίς να έχουν φύγει δελτία και βιβλία στους δημοσιογράφους), φένεται να φεύγουν σαν ζεστά κουλούρια...

Ο Γες! Φυσιολογικά είναι να έρθει, οποτε κουβαλίστε Τσιγκάνικες και Είδωλα . Μαρκαδοράκια θα έχω έτσι κι αλλιώς εγώ.. Επίσης θα έχω και μερικές αφθεντικές αφισούλες 20ετίας (5-6 κομμάτια) που είπε και ο VALT και μια φυσικά , ειδικά αφιερωμένη, για τη Λέσχη..

Όλα ήταν σούπερ. Έχω την αίσθηση ότι ήμουν εκεί για βδομάδες. Όλα τα συγχαριτήρια στα παιδιά της Iconotopia (Σαμπανίκου, Κάουα, Κρητικό, Μυρτώ) που τα κατάφεραν και πάλι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Περισσότερα αργότερα και από άλλους γιατί τώρα είμαι στη δουλειά και ψόφιος. Όσο για τον Ανθρωπόλυκο, είπαμε. Έρχεται αυτός στο GC αυτό το Σάββατο 7 ΝΟΕ στη Λέσχη...

Όσοι έρθετε, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε και μια έκθεση με πρωτότυπα σκίτσα του "Ανθρωπόλυκου". Οι σελίδες του είχαν σχεδιαστεί σε διαστάσεις 35Χ50 και ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά μέσα σε 20 χρόνια που θα εκτεθούν. Θα υπάρχουν και οι αφίσες(50Χ70) που είχαν τυπωθεί τότες για την διαφήμισή του σε δύο σχέδια και σε πολλά , διαφορετικου χρώματος, χαρτιά. Η παρουσίαση της έκθεσης θα γίνει μου φαίνεται γύρω στο μεσημέρι της Παρασκευής. Οψόμεθα ες Μυτιλάινες..

Πρασινομύτη, έχω στα χέρια μου ένα προεκλογικό φυλλάδιο μιας πασοκτζούςς 4 σελίδων κόμικς! Σου το στέλνω να το ανεβάσεις..

Θα είναι μια περιποιημένη έκδοση 64ων σελίδων. Στο κόμικ δεν έχουν γίνει ουσιαστικές παρεμβάσεις πλιν την αλλαγή της γραμματοσειράς για να είναι πιο ευανάγνωστο. Την ιστορία συνοδεύει κι ένα κείμενο της Εύης Σαμπανίκου και του Αβραάμ Κάουα εκ μέρους της ομάδας Iconotopia. Κρίναμε ότι ήταν απαραίτητο για να τοποθετηθεί ο "Ανθρωπόλυκος" στην εποχή του και στα όσα συνέβαιναν στο "βρόμικο 89". Επίσης μπορώ να πω με χαρά ότι τα παιδιά ανακάλυψαν και κάποια "κλειδιά" της ιστορίας στα οποία και αναφέρονται. Θα έχει και νέο εξώφυλλο το οποίο θα δείτε. ..οσονούπω (δεν έχει ανέβει ακόμα καθαρά λόγω τεχνικών δυσκολιών. Κοινώς, δεν κατάφερα χθες να το ανεβάσω).

Ο "Ανθρωπόλυκος" Επιστρέφει! Μετά από 20 ακριβώς χρόνια, ο Ανθρωπόλυκος επιστρέφει σε μια επετειακή έκδοση και σε περιορισμένο αριθμό αριθμημένων αντιτύπων. Η επίσημη παρουσίασή του θα γίνει στα πλαίσια του 3ου Συνεδρίου Κόμικς που διοργανώνει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Μυτιλήνη, από τις 30 Οκτωβρίου μέχρι και την 1η Νοεμβρίου. Θα ακολουθήσει παρουσίαση του Ανθρωπόλυκου σε γνωστό...στέκι και στην Αθήνα. Περισσότερες πληροφορίες, σύντομα... Soloup

Πολύ καλή δουλειά Sandman! Περιμένουμε..

Εγώ θα έλεγα ότι, ανεξάρτητα από τα άλλα άλμπουμ του Γιώργου, είναι ένα βιβλιαράκι πολύ "Προχώ"! Με όλη τη σημασία της λέξης. Αρχικά καταλαβαίνω ότι μπορεί να φαίνεται πολύ ακίνητο και επαναλαμβανόμενο αλλά η δύναμή του βρίσκεται ακριβώς σε αυτήν την ελάχιστη κίνηση που γίνεται από βράδυ σε βράδυ όπως και οι διάλογοι με τα συμφραζόμενα για τη ζωή τους. Μπορεί να μην είναι τόσο αφηγηματικό όσο η επίσης εξαιρετική "Βίδα", αλλά το συγκεκριμένο κόμικ πιστεύω ότι θα το εκτιμήσετε σε βάθος χρόνου. Όσο για την έκδοση, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Ο Γιώργος μου είχε κάνει ο ιδιος κάποια παράπονα για το τύπωμα και όντως κάποια χρώματα μέσα έχουν βγει "κάπως". Πάντως επιμένω ότι πρόκειται για πολύ καλή δουλειά.

Χρόνια Πολλλά!! Ο Θεός να σου δίνει χρόνια να σκανάρεις πράμα..

Εγώ ευχαριστώ πρασινομύτη για το ανέβασμα.

Συμφωνώ και με το παραπάνω με τον πρασινομύτη! Ροταωγιατιπίνεις, κάνεις εξαιρετική δουλειά. Πολλά συγχαριτήρια!! Ο "Γιάννης" ΦΥΣΙΚΑ και είναι ο Ιωάννου στα πρώτα του βήματα!!!

Γι αυτό τον σφάξανε τον Αλή Πασά! Καλά του κάνανε για να μάθει...

Θεωρώ ότι αδικείτε το βιβλίο. Κάποια βιβλία είναι για διασκέδαση και κάποια αλλά εργαλεία. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε ή να κρίνουμε κάτι με τα κριτίρια κάποιας άλλης ανάγνωσης.

ΤΟ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΣΑΝ ΤΡΡΡΕΛΟΣ!!! να κάνει παρέα με τα πειράγχας μου...

χρονια πολλά κι απο μένα Μάνε..

Πρασινομύτη σου έχω ένα δωράκι... Γύρω στα 1986 πάνω κάτω είχε κυκλοφορήσει ευρύτατα στην Πάντειο (όπου ήμουν φοιτητής) από μια φοιτητική ομάδα ένα ασπρόμαυτο 4σέλιδο κόμικς-"προκύρηξη" πριν από τις εκλογές. Όπως θα καταλάβατε, το κόμικ ήταν της αφεντομουτσουνάρας μου.Κάποια στιγμή θα σου την στείλω και θα την ανεβάσω εδώ. Πρέπει όμως πρώτα να κάνω κάποιες ανασκαφές στα αρχεία του πατρικού μου... (πιθανότατα να είναι και το πρώτο μου κόμικ)

Το 6σέλιδο αφιέρωμα στον Αλέκο Παπαδάτο και η συνέντευξη που μου έδωσε για το ΩΣ3 και τη στήλη ΖΑΠ-ινκ στο τεύχους Μαιου 2009. Η επίσημη ηλεκτρονική παρουσίαση με αρκετές εικόνες του δημιουργού στη διεύθυνση: http://www.os3.gr/gr_issue_cont_zapink.htm Αλέκος Παπαδάτος. ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ ΣΤΑ LOGI…ΚΟΜΙΞ! ...Αν στην Ελλάδα δεν υπάρχει παραγωγή πήγαινε έξω από την Ελλάδα που υπάρχει. Και έχει αποδειχτεί ότι γίνεται, είναι εφικτό και με το animation και με το κόμικ. Τώρα πια, κάποιος δουλεύει στον πλανήτη Άρη και με το internet τα στέλνει στον παραγωγό του στο Δία... «Σκιτσάρει από πολύ μικρός και θέλει να σπουδάσει 'κινούμενο σχέδιο' στη Γαλλία. Για κακή του τύχη σπουδάζει... Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης».Αυτά σημειώνει το 1983 στον «Ανθρωπάκο», ένα αλμπουμάκι με στριπάκια και κείμενα του Τάσου Αποστολίδη, ο φέρελπις νεαρός σκιτσογράφος του. Σκιτσάκια απλά, τρεμουλιαστά που φέρνουν λίγο στη λιτή γραμμή του Κώστα Μητρόπουλου. Το όνομα αυτού, Αλέκος Παπαδάτος. Σας θυμίζει τίποτα; Κι όμως, που να πάει το μυαλό σας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετικό χωροχρόνο. Ο Αλέκος Παπαδάτος που, και σπούδασε τα .Οικονομικά του και πήγε στη Γαλλία και καταπιάστηκε εν τέλει με το πολυπόθητο. «κινούμενο». Και όχι μόνο εξάντλησε τις πιθανότητες του πρώτου βιογραφικού, αλλά είναι και αυτός που με το βάρος και την εμπειρία τόσων χρόνων σκληρής δουλειάς, υπογράφει το εξαιρετικό σχέδιο του Logicomix. Ένα βιβλίο κόμικς (για την ακρίβεια graphic novel) που έχει βρει πρωτόγνωρη αποδοχή για τα ελληνικά δεδομένα και είναι ήδη σε εξέλιξη η ευοίωνη διανομή του στο εξωτερικό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Παπαδάτος είναι ακόμα ένα γνήσιο τέκνο της Θεσσαλονίκης. Μιας πόλης που γεννοβολάει ασύστολα πάσης φύσεως ταλέντα και λίγο πριν τον... γάμο και τα γεννητούρια, τα ξελογιάζει η γριά η Αθήνα. Του Αλέκου του άρεσε να σκιτσάρει από παιδί. Και το σκίτσο, αν και χωρίς περγαμηνές, δεν ήταν άγνωστο στο σπίτι. Η μητέρα του είχε έμφυτο ταλέντο στο σχέδιο. Με ότι καταπιανόταν, ακόμα και με τα πιο ευτελή .στυλό, μπορούσε να σου κάνει εξαιρετικά σχέδια και πορτρέτα. Ο πατέρας του πάλι τρέλαινε τον μπόμπιρα με τα «σκιτσάκια που κινούνται» στις άκρες των τετραδίων του. Πρωτόλεια flip book που ήταν αρκετά για να του βάλουν στη φαντασία του τον «Ιο» του animation. Το 1978 περνάει στο ΟΠΕ, το Οικονομικό τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και ξεκινάει -την όχι και τόσο ευφάνταστη- υποχρέωση των σπουδών. Παράλληλα μπλέκει μελωδικά με τις πενιές του Αγάθωνα και άλλων ρεμπετοσυμμοριτών της άλλοτε φτωχομάνας, κι έτσι παραλίγο ο σκιτσογράφος μας να γινόταν. μπουζουκτσής. Ευτυχώς (για μας) δεν έγινε. Του έμεινε όμως το μπουζούκι να του κάνει συντροφιά και ξέδομα μέχρι σήμερα. Το 1983 τελειώνει τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη. Είναι και η χρονιά που βγαίνει και ο «Ανθρωπάκος» από τις εκδόσεις Gutenberg. Κατεβαίνει ένα ταξιδάκι στην Αθήνα όπου πάει και βρίσκει, τον ...γερόλυκο των Ελλήνων κινουμενάδων, Ιορδάνη Ανανιάδη στη φωλιά του. Εκεί βλέπει για πρώτη φορά ένα πραγματικό εργαστήριο κινουμένων σχεδίων. Τα επιμέρους στάδια της παραγωγής, το επίπονο της δουλειάς και όλα αυτά που τον περιμένουν, αλλά δεν κάθεται στην Αθήνα. Ψήνει τους γονείς του για ένα μεταπτυχιακό στη Γαλλία με την (καθόλου) κρυφή ελπίδα να βρει και κάποια σχολή για animation. Μαθαίνει εσπευσμένα τα πρώτα του γαλλικά και φεύγει στο Παρίσι. Δίνει εξετάσεις για μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα το μάρκετινγκ στη Σορβόννη, και τις περνάει ο μπαγάσας. Κάνοντας λοιπόν το DEA του, δίνει και κάτι εξετάσεις στη σχολή (κάτι σαν ΤΕΙ για animation) CFT Gobelins. Ενώ ουσιαστικά περνάει, κόβεται άνωθεν με τη λογική ότι στη σχολή περνούν περισσότεροι αλλοδαποί παρά Γάλλοι. Για καλή του τύχη όμως γνωρίζει έναν καθηγητή σχεδίου της σχολής, τον Stephane Bernasconi, ο οποίος έχει κι ένα εργαστήριο για διαφημιστικά, σποτάκια με κινούμενα και τέτοια, και τον παίρνει στη δουλειά. Εκεί προμηθεύεται και τα περισσότερα συγγράμματα της σχολής και μαθαίνει επί δυόμισι χρόνια αυτά που θέλει, απ' το .παράθυρο. Μαθαίνει όμως την ίδια τη δουλειά στην πράξη και με την προτροπή του Stephane, αρχίζει να σκαρώνει το 1986, το πρώτο του κινούμενο. Το «Τζιτζίκι και Μυρμήγκι». Γυρίζει το '87 στην Ελλάδα για φανταρικό και μετά την θητεία, το '89 τελειώνει το «Τζιτζίκι». Το στέλνει μάλιστα και στο φεστιβάλ της Δράμας και παίρνει και βραβείο! Επιστρέφοντας εκ νέου στη Γαλλία και με κλειδί τον Τζίτζικα, βρίσκει δουλειά σε διάφορες εταιρίες παραγωγής animation. Αρχικά ως animator και στη συνέχεια ως animation supervisor και animator director στη σειρά «Babar» για το Canal Plus. Εκεί γνωρίζει και την σύντροφό του (και συνδημιουργό στα υπέροχα χρώματα του Logicomix) Annie Di Donna. Το 1991 αποφασίζουν με την Annie και έρχονται στην Αθήνα όπου δημιουργούν ένα στούντιο κινουμένων σχεδίων, τη «Spicy Toons». Το στούντιο πηγαίνει εξαιρετικά καλά φτάνοντας ακόμα και τα 30 άτομα. Ο Αλέκος εκτός των άλλων διδάσκει κινούμενα και παραγωγή και αναλαμβάνουν σειρές για την ελληνική και ευρωπαϊκή παραγωγή (layouts, cd roms, 2D και 3D animation, πιλοτικά για εταιρίες, όπως επίσης επιβλέπει και τμήματα κάποιων διεθνών παραγωγών σε Βουλγαρία και Κωνσταντινούπολη). Οι εξαντλητικοί ρυθμοί και οι υποχρεώσεις των συμβολαίων, τους αναγκάζουν το 1997 να πάρουν τη μεγάλη (οικογενειακή) απόφαση να κατεβάσουν λίγο ρυθμούς. Κλείνουν τη Spicy και δουλεύουν οι δυο τους δικές τους παραγωγές, κόμικς για διαφήμιση (για παράδειγμα 3 άλμπουμ κόμικς με τον τίτλο «Εγναντεύοντας» για την «Εγνατία τράπεζα») και κάποια αντίστοιχα κινούμενα (κάποιοι σίγουρα θα έχετε δει πριν από κάποια ταινία, τα κινούμενα σηματάκια της εταιρίας διανομής «Προοπτική»). Για ένα διάστημα μάλιστα, έτυχε να δουλεύουμε παράλληλα με εικονογραφήσεις στο «Βήμα» της Κυριακής. Το 2003 και σε μια εκ νέου κρίσιμη συγκυρία, έπεσε το τηλέφωνο του Απόστολου Δοξιάδη και με παρέα τον Αλέκο, την Annie αλλά και τον Χρίστο Παπαδημητρίου ξεκίνησαν την πεντάχρονη περιπέτεια της «Αναζήτησης» (κατά κόσμον «Logicomix») με το πρόσφατο αίσιο αποτέλεσμα και την αποκάλυψη της σχεδιαστικής δύναμης του Παπαδάτου. Ο Αλέκος σε μια συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (12/10/08), αναφέρει ως επιρροές του τα αμερικάνικα κόμικς του '50 αλλά και τον Ούγκο Πράτ και Γάλλους κομίστες του '80 και '90 όπως ο Κριστόφ Μπλάν. Ψημένος τόσα χρόνια στο animation, δεν έχει (μέχρι τώρα τουλάχιστον και πέρα από το Logicomix) κάποιο σταθερό στιλ σχεδίασης. Οι απαιτήσεις των διαφορετικών παραγωγών όμως τον έκαναν από την άλλη ιδιαίτερα ευέλικτο στην εναλλαγή αισθητικών λύσεων. Έτσι τα «κινούμενα» προίκισαν τον Παπαδάτο με μια σχεδιαστική πληρότητα και με μια παλέτα διαφορετικών επιλογών, σχεδίου και ντεκουπάζ, τα αξιοθαύμαστα αποτελέσματα της οποίας ξεδιπλώνονται στις 300 σάμθινγκ σελίδες του πολυσυζητημένου graphic novel. Και μάλιστα σε άρτια συνεργασία τόσο με το σενάριο του Δοξιάδη και του Παπαδημητρίου, όσο και με τα υπέροχα (άξια επιμέρους μελέτης) χρώματα της συντρόφου του Annie. Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην ίδιο τον δημιουργό: ---Αλέκο, πότε ένοιωσες για πρώτη φορά τον εαυτό σου να θέλει να σκιτσάρει; --Στην οικογένεια σχεδίαζαν όλοι αλλά πέρασε απαρατήρητο. Μικρός ήμουν μοναχικός και ντροπαλός. Η κλισέ κατάσταση. Το σχέδιο ήτανε τρόπος να φτιάχνω κόσμους. Γέμιζα τετράδια με ιστορίες δράσης, μάχες κλπ. Το πρώτο σχέδιο το έκανα τεσσάρων και ήτανε ένα ποντίκι που μιλάει στο τηλέφωνο. Ήταν ένα ...οκτώ. Το πάνω μέρος το κεφάλι και το κάτω το σώμα. Με αυτιά, χέρια και πόδια και ακουστικό. Με το σχέδιο έβγαζα το θυμό μου, τη χαρά μου, τη στεναχώρια, όλα. Αλλά ποτέ δεν έγινε όσο ήμουν μικρός θέμα του «τι θα κάνουμε με αυτόν εδώ που σχεδιάζει συνέχεια σαν αυτιστικός». Ήταν ένα ξέδομα και τέλος. ---Συνήθως συναντάμε σκιτσογράφους που έχουν για πρώτες, παιδικές ή εφηβικές, επιρροές την γελοιογραφία και τα κόμικς. Εσύ πως και επικεντρώθηκες από την αρχή στο κινούμενο σχέδιο; Τι ήταν αυτό που σου .κίνησε το ενδιαφέρον; --Με εντυπωσίαζαν οι ταινίες με τα κινούμενα σχέδια. Έβλεπα ότι κάπως γινότανε και τα σχέδια κινιόντουσαν από μόνα τους. Αλλά τα έβλεπα και σαν ήρωες. Ταυτιζόμουνα. Μια μέρα ο πατέρας μου για να με διασκεδάσει σχεδίασε στο περιθώριο της σελίδας ενός βιβλίου δύο ανθρωπάκια που ένας έδινε μια μπουνιά στον άλλο, ο οποίος έπεφτε κάτω ζαλισμένος. Έκανε τα σχέδια ένα ένα, σελίδα σελίδα, σχεδιάζοντας την κίνησή τους. Το λεγόμενο flip book. Μετά με ένα φφρρρρρρτ ξετύλιξε το βιβλίο και είδα ένα κινούμενο σχέδιο. Δεν ήξερε ότι κάνοντας αυτό είχε ήδη βάλει έναν ιό. Από εκείνη τη στιγμή το σχέδιο για μένα ήταν κίνηση. Γέμισα αμέτρητα βιβλία δικά μου και των συμμαθητών μου με τέτοια. Ποδόσφαιρο, χορευτικά, τέρατα που τρώγανε το ένα το άλλο, αγώνες στίβου, ζευγάρια, σκυλιά, ιπτάμενοι δίσκοι, μεταμορφώσεις ενός αντικείμενου σε άλλο, όλα είναι. οκ, θέμα για ένα flip book. Τελικά σπούδασα οικονομικά. ---Από τον πρωτόλειο «Ανθρωπάκο» του 1983 μέχρι τα διαφημιστικά κόμικς για την «Εγνατία τράπεζα» και τώρα το εξαιρετικό σχέδιο του Logicomix βλέπουμε μια ποικιλία χαρακτήρων στο σχεδιαστικό σου στιλ. Είναι κι αυτό μια επιρροή από το animation; --Οι περισσότεροι animators δεν αναπτύσσουν δικό τους γραφικό στυλ. Αν εξαιρέσεις αυτούς που δουλεύανε Ντίσνεϋ, που ήταν υποχρεωμένοι να αναπαράγουν διαρκώς την ίδια διάλεκτο, οι animators αλλάζανε στυλ γραφικό σε κάθε νέα ταινία. Αν ένας animator επιμένει σε ένα γραφικό στυλ απλά είναι ακατάλληλος. Μου έτυχε μια φορά που δούλευα μαθητευόμενος στο Παρίσι να πρέπει να σχεδιάσω για διαφημιστικό σποτ φιγούρες από σχέδια μόδας, με ξηρά παστέλ, πολύ αφαιρετικό σχέδιο, κάτι γυναικείες φιγούρες λεπτές και χαριτωμένες, που περιστρέφονταν περπατώντας και ο άνεμος έκανε τα φουλάρια και τις μακριές τους φούστες να κυματίζουν. Ο designer που είχε κάνει την αφίσα είχε κάνει ένα μόνο έγχρωμο σχέδιο. Όχι μόνο έπρεπε να μελετήσω το γραφικό στυλ, αλλά έπρεπε και να το προεκτείνω επινοώντας στιγμές από την κίνηση της γυναικείας φιγούρας που έπρεπε να περπατάει και να κινείται όπως τα μοντέλα, σαν πραγματική γυναίκα, με χάρη, να βλέπει κάποιος τον αέρα που περνάει μέσα από αυτό το ύφασμα που φοράει και το κάνει να κυματίζει. Έπρεπε μάλιστα χωρίς ήχο να λειτουργεί. Να πείθει το θεατή ότι αυτές είναι πραγματικές γυναίκες που περπατάνε και να σε γοητεύει αυτό, να σε βάζει στο trip να βλέπεις σχέδια και πραγματικές γυναίκες την ίδια στιγμή. Πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου και τους αυτοματισμούς σου αφού πρέπει ο θεατής να δει ένα ζωντανό πράγμα. Το γραφικό στυλ του καθένα δεν έχει ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Στην περίπτωση του Logicomix το γραφικό στυλ επινοήθηκε για αυτή την ιστορία και για το φορμά του graphic novel. Δεν είχα σχεδιάσει ποτέ έτσι. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω με αυτό το γραφικό στυλ. Το θέμα ήταν να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στην καρτουνίστικη καρικατούρα και στο ρεαλιστικό, όπως το λέμε επιπόλαια οι σκιτσογράφοι. Βέβαια, ποτέ δε γλυτώνεις από τον εαυτό σου, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, είσαι μέσα σε μια γκάμα δυνατοτήτων. Αλλά προσπαθείς να σχεδιάσεις πχ. τον Ράσελ με ένα τρόπο που να ταιριάζει και σε σένα και στην ιστορία και στο ύφος του σεναρίου και να αποδώσεις όλη αυτήν ψυχή και τα αισθήματα που μεταδίδει η ιστορία στον αναγνώστη όσο πιο καλά μπορείς. ---Σε καιρούς πάντα δύσκολους για την ελληνική πραγματικότητα, αποφασίσατε με την Annie το 1991 να τα «μαζέψετε» και να έρθετε στην Ελλάδα, για να φτιάξετε εδώ την «SPICY TOONS». Πως πήρατε μια τόσο δύσκολη απόφαση και τι συναντήσατε εδώ; --Υπήρχε αυτό, το ότι στην Ελλάδα όλα γίνονται. Και με κάποιο τρόπο βγήκε σωστό. Γνώρισα νέους σκιτσογράφους που διψούσαν για κινούμενο σχέδιο και είχανε ταλέντο. Και ήταν πολλοί! Το στούντιο δούλεψε πολύ εντατικά, κάναμε πολλά σεμινάρια και εκπαίδευση σε νέους και με πολλούς από αυτούς συνεργαστήκαμε στη συνέχεια σε πολύ απαιτητικές ευρωπαϊκές δουλειές, σε τηλεόραση και σε μεγάλου μήκος ταινίες. Ήταν εποχή με πολλή αδρεναλίνη και με μια μανία να κάνουμε όλο και καλύτερα και πιο διασκεδαστικά πράγματα. Δεν σταματήσαμε να έχουμε προτάσεις από το εξωτερικό. Δεν προλαβαίναμε να κάνουμε κάτι δικό μας, ο ρυθμός ήτανε πολύ πυκνός. Δουλεύαμε καλοκαίρια χωρίς διακοπές, άπειρα σαββατοκύριακα κολυμπώντας στα σχέδια. Όλο σε κάτι καινούργιο. Και τα περισσότερα βγαίνανε ουάου. Μαγειρεύαμε στο στούντιο και τρώγαμε όλοι μαζί, είχαμε φτάσει να γίνουμε καμιά τριανταριά. Είχαμε και Ισπανούς και Γάλλους και Άγγλους που είχαν έρθει να δουλέψουν μαζί μας. Άξιζε τον κόπο ως ένα σημείο. Πολλοί σκιτσογράφοι εκεί μέσα αποκτήσανε επίγνωση του τι είναι να σχεδιάζεις. Ο Μανώλης Χρυσουλάκης, ο Νίκος Κούτσης, ο Νίκος Πετροπουλέας είναι από αυτούς που βγάλανε φτερά μέσα από αυτή την εμπειρία. ---Με ένα επιτυχημένο εργαστήριο και με τόσες συνεργασίες και αναγνώριση στο εξωτερικό, πως αποφασίσατε να σταματήσετε το animation ως κύρια ασχολία; --Δεν έκοψα με το animation. Αλλά έμπλεξα υπερβολικά με την παραγωγή κάποια στιγμή και έπηξα. Είναι νερό που τρέχει μέσα από τα δάχτυλα και χάνεται. Δεν κρατάς τίποτε. Το κόμικ γίνεται με λίγους. Λες με αυτό καλά τις ιστορίες. Όσο μπορώ θα το κάνω. Άσε που μόνο χάρη στο κόμικ θα σχεδιάζουμε, γιατί το κινούμενο δεν είναι πια σχέδιο. Το 3D τα κάνει όλα στο animation. Έχοντας ζήσει επαγγελματικά στην Γαλλία και αλλού, πως βλέπεις σήμερα τα κινούμενα στην Ελλάδα; Έχουμε πολλά υπέρ. Χρειαζόμαστε την Ευρώπη και την Ασία. Η επαφή μας με στούντιο του εξωτερικού και με παραγωγούς είναι καλός τρόπος να δοκιμάσουμε τα ταλέντα και τις ιστορίες μας. Το να μένεις κλεισμένος σε ένα δωμάτιο δημιουργώντας ένα μικρού μήκους χωρίς καμιά επαφή με τον κόσμο είναι μόνο μία φάση. Μετά πας για άλλα. Που είναι περισσότερα και καλύτερα. ---Και τα κόμικς, μιας και μπήκες πλέον δυναμικά και στον χώρο αυτό; --Τα κόμικς στην Ελλάδα είναι όπως παντού. Ένα όχημα που κουβαλάει την εφηβεία που το κουβαλάει. Αλλά όταν μπαίνεις στην αγορά θέλει μια ιστορία να αξίζει τον κόπο. Αν είναι να σε διαβάσουν άνθρωποι άνω των 18. Δεν γίνεται να σχεδιάζεις σαν παλαβός για ώρες ατελείωτες αν δεν πιστεύεις την ιστορία. Τα χρήματα είναι πάντα λίγα, ζεις σχεδόν σπαρτιάτικα, υπάρχει πολλή απόρριψη κλπ. Αυτοί οι τύποι που δουλεύουνε στην DC και στη Marvel και όλοι αυτοί με τα Manga είναι παθιασμένοι και λυσσασμένοι. Ταυτισμένοι τελείως με αυτό που κάνουνε. Μπαίνει εύκολα κανείς στη συζήτηση, ναι, αλλά στην Ελλάδα η αγορά είναι μικρή και το προϊόν είναι ακριβό να παραχθεί και άρα ποιος να επενδύσει και τέτοια. Αν στην Ελλάδα δεν υπάρχει παραγωγή πήγαινε έξω από την Ελλάδα που υπάρχει. Και έχει αποδειχτεί ότι γίνεται, είναι εφικτό και με το animation και με το κόμικ. Τώρα πια, κάποιος δουλεύει στον πλανήτη Άρη και με το internet τα στέλνει στον παραγωγό του στο Δία. Το έχω κάνει όταν δούλευα σε storyboards σε τηλεοπτικές σειρές για την Αγγλία, το Oscar's Orchestra, και με Βέλγους και με Γάλλους. Ο Νίκος ο Κούτσης δουλεύει τώρα με US, κάνει κόμικς με Αμερικάνο εκδότη, και πρέπει να πούμε ότι δεν είναι κολλημένος στο superhero σαν μοναδική εναλλακτική, αν και ερωτοτροπεί το πουλάκι μου. ---Το Logicomix γνωρίζει ήδη μια ξεχωριστή επιτυχία στην Ελλάδα και ετοιμάζονται και οι εκδόσεις του στο εξωτερικό. Πως το εισπράττεις εσύ αυτό μετά από μια τόσο επίπονη, 5χρονη ομαδική εργασία; --Χαίρομαι που στην Ελλάδα πάει καλά το Logicomix. Διψάμε για καλό πράμα. Ο Herge τράβηξε το κοινό γιατί ήταν common sense και ειλικρινής. Και στην ιστορία και στο σχέδιο. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε. Ο αναγνώστης αναγνωρίζει και γουστάρει την ενέργεια και τον πόνο που έχεις βάλει σε κάθε σελίδα. ---Πως ήταν η εμπειρία, για τις ανάγκες του συγκεκριμένου graphic novel να πρέπει να σκιτσάρεις τον εαυτό σου, την σύντροφό σου αλλά και όλους σου τους συνεργάτες; --Ήτανε λίγο κουφό, είναι αλήθεια. Αλλά η ιστορία γέννησε αυτή την απαίτηση. Και λες και γεννήθηκε κιόλας από αυτήν. Τον εαυτό μου δεν τον πολυπρόσεξα, είναι ένας τύπος με τετράγωνο σαγόνι, λακάκια, μάτια Κινέζου και αξύριστος και μερικές φορές γκάου, δεν τα πιάνει όλα. Έκοψα την κοιλιά που προδίδει πόσο βουλιμικός είμαι. Ο Απόστολος ήτανε ένας γρίφος. Αλλάζει φάτσες συνέχεια αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι τα παίρνει μονίμως όλα στα σοβαρά σε στυλ Κλαρκ Γκέημπλ. Διαρκώς στο καθήκον. Το χιούμορ του δεν φάνηκε ιδιαίτερα στο κόμικ, ενώ ξεχειλίζει! Ο Χρίστος Παπαδημητρίου είναι γεια σας, την πρώτη φορά που τον είδα με σφράγισε. Δεν γίνεται να μην σχεδιάσεις καλά αυτόν τον τύπο, που συνδυάζει στο ίδιο πρόσωπο τον Δία και τον Πωλητή Γλυφιτζουριών στο Ισλαμαμπάντ, που ακούει ροκ στα ακουστικά του κινητού του. Άσε που όταν πιάνανε με τον Απόστολο συζήτηση για μαθηματικά και computers ήτανε γεμάτος πάθος και απολύτως ακατανόητος (από μένα). Η Annie είναι όπως τη γνώρισα, με αυτή την κορδέλα και αυτό το ύφος, καλοσυνάτη αλλά και καυστική. ---Και η πραγματική, καθημερινή συνεργασία σας με τον Απόστολο Δοξιάδη και τους άλλους συντελεστές; Βρεθήκατε κάποια στιγμή μεσοπέλαγα να μην ξέρετε που θα βρείτε στεριά ή ξέρα; --Η φιλία με τον Απόστολο Δοξιάδη και η εξέλιξη αυτής της συνεργασίας έχουν υλικό που μπορείς να κάνεις ακόμη ένα graphic novel μ' αυτό! Αλλά η ιστορία του Logicomix η ίδια είναι που σε γονατίζει, σε αφήνει μαρμαρωμένο με την αξία της! Και είναι επάξια γραμμένη. Τα πέντε χρόνια περάσανε από κύματα, αλλά δεν έφυγε ποτέ η αίσθηση ότι εδώ έχουμε πράμα που σπαρταράει. Η τιμιότητα και η μπέσα και το μεράκι μας κράτησαν κοντά και στα δύσκολα. ---Στο βιβλίο βλέπουμε να επιλέγετε σχεδιαστικά, αν όχι μια «τουριστική», έστω μια «καθαρή» εικόνα της Αθήνας. Με την Ακρόπολη στο βάθος, ωραία πάρκα (φαντάζομαι το Φιλοπάππου ή και το Λυκαβηττό), όμορφα νεοκλασικά της Πλάκας κλπ. Με εξαίρεση και σε αντίθεση βέβαια, με την ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας. Πως καταλήξατε σε μία τέτοια εικόνα; --Μα έτσι είναι! Η Πλάκα είναι τουριστική. Η Ομόνοια με τα τζάνκια και τα κορίτσια του επαγγέλματος, με τους αλλοδαπούς και τα σκουπίδια δίνει το κοντράστ. Αν δεν κάνεις την Πλάκα τουριστική, η Ομόνοια δεν φαίνεται Ομόνοια. Η σκηνή της Ομόνοιας είναι ο Λαβύρινθος. Η Πλάκα είναι η έμπνευση και το χάδι του φωτός, η Ομόνοια είναι ο χώρος που αν κολλάς στους χάρτες χάθηκες. ---Ανάμεσα στα καλά και τα εγκώμια που έχουν γραφτεί, υπάρχουν και κάποια σχόλια για την ύπαρξη του τελευταίου κεφαλαίου με την «Ορέστεια». Ποια ανάγκη σας ώθησε σε μια τέτοια «λύση»; Είχε σχεδιαστεί από την αρχή ή σας προέκυψε; --Είναι μια ερώτηση που ταιριάζει στον Απόστολο. Αυτός και ο Χρήστος Παπαδημητρίου θα το ανέλυαν με τον τρόπο τους. Από τη δική μου πλευρά, η Ορέστεια στο τέλος είναι ένα ελληνικό σχόλιο για την ύβρη που πράξανε οι δυτικοί πιστεύοντας ότι με τη λογική θα πιάσουν την απόλυτη αλήθεια. Αν δεν πάρεις θέση σε αυτό που εξιστορείς και που όντως έγινε, δεν μπορείς να κλείσεις το βιβλίο. Ο Απόστολος και ο Χρήστος παίρνουνε θέση με την Ορέστεια. Αλλιώτικα η υπόθεση λέει μόνο ότι μερικοί ψυχωτικοί μαθηματικοί είναι η αιτία να γεννηθεί το software. Η ύπαρξη των Ελλήνων του Logicomix δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το τέλος της Ορέστειας. Δεν είναι θέμα μαθηματικών. Τα μαθηματικά ήτανε το όχημα της κατάκτησης του Απόλυτου. Αυτό που διεκδίκησε και ο Σουρεαλισμός. Να πιάσεις όλα τα ψάρια του Σύμπαντος με ένα μόνο δίχτυ... Αλλά οι ποιητές έτσι κι αλλιώς το άπειρο το έχουνε ψωμοτύρι. Ε, όταν το κάνουνε μαθηματικοί είναι αλλιώς. Είναι επιστήμη, δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία και προσωπική ερμηνεία των πραγμάτων. Αυτό κάνει την ιστορία να είναι τόσο τραγική. ---Τι πιστεύεις για τις δυνατότητες επικοινωνίας κι έκφρασης ιδεών μέσα από τα κόμικς; Είναι επαρκές ως Μέσο ή είναι καταδικασμένο να εξαντλείται ας πούμε σε πιο «εφηβικές» -έστω κι αν είναι εντυπωσιακές λόγω εικόνας- αφηγήσεις όπως για παράδειγμα αυτές των υπερηρώων; Πως μπορεί να ισορροπεί σε αυτά ο Λόγος και η Εικόνα; --Λένε «ο εγκέφαλός μας αποδίδει μόνο το 10% των δυνατοτήτων του» και μπορεί να είναι αλήθεια. Το κόμικ, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκόσμια, αποδίδει με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν εμμονές με τους υπερήρωες και τα παρεξηγημένα μάνγκα. Πολλοί νέοι δημιουργοί αδειάζουνε σαν ανατρεπόμενα μέσα στα κόμικς τους την αδρεναλίνη που τους περισσεύει και όταν κάπως ηρεμήσουν σε μια πιο μεγάλη ηλικία δεν βλέπουν πια τον λόγο να κάνουν κόμικς. Στην Ευρώπη και ιδίως στη Γαλλία, που το κόμικ είναι λίγο πάνω από το 30% της παραγωγής εντύπου, η έμφαση δίνεται πολύ συχνά στη μαστοριά και στην πρωτοτυπία της εικόνας. Ο πελάτης που θα πάρει ένα κόμικ από το ράφι του βιβλιοπωλείου θα δει τις εικόνες και αν του αρέσουν θα το αγοράσει. Όλα τα λεφτά είναι στο σκίτσο. Η ιστορία θα είναι σίγουρα γοητευτικά γραμμένη, όποια κι αν είναι, αλλά τελειώνοντας ένα τέτοιο κόμικ είναι σαν να σου μπήκε από το ένα αυτί και σου βγήκε από το άλλο. Στην Αμερική και στον Καναδά υπάρχουνε κόμικς που η ιστορία τους σε συγκλονίζει, και η εικόνα είναι παραπάνω από καλοφτιαγμένη. Αυτοί οι τύποι ελάχιστα κυκλοφορούνε στην αγορά, είναι μια μειονότητα. Η εικόνα στο κόμικ, όπως και στο σινεμά, παίρνει συχνά τη δόξα εις βάρος της ιστορίας. Δεν είναι μόνο εμπορικοί οι λόγοι. Η αμεσότητα του σκίτσου τα καταβροχθίζει όλα πριν ακόμα σκεφτούμε καλά καλά τι θέλουμε να πούμε με την ιστορία μας. Θέλει φρένο εδώ. Αλλιώτικα νομίζουμε ότι τα σκίτσα είναι η ίδια η ιστορία. Η ιστορία είναι πιο σημαντική, το σκίτσο είναι το όχημά της. Αυτό φαίνεται και στα έργα του Alan Moore και στο δικό μας Logicomix και στις δουλειές τις θεωρητικές του Scott McCloud, που είναι κι αυτές με κόμικ. Ή η Satrapi και ο Joe Sacco. Οι δυνατότητες είναι άπειρες. ---Πως βλέπεις τα πράγματα μετά το Logicomix; Τι θα ήταν αυτό που θα ήθελες πολύ να κάνεις από εδώ κι εμπρός; --Είμαι ακόμα σε κατάσταση αφασίας, πέντε μήνες από τη λήξη του project. Θέλω να κάνω εκατομμύρια πράγματα αλλά το σοκ ήτανε πολύ μεγαλύτερο από ότι νόμιζα. Σαν τυφλοπόντικας αισθάνομαι, που βγήκε στο φως ύστερα από πέντε χρόνια κάτω από τη γη. Η σαν τον Ραντανπλάν, που είπε κάτι έξυπνο τελικά, αλλά αυτό τον κούρασε τόσο πολύ που λιποθύμησε! Θα κάνω ένα δικό μου κόμικ που αρχίζει τώρα, αλλά είναι νωρίς για να μιλήσω, δεν το ρίχνω ακόμη στην ψησταριά. ---Αλέκο σ' ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα μας και καλή σου επιτυχία σε ότι σχεδιάζεις για το μέλλον. --Ευχαριστώ κι εγώ. soloup

Μιας και πλησιάζει ο χρόνος για την δήλωση συμμετοχών τόσο για το συνέδριο όσο και για την αποστολή κόμικς, θυμίζω τα καθέκαστα! Επίσης για όσους πορωμένους κομικσάκιδες γουστάρουν φθινοπωρινές διακοπές, το λέω για να κανονίσετε από τώρα την ατζέντα σας... ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ 3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ Fearful Symmetry (Επίφοβη Συμμετρία) Κόμικς, Πολιτική και Νέες Τεχνολογίες Το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας και η ICONOTOPIA (η ερευνητική ομάδα του Τμήματος, για την Ιστορία και Θεωρία των Κόμικς) ανακοινώνουν το Τρίτο Συνέδριο του Τμήματος για την Ιστορία και Θεωρία των Κόμικς, με τίτλο: “Fearful Symmetry: Κόμικς, Πολιτική και Νέες Τεχνολογίες, από 30 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου 2009 στη Μυτιλήνη. Θεματικά Πλαίσια Η εποχή μας θα είναι πιθανότατα γνωστή στο μέλλον ως η «περίοδος μετά την 11η Σεπτεμβρίου» που, ως γνωστόν, άλλαξε πολλά. Για την «παγκοσμιοιποίηση», μιλάμε ήδη τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία. Τα πλαίσια των θεματικών του συνεδρίου ορίζονται σε αυτό το πολιτισμικό περιεχόμενο και στην επίδραση που είχε στην τέχνη των κόμικς. Συχνά όμως δε μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για μια τέχνη που ορίζει με ξεκάθαρα όρια την θεματική της περιοχή. Έτσι, ό,τι βάζουμε κάτω από την γενική ομπρέλα των new media, επηρεάζει εμφανώς τα κόμικς είτε ως «εργαλειακή τεχνολογία», είτε στη θεματολογία και το ιδεολογικό περιεχόμενο. Υπάρχουν έτσι, τα ξεκάθαρα πολιτικά κόμικς (Joe Sacco - Palestine, Marjan Satrapi – Persepolis, και πολλά άλλα), είτε τα κόμικς που περιέχουν άμεσα ή ενδόμυχα την πολιτική παραγματικότητα των καιρών (το κόμικς του Art Spiegelman για την 11η Σεπτεμβρίου, το Blankets, κ.λ.π.), η αναφέρονται στην επίδραση της τεχνολογίας ή στην ανθρώπινη μοναξιά των καιρών μας. Όλα αυτά εμπίπτουν στις θεματικές του συνεδρίου. Πιο επιγραμματικά αποδίδονται τα παραπάνω στις θεματικές ενότητες που ακολουθούν. ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ • Πολιτικά κόμικς • Πολιτική φαντασία (Political Fiction) • Οι υπερήρωες στη σύχρονη πολιτική πραγματικότητα • Το προσωπικό είναι πολιτικό. Σύγχρονες μικρές τραγωδίες • Χιούμορ και Πολιτική • Ιδεολογικά Αδιέξοδα • Κόμικς και Νέες Τεχνολογίες. Νέα Μέσα έκφρασης; • Κόμικς και Νέες Τεχνολογίες. Μικτές πραγματικότητες (mixed realities) • New Media Art – Digital Art – Virtual Art. Τα κόμικς ως υλικό, ως μήνυμα, ως περιεχόμενο • Η πολιτική έκφραση στη γλώσσα των κόμικς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ FEES, ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΒΑΡΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ. ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΤΙΤΛΟΥ ΚΑΙ ABSTRACT: 31η Μαίου 2009 ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ Ε-ΜΑΙL ΚΑΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΒΑΛΟΝΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΤΟΜΟΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΤΕΛΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: 31η ΙΟΥΛΙΟΥ 2009 Στα πλαίσια του συνεδρίου πραγματοποιείται και: Έκθεση: «Οράματα σε άσπρο και μαύρο: κόμικς, πολιτική και Νέες Τεχνολογίες» Με αποκλειστικά ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΔΙΣΕΛΙΔΑ έργα, σε μέγεθος Α3 ή Α4, πάνω στις θεματικές του συνεδρίου. Καλό θα είναι τα έργα να είναι σε ανάλυση τουλάχιστον 300 dpi για να τυπωθούν (αν είναι ψηφιακά) και να αποσταλούν σε CD. Για τα έργα που δεν είναι ψηφιακά, δεν αναλαμβάνουμε ασφάλιση μεταφοράς, πρέπει να αποσταλούν ασφαλισμένα από εσάς έγκαιρα και να συνοδεύονται από CD στο οποίο θα είναι ψηφιοποιημένα σε 300 dpi. ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΕΡΓΩΝ: 1η ΙΟΥΝΙΟΥ 2009 ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΕΓΚΑΙΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ Διεύθυνση για Πληροφορίες: Εύη Σαμπανίκου (για την Ομάδα ICONOTOPIA) Μόνιμη Επίκουρος Καθηγήτρια Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας – Πανεπιστήμιο Αιγαίου Αλκαίου και Θεοφράστου 811 00 ΜΥΤΙΛΗΝΗ Τηλέφωνα Επικοινωνίας: Γραφείο: 22510 36618 Κινητό: 6944792720 Fax: 22510 36609 URL: http://www.aegean.gr/culturaltec E-mail: e.sampanikou@ct.aegean.gr

Και για κερασάκι στην τούρτα, μου φαίνεται ότι δεν έχετε υπολογίσει έναν ολόφρεσκο...Ζερβό! (έργα Σέξ από την Γαλέρα), (εκδόσεις ΚΨΜ)...

Ενδιαφέρουσα πρόταση...

Συγχαριτήρια κι από εμένα Vaios! Είμαι παραδόξως ,ένας από τους τυχερούς που σε γνώρΣα στο Φυσικό σου (Λαρσέικο) περιβάλλον. Ki ας γκρινίαζουν διάφοροι Γρικομικσάδες Χαμουτζήδες.΄ ΥΓ ¨Οχι και πιο μεγάλος... Για δε την ηλικία μου στο GC να δεις ποιος την έχει μεγαλύτερη (την ηλικία)

Πράγματι, όπως λέει και ο ΜΕΛ. To "γελοιογραφίες;" αν το βρει (ή αν το έχει κανεις διπλό), Θα το ήθελα κι εγώ..

Επίσης εκτενές αφιέρωμα και συνέντευξη του Βαγγέλη Παυλίδη από τη στήλη ZAPink του περιοδικού ΩΣ3... Αντιγράφω εδώ και το κείμενο χωρίς τις εικόνες του αφιερώματος.. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ! ΚΕΙΜΕΝΟ/ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: SOLOUP ...Είναι θεραπεία για μένα. Όταν κάτσω να κάνω ένα σκίτσο, θα βλέπω ιστορίες, παραμύθια, ενώ θα δουλεύω. Και, ίσως, είναι και ο τρόπος, που μου έδωσε η «μαμά φύση», για να έχω και μια ισορροπία στη ζωή μου... ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι ιδιότροπο; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Μάλιστα. ΤΙ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ;: Ευγενή αισθήματα. ΙΧΝΟΓΡΑΦΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ;: Ναι, του αρέσει πολύ η ιχνογραφία. ΔΙΑΒΛΕΠΕΤΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΝ ΚΛΗΣΙΝ ΚΑΙ ΠΟΥ;: Εις τα τεχνικά, ιδίως την ιχνογραφίαν. Ε! Με τέτοιο «Δελτίον Ατομικότητος» του 1951- 1952, του μαθητού της Γ' Τάξεως Δημοτικού, Βαγγέλη Παυλίδη, τι συνέχεια περιμένατε να έχει; Έτσι είναι. Ο Βαγγέλης «ιχνογραφεί». Ιχνογραφεί ακατάπαυστα, μια ολόκληρη ζωή, μετατρέποντας με τα μαρκαδοράκια και τους ραπιδογράφους του, ένα σωρό πεζές κι εφήμερες αφορμές, σε ευφάνταστα καλοσχεδιασμένα σκίτσα. Με χιούμορ, λακωνικότητα και με ιδιαίτερη δηκτικότητα. Ο Παυλίδης -Ροδίτης γέννημα θρέμμα- έδειξε όπως διαβάσατε στο «δελτίον», από νωρίς το ταλέντο του. Ή ακόμα καλύτερα, την εμμονή του στον τρόπο να βλέπει και να σχολιάζει τα πράγματα. Το 1963, σαλπάρει για την Αθήνα, όπου μέχρι και το 1966, σπουδάζει γραφικές τέχνες στη σχολή Δοξιάδη. Με συμμαθητές, δημιουργούς όπως τον (μετέπειτα φίλο του) Ορνεράκη και δασκάλους τους Τάσσο, Βασιλείου, Κανέλλη και τόσους άλλους μεγάλους εικαστικούς, που δίδασκαν τότε στη σχολή. Από το 1965, ξεκινάει να δουλεύει στη διαφήμιση. Αυτό, μέχρι και το 1971, δηλαδή, γιατί μετά, καταμεσής στη Χούντα και με αφορμή την αποστροφή του γι' αυτήν, αρχίζει να ξετυλίγει το ταλέντο του στη γελοιογραφία. Αρχικά, στην αθλητική εφημερίδα «Ομάδα» και στη συνέχεια, με κάλεσμα και προτροπή από τον ίδιο το Λαμπράκη, στο «Βήμα». Μια συνεργασία, όπου με κάποια διαλείμματα, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, άκρως δημιουργικά. Και αυτά τα ...διαλείμματα, δεν ήταν καθόλου διακοπή της αξιόλογης πορείας του στη γελοιογραφία, αλλά η συνέχειά της στις εφημερίδες. «Ελευθεροτυπία» (από το 1981 μέχρι και το 1987) και «24 Ώρες» (το 1988). Τότε, μετά τη σύντομη και περιπετειώδη (λόγω Κοσκωτά) διάρκεια ζωής της εφημερίδας, επιστρέφει οριστικά στο «Βήμα». Παράλληλα, για μια περίοδο μεταξύ 1973 και 1975, δίνει σκίτσα του στον «Ταχυδρόμο», ενώ για κάποια διαστήματα και στις εφημερίδες «Θεσσαλονίκη» και «Εξόρμηση». Από το 1983, ταυτόχρονα με την πολιτική γελοιογραφία, αρχίζει να ασχολείται και με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Έχει προηγηθεί, βέβαια, από το 1978 και η μακρόχρονη συνεργασία του με το εξαιρετικό παιδικό περιοδικό «Ρόδι». Το 1987, παρεούλα με τον γιο του Σάββα, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο του βιβλίο, «Ιστορίες του Φάρου», ενώ ακολούθησαν πλήθος άλλα, με σκίτσα του, σε κείμενα της Λοίζου, της Βαρελά του Τριβιζά, του Κοντολέοντα και άλλων. Προσωπικά του βιβλία με γελοιογραφίες, έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα τέσσερα: Το «7 χρόνια ναυτία» (με γελοιογραφίες από την Χούντα) και το «Όλα Δεξιά» (σκίτσα από το «Βήμα» και τον «Ταχυδρόμο» από τις εκδόσεις «Ερμής», το «Γελοιογραφίες;» από τις εκδόσεις «Καστανιώτης» και το «Εθνική Πινακοθήκη» (σκίτσα με καρικατούρες κυρίως πολιτικών) από τον «Κάκτο». Το 1999, δημοσιεύει και το βιβλίο: «Ρόδος, 1309-1522, μια Ιστορία», με κείμενα για την μεσαιωνική, ιπποτική Ρόδο, παντρεμένα με πολύ όμορφες εικονογραφήσεις. Συνδυασμό σκίτσων και κολάζ, με γκραβούρες και εικόνες εποχής. Βιβλίο, που τιμήθηκε το 2002 από το CICOP, το διεθνές κέντρο για τη διάσωση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Μέχρι σήμερα, συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις και διαγωνισμούς γελοιογραφίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με πλήθος διακρίσεων στην Τουρκία, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Γερμανία, τη Βουλγαρία, τις Κάτω Χώρες και τη Λιθουανία. Το 1976, μάλιστα, σε έρευνα του Οίκου του Χιούμορ και της Σάτιρας, του Gabrovo, αναδείχτηκε ανάμεσα στους 100 καλύτερους σύγχρονους σκιτσογράφους. Έργα του, εκτίθενται στο Σπίτι του Χιούμορ στο Gabrovo, στην Πινακοθήκη Samlung Karicaturen στο Basel της Ελβετίας, στο μουσείο Wilhelm Busch του Ανόβερου και σε ιδιωτικές συλλογές. Έχει εκθέσει ατομικά στο Όσλο (1978) στο Πνευματικό κέντρο «Ώρα» στην Αθήνα (1987), στο Μουσείο των Ιπποτών του Αγ. Ιωάννη στο Λονδίνο (1999) και στην Rosas της Ισπανίας (2000). Και φυσικά, ο Βαγγέλης, είναι η ψυχή της έκθεσης γελοιογραφίας της Ρόδου. Μέχρι σήμερα, με την ουσιαστική και καταλυτική του εμπλοκή, έχουν οργανωθεί τρεις εκθέσεις: το2001, το 2003 και το 2006. Αυτά και τόσα άλλα! Τι άλλο να πεις για τον «ιχνογράφο» πιτσιρικά Βαγγέλη, που γεμίζει κάθε χαρτί που πέφτει μπροστά του και μας χαρίζει τόσα χρόνια αυτά, τα καλοδουλεμένα σκίτσα. Μια σχεδιαστική γραφή, που, απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα παράλληλη στην ελληνική γελοιογραφία. Ένα στυλ, έξω και πέρα από τα ρεύματα και τις συγγένειες άλλων Ελλήνων γελοιογράφων. Λεπτές, επικαλυπτόμενες γραμμές φωτοσκίασης, που προσδίδουν στα σχέδια του Παυλίδη, μια εικονογραφική ...βαρύτητα γκραβούρας ή ακόμα και χαρακτικού. Ας ακούσουμε, όμως, καλύτερα, τον ίδιο τον δημιουργό, να μιλήσει για την δουλειά του... --Αγαπητέ Βαγγέλη, πως ξεκίνησες με τη γελοιογραφία; -Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ξεκίνησα από μια αθλητική εφημερίδα, την «Ομάδα». Τους είχα στείλει θυμάμαι δυο σκίτσα, τον Puskas και τον Αντωνιάδη. Την άλλη μέρα, πάνω- πάνω στην Ομάδα, βλέπω. «του νέου μας συνεργάτη, Βαγγέλη Παυλίδη». Ποιος «νέος συνεργάτης»; Εγώ ιδέα δεν είχα. Μετά, με πήραν τηλέφωνο και μου λένε «θες να συνεργαστούμε»; Άρχισα λοιπόν να τους στέλνω σκίτσα με το κομμάτι. --Αυτό πότε έγινε; Το '71; -Ναι. Στο μήνα επάνω, με παίρνουν τηλέφωνο από το Βήμα, λέει. «έλα που σε θέλει ο Λαμπράκης». Μου στέλνουν κι ένα εισιτήριο αεροπορικό, περνάω διάφορους γραμματείς και Φαρισαίους και βγαίνω μπροστά του. Μου λέει, παρακολουθώ αυτά που κάνεις. Θα ήθελες να συνεργαστείς με το Βήμα; Αν ήθελα; Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα, ότι εσύ είσαι στη Ρόδο και θα πρέπει να έρθεις στην Αθήνα. Εκεί, βέβαια, είπα το μεγάλο «όχι». Δεν έρχομαι στην Αθήνα. Με κοίταξε καλά -καλά και μου λέει. ..εντάξει. Και αυτό ήτανε. Από τότε, λοιπόν, εγώ, με αυτό το εντάξει του Λαμπράκη, είμαι στη Ρόδο. Ήταν πια σα δεδομένο ότι εγώ κατοικοεδρεύω στη Ρόδο. Και τελείωσε. --Στην Ελευθεροτυπία πότε δούλεψες; -Δε θυμάμαι ακριβώς ημερομηνίες. Ήτανε από το '81 νομίζω μέχρι το '87. Κάπως έτσι. Μετά, πήγα στις «24 Ώρες» του Κοσκωτά. Με το που ξέσπασε το σκάνδαλο, επέστρεψα στο Βήμα. Και από τότε είμαι εκεί. --Άλλες συνεργασίες; -Έκανα για πολύ καιρό στο «Ρόδι», μέχρι και που αυτό έκλεισε. Μετά, συνέχισα. Έχω κάνει πολλές εικονογραφήσεις σε βιβλία. Έχω της Βαρελά, του Τριβιζά, έχω κάνει διάφορα. Συγκεκριμένα του Τριβιζά πρέπει να έχω κάνει 3 βιβλία, νομίζω. Του Μάνου του Κοντολέοντα έχω εικονογραφήσει 2-3, αλλά, το πρώτο παιδικό βιβλίο που εικονογράφησα, ήταν δικό μου. Ήταν ιστορίες που λέγαμε με το γιο μου, όταν ο ήταν 2-3 χρονών. --Αυτό πότε έγινε; -Γύρω στο '86- '87. Είχε βγει από τον «Κάκτο» και λεγότανε «Ιστορίες του Φάρου». Γιατί, έχουμε ένα φάρο που είναι μεσαιωνικό φρούριο στη Ρόδο, εκεί, στην είσοδο του λιμανιού, κι εκεί, πηγαίναμε με τον πιτσιρικά και κάναμε διάφορα κόλπα μέσα στα ερείπια και γραφτήκανε έτσι, διάφορες ιστορίες. --Και το βιβλίο για τη Ρόδο; -Μα βέβαια, το δικό μου βιβλίο... Αυτό βγήκε το '99, αλλά έχει επανεκδοθεί. Τώρα, βρίσκεται στην τρίτη έκδοση το Ελληνικό. Κι έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά (στη δεύτερη έκδοση), στα Γερμανικά και στα Ιταλικά. Το διασκέδασα πάρα πολύ, γιατί είναι για έναν τόπο που αγαπώ, για μια περίοδο που με ενδιαφέρει και με συγκινεί. Όταν ζει κάποιος, βέβαια, στη Ρόδο, δεν μπορεί να αποφύγει την επίδραση από τα κάστρα και τον Μεσαίωνα. Και βέβαια, η έρευνα, γιατί η ιστορία, είναι απολύτως σωστή. Έχω από πίσω μια βιβλιογραφία... Αλλά, για μένα, αυτή η έρευνα και αυτό το να ζωγραφίζω αυτά τα διάφορα που μου αρέσουν, ήταν ένα ταξίδι πολύ μεγάλο. Έκανα 10 χρόνια να το τελειώσω, περισσότερο, γιατί δεν ήθελα να το τελειώσω. --Η έκθεση της Ρόδου πως ξεκίνησε; -Δικιά μου ιδέα ήταν. Εγώ την έστησα, αλλά, τώρα, έχουμε πρόβλημα. Γιατί, χάθηκε το ενδιαφέρον, από αυτούς που τη στηρίζανε οικονομικά. Ο δήμος και η Νομαρχία. Το 2001, έγινε η πρώτη. Την ιδέα την είχα βάλει, υπόψη νομαρχών και δημάρχων, από πάρα πολλά χρόνια πριν, αλλά έμεινε πάνω στα γραφεία. Μέχρι που βρέθηκε κάποιος δήμαρχος, ο οποίος ενδιαφέρθηκε και είπε, τι είναι αυτό το πράγμα, έλα να το κάνουμε. Έτσι, ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες. Η πρώτη δυσκολία, είναι να βρεις ποιους θα καλέσεις. Διευθύνσεις, τηλέφωνα όλα αυτά. Εκεί, χρησιμοποίησα και την προσωπική μου γνωριμία. Έγραψα γράμματα προσωπικά: «...συνάδελφε... ξέρω 'γω, ξεκινάμε αυτό το πράγμα στην ρόδο... βοήθησε... κλπ.» Βέβαια, αν δεν έχεις την εμπειρία σε αυτό το πράγμα, υπάρχει ένα μεγάλο οργανωτικό πρόβλημα. Το άλλο, είναι, πως... ακόμα και αν καλέσεις κόσμο, αν γίνεται κάτι πρώτη φορά, οι άλλοι είναι καχύποπτοι. Βέβαια, τελικά το καταφέραμε. Την τρίτη χρονιά, είχαμε πάνω από 600 συμμετοχές. Τα άτομα. Τα σκίτσα ήταν φυσικά πολύ παραπάνω. Καλής ποιότητας, μπορώ να πω. --Και που κόλλησε τελικά; -Οι μεγάλοι, δίνουν υποσχέσεις και δεν τις κρατούνε... Ήμουν εγώ, εντελώς εθελοντικά, ο οποίος έτρεχα πάνω κάτω σαν τον λωλό. Ξέρεις, δεν μπορείς να συνεχίζεις επ' άπειρον, εθελοντικά. Είχαν υποσχεθεί ότι αυτό το πράγμα, έπρεπε να γίνει ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Να έχει ένα διοικητικό συμβούλιο, να έχει ένα γραφείο, ένα τηλέφωνο, έναν υπολογιστή, να μπορεί να κάνει τη δουλειά του. Να γίνει ανεξάρτητο. Δεν έγινε αυτό και από το να ανεβοκατεβαίνω σκάλες και να χτυπάω πόρτες και να παρακαλάω, δεν το ξανακάνω. --Τώρα υπάρχει ενδιαφέρον; -Τώρα, ναι! Υπάρχει. Υπάρχει ένας καινούργιος δήμαρχος. Πριν κανένα μήνα, έδωσα μια συνέντευξη, σε ένα τοπικό περιοδικό και τους τα έψαλα. Και πετυχαίνω κατά τύχη τον δήμαρχο στο δρόμο και μου λέει: «Διάβασα αυτά τα πράγματα, εγώ, λέει, δεν είχα ιδέα· ενδιαφέρομαι, να τα κουβεντιάσουμε». Τώρα, που θα γυρίσω πίσω, θα δούμε τι θα γίνει. Αλλά, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να εξασφαλιστεί αυτή η συνέχεια. --Πώς ξεκίνησες να κάνεις σκίτσα. Υπήρχαν κάποια ερεθίσματα; -Από πιτσιρικάς ζωγράφιζα. Άμα διαβάσεις τον έλεγχό μου της Τρίτης δημοτικού, γράφει η δασκάλα μέσα, ότι δεν κάνει άλλη δουλειά, από το να ζωγραφίζει. Πάντα έκανα αυτό το πράγμα και γι' αυτό οι σπουδές που έκανα μετά, ήταν σχετικές. Τώρα, βέβαια, το πολιτικό το σκίτσο, ήρθε σαν αποτέλεσμα της χούντας. Η ανάγκη να πεις κάτι. Και αυτός ήταν ο τρόπος, που μπορούσα να πω εγώ. Αλλιώς, μέχρι τότε, δεν είχα σκεφτεί. Παρ' ό,τι έκανα διάφορα δικά μου πράγματα, σχεδίαζα διάφορα, αλλά εντάξει. Και γι' αυτό, ξεκίνησα μέσα στη Χούντα. --Κάποιες επιρροές που πιστεύεις ότι είχες; -Από Έλληνες, όχι. Είχα, όμως, την τύχη, εκεί...τέλη του '50 αρχές του '60, τότε που ήμουν 18-20 χρονών, να έχω στα χέρια μου το περιοδικό MAD. Αυτό, με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Το βρίσκατε στη Ρόδο; Ναι, γιατί στη Ρόδο είχαμε Αμερικάνους, κάτι σαν στρατιωτική βάση. Μένανε εκεί μόνιμα με τις οικογένειές τους. Με αυτούς είχα επαφές, και μπορούσα και το είχα σε τακτική βάση. Ο Don Martin, ας πούμε, και ο Mort Drucker, με επηρέασαν πάρα πολύ. Βέβαια, εγώ, είχα αυτό το «ψειρίστικο» πράγμα (με τις γραμμές). Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως, επηρεασμένος, όταν, ας πούμε πιτσιρικάς, διαβάζαμε κάτι βιβλία, όπως του Ιουλίου Βέρν, που είχαν τις original τις εικονογραφήσεις του 1800 τόσο, σαν γκραβούρες. Και τότε, σαν παιδάκια, διαβάζαμε αυτά. Ίσως, λοιπόν, από εκεί. Το θέμα είναι, ότι θεωρείτο παλιομοδίτικο ή έτσι νόμιζα εγώ, δεν τολμούσα να τα δείξω παραέξω. Το έκανα για μένα, μέχρι που έπεσε στα χέρια ο Levine. Μεγάλος και τρανός ο Levine, σε όλο τον κόσμο και σκέφτηκα ότι για να το κάνει αυτός, μου έδωσε το θάρρος να μπορέσω δημόσια να δείξω αυτήν τη δουλειά. --Ναι, γιατί η δουλειά σου παραπέμπει πράγματι σε κάτι τέτοιο, σε γκραβούρες ας πούμε. -Ναι, γιατί, ακριβώς, επειδή είναι θέμα προσωπικό του καθενός, εγώ το διασκεδάζω. Είναι θεραπεία για μένα. Όταν κάτσω να κάνω ένα σκίτσο, όχι βέβαια αυτά που κάνω για την εφημερίδα, γιατί αυτά πρέπει να βγουν γρήγορα, αλλά όταν κάτσω να δουλεύω, ας πούμε το βιβλίο της Ρόδου, θα βλέπω ιστορίες, παραμύθια, ενώ θα δουλεύω. Και, ίσως, είναι και ο τρόπος που μου έδωσε η μαμά φύση για να έχω και μια ισορροπία στη ζωή μου, γιατί είμαι ακατάστατος στη ζωή μου γενικά, στο δωμάτιό μου κλπ. Αλλά, αυτό που θέλει απόλυτη πειθαρχία, που πρέπει να κάτσεις να το σκεφτείς, να το μελετήσεις, νομίζω, ότι το έκανε η μαμά φύση, για να καλμάρω λίγο. --Την ελληνική γελοιογραφία πώς τη βίωσες; Μέσα από εσένα, τους συναδέλφους σου. -Εμείς, στην Ελλάδα είμαστε, θα έλεγα, μοναδικοί. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού, τόσοι πολλοί γελοιογράφοι ανά εφημερίδα. Εμείς, εδώ, βλέπεις ότι έχουμε και δυο και τρεις και τέσσερις γελοιογράφους ανά εφημερίδα. Ενώ, σε πολλές Ευρωπαϊκές, έχουν έναν·.κι αν έχουν κι αυτόν. Που σημαίνει ότι, η γελοιογραφία έχει πέραση στο κοινό. Αλλιώς, δε θα μας είχανε. Αλλά, το βλέπεις κιόλας, όταν έχουμε ευκαιρία να βρεθούμε με το κοινό, όπως σε εκθέσεις, το κοινό είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικό. Νομίζω, ότι από αυτή την άποψη, είμαστε τυχεροί. Και ότι μπορούμε να βγάζουμε και το ψωμί μας από αυτή τη δουλειά. Έξω, σε πολλές περιπτώσεις, οι σκιτσογράφοι χρειάζεται να κάνουν διαφορετικές δουλειές για να ζουν. --Μέσα στο χρόνο έχεις δει διαφορές; -Ναι, ήταν διαφορετικά. Ο Λόγος ήταν διαφορετικός. Και το σχέδιο έχει αλλάξει, ακολουθεί τις μόδες. Άλλο το σχέδιο του Δημητριάδη, ας πούμε, που είναι, βέβαια, πάρα πολύ ωραίο, αλλά άμα το δεις θα πεις α! αυτό είναι του 1930. Αλλά, κυρίως, ο Λόγος. Πώς έχει αλλάξει ο λόγος, ας πούμε, στη Βουλή; Κάποτε, στη βουλή, είχαμε ρήτορες. Λουλούδια, φιοριτούρες, λογοπαίγνια. Αυτό, έχει τελειώσει τώρα. Τώρα είναι μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ! Μα, αυτός είναι και ο λόγος στις εφημερίδες τώρα. Ακολουθεί το ίδιο πράγμα. Αυτό ακολουθεί και η γελοιογραφία. Είναι πιο μπαμ μπαμ. παρά, ξέρω 'γω. Το καλό είναι, ότι βλέπεις πως βγαίνουν νέα παιδιά. Έχουμε ταλέντα και φαίνεται ότι τους δίνονται οι ευκαιρίες. Παρ' ότι είναι δύσκολο το επάγγελμα, είναι κλειστό όπως ξέρεις. Αν δεν πεθάνει κάποιος, ας πούμε, δεν παίρνει τη θέση μας άλλος (γέλια). Είναι καλό, όμως, που βγαίνουν νέα φυντάνια κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω τους πιο μικρούς. --Η σχέση σου με το computer; -Ουουου, πολύ καλή. Εγώ, εξακολουθώ, βέβαια, ό,τι είναι στην εφημερίδα, να το κάνω με το χέρι. Δουλεύω πάρα πολύ με computer, αυτό όμως που προσπαθώ να κάνω, επειδή έχω καθιερωθεί με ένα συγκεκριμένο στυλ, δε θέλω να το χαλάσω. Όχι γιατί έχω καθιερωθεί μόνο, αλλά γιατί, βέβαια, και μου αρέσει. Προσπαθώ, πως μπορώ να συνδυάσω αυτό που κάνω με το χέρι, με τις δυνατότητες του computer. Εκείνο που κάνω, είναι να πειραματίζομαι πάνω σε αυτό, να το σκανάρω, μετά να το χρωματίσω, να το ψάξω από εδώ, από εκεί. Κι έχω κάνει μια σειρά ολόκληρη από σκίτσα, γενικά, τα οποία είναι αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού. Σε αντίθεση, θα έλεγα με διάφορους συναδέλφους μας ή καλλιτέχνες, γενικά, που «φοβούνται» τον υπολογιστή. Εγώ δεν τον φοβάμαι. --Από τη γενιά σου είσαι ίσως ο μοναδικός που έχει τόσο καλή σχέση. -«Θα σε φάει» λέει η μηχανή. .Εμένα θα με φάει η μηχανή; Θα τη φάω εγώ την μηχανή. Και σε άλλες τέχνες, εικαστικές δηλαδή, θα μας κάνει λέει το μηχάνημα ό,τι θέλει αυτό; Ό,τι θέλει; Περάστε παρακαλώ, όποιος μπορεί. Δε σε κάνει καλλιτέχνη ο υπολογιστής. Δεν έχω εγώ τέτοιες αναστολές. --Και λόγω Ρόδου, φαντάζομαι πως θα σε βοήθησε πολύ. Ένα παράθυρο σε όλον τον κόσμο. -Α, καλά! Δεν είναι μόνο λόγω Ρόδου. Αλλά, εκεί που μένω εγώ, πάνω στα όρη στα βουνά, όπου ο πιο κοντινός μου γείτονας είναι δυόμισι χιλιόμετρα παρακάτω και γύρω γύρω, έχω κατσίκια. Και η σύνδεσή μου με το internet είναι δορυφορική. Έχω πιάτο. Το θέμα είναι, ότι εκεί πια, διαβάζω τις εφημερίδες από το ίντερνετ...Και τις κρατάω και σε αρχείο σε CD. Με έχει σώσει εμένα αυτό. Και έχω τις ειδήσεις που χρειάζομαι. Και στέλνω και τα σκίτσα. Ξέρες τα πρώτα χρόνια από τη Ρόδο, ήταν περιπέτεια. --Αλήθεια, πώς έστελνες παλιότερα τα σκίτσα; -Τα έστελνα με την Ολυμπιακή, με φορτωτική. Τα έκανα ρολό, πήγαινα στα καταστήματα υφασμάτων που πετάνε εκεί κάτι ρολά που τυλίγουν τα υφάσματα. Τα έκοβα εγώ κομματάκια κι έβαζα μέσα τα σκίτσα και τα έστελνα. Και... καταλαβαίνεις τώρα, Ολυμπιακή. Τα έστελναν καμία φορά Κομοτηνή, διάφορα τέτοια κόλπα. Ή αν δεν πετούσαν τα αεροπλάνα, αν είχαν απεργία ή αν ο καιρός. Πήγαινα τότε στο λιμάνι, να βρω κανένα φίλο, να πηγαίνει με το καράβι στην Αθήνα, να βρω κανένα νταλικέρη που κουβαλούσε ζαρζαβατικά στου Ρέντη, να του λέω, πάρ' το σε παρακαλώ μαζί σου. Να πάρω μετά τηλέφωνο την εφημερίδα, να πω πηγαίνετε στο κατάστημα .ξέρω 'γω 136, στου Ρέντη. Να τρέχει το παιδί με το μηχανάκι, να πάρει το σκίτσο. Τέτοια κόλπα. Έστελνα, αργότερα και με κούριερ, αλλά ήταν πανάκριβο. Μέχρι που ήρθε το φαξ. Το οποίο ήταν μια λύση αλλά είχε κακή ποιότητα. Ειδικά με το σκίτσο, τις λεπτομέρειες που έκανα. Μέχρι που σκέφτηκα ν' αλλάξω σκίτσο, να απλοποιήσω τη γραμμή μου, για να μπορεί να πηγαίνει πιο καλά με το φαξ. Ώσπου ήρθε το e-mail, απ' το 1995 περίπου και αυτό μου έσωσε τη ζωή. Αλλά, τα παλιά τα χρόνια ήταν, άσε. --Ολόκληρη περιπέτεια. Και είσαι ουσιαστικά ο πρώτος σκιτσογράφος που έστελνε σκίτσα από αλλού. Ο δεύτερος είναι ο Δημήτρης ο Χαντζόπουλος. -Ναι. Κοίταξε, απ' ότι βλέπω σιγά σιγά γίνεται αποδεκτό. Και δεν τους πολυστριμώχνουνε τους συναδέλφους, να πηγαίνουνε στην εφημερίδα να είναι εκεί. Αυτό, το να είσαι μακριά από τη εφημερίδα, έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του. Από τη μια δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου. Το κακό είναι, ότι πρέπει να βγάλεις μόνος σου συμπέρασμα. Γιατί, όταν είσαι στην εφημερίδα, οι ιδέες πετάνε στον αέρα. Ο ένας θα σου πει κάτι, κάτι θ' ακούσεις, ο συνάδελφος θα σου πει ένα καλαμπούρι, το πιάνεις. Όταν, όμως, είσαι μοναχός σου, πρέπει να καθίσεις να διαβάσεις, να σκεφτείς. Και αυτό που με έχει κάνει εμένα πολλές φορές να λέω ότι θα τα παρατήσω, είναι που βασίζομαι πάνω στην τηλεόραση. Όπως την έχουνε κάνει, οι ειδήσεις είναι δράμα. Βασανιστήριο. Γιατί, είμαι υποχρεωμένος να την έχω ανοιχτή όλη μέρα. Είναι η πιο άμεση πηγή ειδήσεων και είσαι υποχρεωμένος ν' ακούσεις όλα τα σκ. για να ακούσεις κάτι τόσο δα, που μπορεί να είναι σημαντικό και να σε ενδιαφέρει. Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχει και το ραδιόφωνο. Είναι λίγο καλύτερο. --Πόσες ώρες δουλεύεις κάθε μέρα; -Εγώ, δουλεύω 24 ώρες το 24ωρο. Ό,τι κάνω, δεν έχω ωράριο. Αγαπάω αυτό που κάνω. Άλλος, πάει ψάρεμα, άλλος κόβει λουλούδια... Έτσι κι εγώ. Περνάω την ώρα μου. Το μόνο που κάνω, το βράδυ πηγαίνω στην ταβέρνα. Γνωρίζω όλες τις ταβέρνες, σε μια ακτίνα 25 χιλιομέτρων απ' το χωριό που μένω. Στο χωρίο, έχουμε τρεις. 60 κατοίκους και 3 ταβέρνες. Η μια είναι του Παπά. Καλό είναι μετά από αυτά που ακούς στην τηλεόραση, να μιλήσεις για πιο απλά πράγματα, για πατάτες, για τα καρπούζια, για το δάκο. διάφορες τέτοιες συζητήσεις. Κάθομαι καμιά φορά, σχεδιάζω στην ταβέρνα, περνάει η ώρα. Όταν θα σταματήσω τη δουλειά μου κατά τις 8 η ώρα, να βγω κατά τις 9, να γυρίσω ό,τι ώρα, ανάλογα με την παρέα και το πρωί στις 8, πάλι στο πόδι. Πρώτα τα email, μετά οι εφημερίδες. Κι έτσι ξεκινάει η μέρα. --Βαγγέλη, ...κύριε Παυλίδη, σας ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα που είχαμε. -Ευχαριστώ κι εγώ.

Χρόνια πολλά μπαγασάκο . Δεν μας είπες εχθές τίπτσ.