Bonadrug

Ήταν λίγο "φευγάτη" η σειρά, φαντάζομαι πολλοί δεν θα την ολοκλήρωσαν ή θα την είδαν ψυχαναγκαστικά, όντας καμένοι μαρβελάκηδες. Γενικά οι σειρές της Marvel μετά το Loki έχουν πάρει την κατιούσα. Σε σειρά αξιολόγησης: 1. Wandavision: απροσδόκητο, ξάφνιασε ευχάριστα 2. Loki: ουσιώδες, έκανε το expansion στο saga του MCU με επικό Hiddleston 3. The Falcon and the Winter Soldier: πιο παραδοσιακό , action buddy movie, βλεπόταν άνετα, χωρίς πολλά πολλά 4. Hawkeye: Χριστουγεννιάτικο, πιστώνεται το πάντρεμα με τις σειρές του Netflix 5. Moon Knight: δαιδαλώδες σε σημείο να κουράζει, χωρίς τον Isaac ίσως να μη βλεπόταν 6. Ms Marvel: για παιδάκια 7. She Hulk: ό,τι να ναι, με ανησυχητικά σημάδια για την "εξέλιξη" των χαρακτήρων του netflix στο κανάλι της disney.....

29€??? Μια χαρά το διαβάζω στα αγγλικά σκαναρισμένο..................................

Πάντως σταδικά η σειρά έχασε το Love από τον τίτλο της, θα έπρεπε πλέον να λέγεται μόνο Death and Robots. Ναι η τρίτη σεζόν είναι ακόμα χειρότερη από τη δεύτερη. Ακόμα κι έτσι ξεχωρίζει όμως από τους τόνους σκουπίδια του netflix.

ας πάει στο αρχείο........

Εγώ απορώ με την επιλογή να εισάγουν ένα νέο χαρακτήρα για μια ταινία που θα βγει ας πούμε σε τρία χρόνια και να επιλέξουν την Σαρλίζ Θερόν που τότε θα είναι 53 ετών!!!!!!! Ήμαρτον!!!

Η απώλεια που ξεπερνάει όλες τις απώλειες!! Πέθανε ο Κώστας Γκουσγκούνης ΉΤΑΝ ΑΞΙΟΣ!!!!!

Το μόνο που άξιζε στη σειρά ήταν ο Oscar Isaac. Ο χαρακτήρας του Moon Knight πάντα με άφηνε αδιάφορο. Ας δώσουμε κι ένα βαθμό για τη διαφορετικότητα της προσέγγισης και κατιτίς για το εξωτικό του θέματος και μέχρι εκεί. Delete τώρα.....

Η ταινία είναι λίγο άρτζι μπούρτζι και λουλάς. Αλλά τη σώζει o Sam Raimi που κλείνει το μάτι στο gore παρελθόν του. Με άλλο σκηνοθέτη θα μιλάγαμε για πανωλεθρία... Δεν ξέρω που βαδίζει αυτή η φάση του MCU αλλά μου φαίνεται ότι θα καταλήξει σε κάτι , σε ένα event, που θα ενώσει μερικά σύμπαντα για να φέρει όλους τους χαρακτήρες της Marvel στην Earth 616 που για πρώτη φορά ονομάζεται στις ταινίες ως τέτοια....

Με πολύ μεγάλη δυσπιστία έπιασα να διαβάσω τον Γρύπα . Αν εξαιρέσουμε τίς .... Χείμερες και τις.... Χάρπες!!! (ντροπή), ήταν νομίζω το πιο καλό τεύχος από τα πέντε τελευταία. Να πω ότι το διάβασα όλο με τη μία, ενώ στα προηγούμενα (κάτι υπεριταλικούς και σία) δεν μπορούσα να διαβάσω πάνω από 3 σελίδες μαζεμένες.....

Ο σκιτσογράφος, αειθαλής καλλιτέχνης, χωρίς να τον βαραίνει η ηλικία του, Κώστας Μητρόπουλος εξακολουθεί να σχολιάζει την επικαιρότητα, χωρίς μία ρυτίδα να έχει εγγραφεί στην καλλιτεχνία του. Γεννημένος το 1926 είναι ένας νέος σκιτσογράφος, και παρ’ ότι έρχεται να τον συναντήσει ένας αιώνας ζωής, τον αντιμετωπίζει κατάματα, χωρίς να υποχωρεί μπροστά του και χωρίς να τον φοβάται. Πάνω από εξήντα χρόνια διαπαιδαγωγεί το κοινό των εφημερίδων και των περιοδικών, αυτός ο ηθογράφος και παιδαγωγός της πολιτικής ζωής. Το σκίτσο του και η λεζάντα που το συνοδεύει δεν εξέπεσαν ποτέ στην χλεύη και στον σαρκασμό. Κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων ως ηθικός ξενιστής, απούσας της ηθικολογίας, γιατί η τέχνη του ήταν ο θάνατος των πολιτικών αποφάσεων και η ζωογόνηση, η αναπνοή του ανήμπορου πολίτη. Γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι στη χώρα μας αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα, οι πρωταγωνιστές του, ενώ η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ένα χαμόγελο για την ματαιότητα των πραγμάτων Σε μία Ελλάδα, η οποία επιβιώνει ακόμη με πελατειακές σχέσεις, αυτός έδειξε αυτή την σχέση όχι με το δάχτυλο στο μάτι του αναγνώστη, αλλά αφήνοντας να του ξεφύγει πάντα ένα χαμόγελο για την ματαιότητα των πραγμάτων, άνευ πίκρας στα χείλη του κατάμαυρης. Το μόνο μαύρο που του αναλογεί είναι το παίδεμα με τα μολύβια του, που όταν σκιτσάρουν έρχονται κόντρα με το λευκό πλαίσιο, που όλα τα εξαφανίζει στο φως της αισιοδοξίας. Η αισιοδοξία αυτού του «ανώριμου» της σκιτσογραφίας έχει τις ρίζες της στην στωική αντιμετώπιση της ζωής, μιας ζωής συντεταγμένης στις επιταγές ενός βίου που έχει εκπαιδευτεί να κλείνει τους οφθαλμούς μπροστά στο πρόβλημα, αρκεί να υπηρετεί την προσωπική κατίσχυσή του. Τα ανθρωπάκια του Κώστα Μητρόπουλου, θα ήθελαν να αισθάνονται θύματα, όμως καταλαβαίνουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν την λύση στην επιβιωτική αναδίπλωσή τους στην καθημερινότητα, μήπως και σώσουν εαυτούς σε συμβιβαστικές αποφάνσεις. Κι όμως το σχόλιο του δεν τους καταβυθίζει στην ειρωνεία, καθιστώντας αδρανή τα κωμικοτραγικά χαρακτηριστικά τους, δεν τους αποστρέφεται, δεν τους κατηγορεί, δεν τους επιμηκύνει τα χαρακτηριστικά μέχρι τα όρια της καρικατούρας. Δεν εκπίπτει στην ευκολία της καταγγελίας Καθημερινά βρίσκεται σε εγρήγορση, χωρίς, όμως, να εκπίπτει στην ευκολία της καταγγελίας. Γιατί απλά, απλούστατα, οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, και αδύναμοι πολύ αδύναμοι. Το γνωρίζει αυτό, γι’ αυτό δεν τους βάζει απέναντι, δεν τους εχθρεύεται, δεν τους σκοτώνει για τις απρέπειες και τις ασυνέπειές τους. Οι συμπεριφορές, παρά την έλευση και την επικράτηση της τεχνολογίας, δεν άλλαξαν στα βασικά δομικά τους χαρακτηριστικά. Ο καιρός έξω από το δωμάτιο φέρνει τις εποχές και μέσα σ’ αυτή την σκοτεινή σπηλιά δύο ανυπόμονα μάτια φωτίζονται από την οθόνη του υπολογιστή. Ο Κώστας Μητρόπουλος αποστέλλει πλέον τα σκίτσα του με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, όμως το μηχάνημα που χρησιμοποιεί λούζεται από το ελληνικό φως, γι’ αυτό εξαφανίζεται στην σκιά της δημιουργίας. Μέσα από αυτή την σκιά που ρίχνει το φως από τα ανθρωπάκια του, δημιουργούν έναν απροπαράσκευο βίο για τα δύσκολα κι όταν έρθουν τα εύκολα ανέτοιμος πάλι να τα δεχθεί. Αυτή την διχοστασία του Έλληνα, ο Κώστας Μητρόπουλος, αυτή την αέναη ρωγμή, αυτό το αδιαπέραστο πέρασμα, αυτή την ακινησία της ψυχής, αυτή την νωθρότητα του σώματος δεν την εδόξασε. Τους έστειλε από απ’ εκεί που ήρθαν, γιατί γνωρίζει ότι κατά την επιστροφή τους θα του ζητήσουν και τα ρέστα. Σύνδεσμος: https://www.enetpress.gr/κώστας-μητρόπουλος-ο-ηθογράφος-παιδα/

12€. ? Σιγά ρε ! Ούτε graphic novel να ήτανε!!!!

Πέθανε ο Μπάμπης Αργυρίου, ψυχή του περιοδικού, πριν λίγες μέρες.... https://apotis4stis5.com/epikairotita/53012-pethane-o-dimosiografos-bampis-argyriou-tis-aneksartitis-mousikis-skinis

Μπαλαφάρα ολκής, μονο μια σκηνή με τη Ρόμπι αξίζει! Δεν ξέρω αν προλαβαίνει η Μάρβελ να πάρει τους GOTG3 από τα χέρια του Gunn μετά από το χάλι που παρουσίασε εδώ........

Ακόμα μια ειδική έκδοση: Πάσχα 1984

Εξώφυλλα 76, 78, 83, 142-146, 161, 163, 168-172, 174, 176, 177, 179, 180, 181, 184-186, 187, 191-195, 197, 199, 200, 201, 205-211 (στο εξώφυλλο έχει λάθος αρίθμηση 210, μέσα η σωστη), 212-234, 238, 239, 241-243, 245-248, 250-254, 256-259, 261-263 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Είμαι πλέον μετά από 40 χρόνια ταινίες, σε μια φάση να έχω μια deja vu αίσθηση συνεχώς και οι περισσότερες ταινίες να μου φαίνονται βαρετές, κοινότυπες και προβλέψιμες. Η λίστα μου με τα "Συνεχιστε να βλέπετε" στο netflix είναι γεμάτη από ταινίες που παράτησα στα 5 ώς 20 λεπτά. Τελείωσα μετά από καιρό μία, κι αυτή έμελλε να είναι το Army of The Dead, ένα υβρίδιο zombie και heist movie. Καθαρά και ξάστερα η ταινία ήταν μπάζο κι όποιος σκέφτηκε ότι ο Bautista θα μπορούσε να κρατήσει πρώτο ρόλο σε ταινία οποιουδήποτε είδους ακόμα πιο μπάζο. Είδα και τα 2/3 της ταινίας Triple Frontier με τον Μπεν Αφλεκ. Το ότι δεν άντεξα να την ολοκληρώσω τα λεει όλα. Το καλύτερο πράγμα που είδα τελευταία ήταν τα πέντε πρώτα επεισόδια του Mare of Easttown, όπου το Twin Peaks αποδεικνύεται ότι ακόμα μπορεί και εμπνέει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Με την Kate Winslet, στο λίγο πιο τροφαντό πλέον.

Μεγάλη κοιλιά κάνει η σειρά στη δεύτερη σεζόν. Λίγα τα ενδιαφέροντα επεισόδια.... Αυτό με τον πάγο το καλύτερο, άντε και τα χορτάρια, αλλά γενικά οι καλές ιδέες ελάχιστες..............

Πάλι εννιά τραγούδια; Και ο Winterbottom εννιά είχε βάλει στην ομότιτλή ταινιά του! Δεν μπορεί, κάτι παίζει....

Η ταινία είναι εξίσου κακή με το πρώτο cut, μόνο που τώρα είναι τετράωρη και.... τετράγωνη. 'Οσα cuts και να γίνουν ούτε ο Cavill μπορεί να βγει από την ταινία ούτε ο Affleck. Όταν λοιπόν ξεκινάς με ένα σενάριο που κοπιάρει τους Avengers, με κακό casting, με σκοπό να φτιάξεις μια "σκοτεινή" ταινία και καταλήγεις με κάτι ανοικονόμητο που χρειάζεται κοπτοραπτική μια και δυο και τρεις φορες (αλλά δεν σώζεται), τότε κάτι έχει πάει τελείως στραβά. Ο Cavill λοιπόν ειναι τόσο ξυλάγγουρο, που κάνει τις ρέπλικες του blade runner να βρίθουν συναισθηματικής νοημοσύνης. Ο Affleck δίνει τον χειρότερο batman πλην του Val Kilmer, βγάζοντας το psycho στοιχείο του keaton ή το anti-social του Bale. H έμπνευση να αποδώσουν την speedforce με φωτεινές γραμμούλες ή με slow motion ήταν αποτυχημένη! Είναι τρομερό ότι η ταινία γίνεται πιο αργή, α π ε λ π ι σ τ ι κ ά α ρ γ ή, στις σκηνές του Flash. Ο χαρακτήρας του Barry Allen έχει το βάθος των Goonies, είναι έτσι κι αλλιώς ένας χαρακτήρας καμμένος από 6-7 τηλεοπτικές σεζόν. Κανένα ενδιαφέρον και για τον Cyborg, συν το αποτυχημένο design, Το τελευταίο μισάωρο, άσχετο, κουραστικό γιατί στερείται νοήματος, συνοχής, σκοπού και..συνέχειας. Το μόνο πράγμα που σώζεται στην ταινία είναι η σκηνή με τις Αμαζόνες, η χαρισματική Gadot και ο επιβλητικός Momoa.

Ρε πως εξαφανίστηκε ο πολιτικός σχολιαστής Αρκάς! Προφανώς στη διαχείριση της πανδημίας, στην αστυνομοκρατία, στα λοκ ντάουν, στον παραλογισμό των περιοριστικών μέτρων, στον Λιγνάδη, στον Φουρθιώτη, εκεί που έχει δώσει ρεσιτάλ καυστικού χιούμορ ακόμα και ο τελευταίος χρήστης του Τουίτερ, ο Αρκάς δεν μπορεί να βρεί την παραμικρή έμπνευση! Σαν τον Καβάκο που επί της προηγούμενης κυβέρνησης είχε εγκαταλείψει τη χώρα γιατί τον πρόσβαλε η αισθητική της! Αλλά για να κάνει πριβέ κονσέρτο στον πρωθυπουργό μας και τους βασιλικούς καλεσμένους του, για τα 200 χρόνια της επανάστασης, η αισθητική του δεν είχε πρόβλημα, το αντίθετο μάλλον, το επίτασσε! Σαν την Άλκηστη που όταν όλοι είμαστε μέσα , αυτή έκοβε βόλτες συναυλιαζόμενη πάνω σε καμπριολέ λεωφορείο για να ψυχαγωγήσει τον δήμαρχο και τον πρωθυπουργό μας.... Δυστυχώς όταν το σύνολο των εργαζόμενων στον τομέα του πολιτισμού της χώρας είναι αντιμέτωπο με οξύ πρόβλημα ακόμα και επιβίωσης μετά από ένα χρόνο ανεργίας, ο Αρκάς ποιεί την νήσσαν.

Εξώφυλλα τευχών 54, 65, 70, 74, 79, 88, 104, 120, 138, 268, 270 Μεταφέρθηκαν στη βάση

έχω περίπου 200, ίσως και παραπάνω τεύχη, τα περισσότερα με διαστάσεις εξωφύλλου μεγαλύτερες από αυτές του σκάνερ μου όμως. Θρυλικό περιοδικό. Κάποια στιγμή...

Θεωρώ ότι το Once Upon A Time είναι το magnus opus του δημιουργού. Με άφησε άφωνο. Δεν βρίσκω κακή ταινία, το Kill Bill 2, ίσως μου έκανε τη λιγότερη εντύπωση γιατί ήξερα τι να περιμένω....

Εξαιρετικές όλες. Ειδικά ο Josey Wales από τα καλύτερα όλων των εποχών. Το High Plains drifter ένα σκαλί πιο κάτω αλλά και πάλι πολύ καλό. Για τον Peter Fonda δεν ξέρω, δεν ήμουν τόσο τολμηρός να το δω..... Υπάρχουν ακόμα τα δύο του Peckinpah βέβαια.... Από όλη τη σαβούρα των spaggheti τη δεκαετία αυτή, με την εξαίρεση του Leone φυσικά, καλή εντπύπωση μου είχε κάνει και το Keoma.