Blackbeard

Πρωτη φορα στη ζωη μου δακρυζω απο χαρά.

είχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι

Στην τελική μπορώ να δηλώσω απλά ότι δεν έχω αγαπημένα τραγούδια τη χρονιά που γεννήθηκα για να είναι και πιο έντονη η διαμαρτυρία μου.

Θεώρησα ότι δε θα ήταν τίμιο. Αλλά άμα επιμένει και Root Admin δε μπορώ να πω όχι.

Άδικη η χρονιά γέννησής μου για το συγκεκριμένο θέμα γιατί δεν έβγαλαν τίποτα οι MANOWAR. Είδα, όμως, ότι τουλάσχιστον ήταν η χρονιά του πρώτου δίσκου των Helloween με τον Andi Deris στα φωνητικά. Εννοείται ξεχωρίζει όλος ο δίσκος αλλά βάζω το πρώτο κομμάτι γιατί άμα παίξει αυτό έτσι κι αλλιώς θα ακούσω όλα τα υπόλοιπα.

...ξεκίνησα να συγκατοικώ με διάσημο.

Το τεύχος 15 ήταν τευχάρα. Είναι το κόμικ που ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου κάθε μήνα. Δε με έχει απογοητεύσει καθόλου προς το παρόν. Ίσα ίσα το διαβάζω συνεχώς πωρωμένος.

Έχουμε υποδείξεις και ότι και ο Mr Bug ασχολείται με παράξενα πράγματα οπότε υποθέτω η κατεύθυνση θα είναι πιο Hardcore και προς τα κει. Ίσως λίγο πιο μεταφυσικό και πιο ακραίο. Αυτά ήταν και τα στοιχεία που δεν υπήρχαν στο κόμικ. Μου φαίνεται ότι θα έχει πολύ διαφορετική πορεία από δω και πέρα. Και η πρώτη σεζόν ήταν και περιορισμένη στο χριστουγεννιάρτικο theme. Περιμένω πολλά, πάντως, και ελπίζω για το καλύτερο. Εϊχα διαβάσει σχόλιο από το κανάλι ότι θα είναι πιο τρελά αυτά που ετοιμάζουν για επόμενες σεζόν οπότε αναμένουμε.

@JohnnyMZ Spoiler ακραίο με τον Mikey. Καλύτερα να γίνει edit. Είσαι σίγουρος ότι είδες όλο το τελευταίο επεισόδιο; Στο τέλος τέλος (μπορεί και μετα τα credits) δείχνει γιατί γίνεται αυτό και με τι θα έχει να κάνει περίπου η δεύτερη σεζόν. (Η οποία λογικά θα έχει Mr Bug πάλι).

Οι άνθρωποι αλλάζουν και άμα δει κάποιος συνεντεύξεις πρόσφατες του Μίλλερ είναι μια χαρά εκπληκτικός άνθρωπος χωρίς κανένα κόμπλεξ. Φαίνεται ακόμα να έχει παραδεχτεί και λάθη του. Τον θεωρώ ακόμα στο τοπ 5 των πιο αξιόλογων δημιουργών που δουλεύουν τώρα στο χώρο. Και μόνο η νοοτροπία του στα κόμικς είναι χρήσιμη πολύ περισσότερο από την πλειοψηφία των κόμικς που κυκλοφορούν. Αυτό ήταν άλλωστε αυτό που τον έκανε να γίνει πρωτοπόρος. Και για αυτό το λόγο θεωρώ καλύτερο του έργο το Sin City. Γιατί πέρα από κορυφαίο κόμικ που είναι, αντιπροσωπεύει και πολλά για την ιστορία του μέσου.

Καιρό είχα να εκτιμήσω τόσο πολύ στίχο σε τραγούδι.

Το διάβαζα κι εγώ γιατί μου έκανε πολύ κλικ το σχέδιο και το concept αλλά μου άφησε την αίσθηση ότι σταμάτησε να βγάζει νόημα η ιστορία στο 3ο τεύχος. Κρίμα γιατί είχε καλές προοπτικές.

To We3 είναι πολύ δυνατό συναισθηματικά και έχει εξαιρετικό σκίτσο και στήσιμο σελίδας. Το HAPPY! από τα χειρότερα δε θα το έλεγα εγώ. Το θεωρώ εξαιρετικό, αλλά ενώ έχει βάλει προσωπικότητα ο Μόρρισον δεν είναι αυτό που θα συναντησεις σε δουλειές που τον έχουν χαρακτηρίσει. Θα συμφωνήσω μάλλον με το να διαβάσεις κάτι μεγαλούτσικο. Δε χρειάζεται να τον φοβάσαι τόσο που να ξεκινήσεις από μικρές δουλειές. Τα δύσκολα είναι τα πιο προσωπικά του κόμικς. Invisibles, The Filth και άλλα παρόμοια. Το Animal Man όχι απλά είναι εύκολο, αλλά και έχω την εντύπωση το κόμικ του που και οι αναγνώστες που τον αντιπαθούν θεωρούν καλό. Είναι 26 τεύχη. Είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδιαβάσει σαν στυλ (όταν ξεμπερδέψεις με τα 4 πρώτα τεύχη). Αν αντέχεις σκίτσο Vertigo του 80 το θεωρώ ιδανικό για επόμενο βήμα. Είναι το κόμικ που τον καθιέρωσε στο χώρο. Και το Doom Patrol παρόμοια κατάσταση, απλά είναι μεγαλύτερο και πιο 'σουρεαλιστικό' σε σημεία λόγω χαρακτήρων. Και το New X-Men που έγραψε είναι εξαιρετικό αλλά δεν έχει τόση ταυτότητα Μόρρισον όσο το Animal Man. Και είναι και τεράστιο. Το Μπάτμαν θέλει κάποια γνώση του ήρωα για να εκτιμηθεί. (Πέρα από Arkham Asylum) Νομίζω το Animal Man είναι μονόδρομος στο στάδιο που είσαι.

Προσωπικά δεν ξέρω αν θα πρότεινα Seven Soldiers τόσο εύκολα. Το θεωρώ δύσκολο κόμικ. Γιατί εναλάσσεται πολύ μεταξύ ηρώων που δεν ενδιαφέρεσαι εύκολα επειδή θα τους δεις και για μόνο τέσσερα τεύχη τον καθένα. Πιστεύω θα σου είναι πιο εύκολα τα Animal Man και Doom Patrol. Και ιδανικά. Ήταν από τα πρώτα που διάβασα εγώ και τα δύο. Είναι και τα δύο αρκετά νορμάλ αλλά με όση δόση Μόρρισον χρειάζεται για να τον εκτιμήσεις. Και από αυτά τα δύο θα πρότεινα προτεραιότητα στο Animal Man.

Πάνω σε αυτό, νομίζω ότι η γοητεία του κόμικ είναι ότι δεν προσφέρει καινούρια οπτική στον ήρωα αλλά είναι μια (τέλεια, λεω εγώ ) απεικόνιση των καλύτερων χαρακτηριστικών του ήρωα. Νομίζω προσπάθησες πολύ να συμμετέχεις στο ποιος και τι. Εγώ ακόμα δεν ξέρω τι σχέση έχει ο Σαμσόν με το σύμπαν του Σούπερμαν για παράδειγμα. Και δεν έχω διαβάσει Σούπερμαν πέρα από άλλα του Μόρρισον και κάποια άκυρα διάσπαρτα. Αν ξέρεις τα βασικά είναι αρκετό. Ποιος είναι ο Σουπερμαν, ο Κλαρκ, η Λόις, ο Τζίμμυ και ο Λεξ Λούθορ. Εγώ αυτά ήξερα και το κόμικ με έκανε να λατρέψω τον ήρωα.

Ανανεώθηκε για 2η σεζόν!

Πρέπει να ληφθεί υπόψιν και το ότι όλα αυτά που σκέφτεσαι είναι διαφορετικά και σε ύφος μεταξύ τους. Το Long Halloween είναι μυστηρίου, το ο Άνθρωπος του αύριο είναι αυτοτελής ιστορία λίγο πιο μυθικών διαστάσεων που όμως καλύτερα να έχεις διαβάσει λίγο Σούπερμαν πριν, το Final Crisis είναι χάος υπερ-event ενάντια στον απόλυτο αντίπαλο, ο θάνατος του Σούπερμαν είναι παλιό και χωρίς πολύ ουσία, απλά ξύλο. Εξαρτάται πολύ δηλαδή και τι προτιμάς να διαβάζεις. Αν σου αρέσουν μυστηρίου εννοείται Long Halloween. Aν θες ομαδικό μεγάλων διαστάσεων JLA. Αν θες απλή απολαυστική δράση Action Comics. Αν θες στανταρ υπερηρωικό Green Lantern.

Είχα δει τις πρώτες σελίδες από περιέργεια σε preview και η προσπάθειά του να μοιάσει στο Watchmen με έκανε να γελάσω πάρα πολύ. Δεν ξέρω πως το παει μετά αλλά αν όλο αυτό το διάστημα που υποτίθεται χρειάζονται για να μη χαθεί η πολυπλοκότητα του κόμικ είναι για να κάνουν αυτό που είδα, χάνω κάθε ελπίδα να σοβαρέψει ποτέ κάποια από τις 2 μεγάλες εταιρίες. Μιλάμε για κακή προσπάθεια αντιγραφής υλικού και χαρατκήρων 30 χρόνων. Μηδέν ευρηματικότητα. Η καλύτερη εκμετάλλευση του Watchmen ήταν το Pax Americana του Morrison και του Quitely (ναι, όκ, ξέρω τι θα πείτε, είμαι προκατειλλημένος ). Ούτε τους χαρακτήρες πήρε ούτε πράγματα κράτησε ίδια. Έκανε συνεχώς αστείους υπαινιγμούς για το Watchmen σαν ιστορία, και προσάρμοσε τη δομή με πιο σύγχρονο και ευρηματικό τρόπο αλλά κρατώντας πάντα το χιούμορ του. Και σε 40 σελίδες. Απλά για το γ@μώτο κυρίως. Το να ξοδεύουν τόσα τεύχη για να μας δείξουν ότι δε μπορούν να σκεφτούν μόνοι τους το βρίσκω λίγο υπερβολή. (αλλα οκ, δεν είμαι τόσο αφελής, καταλαβαίνω τους λόγους που γίνεται)

...το επίσημο instagram του Καβατσάνο έκανε like σε σκίτσο μου. Κάποια στιγμή αργότερα είμαι σίγουρος ότι θα λιποθυμήσω.

Έχει πάρει 3 Όσκαρ οπότε θα είναι πολύ άκυρο να του το χαρίσουν για έναν τέτοιο λόγο. Δεν είναι ότι δεν έχει καταξιωθεί και το χρειάζεται.

Κατέληξα να κάνω την παρακάτω έρευνα με κάποιον σκοπό εκτός του φόρουμ και είπα να το ανεβάσω κι εδώ για όποιον ενδιαφέρεται. Είναι μια σχετικά σύντομη ανάλυση(και σίγουρα όχι ολόκληρη) του τεύχους The Multiversity: Pax Americana #1 των Grant Morrison, Frank Quitely, Nathan Fairbairn. Βασίζεται λίγο στον McCloud και πολύ στα annotations του Comics Alliance. Multiversity Pax Americana και Αλγόριθμος 8 Στο «Understanding Comics: The Invisible Art» ο Scott McCloud κάνει τη δεύτερη μεγάλη απόπειρα εξέτασης των κόμικς ως μέσο και ως μορφή τέχνης. Την πρώτη την έκανε ο Will Eisner το 1985 στο βιβλίο «Comics and Sequential Art». Ξεκινάει με μια προσπάθεια να ορίσει ξανά τα κόμικς, καταλήγοντας στο «Juxtaposed pictorial and other images in deliberate sequence intended to convey information and/or to produce an aesthetic response in the viewer». Που τα θέτει ως συνδυασμό λέξεων και εικόνων («pictorial and other images») και ως «juxtaposed» που σημαίνει ότι είναι στατικά μία εικόνα δίπλα στην άλλη, πράγμα που δίνει εντελώς άλλη οπτική στην αίσθηση του χρόνου σε σχέση με τα κινούμενα σχέδια ή τις ταινίες. Με τα στοιχεία αυτά, θα γίνει μια προσπάθεια έρευνας πάνω στη δομή της αφήγησης του τεύχους The Multiversity: Pax Americana #1 των Grant Morrison(σενάριο), Frank Quitely(σκίτσο), Nathan Fairbairn(χρώματα). Το The Multiversity είναι μια μίνι σειρά 8 τευχών που προσπαθεί να ξανα-εισάγει τη θεωρία του πολυσύμπαντος στις ιστορίες των υπερηρώων της DC. Τα 8 τεύχη είναι φαινομενικά αυτόνομα και αντιπροσωπεύουν ξεχωριστά παράλληλα σύμπαντα(εκτός από τα 2 πρώτα που χρησιμοποιούνται ως αρχή και τέλος και ίσως μικρή εξήγηση του τι συμβαίνει), αλλά έχουν έναν κοινό σύνδεσμο. Σε κάθε παράλληλο σύμπαν κυκλοφορούν κόμικς τα οποία περιέχουν ως ιστορίες την πραγματικότητα από τα υπόλοιπα σύμπαντα. Και στο Pax Americana #1 μάλλον κάποιος ξέρει ότι το σύμπαν του δουλεύει με μια συγκεκριμένη δομή, όπως ένα κόμικ. Η πλοκή ακολουθεί μια ομάδα υπερηρώων και τον άνθρωπο που προσπαθεί να τους μαζέψει όλους ώστε να φέρει αυθεντική ειρήνη στην Αμερική. Ο Άνθρωπος που τους μαζεύει γίνεται ο πρόεδρος της Αμερικής και στα 23 του ανακαλύπτει την ύπαρξη του Αλγόριθμου 8, «το μοτίβο που τα εξηγεί όλα», «μια υποβόσκουσα δομή κρυμμένη σε κοινή θέα». Τα οποία δεν είναι άλλο από την ίδια τη μορφή του κόμικ. Ένα τεύχος με αρχή και τέλος, σελίδες, καρέ. Ένα αντικείμενο που μπορεί να ανοιχτεί οπουδήποτε, να διαβαστεί όπως επιλέξει ο αναγνώστης άσχετα με την επίπτωση που μπορεί να έχει στην ιστορία. Το Pax Americana, όμως, είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί με οποιονδήποτε από τους παραπάνω τρόπους. Μπορεί να διαβαστεί από την αρχή ή από το τέλος, ή και από οποιαδήποτε άλλη σελίδα και πάλι να λειτουργεί η ιστορία. Ξεκινάει με τη δολοφονία του προέδρου Harley ο οποίος γνωρίζει τον αλγόριθμο και τελειώνει με τον ίδιο ως παιδί να δολοφονεί καταλάθος τον πατέρα του(γυρνάει στο σπίτι με τη στολή έχοντας κάτι ξεχάσει και ο νεαρός Harley τρομάζει και τον πυροβολεί με το όπλο που βρισκόταν στο σπίτι), τη δεκαετία του 70, ο οποίος ήταν ένα από τα πρώτα σύμβολα ειρήνης. Ένας άνθρωπος που αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια του γιατί ήθελε να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Σύμβολο ειρήνης. Ένα σύμβολο που ακολουθεί το κόμικ, πέρα από τον τίτλο του, σε πολλές από τις σελίδες του, ακόμα και στο εξώφυλλο το οποίο είναι ένα μισό σύμβολο της ειρήνης στις φλόγες (και ένα ζουμ στο πρώτο καρέ της πρώτης σελίδας του τεύχους). Βρίσκεται ακόμα και στο όνομα του ήρωα που δολοφονεί τον πρόεδρο: Peacemaker. Το νούμερο 8 προέρχεται από το σύμβολο του απείρου αν το γυρίσει κανείς στο πλάι. Ένα σύμβολο που υποδεικνύει τη φύση του χρόνο στο κόμικ αλλά και τη δυνατότητά του να αναγιγνώσκεται για πάντα, μιας και το τέλος είναι η αρχή και η εξήγηση, πράγμα που οδηγεί σε μια ατέλειωτη επανάληψη για να βρει ο αναγνώστης όλες τις απαντήσεις, αλλά και στο γεγονός ότι εφόσον είναι ένα φυσικό αντικείμενο περιοδικού τύπου, μπορεί για πάντα να διαβάζεται από κάποιον αναγνώστη μέχρι να καταστραφεί η ύλη του και καταστεί άχρηστο. Το νούμερο οχτώ παραπέμπει, επίσης, στην μουσική οκτάβα (που χρησιμοποίησε ο Grant Morrison επειδή σύμφωνα με τη θεωρία του συγκεκριμένου πολυσύμπαντος, κάθε σύμπαν έχει συγκεκριμένη συχνότητα, όπως οι νότες της μουσικής, την οποία μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να ταξιδέψεις εκεί. Πάνω σε αυτή τη λογική οι δημιουργοί προσπαθούν να εφαρμόσουν την έννοια του οχτώ. Η οποία εμφανίζεται κυρίαρχα στη δομή των σελίδων, δηλαδή τα καρέ. Κάθε σελίδα έχει ως βάση τα 8 καρέ σε δύο σειρές. Τέσσερα πάνω, τέσσερα κάτω. Γίνονται διάφορες συγχωνεύσεις ή διαχωρισμοί καρέ στις σελίδες του τεύχους, αλλά η βάση πάντα παραμένει η ίδια. Αυτή είναι η πιο προφανής εμφάνιση του νούμερου 8. Σε πάρα πολλές σελίδες υπάρχουν κρυμμένα 8 ή σύμβολα του απείρου, ή και αρκετά φανερά, ενισχύοντας την αίσθηση της τάξης και οργάνωσης που υπάρχει γενικά στη δομή του συγκεκριμένου κόμικ. Με πιο σημαντικά, φυσικά, το πρώτο και το τελευταίο καρέ που είναι ολόκληρη η σύνδεση των γεγονότων και συμβόλων. Η εξήγηση της ιστορίας. Δηλαδή η δολοφονία ενός αυθεντικού ήρωα (ίσως του μόνου αυθεντικού ήρωα) από τον γιο του, και η προσπάθεια του γιου να ξαναφέρει την ισορροπία. Να πληρώσει για το έγκλημά του. Ένας λιγότερο εμφανής τρόπος που εισάγεται το 8 είναι το χρώμα. Πατώντας πάνω στη θεωρία των spiral dynamics, μια ψυχολογική προσέγγιση πάνω στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται ο τρόπος που βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο, ο Morrison χωρίζει το κόμικ και τον κόσμο του στα 8 χρώματα με τη σειρά που προτείνει η συγκεκριμένη θεωρία: μπεζ, μωβ, κόκκινο, μπλε, πορτοκαλί, πράσινο, κίτρινο, τιρκουάζ. Θεωρία που εξηγείται και από έναν από τους πρωταγωνιστές, αλλά εξηγείται μέσω ενός παραληρήματος του όπου η φιγούρα του καλύπτει τα μπαλόνια διαλόγων. Βέβαια, όλα αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δεν έχουν μεγάλη αξία. Αυτό που κάνει τη χρήση τους ιδιαίτερη είναι ο συνδυασμός τους για να χτίσουν μια ξεχωριστή δομή αφήγησης ικανή μόνο στο μέσο των κόμικς. Κάτι που αναφέρεται και από τον μοναδικό υπερήρωα που κατέχει υπερδυνάμεις, ο οποίος μπορεί να αντιληφθεί το (θεωρητικά) τρισδιάστατο σύμπαν στο οποίο ζουν στο κόμικ, από μια ανώτερη διάσταση. Όπως ο αναγνώστης βλέπει το κόμικ. Όπου όλη η ιστορία είναι στη διάθεσή, του. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Όλα φαίνονται σε αυτόν, αρκεί να παίξει με τις σελίδες. Ο τρόπος που καταφέρνουν οι δημιουργοί να το κάνουν αυτό είναι με το να πουν την ιστορία με την αντίστροφη κατεύθυνση χρονικά (από το τέλος προς την αρχή) και να κάνουν τις ενδιάμεσες σελίδες απλά στοιχεία για το τι συνέβη. Τα κομμάτια που θα συμπληρώσουν τον κόσμο της ιστορίας. Οπότε κάθε σελίδα μπορεί να αποτελέσει την αρχή της αναζήτησης. Κάτι που υποδεικνύεται και με το συνεχή χωρισμό προσώπων σε δύο καρέ, πολλές φορές να κοιτάνε και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στις τρεις πρώτες σελίδες ειδικά, η δολοφονία του προέδρου εξελίσσεται ανάποδα, σαν την αρχή μιας αναζήτησης. Ή αν επιλέξει κάποιος αναγνώστης να διαβάσει την ιστορία από το τέλος, να δει τη δολοφονία να εξελίσσεται κανονικά στο χρόνο. Μιας και και σε μία ακόμα σελίδα οι δημιουργοί αναγκάζουν τον αναγνώστη να παραβεί τη συμβατική ανάγνωση των κόμικς (στον δυτικό πολιτισμό) για να μπορέσει να διαβάσει σωστά τη σελίδα. Ο Αλγόριθμος 8 είναι εφικτός μόνο και μόνο επειδή το The Multiversity: Pax Americana #1 έρχεται σε μορφή κόμικ. Ή μπορεί και το αντίθετο. Ότι επειδή είναι κόμικ ήταν εφικτό εξ αρχής να δημιουργηθεί ο Αλγόριθμος 8. Το μοτίβο που εξηγεί το σύμπαν των ηρώων. Γιατί όπως εξηγεί ο Scott McCloud στο βιβλίο από το οποίο ξεκίνησε η έρευνα, ο χρόνος στα κόμικς είναι απείρως πιο παράξενος από απλά στιγμές η μία δίπλα στην άλλη. «Τα λίγα εκατοστά που μας μεταφέρουν από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο σε μια διαδοχή, μπορεί να μας μεταφέρει εκατό εκατομμύρια χρόνια σε μια άλλη». «Αλλά αντίθετα με άλλα μέσα, στα κόμικς, το παρελθόν είναι παραπάνω από αναμνήσεις για το κοινό και το μέλλον παραπάνω από απλά πιθανότητες. Και το παρελθόν και το μέλλον είναι πραγματικά και ορατά γύρω μας.» Ή πιο γενικά, το απόφθεγμα από τον Delmore Schwartz που χρησιμοποιεί το τεύχος στο εξώφυλλό του «Time is the school in which we learn, time is the fire in which we burn.»

Για να είμαστε και στο κλίμα του φόρουμ διάβασα πρόσφατα το Reading Comics του Douglas Wolk. Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει βιβλίο με κριτική μελέτη για τα κόμικς και το καταβρόχθισα. Ο Wolk είναι κριτικός κόμικς οπότε μην περιμένετε ακαδημαϊκή ανάλυση. Ξεκινά με μια σύντομη περιγραφή του μέσου και της ιστορίας του και μετά αναλύει διάφορα έργα που θεωρεί ότι έχουν κάτι να δείξουν για το μέσο πάνω σε αυτά που έχει να πει ο ίδιος. Νομίζω όποιος ασχολείται με πιο 'καλλιτεχνικά' κόμικς (γιατί δίνει αρκετή έμφαση σε αυτά) ή θέλει να δει μια περιγραφή μιας άλλης πλευρας των κόμικς σίγουρα του το προτείνω. Σχεδόν τίποτα δεν είχα διαβάσει από αυτά που αναλύει, αλλά μου έδωσε μια αίσθηση για τα κόμικς που αγνοούσα.

Προσωπικά δε νομίζω ότι είναι θέμα ταλέντου στο πόσο καλά μπορείς να σκιτσάρεις αλλά στο θέμα τι φαντασία μπορεί το χέρι σου να ερμηνεύσει. Μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να σκιτσάρει κάποιος τεχνικά αυτά που έκανε ο Moebius (που είναι βέβαια δύσκολο γιατί η λεπτομέρειά του και ο έλεγχος της γραμμής στα πιο καθαρά του σκίτσα δεν είναι καθόλου όσο εύκολο φαίνεται), αλλά θεωρώ σίγουρα πολύ δύσκολο έως απίθανο να τα δημιουργήσει κάποιος εξ αρχής. Είναι καθαρά θέμα φαντασίας και πρωτοτυπίας. Απ'όσο έχω κοιτάξει δηλαδή τον Moebius νομίζω βλέπω ότι η επιρροή του είναι το πόσο ξεχωριστά πράγματα προσπάθησε να απεικονίσει. Και σίγουρα ήταν πράγματα αρκετά δημιουργικά για να βρουν σε αυτά έναν κοινό σκοπό τόσοι που εμπνεύστηκαν από αυτόν. Και στη βάση της επιρροής φυσικά είναι ο τρόπος που τα μετέδωσε.

Επειδή λατρεύω κι εγω να σχεδιάζω κόμικς θεωρώ original art από δημιουργούς που μου αρέσουν θησαυρό. Αν δεν ασχολούμουν με το τεχνικό κομμάτι δεν ξέρω πόσο θα με ενδιέφερε. Αλλά τώρα είναι ξεχωριστό να έχω κάτι αυθεντικό. Από τον Cameron Stewart πχ ζήτησα 2 σκίτσα. Από άλλους δε θα με ένοιαζε καν να πάρω. Μαλλον μπορούσα να είχα πάρει από τον Μοττούρα αλλά δε με ενδιέφερε τόσο ώστε να περιμένω. Commission θα θελα να ζητήσω από τον Chris Samnee αλλά από ίντερνετ δε μου πάει να δώσω τα χρήματα. Σε κον ξηλώνεσαι πιο εύκολα. Πολλά χρήματα για σελίδα θα έδινα μόνο σε κάποια που μου αρέσει πολύ. Γενικά είμαι φαν, δηλαδή, των original art, αλλά είμαι πολύ συγκεκριμένος στο τι θα έπαιρνα.