Dhampyr Diaries

Το 90 είναι η τελευταία πραγματικά δημιουργική δεκαετία σε όλα.

 

7 ώρες πριν, Otis είπε:

Το 90 είναι η τελευταία πραγματικά δημιουργική δεκαετία σε όλα.

Ήταν η περίοδος που όλοι νομίζαμε ότι ο κόσμος θα πήγαινε από το καλό στο καλύτερο και θα δημιουργούσαμε καταπληκτικά πράγματα στο άμεσο μέλλον. Ε, μετά ήρθε το άμεσο μέλλον...

 

Από αυτό: 

 

σε αυτό: 

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 6, 2023 από v hunter d

Για όλα φταίνε οι αλλαγές σε επίπεδο διοίκησης.

 

"That model was in its prime during the 1990s, when Sorrell blazed a marketing services acquisition trail that brought him to global dominance. It was a time of mega brands growing ever more mega. A time when Unilever, Procter & Gamble, Reckitt Benckiser, Diageo and their like were attempting to impose an elite portfolio on a universal consumer. ‘Think global, act local’ was the fashionable catchphrase. But, increasingly, the ‘local’ became buried in ‘global’ megalomania. National marketing teams found their authority eroded by regional and eventually global units. The marketing director as board director and, increasingly, as CMO in the ‘C-suite’, was the great talk of the day."

 

https://www.marketingweek.com/marketing-ages-1990s-calm-digital-storm/

 

Μετά τα 90s χάθηκαν οι αρχές που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, γιατί ανέλαβε το μάρκετινγκ πράγματα για τα οποία δεν είχε ούτε γνώση ούτε πείρα. Το μάρκετινγκ το κάνουν πλέον μη δημιουργικοί που δεν ξέρουν τα βασικά, όχι δημιουργικοί που αναγκάζονται να ασχοληθούν με αυτό. Και πάμε στο χειρότερο όσο περνάει ο χρόνος.

 

Υπάρχει η μείωση ρίσκου του μάρκετινγκ που συγκρούεται με την αρχή της δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα προκύπτει πάντα από νέο υλικό οπότε έχει ρίσκο απ' τη φύση της. Δε μπορείς να τη βγάλεις με ασφαλείς λύσεις, επαναλήψεις, ριμέικ και κατάλογο απ' το παρελθόν. Πρέπει να ρισκάρεις σε νέο υλικό. Κανείς δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας. Όταν κάνεις την ασφάλεια κουλτούρα σε έναν οργανισμό που πουλάει δημιουργικότητα, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα και μια μέρα χάνεις και την ασφάλεια που έψαχνες.

 

Υπάρχει και η αρχή της διαθεσιμότητας. Όταν κάτι το εκθέτεις, μειώνεις την αξία του. Όταν έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις ένας ηθοποιό, ο ηθοποιός είχε αξία. Όταν τον φθείρεις στα μέσα συνεχώς με την προσδοκία ότι θα οδηγήσει αυτό κόσμο στο ταμείο, και φθείρει και ο ίδιος τον εαυτό του καθημερινά, έχετε χάσει όλοι τη μπάλλα. Ο ηθοποιός γίνεται influencer και διαφημιστής αντί να κάνει τη δουλειά του, να φέρνει κόσμο στο σινεμά. Είναι ουσιαστική αλλαγή ρόλου. Η προέλευση του εισοδήματός σου δείχνει ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμά σου.

 

Τελευταία υπάρχει και κακή χρήση exploitation. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν στα σενάρια οποιοδήποτε θέμα απασχολεί την κοινή γνώμη για πα πάρουν δημοσιότητα, όταν φυσικά υπάρχει έντονη συζήτηση γι αυτό. Το exploitation όμως δε γίνεται έτσι. Exploitation ενός πράγματος κάνεις μόνο αν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις εσύ και δε μπορούνοι άλλοι. Μπορείς πχ να βάλεις πολλή βία στον κινηματογράφο αλλά λίγη στην τηλεόραση, οπότε κάνεις exploitation βίας στον κινηματογράφο. Αν προσπαθήσεις να κάνεις exploitation σε κάτι που δε δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το κοινό σε βαριέται και ρίχνεις και την ποιότητα συνολικά με την έμφαση σε κάτι που δεν παράγει ποιότητα από μόνο του. Exploitation στα κοινωνικά ζητήματα, τον φεμινισμό, την ταυτότητα του φύλου κλπ είναι αδύνατο να κρατήσει πολύ εκ των πραγμάτων, γιατί γίνεται παντού σε σημείο κορεσμού. Στην Ελλάδα πουλάει ακόμα στην τηλεόραση, αλλά στο εξωτερικό το πρόβλημα έχει εμφανιστεί ήδη, σε σημείο που απασχολεί και τους κριτικούς.

 

2 ώρες πριν, Otis είπε:

Για όλα φταίνε οι αλλαγές σε επίπεδο διοίκησης.

 

"That model was in its prime during the 1990s, when Sorrell blazed a marketing services acquisition trail that brought him to global dominance. It was a time of mega brands growing ever more mega. A time when Unilever, Procter & Gamble, Reckitt Benckiser, Diageo and their like were attempting to impose an elite portfolio on a universal consumer. ‘Think global, act local’ was the fashionable catchphrase. But, increasingly, the ‘local’ became buried in ‘global’ megalomania. National marketing teams found their authority eroded by regional and eventually global units. The marketing director as board director and, increasingly, as CMO in the ‘C-suite’, was the great talk of the day."

 

https://www.marketingweek.com/marketing-ages-1990s-calm-digital-storm/

 

Μετά τα 90s χάθηκαν οι αρχές που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, γιατί ανέλαβε το μάρκετινγκ πράγματα για τα οποία δεν είχε ούτε γνώση ούτε πείρα. Το μάρκετινγκ το κάνουν πλέον μη δημιουργικοί που δεν ξέρουν τα βασικά, όχι δημιουργικοί που αναγκάζονται να ασχοληθούν με αυτό. Και πάμε στο χειρότερο όσο περνάει ο χρόνος.

 

Υπάρχει η μείωση ρίσκου του μάρκετινγκ που συγκρούεται με την αρχή της δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα προκύπτει πάντα από νέο υλικό οπότε έχει ρίσκο απ' τη φύση της. Δε μπορείς να τη βγάλεις με ασφαλείς λύσεις, επαναλήψεις, ριμέικ και κατάλογο απ' το παρελθόν. Πρέπει να ρισκάρεις σε νέο υλικό. Κανείς δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας. Όταν κάνεις την ασφάλεια κουλτούρα σε έναν οργανισμό που πουλάει δημιουργικότητα, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα και μια μέρα χάνεις και την ασφάλεια που έψαχνες.

 

Υπάρχει και η αρχή της διαθεσιμότητας. Όταν κάτι το εκθέτεις, μειώνεις την αξία του. Όταν έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις ένας ηθοποιό, ο ηθοποιός είχε αξία. Όταν τον φθείρεις στα μέσα συνεχώς με την προσδοκία ότι θα οδηγήσει αυτό κόσμο στο ταμείο, και φθείρει και ο ίδιος τον εαυτό του καθημερινά, έχετε χάσει όλοι τη μπάλλα. Ο ηθοποιός γίνεται influencer και διαφημιστής αντί να κάνει τη δουλειά του, να φέρνει κόσμο στο σινεμά. Είναι ουσιαστική αλλαγή ρόλου. Η προέλευση του εισοδήματός σου δείχνει ποιο είναι το πραγματικό επάγγελμά σου.

 

Τελευταία υπάρχει και κακή χρήση exploitation. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν στα σενάρια οποιοδήποτε θέμα απασχολεί την κοινή γνώμη για πα πάρουν δημοσιότητα, όταν φυσικά υπάρχει έντονη συζήτηση γι αυτό. Το exploitation όμως δε γίνεται έτσι. Exploitation ενός πράγματος κάνεις μόνο αν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις εσύ και δε μπορούνοι άλλοι. Μπορείς πχ να βάλεις πολλή βία στον κινηματογράφο αλλά λίγη στην τηλεόραση, οπότε κάνεις exploitation βίας στον κινηματογράφο. Αν προσπαθήσεις να κάνεις exploitation σε κάτι που δε δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, το κοινό σε βαριέται και ρίχνεις και την ποιότητα συνολικά με την έμφαση σε κάτι που δεν παράγει ποιότητα από μόνο του. Exploitation στα κοινωνικά ζητήματα, τον φεμινισμό, την ταυτότητα του φύλου κλπ είναι αδύνατο να κρατήσει πολύ εκ των πραγμάτων, γιατί γίνεται παντού σε σημείο κορεσμού. Στην Ελλάδα πουλάει ακόμα στην τηλεόραση, αλλά στο εξωτερικό το πρόβλημα έχει εμφανιστεί ήδη, σε σημείο που απασχολεί και τους κριτικούς.

 

Πραγματικά, δε θυμάμαι να έχω διαβάσει καλύτερη και ακριβέστερη ανάλυση αλλού . Στην Ελλάδα όλα γίνονται με καθυστέρηση και με μια εσσάνς αρχοντοχωριατιάς. Αυτά τα remakes ρε φίλε...δε φτάνει που πατάνε στα παλιά, θέλουν να τους αλλάξουν και τα φώτα "φέρνοντας τα στην εποχή μας". Μα αφού αυτά ήταν αριστουργήματα της εποχής τους και γι' αυτό τα βλέπουμε/διαβάζουμε ακόμα, τι τα σκαλίζεις; Φτιάξε κάτι καινούριο για την εποχή μας. Η δε υπερπροβολή των ηθοποιών, των δημιουργών κόμικς αποκαλύπτει πολλές πτυχές του χαρακτήρα τους που πολλές φορές δεν είναι και κάτι ...εμμμ...καλό. Η γοητεία των παλιών ήταν ότι μιλούσαν από λίγο ως σπάνια και όχι κάθε μέρα και για όποιο θέμα να 'ναι. Στα τέλη της δεκαετίας του '90, σε μια παρέα συμφοιτητών, κάποιοι μιλούσαν με θαυμασμό για την "εποχή των τεχνοκρατών" που έρχεται. Θυμάμαι ήμουν η μειοψηφία που δεν έβλεπε κάτι καλό σε αυτό. Αλλά δε περίμενα και τέτοιο χάλι. 

Δεν θεωρώ ότι η δεκαετία του ΄90 είναι η καλύτερη για τα κόμικς, αλλά είναι όντως η τελευταία καλή δεκαετία των κόμικς.
Βασικά θεωρώ από δεκαετία ΄50 έως δεκαετία ΄90 είχαμε τα καλύτερα κόμικς, τουλάχιστον στη γαλλοβελγική σκηνή με την οποία ασχολούμαι περισσότερο κι έχω άποψη.

Στα υπερηρωικά θεωρώ η καλύτερη περίοδος είναι οι δεκαετίες ΄70 και ΄80.

Στα disney, αν και δεν έχω πολλές γνώσεις, θεωρώ πως (με εξαίρεση τον Ρόσα) μετά τη δεκαετία του ΄60 έπεσε κατά πολύ το επίπεδο.

Παιδιά, η δεκαετία του '90, προσωπικά δεν μου λέει τίποτα! Νομίζω, ότι το σχόλιο του Laz είναι πιο σωστό, που λέει ότι δεν ήταν η καλύτερη, αλλά η τελευταία καλή. Κατ' εμέ η πιο "θρυλική" δεκαετία, είναι η ακριβώς προηγούμενη. Βέβαια, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για τα κόμικς ως σύνολο, γιατί την ίδια περίοδο ( δεκαετία '50,ας πούμε) που στις ΗΠΑ είχαμε τον Μακαρθισμό, στην Ευρώπη γεννήθηκαν διαμάντια κι ίσως το συγκεκριμένο, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Επίσης, αναμφίβολα η τελευταία εικοσπενταετία, έχει χαρακτηριστεί από την ταχύτατη άνοδο των manga, τα οποία δεν τα διαβάζω μεν, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχουν κερδίσει εκατομμύρια αναγνώστες διεθνώς κι έτσι τα κόμικς γνωρίζουν νέα άνθηση! Επιπλέον, δεν πιστεύω ότι σήμερα δεν υπάρχουν παραδείγματα πετυχημένων κόμικς, αλλά έχουν αυξηθεί παράλληλα οι σαβούρες που κυκλοφορούν... Προσωπικά πάντως, όντως η αγαπημένη μου περίοδος, είναι αυτή από τα τέλη της δεκαετίας του '60, έως τα μέσα του '80 κι αυτό το λέω, επειδή όντως τότε εκδόθηκαν πολλά κόμικς που θα σημαδέψουν την πορεία του είδους. Παράλληλα, μία άλλη πολύ πετυχημένη περίοδος, για τα κόμικς των ΗΠΑ, άντε και λίγο των BD, ήταν η δεκαετία του '30, καθώς τότε σμιλεύτηκε για πρώτη φορά το είδος και συνεπώς δημιουργήθηκαν πολύ πρωτοποριακές ιστορίες, οι οποίες βέβαια, ενώ σήμερα λογίζονται ως σταθμοί στην εξέλιξη των κόμικς κι ως επί το πλείστον θεωρούνται κλασικά έργα, σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο ένας αναγνώστης, θα μπορούσε να απολαύσει την ανάγνωσή τους, γιατί οι τεχνοτροπίες για τη δημιουργία μιας ιστορίας, έχουν προχωρήσει πολύ από τότε. Συνοψίζοντας, αν και δεν πιστεύω ότι σήμερα( με τον όρο "σήμερα" εννοώ τα κόμικς από το 1999 κι έπειτα) τα κόμικς ως είδος διανύουν την καλύτερη περίοδό τους, σίγουρα υπάρχουν καλοί δημιουργοί, οι οποίοι θα έχουν να αφηγηθούν καλές ιστορίες με καλή εικονογράφηση, απλά ίσως είναι δυσκολότερο να τους εντοπίσεις.

To 1991, o chairman στα Disney Studios της εποχής, ο Jeffrey Katzenberg, έστειλε ένα υπόμνημα στα στελέχη για την κατάσταση και το μέλλον. Τα ίδια προβλήματα που βλέπουμε σήμερα έβλεπε. Αγορά υλικού αντί για ανάπτυξη, ατολμία, φιλοσοφία blockbuster και sequel, υπερβολικά μεγάλοι προυπολογισμοί, event films, υπερβολικές αμοιβές ηθοποιών, και υπερβολική εμπιστοσύνη στις δοκιμές στο κοινό και στο marketing.

 

https://sriramk.com/memos/katzenberg.pdf

 

Η παλιά σχολη έλεγε ότι υπάρχει ένα στέλεχος με διαίσθηση στο θέμα του δράματος, δουλεύει με μόνιμους συνεριογράφους, δίνει ευκαιρίες σε νέα ταλέντα στο σενάριο και στην υποκριτική, γίνονται πολλές ταινίες μέτριου κόστους για να υπάρχει περιθώριο αποτυχίας, κι έτσι προκύπτει η εξέλιξη στο θέμα της ποιότητας και το κέρδος σε τελική ανάλυση.

21 λεπτά πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Συνοψίζοντας, αν και δεν πιστεύω ότι σήμερα( με τον όρο "σήμερα" εννοώ τα κόμικς από το 1999 κι έπειτα) τα κόμικς ως είδος διανύουν την καλύτερη περίοδό τους, σίγουρα υπάρχουν καλοί δημιουργοί, οι οποίοι θα έχουν να αφηγηθούν καλές ιστορίες με καλή εικονογράφηση, απλά ίσως είναι δυσκολότερο να τους εντοπίσεις.

Τα μέσα δεν κινούνται με τα comics ομως, κινούνται με την κινούμενη εικόνα που έχει το χρήμα. Η αγορά των comics απλά τραβάει απ' την άνθηση της κινούμενης εικόνας και τα δις που πέφτουν στο σχετικό marketing. Το τεράστιο κόστος των μεγάλων ταινιών φέρνει συντηρητισμό και μονοπώλιο στην αγορά. Και δε μιλάμε για μεγάλη εταιρία που είναι καρχαρίας, αλλά για ζιζάνιο που καλύπτει την αγορά, απ' το ράφι μέχρι την αίθουσα, και δεν αφήνει τα μικρά να αναπτυχθούν και να φανούν. Ο ψαγμένος δε φτιάχνει αγορά ποτέ, εκτός κι αν είναι στέλεχος των μέσων και ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο μέσος αναγνώστης φτιάχνει την αγορά και στις σύγχρονες συνθήκες του marketing η σιγουριά του παρελθόντος έχει αρχίσει να βαραίνει το μέλλον.

Ναι, αλλά η Disney πουλάει κυρίως ταινίες( κι ό,τι προκύπτει από αυτές) και δευτερευόντως κόμικς. Το ίδιο και η Marvel, η οποία εξαγοράστηκε από τη Disney, το ίδιο και η DC, που εξαγοράστηκε από τη Warner Bros. Αν αγνοήσουμε αυτές τις εταιρίες τι θα βρούμε; Θα βρούμε διάφορες αξιόλογες δουλειές σε μικρότερες εκδοτικές. Οπότε, εγώ εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι δεν χρειάζεται να λέμε ότι υπάρχει γενικά πτώση των καλών κόμικς, υπάρχει απλά μεγαλύτερη δυσκολία στο να εντοπίσεις τις αξιόλογες δουλειές αυτές( που κι αυτό δεν ισχύει πάντοτε)!

 

Edit: Το σχόλιο πήγαινε ως απάντηση στο πρώτο ποστ

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 10, 2023 από Θοδωρής Καραπάνος

 

4 ώρες πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Συνοψίζοντας, αν και δεν πιστεύω ότι σήμερα( με τον όρο "σήμερα" εννοώ τα κόμικς από το 1999 κι έπειτα) τα κόμικς ως είδος διανύουν την καλύτερη περίοδό τους, σίγουρα υπάρχουν καλοί δημιουργοί, οι οποίοι θα έχουν να αφηγηθούν καλές ιστορίες με καλή εικονογράφηση, απλά ίσως είναι δυσκολότερο να τους εντοπίσεις.

Τη χειρότερη και σε πωλήσεις και σε ποιότητα διανύουν. Ειδικά στις ΗΠΑ που έχουν μπλέξει και με αυτόν τον ηλίθιο culture war. Επίσης είναι λάθος το "σήμερα" να το εννοείς ως κάτι ενιαίο από το '99 ως 2023 γιατί οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί αυτά τα χρόνια είναι τεράστιες και διαχωρίζουν σαφώς τις εποχές.

Κάθε δεκαετία έχει τα καλά τους αλλά όντως η τελευταία καλή δεκαετία στα περισσότερα ήταν η του 90ς και για μένα .

Όχι ότι σταμάτησαν να βγαίνουν καλά κόμιξ,ταινίες κτλ μετά απλά ήταν μια δεκαετία που τόλμησαν αρκετά και σε αποχή σεναρίου χωρίς την έντονη λογοκρισία που έχουμε σήμερα .

Συν ότι λόγω.ιντερνετ τουλάχιστο στη τελευταία δεκαετία πάμε με τόσο μεγάλο Ρυθμό που μέχρι να χωνέψεις κάτι έρχεται κάτι άλλο. Πάντα είχαμε όγκο δημιουργίας απλά τώρα κατα κάποιο τρόπο τα.εχεις έτοιμα στο πιατο σου να τα απολαύσεις χωρίς πολύ ψάξιμο .

Αλλά για μένα το μεγαλύτερο αγκάθι για τη σημερινή εποχή παραμένει η έντονη λογοκρισία στα πάντα !! 

εγώ πιστεύω ότι η καλύτερη εποχή για τα κόμικς ήταν τα 50s και 60s τουλάχιστον στην Ελλάδα σε άλλες χώρες όπως η Αμερική ίσως να ήταν νωρίτερα.Τότε άρχισαν να εμφανίζονται καινούριοι τίτλοι, ωραία εξώφυλλα και ποιοτικά τεύχη. Μετά σιγά σιγά άρχισε να πέφτει η ποιότητα κατά την γνώμη μου.Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα δεν βγαίνουν ωραία κόμιξ(πχ τα άπαντα του ρομάνο σκαρπά) αλλά είναι εμφανώς λιγότερα σε σχέση με παλιότερα