SUPER ΜΙΚΥ 49 [Οι κυρίαρχοι των αιθέρων]

[Kriton]

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 9 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα.

• ΜΙΚΥ ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ
• ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΙΒΟΥ
• ΜΙΚΥ ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΝΟΜΩΝ
• ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
• ΜΟΥΡΓΟ­ΛΥΚΟΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ
• ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
• ΜΑΤΖΙΚΑ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΟ

Από την Παρασκευή 20/9, αναζητήστε το 49^ο τεύχος στα περίπτερα.

 

Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 21, 2019 από Kriton

[Indian]

Ακόμα ένα τεύχος που δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Οι περισσότερες ιστορίες έβγαζαν μία παιδικότητα (που δεν είναι απαραίτητα κακό και είναι και λογικό μιας και μιλάμε για το Super Μίκυ), αλλά το έκαναν με άνοστο τρόπο. Σε αυτό πιστεύω ότι βοήθησαν και οι λίγες σελίδες που είχαν στην διάθεσή τους, γεγονός που έκανε τις ιστορίες αυτές, να βιάζονται να ολοκληρωθούν, σε βάρος της αφήγησης. Και σε αυτό το τεύχος, λίγες είναι οι ιστορίες που θα μου μείνουν. Ας πούμε δύο λόγια για τα περιεχόμενα.

 

“Οι κυρίαρχοι των αιθέρων”
Ο Μίκυ με τον φίλο του τον Μπουτς δείχνουν εξτασιασμένοι από τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα που σκίζουν τον ουρανό του Μίκυ Σίτυ και θέλουν πολύ να βρίσκονται στην θέση των ατρόμητων πιλότων. Η ευκαιρία δεν θα αργήσει να εμφανιστεί, όταν βρίσκουν ένα παμπάλαιο και ταλαιπωρημένο αεροσκάφος, το οποίο πωλείται. Το αγοράζουν, λοιπόν, και στήνουν μία εταιρία ταχυμεταφορών. Γρήγορα όμως οι συνεχείς αποτυχίες, θα διώξουν μακριά τον ενθουσιασμό. Καλή ιστορία, αλλά όχι για να ανοίγει το τεύχος. Το σενάριο, όπως είναι φυσικό, είναι πολύ παιδικό, με αποκορύφωμα την σκηνή με τους λουκουμάδες. Η πλοκή επαναλαμβάνεται, αλλά δίνει ένα φινάλε ανατρεπτικό κι έξυπνο. Το σχέδιο, σε γενικές γραμμές, μου άρεσε. Πάλι όμως έχουμε έναν ημίγυμνο Μίκυ με το κλασικό του κόκκινο σωβρακάκι.

 

“Το λουλούδι της Αυστραλίας”
Μία μυστηριώδης περσόνα που ακούει στο όνομα “Μαντάμ Χ” έχει κάνει την εμφάνισή της στους επιχειρηματικούς κύκλους κι έχει κλέψει πολλές επικερδείς συμφωνίες κάτω από την μύτη του θείου Σκρουτζ. Παράλληλα, εκείνος μαζί με τα τρία ανιψάκια, θα κάνουν ένα ταξίδι μέχρι την μακρινή Αυστραλία για μία συγκέντρωση παλιών ιδιοκτητών ορυχείων σμαραγδιών. Εκεί, θα γίνει και η μοιραία συνάντηση με μία γυναίκα από τα παλιά, η οποία τραγουδάει στο τοπικό σαλούν. Καλό σενάριο, που φαίνεται να έχει επιρροές από το έργο του Carl Barks και του Don Rosa. Η γοητευτική ξανθιά κυρία, μοιάζει φοβερά με τον χαρακτήρα της Γκόλντυ. Η πλοκή είναι λίγο τσαπατσούλικη, αλλά συνδυάζει όμορφα την αρχή της υπόθεσης με το φινάλε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.

 

“Ο βασιλιάς του στίβου”
Η Λιμνούπολη διοργανώνει αγώνες στίβου κι ο θείος Σκρουτζ είναι ο κύριος χορηγός αθλητικών ρούχων. Ο κανονισμός τού δίνει την δυνατότητα να επιλέξει έναν αθλητή για να διαφημίσει τα ρούχα κι επιλέγει τον...Ντόναλντ. Ο φίλος μας αναγκάζεται να αγωνιστεί στο δέκαθλο και ξεκινάει αμέσως την προπόνηση για να μπορέσει να πλασαριστεί σε μία καλή θέση και να κάνει περήφανο (αλλά κι ακόμα πιο πλούσιο) τον βαθύπλουτο θείο του. Κάτι τέτοιο όμως μοιάζει ακατόρθωτο. Τι θα γίνει όμως αν τον αναλάβουν έμπειροι και καταξιωμένοι πρωταθλητές? Μιλάμε για ένα σενάριο που βγάζει αρκετά το καρτουνίστικο στοιχείο και περιέχει πολλά γκαγκ με τον Ντόναλντ να τσακίζεται με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο. Για την ακρίβεια, όλη η πλοκή κυλάει με αυτό το μοτίβο. Καλό, δεν λέω, αλλά αυτή η συνεχής ροή με κούρασε λίγο. Το φινάλε είναι το αποκορύφωμα της πλάκας και κλείνει ευχάριστα την ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό και με μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων. Εντυπωσιακός ήταν κι ο χρωματισμός.

 

“Οι πειρατές των υπονόμων”
Ο Μίκυ βολτάρει στον δρόμο, όταν συναντάει τον Οράτιο, που ψάχνει ένα δολάριο, που του έπεσε στον υπόνομο. Στην προσπάθειά του να τον βοηθήσει, θα πέσουν και οι δύο μέσα στον υπόνομο και προσπαθώντας να βρουν την έξοδο (???), θα χαθούν. Κάποια στιγμή φτάνουν μπροστά σε μία θωρακισμένη πόρτα και η περιέργεια θα τους βάλει να την ανοίξουν. Πίσω από αυτή την πόρτα δεν υπάρχει μία σκάλα κι αναψυκτικά, όπως πίστευε ο Οράτιος (), αλλά ένα πειρατικό καράβι (), πλήρως επανδρωμένο με τρομερούς πειρατές, οι οποίοι αρπάζουν την ευκαιρία και βγαίνουν στην επιφάνεια, αρχίζοντας να λεηλατούν και να κλέβουν. Τι θα σκαρφιστεί ο φίλος μας για να σώσει την πόλη του? Εκτός ότι υπήρχε μία τεράστια βιασύνη σε αυτή την ιστορία, το σενάριο το βρήκα σαχλό κι άνοστο μέχρι εκεί που δεν πάει. Προσπάθησα να το δω με παιδική ματιά, με σουρεαλισμό, με χιούμορ, πιο ανάλαφρα, αλλά όπως και να το δεις είναι άσχημο. Αν θέλουμε να βρούμε κάτι θετικό, αυτό είναι η στάση που επέδειξε ο Μίκυ και το κόλπο του για να μαντρώσει τους πειρατές. Τίποτα άλλο. Θα προσπεράσω και δεν θα κοιτάξω πίσω. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν ήταν άσχημο.

 

“Επιστροφή στο σχολείο”
Οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν και τα σχολεία αρχίζουν στην Λιμνούπολη. Τα παιδιά μαζεύτηκαν την πρώτη ημέρα κι όλως περιέργως είναι μέσα στην τρελή χαρά. Πηγαίνοντας στις τάξεις τους, όμως, θα διαπιστώσουν με έκπληξη ότι οι καθηγητές τους έχουν αλλάξει χαρακτήρα. Για την ακρίβεια όλοι τους δεν έχουν διάθεση να παραδώσουν μάθημα, αλλά αρέσκονται σε διάφορα νούμερα από τσίρκο, όπως ακροβασία, ταχυδακτυλουργικά κόλπα, παραστάσεις κλόουν κ.ά.. Τα τρία ανιψάκια θα αναλάβουν να ερευνήσουν αυτή την παράξενη υπόθεση και να αποκαλύψουν το ένοχο. Από τις μέτριες ιστορίες, αυτή είναι αρκετά χαριτωμένη. Βγάζει μεν την κλασική παιδικότητα, αλλά εμφανίζει μία πλοκή που θα την χαρακτηρίζαμε αστυνομική, ενώ ταυτόχρονα εξάπτει την περιέργεια του αναγνώστη.Το φινάλε το βρήκα έξυπνο. Μου άρεσε ο τρόπος που ο συγγραφέας διαχειρίστηκε τον ένοχο. Με πολλά ελαφρυντικά, που τον καθιστούν τελικά όχι και τόσο ένοχο. Γενικά είναι από τις λίγες ιστορίες που ξεχώρισα στο τεύχος. Το σχέδιο το βρήκα προσεγμένο, αλλά όχι στην απόδοση των χαρακτήρων, η οποία δεν μου άρεσε. 

 

“Τα παιδία παίζει”
Οι Μουργόλυκοι σχεδιάζουν ακόμα ένα κόλπο, προκειμένου να βάλουν χέρι στο κομπόδεμα του θείου Σκρουτζ. Έτσι, μία ωραία πρωία, παραφυλάνε έξω από το θησαυροφυλάκιο και τον αναγκάζουν (ρίχνοντας άρωμα από φρεσκοτυπωμένα δολάρια) να βγει έξω. Τότε θα τον ναρκώσουν κι ενώ κάποιοι από αυτούς θα τον πάνε στο λημέρι τους, οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να μπουν στο μέγαρο. Λογαριάζουν όμως χωρίς τα τρία ανιψάκια, τα οποία βρίσκονται μέσα στο θησαυροφυλάκιο κι αμύνονται με ό,τι υλικό εφόδιο έχουν στην διάθεσή τους. Με τον Σκρουτζ εκτός μάχης, αυτή η μονομαχία θα συνεχιστεί και τις επόμενες ημέρες. Θα κατορθώσει η περιβόητη συμμορία να ολοκληρώσει το κόλπο της? Και τι γίνεται με τον Λιμνουπολίτη μεγιστάνα? Αρκετά καλή η ιδέα του σεναρίου, που εκθειάζει τον χαρακτήρα των Μικρών Εξερευνητών και την αυταπάρνησή τους στην επικράτηση του δικαίου. Η πλοκή, για να προλάβει τις σελίδες, είναι πολύ βιαστική, μπαίνει κατευθείαν στο ψητό και δεν στήνει όμορφα το story. Υπάρχουν βέβαια και μερικές σκηνές που ήταν άνοστες (όπως πχ η ηλεκτρική πίτσα ). Το φινάλε ήταν ικανοποιητικό, αλλά αστραπιαίο. Αρκετά αξιόλογο βρήκα και το σχέδιο.

 

“Για πάντα μαζί”
Ο Ντόναλντ πάει βόλτα με την Νταίζυ και συζητούν για το θρυλικό 313, όταν εκείνο παθαίνει ζημιά κι ακινητοποιείται. Εκείνη την στιγμή θα τον προσεγγίσει ένας τύπος, ο οποίος θα αναγνωρίσει το μοντέλο (το οποίο σχεδίασε ο παππούς του) και κάνει στον Ντόναλντ μία γενναιόδωρη προσφορά, προκειμένου να το αγοράσει. Εκείνος δέχεται και με τα λεφτά που πήρε, αγοράζει ένα άλλο σούπερ λουξ αυτοκίνητο. Στην βόλτα που θα πάει, όμως, με την αρραβωνιαστικιά του, θα εξακολουθήσει να έχει μπελάδες. Και μεγάλους μάλιστα. Κι εδώ έχουμε μία ιστορία, που στηρίζεται στον άρρηκτο δεσμό που έχει ο πρωταγωνιστής με το αγαπημένο του σαραβαλάκι. Η πλοκή αναδεικνύει αυτόν τον δεσμό στην αρχή και στο τέλος, ενώ κατά την διάρκειά της, θα εκτυλιχτεί μία σειρά από γεγονότα, που θα συνδέσουν αυτά τα δύο άκρα. Πολύ καλή σκηνοθετική άποψη, κατά την γνώμη μου. Γενικά την βρήκα πολύ καλή ιστορία, αλλά αν θέλετε να διαβάσετε μία καλύτερη που να σχετίζεται με το τροχοφόρο του φίλου μας (αλλά έχει διαφορετική υπόθεση), τότε καλύτερα να δώσετε μία ευκαιρία στο “Σαραβαλάκι, αγάπη μου!”. Σχεδιαστικά μού άρεσε αρκετά.

 

“Το τρελό λεωφορείο”
Θα μείνουμε στις ιστορίες με τροχοφόρα και θα συναντήσουμε τον Ντόναλντ, ο οποίος έπιασε δουλειά σαν οδηγός δημοτικού λεωφορείου. Λίγο αφού ξεκίνησε την πρώτη του βάρδια, ο θείος Σκρουτζ θα μπει με το ζόρι και θα απαιτήσει (υπενθυμίζοντάς του την τεράστια λίστα με τα χρέη του) να τον πάει μέχρι το Δημαρχείο για να προλάβει να κλείσει μία συμφωνία (την αγορά των Δημόσιων Συγκοινωνιών). Την ίδια δουλειά θέλει να κλείσει για λογαριασμό του κι ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, ο οποίος ξεκινάει κι αυτός με την σειρά του, για το Δημαρχείο. Έτσι οι δύο οικονομικοί αντίπαλοι θα αρχίσουν έναν αγώνα δρόμου (και μάλιστα υψηλών ταχυτήτων) μέσα στον αστικό ιστό της Λιμνούπολης και θα σκορπίσουν φόβο και τρόμο στο πέρασμά τους. Παράλληλα, μία υποχθόνια υπεξαίρεση ετοιμάζεται να πραγματοποιηθεί στο Δημαρχείο. Ποια θα είναι η κατάληξη? Ομολογώ ότι η πλοκή σε αυτή την ιστορία, με έκανε και ίδρωσα από την έξαψη. Μιλάμε για μία εναλλαγή σκηνών, που εμφανίζουν δράση κι ένταση σχεδόν σε όλα τα καρέ. Και μάλιστα με ποιοτικό τρόπο. Το σενάριο ήταν σύντομο, αλλά πρόλαβε να πει αυτό που ήθελε, είχε λεπτομέρεια, άνοιξε κι έκλεισε πολλά “μέτωπα” με έξυπνο τρόπο, για να φέρει ένα φινάλε που μου έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη. Το μόνο ψεγάδι είναι η παρουσία του Χρυσοκούκη, την οποία εξακολουθώ να την θεωρώ παράταιρη σε μία ιστορία που διαδραματίζεται στην Λιμνούπολη. Σίγουρα προτιμώ το Ιταλικό στυλ, με τον Ρόμπαξ στον ρόλο του αντίζηλου. Γενικά είναι ακόμα μία ιστορία που ξεχώρισα. Το σχέδιο μού έβγαζε μία μετριότητα.

 

“Το μαγικό καθαριστικό”
Θα πάμε μέχρι τους πρόποδες του Βεζούβιου, όπου μία γνωστή μας μάγισσα ετοιμάζει ένα ακόμα μαγικό φίλτρο. Από μία απρόσεκτη κίνηση, θα χυθεί λίγο από το μείγμα στο χαλί της και τότε η φίλη μας θα αναγκαστεί να φτιάξει ένα καθαριστικό φίλτρο. Το φίλτρο που κατασκευάζει, φαίνεται να είναι πολύ αποτελεσματικό και τότε η Μάτζικα αποφασίζει να το λανσάρει στην αγορά και να πλουτίσει. Δυστυχώς όμως τα διαπλεκόμενα συμφέροντα τού χώρου, θα προσπαθήσουν να τις χαλάσουν τις όποιες επιχειρηματικές της φιλοδοξίες. Μου αρέσουν οι ιστορίες με την Μάτζικα, αλλά νομίζω ότι η πρωταγωνίστρια αντλεί την ζωντάνια της από τις ομηρικές μάχες που δίνει με τον Σκρουτζ. Το σενάριο είναι λιτό, αλλά έχει την σπίθα να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η πλοκή, ενώ είναι τρομερά σύντομη, έχει λεπτομέρειες, τουλάχιστον μέχρι και λίγο πριν το φινάλε. Ένα φινάλε που σίγουρα δεν αρμόζει στο φλογερό ταμπεραμέντο της διάσημης Ιταλίδας μάγισσας. Σίγουρα περίμενα περισσότερη αντίδραση στην αδικία που υφίστατο. Τέλος, να αναφέρω ότι βρήκα ευφυή την μίμηση που επιχειρείται με τον Σκρουτζ, καθώς βλέπουμε την Μάτζικα να παίρνει το μπάνιο της σε μία μπανιέρα με χρήματα και να έχει κι εκείνη την πρώτη της δεκάρα μέσα σε γυάλα. Κι εδώ το σχέδιο δεν μ’ενθουσίασε.