Lucky Luke Revue: Εκλογικός Πυρετός στην Τόμπστοουν

[Tightwad]

"ΠΡΟΚΥΡΗΧΘΗΚΑΝ ΕΚΛΟΓΕΣ."

 

"Διαλύθηκε η Βουλή;"

 

"Ποιά Βουλή;"

 

"Ποιές εκλο- μισό λεπτό, για την Ελλάδα δεν μιλάμε;"

 

"Οχι μωρέ, εγώ για την Τόμπστοουν της Αριζόνα λέω."

 

"Αααα- την ΠΟΙΑ;"

 

 

--

 

Ο Γουάιατ Έρπ. Κάποιοι ίσως τον θυμάστε από τον Βίο και την Πολιτεία, οπού μαζί του βρίσκεται ο Σερίφης Μπάτ Μάστερσον. Κάντε μια έρευνα για τη σχέση μεταξύ Ντόκ Χάλιντευ και Μάστερσον. Θα εκπλαγείτε απο το πόσο μικρή είναι η Δύση.

 

Η ιστορία ονομάζεται Ο.Κ Κοράλ, και αυτό είναι το δεύτερο αφιέρωμα του Revue. Ως συνήθως, οι ιστορίες του Γκοσινύ βασίζονται ελαφρώς σε πραγματικά γεγονότα, γιατί ναί, πράγματι έγινε πιστολίδι στο O.K Κοράλ. Σε πόσο βαθμό είναι ακριβής; Στον βαθμό του οτί 3 από τους βασικούς χαρακτήρες σε αυτή την ιστορία θα έπρεπε να είναι νεκροί καί ένας σταλμένος πακέτο στον Μπάτ Μάστερσον για ένα φόνο που είχε διαπράξει.

 

Ας πάρουμε λοιπόν, έναν πολύ μεγάλο μαύρο μαρκαδόρο και ας σβήσουμε την πραγματική ιστορία απ'τα μυαλά μας. Είναι πολύ καλύτερο το να μπαίνεις σε αυτή την ιστορία αγνοώντας σε μεγάλο μέρος τα πραγματικά γεγονότα και τις προσωπικότητες πίσω απο το Ο.Κ Κοράλ.

 

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Ο Λούκυ Λούκ και ο φίλος του Τόμ Ταίηλορ βρίσκονται στην κωμόπολη της Άγριας Δύσης ονομάτι Τόμπστοουν (μπρρρ...) οπού συναντούν τον οδοντίατρο της πόλης και την βοηθό του, Ντόκ Χάλιντεη και Μπίγκ Νόουζ Κέητ αντίστοιχα. Καί τα δύο ιστορικά πρόσωπα. Ο Ντόκ χτυπάει μάτι οτί είναι αλκοολικός και αποκαλύπτει οτι θα συνεχίσει να πίνει μέχρι να φύγουν οι Όλντ Κλάντον και υιοι από την Δημαρχία.

 

Σύμφωνα με αυτόν, ο Κλάντον είναι ένας λαικιστής και άτιμος πολιτικός, ο οποίος δολοφονώντας ή εκφοβίζοντας την αντιπολίτευση και 'λαδώνοντας' κάθε επίσημο όργανο έχει καταφέρει να μείνει Δήμαρχος επί δεκαετίες. Ο ισχυρισμός του εύκολα αποδεικνύεται, καθώς ο Άικ Κλάντον, γιός του Όλντ Κλάντον παρενοχλεί τον Ντόκ και τον Βίτζιλ Έρπ, αδερφό του άλλου υποψηφίου για την Δημαρχία. Πληρώνοντας τον Άικ με το ίδιο νόμισμα, ο Λούκυ καταλήγει να γίνει εχθρός των Κλάντον και αποφασίζει να βοηθήσει τους Αδερφούς Έρπ να οργανώσουν Δημόσιο Λόγο.

 

 

Οι αφίσες στα Ελληνικά:

"Με τον Γουάιατ Έρπ, πείτε ΝΑΙ στην αλλαγή."

"Με τον Όλντ Κλάντον, πείτε ΟΧΙ στις περιπέτειες."

 

Αρκετά προφανές το μύνημα του Γκοσινύ.

 

Οι αδερφοί Έρπ και οι υιοί Κλάντον έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα τα αδέλφια είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους, σε τέτοιο βαθμού που οι αδερφοί Ντάλτον θα έκλαιγαν από την κακία τους. Αυτή είναι μια αρκετά σοφή επιλογή, καθώς πέρα απο τον Γουάιατ Έρπ και τον Όλντ Κλάντον, κανένας δεν παίζει ως προσωπικότητα σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Έτσι, τα αδέλφια έχουν κοινή προσωπικότητα και όψη και ενεργούν ως ομάδα. Ως εκ τούτου, κανένας χαρακτήρας δεν μοιάζει να μήν έχει αναπτυχθεί αρκετά, γιατί πολύ απλά, σας τους Χιουι, Λιούι και Ντιούι Ντάκ, αποτελούν ΕΝΑ χαρακτήρα.

 

Οι ομοιότητες πάντως μεταξύ των δύο οικογενειών σταματούν εκεί. Οι Έρπ εξηγούν στον Λούκυ οτί ο πατέρας τους ήταν ο πρώτος αντίπαλος του Όλντ Κλάντον και ο πρώτος που κατέληξε να του βάλουν...τόμπστοουν στο νεκροταφίο της Τόμπστοουν. Ο μπαμπάς Έρπ ήταν ένας προοδευτικός δημοκράτης και τα παιδιά του κατέληξαν να είναι πασιφιστές προοδευτικοί. Ω ναί, προοδευτικοί. Και θέλετε να ξέρετε τι είναι οι Κλάντον; Συντηρητικοί. Πολιτικά σχόλια σε κόμικ του Γκοσίνυ; Μα φυσικά. Θα ενοχλήσει μερικούς, αλλά εγώ το λατρεύω. Γιατί;

 

 

Ποιοί Ντάλντον, ρε; Μάλλον τους Μουργόλυκους εννοώ.

 

Οι Έρπ είναι καθαρά οι καλοί και οι Κλάντον καθαρά οι κακοί. Δεν υπάρχουν ηθικά διλλήματα και δραματικές βλακίτσες. Αλλά και πάλι, δεν είναι τέλειοι καλοί και κακοί. Οι Κλάντον είναι πεπεισμένοι οτι κάθε προσπάθεια να αφαιρεθεί η εξουσία απ'τα χέρια τους είναι "σκευωρία" (Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους, στους ίδιους τους τους ευατούς!), ενώ οι Έρπ είναι τύπος και υπογραμμός μέχρι τα άκρα. Ο Γκοσινύ τους σατιρίζει καθώς τους βάζει να μην πίνουν ποτέ αλκοόλ αλλά μόνο χαμομήλι, να απαιτούν τα άλογα να σκουπίζουν τις οπλές τους πρίν μπούν στο ράντσο τους και ορίζουν δημοκρατική ψηφοφορία ακόμα και για τίς απλούστερες αποφάσεις. Επίσης, είναι πολιτική σάτιρα. Σε κόμικ. Αγαπώ κάτι τέτοια.

 

Επίσης υπάρχει αυτό:

 

 

ΓΕ: "Σας το λέμε εκ των προτέρων όμως, κύριε! Αποδοκιμάζουμε τις μεθόδους σας. Ο διάλογος μέσω της βίας είναι πράγμα απαράδεκτο.

Δεν είναι έτσι, οι αρχές που μας δίδαξε ο μακαρίτης ο πατέρας μας. Πάντα έλεγε οτι η χρησιμοποιηση βία είναι ένδειξη αδυναμίας."

 

ΛΛ: "Σοφά λόγια που τον έκαναν να εγκαινιάσει το νεκροταφείο της Τόμπστοουν."

 

Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

Δεν ξέρω εάν είναι πολιτικό σχόλιο του Γκοσινύ ή μια τεράστια αποκάλυψη για την φιλοσοφία της ζωής του Λούκυ, ή και τα δύο, αλλά σίγουρα είναι ανατρεπτικότατο. Έχω ερωτευτεί με αυτό το καρέ και ας μην συμφωνώ με αυτό.

 

Με τα χίλια ζόρια διοργανώνεται ντημπέητ, ενώ όλος ο κοσμάκης της Τόμπστοουν έχει μαζευτεί εκεί μόνο και μόνο για το ξύλο. Ναί, είναι ανώριμοι και πολιτικά απαθείς μπαμπουίνοι. Αυτό θα αποτελέσει πρόβλημα αργότερα. Ξαφνικά μπαίνουν μέσα στο σαλούν οι υιοί Κλάντον και ισχυρίζονται οτι ο πατέρας τους εκτελέστηκε εν ψυχρώ απο τους Έρπ. Έτσι κάπως πάνε να τους κρεμάσουνε. Κάνει κανείς τίποτε για να το αποτρέψει; Ε, λοιπόν, μόνο ο Λούκ τους σώζει, ενώ οι υπόλοιποι ψηφοφόροι ζητωκραυγάζουν για την επικείμενη εκτέλεση.

 

Οι εκλογές συνεχίζουν κανονικά, με τον Αίκ Κλάντον να παίρνει την θέση του Όλντ Κλάντον, την κηδεία του Όλντ Κλάντον να γίνεται την ίδια στιγμή με την ψηφοφορία, με την εκτέλεση των Έρπ να περιμένει για λίγο αργότερα. Ο Λούκυ και ο Γουάιατ Έρπ που υποψιάζονται οτι ο Όλντ σκηνοθέτησε τον θάνατο του, τον βρίσκουν στο σπίτι του, τον αιχμαλωτίζουν και τον πηγαίνουν στην εκκλησία-εκλογικό κέντρο.

 

 

Πρίν στείλετε το δέμμα, ελέγξτε αν το περιεχόμενο είναι πλήρες.

 

Όταν αποκαλύπτεται η σκευωρία, τότε και μόνο τότε οι ψηφοφόροι σταματούν να υποστηρίζουν τους Κλάντον, μόνο και μόνο γιατί τους κορόιδευσαν. Να το θυμάστε αυτό. Οι Κλάντον το σκάνε και ταμπουρώνονται στο Ο.Κ Κοράλ. Το να τους αντιμετωπίσει κανείς θεωρείται αυτοκτωνία. Τελικά, ο Λούκυ, ο Γούαιατ και ο Ντόκ Χάλιντεη μπαίνουν στο Ο.Κ Κοράλ, ωστέ να διεξαχθεί το περίφημο πιστολίδι. Και ξέρετε ποιό είναι το άλλο; Ο Τόμ Ταίηλορ, ο φίλος του Λούκυ Λούκ είναι δεμμένος σε μιά άμαξα παγιδευμένη με εκρηκτικά. Και ξέρετε ποιό είναι το καλύτερο; Αυτή πρόκειται να πέσει στην εκκλησία οπού βρίσκονται οι περισσότεροι ψηφοφόροι της Τόμπστοουν. Μπορεί να φαίνεται ξαφνικό έτσι όπως το περιγράφω, αλλά γίνεται αρκετά σωστά.

 

 

Άκρα του τάφου σιωπή στη Τόμπστοουν βασιλεύει. Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, και η Μπίγκ Νόουζ Κεήτ το ζηλέυει; Εχμ, μάλλον δεν ταιριάζει ο Σολωμός εδω πέρα.

 

Η σκηνή της έναρξης είναι πολύ δραματική. Μέχρι να αντιληφθεί ο αναγνώστης οτι μιλάμε περί Λούκυ Λούκ και οτι με λίγο χαλαρό πιστολίδι θα λύσει όλα τα προβλήματα, χωρίς να τεθεί κάποιος άλλος σε κίνδυνο, οπότε όλα αυτά θα φανούν ως φτηνό μελόδραμα.

Και πράγματι, η πρώτη φάση της αναμέτρησης είναι τελείως κλισέ, ότι θα περιμένατε απο Λούκυ Λούκ. Η δεύτερη, οπού πρέπει να αχρηστεύσει την άμαξα και να σώσει τον Ταίυλορ, πάντως είναι αρκετά καλοφτιαγμένη.

 

 

Αχρηστεύοντας Εκρηκτικούς Μηχανισμούς Εύκολα και Γρήγορα: Ένας Απαραίτητος Οδηγός για κάθε Οικογένεια!

 

Αυτάάά. Οι Κλάντον συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Πείτε μου πραγματικά, θα έπρεπε να μας νοιάξει αν ο Γουάιατ κερδίσει της εκλογές; Όχι. Τι νόημα έχει η δημοκρατία και ο δημοκρατικός λόγος, όταν όλοι οι ψηφοφόροι της Τόμπστοουν εκτός του Ντόκ δεν ενδιαφέρονται καθόλου σχετικά με το ποιός θα τους κυβερνήσει; Επί δεκαετίες ανέχονταν έναν κατα συρροήν δολοφόνο. Νομίζατε οτι αυτό ήταν το κακό; Μπά όχι, περιμένετε! Οι Κλάντον αποκλείονται τελείως και δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος. Ο Έρπ θα γινόταν δήμαρχος άσχετα με την ψήφο των κατοίκων της Τόμπστοουν. Και θέλετε να ακούσετε το χειρότερο; Ο Γουάιατ αποφασίζει να γίνει σερίφης και να δώσει την δημαρχεία στον Ντόκ, ο οποίος δεν ήταν καν υποψήφιος.

 

Συνεπώς, όλα αυτά περί δημοκρατικού λόγου και σωστών τύπων ήταν όλα λόγια του αέρα. Εχμ. ΟΚ. Αν θέλεις να κάνεις πολιτική κριτική, τουλάχιστον πρόσεξε μη κάνεις καμιά τέτοια βλακίτσα στο τέλος.

 

Εν κατακλείδι...

 

Το πρόβλημα με το τέλος δεν είναι καθόλου προφανές και το τέλος μοιάζει, απο μια πρώτη ματιά, αντάξιο του 'ταξιδιού' ως αυτό. Το "ΟΚ Κοράλ" το απόλαυσα τόσο πολύ που έπρεπε να το διαβάσω αρκετές φορές για να του βρώ ψεγάδια. Χωρίς ψεγάδια, όμως, δεν θα υπήρχε αφιέρωμα.

 

ΤΑ ΚΑΛΑ

+ Πολιτικά Σχόλια.

+ Χρήση ιστορικών στοιχείων με διασκεδαστικό και αξιόλογο τρόπο.

+ Ο Χαρακτήρας του Ντόκ Χάλιντεη. Τα σπάζει ο γιατρός!

+ Η...νταλτονοποίηση των Έρπ και των Κλάντον. Οι φάτσες τών Έρπ έχουν φοβερό γούστο.

+ Η διαφοροποίηση της λογικής και ηθικής Έρπ με Κλάντον.

+ Η συμμετοχή του Τόμ Ταίηλορ στην ιστορία.

+ Τα διάφορα γκάγκ με τις αφίσες έχουν πολύ πλάκα.

 

ΤΑ ΚΑΚΑ

- Ο άστοχος χαρακτηρισμός των πολιτών της Τόμπστοουν.

- Τό όλο σκηνικό περί δημοκρατίας στην Τόμπστοουν κτλ κτλ μετά απο αρκετή ανάλυση θα φανεί ως αερολογίες.

- Το πρώτο μέρος της αναμέτρησης του ΟΚ Κοράλ.

 

9.5/10

 

 

Υ.Γ: Άλλο review και άλλο revue, δέν έχω γράψει λάθος την λέξη.

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από Tightwad Duck

[Indian]

Πολύ επίκαιρό το θέμα...!

 

Μόνο ένας Λούκυ Λουκ μάς σώζει...!

[Tightwad]

Πολύ επίκαιρό το θέμα...! Μόνο ένας Λούκυ Λουκ μάς σώζει...!

 

 

;

 

[tryfev]

Αποκαλύπτομαι :respect: .

Εξαιρετικό αφιέρωμα σε μια ιστορία-παρωδία με ιστορικό υπόβαθρο. http://en.wikipedia....bstone,_Arizona

Στη σύγκρουση μεταξύ των Earp και των Clanton βασίσθηκε το υπέροχο western "Gunfight at the O.K. Corral" http://www.imdb.com/title/tt0050468/

του 1957 (ελληνικός τίτλος Αίμα στον πράσινο βάλτο) σε σκηνοθεσία John Sturges και με πρωταγωνιστές τους μεγάλους Burt Lancaster, Kirk Douglas και την Rhonda Fleming που το είδα έφηβος στις αρχές της δεκαετίας του '60 και εντυπωσιάστηκα.

 

Ολοκληρωμένη παρουσίαση από τον φίλο Φαίδωνα, ο οποίος, αφού μάς ενημερώνει για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αποδίδει θαυμάσια την ιστορία, μετατρέποντάς μας από αναγνώστες σε σχεδόν συμμέτοχους στα δρώμενα ενώ διατυπώνει και ενδιαφέρουσες αξιολογήσεις και κρίσεις.

 

Ακόμη, διανθίζει την ιστορία με τον υπέροχο στίχο "Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει", από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους τού Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, που έχω διαπιστώσει πως τον αγαπάει πολύ. Μια χαρά πάει κι εδώ ο Σολωμός φίλε, σε βεβαιώνω.

 

Η μορφή αυτή τού στίχου ανήκει στο β΄σχεδίασμα του ποιήματος

http://www.snhell.gr...38;author_id=47

 

Προηγήθηκε το α΄ σχεδίασμα στο οποίο ο στίχος ήταν "Λαλεί το πουλάκι στου πόνου τη γη και βρίσκει σπυράκι και μάνα φθονεί" ενώ ο στίχος λείπει τελείως από το γ΄ σχεδίασμα.

 

Εδώ προσθέτω πως ο τίτλος εθνικός ποιητής αξίζει στον Σολωμό, όχι τόσο γιατί έγραψε τον ΄Υμνο εις την Ελευθερίαν, οι πρώτες στροφές του οποίου επιλέχθηκαν ως Εθνικός ΄Υμνος της Ελλάδας αλλά γιατί, αν και με ιταλική κουλτούρα που τον δυσκόλευε στη χρήση της γλώσσας μας, ένιωθε και έγραφε σαν 100% ΄Ελληνας κι ακόμη γιατί διακήρυξε πως "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές", ιδέα που αν την είχαν ενστερνισθεί όσοι μάς κυβέρνησαν θα είχαμε γλυτώσει από πολλά. Αρκετά όμως με την φιλολογία, ας επιστρέψουμε στον Lucky Luke.

 

Ασήμαντο μειονέκτημα η παρουσίαση εικόνων από την ολλανδική ή φλαμανδική έκδοση του κόμικ.

 

΄Οσο για τις λέξεις Revue και Review, κατ' αρχήν σημαίνουν και οι δύο Επιθεώρηση, με την έννοια του Περιοδικού π.χ. "Επιθεώρηση Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου". Επίσης Revue είναι και η θεατρική ή χορευτική επιθεώρηση, που οι παλιοί την χρησιμοποιούσαν και αυτούσια στα ελληνικά, π.χ. "Ρεβύ πίστας". ΄Ομως Revue είναι και η ολοκληρωμένη θεώρηση ενός θέματος, όπως αυτή που μάς παρουσιάζει εδώ ο Tightwad, ενώ Review σημαίνει και αναθεώρηση. Νομίζω πως θα ήταν χρήσιμο να μάς πει κι ο ίδιος περισσότερα για την χρήση αυτού του όρου εκ μέρους του στο συγκεκριμένο θέμα.

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από tryfev

[YOSHIMITSU]

Ωραίο revue και όντως επίκαιρο. Επί δεκαετίες δεν νοιάζονται οι ανώριμοι και πολιτικά βολεμένοι μπαμπουίνοι αν τους κυβερνάνε διευθαρμένοι κλέφτες, τώρα ετοιμάζονται για τις πρώτες σημαντικές εκλογές ίσως της όχι πια τόσο καλοβολεμένης μέχρι χθες ζωής τους και μαντέψτε. Άλλους θέλουν να ψηφίσουν, άλλους τελικά θα ψηφίσουν, άλλοι θα εκλεγούν και κατά πάσα πιθανότητα άλλοι θα συνεχίσουν να κυβερνούν. Ίσως μία αναμέτρηση γύρω από την κεντρική πλατεία ακριβώς έξω από το σαλούν της πόλης και η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων με την πίσα και τα πούπουλα (μην πω άλογο, κλαδί και σχοινί και γίνω κακός) θα ήταν η ιδανική λύση, αλλά έχε χάρη που είμαστε ευαίσθητοι δημοκράτες και ενάντια στην βία (υπέρ όμως των δακρυγόνων και των γκλομπς ως τρόπος διαφύλαξης της μερικής δημοκρατίας). Ο Λούκυ μπορεί να κουβαλάει τα κουμπούρια αλλά τα έχει περισσότερο για μόστρα και εφέ, καθώς μάλλον εκτός από politicaly correct αντικαπνιστής είναι και πασιφιστής γενικά σαν τύπος, απεχθάνεται δε να δίνει οριστικές λύσεις και να ταΐζει τα κοράκια, ίσως γιατί χωρίς τους Ντάλτον από πολύ νωρίς για παράδειγμα να μην είχε γράψει και τόσα τεύχη.

 

Φανταστικό κείμενο, πολύ ψαγμένο και όμορφα δομημένο, σου γεννά την ανάγκη να ξαναμαναεπαναδιαβάσεις την χιλιοδιαβασμένη ιστορία μπας και σου ξέφυγε κάτιτις μικρό αλλά σημαντικό. Ειλικρινά, θα ήθελα και άλλα τέτοια μπόλικα... κάθε τεύχος έχει και την ιστορία του και μου αρέσει ο τρόπος με την οποία την ξεδιπλώνεις και αναλύεις.

 

. είσαι από τις περιπτώσεις που πατάω unlike στο post σου, μόνο και μόνο για να ξαναπατήσω το like!!!

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από Yoshimitsu

[Tightwad]

Ωραίο revue και όντως επίκαιρο. Επί δεκαετίες δεν νοιάζονται οι ανώριμοι και πολιτικά βολεμένοι μπαμπουίνοι αν τους κυβερνάνε διευθαρμένοι κλέφτες, τώρα ετοιμάζονται για τις πρώτες σημαντικές εκλογές ίσως της όχι πια τόσο καλοβολεμένης μέχρι χθες ζωής τους και μαντέψτε. Άλλους θέλουν να ψηφίσουν, άλλους τελικά θα ψηφίσουν, άλλοι θα εκλεγούν και κατά πάσα πιθανότητα άλλοι θα συνεχίσουν να κυβερνούν. Ίσως μία αναμέτρηση γύρω από την κεντρική πλατεία ακριβώς έξω από το σαλούν της πόλης και η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων με την πίσα και τα πούπουλα (μην πω άλογο, κλαδί και σχοινί και γίνω κακός) θα ήταν η ιδανική λύση, αλλά έχε χάρη που είμαστε ευαίσθητοι δημοκράτες και ενάντια στην βία (υπέρ όμως των δακρυγόνων και των γκλομπς ως τρόπος διαφύλαξης της μερικής δημοκρατίας).

Α να μπράβο, γι'αυτό ακριβώς πόσταρα το revue σήμερα.

 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρος οτί μπορεί να γίνει πλήρης σύγκριση των Ελλήνων με τους Τομπστοουνίτες. Αν και πράγματι κάνουν τα ίδια σφάλματα και η αιμοδιψία των ψηφοφόρων της Τόμπστοουν μπορεί να εξηγηθεί μέσα στα πλαίσια, νιώθω περισσότερη συμπάθεια στους Έλληνες. Σίγουρα και οι δύο ομάδες όταν είναι οργανωμένες ως μάζες με εξοργίζουν το ίδιο, αλλά οι μάζες χάνουν άμεσα κάθε ανθρωπιά, ενώ η αλληλεπίδραση των ανθρώπων πρόσωπο με πρόσωπο προσδίδει ανθρώπινα και θετικά στοιχεία, γενικά.

 

Κάθε φορά που βλέπουμε τους πολίτες της Τόμπστοουν να δρόυν ώς άτομα και όχι ως ομάδα, εξακολουθούν να είναι βίαιοι και πολιτικά απαθείς. Ή ακόμα, ακόμα, μέχρι και φανατισμένοι, κάποιες φορές, υπέρ του Όλντ Κλάντον. Θα δεχόμουν την επίτευξη της δημοκρατίας ως καλό τέλος ακόμα και άν οι ψηφοφόροι της Τόμπστοουν δεν ενστερνίζονταν τις αρχές της, μόνο και μόνο σαν ηθική αρχή, αλλά ουδέποτε επιτυγχάνεται σωστή ανατροπή του σκηνικού.

 

Τον Κλάντον τον διαδέχεται ο Ντόκ, ίσως λιγότερο δημοκρατικά από ακόμα, ακόμα από τις επανεκλογές του Όλντ Κλάντον. Δεν διαφωνώ οτι ο Ντόκ και οι Έρπ είναι οι καλοί, αλλά η επίτευξη των στόχων τους είναι γελοία.

 

 

Ο Λούκυ μπορεί να κουβαλάει τα κουμπούρια αλλά τα έχει περισσότερο για μόστρα και εφέ, καθώς μάλλον εκτός από politicaly correct αντικαπνιστής είναι και πασιφιστής γενικά σαν τύπος, απεχθάνεται δε να δίνει οριστικές λύσεις και να ταΐζει τα κοράκια, ίσως γιατί χωρίς τους Ντάλτον από πολύ νωρίς για παράδειγμα να μην είχε γράψει και τόσα τεύχη.

Όχι ντέ, ο Μπάτμαν είναι που δεν σκοτώνει γιατί του έχουν τελειώσει οι κακοί.

 

Ο Λούκυ δεν σκοτώνει από τότε πού έλαβε τα ινία ο Γκοσινύ και μόνο. Τα 10 πρώτα χρόνια άντεξε, παρά το γεγονός οτι ούτε ήταν φοβερός πιστολάς και οτι κάποιες φορές σκότωσε (τουλάχιστον 2). Θα αναφέρω μόνο οτι οι Ντάλτον που γνωρίζουμε σήμερα είναι ξαδέλφια τών 'αρχικών' Ντάλτον, γιατί εκείνους τους καθάρισε ο Λούκ.

 

 

Όσον αφορά τον πασιφισμό, άλλο δεν σκοτώνω και άλλο είμαι πασιφιστής. Άν και γενικά ο Λούκυ δεν τρώγεται για καυγάδες, πολύ εύκολα τραβάει πιστόλι ή μοιράζει μπουνιές άν κάποιος τον θίξει. Ιδιαίτερα το πάνελ που παραθέτω στο πρώτο πόστ μου δείχνει ίσως το αντίθετο από πλευρά φιλοσοφίας.

 

Ο Λούκυ θα έλεγα οτί έγινε 'αντικαπνιστής' λόγω της πολιτικής στην Γαλλία. Ιδιαίτερα, στο 'Τρυφερό Πόδι', το στρίψιμο του τσιγάρου με τον θάνατο ενός φίλου φαίνεται να του δίνει έναν τελετουργικό χαρακτήρα. Πάντως, υπάρχει και αυτή η ατάκα απ'το Go West:

 

'Crazy Wolf finally quit smoking!'

 

'Me too!'

 

'Did you suffer from many cravings?'

 

'Yes, I had to chew a straw in my mouth for a long time.'

 

 

Φανταστικό κείμενο, πολύ ψαγμένο και όμορφα δομημένο, σου γεννά την ανάγκη να ξαναμαναεπαναδιαβάσεις την χιλιοδιαβασμένη ιστορία μπας και σου ξέφυγε κάτιτις μικρό αλλά σημαντικό. Ειλικρινά, θα ήθελα και άλλα τέτοια μπόλικα... κάθε τεύχος έχει και την ιστορία του και μου αρέσει ο τρόπος με την οποία την ξεδιπλώνεις και αναλύεις.

 

. είσαι από τις περιπτώσεις που πατάω unlike στο post σου, μόνο και μόνο για να ξαναπατήσω το like!!!

Σε ευχαριστώ. Αυτή η ξεδίπλωση της ιστορίας είναι ο λόγος που λέγεται Lucky Luke revue αντί για review. Ίσως να έπρεπε να μεταφερθεί στις Αναμνήσεις αντί για τις Μελέτες. Όπως και να έχει, θέλω να κάνω και ένα τελευταίο revue στο Kid Lucky για να κλείσει ο κύκλος των revues μετά την ανάλυση της ταινίας, ενός κλασσικού κόμικ και ενός πρήκουελ.

 

Προσωπικά θα ήθελα να αρχίσω και δεύτερο κύκλο σε κανένα δίμηνο, αλλά θέλω να σιγουρευτώ οτι υπάρχει το απαραίτητο ενδιαφέρον, γιατί αλλιώς τρώω μισό απόγευμα ανά αφιέρωμα άδικα. Αυτό θα φανεί απ'τα σχόλια που θα πάρει αυτό το θρέντ και το προηγούμενο.

 

Αυτά μπορούν να γίνουν σχετικά με τις ιστορίες, τη πολιτική σάτυρα, προτάσεις για το τί άλλο να κάνω revue ή τι να διορθώσω, κτλ κτλ.

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από Tightwad Duck

[tryfev]

Θα προσθέσω πως με καλύπτουν απόλυτα οι -δίκαια σκληρές- πολιτικές απόψεις και σκέψεις που διατυπώνουν ο φίλος -και από προχτές και γνώριμος- Greenmits αλλά και ο ίδιος ο Tightwad. ΄Ερχονται οι ανάξιοι να ξαναζητήσουν ξεδιάντροπα την ψήφο μας. Πίσσα και πούπουλα φίλε Μήτσο. Κι ακόμη εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο ΄Ακης για όσους τα έφαγαν (ευτυχώς ο κ. "Μαζί τα φάγαμε" φρονίμως ποιών τα μάζεψε κι έφυγε από μόνος του). Θα έπρεπε να υπήρχε τρόπος, χωρίς να γίνει πολιτική εκτροπή που με βρίσκει κάθετα αντίθετο και όχι μόνο γιατί την έζησα, να αποκλεισθούν από την πολιτική ζωή όλοι όσοι εκλέχθηκαν βουλευτές με κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο από την μεταπολίτευση και μετά. Τέλος πάντων.

 

Ακόμη με καλύπτει απόλυτα η διευκρίνηση του Φαίδωνα για την έννοια με την οποία χρησιμοποίησε εδώ τον όρο "Revue".

 

Τέλος, φίλε Tightwad, σχετικά και με όσα είπαμε στο φωναχτόκουτο, βλέπω ότι το δεύτερο ποστ σου είναι σχεδόν άψογα ορθογραφημένο. Μια παρατήρηση μόνο:

Η ορθή γραφή τής λέξης που σημαίνει "εμπαιγμό κάποιας έννοιας ή προσώπου" είναι "σάτιρα", ενώ η μορφή "σάτυρα" είναι λανθασμένη και προέρχεται από παρετυμολογία της λέξης "σάτυρος" http://misha.pblogs....h-satyrizw.html

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από tryfev

[Tightwad]

Ωπ. Μόλις είδα οτι άλλαξες το προήγουμενο πόστ σου. Ευχαριστώ για την παρατήρηση περί σάτιρας, θα διορθώσω το ορθογραφικό λάθος.

 

Ακόμη, διανθίζει την ιστορία με τον υπέροχο στίχο "Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει", από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους τού Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, που έχω διαπιστώσει πως τον αγαπάει πολύ. Μια χαρά πάει κι εδώ ο Σολωμός φίλε, σε βεβαιώνω.

Στην ιστορία γενικότερα ίσως, αν δούμε το ποίημα απο συγκεκριμένη θεώρηση. Κυρίως το ανέφερα γιατί η όλη ατμόσφαιρα ήταν βαριά.

 

Ασήμαντο μειονέκτημα η παρουσίαση εικόνων από την ολλανδική ή φλαμανδική έκδοση του κόμικ.

Δυστυχώς δεν λειτουργεί το σκάνερ μου για να περάσω την ελληνική έκδοση.

Επεξεργασία Απριλίου 12, 2012 από Tightwad Duck

[YOSHIMITSU]

Προσωπικά θα ήθελα να αρχίσω και δεύτερο κύκλο σε κανένα δίμηνο, αλλά θέλω να σιγουρευτώ οτι υπάρχει το απαραίτητο ενδιαφέρον, γιατί αλλιώς τρώω μισό απόγευμα ανά αφιέρωμα άδικα. Αυτό θα φανεί απ'τα σχόλια που θα πάρει αυτό το θρέντ και το προηγούμενο.

Το προηγούμενο το διάβασα με προσοχή, αλλά δεν έχω την δυνατότητα να το σχολιάσω καθώς δεν έχω δει την ταινία. Το να σχολιάσω τον τρόπο γραφής και το περιεχόμενο γενικά είναι μάλλον εύκολο, ειδικά σε τέτοιου επιπέδου δημοσιεύσεις. Προσωπικά συνήθως τσιμπάω και σχολιάζω όταν έχω κάτι περισσότερο ή λιγότερο επικοδομητικό να προσφέρω ή έστω αν με πιάνει και μία επαναστατική μανία ως παραπανω. Θα ήθελα να σε δω να ολοκληρώνεις τον πρώτο αυτό κύκλο και να αρχίζεις και τον δεύτερο, όχι για το αν θα υπάρχει το απαραίτητο ενδιαφέρον σε αριθμούς ίσως, αλλά επειδή νιώθεις την ανάγκη να το βγάλεις από μέσα σου και πίστεψε με, ακόμη και ένας που λένε να σε διαβάσει σήμερα ή μελλοντικά είναι πολλές φορές αρκετός (αν και είμαι σίγουρος ότι οι φανατικοί αναγνώστες σου αυξανόμαστε με τον καιρό κι ας μην μας φαίνεται). Επί τη ευκαιρία, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου ανάγνωση των ιστοριών του Λούκυ και έχω το θέμα (θετικό ή αρνητικό ανά περίπτωση) να ψιλοξεχνάω τις ιστορίες, μέχρι να αρχίσω πάλι το φρεσκάρισμα τους, οπότε δίνεις και το κίνητρο να διαβάσω λίγο Λούκυ Λουκ ξανά, ξεκινώντας μάντεψε από ποιο τεύχος.

[YOSHIMITSU]

Δυστυχώς δεν λειτουργεί το σκάνερ μου για να περάσω την ελληνική έκδοση.

 

Νόμιζα ότι η επιλογή γλώσσας των εικόνων ήταν επί τούτου για κάποιο συγκεκριμένο - προσωπικό λόγο (π.χ. δυνατότητα προσθήκης από σένα των διαλόγων) και όχι ανάγκης. Αν επιθυμείς Ελληνικά αποσπάσματα από τα τεύχη του Λούκυ Λουκ, στείλε μου μήνυμα και αναλαμβάνω εγώ.

[Tightwad]

Νόμιζα ότι η επιλογή γλώσσας των εικόνων ήταν επί τούτου για κάποιο συγκεκριμένο - προσωπικό λόγο (π.χ. δυνατότητα προσθήκης από σένα των διαλόγων) και όχι ανάγκης. Αν επιθυμείς Ελληνικά αποσπάσματα από τα τεύχη του Λούκυ Λουκ, στείλε μου μήνυμα και αναλαμβάνω εγώ.

Ευχαριστώ για την προσφορά, αλλά γενικά θέλω να έχω μια ευελιξία στα αφιερώματα, πχ, όταν μου έρχεται, να γράφω σε 1-3 ωρίτσες το αφιέρωμα και να βρίσκω και τις εικόνες εκείνη τη στιγμή. Μάλλον απλώς θα ξαναγράψω το κείμενο, σαν να είναι scanlation.

 

Προσωπικά συνήθως τσιμπάω και σχολιάζω όταν έχω κάτι περισσότερο ή λιγότερο επικοδομητικό να προσφέρω ή έστω αν με πιάνει και μία επαναστατική μανία ως παραπάνω.

 

Σωστή προσέγγιση.

 

Θα ήθελα να σε δω να ολοκληρώνεις τον πρώτο αυτό κύκλο και να αρχίζεις και τον δεύτερο, όχι για το αν θα υπάρχει το απαραίτητο ενδιαφέρον σε αριθμούς ίσως, αλλά επειδή νιώθεις την ανάγκη να το βγάλεις από μέσα σου και πίστεψε με, ακόμη και ένας που λένε να σε διαβάσει σήμερα ή μελλοντικά είναι πολλές φορές αρκετός (αν και είμαι σίγουρος ότι οι φανατικοί αναγνώστες σου αυξανόμαστε με τον καιρό κι ας μην μας φαίνεται). Επί τη ευκαιρία, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μου ανάγνωση των ιστοριών του Λούκυ και έχω το θέμα (θετικό ή αρνητικό ανά περίπτωση) να ψιλοξεχνάω τις ιστορίες, μέχρι να αρχίσω πάλι το φρεσκάρισμα τους, οπότε δίνεις και το κίνητρο να διαβάσω λίγο Λούκυ Λουκ ξανά, ξεκινώντας μάντεψε από ποιο τεύχος.

Σίγουρα, αλλά δέν είναι και ωραίο να μιλάς στα ντουβάρια.

 

Επομένως, εάν αρέσουν τα αφιερώματα, σίγουρα θα συνεχίσουν, αλλά γενικά, είναι καλό για εμένα και τον κάθε εμένα που κάνει αφιέρωμα να ξεκινάει συζήτηση. Όπως την σημερινή.