Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'sandman'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 21 results

  1. nikolas12

    THE SANDMAN

    Σύνοψη από την εκδοτική: Σκοτεινό, πρωτοποριακό και απίστευτα επιτυχημένο... Μία από τις πιο δημοφιλείς και επιτυχημένες σειρές κόμικς όλων των εποχών, το βραβευμένο αριστούργημα του Neil Gaiman «The Sandman», έθεσε τον πήχη για ιστορίες λυρικής φαντασίας που στοχεύουν ένα πιο ώριμο κοινό στη σύγχρονη βιομηχανία των κόμικς. Εικονογραφημένη από τους πιο χαρισματικούς καλλιτέχνες, η σειρά είναι ένα πλούσιο μείγμα μοντέρνας και αρχαίας μυθολογίας, όπου συνυπάρχουν η σύγχρονη λογοτεχνία, το ιστορικό δράμα και οι θρύλοι. Το «Πρελούδια & Νυχτωδίες» συλλέγει τα πρώτα οκτώ τεύχη της σειράς The Sandman και αποτελεί την αφετηρία μιας επικής ιστορίας, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στο χώρο των κόμικς, εισάγοντας τους αναγνώστες στο σκοτεινό και μαγευτικό κόσμο των ονείρων και των εφιαλτών - στη χώρα του Μορφέα, του Βασιλιά των Ονείρων, και της οικογένειάς του, των Αιώνιων. Μια ιστορική σειρά της Vertigo πλέον στα ελληνικά - Τι είναι το The Sandman: Ό,τι και να πεις για το The Sandman είναι πολύ λίγο. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες και ιστορικότερες σειρές της Vertigo, του πιο γνωστού και σημαντικού imprint της DC που μας έχει αφήσει πλέον, όντας παιδί του γνωστού συγγραφέα Neil Gaiman. Η σειρά αφορά 100% το μεταφυσικό και ουσιαστικά ο Gaiman προσπαθεί να δώσει ανθρωπόμορφες μορφές σε διάφορες θεότητες ή υπάρξεις του μεταφυσικού κόσμου. Πρωταγωνιστής του κόμικ είναι ο Dream ή -προφανώς- ο Sandman o οποίος αποτελεί μια ρεαλιστική-ανθρωπόμορφη απόδοση των ονείρων. Ο Dream είναι γνωστός και ως Μορφέας, στην αρχαία ελληνική μυθολογία ως Όνειρος, ενώ φέρει πάρα πολλά ακόμα ονόματα και τίτλους. Επίσης αποτελεί έναν εκ των εφτά Endless, οι οποίοι είναι ένα γκρουπ από Υπερφυσικά Όντα πιο δυνατά και από πολλούς θεούς και γενικότερα συγκαταλέγονται μεταξύ των δυνατότερων όντων στο σύμπαν της DC καθώς η παρουσία τους χρονολογείται από τις απαρχές της ύπαρξης. Το όνομα τους ξεκινάει από D και είναι οι Destiny, Death, Dream, Destruction, Desire, Despair, and Delirium ή στα ελληνικά Πεπρωμένο, Θάνατος, Όνειρο, Καταστροφή, Επιθυμία, Απελπισία και Παραλήρημα. Είναι ουσιαστικά μια δυσλειτουργική οικογένεια εφτά αδερφών. Τι συμβαίνει γενικά στo Vol. 1: Πρελούδια και Νυχτωδίες Στην αρχή της ιστορίας ο Dream πιάνεται αιχμάλωτος ενός cult κινήματος που κάνει τελετουργίες. Τελικώς κρατείται αιχμάλωτος για 70 χρόνια. Ο Μορφέας καταφέρνει και δραπετεύει στη σύγχρονη εποχή και αφού εκδικηθεί τους απαγωγείς του, ξεκινά να ανοικοδομήσει το βασίλειό του, το οποίο έχει ερειπωθεί ερήμην του. Η σειρά διαδραματίζεται κυρίως στο Dreaming, το βασίλειο του Μορφέα, αλλά και στα βασίλεια άλλων εκ των Endless, τον πραγματικό κόσμο, το Asgard, την Κόλαση κτλ. Μάλιστα ο Gaiman αποτίει και φόρους τιμής σε παλιότερους συγγραφείς δανειζόμενος χαρακτήρες από τον Jack Kirby ή αναδιαμορφώνοντας ιδέες του Alan Moore. Η σειρά αποτελείται από δέκα trade paperbacks και 75 τεύχη και το Πρελούδια και Νυχτωδίες είναι το πρώτο εξ αυτών περιλαμβάνοντας τα πρώτα οχτώ τεύχη. Ουσιαστικά αφορά τις πρώτες περιπέτειες του Dream στην όλη του προσπάθεια να ανοικοδομήσει το βασίλειό του. Τελικώς αυτό που καταλαβαίνει και ο ίδιος είναι ότι πρέπει να αφήσει πίσω βίαιες και αλαζονικές συμπεριφορές και ορμώμενος από την αιχμαλώτισή του να αλλάξει τους τρόπους και τις συνήθειες με τις οποίες αντιμετωπίζει τις καταστάσεις παρά τις υπερφυσικές του δυνάμεις. Τα πρώτα τεύχη του Sandman ανήκουν περισσότερο στο horror είδος ενώ τα επόμενα αγγίζουν περισσότερο θεματικές του fantasy. To σχέδιο αν και έχει διαφορετικούς σχεδιαστές, κολλάει τέλεια με το σουρρεαλιστικό σενάριο, ενώ τα εξώφυλλα του Dave McKean είναι μαγικά. Η έκδοση: Είναι προφανές πως η Anubis βγάζει το The Sandman με αφορμή την επερχόμενη σειρά στο Netflix. Όμως όταν το πήρα στα χέρια μου ενθουσιάστηκα. Πρώτον γιατί είναι ένας ογκώδης τόμος με σχεδόν 250 σελίδες, χορταστικός με προλόγους-επιλόγους και πολλά τεύχη. Ο δεύτερος όμως και κυριότερος είναι γιατί στο πλάι υπάρχει αρίθμηση και στο εξώφυλλο αναφέρεται ως Βιβλίο Ι, γι' αυτό και η παρουσίαση τιτλοφορείται The Sandman. Προφανώς δε νομίζω να βγάλουν και τα 10 volumes, αλλά υπάρχει ένα θετικό σημάδι για την κυκλοφορία περισσότερων από ένα, καθώς είναι παράπονο που έχουμε από τις εκδοτικές. Εύχομαι λοιπόν να δούμε όσα περισσότερα γίνεται. Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα να πω ότι μου αρέσει που μια τόσο θρυλική σειρά, ειδικά από Vertigo έρχεται ξανά στη γλώσσα μας και μακάρι να δούμε κι άλλους τόμους. Καλό διάβασμα σε όλους!
  2. Τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara παρουσιάζονται στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman. Δίνουν και παίρνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα, στην ειδησεογραφία, στην καθημερινότητά μας οι ειδήσεις γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πρόκειται κατά κανόνα για ενθουσιώδεις αλλά ρηχότατες διατυπώσεις που αποθεώνουν την τεχνολογική πρόοδο ωσάν αυτή να αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης και να μη χειραγωγείται/κατευθύνεται από συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν στη διαιώνιση και ενίσχυση της θέσης εξουσίας τους. Λίγες είναι οι αντιδράσεις, οι περισσότερες προερχόμενες από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κι αυτές συχνά μπερδεμένες, αντιφατικές, αμυντικές. Δεν λέω, κάποιες από τις εφαρμογές είναι ελκυστικές, ιντριγκάρουν, σε προκαλούν να μπεις στον πειρασμό και να παραδοθείς στα κατορθώματα των μηχανών. Όπως για παράδειγμα η εφαρμογή που σε καλεί να ανεβάσεις μια φωτογραφία σου και να παρακολουθήσεις πώς θα φαίνεται ο εαυτός σου με το πέρασμα του χρόνου μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου. Θαυμάζεις τα επιτεύγματα της επιστήμης και ζηλεύεις τον απρόσωπο «κάποιον» που σκέφτηκε να σχεδιάσει και να θέσει σε λειτουργία κάτι τόσο καινοτόμο. Και παντελώς άχρηστο και εφιαλτικό συνάμα. Αδύνατον άλλωστε να αποδειχτεί αν δεν περάσουν μερικές δεκαετίες. Τότε καταλαβαίνεις ότι στην τέχνη αυτές οι hi tech κουτοπόνηρες εφαρμογές και οι εξυπνακίστικοι νεωτερισμοί δεν έχουν θέση. Το πώς γερνάει ο άνθρωπος και πώς μεταμορφώνεται το κορμί του είναι ακόμα, ευτυχώς, απρόβλεπτο. Είναι συνάρτηση του ψυχικού του κόσμου και των συνθηκών εντός των οποίων θα περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Όπως τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis). Αντί του βιολογικού ντετερμινισμού που χαμογελά χαιρέκακα για τα προδιαγεγραμμένα κακοφορμισμένα γεράματά μας, προτιμώ την ιστορικοποιημένη ερμηνεία της γήρανσης εντός του κοινωνικού πλαισίου. Και αυτή δυσοίωνη είναι, αλλά όχι αμετάκλητα. H ομορφιά, κρυμμένη βαθιά μέσα μας και πάντα έτοιμη να απελευθερωθεί στις συλλογικές μας αξιώσεις, θα επιβιώνει πάντα. Και το σχετικό link...
  3. Το ιδανικό θα ήταν να μη χρειάζεται, να μην υπάρχει καν ως σκέψη, η αναγκαιότητα κι ακόμα περισσότερο η υποχρέωση λήψης συμπεριληπτικών αποφάσεων, καθώς η ίδια η ζωή θα είχε λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού ομάδων πληθυσμού από την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική, καλλιτεχνική ζωή. Η υποεκπροσώπηση, αναμφισβήτητα πραγματική, αυτών των ομάδων μπορεί να πάψει να υφίσταται μόνο με αγώνες και η αλλαγή συνειδήσεων που αυτοί οι αγώνες θα φέρουν θα καταργήσει εκ των πραγμάτων τις «ποσοστώσεις» και τις «κανονιστικού τύπου» παρεμβάσεις που (υποτίθεται πως) λύνουν ένα πρόβλημα, ενώ στην ουσία θεσμοποιούν τις διακρίσεις αντί να τις αίρουν. Ως τότε όμως τι κάνουμε; Εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί και οι αμήχανες, ίσως βεβιασμένες αποφάσεις. Βεβιασμένες όχι υπό την έννοια της άνωθεν επιβολής αλλά μιας οιονεί αντίστροφης αυτολογοκρισίας. Όταν δε αυτή η τακτική εφαρμόζεται αναδρομικά, σε μια προσπάθεια ανατροπής και επανεγγραφής του παρελθόντος και όχι βελτίωσης του μέλλοντος, τα αποτελέσματα προκαλούν ακόμα περισσότερη αμηχανία. Μπορεί ο Στάλιν να διέγραφε άγαρμπα τους πολιτικούς του αντιπάλους από τις φωτογραφίες, σε μια προσπάθεια ρετουσαρίσματος του παρελθόντος και εξάλειψης των ιχνών του, μπορεί το τσιγάρο στα χείλη του Λούκι Λουκ να έγινε στάχυ, μπορεί ο Herge να ξανάγραψε τις πρώτες ιστορίες του για να εξιλεωθεί για τις ακραία ρατσιστικές και αντικομμουνιστικές νεανικές του αντιλήψεις, μπορεί οι πίνακες και τα μουσικά έργα που είχαν τη λέξη «ρωσικό» στον τίτλο τους να αποσύρονται από μουσεία και προγράμματα συναυλιών, μπορεί ακόμα και η ρώσικη σαλάτα να μην περιλαμβάνεται πια στα μενού των «πολιτικά ορθών» εστιατορίων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αίφνης βελτιώθηκε το παρόν και απελευθερωμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος βαδίζουμε προς ένα ανθόσπαρτο μέλλον. Πιο χρήσιμη ίσως θα ήταν η κριτική αποτίμηση του παρελθόντος χωρίς τη βίαιη απομάκρυνση των αποτυπωμάτων του και ιδιαίτερα των καλλιτεχνικών έργων του, που αποτελούν πάντοτε άλλωστε τον πιο πιστό χάρτη της Ιστορίας. Ποιο το παράδειγμα και ποια η αφορμή για όλα αυτά; Μα η σειρά «Sandman» της οποίας την τηλεοπτική προσαρμογή είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις τελευταίες μέρες οι συνδρομητές του Netflix. Δεν θα μπω καθόλου στη συζήτηση περί πιστότητας σε σχέση με το ομώνυμο κόμικς∙ όταν ένα έργο μεταφέρεται από ένα σημειωτικό σύστημα σε ένα άλλο, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν αποκλίσεις και παρεκβάσεις από το πρωτότυπο. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο επικεφαλής της Bιβλιοθήκης, ο λευκός Lucien με τα πεταχτά μαλλιά, γνωστός χαρακτήρας των κόμικς της DC από τη δεκαετία του 1970, έπρεπε να γίνει μαύρη γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι και να μετονομαστεί στο ομόηχο Lucienne. Αν έτσι επιτυγχάνουμε τη συμπερίληψη και τη νύχτα σβήνουμε το φως με τη συνείδησή μας ήσυχη, το δέχομαι. Αμφιβάλλω... Και το σχετικό link...
  4. Η σειρά κόμικς του Neil Gaiman «The Sandman», μία από τις σημαντικότερες και πιο επιδραστικές που κυκλοφόρησαν ποτέ, γίνεται σειρά στο Netflix. Στις 5 Αυγούστου θα κάνει πρεμιέρα στο Netflix μία σειρά που περιμένουν πολλά-πολλά χρόνια τώρα οι ανά τον κόσμο φαν του «Sandman», της «καλύτερης σειράς κόμικς όλων των εποχών». Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι πίστευαν πως τα κόμικς αυτά, το σύμπαν τους, ήταν αδύνατον να μεταφερθούν στην τηλεόραση για μία σειρά από λόγους. Είναι τόσο πλούσια, τόσο βαθιά, τόσο επαναστατικά και πολυδιάστατα, που μία τηλεοπτική τους απόδοση θα ωχριούσε μπροστά στην αφηγηματικά και «ψυχολογική» πολυπλοκότητά τους. Όμως ίσως πλέον η τεχνολογία αφενός, και το γεγονός ότι στη βιομηχανία του θεάματος δουλεύει μία στρατιά από geeks, να είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να δούμε κάτι πολύ περισσότερο από «ενδιαφέρον». Όμως πάντα έχουμε στα χέρια μας τα κόμικς, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό από μόνο του. Και οι δύο πρώτοι τόμοι (το υλικό, ακριβώς, πάνω στο οποίο βασίζεται ο πρώτος κύκλος της σειράς) κυκλοφορούν σε εξαιρετικά επιμελημένες εκδόσεις και στα ελληνικά. Είναι όμως πράγματι το «Sandman» του Neil Gaiman η καλύτερη σειρά κόμικς όλων των εποχών; Μπορεί. Πάντως, πολλοί (λάθος: ΠΑΡΑ πολλοί) το πιστεύουν. Και οπωσδήποτε είναι στο Top-10 των κόμικς που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει κανείς για να ξέρει για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την 9η Τέχνη. Σε κάθε περίπτωση, το 1988 είναι έτος-ορόσημο για την ιστορία – και την ψυχή – του μέσου, καθώς κυκλοφορεί για πρώτη φορά κάτι εντελώς επαναστατικό, κάτι ακατάτακτο, κάτι που δεν υπήρχε ποτέ πριν. Και κάτι που δεν μπορούσε να υπάρξει. Μέχρι τις αρχές του 1990, ΟΛΑ έχουν αλλάξει πια. Γιατί δεν μιλάμε για ένα «απλό» κόμικς. Μιλάμε για μία από τις πιο κορυφαίες στιγμές της καλλιτεχνικής δημιουργίας μίας ούτως ή άλλως τρομερά παραγωγικής και επιδραστικής δεκαετίας. Πετώντας από πάνω του σαν να μην υπήρχαν όλα όσα χαρακτήριζαν μέχρι τότε τα «συνηθισμένα» κόμικς (και εξαιρετικά, πολλά από αυτά βέβαια), και χαράσσοντας έναν δικό του δρόμο (ή καλύτερα: πολλούς δικούς του δρόμους), το «Sandman» είναι ο ορισμός της πρωτοπορίας. Αφού μας συστήσει το σύμπαν του και (κάποιους από) τους πρωταγωνιστές του, αρχίζει σιγά-σιγά και παρεμβάλλει στη μεγάλη, ενιαία αφήγηση εμβόλιμες ιστορίες, νέους ήρωες, καινούργια στοιχεία, σαν ξεχωριστά αστέρια σε έναν επιβλητικό αστερισμό που εμφανίζεται αργά-αργά στο στερέωμα. Ο Neil Gaiman, φτιαγμένος οπωσδήποτε από το υλικό των ονείρων, οργιάζει. Και όσο περνά ο καιρός, όσο μαθαίνει και ο ίδιος τον κόσμο που δημιουργεί, οργιάζει στο τετράγωνο. Και ο κόσμος μαγεύεται. Όχι αμέσως, αλλά με σταθερούς ρυθμούς. Μέχρι που τα πολλά-πολλά ρυάκια των αναγνωστών γίνονται ένας πελώριος ποταμός. Η επιτυχία είναι κολοσσιαία. Καλλιτεχνική και εμπορική. Το cult, σχεδόν στιγμιαίο – και πλέον μόνιμο. Η επίδραση στις τέχνες; Δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις. Μιλάμε για ένα φαινόμενο που δεν είχε προηγούμενο και δεν γίνεται να έχει επόμενο. Το «Sandman» γεννά άπειρα κόμικς, ντύνει ροκ μπάντες, φτιάχνει σχολή, γίνεται μια λογοτεχνική-εικαστική οντότητα που εισχωρεί παντού. «Η Τέχνη, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι ένα αγαθό, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο σημαντικό από τα υπόλοιπα. Και ο καλλιτέχνης; Ένας ακόμα εργαζόμενος. Δεν είναι μάντης. Δεν υπάρχει καμία μαγεία. Εκτός από… αυτό το βιβλίο. Και αυτόν τον σεναριογράφο. […] Στο SANDMAN βρήκα ένα βάλσαμο για μια πληγή που δεν θυμόμουν πως είχα. Κι όμως. Νιώθω καλύτερα τώρα. Έτσι απλά. Ως διά μαγείας. Κι έτσι, σου δίνω αυτή την ευλογία: μπες σε αυτές τις σελίδες σαν να πρόκειται για όνειρο. Θα ανακαλύψεις αυτό που χρειάζεσαι. Ο Μορφέας δημιούργησε το μέρος αυτό για σένα, και στο βασίλειό του τα πάντα είναι δυνατά. Κούνα πάνω-κάτω τα χέρια σου. Θα πετάξεις» – Kelly Sue De Connick («The Sandman», τόμος 2: «Το Κουκλόσπιτο», απόσπασμα από την Εισαγωγή). Και βέβαια τα εξώφυλλα. Ο DaveMcKean, που θα τα σχεδιάσει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τεύχος, αλλάζει άρδην ΟΛΟ το σκηνικό. Μια ματιά από μακριά, αρκεί για να καταλάβεις πως αυτό το φωτογραφικό-γραφιστικό-ζωγραφικό κολάζ ΕΙΝΑΙ McKean. Και πως είναι «Sandman». Το «Sandman» είναι το σκοτεινό, ή υποφωτισμένο, βασίλειο της Φαντασίας. Παρά ταύτα, με κάποιον σχεδόν ανεξήγητο τρόπο είναι πιο ρεαλιστικό από τα περισσότερα «ρεαλιστικά» κόμικς. Μπορεί ο Μορφέας, ο Βασιλιάς των Ονείρων, να είναι ένα πρόσωπο της Άλλης Πλευράς, μπορεί ο Τρόμος να είναι (σχεδόν) πανταχού παρών, μπορεί να πρωταγωνιστούν αρχαίοι θεοί, άγγελοι, νεράιδες και μάγισσες – αλλά και ο Σέξπιρ! –, μπορεί ο Gaiman να αντλεί το υλικό του από τη μυθολογία (και την κλασική λογοτεχνία) και να ταξιδεύει με άνεση στον χρόνο και στις εποχές επειδή έτσι πρέπει και έτσι μάς αρέσει, αλλά τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αγγίζουν τους πάντες. Και οι ήρωές του ΕΙΝΑΙ οι πάντες. «Το SANDMAN διεύρυνε τους ορίζοντές μου. Υπάρχουν ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες. Τρανς χαρακτήρες. Κουίρ χαρακτήρες. Και στις περισσότερες περιστάσεις, δεν ήταν κάτι το φοβερό για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Για ένα παιδί από το Γουισκόνσιν, αυτό ήταν σημαντικό τη δεκαετία του ’90. Δεν είχα τέτοια ερεθίσματα στη ζωή μου και έγινα καλύτερος άνθρωπος με την έκθεσή μου σε κάτι τέτοιο. Ξαναδιάβασα όλη τη σειρά πριν από περίπου τέσσερα χρόνια και μου έκανε εντύπωση πόσο πολλά θυμόμουν και πόσο πολλά είχα ξεχάσει. Με έκανε να κλάψω. Πάντα με κάνει να κλαίω». – Patrick Rothfuss («The Sandman», τόμος 1: «Πρελούδια και Νυχτωδίες», απόσπασμα από την Εισαγωγή). «Η απήχηση του “Sandman”», γράφει η ιδρύτρια της Vertigo, της πιο ενήλικης, θυγατρικής εκδοτικής εταιρίας της DC, που γεννήθηκε χάρη ακριβώς στην τεράστια επιτυχία του κομίζοντας έναν νέο αέρα στον χώρο, «ξεπερνά τα στενά όρια της παραδοσιακής αγοράς των κόμικς». Πράγματι, εδώ συναντιούνται άνθρωποι με τελείως διαφορετικές πολιτιστικές καταβολές και ποικίλα λογοτεχνικά γούστα. Ακόμη περισσότερο: το «Sandman» έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά γυναικών αναγνωστών ανάμεσα στους φαν του. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κόμικς, με τις υπερηρωικές καταβολές, υπήρξαν (και εν πολλοίς εξακολουθούν να είναι) ένας τυπικά ανδροκρατούμενος χώρος. Από τις κλασικές σελίδες του πέρασαν μερικοί από τους σημαντικότερους σχεδιαστές κόμικς. Μάλιστα, όσο προχωρά η σειρά τόσο πιο Sandman γίνεται και το σχέδιο, ενώ όλα αυτά τα διαφορετικά χέρια όχι απλώς δεν ξενίζουν τον μαγεμένο αναγνώστη, αλλά του ανοίγουν περισσότερο την όρεξη – και διευρύνουν τους εικαστικούς του ορίζοντες. Σάμπως τα όνειρά μας μοιάζουν μεταξύ τους; Συνολικά από τον Ιανουάριο του 1989 (όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο, αν και το τεύχος κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου του 1988) μέχρι τον Μάρτιο του 1996 κυκλοφόρησαν 75 τεύχη της σειράς (DC/Vertigo). Το 1999 κυκλοφόρησε η μίνι σειρά «The Sandman: The Dream Hunters» με 4 επιπλέον τεύχη, ενώ από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι τον Νοέμβριο του 2015 κυκλοφόρησαν τα 6 τεύχη τής επίσης μίνι σειράς «The Sandman: Overture». Έχουν κυκλοφορήσει και διάφορα spin-off: κάθε Αιώνιος θα δει τη δική του ιστορία να ζωντανεύει – με πρώτο τον Θάνατο στο «Τίμημα της Ζωής» (στα ελληνικά, επίσης από τις Εκδόσεις Anubis). Ο 1ος συγκεντρωτικός τόμος του «Sandman» που κρατάμε στα χέρια μας με τίτλο «Πρελούδια και Νυχτωδίες», συγκεντρώνει τα τεύχη #1-#8 της σειράς και εισάγει τους αναγνώστες στον σκοτεινό και μαγευτικό κόσμο των ονείρων και των εφιαλτών: στη χώρα του Μορφέα, του Βασιλιά των Ονείρων, και της οικογένειάς του, των Αιώνιων. Ο 2ος τόμος που επίσης κυκλοφορεί με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο», περιλαμβάνει τα τεύχη #9-#16 της σειράς και ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, τη Ρόουζ Γουόκερ, καθώς ανακαλύπτει το εκπληκτικό μυστικό της ταυτότητάς της – συνοδοιπόρος στο ταξίδι της είναι βέβαια ο Βασιλιάς των Ονείρων, για τον οποίο η ύπαρξή της αποτελεί ταυτόχρονα ένα σαγηνευτικό μυστήριο αλλά και μια τεράστια απειλή. Η ελληνική αυτή έκδοση από τη σειρά των Graphic Novels που διατηρούν οι Εκδόσεις Anubis, οριστική και καλά επιμελημένη από κάθε άποψη, είναι εξαίσια. Μια εκρηκτική απόλαυση, ένα όνειρο που βλέπουμε εν εγρηγόρσει, ένα μελαγχολικό έπος των καιρών μας, φρέσκο και επαναστατικό, πάντα έτοιμο να σαγηνεύσει και να γεμίσει το κεφάλι και την καρδιά μας με μαγεία. Παραδοθείτε στη μαγεία του, είναι βάλσαμο. «The Sandman». Σενάριο: Neil Gaiman. Εικονογράφηση εξωφύλλων: Dave McKean. Εικονογράφηση 1ου τόμου: Sam Kieth, Mike Dringenberg, Malcolm JonesIII. Εικονογράφηση 2ου τόμου: Mike Dringenberg, Malcolm Jones III, Chris Bachalo, Michael Zulli, Steve Parkhouse. Μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας. Διαστάσεις: 17 x 26 εκ. Σελίδες: 240 + 232, Τιμή: 27,70 € + 29,40 € Και το σχετικό link...
  5. Οι δύο πρώτοι τόμοι του πολυβραβευμένου Sandman κυκλοφόρησαν στα ελληνικά. Όνειρα, εφιάλτες και θάνατος γίνονται ένα στην ελεγειακή dark fantasy του Neil Gaiman. Τέτοιες μέρες πριν από ακριβώς 26 χρόνια κυκλοφόρησε το 75ο και τελευταίο τεύχος του Sandman του Neil Gaiman, ενός από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους σύγχρονους σεναριογράφους κόμικς. Η σειρά είχε ξεκινήσει το 1989 και ακόμα θεωρείται αξεπέραστη στο είδος της. Ο Άγγλος συγγραφέας καθ’ όλα τα χρόνια της κυκλοφορίας της είχε την τύχη να συνεργαστεί με μια πλειάδα καλλιτεχνών (Sam Kieth, Mike Dringenberg, Malcolm Jones, Chris Bachalo, Michale Zulli, Steve Parkhouse κ.ά.) που έδωσαν σχήμα και μορφή στα σκοτεινά του σενάρια αλλά και με τον φίλο του, κορυφαίο σχεδιαστή Dave McKean, που φιλοτέχνησε με το ιδιαίτερο στιλ του και τα 75 εξώφυλλα των τευχών, τα περισσότερα σαν κολάζ αποτελούμενα από τα υλικά από τα οποία «είναι φτιαγμένα τα όνειρα». Είχε όμως και την πλήρη ελευθερία από την DC για να υλοποιήσει το όραμά του όπως ακριβώς το ήθελε, να δημιουργήσει ένα αφηγηματικό πλαίσιο πολυεπίπεδο, μακάβριο, γεμάτο αναφορές στη λογοτεχνία, την ιστορία και τη μυθολογία, την τέχνη, τα κόμικς. Και διάσπαρτο από εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, διακειμενικές και διεικονικές συσχετίσεις, ιστορίες μέσα στις ιστορίες και σχέδια μέσα στα σχέδια. Από το 1993 μάλιστα η κυκλοφορία του Sandman εντάχθηκε στην Vertigo, θυγατρική εταιρεία της DC, η οποία εξέδιδε τίτλους που απευθύνονταν σε μεγαλύτερες ηλικίες με την επισήμανση «Για ώριμους αναγνώστες». Τα πρώτα τεύχη του Sandman είχαν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 από τις εκδόσεις Modern Times, αλλά η σειρά διακόπηκε χωρίς να ολοκληρωθεί. Το πρόβλημα «διορθώνει» η πρωτοβουλία της Anubis (μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας) να κυκλοφορήσει ολόκληρη τη σειρά, όχι όμως με τη μορφή μεμονωμένων τευχών αλλά με τη μορφή πολυσέλιδων πολυτελών τόμων που συγκεντρώνουν ο καθένας μια ξεχωριστή ενότητα ιστοριών, τα πρωτότυπα εξώφυλλα, καθώς και κείμενα των συντελεστών της σειράς και προσωπικοτήτων του χώρου των κόμικς. Ο πρώτος τόμος με τίτλο «Πρελούδια και Νυχτωδίες» (Preludes & Nocturnes) περιλαμβάνει τα οκτώ πρώτα τεύχη της σειράς ενώ ο δεύτερος με τίτλο «Το Κουκλόσπιτο» (The Doll's House) τα οκτώ επόμενα. Κεντρικό ρόλο στη σειρά έχει ένας λιγομίλητος, σκυθρωπός, μαυροφορεμένος και αινιγματικός χαρακτήρας με χλομό πρόσωπο, ο Μορφέας, ο Άρχοντας των Ονείρων. Δεν είναι όμως ο πρωταγωνιστής αλλά ο θλιμμένος παρατηρητής των αποφάσεων των ανθρώπων, αυτός που περιπλανιέται αιώνια και απορεί με τη βία, τη ματαιοδοξία, τις προκαταλήψεις, τις προβλέψιμες αλλά μη αναστρέψιμες πράξεις τους. Ο Μορφέας ή αλλιώς γνωστός ως Όνειρο (Dream) είναι ο ένας από τους επτά αιώνιους (Endless), τις ανθρωπομορφικά αποδοσμένες οντότητες που ρυθμίζουν τα των ανθρώπων όταν δεν αδιαφορούν παντελώς για τη ζωή στη Γη. Οι άλλοι έξι είναι οι Destiny, Death, Desire, Despair, Delirium και Destruction, μια παράξενη «οικογένεια» που οι φιλοδοξίες, οι διαθέσεις, τα παιχνίδια, τα πάθη και τα λάθη των μελών της συχνά έχουν ολέθριες συνέπειες στις ζωές των θνητών. Χωρίς σταθερούς πρωταγωνιστές παρά μόνο τις σποραδικές εμφανίσεις των Αιωνίων και άλλων προσώπων από το σύμπαν της DC, οι ιστορίες του Gaiman είναι άλλοτε σαρκαστικές και τραγικές, άλλοτε πνιγμένες σε μαύρο χιούμορ, άλλοτε τρομακτικές και ανατριχιαστικές, πάντα όμως συναρπαστικές. Από τα πρώτα τεύχη της στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δημιούργησε αίσθηση με το μεταμυθοπλαστικό της περιεχόμενο, με το επινοημένο μυθολογικό της σύμπαν που εισβάλλει στην πραγματική ζωή. Η επιτυχία της ήταν εξαρχής μεγάλη, οι κριτικοί την αποθέωσαν, ενώ οι βραβεύσεις διαδέχονταν η μια την άλλη (σε διάφορες κατηγορίες το Sandman έχει κερδίσει 26 βραβεία Eisner, αλλά και βραβείο σεναρίου στην Ανγκουλέμ, καθώς και δύο βραβεία Hugo). Προλογίζοντας το «Πρελούδια και Νυχτωδίες» η επιμελήτρια της σειράς καθώς και ιδρύτρια της Vertigo μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο πρώτος τόμος της σειράς Sandman είναι ένα έργο στο στάδιο της εξέλιξης – είναι η προσπάθεια ενός ταλαντούχου δημιουργού που τελικά ακόνισε και τελειοποίησε τις ικανότητές του και σταδιακά υλοποίησε την αρχική του ιδέα – μια σειρά σχετική με τα όνειρα: προσωπική, σκοτεινή και σουρεαλιστική, που την εξέλιξε με τρόπους που έδωσαν μορφή σε ορισμένες από τις πλέον χαρακτηριστικές και αξέχαστες ιστορίες [...] Όπως και στις προηγούμενες ιστορικές σειρές – The Dark Knight Returns, Watchmen και V for Vendetta – έτσι και η απήχηση του Sandman ξεπερνά τα στενά όρια της παραδοσιακής αγοράς των κόμικς. Και υπάρχει λογική εξήγηση γι’ αυτό. Ο Neil Gaiman λατρεύει να αφηγείται ιστορίες και οι ιστορίες που γράφει είναι διαχρονικές, αξιομνημόνευτες και παγκόσμιες. Η δουλειά του στο Sandman αρέσει σε ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές καταβολές, προσκαλώντας ένα συνονθύλευμα αναγνωστών που συνήθως δεν μοιράζονται τα ίδια λογοτεχνικά γούστα. Το Sandman επίσης έχει ένα δυσανάλογα μεγάλο αριθμό γυναικών ανάμεσα στους αναγνώστες του, πιθανότατα μεγαλύτερο από τα περισσότερα τυπικά κόμικς. Για ένα μέσο που ακόμη θεωρείται ανδροκρατούμενο, αυτό και μόνο αποτελεί ένα σπουδαίο επίτευγμα». Στις ιστορίες του Gaiman, που συμπληρώνονται ιδανικά από τα σχέδια των συνεργατών του, συχνά κυριαρχεί η βία και η σκληρότητα, η μοίρα φαίνεται προδιαγεγραμμένη τόσο από την επαναλαμβανόμενη ανθρώπινη συμπεριφορά όσο και από τις βουλές των Αιωνίων. Άλλες φορές όμως οι ίδιες ιστορίες ξεχειλίζουν από τρυφερότητα και αγάπη, από την καλοσύνη και την καλή προαίρεση που κινούν και κινητοποιούν τον κόσμο. Πότε εξελίσσονται στην εποχή μας και πότε στο βαθύ παρελθόν, πότε στις μητροπόλεις των ΗΠΑ και πότε στα πέρατα της Γης. Κοινός παρονομαστής όμως είναι το όνειρο και ο θάνατος. Κοινά για όλους τους ανθρώπους. Όπως γράφει η Kelly Sue DeConnick στον πρόλογο του «Κουκλόσπιτου»: «Δεν γνωρίζουμε γιατί ονειρεύονται οι άνθρωποι. Η εξήγηση του φαινομένου αυτού μας διαφεύγει (μόλις συνειδητοποίησα πως η επιστήμη, μέχρι να κατανοηθεί, πολύ συχνά εξηγείται ως μαγεία). Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν θεωρίες και μία από αυτές προτείνει πως τα όνειρα είναι ο τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες μας. Αναμειγνύουμε εντυπώσεις και ιδέες για να καταλάβουμε και να ανακαλύψουμε τη σύνδεση, να εφεύρουμε. Αποκομμένο από τους νόμους της Φυσικής (και του γραμμικού χρόνου!) μέσα στο χάος των ονείρων το μυαλό μας βρίσκει την τάξη και έναν τρόπο να εξελιχθεί». Έτσι ακριβώς δομείται, διαβάζεται και βιώνεται το «Sandman». Δεν ερμηνεύεται απλά και μονοσήμαντα. Δεν είναι εύκολο. Όλες μαζί οι ιστορίες του, ωστόσο, αποτελούν μια σπάνια εμπειρία στην οποία ο αναγνώστης θέλει να επιστρέφει ξανά και ξανά. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε και με τα όμορφα όνειρα; Δυστυχώς όμως και με τους εφιάλτες. Και το σχετικό link...
  6. Το Fox έχει αναθέσει στον Tom Kapinos την συγγραφή πιλότου βασισμένο στην σειρά κόμικς Lucifer, spinoff του Sandman που κράτησε 75 τεύχη. O Lucifer είναι ο άρχοντας της κόλασης και επειδή έχει βαρεθεί απαρνείται τον θρόνο του και ανοίγει ένα πιάνο μπαρ στο LA ονόματι Lux. Αφιέρωμα της σειράς κόμικς. Υ.Γ. Με το που είδα αυτό το εξώφυλλο, μου ήρθε στο μυαλό ο John Barrowman. Κρίμα που είναι απασχολημένος με το Arrow, θα ήταν ιδανικός ως Lucifer. [imdb=tt4052886]
  7. Αν στη διάρκεια του lockdown ήσασταν από τους τυχερούς που βρήκαν το χρόνο και τη διάθεση να το ρίξουν στο διάβασμα, το καλοκαίρι που φθάνει είναι ιδανικό για την ενασχόληση αυτή. Συνήθως όταν είμαστε διακοπές επιλέγουμε τα λεγόμενα «βιβλία παραλίας»: βιβλία που μπορούμε να τα διαβάσουμε εύκολα όταν είμαστε κοντά στη θάλασσα, να τα αφήσουμε για μια βουτιά ή για έναν υπνάκο στην ξαπλώστρα και να τα συνεχίσουμε αμέσως μετά. Ωστόσο, ίσως ήλθε η στιγμή να προσθέσετε στα αναγνώσματά σας και μερικά κόμικς, ή για την ακρίβεια «graphic novels», δηλαδή μυθιστορηματικές αφηγήσεις που λέγονται μέσα από εικόνες και όχι μόνο με κείμενο. Τα κόμικς, από ένα μάλλον παρεξηγημένο είδος που θεωρητικά αφορούσε κυρίως μικρότερες ηλικίες, εδώ και μερικές δεκαετίες θεωρούνται ως η λεγόμενη «ένατη τέχνη» και έχουν δώσει πολλά δείγματα υψηλής αφηγηματικής τεχνικής και αισθητικού κάλλους. Παρακάτω θα βρείτε μια μικρή λίστα με graphic novels που θα μπορούσαν να προσθέσουν μαγεία στα αναγνώσματά σας το φετινό καλοκαίρι και μετά. Για απολύτως πρακτικούς λόγους από τη λίστα εξαιρέθηκαν σειρές – εκτός από μία – και προτιμήθηκαν αυτόνομα έργα τα οποία το καθένα με τον τρόπο του άλλαξαν την αντίληψη του κοινού για το τι είναι τα κόμικς. Η σειρά προφανώς δεν είναι αξιολογική. Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth (1989) Σενάριο: Grant Morrison Σχέδιο: Dave McKean Καθώς κάποια στιγμή αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους το «The Batman», μια εξαιρετική επιλογή από τα πολλά ενδιαφέροντα graphic novels γύρω από τον «Σκοτεινό Ιππότη» είναι το Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth. Ένα πολυεπίπεδο έργο που αποδομεί τους μύθους του υπερήρωα, το βιβλίο είναι σκοτεινό, συμβολικό και βαθύτατα προκλητικό, καθώς θέτει ερωτήματα περί ταυτότητας, αντίληψης της πραγματικότητας και ψυχολογικών αρχετύπων. Ο McKean κοσμεί το περίπλοκο σενάριο με εκπληκτικό σκίτσο, συχνά χρησιμοποιώντας μεικτές τεχνικές και το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα έργα που έχουν γραφτεί στo πλαίσιο της μυθολογίας του Batman. From Hell (1999) Σενάριο: Alan Moore Σχέδιο: Eddie Campbell Μέσα σε 572 σελίδες, ο Alan Moore παρουσιάζει τη δική του εκδοχή σχετικά με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και τους διαβόητους φόνους στο Ουαϊττσάπελ το 1888. Ο συγγραφέας αναπτύσσει τη θεωρία του σχετικά με την ταυτότητα του Τζακ, αλλά και για το αν οι φόνοι αποτέλεσαν μέρος μιας ευρύτερης συνωμοσίας για να καλυφθεί ένα σκάνδαλο στον βασιλικό οίκο της Βρετανίας. Ο Moore και ο Campbell βυθίζουν τον αναγνώστη σε έναν εφιαλτικό κόσμο, καθώς αναπαριστούν με ακρίβεια την ύστερη βικτωριανή Αγγλία και προβλέπουν τις φρίκες του 20ου αιώνα. Black Hole (2005) Σενάριο-σχέδιο: Charles Burns Τι μπορεί να συμβεί σε ένα προάστιο του Σιάτλ, όταν κάποιοι έφηβοι κολλούν ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που τους προκαλεί τερατώδεις μεταλλάξεις και τους υποχρεώνει να φύγουν από τα σπίτια τους και να ζουν στο περιθώριο; Ο Burns χρησιμοποιεί αυτή την ιδέα για να μιλήσει με ειλικρινή και ταυτόχρονα τρυφερό τρόπο για την εφηβεία, τα προβλήματά της, το ξύπνημα της σεξουαλικότητας και την πορεία προς την ενηλικίωση. Με εντυπωσιακό ασπρόμαυρο σκίτσο και προσεγμένο κείμενο, το «Black Hole» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κόμικς που κυκλοφορούν για την πιο ρευστή περίοδο στη ζωή ενός ανθρώπου. Maus (1991) Σενάριο-Σχέδιο: Art Spiegelman Η ιστορία του Ολοκαυτώματος μέσα από τις διηγήσεις του πατέρα του συγγραφέα και σχεδιαστή, με μια μικρή διαφορά: οι Εβραίοι παρουσιάζονται ως ποντίκια και οι Γερμανοί ναζί ως γάτες. Μια από τις πιο σκληρές και ειλικρινείς αφηγήσεις για την «τελική λύση» των ναζί σε βάρος των Εβραίων και των υπολοίπων στοχοποιημένων λαών βρίσκεται στο πολυβραβευμένο αυτό κόμικ, το οποίο αποτελεί από μόνο του απόδειξη για το πόσο σημαντικό μέσο αποτελεί. Palestine (2001) Σενάριο-σχέδιο: Joe Sacco Ο Μαλτέζος Joe Sacco κάνει πολεμική δημοσιογραφία: πηγαίνει σε εμπόλεμες ζώνες, καταγράφει τα γεγονότα και τις μαρτυρίες των ανθρώπων και στη συνέχεια μετατρέπει αυτό το υλικό σε κόμικς. Η «Παλαιστίνη» του είναι η καταγραφή των εμπειριών του στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας το 1991 και 1992 και όλο το υλικό συγκεντρώθηκε σε ένα βιβλίο το 2001. Ο Sacco με απέραντη ειλικρίνεια περιγράφει την αρχική αποστροφή του για το περιβάλλον και τη σταδιακή μεταστροφή του, καθώς βιώνει την καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Το κόμικ, δεδομένων και των πρόσφατων γεγονότων στη Μέση Ανατολή, είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Sandman: Season of Mists (1991) Σενάριο: Neil Gaiman Σχέδιο: διάφοροι Στην αρχή είχαμε πει ότι θα αποφύγουμε να αναφερθούμε σε σειρές, ωστόσο η απουσία έστω και μιας αναφοράς στο «Sandman» θα ήταν πραγματική αμαρτία. Η σειρά περιστρέφεται γύρω από τον Ύπνο (Sandman), μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας, που τα μέλη της είναι αιώνια και το καθένα συμβολίζει και μια ανθρώπινη κατάσταση – από τη Μοίρα και τον Πόθο μέχρι το Θάνατο. Οι Γάλλοι, που έχουν βαθιά γνώση και αγάπη για τα bedes (από τις λέξεις bandes dessinées, δηλαδή κόμικς στα γαλλικά), όταν αποφάσισαν να μεταφράσουν στη γλώσσα τους τη σειρά άρχισαν από το «Season of Mists», το οποίο είναι μια καλή εισαγωγή στην μυθολογία που ο Gaiman πλάθει και μια γνωριμία με τους ήρωες της σειράς. Ωστόσο, οιοδήποτε κομμάτι/βιβλίο της είναι εξαιρετικό. Και το σχετικό link...
  8. Ο σχεδιαστής που πήρε τον ερωτισμό και τον έκανε ποπ κουλτούρα Αν η εφηβεία σου έτυχε να πέσει πάνω στο αβέβαιο ξεκίνημα του εικοστού πρώτου αιώνα, τότε σίγουρα έχεις διαβάσει κόμικ. Μάλλον Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, ίσως Σκρουτζ - Ντόναλντ και λοιπά παπιά, μπορεί Μάρβελ - DC και υπερήρωες, πιθανώς και ευρωπαϊκά κουλτουριάρικα (δόξα και τιμή, Τζον Μπλάκσαντ!). Αλλά εμάς δεν μας απασχολούν τα ίσως και τα μπορεί. Μας απασχολεί το σίγουρα. Και ΣΙΓΟΥΡΑ έχεις περάσει τα καλοκαιρινά σου μεσημέρια διαβάζοντας κρυφά και ένοχα (ή φανερά και άνετα) τη Φωτεινή. Τι εννοείς ποια Φωτεινή; ΜΙΑ είναι η Φωτεινή! Η Φωτεινή που λες, ήτανε σταυροδρόμι. Ή που θα την ξεπερνούσες όταν θα 'βλεπες πρώτη φορά τη Μαλένα, ή που θα σου άνοιγε την πόρτα για τα καλά σ' έναν κόσμο "απαγορευμένο για καθώς πρέπει ανθρώπους". Αν λοιπόν μπήκες ποτέ σ' αυτό τον κόσμο, γνωρίζεις κι αναγνωρίζει μονάχα έναν βασιλιά... Τον βασιλιά με το πιο προβοκατόρικα (α)κατάλληλο επώνυμο γι' αυτό το θρόνο: Μίλο Μανάρα. Θρύλος. Με ρεαλιστικό σκίτσο, με πολλές προσεγμένες λεπτομέρειες (που ίσως δεν τις προσέχεις καν, αλλά υπάρχουν!), με ψηλαφητή ατμόσφαιρα, αλλά το πιο σημαντικό: με τον έρωτα πάντα στο κέντρο. Κι όπου έρωτας, η γυναίκα. Η γυναίκα με το σώμα - πειρασμό, το αγνό πρόσωπό, τα πεινασμένα μάτια και το αθώο χαμόγελο. Μπορεί κι ανάποδα. Όπως και να 'χει, η γυμνή γυναίκα! Τι τον κάνει αυτό; Τον κάνει "πορνογράφο" για τον πρόχειρο αναγνώστη... Αλλά μπορεί και να 'ναι πορνογράφος - η εικόνα του είναι ερεθιστική, δεν είναι; Όμως αν είναι πορνογράφος, είναι όσο κι ο Τομ Ρόμπινς, ο Ναμπόκοβ, ο Όσκαρ Ουάιλντ κι ο Μπουκόβσκι. Όσο ο Μπερτολούτσι, ο Μπουνιουέλ κι ο Παζολίνι. Κι αν είναι έτσι το λοιπόν, τιμή του και καμάρι του! Ο τολμηρός παραμυθάς με την καλύτερη παρέα Την ώρα ωστόσο που κάποιοι κοιτούσαν στα συννεφάκια και τα καρέ του Μίλο και βλέπανε τσόντες, εκείνος πρόσφερε διασκεδαστικά μαθήματα ιστορίας, παραμυθιών, κοινωνιολογίας και σεξ. Με "Βοργίες" γεμάτους μεσαιωνική διαφθορά, και με "Καραβάτζιο" γεμάτο πάθος για την τέχνη, και με τη "Γκιουλιβεριάνα" ν' αναστατώνει (και ν' αναστατώνεται απ') τη Λιλιπούτη. Με την πρώτη μεγάλη του επιτυχία "Το Κουμπί της" και με συμμετοχή του στον τελευταίο "Sandman". Κι αυτά είναι μόνο λίγα, απ' τα πολλά. Έχει εμπιστοσύνη στο δικό του μυαλό, το δικό του μάτι και χέρι, όμως ο Ιταλός είχε συχνά και την εκτίμηση σπουδαίας παρέας: ο Φελίνι, ο Ούγκο Πρατ, ο Αλμοδοβάρ, ο Νιλ Γκέινμαν, κι ο Γιοντορόβσκι πρόσφεραν χρώμα, σχέδιο, λέξεις ή σκέψεις στις δουλειές του. Κι ίσως το "δείξε μου το φίλο σου" δεν είναι πια και κάνα αξίωμα, όμως όταν διαλέγει να μπουκάρει στις δουλειές σου όλο αυτό το τσούρμο της τέχνης, ε, δεν μπορεί να 'ναι και τυχαίο έτσι; Ως κι ο τεράστιος "γιατρός" του motoGP, ο Βαλεντίνο Ρόσι, πρώτα έγινε ο ίδιος κόμικ, κι έπειτα πρόσφερε το κράνος του, για να τρέχει στις πίστες μόνιμα μ' ένα κορίτσι του Μίλο να τον προστατεύει! Και ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα (κι ο Μανάρα την αγάπησε!) Το πιο σημαντικό ωστόσο: Αν υπήρξε ποτέ σχεδιαστής που αγάπησε τη γυναίκα, αυτός είναι ο Μανάρα. Αγάπησε το σώμα της με την παθιασμένη ορμή του 4ου αμαρτήματος (που τελικά ποιος ξέρει για ποιο λόγο το μετράμε γι' αμάρτημα;). Aγάπησε την ίδια και την έκανε πρωταγωνίστρια στις ιστορίες του, όταν όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούσαν άντρες. Αγάπησε τα θέλω της και της χάρισε την πιο μεγάλη ελευθερία που ακόμα σήμερα ο κόσμος αρνείται να της δώσει: Η γυναίκα του Μίλο είναι μια χαρούμενη, μα πάνω απ' όλα μια ζωντανή γυναίκα. Κι είναι χαρούμενη και ζωντανή γιατί μπορεί να ερωτεύεται (με ψυχή και με σάρκα), ανερυθρίαστα. Ή τέλος πάντων, μάλλον κοκκινίζει, όμως στα σίγουρα δεν κοκκινίζει από ντροπή... Y.Γ. Κι ο τίτλος πάει στο Αλκαζάρα, μάγκες... Και το σχετικό link...
  9. Η στήλη δεν κράτησε για πολύ και αυτή είναι η τελευταία της εμφάνιση. Τα θέματα μοιράστηκαν σε άλλες σελίδες και σε στήλες. Παρουσίαση του κόμικ Sandman, και των βιβλίων multimedia Kastar (συνοδεύονται από ένα CD), δημιούργημα του αρθρογράφου από άλλο εκδοτικό οίκο. Περισσότερα για το κόμικ εδώ.
  10. Διαβασα τα τευχη που απαρτιζουν το πρωτο trade της σειρας Lucifer. Η σειρα ειναι εμπνευσμενη απο το Sandman, εχει κεντρικο πρωταγωνιστη τον Lucifer MorningStar και χρησιμοποιει (αναφορικα περισσοτερο) και αλλους χαρακτηρες απο το συμπαν του Sandman. Παρουσιαση πρωτου τομου Lucifer vol 1 Devil in the Gateway O Lucifer εχοντας παραιτηθει απο την κυριαρχια της κολασης , εχει κοψει τα φτερα του ,ζει αναμεσα στους θνητους και κατεχει ενα γραμμα απο τον Θεο που ακομα δεν ξερει πως να το χρησιμοποιησει αλλα ξερει πως οι δυνατοτητες του ειναι τεραστιες. Συνοδευομενος απο την Mazikeen, μια γυναικα δαιμονα , θα επισκεφτει την Γερμανια ψαχνοντας για τον Meleos , βιβλιοπωλη και κατοχο μιας τραπουλας που μπορει να πει την μοιρα , για να του ζητησει μια προβλεψη. Τι γινεται ομως οταν ο Meleos αρνειται και οι καρτες ελευθερονονται ? Τελικα ο Lucifer καταληγει να ψαχνει σε αλλες πραγματικοτητες για τα φτερα του , οπου ειναι εντελως ανισχυρος και οι νεοι κατοχοι των φτερων ειναι μαλλον εχθρικοι . Ακομα γνωριζουμε τον Jayesh ενα gay που συχναζει στο βιβλιοπωλειο του Meleos ,τον Karl εναν νεαρο νεοναζι που δουλευει για τον Meleοs και ειναι ο κρυφος ποθος του Jayesh και την Jill Presto βοηθο μαγου. Αλλα και ενα κοριτσακι την Εllaine που εχει μεταφυσικες δυναμεις. Το σχεδιο το επιμελουνται ο Chris Weston και o Peter Gross . Το σχεδιο του Weston μου αρεσει περισσοτερο , του Gross ειναι πολυ "ελαφρυ" για την ιστορια και καπου δεν μου καθεται καλα. Η ιστορια μου κρατησε το ενδιαφερον , παρουσιαζει πολυ ωραια τον Lucifer , μοχθηρο και πανεξυπνο. Ακομα υπαρχουν αρκετες δευτερευουσες ιστοριες και ολες ειναι πολυ ευχαριστες , σιγουρα καποιοι απο αυτους τους χαρακτηρες θα επιστρεψουν αργοτερα στο προσκηνιο. Ωραιες και οι γνωστες κοινωνικες αναφορες και τα σχολια που περιμενει καποιος σε τιτλο της Vertigo. Τελικα μου αρεσε πολυ και σας το προτεινω , το πρωτο τομακι συλλεγει τα τευχη Lucifer #1-#8 σε 160 σελιδες . Στην kwtsoκλιμακα παιρνει 8.5/10. Ισως θα ειναι η επομενη σειρα που θα μαζεψω αφου τελειωσω το Preacher. Αυτα προς το παρον Παρουσιαση δευτευρου τομου Περισσοτερα κομικς του Mike Carey : NEIL GAIMAN'S NEVERWHERE - ΠΟΤΕ & ΠΟΥΘΕΝΑ RED SONJA - SHE DEVIL WITH A SWORD FANTASTIC 4 UNWRITTEN (THE)
  11. Το «Sandman» του Joseph Gordon-Levitt προχωράει σταθερά, με τη βοήθεια και του Neil Gaiman Ο Joseph Gordon-Levitt συνεχίζει να εργάζεται εντατικά πάνω σε ένα πολύ φιλόδοξο project, την κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργηματικού «Sandman» του σπουδαίου Neil Gaiman, και φαίνεται πως οι εργασίες βαίνουν καλώς. Ερωτώμενος σε ένα Q&A στο Reddit για την πορεία του project, είπε: Παράλληλα, ο David Goyer, μιλώντας στο Deadline, είπε για το project:Δουλεύουμε πολύ πάνω στο σενάριο μαζί με τον David Goyer και τον Jack Thorne. Κάνουμε τις συναντήσεις μας στα γραφεία της DC που είναι ένα φανταστικό μέρος να δουλεύεις. Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε μια εγκάρδια συζήτηση με τον David και τον κύριο Gaiman. Ο Neil ήταν πολύ μεγαλόκαρδος μαζί μου, και αυτόν θέλω να ικανοποιήσω περισσότερο απ όλους. Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τους fans του original, το οποίο έχει χαρακτηριστεί πολλάκις ως «unfilmable».Διστάζω να πω με σιγουριά το πότε θα ξεκινήσουμε γυρίσματα. Το σημαντικό με τη δική μας εκδοχή (σσ: Έχουν γίνει και στο παρελθόν πολλές προσπάθειες να μεταφερθεί το Sandman στη μεγάλη οθόνη) είναι ότι έχουμε την ενεργή αρωγή του Neil Gaiman. Το τελευταίο draft του σεναρίου άρεσε πολύ στους ιθύνοντες της Warner, οπότε προχωράμε κανονικά. πηγη
  12. Όσοι έχουν δει την ταινία «Θέλμα και Λουίζ» θα θυμούνται τη λυτρωτική σκηνή του επιλόγου. Οι δυο γυναίκες οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή μέσα από κάτι λάθη των διακοπών τους, που στο τέλος γίνονται μια κόλαση. Εκεί λοιπόν που τους κυνηγά η αστυνομία και πατούν τελικές στην άσφαλτο, φτάνουν σε έναν γκρεμό και πατούν φρένο. Κοιτάζονται στα μάτια, κάνουν κάποιες εξομολογήσεις και γκαζώνουν. Η στιγμή λοιπόν που ακινητοποιούν το αυτοκίνητο, και είναι έτοιμες για το σάλτο, είναι η καλύτερη περιγραφή του όγδοου τόμου. Το έπος οδηγείται στον επίλογο. Θα δοθεί όμως χρόνος για μια ανάσα, ήρεμη ή μάλλον όσο γίνεται ήρεμη. Και μετά θα βουτήξουμε στο κενό. Καλώς ήρθατε στο Τέλος του Κόσμου. Μια καταιγίδα μεταξύ των παράλληλων συμπάντων σπάει για λίγο τα όρια ανάμεσά τους και άνθρωποι ή διάφορα άλλα πλάσματα βρίσκονται στο μεσοδιάστημα. Βρίσκουν προστασία σε ένα Πανδοχείο που ονομάζεται Το Τέλος Του Κόσμου. Όχι χρονικά, αλλά χωρικά. Το όριο του ενός είναι και η αρχή του άλλου. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει τρόμος, φόβος ή καν κάποιο εξιτάρισμα, αλλά το θεωρούνε από τα πρώτα λεπτά ότι είναι κάτι φυσικό. Κένταυροι και ξωτικά, υπάλληλοι γραφείου και νεκροθάφτες φτιάχνουν ένα μωσαϊκό. Ο πανδοχέας τους σερβίρει, δίνονται κάποιες εξηγήσεις και πολύ γρήγορα οι θαμώνες γνωρίζονται και, τι κάνουν για να περάσει η ώρα; Λένε ιστορίες του τόπου τους. Η σάλα γίνεται μια μεγάλη παρέα και ο καθένας έχει μια ιστορία να πει, και να κερδίσει το ενδιαφέρον των άλλων. Σχεδόν σε όλες, χωρίς να είναι εν γνώσει τους, συμμετέχει και πρωταγωνιστεί κάποιο μέλος της οικογένειας του Μορφέα. Επόμενο είναι να βρεθούν σε ένα τέτοιο παραμυθένιο μέρος, αφού τους άγγιξαν τέτοια θεϊκά πλάσματα. Και ξεκινούν οι ιστορίες. Μια καλοκαιρινή χιονοθύελλα (δεν είναι νοηματικό λάθος, μην ξεχνάτε διαβάζετε Sandman) οδηγεί ένα ζευγάρι εργαζόμενων σε αυτό το Πανδοχείο. Εκεί ακούν για έναν διαβάτη που ξύπνησε σε μια πόλη που κοιμόταν. Ο Λαβκραφτιανός του φόβος εκδηλώνεται με τη σκέψη τι θα του συμβεί αν η Πόλη ξυπνήσει. Κάποιο ξωτικό τους διηγείται την περιπέτειά του όταν στάλθηκε ως πρόξενος στην πόλη Aurelian, και πως η διχασμένη προσωπικότητά του τον έβαλε σε μπελάδες για να τον σώσει ο ίδιος ο Μορφέας. Θα ακουστεί η περιπέτεια στις θάλασσες ενός αγοροκόριτσου που μαθαίνει τα μυστικά των τεράτων των Ωκεανών, και γιατί είναι συνετό να μην τα μεταφέρει στις ηπειρωτικές χώρες. Θα δούμε τις περιπέτειες ενός 20άρη πρόεδρου της Αμερικής σε μια παράλληλη διάσταση και τον άνισο πόλεμό του με το Κεφάλαιο. Θα ακούσουμε τις περιπέτειες ενός νεκροθάφτη που τελείωσε το αντίστοιχο πανεπιστήμιο. Και τέλος μέσα σε αυτήν τη θύελλα, οι θαμώνες θα δουν στον ουρανό μακάβριες, μελαγχολικές στιγμές από το μέλλον της ιστορίας μας. Τα τεύχη αυτά ήταν τα πρώτα μηνιαία Sandman που διάβασα, και κυκλοφορούσαν στα κομικσομάγαζα του 1993-1994. Η πορεία του έφηβου προέδρου της Αμερικής ήταν η πρώτη μου επαφή. Λίγο άγαρμπα να ξεκινήσεις τη σειρά την εποχή που έκλεινε ο τίτλος. Ήξερα όμως ότι είχα μπροστά μου κάτι το διαφορετικό. Πραγματικά άξιζε το προμοτάρισμα ως ένα πιο λογοτεχνικό ανάγνωσμα κόμικς της Αμερικάνικης βιομηχανίας της Ένατης Τέχνης, δεύτερο ίσως μετά το Swamp Thing του Alan Moore, και αυτό το λέω χωρίς να συμφωνώ 100%. Κάθε τεύχος σκιτσαρίστηκε το μισό από το Mr. Sandman σκιτσογράφο Brian Talbot, και κάποιο άλλο όνομα, αρκετά γνωστό στο χώρο του μη εμπορικού κόμικ. Michael Allred, Gary Amaro, Shea Anton Pensa, Alec Stevens, John Watkiss, και Michael Zulli, με τον τελευταίο να μου γίνεται έμμονη ιδέα η άρτια δουλειά του. Ένας σκιτσογράφος που έχει φτάσει επίπεδα εκφραστικότητας όσο λίγοι. Θα με χαροποιούσε να τον δω σε κάποιο ComicDom. Οι ιστορίες αν και αυτόνομες, είναι πολύ πιο καλά δεμένες από τους προηγούμενους τόμους με βιενέτες. Υπάρχει ένας πολύ πιο υπαρκτός δεσμός μεταξύ τους, που δεν θα έλεγα ότι υπήρχε στο Dream Country ή στο Fables and Reflections. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ σε μια τέτοια συντροφιά, να ακούσω και άλλες ιστορίες και να διηγηθώ και κάποιες δικές μου. Ακολουθεί ο επόμενος ένατος τόμος. Η βουτιά στο γκρεμό που σας υποσχέθηκα. Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά. Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης εδώ. Παρουσίαση του πρώτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δεύτερου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τρίτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τέταρτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του πέμπτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έκτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έβδομου τόμου εδώ. Παρουσίαση του όγδοου τόμου εδώ. Παρουσίαση του ένατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δέκατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τόμου Death: The High Cost Of Living εδώ. Σχόλια στο wikipedia για το κόμικ εδώ. Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ. Η ελληνική έκδοση του Eternals, του ίδιου συγγραφέα, εδώ.
  13. Και φτάνουμε αισίως στον έβδομο τόμο. Εδώ ο συγγραφέας βάζει την πέμπτη ταχύτητα και χτυπάει τελικές. Όχι, μην περιμένετε επικές μάχες και καταιγιστική δράση. Είστε σε λάθος κόμικ. Οι σχέσεις της Οικογένειας περνούν δοκιμασίες και τα μέλη τους απαιτούν την ύπαρξη των άλλων στη ζωή τους. Δίνονται εξηγήσεις μεταξύ τους και διαλευκάνσεις στις αποφάσεις τους. Η Delirium επιθυμεί να δει ξανά τον αδερφό της Destruction. Θεωρεί ότι ο χαμένος αδερφός πρέπει να ενωθεί και πάλι με την οικογένειά του μετά από 300 χρόνια απουσίας. Κανείς από την Οικογένεια δε θέλει να τη βοηθήσει. Εκτός από τον Dream, που, αν και αδιαφορεί, δέχεται αφού δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Βιώνει και μια ερωτική απογοήτευση που ίσως αυτή η αναζήτηση να τον βοηθήσει να χαλαρώσει. Προσπαθώντας να έρθουν σε επαφή με πρόσωπα που γνώριζαν τον Destruction κάνουν ένα οδοιπορικό και συναντούν ανθρώπους που λίγο αργότερα πεθαίνουν ή έχουν πεθάνει μερικές μέρες πριν. Κάτι που εν μέρει τους ανησυχεί, αλλά δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του Dream. Προσπαθεί να αποχωρήσει από την αναζήτηση, αλλά η παράνοια και το παράπονο της Delirium καθώς και η λογική της Death (σιγά μην έλειπε από την ιστορία) τον οδηγούν και πάλι στο να βρει τον αδερφό του Destruction. Η καταλυτική βοήθεια για το κρησφύγετό του δίνεται από την τραγική φιγούρα του γιου του Ορφέα. Το κομμένο του ζωντανό κεφάλι φροντίζεται σε ένα ελληνικό νησί από μια οικογένεια εδώ και χρόνια. Μια ζωή χωρίς οίκτο, που προκαλεί οίκτο στον αναγνώστη. Μπορεί η ανάγνωση αυτών των προτάσεων να σας φαίνεται αστεία, αλλά οι σκηνές που εξιστορούν τη ζωή του είναι από τις πιο ποιητικές και καταθλιπτικές σελίδες της ιστορίας. Το τέλος αυτής της αναζήτησης στηρίχτηκε στη βοήθεια του Ορφέα, ο οποίος ζήτησε ένα αντάλλαγμα. Όσο ανθρώπινο αν και ήταν αυτό που ζήτησε άλλο τόσο θα καταδικάσει τον πατέρα του στα μελλοντικά τεύχη. Ένα τίμημα που χτίζει την τρίτη και τελευταία πράξη της σειράς. Το σενάριο είναι δύσκολο. Πολύ εύκολα ο αναγνώστης μπορεί να το παρατήσει. Δεν είναι από τους πιο αδιάφορους τόμους αλλά μια δοκιμασία. Όπως σας είπα σε προηγούμενο κείμενο θεωρώ τα πρώτα μισά τεύχη τα καλύτερα της σειράς. Κάπου εδώ ο συγγραφέας γράφει για τον εαυτό του. Δεν προσπαθεί να δώσει όμορφες ιστορίες στους αναγνώστες αλλά μάλλον χτίζει κάτι γι’ αυτόν. Προς υπεράσπισή του να σημειώσω ότι υπάρχουν πολλές αναφορές σε προηγούμενα γεγονότα και πάντρεμά τους με στιγμές σε αυτήν την ιστορία, καθώς και αρκετά στοιχεία που θα χρησιμοποιηθούν σε επόμενα τεύχη. Οι ίδιοι οι διάλογοι και οι εξηγήσεις που δίνονται μεταξύ των μελών της Οικογένειας είναι τόσο καταλυτικές για τις σχέσεις τους και την εξέλιξη της ιστορίας. Το σκίτσο πάλι είναι εκνευριστικά απλό. Η Jill Thompson χρησιμοποιεί πολύ λεπτές αραιές γραμμές, λίγες, χωρίς σκιάσεις ή σκοτεινές αποχρώσεις, που σε συνδυασμό με τα φτωχά χλωμά χρώματα το κάνει πιο φτηνό. Κάποιοι πειραματισμοί λαμβάνουν χώρα σε μια σκηνή σε κάποιον κλαμπ με ημίγυμνες κοπέλες, που θα δούμε κατά κόρον στο μελλοντικό Sin City. Τουλάχιστον κατάφερε να σκιτσάρει 9 συνεχόμενα τεύχη χωρίς διακοπή. Αρκετά ενδιαφέρον το βιογραφικό της, με πιο σημαντικές δουλειές της οι παράλληλες ιστορίες του σύμπαντος του Sandman με πιο χαριτωμένα σκίτσα και σενάρια, καθώς και το βραβευμένο Scary Godmother. Λόγω της ποικιλίας των πρωταγωνιστών, ο letterer προσπαθεί να χρησιμοποιήσει γραμματοσειρές που ξεχωρίζουν η μια από την άλλη. Μεγάλη γκάμα από αυτές αφού συμμετέχουν όλα τα αδέρφια της Οικογένειας. Τα εξώφυλλα είναι δουλεμένα αρκετά διαφορετικά από τα προηγούμενα, τόσο που ξενίζουν. Σκεφτείτε ότι οι εκδότες έκαναν παρατήρηση στον Dave McKean λέγοντάς του ότι είναι τόσο περίεργα που δεν θα μπορούν οι αγοραστές να τα ξεχωρίσουν από τα άλλα περιοδικά στα ράφια. «Θα ψάξουν και θα τα βρουν» ήταν η απάντηση. Τολμώ να τον χαρακτηρίσω έναν περίεργο τόμο. Από την μια είναι τόσο εύκολο να απογοητεύσει, από την άλλη οι διάλογοι προδίδουν μια τόσο δυσλειτουργική οικογένεια που απολαμβάνεις να την εξερευνείς. Η αδιαφορία του Μορφέα όμως για τα γεγονότα που λαμβάνουν γύρω του μπορεί εύκολα να μεταλλαχθεί σε αδιαφορία του αναγνώστη. Οι πωλήσεις βέβαια δεν έπαθαν κάτι, αντιθέτως ήταν πολύ σταθερές, όπως όλο το κόμικ. Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά. Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης εδώ. Παρουσίαση του πρώτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δεύτερου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τρίτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τέταρτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του πέμπτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έκτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έβδομου τόμου εδώ. Παρουσίαση του όγδοου τόμου εδώ. Παρουσίαση του ένατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δέκατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τόμου Death: The High Cost Of Living εδώ. Σχόλια στο wikipedia για το κόμικ εδώ. Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ. Η ελληνική έκδοση του Eternals, του ίδιου συγγραφέα, εδώ.
  14. «Κάποιες φορές βλέπεις στον ύπνο σου πως πέφτεις. Τρία πράγματα μπορούν να συμβούν τότε. Το πρώτο είναι να πέσεις – και η πτώση είναι επώδυνη. Το δεύτερο είναι να ξυπνήσεις – και να συνειδητοποιήσεις τότε πως ονειρευόσουν…» «Και το τρίτο;» «Το τρίτο είναι να πετάξεις. Γιατί πέφτοντας μαθαίνεις να πετάς». Εισαγωγή Πάμε πίσω στα Nineties. Η εποχή των Nirvana και του grunge. Των ρέιβ πάρτυ. Της Generation X. Της πτώσης του Τείχους. Της ιδιωτικής τηλεόρασης και των εισαγόμενων show. Των Simpsons και του Beavis & Butthead. Του Jurassic Park. Του ξέφρενου καταναλωτισμού και της μεγάλης ευφορικής ψευδαίσθησης. Η εποχή που οι Τρύπες έλεγαν σ’ ένα στιχάκι, κάπου: «η ζωή είναι μεγάλη, μη την κάνεις καρναβάλι». Ήταν επίσης η εποχή που ο κόσμος των κόμικς γνώρισε ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του – ιστορία ενός αιώνα, που τώρα πλέον έβλεπε τους καρπούς της να ενηλικιώνονται. Ήταν μια σειρά που χάραξε ανεξίτηλο το όνομά της στα χρονικά της Ενάτης Τέχνης, ανοίγοντας δρόμους και ορίζοντες για πλήθος δημιουργών και έργων που θα ακολουθούσαν. Ένα έργο που ανέπνεε τον απατηλό-ονειρικό αέρα των 90’s, μα παράλληλα ζούσε πέρα από αυτά – πέρα από τις δεκαετίες, πέρα από τον χρόνο τον ίδιο. Ο λόγος για το “Sandman” του Neil Gaiman. Ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 80 και εκτείνοντας την εκδοτική του διαδρομή μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, το “Sandman” άφησε το δικό του αποτύπωμα στην παράξενη εκείνη εποχή του. Μην σας δίνεται όμως η εντύπωση πως πρόκειται απλά για ένα σπουδαίο έργο κόμικς – γιατί τότε μάλλον δεν γίνεται κατανοητό το νόημα αυτής της εισαγωγής. Το “Sandman” συνιστά αναμφίβολα μια εξαιρετική σειρά κόμικς – μα όχι μόνο. Η σημασία του απλώνεται πέρα από το μέσο – όπως κάποια είδη μουσικής ταυτίζονται με μια ολόκληρη εποχή, έτσι και η σειρά του Neil Gaiman έφτασε να χαράξει τους καιρούς της. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πολιτισμικά παράγωγα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Βρίσκεται εκεί ψηλά με τα κορυφαία καλλιτεχνικά έργα των καιρών του. Και αν η εισαγωγή δεν σας έπεισε, ακολουθούν 30 και ένας λόγοι για τους οποίους οφείλετε να διαβάσετε το συγκεκριμένο έργο – ή να το ξαναδιαβάσετε, σε περίπτωση που έχουν περάσει πολλά χρόνια και το έχετε ξεχάσει. Και τότε τα λόγια αυτά θα ξεδιαλύνουν από πάνω τους τις νεφέλες του ονείρου και για λίγο έστω θα αποκαλυφτούν στην κανονική τους διάσταση – μέχρι το όνειρο να σας ταξιδέψει πάλι σε μυστήριες διαδρομές. Τριάντα και ένας λόγοι για να διαβάσετε το “Sandman”… Το αφιέρωμά μας τώρα ξεκινά. Παρακαλώ περάστε στον κόσμο του Ονείρου. 1 # Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο mainstream comic των καιρών του Ο κόσμος των αμερικανικών κόμικς είχε ταυτιστεί επί δεκαετίες στις συνειδήσεις του κόσμου με υπερήρωες, σατιρικά στριπ, ιστορίες φαντασίας, περιπέτειες με ζωάκια και γυναίκες με επικίνδυνες καμπύλες. Ήταν ένας κόσμος που ασφαλώς μας είχε δώσει πολλά και σπουδαία έργα στη διάρκεια της αιωνόβιας ιστορίας του – μα κάποια στιγμή έδειχνε να περιορίζεται εντός συγκεκριμένων θεματικών στεγανών. Υπήρχε βέβαια και το αμερικανικό Underground, το οποίο ήδη από τα χρόνια της δεκαετίας του 60 είχε αποκαλύψει μια εναλλακτική διάσταση στα κόμικς και στη δυνατότητά τους να μιλήσουν για ζητήματα της καθημερινότητας και της σύγχρονης κουλτούρας, ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα και ανοίγοντας νέους δρόμους έκφρασης. Μα όπως λέει το όνομά του, το “underground” παρέμενε ένα είδος ξέμακρο από τη μαζική αποδοχή – τις περισσότερες φορές σκόπιμα, όντας ενάντιο στην αισθητική της. Στο μεταξύ ο κόσμος των ευρωπαϊκών (κυρίως γαλλόφωνων) κόμικς ακολουθούσε τη δική του πορεία, παραχωρώντας εξαιρετικά ενδιαφέροντα έργα, ικανά να αγγίξουν ένα περισσότερο φιλομαθές και εκλεπτυσμένο κοινό. Μα η καρδιά της βιομηχανίας των κόμικς χτυπούσε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού – και προς το παρόν η πλευρά αυτή πετούσε στον αέρα παρέα με τους – κουρασμένους πλέον – υπερήρωές της. Μέχρι που φτάσαμε στα 80’s. Και τα αμερικανικά κόμικς έδειχναν πως ήθελαν πια να ενηλικιωθούν. Το πρώτο βήμα ήταν να απομακρυνθεί ο κατάπτυστος κώδικας που ίσχυε ως τότε (ξεκινώντας από τη δεκαετία του 50), ο οποίος απαγόρευε τη χρήση συγκεκριμένων θεμάτων που κρίνονταν «ακατάλληλα». Πλέον τα πάντα επιτρέπονταν. Το δεύτερο βήμα ήταν να καταπιαστούν με θέματα που έσπαγαν τα στερεότυπα του είδους. Και αυτό ακριβώς έγινε. Ήταν κάπως σαν τη μουσική μεταμόρφωση του Indie της δεκαετίας του 80 στο Grunge των 90’ς. Εκεί που το εναλλακτικό underground έγινε κοινής αποδοχής. Το “Sandman” υπήρξε η πρώτη μεγάλης έκτασης δημοφιλής σειρά κόμικς που ξέφευγε πλήρως από κάθε κλισέ και στεγανό. Πρωταγωνιστές δεν είναι υπερήρωες με μάσκες. Δεν θα βρείτε μονομαχίες καλού ενάντια στο κακό, στερεότυπες ατάκες, τυπικές εικονογραφήσεις και προκατασκευασμένα σενάρια. Επρόκειτο για κάτι εντελώς καινούργιο. 2 # O Neil Gaiman είχε δάσκαλο τον κορυφαίο όλων Δείξε μου τον δάσκαλό σου, να σου πω μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Πρόκειται για μια αλήθεια που ισχύει για κάθε τομέα της επιστήμης και της τέχνης – και φυσικά η περίπτωση των κόμικς δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Ως τα μισά της δεκαετίας του 80, ο Neil Gaiman ήταν ένας μάλλον άγνωστος συγγραφέας με δημοσιογραφικό παρελθόν, ο οποίος έγραφε εδώ κι εκεί σενάρια για κόμικς της DC, καταμεσής σκόρπιων διηγημάτων. Τότε ήταν που ήρθε σε επαφή με τις ιστορίες του Alan Moore. Η αρχή είχε γίνει. Κάθε καλλιτεχνικό είδος έχει τους πρωτοπόρους του – αναμφίβολα για τον κόσμο της 9ης Τέχνης, ο Moore ήταν τέτοιος. Εκείνος ήταν που έδωσε την αρχική ώθηση στο είδος, μεταμορφώνοντας τους ισχύοντες κανόνες του και θέτοντας καινούργιους. Ήταν τα δικά του έργα, στη διάρκεια της δεκαετίας του 80, εκείνα που αναδιαμόρφωσαν τον χάρτη των κόμικς, αποκαλύπτοντας πτυχές που κανείς ως τότε δεν είχε φανταστεί. Ήταν ο Moore εκείνος που τα έβγαλε από την μακρόχρονή τους εφηβεία και αποκάλυψε πως τα κόμικς μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα σε μεγάλα έργα λογοτεχνίας και τέχνης. Μα για να γίνει αυτό πρέπει κάποιος να υπερβεί τα φράγματα που ορθώνονταν ως τότε – να βαδίσει σε άγνωστους, ανεξερεύνητους δρόμους και σαν άλλος μάγος, να πλάσει νέες πραγματικότητες με το μαγικό ραβδί του. Ο Gaiman θαύμαζε το έργο του Moore και είχε γνωριστεί προσωπικά μαζί του. Η επίδραση του “Swamp Thing” (της θρυλικής σειράς του Moore που μεταμόρφωσε τον χάρτη της DC) ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη που ο Gaiman συμπεριέλαβε ορισμένους από τους χαρακτήρες του στο “Sandman” – το Matthew το κοράκι και τον ντετέκτιβ John Constantine, για παράδειγμα. Η επιρροή του Alan Moore φαίνεται εξάλλου και στον τρόπο γραφής του Gaiman. Ένας τρόπος αμιγώς λογοτεχνικός, βαθιά περιγραφικός, ως ποιητικός σε σημεία, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην αλληλεπίδραση της εικόνας με τα πλαίσια του κειμένου και στη μεταξύ τους αλληλουχία. Τα κόμικς απείχαν πολύ πια από τις ιστορίες του παρελθόντος… Neil Gaiman - Alan Moore 3 # Ξεπέρασε τα σχεδιαστικά στεγανά του παρελθόντος, εκτοξεύοντας τα κόμικς σε νέες εικαστικές κατευθύνσεις Θα μπορούσαμε εναλλακτικά να βαπτίσουμε το τρίτο αυτό επιχείρημα με το ονοματεπώνυμο: Dave McKean. Το ίδιο θα έκανε. Ο McKean υπήρξε ο σημαντικότερος συνεργάτης του Gaiman, από το πρώτο κιόλας τεύχος του Sandman, ως το τελευταίο. Ήταν υπεύθυνος για την εικαστική επιμέλεια και τον σχεδιασμό των εξωφύλλων της σειράς. Και τι εξώφυλλα ήταν αυτά! Ποτέ ξανά ο κόσμος των κόμικς δεν είχε δει αντίστοιχα! Ως τότε τα εξώφυλλα ακολουθούσαν την αμιγώς σκιτσογραφική λογική του εσωτερικού σχεδιασμού – κάποιο σκίτσο, συνοδευόμενο από τον τίτλο της σειράς, τον αριθμό του τεύχους, τα γνωστά. Μα το “Sandman” ξέφυγε εντελώς από τη λογική αυτή. Τα παραδοσιακά εικαστικά παραχώρησαν τη θέση τους στα εικαστικά της νέας εποχής. Κολλάζ, συνθέσεις με φωτογραφίες, γραφιστική αισθητική, επιρροές από τέχνη του μοντερνισμού, ψηφιακές συνθέσεις – δημιουργία απόλυτα ελεύθερη, πέρα από κάθε όριο εκτός εκείνου της φαντασίας του καλλιτέχνη. Ήταν τα έργα του Dave McKean. Ήταν τα εξώφυλλα και ο σφαιρικός εικαστικός σχεδιασμός του “Sandman”, βαθιά ατμοσφαιρικά και επιβλητικά μέσα στην διαφορετικότητά τους. Αληθινά έργα τέχνης, αποκαλύπτοντας πως τα κόμικς μπορούν να κατορθώσουν πολύ περισσότερα, αν επιθυμήσουν να βγουν από το προστατευτικό, στερεότυπό τους πλαίσιο – αν συνειδητοποιήσουν τις ανεξάντλητες εικαστικές δυνατότητες που έχουν. Σαν άλλοι θαλασσοπόροι, οι δημιουργοί και οι προπάτορες του Sandman εξερευνούσαν νέες θάλασσες, ανακάλυπταν καινούργιες χώρες. 4 # Υπήρξε η πρώτη αμιγώς εναλλακτική σειρά κόμικς που σημείωσε τόση μαζική επιτυχία Τα εναλλακτικά κόμικς είχαν ιστορία δεκαετιών πίσω τους – μια ιστορία, που όπως αναφέραμε, εκτεινόταν σε ένα επίπεδο περισσότερο Underground. Στα 80’ς συγγραφείς όπως ο Moore, ο Art Spiegelman (του “Maus”) και ο Frank Miller συνέβαλαν στην κριτική και ποιοτική εκτόξευση των κόμικς – τα οποία πλέον αντιμετωπίζονταν σαν ισότιμα έργα τέχνης με τα ξαδέρφιά τους, του κινηματογράφου, της μουσικής και της λογοτεχνίας. Το “Sandman” ακολούθησε τα χνάρια των προκατόχων του και πήγε ακόμα παραπέρα – τα mainstream στοιχεία είναι πια τόσο λίγα, που χρειάζεται μικροσκόπιο για να τα εντοπίσει κάποιος. Τα περισσότερα απαριθμούνται ουσιαστικά στα πρώτα τεύχη της σειράς, όταν ο Gaiman αναζητούσε ακόμα το ύφος και το στυλ που θα ακολουθήσει. Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα τεύχη του “Sandman” είναι ίσως και τα πιο αδύναμα. Συναντάει εκεί κανείς αρκετά ίχνη από την παραδοσιακή, ως στερεότυπη, αισθητική της παλιάς DC – μα σύντομα ο Gaiman έμελλε να την τοποθετήσει εντελώς στην άκρη. Ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα πως «τότε ακόμα δεν είχα βρει τη φωνή μου». Χρειάστηκε λίγους μήνες μέχρι ο “Sandman” (και ο δημιουργός του) να «βρουν τη φωνή τους» - να μιλήσουν με τον τρόπο που επιθυμούσαν, πέρα από κάθε εμπορικό περιορισμό. Μα όταν πια συνέβη αυτό (το οποίο θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε στο τεύχος 8 της σειράς, που τιτλοφορείται “The Sound of Her Wings”), τίποτα δεν θα ήταν πια ίδιο. Τα θεματικά στερεότυπα εγκαταλείφτηκαν πλήρως και τη θέση τους πήραν θέματα που δεν είχε δει ξανά ο κόσμος των κόμικς. Και το σημαντικότερο όλων είναι πως όσο η σειρά εγκατέλειπε τα στεγανά των παραδοσιακών κόμικς, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία σημείωνε. Φτάνοντας στον δεύτερο πια χρόνο της, έχοντας μπει πλέον στη δεκαετία του 90, το “Sandman” στις ΗΠΑ είχε πια μετατραπεί σε μαζικό φαινόμενο. Η απήχησή του ξεπερνούσε το όριο των πωλήσεων -ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτό, συζητούσε για τους χαρακτήρες του, ταυτιζόταν με τη γλώσσα του- μια γλώσσα μοντέρνα, εναλλακτική, βαθιά μυθιστορηματική. Οι φιγούρες του Μορφέα και της Θανάτου είχαν κυριεύσει τις συνειδήσεις του κοινού και τα εξώφυλλα του Dave McKean αποκάλυπταν μια νέα τέχνη σε μαζικά επίπεδα. 5 # Κεντρικός ήρωας είναι ο Μορφέας Ο άρχοντας των Ονείρων. Ο κλειδοκράτορας της πύλης της φαντασίας και του μύθου. Του υπερρεαλιστικού και του συμβολικού. Του ορίου ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο – υπάρχει άραγε τέτοιο όριο; Αυτός είναι ο Μορφέας. Ντυμένος στα μαύρα, ικανός να μεταμορφώνεται ανάλογα με το βλέμμα εκείνου που τον βλέπει και την εποχή στην οποία εμφανίζεται. Βυθισμένος βαθιά στις σκέψεις και στους προβληματισμούς του, ακολουθώντας πάντα το καθήκον του, ο Μορφέας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα σε οποιοδήποτε άλλο έργο. Είναι αέναος – υπήρχε πριν απ’ τους θεούς. Μα ταυτόχρονα είναι βαθιά ανθρώπινος, εύθραυστος μέσα στην λεπτότητά του. Μελαγχολεί, θλίβεται, ξεσπάει, ερωτεύεται. Βασανίζεται από συγκρούσεις ανάμεσα στο καθήκον του και στα συναισθήματά του. Θα τον δεις να ταΐζει περιστέρια σε μια πλατεία, ντυμένος σ’ ένα τζάκετ, μελαγχολικός, αποζητώντας κάποιο σκοπό σε μια πραγματικότητα που ορισμένες φορές στερείται νοήματος. Είναι παντοδύναμος και ταυτόχρονα βαθιά περιορισμένος από δυνάμεις που βρίσκονται πέρα από τον έλεγχό του. Θυμίζει ήρωα αρχαίας τραγωδίας, ακολουθώντας δρόμους επώδυνους και αναπόφευκτους ταυτόχρονα. Μια πορεία που δείχνει να έχει χαραχτεί από πριν, μα την οποία απαιτεί σθένος για να ακολουθήσεις. Και συ, ο αναγνώστης, ταυτίζεσαι σε πολλά μαζί του. Νιώθεις σχεδόν πως είναι ένας παλιός, πολύ παλιός γνωστός σου σε συντροφεύει εξάλλου στις νυχτερινές περιπλανήσεις σου. Εσύ δεν το γνωρίζεις. Μα κάθε φορά που ονειρεύεσαι, βρίσκεται εκεί, βλέποντας κι αυτός τα όνειρά σου, νιώθοντας τους φόβους σου, τρέφοντας τις ελπίδες σου. Αυτός είναι ο Μορφέας. Είναι η προσωποποίηση των Ονείρων – όμορφων ή άσχημων, ελπιδοφόρων ή απατηλών. Και είναι μόνος, σαν εσένα. Και στην άβυσσο των ματιών του βλέπεις τα άστρα να σπιθίζουν. Και στο σπάνιο του χαμόγελο βλασταίνουν νέοι κόσμοι. 6 # Πρωταγωνιστές είναι το Όνειρο, η Μοίρα, ο Θάνατος, η Επιθυμία, η Καταστροφή, η Απελπισία, το Ντελίριο Δεν πρόκειται για μεταφορά ή σχήμα λόγου. Κυριολεκτικά, πρωταγωνιστές στο “Sandman” είναι οι συγκεκριμένες φυσικές δυνάμεις, προσωποποιημένες, λαμβάνοντας μορφή ανθρώπινη (τις περισσότερες φορές), ώστε να μπορούν να γίνουν κατανοητές από τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Όπως οι αρχαίοι θεοί συχνά προσωποποιούσαν δυνάμεις της φύσης, έτσι και οι «Αέναοι» (The Endless) στο “Sandman” αναπαριστούν δυνάμεις ριζωμένες στην κοσμική πραγματικότητα – μα και στην δική σου, την καθημερινή, ανθρώπινη πραγματικότητα. Γιατί εμπεριέχεις ένα κομμάτι του κόσμου και ο κόσμος εμπεριέχεται σε σένα. Η μεγάλη σύλληψη του Neil Gaiman ήταν πως μετέτρεψε τις αέναες αυτές δυνάμεις σε πρόσωπα που νιώθεις πως έχουν σάρκα και οστά – και έχτισε μια μυθιστορηματική οικογένεια, στα πλαίσια των παλαιών μύθων. Αυτή ακριβώς η Οικογένεια των Αέναων βρίσκεται στο επίκεντρο της σειράς. Τα αδέρφια του Μορφέα, τα οποία τρέφουν ποικίλα συναισθήματα το ένα για το άλλο και στη μεταξύ τους δυναμική ξεδιπλώνεται – σαν αρχαία τραγωδία – η ιστορία του έργου. Ας τους πάρουμε έναν έναν: Destiny: Ο μεγαλύτερος αδερφός, ο πρωτογέννητος. Εκείνος που κραδαίνει το βιβλίο της μοίρας. Κρυμμένος μέσα στην κουκούλα του, μιλώντας αινιγματικά, γνωρίζει μα δεν αποκαλύπτει. Κάποιοι λένε πως είναι τυφλός – άλλοι πως βλέπει τα πάντα. Death: H Θάνατος, προσωποποιημένη, έχοντας λάβει τη μορφή ενός νεαρού, μαυροντυμένου κοριτσιού. Παρουσιάζεται μπροστά σου όταν έρχεται η ώρα να φύγεις απ’ τον κόσμο. Λένε πως μια φορά στα 100 χρόνια γίνεται θνητή η ίδια – σκοπός της να δει τα πράγματα υπό την οπτική ενός θνητού. Να καταλάβει πως είναι να σε παίρνει ο θάνατος. Dream: Ο Μορφέας, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου. Προσωποποίηση του Ονείρου. Μέσα από το δικό του βλέμμα ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας. Destruction: Ο χαμένος αδερφός, εκείνος που εγκατέλειψε το καθήκον και τ’ αδέρφια του. Προσωποποίηση των δυνάμεων της καταστροφικότητας – απαραίτητης ωστόσο για να υπάρξει δημιουργία. Χαμογελαστός, βροντόφωνος, υποστηρικτής της αδιάκοπης κίνησης των πάντων. Τα πάντα ρει. Desire: Η ερμαφρόδιτη ενσάρκωση της Επιθυμίας. Άντρας και γυναίκα ταυτόχρονα. Συχνά σε σύγκρουση με το Μορφέα, το αστραφτερό της χαμόγελο και τα μαγευτικά της μάτια ενίοτε κρύβουν καταχθόνιους σκοπούς. Despair: Η δίδυμη της Επιθυμίας – και το ακριβώς αντίθετο στην όψη. Μικρή, χοντρή και άσχημη, η Απελπισία εμφανίζεται στις σκοτεινότερες στιγμές σου. Και αν κάποιες φορές υποφέρει η ίδια απ’ το βαρύ καθήκον της, φροντίζει να μην το φανερώνει. Delirium: Η μικρότερη της οικογένειας, ένα κοριτσάκι ηλικίας εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Κάποτε ονομαζόταν Delight και ενσάρκωνε την αδιάκοπη Απόλαυση. Κάτι συνέβη όμως και από Delight έγινε Delirium. Μια σπίθα χάους με πολύχρωμα μαλλιά, ακατάστατο λόγο και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού. Μα όταν αποφασίζει να μιλήσει σοβαρά, λέει βαθιές αλήθειες. 7 # Πρόκειται για μια σύγχρονη Μυθοπλασία, στα πρότυπα της αρχαίας μυθολογικής και ποιητικής σκέψης Οι μύθοι διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στο “Sandman”. Θα μπορούσαμε να πούμε πως συνιστούν το επίκεντρο του έργου. Ο Gaiman αντλεί στοιχεία από τις μυθολογίες των λαών και δημιουργεί ένα θεματικό πλαίσιο που φαντάζει βγαλμένο από τη φιλοσοφική σκέψη της αρχαιότητας. Η ελληνική ποιητική δημιουργία βρίσκεται από πολλές απόψεις στον πυρήνα του έργου. Η αίσθηση του ήρωα που αντιπαλεύει με δυνάμεις μεγαλύτερες απ’ τον ίδιο, η ιδέα της παντοδύναμης μοίρας στην οποία υπόκεινται και οι θεοί οι ίδιοι, το πλέξιμο πολλών μικρών, φαινομενικά ασύμβατων μεταξύ τους γεγονότων σε ένα κεντρικό ιστορικό νήμα, οι πολλαπλοί δρόμοι που απλώνονται μπροστά σου – μα αν κοιτάξεις πίσω σου, θα δεις έναν δρόμο και μοναδικό… όλα αυτά θυμίζουν το πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσονταν οι αρχαίες τραγωδίες. Στις σελίδες του “Sandman” βλέπουμε να παρελαύνουν οι Μούσες, οι Μοίρες, οι Ευμενίδες/Ερινύες, οι θεοί του Κάτω Κόσμου, θεότητες της σκανδιναβικής μυθολογίας, θεοί της Αιγύπτου, μυθολογικές παραδόσεις των Εβραίων, της ανατολικής Ευρώπης, φτάνοντας ως τη μακρινή Ανατολή. Στα μυθολογικά αυτά πλαίσια έχει συμπεριλάβει ο Gaiman την οικογένεια των Αέναων – το Μορφέα και τ’ αδέρφια του. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν είναι κιτς (όπως καταλήγουν διάφορες μετατροπές σε κόμικς των μυθολογικών ηρώων), μα αντίθετα γίνεται απολύτως πειστικό, μένοντας απόλυτα πιστό στο πνεύμα της αρχέγονης μυθολογικής σκέψης. Χαρακτηριστική είναι η εξιστόρηση του μύθου του Ορφέα – γιού του Μορφέα. Πρόκειται για τον γνωστό μύθο που εξιστορεί την πορεία του Ορφέα στον Άδη και την απόπειρά του να επιστρέψει με την νεκρή γυναίκα του, Ευρυδίκη. Παρουσιασμένη σε αλληλουχία με την ιστορία των Αενάων, η μυθιστορία του Ορφέα είναι δοσμένη με δύναμη και ευαισθησία, τιμώντας απόλυτα το πνεύμα του αρχαίου μύθου, μα αποτελώντας ταυτόχρονα μια μοντέρνα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της σειράς. Ο Gaiman τιμάει τους αρχαίους μύθους με το έργο του. Εμπλουτίζει το πνεύμα τους – όχι το αντίθετο. Και ο δικός του μύθος φαντάζει ταυτόχρονα σύγχρονος και παλαιός – παλαιός όσο οι μυθολογικές παραδόσεις και η συλλογική τους μνήμη. 8 # Χαρακτηρίστηκε ως «Σειρά Κόμικς για Διανοούμενους» Το έργο περιλαμβάνει πολλαπλές στρώσεις νοημάτων. Υπάρχουν μεμονωμένα χωρία τα οποία επικαλύπτουν πλήθη αποχρώσεων. Ξεφεύγουμε εντελώς από στερεότυπα θέματα όπως «το καλό εναντίον του κακού», «η χαρά ενάντια στη λύπη», το «δίκαιο ενάντια στο άδικο». Δεν θα βρείτε στο “Sandman” βολικούς δυϊσμούς και θα διαπιστώσετε, διαβάζοντάς το, πως η αλήθεια δεν βρίσκεται στη μία ή στην άλλη όψη του νομίσματος… μα στο νόμισμα το ίδιο. Και κάποιες φορές ακόμα παραπέρα. Πρόκειται για ένα έργο που απαιτεί μια κάποια ωριμότητα πνεύματος, προκειμένου να εκτιμηθεί στην ολότητά του. Παράλληλα ιδέες όπως η σύγκρουση ανάμεσα στην ελεύθερη επιλογή και το καθήκον, το χαρακτήρα και την επιθυμία, την αιώνια στασιμότητα και την αιώνια μεταβολή… όλες τις συναντούμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις άφθονες σελίδες του έργου. Διαβάζοντας το “Sandman” γίνεται απόλυτα κατανοητό πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια κοινή σειρά κόμικς – μα με ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο και μια σύγχρονη μυθοπλασία. 9 # Στο “Sandman” οι χαρακτήρες βρίσκονται στο επίκεντρο, όχι η δράση Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους θα ήταν αδύνατο να γίνει κινηματογραφική μεταφορά του έργου – ο ίδιος ο Gaiman είχε δηλώσει πως προτιμά να μην υπάρξει καμία μεταφορά ποτέ, παρά μια κακή μεταφορά. Δεν είναι μόνο η πελώρια έκταση του έργου και το πολύπλοκο πλέγμα των ιστοριών του… μα και το γεγονός πως η σειρά δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και τον εσωτερικό τους κόσμο – όχι σε γεγονότα δράσης, όχι στον καταιγιστικό ρυθμό. Δεν απουσιάζουν οι εκρηκτικές στιγμές – μα το “Sandman” ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο, ο κόσμος του δεν ήταν ποτέ αυτός ο κόσμος. Ας τρέχουν τα πάντα γύρω μας με τους καταιγιστικούς, μπολιασμένους στα φτηνά εφέ, ρυθμούς τους. Ο κόσμος του Μορφέα είναι εκείνος των Ονείρων – και εκεί οι ρυθμοί είναι αλλιώτικοι. Το “Sandman” είναι μια ιστορία που μιλά για χαρακτήρες. Για τις επιθυμίες, τις επιλογές και τις συγκρούσεις τους. Για τις μεταξύ τους σχέσεις. Τα όνειρά τους. Τα αδιέξοδα που συναντούν. Τις σχέσεις εξουσίας, τις σχέσεις απελευθέρωσης. Τα βαθιά διλήμματά τους. Τις μοιραίες αποφάσεις τους. Και οι χαρακτήρες του “Sandman” θυμίζουν πάντα κάτι απ’ τον εαυτό μας. 10 # Στον κόσμο του Sandman, ακόμα και οι θεοί πεθαίνουν Σε αυτόν τον κόσμο τίποτα ποτέ δε μένει στάσιμο. Τίποτα δεν είναι αναλλοίωτο. Σαν άλλος Προμηθέας, δεμένος πάνω στον βράχο, αποκαλύπτοντας στο Δία πως η εξουσία του κάποτε θα έχει τέλος… στον κόσμο του Sandman ακόμα και οι θεοί πεθαίνουν. Κι όμως, πρόκειται για τον ίδιο κόσμο που διέπεται από νόμους παλαιότερους και από τους ίδιους τους θεούς. Ενώ η Κλωθώ, η Άτροπος και η Λάχεσις υφαίνουν την πορεία του, ακόμα και στον άνεμο, με υλικό τα σύννεφα. Ένας κόσμος στον οποίο τα πάντα μένουν ίδια και τα πάντα αλλάζουν. Ένας κόσμος που φανερώνει πως υπάρχει πάντα επιλογή –-ακόμα και υπό τους πλέον άκαμπτους κανόνες. Ποιος είπε πως προσφέρεται για επιφανειακή ανάγνωση το Sandman; συνεχίζεται.. πηγή
  15. Ο Sandman... αποκαλύπτεται O Sandman παραγγέλνει στον Σαίξπηρ ένα θεατρικό και αυτός προς τιμήν του δημιουργεί το «Ονειρο θερινής νυκτός». Το κόμικ είναι ένα ιλιγγιώδες ταξίδι σε έναν κόσμο ονείρων δοσμένο με μια απαράμιλλη μαεστρία. Η είδηση για τους κομίστες ήταν αρκετή για να προκαλέσει δέος. Ο Neil Gaiman επέστρεψε στον Sandman. Είκοσι πέντε χρόνια αφότου τον δημιούργησε και τον όρισε πρωταγωνιστή στην κόμικ σειρά, ο μεγάλος σύγχρονος παραμυθάς δημιουργεί το prequel με τίτλο «Overture». Το πρώτο τεύχος του 1989 ξεκινούσε όταν αλχημιστές, γνώστες απόκρυφης και σκοτεινής μαγείας, προβαίνουν σε μυστικιστική τελετή με σκοπό να νικήσουν τον θάνατο, αιχμαλωτίζοντας τη μετουσίωσή του. Κάτι όμως πάει στραβά και, αντί για τη Θάνατο (στο κόμικ είναι η Θάνατος, μια νεαρή γκόθικ κοπέλα, και οι συνειρμοί με το «Περί Θανάτου» του Ζοζέ Σαραμάγκου είναι αναπότρεπτοι), αιχμαλωτίζουν τον μικρό αδερφό της, τον Sandman, τον θεό των ονείρων, γνωστό και ως Μορφέα, ως Dream και ως Ονειρο. Το prequel «Overture» δίνει απάντηση στο γιατί οι άνθρωποι μπόρεσαν να παγιδεύσουν τον Sandman. Αφηγείται μια ιστορία που μέχρι τώρα είχε απλά υπαινιχθεί: σε κάποιο καρέ είχαμε πληροφορηθεί ότι ο Sandman ήταν καταβεβλημένος από κάποιον πόλεμο. Και κάνει γνωστά μυστικά που ο Gaiman κρατούσε για τον εαυτό του εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Ο θεός των ονείρων Πλέον τα δεδομένα στο αμερικανικό κόμικ έχουν αλλάξει. Το καινούργιο «Sandman» αφήνει πίσω την eighties αισθητική και σχεδιαστικά προχωράει στα νέα επίπεδα ρεαλισμού, χρωματισμού και σκηνοθεσίας, συγκλίνοντας με τους λοιπούς σούπερ ήρωες. Ωστόσο, παραμένει η ονειρική ατμόσφαιρα και η λογοτεχνική και δυνατή γραφή του Gaiman αυτά που γοητεύουν. Και τότε αυτά ήταν. Ο Neil Gaiman ήταν ένας συγγραφέας που μόλις είχε κάνει τα πρώτα του βήματα όταν η DC του πρότεινε να ξαναζωντανέψει την παλιά κόμικ σειρά «Sandman», που έτρεξε από το 1974 έως το 1976 χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Βρετανός συγγραφέας ζωντάνεψε έναν εκπληκτικό χαρακτήρα, σε έναν κόσμο όπου τα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα. Ο Dream είναι ένας από τους επτά Αιώνιους, αδέρφια μεταξύ τους. Οι άλλοι είναι οι: Destiny (Πεπρωμένο), Death (Θάνατος), Destruction (Καταστροφή), Desire (Επιθυμία), Doom (Ολεθρος) και Delirium (Παραλήρημα) και υπάρχουν πολύ πριν ο κόσμος μας δημιουργηθεί. Το έπος «Sandman» παντρεύει τις ανά τον κόσμο μυθολογίες, χρησιμοποιεί στοιχεία από το σύμπαν της DC, Κθούλου αναφορές (από το σύμπαν του Αμερικανού συγγραφέα του φανταστικού Χ. Γ. Λάβκραφτ), μαγικά και φανταστικά στοιχεία, τα οποία προσαρμόζονται στην ιστορία με μεγάλη ευστοχία. Ο ίδιος ο Sandman είναι μια φιγούρα με δέρμα στο λευκό του φεγγαριού και μάτια στο χρώμα της νύχτας. Ενας χαρακτήρας ψηλόλιγνος και σκοτεινός. Εχει ανθρώπινη υπόσταση, με πάθη, ενοχές και αδυναμίες, χωρίς να παύει να είναι θεός. Στα τεύχη της σειράς τον ακολουθούμε από το βασίλειο των ονείρων στον κόσμο των θνητών. Στα βάθη της Κόλασης και στο πανδοχείο στο τέλος του κόσμου. Επισκεπτόμαστε το Ασυλο Arkham (το μέρος όπου φυλάσσεται μεταξύ άλλων και ο Joker – αξίζει αναζήτησης το «Arkham Asylum» των Grant Morisson και Dave McKean, εκδ. Anubis) και δειπνούμε παρέα με τους αρχαίους θεούς. Τον βλέπουμε να παραγγέλνει στον Σαίξπηρ ένα θεατρικό και αυτός προς τιμήν του δημιουργεί το «Ονειρο θερινής νυκτός». Πρόκειται για ένα ιλιγγιώδες ταξίδι σε έναν κόσμο ονείρων δοσμένο με μια απαράμιλλη μαεστρία. Eνα τοπίο στο οποίο ξεδιπλώνεται η μυθοπλαστική ικανότητα του Gaiman. Και ένα κείμενο κομψό και λογοτεχνικό. Οι διάλογοι γεμάτοι ζωντάνια. Ο θεός των ονείρων αποστομώνει τον ίδιο τον Λούσιφερ: «Τι δύναμη θα είχε η Κόλαση εάν όλοι όσοι είναι εδώ φυλακισμένοι δεν μπορούσαν να ονειρευτούν τον Παράδεισο;», και φεύγει νικητής από την Κόλαση. Οι σχεδιαστές Δίπλα στον Gaiman, κατά τη δημιουργία του Sandman, βρέθηκε μια πλειάδα εξαίρετων σχεδιαστών όπως οι Sam Kieth, Mike Dringenberg, Jill Thompson, Shawn McManus, Marc Hempel και Michael Zulli. Ξεχωρίζει όμως ο άνθρωπος που σχεδίαζε τα εξώφυλλα: ο Dave McKean. Η συνάντηση των Gaiman και McKean ήταν μοιραία για την ένατη τέχνη. Η αστείρευτη φαντασία του πρώτου σχεδιάζεται με τον καλύτερο τρόπο από τον δεύτερο. Οι κόσμοι, οι χαρακτήρες, οι σκηνές που γεννά το μυαλό του Gaiman βρίσκουν στις γραμμές, στα χρώματα και τα κολάζ του McKean σαγηνευτική απόδοση. Είτε αυτό είναι τα εξώφυλλα του Sandman (που ως έργα τέχνης συγκεντρώνονται σε τόμο με τίτλο «DustCovers») είτε εικονογραφημένα παραμύθια (βλέπε: «Wolves in the Walls», «The Day I Swapped my Dad for two Goldfish» και «Crazy Hair», εκπληκτικά παντρέματα λόγου και εικόνας που γαργαλούν τη φαντασία). Ολο το έργο σε πέντε τόμους, πραγματικά στολίδια Τα 75 βασικά τεύχη της σειράς «Sandman» κυκλοφόρησαν από τον Ιανουάριο του 1989 έως τον Μάρτιο του 1996, αποτελούν δέκα κεφάλαια και συλλέγονται σε ισάριθμους τόμους. Πέρα από τη βασική ιστορία, είχαμε αρκετούς δορυφόρους (spin offs όπως λέγονται στον χώρο της pulp κουλτούρας), κάποιους με την υπογραφή του Neil Gaiman στο σενάριο και άλλους απλώς με την εποπτεία του. Από αυτούς κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis τα «Θάνατος, το τίμημα της ζωής» και «Αιώνιες νύχτες». Παλαιότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, είχαν εκδοθεί λίγα από τα πρώτα τεύχη της σειράς από τις εκδόσεις Modern Times, όπου ο Sandman είχε αποδοθεί ως Μορφέας. Πρόσφατα το έργο συγκεντρώθηκε στους πολυσέλιδους και πολυτελείς τόμους «Absolute Sandman». Οι τόμοι, πέντε στον αριθμό, περιέχουν έξτρα υλικό και είναι πραγματικά στολίδια. Και ταινία; Πρόσφατα διέρρευσε στις κόμικ ιστοσελίδες η φήμη ότι ο David Goyer, σεναριογράφος του «Man of Steel», προσέγγισε τη Warner Bros, ιδιοκτήτρια της DC, με την πρόταση να μεταφερθεί ο Sandman στη μεγάλη οθόνη. Και μάλιστα ότι ζήτησε τον Joseph Gordon-Levitt, πιθανότατα για τον ομώνυμο ρόλο. Μια φήμη που φαίνεται να επιβεβαιώνει τη δήλωση του Guillermo del Toro που αναφέρει ότι η Warner Bros «σκαλίζει» όλο το υλικό της DC και επιδιώκει να κάνει ένα άνοιγμα, μεταφέροντας τίτλους της εταιρείας στη μικρή και μεγάλη οθόνη. link
  16. Πάμε για τον πέμπτο τόμο. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, στην πολυκατοικία κάποιων παλιών γνώριμων χαρακτήρων. Ο Gaiman αποφασίζει να εξερευνήσει τους ενοίκους του σπιτιού που φιλοξενήθηκε η Rose, στο δεύτερο τόμο The Doll’s House. Τότε που η κοπέλα αναζητούσε το χαμένο αδερφό της. Τώρα κεντρικό πρόσωπο είναι η ένοικος Barbie, όνομα και πράγμα, μια χαριτωμένη κοπέλα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον τελευταίο χωρισμό της. Τη συμπαραστέκεται η φίλης της Wanda, μια τρανσέξουαλ με πληθωρικό χαρακτήρα και ταπεραμέντο. Η Barbara έχει περίεργους εφιάλτες που θυμίζουν τα παιδικά της παιχνίδια και τους φανταστικούς κόσμους που τα συνόδευαν. Πριν ακόμη το καταλάβει αρχίζουν χαρακτήρες από την ονειρική αυτή Χώρα να εμφανίζονται μπροστά της στον πραγματικό κόσμο. Κάποιοι φίλοι, και κάποιοι πιθανοί εχθροί, με τους τελευταίους να καταφέρνουν να την αιχμαλωτίσουν σε ένα όνειρο. Οι συγκάτοικοί της μετά βίας κατανοούν τα γεγονότα και προσπαθούν να βοηθήσουν το σώμα της που βρίσκεται σε κατάσταση κώματος. Η Χώρα είναι μέρος του Βασίλειου των Ονείρων και οι κίνδυνοι είναι παραπάνω από υπαρκτοί. Η Barbie καλείται σε μια αναζήτηση χωρίς στόχο στον Κόσμο των Ονείρων για να μπορέσει να βρει ποιος θέλει το κακό της και γιατί. Βρίσκει κάποιους σύμμαχους που προσπαθούν να της εξηγήσουν τους κανόνες του «παιχνιδιού», αλλά αφού βρίσκεται στο Βασίλειο του Μορφέα, τίποτα δεν είναι απλό. Κάποτε έρχεται η στιγμή να τον συναντήσει. Γνωρίζουμε όμως ότι όποιος βρεθεί με αυτό το μυθικό πλάσμα συνήθως η συνάντηση έχει μοιραία αποτελέσματα. Το σενάριο είναι. Όπως θα έλεγε και ο Μπένι. Ίσως ο λιγότερο δουλεμένος και άνευρος τόμος, θεωρήθηκε ο πιο αδύναμος. Επηρεασμένος από τις “Quest” περιπέτειες των βιβλίων της Νάρνια, και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που ενώ καταφέρνει να μας παρουσιάσει άρτια χτισμένους χαρακτήρες, ξεχνά να κάνει ενδιαφέρον το σενάριο και την πλοκή. Αφήνει να πλανάται ένα μυστήριο για το τι ακριβώς συμβαίνει. Τέτοια “Quest” τα σατίριζαν πολύ καλά οι Monty Python. Καβαλήστε τα άλογα σας και ας πάμε… κάπου, να κάνουμε… κάτι! Έβαζαν τον Βασιλιά Αρθούρο να καλπάζει στον ορίζοντα χωρίς λόγο. Θα μου πείτε ότι τέτοιοι σχολιασμοί είναι άδικοι, αν όχι κομπλεξικά απαξιωτικοί, όμως σε ένα έργο που μας παρουσίασε αριστουργήματα της 9ης Τέχνης δείχνει καθαρά ότι το σενάριό του χωλαίνει. Ο Gaiman το θεωρεί το αγαπημένο του, επειδή είναι το λιγότερο αγαπητό από το κοινό του. Το σκίτσο είναι από τα πιο ουδέτερα κόμικς που έχω διαβάσει. Κεντρικός δημιουργός είναι ο Shawn McManus, ένας σκιτσογράφος όχι του γούστου μου, εδώ δεν καταφέρνει να αναδείξει το ταλέντο του. Ο μαστιχωτός πλασμός των φιγούρων μου θυμίζει παιδικά κόμικς, με την κακή έννοια. Έχει κάνει καλύτερες δουλειές, όπως και άλλοι πριν από αυτόν έχουν κάνει πολύ καλύτερες δουλειές σε αυτόν τον τίτλο. Colleen Doran, George Pratt, και ο γνωστός μας Brian Talbot, συμμετέχουν στην παλέτα των δημιουργών. Ο χρωματισμός είναι εκνευριστικά φτωχός, πράγμα που διόρθωσαν σε όλους τους τόμους στις επόμενες εκδόσεις. Ολοκληρώνοντας την γκρίνια μου να δηλώσω ότι ακόμη και ο Dave McKean έκανε μια σειρά από άσχημα, απροσδιόριστα εξώφυλλα. Μου δίνει την εντύπωση ότι όλη η καλλιτεχνική ομάδα βαριόταν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να το διαβάσετε ή να το εξερευνήσετε. Θεωρώ τις 7 σελίδες που μας παρουσιάζονται οι πρωταγωνιστές μια υπέροχη ιδέα. Στη σκηνή αυτή η Wanda, θέλοντας να κάνει καφέ στη φίλη της Barbie, ζητά κρέμα γάλακτος από τους συγκατοίκους. Με μια σειρά από small talk μαθαίνουμε τα ονόματά τους και λεπτομέρειες της ζωής και του χαρακτήρα τους. Ακόμη και το στοιχείο του τρόμου είναι έντονο και το δίνει με μαεστρία. Ο φόβος στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών είναι δοσμένος αρκετά δυναμικά. Τέλος να επισημάνω ότι έχω ζήσει και γω την τελευταία εμπειρία της πρωταγωνίστριας. Βρέθηκα στην κηδεία ενός πολύ καλού μου φίλου χωρίς να με γνωρίζει κανείς. Είναι φρικτό να θρηνείς έναν άνθρωπο και να σε ρωτάνε όλοι «ποιος είσαι»; Ο Gaiman χωρίζει τους τόμους σε γυναικεία και αντρικά αναγνώσματα. Αυτόν τον τόμο το θεωρεί γυναικείο κόμικ, λόγο της ισχυρής παρουσίας του ασθενούς φύλου. Ίσως έχει βάση αυτός ο χαρακτηρισμός, πράγμα που δεν μπόρεσα να το προσέξω στην όλη σειρά. Και να φανταστείτε ότι τα έχω διαβάσει ουκ ολίγες φορές. Τουλάχιστον εδώ μας εισάγει την Thessaly, Μια ενδιαφέρουσα μικροκαμωμένη δυναμική μάγισσα, που θα την δούμε και στα επόμενα τεύχη. Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά. Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης εδώ. Παρουσίαση του πρώτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δεύτερου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τρίτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τέταρτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του πέμπτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έκτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έβδομου τόμου εδώ. Παρουσίαση του όγδοου τόμου εδώ. Παρουσίαση του ένατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δέκατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τόμου Death: The High Cost Of Living εδώ. Σχόλια στο wikipedia για το κόμικ εδώ. Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ. Η ελληνική έκδοση του Eternals, του ίδιου συγγραφέα, εδώ.
  17. Ο ένατος τόμος του Sandman ήταν η αυλαία. Ο δέκατος είναι η υπόκλιση. Ένας ένας οι πρωταγωνιστές περνούν από μπροστά μας και μας λένε ευχαριστώ και αντίο. Το ταξίδι με συγκεκριμένο προορισμό έχει ολοκληρωθεί και ο συγγραφέας μας χαιρετά με ένα νεύμα. Θεωρώ ότι για να φτάσετε εδώ έχετε διαβάσει τους προηγούμενους τόμους αλλιώς τα spoiler θα σας χαλάσουν τη μελλοντική ανάγνωση. Το τέλος του προηγούμενου τόμου μας αφήνει με το θάνατο του Μορφέα και την αναγέννηση του νέου βασιλιά του Ονείρου. Αν θυμάστε το Βασίλειο κινδύνευε να καταστραφεί από το μένος των Ερινυών για εκδίκηση. Η αποφασιστικότητά τους να τιμωρήσουν το Μορφέα για τα εγκλήματά του δεν επέτρεπε να γλυτώσουν ούτε και οι κάτοικοι του Βασιλείου. Για να σταματήσει αυτό το κακό ο Μορφέας αυτοκτονεί και ως δια μαγείας ένας νέος Φύλακας των Ονείρων γεννιέται. Τώρα πια ο νέος θεός προσπαθεί να μάθει τα καθήκοντά του. Η πρώτη του πράξη είναι να… περιμένει να τελειώσει η αγρυπνία και η κηδεία του προκατόχου του. Πλήθος κόσμου, μικροί και μεγάλοι, άνθρωποι και πνεύματα, θεοί και δαίμονες, υπηρέτες και αφεντάδες, εχθροί και φίλοι, έρχονται να τιμήσουν μια ιδέα, ή μάλλον την προσωποποίηση και ενσάρκωση μιας ιδέας, όπως σχολιάζει ο Lucien. Λίγοι καταλαβαίνουν τι γίνεται. Αρκετοί περνούν και βλέπουν ή συμμετέχουν στη πομπή χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει. Σαν ένα όνειρο που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι γίνεται αλλά διάφορα συναισθήματα ντύνουν τη σκηνή περισσότερο από τα γεγονότα. Ο νέος Μορφέας, που τώρα απαντάει στο όνομα Δανιήλ (Daniel) δε συμμετέχει, όπως βέβαια ορίζουν οι κανόνες, και προσδοκά να πάρει τη νέα θέση μετά την κηδεία. Με μεγαλοπρέπεια ολοκληρώνεται η κηδεία και κατόπιν ο Daniel εισάγεται στην Endless Family, δίπλα στο Θάνατο, την Καταστροφή, την Απελπισία και τα υπόλοιπα μέλη. Ακολουθούν τρεις μικρές ιστορίες. Η πρώτη είναι ένα προσωπικό αντίο του αθάνατου Rob, του μοναδικού φίλου του Μορφέα. Σε μια του έξοδο ο Θάνατος τον πληροφορεί ότι ο θεός των Ονείρων έχει φύγει από τον κόσμο ή από όλους τους κόσμους, ή τουλάχιστον όπως τον είχε αυτός γνωρίσει. Σαν χάρη, σε αυτόν τον άνθρωπο που έζησε άπειρες απώλειες, ο ίδιος ο Θάνατος είναι έτοιμος να του προσφέρει το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει ως δώρο στην ταλαιπωρημένη του ψυχή. Στην επόμενη ιστορία συναντάμε έναν πατέρα που οι αμαρτίες του γιού του εναντίων του αυτοκράτορα τον οδηγούν στην εξορία. Χαμένος σε μια έρημο και κοντά στο θάνατο από τις κακουχίες συναντά δυο φορές τον Sandman, μια σαν Μορφέα και μια σαν Δανιήλ. Συζητούν για τα προβλήματά τους και το τέλος που κοντεύει για τον γέροντα. Τέλος, στην τρίτη ιστορία βλέπουμε για πολλοστή φορά το Γουίλιαμ Σέξπιρ, το γνωστό ποιητή της αναγέννησης. Θυμάστε από τον 2ο τόμο ο Μορφέας έδωσε την έμπνευση και το ονειρικό ταλέντο στο δημιουργό ζητώντας αντάλλαγμα δυο έργα κατά παραγγελία. Ήρθε ο καιρός να του ζητήσει το δεύτερο έργο, αφιερωμένο αυτήν τη φορά στον ίδιο το θεό των ονείρων. Το έργο είναι η Τρικυμία, στο οποίο ένας άρχοντας εξορίζεται από τους αντιπάλους του σε κάποιο νησί. Εκεί η μοίρα του φέρνει τους εχθρούς του μπροστά του, και του δίνεται η ευκαιρία να τους τιμωρήσει. Το συγκεκριμένο έργο του Σέξπιρ είναι το κύκνειο άσμα του, και θεωρείται ένα από τα κορυφαία του. Σεναριακά αυτήν τη φορά ο Gaiman έβαλε όλη του την τέχνη. Αρτιότατα κόμικς, λογοτεχνικά δουλεμένα, με μια ποιότητα παραμυθιού και τίμιου λόγου, αριστουργήματα της 9ης Τέχνης. Δε νομίζω η Vertigo να καταφέρει να εκδώσει κάτι καλύτερο. Μια τέτοια συντηρητική εταιρία, τώρα πια χωρίς την επιμέλεια της ανοιχτόμυαλης και υψηλής αντίληψης Karen Burger, δύσκολα να δείξουν εμπιστοσύνη σε κάτι εξίσου τόσο διαφορετικό. Το σκίτσο. Το σκίτσο… Η αφρόκρεμα της αφρόκρεμας! Michael Zulli, Jon J. Muth, Charles Vess, ποιητές που δημιουργούν μαγευτικές σελίδες. Άνθρωποι σαν αυτούς αδικήθηκαν που έκαναν καριέρα σε ένα τέτοιο μέσο με μικρό κοινό. Ξέρω τι γράφω και ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ο πρώτος είναι μάγος στην ανθρώπινη εκφραστικότητα, σε πρόσωπα και σώματα. Προσέξτε την κλίση των σωμάτων. Ελάχιστα προς μία κατεύθυνση για να φαίνεται φυσικό το βάδισμα και η στάση τους. Το αναγεννησιακό χρονικά τοπίο του τελευταίου σκιτσογράφου είναι εξίσου μαγευτικό. Μακάρι να τους δούμε και στην Ελλάδα. Τα τελευταία τεύχη πούλησαν εκείνη την εποχή καλύτερα και από τους τίτλους του Superman. Όχι ότι οι πωλήσεις του αυξήθηκαν, αλλά έπεσαν οι πωλήσεις των κλασικών σουπερηρωικών τίτλων εκείνη την εποχή. Αντιθέτως το σταθερό κοινό του Sandman τίμησαν το κόμικ. Μια ακόμη παρατήρηση. Η «αναγέννηση» του θεού των Ονείρων θυμίζει αρκετά τις αναγεννήσεις του Doctor Who. Το σίριαλ δεν υπήρχε στις οθόνες μας εκείνον τον καιρό, και έτσι ο παραλληλισμός πέρασε απαρατήρητος. Εδώ τελειώνουν οι περιπέτειες του Sandman. Τελείωσαν; Όχι βέβαια. Εδώ ζήτησε ο συγγραφέας να κλείσει το περιοδικό και να σεβαστούν την απόφασή του. Το παράδοξο είναι ότι οι εκδότες το δέχτηκαν. Δεν προσέλαβαν νέο σεναριογράφο αλλά προμοτάρισαν τους ήδη υπάρχοντες τόμους. Χαρακτήρες τιμήθηκαν με κάποια Limited series, και οι σειρές Dreaming & Lucifer εκδόθηκαν με τις ευλογίες του Gaiman. Ειδικά το δεύτερο ήταν πρόταση του ίδιου του Gaiman για αρκετά χρόνια, χωρίς οι editors να συμπαθούν ιδιαίτερα την ιδέα. Ακόμη και η εμφάνιση του Daniel στις σελίδες του JLA έγιναν μετά από συζήτηση και έγκριση του Gaiman. Η φειδωλή χρήση των χαρακτήρων τους έδωσε και μια μοναδική αξία που έκανε τους τόμους να αντέξουν στο χρόνο και να επανεκδίδονται κάθε τόσο χωρίς σταματημό.
  18. Ώρα για αυλαία. Ο τίτλος – λάβαρο της Vertigo Comics φτάνει στο τέλος του. Ο συγγραφέας ολοκληρώνει το έπος που ήθελε να πει και ζητά από τους εκδότες να σεβαστούν την απόφασή του. Πριν καν ξεκινήσει το storyline στη στήλη των γραμμάτων το δηλώνει με έμμεσο τρόπο: «Δεν γνωρίζω που θα μας οδηγήσει αυτή η συγκεκριμένη ιστορία». Έτσι λοιπόν αρχίζει και γράφει έναν επίλογο που κρατάει 13 τεύχη. Φίλοι χαιρετιούνται, εχθροί δίνουν εξηγήσεις, σχέσεις ολοκληρώνονται, και κάποιοι οδηγούνται στο τέλος της ιστορίας τους. Ο Daniel, το μωρό που εν μέρει τίχθηκε στη Χώρα των Ονείρων, πέφτει θύμα απαγωγής. Ο Μορφέας το είχε δηλώσει χρόνια πριν ότι αυτό το παιδί είναι ιδιαίτερο, και κατά κάποιον τρόπο το θεωρεί παιδί του. Η υπερπροστατευτική μητέρα του, πρώην σουπερηρωίδα ονόματι Ιππολύτη, αποφασίζει να βγει ένα βράδυ και εμπιστεύεται το γιό της σε μια μπέιμπι σίττερ, τη γνωστή μας Ρόουζ. Το κακό γίνεται και το παιδί εξαφανίζεται. Η απελπισία της μητέρας ξεπερνά τα όρια και την οδηγεί στη σχιζοφρένεια. Χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και οδηγείται σε περίεργα μέρη. Χωρίς να έχει επίγνωση της κατάστασης, κατηγορεί τον Μορφέα για το θάνατο του άντρα της και πολύ περισσότερο τώρα την εξαφάνιση του παιδιού της. Καταφέρνει να βρει τη μυθική τριάδα της Αρχαιότητας της Ερινύες και ζητά εκδίκηση. Οι λεγόμενες «Καλές Κυρίες». Από κει και ο τίτλος. Ο Μορφέας από την πλευρά του μόλις μαθαίνει για το τραγικό γεγονός, προσπαθεί να βρει το παιδί με τη βοήθεια ενός νέου υποτακτικού προσωποποιημένου εφιάλτη. Η απαγωγή έχει εξώκοσμα στοιχεία και ξεχασμένοι εχθροί ήρθαν να ζητήσουν το μπαγιόκο τους. Σε αίμα. Έχουν νόημα όλα αυτά. Μην ξεχνάτε τι διαβάζετε. Από τη στιγμή που καλέστηκαν οι Ερινύες, αρχίζουν να ξεθάβουν το παρελθόν του Μορφέα, και μπορεί στο πρόσφατο έγκλημα να μη συμμετείχε, αλλά υπάρχουν παλιές αμαρτίες που πρέπει να λογοδοτήσει γι’ αυτές. Η δύναμη αυτών των πλασμάτων είναι μεγαλύτερη απ το θεό των Ονείρων, και υπάρχουν κανόνες που δεν μπορούν να παραβιαστούν. Οι Ερινύες αρχίζουν και καταστρέφουν το Ονειρικό Βασίλειο και σκοτώνουν όσους βρεθούν στο πέρασμά τους. Το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα και η λύση είναι τραγική σαν αρχαία τραγωδία. Η ιστορία είναι μεγάλη. Τα δεκατρία τεύχη είναι πολλά, πάρα πολλά. Παρελαύνουν αρκετοί χαρακτήρες, και μερικοί χωρίς σημαντικό ρόλο. Οι ιστορίες τους εξελίσσονται και κάποιες θα μείνουν στη μέση. Θέλω να πιστεύω ότι ο συγγραφέας το έκανε για να αφήσει τροφή στους επόμενους δημιουργούς. Όμορφη η ιστορία της Ρόουζ, αλλά εν κατακλείδι μένει στη μέση και μοιάζει ξεκάρφωτη. Μας δίνονται πάρα πολλές πληροφορίες για τη ζωή των μόνιμων πλασμάτων στο Κάστρο του Μορφέα που δείχνουν άχρηστες για την κεντρική ιστορία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι χρησιμοποιήθηκαν στον επόμενο τίτλο «The Dreaming». Το σκίτσο είναι απογοητευτικό. Τόσο αφαιρετικό που μου είναι δύσκολο να θεωρήσω ότι ο δημιουργός Marc Hempel κόπιασε. Απλές γραμμές που δίνουν βασικά στοιχεία. Καμία χαρά για το μάτι, καμιά επιθυμία για εξερεύνηση των σελίδων. Οι ποιητικές σελίδες των Charles Vess, Mark Buckingham, Brian Talbot απουσιάζουν. Εμπορικά και καλλιτεχνικά θεωρώ ότι απότυχε σε αυτόν τον τομέα. Πάντως οι πωλήσεις δεν έπεσαν, φαντάζομαι λόγω του σταθερού κοινού που δεν πρόδωσε το κόμικ. Τα εξώφυλλα του Dave McKean είναι κάτι παραπάνω από όμορφα. Αριστουργήματα. Ο δημιουργός έδειξε το ταλέντο του, και έπιασε επίπεδα που δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον παρόμοιο. Σαν υλικό ο τόμος είναι μεγάλος. Αρκετά κουραστικός και πολλές φορές φεύγει πολύ μακριά από την κεντρική ιστορία. Όταν εκδίδονταν κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο, μεγάλο χρονικό διάστημα. Μερικά τεύχη καθυστέρησαν βδομάδες από τον προγραμματισμό τους. Όμως 13 τεύχη για 20$ είναι πολύ καλή τιμή. Value for money θετικό. Θα το χαρακτήριζα ως το 9ο επεισόδιο μιας σεζόν του Game of Thrones. Δεν προσφέρεται για ανάγνωση αν δεν έχεις διαβάσει τους προηγούμενους. Πως αλλιώς αφού είναι ο επίλογος. Υπάρχει βέβαια ένας ακόμη τόμος. Αλλά τα σχόλια για αυτόν την επόμενη φορά. Εκεί έχουμε μια αγρυπνία. Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά. Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης εδώ. Παρουσίαση του πρώτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δεύτερου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τρίτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τέταρτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του πέμπτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έκτου τόμου εδώ. Παρουσίαση του έβδομου τόμου εδώ. Παρουσίαση του όγδοου τόμου εδώ. Παρουσίαση του ένατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του δέκατου τόμου εδώ. Παρουσίαση του τόμου Death: The High Cost Of Living εδώ. Σχόλια στο wikipedia για το κόμικ εδώ. Βιογραφικό του συγγραφέα εδώ. Η ελληνική έκδοση του Eternals, του ίδιου συγγραφέα, εδώ.
  19. Καλά διαβάσατε! Ο Neil Gaiman ετοιμάζει την επιστροφή, όχι μόνο του ίδιου αλλά και της μεγαλύτερης δημιουργίας του, του Sandman. Aυτό τον καιρό γράφει μια νέα μίνι σειρά, με σχεδιαστή τον J.H. Williams III (Promethea,Desolation Jones) και σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου: "Όταν τελείωσα με το γράψιμο του The Sandman, υπήρχε μια ακόμη ιστορία που δεν είχε ειπωθεί. Η ιστορία αυτή θα αφηγείται τι συνέβη στον Morpheus και επέτρεψε να τον αιχμαλωτίσουν τόσο εύκολα στο Sandman #1 και γιατί επέστρεψε από τόσο μακριά, εξαντλημένος πέρα από κάθε φαντασία και ντυμένος για πόλεμο. Ήταν μια ιστορία που συζητούσαμε να διηγηθούμε για την 20η επέτειο του Sandman, αλλά ο χρόνος μας πήρε μακριά. Αλλά τώρα και επ' ευκαιρίας της 25ης επετείου είμαι εξίσου νευρικός και ικανοποιημένος, που τελικά θα πούμε αυτή την ιστορία." Επίσημος τίτλος ή ημερομηνία δεν έχει ανακοινωθεί, αλλά σίγουρα θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013. Μέχρι τότε τσεκάρετε το παρακάτω preview art! Κωνσταντίνος "Pilgrim" Τσώκος πηγη
  20. Ένας τίτλος από τη δεξαμενή της Vertigo Comics που εκδόθηκε τη χρυσή εποχή της, το 1993-1997. Κυκλοφόρησαν 70 τεύχη και ένα annual. Όλες οι ιστορίες ολοκληρώνονταν σε τέσσερα μέρη εκτός την τελευταία που λειτούργησε σαν επίλογος. Εκδόθηκαν οκτώ tpb μέχρι στιγμής που το καθένα είχε 4 ή 8 τεύχη, 1 ή 2 περιπέτειες. Εδώ πρόκειται για τα πρώτα 4 τεύχη, εισαγωγή στο νέο αυτό κόμικ. Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1938. Η εικοσιπεντάχρονη Dian Belmont, κόρη εισαγγελέα, προσπαθεί να βρει τη θέση της στην αστική τάξη της πόλης. Διασκεδάζει τη ζωή της, το ταπεραμέντο της όμως την οδηγεί να ασχοληθεί με χαλαρό τρόπο με τις υποθέσεις του πατέρα της που ασκούν μια γοητεία πάνω της. Όταν απαγάγεται μια φίλη της για λύτρα, το πράγμα σοβαρεύει. Το έγκλημα συσχετίζεται και με άλλες περιπτώσεις και προσπαθεί να βοηθήσει προσωπικά. Στην μεγαλούπολη εμφανίζεται και ένας μασκοφόρος τυχοδιώκτης που δείχνει και αυτός μια προθυμία να διαλευκάνει το μυστήριο, σε μια άτυπη συνεργασία με τον πατέρα της. Φοράει μια βαριά επιβλητική καμπαρτίνα και οπλισμένος με ένα πιστόλι αναισθητικού αερίου και μια μάσκα οξυγόνου τρομοκρατεί αυτούς που τον συναντούν. Ένας χαρακτήρας στα πρότυπα του γνωστού μας ΒΑΤΜΑΝ. Οι διάφορες κοπέλες φαίνεται να συνδέονται με το προσωπικό μιας οικογενειακής επιχείρησης μέχρι που απαγάγεται και η κόρη της οικογένειας. Μια οικογένεια σε διάλυση που το κάθε μέλος είναι πιο αινιγματικό από το άλλο. Μεταξύ της Dian Belmont και του Sandman δημιουργείται μια έλξη, ακόμη και με το alter ego του. Τουλάχιστον δεν αναλώνεται μέσα στις δεκαετίες, όπως το τρίγωνο των Lois Lane – Clark Kent – Superman. Ένα αστυνομικό κόμικ στα πρότυπα των ταινιών νουάρ και των πάλπ μυθιστορημάτων. Από τα πρώτα crime comic της Vertigo, που αργότερα την χαρακτήριζαν σε μεγάλο βαθμό. Σενάριο του Matt Wagner, γνωστός από τις creator owned δημιουργίες του, Mage (Comico) και Grendel (Comico-Dark Horse). Στα επόμενα τεύχη συνεργάζεται με τον συγγραφέα Steven T. Seagle. Το σκίτσο αλλάζει συχνά με κάθε νέο story, εδώ όμως έχουμε τον ικανότατο Guy Davis, που μεγαλούργησε στα διάφορα limited series του γνωστού B.P.R.D. (Bureau for Paranormal Research and Defense), spin-off τίτλο του Hellboy. Από τα αρτίοτερα κόμικ όσον αφορά το στήσιμο των φιγούρων στα καρέ και τη ροή της ιστορίας στις σελίδες. H Νέα Υόρκη του 1938 παρουσίαζεται πολύ όμορφα με λιτές γραμμές, χωρίς να πνίγει το σκίτσο με βαριά μελάνια, όπως κάνουν συνήθως, αλλά με τη βοήθεια γήινων χρωμάτων πετυχαίνει το μελαγχολικό τοπίο πιο όμορφα. Ακόμη και οι φιγούρες στο κόμικ δεν υπακούουν τα πρότυπα των ηρώων της Άριας φυλής αλλά είναι πληθωρικοί σε κιλά και συνηθισμένοι σε χαρακτηριστικά προσώπου. Ο τίτλος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Sandman του Neal Gaiman χωρίς να γίνει φτηνό αντίγραφό του. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν τόσο διαφορετικό, δυστυχώς όμως οικονομικά δεν είχε και την καλύτερη τύχη. Το πρώτο βιβλίο τιμάται στα 10$, μια πολύ καλή τιμή για να δοκιμάσετε αν αυτός ο τίτλος ανταποκρίνεται στα γούστα σας. Δεν είναι Philip Marlowe, έχει όμως αρκετά στοιχεία που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του. Το σουπερηρωικό στοιχείο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, ή τουλάχιστον το ποσοστό του είναι ελάχιστο. http://en.wikipedia....Mystery_Theatre
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.