Μια εικόνα, 301 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 10/06/2023]

[ramirez]

Τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara παρουσιάζονται στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman.

 

 

 

 

Δίνουν και παίρνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα, στην ειδησεογραφία, στην καθημερινότητά μας οι ειδήσεις γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πρόκειται κατά κανόνα για ενθουσιώδεις αλλά ρηχότατες διατυπώσεις που αποθεώνουν την τεχνολογική πρόοδο ωσάν αυτή να αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης και να μη χειραγωγείται/κατευθύνεται από συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν στη διαιώνιση και ενίσχυση της θέσης εξουσίας τους. Λίγες είναι οι αντιδράσεις, οι περισσότερες προερχόμενες από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κι αυτές συχνά μπερδεμένες, αντιφατικές, αμυντικές.

 

Δεν λέω, κάποιες από τις εφαρμογές είναι ελκυστικές, ιντριγκάρουν, σε προκαλούν να μπεις στον πειρασμό και να παραδοθείς στα κατορθώματα των μηχανών. Όπως για παράδειγμα η εφαρμογή που σε καλεί να ανεβάσεις μια φωτογραφία σου και να παρακολουθήσεις πώς θα φαίνεται ο εαυτός σου με το πέρασμα του χρόνου μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου. Θαυμάζεις τα επιτεύγματα της επιστήμης και ζηλεύεις τον απρόσωπο «κάποιον» που σκέφτηκε να σχεδιάσει και να θέσει σε λειτουργία κάτι τόσο καινοτόμο. Και παντελώς άχρηστο και εφιαλτικό συνάμα. Αδύνατον άλλωστε να αποδειχτεί αν δεν περάσουν μερικές δεκαετίες. Τότε καταλαβαίνεις ότι στην τέχνη αυτές οι hi tech κουτοπόνηρες εφαρμογές και οι εξυπνακίστικοι νεωτερισμοί δεν έχουν θέση. Το πώς γερνάει ο άνθρωπος και πώς μεταμορφώνεται το κορμί του είναι ακόμα, ευτυχώς, απρόβλεπτο. Είναι συνάρτηση του ψυχικού του κόσμου και των συνθηκών εντός των οποίων θα περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του.

 

 

 

 

Όπως τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis). Αντί του βιολογικού ντετερμινισμού που χαμογελά χαιρέκακα για τα προδιαγεγραμμένα κακοφορμισμένα γεράματά μας, προτιμώ την ιστορικοποιημένη ερμηνεία της γήρανσης εντός του κοινωνικού πλαισίου. Και αυτή δυσοίωνη είναι, αλλά όχι αμετάκλητα. H ομορφιά, κρυμμένη βαθιά μέσα μας και πάντα έτοιμη να απελευθερωθεί στις συλλογικές μας αξιώσεις, θα επιβιώνει πάντα.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...