Search the Community

Η καλύτερη φετινή έκδοση Disney στην Ελλάδα δεν μας ήρθε από την Καθημερινή Η καλύτερη φετινή έκδοση μας ήρθε σχεδόν από το πουθενά. Ένα ashcan από 4 ερασιτέχνες που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως όχημα για κάτι παραπάνω για τον έναν εξ'αυτών Για να μην τα ξαναλέω εγώ, αντιγράφω κάτι που έγραψε πριν από 2 χρόνια ο PK "Το 1950 ο Carl Barks έφτιαξε την ιστορία Η μαγική κλεψύδρα. Ήταν μία από τις πρώτες μεγάλες περιπέτειες του θείου Σκρουτζ, όσο ακόμα εξερευνούσε την προσωπικότητα του χαρακτήρα του. Πλέον θεωρείται ως κλασική, ήταν καθοριστική για τον χαρακτήρα του Σκρουτζ και συνέβαλε στην μορφή της Λιμνούπολης, όμως κοιτώντας την ύστερα από τόσες δεκαετίες, πλέον υπάρχουν κάποια αντικειμενικά αδύναμα στοιχεία, τόσο από θέμα continuity όσο και από άποψη πλοκής. Ο Don Rosa όταν έφτιαχνε τον Βίο & Πολιτεία, προτίμησε να την αγνοήσει τελείως, επειδή στην συγκεκριμένη ιστορία, ο Σκρουτζ γίνεται πλούσιος όχι λόγω της σκληρής δουλειάς, αλλά επειδή έτυχε να έχει στην κατοχή του μία μαγική τυχερή κλεψύδρα. Αυτό το στοιχείο, όπως και κάποιες σεναριακές «τρύπες / αδυναμίες» είναι οι σημαντικότεροι ίσως λόγοι που δεν έχουμε δει κάποια συνέχεια της ιστορίας. Fast forward στον Ιούλιο του 2016, όταν οι @Αλβέρτος Αϊνστάιν, @ΚΟΜΙΞ, @Billy Uchiha, @Darrell, @Angel.tze, @Δημήτρης 1, @Monkey D. Luffy και ο υποφαινόμενος ξεκίνησαν να ρίχνουν ιδέες για μία fan made ιστορία που θα ήθελαν να δουν μέχρι το τέλος του 2017, με αφορμή τα 70 χρόνια του Σκρουτζ. Έπεσαν πολλές ιδέες, από διαφορετικά άτομα, η βασική μορφή άλλαξε πολλές φορές, όμως εν τέλει, ξεκίνησε να παίρνει μία οριστική μορφή. Ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, όμως ο @Αλβέρτος Αϊνστάιν ανέλαβε τελικά την μερίδα του λέοντος και ξεκίνησε να φτιάχνει την ιστορία. Το σχέδιο και η πλειοψηφία του τελικού σεναρίου είναι δικό του έργο. Fast forward στο σήμερα, λίγες ημέρες πριν τελειώσει το 2017. Το αποτέλεσμα της πιλοτικής αυτής ιστορίας είναι πλέον ξεκάθαρο και η σχέση της με την ιστορία του Barks άμεση. Απ' ό,τι φαίνεται δεν προλαβαίνει να τυπωθεί για τα 70α γενέθλια του Σκρουτζ, όμως είναι σε πολύ καλό δρόμο, θα βγει για τα 71α γενέθλια, σιγά το πράμα :D. Εδώ πέρα λοιπόν θα σας παρουσιάζουμε λίγο λίγο, αποσπάσματα από την ιστορία με το σταγονόμετρο για να σας τραβάμε την προσοχή :P. Για αρχή μερικά προσχέδια σχετικά με το τι έπεται." Προσωπικά είχα λυθεί στα γέλια όταν διάβασα κάποιες από τις σελίδες ενώ φτιάχνονταν παλιότερα. Τους πήρε λίγο παραπάνω για να ολοκληρωθεί καθότι υπήρχε μια τεχνική δυσκολία ως προς τον χρωματισμό. Το θέμα λύθηκε εν καιρώ, οι σελίδες χρωματίστηκαν στο ένα από τα 2 Reichskriegshäfen και εντέλει εκτυπώθηκε σε μικρό αριθμό αντιτύπων στα αγγλικά προκειμένου να προωθηθεί στα κατάλληλα χέρια. Well, είχα στη διάθεσή μου κάποια επιχειρήματα τα οποία δούλεψαν και έτσι ένα κομματάκι έφτασε στα χεράκια μου Ήξερα ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή ιστοριούλα. Εξεπλάγην διότι βγήκε κάτι ακόμα καλύτερο απ'ότι φανταζόμουν. Ο χρωματισμός ήταν πολύ καλός, αλλά εκεί που έπαθα την πλάκα μου ήταν με την γραμματοσειρά. Έγινε μια εξαιρετική επιλογή και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ερασιτεχνικό. Η περιπέτεια του Μπαρκς συνεχίζεται και με κάποιο τρόπο καταλήγει στην Αττική Δεν περιγράφω το πως. Απλά παραθέτω μια σελιδούλα η οποία έχει δημιουργηθεί με photo references Διότι δεν είναι τόσο αλλού για αλλού η φάση Σεναριακά, από τη στιγμή που δεν είναι επίσημη Disney, δόθηκε η δυνατότητα στον Αράπη να παρακάμψει κάποια πραγματάκια που είναι ταμπού για τη Disney τα τελευταία 60-70 χρόνια (δεν ήταν όμως ταμπού τις δεκαετίες του 20 και 30... ) Σχεδιαστικά το χέρι είναι αρκετά σφιγμένο και κάποιες φορές μου θυμίζει Ιταλούς της δεκαετίας του 50. Αυτό βέβαια ξεπερνιέται. Εάν κάτσει και κάνει καμιά δεκαχιλιαριά doodles Ως σύνολο στέκεται με χαρακτηριστική άνεση ως back-up story σε ένα εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους. (και άμα το χέρι ήταν χαλαρό και "έρεε", θα έμπαινε με άνεση ως κύρια ιστορία σε οιοδήποτε Κόμιξ) Ως έξτρα σκέψη να πω το ότι η Ιταλία είναι δίπλα. Disney βγαίνουν ακόμα με τους τόνους στην Ελλάδα. Όταν έρχεται κάποιο από τα δυνατά ονόματα σε convention, γίνεται της Πόπης. Αρέσει, δεν αρέσει, ο χαμός που γίνεται όταν έρχεται ο Ρόσα, δεν θα γίνει ποτέ με τον Jim Lee. Ο κόσμος που πήγε στην Ziche, δεν πήγε στον Peter David. Το γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δημιουργών σνομπάρει τα Disney και δεν έχουμε φανζινάκια ή αφισσούλες με δαύτους, μου είναι τελείως ακατανόητο. Άμα σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία, μην το σκεφτείτε 2η φορά. Χτυπήστε το χωρίς τον παραμικρό δισταγμό Ξεχωρίζει

Βουβό στριπάκι από 29/10/39 σε σενάριο Hubie Karp (αδερφός του Bob) και σκίτσο Bob Grant. (inducks) Το σκαν είναι από γαλλική αναδημοσίευση του 96.

Στην ιστορία Η επιστροφή του Εμίλ Κόρακα, στην οποία αναφέρεται η επιστροφή του Σούπερ Γκούφη στο ιταλικό τοπολίνο, υπάρχει μια αναφορά σε ένα γεγονός της "χρυσής εποχής" της εγκληματικής δραστηριότητας του Εμίλ Κ. -όπως την χαρακτηρίζει ο ίδιος. Δείτε παρακάτω: Μόλις το διάβασα, λοιπόν, σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για κάποια από τις παλιές, ίσως κλασσικές(?), αμερικάνικες ιστορίες, τότε όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Εμίλ Κόρακας. Έριξα μια ματιά σε όσες τέτοιες ιστορίες είχα, αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Έψαξα επίσης και όσες ιστορίες του Κόρακα έγραψε ο σεναριογράφος της πιο πάνω ιστορίας (Gianfranco Cordara), αλλά πάλι τίποτα. Από το όλο στήσιμο της ιστορίας αυτής, και τη διάθεση για συνέχιση της σε τουλάχιστον δύο κατοπινές ιστορίες (βλ. I TL 2357-7 και I TL 2470-4), είμαι πεπεισμένος ότι τα πιο πάνω καρέ είναι παρμένα από κάποια παλιότερη ιστορία. Ζητούνται πληροφορίες από οποιονδήποτε γνωρίζει/μπορεί να βρει κάτι σχετικό!

Αυτό ήτανε, μπήκαμε και επίσημα στο καλοκαίρι. Η σειρά αποτελείται από 5 τόμους οι οποίοι περιλαμβάνουν άρθρα και ιστορίες σχετικές με την οικονομία, την αποταμίευση, τις τράπεζες και γενικά με οτιδήποτε άλλο μπορεί να σχετίζεται με το χρήμα. Πρωταγωνιστής δεν μπορούσε να είναι άλλος από τον Σκρουτζ, όμως μέσα περιλαμβάνονται και ιστορίες διαφορετικών χαρακτήρων. Η σειρά εκ πρώτης όψεως είναι μεταφορά της αντίστοιχης ιταλικής L’economia di Zio Paperone, όμως μετά από την καταχώρηση στο Inducks, παρατηρούμε πως περιέχει διαφορετικές ιστορίες από την ιταλική έκδοση. Μία κίνηση περίεργη και αψυχολόγητη, εφ' όσον οι τόμοι είχαν ήδη έτοιμες ιστορίες, ενώ οι εναλλακτικές που είδαμε εμείς, δεν έχουν κάποια αλλαγή στην ποιότητα, τουλάχιστον κρίνοντας εκ πρώτης όψεως. Παρ' ολ' αυτά, τα εξώφυλλα, τα άρθρα και τα μονοσέλιδα είναι ίδια με τα ιταλικά. Επίσης σύμφωνα με το Inducks, οι δικοί μας τόμοι έχουν 8 περισσότερες σελίδες (132 αντί για 124). Το μέγεθος είναι όπως ένα Κόμιξ ή Σούπερ Μίκυ της ίδιας εκδοτικής. Επίσης παρατηρούμε πως στο εξώφυλλο, γράφει «Ενδεικτική τιμή βιβλίου €0,60» άρα λογικά θα βρίσκεται σε αντίστοιχες τιμές στην αγορά μεταχειρισμένων. Αυτό για όποιον θέλει να περιμένει και να κάνει... οικονομία Δεν νομίζω πως έχω να πω κάτι άλλο. Γενικά οποιαδήποτε νέα σειρά παίρνουμε με χαροποιεί επειδή ξεφεύγουμε από τα καθιερωμένα και βλέπουμε και κατιτίς καινούργιο, όμως από την άλλη, νομίζω πως θα προτιμούσα να πάρουμε 5 περισσότερους τόμους Scarpa. Δεν νομίζω να μου έλειπε η σειρά δηλαδή εάν δεν κυκλοφορούσε, όμως μιας και βγήκε, εννοείται πως θα την τιμήσω. Ποιος ξέρει, ίσως όταν διαβάσω τα άρθρα να μου ανοίξουν τα μάτια και να ανέβει σε εκτίμηση. Τέλος, αξίζει να πούμε πως το 1994 είχε κυκλοφορήσει πάλι από την Καθημερινή, η παρεμφερής σειρά «Η οικονομία του θείου Σκρουτζ». Είχε διαφορετική δομή (λίγες σελίδες οι οποίες είχαν στο πάνω μισό ιστορίες και στο κάτω μισό άρθρα), όμως την αναφέρουμε για να υπάρχει ως σημείο αναφοράς. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Βασιλεύς των κόμικς.

Ακόμα ένας παλιός γνώριμος του Σούπερ Γκούφυ έρχεται να μας βάλει σε σκέψεις για την προηγούμενη τους συνάντηση, στην ιστορία Μαθητευόμενη Μάγισσα (σενάριο: Sergio Badino, σχέδιο: Luigi Piras). Πρόκειται για τον Παγωτατζή του Κακού, που, όπως βλέπουμε πιο κάτω, είχε κάποτε συλληφθεί από τον Χειροπαίδαρο με τη βοήθεια του υπερήρωα μας: Γνωρίζουμε κάτι? Έχουμε καμιά ιδέα? Υγ.: τώρα τελευταία, έχει πέσει η απόδοση μας στο να απαντούμε τέτοιου είδους ερωτήσεις....

Στην ιστορία, Η Επιστροφή του Υπερήρωα (σενάριο: Francesco Artibani, σχέδιο: Alessandro Perina), στην οποία ο Σούπερ Γκούφη επιστρέφει στην ενεργό δράση μέσω των ιταλικών ιστοριών Ντίσνεϋ όπου μάχεται εξωγήινους κακοποιούς και όχι μόνο, συναντούμε τον Αυτοκράτορα των Ζονκ στον ρόλο του κακού της υπόθεσης. Ο οποίος, όμως, είναι στην πραγματικότητα ο Τζακ Όπτικαλ από το Μίκυ Σίτυ. Ο εν λόγω κακός, μόλις άκουσε το όνομα «Σούπερ Γκούφη», είπε (με ελαφρώς λανθασμένη γραμματική): «Μα, φυσικά! Τώρα σας θυμήθηκα! Όταν ζούσα στο Μίκυ Σίτυ, ήσαστε πολύ δημοφιλής!». Ο κ. Όπτικαλ, απαχθείς από τους Ζονκ που τους ήταν χρήσιμος αφού δεν έβλεπαν καλά, εδραιώνεται ως ο άρχοντας του εξωγήινου αυτού λαού, χάρη στις γνώσεις του περί φοροδιαφυγής. Έτσι, ετοιμάζεται να παντρευτεί την πριγκίπισσα Στριφνούλα Τιτάν, κόρη του βασιλιά του τσιμέντου (σας λέει τίποτα αυτό? ), αλλά λογαριάζει χωρίς τη γήινη γυναίκα του, η οποία καραδοκεί! Τελοσπάντων.... Η ερώτηση είναι: ο Τζακ Όπτικαλ έχει ξαναεμφανιστεί και σε προηγούμενη ιστορία, ιταλική ή αμερικάνικη?

Από το Μίκυ Μάους τεύχος 2235, μονοσέλιδο strip με τον Ντόναλντ, του Ιταλού καλλιτέχνη Alessio Coppola. Αφιερωμένο, στους πάντα σοβαρούς @Μενίγ Πουαγώ & @Indian .

Πωλούσαν ναρκωτικά με φίρμα τον... Μίκυ Μάους Τρίτη, 02 Απριλίου 2019 19:26 Ναρκωτικά με το λογότυπο του... Μίκι Μάους στη συσκευασία τους κατείχαν και διακινούσαν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας οι δύο αλλοδαποί κι ο Έλληνας που συνελήφθησαν το βράδυ της Δευτέρας στα Πατήσια, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Ναρκωτικών της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής. Εντοπίστηκαν έπειτα από αξιοποίηση πληροφοριών σχετικά με τη δράση ομάδας ατόμων που διακινεί ηρωίνη και κοκαΐνη, και μάλιστα με το λογότυπο του Μίκι Μάους, που δείχνει την προέλευση των ναρκωτικών από εργαστήριο στη Λατινική Αμερικής. Σε έρευνες στα σπίτια τους στα Πατήσια βρέθηκαν και κατασχέθηκαν 4.791,5 γραμμάρια ηρωίνης, 1.010 γραμμάρια κοκαΐνης, δύο ζυγαριές ακριβείας, 3.400 ευρώ, Ι.Χ. επιβατικό αυτοκίνητο κι επτά κινητά τηλέφωνα. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. === Πηγή Γλαυκα εις Αθήνας! που και να χαμπαριασουν την υπαρξη καποιων που παθαινουν αμοκ εάν κάτι λέγεται Κομιξ και εχει σταφ που εχουν ξαναπαρει ή εαν λεγεται Κοσμος Ντίσνεϋ και εχει μεσα σταφ που δεν ειναι κομικ... αχαχουχα! καλά. υπάρχουν κι αλλες φυλες εθισμενων απο αυτους που τους πιανει μονο εαν το ειχαν διαβασει πριν απο 40 χρονια μεχρι αυτους που τους πιανει μονο εαν δεν ειναι πανω απο 5 ετών υλικό

Τα Marvel Studios και το Disney+ ετοιμάζουν μία σειρά κινουμένων σχεδίων βασισμένη στη γνωστή σειρά comics "What If" της Marvel. Το εγχείρημα θα επιβλέπει ο Kevin Feige και οι ιστορίες της σειράς θα αφορούν τις κινηματογραφικές ταινίες του MCU. Από το slashfilm.com «Like the comics, this animated anthology series will provide stories that explore how the Marvel Cinematic Universe might have unfolded if key moments in its history had not occurred as they did in recognized canon. For example, one of the episodes will adapt What If? Vol.1 #47, which explored the idea of “What if Loki had found the hammer of Thor?” The idea is that they could potentially have some of the main actors from the live-action Marvel Cinematic Universe movies reprise their roles in the animated series, which would imagine alternate possibilities from another dimension. The time commitment for voice acting is a whole lot less than for live-action productions, which could accommodate some of the biggest Marvel talent. The series would function as an anthology, just like the comic book series, with each episode tackling a different premise. I have confirmed the information above with three separate sources. Currently, it’s unclear if they will use any other storylines from the comics for inspiration other than the one mentioned above. It’s possible that many of the scenarios will be entirely new, and we know that they will be based on what we have seen in the Marvel Cinematic Universe and not the comic canon.»

Στην ιστορία Ο φτερωτός λέων της Βενετίας (σενάριο: Bruno Sarda & Giorgio Figus, σχέδιο: Valerio Held), ο Ινδιάνα Γκούφυ αποτείνεται για βοήθεια σε έναν συνάδελφο του, τον Καθηγητή Ταρταρούγα: Όταν τον συναντά μαζί με τον Μίκυ, ο Ινδιάνα αναφέρει ότι τον είχε γνωρίσει κατά τη διάρκεια μιας εξερεύνησης στην Αίγυπτο, όπως βλέπουμε στο 2ο καρέ-flashback της πιο πάνω σελίδας. Το γεγονός ότι υπάρχει σχεδιασμένη σκηνή από προηγούμενη τους συνάντηση, με έβαλε σε υποψίες ότι ο Καθηγητής Ταρταρούγας ίσως να έχει ξαναεμφανιστεί και πιο παλιά στις σελίδες του Τοπολίνο. Επειδή, όμως, προσωπικά δεν διάβασα πολύ Ινδιάνα Γκούφυ (φυλάω τις ιστορίες του για τα γεράματα μου), χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου με περισσότερες γνώσεις στο θέμα για να μας διαφωτίσει!

Οπισθόφυλλο του ΚΟΜΙΞ #226. Την είχε πάρει κανένας χαμπάρι την σειρά αυτή; @Indian, @Μενίγ Πουαγώ, @PhantomDuck, @Dr Paingiver καμιά ενημέρωση επί του θέματος; Κάνα τευχάκι μήπως, μπας και φτιάξουμε κάνα πινακάκι;

Στην ιστορία Ήρωας χωρίς αιτία, ο Γκούφυ αναφέρει τη θεία Μερόπη, την οποία βλέπουμε σε φωτογραφία μαζί με έναν 4χρονο Γκούφυ δίπλα της: Στην αρχή πήγε ο νους μου στη θεία Κουρκούτα, αλλά δεν πρόκειται για αυτήν. Μήπως συναντήσατε τη θεία Μερόπη σε άλλη ιστορία?? Ποιος θα βοηθήσει να ανακαλύψουμε την ταυτότητα της??

Στο Νέο Μίκυ Μάους 237, διαβάσαμε την ιστορία "Αυτοί που έσωσαν τα Χριστούγεννα". Στην πρότελευταια σελίδα της ιστορίας (σελίδα 69 του τεύχους), βλέπουμε πολλούς ήρωες, και από τη Λιμνούπολη και από το Μίκυ Σίτυ, να εμφανίζονται ξαφνικά και να κάνουν έκπληξη στον Μίκυ και στον Ντόναλντ. Ανάμεσα τους βρίσκεται και ένας χαρακτήρας που, αρχικά, μας φαίνεται άγνωστος, αλλά με μια δεύτερη ματιά μπορούμε να αντιληφθούμε ότι (το κεφάλι του τουλάχιστον) είναι ένας συνδυασμός του Σκρουτζ και του Μίκυ. Φαβορίτες/καπέλο/γυαλιά μαζί με αυτιά/μύτη ποντικιού: Μετά από αυτό το καρέ, ο άγνωστος χαρακτήρας εξαφανίζεται... Το inducks δεν αναφέρει κάτι σχετικό. Έχει κανείς πληροφορίες?? Κάποια ιδέα?? Σχόλια?? Υγ.: τα ρούχα του αγνώστου κάτι μου θυμίζουν πάλι -ο γιακάς συγκεκριμένα- αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι...

Προβολή αρχείου ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ F.B.I. "ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ F.B.I." Πρόκειται για την μεταφορά του "Paperone contro l'F.B.I." που πρωτοκυκλοφόρησε στη Ιταλία τον Οκτώβριο του 1968 σε σενάριο Gian Giacomo Dalmasso και Σχέδιο (μολύβι και μελάνι) Giovan Battista Carpi, από τον εκδοτικό οίκο Mondatori. Παρουσίαση εδώ. Υποβολέας albert Υποβλήθηκε 02/01/2019 Κατηγορία ΒΙΒΛΙΑ Δημιουργοί Guido Martina, Gian Giacomo Dalmasso  

Η 1η έκδοση του τίτλου σκαναρισμένη απο εμένα . Παρουσίαση της έκδοσης: Υποβολέας albert Υποβλήθηκε 01/01/2019 Κατηγορία ΒΙΒΛΙΑ Δημιουργοί Guido Martina,Gian Giacomo Dalmasso Προβαλή αρχείου: https://drive.google.com/open?id=1BP0eNe7ThLYLKUKqCv4AFUbeyQ0CDJ07 (Για τις σχετικές μορφοποιήσεις,διαδικασίες ας αναλάβουν οι admin.. )

Κάπου στα 1973 ο εκδότης Τάκης Βοσκάκης κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο της σειράς "Γενναίος" (To 1ο τον Μάρτιο του 1972 με το τίτλο "Σούπερ Ντόναλντ-Ο τρομερός εκδικητής") με τίτλο "Σκρούτζ Μακ Ντάκ εναντίον F.B.I." Πρόκειται για την μεταφορά του "Paperone contro l'F.B.I." που πρωτοκυκλοφόρησε στη Ιταλία τον Οκτώβριο του 1968 σε σενάριο :Gian Giacomo Dalmasso , και Σχέδιο (μολύβι και μελάνι) :Giovan Battista Carpi απο τον εκδοτικό οίκο Mondatori.* Παρακάτω έχετε την δυνατότητα να το διαβάσετε ψηφιοποιημένο Παραθέτω εξώφυλλο και οπισθόφυλλο της 1ης έκδοσης, μιας κ κάποια στιγμή (άγνωστο πότε) κυκλοφόρησε και σε επανέκδοση. Σκαναρισμένο και διαθέσιμο για ανάγνωση, θα το βρείτε, ΕΔΩ. Καλή Χρονιά!!

Από την Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney #7 μονοσέλιδη ιστορία με τον Θείο Σκρουτζ. 'Η είσαι τσιγκούνης ή δεν είσαι!

Μέχρι στιγμής ο αγαπημένος μου Lewis Trondheim έχει γράψει 3 ιστορίες για την Disney. To Mickey's Craziest Adventures το 2016, το οποίο έχω λατρέψει. Το φετινό Donald's Happiest Adventures που περιμένω πως και πως να μεταφραστεί στα αγγλικά για να το παραγγείλω. Μια 5σελιδη ιστοριούλα το 2007 που δημοσιεύθηκε στο Journal De Mickey. Η πιθανότητα ότι θα δούμε κάτι από αυτά στα Ελληνικά, είναι κατά την (όχι και τόσο) ταπεινή μου άποψη ανύπαρκτη Εκτιμώ πως οι υπεύθυνοι θεωρούν ότι η πελατεία τους δεν θα εκτιμήσει το ακραία σουρεαλιστικό χιούμορ αυτών των ιστοριών, τα ενήλικα αρώματα που έχουν ή την ασυνήθιστη για disney τεχνοτροπία. Επειδή λοιπόν δεν βλέπω να μεταφράζεται η 5σελιδη στη lingua franca των καιρών μας, έκανα μια μικρή απόπειρα με τα φτωχά γαλλικά μου και με τη βοήθεια του internet για κάποιες άγνωστες λέξεις/εκφράσεις. Δεν είναι επαγγελματική λοιπόν ούτε η μετάφραση, ούτε η επιμέλεια C'est la vie. You can't always get what you want Τις σελιδούλες τις τσίμπησα από το inducks === Τίτλος L'affaire des fraises. Η υπόθεση των φραουλών. Σενάριο Lewis Trondheim Σχέδιο Yoann Chivard inducks Δεν μετέφρασα το κείμενο στο μπλε πλαίσιο στον πάτο της πρώτης σελίδας. Για όποιον αναρωτιέται τι λέει, μια απόπειρα: "Μια καινούργια περιπέτεια του Μίκυ; Ναι, αλλά βγαλμένη από τη φαντασία του Lewis Trondheim και σχεδιασμένη από τον Yoann. Ήταν μια ιδέα που γυρόφερνε στα κεφάλια μας καιρό τώρα. Ο Lewis, παρά τις υποχρεώσεις του, μας απάντησε "γιατί όχι;". Το αποτέλεσμα είναι όμορφο σαν κάτι από τον Gottfredson και έξυπνο σαν κάτι από τον Barks. Ε? Πως? Υπερβολές... Ε λοιπόν, καθόλου! Μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας άμα δεν μας πιστεύετε."

Στο βιβλίο των Νέων Ελληνικών, της Α' τάξης του ΕΠΑΛ. , υπάρχει ως μάθημα στην πρωτη ενότητα, ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα το οποίο είχε δημοσιευτεί στην Καθημερινή. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω την ακριβή ημερομηνία δημοσίευσης του άρθρου, ώστε να ενημερώσω τον τίτλο του θέματος.

Αν και το όνομα του Νυχτερίδα Ντακ παραπέμπει εύλογα στον πιο διάσημο υπερήρωα που σχετίζεται με αυτό το αιμοβόρο, αλλά κατά τ’ άλλα συμπαθές, πετούμενο θηλαστικό -ναι, αν δεν το καταλάβατε ακόμα εννοούμε τον Μπάτμαν- αυτή η αυθόρμητη σκέψη δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Κι αυτό διότι ο Νυχτερίδας Ντακ, το alter ego του γκαφατζή και ανυπόφορου ξαδέρφου του Ντόναλντ, Φέθρυ Ντακ, είναι με διαφορά ο πιο ατζαμής υπερήρωας των κόμικς. ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ ΝΤΑΚ: Η ΑΡΧΗ Σε αντίθεση με τους ήρωες που παρουσιάστηκαν στα προηγούμενα μέρη του σούπερ αφιερώματος, ο Νυχτερίδας Ντακ δεν αποτελεί δημιούργημα της ιταλικής σχολής Disney κόμικς, αλλά της βραζιλιάνικης. Πράγματι, η πρώτη εμφάνιση του Νυχτερίδα Ντακ έγινε στην ειδική βραζιλιανική έκδοση Edição Extra # 53, που κυκλοφόρησε το 1973 με τίτλο «Morcego Vermehlo», δηλαδή «Νυχτερίδας Ντακ». Στις σελίδες του παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο εκκεντρικός υπερήρωας και ένα μεγάλο μέρος από το οπλοστάσιό του, όπως το νυχτεριδόσκοινο, τα νυχτεριδοπατίνια ή το νυχτεριδορόπαλο, σε μία σειρά από μονοσέλιδες ιστορίες χωρίς εσωτερική συνοχή. Εκεί μάλιστα βλέπουμε πως το «κρυσφήγετο» του Νυχτερίδα είναι… ένας κάδος σκουπιδιών! Οι ιστορίες αυτές παραμένουν αδημοσίευτες στη χώρα μας. Στο ίδιο τεύχος, βέβαια, δημοσιεύεται και μία σειρά πολυσέλιδων ιστοριών με πρωταγωνιστή τον ήρωα. Όλες αυτές τις ιστορίες υπογράφει το δίδυμο Ivan Saidenberg (σενάριο) και Carlos Edgard Herrero (σχέδιο), δημιουργοί του Νυχτερίδα Ντακ και οι βασικοί συντελεστές μερικών δεκάδων ιστοριών με τον ήρωα. Η αλήθεια είναι πως οι κομίστες της Disney στη Βραζιλία τρέφουν μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τον χαρακτήρα του Φέθρυ Ντακ. Αν και δημιούργημα του Αμερικάνου Al Hubbard, γρήγορα έγινε αγαπητός στην Ευρώπη μέσω των ιταλικών ιστοριών, που καθόρισαν την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητά του, αλλά και στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα τη Βραζιλία, όπου δημιουργοί όπως οι προαναφερθέντες τον χρησιμοποιούσαν συχνά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, φτάσαν μάλιστα σε σημείο να τον πλαισιώσουν με ερωμένη (Gloria) και ανιψιό (Ζιζάνης). Ας μην ξεχνάμε πως στη Βραζιλία ξεκίνησε και η θεαματική υποσειρά Club dos Herois, όπου συσπειρώθηκαν για πρώτη φορά οι περισσότεροι γνωστοί υπερήρωες της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ. Δε θα μπορούσε να μην αποχτήσει και ο Φέθρυ, λοιπόν, ένα alter ego! Η υπερηρωική διάσταση του Φέθρυ Ντακ δεν εμφανίζει ωστόσο τα στοιχεία της δυναμικής προσωπικότητας του Φάντομ Ντακ. Δε μάχεται το έγκλημα ακριβώς επειδή τον διαπνέει μία ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης, ούτε όμως για να υπηρετήσει αμιγώς προσωπικά συμφέροντα. Θα έλεγα, μάλλον, ότι… τυχαίνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιτυχίες του στην καταπολέμηση του εγκλήματος: δεν είναι αποτέλεσμα σκληρής προπόνησης και μαχητικών ικανοτήτων αλλά η ευτυχής κατάληξη μιας σειράς από γκάφες ολκής. Μετά από δύο δεκαετίες επιτυχημένων εμφανίσεων σε ιστορίες βραζιλιάνικης παραγωγής, ο Νυχτερίδας Ντακ πέρασε στην Ιταλία για πρώτη φορά το 1997, όταν ο Tito Faraci με τον Guiseppe Ferrario τον χρησιμοποίησαν σε μερικές ιστορίες κάφρικου, σουρρεάλ υπερηρωικού χιούμορ, εκ των οποίων στα ελληνικά είδαμε την ιστορία «Σύγκρουση Τιτάνων» της υποσειράς «Όταν ο Φάντομ Τρώει Πολύ» (Αλμανάκο #98). Έκτοτε έχει επανέλθει σε λίγες ακόμα ιστορίες, συνήθως πλαισιώνοντας το Φάντομ Ντακ, σα βοηθός του ή και σαν αντίπαλος στην πρόσφατη ιστορία Paperinik vs Paper Bat (η ιταλική ονομασία του ήρωα). Τελευταία, βέβαια, παρατηρείται από τους νεότερους Ιταλούς δημιουργούς μια τάση να χρησιμοποιήσουν τον ήρωα στις δικές του, εξωφρενικές περιπέτειες, όπως ο νεαρός σεναριογράφος Gabriele Mazzoleni σε συνεργασία με δύο από τους νεότερους συνεργάτες της ιταλικής Disney, Alessia Martusciello και Stefano Zanchi. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ ΝΤΑΚ Όπως είναι φυσικό, οι εχθροί του Νυχτερίδα Ντακ είναι οι εγκληματίες της Λιμνούπολης. Από τις πρώτες περιπέτειες μάχεται τους κλασικούς «κακούς» των παπιο-περιπετειών, τους Μουργόλυκους. Από πολύ νωρίς όμως ο κύκλος αυτός διευρύνεται και περιλαμβάνει άλλους κλασικούς κακούς των Disney κόμικς, όπως τον Εμίλ Κόρακα και το Μαύρο Φάντασμα. Το Μαύρο Φάντασμα, πράγματι, εμφανίζεται συχνά στις ιστορίες του Νυχτερίδα Ντακ και μάλιστα είναι ο βασικός αντίπαλος του ήρωα στη σειρά Σούπερ Ήρωες, για την οποία φιλοτεχνήθηκαν από Αμερικανούς καλλιτέχνες δύο εξώφυλλα αφιερωμένα στον ήρωα. Στις βραζιλιάνικες ιστορίες εμφανίζονται πολλοί διαφορετικοί αντίπαλοι για το Νυχτερίδα, είτε μία είτε περισσότερες φορές, δεδομένου όμως της μη έκδοσης των ιστοριών αυτών στα ελληνικά νομίζω δεν έχει νόημα να επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι. Πρόκειται για κάθε λογής απειλές: εξωγήινους, υπερ-κακούς, μάγους, εμπρηστές, ενώ συχνά δημιουργούνται στον υπόκοσμο κολλεγιές για να αντιμετωπίσουν τον Νυχτερίδα Ντακ που τους χαλάει τα εγκληματικά τους σχέδια, δίχως φυσικά να τα καταφέρνουν εν τέλει. Ο ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ ΝΤΑΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η πρώτη εμφάνιση του Νυχτερίδα Ντακ στη χώρα μας έγινε το 1993, στο περιοδικό Αλμανάκο #27, στο οποίο μάλιστα του αφιερώθηκε και το εξώφυλλο. Για τα επόμενα 7 τεύχη οι αναγνώστες του περιοδικού γνώρισαν τον εκκεντρικό υπερήρωα μέσα από την ιστορία σε συνέχειες «Οι 12 Άθλοι του Νυχτερίδα Ντακ», εμπνευσμένη από τους γνωστούς άθλους του Ηρακλή, με τον πρωταγωνιστή να τα βάζει με τα μυθικά πλάσματα που αντιμετώπισε και ο ημίθεος χαρακτήρας της ελληνικής μυθολογίας. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να επανεμφανιστεί ο ιδιαίτερος αυτός χαρακτήρας στα ελληνικά περιοδικά Disney. Το 1999 έκανε μια σύντομη εμφάνιση στην προαναφερθείσα ιστορία «Σύγκρουση Τιτάνων» στο Αλμανάκο #98, και μετά τον ξαναείδαμε στην εντυπωσιακή περιπέτεια Σούπερ Ήρωες, αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό Μίκυ Μάους του 2008, και αργότερα στην αυτοτελή έκδοση, στα πλαίσια της σειράς Μεγάλα Σήριαλ. Οι πιο πρόσφατες εμφανίσεις του είχαν κεντρικό τους θέμα τη συνεργασία του με το Φάντομ Ντακ: το Αλμανάκο #229 (2010) με την ιστορία «Απρόσμενη Συνεργασία» και το Μίκυ Μάους Β’ Περιόδου #160 με την ιστορία «Συμμαχία Ηρώων». docmz.wordpress.com

Μια 5σέλιδη ιστοριούλα που σχεδίασε για τον χαβαλέ του ο Γιώργος Καμπάδαης με αφορμή τα 90 χρόνια ΜΜ. Το "ερασιτεχνική" το έβαλα στον τίτλο για να μη νομίσει κανείς ότι είναι κάτι που έγινε με σκοπό τη δημοσίευση. Υπό άλλες συνθήκες θα την έβαζα στη παρουσίαση του δημιουργού. Έκρινα όμως ότι δεν θα έφτανε στα μάτια που αξίζει να φτάσει Προσωπικά την λάτρεψα. Ο ΜΜ σχεδιασμένος φουλ επαγγελματικά σύμφωνα με τα πρότυπα των Disney εκδόσεων. Όλα τα υπόλοιπα δοσμένα με μια τεχνοτροπία που δυστυχώς δεν συναντάμε στις DIsney εκδόσεις. Αρκετά σκοτεινή. Φυσικά, ο Καμπάδαης βγάζει το ψωμί του σχεδιάζοντας κόμικ για αμερικάνικες εταιρείες πλέον, οπότε δεν είναι τυχαίο το ότι το σχέδιο είναι φαντασμαγορικό Αλιευμένο από το φβ του όπου συνοδεύονταν από το κείμενο "So this is the short story for Mickey Mouse's 90th birthday! Had a lot of fun working in this!"

Εσένα ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από τη Disney; Με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse, το πλήρωμα του PopCode σκαλίζει τις πρώτες του αναμνήσεις από ένα στούντιο που σημάδεψε τη ζωή μας όσο κανένα άλλο. Τον ξέρεις αυτόν τον τύπο. Βρίσκεται γύρω σου. Τρώει δίπλα σου στο γραφείο. Μπορεί και να έχεις κάτσει μαζί του για καφέ. Είναι τόσο σπάνιος που δεν έχεις καν στο μυαλό σου ότι υπάρχει, μέχρι να σου αποκαλυφθεί από μόνος του. Συνήθως σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι Αυτός Που Δεν Βλέπει Disney. Όχι τώρα. Και ως παιδί. Οι τρύπες της ποπ κουλτούρας που έχουμε όλοι μας στη δική του περίπτωση είναι μαύρες και συμπαντικές. Πώς τον αντιμετωπίζεις αυτόν τον άνθρωπο, πώς τον χειρίζεσαι; Και κυρίως, τι άλλο μπορεί να σου κρύβει; Μην φοβάσαι, αναγνώστη. Το PopCode είναι safe space. Εδώ είσαι ανάμεσα σε φίλους. Με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο Mickey Mouse, ταξιδέψαμε μέχρι τα γραφεία της Disney και γυρίσαμε για να φτιάξουμε τη δική μας Mickeypedia. Στο σημερινό της κεφάλαιο, το πλήρωμά μας σκαλίζει τις πρώτες του αναμνήσεις από ένα στούντιο που σημάδεψε τη ζωή μας όσο κανένα άλλο. Τα υψωμένα αυτιά του Πλούτο για τον Γρηγόρη Μπάτη https://youtu.be/5iy_W7F6how?t=2 Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, αλλά ένα απ' αυτά που μου 'χουν μείνει στο μυαλό είναι η απορία και το πόσο μου "κλώτσαγε" να βλέπω ζώα να συμπεριφέρονται και κυρίως να μιλούν σαν άνθρωποι στα καρτούν. Την πρώτη κρυάδα την πήρα με τον Mickey Mouse που σχεδόν έναν αιώνα έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Απεριόριστο respect σ' αυτόν τον ποντικό που έχτισε μια ολόκληρη δυναστεία, απεριόριστη αγάπη για όλα τα ωραία μηνύματα που μας έχει περάσει, αλλά η δική μου πρώτη Disney ανάμνηση μπορεί να έχει μέσα Mickey αλλά επικεντρώνεται στον Πλούτο. Αυτό το πάντα χαμογελαστό σκυλί, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να είναι απλά ένα σκυλί. Με την αθωότητα στα μάτια, με την λαχτάρα στο βλέμμα κάθε που έβλεπε φαγητό, με τον αυθορμητισμό στη συμπεριφορά και με την ατέλειωτη αγάπη και χαρά, για τα απλά όμορφα πράγματα της ζωής. Ο Πλούτο είναι ο μόνος από την super εξάδα της Disney (Mickey, Minnie, Donald, Daisy, Goofy) που δεν είχε ανθρώπινη μορφή ή συμπεριφορά, γιατί δεν είχε κάτι να ζηλέψει από τους ανθρώπους. Αντίθετα, εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να ζηλέψουμε από τον απλότητα και την αληθινή αγάπη του Πλούτο και γενικά των ζώων. Αυτό φρονώ πως ήταν και το πιο σπουδαίο μήνυμα που πέρασε ο Walt Disney και το οποίο χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες για να καταλάβω. O Ντόναλντ μου έκλεψε την καρδιά για τον Πάνο Κοκκίνη (απόσπασμα από εδώ) Μόνο αγάπη για το αγέρωχο παπί που μπήκε στη ζωή μου (κάτι που προφανώς δεν θυμάμαι) ήδη από το μαιευτήριο καθώς ήταν μια από τις πρώτες κούκλες που έφεραν στους γονείς μου ως δώρο. Και, όπως ίσως κατάλαβες, κατέληξε να γίνει η αγαπημένη μου. Ένας ήρωας με τον οποίον έπαθα τέτοια ταύτιση (και όχι μόνο επειδή και οι δυο μας έχουμε την ίδια καταπληκτική άρθρωση) ώστε πήγα ντυμένος ως Ντόναλντ σε πάνω από ένα πάρτι κατά τη διάρκεια του δημοτικού. Επίσης τις δικές του ιστορίες ήταν που καταβρόχθιζα με μανία ευλαβικά κάθε εβδομάδα, με τα χρήματα που μου έδινε η θεία μου (μιλάμε για υπερβολικό ποσό, επειδή ήθελε να την πει στην μάνα μου) για να πάω στο γειτονικό ψιλικατζίδικο. Τσαντίλας και ευαίσθητος. Ερωτοχτυπημένος και μαχητής. Απλά υπέροχος. Και διαχρονικός. Η επιστροφή του άσωτου Lion King για τον Νίκο Σταματίνη Ο Simba ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ταινίας που είδα ποτέ μου και της ταινίας που μάλλον συνεχίζω να έχω δει περισσότερες φορές από κάθε άλλη. Καθισμένος στο πάτωμα σε αυτή την κλασική στάση στην οποία βολεύεται μόνο ο Βούδας και οι άνθρωποι με μονοψήφιο αριθμό ηλικίας, όταν βλέπουν κάτι που τους ενθουσιάζει. Εδώ που τα λέμε, όταν απέναντι έχεις έναν τόσο καλογραμμένο villain, όπως είναι ο Scar, τότε κάτι έχεις κάνει και συ με τη ζωή σου. Ο Simba είναι σαν το στερεότυπο της χαμένης γενιάς που τελικά έκανε κάτι. Γόνος πλούσιας οικογένειας με τραυματικές εμπειρίες που, αφού έζησε παρατεταμένη φοιτητική ζωή με κάμπιες, χορούς και πανηγύρια πλάι στους αληταράδες Timon και Pumbaa, διαφοροποιήθηκε και πήρε τη ζωή του στα χέρια του. Η σκηνή με τον θάνατο του Μufasa έχει διαμορφώσει μια ολόκληρη γενιά λίγο λιγότερο από όσο διαμόρφωσε τον Simba. Το Lion King, ακόμα και σήμερα, είναι μια σπουδαία ταινία. Κι όμως, το 'Beauty and the Beast' για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή Λατρεύω τον Ντόναλντ, διάβαζα από μικρός Μίκυ Μάους, Κόμιξ, Αλμανάκο κι όποιο περιοδικό ακόμη είχε τις περιπέτειες των ηρώων της Disney, όμως η πρώτη μου 'κανονική΄ ανάμνηση από το σύμπαν της, είναι το animated 'Beauty and the Beast' που κυκλοφόρησε το 1991, όταν δηλαδή ήμουν μόλις πέντε ετών. Θυμάμαι ότι είχα πάει να το δω στο σινεμά με την μητέρα μου και τον αδερφό μου και πως η υπόθεση του τέρατος που το ερωτεύτηκε η πριγκίπισσα μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αφού με έμαθε σε μια τρυφερή ηλικία ότι όλα είναι πιθανά. Στο τέλος έγινε πάλι πρίγκιπιας βέβαια, οπότε κάπου εκεί χάθηκε το ηθικό δίδαγμα αλλά τότε παραήμουν μικρός για να τα συνειδητοποιήσω όλα αυτά και έτσι απλά περιορίστηκα να ζωγραφίζω το τέρας σε κάτι χαρτιά που θυμάμαι ότι μας είχαν δώσει στο σινεμά. Ήταν ένα ωραίο απόγευμα, ένα ωραίο ορεκτικό από τις τεράστιες ποσότητες Disney που θα κατανάλωνα καθώς μεγάλωνα, μέχρι ακόμη και σήμερα που ευτυχώς για όλους, έχω σταματήσει να ζωγραφίζω. Ο Mickey και το μυστήριο για τη Λία Παπαϊωάννου Παιδικό δωμάτιο που σέβεται τον εαυτό του χωρίς έστω ένα λούτρινο Mickey, Minnie, Donald, Daisy κλπ, δεν υπάρχει. Έτσι και το δικό μου. Αλλά αυτό δεν είναι η πρώτη πραγματική ανάμνησή μου από τον κόσμο της Disney. Η πρώτη φορά που η Disney αιχμαλώτισε την παιδική μου καρδιά ήταν όταν έπεσε στα χέρια μου το πρώτο μου «Μίκυ Μυστήριο». Ο Mickey Mouse ντυμένος σε στυλ ντετέκτιβ σε film noir αντιμέτωπος με ευφάνταστους ληστές, γυναίκες αράχνες που τον γοήτευαν, επικίνδυνες συμμορίες. Ήταν μέσα δεκαετίας του 1990, και θυμάμαι να καταβροχθίζω κάθε τεύχος μέσα σε λίγα λεπτά και μόλις τέλειωνε αναγκαζόμουν να πάρω και Μίκυ Μάους και Ντόναλντ και όλα τα υπόλοιπα υποκατάστατα -τα οποία ναι, ομολογώ, αγοράζω καμιά φορά ακόμα και σήμερα. Κατάφερα να μαζέψω όλα τα «Μίκυ Μυστήριο» εκείνων των πρώτων κύκλων, κατάφερα να δανείσω -και να χάσω- τα περισσότερα. Αλλά ο τυπάκος με την καπαρντίνα και το κοφτερό μυαλό που λύνει κάθε μυστήριο υπάρχει ακόμα μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου. Ο απαραίτητος Σκρουτζ Μακ Ντακ για τον Δημήτρη Μπούτσικο Δεν θέλω να κάνω τον Κινέζο (και να ήθελα εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ). Ξέρω πόσο αιρετική δείχνει η συμπάθειά μου προς τον Σκρουτζ Μακ Ντακ αφού για μία μεγάλη μερίδα φίλων των κόμιξ, είναι ο πιο μισητός, ο πιο αντιπαθητικός και ο πιο μίζερος χαρακτήρας που σκέφτηκαν στη Ντίσνεϋ. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη ανάγνωση, η δικιά μου που σε μεγάλο βαθμό προέκυψε κατά τη διάρκεια της πρώτης μου κατασκηνωτικής εμπειρίας (θα μιλήσουμε αναλυτικότερα σε άλλο κείμενο για αυτό το παιδικό δράμα). Τον όγδοο Ιούλιο της ζωής μου, τον πέρασα σε μία αδιάφορη κατασκήνωση διαβάζοντας κόμιξ. Ολόκληρα μεσημέρια και ολόκληρα βράδια. Με πορτοκαλάδα ή λεμονάδα. Με κρουασάν κεράσι ή τοστ χωρίς τυρί. Τότε, γεννήθηκε και η πιο παράξενη παιδική μου θεωρία. Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι όλοι οι ήρωες της Λιμνούπολης 'χτίστηκαν' στα πρότυπα του διπόλου 'καλός ή κακός'. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πλουσιότερο παπί του κόσμου, δεν ασπάζεται αυτή τη διάκριση. Είναι ξεχωριστός. Ναι, αυτό είναι. Χωρίς το θησαυροφυλάκιο, τους θανάσιμους εχθρούς και την εικονογραφημένη του αφέλεια, ο Τζον Ρόμπαξ θα έπληττε αφόρητα, ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι θα πήγαιναν καθημερινά στο σχολείο και ο Μουργόλυκοι θα βοηθούσαν τις παπιογιαγιάδες να περάσουν με ασφάλεια το δρόμο (πρωτοφανές φιάσκο). Πάνω από όλα, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι απαραίτητος. Για την ίδια τη πλοκή των κόμιξ, για τον συμπαγή τους σκελετό αλλά και για εμένα. Κατά βάθος, ίσως να είναι απαραίτητος και για όλους μας. Οι ιερές Παρασκευές του Μίκυ Μάους για τον Μάνο Μίχαλο Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν και πως θα πείσω τα παιδιά μου να διαβάσουν οτιδήποτε έχει σχέση με τη Disney και συγκεκριμένα Μίκυ Μάους, ΚΟΜΙΞ και όλο το χρωματιστό κόσμο που αγόραζα ευλαβικά κάθε Παρασκευή και χανόμουν μέσα του το σαββατοκύριακο. Μέσα από τις σελίδες του Μίκυ Μάους γνώρισα μια διαφορετική πραγματικότητα, η οποία για ορισμένους είναι παραπλανητική επειδή δεν υπάρχουν παπιά και ποντίκια που μιλάνε, ούτε εκατομμυριούχος που κολυμπάει σε κέρματα χωρίς να πονάει. Όμως, οι ιστορίες από τη Λιμνούπολη και το Μίκυ Σίτυ είναι μια μεταφορά των ανθρωπίνων σχέσεων, μια σκιτσαρισμένη ερμηνεία της οικογένειας, της φιλίας, της αντιπαλότητας, του έρωτα, της σκληρής ή καθόλου δουλειάς, της ορφάνιας και πολλών άλλων χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας. Δεν θυμάμαι πόσα τεύχη είχα, ήταν πολλά και στεναχωριέμαι που σε μια μετακόμιση από τις πολλές που έκανε η οικογένεια, το έπαιξα "μεγάλος" και είπα δεν θα τα κρατήσω. Είναι από τις πιο λάθος αποφάσεις της παιδικής μου ηλικίας. Από την άλλη, όμως, ίσως και να ήταν για καλό. Από του χρόνου που ο μεγάλος γιος θα διαβάζει, θα αρχίσω πάλι τη συλλογή. Θέλω να δω αν στα χρόνια που μεσολάβησαν η Νταίζη σταμάτησε να το παίζει διπλό ταμπλό. Το 'Bambi' δεν είχε μπέσα για την Ιωσηφίνα Γριβέα Φήμες λένε ότι είχα δει ταινία και νωρίτερα από το 'Bambi' στο θερινό της Σαρωνίδας, κάπου στις αρχές των '90s. Να 'ναι καλά η μεγαλύτερη αδελφή μου που με μύησε στην ποπ κουλτούρα. Της χρεώνω κατά 50% την εμμονή και αργότερα επαγγελματική μου ενασχόληση μαζί της. Σίγουρα λοιπόν είχε αναλάβει να με μυήσει και νωρίτερα. Η πρώτη μου όμως κινηματογραφική ανάμνηση που ταυτόχρονα ήταν και Disney, είναι να πλαντάζω για τη μητέρα του Bambi σαν να τη σκότωσαν στην αυλή μου. Ο θάνατός της ήταν το πρώτο από τα πολλά Disney χαστούκια που θα βίωνα (ΓΙΑΤΙ ΡΕ MUFASA;!;!). Ήταν τόσο έντονη η συγκεκριμένη εμπειρία που μου εντυπώθηκε στο μυαλό ως έναρξη της ταινίας, ενώ στην πραγματικότητα είχαν μετρήσει αρκετά λεπτά μέχρι τον μοιραίο πυροβολισμό. Μέχρι να την ξαναδώ όμως χρόνια αργότερα, ό,τι είχε προηγηθεί είχε σβηστεί από τη μνήμη μου. Αργότερα θα μάθαινα ότι στην ορίτζιναλ σκηνή, η Disney σχεδίαζε να βάλει τον Bambi να δει τη μητέρα του μέσα στη λίμνη του αίματός της. Τα σχέδια αυτά τελικά ακυρώθηκαν ως πολύ σκληρά. Ευτυχώς γιατί θα χτυπιόμουν ακόμη απαρηγόρητη πάνω στα χαλίκια. Τότε η αδερφή μου είχε βρει μια δραστική λύση. Λίγες μέρες αργότερα, με πήγε στα '101 Σκυλιά της Δαλματίας'. Η ψηφοφορία για το όνομα των Μουργόλυκων για τον Γιάννη Σαχανίδη Κάπου στις αρχές του 1992 ξεκίνησε για μένα η φάση που θα ονομάσω φάση Τακτικού Αναγνώστη Περιοδικών της Disney. Και μπορεί να αγάπησα το Κόμιξ και το Αλμανάκο στη συνέχεια περισσότερο από τα υπόλοιπα, αλλά έχω περάσει και από Κλασικά και από Ντόναλντ και από Χαρούμενες Ιστορίες και από Μίκυ Μυστήριο και από Μίκυ Μάους, από όλα. Σε αυτό το τελευταίο έκανε την εμφάνισή του εκείνη τη χρονιά ένα μεγάλο δημοψήφισμα για το πώς θα ονομαστεί στα ελληνικά η μέχρι τότε Συμμορία των Λύκων. Έκοβες το ψηφοδέλτιο, επέλεγες μεταξύ "Συμμορία των Λύκων" και "Συμμορία των Μούργων" και το έστελνες στα γραφεία του περιοδικού, περιμένοντας ανυπόμονα το αποτέλεσμα. Εμείς θέλαμε να τους πούνε Μούργους, το Λύκοι μας φαινόταν πολύ απλό. Βέβαια την επόμενη χρονιά ο Βασίλης Λεβέντης θα ανέβαζε επίπεδο τη λέξη "μούργα", αλλά εμείς μικροί ήμασταν, τι ξέραμε από αυτά. (τα αποκόμματα είναι από εδώ) Μερικούς μήνες αργότερα το δημοψήφισμα επαναλαμβάνεται, αφού το περιοδικό λέει πως οι ψήφοι ήταν μοιρασμένες, μεγάλη κόντρα, Λύκοι-Μούργοι 1-1. Η παράταση ξαναδίνει μοιρασμένο αποτέλεσμα και, σε μια από τις συγκλονιστικότερες αποφάσεις του ελληνικού εκδοτικού κόσμου, το Μίκυ Μάους προχωρά σε συμβιβαστική λύση: Μουργόλυκοι. Ολόκληρη η σχέση μου με τη Disney ξεκίνησε από μια συναρπαστική ψηφοφορία. Τα Κόμιξ από την βιβλιοθήκη της Disney για τον Θωμά Ζάμπρα Ο πατέρας μου αγόραζε τα πάντα. Από το ΚΟΜΙΞ μέχρι το Μίκυ Μυστήριο και τα Αλμανάκο μέχρι το Ντόναλντ. Είχαμε εκατοντάδες τεύχη στιβαγμένα παντού και δεν θυμάμαι την ακριβή ηλικία που ξεκίνησα να τα διαβάζω, αλλά ήταν η αρχή σημαντικού κεφαλαίου. Το διάβασμα τους και η συλλογή τους έγινε εμμονή. Ολόκληρη η ενασχόληση μου με αυτά έγινε τελετουργική. Από την αγορά των τευχών κάθε βδομάδα μέχρι το διάβασμα τους σε ειδική καρέκλα στο σπίτι. Είναι μια φοβερή παιδική ανάμνηση και συνήθεια που συνεχίστηκε μέχρι σχεδόν σήμερα. Και από αυτή την ενασχόληση μου έμεινε ένας από τους αγαπημένους μου δημιουργούς σε οποιαδήποτε κατηγορία. Ο Ντον Ρόσα. Το Βίος και Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ είναι ακόμα ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχω διαβάσει. Τα Μίκι Μάους απογεύματα Παρασκευής για τον Ευθύμιο Σαββάκη (φωτογραφία από εδώ) Αν για κάθε παιδί του Δημοτικού η Παρασκευή ήταν η ομορφότερη μέρα της εβδομάδας για 4 χιλιάδες λόγους, εγώ είχα 4001: κυκλοφορούσε και στην Πτολεμαΐδα το καινούριο τεύχος του Μίκι Μάους. Η ιεροτελεστία είχε ως εξής. Σχολούσα τύπου 13:30 κι αντί να πάω σπίτι να διαβάσω πήγαινα στο μαγαζί που είχαν εκείνη την εποχή οι γονείς μου και απολάμβανα το υπέροχο συναίσθημα του ότι ερχόταν ΣΚ έχοντας μία τεράστια ανυπομονησία: Να εμφανιστεί ο κύριος Πέτρος. Ο συμπαθητικός γκριζομάλλης παππούλης ήταν ο περιπτεράς απέναντι ακριβώς από το μαγαζί μας και έπιανε βάρδια από τις 17:00 μέχρι τα ξημερώματα. Η άφιξή του προκαλούσε τέτοιο χαμόγελο στο κολλημένο στο τζάμι πρόσωπό μου που αμέσως ανακοίνωνα (φωναχτά) στους γονείς μου ότι ο κύριος Πέτρος έμπαινε στο περίπτερο. Άρα θα άνοιγε τις κούτες που περίμεναν, άρα θα έβγαζε και το καινούριο τεύχος του Μίκι Μάους, άρα εντός 10λεπτου θα το είχα στα χέρια μου. Κι έτσι γινόταν. Για πολλά χρόνια. Έπαιρνα το περιοδικό μέχρι το Λύκειο. Κάθε Παρασκευή. Με άλλο περιπτερά, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια. Αλλά με την ίδια χαρά στο πρόσωπό μου. Είναι απίστευτο το σε πόσες προσωπικές μας ιστορίες έχει πρωταγωνιστήσει αυτό το θρυλικό ποντίκι. Χωρίς να μπορεί καν να το υποψιαστεί. Ο Aladdin για τον Κώστα Μανιάτη https://youtu.be/1bslM1ll6zw?t=12 Όταν βγήκε ο Aladdin και άρχισε να αλωνίζει στα σινεμά, ήμουν 9 χρονών, ψιλομεγάλος δηλαδή, και άρα δεν έχω δικαιολογία γι' αυτό που θα πω στη συνέχεια. Μέχρι τότε, παρότι διάβαζα κόμιξ σαν μανιακός κι έβλεπα κινούμενα σχέδια τα πρωινά σαν να μην υπήρχε αύριο, δεν είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ακόμα ποιος είναι ποιος. Είτε μου έλεγες 'Ποπάι', είτε 'Μίκυ Μάους', είτε τα σιδερότυπα του Hulk Hogan που έβρισκες στο Μπλέηκ, θα σου έλεγα ότι τα φτιάχνει ένας άνθρωπος. Ποιος; Δεν ξέρω, κάποιος που ζωγραφίζει, κάποιος που πάει το πρωί στο γραφείο του, λέει “τι να φτιάξω σήμερα” και σχεδιάζει μία πάπια που μιλάει. Όταν τελείωσε όμως αυτή η ταινία που με είχε πάει ο πατέρας μου να δω σε ένα θερινό σινεμά των Καμμένων Βούρλων, είπα “όπα. Τι γίνεται εδώ; Στου 'Κουτιού τα παραμύθια' δεν έχει τέτοια”. Και όταν λέω “τέτοια”, εννοώ αυτόν τον πρωτοποριακό τρόπο στο να ζωντανεύουν οι εικόνες, σε αυτήν πλαστικότητα στις κινήσεις των χαρακτήρων που εισήγαγε και δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τότε. Εκείνο το βράδυ πρόσεξα ότι το 'Aladdin' είχε γίνει από κάποιους που λέγονταν 'Disney' και από τότε και μετά, όπου έβλεπα το 'Disney' κολλημένο δίπλα σε κάποιον τίτλο, έτρεχα να το δω. Στο μυαλό μου έγινε κάτι σαν “σαν μόνοι της και όλοι τους”. Και κάπως έτσι το βλέπω και σήμερα. Ο Μίκυ που δεν φοβόταν τίποτα για τον Αντώνη Τζαβάρα Ήμουν πέντε ετών όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο Μίκυ Μάους. Ήμουν στο χωριό και ήμουν στο σπίτι ενός μεγαλύτερου ξαδέρφου. Και ήμουν σίγουρα πέντε ετών, γιατί πήγαινα στην Α' Δημοτικού και είχα μόλις αρχίσει να διαβάζω τις πρώτες μου λέξεις. Το Μίκυ Μάους ήταν μια άλλη ανάγνωση. Ένας δεύτερος τρόπος να διαβάζω πριν καλά – καλά μάθω τον πρώτο. Το μάτι και η πλοκή περνούσαν από το ένα καρέ στο διπλανό, μετά στο κάτω, μετά πάλι δίπλα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με την αναρχική κι ενστικτώδη ανάγνωση των κόμικς, την οποία δεν εγκατέλειψα ποτέ. Σε εκείνη την παρθενική ιστορία (μου πήρε μήνες να τη διαβάσω κανονικά), ο Μίκυ με βοηθό τον Γκούφυ προσπαθούσαν να ανακαλύψουν μια ανάποδη πυραμίδα που έκρυβε αμύθητους θησαυρούς. Και τη βρήκαν, εννοείται. Η βάση της ήταν λίγα μέτρα κάτω απ' το έδαφος και η κορυφή της έφτανε βαθιά μέσα στη Γη. Τα καρέ της κατάβασης των ηρώων είχαν μια ασφυκτική κλειστοφοβική αίσθηση, αλλά ο Μίκυ ήταν ατρόμητος. Συνέχιζε την εξερεύνησή του περιφρονώντας τις αρχαίες κατάρες των φαραώ και αψηφώντας όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε μια ανάποδη πυραμίδα. Στην πορεία της ζωής μου αγάπησα περισσότερο τον Ντόναλντ και τις ανασφάλειές του, αλλά μπορώ μετά βεβαιότητας να δηλώσω ότι ο πρώτος αληθινός ήρωας που γνώρισα ήταν ένα φανταστικό ποντίκι που δεν είπε ποτέ 'όχι' σε μια καλή περιπέτεια. Η κούπα με τον Μίκυ και τον Πλούτο για τη Ναστάζια Καπέλλα Πιθανότατα η πιο παλιά μου ανάμνηση να είναι από αυτή την κούπα. Μου την είχε κάνει δώρο η νονά μου και πίνω ακόμα καθημερινά από αυτή (παλαιότερα το hemo, πλέον τον καφέ). Μια ακόμα ανάμνηση που χάνεται στην άβυσσο του παρελθόντος είναι το πότε ξεκίνησα να βλέπω Disney Club. Υποθέτω από τότε που ξεκίνησε, που ήμουν 2. Αυτό, που θυμάμαι ακριβώς πότε έγινε, ήταν η πρώτη φορά που διάβασα και έμαθα τι ήταν τα "κόμικς". Είχα τελειώσει την πρώτη δημοτικού το 1997 και πήγα κατασκήνωση στο 'Μαγεμένο Δάσος' με μια φίλη μου τη Μαίρη, που έχω να δω σχεδόν από τότε. Ήταν το μεσημεριανό σιωπητήριο και η Μαίρη διάβαζε τα 'Κλασικά'. Εγώ δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου κόμικς και τι ρώτησα τι είναι. Θυμάμαι ακόμα ότι μου είπε ότι είναι "βιβλίο". Θυμάμαι ακόμα με πόση περιέργεια αντιμετώπισα το γεγονός ότι ήταν βιβλίο, αφού δεν έμοιαζε με κανένα βιβλίο που είχα δει. Της ζήτησα να διαβάσω και μου έδωσε μια ιστορία με την Έιπριλ, τη Μέι και την Τζουν. Ήταν κάπου στη μέση του "βιβλίου" και ήταν πολύ λίγες σελίδες. Τη ρώτησα πού συνεχίζεται και μου είπε ότι δεν συνεχίζεται, αυτό είναι και ότι έχει και άλλες τέτοιες ιστορίες. Το διάβασα ολόκληρο εκείνο το μεσημέρι και ζήτησα από τους γονείς μου να μου φέρουν και άλλα τέτοια στο επόμενο σιωπητήριο. Από τότε ξεκίνησε η σχέση μου με τα κόμικς και ήμουν και εγώ το παιδί της Παρασκευής για το 'Μίκυ Μάους' και του μήνα για το 'Κομιξ', το 'Μεγάλο Μίκυ', το 'Ντόναλντ', τη 'Μίννι', το 'Αλμανάκο' και τα 'Κλασικά' (το οποίο αν και με μύησε, έμελλε να γίνει το λιγότερο αγαπημένο μου από τα κόμικ της Disney). Μάλλον η στιγμή της γέννησης για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο Με παιδεύει κάποιες μέρες τώρα αυτό το ερώτημα. Θα μπορούσε το θέμα του άρθρου να είναι "ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη" ή "τι ήταν το πρώτο πράγμα που είδες όταν γεννήθηκες" και μπορεί να ήταν οριακά πιο εύκολο να το απαντήσω. (Η πρώτη μου σκέψη λογικά θα ήταν "ΠΕΙΝΑΩ", το πρώτο που είδα θα ήταν κάποιος χαζοχαρούμενος γονιός, ορίστε, πιο εύκολο όντως.) Κάθε φορά που σκέφτομαι πως κάτι θα ήταν η πρώτη μου Disney ανάμνηση, σκέφτομαι μετά κάτι άλλο που πάει ακόμα πιο πίσω. Φίλες, φίλοι, δεν έχω ιδέα. Και φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο θα είναι το να σορτάρεις τις ντισνεϊκές σου αναμνήσεις ως παιδί του 2000, με τον κολοσό να προσθέτει διαρκώς μέγεθος στο ήδη δυσθεώρητο μπόι του. Το έχω ξαναγράψει εδώ σε κάποιο άρθρο, αλλά υπάρχει λόγος που στο μέλλον του 'Cloud Atlas' τις ταινίες τις λένε 'τα ντίσνεϊ'. Αλλά αρκετά με το μέλλον, ας ασχοληθούμε με το παρελθόν. Να μια παντελώς ελλιπής, τυχαία λίστα πιθανών πρώτων ντισνεϊκών αναμνήσεων: * Η παντελώς φθαρμένη βιντεοκασέτα του 'Beauty & the Beast', της αγαπημένης μου animation ταινίας μεγαλώνοντας. * Τα κουπόνια των αβάν πρεμιέρ για τις ταινίες Disney που μαζεύαμε από τα διάφορα περιοδικά της Ακτίνας για να βλέπουμε τις νέες ταινίες πρώτοι-πρώτοι. * Το εξώφυλλο ΚΟΜΙΞ για 'Τα Πολλά Πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ', μιας εφιαλτικής τότε, για μένα, ιστορίας (ακόμα θυμάμαι τους ιθαγενείς χωρίς τα πρόσωπα). Αυτό ξέρω ότι δεν είναι η πρώτη μου ανάμνηση γιατί θυμάμαι πολύ καθαρά το αμέσως προηγούμενο τεύχος, 'Το Μυστικό του Παλιού Πύργου', το οποίο το είχα διαβάσει τόσες φορές που είχα χάσει το εξώφυλλο. Για δεκαετίες είχα αυτό το τεύχος στη συλλογή μου χωρίς εξώφυλλο. Όταν το αγόρασα σε καλή κατάσταση πριν λίγα χρόνια μαζί με κάποια άλλα τεύχη που μου λείπαν, το κοίταζα για ώρα σαν χαζός. Είχα διαβάσει το τεύχος δεκάδες φορές, πρώτη φορά θυμόμουν να βλέπω το εξώφυλλο. (Προφανώς το είχα ξαναδεί αλλά το είχα στο μεταξύ ξεχάσει.) * Το Disney Club. * Α Λ Μ Α Ν Α Κ Ο * Υπήρχε περιοδικό Τσιπ & Ντέιλ και φυσικά έχω ακόμα ένα κάρο τεύχη. Ειλικρινά αν μου έλεγες όταν ήμουν μικρός πως τα περιοδικά Disney στην Ελλάδα τα έβγαζαν οι ίδιοι οι γονείς θα το είχα θεωρήσει απολύτως λογικό. * Οι Σφηγκάνθρωποι του Ρομάνο Σκάρπα στο Μίκυ Μάους. Ήταν ιστορία δημοσιευμένη σε μορφή στριπ, σε συνέχειες για αρκετά τεύχη. Φυσικά είχα κάνει τα τεύχη μου φύλλο και φτερό, κόβοντας τις σελίδες της ιστορίας και ενώνοντάς τες μεταξύ τους με σελοτέιπ για να τις διαβάζω ξεχωριστά. Το αποτέλεσμα προφανώς ήταν όλες οι σελίδες του κάθε τεύχος να σκορπίζονται παντού στο πάτωμα. Ήμουν πανέξυπνο παιδί. Τελοσπάντων. Από τότε άλλαξαν πολλά. Τα ΚΟΜΙΞ μου πλέον δεν είναι φθαρμένα (γιατί τις ιστορίες του Don Rosa τις έχω αγορασμένες σε 4-5 διαφορετικές εκδόσεις) και το "Beauty & the Beast' δεν είναι ακόμα η αγαπημένη μου animation ταινία (είναι το 'Lilo & Stitch'). Χμ, τώρα που το σκέφτομαι. Πηγή

Πιστεύατε πως το σουπερηρωιλίκι είναι… «αντρική υπόθεση»; Τότε, κάνετε λάθος, και αυτό έρχεται να σας αποδείξει – κάπως εμφατικά, είναι η αλήθεια – η δημιουργία μίας θηλυκής μασκοφόρου τιμωρού, της Μάρβελ Ντακ! Η Μάρβελ Ντακ, ή Φαντομίνα στις νεότερες μεταφραστικές αποδόσεις, δεν είναι άλλη παρά η κρυφή ταυτότητα της Νταίζυ Ντακ, της αρραβωνιαστικιάς του Ντόναλντ. Φορώντας τη στολή της και τη μάσκα της, αναλαμβάνει συχνά δράση, αντιμετωπίζοντας το έγκλημα και τα κακώς κείμενα της Λιμνούπολης με μια διαφορετική προσέγγιση από το βασικό εκδικητή της πόλης, το Φάντομ Ντακ. ΜΑΡΒΕΛ ΝΤΑΚ: Η ΑΡΧΗ Η Μάρβελ Ντακ (στα ιταλικά, Paperinika, γι’ αυτό και εν τέλει η μετάφραση Φαντομίνα είναι πιο πιστή στο πρωτότυπο) εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1973 στο περιοδικό Topolino. Μιλάμε για μία περίοδο κατά την οποία, τα φεμινιστικά κινήματα στο δυτικό κόσμο, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, βρίσκονται στη μεγαλύτερη ακμή τους. Είναι έντονα εμφανές στην πρώτη περιπέτειά της, Paperinika e il filo di Arianna («Ο Μίτος της Αριάδνης», Μίκυ Μάους #852), πως ο συγγραφέας, Guido Martina, επιχείρησε να μεταφέρει την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα της εποχής, με έναν πιο ανάλαφρο αλλά εύστοχο και σίγουρα ανταποκρινόμενο στο κλίμα της περιόδου, στην τέχνη του – τα κόμικς. Στην πρώτη της εμφάνιση, λοιπόν, δια χειρός Giorgio Cavazzano, η Μάρβελ Ντακ δημιουργείται όταν η Νταίζυ μπουχτίζει από τις μειωτικές αναφορές του Ντόναλντ και του Θείου Σκρουτζ στο πρόσωπό της, ή καλύτερα, στο φύλο της. Θέλοντας να τους δώσει ένα καλό μάθημα, στρέφεται στη φίλη της Έντυ Σον (αργότερα Ζαΐρα), την πρόεδρο της Φεμινιστικής Ενώσεως και ταυτόχρονα καταξιωμένη εφευρέτρια (μαθήτρια του Κύρου Γρανάζη) και… μοδίστρα! Έτσι, μέσα σε λίγες σελίδες, γεννιέται το ντισνεϋκό σύμβολο του φεμινισμού, η Μάρβελ Ντακ. Όπλα της, υπνωτικά χάπια, παραλυτική πούδρα, ελαστική ζώνη, κολιέ με υπνωτικά μαργαριτάρια και φυσικά, η γοητεία της. Ο βίος της στις σελίδες των ιταλικών κόμικς, ωστόσο, έμελλε να είναι σύντομος. Επανεμφανίστηκε σε 3 ακόμα ιστορίες, οι δύο εξ αυτών γραμμένες από το δημιουργό της, Guido Martina, και κατά τα άλλα δεν είχε μεγάλη παρουσία, παρά μόνο σε μερικές περιπέτειες βραζιλιάνικης προέλευσης, όπως το περίφημο Club dos Herois, μία ακόμα σειρά τύπου Avengers, προπομπός ουσιαστικά της ιταλικής Ultraheroes. Το 2007 κυκλοφόρησε η περιπέτεια «Η Επιστροφή της Μάρβελ Ντακ» (Μίκυ Μάους Β’ περιόδου #203), η οποία επανέφερε τη θηλυκή ήρωα στο προσκήνιο, και έκτοτε οι εμφανίσεις της σε υπερηρωικές περιπέτειες, είτε σε πρωταγωνιστικό είτε σε δευτερεύοντα ρόλο έχουν όλο και αυξανόμενους ρυθμούς. Κάτι που, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ίσως οφείλεται στην επιστροφή των λόγων που οδήγησαν, πριν από 45 χρόνια, στη δημιουργία τους, στην επικαιρότητα της σύγχρονης εποχής. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΜΑΡΒΕΛ ΝΤΑΚ Οι άντρες! Όσο κλισέ και αν ακούγεται, στην πρώτη περιπέτειά της, η Μάρβελ Ντακ αντιμάχεται το ανδρικό φύλο και, κυρίως, τα στερεότυπα που αναπαράγει η κοινωνία για τις γυναίκες και το «αδύναμο φύλο». Κάτω από αυτό το πρίσμα, δε θα μπορούσε να μην έρθει αντιμέτωπη με τον Φάντομ Ντακ. Πράγματι, η δεύτερη ιστορία που φιλοτέχνησε το δημιουργικό δίδυμο Scala / Cavazzano με πρωταγωνίστρια την πάπια μασκοφόρο εκδικητή ονομάζεται «Μάρβελ Ντακ εναντίον Φάντομ Ντακ» (Μίκυ Μάους #906). Εκεί, η κόντρα της Νταίζυ με του «ισχυρό φύλο» περνά από προσωπικό επίπεδο σε προσπάθεια να αναγνωριστεί δημόσια πως η Μάρβελ Ντακ, ως γυναίκα, μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τον… άντρα μασκοφόρο εκδικητή της Λιμνούπολης. Ωστόσο, παρά τον πυχαίο τίτλο, οι δύο ήρωες δεν παλεύουν ευθέως, αλλά κοντράρονται μόνο μέσω των… ανδραγαθημάτων τους. Αργότερα, βέβαια, στην ιστορία Paperinik contro Paperinika – Sfida a Paperopoli, έρχονται πράγματι σε υπερηρωική σύγκρουση, όταν ο δήμαρχος της Λιμνούπολης ψάχνει το δυνατότερο εκδικητή στην πόλη του. Στην ιστορία «Η Συμμορία των Μεκάνος» (Μίκυ Μάους #1358, 1980), η Μάρβελ Ντακ τα βάζει με μία εμβληματική φιγούρα των ιστοριών του Disney, και όχι μόνο… Την Κακιά Μάγισσα! Όσο περίεργο κι αν ακούγεται – ή κι αν είναι, εν τέλει – ο Guido Martina χρησιμοποίησε αυτό το χαρακτήρα σαν αντίπαλο δέος για την αχρησιμοποίητη μέχρι τότε υπερηρωίδα του (εκτός από τις 2 πρώτες ιστορίες, στις οποίες ήδη αναφερθήκαμε). Εκτός από αντίπαλος, όμως, με το Φάντομ Ντακ, συχνά οι δυο τους συμμαχούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν κάποια κοινή απειλή. Στις ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στα στενά όρια της Λιμνούπολης, η απειλή αυτή μπορεί να είναι οι Μουργόλυκοι ή κάποιος εξωγήινος, αλλά και νεοσύστατοι υπερ-κακοί, όπως η Σούπερ Βαλεντίνα. Από την άλλη, στις ιστορίες των Υπερηρώων (Ultraheroes), η Μάρβελ Ντακ είχε ένα απολαυστικό… bitch-fight με την Ηλέκτρα, την οποία παρουσιάσαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος, ως εχθρό του Φάντομ Ντακ. Η ΜΑΡΒΕΛ ΝΤΑΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Οι αρχικές εμφανίσεις της ηρωίδας στη χώρα μας έγιναν από πολύ νωρίς (δεκαετία του ’80), στο εβδομαδιαίο περιοδικό Μίκυ Μάους, στα τεύχη που αναφέρονται παραπάνω. Η δεύτερη εμφάνισή της, μάλιστα, αναδημοσιεύτηκε στην ειδική έκδοση Σπέσιαλ Φάντομ Ντακ, η οποία συνέλεγε τις… καλύτερες περιπέτειες του ήρωα. Μία από τις προσωπικά αγαπημένες εμφανίσεις της, και, νομίζω, η πρώτη μου επαφή με την ηρωίδα, ήταν ένα σύντομο guest στην ευρηματική και ξεκαρδιστική σειρά «Παπιομυστήριο»! Η Silvia Ziche, η κορυφαία, ίσως, γυναίκα δημιουργός κόμικς με τους ήρωες του Disney στην Ιταλία, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει μία ηρωίδα που είχε πάνω από 20 χρόνια να εμφανιστεί σε ιστορίες στη χώρα της. Παρ’ όλα αυτά, τα -αντίθετα με τη φύση του χαρακτήρα- στερεοτυπικά κλισέ δεν έλειπαν, προερχόμενα όμως από μια γυναίκα δημιουργό, δεν μπορείς παρά να τα πάρεις χιουμοριστικά. Φυσικά, η ηρωίδα έχει εμφανιστεί στο αμιγώς υπερηρωικό περιοδικό, το Αλμανάκο, σε περιπέτειες όπως «Ο Φαντομάς με το Ημίψυλο» ή «Μονομαχία στον πλανήτη του Βελκ». Από τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις της, ήταν στην ιστορία «Η Επιστροφή της Μάρβελ Ντακ» των Riccardo Secchi και Vitale Mangiatordi, στο τεύχος #203 του Μίκυ Μάους Β’ Περιόδου, όπου μάλιστα της αφιερώθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα και το εξώφυλλο. Στην πρώτη της ιστορία στα ελληνικά, λίγο πρόχειρα αποδίδεται ως «Φαντόμα Ντακ». Σύντομα, το όνομα αυτό μεταλλάσσεται στο πιο εντυπωσιακό «Μάρβελ Ντακ», το οποίο παραμένει ως έχει για χρόνια, μέχρι τη δημοσίευση της ιστορίας Υπερήρωες στα ελληνικά, όπου και γίνεται «Φαντομίνα». Η τελευταία επιλογή σίγουρα είναι πιο πιστή μεταφραστική απόδοση του πρωτοτύπου, όμως φαντάζει αρκετά φτωχή μπροστά στην καθιερωμένη, πλέον, ονομασία της Μάρβελ Ντακ – γι’ αυτό και η τελευταία επιστρέφει στις πιο πρόσφατες εκδοτικές εμφανίσεις της ηρωίδας στη χώρα μας. docmz.wordpress.com

Όταν κατά λάθος, δημιουργείς τέχνη και δεν το ξέρεις! Από το Αλμανάκο #40, μια δισέλιδη ιστορία απο Talespin, του Αργεντινού κομίστα Horacio Saavedra.