Search the Community

Ποια μυστικά κρύβει η πρόσφατη ιστορία της Αθήνας; Αυτό αποφάσισε να ανακαλύψει ο Δημήτρης Κοσκινάς σε αυτή την αυτοέκδοση, αρχή γενομένης από την Οικία Βελισσαρίδη. Το πρώτο τεύχος βγήκε το Νοέμβριο του 2018 (μάλλον με πρώτη διανομή στο AthensCon) και το δεύτερο τεύχος βγήκε στο Comicdom Con Athens 2019. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του πρώτου τεύχους για την παρουσίαση. Το μέλος @ nkak πρόσθεσε ΕΔΩ: Έχει βγει και συγκεντρωτικός τόμος με τα τρία τεύχη, ενώ έχει βγει και 4ο τεύχος που ολοκληρώνει την ιστορία. Κάποια στιγμή που τα παιδιά δε θα παίζουν τραμπολίνο με το σκάνερ θα ανεβάσω εξώφυλλα σωστά.

Νομίζω ότι όλοι έχουμε ακουστά την Πάπισσα Ιωάννα, τόσο από το μυθικό πρόσωπο, όσο κι από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ε, ήρθε η ώρα να μάθουμε και για την… Πάνκισα Ιωάννα! Ο λόγος για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τον Ιούνιο του 2021 κι αριθμούσε 120 αντίτυπα, ενώ επανεκδόθηκε και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Η πλοκή εκτυλίσσεται (πρωτίστως) στην Αθήνα του 2137 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε ένα δυστοπικό τοπίο. Δύο φίλοι συζητάνε και η κουβέντα έρχεται στην Πάνκισα Ιωάννα, μία γυναίκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και ξεκίνησε μία ολόκληρη επανάσταση, προκειμένου να εξαλειφθούν οι ανισότητες, οι παρωπίδες και οι σκουριασμένες απόψεις. Η “κάμερα” της αφήγησης, λοιπόν, επιστρέφει στο 2027, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει την πρωταγωνίστρια εν τη γενέσει της και σε πλήρη δράση, έπειτα από τον χαμό ενός φίλου και συμμαθητή της. Το σενάριο του πρώτου τεύχους, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον υπότιτλο που υπάρχει στο εξώφυλλο. Πρόκειται για ένα δυστοπικό μελόδραμα, με δόσεις συγκίνησης, αλλά κι αγανάκτησης για τα τεκταινόμενα και το κατεστημένο. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν την λεγόμενη “μειοψηφία”, που δεν είναι αρεστή από τους υπόλοιπους ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς “φυσιολογικούς”. Η πλοκή δεν χαϊδεύει αυτιά, βλέπει τα γεγονότα από την πλευρά των μειονοτήτων, ενώ παράλληλα διαθέτει δυνατές σκηνές κι ένταση. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι στην προσπάθεια να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, η ιστορία βγάζει λίγη περισσότερη υπερβολή από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πετυχαίνει τον σκοπό της, που είναι η απόπειρα της αφύπνισης των μαζών. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να θίξουμε είναι η περιγραφή των συνηθειών και του τρόπου ζωής της Ιωάννας και γενικά των μελών της Πανκ κοινότητας, που γίνεται από το σενάριο. Όπως κάθε εποχή έχει και τα αποκαλούμενα Μποέμ στοιχεία, έτσι κι εδώ περιγράφεται η ανέμελη κι “αλήτικη” καθημερινότητά τους. Κι όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτές οι συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τους “καθωσπρέπει” ανθρώπους. Η σκηνοθεσία χωρίζει την ιστορία σε άτυπα κεφάλαια, τα οποία έχουν κλιμακούμενη ροή, η οποία μέχρι την κορύφωσή της χαρίζει στον αναγνώστη σκηνές συγκίνησης κι αγανάκτησης. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία περίεργη ανατροπή, γνωρίζουμε ένα μέλος της οικογένειας της Ιωάννας (που από το οποίο μάλλον κληρονόμησε τα γονίδια της ανυποταξίας ), η πλοκή γίνεται πιο κωμική κι ολοκληρώνει το πρώτο μέρος, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχέσεις για ένα δεύτερο τεύχος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πόνημα που απευθύνεται στην Πανκ κοινότητα, αλλά και στα… ανοιχτά μυαλά. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι θα νιώσουν κάπως άβολα κατά την ανάγνωση. Ο εικαστικός τομέας είχε τις στιγμές του, αλλά στην πλειοψηφία του θα τον χαρακτήριζα άγουρο. Οι περιγραφές που δίνονται στους θιασώτες της Πανκ κοινότητας νομίζω ότι έχουν ρεαλισμό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στατικότητα κι ανομοιομορφία στην απόδοση των σωμάτων και των λοιπών χαρακτηριστικών. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο και το μελάνωμα το βρήκα καλό. Όσον αφορά την έκδοση, αυτή μάλλον φαίνεται να τα έχει πάει καλά, αν κρίνουμε ότι το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στην αρχή σε 120 αντίτυπα, τα οποία εξαντλήθηκαν κι ακολούθησε και δεύτερη έκδοση, που αριθμούσε άλλα 100. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, ενώ εκείνες που αποτελούν τα εξώφυλλα είναι πέραν του δέοντος λεπτές, με αποτέλεσμα το τεύχος να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις από μία αυτοέκδοση. Η βιβλιοδεσία έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό επικεντρώνεται στις διαφημίσεις της επονομαζόμενης εταιρίας “Blessed Zines”, αλλά και του περιοδικού που φέρει τον τίτλο “Έτερον Εκάτερον”. Στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου αναφέρεται ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος της “Πάνκισας Ιωάννας”, καθώς επίσης περιέχονται και οι λογαριασμοί των social medias των συντελεστών. Τέλος, να πούμε ότι το logo της Πάνκισας Ιωάννας το φιλοτέχνησε ο Kamaris Junk (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ). Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Με μεγάλη χαρά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τους "Διάττοντες Αστέρες", την πρώτη αυτοέκδοση κόμικ μου, την οποία σχεδίασα με πολύ μεράκι. Η μεγάλη αγάπη για την αστρονομία, οι βραδινές υπαρξιακές ανησυχίες και οι ατέρμονες συζητήσεις περί τεχνητής νοημοσύνης οδήγησαν στη γέννηση του φιλοσοφικού αυτού κόμικ. Λίγα λόγια για το κόμικ: Τι κοινό έχει η ανθρώπινη ζωή με ένα πεφταστέρι; Πως θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι ζούμε σε προσομοίωση; Τι σημαίνει να είναι κανείς ελεύθερος; Οι "Διάττοντες Αστέρες" (ή αλλιώς "Πεφταστέρια") εξερευνούν το μυστήριο της ζωής και προβληματίζονται γύρω από το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πληροφορίες: Διαστάσεις: 20.5cm x 14.8cm Σελίδες: 8 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ημερ. Έκδοσης: 2025 Τύπος Χαρτιού: Βιοδιασπώμενο χαρτί υψηλής ποιότητας, φιλικό προς το περιβάλλον (Old Mill 190gr - FSC certified) Σενάριο-Σχέδιο-Επιμέλεια: Δημήτρης Κύρου Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να το παραγγείλετε στον παρακάτω σύνδεσμο ή να το βρείτε στα κομιξομάγαζα των Εξαρχείων (Solaris, Comic-strip, Relax Comics), καθώς και στη Jemma-Tilt στον Πειραιά: https://ko-fi.com/s/fba8137559 Όσοι το διαβάσετε θα χαρώ πολύ να μου δώσετε το ειλικρινές σας feedback σε κάποιον από τους λογαριασμούς μου στα social media, είτε στο mail μου: https://linktr.ee/sketchstories

Το πρώτο φανζινάκι με ιστορίες Disney είναι γεγονός! Η ομάδα της ΚΟΜΙΞ Wiki παρευρέθηκε στο Φεστιβάλ Πενάκι & Σκαπάνη 3 και είμαστε πολύ χαρούμενοι που έγινε η πρώτη κυκλοφορία εκεί Και στο παρακαλώ! Αρχικά να σας δείξουμε το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο από τον JimR Πριν πάμε όμως στις ιστορίες κλπ ας πιάσουμε πρώτα κάποιες ερωτήσεις μαζί με τις απαντήσεις τους Πως άρχισε το εγχείρημα; Η ιδέα μας μπήκε στο μυαλό όταν λέγαμε ότι πρέπει να γίνει κάτι για τα 5 χρόνια της ΚΟΜΙΞ Wiki! Η σελίδα έκλεισε 5 χρόνια τον Ιανουάριο οπότε σκεφτήκαμε να κάναμε κάτι που θα το θυμόμασταν για καιρό. Στην αρχή λέγαμε για κάποια εκδήλωση αλλά μετά από συζήτηση και με τον φίλτατο Φαντομ καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το καλύτερο θα ήταν κάτι το πιο χειροπιαστό, Και έτσι οργανωθήκαμε όλοι σαν ομάδα και αποφασίσαμε να φτιάξουμε φανζίν. Νομίζω δύσκολα θα βρει κάποιος φανζίν με ιστορίες Ντισνεϋ στη χώρα μας. Και όπως λέω στην αρχή πρέπει να είναι το μοναδικό. Ποιο Τυπογραφείο; Πέρασε καιρός για να βρούμε τυπογραφείο με καλή προσφορά αλλά τελικά βρήκαμε! Το typografos (που ήταν και σε εκδόσεις φανζιν στο ComicDom) έκανε άψογα τη δουλειά του όσον αφορά και το τεύχος και τις αφίσες. Πραγματικά το τεύχος σαν έκδοση ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Στην Εκδήλωση Πενάκι & Σκαπάνη; Θέλαμε να βγάλουμε κάπου το φανζιν το Καλοκαίρι και αυτή η εκδήλωση μας ήρθε κουτί Αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει το δεύτερο τεύχος αλλά τελικά μπήκε το πρώτο. Το δεύτερο έχει κάποιο καιρό ακόμα. Και θα ενημερωθείτε σύντομα για το πως πάει. Ομάδα του Φανζίν ΚΟΜΙΞ PhantomDuck Qui-Gon Jinn JimR Sans the Skeleton/Angel.tze Darrell Τι ανέλαβε ο καθένας; Τα άρθρα και την επιμέλεια του περιοδικού τα αναλάβαμε εγώ και ο Φαντομ (βέβαια ο Γιώργος έγραψε τα περισσότερα και εάν τον άφηνα θα είχαμε άλλες 10 σελίδες άρθρα αλλά δεν θα χώραγαν να βάλουμε ιστορίες ). Τα υπόλοιπα παιδιά ανέλαβαν ιστορίες που ήταν σε δικό τους σχέδιο και σενάριο. Κεντρική ήταν Το Καπέλο Φωλιά του JimR! Μια δεκασέλιδη ιστορία με ξεκαρδιστικά καρέ με τον Ντόναλντ και τον μισητό κατά εκείνο τυχερό ξάδερφο του Γκαστόνε Ενώ ο Qui-Gon Jinn δημιούργησε μια όμορφη Post Credits σκηνή που συνδέει το Καπέλο Φωλιά με μια γνωστή ιστορία που ίσως έχετε διαβάσει στο Ηλεκτρονικό περιοδικό μας. Ποια άραγε; Η δεύτερη πιο μεγάλη ιστορία μας ήταν Η Τηλεοπτική Αποτυχία του Darrell με τον Θείο Σκρουτζ να γκρινιάζει γιατί το κανάλι του Ρόμπαξ να είναι καλύτερο και να προσπαθεί να κάνει το κανάλι του καλύτερο αλλά... Οι υπόλοιπες ιστορίες μονοσέλιδες αλλά με αρκετό χιούμορ. Τελικά αρέσει στο Θείο Σκρουτζ ο Πατσάς και η Νταίζυ βγάζει DuckSelfie; Ηδού η απορία Όσον αφορά το design έλεγα στην αρχή να μοιάζει με του ηλεκτρονικού περιοδικού αλλά τελικά έφτιαξα κάτι παρόμοιο αλλά πολύ καλύτερο. Ευχαριστώ και το Γιώργο διότι με τις διευκρινίσεις και ιδέες του όχι μόνο διόρθωσα πράγματα αλλά έγινα καλύτερος και βγήκε και όμορφο το τελικό αποτέλεσμα. Σχέδιο από τον Μοττούρα Μέσα στο τευχάκι θα βρείτε και αποκλειστικό σχέδιο του εκπληκτικού Πάολο Μοττούρα. Του προτείναμε εάν μπορεί να μας ζωγραφίσει κάτι για το φανζίν και τελικά μας έστειλε σκαναρισμένο ένα εκπληκτικό σχέδιο με τον Σκρουτζ. Είναι full page και θα σας αρέσει πολύ. Μαζί και εντυπώσεις από το The Comic Con όσον αφορά τον Μοττούρα. Συνέντευξη με το Μαρκο Τζερβαζιο Μίλησα μέσω φβ στο Τζερβαζιο και με χαρά δέχτηκε τις ερωτήσεις μας. Του είπα κιολας να γράψει τις απαντήσεις στα Ιταλικά. Και εδώ μας βοήθησε πολύ ο JohnnyMz που έκανε τη μετάφραση και το ευχαριστώ πολύ και ελπίζουμε και σε άλλες τέτοιες μεταφράσεις στο μέλλον. Προσωπικά ευχαριστώ πολύ όλα τα παιδιά! Εάν και ήταν δύσκολο στην αρχή τελικά η δουλειά μας απέδωσε και το φανζιν της ΚΟΜΙΞ Wiki έγινε πραγματικότητα Με το καλό σιγά σιγά για το δεύτερο τευχάκι Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους τον Indian.

Μια καταδίωξη από μουσείο σε μουσείο με φόντο τους πιο γνωστούς πίνακες της παγκόσμιας ζωγραφικής. Το chiaroscuro (στα ιταλικά chiaro = φωτεινό και scuro = σκοτεινό) στις τέχνες δηλώνει την τεχνική της χρήσης έντονων αντιθέσεων φωτός και σκιάς σε μια εικόνα, ώστε να αποδίδεται καλύτερα η αίσθηση του τρισδιάστατου, να αναδεικνύεται το βάθος, να τονίζεται ο όγκος προσώπων και αντικειμένων, να καθοδηγείται το βλέμμα του θεατή σε σημαντικά σημεία και λεπτομέρειες του έργου. Από τους δεξιοτέχνες του chiaroscuro ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι στην περίοδο της Αναγέννησης, ο οποίος έστρωσε τον δρόμο για μεταγενέστερους καλλιτέχνες όπως ο Καραβάτζο, ο Ρέμπραντ κ.ά. που αξιοποίησαν τη μέθοδο δημιουργώντας αριστουργήματα. Τον τίτλο «Chiaroscuro» επιλέγουν και οι Όλια Ντακογιάννη (σενάριο) και Antonia Avelin (σχέδιο) για την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία που φιλοτεχνούν με επίκεντρο τον κόσμο της τέχνης, τους πιο γνωστούς πίνακες ζωγραφικής της Ιστορίας και τα πιο μεγάλα μουσεία. Ο πρώτος τόμος υπόσχεται πολλά για τη συνέχεια, καθώς προκύπτουν διαρκώς νέα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις από τον ντετέκτιβ Άτλας Νόρτον και τη συντηρήτρια έργων τέχνης Σεσίλ Τρομπλέιγ. Τα «εγκλήματα» που ερευνούν όμως (προς το παρόν;) αφορούν μόνο βανδαλισμένους πίνακες. «Οι δυο τους ξεκινούν μια καταδίωξη από μουσείο σε μουσείο αναζητώντας στοιχεία με μάρτυρες τους ίδιους τους πίνακες, καθώς η Σεσίλ δεν έχει απλώς ισχυρό ένστικτο, αλλά είναι… μέντιουμ» συνοψίζει το οπισθόφυλλο της έκδοσης. Η ιστορία ξεκινά από το MoMA της Νέας Υόρκης με πρώτα θύματα δύο από τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» του Πάμπλο Πικάσο και συνεχίζεται με τη Σεσίλ να ψάχνει στοιχεία «συνομιλώντας» μάταια με τους «Εραστές» του Ρενέ Μαγκρίτ, ρωτώντας το «Κορίτσι που πνίγεται» του Ρόι Λιχτενστάιν, ξυπνώντας μνήμες της Φρίντα Κάλο στην «Αυτοπροσωπογραφία με κομμένα μαλλιά» και κοιτώντας σιωπηλά τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς καθισμένη απέναντί της στην εμβληματική περφόρμανς «Η Καλλιτέχνις είναι εδώ». Το επόμενο θύμα θα είναι το κορίτσι του Πολ Γκογκέν από το έργο «Το πνεύμα των νεκρών αγρυπνά» στο μουσείο Albright-Knox, για να μεταφερθεί η δράση στο Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι με τα «Μπλε Νούφαρα» του Κλοντ Μονέ να γίνονται ο τόπος του νέου εγκλήματος δίπλα στο ζευγάρι από το «Αψέντι» του Εντγκάρ Ντεγκά και την «Ολυμπία» του Εντουάρ Μανέ. Και την ανήσυχη Σεσίλ να «ταξιδεύει» συνεχώς σε άλλα έργα αναζητώντας τη λύση. Στην «περιπλάνηση» αυτή θα συναντήσει τη «Μόνα Λίζα» του Ντα Βίντσι, θα σταθεί δίπλα στον «Περιπλανώμενο πάνω από τη θάλασσα της ομίχλης» του Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ και την «Οφηλία» του Τζον Έβερετ Μίλε, θα συζητήσει με τον Μανέ στο «Μπαρ στο Φολί Μπερζέ». Η λύση όμως αργεί και ελπίζω να αργήσει ακόμα περισσότερο όσο η ιστορία εξελίσσεται τόσο έξυπνα και όμορφα δίπλα και μέσα σε έργα τέχνης, που – έστω και στο μυαλό της πρωταγωνίστριας – ζωντανεύουν και παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο στην πλοκή. Και το σχετικό link...

Η «Φευγάτη» της Άννας Μπότσου είναι μια διαφορετική, φρέσκια εκδοχή του κλασικού παραμυθιού της Τοσοδούλας. Τα ελληνικά κόμικς είναι ένας συνεχώς αναπτυσσόμενος καλλιτεχνικός χώρος, του οποίου οι δημιουργοί αυξάνονται και πληθύνονται χρόνο με τον χρόνο. Σε αυτόν προστίθενται ηλικιακά νεαρά άτομα, φερέλπιδες δημιουργοί με δικές τους ιστορίες και σχέδια, διοχετευόμενοι στον ευρύ χώρο των αυτοεκδόσεων. Ανάμεσα σε αυτούς τους νέους βρίσκεται και η Άννα Μπότσου με το κόμικς «Φευγάτη, Μέρος 1ο: Φθινόπωρο». Η 23χρονη Μπότσου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του χώρου το 2022 με το κόμικς της «Το Γράμμα» και το 2023 με την υποψηφιότητά της στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς στην κατηγορία του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Δημιουργού. Φέτος επιστρέφει στην ενεργό δράση με το πρώτο μέρος της «Φευγάτης», μιας παραλλαγής του γνωστού παραμυθιού της Τοσοδούλας του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η μεταφορά και παραλλαγή κλασικών παραμυθιών στα κόμικς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, με πιο διάσημο ίσως παράδειγμα την πολυβραβευμένη αμερικανική σειρά «Fables» του Bill Willingham. Έτσι και στη «Φευγάτη» η Μπότσου εμπνέεται από το παραμύθι για να το κάνει δικό της. Σε αυτό, η έφηβη Ελίνα ζει με τη μητέρα της στην καρδιά του δάσους. Το πάθος της είναι οι ιστορίες και τα βιβλία και ποθεί πολύ για συντροφιά, όμως «τι παρέα να βρεθεί για ένα κορίτσι δέκα εκατοστά ψηλό;». Τα στάσιμα νερά της ζωής της θα ταρακουνήσει ο παρορμητικός βασιλιάς των νεράιδων Φίνιαν που, θαμπωμένος από την ομορφιά της, θα τη ζητήσει σε γάμο. Μια πράξη που θα οδηγήσει στην απαγωγή της από μια πληθωρική βατραχίνα και τον γιο της, ωθώντας την Ελίνα στην απόδραση και στη μακρά οδύσσεια της επιστροφής στο σπίτι. Το κόμικς «Φευγάτη» της Άννας Μπότσου κυκλοφορεί στο κομικσάδικο «Solaris» (Αθήνα). Το πρώτο αυτό μέρος της «Φευγάτης», που φιλοδοξεί να ολοκληρωθεί σε ακόμα δύο μέρη, λίγο φαίνεται να ξεστρατίζει από το πρωτότυπο παραμύθι, όμως προσφέρει μια διαφορετική, δροσερή εμπειρία. Η ιστορία είναι μπολιασμένη με χιούμορ και δράση, δίνοντας την εντύπωση μιας ταινίας Ντίσνεϊ ή ενός κλασικού κόμικς για παιδιά. Το σχέδιο της Μπότσου είναι ζωντανό, με διασκεδαστικές εκφράσεις και μικρές δόσεις ρεαλισμού, φανερώνεται εύκολα πως έχει σχεδιαστεί με μολύβι ενώ ντύνεται με τα αραιωμένα χρώματα της ακουαρέλας δίνοντας μιαν αίσθηση εικαστικής ζωντάνιας στο ανάγνωσμα. Μια αύρα ξεγνοιασιάς, ελαφρότητας και ελευθερίας φαίνεται να φυσάει από αυτό το πρώτο κεφάλαιο που ανοίγει την όρεξη για την υπόλοιπη ιστορία, κάνοντας τη «Φευγάτη» ένα κόμικς κατάλληλο για κάθε ηλικία και την Μπότσου μια νέα δημιουργό από την οποία το κοινό μπορεί να περιμένει πολλά στο μέλλον. Και το σχετικό link...

Εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί δημιουργοί κόμικς επιλέγουν τις λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες, τους μύθους και θρύλους του τόπου μας, τα τρομακτικά παραμύθια της επαρχίας που έλεγαν παλιά οι γιαγιάδες στα ανίψια τους, τις αφηγήσεις των περιθωρίων της λαογραφίας που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα και άλλες παρόμοιες ιστορίες για να τις μεταφέρουν σε κόμικς. Και στην πλειονότητα των περιπτώσεων το κάνουν επιτυχημένα, άλλες φορές με σκοπό τον τρόμο και άλλες φορές το χιούμορ. «Ο Λάκκος της Μαρίτσας» του Σταύρου Κιουτσιούκη αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό λαογραφικού τρόμου και βουκολικού χιούμορ! Μα πάνω απ’ όλα είναι μια ερωτική ιστορία με μπόλικο σεξ χωρίς ντροπές και προκαταλήψεις. Όπως γράφει κι ο ίδιος στον πρόλογό του, η ιστορία του «…λέγεται πως συνέβη στ’ αλήθεια, σε μια πολύ παλιά εποχή… Τότε που οι άνθρωποι διαβάζανε βιβλία, δεν είχαν σόσιαλ μίντια και ο καφές κόστιζε 150 δραχμές και ήταν φραπές. Αλλά και σε έναν τόπο ούτε πολύ μακρινό ούτε όμως κι εδώ δίπλα, κάπου στα μαγεμένα βουνά της Μακεδονίας, κοντά σε κάποιον λάκκο, που τον θυμούνται οι παλιοί σαν Λάκκο της Μαρίτσας…». Ο λάκκος αυτός δεν είναι συνηθισμένος καθώς εκεί «ανάμεσα στις φυλλωσιές και τα ζουζούνια, δίπλα σε πλατάνια και καστανιές, κυλάει γάργαρο το νερό ενός ποταμού για να γεμίζει, κάθε τόσο, τις μικρές του βάθρες. Εκεί, σε μια από αυτές είναι που μαζεύονται και πλένουνε τα πόδια τους οι νεράιδες. Κι οι άνθρωποι που ξέρουν, δεν ζυγώνουν, γιατί φοβούνται μη και τα όμορφα στοιχειά τούς ξεμυαλίσουν και γίνουνε παντοτινά δικοί τους». Φυσικά, το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του Κιουτσιούκη (με τα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία στο σχέδιο, ως συνήθως) θα περάσει ακριβώς από εκεί και θα συναντήσει τη Λούνα την ξουθκιά, τη φτερωτή νεράιδα που θα τους ξεμυαλίσει, θα τους κλέψει τα λογικά, θα τους κάνει να την ερωτευτούν και να την αντικρίζουν παντού, ακόμα και στο γκισέ της ύδρευσης για διακανονισμό οφειλής. Αποδεικνύοντας ότι το απενοχοποιημένο σεξ, το πολύ μουσκεμένο και μεθυστικό όπως αυτό μέσα στον Λάκκο της Μαρίτσας (θα έπρεπε για όλους και όλες να) είναι κάτι μαγικό. Και το σχετικό link...

Το «Μισές Δουλειές – Ο Ίππος του Ορκοκράτη» των Φώτη Τσελεπατιώτη και Θανάση Βουτυρά είναι ένα παλαβό σουρεαλιστικό κόμικς και ταυτόχρονα ένα εικαστικό πείραμα πάνω στο μέσο. Στα ελληνικά κόμικς είναι δυστυχώς εύκολο να ξεφύγει από τον αναγνώστη κάποιο διαμάντι από τη μεγάλη δεξαμενή των αυτοεκδόσεων, δηλαδή των κόμικς που τυπώνονται και διανέμονται αποκλειστικά από τους δημιουργούς τους και όχι από εκδοτικό οίκο. Ο underground χώρος των αυτοεκδόσεων, που βράζει από νεότητα, αυθορμητισμό, πάθος αλλά και μερικό ερασιτεχνισμό, τα τελευταία χρόνια προσφέρει όλο και περισσότερες αξιοπρόσεκτες δουλειές. Μία από αυτές των φετινών κυκλοφοριών είναι και το παράδοξο, κωμικό «Μισές Δουλειές – Ο Ίππος του Ορκοκράτη» των Φώτη Τσελεπατιώτη και Θανάση Βουτυρά. Ο Τσελεπατιώτης («Τα Ενήλικα» σε σενάριο Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, «Γκοτζίλα vs Κιμ Γιονγκ Ουν») και ο Βουτυράς («Ντανταϊστικό Κοκτέιλ»), δύο ενεργοί underground δημιουργοί των τελευταίων χρόνων, ενώνουν τις δυνάμεις τους για ένα παλαβό πείραμα-κολάζ: χρησιμοποιώντας καρέ από αμερικανικά κόμικς της λεγόμενης Χρυσής Εποχής (1938 έως 1956) που έχουν εκπέσει στον δημόσιο τομέα (public domain), φτιάχνουν μια δική τους ιστορία αλλάζοντας τα πρωτότυπα λόγια και τη θέση τους στις σελίδες. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία δράσης και συνωμοσίας στο… Αγρίνιο του 2026. Σε ένα Αγρίνιο που διοικείται από τον Σύλλογο Τυροκόμων και λιντσάρει όσους λένε λογοπαίγνια, ο ψυχολόγος δόκτωρ Μουστοξύδης προσπαθεί να συλλάβει τον μυστηριώδη δολοφόνο «Άγγελο του Θανάτου» μεταπηδώντας στο ασυνείδητο των ασθενών του. Θα σώσει την πόλη ή θα παραδοθεί στον Άγγελο του Θανάτου και στον Άσχημο Τυροκόμο που καταδυναστεύει τον κοσμάκη με τα λογοπαίγνιά του; Οι δύο δημιουργοί στήνουν μια χαοτική ιστορία με «ηλίθιο» χιούμορ, λογοπαίγνια, παλιακές λέξεις και χαρακτηρισμούς ισοπεδώνοντας τα ρετρό, σοβαροφανή, πρωτότυπα καρέ με τις αναχρονιστικές ατάκες τους. Η ροή της ιστορίας μοιάζει τελείως συνειρμική μιας και το όνειρο με την πραγματικότητα συγχέονται συνεχώς, η μία «καμένη» ατάκα φέρνει την άλλη και το ένα ετερόκλητο καρέ με σούπερ ήρωες οδηγεί σε ένα άλλο με καουμπόηδες. Το «Μισές Δουλειές» τόσο από πλευράς χιούμορ όσο και από πλευράς αναπλαισιωτικής τεχνοτροπίας είναι ένα καθαρό έργο σουρεαλισμού, ένα ποίημα αυτόματης γραφής σε μορφή κόμικς. Σίγουρα δεν προορίζεται για τον κάθε αναγνώστη, αλλά προσφέρει μια δυνατή δόση διασκέδασης σε κάθε λάτρη των Monty Python, του South Park, του περιοδικού MAD και γενικώς του παραλόγου. ● Το «Μισές Δουλειές – Ο Ίππος του Ορκοκράτη» κυκλοφορεί στα κομικσάδικα «Solaris», «Comicstrip» και «Relax your soul» (Αθήνα). Και το σχετικό link...

Εννιά ιστορίες τρόμου από την ελληνική επαρχία μιλούν για τα «τέρατα» που γεννιούνται από τον φόβο και τους αποκλεισμούς, ακροβατώντας ανάμεσα στο υπερφυσικό και το ρεαλιστικό. «Σπίτι», των Νίκης Σπανού και Ηλία Κυριαζή Η ελληνική επαρχία υπήρξε πάντοτε τόπος μυστηρίου, δεισιδαιμονίας και ανεξήγητων ιστοριών. Μέσα στους στενούς δρόμους των χωριών, κάτω από τη σκιά των βουνών και ανάμεσα στα ερείπια παλιών σπιτιών, γεννήθηκαν αφηγήσεις που συνδυάζουν το φολκλορικό στοιχείο με το υπαρξιακό δέος. Οι ιστορίες για βρικόλακες, στοιχειά, νεκροζώντανους και «καταραμένα» μέρη έχουν βαθιές ρίζες στην ελληνική προφορική παράδοση. Η νεοελληνική λογοτεχνία, από τον Παπαδιαμάντη και τον Βιζυηνό μέχρι νεότερους συγγραφείς όπως ο Γιάννης Σκαρίμπας, ο Δημοσθένης Βουτυράς ή ο Δημήτρης Χατζής, έχει αξιοποιήσει αυτό το πλούσιο υλικό για να χτίσει αφηγήσεις που συνδυάζουν τον ρεαλισμό με τον τρόμο, τον μύθο με την ψυχολογική ένταση. Μόνο που ο «λαϊκός τρόμος» δεν είναι ποτέ απλώς φανταστικός· συνδέεται συχνά με ενοχές, μυστικά, τραύματα και κοινωνικούς καταναγκασμούς. Στη γραμμή αυτής της μακράς παράδοσης που εμπνέεται από τα ανομολόγητα πάθη και άγχη της ελληνικής επαρχίας, δέκα δημιουργοί ένωσαν τις δυνάμεις τους. Αφετηρία, τα σεμινάρια των «Tales of the Wyrd», που δραστηριοποιούνται στον χώρο του Φανταστικού από το 2015. Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης η τεράστια δεξαμενή εμπειριών και βιωμάτων από ιστορίες φόβου, φθόνου, βίας και απόρριψης του διαφορετικού, που συναντώνται σε κλειστές κοινωνίες και δη στα ελληνικά χωριά – ιστορίες που συνυπάρχουν με τη γραφικότητα και τη φυσική ομορφιά. Η συλλογή εννιά ιστοριών τρόμου για την ελληνική επαρχία με τον τίτλο «Χωριόρρορ» (ευφυής συνδυασμός των λέξεων «χωριό» και «horror») ήταν μία από τις εκπλήξεις των φετινών comic conventions. Πρόκειται για μια ανθολογία κόμικς εμπνευσμένων από τα χωριά των δημιουργών, τα οποία όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και τα χωριά του καθενός και της καθεμιάς από εμάς. «Η Προσευχή της Ποτιώς», του Στηβ Στιβακτή Στις 140 σελίδες της θα συναντήσουμε αφηγήσεις με καταπιεσμένες νεράιδες, ένοχα μυστικά και πένθιμες αλληγορίες, που ακροβατούν μεταξύ υπερφυσικού και ρεαλιστικού· όλες με εξαιρετική ποιότητα storytelling και σχεδίασης. Στην ανθολογία συμμετέχουν (με σειρά εμφάνισης) οι: Αριάδνη Τζουνάκου, Ηλίας Κυριαζής, Νίκη Σπανού, Φίλιππος Βλάχος, Στέλλα Στεργίου, Λεν Γωγ, Σμαρ, Στηβ Στιβακτής, Μαξ Ρου και Αύγουστος Κανάκης. Ειδική μνεία οφείλουμε να κάνουμε στο υπέροχο εξώφυλλο της αυτοέκδοσης, καρπός συνεργασίας των Στηβ Στιβακτή και Αύγουστου Κανάκη, που «παντρεύει» το φολκλόρ διακοσμητικό στοιχείο με τη βυζαντινή καλλιγραφία. Οι ιστορίες τρόμου της ελληνικής υπαίθρου μέσα από το «Χωριόρρορ» λειτουργούν σαν ένας καθρέφτης του συλλογικού μας ασυνείδητου: ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε όσα μας φοβίζουν – όχι μόνο έξω στο σκοτεινό δάσος, αλλά και μέσα μας. Και το σχετικό link...

Ανάμεσα στη θύελλα αυτοεκδόσεων στο φετινό Comicdom Con, ετοιμάστηκε το πιλοτικό #0 τευχάκι του εφημεριδακίου της Λέσχης! Το οποίο όμως τυπώθηκε (by Productions) σε λίγες δεκάδες αντίτυπα κι έτσι εξαντλήθηκε on day one. Τιμή: Δωρεάν. Περιεχόμενα ~Εξώφυλλο: ConB~ ~Editorial: Valtasar~ ~Quino: απόσπασμα από το άλμπουμ "Σκληρός Που Είναι Ο Έρωτας"~ ~figolfin & DJO: Νέες Εκδόσεις: Μάρτιος - Απρίλιος 2012~ ~germanicus19: Στιγμιότυπα από την ιστορία των κόμικς: The Heart Of Juliet Jones~ ~Dark Chris: Συνέντευξη με τη δημιουργό Emanuella Lupacchino~ ~imacmaria: Κομικσολύστε!~ ~Tha & Bigart: Absurdus Delirium, από το άλμπουμ " Πρώτες Βοήθειες Για Πεσμένο Ηθικό"~

Ο γνωστός σε όλους από τη δουλειά του στο "9" Ηλίας Κυριαζής έβγαλε προ ημερών ένα περιοδικό σε Αγγλική γλώσσα. Φανζινάκι ουσιαστικά αλλά με πολύ καλή ποιότητα εκτύπωσης. Μου φαίνεται βέβαια λίγο περίεργο να χρειάζεται κάτι τέτοιο ως εργαλείο promotion για την Αμερικάνικη αγορά, έχοντας ήδη δουλέψει σε δύο mini series των Ghostbusters και έχοντας γράψει και σκιτσάρει το Falling for Lionheart για την IDW. Όπως και να 'χει, η ιστορία του κόμικ είναι συμπαθητική και το σκίτσο εξαιρετικό. Μπορείτε να διαβάσετε 5 σελίδες από το περιοδικό εδώ. Αφιέρωμα στον Ηλία Κυριαζή

Κάθε χρόνο στο comicdom η αγορά-ένοχη-απόλαυσή είναι το τευχάκι που θα κυκλοφορήσει ο Τομπαλίδης. Έτσι και φέτος. Μόνο που φέτος δεν ήταν ένα συνηθισμένο τευχάκι. Φέτος πειραματίστηκε με το φορμάτ και έβγαλε ένα βιβλιαράκι δεμένο με σπιράλ (σαν μπλοκάκι σημειώσεων) σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Το τευχάκι έχει να κάνει με τον Γιορ, ένα πλάσμα από άλλον σύμπαν που δεν μπορεί να θυμηθεί πως βρέθηκε από τα μέση μας. Η ιστορία προχωράει πολύ όμορφα και το τέλος είναι από αυτά που μου αρέσουν. Τίποτα άλλο, δεν λέω Μικρούλι αλλά αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του! Αφιέρωμα στον Γαβριήλ Τομπαλίδη

Το minicomic αυτό το έβγαλε ο Ηλίας Κυριαζής(δημιουργός των BLOOD OPERA , MANIFESTO) με σκοπό να μοιραστεί αρχικά σε φίλους και συναδέλφους.Κάποια κομμάτια που περισσέψαν δώθηκαν σε διάφορα κομικομάγαζα! Δείχνει την ιστορία του πολέμου της Τροίας που έγινε για χάρη του Ελενακίου μέσα σε 16 σελίδες και αρχίζοντας εξαρχής από τον 10ο χρόνο του!! Πολύ όμορφο και ευχάριστο για το μάτι σκίτσο!!Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους(βάσει της ταινίας ίσως-γιατί την Ιλιάδα δεν την έχω διαβάσει για να σας πω!).Σκηνές μάχης και αίμα στην Τροία όπου Έλληνες και Τρώες μάχονται για τη νίκη.Ο Αχιλλέας κάνει τα ναζάκια του,Ο Μενέλαος ρίχνει κατάρες στην ωραία Ελένη,Ο Πάρης κάνει το ψόφιο κοριό και ο Έκτωρας προσπαθεί μόνος να βγάλει το φίδι από την τρύπα!Εμπλουτισμένη με μερικές πικάντικες σκηνές.....Να πάτε να το πάρετε σιγά μην σα τις πω!! Αφιέρωμα στον Ηλία Κυριαζή

Φανζίν σε "μίνι" διαστάσεις, από τον Γιώργο του fanzines.gr, τον οποίο και ευχαριστούμε για τα τεύχη που μας προσέφερε. Βγήκε στα πλαίσια του ComicdomCon 2011 και περιέχει 5 χαριτωμένες ιστοριούλες, οι οποίες (σύμφωνα με την τελευταία σελίδα) δημιουργήθηκαν στην Ίο (Νιο). Η τιμή του ήταν 1€. Μια εσωτερική σελίδα. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο την Λένα. --- Το μέλος Λένα πρόσθεσε ΕΔΩ: Το μέγεθος είναι πλέον 7,5 x 10,6 (στην ουσία ένα διπλωμένο Α4). Σε κάθε εξώφυλλο οι τσέπες έχουν χρωματιστεί με διαφορετικό χρώμα ξυλομπογιά.

Για το ελεεινό, βαθύτατα προσβλητικό για τους νέους επιστήμονες και αποικιοκρατικού τύπου σύστημα πρόσληψης και απασχόλησης των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους. Πρόκειται για ακόμα μία απόδειξη της πλήρους απαξίωσης με την οποία οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς, προσλαμβάνοντας και απολύοντάς τους κάθε χρόνο σε άτακτα χρονικά διαστήματα, στέλνοντάς τους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, υποχρεώνοντάς τους να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσουν ωράριο και πληρώνοντάς τους μόνο για τους μήνες που εργάζονται με ποσά που δεν επαρκούν όχι για τη στέγη τους, αλλά ούτε καν για τη διαβίωση και τις μετακινήσεις τους. Την κατάσταση αυτή, όχι για μια αναπληρώτρια εκπαιδευτικό μεν αλλά για μια αναπληρώτρια ψυχολόγο της εκπαίδευσης, περιγράφει γλαφυρά και κωμικοτραγικά η μίνι αυτοέκδοση «Σε ποιον να το πω;» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες σε κείμενο της Μιρέλλας Παπαϊωσήφ και σχέδια της Διονυσίας Δεδούση. «Κάθε χρόνο το Υπουργείο Παιδείας βγάζει τις προκηρύξεις για πρόσληψη Αναπληρωτών Ψυχολόγων στα σχολεία. Κάθε χρόνο υποβάλλουμε τα ίδια χαρτιά προϋπηρεσίας στην ίδια ιστοσελίδα […] Δουλεύουμε σε πέντε διαφορετικά σχολεία, κάθε μέρα σε άλλο. Συνήθως δεν υπάρχει χώρος διαθέσιμος για τη δουλειά μας. Χρησιμοποιούμε όποιον υπάρχει διαθέσιμος όπως ο διάδρομος. Στο υπόγειο… να μυρίζει ο λέβητας που είναι δίπλα στο μηχανοστάσιο. Μια φορά μας διέκοψαν για να τσεκάρουν τον λέβητα. Σε κάποια αποθήκη τάξης, στην οποία η διευθύντρια μάζευε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οι άλλοι δάσκαλοι σε περιμένουν έξω από την πόρτα να σου μιλήσουν. Α, και ο αναπληρωτής δεν δικαιούται αναρρωτική άδεια. Κόβεται το ημερομίσθιο εκείνων των ημερών στο μισό. Τελειώνει η χρονιά και είμαι χίλια κομμάτια. Αλλά στα θετικά του επαγγέλματος: “Κυρία, θα ξαναέρθετε του χρόνου;” “Θα μας λείψετε!” “Έκανα αυτή τη ζωγραφιά!” “Κυρία σ’ αγαπώ!” Και κάθε νέα σχολική χρονιά ξεκινάμε από την αρχή». Κι αυτή η αγάπη είναι το μόνο κίνητρο για να αντέξεις και να συνεχίσεις σε μια χώρα που οι κυβερνώντες της θέλουν να σε εξοντώσουν. Αλλά εσύ δεν τους κάνεις τη χάρη! Και το σχετικό link...

Ακόμα μία ημέρα ρουτίνας ξεκινά για έναν προπονητή μποξ, με το ξυπνητήρι να χτυπά κι εκείνον να σηκώνεται με ραθυμία από το κρεβάτι. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης πέφτει θύμα ενός νέου παιδιού, που επιχειρεί να του κλέψει το πορτοφόλι. Οι μοίρες τους θα ενωθούν, όταν μετά από μία δεύτερη συνάντησή τους, ο προπονητής θα αναλάβει να τον εκπαιδεύσει και να τον μετατρέψει σε έναν αξιόλογο επαγγελματία αθλητή. Έτσι δημιουργείται μία σχέση που, όπως οι περισσότερες, έχει τα πάνω και τα κάτω της. Αυτή είναι η υπόθεση της πρώτης αυτόνομης αυτοέκδοσης, που μας παρουσίασε ο Άγγελος Μάνης στα πλαίσια του ComicDom Con 2025. Ο νέος δημιουργός αποτελεί βασικό μέλος στην δημιουργική ομάδα του περιοδικού Epifany και μας συστήθηκε με την ιστορία του σε έξι συνέχειες, υπό τον τίτλο "Το σπίρτο". Μετά την ανάγνωση, εύκολα διαπιστώνουμε ότι ο καλλιτέχνης καταθέτει ένα σενάριο πολυδιάστατο όσον αφορά την δημιουργία συναισθημάτων, καθώς μετά την αναμενόμενη οργή για τον ρεαλισμό της αρχής, έρχεται η γαλήνη της συγχώρεσης, για να δώσει την θέση της στην χαρά της βοήθειας και συνεργασίας, αλλά και στην θλίψη της απώλειας. Απολαμβάνουμε την έναρξη μίας όμορφης κι άδολης φιλίας, η οποία δοκιμάζεται. Η πλοκή κυλάει με την σωστή ροή, χωρίς να φλυαρεί, αλλά ούτε και να βιάζεται, την ώρα που κάθε καρέ έχει λόγο ύπαρξης και παρέχει βάθος στην αφήγηση. Η ιστορία πατάει γερά στην πραγματικότητα, υιοθετεί στοιχεία ρεαλισμού και φτάνει σε ένα φινάλε (του πρώτου μέρους) άκρως συγκινητικό. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, εκτός από τον μέντορα και τον μαθητή, στο κάδρο εισέρχονται και μερικοί δευτερεύοντες, οι οποίοι όμως διαθέτουν ισχυρές προσωπικότητες και βοηθούν στην εξέλιξη της πλοκής. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αξιόλογη προσπάθεια, η οποία παίρνει έξτρα εύσημα αν αναλογιστούμε το άγουρο της εμπειρίας τού δημιουργού. Αν και γενικά δεν δηλώνω φίλος των fanzines, παρόλα αυτά προτείνω το "Beyond Boxing" σε όλους. Σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω σύντομα και την συνέχεια. Ευχαριστημένος έμεινα κι από την τεχνοτροπία του σχεδίου. Βρίσκουμε γεμάτα καρέ, που δίνουν έμφαση στους χαρακτήρες και λιγότερο στα backgrounds. Θα έπαιρνε περισσότερους βαθμούς αν υπήρχαν λιγότερες γραμμές, αλλά μικρό το κακό. Αρνητική εντύπωση μού έκανε και η περίεργη διάταξη που έχουν μερικά "μπαλονάκια" διαλόγων, που μπορούν να μπερδέψουν ακόμα και τον έμπειρο αναγνώστη. Ο χρωματισμός διαθέτει πλουραλισμό στην παλέτα, η οποία αποτελείται από γήινες αποχρώσεις. Μου άρεσε. Όσον αφορά την ποιότητα, έχουμε να κάνουμε με μία έκδοση πολύ άνω το μετρίου, που την κάνει να ξεχωρίζει από πολλές άλλες εκδόσεις που δεν βρίσκονται υπό την σκέπην κάποιου εκδοτικού οίκου. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και με αψεγάδιαστη εκτύπωση, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ. Η κόλληση στην ράχη είναι ανθεκτική, καθώς επίσης θα πρέπει να τονίσουμε ότι μιλάμε για μία "αγγλόφωνη" δουλειά, με πολύ καλό χειρισμό της γλώσσας. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τα credits και μερικές ευχαριστίες από τον δημιουργό. Σύντομη βιογραφία του δημιουργού Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram

Η αλήθεια είναι ότι λίγα πράγματα γνωρίζω για τον Κώστα Μανιατόπουλο και τη δουλειά του, οπότε μάλλον θα χρειαστεί κάποιος να με συμπληρώσει. Αυτό που έχω καταλάβει όμως είναι ότι, αν και άγνωστος στο ευρύ κοινό, είναι αφ΄ενός παραγωγικότατος (δεκάδες επί δεκάδων φανζίν, συμμετοχές σε συλλογές και δημοσιεύσεις στη Βαβέλ και το mov), αφ’ ετέρου ωραίος (αν και λίγο βρόμικος) κομικίστας. Σκόρπιες πληροφορίες γι΄αυτόν μπορείτε να βρείτε σε διάφορα σημεία στο φόρουμ, οπώς: Έκθεση: Κώστας Μανιατόπουλος, Παρασκευή 13/12 @Μ55 Projects HOMMELESS INK KNI. ΚΑΛΑΝΤΑΛΛΩΝ DOWNUNDER Λίγες δουλειές του (δυστυχώς) έχουν παρουσιαστεί ως τώρα εδώ, ενώ δεν υπάρχει και ξεχωριστή παρουσίασή του ως δημιουργού. Το συγκεκριμένο 5ο τεύχος που ανέβασα είναι μέρος μιας σειράς (γι’ αυτό και η αρίθμηση) που έτρεξε από το 2005 έως το 2010. Η σειρά έχει σε όλα τα τεύχη την ίδια πρωταγωνίστρια, ονόματι Fuicks. Οι παραπάνω πληροφορίες προέρχονται από τα: fanzinesnet εδώ κι εδώ Smallpressblog εδώ όπου μπορείτε να δείτε και περισσότερα εξώφυλλα. Επίσης μια μεγάλη συνέντευξη του ΚΜ στον Μέλανδρο μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του CΟMICDOM Να και δύο ενδεικτικές σελίδες από το #5 (που είναι και το μόνο τεύχος που έχω!) για να απολαύσετε το σχέδιο.

Στη Βραυρώνα της Αττικής, στην ησυχία του κάμπου του Μαρκόπουλου, λίγο μακρύτερα από τον πύργο ελέγχου του «Ελευθέριος Βενιζέλος» ορθώνεται ακόμα ένας πύργος, ερειπωμένος και μεσαιωνικός. Κτίσμα του 13ου αιώνα, όταν η φράγκικη οικογένεια Ντε Λα Ρος διαφέντευε το «Δουκάτο των Αθηνών», στέκεται μνημείο ενός άγνωστου σε πολλούς ελληνικού Μεσαίωνα όπου η φράγκικη φεουδαρχία τεμάχιζε την αττική γη και ιππότες αλώνιζαν στην Αθήνα. Αυτός ο πύργος έγινε πηγή έμπνευσης για ένα μικρό, σατιρικό, χιουμοριστικό κόμικς. «Σκέφτηκα ότι κάποτε εδώ, σε τοπίο ακόμα πιο έρημο, επικίνδυνο και δυσπρόσιτο, έστειλαν ανθρώπους που δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους, για να αγναντεύουν τον ορίζοντα όπως έκανα κι εγώ τώρα. (…) Έτσι, γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιστορία δύο φρουρών που βλέπουν τις εποχές και τα γεγονότα να τρέχουν μπροστά στα μάτια τους, ενώ αυτοί, ξεχασμένοι, περιμένουν μάταια να έρθουν οι αντικαταστάτες τους», γράφει ο Δημήτρης Κοσκινάς στην εισαγωγή του κόμικς του «Η Φρουρά της Βραυρώνας». «Η Φρουρά της Βραυρώνας», ένα από τα πρώτα ελληνικά κόμικς της χρονιάς (πρωτοκυκλοφόρησε τέλη Ιανουαρίου στο Pop Culture Festival), ακολουθεί δύο απαθείς Φράγκους στρατιώτες μετατεθειμένους στον πύργο της περιοχής. «Μόνο για διακοπές φραγκάτων Φράγκων θα είναι αυτά τα μέρη σε λίγο», λέει ο ένας προσπαθώντας να πείσει τον άλλο, ρομαντικότερο και γοητευμένο από το ρουστίκ τοπίο, να φύγουν. Πράγματι, το ρουστίκ τοπίο «δαγκώνει»: ακριβοί μανάβηδες, χαμηλοί μισθοί, πορείες εξαθλιωμένων χωρικών που καταστέλλονται από ιππότες ματατζήδες και Σαρακηνοί επενδυτές. Σας θυμίζει τίποτα; Ο Κοσκινάς, δημιουργός βραβευμένος το 2020 με το Ελληνικό Βραβείο Κόμικς Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη, αφήνει τον τρόμο και τον ρεαλισμό των προηγούμενων έργων του («Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα», «Πάω στη γιαγιά») και δοκιμάζει να κάνει πλάκα. Μέσα σε λίγες σελίδες, το κοφτερό αναχρονιστικό του χιούμορ και οι διάλογοί του, σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο – αλλά με ρεαλιστικές τάσεις – πινελάτο σχέδιο, ανακατεύουν τον ταραγμένο ελληνικό Μεσαίωνα και τον κάνουν να μοιάζει τρομακτικά με… τον δικό μας. Και το ερώτημα είναι το εξής: Θα μείνει η φρουρά στη μίζερη, καταδυναστευμένη από φεουδάρχες Βραυρώνα ή θα μεταναστεύσει στο εξωτερικό, σε μια (μάλλον) καλύτερη ζωή; ♦ Το κόμικς «Η Φρουρά της Βραυρώνας» κυκλοφορεί στα Relax your soul, Comicstrip, Comicon-Shop, Solaris (Αθήνα) και Jemma Books & Comics (Πειραιάς). Και το σχετικό link...

Το κόμικς «Professional Overthinker» της Lila Krets είναι ένα αυτοβιογραφικό ψυχογράφημα ενός ατόμου με κατάθλιψη και της καθημερινότητάς του στη σύγχρονη, καπιταλιστική και ψυχρή Αθήνα. Tα κόμικς, σαν γνήσια μορφή τέχνης, έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως μέσα των καλλιτεχνών να εκφράσουν τις ψυχικές τους ασθένειες. Από την αυγή των alternative comix στην Αμερική της δεκαετίας του ’80 μέχρι τα σημερινά διαδικτυακά, εκατοντάδες δημιουργοί έχουν μοιραστεί με το κοινό μέσα από τις (συνήθως αυτοβιογραφικές) ιστορίες τους τα άγχη, τις μανίες και την κατάθλιψή τους, βοηθώντας παράλληλα αναγνώστες τους με παρόμοια προβλήματα να ταυτιστούν και να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους. Η χώρα μας δεν στερείται τέτοιων κόμικς, μέσα στα οποία ήρθε να προστεθεί πέρσι το «Professional Overthinker» της Lila Krets (κατά κόσμον Ευαγγελία Κρεατσούλα). «Overthinking» λέγεται η διαδικασία της υπερανάλυσης, όπου το άτομο «σκέφτεται υπερβολικά» κατά κύριο λόγο πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει, με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς γεμάτος άγχος. Συμπεριφορά διόλου σπάνια στην εποχή της υπερπληροφόρησης και του συνεχούς αγώνα για επιβίωση στον συνεχώς μεταβαλλόμενο καπιταλιστικό κόσμο. Σε αυτό τον κόσμο, η 30χρονη Lila Krets, άτομο με ΔΕΠΥ και κατάθλιψη, δηλώνει «professional overthinker» και προσκαλεί τους αναγνώστες σε μια μέρα στη ζωή της. Το κόμικς είναι σχεδιασμένο πρωτοπρόσωπα με κάθε καρέ να απεικονίζει τον κόσμο από το οπτικό πεδίο της δημιουργού. Από το πρωινό ξύπνημα στον δρόμο για τη δουλειά μέσα στο πολύβουο κέντρο της Αθήνας και από εκεί πίσω στο σπίτι, στο φαγητό και στον ύπνο. Ο αναγνώστης βλέπει έναν κόσμο ρεαλιστικά σχεδιασμένο αλλά ασπρόμαυρο, χωρίς διαβαθμίσεις ή αποχρώσεις, με μια γραμμή τρεμάμενη, αγχώδη που θυμίζει καρδιογράφημα ή τον στατικό θόρυβο/«χιόνια» παλιάς τηλεόρασης. Μοναδικός ήχος στο κόμικς είναι οι εσωτερικές σκέψεις της δημιουργού: σκέψεις γύρω από τη ζωή, αφηρημένες ή σαρκαστικές με την ηλιθιότητα του κόσμου, αυτομαστιγωτικές και πεσιμιστικές για τον εαυτό της. Είναι ο μανιακός μονόλογος μιας καταθλιπτικής που αλληλεπιδρά λειτουργικά με το περιβάλλον, αλλά ο στατικός θόρυβος των σκέψεών της στερούν κάθε ρανίδα χαράς από την ήδη ψυχρή, αθηναϊκή καθημερινότητα. «Η ιδέα για το πρότζεκτ αυτό γεννήθηκε στη διάρκεια ενός καταθλιπτικού επεισοδίου. Πολλά από τα αναφερόμενα είναι υπερβολές, άλλα όχι», αναφέρει η δημιουργός. «Το κόμικς αυτό δημιουργήθηκε θέλοντας να εξωτερικεύσω τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνω προσπαθώντας να νιώσω λιγότερο μόνη και το ίδιο να νιώσουν και οι αναγνώστες που βιώνουν κάτι αντίστοιχο», Με τρόπο σαρκαστικό και διεισδυτικό η Krets μας γνωρίζει τον κόσμο ενός καταθλιπτικού ατόμου, τον δικό της κόσμο, κάνοντας το «Professional Overthinker» μία από τις πιο ειλικρινείς και ενδιαφέρουσες κόμικς αυτοεκδόσεις του 2024. ♦ Το «Professional Overthinker» κυκλοφορεί στα κομικσάδικα «Solaris» και «Comicstrip» (Αθήνα) και βιβλιοπωλεία «Ροδιά» και Σελεφαΐς» (Ερμούπολη). Και το σχετικό link...

Το 2023 ο Παναγιώτης Γερακάκης, γνωστός στους κύκλους των κόμικς σαν Πανάγος με τις δουλειές του “Το λέει η επιστήμη”, “Ψυχαλάστρας” και “Άσχημη νύχτα”, συστήνει στο αναγνωστικό κοινό τα “Μπαρμπαδάκια”. Ο λόγος για μία ομάδα από περίεργα όντα, τα οποία έχουν το ιερό καθήκον να σατιρίσουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας που ζούμε. Μπορεί το κόμικ να έχει σαν υπότιτλο στο εξώφυλλο του “Μικρές σταγόνες αισιοδοξίας”, αλλά προσωπικά δεν είδα πουθενά καμία ικμάδα αισιοδοξίας κι ελπίδας. Απεναντίας, τα μικρά αυτά πλασματάκια είναι αρκετά πικρόχολα, άκρως απαισιόδοξα κι από την καυστική τους σάτιρα περνά όχι μόνο η ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η διεθνής κατάσταση που βιώνουμε. Μεγάλο βήμα γι’ αυτή την σάτιρα δίνει η νέα τεχνολογία και τα social media, καθώς επίσης και η παγκοσμιοποίηση. Έχοντας διαβάσει πολλά σατιρικά κόμικς και γελοιογραφίες, πλέον δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τις μανιέρες και τις νόρμες που υπάρχουν κι εδώ. Ο Πανάγος κάνει μία αρνητική κριτική για τα πάντα, δεν βρίσκει κανένα φως στην άκρη του τούνελ και με άκρατο πεσιμισμό παρουσιάζει μία σειρά από μονοσέλιδα στριπ που, με εξαίρεση τέσσερα-πέντε, δεν με διασκέδασαν. Το αντίθετο θα έλεγα. Με έριξαν ψυχολογικά. Κάτι που θα πρέπει να θίξουμε, επίσης, είναι ότι χρησιμοποιούνται πάρα πολλές φορές τα προϊόντα… κένωσης, τόσο λεκτικά, όσο και σχεδιαστικά. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ενισχύεται κι επιβεβαιώνεται η κατήφεια που αποτυπώνεται στο κόμικ. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που την συνιστώ στους λάτρεις της σάτιρας, της γελοιογραφίας και του μαύρου χιούμορ, αλλά και στους θαυμαστές του δημιουργού. Οι υπόλοιποι διαβάστε με δική σας ευθύνη. Πάντως, όσοι κι αν επιχειρήσετε να το διαβάσετε, σας συμβουλεύω να το κάνετε με άδειο στομάχι. Ο εικαστικός τομέας για εμένα δούλεψε καλύτερα από τον σεναριακό. Το σχέδιο είναι καλοδουλεμένο και βγάζει φαντασία τόσο στην δημιουργία των πρωταγωνιστών, όσο και των backgrounds. Κάθε σελίδα φέρει από ένα μέχρι τέσσερα καρέ κι εκμεταλλευόμενη το μέγεθος του εντύπου αποτυπώνει μεγάλα καρέ, καθαρού σχεδίου και πολλών λεπτομερειών. Στον χρωματισμό επικρατούν διαβαθμίσεις του κίτρινου, του μωβ και του πράσινου και μάλιστα σε σκούρο τόνο. Συνολικά μου άρεσε κι αυτός ο τομέας. Πολύ καλές, επίσης, βρήκα και τις σκιάσεις. Η έκδοση αποτελεί ένα τέλειο τετράγωνο και είναι δεμένη με κόλληση. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με εξαιρετική απόδοση των χρωμάτων και των σχεδίων. Πολύ καλό βρήκα και το εξώφυλλο, τόσο σε πάχος, όσο και σε ποιότητα. Όσον αφορά τα εξτραδάκια, εκτός από το instagram και το e-mail του δημιουργού, δεν βρίσκουμε τίποτα άλλο. Ούτε καν μία ταυτότητα με την ημερομηνία κυκλοφορίας. Λες κι έχουμε στα χέρια μας κάποιο portfollio κι όχι ένα κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ο Κωνσταντίνος Χρυσούλης (πιο γνωστός ως Con) άρχισε να εκδίδει το 2001 το προσωπικό του fanzine "Ιστορίες Ατελείωτης Ματαιοδοξίας", το οποίο ολοκλήρωσε τον κύκλο του με το 10ο τεύχος το 2004. (Γράφω προσωπικό του fanzine διότι συμμετείχε και σε περιοδικά άλλων δημιουργών όπως π.χ. το Subart). Έγχρωμο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, από το τεύχος 6 έγχρωμο και το δισέλιδο στη μέση, χαρτί Α3 διπλωμένο στη μέση (κλασσικά) από φωτοτυπάδικο, 28 σελίδες μαζί με τα εξώφυλλα. Μόνιμες ιστορίες σε κάθε τεύχος το "Τζαζ και Μαρία" (love story σε συνέχειες μεταξύ vampires) και "Λούβρ Ντε Μπαφ" (αυτοτελείς ιστορίες με το Ρεμάλι των Εξαρχείων). Υποτίθεται πως από το 11ο τεύχος το περιοδικό θα έβγαινε με μία ιστορία ανά τεύχος, όμως κάτι τέτοιο τελικά δεν έγινε και ο Con αφιερώθηκε σε άλλου είδους δουλειές, όπως η Κλασσική τετραλογία για τις εκδόσεις Εύανδρος και το Giant Size Fascists. Έχω στην κατοχή μου τα έξι από τα δέκα τεύχη, οπότε αν κάποιος έχει τα πρώτα τέσσερα περιοδικά της σειράς, ευχαρίστως να τα ανεβάσει... Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους green-mits & Melandros.

Το Parmezine είναι μια έκδοση από Αθήνα και υπεύθυνοι είναι ο Alex και η Dida.. Πολύ καλή σαν έκδοση, με ιστορίες από διάφορους δημιουργούς, που κυμαίνονται απο απλά καλές έως πολύ καλές.. Εκτός των Ελλήνων δημιουργών (Alex, Dida, Κική, Εκατόν Έντεκα (Π. Πανταζής), Kate, Δ. Μαστωρος), υπάρχει και ένα κόμικ από Takashi Makita και Richard Cowdry. 32 σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα). --- Το μέλος DJO πρόσθεσε ΕΔΩ: To Parmezine κυκλοφόρησε το 2006. http://www.fanzines.gr/parmezine Ευχαριστούμε για την καλύτερη ανάλυση του εξώφυλλου, καθώς και για το οπισθόφυλλο τον Dr Paingiver.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το Ultra Splatter Club, με μέλη φαν ταινιών τρόμου, υπερφυσικού, φανταστικού αλλά και των ανάλογων βιβλίων φυσικά. Κάποια στιγμή τα μέλη αποφάσισαν να εκδώσουν και ένα ανάλογο φανζίν, και εγένετο Splatterzine. Με αφιερώματα σε ταινίες και δημιουργούς τρόμου αλλά και σε κάποιους serial killers, κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Απ' όσο γνωρίζω κυκλοφόρησαν 4 τεύχη συνολικά και σταμάτησαν εκεί, πιθανόν λόγω και του ντόρου με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης (το αναφέρει το 4ο τεύχος). Το περιοδικό είχε μια υποτυπώδη σχέση με τα κόμικς, αρχικά λόγω δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος (μπορείτε να τα δείτε εδώ), ενώ και το εξώφυλλο του 3ου τεύχους προέρχεται από το σκίτσο Lilith του κομίστα Russ Heath...

Μια φετινή αυτοέκδοση του Δημήτρη Λαγού. Περιλαμβάνει ολιγοσέλιδες χιουμοριστικές περιπέτειες της γνωστής πρωταγωνίστριάς του Λάνας. Για τον Δημήτρη Λαγό και τη Λάνα δείτε εδώ. Και ένα ενδιαφέρον σχέδιο με θεσσαλονικιώτικο φόντο.

Βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού του 2021 όταν κυκλοφορεί ένα περιοδικό που φέρει τον περίεργο τίτλο ΠΕΧΡΑ κι ένα ακόμα πιο περίεργο περιεχόμενο. Μπροστάρης αυτής της προσπάθειας είναι ο Φώτης Τσελεπατιώτης. Το εν λόγω περιοδικό αποτελεί μία ανθολογία με κόμικς που δημιούργησαν νέοι καλλιτέχνες στον χώρο, τα οποία σίγουρα προορίζονται για αναγνωστικό κοινό άνω των 18 ετών, όπως δικαιολογημένα μας προειδοποιεί και το εξώφυλλο. Ο χαρακτήρας που επιχειρεί να κρατήσει το περιοδικό είναι αυτός του λεγόμενου underground. Γι’ αυτόν τον λόγο τα κόμικς που περιέχονται είναι σκοτεινά, σουρεαλιστικά, ενώ και το χιούμορ τους είναι κάπως εξεζητημένο και σίγουρα όχι για όλους. Η θεματολογία ποικίλει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της αντλείται από την καθημερινότητα και βγάζει την αναμενόμενη υπερβολή, προκειμένου μέσα από την σάτιρα να πραγματοποιηθεί η ζητούμενη διακωμώδηση. Οι ιστορίες εκτείνονται από δύο μέχρι τέσσερις σελίδες, ενώ υπάρχουν και γελοιογραφικά καρέ της μίας σελίδας. Προσωπικά δεν δηλώνω φίλος της συγκεκριμένης σκηνής, αλλά δεν μπορώ να μην καλωσορίσω αυτή την προσπάθεια, η οποία φαίνεται να έχει βρει το κοινό της, αν αναλογιστούμε ότι σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που διανύουμε και χωρίς κάποιο σημαντικό εκδοτικό μπουστάρισμα, κατάφερε (μέχρι στιγμής) να κυκλοφορήσει τέσσερα τεύχη. Ελπίζω, λοιπόν, να συνεχίσει να είναι καλοτάξιδη και να διασκεδάζει τους θαυμαστές της. Το σχέδιο, στην προσπάθειά του να είναι κωμικό, μου έβγαλε μία θλίψη. Ο λόγος που το εξέλαβα με αυτόν τον τρόπο στηρίζεται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με κάπως άτσαλα και πολλές φορές παραφορτωμένα καρέ, στα οποία επικρατεί το μαύρο χρώμα και το μελάνωμα είναι πέραν του δέοντος βαρύ. Όλο αυτό κούρασε κάπως τα μάτια μου. Ομολογώ, όμως, ότι υπήρχαν και καρέ (ιδίως εκείνα που εκτείνονται σε μία σελίδα) που τα βρήκα καλαίσθητα κι ας περιγράφουν μία ιδέα κάπως… αντισυμβατική! Εκδοτικά το κάθε τεύχος στέκεται επάξια και σίγουρα βάζει κάτω πολλά από τα φανζίν που φιγουράρουν στα διάφορα conventions. Διαθέτει μεγαλούτσικο σχήμα και η υφή του χαρτιού είναι ματ σε όλα τα σημεία της, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Από το χαρτί στο εσωτερικό δεν έχω κάποιο παράπονο, αλλά το πάχος του εξώφυλλου θα το ήθελα λίγο πιο ενισχυμένο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση των τευχών #03, 04.