Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αντώνης βαβαγιάννης'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που κάποτε τα είχαν απορρίψει όλα τα έντυπα ενώ τώρα έγιναν ταινία στο Cinobo, λαμβάνει για τα πολιτικά του σκίτσα μηνύματα σύμφωνα με τα οποία κάθε εβδομάδα τα παίρνει από άλλο κόμμα. Γεννήθηκα στα ‘80s στην Κυψέλη, στην οδό Σπετσών, σε μία από τις ελάχιστες μονοκατοικίες με κήπο, που δεν υπάρχει πια και σήμερα ακούγεται σαν κάτι το σπάνιο. Είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια σε αυτό το σπίτι, θα ήθελα πολύ δηλαδή να υπήρχε μια χρονομηχανή ώστε να μπορέσω να ξαναμπώ σε αυτό, να το ξαναδώ. Στα ‘90s μετακομίσαμε στην Πλατεία Αμερικής. Πιο ζόρικη η περιοχή, πιο ζόρικα και τα χρόνια αυτά για μένα, αφού ήμουν στην εφηβεία που έχει σκαμπανεβάσματα και οι αναμνήσεις μου έχουν τα δικά τους. • Οι γονείς μου ήταν πανεπιστημιακοί, χημικοί και οι δύο. Ο πατέρας μου προερχόταν από καλλιτεχνική οικογένεια – η γιαγιά μου ήταν χορεύτρια και ο παππούς βιολοντσελίστας στην Κρατική Ορχήστρα – που όμως του είχε απαγορεύσει να ασχοληθεί με οποιονδήποτε τρόπο με τη μουσική, θεωρούσαν πως οι καλλιτέχνες έχουν δύσκολη ζωή. Και παρόλο που ο πατέρας μου είχε κλίση στη μουσική, ποτέ δεν καταπιάστηκε με αυτή, μόνο έπαιζε κρυφά ντραμς σε κάτι ροκ συγκροτήματα της εποχής και αγόραζε πάρα πολλούς δίσκους. Βρισκόμουν λοιπόν σε ένα σπίτι στο οποίο ακουγόταν πολλή μουσική, από τον πατέρα μου rock ‘n’ roll και soul, από τον αδελφό μου punk και ψυχεδελική ροκ, αλλά έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ότι αυτά που ακούγαμε εμείς δεν ήταν αυτά που άκουγε ο υπόλοιπος κόσμος, είχα πάρα πολλά ερεθίσματα, αλλά υπήρχε ένα κενό μεταξύ της πραγματικής ζωής και όσων ήξερα εγώ. • Αν με έβαζαν μπροστά στο αρμόνιο, θα έπαιζα όλη μέρα. Και όταν έβγαιναν οι γονείς μου με τους φίλους τους για φαγητό μού έφερναν ένα μπλοκ, μαρκαδόρους και περνούσα τέλεια. Οτιδήποτε δημιουργικό μού τραβούσε την προσοχή. Πήγαινα ωδείο, έκανα πιάνο, από πιτσιρικάς μπήκα σε μπάντες, το πρώτο μου λάιβ σε μπαρ το έκανα στα δεκαπέντε, θεωρούσα δεδομένο ότι στη ζωή μου θα ασχοληθώ με τη μουσική, ένιωθα ότι αυτό ήταν το μεγάλο μου κόλλημα. Όταν ήρθε η ώρα των Πανελληνίων, ειπώθηκε αυτό το κλασικό «να κάνεις και τη μουσική σου, και ό,τι σου αρέσει, αλλά να βγάλεις και μια σχολή». Κάπως έτσι οδηγήθηκα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Αθήνας, δεν ήταν ακριβώς η πρώτη μου επιλογή, αλλά δεν ήταν κάτι το τελείως άσχετο για μένα, έβλεπα αυτήν τη δουλειά με καλό μάτι. • Είχα αρχίσει να κάνω κομιξάκια με έναν φίλο μου ήδη από το δημοτικό, τραβούσαμε ο ένας τον άλλον σε αυτό, όμως δυστυχώς η κινητήρια δύναμη που μας έσπρωχνε ήταν ότι κοροϊδεύαμε έναν άλλον φίλο μας σε αυτά, όχι πολύ ευγενικά κιόλας. Ευτυχώς τα είχαμε δείξει σε λίγους. Και μας έχουν συγχωρήσει όλοι αυτοί που σατιρίζαμε από την τάξη μας σε εκείνη την ηλικία. • Με το που τελειώνω τη σχολή, ξεκινάω να δουλεύω στη Σχολή Χιλλ. Από τη μία, είναι απίστευτο συναίσθημα να ξέρεις ότι έχεις δώσει κάτι στα παιδιά, να συναντάς μαθητές σου μετά από χρόνια και να σε χαιρετάνε. Από την άλλη, είναι μια δουλειά φοβερά αγχωτική και πιεστική, έχεις τεράστια ευθύνη, δεν είναι ότι έκανες ένα λάθος και δεν τρέχει τίποτα. Ταυτόχρονα με τη δουλειά στο σχολείο παίζω στους Empty Frame, που ήταν η μπάντα μου για πολλά χρόνια και μια πολύ όμορφη ιστορία για μένα, σε μια περίοδο που υπήρχε ως σκηνή το alternative ελληνικό ροκ. Παράλληλα, ξεκινάω δειλά-δειλά και το κόμικ. Πρώτα ασχολούμαι με αυτό ως σεναριογράφος σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη και το 2007 αποφασίζω ότι πρέπει να κάνω κάτι πιο προσωπικό, κάτι εντελώς δικό μου. Τότε δεν είχαμε social media, όμως υπήρχαν ακόμα περιοδικά, η πρώτη μου σκέψη λοιπόν ήταν να φτιάξω ένα demo με δέκα στριπάκια και να τα στείλω σε ό,τι περιοδικό υπήρχε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, και δεν το λέω με πικρία, ήταν πολύ πρωτόλεια τα σχέδιά μου, σε μια εποχή που για να σε βάλουν σε έντυπο θα έπρεπε να έχεις ένα σχεδιαστικό επίπεδο. • Ανεβάζω ό,τι κάνω σε ένα δικό μου site και τα «Κουραφέλκυθρα» αρχίζουν να αποκτούν κοινό, που εκείνη την εποχή σήμαινε ότι κάποιος έπρεπε να σκέφτεται «ανέβασε κάτι αυτός ο τύπος;» και να μπαίνει κάθε εβδομάδα να δει αν όντως το έκανα. Να τα διάβαζαν εκατό άτομα; Αλλά φανατικά, σταθερά, κάτι τους είπε αυτό το πράγμα. Στην αρχή είχαν συγκεκριμένους χαρακτήρες, ενώ όσο περνάει ο καιρός είναι πιο ανεξάρτητα, κάτι που δείχνει πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος, πόσο δύσκολα επενδύει σήμερα σε κάτι που έχει συνέχεια. • Αργότερα τα «Κουραφέλκυθρα» μπήκαν στο Comicdom Press και στο So Comic, στο σάιτ από όπου πέρασαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες κομιξάδες εκείνης της εποχής, το οποίο σε πλήρωνε μάλιστα για να κάνεις κόμικ, κάτι που ήταν αδιανόητο. Στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου σε κομιξάδικο της Αθήνας πρέπει να έδωσα δέκα τεύχη, εκ των οποίων τα πέντε πρέπει να τα πήρε η μάνα μου. Μετά μπήκα στο Facebook. Κακά τα ψέματα, αυτό βοήθησε να φτάσει η δουλειά μου και σε εκείνους που δεν είχαν ακούσει για τα «Κουραφέλκυθρα» από κάποιον φίλο τους. Σήμερα θεωρώ πως έχουν γίνει κάπως γνωστά σε έναν συγκεκριμένο κόσμο, όμως παραμένουν ακόμα ένα underground κόμικ. • Έρχεται το μεγάλο break down για μένα όταν έχω μια δουλειά στην οποία πρέπει να πηγαίνω κάθε μέρα προετοιμασμένος, είμαι σε μια μπάντα που έχει πρόβες, ηχογραφήσεις, περιοδείες, και από εκεί που έκανα ένα στριπάκι μία φορά την εβδομάδα, ξαφνικά διαχειρίζομαι τα social media για το κόμικ μου, τρέχω σε όλα τα φεστιβάλ για να δείξω τα βιβλία μου, φτιάχνω μπλουζάκια και κούπες, συνεργάζομαι με site. Ωραία αυτή η ιστορία του πολυπράγμονα και του πολυτάλαντου, αλλά έπρεπε να επιβιώσω κιόλας. Οπότε αποφασίζω ότι κάτι θα σταματήσω. Έφυγα από τους Empty Frame, τα παιδιά συνεχίζουν ακόμα και είναι πολύ φίλοι μου, ήταν μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που πήρα, αλλά δεν έβγαιναν οι χρόνοι και κάπως είχε χαθεί η μαγεία για μένα στη μουσική. Ξεκινάω να ασχολούμαι και με τη γελοιογραφία και μετά ήρθε η ώρα του σχολείου, από το οποίο είμαι τρία χρόνια τώρα σε άδεια άνευ αποδοχών. Μετά προέκυψε και το ραδιόφωνο από το πουθενά, δεν είναι κάτι που το κυνήγησα. Είχα πάει να δώσω μια συνέντευξη στο Nostos 100.6, κάπως τους έκανα και την επόμενη χρονιά μού πρότειναν να έχω τη δική μου εκπομπή. Σε κάθε τι καινούργιο και δημιουργικό λέω «πάμε». Οπότε και πάλι δεν έχω ζωή, γιατί στην Ελλάδα, αν θες να επιβιώσεις από αυτά που σου αρέσουν, πρέπει να δουλεύεις άπειρες ώρες. • Κανείς από τους χαρακτήρες με τους οποίους ξεκίνησαν τα «Κουραφέλκυθρα» δεν βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο θείος Αιμίλιος εμφανισιακά μοιάζει με έναν αδελφό του παππού μου, τον θείο Νάκο, που τον αγαπούσα πολύ και έζησε μέχρι τα εκατό. Μόνο που ο θείος Νάκος είχε απίστευτο χιούμορ και οι ιστορίες που έλεγε είχαν πάντα ενδιαφέρον, ήταν ένας συναρπαστικός αφηγητής, σε αντίθεση με τον θείο Αιμίλιο που βασίζεται στη μορφή του Έλληνα θείου ο οποίος ξεκινάει να μιλάει στο τραπέζι, πάει από το ένα θέμα στο άλλο και εσύ αναρωτιέσαι πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Όσο για το ότι μοιάζει ο τρόπος που μιλάει με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, στην αρχή δεν το είχα σκεφτεί, αργότερα όμως όταν μου το επισήμαναν, εννοείται ότι πήρα και εγώ στοιχεία από αυτόν, αλλά κυρίως άνοιγα βιβλία του Καρκαβίτσα, του Καραγάτση, του Βενέζη, του Μυριβήλη, μάζευα ωραίες λέξεις που έχουν χαθεί και τις έβαζα όλες στον θείο Αιμίλιο. • Στο κόμικ – στο δικό μου τουλάχιστον – το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς και το πιο δύσκολο είναι το σενάριο, όταν με ρωτάνε δηλαδή πόση ώρα μου παίρνει να το φτιάξω, δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω. Μπορεί να μου έρθει τώρα μια ιδέα και να μη μου πάρει χρόνο, να πάω σπίτι και να κάτσω να τη φτιάξω, και είναι και άλλα στριπάκια που κάθομαι και ζυγίζω την κάθε λέξη τους, που κοιτάω να δω πώς θα βάλω και στο background κανένα αστειάκι. Το χειρότερο είναι να μη σου έρχεται τίποτα, αυτό είναι βασανιστικό μέχρι αηδίας. • Έχω διατηρήσει το στυλ μου μέσα στα χρόνια, είναι κάπως… αφαιρετικό να το πω; Παιδικό; Αλλά δεν μπορώ και καλύτερα. Πάντως νομίζω πως έχει εξελιχθεί, αν πάρεις το πρώτο στριπάκι που έκανα και το τελευταίο, δεν είναι το ίδιο πράγμα, σε καμία περίπτωση, ωστόσο υπάρχει μια συνέχεια. • Πώς προέκυψε η λέξη «Κουραφέλκυθρα»: Υπάρχει η εκδοχή ότι είναι απλώς μια λέξη που εκφράζει απόλυτα το συγκεκριμένο κόμικ, δεν σημαίνει τίποτα, δεν θέλει να σου περάσει κάποιο μήνυμα, θέλει απλώς να γελάσεις. Υπάρχει και μια άλλη θεωρία, αφορά ένα όραμα που είχα δει με τον Αδαμάντιο Κοραή, ο οποίος εμφανίστηκε μπροστά μου και μου είπε «σε παρακολουθώ από ψηλά, παιδί μου, και με αυτό το όνομα θα πας μπροστά, θα διαπρέψεις στα γράμματα αν το χρησιμοποιήσεις», και από τότε το χρησιμοποιώ. Μόνο την τοποθεσία στην οποία μου εμφανίστηκε δεν έχω βρει ακόμα, το δουλεύω όμως. • Δεν θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει λογοκρισία, όμως δεν θα κάνω ένα στριπ το οποίο να είναι ενάντια σε ομάδες που διεκδικούν δικαιώματα, δεν θέλω, δεν μου βγαίνει. Έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, με κάποια εσωτερικά όρια, δεν θα το έκανα ακόμα και σε εποχές που δεν ήμασταν τόσο προσεκτικοί. Κάποια λίγα παλιότερα σκίτσα μου που τα βλέπω τώρα δεν θα τα αφαιρέσω από τα παλιά βιβλία γιατί είναι κομμάτι της ιστορίας των «Κουραφέλκυθρων», αλλά μπορεί να βάλω πια ένα σχόλιο από κάτω ότι δεν πέτυχαν τον σκοπό τους γιατί σήμερα μπορεί να ερμηνευτούν διαφορετικά. Επίσης ξέρω ότι πια θα υπάρξουν κάποιες αντιδράσεις που είναι υπερβολικές και του ίντερνετ, όχι της πραγματικής ζωής, όπως αυτές που είδα σε ένα στριπάκι που χρησιμοποιούσε το τραγούδι «Είσαι Κινεζάκι; Τρως πολύ ρυζάκι;». Αν θες να βρεις κάτι για να παραπονεθείς, θα το βρεις. Για τα πολιτικά μου σκίτσα μού στέλνουν μηνύματα σύμφωνα με τα οποία κάθε εβδομάδα τα παίρνω από άλλο κόμμα. Δεν γίνεται να έχεις άποψη, κάποιο κόμμα θα σε πληρώνει. • Είμαστε σε μια εποχή στην οποία είναι πολύ εύκολο να κριθείς για το έργο σου. Ο καθένας θα έπρεπε να εκφράζεται και να κάνει αυτό που θέλει και να κρίνεται γι’ αυτό. Το κακό είναι ότι είμαστε άσπρο ή μαύρο, δεν υπάρχουν πια αποχρώσεις ώστε αν κάποιος κάνει ένα λάθος να μπορείς να πεις «εντάξει, έκανε μια μαλακία». Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι ότι προσέχω κάθε λέξη μου, ακολουθώ το ένστικτό μου, οι άνθρωποι που με παρακολουθούν ξέρουν και τις προθέσεις μου. Εννοείται πως θα υπάρξει κοινό που θα σε μισήσει, ειδικά όσον αφορά το πολιτικό σκίτσο. Αν δεν σε μισήσουν οι φασίστες, τι κάνεις σε αυτήν τη ζωή; Και τα «Κουραφέλκυθρα» όμως υπάρχει κόσμος που τα μισεί, που δεν τα πιάνει με τίποτα. Όταν ανέβαιναν στο Luben, υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν «πότε θα τον διώξετε αυτόν;». Έτσι είναι τα social media. • Τελευταία γελάω πάρα πολύ με ένα αυτοσχεδιαστικό κωμικό podcast, το «Comedy Bang! Bang!». • Είναι περίεργο πράγμα η έμπνευση. Το πιο σύνηθες για μένα είναι να μου έρθει κάτι πάνω σε συζήτηση ή παρατηρώντας πράγματα της καθημερινότητας. Θα σου πω πώς σκέφτηκα δυο αστεία αυτή την εβδομάδα: Το ένα προέκυψε μιλώντας με κάποιους φίλους μου από το δημοτικό· λέγαμε ότι όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε μπάλα συνηθίζαμε να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον «είσαι ατομιστής», που για εμάς σήμαινε «δεν δίνεις πάσες», αν και ο ατομισμός είναι μια σοβαρή φιλοσοφική έννοια, άρα θα μπορούσαμε να λέμε και «είσαι υπαρξιστής/ μανιχαϊστής/ γιατί δίνεις τόσες πάσες, είσαι αλτρουιστής;». Μετά, είχα ένα θέμα με τον αυχένα μου, πονούσα και έτυχε να πετύχω σε ένα μαγαζί μια αφίσα με το «Φιλί» του Κλιμτ. Βλέποντας λοιπόν τη σκυφτή φιγούρα του πίνακα, έκανα τη σύνδεση με το δικό μου πρόβλημα, σκέφτηκα ότι και αυτός ο τύπος θα μπορούσε να έχει αυχενικό. Και μετά είπα «ποιον πας να φιλήσεις και πρέπει να σκύψεις κατά αυτόν τον τρόπο; Τις γάτες σου που δεν γουστάρουν», και έτσι βγήκε ένα στριπάκι. Συνήθως αυτά που έρχονται φυσικά είναι και τα πιο αστεία. Όταν μου έρθει μια καλή ιδέα, είναι φοβερό το συναίσθημα, θα ξυπνήσω την επόμενη μέρα και θα φτιάξω ένα «Κουραφέλκυθρο» με μια τεράστια χαρά που για καμία άλλη δουλειά δεν θα είχα. • Ο καλλιτέχνης Λαχταριστός Σαβαγιάρ έχει προκύψει από όταν είχα πάει σε μια Μπιενάλε και είχα δει ένα έργο που ήταν ένας κενός χώρος και είχε για τίτλο κάτι του στυλ «Η αγάπη». Με τον χαρακτήρα της Ζοζεφίνας ταυτίζονται πάρα πολλοί – και κρύβει και την πιο ωραία ιστορία. Όλοι λίγο-πολύ στο σχολείο ήμασταν σαν εκείνη ή ξέραμε κάποιον που ήταν έτσι. Όταν δούλευα σε τάξη, ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο το να προσπαθώ να εξηγήσω κάτι, να λέω «έχετε απορίες;», και να σηκώνει ένα παιδάκι το χέρι για να ρωτήσει κάτι τελείως άσχετο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν τη σχεδίαζα είχα στο μυαλό μου μια μέρα εκδρομής σε ένα μουσείο, που πάλευε η ξεναγός να μιλήσει στα παιδιά για μια επιτύμβια στήλη η οποία αποτύπωνε ένα άθλημα. Ρωτούσε τα παιδιά «τι σας θυμίζει αυτό, μήπως κάτι από το σήμερα;». Και σηκώνει ένα πιτσιρίκι το χέρι του και λέει «κυρία-κυρία, αυτό το λαμπατέρ που έχετε εκεί το έχουμε και στο σπίτι μας». Αυτή η παιδικότητα τού «πρέπει να πω αυτό που έχω στο μυαλό μου και χέστηκα για το τι μου λες εσύ» οδήγησε στον χαρακτήρα της Ζοζεφίνας. • Κάνω μεγάλο αγώνα προκειμένου να μη με απασχολεί ποιο «Κουραφέλκυθρο» πήρε like και πιο όχι τόσα, δυστυχώς δεν τα καταφέρνω, μου είναι πολύ δύσκολο. Αλλά προσπαθώ, γιατί αυτό που θέλω στ’ αλήθεια δεν είναι το να γίνει κάτι viral σήμερα και αύριο να μην ασχολείται κανείς μαζί του. Ήθελα τα «Κουραφέλκυθρα» του 2007 να διαβάζονται και σήμερα, να έχουν μια συνοχή, και ο μόνος τρόπος για να την εξασφαλίσω είναι να κάνω πράγματα που πιστεύω, ακόμα και αν κάποια δεν πάνε καλά στα like. Υπάρχει κόσμος που έρχεται σε όλα τα φεστιβάλ, που με στηρίζει στο Patreon, που αγοράζει τα βιβλία ενώ μπορεί να βρει όλα σχεδόν τα «Κουραφέλκυθρα» δωρεάν στο ίντερνετ πια. Θεωρώ ότι αυτό είναι το κοινό που έχτισα ακολουθώντας πάντα αυτό που εμένα μου φαίνεται true και αστείο. • Αν με έχει απογοητεύσει κάποιος σκιτσογράφος που παρακολουθούσα; Σίγουρα πάρα πολύς κόσμος έχει απογοητευτεί από τον Αρκά. Ήταν μια επιρροή μου και προσωπικά με έχει βοηθήσει, έχουμε μιλήσει τηλεφωνικά σε μια φάση που ήμουνα έτοιμος να τα παρατήσω, και εκείνος με είχε ενθαρρύνει να συνεχίσω. Προφανώς με έχουν στεναχωρήσει σκίτσα του, θα ήθελα να μην τα είχα δει, να μην τα ήξερα, μου έχουν δημιουργήσει φοβερό εσωτερικό conflict. Αλλά δεν θεωρώ ούτε ότι σβήνουν το έργο του ούτε ότι τον κάνουν απαραίτητα κακό άνθρωπο. Είναι μέρος της ζωής μου πολύ μεγάλο η δουλειά του, γι’ αυτό και πάντα σε σχέση με άλλους δείχνω μια επιείκεια. • Tα Κουραφέλκυθρα: The Movie προέκυψαν από μια φάρσα. Δυο Πρωταπριλιές πίσω, στέλνω στο Cinobo – χωρίς να ξέρω κάποιον εκεί – και τους προτείνω να κάνουμε μαζί ένα post και να πούμε ότι θα γυρίσουμε μια σειρά βασισμένη στο κόμικ, στην οποία θα παίζουν ο Τάσος Κωστής, η Ηρώ Μπέζου και η Χρύσα Ρώπα, που θα κάνει τον εαυτό της. Ποστάρουμε όντως ένα αφισάκι και γίνεται χαμός, το «έφαγαν» πολλοί και ενθουσιάστηκαν. Την επόμενη χρονιά μού είπαν από το Cinobo «θες αυτή την Πρωταπριλιά να ξανακάνουμε την ίδια φάρσα, αλλά αυτήν τη φορά να είναι αλήθεια;». Αντί για μια σειρά animation, που θέλει τρελό budget και δύσκολα μπορεί να τη στηρίξει κάποιος στην Ελλάδα, κάναμε τελικά μια μικρού μήκους που το σενάριό της είναι ουσιαστικά όσο πιο πολλά αστεία από στριπάκια μπορούσα να μπλέξω σε ένα πεντάλεπτο, γιατί μπορεί να είναι η μόνη μου ευκαιρία να δω τα «Κουραφέλκυθρα» να ζωντανεύουν. • Υπάρχει μια πολύ μεγάλη τάση στην Ελλάδα που θέλει οτιδήποτε κωμικό να έχει κάποιο νόημα. Δεν μπορεί κάτι απλώς να είναι αστείο, έτσι είναι χαμηλότερου επιπέδου, αν όμως θέλει κάποιο μήνυμα να περάσει, το δεχόμαστε. Μπήκα στο TikTok τελευταία, που δεν το πολυκαταλαβαίνω, ούτε μου πολυαρέσει ως πλατφόρμα, το οποίο έχει την ιδιαιτερότητα να στέλνει τη δουλειά σου σε πολύ κόσμο που δεν έχει ιδέα τι και ποιος είσαι. Ανεβάζω ένα στριπάκι που μας δείχνει το σχολείο της Μοντεσόρι στη Ρώμη του 1910 και όλο το αστείο είναι στο τελευταίο καρέ και στην ατάκα «Μοντεσόρι νοτ σόρι», είχα χτίσει δηλαδή μια ιστορία για να γραφτεί αυτή η ηλιθιότητα στο τέλος. Και ξεκινάει στα σχόλια μια συζήτηση ότι «επιτέλους, κάποιος τα είπε για τα μοντεσοριανά σχολεία, είναι άθεοι, είναι μασόνοι» από τη μία, και από την άλλη μου λένε ότι προσπαθώ να υποβαθμίσω και αδικώ τη μέθοδο, ο καθένας το δικό του. Απλώς δεν έβρισκα άλλη λέξη να μου κάνει ομοιοκαταληξία με το «σόρι», αναρωτήθηκα δηλαδή αν το διάβασαν όλο. Μπορεί κάτι απλώς να είναι αστείο, ίσως και χαζό, και αν σε κάνει να γελάσεις έχει πετύχει τον σκοπό του. Αυτό που με απωθεί γύρω μας είναι ότι βλέπω μια φοβερή άνοδο του συντηρητισμού, ως αντίδραση σε καθετί καινούργιο, προοδευτικό, σε οτιδήποτε πρόκειται να βελτιώσει τη ζωή ανθρώπων που έχουν αδικηθεί και διεκδικούν ίσα δικαιώματα. Όσο βλέπω ότι από τη μία προχωράνε τα πράγματα τόσο υπάρχει μια αντίθετη δύναμη που τα τραβάει στα άκρα και αυτή μου χαλάει τη διάθεση και τη μέρα. • Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που κάνω είναι να περπατάω στην Αθήνα, όπου μπορεί ακόμα και στο πεζοδρόμιο να σε πατήσει μηχανάκι που πηγαίνει ανάποδα. Και έχω κάνει και σκίτσα με τα οποία τα έχω χώσει σε ανθρώπους οι οποίοι ευχαρίστως θα μου άνοιγαν το κεφάλι, αν είχαν την ευκαιρία. Έχω πάρει μηνύματα απειλητικά, και δημόσια και ιδιωτικά, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου ευχάριστο. • Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό δεν μου δίνει τίποτα ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Είμαι σίγουρος ότι μέσα στη νέα γενιά θα υπάρχουν κάποιοι μικροί πυρήνες διαφορετικότητας που θα φέρουν κάποιες θετικές αλλαγές, γιατί πάντα από εκεί τις περιμένεις αυτές, από τους νέους και τους «περίεργους», αλλά σε ένα επίπεδο πιο γενικό και παγκόσμιο, η πορεία που παίρνει ο κόσμος δεν μου δίνει καμία αίσθηση ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. • Είμαι 42 τώρα. Νομίζω πως η μεγαλύτερη δυσκολία της γενιάς μου είναι να καταλάβει το τραπ και το γιατί αρέσει στον κόσμο. Μπορείτε να βρείτε τα Κουραφέλκυθρα και τις γελοιογραφίες που κάνει ο Αντώνης Βαβαγιάννης για το News 24/7 στο Facebook και στο Instagram (@kourafelkythros) ενώ μπορείτε να τον ακούσετε καθημερινά 11.00 π.μ.-12.00 μ.μ. στον Nostos 100.6. Τα Κουραφέλκυθρα: The Movie μπορείτε να τα παρακολουθήσετε αποκλειστικά στο cinobo.com. Και το σχετικό link...
  2. Κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus του Α. Βαβαγιάννη με εισαγωγή του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη και με το πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο. Τα κόμικς είναι μια αφηγηματική τέχνη. Ο δημιουργός τους δεν μπορεί να κρίνεται με αποκλειστικό κριτήριο ούτε τη σχεδιαστική του «δεινότητα», λέξη που δεν σημαίνει τίποτα αποκομμένη από το πλαίσιο εντός του οποίου πραγματώνεται, ούτε τη γλωσσοπλαστική του ικανότητα. Λόγια και εικόνες συνδυάζονται και πλάθουν ιστορίες. Αν η ιστορία υπηρετείται από έναν συγκεκριμένο συνδυασμό, ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να τοποθετήσει το έργο στο ανατομικό τραπέζι, να το τεμαχίσει στα συστατικά του και να το κρίνει κομμάτι-κομμάτι. Το κρίνει ως όλον. Τα πιο πετυχημένα κόμικς δεν είναι ούτε αυτά που σε θαμπώνουν με το «τέλειο» σχέδιό τους ούτε αυτά που τα θαυμάζεις για τις γλωσσικές τους αρετές. Είναι αυτά που απολαμβάνεις να τα ξεφυλλίζεις χωρίς να χρειαστεί να τα αποσυνθέσεις για να συντεθεί η αφηγηματική διάστασή τους. Και ένας από τους πιο πετυχημένους, κατά τεκμήριο, Έλληνες δημιουργούς που ακολουθεί αυτή την απολαυστική (μη) συνταγή εδώ και πολλά χρόνια είναι ο Αντώνης Βαβαγιάννης με τη σειρά «Κουραφέλκυθρα» (εκδόσεις Jemma Press). Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus με εισαγωγή του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη και με το πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο, τη σπειροειδή και μοναδική τρίχα του Κυρίου Κλιάφα, ενός από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της υπερδεκαπενταετούς σειράς μαζί με τον Θείο Αιμίλιο, τη Ζοζεφίνα, τον Λούθερ, την οικογένεια Δαπόντε κ.ά. Ο Βαβαγιάννης, που εδώ και μερικούς μήνες απέκτησε τη δική του βάση στην πλατφόρμα του patreon προσκαλώντας τους αναγνώστες του, παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια είναι τραγουδιστής, ραδιοφωνικός παραγωγός και γενικώς «δεν βάζει κώλο κάτω», παραμένοντας όμως πάντα συνεπής στα «Κουραφέλκυθρα». Οι εκδόσεις του εξαντλούνται και ανατυπώνονται συνεχώς, οι δεκάδες χιλιάδες followers του διαρκώς αυξάνονται, στα φεστιβάλ των κόμικς οι ουρές γύρω από τον πάγκο του είναι πελώριες. Συχνά τον αντιγράφουν, πολλές φορές χρησιμοποιούν τα έργα του χωρίς να ζητήσουν καν την άδειά του ή να αναφέρουν το όνομά του κι αυτός αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με χιούμορ και συγκατάβαση. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, χωρίς να είναι ένας «βιρτουόζος» σχεδιαστής (πριν από λίγα χρόνια συμμετείχε σε μια ομιλία με τον άστοχο τίτλο «Πώς να φτιάξεις κόμικς αν δεν μπορείς να σχεδιάσεις κόμικς») είναι ένας σπάνιος αφηγητής, ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης που πρέπει, αν μπορούμε, να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο! Και το σχετικό link...
  3. Indian

    ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΞΑΝΑ

    Οι συνήθεις ύποπτοι,Αντώνης Βαβαγιάννης και Θανάσης Πετρόπουλος,ξαναχτύπησαν και εφέτος με ένα καινούργιο τευχάκι των Προτελευταίων,με τίτλο "Προτελευταίοι Ξανα"...!Το κόμικ κυκλοφόρησε στο 2ο Athenscon...! Και πάλι τα στριπς είναι παρμένα από την εκπομπή που έχουν οι δημιουργοί στο crradio.gr...!Αυτή την φορά δεν υπάρχει εισαγωγή κι έτσι μπαίνουμε κατευθείαν στο "ψητό"...! Την σελιδοποίηση του τεύχους επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου,ενώ την φωτογραφία στο οπισθόφυλλο,ο Νίκος Κατσαρός...! Ιδιαίτερες ευχαριστίες δίνονται από τους δημιουργούς στους εξής καλλιτέχνες : Τάσο Μαραγκό Γιάννη Ρουμπούλια Αγγελική Σαλαμαλίκη Βαγγέλη Χατζηδάκη Έκτορα Οι οποίοι προσέφεραν guest strips,στο τέλος του κόμικ...!
  4. Αν προκαλεί εντύπωση η ενασχόληση μερίδας του ελληνικού Ίντερνετ και Τύπου τις τελευταίες μέρες με το αν η ελληνική σημαία καταργήθηκε από τα κόμικς ή ξαφνιάζει η παράξενη συνύπαρξη του Άρη Βελουχιώτη, του Ιωάννη Μεταξά, του Γεωργίου Γρίβα, του Ελευθέριου Βενιζέλου και της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας σε αναρτήσεις στα social media και σε βίντεο καναλιών του YouΤube, υπάρχει εξήγηση. Αφορμή είναι η απόφαση των διοργανωτών του 17ου Comicdom CON Athens να ανακαλέσουν τη συμμετοχή του κομίστα Κωνσταντίνου Παππά στο φεστιβάλ, καθώς – όπως σημειώνουν στην ανακοίνωσή τους – τα έργα του «είναι φορείς ιδεών που δεν συνάδουν με τις αρχές της διοργάνωσης και ξεφεύγουν από το πλαίσιο της ιστορικής αναφοράς γεγονότων». Ποια είναι όμως η Ιστορία που αναπαράγεται στα σκίτσα του Κωνσταντίνου Παππά, και γιατί ο αποκλεισμός του ξεσήκωσε τις αντιδράσεις της Ακροδεξιάς εναντίον του φεστιβάλ και όσων στηρίζουν την απόφαση των διοργανωτών; Ιστορικός αναθεωρητισμός Ο εν λόγω σκιτσογράφος αντλεί την έμπνευσή του από περιόδους και θεματικές της ελληνικής Ιστορίας. Ανάμεσα στα σκίτσα του μπορεί κανείς να συναντήσει έναν οπλίτη της πρώιμης κλασικής εποχής μέχρι τον Ελευθέριο Βενιζέλο με φουσκωμένα μπράτσα και τατουάζ. Ιδιαίτερη αγάπη φαίνεται να τρέφει ο καλλιτέχνης για τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Σκίτσα που αναπαριστούν σκηνή με τον Ιταλό πρέσβη να δίνει ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου το τελεσίγραφο στον Μεταξά, συνοδεύονται με σχόλια στο Instagram στα οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «Αυτή είναι η αφιέρωσή μου στο αθάνατο ΟΧΙ και στον ερμηνευτή του, που ένωσε ένα έθνος και ύψωσε τα ιδανικά του, διότι χωρίς τους Μεταξάδες τα ΟΧΙ δεν υπάρχουν». Σε άλλο σκίτσο του απεικονίζει τον μετανοημένο κομμουνιστή – όπως τον αποκαλεί – στρατιώτη Τζίμα από την κορυφή του Γράμμου να αναγγέλλει τη νίκη του Εθνικού επί του Δημοκρατικού Στρατού, τονίζοντας στο σχόλιό του που συνοδεύει το σκίτσο στο Instagram πως «σήμερα είναι η ημέρα μνήμης των ηρώων που έπεσαν στον Γράμμο, η νίκη που τελείωσε τον εμφύλιο στην Ελλάδα». Αντίστοιχης σκοπιάς είναι οι τοποθετήσεις του για τον Γεώργιο Γρίβα και την ΕΟΚΑ, για τη Μικρασιατική Εκστρατεία κ.ά. Και μπορεί η ιστορική αφήγηση που επιλέγει να κάνει για γεγονότα και πρόσωπα να πλασάρεται ως «αντικειμενική», με πληροφορίες που φαίνεται να έχει αντλήσει από βιβλιογραφία, ωστόσο βρίθει ιστορικού αναθεωρητισμού. Πολλοί έσπευσαν να κάνουν λόγο για λογοκρισία στην Τέχνη και αποκλεισμό ενός σκιτσογράφου επειδή αποτυπώνει την «ιστορική πραγματικότητα». Τις ώρες μάλιστα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το hashtag #μετονΚωνσταντινοΠαππα περιλαμβάνεται στα πρώτα trends του Twitter. Ψάχνοντας κανείς τα τιτιβίσματα μπορεί εύκολα να συμπεράνει την πολιτική τοποθέτηση των υποστηρικτών του hashtag: πάσης φύσεως ακροδεξιοί διεξάγουν πόλεμο κατά του Comicdom στην πλατφόρμα, κάνοντας λόγο για αριστερόστροφο φασισμό. Μεταξύ αυτών και γνωστοί εκπρόσωποι της ελληνικής Ακροδεξιάς και alt-right όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. «Αριστερόστροφος φασισμός χρηματοδοτούμενος από την Περιφέρεια Αττικής» έγραψε η Ελεύθερη Ώρα, ενώ η Εστία κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο «Δεν αντέχουν ούτε στα κόμικς την ελληνική σημαία». Απάντηση στις παραπλανητικές κραυγές περί μίσους για την ελληνική σημαία που υποτίθεται ότι τρέφει η ελληνική κοινότητα των κομικάδων αλλά και το φεστιβάλ έδωσε το ίδιο το Comicdom από την επίσημη σελίδα του στο Facebook, δημοσιεύοντας εξώφυλλα μερικών από τα «ανθελληνικά κόμικς», όπως τα χαρακτηρίζει περιπαικτικά, που μπορεί κανείς να βρει στα καταστήματα και στις εκδοτικές του αλλά και στα τραπέζια του φεστιβάλ, και τα οποία αποτυπώνουν γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας. Επικίνδυνες αντιδράσεις κατά των διοργανωτών Οι αντιδράσεις της Ακροδεξιάς δεν περιορίστηκαν στην κατασυκοφάντηση του Comicdom CON Athens και σε καλέσματα στα social media για αρνητικά σχόλια και αναφορές στην επίσημη ιστοσελίδα του με σκοπό να πληγεί η δημοφιλία του, αλλά έλαβαν ακόμα πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Πηγές του φεστιβάλ έκαναν λόγο στην ΑΥΓΗ της Κυριακής για οργανωμένο κρεσέντο υβριστικών, χυδαίων και απειλητικών σχολίων, που στρέφονταν τόσο κατά της διοργάνωσης και των ατόμων που εργάζονται για αυτή όσο και κατά της ευρύτερης καλλιτεχνικής κοινότητας των κόμικς, με στοχευμένες προσωπικές επιθέσεις σε καλλιτέχνες. Υπογραμμίζεται ότι, όπως σημειώνει η διοργάνωση, σύσσωμη η κοινότητα των καλλιτεχνών, των εκδοτών και των φορέων του χώρου συντάχθηκε με την απόφαση για την αποβολή του Κωνσταντίνου Παππά, την οποία υπογράφει ολόκληρη η ομάδα του φεστιβάλ. Επιπλέον, η διοργάνωση τονίζει πως η αποβολή – σε οποιαδήποτε στιγμή – συμμετέχοντα που το έργο του έχει κριθεί ότι δεν συνάδει με τις αρχές της παραμένει αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση μίας διοργάνωσης ιδιωτικής πρωτοβουλίας όπως το Comicdom CON Athens. Οι αντιδράσεις έφτασαν και σε νομικό επίπεδο, καθώς την Τετάρτη επιδόθηκε σε νόμιμο εκπρόσωπο της Comicdom εξώδικη δήλωση-διαμαρτυρία-καταγγελία του Κωνσταντίνου Παππά. Μάλιστα, ο δικηγόρος Γιώργος Κοτλίδας που υποστήριξε τη σύνταξη του εξώδικου έγραψε ότι «ως μία γενιά ανθρώπων που μεγαλώσαμε ακούγοντας φρικτές χυδαιότητες και ύβρεις και βιώνοντας περιθωριοποίηση και στιγματισμό, επειδή “τολμούσαμε” να αγαπούμε και να εξαίρουμε την πατρίδα και την Ιστορία της, πλέον λέμε “ως εδώ!”». Στη δήλωση γίνεται λόγος για... σπίλωση της τιμής και της υπόληψής του, όπως και για περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης. INFO Το 17ο Comicdom CON Athens θα διεξαχθεί από τις 12 έως και τις 14 Μαΐου (11 π.μ.-9.30 μ.μ.) στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων με ελεύθερη είσοδο. Καλωσορίσατε στη νέα ψηφιακή εθνικοφροσύνη Του Χρήστου Τριανταφύλλου Ο κομίστας Κωνσταντίνος Παππάς δεν φαίνεται να είναι τέκνο της παραδοσιακής Ακροδεξιάς, ούτε να ενστερνίζεται τις αναφορές της Χρυσής Αυγής. Θα έλεγα πως ανήκει βασικά στην ελληνική alt-right: αντί για τσεκούρια, κουβαλάει πληκτρολόγιο. Αντί να εμπνέεται από τις ναπάλμ στον Γράμμο, εμπνέεται από το «εθνικό έργο» του Ιωάννη Μεταξά και από τις εκστρατείες του Κωνσταντίνου Α’. Αντί για τις επιχειρήσεις στο Βίτσι, θαυμάζει τον «Μακεδονικό Αγώνα». Στο ηλεκτρονικό κατάστημα όπου διατίθενται τα σχέδιά του θα συναντήσει κανείς προσωπογραφίες του Κωνσταντίνου Α’, του Βενιζέλου, του Γρίβα και των μακεδονομάχων ως «chads», δηλαδή, στην ιντερνετική σλανγκ, ως alpha males (τυπική εμμονή της alt-right). Θα συναντήσει πόστερ για τα «χίλια χρόνια αμύνης του ευρωπαϊκού πολιτισμού» με την εικόνα του Βυζαντίου. Θα συναντήσει μια αφαιρετική, αλλά σαφέστατη εικόνα για τη νίκη του Εθνικού Στρατού στον Εμφύλιο. Καλωσορίσατε στη νέα ψηφιακή εθνικοφροσύνη. Μια βασική του συνεργασία είναι η εικονογράφηση των επεισοδίων του καναλιού στο youtube «Πρακτική Σκέψη». Το κανάλι αυτό χρησιμοποιεί έξυπνα τις συμβάσεις των διεθνών προτύπων της ψηφιακής εκλαϊκευτικής ιστορίας για να δώσει μια σαφώς εθνικόφρονα αφήγηση της ελληνικής Ιστορίας. Καλοστημένα βίντεο με σωστό μοντάζ, χάρτες, χιούμορ, memes, τεκμηρίωση και βιβλιογραφία (μείγμα σοβαρών μελετών και ακροδεξιάς παραγωγής), που έχουν ως αποτέλεσμα να ξεγελιέται πολύς κόσμος που απλώς δεν έχει άλλη επιλογή ή δεν είναι αρκετά υποψιασμένος. Η επιλογή του Comicdom είναι διπλά σημαντική, γιατί εκτός από το ότι βάζει φραγμό στην Ακροδεξιά στο πεδίο του, συνεισφέρει στο να μην έρθουν σε επαφή ανυποψίαστοι άνθρωποι με αυτό το ύπουλο έργο. Διότι υπάρχει και ένα τεράστιο δυναμικό ανθρώπων που δεν ξέρει τι καταναλώνει: όταν η σχολική Ιστορία είναι η αποθέωση του αλυτρωτισμού, με φυσικό επακόλουθο μορφές όπως ο Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Α’ να γίνονται memes, το επόμενο βήμα είναι πολύ εύκολα η αθέλητη υιοθέτηση κωδίκων που μιλούν στο σήμερα: από την ύλη της σχολικής Ιστορίας για τα «εθνικά μας δίκαια» στο virality της απεικόνισης του βασιλιά ως υπερήρωα ένα ινσταγκραμικό λάικ δρόμος. Η έννοια του κοινότοπου εθνικισμού (banal nationalism) δεν αφορά πλέον μόνο σημαίες και εμβατήρια, αλλά και νέες μορφές virality που επενδύουν στην Ιστορία ως meme, σε οπτικούς και αφηγηματικούς κώδικες που στα χέρια ανθρώπων όπως ο Παππάς έχουν την ικανότητα να δώσουν νέα δυναμική σε παραδοσιακές εθνικιστικές αφηγήσεις που το ελληνικό κράτος θεωρεί ακόμα απλώς αυτονόητες. Και αν κάτι έχει τη μεγαλύτερη δύναμη στο συλλογικό φαντασιακό των ανθρώπων, είναι να κάνεις κάτι να φαίνεται αυτονόητο. Αν η (κακώς εννοούμενη) αναθεώρηση της Ιστορίας είναι επικίνδυνη, άλλο τόσο επικίνδυνος είναι ο εμπλουτισμός του αυτονόητου με νέους κώδικες, η υπόκωφη δημιουργία νέων αυτονόητων που δένουν οργανικά στα παλιά. * Ο Χρήστος Τριανταφύλλου είναι διδάκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας (ΕΚΠΑ) και διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, περιοδικό ΣΚΡΑ-punk. Περί υποτιθέμενης λογοκρισίας Του Αντώνη Βαβαγιάννη Η όλη συζήτηση περί λογοκρισίας, η οποία ξεκίνησε στα σχόλια της ανακοίνωσης του comicdom για να συνεχίσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι τουλάχιστον αστεία και φυσικά προέρχεται από τα γνωστά οργανωμένα ακροδεξιά τρολ του Διαδικτύου που βλέπουμε εδώ και χρόνια να περιφέρονται στο συγκεκριμένο χώρο και να αναμασάνε τις ίδιες καραμέλες. Κάθε φεστιβάλ μπορεί να διαλέγει ποιοι καλλιτέχνες του ταιριάζουν και ποιοι όχι. Το comicdom έχει αυτή τη δυνατότητα επιλογής όπως όλα τα άλλα φεστιβάλ. Με την ίδια – τελείως αλλοπρόσαλλη - λογική τους, θα μπορούσα κι εγώ να πω ότι τόσα χρόνια με λογοκρίνει το φεστιβάλ comics του Σαν Ντιέγκο, μιας και ποτέ δεν με έχει καλέσει. Παρατηρώ ότι αυτά τα διαδικτυακά τρολ ακολουθούν μια τυπική τακτική: να δημιουργούν μια δική τους πραγματικότητα και να προσπαθούν να την περάσουν στο κοινό τους στα δικά τους μέσα και κοινωνικά δίκτυα. Αυτή τη φορά η εικονική πραγματικότητα που έφτιαξαν ήταν ότι το comicdom «δεν αντέχει την ελληνική σημαία και την ελληνική Ιστορία». Παρεμπιπτόντως, όσο μάταιο και να είναι να προσπαθείς να αντικρούσεις ένα τόσο βλακώδες επιχείρημα, στο comicdom εκτίθεται μεγάλος αριθμός βιβλίων και άλλων έργων που περιέχουν την ελληνική σημαία και την ελληνική Ιστορία, φέτος και άλλες χρονιές, και φυσικά ποτέ δεν έχει ενοχληθεί κανένας. Για παράδειγμα, ιδιαίτερα αγαπητή στους κομιξάδες - και γι’ αυτό την έχουμε δει εικονογραφημένη μπόλικες φορές - είναι μια συγκεκριμένη ιστορία με την ελληνική σημαία: εκείνη που υψώνεται στην Ακρόπολη τον Μάιο του 1941 για να αντικαταστήσει το ναζιστικό πατσαβούρι με τη σβάστικα. * Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι κομίστας, δημιουργός του κόμικ «Κουραφέλκυθρα». Και το σχετικό link...
  5. Indian

    ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ: ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ ΑΦΕΝΤΙΚΟ!

    ComicDom και AthensCon χωρίς νέο τεύχος Κουραφέλκυθρων γίνεται? Φυσικά και δεν γίνεται. Έτσι, λοιπόν, στο 5ο AthensCon, ο ταλαντούχος δημιουργός Αντώνης Βαβαγιάννης (που πρόσφατα έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που τιμήθηκε από την ΛΕΦΙΚ, στα πλαίσια των μηνιαίων αφιερωμάτων της) παρουσίασε στο κοινό του (το οποίο φαίνεται ότι αυξάνεται εκθετικά ) την νέα έντυπη μορφή των Κουραφέλκυθρων, με τίτλο “Κουραφέλκυθρα - Καλή ιδέα αφεντικό!”. Όσοι έχουμε διαβάσει παλιότερα Κουραφέλκυθρα θα μπούμε αμέσως στο νόημα και την χιουμοριστική φιλοσοφία που επιχειρεί να περάσει ο καλλιτέχνης. Όσοι δεν τα έχετε ακόμα διαβάσει, ντροπή σας. Να πάτε αμέσως να το κάνετε!!! Τα ολοσέλιδα στριπάκια που υπάρχουν και στο παρόν τεύχος είναι παρμένα (εκτός από εκείνο της σελίδας 64) από την διαδικτυακή πλατφόρμα socomic.gr. Πολύ λίγα ήταν εκείνα που προσπέρασα. Τα περισσότερα ήταν άκρως κωμικά, ενώ υπήρχαν και μερικά με τα οποία δεν σταμάτησα να γελάω. Αυτό που με στενοχώρησε είναι ο παραγκωνισμός τους θείου Αιμίλιου, τον οποίο τον βλέπουμε μόνο σε ένα στριπάκι. Νομίζω ότι είναι πολύ νέος ακόμα για να βγει στην σύνταξη. Τι θα πει και το Μαριώ! Ο εικαστικός τομέας δεν έκρυβε εκπλήξεις. Ο αναγνώστης θα βρει ένα επιμελώς ατημέλητο σχέδιο, που παράγει μεν χιούμορ, αλλά σίγουρα όχι όσο το σενάριο. Γι’ακόμα μία φορά ο καλλιτέχνης θα δώσει περισσότερη βάση στα λόγια, παρά στις εικόνες. Ο χρωματισμός, όμως, σχεδόν σε όλα τα καρέ ήταν ταιριαστός κι ευχάριστος στο μάτι. Η έκδοση κυμαίνεται στα πλαίσια των επιπέδων της Jemma. Υπάρχει γερή κόλληση στην ράχη, γεγονός που, σε συνδυασμό με το παχύ ματ χαρτί του εσωτερικού, κάνει το κόμικ ανθεκτικό στις συχνές αναγνώσεις. Το έξτρα υλικό απουσιάζει. Το μόνο που υπάρχει είναι μία χιουμοριστική εισαγωγή στο οπισθόφυλλο. Ας παραθέσουμε και μερικές σελίδες από το εσωτερικό, αλιευμένες από το socomic.gr. Παρουσίαση Αντώνη Βαβαγιάννη στο GC Κατάλογος προηγούμενων Κουραφέλκυθρων ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ (2008) ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ OMNIBUS (2014) ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ LIGHT (2015) ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ ΔΙΠΛΗΣ ΟΨΗΣ (2016) ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ - ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΣΤΑΤΑ! (2017) ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ - ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ (2018)
  6. Μια περιήγηση στη δραστήρια κοινότητα των Ελλήνων κομικάδων που αλλάζει, μεγαλώνει και θέλει να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Ο Θανάσης Πέτρου ανάμεσα στις δημιουργίες του. Θεωρεί ότι η κινητικότητα των τελευταίων ετών βοηθάει στην αναδιαμόρφωση του τοπίου. Χαζεύω τις εκθέσεις στο Ψηφιακό Μουσείο Comics γιατί ναι, έχουμε Ψηφιακό Μουσείο Comics, το ήξερε κανείς; Έχουμε και βιβλιοθήκη κόμικς (Athens Comics Library), βρίσκεται στου Ψυρρή, διαθέτει 2.500 τίτλους και οργανώνει ένα σωρό δράσεις. Υπάρχει και η Ακαδημία που απονέμει κάθε χρόνο τα βραβεία της. Κι ένα φόρουμ (greekcomics.gr) με σχεδόν 10.000 μέλη. Σε λίγες μέρες ξεκινά το φεστιβάλ του Comicdom CON Athens δίνοντας για τρεις μέρες χρώμα στην πόλη. Και πάνω απ’ όλα, έχω δίπλα μου μια στοίβα με ελληνικές εκδόσεις. Ξεφυλλίζω το 21: Η μάχη της πλατείας (εκδ. Ίκαρος) του Soloup, μια συγκλονιστική δουλειά που συνδέει την ιστορία μας με το σήμερα· θα μπορούσε και θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη. Παίρνω στα χέρια μου τον sci-fi μύθο Γυμνά οστά (εκδ. Polaris) που υπογράφουν οι Δημοσθένης Παπαμάρκος και Kanellos Cob. Χάνεται το μυαλό και το μάτι. Διαβάζω το πολύ συγκινητικό Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα (εκδ. Πατάκη) του Τάσου Ζαφειράδη και του Θανάση Πέτρου, και το έπος των Ληστών (εκδ. Polaris) του Γιώργου Γούση και του Γιάννη Ράγκου, χαμογελάω με την ευφυΐα των φρέσκων Κουραφέλκυθρων του Αντώνη Βαβαγιάννη, με τα απίθανα σχέδια του Tomek. Η ελληνική σκηνή ανθίζει. Ανθίζει όμως ή απλώς αλλάζει; Ένα μικρό δείγμα από το Κουραφέλκυθρα – Συγγνώμη που γεννήθηκα! του Αντώνη Βαβαγιάννη, που αναμένεται προσεχώς από την Jemma Press. Σίγουρα βρίσκεται σε μια νέα φάση. Συμβαίνουν πράγματα και συμβαίνουν οργανωμένα, οι εκδόσεις είναι πολλές και καλές, υπάρχει ταλέντο, υπάρχει διάθεση. «Είναι πολύ περισσότεροι πλέον οι άνθρωποι που κάνουν κόμικ, όπως και αυτοί που τα εκδίδουν», μου λέει ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press. «Κάποτε υπήρχε η Βαβέλ, το Παρά Πέντε και όλα όσα έβγαιναν στο περίπτερο. Σήμερα το κόμικ είναι περισσότερο είδος βιβλιοπωλείου». Σε αυτό βεβαίως έχει παίξει ρόλο και η εμπλοκή των μεγάλων οίκων, όπως ο Ίκαρος, ο Πατάκης, το Μεταίχμιο κ.ά. που δεν εξειδικεύονταν στο κόμικ, αλλά σήμερα εκδίδουν δουλειές Ελλήνων δημιουργών. «Ένας κομίστας δεν νιώθει σήμερα στο περιθώριο, τουλάχιστον σε σχέση με παλιότερα που το κόμικ ήταν κάτι άγνωστο και παρακμιακό», μου λέει ο Γιώργος Γούσης. «Αρκετοί δημιουργοί είναι πλέον αναγνωρίσιμοι, καλλιτέχνες με προσωπική ταυτότητα. Δεδομένων των συνθηκών, η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε καλό σημείο». Οι συνθήκες είναι οι εξής: το κοινό στην Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων μικρό και επίσης, όσο κι αν είναι παρωχημένο να συζητάμε ότι τα κόμικς δεν τελειώνουν στον Μίκι Μάους ή στον Σούπερμαν, στη συνείδηση μιας σημαντικής μερίδας του κοινού εξακολουθεί να είναι ένα είδος για παιδιά, εφήβους ή τέλος πάντων ανθρώπους με ένα ειδικό ενδιαφέρον. Ο Γιώργος Γούσης – στα πόδια του διακρίνεται το εξώφυλλο των Ληστών, μιας έκδοσης που ξεχώρισε τα τελευταία χρόνια. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ Για τι πράγμα μιλάμε όμως όταν μιλάμε για την ελληνική σκηνή; Υπάρχει κάτι που συνδέει τις νέες δουλειές εκτός από την καταγωγή και τη γλώσσα των δημιουργών τους; Φαίνεται πως όχι. Κοιτάζω τα «καλύτερα κόμικς» όπως προέκυψαν από τα ελληνικά βραβεία την τελευταία τριετία: μια βυζαντινή περιπέτεια φαντασίας (Ψηφιδωτό, εκδ. Jemma Press, Ζαφειριάδης-Χριστούλιας), ένα δυστοπικό αμερικανικό πολιτικό θρίλερ (Shark Nation, εκδ. Χαραμάδα, Δερβενιώτης), μια ατμοσφαιρική βορειοελλαδίτικη ιστορία (Γρα-Γρου, εκδ. Ίκαρος, Παλαβός-Ζαφειριάδης-Πέτρου). Περισσότερες διαφορές βρίσκει κανείς παρά ομοιότητες. «Είναι τεράστια η ποικιλία» μου λέει ο Τάσος Ζαφειριάδης, από τους παλιούς πλέον στον χώρο με μια σειρά διακρίσεων πρωτίστως για τα κείμενά του. «Υπάρχει ποικιλία σε μορφολογικό και υφολογικό επίπεδο, στο σχέδιο και στο σενάριο, δεν ξέρεις τι να περιμένεις, υπάρχουν επιρροές από παντού, βγαίνουν υπερηρωικά κόμικς, στριπ χιουμοριστικά, ιστορικά, αυτοβιογραφικά, ακόμα και μάνγκα». Μάνγκα, ε; «Αυτά διαβάζει περισσότερο η νέα γενιά», μου λέει ο Θανάσης Πέτρου, που διδάσκει κόμικς στο σχετικό τμήμα του ΑΚΤΟ και έρχεται σε επαφή με τις προτιμήσεις των νεότερων. «Διαβάζουν μάνγκα, κυρίως online, και τα μέινστριμ τα αμερικάνικα». Θεωρεί πως αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια «χαρτογράφηση», ότι οι νέες εκδόσεις ξεφεύγουν από το αυστηρό κοινό των κομικάδων. «Ξεκαθαρίζει το τοπίο, ο καθένας χτίζει το κοινό του, ξεχωρίζει ποιος κάνει τι και πού απευθύνεται, εγώ για παράδειγμα δεν θα κάνω ένα κόμικ με υπερήρωες, ούτε αυτός που διαβάζει μάνγκα θα ασχοληθεί με τη δουλειά μου για τον Χαλεπά». Αναφέρεται στη βιογραφία του Γιαννούλη Χαλεπά (εκδ. Πατάκη) που κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τον Δημήτρη Βανέλλη. Τον ρωτάω αν μια τέτοια έκδοση θα έβρισκε κοινό πριν από 10-15 χρόνια. «Όχι μόνο δεν θα έβρισκε», μου λέει, «αλλά δεν θα τυπωνόταν καν, οι εκδότες θα το απέρριπταν, όμως ούτε κι εμείς θα το κάναμε, τέτοιες εκδόσεις δεν θα υπήρχαν πριν από 10-15 χρόνια». Γρα-Γρου / Τ. Ζαφειριάδης, Γ. Παλαβός, Θ. Πέτρου. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Μπορεί να μην υπάρχουν λοιπόν κοινά χαρακτηριστικά ή κάποιο ενιαίο ρεύμα, ωστόσο υπάρχουν τάσεις – μία από τις πιο ξεκάθαρες, σε επίπεδο θεματολογίας, είναι αυτή του ιστορικού graphic novel. Ίσως έχουν παίξει ρόλο και οι επέτειοι που εσχάτως μας έκαναν να κοιτάξουμε στο παρελθόν. «Τα ιστορικά κόμικς είναι πράγματι ένα κομμάτι που έχει εισαχθεί τελευταία, έρχονται καινούργιοι δημιουργοί που εξερευνούν το μέσο, δανείζονται στοιχεία από την ελληνική ιστορία και την παράδοση», μου λέει ο κ. Σταυριανός. Ένας από τους καινούργιους δημιουργούς είναι ο Θανάσης Καραμπάλιος που υπογράφει το 1800 (Jemma Press), ετοιμάζοντας αυτή τη στιγμή το έκτο μέρος της σειράς. Ο ίδιος αγαπάει πολύ την Ιστορία αλλά θεωρεί ότι αυτή η τάση έχει κι άλλη αφετηρία. «Έπαιξε ρόλο η οικονομική-πολιτιστική κρίση των τελευταίων ετών» μου λέει. «Σε τέτοια σταυροδρόμια, κάθε λαός νιώθει χαμένος και ο καθένας προσπαθεί να δει τι φταίει κοιτάζοντας πίσω. Είναι και ζήτημα αναζήτησης ταυτότητας, ειδικά για τη γενιά μου». Είναι 39 ετών. Εργαζόταν για χρόνια στην εστίαση αλλά η επιτυχία του 1800 του άνοιξε κάποιες πόρτες, όπως λέει, και πλέον απασχολείται στον χώρο της εικονογράφησης. Ο Θανάσης Καραμπάλιος δημιουργεί το 1800. Τι σημαίνει όμως «επιτυχία» για ένα ελληνικό κόμικ; «Αν πουλήσει πάνω από 1.000 αντίτυπα σημαίνει ότι έχει πάει καλά», μου λέει ο κ. Σταυριανός. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις. Π.χ. το Logicomix (εκδ. Ίκαρος, Δοξιάδης, Παπαδημητρίου, Παπαδάτος, Di Donna) είναι εκτός συναγωνισμού. Το ίδιο και πολλές δουλειές του Αρκά (εκδ. Πατάκη). Ένα ίσως ανέλπιστο μπεστ σέλερ ήταν ο Ερωτόκριτος (εκδ. Polaris) που έχει πουλήσει πάνω από 13.000 αντίτυπα. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Γιάννης Ράγκος διασκεύασαν το κλασικό κείμενο του Κορνάρου, το σχέδιο το έκανε ο Γιώργος Γούσης και όπως μου λέει ο εκδότης Γιώργος Ζαρρής, «ήταν μια τεράστια επιτυχία». Μου εξηγεί ότι η προσαρμογή λογοτεχνικών έργων σε graphic novel είναι μια ισχυρή τάση της τελευταίας δεκαετίας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τα προηγούμενα χρόνια μεταφέρθηκαν σε κόμικ η Κερένια κούκλα του Χρηστομάνου (εκδ. Comicdom Press), o Μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη (εκδ. Μεταίχμιο), τα Μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα (εκδ. Polaris) κ.ά. «Όλα αυτά έχουν πάει καλά γιατί αγγίζουν το κοινό της λογοτεχνίας», λέει ο κ. Ζαρρής. «Κερδήθηκε ένα περιφερειακό κοινό που δεν είχε εξοικείωση με τα κόμικς, ούτε και διάθεση να αποκτήσει. Αλλά αυτά τα αγόρασε». Αρκετοί επίσης αναζήτησαν αυτά τα βιβλία για τα παιδιά τους, με τη λογική ότι «η νέα γενιά δεν διαβάζει», αλλά ίσως γοητευτεί από μια πιο φιλική μορφή. «Οι λογοτεχνικές διασκευές έχουν αλλάξει σιγά σιγά την αντίληψη του κόσμου για τα κόμικς» μου λέει ο Kanellos Cob, που πέρασε πάνω από έναν χρόνο δουλεύοντας με κάθε λεπτομέρεια τον Ζητιάνο (εκδ. Polaris) του Καρκαβίτσα. «Με αυτόν τον τρόπο έχει συστηθεί το μέσο σε ένα κοινό που δεν θα ενδιαφερόταν σε αντίθετη περίπτωση. Αυτό που πρέπει τώρα να κάνει ο καθένας μας είναι να σεβαστεί τη δουλειά του». Σκηνή από τη διασκευή του Ερωτόκριτου σε graphic novel από τις εκδόσεις Polaris, μια σημαντική εμπορική επιτυχία. ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ Το φθινόπωρο του 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού Μπλε Κομήτης. Είχε καλό χαρτί, πλούσια ύλη, μια όμορφη εικονογράφηση στο εξώφυλλο από τον Παναγιώτη Πανταζή και, όπως διαβάζω σήμερα σε εκείνο το πρώτο editorial, είχε την πρόθεση να συνεχίσει την παράδοση των περιοδικών κόμικ που διαμόρφωσαν την ελληνική σκηνή, από την εποχή του Μικρού Ήρωα μέχρι φυσικά τη Βαβέλ, το Παρά Πέντε, το 9 κ.ά. Ο Μπλε Κομήτης ολοκλήρωσε την πορεία του δύο χρόνια αργότερα. «Ήταν ένα καλό εγχείρημα», μου λέει ο Γιώργος Γούσης που είχε αναλάβει την αρχισυνταξία. «Παρουσιάσαμε τις τάσεις της στιγμής με νέους και καταξιωμένους δημιουργούς, αλλά το περιοδικό δεν είχε τον χρόνο να στιγματίσει πολύ κόσμο». Ήταν η απόδειξη ότι έχουμε περάσει πλέον σε μια άλλη εποχή; Ένας εκ των εκδοτών του, ο Γιώργος Ζαρρής, μου εξηγεί: «Όταν έβγαινε η Βαβέλ για παράδειγμα, δεν ήταν μόνο κόμικ, ήταν ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο αυτόν ένα περιοδικό σήμερα, οι δίαυλοι πλέον υπάρχουν αλλού». Το ζήτημα όμως δεν είναι ότι χάθηκε μια κουλτούρα ή ότι μεταφέρθηκε στο ίντερνετ – το ζήτημα είναι πολύ πιο πρακτικό. Ο Τάσος Ζαφειριάδης θυμάται ότι τα χρόνια του 9 είχε ανθίσει η σκηνή για τον πολύ απλό λόγο ότι το περιοδικό πλήρωνε σταθερά τους δημιουργούς. «Ήταν πόλος έλξης και λόγος να γίνουν παραγωγές», μου λέει. Και είναι λογικό. Όταν έκλεισε το 9, αυτόν τον ρόλο ανέλαβε για πολλά χρόνια το SoComic, ένα σάιτ που λειτουργούσε με τη χορηγία της ΙΟΝ. «Ήταν βέβαια συγκεκριμένο το είδος που φιλοξενούσε, τα στριπ, όμως πολλές εκδόσεις βγήκαν μέσα από εκεί». Η Αλέξια Οθωναίου με τα χαρακτηριστικά της σχέδια. Κάποια από αυτά, μαζί με άλλα αντικείμενα, θα τα βρείτε στο Curious Attic Shop στην πλατφόρμα Etsy. Εδώ και χρόνια τα ελληνικά κόμικς περνούν μέσα από το διαδίκτυο και πολλοί δημιουργοί έχουν γίνει γνωστοί μέσα από την ιντερνετική τους παρουσία. Είναι αυτό ο σωστός δρόμος; Εξαργυρώνεται ο κόπος ενός δημιουργού με κάποια like στα κοινωνικά δίκτυα; «Δεν είναι έτσι», μου λέει η Αλέξια Οθωναίου, «τις Ιστορίες που κρύβονται σε προφανή μέρη μπορούσε ο καθένας να τις διαβάσει ολόκληρες εντελώς δωρεάν στο SoComic, παρ’ όλα αυτά και τα δύο βιβλία μου έχουν πλέον εξαντληθεί. Ο κόσμος εξοικειώνεται μέσα από το ίντερνετ και αν κάτι του αρέσει μετά θέλει να το αγοράσει». Η Αλέξια έχει ένα πολύ ιδιαίτερο σχεδιαστικό ύφος, ποικίλες επιρροές και πολλές ιδέες. Πρόσφατα εικονογράφησε τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου Απροστάτευτος, ένα «cd-κόμικ» όπως το χαρακτηρίζει, και ένα νουάρ-πολιτικό αθηναϊκό graphic novel με τίτλο Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα (εκδ. Jemma Press). Είναι ο κόσμος των κόμικς ανδροκρατούμενος; τη ρωτάω. «Πολύ λιγότερο από παλιά», μου λέει, «έχει πλέον εξισορροπηθεί». Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση δημιουργού που βρήκε τη θέση του στη σκηνή μέσα από το διαδίκτυο είναι αυτή του Αντώνη Βαβαγιάννη – τα Κουραφέλκυθρα είναι πιθανόν ό,τι πιο αστείο μπορεί να διαβάσει σήμερα κανείς στο ελληνικό ίντερνετ και το κοινό του είναι, δεδομένης της δυναμικής της χώρας μας, τεράστιο. «Για πολλά χρόνια, πριν από τα σόσιαλ μίντια, απευθυνόμουν σε λίγο κόσμο. Πρέπει να χτίσεις μια σχέση και αυτό θέλει πολλή δουλειά. Το ίντερνετ έχει έναν χαρακτήρα εφήμερο. Επίσης, ένα πιο μεγάλο κόμικ δεν βρίσκει χώρο στο ίντερνετ, τα δικά μου τα διαβάζεις σε μια σελίδα. Ήθελα όμως να χτίσω κάτι πιο μεγάλο, να φτιάξω χαρακτήρες που επαναλαμβάνονται, να έχω μια παρουσία που να ξεπερνάει τα πέντε δευτερόλεπτα, να μπει λίγο παραπάνω στις ζωές των ανθρώπων που εκτιμούν το χιούμορ μου». Τα Κουραφέλκυθρα κυκλοφορούν σε μια σειρά από την Jemma Press. «Το ίντερνετ φέρνει τον κόσμο, αλλά πάντα το έντυπο που είναι όλα μαζεμένα είναι πιο ωραίο». Ο Αντώνης Βαβαγιάννης στον χώρο όπου δημιουργεί. Σχολιάζει τη σημασία του ίντερνετ, αλλά και τη γοητεία του εντύπου. Η «ΤΡΕΛΑ» ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ Κάθε χρόνο στην Ελλάδα κυκλοφορούν 60-70 τίτλοι, μου λέει ο Γιώργος Ζαρρής, και θεωρεί ότι υπάρχει ικανός αριθμός καλών δημιουργών. «Κάποιοι έχουν μεγάλες δυνατότητες», συνεχίζει, «αλλά τους κρατάει πίσω το περιβάλλον». Επισημαίνει ότι στις βραβεύσεις βιβλίων που γίνονται στη χώρα μας, επίσημες και ανεπίσημες, το κόμικ ως είδος αγνοείται. «Η σκηνή παραμένει απομονωμένη» καταλήγει, και μου περιγράφει την προοπτική της αναβάθμισης της υπάρχουσας Ακαδημίας σε έναν φορέα πιο δραστήριο. Υπάρχουν και αυτοί που βρήκαν διέξοδο στο εξωτερικό, μεγάλα ονόματα της ελληνικής σκηνής όπως ο Βασίλης Λώλος, ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής μεταξύ άλλων. Ο Kanellos Cob εργάστηκε και αυτός στο εξωτερικό μετά τις σπουδές του στη Γαλλία, μια χώρα όπου το κόμικ όπως λέει «βρίσκεται παντού». Πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται για να εξοικειωθούμε με αυτή την κουλτούρα στην Ελλάδα είναι να παρεισφρήσει το κόμικ σε άλλα μέσα. «Να μπει στην εκπαίδευση για παράδειγμα, να διδαχτεί η νέα γενιά ιστορία ή μαθηματικά μέσα από ένα στριπ». Ο Τάσος Ζαφειριάδης με κάποια από τα βιβλία του στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί το κόμικ να κερδίσει περισσότερους οπαδούς; «Θεωρητικά ναι, μπορεί, αλλά δεν περιμένω καμία έκρηξη», μου λέει ο Τάσος Ζαφειριάδης. «Θα μπορούσαν απλώς να είναι λίγο πιο θαρραλέοι οι εκδότες, πάντως υπάρχουν βιβλία που άξιζαν καλύτερης τύχης και παράπεσαν επειδή δεν είχαν τη διανομή που τους αναλογούσε, ούτε την κάλυψη από τον Τύπο. Το ένα φέρνει το άλλο: αν το κόμικ αποκτήσει ως είδος μεγαλύτερη διείσδυση, τότε θα είναι πιο ασφαλές για τον δημιουργό να συνεχίσει να το κάνει, αλλά και να βρει εκδότη. Έπειτα από τόσα χρόνια στον χώρο, νιώθω ακόμη μερικές φορές ότι σε κάθε βιβλίο πρέπει να περάσω οντισιόν». Βεβαίως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Η ελληνική σκηνή κάνει σταθερά βήματα εδώ και χρόνια αλλά έχει να κάνει μερικά ακόμα. «Επιμονή και όρεξη χρειάζεται από την πλευρά των δημιουργών και εμπιστοσύνη από τους εκδότες που πρέπει να επενδύσουν», μου λέει ο Θανάσης Πέτρου. «Ο κόπος πρέπει κάπως να αμειφθεί, δεν μπορεί να βασιστεί μια σκηνή απλώς στην τρέλα των δημιουργών». Πιθανόν πάντως καμία άλλη καλλιτεχνική κοινότητα δεν είναι τόσο παθιασμένη και τόσο ενωμένη όσο αυτή. Στις συζητήσεις από τις οποίες προέκυψαν τα παραπάνω, όλοι διαφήμισαν τις δουλειές συναδέλφων τους και τις εκδόσεις άλλων οίκων, με τη σκέψη τους να λειτουργεί κυρίως στο πρώτο πληθυντικό. «Η αγορά του κόμικ δεν είναι μεγάλη», λέει ο Kanellos Cob, «αυτό που θέλουμε όλοι είναι ο χώρος να συνεχίσει να ανεβαίνει». Και το σχετικό link...
  7. Τον γνωρίσαμε πριν 14 χρόνια με τα Κουραφέλκυθρα, στο ενδιάμεσο απέκτησε ένα φανατικό κοινό, τώρα δείχνει έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα: τη γελοιογραφία. Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει την – καθόλου αστεία – ελληνική επικαιρότητα παρέα με δύο εξωγήινους. Μία καθημερινή συνήθεια δηλαδή που γίνεται σιγά-σιγά λατρεία. Πώς γεννιέται ένα αστείο; Ή μάλλον πιο σωστά: πώς γεννιούνται τα αστεία που φτιάχνει σε comic strips ο Αντώνης Βαβαγιάννης; «Ώρες ώρες και εγώ αναρωτιέμαι πού ακριβώς μου έρχονται» λέει με ειλικρινή απορία στο βλέμμα, κοιτώντας την κάμερα κατά τη διάρκεια του Skype call. Μεγαλωμένος στην Κυψέλη, κάτοικος Εξαρχείων, είναι ένα κλασικό παιδί του κέντρου χωρίς καθόλου κλασικές επιλογές ζωής: δάσκαλος δημοτικού το πρωί, κομίστας και μουσικός το βράδυ. Ο άνθρωπος πίσω από την ιστορική σειρά Κουραφέλκυθρα δε δείχνει ικανός να ησυχάσει ποτέ. Μετά από 14 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα ιντερνετικά κόμικς, εκατοντάδες καρέ, χιλιάδες ώρες προώθησης στα social media και άπειρες συναυλίες με τους Empty Frame, δείχνει πια έτοιμος για κάτι τελείως διαφορετικό: τη γελοιογραφία. Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει καθημερινά μέσα από τον ιστότοπο του News 24/7 την καθόλου αστεία ελληνική πραγματικότητα. Πώς όμως έφτασε μέχρι εδώ; Ποια αστεία βρίσκει πραγματικά αστεία; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που του έχουν ευχηθεί ποτέ ιντερνετικά; Αυτά και άλλα πολλά, σε μία πρωτοπρόσωπη συνέντευξη του Αντώνη Βαβαγιάννη χωρίς διακοπές για ερωτήσεις και άβολες σιωπές. Καρέ #1ο: Τα κόμικς Δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα Κουραφέλκυθρα. Το περίεργο είναι ότι δε με έχει κουράσει καθόλου μετά από 14 χρόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή η θεματολογία έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, κάτι το οποίο άφησα επίτηδες ανοικτό από την αρχή. Έχω το ίδιο κέφι να φτιάξω ένα στριπάκι τώρα με την όρεξη που είχα όταν πρωτοξεκίνησα. Υπάρχει μία αντίληψη στην ελληνική κοινωνία ότι τα κόμικς είναι είτε «Μίκι-μάου» είτε γελοιογραφίες. Στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει τίποτα. Όταν βέβαια έχεις έναν Γιάννη Καλαϊτζή, ο οποίος έχει σχεδιάσει μερικές από τις πιο κοφτερές γελοιογραφίες όλων των εποχών και παράλληλα είναι ο άνθρωπος πίσω από την Τσιγγάνικη Ορχήστρα (ένα από τα πλέον ιδιαίτερα ελληνικά – και όχι μόνο – κόμικς), καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι δύο κόσμοι πάντα συνυπήρχαν. Ίσως απλά το κοινό τους δε συνδυαζόταν και τόσο πολύ. Έχουμε μία τεράστια και παρά πολύ δυνατή σκηνή κόμικς. Μάλιστα, το εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει χωρίς σχεδόν κανένα οικονομικό όφελος. Η αγορά είναι πολύ μικρή. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μόνο strip από όλα όσα έχω φτιάξει, αυτό θα ήταν εκείνο με τον σερβιτόρο και τη Macarena. «Φίλε είσαι τέλειος. Μου άρεσε πάρα πολύ εκείνο το στριπάκι». Όταν ακούς αυτό το πράγμα σε Φεστιβάλ Κόμικς αλλά τελικά αναφέρονται στη δουλειά κάποιου άλλου είναι κάπως άσχημο – ιδιαίτερα αν δεν εκτιμάς τη δουλειά στην οποία αναφέρονται. Όταν ξεκίνησα το σκίτσο δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Πάντα αναζητώ όμως πράγματα ακόμα και στο background που θα κάνουν τον αναγνώστη να γελάσει. Οι Monty Python αποτελούν τη νο. 1 επιρροή μου. Από το σινεμά θα διάλεγα τους αδερφούς Marx, από καρτούν τους Simpsons, και από κόμικς ό,τι έχει κάνει ο René Goscinny αλλά και ο παλιός, καλός Αρκάς – που έπαψε να είναι «καλός» κάποια χρόνια πριν. Tον τελευταίο καιρό απολαμβάνω τις δουλειές του Tom Gauld. Τα κόμικς είναι ιδανική τέχνη για όσους ήθελαν να γίνουν σκηνοθέτες αλλά δεν έχουν budget. Είναι κάτι που έχει ειπωθεί ξανά και ξανά και μου φαίνεται πολύ κοντά στην αλήθεια. Καρέ #2ο: Τα αστεία Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι που γράφω αστεία. Ο πρώτος είναι να μην τα γράφω καν. Μου έρχονται από το πουθενά ή απλά παρατηρώντας κάτι, πολλές φορές άσχετο. Ο άλλος είναι να κάθομαι και να σκέφτομαι ασταμάτητα ένα θέμα μέχρι να μου έρθει το αστείο. Υπάρχουν και deadlines. Πάντα ψάχνω στο μυαλό μου το timing: πότε θα πέσουν οι ατάκες μεταξύ τους, ποιο θα είναι το ύφος του χαρακτήρα, ιδιαίτερα εκείνου που παρακολουθεί και δεν μιλάει. Γενικά, τα πάντα έχουν σκηνοθεσία. Προσπαθώ να μην είναι προβλέψιμο το αποτέλεσμα. Αλλά και ακόμα και αν είναι επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο, προσπαθώ να βρω κάτι που θα προκαλέσει έκπληξη. Τα αστεία που μου αρέσουν περισσότερο είναι εκείνα που θα σου τη σκάσουν ενώ δεν τα περιμένεις. «Πώς σε λένε; Γιάννη Αγιάννη. Χρόνια πολλά – αλλά και όχι». Πολύ λάθος αστείο διάλεξες. Αυτό το αστείο το έχει σκεφτεί ένας φίλος. Απορώ πώς ακριβώς του ήρθε. Τα αστεία strips έχουν συνήθως απλό σχέδιο. «Έλεος πια! Σταματήστε να κοροϊδεύετε τη θρησκεία μας. Τι κόλλημα έχετε φάει με την ορθοδοξία;». Κι όμως, αυτό είναι ένα σχόλιο κάτω από ένα strip με πρωταγωνιστή τον Σάρουμαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μάλλον πρόκειται για κάποιον φανατικό πιστό της θρησκείας του Lord of the Rings, ο οποίος και θίχτηκε. Έχω κάνει βιντεάκια που θυμίζουν rap diss. Εκεί αναφέρομαι σε σχόλια τα οποία μου εύχονται χαρούμενα πράγματα όπως #ψόφος. Καρέ #3ο: Ο ελεύθερος χρόνος Λίγο πριν την πρώτη καραντίνα είχα φτάσει σε σημείο που δεν είχα προσωπική ζωή. Τα Σαββατοκύριακα ή θα παίζαμε live με την μπάντα ή θα είχα κάποιο φεστιβάλ κόμικς. Το πρωί δουλειά, το απόγευμα δουλειά. Αναρωτιόμουν: «Πώς τα έχω καταφέρει έτσι;». Κάποια στιγμή έγινε τόσο απαιτητικό το κομμάτι της προώθησης των κόμικς μέσα από τα social media, ώστε ο βασικός λόγος που δεν παίζω πια με τους Empty Frame είναι ακριβώς αυτός. Θέλαμε να κάνουμε στριπάκια τις αληθινές ιστορίες που ακούγονταν στην εκπομπή Προτελευταίοι. Είχε πραγματικό ενδιαφέρον τόσο για μένα όσο και για τον Θανάση τον Πετρόπουλο. Είναι πολύ αγαπημένο πράγμα το να ακούς μία αστεία ιστορία που όντως έγινε· που συνέβη στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιο σενάριο. Άκουγα περισσότερο folk μουσική, έκανα αθλητισμό, έπαιζα video games, διάβαζα fantasy βιβλία. Γενικά, δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που ήθελα να βάλω τικ σε όλα τα κουτάκια μίας συγκεκριμένης φάσης. Έχω ένα καινούργιο μουσικό project που λέγεται Other Me. Είναι μία πιο προσωπική δουλειά που σκοπεύω να συνεχίσω – παρότι δεν μπορώ να κάνω live – για δική μου ευχαρίστηση. Αυτήν την περίοδο διαβάζω του Νυχτοπτερίτες του George R.R. Martin. Ναι, είμαι μεγάλος nerd. Kαρέ #4: Μην πατήσεις το κουμπί Είναι μία νέα και μεγάλη πρόκληση. Απέφευγα να ασχολούμαι με την επικαιρότητα, και ο λόγος ήταν ότι είχα σαν αρχή πως θέλω τα comic strips που δημιουργώ να διαβάζονται και μετά από δέκα χρόνια. Aυτό είναι κάτι τελείως καινούργιο για μένα. Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι που κάνει τη ζωή σου λίγο ακόμα χειρότερη – το οποίο δε σχετίζεται απαραίτητα με τον κορονοϊό. Βρίσκεται πάντα κάποιος καινούργιος λόγος για να νιώσεις ακόμα πιο άσχημα. Δυστυχώς ξεχνάμε πολύ εύκολα. Το σκάνδαλο με τον Δημήτρη Λιγνάδη μοιάζει πια τόσο μακρινό. Σε άλλες χώρες μπορεί να είχαν πέσει ακόμα και κυβερνήσεις για κάτι αντίστοιχο. Η σειρά ξεκινά με αυτούς τους δύο εξωγήινους οι οποίοι παρακολουθούν τη Γη μέσα από τα νέα της Ελλάδας. Δεν αποκλείω να εμφανιστούν και άλλοι χαρακτήρες. Δε θέλω όμως να κάνω spoilers ούτε να προκαταβάλω κανέναν. Για όλα φταίνε οι νέοι. Η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης μου φαίνεται τελείως αντι-νεανική. Δεν πρόκειται να πατήσουν το κουμπί οι εξωγήινοι. Αυτό είναι το νόημα πίσω από τη νέα σειρά. Άλλωστε κάθε μέρα βρίσκουν κάτι ακόμα χειρότερο για να ασχοληθούν, κάτι που τους κινεί την περιέργεια σε τέτοιον βαθμό ώστε να περιμένουν άλλο ένα 24ωρο. Και το σχετικό link...
  8. Στην εποχή τής «κανονικότητας», τα webcomics ήταν για την Αλέξια Οθωναίου μέρος της δουλειάς της. Το Διαδίκτυο εξαπλωνόταν κάνοντας τις εκδόσεις να φαίνονται ακριβότερες και εκείνη, υπεύθυνη για «χάρτινα» άλμπουμ όπως «Τσακισμένη Αυγή» (εκδ. Jemma Press), έβλεπε τα online στριπάκια της ως συμπλήρωμα της δημιουργικότητας και του εισοδήματός της. Κάποια από αυτά, όπως οι «Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη» ξεκίνησαν να αναρτώνται στην πλατφόρμα socomic.gr με τόση επιτυχία, που έφτασαν και στο τυπογραφείο. Σήμερα, οι συνεργασίες της δεν έχουν μειωθεί. Ειδικά οι ψηφιακές όμως, έχουν αποκτήσει μία ακόμα διάσταση: «Ο κόσμος μένει στο σπίτι, έχοντας ανάγκη και για επικοινωνία, για τέχνη», λέει. «Τα διαδικτυακά κόμικς, με τον αφηγηματικό τους χαρακτήρα, λειτουργούν και ως μια παρηγοριά». Ένα σχέδιο της Αλέξιας Οθωναίου για τον κορωνοϊό, όπως αναρτήθηκε στο socomic.gr Η ιστορία τους ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η σειρά «Witches and Stiches» του Αμερικανού Ερικ Μιλίκιν ήταν ίσως η πρώτη που δημοσιεύθηκε ψηφιακά. Με την έλευση του world wide web αρκετοί άρχισαν να σχεδιάζουν κόμικς αποκλειστικά για τις οθόνες των υπολογιστών, ενώ οι μεγάλοι παίκτες, όπως η Marvel και η DC ενίσχυσαν το ψηφιακό κομμάτι τους από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα η πλατφόρμα socomic.gr διαθέτει ένα αρχείο με στριπάκια που φτάνει ως τον Σεπτέμβριο του 2011. Εδώ μπορεί κανείς να βρει την αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής: ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Pan Pan, ο Tas Mar, η Δήμητρα Αδαμοπούλου και άλλοι που αδικούμε, έχουν ανεβασμένα αρκετά έργα τους – αρκετά για να διαβαστούν σε δύο πανδημίες. Ένας από αυτούς είναι και ο Αντώνης Βαβαγιάννης, υπεύθυνος για τα περίφημα «Κουραφέλκυθρα»: είναι η δική του σειρά που ξεκίνησε από το socomic.gr, εκδόθηκε σε χαρτί από την Jemma και πλέον δημοσιεύεται από το luben.tv. «Ένας κομίστας είναι συνηθισμένος να δουλεύει από το σπίτι», λέει ο Αντώνης Βαβαγιάννης. «Ίσως τώρα είναι ευκαιρία να σχεδιάσεις περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορείς, σαν δημιουργός, να ζεις σε ένα συννεφάκι. Υπάρχει λοιπόν μια μικρή αλλαγή στη θεματολογία. Ανέβασα ένα στριπάκι που δεν εντάσσεται στα “Κουραφέλκυθρα”, αλλά δεν μπορούσα να μη σχολιάσω όσα συμβαίνουν. Όσοι έχουμε ως μέρος της δουλειάς μας το χιούμορ, το χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τα σχόλια του κόσμου που σε ευχαριστεί γιατί του φτιάχνεις τη διάθεση». Έκτακτο επεισόδιο από τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη, που δημοσιεύθηκε στο luben.tv Ο Σταύρος Κιουτσούκης, γνωστός για τα «Yellow Boy» και «Ο δεξιοτέχνης» (Ένατη Διάσταση), προτιμάει να αναρτά τα «ορφανά» σκίτσα του στα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα. Η θεματολογία του δεν έχει αλλάξει τόσο, όσο έχει βρει ένα «όχημα» στη συνθήκη της απομόνωσης, την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία. «Ναι, έχω παρατηρήσει μια μικρή αύξηση της επισκεψιμότητας», λέει, «ενώ αρκετοί αναγνώστες σε απομόνωση εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. Οι δημιουργοί βέβαια περιμέναμε την άνοιξη και τα δύο μεγάλα φεστιβάλ του χώρου που αναβλήθηκαν». Το ένα ήταν το Comic Con της Θεσσαλονίκης και το άλλο το Comicdom της Αθήνας. Το δεύτερο ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 4-6 Σεπτεμβρίου. Η ομάδα του, σύμφωνα με τη Λήδα Τσενέ, προσπαθεί να διατηρήσει ενεργό το ενδιαφέρον του κοινού, με πρωτοβουλίες όπως το Digital Artists Alley που καλεί τους δημιουργούς να προβάλουν ηλεκτρονικά τη δουλειά τους, την ενημέρωση για τη δυνατότητα ηλεκτρονικών παραγγελιών που προσφέρουν τα καταστήματα κόμικς ή τις δραστηριότητες για παιδιά μέσω της Athens Comics Library. Ένα καρέ για την ανάγνωση κόμικς σε περίοδο απομόνωσης, από τα social media του Σταύρου Κιουτσούκη «Η ανθρωπογεωγραφία του κοινού των κόμικς αλλάζει», παρατηρεί η Λήδα Τσενέ, «με τον κόσμο που είναι εξοικειωμένος με την ψηφιακή ανάγνωση να αυξάνεται». Η Αλέξια Οθωναίου προσθέτει μια άλλη πτυχή: «Είναι όπως και με την τηλεργασία», λέει. «Σημασία έχει και η κοινότητα, το δίκτυο των ανθρώπων. Όταν ο κόσμος μένει σπίτι μόνος παρακολουθώντας τέχνη, εντείνεται και μια εξατομίκευση που δεν είναι ωφέλιμη. Αγαπώ τα webcomics, αλλά ας μη μείνουμε μόνο σε αυτό». Και το σχετικό link...
  9. Indian

    Η ΛΕΦΙΚ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ

    Όλοι γνωρίζουμε την πρωτοβουλία της ΛΕΦΙΚ να ανοίξει τις πόρτες της και να δώσει αφορμή για γνωριμία με νέους (κι όχι μόνο), ανερχόμενους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Όποιος δεν το ξέρει, μπορεί να ρίξει μία ματιά ΕΔΩ. Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της κίνησης, κάθε μήνα η ΛΕΦΙΚ θα κυκλοφορεί ένα μικρό άλμπουμ, που θα περιέχει μία ανέκδοτη δουλειά του τιμώμενου δημιουργού, το οποίο θα διανέμεται αποκλειστικά στα μέλη και τους φίλους της, μόνο κατά την διάρκεια της αφιέρωσης και μόνο στον χώρο της. Την αυλαία άνοιξε ο ταλαντούχος δημιουργός ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΒΑΓΙΑΝΝΗΣ, πολύ γνωστός μας από τα θρυλικά, πλέον, Κουραφέλκυθρα, αλλά και τους Προτελευταίους. Το άλμπουμ περιέχει μία δουλειά του, που φαντάζομαι, δεν θα την δούμε να φιγουράρει στο socomic, ή σε κάποια μεταγενέστερη "επίσημη" έκδοση. Σε αντίθεση με τα μονοσέλιδα στριπάκια των Κουραφέλκυθρων, εδώ θα βρούμε μία εξασέλιδη ιστορία, φιλοζωικής φύσης, πάντα με το απολαυστικό χιούμορ του καλλιτέχνη. Η έκδοση είναι καλαίσθητη, έχει καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί και μεγάλο, χορταστικό μέγεθος. Εκτός από την ιστορία, περιέχεται κι ένα ολοσέλιδο βιογραφικό του δημιουργού. Στο εξώφυλλο φέρει ένα σχέδιο του δημιουργού και τον αριθμό "1", που δηλώνει ότι θα είναι σειρά. Επίσης, να αναφέρουμε ότι το άλμπουμ (όπως κι όλα όσα θα ακολουθήσουν στην συνέχεια) έχει τυπωθεί σε 100 αντίτυπα. Ορίστε και μία σελίδα από το εσωτερικό. Πρόκειται για την πρώτη σελίδα της ιστορίας. Τον επόμενο μήνα η ΛΕΦΙΚ θα τον αφιερώσει στον Σταύρο Κιουτσιούκη, οπότε θα περιμένουμε αντίστοιχη δουλειά.
  10. Βασιλεύς των κόμικς

    ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ: ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ

    Για μία άλλη μια χρονιά ο Αντώνης Βαβαγιάννης έχει σκοπό να μας δώσει μια γερή δόση χιούμορ ετοιμάζοντας ένα ακόμη άλμπουμ από τα ΚΟΥΕ ΛΡ... από τα ΚΟΘΟΥΛ... από ΤΑ ΚΑΡΕΛΟΥΘ.... από αυτά που αναγράφει ο τίτλος επάνω. Πανκιές, Βουγιούκλακη, Ναπολέων, Θείος Αιμίλιος και ότι δεν μπορείς να φανταστείς μπορείς να το βρεις εδώ. Τα μονοσέλιδα κομιξάκια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic. Σε πέντε σελίδες σχεδιάζει ο Ηλίας Κυριαζής. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ & ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
  11. Από τα Κολυμπηθρόξυλα του Αντώνη Βαβαγιάννη, μιας και πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά το καλοκαίρι, κάτι που είναι συχνό φαινόμενο στις παραλίες. Αφιερωμένο στον @Indian και στα μπαλάκια του τένις!
  12. Εδώ και χρόνια, με συνέπεια, χτίζει έναν κόσμο με τους πιο αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες. Που είναι συνεπείς κι αυτοί στον παραλογισμό και τη ματαιότητα των πράξεών τους. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης με το «Κουραφέλκυθρα Omnibus II» παρουσιάζει τον μοναδικό αυτό κόσμο που δεν είναι και πολύ διαφορετικός από τον δικό μας. Τα «Κουραφέλκυθρα» δεν είναι καν λέξη (όπως είναι το σλόγκαν της σειράς). Και το «Κουραφέλκυθρα Omnibus II» δεν είναι καν Omnibus* (όπως είναι ο υπότιτλός του). Αλλά σε έναν κατασκευασμένο, χάρτινο κόσμο, στον οποίο οι πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε καν ήρωες, αντίθετα κάνουν ότι μπορούν για να αποτινάξουν από πάνω τους αυτή τη ρετσινιά και να εκπλήξουν τον αναγνώστη με το απρόβλεπτο και αυτοκαταστροφικό των πράξεών τους, τέτοιες αρνήσεις δεν είναι ούτε καν πρόβλημα. Ο κόσμος τους, ο κόσμος που δημιούργησε γι’ αυτούς ο Αντώνης Βαβαγιάννης πριν από πολλά χρόνια, δεν υπακούει στους νόμους και τους κανόνες των προβλέψιμων και συμβατικών κόσμων αλλά διαιωνίζεται πάνω σε μια διαρκή άρνηση: την άρνηση να διορθώσει τον εαυτό του, να αντιληφθεί την αναπόφευκτη πορεία του προς την αυτοκαταστροφή, να γίνει ένας πραγματικός κόσμος. Ο κόσμος των «Κουραφέλκυθρων» δεν είναι ούτε καν κόσμος. Και πώς θα μπορούσε να είναι όταν στη μια σελίδα τον ρόλο του ναυαγοσώστη παίζει μια ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης που τη στιγμή που επιχειρεί να σώσει τον πνιγμένο, ξεκινά το καλλιτεχνικό πρόγραμμά της, στην επόμενη ένας πολεμιστής, ανάμεσα σε κομμένα κεφάλια και ακρωτηριασμένα μέλη την ώρα της μάχης φωνάζει «Όπα! όπα! Παιδιά! Ο φακός μου!» και στη μεθεπόμενη ο Λιονέλ Μέσι βάζει γκολ με καραβολίδα στο 26ο λεπτό αλλά ο αγώνας διακόπτεται γιατί ο Νάβας τσατίζεται. Και παίρνει την μπάλα του και φεύγει. (Ο Βαβαγιάννης, όμως, καθησυχάζει τους αναγνώστες διευκρινίζοντας: «Σε περίπτωση που ανησυχείτε, το ματς συνεχίστηκε με πατημένο κουτάκι κοκακόλας»). Και παρά τον απόλυτο παραλογισμό, τις σουρεαλιστικές καταστάσεις, το ανοίκειο των συνευρέσεων, ο κόσμος αυτός καταφέρνει να επιβιώνει και να προχωρά σε ένα διαρκές παρόν που το πριν, το τώρα και το μετά γίνονται ένα, οι σκέψεις και οι πράξεις επαναλαμβάνονται με βασανιστική συνέπεια, τα λάθη συνεχίζονται με μαθηματική ακρίβεια και οι χαρακτήρες επιδεικνύουν μια αβάσταχτη ελαφρότητα σκέψης και πράξης. Προλογίζοντας την έκδοση με ένα συναισθηματικό και προσωπικό σημείωμά του, όπως τα τραγούδια του, ο Φοίβος Δεληβοριάς γράφει: «Μου ζήτησε ο Αντώνης κάτι σαν πρόλογο σ’ αυτό το δεύτερο όμνιμπους του κόσμου του, και του είπα “ναι” αμέσως, αν και ξέρω πόσο άκυρο είναι να γράφεις έναν πρόλογο για έναν κόσμο που ακυρώνει τον ίδιο του τον εαυτό χαρούμενα κάθε στιγμή. Με πρόσχημα όμως αυτόν τον πρόλογο –που υποτίθεται πως τώρα ολοκληρώνω– θα βρεθεί κι η δικιά μου φατσούλα, το δικό μου περίγραμμα δίπλα στους ήρωες αυτών των στριπ. Κι αν είμαι τυχερός, θα κυλήσω και θα βρεθώ μέσα σ’ αυτά, θα ζήσω μια ζωή σε μια πόλη που θα μου αρέσει να ανήκω, γιατί κανείς δεν ανήκει πουθενά, όλοι είναι απολύτως αβέβαιοι και χαρούμενοι γι’ αυτό». Ο ίδιος ο Βαβαγιάννης δεν είναι καν επαγγελματίας δημιουργός κόμικς. Μεταξύ άλλων είναι τραγουδιστής στο συγκρότημα Empty Frame, κάνει τη ραδιοφωνική εκπομπή «Οι Προτελευταίοι» μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και το πρωί είναι δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο («Σε ποιους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας»… σχολίαζε χιουμοριστικά πριν χρόνια ο αείμνηστος Γιάννης Καλαϊτζής). Δεν είναι καν ο Αρκάς (πρόσφατα χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο νέος Αρκάς ενώ κάποιοι είπαν ότι ο Βαβαγιάννης είναι ο Αρκάς). Ο Βαβαγιάννης, όμως, είναι μια κατηγορία μόνος του. Δεν σχεδιάζει σαν τον Bilal ή τον Moebius αλλά αυτό δεν είναι ούτε καν ελάττωμα, καθώς τα σχέδια του υπηρετούν ιδανικά τις ιστορίες του ανεξάρτητα με το αν έχουν σωστές αναλογίες και τέλεια προοπτική. Τα κόμικς, άλλωστε, δεν είναι φωτορεαλισμός. Ευτυχώς. Στον κόσμο του, έναν κόσμο εμμονικής αβεβαιότητας και διαρκούς επιστροφής στα ίδια παθήματα που ποτέ δεν γίνονται μαθήματα, διάφοροι χαρακτήρες δίνουν τον χειρότερό τους εαυτό χωρίς να το καταλαβαίνουν: η παρορμητική Ζοζεφίνα, ο εφιάλτης κάθε δασκάλου, που πετιέται στην τάξη για να ρωτήσει ότι πιο άκυρο μπορεί και αναρωτιέται κάθε φορά τι πάει στραβά και οι βαθμοί της είναι πάντα κακοί· ο Θείος Αιμίλιος, το πιο δημοφιλές talking head των ιστοριών, προσκολλημένος σε ένα παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε, νοσταλγός εποχών όπου οι λέξεις «νοματαίοι», «σακαφιόρα», «χοροεσπερίδα», «παρφουμαρισμένη», «αλαμπρατσέτα», «σουσουράδες» κ.ά. δεν προκαλούσαν γέλιο· ο Πελάτης που βρίσκει κάθε φορά μέσα στη σούπα του τα πιο αλλόκοτα αντικείμενα και πλάσματα αλλά επιμένει να τρώει κάθε μέρα στο ίδιο εστιατόριο (και πάντα σούπα!)· ο μπαμπάς της οικογένειας Δαπόντε που βρίσκει συμπαθέστατο κάθε υποψήφιο γαμπρό της κόρης του· ο δύστυχος κύριος Κλιάφας που πάντα έχει προβλήματα και πάντα τα εκμυστηρεύεται, ματαίως, στον μπάρμαν με το όνομα Λούθερ. Αυτός ο κόσμος που επαναλαμβάνεται πεισματικά (τελικά πόσο λίγο διαφέρει από τον δικό μας…) και κανείς δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο στο αυτόκλειστο των δικών του προβλημάτων, είναι απολαυστικός για τους αναγνώστες του γιατί, κατ’ αρχάς, είναι πολύ αστείος. Το χιούμορ του Βαβαγιάννη είναι πάντα πηγαίο, πρωτότυπο και ευφυές. Κυρίως, όμως, είναι ένας κόσμος που μας κάνει να αντιμετωπίζουμε με περισσότερη επιείκεια τον δικό μας και να αυτοβαυκαλιζόμαστε ότι όλα βαίνουν καλώς, αφού “εκεί έξω”, στα Κουραφέλκυθρα λόγου χάριν, τα πράγματα είναι χειρότερα. Εμ, δεν είναι. Ο τόμος «Κουραφέλκυθρα Omnibus II» (εκδόσεις Jemma Press) περιλαμβάνει όλο το υλικό που δημοσιεύτηκε στο socomic.gr από το 2014 έως το 2018, σχολιασμένο από τον δημιουργό του και συνοδευμένο από ένα φλιπ κόμικς με τη συμμετοχή των Παναγιώτη Πανταζή, Πάνου Ζάχαρη, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρας Αδαμοπούλου, Γιώργου Γούση, Αγγελικής Σαλαμαλίκη, Αλέξιας Οθωναίου, Πέτρου Χριστούλια, Τάσου Ζαφειριάδη, Έφης Θεοδωροπούλου, Θανάση Πετρόπουλου και Τάσου Μαραγκού. *Omnibus: Έκδοση που περιλαμβάνει υλικό από πολλούς τόμους που εκδόθηκαν ξεχωριστά. Και το σχετικό link...
  13. 5 χρόνια Κουραφέλκυθρα, όλα μαζί σε ένα τόμο σε περιμένουν στο ComicDom Con Athens. Μια μέρα θα αποδοθούν ευθύνες σ' αυτούς που γέμισαν το ίντερνετ με υπέροχα καμένο περιεχόμενο και κάποια μέρα αυτοί οι άνθρωποι θα πληρώσουν για τα εγκεφαλικά κύτταρα που έχουν καταστρέψει με την εκτόξευση τόνων χιούμορ και ευφυΐας. Και στην πρώτη γραμμή αυτών που θα την πληρώσουν, θα βρίσκεται εκατό τα εκατό και ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο δημιουργός των 'Κουραφέλκυθρων' (αλλά και της αποκριάτικης αμφίεσης 'Γκάλης Cooper', για όποιον έζησε τα πρωτοφεϊσμπουκικά χρόνια). Ο Αντώνης Βαβαγιάννης συγκέντρωσε σε έναν τόμο όλα τα 'Κουραφέλκυθρα' που κυκλοφόρησαν από το 2014 έως το 2018 στο socomic.gr, τον ονόμασε 'Omnibus II' και τον συμπλήρωσε με φλιπ κόμικς από ακόμη 12 σχεδιαστές. 240 σελίδες γεμάτες από κόμικ στριπάκια που άλλα έγιναν viral, άλλα απευθύνθηκαν σε λίγους και άλλα που έφτασαν να γίνουν μέχρι και ατάκες, που ξέφυγαν απ' το αρχικό τους πλαίσιο και πλέον κυκλοφορούν αυτόνομες, όπως πχ το "Παίξτε πανκ". Μιλήσαμε μαζί του και αυτός μίλησε μαζί μας. Αν κάποιος έχει όλα τα Κουραφέλκυθρα, αλλά δεν έχει τον πρόλογο που σου έχει γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, πώς μπορεί να τον βρει, χωρίς να αγοράσει το Omnibus ΙΙ; Δεν μπορεί να τα 'χει όλα, γιατί υπάρχουν στριπς που βρίσκονται αποκλειστικά στο Omnibus II. Αν όμως τον νοιάζει μόνο η εισαγωγή, μπορώ να σκεφτώ διάφορους τρόπους: Α) Να έρθει στο κόμικντομ, να δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό και να κόψει από το Όμνιμπους τη σελίδα της εισαγωγής με κοπίδι. Β) Να φτιάξει μια δική του εισαγωγή στα Κουραφέλκυθρα κόβοντας ηχητικά αποσπάσματα από τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά. Γ) Να πάρει LSD και να του φανερωθεί ο Φοίβος Δεληβοριάς σε ένα όραμα. Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, γιατί να το αγοράσει κάποιος, αν έχει όλα τα Κουραφέλκυθρα που έχεις εκδώσει; Ο ελληνικός λαός περιμένεις απαντήσεις κύριε Βαβαγιάννη, (όπως λες και στο στριπάκι, όπου ρωτάνε τον Καρακατσάνη γιατί έσπασε τα αυγά, ξέρεις). Μη με βοηθάς τόσο πολύ να πουλήσω την πραμάτεια μου, θα νομίζει ο κόσμος ότι έγραψα τις ερωτήσεις μόνος μου ή ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο. (Αλήθεια μας έχει δει ποτέ κανείς και τους 2 στο ίδιο δωμάτιο;). Λοιπόν, να το αγοράσει γιατί θα έχει εισαγωγή Φοίβου Δεληβοριά (εκτός αν αυτός από την προηγούμενη ερώτηση την έχει κόψει με κοπίδι), γιατί έχει 25 στριπς που δεν υπάρχουν στα τευχάκια, γιατί έχει σχολιασμό κάτω από πολλά στριπς που εμβαθύνουν στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη (νοτ) και γιατί 12 κορυφαίοι Έλληνες κομιξάδες συνεργάστηκαν για να φτιάξουν το πιο παρανοϊκό δισέλιδο φλιπ κόμικ που έχει εκδοθεί ποτέ. Επίσης γιατί έχει εξωφυλλάρα, γιατί είναι όλα μαζεμένα σε ένα μέρος και γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να στηρίξεις έμπρακτα τα Κουραφέλκυθρα. Τώρα που τα βλέπεις όλα μαζεμένα, πιστεύεις ότι τα παλιότερα Κουραφέλκυθρα έχουν “γεράσει όμορφα”; Ή βλέπεις κάποια στριπς και κριντζάρεις, λες "τι σκεφτόμουν τότε που τα έγραφα"; Τι εννοείς; Σε όλα λέω "Μα καλά τι σκεφτόμουν όταν το έγραφα;". Στο Όμνιμπους 2 είναι ελάχιστα αυτά που πραγματικά κακογέρασαν. Τα περισσότερα είναι στη χειρότερη περίπτωση καλοστεκούμενοι 50ρηδες με κορμοστασιά Κωσταντάρα και γοητευτικούς γκρίζους κροτάφους. Στο Όμνιμπους 1 που κάποια στριπς τα είχα κάνει πριν 12 χρόνια, έχει πιο πολλά που θα ήθελα να είχαν πέσει κατά λάθος σε κάποιο τζάκι. Μπήκες στον πειρασμό να αφήσεις μερικά στριπς απ' έξω; Ποια; Γιατί; Ή κάποια να τα αλλάξεις λίγο, να τα βελτιώσεις κτλ. Δεν έχω αλλάξει τίποτα, για να μην παραχαράξω την ιστορία, αν και σε πολλά είχα σκεφτεί προσθήκες που θα τα έκαναν καλύτερα. Επίσης σε πολλά έχω σκεφτεί αλλαγές που θα τα έκαναν χειρότερα. Είναι πανεύκολο. Υπάρχει περίπτωση αυτή η συγκεντρωτική έκδοση όλων των Κουραφέλκυθρων, να σημαίνει και μια στροφή σε κάτι άλλο, ότι ένας κύκλος κλείνει και τώρα θα ανοίξουμε έναν καινούργιο; Ναι, μετά το Όμνιμπους ΙΙ έχω μεγάλα σχέδια, όπως το να γράψω μια νουβέλα για τον Τιτανικό από την πλευρά του παγόβουνου, να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μίστερ Ζονκ από το Μεγάλο Παζάρι και να ανοίξω ένα ροντέο για ινδικά χοιρίδια. Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις ακούσει μέχρι στιγμής για τη δουλειά σου; "Τα Κουραφέλκυθρα με έριξαν στα ναρκωτικά". Έχει προσβληθεί ποτέ κανείς με κάποιο στριπάκι; Θυμάσαι κάποιο απειλητικό μήνυμα; Κοίτα, αν δεν σ' έχουν πει εθνομηδενιστή, άθεο και τσιράκι του Σόρος στο ελληνικό ίντερνετ, τότε είσαι ένας πουθενάς, οπότε ναι, ευτυχώς έχω ακούσει διάφορα. Θα σου πω 3 παραδείγματα. Το πρώτο έχει γράψει ιστορία: Ήταν ένα σχόλιο σε ένα σκίτσο κατά του εθνικισμού και έλεγε "Καλύτερα ασ' τα αυτά για κάποιον πιο ευρύνοο και μείνε στα κομιξάκια σου". Δηλαδή μπήκε κάτω από ένα κόμικ για να ζητήσει από τον σχεδιαστή του κόμικ, να ασχοληθεί καλύτερα με τα κόμιξ. Το άλλο ήταν μια 21η Απριλίου σε ένα αντιφασιστικό πάλι σκίτσο που ένας τύπος ξεκίνησε το σχόλιό του με το "Εγώ δεν είμαι φασίστας αλλά..." και σαν φωτογραφία προφίλ είχε τον φλεγόμενο φοίνικα (δηλαδή τι πρέπει να κάνεις για να είσαι φασίστας;). Και τελευταία σε μια γελοιογραφία όπου ήρωες του 21 τραγουδάνε καραόκε (όλη μερούλα πόλεμο, το βράδυ καραόκε), μπήκε κι έγραψε ένα ιδιαίτερα απειλητικό σχόλιο η σελίδα μιας πίστας paintball. Αλλά εντάξει, τι θα μου κάνανε; Θα με βάφανε; Υπάρχει κάποιος που αν σου έλεγε "εγώ θα γράφω το σενάριο, τους διαλόγους και εσύ θα τα ντύνεις με εικόνες ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ", που θα δεχόσουν να συνεργαστείς μαζί του; Ηθοποιός, κωμικός, οποιοσδήποτε, ο περιπτεράς σου γιατί έχει πολλή πλάκα ξέρω γω, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ. Καταλαβαίνω που το πας, και ΝΑΙ! Δέχομαι! ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΧΟΜΑΙ! Εκτός από εσένα, θα ήθελα πολύ να εικονογραφήσω κάποια routines από το stand up του Θωμά Ζάμπρα (ή Ζαμπρά; Δεν θα μάθουμε ποτέ) που την ώρα που τα άκουγα έλεγα: "Πώς είναι δυνατόν να μην το έχω ήδη κάνει αυτό;". Πάντως, όπως και με φίλους που μου έχουν γράψει σενάρια (πχ. Γιώργος Οικονομάκος, Βίκυ Κοκκίνη) θα δεχόμουν ένα πολύ καλό σενάριο, αλλά δεν θα ήθελα παρεμβάσεις για το στήσιμο των εικόνων. Αυτή είναι απαράβατη αρχή μου και δεν αλλάζει με τίποτα λιγότερο από 20 ευρώ. Βλέπω ότι το Omnibus II έχει 12.95 ευρώ και όχι 13 ευρώ. Με το χέρι στην καρδιά: Όσο θα είσαι στο ComicDom Con Athens (19, 20 και 21 Απριλίου) και θα έρχεται κόσμος για να το αγοράσει, θα έχεις πεντάλεπτα για να δίνεις ρέστα; Για να αποφευχθούν τέτοιες δυσκολίες, το αφεντικό (η Jemma Press δηλαδή) τρελάθηκε και ειδικά για το κόμικντομ θα τα δίνουμε 12 ευρουδάκια. Έτσι μπορώ να κρατήσω όλα αυτά τα 5λεπτα που έχω μαζέψει και να τα κάνω πυργάκια σαν κάποιου είδους φτωχομπινεδιάρη Σκρουτζ ΜακΝτακ. Και το σχετικό link...
  14. Κουραφέλκυθρο φρεσκοψημμένο, πάει με λαγάνα και ταραμοσαλάτα. Καλά κούλουμα και προσοχή στο χταποδάκι!
  15. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι «Λάνθιμος Χούλιγκανς» εδώ και χρόνια Ο δημιουργός των Κουραφέλκυθρων ετοιμάζει το δεύτερο μεγάλο τόμο τους που θα παρουσιαστεί στο φετινό Comicdom Con ενώ εδώ και 12 χρόνια παίζει μουσική με τους Empty Frame. ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη. Παίζω εδώ και 12 χρόνια με τους Empty Frame και δεν σκοπεύουμε να σταματήσουμε. Πέρσι τέτοια εποχή κυκλοφορήσαμε το 3ο μας άλμπουμ Who Wants To Ride The Horse και τώρα δουλεύουμε καινούριο υλικό. Οι περισσότεροι με ξέρουν από τα κόμικς μου, αλλά εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πρώτα απ’όλα μουσικό. Ακούω κυρίως alternative μουσική και λατρεύω τις μελαγχολικές μελωδίες. Οι τοπ αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι οι Beatles, ο Τom Waits κι ο Mark Lanegan. Τελευταία ακούω αρκετό folk κι έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους Fleet Foxes, τους Midlake και τον Andrew Bird. BIBΛΙΑ: Από λογοτεχνία διαβάζω κυρίως βιβλία φαντασίας (επιστημονικής και fantasy), comics αλλά και ιστορικά βιβλία. Είμαι τελείως νέρντουλας με τη σειρά A Song Of Ice And Fire (Eίμαι ο τύπος που σε κάθε επεισόδιο Game Of Thrones πρήζω τους άλλους για το πόσο καλύτερο ήταν αυτό που είδαμε στο βιβλίο) . Τον τελευταίο καιρό με έχουν ενθουσιάσει το ΓΚΙΑΚ του Δημοσθένη Παπαμάρκου, το Sapiens του Yuval Noah Harari και από κόμικς το Hark! A Vagrant της Kate Beaton. ΤΑΙΝΙΕΣ: Τα κωμικά ινδάλματά μου είναι οι Monty Python κι οι Marx Brothers. Από μεγάλους σκηνοθέτες θεωρώ κορυφαίο τον Alfred Hitchcock και από πιο σύγχρονους έχω αδυναμία στον Tarantino και τους αδερφούς Coen. Είμαι Λάνθιμος χούλιγκαν, αυθεντικός, από τότε που είδα τον Κυνόδοντα κι όχι τώρα στα εύκολα που πήγε να το σηκώσει μέσα στο σπιτάκι τους, στο Χόλυγουντ. Αν και κομιξάς, βαριέμαι αφόρητα τις υπερηρωικές ταινίες. ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Τηλεόραση είναι αυτό το εξάρτημα στο σπίτι μου που παίζει Netflix και συνδέω το Playstation. Δεν την ανοίγω για κανέναν άλλο λόγο, θεωρώντας ότι το μόνο καλό που έχει βγει (και μάλλον που θα βγει) από την ελληνική τηλεόραση είναι οι Απαράδεκτοι. Με τις σειρές είμαι κολλημένος. Από κωμικές θεωρώ ότι ποτέ κανείς δεν θα ξεπεράσει τις πρώτες σεζόν των Simpsons, αν και σε γενικές γραμμές είμαι περισσότερο φαν του αγγλικού χιούμορ και σειρών όπως το IT crowd και το Black Books. Όπως είπα και πριν είμαι φανατικός του Game Of Thrones αν και θεωρώ ότι οι τελευταίες σεζόν χάλασαν ό,τι καλό υπήρχε σ’αυτή τη σειρά (Γιατί ξέφυγαν από το βιβλίο, ΜΗΝ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ) αλλά θεωρώ ότι οι σειρές που από το πρώτο ως το τελευταίο επεισόδιο ήταν αριστουργηματικές είναι το Breaking Bad, οι Sopranos και το The Wire. ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Έχω social media για να προωθώ τη δουλειά μου, και η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτά δεν θα κάναμε αυτή τη συνέντευξη τώρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα Κουραφέλκυθρα δεν θα είχαν φτάσει ποτέ σε τόσο κόσμο χωρίς το facebook. Τελευταία απέκτησα και λογαριασμό στο instagram, αλλά πέρα από το να ανεβάζω τα κόμικς μου εκεί, δε βρίσκω κανέναν άλλο λόγο για να το ανοίγω. Το site που παρακολουθώ καθημερινά είναι το socomic.gr, κι όχι μόνο γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, αλλά και γιατί εκεί γράφουν αγαπημένοι φίλοι και εξαιρετικοί δημιουργοί. ΣΠΟΡ: Έχω να παρακολουθήσω σπορ από τότε που έπαιζε ο Βαζέχα, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω αθλήματα. Πάντα έπαιζα μπάσκετ και τώρα τελευταία έχω αρρωστήσει με το beach volley. Πέρα από το πόσο μου αρέσει σαν άθλημα, μου αρέσει το πόσο κανείς δεν με πιστεύει όταν με 0 βαθμούς 9 η ώρα το βράδυ μέσα στο χειμώνα λέω ότι έχω να πάω για προπόνηση beach volley στον Χολαργό. Μια εποχή έκανα και windsurf (σε αληθινή παραλία αυτή τη φορά, όχι πχ. στο Κουκάκι) ΤΑΞΙΔΙΑ: Έχω γυρίσει την περισσότερη Ευρώπη, αλλά δυστυχώς δεν έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτήν. Από τα τελευταία μου ταξίδια μου άρεσε πάρα πολύ η Κρακοβία και η Κωνσταντινούπολη. Θέλω πολύ να ταξιδέψω στη νοτιοανατολική Ασία (κυρίως γιατί λατρεύω την ασιατική κουζίνα, και ποιο καλύτερο κίνητρο υπάρχει για να ταξιδέψεις αν όχι το φαγητό;) Το πιο συχνό ταξίδι που κάνω είναι στην Κεφαλλονιά που είναι ο τόπος καταγωγής μου και την αγαπώ πάρα πολύ. ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Είμαι παιδί του κέντρου. Μεγάλωσα στην Κυψέλη, έζησα πολλά χρόνια στα Εξάρχεια και τώρα μένω σε μια από τις πιο ωραίες γειτονιές της Αθήνας, τη Νεάπολη. Δουλεύω στην Πλάκα και πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά με τα πόδια. Όσο ακόμα υπάρχουν σπίτια που δεν είναι Airbnb ελπίζω ότι θα ζω στο κέντρο. ΤΩΡΑ: Τα Κουραφέλκυθρα θα αποκτήσουν τον δεύτερο μεγάλο τόμο τους, το OMNIBUS 2. Θα κυκλοφορήσει πρώτη φορά στο Comicdom Con 19′ τον Απρίλη από την Jemma Press. Θα περιέχει περισσότερες από 200 σελίδες γεμάτες με στριπ, εισαγωγή από τον Φοίβο Δεληβοριά και πολλές guest συμμετοχές από κορυφαίους comic artists. Με τους Empty Frame θα ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη για live στο 8ball στις 4 Μαϊου.
  16. Ο πελάτης έχει πάντα σούπα, μια από τις πιο κουφές «σειρές» των Κουραφέλκυθρων του Αντώνη Βαβαγιάννη
  17. "Καλή ιδέα μεγαλειοτάτη", νέο επεισόδιο Κουραφέλκυθρα από τον Αντώνη Βαβαγιάννη, ανέβηκε χθες 15/10.
  18. "Το τραγουδιστό τηλεγράφημα φθάνει πάντα στην ώρα του", από τα "Κουραφέλκυθρα" του Αντώνη Βαβαγιάννη.
  19. Σταθερά ενάντια σε κάθε λογική Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ενα απολύτως ετερόκλιτο καστ χαρακτήρων που διαρκώς εμπλουτίζεται με νέες προσθήκες εξακολουθεί να αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο ο Αντώνης Βαβαγιάννης φιλοτεχνεί σουρεαλιστικές μικρές ιστορίες που αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε πρόβλεψη και λογική Σιδερόφρακτοι ιππότες, κομμένα κεφάλια, ξεκοιλιασμένα πτώματα, ακρωτηριασμένα κορμιά, αφηνιασμένα άλογα σε μια λίμνη αίματος. Μια σκληρή μάχη με αδίστακτους πολεμιστές κορυφώνεται. Και ξάφνου, ένας από αυτούς σταματάει και φωνάζει «Οπα! Οπα! Παιδιά! Ο φακός μου!» Με τέτοιες απρόβλεπτες ατάκες οι χαρακτήρες των «Κουραφέλκυθρων» (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr) ανατρέπουν το αναμενόμενο και εγκαθιδρύουν ως κανονικότητα του δικού τους κόσμου το παράλογο, το άκαιρο, το ετεροχρονισμένο. Ο τέταρτος τόμος της σειράς έχει υπότιτλο «Εμένα μου φαίνονται συμπαθέστατα» και στο εξώφυλλο φιγουράρει ο κύριος Δαπόντες, ο στοργικός μπαμπάς που δέχεται με συμπάθεια και κατανόηση κάθε νέο αμόρε της κόρης του, ακόμα και την κραυγάζουσα Χρύσα Ρώπα σε μια ενοχλητική επίδειξη των αειθαλών φωνητικών χορδών της. Η Ζοζεφίνα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα με τις σχολικές της επιδόσεις («Μήπως πρέπει να αλλάξω τάπερ για κολατσιό;» αναρωτιέται αντικρίζοντας έναν ακόμη απογοητευτικό έλεγχο), ο Κύριος Κλιάφας εξομολογείται στον μπάρμαν Λούθερ τα μυστικά και τα απωθημένα του («Ιπτάμενοι αρουραίοι καταχέζουν το μπαλκόνι μου»), ο Κλέαρχος με το τικ του αποτυγχάνει να «ολοκληρώσει» τα ραντεβού του και ο Θείος Αιμίλιος, μακράν ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας της σειράς, επιμένει να αερολογεί αναμασώντας με νοσταλγία τις μεγαλύτερες κοινοτοπίες, κολλημένος σε ένα εξωραϊσμένο παρελθόν που προκαλεί χασμουρητά στους ακροατές του και άφθονο γέλιο στους αναγνώστες του (για να μην ξεχάσουμε την έμμεση, σύντομη αλλά συγκλονιστική παρουσία του Θείου Αιμίλιου σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή σημερινού αρχηγού πολιτικού κοινοβουλευτικού κόμματος με αμφισβητούμενες αντιληπτικές ικανότητες, όταν ανάγνωσε επιστολή τηλεθεατών με τα λόγια του χαρακτήρα, μην καταλαβαίνοντας ότι πρόκειται για μια αθώα αλλά απολαυστική φάρσα). Ο Βαβαγιάννης με την πολυεπίπεδη προσωπικότητά του και τις πολλές επαγγελματικές ενασχολήσεις του (δάσκαλος, δημιουργός κόμικς, ραδιοφωνικός παρουσιαστής, τραγουδιστής του συγκροτήματος «Empty Frame»), ενσωματώνει και εντάσσει οργανικά στις σελίδες του στοιχεία από εντελώς διαφορετικές σφαίρες του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Το δυσάρεστο σχολικό περιβάλλον («Η Ζοζεφίνα έχει απορίες»), οι ιδεοτυπικά κυνικοί ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών («CSI: Πλατεία Βάθη»), τα meeting εργασίας προς εξύμνηση του εργοδότη («Καλή ιδέα αφεντικό!») διανθίζονται με one-shot «περιστατικά» από την ιστορία της τέχνης (ο Μποτιτσέλι μαλώνει τη μάνα του γιατί επενέβη στην «Αφροδίτη»), από άγνωστες πτυχές της θρησκείας (ο Ιούδας ως ναυαγοσώστης δίνει σωτήρια και μοιραία φιλιά, ο Θεός ανακοινώνει στον γιο του και σε ένα περιστέρι την ελευθερία της βούλησης), από παρωδίες παραμυθιών (η Χιονάτη συναντά τους οκτώ νάνους, το ασχημόπαπο γεννιέται από αυγό τίγρης) κ.λπ. Οσο διαφορετικές και να φαίνονται μεταξύ τους όλες αυτές οι μονοσέλιδες ιστορίες, συνδέονται αδιάρρηκτα μέσω της κοινής αίσθησης του παραλόγου που αποπνέουν. Ο αναγνώστης, ιδιαίτερα αυτός που παρακολουθεί σταθερά τη σειρά τα τελευταία χρόνια, γνωρίζει ότι «κάτι δεν πάει καλά» με την ψυχοσύνθεση αυτών των πρωταγωνιστών και χαιρέκακα περιμένει να τους δει να πέφτουν ακόμη πιο χαμηλά, να ξεστομίζουν ακόμη μεγαλύτερες ασυναρτησίες, να πράττουν ενάντια σε κάθε λογική. Αυτοί ανταποκρίνονται. Και έτσι εδραιώνεται μια σχέση αγάπης που, προϊόντος του χρόνου, γίνεται όλο και πιο σουρεαλιστική, όλο και πιο απρόβλεπτη, όλο και πιο ανθρώπινη. Πηγή
  20. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης φτιάχνει το πιο παράξενο κόμικ που έχεις διαβάσει ποτέ. (Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson) Aπό την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι του Αντώνη Βαβαγιάννη, του ανθρώπου που φτιάχνει τα 'Κουραφέλκυθρα', υποκρινόμουν. Κάθισα στην αριστερή πλευρά του καναπέ του σαλονιού του, εκείνος σε μια πολυθρόνα διαγώνια αριστερά μου και πάτησα το rec στο κινητό που άφησα στο τραπέζι ανάμεσά μας, χωρίς να έχω καθαρή τη συνείδησή μου, αφού άλλα ήθελα να του πω κι άλλα του έλεγα. Όσο εκείνος μου μιλούσε για το πού μεγάλωσε, για τη δουλειά του πέρα από τα κόμιξ και τις σπουδές του στη μουσική, ήθελα απλώς να τον διακόψω και να του πω αυτό που σκεφτόμουν από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μετά από 12:53 ηχογραφημένης συνέντευξης, ένιωσα πως ο πάγος είχε σπάσει αρκετά, ώστε τελικά να τον ρωτήσω: ''Αντώνη, τι συμβαίνει στο μυαλό σου''; ''Τι συμβαίνει στο μυαλό μου; Πολλοί άνθρωποι με περιμένουν πιο αστείο και πιο τρελό με βάση το κόμικ. Αυτό είναι απλώς το χιούμορ που μου αρέσει. Με πολύ καλούς φίλους με τους οποίους έχω άνεση, κάνω αστεία όπως αυτά του κόμικ. Κατά τα άλλα, δεν θα δεις στη ζωή μου κάτι από τα 'Κουραφέλκυθρα''. Είναι αδύνατον να προσδιορίσεις τη σημασία της λέξης 'Κουραφέλκυθρα', αφού δεν είναι καν λέξη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγήσεις τι είναι τα 'Κουραφέλκυθρα', πέρα του ότι πρόκειται για μια σειρά από κόμιξ του Αντώνη Βαβαγιάννη με το πιο παράξενο, ασυνήθιστο και απρόσμενο χιούμορ που κυκλοφορεί εκεί έξω, τα οποία μπορείς να βρεις τόσο online, όσο και σε χαρτί. Ας πάμε τότε σε αυτά που μπορούμε να προσδιορίσουμε. Πίσω από τα Κουραφέλκυθρα βρίσκεται μόνο ο Αντώνης: ''Τελευταία πολλοί με ρωτάνε αν φτιάχνω μόνο εγώ τα Κουραφέλκυθρα ή μου γράφουν στη σελίδα σαν να είμαστε πολλοί. Ίσως για αυτό ευθύνεται ο πληθυντικός του τίτλου''. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ, αφού μόλις πήρα τηλέφωνο στον αριθμό που μου είχαν δώσει ( πληθυντικός έτσι; ) από τη σελίδα των 'Κουραφέλκυθρων' στο Facebook όταν τους ζήτησα συνέντευξη, σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να συστηθώ από την αρχή και να πω ξανά τι ακριβώς ήθελα, αφού ίσως στο Facebook μου είχε απαντήσει κάποιος άλλος από την πολυμελή τους ομάδα. ''Όχι, δεν έχω personal assistants που απαντάνε τα μηνύματα'', μου είπε ο Αντώνης χαμογελώντας. Όχι μόνο δεν έχει βοηθούς, αλλά ούτε περπατάει μέσα στο σπίτι χρησιμοποιώντας ξυλοπόδαρα, ούτε έχει τζίβες, στις οποίες υπάρχουν περασμένα κοχύλια. Δεν είναι καν vegan. Αυτά ήταν μερικά ακόμα πράγματα που είχα φανταστεί ότι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που έχει το χιούμορ των 'Κουραφέλκυθρων'. Αντ' αυτού ο Αντώνης είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, 35 χρονών, που φοράει ρούχα που φοράω κι εγώ και θα μπορούσα άνετα να κάνω παρέα μαζί του. Και το κυριότερο; Έχει την πιο φυσιολογική δουλειά στον κόσμο. Είμαι δάσκαλος σ' ένα σχολείο στην Πλάκα. Η πρώτη μου επιλογή όταν έδωσα εξετάσεις με τις δέσμες ήταν να περάσω μουσικολογία. Ευτυχώς, δεν πέρασα, γιατί τώρα θα ήμουν άνεργος. Ανήκω στην καλή φουρνιά του παιδαγωγικού που οι απόφοιτοί του άρχισαν να δουλεύουν αμέσως σε σχολεία. Μου αρέσει πολύ αυτή η δουλειά, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να ασχοληθώ αποκλειστικά με την τέχνη ή να κάνω κάτι που να μην μου τρώει χρόνο από τη μουσική και τα κόμιξ. Από τη στιγμή που αυτό δεν είναι εφικτό, το να είμαι δάσκαλος είναι ό,τι καλύτερο. Μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά δεν βαριέμαι ποτέ, αφού κάνω συνεχώς πράγματα που ικανοποιούν το δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μου. Από πολύ μικρός άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική και με το κόμικ. Σπούδασα μουσική, αλλά δεν έκανα ποτέ μαθήματα στο κόμικ. Με ένα φίλο μου από το δημοτικό φτιάχναμε μαζί κομιξάκια όταν ήμασταν ακόμα 7-8 ετών. Ήταν εντελώς ανορθόγραφα και δεν καταλάβαινες καθόλου τι γινόταν σε αυτά, αλλά το παλεύαμε. Ξεκίνησα να ασχολούμαι σοβαρά με τα κόμιξ πριν 10 χρόνια. Είχα κάνει κάποια κόμιξ με τον Σπύρο Δερβενιώτη για τα οποία είχα γράψει το σενάριο. Στη συνέχεια, όμως, θέλησα να κάνω κάτι δικό μου. Σκέφτηκα να φτιάξω ένα στριπάκι που να περιλαμαβάνει 2-3 ήρωες (τον Κλιάφα, την Ζοσεφίνα και την οικογένεια Δαπόντε) και σιγά σιγά θα έβαζα καινούργιους. Έφτιαξα ένα δείγμα και το έστειλα στο '9' της Ελευθεροτυπίας, αλλά δεν μου απάντησε κανείς. Οπότε άρχισα να ανεβάζω τα 'Κουραφέλκυθρα' στο Vamvax, ένα site που ανεβάζω καμμένα αστεία με τους φίλους μου. Τα ανακάλυψε σιγά σιγά κόσμος, άρχισαν να αποκτούν ένα μικρό κοινό που τα ακολουθούσε και τα σχολίαζε. Το κοινό άρχισε να αυξάνεται μέχρι που κυκλοφόρησε ένα τευχάκι. Στη συνέχεια, τα 'Κουραφέλκυθρα' πήγαν στο site της Comicdom, μετά στο So Comic και αισίως έχουν κλείσει τα 9 χρόνια. Συναντάω πολλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τα 'Κουραφέλκυθρα' και τα διαβάζουν και δεύτερη φορά για να τα κατανοήσουν. Μου αρέσει αυτό. Θέλω ο αναγνώστης να χρειαστεί να γκουγκλάρει κάτι για να καταλάβει μια αναφορά. Αρέσει και σε μένα ως αναγνώστη άλλων κόμιξ να μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνω τι μπορεί να σημαίνει μια αναφορά στην ποπ κουλτούρα, στην ιστορία ή κάτι άλλο. Υπάρχει κόσμος που δεν του αρέσει το κόμικ και πλέον έχει γίνει αρκετά δημοφιλές, ώστε να το δηλώνει, ενώ στο παρελθόν δεν θα ασχολούνταν καν. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει κόσμος που μου δίνει συγχαρητήρια, αλλά δεν πιάνει το χιούμορ, είτε επειδή δεν καταλαβαίνει τις αναφορές είτε επειδή για αυτόν είναι πολύ σουρεάλ. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι πιο mainstream για να αρέσει σε όλους. Ούτε το αποφεύγω ούτε το επιδιώκω. Χαίρομαι για το κοινό που έχει το συγκεκριμένο κόμικ και χρειάστηκε πολύς καιρός για να το αποκτήσει. Πάνω από όλα με νοιάζει να το βρίσκω εγώ αστείο. Υπάρχουν κάποια παλιότερα 'Κουραφέλκυθρα', τα οποία δεν θυμάμαι και μόλις τα βλέπω γελάω και άλλα πάλι που δεν μου αρέσουν. Όταν έχω μια ιδέα που μου αρέσει και με κάνει να γελάω, ανυπομονώ να τη βγάλω στο χαρτί. Μπορεί στα 'Κουραφέλκυθρα' να μην βάζω ιστορίες από τη δουλειά μου, ωστόσο η Ζοσεφίνα είναι ένας χαρακτήρας εμπνευσμένος από το σχολείο. Από την τάση που έχουν τα παιδιά να ρωτούν τον δάσκαλο εντελώς άσχετα πράγματα από αυτό που λέει εκείνη τη στιγμή. Μου αρέσουν οι χαρακτήρες με παιδικές και ανώριμες αντιδράσεις. Τα παιδιά στο σχολείο μου δίνουν έμπνευση κυρίως για τους 'Προτελευταίους', ένα κόμικ που φτιάχνω με τον Θανάση Πετρόπουλο και περιλαμβάνει αληθινές ιστορίες. Όταν ήμουν μικρός, τα αγαπημένα μου κόμιξ ήταν ο Αστερίξ, η Μαφάλντα, ο Αρκάς, η Βαβούρα αλλά και τα κλασικά που πουλούσαν τα περίπτερα όπως τα Μίκι Μάους και τα Ποπάι. Σήμερα, διαβάζω αρκετά αμερικάνικα κόμιξ, αλλά και πολύ καλές ελληνικές δουλειές που γίνονται τελευταία, όπως το 'HARD ROCK' του Τάσου Μαραγκού και το 'Μαρμελάδα Κεράσι' του Pan Pan. Αγαπημένες μου σειρές, από τις πιο πρόσφατες, είναι το 'The Ηandmaid's Τale', το 'Game of Thrones', το οποίο έχω διαβάσει κιόλας και με απογοήτευσε μετά την 5η σεζόν και το 'Breaking Bad'. Από παλιές έβλεπα φουλ 'Monty Python' και 'Simpsons'. Εμπνέομαι από την ιστορία, τα παραμύθια, την ποπ κουλτούρα, τη θρησκεία. Μερικές φορές θα ακούσω κάτι, θα το σημειώσω και θα σκεφτώ το πώς μπορώ να το κάνω σενάριο για κόμικ. Υπάρχουν άλλες φορές που λέω 'σήμερα θα πρέπει να βρω ιδέα να γράψω' και αρχίζω να ξεφυλλίζω βιβλία και να ψάχνω στο ίντερνετ για να βρω θέμα. Για παράδειγμα το Ασχημόπαπο έτσι βγήκε. Αποφάσισα μια μέρα ότι ήθελα να βρω μια ιδέα και να φτιάξω ένα κόμικ και έκατσα και το έφτιαξα. Περιέργως δεν έχω φάει καμία φοβερή επίθεση σε θέματα που αφορούν τη θρησκεία. Πιθανόν, να μην έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι το κόμικ. Γιατί όσο γνωστό και να είναι, πρόκειται ακόμα για κάτι περιθωριακό. Δεν μου την έχουν πέσει χοντρά ούτε σε προσωπικό μήνυμα ούτε στη σελίδα των 'Κουραφέλκυθρων'. Βέβαια, στις ιστορίες που αφορούν τη θρησκεία υπάρχουν κλασικά σχόλια του τύπου 'ποτέ δεν κάνετε τέτοιο αστείο για τον Μωάμεθ ή για τους Εβραίους'. Δεν έχω αυτολογοκρίνει κάποια ιδέα μου, αφού δεν ασχολούμαι με θέματα που έχουν σχέση με την επικαιρότητα. Δεν θα σχεδιάσω κάτι που είναι σήμερα αστείο και δεν θα είναι μετά από λίγο καιρό. Την έχω πατήσει, βέβαια, κάποιες φορές στο παρελθόν, όπως στην περίπτωση του Pokemon Go, για το οποίο έφτιαξα μια ιστορία που θεωρούσα πως θα την έβλεπε κάποιος μετά από πέντε χρόνια και θα καταλάβαινε σε τι αναφερόμουν. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη τρέλα κράτησε πέντε εβδομάδες κι αν δει κάποιος σήμερα το συγκεκριμένο κόμικ δεν θα καταλάβει καν σε τι αναφερόμουν. Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Κλιάφας. Του έχω αδυναμία, γιατί ήταν ο πρώτος που σκέφτηκα Ίσως είναι και ο χαρακτήρας που μου μοιάζει περισσότερο, αφού είναι λίγο απαισιόδοξος όπως κι εγώ. Ο πιο έξυπνος και ενδιαφέρον χαρακτήρας είναι η Ζοζεφίνα, ενώ τον Θείο Αιμίλιο κάποιοι τον λατρεύουν και κάποιοι βαριούνται και δεν τον διαβάζουν καν, επειδή έχει πολύ κείμενο. Τα ονόματα των χαρακτήρων προσπαθώ να μην έχουν σχέση μεταξύ τους. Για αυτό πολλά από αυτά είναι ξενόφερτα (π.χ. Τζακ, Γκουστάβ). Το 'Κλιάφας' είναι μάρκα πορτοκαλάδας σε μια επαρχιακή πόλη. Το 'Δαπόντε' προέρχεται από ένα Καισάριο Δαπόντε που αναφερόταν σε κάποιο βιβλίο της Ιστορίας του λυκείου. Το 'Σαβαγιάρ' είναι μάρκα μπισκότου. Το 'Παίχτε Πανκ' έχει βγει από ένα live που έπαιζα ένα καλοκαίρι με τους 'Empty Frame' στο Πεδίο του Άρεως. Βγήκαμε να παίξουμε στις 3 το πρωί και παρόλο που το στιλ μουσικής μας δεν έχει καμία σχέση με πανκ, κάποιος από το κοινό άρχισε να φωνάζει 'Παίχτε πανκ, παίχτε Sex Pistols'. Γενικώς, αυτή είναι κλασική ατάκα σε συναυλίες σε καταλήψεις. Όνειρο μου είναι να συνεχίσω να φτιάχνω τα 'Κουραφέλκυθρα' και έχω μια σκέψη για να μπορέσει να γίνει αυτοχρηματοδοτούμενη η σειρά. Να χρηματοδοτείται και να συντηρείται από τους ίδιους τους αναγνώστες, ώστε να βγαίνουν περισσότερα τεύχη από όσα βγαίνουν σήμερα. Επίσης, να βγει ξανά το 'Κουραφέλκυθρα-Omnibus' που έχει εξαντληθεί και να κυκλοφορήσει και δεύτερος τόμος. Πρέπει να σκεφτώ μια φοβερή ιστορία σχετικά με το πώς μου ήρθε στο μυαλό η λέξη 'Κουραφέλκυθρα', γιατί με ρωτάει συχνά ο κόσμος, αλλά στην ουσία δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να του πω. Και το σχετικό link...
  21. Indian

    ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ ΔΙΠΛΗΣ ΟΨΗΣ

    Γι'άλλη μία χρονιά τα θρυλικά Κουραφέλκυθρα είναι και πάλι μαζί μας...! Αυτή την φορά έχουν το ίδιο εξώφυλλο και μπροστά και πίσω και μιας και είναι αυτόνομα στριπάκια,μπορούν να διαβαστούν και από τις δύο πλευρές...! Τα επεισόδια (και) αυτής της έκδοσης εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην γνωστή ιστοσελίδα socomic.gr...! Την γραφιστική επιμέλεια είχε η Ελευθερία Σκλάβου...! Η ποιότητα της έκδοσης είναι η χαρακτηριστική της Jemma...!Σκληρό εξώφυλλο,ματ χαρτί και θερμοκόλληση στην ράχη...!Γενικά πολύ ανθεκτικό τομάκι...! Όλη αυτή η προσπάθεια έγινε στην μνήμη του Γιάννη Καλαϊτζή...!
  22. Ένα μεγάλο αφιέρωμα στο περιοδικό που σημάδεψε την ελληνική αντικουλτούρα για τρείς δεκαετίες Ένα από τα σημαντικά πράγματα που μας έφερε το 1981, δεν ήταν μόνο η πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ, αγαπητοί μας φίλοι, άλλα και η Βαβέλ, ένα περιοδικό κόμιξ (και όχι μόνο), όπως διατείνονταν άλλωστε και το ίδιο για 27 ολόκληρα χρόνια στο εξώφυλλο του. Εξώφυλλο του πρώτου τεύχους της βαβέλ – Φλεβάρης 1981 Το 1981 ο κόσμος στην Ελλάδα ήταν ακόμα αγουροξυπνημένος από την εφταετία της χούντας και η επαφή με DIY τάσεις και πολιτιστικές κινήσεις που διενεργούταν εκείνη την εποχή στην Ευρώπη και την Αμερική ήταν ελάχιστες. Αυτό το κενό ήρθε να γεμίσει το περιοδικό Βαβέλ το οποίο είχε ως πρότυπο το Ιταλικό περιοδικό linus. Το Linus εκδόθηκε το 1965, είχε αριστερό προσανατολισμό (οι εκδότες του άνηκαν στο κομμουνιστικό κόμμα) και ήταν το πρώτο περιοδικό κόμιξ της γείτονος χώρας που στόχευε σε ενήλικο κοινό. Η Bαβέλ, πέρα από την επιρροή της από το Linus, ήταν μάλλον και συνεχιστής ελληνικών underground εντύπων όπως το fanzine Χαρακίρι και του βραχύβιου περιοδικού Κολούμπρα (15 τεύχη). Η Βαβέλ έκανε ντου σε μια απαίδευτη -όσον αφορά στα κόμιξ- κοινωνία και πρότεινε κάτι νέο, αφού μέχρι τότε, ό,τι είχε ζωγραφιές και μπαλονάκι με λόγια ονομαζόταν αυτόματα “μικυμάου” και θεωρείτο ότι απευθυνόταν σε παιδιά. Κάπως έτσι ήρθαμε σε επαφή με τις ερωτικές ιστορίες του Milo Manara (αυστηρά δια ενηλίκους), τα ψυχεδελικά trip στον Sci Fi κόσμο του Moebius, τον κωμικά άναρχο κόσμο του Edika, τον δυστοπικό κόσμο του Billal, τα ρεμάλο-ρέμαλα του Reiser και τον κυνισμό του Altan. Ο τρομερός Altan Εκτός όμως του να φέρει στην Ελλάδα όλους αυτούς τους δημιουργούς (κάποιους μάλιστα στη συνέχεια του έφερε εδώ και κυριολεκτικά) φρόντισε να δώσει βήμα και ουσιαστικά να γεννήσει την ελληνική σκηνή κόμιξ. Εκεί πρωτοεμφανίστηκαν ο Αρκάς με τον Κόκκορα του, ο Γιάννης Καλαϊτζής σαν κομίστας (εκτός από πολιτικός γελοιογράφος) με την Τσιγγάνικη Ορχήστρα, εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα ο χαοτικός Λέανδρος με τον Παρία του, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ακόμα και ο Βαγγέλης Περρής πριν τον ρουφήξει ο τηλεοπτικός βόθρος. Από κόμικ του Λέανδρου – 1996 Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Κωστάκη Ανάν, τον συγγραφέα που μέσα από τις μικρές νεοελληνικές ιστορίες σουρεαλισμού (που άφηνε σύμφωνα με τον μύθο σε φάκελο στα σκαλοπάτια της Βαβέλ), κατάφερε να αναδειχθεί σε έναν από τους πιο γλαφυρούς και αστείους συγγραφείς της ελληνικής X generation, χωρίς κάνεις να τον έχει δει ή να γνωρίζει το πραγματικό του όνομα. Διήγημα του Κωστάκη Ανάν αυτή η φώτο τυχαία βγήκε με μήκος 666 πίξελς Το «..και όχι μόνο» που συμπλήρωνε την υποσημείωση του εξώφυλλου “περιοδικό κόμιξ”, ήταν το ζουμί του περιοδικού. Πέρα από την ανάδειξη του κόμικ σαν τέχνης και όχι σαν “καραγκιοζάκια” , σε μια εποχή που οι πληροφορίες από έξω έρχονταν με το σταγονόμετρο, η Βαβέλ με αγνό DIY στυλ, αυτόνομη και χωρίς να έχει στόχο το κέρδος, προσέφερε μια εναλλακτική και ιδιαίτερα πολιτική πρόταση μέσα από τα κόμιξ του την αρθρογραφία του και τις κινηματογραφικές και μουσικές του προτάσεις, που ήταν μακριά από τα βαθιά κομματικοποιημένα στεγανά της μεταπολίτευσης. Από το κόμικ του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Ο Τρομερός ΜΕΒΕΡ» Πάντα ανατρεπτικό, είτε όταν έβαζε γυμνό και σεξ σε εποχές που ακόμα υπήρχε λογοκρισία, είτε όταν αναφερόταν στα δικαιώματα των κρατούμενων όπως τότε με το ιστορικό εξώφυλλο του τεύχους 35 με τα σκιτσάκια του φυλακισμένου για την πολίτικη του δράση Dario Dalmaviva, είτε όταν προκαλούσε τα χρηστά ήθη της εποχής με κόμιξ που είχαν ομοφυλόφιλους ήρωες, όπως αυτά του Ralf Konig. Η Βαβέλ δεν έχασε ποτέ τον πολίτικο της λόγο, στηλιτεύοντας μέχρι και το τέλος της το 2008, τον άκρατο καταναλωτισμό άλλα και τον κεκαλυμμένο πουριτανισμό της ελληνικής κοινωνίας. Το επόμενο μεγάλο βήμα η Βαβέλ το έκανε όταν διοργάνωσε τα φεστιβάλ κόμιξ στο Γκάζι. Τα φεστιβάλ του περιοδικού περιελάμβαναν εκθέσεις κόμιξ με καλεσμένους διάσημους κομίστες από το εξωτερικό και liveάκια. Η απήχηση του κόσμου αυξάνονταν σταδιακά κάθε χρονιά, μαθαίνοντας τα κόμιξ σε άσχετους που πηγαίναν για το hype, άλλα φέρνοντας και τους “ψαγμένους” σε επαφή με διάσημους σχεδιαστές του εξωτερικού και νέους Έλληνες δημιουργούς και fanzines. Σταδιακά μέσω των φεστιβάλ η Βαβέλ απέκτησε μια τέτοια προβολή, ώστε έπαψε πλέον να ανήκει στο underground και αυτό σίγα-σιγά για διαφόρους λόγους (οικονομικής φύσεως κυρίως) σήμανε και το τέλος του εντύπου, το οποίο μέσα σε 27 χρόνια κατάφερε να εκδώσει 246 τεύχη και σχεδόν 10 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το κενό που άφησε στον χώρο των διαφορετικών, μη mainstream εντύπων δυσαναπλήρωτο. Η επίδραση της Βαβέλ σε μια γενιά νέων δημιουργών κόμιξ (και όχι μόνο) ήταν τεράστια και όχι μόνο ως προς την διαμόρφωση του στυλ του άλλα κυρίως ως προς την γνωριμία τους με έναν διαφορετικό κόσμο έκφρασης. Ρωτήσαμε έξι δημιουργούς να μας μιλήσουν για την σχέση τους με το περιοδικό. Ιφιγένεια Καμπέρη Στις αρχές του 80 στο μικροαστικό σπιτικό μας ένα πράγμα που υπήρχε σε αφθονία ήταν τα περιοδικά και τα κόμιξ. Αντί, Σχολιαστής, Αστερίξ, Ισνογκούντ, Λούκυ-Λουκ, Μαφάλντα, Παραπέντε έφτιαχναν έναν τεράστιο πύργο στο κομοδίνο του μπαμπά μου. Παρόλο που δεν ήξερα να διαβάζω, ξετρελαινόμουν με οποιοδήποτε σχέδιο. Υπήρχε και ο απαγορευμένος καρπός, το κόμικς με τα παράξενα γράμματα που ήξερα ότι λένε “βαβέλ”. Αυτό δεν έπρεπε να το ανοίγω γιατί “ήταν για μεγάλους”. Αν πω ότι δεν διάβαζα που και που στα κρυφά, θα είναι ψέμα. Με εντυπωσίαζε η ένταση του ασπρόμαυρου σχεδίου και με τρόμαζαν οι γκροτέσκες φιγούρες. Ειδικά αυτοί οι αηδιαστικοί εξερευνητές με τις στριφογυριστές μύτες που γύριζαν στη ζούγκλα και παντού υπήρχαν κατσαρίδες! Σκεφτόμουν πως αυτός που τους έφτιαξε μάλλον δεν ήξερε να ζωγραφίζει καλά, αλλιώς για ποιόν λόγο να τους είχε κάνει τόσο άσχημους. Είχε και άλλα όμως, είχε διαστημικά, μαρκησίες, ντετέκτιβ, τέρατα, πανκς και πολλές γυμνές γυναίκες που πάντα φαίνονταν να μην περνάνε και τόσο καλά. Παρόλα αυτά δεν τις λυπόμουν γιατί ίσως τελικά να μην τα πέρναγαν και τόσο άσχημα. Εγώ πάντως θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους. Αυτό εξηγούσε φυσικά το γιατί δεν έπρεπε να διαβάζω αυτόν τον θησαυρό, είναι γνωστό ότι οι μεγάλοι κρατάνε τα καλύτερα μόνο για τον εαυτό τους! Και αν νομίζουν ότι όταν ήμουν 5 δεν ήξερα πάρα πολύ καλά τι έκαναν η Άντα, η Βαλεντίνα, η Ντρούνα, η Ζυστίν, η Λούμπνα είναι πολύ γελασμένοι! Τα χρόνια πέρασαν, έμαθα να διαβάζω και, ακολουθώντας την οικογενειακή μας παράδοση, αγόρασα την πρώτη μου Βαβέλ τον Ιανουάριο του 1993 και συνέχισα να την παίρνω κάθε μήνα μέχρι το τελευταίο τεύχος. Τάσος Μαραγκός (Τασμάρ) Πρέπει να ήταν το 1989 ή 1990, δεν θυμάμαι καλά. Είχα πάρει την μεγάλη απόφαση να πάω στο πρακτορείο τύπου, στην παραλία της Ερμούπολης και να προμηθευτώ το πρώτο μου περιοδικό με γυμνές γυναίκες. Ήμουν πολύ ντροπαλό παιδάκι και σκεφτόμουν τι θα πει ο κύριος του πρακτορείου που μέχρι τότε με είχε συνηθίσει να αγοράζω Λούκυ Λουκ, X-Men και ιστορίες με παπιά. Είχα βαρεθεί όμως τις κυρίες με τα μαγιό από τα εξώφυλλα των σταυρόλεξων του παππού μου και έπρεπε επιτέλους να δω τι κρύβεται πίσω από αυτά τα μαγιό. Οργάνωσα καλά το σχέδιο μου, πως θα πάω, θα το πάρω και θα εξαφανιστώ επιστρέφοντας μετά από χρόνια στο πρακτορείο τύπου. Μπαίνοντας στο πρακτορείο κατευθύνθηκα στο ράφι, στο βάθος, εκεί που ήξερα ότι έχει αυτά τα κολασμένα έντυπα. Άρχισα να βλέπω τα εξώφυλλα και έπρεπε να επιλέξω γρήγορα γιατί ένιωθα το μάτι του κύριου Πρακτορείου να με χτυπάει στην πλάτη. Παντού βυζιά, βυζιά, κώλοι και άλλα ωραία σημεία του γυναικείου σώματος που ήδη με είχαν κάνει να κοκκινίζω και να νιώθω ένα φούσκωμα στο παντελόνι μου. Το μάτι μου όμως καρφώθηκε σε ένα εξώφυλλο που είχε μια πανέμορφη, γυμνή γυναίκα αλλά ήταν σκίτσο και όχι φωτογραφία. Βαβέλ έλεγε. Δεν είχα ιδέα τι ήταν. Το άρπαξα, πλήρωσα και έφυγα για το σπίτι κρύβοντάς το μέσα από το μπουφάν μου. Στο σπίτι, αφού βεβαιώθηκα ότι έλειπαν όλοι, το άνοιξα και άρχισα να το διαβάζω. Αυτό ήταν. Από τότε άλλαξε η ματιά μου για τα κόμικς. Ευχαριστώ Βαβέλ. Τάσος Παπαιωάννου Ξεκίνησα να διαβάζω Βαβέλ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν πήγαινα γυμνάσιο και όταν είχε αρχίσει να φθίνει η φάση της (οι ειδικοί έχουν να λένε για την Βαβέλ της δεκαετίας των 80s). Ένας γενναίος, σκατολογικός, λάγνος, βέβηλος κόσμος απλωνόταν μπροστά μου. Λίγο καιρό μετά, ο Λέανδρος έκανε την παρουσία του στις σελίδες της και ήταν λες και έτρωγα καρμικό χαστούκι από το πουθενά. Μετά ήρθε και το φεστιβάλ βαβέλ και άλλαξε το τοπίο, έγινε πιο γιορτή. Χαίρομαι που έζησα την φάση αυτή και έχω κάτι καλό να θυμάμαι. Στα ‘00s η φάση Βαβέλ είχε φτάσει ήδη στην παρακμή της και φυσικά μετά ήρθε και το επεισοδιακό της τέλος. RIP Βαβέλ. Αντώνης Βαβαγιάννης Η πρώτη επαφή με τη «Βαβέλ» ήταν στην παιδική μου ηλικία. Πάντα σε κάποιο σπίτι «ψαγμένων» φίλων των γονιών μου θα έπαιζε ένα ράφι, κάτω από τα Αστερίξ και τις Μαφάλντες, που θα υπήρχαν αυτά τα ακατανόητα κόμιξ. Το πρώτο ξεφύλλισμα γινόταν απλά για να βρεθεί κάποιο «ακατάλληλο» στιγμιότυπο, που για την ηλικία και την εποχή μπορούσε να θεωρηθεί «τσόντα»! Μετά μεγαλώνοντας κι αποκτώντας μια σφαιρικότερη σχέση με τα κόμιξ από το Λούκι Λουκ και το Αλμανάκο, μέσα σε μια κούτα του ξάδερφού μου γεμάτη με Βαβέλ γνώρισα μια από τις μεγαλύτερες κομιξικές μου αγάπες, τον Edika. Αλλά όχι μόνο. Τόσα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κόμικ. Αστεία και σοβαρά. «Βρόμικα» και «μεγαλίστικα» και τόσο μπροστά για την εποχή τους. Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη επιρροή για τη δικιά μου γενιά σκιτσογράφων από τη Βαβέλ και νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που μεγαλώσαμε σε μια εποχή που κυκλοφορούσε. Γιώργος Γούσης Σαν παιδί, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός αναγνώστης κόμικ. Είχαμε μια αδιάφορη σχέση. Διάβαζα μόνο τα καλοκαίρια στις διακοπές και μονάχα ότι έβρισκα στο περίπτερο. Δηλαδή Μίκυ Μάους, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Μεγαλώνοντας κιόλας, στην εφηβεία, τα έκοψα τελείως. Είναι εντελώς περίεργοι οι λόγοι που αργότερα, όταν κόντευα τα είκοσι, με έσπρωξαν στο να δοκιμάσω να δημιουργήσω μια σύντομη ιστορία κόμικ για να πάρω μέρος στον διαγωνισμό του ένθετου περιοδικού για κόμικς <<9>> της Ελευθεροτυπίας. Μέσω αυτού ήταν και η πρώτη μου επαφή με τα Ελληνικά κόμικ. Όταν όμως σύντομα κατάλαβα πως αυτή η τέχνη θα ήταν η βασική μου ασχολία από εκεί και πέρα, άρχισα να ψάχνω που θα μπορούσα να βρω κόμικ που να ταιριάζουν στο γούστο μου και στο αισθητικό μου κριτήριο για να τα περιεργαστώ και να τα μελετήσω. Το περιοδικό της Βαβέλ ήταν για εμένα λίγο πολύ μονόδρομος. Εκεί υπήρχαν δημοσιευμένα κόμικ ξένων δημιουργών που θα μου έκαναν εντύπωση και θα προσπαθούσα να αντιγράψω και να επηρεαστώ σαν νέος δημιουργός. Αν δεν υπήρχε η Βαβέλ θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η απόσταση και ο χρόνος που θα έπρεπε να σπαταλήσω για να βρω τις δουλειές όλων αυτών των δημιουργών έναν έναν από μόνος μου. Δεν ήταν όμως μόνο το περιοδικό. Η Βαβέλ είχε δύο ακόμη σημαντικούς πομπούς γνώσης. Το βιβλιοπωλείο για κόμικ που είχε στο κέντρο της Αθήνας και μπορούσες να βρεις πληθώρα άλμπουμς χωρίς να πρέπει να σκάψεις πρώτα ανάμεσα σε χιλιάδες τευχάκια με σουπερηρωικά κόμικ που ήταν το κυρίαρχο προϊόν των υπόλοιπων κομιξάδικων. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα, το φεστιβάλ της Βαβέλ. Πρόλαβα και πήρα μέρος στα τρία τέσσερα τελευταία φεστιβάλ της σαν νέος δημιουργός και ήταν για μένα στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες, κυρίως επειδή το κλίμα των ανθρώπων και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με έκαναν να αισθάνομαι χαρά που ήμουν μέρος αυτού του συνόλου. Από την άλλη, ενώ η Βαβέλ ήταν πρωτοπόρος στα κόμικ και αισθητικά μου ταίριαζε περισσότερο, σαν δημιουργός δεν δημοσίευσα ποτέ στο περιοδικό της γιατί δεν έδιναν αμοιβές κι έτσι, εφόσον στο <<9>> πληρωνόμασταν, προτιμούσαν όλοι να δημοσιεύουν εκεί. Αυτός πιστεύω είναι και ο βασικός λόγος που η Βαβέλ ανέδειξε ελάχιστους Έλληνες δημιουργούς σε σχέση με το <<9>> που παρήγαγε μια ολόκληρη γενιά νέων δημιουργών και άνοιξε τον δρόμο σε πολλούς από εμάς για να δουν την τέχνη τους και επαγγελματικά. Μπαίνοντας στην διαδικασία να γράψω όλα αυτά, το μόνο που μου μένει σαν επίγευση είναι το πόσο λείπει ένα τέτοιο περιοδικό για κόμικ στις μέρες μας που να μπορεί να αμοίβει και τους δημιουργούς, τώρα που το επίπεδο των κόμικ που παράγονται από Έλληνες ανεβαίνει χρόνο με τον χρόνο και το κοινό αρχίζει δειλά δειλά να τα νιώθει σαν μέρος της ψυχαγωγίας του. Τηλέμαχος Σταυρόπουλος (Helm) Στις παλιές Βαβέλ του πατέρα μου είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου απεικονίσεις του έρωτος και ακόμα μέχρι σήμερα όταν κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι το σεξ δεν βλέπω χρώματα και απτή σάρκα αλλά μαύρες αδρές γραμμές σαν του Crepax ή ίσως του Baldazzini να αιωρούνται και να σμίγουν πάνω σε ένα λευκό -σαν κέλυφος αυγού- Πλατωνικό κενό. Αυτό το αντίκρισμα της λίμπιντο ήταν απαραίτητο για να μου συμπληρώσει φαντασιακά όρια από τα υπερωικά αμερικάνικα κόμιξ και τα μικιμάου που επίσης διάβαζα μικρός. Έτσι έμαθα ότι μπορείς να κάνεις τέχνη για εσωτερικούς λόγους, ή για απόλαυση και πάθος, χωρίς να χρειάζεται σώνει και καλά να βγάζει περισσότερο νόημα, να είναι επαγγελματικό ζήτημα ή να αρχίζει και να τελειώνει κάτι οριστικά. Έμαθα επίσης ότι η υπομονή έχει όρια, ο Pazienza όχι. Από τη Βαβέλ επίσης έμαθα και ίσως αμφίβολης αξίας μαθήματα, όπως το ότι μπορείς να κάνεις τέχνη για εσωτερικούς λόγους, ή για απόλαυση και πάθος, χωρίς να χρειάζεται σώνει και καλά να βγάζει περισσότερο νόημα, να είναι επαγγελματικό ζήτημα, ή να αρχίζει και να τελειώνει κάτι οριστικά. Όπως και να’χει, όταν σκέφτομαι ‘Βαβέλ’, καυλώνω λίγο και θέλω να φτιάξω κόμιξ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ευχαριστώ από αυτό. Ακολουθούν κάποια από τα αγαπημένα μας εξώφυλλα: 20 χρόνια πριν η “φάση” φαινόταν ότι θα στραβώσει Ένα από τα πολλά εξώφυλλα που διακόσμησε ο Moebius Pop αιματοχυσίες Όταν ξεκινούσε ο Αρκάς Ο πάντα πικρόχολος Altan Αγνός μηδενισμός 2001: Ένα εξώφυλλο τιμιότατης σάτιρας στον “νεόπλουτο τύπο” της εποχής, δυστυχώς επτωχεύσαμεν Και το σχετικό link...
  23. Μιλήσαμε με Κάποιους Από τους Καλύτερους Κομιξάδες της Ελλάδας Το ελληνικό κόμικ είναι πιο δυνατό από ποτέ. Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο που ήθελα να γίνω κομιξάς. Όπως πολλά πιτσιρίκια, έτσι κι εγώ, είχα πωρωθεί με το αγαπημένο μου κόμικ, τον Garfield, και είχα αρχίσει να φτιάχνω τους δικούς μου χαρακτήρες. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα και αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός πως, ακόμη και σήμερα, δεν είμαι ικανός να ζωγραφίσω ούτε ένα σπιτάκι. Τα βιβλία που είχα παραγγείλει από κάτι διαφημίσεις τύπου telemarketing δεν βοήθησαν την κατάσταση και έτσι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον Κόμη Φράγκουλα, τον οποίο είχα τη φαϊνή ιδέα να ζωγραφίσω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου μου -το αποτελέσμα ήταν τραγικό- φρικάροντας τη μάνα μου. Μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου για τα κόμικς έπαιξε και το περιοδικό «9» που είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί εκείνη την εποχή. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν και αναδείχτηκαν πολλά γνωστά ονόματα του χώρου και δικαίως αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κόμικ. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος -με τον Φράγκουλα, αν θυμάμαι καλά- σε έναν από τους διαγωνισμούς του περιοδικού και ακόμη και σήμερα ειλικρινά ντρέπομαι που έστειλα αυτά τα εκτρώματα στους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και η εγχώρια σκηνή έχει εξελιχθεί τρομερά. Πλέον, υπάρχουν Έλληνες δημιουργοί που συνεργάζονται με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου και που καταφέρνουν, σε πείσμα των καιρών, να επιβιώνουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Συναντήσαμε κάποιους από τους πιο γνωστούς και ενδιαφέροντες κομιξάδες εκεί έξω και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους, για να τους φωτογραφίσουμε και να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Ένα σημαντικό στατιστικό που προέκυψε είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν μια προτίμηση στις γάτες. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε διαβάζοντας όσα είπαμε μαζί τους. Μιχάλης Διαλυνάς VICE: Έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, όπως η Marvel και η DC Comics. Η ερώτηση είναι απλή: πώς στο καλό τα κατάφερες; Μπορώ για αρχή να σου πω ότι έγινε με πολλά χρόνια εξάσκησης, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό, τους έστειλα mail και τους έδειξα τη δουλειά μου. Στη Marvel, με την οποία συνεργάστηκα το 2013, τους είχα στείλει δυο-τρεις φορές και έκανα για δείγματα σελίδες, όπως κάνουν όλοι. Μου είπαν, «Ωραία, καλά πας, στείλε μας ξανά, όταν έχεις κάτι να μας δείξεις». Αφού τελείωσα το πρώτο μου κόμικ στην Dark Horse, το Amala's Blade, τους το έστειλα. Τους άρεσε και μου εμπιστεύτηκαν τον σχεδιασμό ενός τεύχους Superior Spider-Μan. Με την DC ήταν διαφορετικά, δεν τους είχα στείλει δουλειά μου, αλλά ήρθαν εκείνοι σε επαφή μαζί μου, επειδή είχα συνεργαστεί με την editor που δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, προτού πάει εκεί. Ήξερε τη δουλειά μου και θεώρησες πως θα ταίριαζα στο Gotham Academy. Από τότε, έχω σχεδιάσει σε δύο τεύχη τους και ελπίζω να σχεδιάσω ξανά στο μέλλον. Μόλις, δηλαδή, τελειώσω με το The Woods. Πώς μπήκες στη φάση των κόμικς; Όπως όλοι οι δημιουργοί κόμικς. Διάβαζα μικρός, έπαιρνα από τα περίπτερα και τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Κρήτη και μου έστελνε η θεία μου από την Αγγλία διάφορα τεύχη Spawn, Batman, TMNT, ακόμη και Power Rangers. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να σχεδιάζω και όταν ήμουν στο Λύκειο κυκλοφόρησε το 9 στην Ελευθεροτυπία. Από εκείνη τη στιγμή, είδα ότι ίσως να υπάρχει ένα μέλλον και ένα πάτημα, ώστε να φτιάξω και εγώ κόμικς στην Ελλάδα και ίσως και στο εξωτερικό. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά, είμαι εδώ ακόμη και σχεδιάζω. Να υποθέσω πως ζεις από αυτό, σωστά; Ναι, πλέον είναι full-time δουλειά. Όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι και εγώ, πρέπει να κυνηγάω τη δουλειά και να κλείνω project. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και έτρωγα μόνο ρύζι και μακαρόνια, για να μπορέσει να αφήσω το στίγμα μου με ένα καλό κόμικ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω τη σειρά The Woods με τον συγγραφέα James Tynion IV και την εκδοτική Boom! Με αυτούς ήμουν τυχερός και κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα σχεδίαζα 36 τεύχη. Τώρα είμαι στο τεύχος 31, οπότε, όταν τελειώσω -τον Σεπτέμβριο- θα είμαι πάλι στο κυνήγι της επόμενης συνεργασίας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτήν τη δουλειά μένοντας στην Ελλάδα; Βασικά, είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε επτά με δέκα ώρες διαφορά με τις ΗΠΑ, οπότε έχουμε ένα προβάδισμα στα deadlines, αλλά από την άλλη είναι κακό, επειδή όταν σκάνε τα mail, είναι μετά τις 10 το βράδυ και μερικές φορές μιλάς μαζί τους για αλλαγές μέχρι τα ξημερώματα. Το κόστος ζωής στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με εδώ, οπότε είναι καλό να μένεις Ελλάδα, αλλά για να μπορώ να συναναστραφώ με τους εργοδότες και τους συνεργάτες μου από εκεί, θα πρέπει να περιμένω πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε κάποιο συνέδριο. Για παράδειγμα, με τον συγγραφέα του Woods έχω βρεθεί τρεις φορές και με τους editors μου, δύο. Προς το παρόν, νιώθω καλά που είμαι εδώ και πηγαίνω μια φορά τον χρόνο στο New York Comic Con και βλέπω κόσμο. Θέλω να μου μιλήσεις για το κεφάλαιο Χελωνονιντζάκια . Ξέρω πως τα λατρεύεις, αλλά και πως δουλεύεις με αυτά. Είχα πάθει πατατράκ τις πρώτες μέρες, λες και είχα ξεχάσει πως να σχεδιάζω, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τώρα έχω την ευκαιρία να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα να περάσω καλά και να μην αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο αυτό. Τα Χελωνονιντζάκια είναι η παιδική μου αγάπη. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία το 1990, ήμουν έξι χρονών και βαθιά χωμένος στη «Χελωνομανία». Φιγούρες, παιδικά μπλουζάκια, τα πάντα. Αλλά και τώρα, είναι λες και δεν άλλαξε τίποτα, παρακολουθώ τη νέα σειρά στο Nickelodeon, διαβάζω τα κόμικς και αγοράζω τις φιγούρες. Απλώς τώρα τα σχεδιάζω κιόλας, όποτε έχω χρόνο. Τον Δεκέμβριο βγήκε το τελευταίο τεύχος που σχεδίασα και πρόκειται να δουλέψω πάνω σε άλλες περιπέτειές τους πολύ σύντομα. Η συνεργασία μου με την IDW -την εκδοτική που τα βγάζει- είναι πολύ διασκεδαστική και χαίρομαι όποτε μου στέλνουν, για να με ρωτήσουν, αν έχω λίγο χρόνο να επισκεφτώ ξανά τους πράσινους φίλους μου. Τι θα δούμε από εσένα μέσα στο 2017; Φέτος θα είναι το φινάλε της σειράς The Woods στο τεύχος 36, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Θα κυκλοφορήσουν τρεις τόμοι από αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς, Όπου να' ναι, θα βγει και ο πρώτος τόμος Teenage Mutant Ninja Turtles Universe και σύντομα θα σχεδιάσω ξανά ένα νέο τεύχος, το οποίο δεν γνωρίζω πότε θα κυκλοφορήσει. Επίσης, μέσα στη χρονιά θα έχουμε και κάποια άλλα νέα, σχετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Woods από το SyFy Channel. Ηλίας Κυριαζής Θυμάσαι την πρώτη ιστορία που σχεδίασες; Πρέπει να ήταν στην Γ΄ή Δ΄ Δημοτικού και είχε γίνει ολόκληρο θέμα. Είχε γυμνούς ανθρώπους, τέρατα και ξεκοιλιάσματα και την είχαν δει στο σχολείο, είχαν καλέσει τους γονείς μου, χαμός. Fun times. Η κυκλοφορία του Manifesto σε έκανε ευρύτερα γνωστό ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολούνταν μέχρι τότε με Έλληνες σχεδιαστές. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αυτοί που ασχολούνταν με τους Έλληνες σχεδιαστές τότε, ήταν κυρίως οι Έλληνες σχεδιαστές. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με το 9. Τo περιοδικό έκανε αδιαμφισβήτητα μεγάλο καλό στα ελληνικά κόμικς και εγώ σίγουρα δε θα είχα καριέρα χωρίς αυτό. Τότε βέβαια, το βλέπαμε κάπως αλλιώς, υπήρχε το κλίμα ότι κάτι ξεκινάει, κάτι πάει να γίνει, αλλά -ίσως λόγω οικονομικής κρίσης- το πράγμα ξεκίνησε να φρενάρει προτού προφτάσει να καταφέρει όλα όσα ήλπιζα ότι θα μπορούσε. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών μπόρεσε να κάνει το ξεκίνημα της μέσω του 9 δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να μην έχω γλυκόπικρα συναισθήματα για το περιοδικό. Γενικότερα για την εποχή κάπως πιο γλυκά, επειδή ήμουν και στα early 20s μου και το ζούσα. Αλλά και τα κόμικς ήταν πολύ καλά μαζί μου: μου έδωσαν φίλους, αυτοπεποίθηση, αναγνωρισιμότητα, χαρτζιλίκι και κάπου να ανήκω. Τώρα, μετά το τέλος του πάρτι, έχουν μείνει στον χώρο οι δημιουργοί που το εννοούσαν και οι πιο πιστοί αναγνώστες, αλλά έχει χαθεί το casual αναγνωστικό κοινό, που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους, όπως οι IDW και DC Comics; Είχα δει πως η φάση στην Ελλάδα με τα κόμικς βάλτωνε και ψαχνόμουν για έξω. Είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο San Diego Comic Con και να στέλνω email. Για την DC κέρδισα έναν διαγωνισμό ταλέντων που έκανε για το έντυπο Zuda και το ίδιο συνέβη και με την Dark Horse Comics. Στην ΙDW με έφερε ο Scott Lobdell, τον οποίο πλησίασα, επειδή γούσταρα τα X-Men που έγραφε στα 90s, του άρεσε και εκείνου η δουλειά μου και ξεκινήσαμε μια συνεργασία που μας έδωσε τα κόμικς Ghostbusters, Galaxy Quest και έχουμε ακόμη μέλλον. Πόσο εύκολο είναι το να είσαι επαγγελματίας κομίστας στην Ελλάδα; Είμαι επαγγελματίας κομίστας, όμως απλώς κατοικώ στη χώρα. Δεν εργάζομαι εδώ. Ας απαντήσει κάποιος ή κάποια που βιοπορίζεται μόνο από την Ελλάδα, για να μας πει πώς τα καταφέρνει. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κόμικς και όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την προώθησή της; Είναι μια ειρωνεία που πονάει λίγο, το πόσο ανεβασμένο είναι το επίπεδο καλλιτεχνικά -και στους παλιότερους και στους νεότερους- σχετικά με τα «χρόνια της άνθησης» των 00s. Το διεθνές κοινό αγκαλιάζει τα ταλέντα που προέρχονται από τη χώρα μας, οπότε φιλοδοξούμε σύντομα να συμβεί το ίδιο και με το ελληνικό. Τα conventions, η διαδικτυακή παρουσία, οτιδήποτε φέρνει κόσμο στα κόμικς γενικότερα βοηθά και τους Έλληνες δημιουργούς και βέβαια, μην ξεχνάμε πως έχει ανοίξει πια και ο δρόμος για τη διεθνή αγορά. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα εδώ, υπάρχει ο δρόμος για να κάνει καριέρα ένας δημιουργός. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτήν την εποχή; Σχεδιάζω τη σειρά Dirk Gently's Holistic Detective Agency, που είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και στην τηλεοπτική σειρά του Max Landis, του BBC America και της IDW. Γιάννης Ρουμπούλιας Πότε έπιασες πρώτη φορά πενάκι αποφασισμένος να φτιάξεις μια ιστορία και πώς κατάλαβες ότι πάει κάπου όλο αυτό; Στην ηλικία που ξεκίνησα, δεν ήξερα καν τι σημαίνει «πενάκι». Ανέκαθεν με γοήτευε το μέσο των κόμικς και θεωρούσα πολύ συναρπαστικό το να μπορείς να αφηγηθείς μέσω σχεδίων μια δική σου ιστορία. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που έφτιαξα μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν νομίζω το καλοκαίρι μεταξύ ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου, σε σχολικό τετράδιο που πλέον θα ήταν άχρηστο, καθώς το σχολείο είχε τελειώσει. Ήταν μια ιστορία του Κόναν του Βάρβαρου. Νομίζω ότι κάπου υπάρχει ακόμη, θαμμένη σε μια κούτα μαζί με άλλα σχέδια εκείνων των αρχαίων εποχών. Έχεις προλάβει τον χώρο των κόμικς πριν από την εισβολή των social media στην καθημερινότητά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, αλλά και των καλλιτεχνών σήμερα σε σχέση με πριν από 10-12 χρόνια; Τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα ως επί το πλείστον. Πλέον, μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά μας στα πέρατα του κόσμου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια απ' ό,τι στο παρελθόν. Η αγορά, όσον αφορά τη δουλειά μας, δεν περιορίζεται από τα σύνορα. Μπορεί κάποιος να δουλεύει από την Ελλάδα και να γίνει εύκολα γνωστός σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του Ίντερνετ. Μια τέτοια ευκολία ωθεί όλο και περισσότερους νέους καλλιτέχνες να δείχνουν τη δουλειά τους. Όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγαπάει πια το μέσο και την ποπ κουλτούρα ευρύτερα. Ωστόσο, πάντα πρέπει να εκθέτουμε τη δουλειά μας με προσοχή, διότι πολλοί αετονύχηδες μπορεί να σφετεριστούν τη δουλειά κάποιου, αλλά τα καλά που προσφέρει το Ίντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτόν τον μικρό κίνδυνο. Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν τη χαρά να δουν ένα έργο τους να γίνεται ταινία, Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος , έστω και αν ήταν δική σου προσπάθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση και πως ένιωσες, όταν την είδες για πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Γενικά, θεωρώ πως ο κινηματογράφος και τα κόμικς ως τέχνες είναι ξαδέρφια. Πάντα ήταν οι μεγάλες μου αγάπες και τις έχω μελετήσει και τις δύο. Η τέχνη της αφήγησης μέσω της εικόνας και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να δημιουργήσει κάποιος μια καλή ιστορία. Κάθε φορά που ένας δημιουργός ολοκληρώνει ένα έργο, το συναίσθημα δε μπορεί να συγκριθεί. Οφείλω εδώ να σημειώσω πως χρωστάω πολλά σε όλους τους συνεργάτες μου, για οτιδήποτε έχω καταφέρει έως τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και πάντα την επιδιώκω, επειδή η πείρα μου μού έχει δείξει πως οι μονάδες και οι εγωισμοί παράγουν μόνο ελλειπή και άνευρα έργα. Ήταν και η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας, σωστά; Δεν θα έπρεπε, ειδικά εμείς με τη μυθολογία που έχουμε, να είμαστε από τους πρώτους στην Ευρώπη που κάνουν τέτοιες ταινίες; Δυστυχώς, ως χώρα και νοοτροπία είμαστε λίγο πίσω στον χώρο του θεάματος. Το κοινό μας έχει μια τάση να σνομπάρει αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες, θεωρώντας τις –λανθασμένα- υποδεέστερες των εισαγόμενων. Κατά τη γνώμη μου, στο μόνο πράγμα που υστερούν, είναι η έλλειψη αξιόλογου budget και οι ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους οι πραγματικά δημιουργικοί άνθρωποι του χώρου. Αυτό όμως είναι κάτι που σιγά-σιγά ως δημιουργοί το διορθώνουμε, εκπαιδεύοντας κατάλληλα το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε. Έχουμε υπέροχες τοποθεσίες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, τεράστια ιστορία και μύθους από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αμέτρητα σενάρια και σίγουρα, πολύ ταλέντο και δημιουργικότητα. Δυστυχώς, η αδράνεια, η ευθυνοφοβία και η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων σε κρατικές θέσεις-κλειδιά έχουν μπλοκάρει κατά καιρούς πολλά project που θα μπορούσαν να φέρουν παγκόσμια αναγνώριση και έσοδα στη χώρα μας. Έχεις καταφέρει να ζεις από την τέχνη σου, αλλά και ως illustrator. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης; Στην Ελλάδα, είναι γενικά δύσκολο να ζεις πλέον κάνοντας οτιδήποτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, δυστυχώς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, παρόλο που πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να δουλεύουν από εδώ και η δουλειά τους να εκδίδεται στο εξωτερικό, σιγά-σιγά μετακομίζουν σε άλλες χώρες. Εκεί χρίζουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης και δεν αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες ως απατεώνες. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα, για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, στο μέρος που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Πολλά και διάφορα. Συνεχίζουμε το έγχρωμο webcomic Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ημίθεος κάθε Σάββατο στο socomic.gr, ετοιμάζω το νέο άλμπουμ του Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος με τη Jemma Press, το νέο τεύχος των Μυθοναυτών από την Addart σε σχέδιο και σενάριο δικό μου, αλλά και μια νέα εκπομπή που έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, στο YouTube. Υγεία να έχουμε και ελπίζω ότι όλα θα υλοποιηθούν. Λουκία Τζωρτζοπούλου Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμιξ σε δημιουργικό επίπεδο; Επισήμως, ασχολούμαι από το 2012 περίπου. Τι θα πρότεινες να διαβάσει πρώτα κάποιος που θέλει να ξεκινήσει να παρακολουθεί τη δουλειά σου; Έχω συγκριτικά μικρή σε ποσότητα και μάλλον ετερόκλητη δημοσιευμένη δουλειά. Σε γενικές γραμμές, ό,τι δημιουργώ έχει σχέση με το σινεμά (κυρίως το ασιατικό), το Japanese horror, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το vaporwave, τα σουρεάλ κολάζ και τα χειροποίητα GIFs. Πολλά GIFs. Στο blog μου ανεβάζω τακτικά ό,τι καινούριο φτιάχνω, καθώς και δείγματα από παλιότερα και μελλοντικά κόμικς μου. Οπότε, το blog είναι ο εύκολος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση από τη δουλειά μου. Ακόμη, τρέχω κι ένα side-blog όπου κατά καιρούς ανεβάζω «χειροποίητα», καρτουνίστικα GIFs που εμπνέονται από διάφορες ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και για τον Θρόνο του Πόρθου , ένα φανζίν που κυκλοφόρησες πριν από λίγα χρόνια και πήγε πολύ καλά. Ο Θρόνος του Πόρθου ήταν ένα mini-comic βασισμένο στα κλασικό μυθιστόρημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά. Ήταν μια μάλλον γλυκόπικρη και οριακά σκατολογική ιστορία που παρουσίαζε τον διάλογο του Πόρθου με τον υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρωινής του τουαλέτας. Παρ' όλες τις ατέλειές του, είμαι χαρούμενη που βγήκε σαν ολοκληρωμένο κόμικ, επειδή αποτέλεσε το πρώτο βήμα ενός μεγαλύτερου project με τους -τρεις συν έναν- Σωματοφύλακες που θέλω να δημιουργήσω σύντομα. Ο Θρόνος του Πόρθου βρίσκεται πλέον online στα αγγλικά. Ποιοι δημιουργοί μπορείς να πεις ότι επηρέασαν το στιλ σου; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Κατά βάση, έχω επηρεαστεί από τα late 80s και 90s anime που έβλεπα μικρή, κυρίως των Kunihiko Ikuhara και Osamu Dezaki και τις κλασικές ταινίες της Disney, αναπόφευκτα. Επίσης, είμαι fan της δουλειάς του Winshluss, επειδή κατά τη γνώμη μου συνδυάζει άψογα την ενήλικη, σκοτεινή, κάφρικη θεματολογία με το χαριτωμένο, παιδικό σχεδιαστικό στιλ. Έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός και σε ταινίες - μάλιστα, έχεις παίξει και στην πρώτη ελληνική ταινία πολεμικών τεχνών, το F.L.S. Πώς προέκυψε αυτό; Γνωριζόμασταν με τον Θάνο, τον σκηνοθέτη της ταινίας, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον για τα κινηματογραφικά μας project από διάφορα πόστα - για παράδειγμα, ο Θάνος είχε κάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας για τη δική μου μικρού μήκους animated ταινία. Έτσι, μου πρότεινε τον ρόλο της Μizuno για το F.L.S., την πτυχιακή του ταινία. Ήταν μια φιλική διανομή ρόλου, όπως και η συμμετοχή μου στο Goldfish, δυο χρόνια αργότερα. Επίσης, είχα σχεδιάσει μια από τις ιστορίες για την ανθολογία κόμικς που ήταν βασισμένη στο F.L.S., καθώς και μια από τις αφίσες για το Goldfish. Τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή; Αυτόν τον καιρό προετοιμάζομαι για το Comicdom που θα γίνει τον Απρίλη. Θα έχω δυο νέα κόμικς. Το ένα θα παρουσιάζει την ιστορία ενός luchador (σ.σ. αθλητής μεξικάνικης πάλης) ντετέκτιβ και το άλλο θα αφορά έναν ακόμη Σωματοφύλακα: Θα είναι μια ιστορία για τον Άραμη και, ουσιαστικά, θα είναι το δεύτερο μέρος της νοητής τετραλογίας των Σωματοφυλάκων που θα ήθελα να ολοκληρώσω μελλοντικά. Αντώνης Βαβαγιάννης Πώς μπήκες στο τριπάκι να γίνεις κομίστας; Δεν ήταν ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη απόφαση. Απλά το να φτιάχνω κόμικς είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όταν ξεκίνησα τα Κουραφέλκυθρα, δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανένα έντυπο να τα δημοσιεύσει, οπότε ξεκίνησα να τα ανεβάζω αρχικά στη σελίδα μου. Έχω την εντύπωση, ότι είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά διαδικτυακά κόμικ. Σιγά-σιγά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση από τον κόσμο για κάποιον περίεργο λόγο. Βέβαια, αυτό πήρε χρόνια. Πριν από τα Κουραφέλκυθρα είχα γράψει το σενάριο για τρία κόμικς. Τον Φωτογράφο 1+2, σε σκίτσα Σπύρου Δερβενιώτη και το AVPD, σε σκίτσα Κώστα Φουτσίδη. Τι είναι τα Κουραφέλκυθρα ; Δεν είναι καν λέξη! Η ονομασία μου φανερώθηκε σε ένα όραμα ή απλά το διάβασα σε ένα βιβλίο με «μαργαριτάρια», ως τίτλο μιας έκθεσης. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια. Ποιοι Έλληνες ή ξένοι κομίστες σε έχουν εμπνεύσει; Από Έλληνες, ο Αρκάς και ο Γιάννης Καλαϊτζής και από ξένους ο Gary Larson, η Kate Beaton, ο Nicholas Gurewitz, ο Εdika και βέβαια ο Gosciny. Πέραν των κόμικς, είσαι και μέλος του συγκροτήματος Empty Frame, με τους οποίους μόλις κυκλοφορήσατε το τέταρτο σας άλμπουμ. Πες μου δυο λόγια για αυτό. Οι Empty Frame ξεκίνησαν περίπου ίδια εποχή με τα Κουραφέλκυθρα. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος αυτής της μπάντας. Θεωρώ ότι έχουμε γράψει πολύ ωραία μουσική μαζί και ελπίζω κάποτε να ακουστεί περισσότερο. Έχουμε βγάλει δύο άλμπουμ και δύο soundtracks. Η τελευταία κυκλοφορία μας είναι το soundtrack μιας χορευτικής παράστασης με τίτλο Hands και περιέχει instrumental ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα οποία παίζαμε live στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχεις γράψει ιστορία και ως «Γκάλης Κούπερ». Θέλεις να μας πεις περισσότερα για εκείνη τη βραδιά; Ίσως είναι ό,τι πιο δημοφιλές έχω κάνει - τζάμπα τα χρόνια που τρώω παίζοντας μουσική και κάνοντας κόμικς. Το πάρτι εκείνο ήταν υπέροχο και δεν ήταν η μόνη αστεία στολή πρέπει να σου πω. Θυμάμαι την εξαιρετική στολή «Καραμολέγκολας», καθώς και τους τρεις φίλους που είχαν ντυθεί «Reunion των Hanson». Είναι η σκιτσογραφία το βασικό σου επάγγελμα; Ωραίο αστείο. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, από τότε που τα Κουραφέλκυθρα πήγαν στο Socomic.gr, είναι πια μια πηγή συμπληρωματικών εσόδων. Πριν από αυτό, δεν έβγαζα σχεδόν τίποτα από τα κόμικς - για τη μουσική δεν το συζητάμε καν. Η πρωινή δουλειά μου είναι μια από τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο ωραίες που υπάρχουν. Είμαι δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή. Ετοιμάζεται το τευχάκι Κουραφέλκυθρα - Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα, που θα κυκλοφορήσει από την Jemma Press τον Απρίλη, στο Comicdom Con 2017 και περιλαμβάνει μια επιλογή από Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο Socomic την περασμένη χρονιά. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο τεύχος των Προτελευταίων που κάνουμε μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και με τους Εmpty Frame θα παίξουμε την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Vinyl Is Back. DaNi Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα κόμικς; Διάβαζα από μικρή κόμικς και παράλληλα σχεδίαζα, οπότε το να φτιάχνω και τις δικές μου ιστορίες ήρθε φυσικά. Ουσιαστικά, συνδύασα τα δύο αγαπημένα μου πράγματα και μέχρι στιγμής χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Είναι κάτι που κάνεις επαγγελματικά; Τον τελευταίο χρόνο, τα κόμικς είναι η δουλειά από την οποία ζω κάθε μήνα και με αυτό ασχολούμαι κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να τύχει να αναλλάβω και κάποιο έξτρα project, ανάλογα με τον χρόνο που θα έχω. Συνήθως, είναι συνεργασίες με μπάντες για σχέδια σε κάποιο δίσκο ή για αφίσες, άλλες φορές για κάποιο logo και πάει λέγοντας. Σε βοήθησαν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών όσον αφορά την τέχνη σου; Συγκεκριμένα στα κόμικς, δεν νομίζω πως με έχει βοηθήσει η Καλών Τεχνών ιδιαίτερα, καθώς έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα στη σχολή - σπούδαζα στον τομέα της γλυπτικής. Συνολικά, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο σίγουρα με έχει βοηθήσει και με έχει εξελίξει, όσον αφορά τις θεωρητικές γνώσεις αλλά και τεχνικές. Όμως τα κόμικς τα έχω δουλέψει μόνη μου, είτε διαβάζοντας και αναλύοντας ιστορίες που μου άρεσαν είτε παρατηρώντας τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το στιλ σου; Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Mike Mignola. Στη συνέχεια, ανακάλυψα και άλλους, όπως ο Eduardo Risso. Γενικά, μου αρέσουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν έντονα μαύρα στο σχέδιό τους και δυναμικά στησίματα στις σελίδες τους. Η αυτοέκδοση σου Tales from the Strips κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2015. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό; Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή, επειδή δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα δηλώσει ποτέ ξανά συμμετοχή στα βραβεία και το βράδυ που γίνονταν το είχα ξεχάσει τελείως. Να σκεφτείς, δεν είχα κατέβει καν να τα παρακολουθήσω, ήμουν ακόμη στο τραπέζι μου στις αυτοεκδόσεις και με πήραν τηλέφωνο, για να μου πουν ότι κέρδισα. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει κόσμος που, όχι μόνο παρακολουθεί τη δουλειά σου, αλλά του αρέσει και τόσο, ώστε να την ψηφίσει κιόλας. Ποια θεωρείς πώς ήταν η πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου; Μέχρι στιγμής, μπορώ να ξεχωρίσω δύο. Την πρώτη φορά που είχα πάει να δουλέψω στο London Super Comic Con και ήρθα σε επαφή με την 2000 AD, με τους οποίους συνεργάζομαι από τότε σε διάφορες ιστορίες. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Η άλλη, είναι η πρώτη φορά που πήγα ως επισκέπτρια στο New York Comic Con και είδα τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές και τη δουλειά τους από κοντά. Είχα χαζέψει. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το προσεχές μέλλον; Να συνεχίσω να δουλεύω κανονικά στα κόμικς και να έχω τον χρόνο να φτιάχνω παράλληλα τις δικές μου ιστορίες. Αλεξία Οθωναίου Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή, όσον αφορά τα κόμικς; Αυτό τον καιρό δημοσιεύω το διαδικτυακό κόμικ Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη στο socomic.gr, το κόμικ στριπ Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού στην Εφημερίδα των Συντακτών και το κόμικ Ψ στο περιοδικό Unfollow. Κάνεις μαθήματα κόμικς σε ανήλικα προσφυγόπουλα, θέλεις να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτήν την εμπειρία; Πράγματι, κάνω μαθήματα κόμικ σε ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες, κυρίως έφηβους. Λόγω της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμικού background η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά, όταν το χάσμα γεφυρώνεται, είναι πολύ συγκινητικό. Μετά τα πρώτα μαθήματα, αναρωτήθηκα σοβαρά, αν είχα να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, δηλαδή, αν θα τους ωφελούσε σε κάτι να μάθουν να φτιάχνουν κόμικ ή αν θα κατάφερνα να τους μάθω πώς να εκφραστούν μέσα από αυτό το μέσο στο σύντομο διάστημα που θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Κατόπιν σκέψης κατέληξα πως τα κόμικς είναι πάνω απ' όλα ιστορίες και πως όλοι χρειαζόμαστε τις ιστορίες, για να επιβιώσουμε - αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλους. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω. Η επαφή μου με αυτά τα παιδιά μου μαθαίνει πολλά και ελπίζω και αυτά να μάθουν κάτι χρήσιμο από εμένα. Ο κόσμος δείχνει να αγαπά τις ιστορίες του Δράκουλα που ζει ένα ελληνικό δράμα, τις οποίες φτιάχνεις σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα και συνεργασία; Η σειρά Dracula ολοκληρώθηκε φέτος με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς. Εμένα μου άρεσε η ιδέα μιας σειράς όπου ο Δράκουλας, μια αρχέτυπη, παραδοσιακή μορφή κακού, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα – το συγκαλυμμένο κακό. Η Δήμητρα είχε εξαρχής μια συμπάθεια προς τον Δράκουλα και όλη αυτή τη μυθολογία του απέθαντου. Το να βάλουμε τον Δράκουλα να ζει στην Ελλάδα του σήμερα, γεννούσε από μόνο του μια σειρά από αστείες και παράδοξες εικόνες, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την καθημερινότητα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία με έναν χιουμοριστικό και σχετικά ανάλαφρο τρόπο. Τι περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω την έκδοση του νέου μου κόμικ άλμπουμ, Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη, τον Απρίλιο και σκοπεύω να συνεχίσω τις τρέχουσες συνεργασίες μου. Από 'κει και πέρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με μια μεγαλύτερη αφήγηση όπως της Τσακισμένης Αυγής - το προηγούμενο graphic novel μου. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά για την ώρα είναι σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Θανάσης Πετρόπουλος Είναι αλήθεια πως για μεγάλο διάστημα έκανες κόμικς, χωρίς να τα κυκλοφορείς; Αλήθεια είναι, εάν σκεφτείς πώς σχεδιάζω κόμικς από πιτσιρίκι και το πρώτο μου προσωπικό κόμικ άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα. Τότε, μάλλον ναι, ήταν μεγάλο το διάστημα, αν και ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. Ας πούμε ότι πήρα τον χρόνο μου. Απ' ό,τι έχω δει, ασχολείσαι με το θέατρο και το ραδιόφωνο πέραν των κόμικς. Μέσα σου ποια θεωρείς πως είναι η βασική σου ιδιότητα; Θα πω απλώς πως μέσα μου είμαι ένας άνθρωπος που τον τρώει ένα σαράκι να επικοινωνήσει μέσα από την Τέχνη, θέλω να είμαι δημιουργικός με παραπάνω από έναν τρόπους. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική γύρω στα 12 χρόνια, με τα κόμικς έξι και με το ραδιόφωνο άλλα τόσα, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο ένα χόμπι, καθώς δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Αυτό το σκόρπισμα όμως έχει επιπτώσεις, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που κάνω δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα μπορούσα. Όταν ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είναι μοιραίο να μην αποδίδεις τα μέγιστα σε κανένα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα η υποκριτική, θέλει αφοσίωση. Είμαι ένας μπάσταρδος ηθοποιός/κομιξάς/ραδιοφωνικός παραγωγός. Από ποια κυκλοφορία σου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να γνωρίσει τη δουλειά σου; Όλες οι δουλειές που έχω κυκλοφορήσει, είτε μόνος μου - Πλασματικά Νούμερα, Καμμένα Βούρλα- είτε με τον φίλο μου τον Αντώνη Βαβαγιάννη - Προτελευταίοι, Προτελευταίοι Ξανά- είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Δηλαδή του εαυτού μου και με αντιπροσωπεύουν πλήρως. Αξίζει να σημειωθεί πως τα Πλασματικά Νούμερα ανέβαιναν στο site Comicdom Press και τα Καμμένα Βούρλα, Πλασματικά Νούμερα -το Δυο- και Πρότελευταιοι στο SoComic.gr. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μια, την πιο αντιπροσωπευτική, αυτή είναι τα Καμμένα Βούρλα από την Jemma Press. Βγάζεις αρκετά χρήματα, για να ζήσεις από τα κόμικς; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά από τα κόμικς σε αυτήν τη χώρα και είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτά όλη μέρα. Κάποιοι σχεδιάζουν και για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού -και πάλι παίζεται, αν ζουν από αυτά- και οι περισσότεροι συνήθως συμπληρώνουν το εισόδημα με εικονογραφήσεις και σχέδια παντός τύπου. Εγώ απλώς βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι Τι είναι η ομάδα CReatures; Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2010 από παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές και γενικά φίλους από διαφορετικούς χώρους -δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, σχεδιαστές, ηθοποιούς και άλλους- και γέννησε πολύ ωραία πράγματα. Ένα από τα οποία είναι ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός CR Radio που φιλοξενεί εδώ και πέντε με έξι χρόνια την εβδομαδιαία εκπομπή Προτελευταίοι, που εκπέμπει μέχρι και σήμερα και στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο κόμικ στριπ. Τα CReatures εξελίχτηκαν σε μια πολύ δυναμική εταιρεία παραγωγής βίντεο και graphic / web design, στην οποία συμμετέχω, όποτε μπορώ, με την ιδιότητα του ηθοποιού. Τι ετοιμάζεις για το προσεχές μέλλον; Ένα πειραγμένο, παραφυσικό, ελληνικό γκόθικ κόμικ με μια δόση χιούμορ - ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Πηγή Σημείωση δική μου: αν ακολουθήσετε το σύνδεσμο για την πηγή, θα δείτε μετά τις συνεντεύξεις και σχέδια των καλλιτεχνών. Ζητώ συγγνώμη, αλλά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι πολύ βαριά, μου πήρε πάνω από μία ώρα να ανεβάσω το άρθρο και δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να ανεβάσω και τα σκίτσα. Ευελπιστώ στην κατανόησή σας.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.