Search the Community
Showing results for tags 'ΑΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ'.
-
Ο δημοσιογράφος του Star μιλάει για τη metal και τα κόμικς που σχεδιάζει. Αυτό που κάνει τον Άρη να ξεχωρίζει, εκτός από την εργατικότητα και την αφοσίωση του να φέρνει εις πέρας κάθε δημοσιογραφική αποστολή, είναι η άλλη του πλευρά, η γεμάτη ευαισθησίες, την οποία και θαυμάζω. Και βέβαια οι καλλιτεχνικές του ευαισθησίες είναι αυτές που σφραγίζουν τον χαρακτήρα του. Σχεδιάζει και γράφει σενάρια για κόμικς, τραγουδάει σε μέταλ συγκροτήματα κι όλα αυτά καλύπτοντας ταυτόχρονα την επικαιρότητα πάντα στην πρώτη γραμμή. Πάμε να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη Άρη Λάμπο. – Πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις το πρώτο σου comic; Τι ήταν αυτό που σε κέντρισε; Το πρώτο μου κόμικ το ξεκίνησα το καλοκαίρι της πρώτης γυμνασίου στην κατασκήνωση. Ούτε που θυμάμαι πόσων ετών ήμουν. Μέχρι τότε διάβαζα τα κλασσικά Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Μίκυ Μάους. Όμως τότε ήταν που ήρθα σε επαφή με τους υπερήρωες της Μάρβελ. Σπάιντερμαν κλπ. Οπότε ήθελα να φτιάξω (όπως τα περισσότερα παιδιά υποθέτω) τον δικό μου υπερήρωα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε Hulk με Spider Man και τον έλεγαν Chemi Man επειδή έπεσε σε χημικά και απέκτησε δυνάμεις. Τότε μου φαινόταν τρομερή ιδέα. Ευτυχώς μεγάλωσα! Πάντα σχεδίαζα, ωστόσο δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να φτιάξω κόμιξ. Αυτό που με κέντρισε ήταν, εκτός από τα κόμιξ της Marvel, ένας heavy metal δίσκος που άκουγα πολύ τότε με το όνομα Chemical Wedding και ήθελα να φτιάξω τη δική μου ιστορία για αυτό που με ενέπνεε. Από τότε φαινόταν ότι τα Comics και το heavy metal θα ήταν για μένα έννοιες αναπόσπαστες... – Πώς προέκυψε η σειρά «Μεταλλάδες»; Αρχικά μου είχε έρθει η ιδέα να φτιάξω μια σειρά κινουμένων σχεδίων με αστείες ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν οι οπαδοί του σκληρού ήχου. Ωστόσο επειδή η παραγωγή ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι υπερβολικά σύνθετη και χρονοβόρα, δύο πολύ καλές μου φίλες με μεγάλη εμπειρία στα ελληνικά comics, η Μυρτώ και η Άννα Τριανταφύλλου, με συμβούλευσαν ότι το να κάνω κόμιξ θα ήταν πολύ πιο εφικτό. Είχα άλλωστε περισσότερη εμπειρία στα strips. Οπότε τις ευχαριστώ που μου άνοιξαν τα μάτια. Εκείνη την εποχή η ION «έτρεχε» το SoComic όπου φιλοξενούσε αρκετούς καλλιτέχνες. Επικοινώνησα τη δουλειά μου στην «ψυχή» του SoComic, τη Ντορίτα Καλούδη, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κάθε Πέμπτη δημοσίευα τους «Μεταλλάδες» για πάνω από 3 χρόνια με το moto «Πέμπτη η μέρα του Θωρ». Πέμπτη δηλαδή Thursday, που προέρχεται από το Thor 's Day, και ο Θωρ ο θεός του κεραυνού στη σκανδιναβική μυθολογία είναι «σύμβολο» για τους απανταχού μεταλλάδες. Έτσι ξεκίνησε η διαδικτυακή σειρά και στη συνέχεια με πρωτοβουλία του Λευτέρη Σταυριανού, υπεύθυνου των εκδόσεων Jemma Press, είχαμε το πρώτο τεύχος στα χέρια μας. – Διαβάζοντας τους Μεταλλάδες ο αναγνώστης διακρίνει την καυστική και χιουμοριστική σου διάθεση, αλλά φαίνεται και η ανάγκη σου να πεις ότι όσοι ασχολούνται με την metal μουσική έχουν κατά βάθος μια ευαίσθητη καρδιά. Ήταν αυτή η πρόθεση σου από την αρχή; Σε ένα μεγάλο βαθμό οι ιστορίες είναι αυτοσαρκαστικές, αφού στην πλειοψηφία τους βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και σκηνικά. Η αφοσίωση με την οποία οι μεταλλάδες προσεγγίζουμε τη μουσική μας σίγουρα σηκώνει πολλή πλάκα. Όσο για την ευαίσθητη καρδιά, νομίζω ότι δεν ήταν κάτι εσκεμμένο αλλά αναπόφευκτο. Σκεφτείτε ότι στο κάτω κάτω της γραφής μιλάμε για ανθρώπους που είναι συναισθηματικά δεμένοι μέχρι τέλους με μια τέχνη. Πώς γίνεται να μην είναι ευαίσθητοι; – Μετά τους «Μεταλλάδες» ακολούθησε και δεύτερο τεύχος, «Οι Μεταλλάδες encore». Μίλησε μας για τη νέα αυτή έκδοση. Τα επεισόδια των Μεταλλάδων είναι αυτοτελείς μονοσέλιδες ιστοριούλες, οι οποίες φάνηκε ότι έγιναν αρκετά δημοφιλείς σε μια μερίδα του κοινού των comics. Η σελίδα στο Facebook συγκέντρωσε πάνω από 9.000 ακόλουθους, ενώ το πρώτο τεύχος εξαντλήθηκε και δε μπορεί πια να το βρει κανείς πουθενά. Οπότε ήταν μονόδρομος να βγάλουμε το δεύτερο τεύχος. Το encore στις metal συναυλίες είναι όταν φαινομενικά έχει τελειώσει το live και το κοινό φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο». Οπότε από εκεί εμπνευστήκαμε τον τίτλο. – Πόσο χρόνο χρειάζεται για να σκιτσάρεις ένα comic; Μία σελίδα όπως αυτές των «Μεταλλάδων» απαιτεί τουλάχιστον 8 ώρες. Να σκεφτείς την ιδέα, να σκιτσάρεις με μολύβι, να περάσεις μελάνι, να σκανάρεις το χαρτί, να χρωματίσεις το τελικό αρχείο. Καμιά φορά αν δε σου βγαίνει το αστείο μπορεί να πάρει περισσότερο ή αν έχεις κάποιο πάνελ με πολύπλοκα σχέδια όπως π.χ. μια πόλη. Το αστείο είναι ότι δαπανάς ώρες ολόκληρες για να αρπάξεις τον άλλον σε ένα με δύο δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να διαβάσει το στριπάκι. Από εκεί και πέρα σκεφτείτε ότι ένα πιο πολυσέλιδο κόμιξ που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία απαιτεί μήνες ολόκληρους, μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. – Διάβασα το «Μαύρο Φως», σε σενάριο του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και εικονογράφηση δική σου. Πόσο δύσκολο είναι να αποδόσεις ένα σενάριο άλλου δημιουργού; Όταν δουλεύεις αμιγώς επαγγελματικά μοιραία θα βρεθείς και μπροστά σε ιστορίες που δε σε εμπνέουν. Αυτό σημαίνει ότι ίσως είναι δύσκολο να καλουπωθείς σε σενάριο άλλου. Στη δική μου περίπτωση αυτό δε συνέβη. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου και εγώ έχουμε πολύ παρόμοια αισθητική όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις ως προς το πως πρέπει να αποτυπώνονται. Οπότε ήταν σαν βρισκόμαστε ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Σχεδιάζοντας λοιπόν το «Μαύρο Φως» ένιωσα μια πολύ έντονη καλλιτεχνική ελευθερία και «έπαιξα» με τεχνικές όπως ακριβώς ήθελα. Μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά, η οποία επίσης εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί. – Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου comic με τίτλο «Dread Fools». Είναι αρκετά διαφορετικό από τ' άλλα έργα σου. Τι ήταν αυτό που θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης σου; Θέλω να γελάσει με τα σκοτεινά και μακάβρια αστεία της σειράς. Το Dread Fools ξεκίνησε σαν προσωπική μου αποσυμπίεση. Συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία. Τον γοτθικό τρόμο με το μαύρο χιούμορ. Κάτι που διέπει πιστεύω σχεδόν όλα μου τα σχέδια ανεξαρτήτως του που τοποθετούνται. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου ήταν να απολαύσω τη δημιουργική διαδικασία χωρίς πίεση. Και το πέτυχα. Επίσης θέλω να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό και για αυτό είναι γραμμένο στα αγγλικά. – Πιστεύεις ότι τα comics απευθύνονται πλέον σε μεγαλύτερη μερίδα κοινού; Το πιστεύω. Κυρίως λόγω των ταινιών και των σειρών που βγαίνουν τελευταία οι οποίες είναι συνήθως βασισμένες σε comic ήρωες. Έτσι το κοινό διευρύνεται. Ωστόσο δε θεωρώ ότι ακόμα η αγορά στην Ελλάδα έχει το μέγεθος που χρειάζεται για να κάνει τη δραστηριότητα βιώσιμη όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Αν θες να ζεις από τα κόμιξ πρέπει συνήθως να δουλεύεις για το εξωτερικό ή να είσαι ο Αρκάς. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Και νομίζω ότι κάποιοι καλλιτέχνες το πετυχαίνουν με το να τους χρηματοδοτεί απευθείας το κοινό τους. – Είσαι λάτρης της metal μουσικής. Τραγουδούσες στους Deathcrop Valley και τα τελευταία χρόνια στους Dragon Skull. Πόσο σπουδαία είναι η εμπειρία αυτή στη ζωή σου; Και πιο πριν στους System Decay. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Ακόμα και να μην ήμουν σε κανένα συγκρότημα θα έγραφα κομμάτια και στίχους και θα τραγουδούσα ακόμα και αν το έκανα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Σίγουρα η ανάμειξη με συγκροτήματα έχει δώσει πλήθος ιδεών για τα κόμιξ μου αλλά η σημασία της δεν περιορίζεται εκεί. Η ίδια η μουσική έχει φερθεί με περίσσια γενναιοδωρία απέναντί μου κάνοντάς με να νιώσω πολύ έντονα και όμορφα σε αμέτρητες πτυχές της ζωής μου. – Μου αρέσει πολύ το τραγούδι «Sons of the Brave». Μίλησε μας γι' αυτό και με ποιο τρόπο συνδέεσαι με τους στίχους του. Λοιπόν αυτό που λατρεύω στο εν λόγω κομμάτι είναι το ότι γράφτηκε σα να ήταν πάντα εκεί. Δηλαδή κυριολεκτικά μια μέρα πήρα την κιθάρα και άρχισα να παίζω αυτοσχεδιαστικά συνθέτοντάς το σχεδόν μονομιάς. Ήθελα πάντα να γράψω ένα επικό τραγούδι που να είναι σκληρό χωρίς όμως να χρειάζεται παραμορφωμένες κιθάρες και δυνατές φωνές. Το Sons of the brave είναι μια ωδή στη γενναιότητα. Ελπίζω να το πέτυχα. – Διάβασα κάπου ότι οι λάτρεις της metal μουσικής έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής. Ποια είναι η γνώμη σου; Δεδομένου του ότι υπάρχουν πολλά υποείδη στο Μέταλ που εμποτίζουν το σκληρό ήχο με συμφωνικές ορχήστρες μπορώ να το καταλάβω. Συν τοις άλλοις υπάρχουν genre που έχουν τόσο μαθηματική προσέγγιση στη σύνθεση που μπορώ να καταλάβω τη σύνδεση με την κλασική. Γνωρίζω πολλούς μεταλλάδες που λατρεύουν την κλασική μουσική. Δεν ξέρω αν οπαδοί της κλασικής μουσικής λατρεύουν τη Μέταλ. – Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Πώς τα συνδυάζεις; Με πολύ κόπο!!! Γνωρίζεις πολύ καλά τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Παλιότερα κουβάλαγα όλα τα καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Τώρα κάθομαι και απολαμβάνω το καρπούζι με την ησυχία μου. Έχω αφαιρέσει την επαγγελματική πλευρά του σχεδίου από τη ζωή μου και φροντίζω ό,τι κάνω όσον αφορά τη μουσική και τα κόμιξ να παίρνει από μένα την πλήρη καλλιτεχνική φροντίδα που του αξίζει. Παλιότερα έκανα εκπτώσεις. Τώρα κατάλαβα ότι για να μου προσφέρει πρέπει να του προσφέρω. – Όλη αυτή η καλλιτεχνική σου δραστηριότητα πόσο σε βοηθάει στις καθημερινές επάλξεις της δουλειάς; Θέλω να πιστεύω ότι με βοηθάει στο να καλλιεργώ μια αισθητική την οποία σίγουρα χρειάζεται η τηλεοπτική δημοσιογραφία. Είναι αλληλοτροφοδοτούμενα. Η δουλειά με προσγειώνει και με βοηθάει να καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου και η τέχνη να τον προσαρμόζω στο πως θα ήθελα να δουλεύει. – Και κάτι πρακτικό για τους αναγνώστες μας. Είναι αλήθεια ότι η ακρόαση heavy metal μπορεί να μειώσει τα επίπεδα θυμού; Σίγουρα! Αφού εκτονώνεσαι. Κάντε ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που θα θέλετε να τα σπάσετε όλα βάλτε να ακούσετε Slayer. Δουλεύει. Λίγα λόγια για τον Άρη Λάμπο Ο Άρης Λάμπος αν δεν ήταν άνθρωπος θα προτιμούσε να είναι Gargoyle. Αν δε ζούσε στο σήμερα θα προτιμούσε να ζει στο χθες. Το πολύ χθες. Ή το πολύ αύριο. Αυτοί οι υπαρξιακοί προβληματισμοί αντανακλώνται στα σχέδιά του. Είναι υπεύθυνος για τα comics «Μεταλλάδες» και «Mr. Bleak» ενώ είναι υπαίτιος για την εικονογράφηση του κόμιξ «Μαύρο Φως» και των διηγημάτων «Ο εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ» και «Γεννημένος στο σκοτάδι». Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό και ακούει–παίζει–ξυπνάει–κοιμάται με heavy metal. Και το σχετικό link...
-
- 4
-
- άρης λάμπος
- μεταλλάδες
- (and 9 more)
-
Ο καλλιτέχνης που πρέπει να έχεις μάθει μέχρι το τέλος της εβδομάδας αυτής είναι ο Άρης Λάμπος. O Άρης -κι ας μην το παραδέχεται ο ίδιος- είναι αυτό που απλά και λαϊκά θα λέγαμε «πολυεργαλείο», καθότι στη ζωή του έχει καταφέρει να εκδόσει τρία κόμιξ, με γνωστότερο τους «Μεταλλάδες» (με τους οποίους θα ασχοληθούμε και σε αυτό το άρθρο), να παίξει σε μπάντες και να αποκτήσει, επίσης, τη δική του εκπομπή στο Web tv του Star, την «Underground». Έχει σπουδάσει Πολιτικές επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση, Εφαρμοσμένες Τέχνες, καθώς και Δημοσιογραφία. Εκτός από όλα τα παραπάνω, στον ελεύθερο χρόνο του γράφει κομμάτια στην κιθάρα, φτιάχνει Illustrations και αν βρει χρόνο, παίζει paintball. Όπως λέει, συγκεκριμένα, ο ίδιος: «Αν με χαρακτηρίζει κάτι, είναι ότι είμαι σπασμένος σε χίλια κομμάτια». Μιλήσαμε, λοιπόν, μαζί του για τους «Μεταλλάδες», τη μουσική και άλλα πολλά που θα δεις κατεβαίνοντας παρακάτω στο άρθρο. Τσέκαρε τη συζήτησή μας και πάμε στοίχημα ότι μέχρι το τέλος της συνέντευξης, θα έχεις ήδη μπει στην περιέργεια να ψαχτείς. Ορίστε λίγα πράγματα που πρέπει να ξέρεις: ⇒Πώς προέκυψε η ιδέα για τους Μεταλλάδες; Ο Άρης ξεκίνησε να σκιτσάρει μεταλλάδες και να στέλνει τη δουλειά του στo So Comic, όπου από τότε ανεβαίνουν κάθε Πέμπτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η όλη φάση με τους Μεταλλάδες ξεκίνησε μέσα από πλάκες με παρέες και συζητήσεις και η αρχική ιδέα ήταν να φτιαχτεί μια σειρά κινουμένων σχεδίων με σχετικό θέμα, αλλά κατέληξε να είναι πολύ δύσκολη δουλειά (#and_now_here_he_is, people!). Κάπως έτσι, φτάνει η παρουσίαση του πρώτου τόμου, ο οποίος περιέχει ιστορίες με πρωταγωνιστές αληθινούς καλλιτέχνες, όπως ο Dio η ο Άρτζυ από τους Nightstalker! ⇒ Στην ερώτηση αν ασχολείται ο ίδιος με τη μουσική: Ως γνήσιος μεταλλάς, ο ίδιος, έχει παίξει σε συγκροτήματα από το 2005, με πρώτους τους System Decay, με τους οποίους συνεχίζει μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα η μπάντα στην οποία επίσης παίζει είναι οι Deathcrop Valley (για τους Deathcrop Valley αναμένεται να μιλήσουμε περισσότερο σε άλλο άρθρο, οπότε stay tuned!) και έχει -τι άλλο;- μέταλ επιρροές. Ο Άρτζυ των Nightstalker στους Μεταλλάδες. ⇒ Ποιο από τα δύο αυτά πάθη πρωτοεμφανίστηκε στη ζωή του; Χωρίς πολλή σκέψη, δηλώνει πως και τα δύο ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα, από όταν ήταν μικρός και συνέχισαν σε μια παράλληλη πορεία. Σαν παιδί, jamαρε με ψεύτικες κιθάρες, μέχρι που έμαθε να παίζει και σε κανονική. Σε γενικές γραμμές, δεν υπήρξε κάποια ακολουθία του ενός από το άλλο. Όπως λέει και ο ίδιος: «Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δεν μπορώ να κατασταλάξω κάπου». ⇒ Οι καλλιτέχνες από τους οποίους έχει επηρεαστεί: Εδώ η λίστα μεγαλώνει και χωρίζεται σε δύο στήλες. Μία για το σχέδιο, μία για τη μουσική. Όσον αφορά στο σχέδιο, τα comics του Άρη κατέχουν έντονα χαρακτηριστικά από Horror Comics. Οι επιρροές του αντλούνται από από κλασικές ταινίες της Disney ή από άλλες κλασικές -πλέον- ταινίες, όπως η «Μάσκα» (Ναι, αυτή με τον Jim Carrey) και από κινούμενα σχέδια των 90s, όπως τα Χελωνονιντζάκια. «Ανακάλυψα ότι εκεί βρίσκεται η ρίζα του» είπε, μιλώντας για το στυλ των έργων του. Όπως θα προσέξεις αν διαβάσεις τα έργα του, υπάρχει ένας συνδυασμός γκροτέσκου horror και χιούμορ, καθώς επίσης και τη συνύπαρξη ενός ευρωπαϊκού κόμικ με την αμερικανική λογική πάνω σε αυτά, όπως δηλώνει και ο ίδιος. Οι επιρροές του στη μουσική, κρατούν τις ρίζες τους κυρίως στη Μέταλ, καθώς ακούει σχεδόν όλα τα είδη της, αλλά η αδυναμία του είναι η Doom. Τονίζει πως λατρεύει τους Monster Magnet, προσθέτοντας ότι η μπάντα-παιδική αγάπη, η οποία τον στιγμάτισε ήταν οι Blind Guardian. ⇒ Με ποιον «Μεταλλά» ταυτίζεται περισσότερο; Χωρίς καν να προλάβει καλά καλά να σκεφτεί δεύτερη φορά, απαντάει με σιγουριά: ο Doom. ⇒ Πώς προέκυψαν οι ιδέες για τα υπόλοιπα έργα του; Φυσικά, οι «Μεταλλάδες» δεν είναι η μοναδική αξιομνημόνευτη δουλειά του Άρη. Προηγούνται σε χρονολογική σειρά το «Mr. Bleak: Candlelight Thoughts» (2015) και το «Μαύρο Φως» (2016). Το πρώτο κόμικ που εξέδωσε ήταν «Ο Νότιος Τρόπος» (2010). Ο Mr. Bleak, όπως παραδέχεται ο Άρης, είναι ο σκοτεινός εαυτός του ίδιου. Τον «έπλασε», ώστε να εκτονωθεί. Χτίζοντας αυτόν τον χαρακτήρα, αυτός άρχισε να λειτουργεί σαν άνθρωπος πάνω στο δημιουργό του. Σα να αποκτά υπόσταση και σάρκα. Ανατριχίλα, θα έλεγα. Περνώντας στο «Μαύρο Φως», να υπογραμμίσουμε τη συμμετοχή του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, ο οποίος εκπόνησε το συγκλονιστικό σενάριο αυτού του κόμικ. Η συνεργασία Άρη-Ηλία διαχεόταν από μία τηλεπάθεια μεταξύ χεριού και κεφαλιού, σχεδίου και σεναρίου, Άρη και Ηλία, μας είπε και ο ίδιος ο Άρης. Οι δύο δημιουργοί «υπηρετούν το Horror με αγάπη», κάτι που συνέβαλε καταλυτικά στο αποτέλεσμα. Μέσα σε αυτό το μαυροβαμμένο διαμαντάκι φωλιάζουν πολλές μικρές ιστορίες τρόμου και σκότους, με την τελευταία, μάλιστα, να αποτελεί πραγματικό γεγονός. Πρόκειται για τη δολοφονία της Kitty Genovese, το Μάρτιο του ’64, η οποία, όπως λέει ο Άρης: «πέθανε από την αδιαφορία των άλλων». Σε αυτό το σημείο, ο καλλιτέχνης μάς διηγήθηκε μια διεστραμμένη, θα έλεγε κανείς σύμπτωση. Την ημέρα που παρέδιδαν προς έκδοση το Μαύρο Φως, στις 28 Μαρτίου του 2016 και έχοντας ήδη γράψει και εικονογραφήσει το έργο, ο Wiston Moseley, ο δολοφόνος της Katherine Genovese, πεθαίνει στη φυλακή σε ηλικία 81 ετών. Η τελευταία σελίδα από την ιστορία της Κίττυ, από το Μαύρο Φως: «35 λεπτά κράτησε το μαρτύριο της Κάθριν. Όσοι άναψαν τα φώτα μπορούσαν και να ακούσουν και να δουν. Όμως δεν έκαναν τίποτα». ⇒Πού μπορείς να βρεις τη δουλειά του Άρη; Μπορείς να βρείς τους Μεταλλάδες στη σελίδα του So Comic, καθώς επίσης και στην επίσημη σελίδα των Μεταλλάδων στο facebook. Επιπλέον δουλειά του Άρη μπορείς να βρεις στη σελίδα του: Aris Labos Art. ~Ӎαίρη ₮ζέιν~ ΠΗΓΗ
-
- 2
-
- άρης λάμπος
- μεταλλάδες
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Πρόκειται για την συνέχεια σε έντυπη μορφή του πονήματος του Άρη Λάμπου με στριπάκια, που αντλούν την θεματολογία τους από τον χώρο της μουσικής και πιο συγκεκριμένα από την μέταλ σκηνή. Να θυμίσουμε ότι η σειρά αυτή ξεκίνησε και συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας στην διαδικτυακή πλατφόρμα Socomic, ενώ έχει κυκλοφορήσει και σε άλμπουμ το 2017. Προσωπικά διακρίνω μία βελτίωση στην ποιότητα των στριπ σε σχέση με τα πρώτα, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο δημιουργός έχει ωριμάσει στον τομέα της γελοιογραφίας. Αυτό που συνεχίζει να με εντυπωσιάζει είναι οι άριστες γνώσεις του στον τομέα της μέταλ μουσικής. Μέσα από τα στριπάκια ακούγονται πολλές άγνωστες λέξεις, που ακόμα και οι απλοί γνώστες ίσως να μην τις ξέρουν 100%. Μία παράξενη ορολογία. Γίνονται, όμως, και πολλές αναφορές σε μέταλ συγκροτήματα και τραγούδια που άφησαν εποχή. Αν όχι όλα, τουλάχιστον αρκετά από αυτά θα σας ξυπνήσουν αναμνήσεις. Το σχέδιο έχει ιδιαιτερότητες και πρωτοτυπία. Δεν προσπαθεί να αντιγράψει κανένα στυλ και περιγράφει αξιόλογα την κουλτούρα αυτής της μουσικής. Προσωπικά μού αρέσει, αλλά νομίζω ότι το κόμικ θα γίνει περισσότερο γνωστό από το κείμενο. Ο χρωματισμός είναι σκούρος, όποτε χρειάζεται, αλλά είναι ευχάριστος στο μάτι. Η έκδοση της JEMMA δεν έχει κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη κυκλοφορία. Η ποιότητα των υλικών είναι καλή και προσεγμένη, δίνοντας έτσι ένα έντυπο ανθεκτικό στις πολλές αναγνώσεις. Την σελιδοποίηση την έχει επιμεληθεί η Ελευθερία Σκλάβου, ενώ το λογότυπο των “Μεταλλάδων” είναι δημιούργημα του Φραγκίσκου Ζουταλούρη. Στο τέλος του άλμπουμ, ο αναγνώστης θα βρει μερικά μονοσέλιδα στριπάκια που έχουν δημιουργήσει οι: Blacksmith, Τάσος Μαραγκός, Νικόλας Στεφαδούρος, Γιώργος Παπαδάκης, JP Ahonen, ενώ το τεύχος θα κλείσει με έναν φόρο τιμής του Άρη Λάμπου, στους Judas Priest και το κομμάτι: The Sentinel, καθώς και με μία σελίδα με ευχαριστίες. Εν κατακλείδι, σίγουρα μιλάμε για μία δουλειά που απευθύνεται πρωτίστως στους μυημένους του χώρου του Μέταλ, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι δεν θα διασκεδάσει και τους υπόλοιπους. Θα πρότεινα, αν το δείτε πουθενά, να μην το προσπεράσετε. Ας παραθέσουμε και μερικές σελίδες από το εσωτερικό, αλιευμένες από το διαδικτυακό σπίτι των Μεταλλάδων.
- 1 reply
-
- 12
-
- άρης λάμπος
- 2019
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
«Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες;» «Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;» «Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;» Στο «Song Stories», έξι συν ένας Έλληνες δημιουργοί κόμικς αφηγούνται την ιστορία που κρύβεται πίσω από ισάριθμα γνωστά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. «Η ιστορία της μουσικής είναι ένας ωκεανός ο οποίος εμπεριέχει μικρότερες θάλασσες, πελάγη και νησιά. Η πλήρης εξερεύνησή της είναι κάτι το σχεδόν αδύνατο, αλλά το ενδιαφέρον είναι πάντα το ταξίδι (από το “Τα άξια είδα”). Ένα τέτοιο ταξίδι λοιπόν είναι και τα “Song Stories”. Είναι μικρά μουσικά νησάκια, κάποια πιο δημοφιλή και άλλα λιγότερο, που κρύβουν μικρές ιστορίες. Ιστορίες με τη λυρική ματιά του δημιουργού τους. Ιστορίες για την ίδια την Ιστορία, για μικρά προσωπικά βιώματα και για ανθρώπους που μόνο λιγοστοί στίχοι και μερικές νότες νοιάστηκαν. Είναι σαν μουσική εξόρυξη στις ψυχές των ίδιων των μουσικών αλλά και για τους ανθρώπους για τους οποίους μιλούν αυτά τα τραγούδια». Με αυτά τα λόγια προλογίζει ο Jacek H. Maniakowski το «Song Stories» (εκδόσεις: Ένατη Διάσταση σε συνεργασία με το Street Mode Festival της Θεσσαλονίκης), ένα βιβλίο που μεταφέρει σε κόμικς την ιστορία που κρύβεται πίσω από έξι γνωστά τραγούδια επιτυχημένων καλλιτεχνών και σπουδαίων συγκροτημάτων της σύγχρονης ροκ, μέταλ, χιπ χοπ και ραπ ελληνικής σκηνής. Έφη Θεοδωροπούλου, «Το Νερό που Κυλάει» (Παύλος Παυλίδης) Τις συνεντεύξεις των μουσικών και τη σεναριακή διασκευή υπογράφει ο αρθρογράφος και μουσικός παραγωγός Jacek Maniakowski, ενώ την έκδοση προλογίζει ο Σταύρος Κιουτσιούκης με ένα εγκιβωτισμένο στην αφήγηση κόμικς που περιγράφει τη γέννηση της ιδέας πίσω από το βιβλίο, που με τη σειρά του περιγράφει τη γέννηση των ιδεών που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια. Η Έφη Θεοδωροπούλου αναλαμβάνει «Το Νερό που Κυλάει» του Παύλου Παυλίδη, ο Άρης Λάμπος το «Non Serviam» των Rotting Christ, ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος το «Just a Burn» των Nightstalker, ο Γιώργος Καμπάδαης το «Σουρεάλ» του 12ου Πίθηκου, η Σοφία Σπυρλιάδου το «Δίπλα Μαξιλάρι» των Στίχοιμα και ο Νικόλας Στεφαδούρος τα «Μέγαρα» των Social Waste, όλα τους τραγούδια δημοφιλή και γνωστά. Νικόλας Στεφαδούρος, «Τα Μέγαρα» (Social Waste) Είναι αυτονόητο ότι η ανάγνωση όλων των κόμικς του «Song Stories» γίνεται διπλά απολαυστική αν συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ακρόαση των τραγουδιών. Στο ίδιο το βιβλίο, έτσι κι αλλιώς, δημοσιεύονται οι στίχοι και θα ήταν πλεονασμός να μεταφέρεται δραματοποιημένο και αποδοσμένο σε κόμικς το τραγούδι. Η δευτερογενής ιδέα να μεταφερθεί σε κόμικς η σύλληψη της πρωτογενούς ιδέας που οδήγησε στη γέννηση του τραγουδιού αποτελεί όμως μια πραγματικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα πρόταση, που υλοποιείται ιδανικά από το σύνολο των δημιουργών κόμικς. Γιατί η έμπνευση και η πορεία προς την τελική μορφή που έχει ένα τραγούδι είναι μια συναρπαστική προσωπική διαδρομή που δύσκολα μοιράζεται όποιος την κάνει. Συνήθως μένει άγνωστη, ερμητικά κλεισμένη στον κόσμο του και τις αναμνήσεις του. Όταν όμως γίνεται κτήμα των μουσικών του φίλων και μάλιστα με τη διαμεσολάβηση της τέχνης των κόμικς, η σχέση που εγκαθιδρύεται μεταξύ καλλιτέχνη και αποδέκτη γίνεται ακόμα πιο βαθιά, πιο ουσιαστική, πιο ειλικρινής. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
- song stories
- ένατη διάσταση
- (and 7 more)
-
Η καραντίνα είναι ζόρι, έχει μοναξιά, μπορεί να σε κάνει να τα δεις μαύρα. Όμως, φίλε ή φιλενάδα μας, το Provocateur είναι δω για σένα. Σ' αυτές τις ζόρικες ώρες που το σπίτι σου μοιάζει απελπιστικά ίδιο μέρα τη μέρα, και που θες να φωνάξεις: "λίγο αέρα και κόσμο, το βασίλειό μου για λίγο αέρα και κόσμο", εμείς βρήκαμε τους κατάλληλους ανθρώπους για να γεμίσουν τα μάτια σου χρώματα και να την παλέψεις μες στο σπίτι (εκεί που πρέπει να παραμείνεις για το καλό όλων, δηλαδή). Ιδού λοιπόν, 5 σκίτσα για την καραντίνα, σκιτσαρισμένα αποκλειστικά για το Provo, από 5 τύπους που τους αγαπάμε, μας αγαπάνε, κι έρχονται να σκάσουν χρώμα στη μουντίλα του δωματίου μας. Έχουμε και λέμε λοιπόν... Ο Κωνσταντίνος Μοσχονάς σκιτσάρει το Άγαλμα της Ελευθερίας Καραντινοφοβίας: Ο Σταύρος Κιουτσιούκης σκιτσάρει ένα απ' τα κορίτσια του, ατρόμητο μες στο σπίτι: Ο Κωνσταντίνος Κάτσος σκιτσάρει το καλό μες στο κακό: Ο Άρης Λάμπος σκιτσάρει τη φαντασία και την πραγματικότητα: Ο Gordon Blacksmith σκιτσάρει απευθείας απ' τον Κήπο του Προφήτη: Και το σχετικό link...
-
- 7
-
- κωνσταντίνος μοσχονάς
- άρης λάμπος
- (and 4 more)
-
-
- 7
-
- 2015
- αρης λάμπος
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Άμα σκεφτεί κανείς πόσο σταθερά δημοφιλές είναι το μέταλ (με όλα τα παρακλάδια του) στην χώρα μας, θα περίμενε να υπάρχουν περισσότερα κόμικς και στριπς αφιερωμένα σε αυτό από την Ελληνική σκοπιά. Παρόλα αυτά οι εκδόσεις που έχουν σχέση με το ιδίωμα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και το Μεταλλάδες ήρθαν να προστεθούν ανάμεσα σε αυτές. Με ένα σχέδιο που στην αρχή δείχνει πρωτόλειο αλλά ταιριαστό τελικά (έχω την εντύπωση πως έγινε σκόπιμα έτσι), τα μονοσέλιδα στριπς που περιλαμβάνονται στην έκδοση παρουσιάζουν διάφορες χιουμοριστικές καταστάσεις από τον μεταλόκοσμο που δείχνουν τόσο οικείες και εύστοχες. Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι εσωτερικής κατανάλωσης - άμα δεν είναι κάποιος μεταλάς ή δεν έχει στενή σχέση με μεταλάδες δεν θα καταλάβει τα αστεία - αλλά σίγουρα υπάρχουν και στοιχεία που μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα πιάσει, και ίσως να ταυτιστεί κιόλας. Το άλμπουμ κατά μεγάλο μέρος αποτελείται από υλικό που είχε παρουσιαστεί αρχικά στην σελίδα του Socomic, αλλά έχει και ένα 10σέλιδο με έξτρα υλικό που χωρίζεται κατά το ήμισυ σε γκεστ συμμετοχές άλλων κομίστων (έχει και μπόνους Πόναν ο Μάρμαρος π.χ.), και σε νέο υλικό από τον δημιουργό του κόμικ, που όμως για αυτές τις έξτρα σελίδες επιλέγει να διασκευάσει μουσικά ιστορικά συμβάντα που είναι ευρέος γνωστά. Δεν πιστεύω πως το Μεταλλάδες χρειάζονται ιδιαίτερη προώθηση από εμένα. Το κοινό του είμαι σίγουρος πως το έχει ανακαλύψει. Πρώιμα σχόλια μάλιστα που άκουσα, λένε πως πρέπει να πήγε πολύ καλά στην πρεμιέρα του στο Comicdom Con Athens 2017. Για τους υπόλοιπους όμως προτείνω τουλάχιστον να του ρίξετε μια ματιά. Όλο και κάτι θα σας κάνει να γελάσετε. Α, και η εκτύπωση είναι μια από τις καλύτερες και έντονες που έχει έγχρωμη έκδοση της Jemma, αλλά αυτό βρίσκω να είναι γενικά φετινό συν. Μπόνους και το χοντρούτσικο ιλουστρασιον χαρτί.
- 6 replies
-
- 27
-
- JEMMA PRESS
- 2017
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Ο πολυπράγμων Άρης Λάμπος μας μιλά για τη σειρά κόμικς «Μεταλλάδες». Οι μεταλλάδες ήταν ανέκαθεν μέσα στην καρδιά μου. Η αφοσίωση και η αγάπη τους για το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα -και όσα αυτό πρεσβεύει- παίζουν τεράστιο ρόλο στην συμπάθεια που τρέφω για αυτούς, αν και νομίζω πως η βάση της κρύβεται σε μια παιδική μου ανάμνηση. Όταν ήμουν πιτσιρίκι, γύρω στα 12, είχα ζητήσει από τους γονείς μου να με στείλουν σε μια αθλητική κατασκήνωση. Φυσικά δεν μου χάλασαν χατήρι -λογικά ήθελαν να με ξεφορτωθούν για τρεις εβδομάδες- κι έτσι βρέθηκα για πρώτη φορά μόνος μου σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μακριά από το σπίτι και τους δικούς μου. Όντας σκατόφλωρος, δεν άργησα να συγκεντρώσω το «ενδιαφέρον» των πιο μεγάλων σε ηλικία -κωλόπαιδων- της ομάδας μου κι έτσι, για λίγες μέρες έφαγα ένα σχετικό bullying. Όλα αυτά άλλαξαν όμως μόλις κατάφερα να κερδίσω την συμπάθεια των δύο πιο «τούμπανων» της φάσης μας, οι οποίοι με πήραν υπό την προστασία τους μοιράζοντας απειλές σε όποιον έστω σκεφτόταν να με κοιτάξει. Ναι, οι δύο αυτοί τύποι ήταν μεταλλάδες και στη συνέχεια με μύησαν στη μαγεία του «Alive in Athens» των Iced Earth -που τότε ήταν στα πάνω τους. Από την άλλη, εγώ κατάφερα να τους πείσω ότι οι Prodigy είναι γαμώ τα συγκροτήματα. Όπως καταλαβαίνετε, έχω τους λόγους μου για να αγαπώ τους metalheads. Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς τον ενθουσιασμό μου, όταν έμαθα ότι υπάρχει ένα ελληνικό κόμικ που σατιρίζει τους αγαπημένους μου φίλους. Πρόκειται για μια προσεγμένη και αστεία δουλειά που σε κερδίζει από το πρώτο στριπ. Αφού πέρασα δύο μέρες διαβάζοντας τους «Μεταλλάδες» και τις ιστορίες τους, αποφάσισα να επικοινωνήσω με τον δημιουργό της σειράς και να μιλήσω μαζί του. Ο Άρης Λάμπος είναι ένας άνθρωπος που πέραν των κόμικς, ασχολείται επαγγελματικά με την δημοσιογραφία και παράλληλα τραγουδάει σε metal συγκροτήματα. Ναι, τελικά είχαμε πολλά να πούμε και αυτό ακριβώς κάναμε. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα κόμικς; Ήμουν πολύ μικρός και είχαν πέσει κάτι Lucky Luke στα χέρια μου. Μου φάνηκαν υπερβολικά διασκεδαστικά τότε. Μετά, συνέχισα με τα «παιδικά» Mickey Mouse και κάποια Superman, μέχρι που στο γυμνάσιο ανακάλυψα το περιοδικό 9. Έπαθα ένα μικρό σοκ όταν ανακάλυψα ότι υπάρχουν και πιο «μεγαλίστικα» κόμικς κι έτσι ξεκίνησα να κάνω τις επιδρομές μου στο κέντρο αγοράζοντας το Κοράκι, τον Slaine και άλλα κόμικς που με βοήθησαν να ωριμάσω και να γίνω κοινωνικά δυσλειτουργικός. Θυμάσαι τι σε έκανε να θες να φτιάξεις μια ιστορία με σκίτσα και την πρώτη φορά που το έκανες; Ήταν καλοκαίρι πρώτης γυμνασίου. Είχα πάει κατασκήνωση κι εκεί ξεκίνησα να σχεδιάζω το πρώτο μου graphic novel με ήρωα τον Chemi Man (από το chemical). Ήταν κάτι ανάμεσα στον Spiderman και τον Hulk, αλλά με κάποια αποκρυφιστικά στοιχεία. Όλα τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα. Εγώ από την άλλη, καθόμουν κάτω από τα πεύκα και σχεδίαζα μανιωδώς ακούγοντας σε κασέτα το «Chemichal Wedding» του Bruce Dickinson (που επηρέασε προφανώς το όνομα του ήρωα) και το «καινούριο» για τότε των Maiden, το «Brave New World». Κάποια πράγματα φαίνονται από νωρίς. Αλήθεια, η ιδέα με τους «Μεταλλάδες» πώς σου ήρθε; Όσο και να γουστάρω horror και καφρίλες, το χιουμοριστικό στοιχείο δεν πιστεύω ότι εγκαταλείπει ποτέ το σχέδιο μου, αλλά ούτε και τις ιδέες μου. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να σατιρίσω στο «σόι» μου, δηλαδή το metal κοινό, οπότε μου έσκασε η ιδέα να κάνω μικρά βιντεάκια κινουμένων σχεδίων με μεταλλάδες. Προφανώς ο χρόνος που χρειάζεται το κάθε δευτερόλεπτο ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι απίστευτος, όπως και οι παράμετροι προκειμένου να μην βγει βλακεία. Γρήγορα λοιπόν εγκατέλειψα αυτή την ιδέα. Είχα κάνει όμως κάτι προσχέδια, σαν κόμικς, και τα έδειξα σε δύο φίλες που τις αγαπώ και τις εμπιστεύομαι πολύ. Την Άννα και την Μυρτώ Τριανταφύλλου από το Comicstrip στα Εξάρχεια. Αυτές, με πολλή αγάπη και φροντίδα, με ξέχεσαν πατόκορφα που δεν κάνω τους «Μεταλλάδες» κόμικς. Έτσι, ήρθα σε επαφή με τη Ντορίτα από το Socomic -το οποίο λειτουργεί με την υποστήριξη της ΙΟΝ- και συμφωνήσαμε να γίνουν οι «Μεταλλάδες» μια από τις σειρές της διαδικτυακής της πλατφόρμας. Να υποθέσω πως είσαι και fan του θρυλικού «Κήπου του Προφήτη» από το Metal Hammer; Εννοείται. Ο Blacksmith ήταν ο πρώτος που συνδύασε metal και κόμικς στην Ελλάδα τόσο πετυχημένα. Επρόκειτο μάλιστα να κάνει γκεστ στην έκδοση των «Μεταλλάδων», όμως, όπως προείπα είμαι κοινωνικά δυσλειτουργικός, και του το ζήτησα τελευταία στιγμή, οπότε δεν προλάβαμε. Υπόσχομαι στο μέλλον καλύτερη οργάνωση. Το ευτύχημα ήταν ότι το κόμικ αποτέλεσε αιτία να γνωριστούμε και να πάμε για μπύρες. Μission accomplished. Ποιοι σχεδιαστές σε έχουν επηρεάσει; Γουστάρω πάρα πολύ το σχέδιο του Rafael Albuquerque (American Vampire) και του Eric Powel (Goon, Hillbilly). Αυτοί με έχουν επηρεάσει πολύ στο θέμα horror. Επίσης, λατρεύω τους: Guarnido (Blacksad) και Marini (Raptors, Le Scorpion). Γενικά έχω κάποιες ελαφρές επιρροές Ευρωπαϊκής σχολής. Κάπου ανάμεσα στις φιγούρες μου, όμως, πιστεύω -κι ελπίζω- πως θα διακρίνεις Disney και Asterix, αλλά μάλλον στο πιο σκοτεινό. Διαβάζοντας το βιογραφικό σου ανακάλυψα πως έχεις και τέσσερις εκδόσεις. Θέλεις να μου πεις δυο λόγια και γι' αυτές; Η πρώτη μου αυτοέκδοση ήταν «Ο Νότιος Τρόπος». Η ιστορία ενός κυνηγού μαγισσών στον Ευρωπαϊκό νότο, τοποθετημένο σε έναν κόσμο που θυμίζει νότες των Moonspell στο «Antidote» και το «Fields of the Nephilim». Επόμενο ήταν το «Mr. Bleak», μια γοτθική ιστορία για έναν «καταραμένο» συγγραφέα με επιρροές από Έντγκαρ Άλαν Πόε και Μπωντλαίρ. Στο κόμικ αντηχούν οι Paradise Lost, οι My Dying Bride και οι Candlemass. Μια από τις πιο σημαντικές μου δουλειές, μέχρι στιγμής, είναι το «Μαύρο Φως» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Comicdom. Ένα horror comic -βασισμένο στο σενάριο του Ηλία Κατιρτζιγιαννόγλου- που πιστεύω ότι στα «σκάει» αφού το διαβάσεις. Ήταν τιμή μας που οι Universe 217 παραχώρησαν την μουσική τους για να «ντύσουμε» το video trailer. To πιο πρόσφατο κόμικ ήταν το «Bitchcraft» που βγήκε σε συνεργασία με την ομάδα αυτοεκδόσεων lar lar comics. Πρόκειται για humor - horror με μάγισσες, λυκανθρώπους και άλλα ζοφερά πλάσματα. Type o Negative friendlly. Σέξι, σκοτεινό και βίαιο. Επίσης έχεις δουλέψει ως γελοιογράφος, ενώ κάνεις εικονογραφήσεις για βιβλία και εξώφυλλα για μουσικά σχήματα. Ενδεικτικά, έχω σχεδιάσει το artwork για τη metal μπάντα Oak I Wither και για το ροκ σχήμα Sala Niva. Oι πιο πρόσφατες εικονογραφήσεις που απόλαυσα πολύ ήταν αυτές που έκανα για τα βιβλία του Ανδρέα Μιχαηλίδη, «Ο εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ». Αυτά εκδόθηκαν από τη Nightread, θυγατρική του εκδοτικού οίκου Ars Nocturna. Πρόκειται για νουβελέτες με θεματολογία που μπλέκει Σέρλοκ Χολμς με Λάβκραφτ, σε μια Νέα Ορλεάνη βγαλμένη από Άν Ράις. Προσωπικά, έπαθα πλάκα όταν ανακάλυψα πως είσαι ένας εκ των παρουσιαστών της διαδικτυακής εκπομπής του Web Tv του Star, Underground. Πως θα εξηγούσες τι κάνετε σε αυτήν, σε κάποιον που δεν την έχει παρακολουθήσει; Δίνουμε βήμα σε όλες τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που κινούνται στον underground -και όχι μόνο- χώρο για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Το στοιχείο «κλειδί», είναι πως μιλάμε για μια τηλεοπτική εκπομπή, οπότε, τα συγκροτήματα μπορούν να προβάλουν τα βίντεο τους και ό,τι άλλο θέλουν. Ωστόσο, δεν περιοριζόμαστε στην μουσική καθώς παρουσιάζουμε tatoo artists, comic artists, illustrators, όπως επίσης και διοργανωτές μεγάλων φεστιβάλ. Παράλληλα, δίνουμε και προτάσεις για επερχόμενα events ανά την Ελλάδα, όπως επίσης και για σειρές, μουσική και σχεδόν ό,τι αφορά την εναλλακτική τέχνη. Είσαι και μουσικός, σωστά; Ναι. Επί μια δεκαετία βρισκόμουν πίσω από το μικρόφωνο των System Decay και τον τελευταίο ενάμιση -περίπου- χρόνο τραγουδάω στους Deathcrop Valley. Να υποθέσω πως στους Μεταλλάδες υπάρχουν και προσωπικές εμπειρίες λόγω της ενασχόλησης σου με την μουσική; Όχι, είναι όλα φήμες. Ό,τι σας είπαν για μένα είναι ψέματα (γέλια). Κοίτα, κάποια είναι ξεκάθαρα προσωπικές εμπειρίες. Κυρίως τα πιο εξευτελιστικά. Όταν είσαι στον χώρο για πάνω από μια δεκαετία έχοντας παίξει μπόλικα live κι έχοντας παρακολουθήσει ακόμα περισσότερα, φυσικό είναι να έχεις γίνει μάρτυρας άπειρων συμπεριφορών και καταστάσεων. Οι μεταλλάδες είμαστε μια κοινότητα για μελέτη. Μπορεί σε ένα live να σπρώχνεσαι όλο το βράδυ με κάποιον για να βλέπεις καλύτερα και στο moshpit, αν τον δεις να πέσει, να τον σηκώσεις για να μην χτυπήσει. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα μου την πούνε που μας κράζω στα κόμικς αλλά φαίνεται ότι όλοι κάνουμε την αυτοκριτική μας τελικά. Αν και δε μου έχουν συμβεί όλα όσα σχεδιάζω, πιστεύω ότι σίγουρα το 80% έχει γίνει κάπου, κάποτε. Πάντως, ακόμα αναρωτιέμαι πως έκανα ιστορίες κάποια ξεφτιλίκια που μου έχουν συμβεί. Ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς σου ως κομίστας; Δηλαδή, αν κάποιος δεν έχει διαβάσει ακόμα κάτι δικό σου, με τι θα του πρότεινες να ξεκινήσει; Μάλλον το «Mr. Bleak». Είναι πολύ σκοτεινό αλλά συνάμα έχει αυτό το «καρτουνίστικο» στυλ στο σχέδιο, το οποίο, του δίνει μια οξύμωρη διάσταση. Πιστεύεις πως θα καταφέρεις ποτέ να βγάζεις αρκετά χρήματα ώστε να ζεις αποκλειστικά από τα κόμικς; Όχι. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα σταματήσω να σχεδιάζω. Τι να περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Βγαίνουν οι «Μεταλλάδες» σε έντυπη έκδοση από τη Jemma Press και ειλικρινά είμαι πολύ χαρούμενος. Στο έντυπο θα υπάρχει και ανέκδοτο υλικό με ιστορίες από τους Nigthstalker και τους Septic Flesh. Στις 7, 8 και 9 Aπριλίου στο Comicdom con θα γίνει η επίσημη παρουσίαση και μετά θα υπάρχει σε βιβλιοπωλεία και καταστήματα comics ανά την Ελλάδα. Παράλληλα δουλεύω και ένα ακόμα μεγάλο project, για το οποίο ακόμα δε μπορώ να πω πολλά, όμως, τέλη Απριλίου πιστεύω πως θα ανακοινωθεί. Στο προσεχές διάστημα πάντως σκοπεύω να αφοσιωθώ στα εβδομαδιαία στριπς των «Μεταλλάδων» και στην ηχογράφηση του πρώτου μας δίσκου με τους Deathcrop Valley. Και το σχετικό link...
-
- 12
-
- Heavy Metal comics
- Άρης Λάμπος
- (and 8 more)
-
Μετά την περσινή Αγρυπνία, η συνεργασία των Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και Άρη Λάμπου μας φέρνει φέτος το Μαύρο Φως, μια συλλογή που περιλαμβάνει άλλες τέσσερις εξίσου σκοτεινές ιστορίες: Αφύσικοι Καρποί, Λούπα, Στράγγισμα, Μαύρο Φως. Κατά τη γνώμη μου οι ιστορίες είναι αρκετά άνισες μεταξύ τους, ενώ την Αγρυπνία, το Στράγγισμα και το Μαύρο Φως τα βρήκα καταπληκτικά, οι άλλες δύο ιστορίες μου φάνηκαν μάλλον αδιάφορες. Σχεδιαστικά, δηλώνω οπαδός του Λάμπου και νομίζω ότι αποδίδει τέλεια την ατμόσφαιρα των ιστοριών. Το μόνο κακό που βρήκα στην έκδοση είναι η εισαγωγή του Γιώργου Μπελαούρη που προσπάθησε να φτιάξει ένα κείμενο που θα "παίζει" με τους τίτλους των ιστοριών αλλά το αποτέλεσμα, προσωπικά μου φάνηκε αστείο: "Το Μαύρο Φως αποσκοπεί στο στράγγισμα της ψυχής σας, μα αφύσικοι καρποί σίγουρα θα αρχίσουν να βλασταίνουν στην σκέψη και τα συναισθήματά σας. Η αγρύπνια που θα ακολουθήσει, θα με επιβεβαιώσει, να είστε σίγουροι. Και μέσα στο σκοτάδι, θα ξεφυλλίζετε και θα ξαναδιαβάζετε αυτές τις ιστορίες, ψάχνοντας ο καθένας σας κάτι διαφορετικό, ίσως κάποιου είδους λύτρωση, ξέφρενη και μέσα σε μια εφιαλτική λούπα!" Κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Comicdom Con 2016 σε δύο παραλλαγές, την απλή με μαύρο εξώφυλλο και τη συλλεκτική, αριθμημένη και εννοείται ακριβότερη έκδοση με λευκό εξώφυλλο. Οπότε αν τυχόν αγόρασε κάποιος τη δεύτερη, ας ανεβάσει το εξώφυλλο.
-
Σε σεναριο και σχεδιο Αρη Λαμπου το Mr. Bleak ειναι μια συλλογη τεσσαρων κομικ ιστοριων καθως και δυο ποιηματων. Σε αυτες βλεπουμε τον Mr. Bleak, μια φιγουρα του 19ου αιωνα, που τον απασχολουν θεματα οπως η μοναξια, η θλιψη και η απωλεια. Αν και κατα την γνωμη μου το περιεχομενο του κομικ ειναι αρκετα εσωτερικο-προσωπικο, το σχεδιο ειναι πολυ ωραιο και ταιριαζει πολυ με την goth αισθητικη που εχει συνολικα το κομικ. Ενδεικτικα παραθετω και μια σελιδα απο το εσωτερικο του,
-
- 20
-
- ΑΥΤΟΕΚΔΟΣΗ
- 2015
-
(and 2 more)
Tagged with: