Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πινόκιο, το γνωστό σκοτεινό παραμύθι του CARLO COLLODI (όπως όλα τα παλιά παραμύθια σχεδόν άλλωστε) που στο πέρασμα των χρόνων έγιναν αρκετές αλλαγές για να γίνει πιο εύπεπτο για τις μικρές ηλικίες, σε μία ακόμη διασκευή για κόμικς από τους CHAUVEL /MC BURNIE. Η ιστορία γνωστή, το ξύλινο παιδί που θέλει να γίνει αληθινό και περνά από αρκετές περιπέτειες μέχρι να τα καταφέρει .Το πιο μεγάλο πρόβλημά του είναι το όταν λέει ψέματα, η ξύλινη μύτη του ...μεγαλώνει. Η πιο γνωστή μορφή του ξύλινου ήρωα είναι αυτή που του έδωσαν οι σχεδιαστές των στούντιο ΝΤΙΣΝΕΥ στην αξεπέραστη υπέροχη ταινία, που αν και πέρασαν αρκετά χρόνια, δεν υπάρχει άλλη που να έχει την δυναμική και την μαγεία της. Η εκδοτική ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ αναλαμβάνει την έκδοση, με έναν ήρωα που απασχόλησε -με άλλη εκδοχή τόσο την πρώτη γενιά ΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑ (Στέλιος με 3 εκδοτικές περιόδους, 1975 -1984- 1991) όσο και την δεύτερη (Γιώργος κ Κατερίνα 2004). Το έργο ολοκληρώνεται σε 2 άλμπουμ και διανέμεται μαζί με την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, παίρνοντας σε λίγες μέρες τον δρόμο της αυτονομίας.

Ο πόλεμος στη Βοσνία άφησε βαθιά τραύματα στα Βαλκάνια. Κάποια από αυτά επιχειρεί να μεταφέρει σε όλο τον κόσμο ο θρύλος Joe Kubert μέσω των φαξ που λάμβανε από το Σαράγεβο. Ένας Βόσνιος πράκτορας ευρωπαϊκών κόμικς και η οικογένειά του υπό συνθήκες πολεμικής πολιορκίας πρωταγωνιστούν στο «Φαξ από το Σαράγεβο – Μια ιστορία επιβίωσης» (εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 210 σελίδες). Η ιστορία έχει ως εξής: ο Έρβιν Ρουστεμάτζικ, η σύζυγός του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους ζουν στο πολιορκημένο από τους Σέρβους Σαράγεβο και πασχίζουν να επιβιώσουν ανάμεσα σε ελεύθερους σκοπευτές, βόμβες, και με την έλλειψη βασικών ειδών πρώτης ανάγκης, όπως τροφίμων και καυσίμων, να γίνεται όλο και πιο οδυνηρή. Όταν η κατάσταση χειροτερεύει προσπαθούν να διαφύγουν. Είναι όμως αδύνατο καθώς έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Ακόμα και η παραμικρή μετακίνηση είναι παρακινδυνευμένη. Ο Έρβιν καταγράφει διαρκώς τις εμπειρίες της οικογένειάς του ως «ημερολόγια πολιορκίας» και τις στέλνει στον φίλο του Τζο Κιούμπερτ (1926-2012) στις ΗΠΑ, έναν θρύλο των κόμικς, σχεδιαστή ιστοριών του Ταρζάν, του Μπάτμαν, του Φλας κ.ά. και ιδρυτή της διάσημης σχολής «Joe Kubert School of Cartoon and Graphic Art» της Νέας Υόρκης. Ο Κιούμπερτ λαμβάνει επίσης τις φωτογραφίες του Καρίμ Ζαΐμοβιτς, ενός νεαρού φωτογράφου που εργαζόταν για λογαριασμό του Ρουστεμάτζικ και σκοτώθηκε από θραύσμα χειροβομβίδας σε ηλικία μόλις εικοσιτεσσάρων ετών. Με βάση αυτές τις τεκμηριωτικού τύπου πληροφορίες σχεδιάζει την ιστορία παρεμβαίνοντας ελάχιστα, σύμφωνα με τα δικά του λόγια στον επίλογο του βιβλίου, και μόνο για λόγους σεναριακής διευκόλυνσης και δραματοποίησης, και έτσι προκύπτει ένα χρονικό των γεγονότων σε μορφή κόμικς από την εμπόλεμη ζώνη του Σαράγεβο κατά το διάστημα 1992-1993. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το βιβλίο μάλιστα κατέκτησε πολλά βραβεία στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη τόσο για τα υπέροχα σχέδια του Κιούμπερτ όσο και για την αγωνιώδη πλοκή. Συνοδεύεται επίσης από μέρος των ίδιων των φαξ που λάμβανε ο Κιούμπερτ αλλά και από πλούσιο φωτογραφικό παράρτημα γύρω από την περιοχή και την εποχή του πολέμου αλλά και από τον Ρουστεμάτζικ και την οικογένειά του, ακόμα και από τα παιδιά του ως επιτυχημένους επαγγελματίες στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους (για ποιον λόγο;). Λειτουργεί έτσι ως υπενθύμιση μιας (όχι και τόσο) αναπάντεχης πολεμικής σύρραξης στην Ευρώπη πέντε δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ οι εθελοτυφλούντες Ευρωπαίοι δήλωναν έκπληκτοι και σοκαρισμένοι από τα γεγονότα. Παρόμοιες καταγραφές έχουν κάνει για τον πόλεμο αυτό και άλλοι δημιουργοί όπως ο Τζο Σάκο και ο Αλεξάνταρ Ζόγκραφ προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το θέμα πολύπλευρα, να σχολιάσουν την πολιτική κατάσταση, να δουν τις κοινωνικές και ψυχολογικές πτυχές κ.λπ. Ο Κιούμπερτ επιλέγει αντ' αυτού να φιλοτεχνήσει μια περιπέτεια μανιχαϊστικού τύπου με «καλούς και κακούς», όπου η ηρωική μορφή του πρωταγωνιστή με τον ανεξάντλητο αλτρουισμό της θα οδηγήσει στο πολυπόθητο σε ανάλογες αφηγήσεις χάπι εντ. Παρά την απαράμιλλη σχεδιαστική δεξιοτεχνία του Κιούμπερτ, η μπαρόκ εικονογραφία των σκηνών με τους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς, το υπερβολικό στιλιζάρισμα που θυμίζει υπερηρωικές περιπέτειες, οι αναληθοφανείς διάλογοι πολεμικής ταινίας χολιγουντιανού επιπέδου και ένα διάχυτο κλίμα δαιμονοποίησης των «κακών» άλλων, ακόμα και μέσω της μοχθηρής, απάνθρωπης εικόνας τους, στερούν τελικά από το βιβλίο την αναγόρευσή του σε μια μαρτυρία του αιματηρού πολέμου. Μπορεί να αποτελεί μια υπόμνηση ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη όσων καταγγέλλει αλλά ίσως θα μπορούσε να τα καταφέρει και με άλλους τρόπους. Και το σχετικό link...

Δεν ήταν μια συνηθισμένη, φυσιολογική χρονιά αυτή που φεύγει. Μια από τις πολλές συνέπειες της κυριαρχίας του ιού επί των ζωών μας ήταν και η ελάττωση της παραγωγής κόμικς. Λίγο πριν από το νέο έτος ξαναθυμόμαστε τα σημαντικότερα έργα του 2020 με την ευχή του χρόνου τέτοιες μέρες τα πράγματα να είναι καλύτερα. «Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) Ήρωες ή προδότες; Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς στο περιθώριο (ή στην καρδιά;) του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνονται οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές σε μια ιστορία διχασμού και πολέμου. Ξεχασμένοι από όλους, έρμαια των παλινωδιών και της αναποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, οι Έλληνες φαντάροι ένιωσαν στο πετσί τους την έννοια της εγκατάλειψης. Ο Θανάσης Πέτρου παρουσιάζει έπειτα από εξαντλητική έρευνα και τεκμηρίωση τις ζωές αυτών των ανθρώπων σε μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην οποία αντικατοπτρίζονται μοναδικά οι πολιτικές συνθήκες της εποχής. «Ληστές» των Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση (εκδόσεις Polaris) Στην Ήπειρο των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, με κεντρικά πρόσωπα τους ληστές που λυμαίνονταν την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις, τοποθετείται η μυθοπλασία των Γιάννη Ράγκου (σενάριο) και Γιώργου Γούση (σχέδια). Μια ιστορία που μπορεί να έχει φανταστικούς πρωταγωνιστές, αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι εμπνευσμένη από τη ζωή των αδελφών Ρέντζου. Νουάρ ατμόσφαιρα, ηθογραφία, ακρίβεια σε όλα τα πραγματολογικά στοιχεία και τα ιστορικά δεδομένα χαρακτηρίζουν αυτή την ιδιότυπη βιογραφία, από την οποία αναδύονται όλες οι κλασικές παθογένειες του νεοελληνικού κράτους και η διαχρονικά αμετάβλητη διαφθορά της εξουσίας. «Berlin» των Κυριάκου Αθανασιάδη και Νικόλα Κούρτη (εκδόσεις Jemma Press) Ένας λιγόλογος και φλεγματικός ιδιωτικός ντετέκτιβ που ασχολείται με μικροϋποθέσεις δέχεται μια δελεαστική πρόταση που μπορεί να αλλάξει (ή να τερματίσει) τη ζωή του. Αναλαμβάνει τη δουλειά αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Αλλά αυτοί θα είναι τελικά απρόβλεπτοι και πολύ περισσότεροι σε μια θηριώδη, επιβλητική και απάνθρωπη μητρόπολη που λέγεται Μπερλίν. Σε μια πνιγηρή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και με πολλά στοιχεία εξπρεσιονιστικού και παραφυσικού τρόμου, η αυτοτελής νουάρ ιστορία των Αθανασιάδη και Κούρτη αποτελεί την αρχή μιας σειράς που αναμένεται να έχει πολλές ακόμη συνέχειες. «Στο δάσος» των Σπύρου Γιαννακόπουλου και Στέλλας Στεργίου (εκδόσεις Πατάκη) Ένα μοντέρνο παραμύθι που πλάθεται με σκοπό να ανατρέψει κάθε στερεότυπο και κάθε σύμβαση του είδους φιλοτεχνούν ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Σπύρος Γιαννακόπουλος και η γνωστή από την υπέροχη εκδοχή του «Μικρού Πρίγκιπα» Στέλλα Στεργίου. Η συνταγή τα έχει όλα: μάγισσες, γίγαντες, τέρατα, νάνους, μαγεμένες βατραχίνες, πρίγκιπες και σκουπόξυλα. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες ιστορίες. Οι ανατροπές κρύβονται σε κάθε γωνιά αυτού του γοητευτικού δάσους που διαβάζεται εξίσου απολαυστικά από μικρούς και μεγάλους. «1800» του Θανάση Καραμπάλιου (εκδόσεις Jemma Press) Στο τέταρτο μέρος της βραβευμένης σειράς «1800», με τίτλο «Χάκι» (= εκδίκηση στα αρβανίτικα) ο Θανάσης Καραμπάλιος παρακολουθεί και καταγράφει τα επόμενα βήματα της οικογένειας των Καραμάνων λίγο πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Κλέφτες και αρματολοί, Έλληνες και Τούρκοι, στρατιώτες και χωρικοί, πλούσιοι και φτωχοί στην ακόμα ρευστή, σαν καζάνι που κοχλάζει, ελληνική ύπαιθρο, παρουσιάζονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια σε μια μυθοπλασία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μπλέκοντας πραγματικά πρόσωπα και fiction χαρακτήρες και προχωρώντας βήμα βήμα προς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν σε λίγα χρόνια. «Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα» της Αλέξιας Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press) Μια σειρά από εγκλήματα με θύματα επιτυχημένους άνδρες στοιχειώνουν τη σκέψη και τη ζωή ενός ντετέκτιβ που πασχίζει να λύσει το μυστήριο στη βροχερή και αφιλόξενη Αθήνα μιας νουάρ και σκοτεινής ιστορίας. Σε κάθε κατακρεουργημένο πτώμα κρύβεται και ένα διαφορετικό τραπουλόχαρτο που οδηγεί στην επόμενη κίνηση σε μια παράδοξη και εφιαλτική παρτίδα πόκερ. Κι όλα αυτά στη βαριά σκιά ενός μεγάλου και μοιραίου έρωτα που αποτελεί μέρος της ίδιας παρτίδας, από την οποία κανείς από τους παίκτες δεν μπορεί να βγει. «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» των Αγγελικής Δαρλάση και Δημήτρη Μαστώρου (εκδόσεις Μεταίχμιο) Ένα κλασικό βιβλίο της Άλκης Ζέη, μιας από τις σπουδαιότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, προσαρμόζουν σε κόμικς η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση και ο Δημήτρης Μαστώρος. Η ιστορία ξεκινά μια μέρα πριν οι Ιταλοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα το 1940 και εξελίσσεται μέχρι τη λήξη του πολέμου μέσα από τα μάτια και τη ζωή του μικρού Πέτρου που βλέπει τον εαυτό του να «ενηλικιώνεται» απότομα υπό καθεστώς κατοχής. Κι ας είναι μόνο εννιά χρονών όταν ακούει τις πρώτες σειρήνες. Η πείνα, οι διωγμοί, ο φόβος, ο θάνατος αλλά και η φιλία, η Αντίσταση, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά εναλλάσσονται σε ένα υπέροχο βιβλίο που γεννά σπάνια συναισθήματα στον αναγνώστη. «Μετεωρίτες» των Τάκη Θεοδοσίου και John Antono (εκδόσεις Λόγος Slovo Α-Ω) Διευθυντής του Ελληνικού Μουσείου Μετεωριτών ο Τάκης Θεοδοσίου και πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς με επιστημονικές ανησυχίες ο Γιάννης Αντωνόπουλος, συνεργάζονται σε ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο εκλαΐκευσης της επιστημονικής γνώσης. «Ταξίδι στη Γνώση» είναι ο υπότιτλός του και πράγματι προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη του να μάθει τι ακριβώς είναι οι μετεωρίτες, από πού έρχονται, ποιες οι διαφορές τους, τι μας διηγούνται για την ιστορία του ηλιακού συστήματος, πόσο κινδυνεύουμε από αυτούς, πώς θα εκμεταλλευτούμε την ύπαρξή τους. «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Δημήτρη Κερασίδη (εκδόσεις Μικρός Ήρως) Τέσσερις ρεμπέτες που μετέπειτα έγραψαν ιστορία, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής αποτέλεσαν την Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς, μια ρεμπέτικη κομπανία που σχηματίστηκε το 1934. Η ιστορία τους βασίζεται στο βιβλίο «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ενώ τα σχέδια φιλοτεχνεί ο Δημήτρης Κερασίδης και το εξώφυλλο ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία μιας παρέας που άφησε εποχή και μέσω αυτής η ιστορία του ρεμπέτικου ως κοινωνικού και καλλιτεχνικού φαινομένου αλλά και η κατάσταση της Ελλάδας την προπολεμική περίοδο. «All Hell Broke Loose» των Αντώνη Β. και Λέανδρου (εκδόσεις Skewed Press) Η Κόλαση στις εικόνες του Λέανδρου και τα κείμενα του Αντώνη Β. είναι οι σύγχρονες βρόμικες, εχθρικές και σκοτεινές μητροπόλεις και οι κολασμένοι πολίτες καίγονται στα καζάνια της. Αλλά δεν έχουν συνθηκολογήσει. Και κάποια μέρα ξεχύνονται στους δρόμους για να πάρουν εκδίκηση. Πάνω στις φωτογραφίες του Αντώνη Β. από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το Χονγκ Κονγκ και το Λος Αντζελες που θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί από κάθε μεγαλούπολη της Δύσης, ο Λέανδρος στήνει τα δικά του σχέδια και παρουσιάζει ένα «πριν» απελπισίας και ένα φωτεινό «μετά» από το ξέσπασμα της βίας και της επανάκτησης της αξιοπρέπειας έστω κι αν το μέλλον θα είναι πάντα αβέβαιο και υπό διαμόρφωση. «Scary Tales» του Πάνου Ζάχαρη (εκδόσεις Jemma Press) Ο Κακός Λύκος, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Κοντορεβιθούλης, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, ο Λαγός κι η Χελώνα συμπρωταγωνιστούν στα «τρομακτικά παραμύθια» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στις σελίδες της Εφ. Συν. Ο τρόμος ωστόσο δεν προκύπτει από το περιεχόμενο των πρωτότυπων παραμυθιών αλλά από τις απολαυστικές παρωδίες του δημιουργού τους, από τους ευφυέστατους αναχρονισμούς του, από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα στην οποία παραπέμπουν. Όλα τα στριπάκια του Ζάχαρη αποτελούν μοναδικά χιουμοριστικά σχόλια πάνω στην εξοργιστική γύμνια των βασιλιάδων αλλά και την κομφορμιστική σιωπή των υπηκόων τους. «Καραντινιέροι» του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου (αυτοέκδοση) Ως «μια αφ’ υψηλού και εκ του ασφαλούς θεώρηση καταστάσεων εγκλεισμού» χαρακτηρίζει σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά ο ίδιος ο δημιουργός το έργο του. Και καταγράφει τη διόλου αρμονική συμβίωση δύο συγκατοίκων στα χρόνια της καραντίνας και του κορονοϊού. «Τι μέρα είπαμε ότι είναι;» είναι η λιτή και λακωνική φράση που παίζει τον ρόλο του προλόγου για να ξεκινήσει ένα χιουμοριστικό «πιτζάμα πάρτι», με μόνους πρωταγωνιστές δύο φίλους σε κατάσταση απομόνωσης και σε διαρκή ανταγωνισμό για το ποιος θα ξεστομίσει την πιο απαισιόδοξη και φαρμακερή ατάκα. Αν όλα αυτά κάτι θυμίζουν στους περισσότερους από εμάς, δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι τα ζούμε ακόμα και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα. Και το σχετικό link...

Οι πιο σημαντικές δεκαετίες στην μουσική ψυχαγωγία που έφεραν αλλαγες και σημάδεψαν τον μουσικό χώρο παγκοσμίως, κατά την αποψή μου, είναι δύο εκείνη του 1960 και της δεκαετίας του 1980. Και οι δύο είχαν ένα κοινό σημείο, την ''επέλαση'' της Βρετανίας στις Η.Π.Α. και απο εκεί την εξάπλωσή της σε όλο τον κόσμο. Αναμφιβολα το 1960 πρωτοστάτησε το γκρουπάκι απο το ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ με το όνομα είδος εντομων οι BEΑTLES, που έμελλε να φέρει την ''επαναστάση'' και να επηρεάσει την μουσική σκηνή ακόμα και σήμερα. Με απλούς στίχους αλλά ''ψαγμένους'' και με μουσική που οι κριτικοί μετά απο καιρό την αποθέωσαν δίνοντας την θέση που της αξίζει. Αν και όλοι στο συγκρότημα αξίζαν, τα εύσημα τα παίρνουν δύο απο τα μέλη, ο Πωλ Μακ Κάρτνευ και ο Τζων Λένον με την σύνθεση τους σε μουσική όσο και σε στίχους . Το κομικ άλμπουμ επικεντρώνεται στην διαδρομή του Λένον. Βασισμένο στο Βιβλίο που έγραψε ο FOENKINOS, σεναριογράφησε ο Eric Corbeyran και σχεδιασε ο Horne το κομικ θέλει τον Λένον να κάθεται στον φανταστικο ψυχιατρικό καναπέ και να εξιστορεί τα γεγονότα της ζωής του. Το κόμικ θα κυκλοφορήσει σε 3 μέρη κάθε Σάββατο μέσω -οπως συνηθίζεται -της Εφημερίδος των Συντακτών. Κοστιζει 4,9 αλλά με την εφημερίδα το αγοράζεις 3,9. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ALL YOU NEED IS LOVE - LUSY IN SKY WITH DIAMONDS

Με αφορμή τη σημερινή προσφορά της «Εφ. Συν.», μια εξαιρετική προσαρμογή του Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλεϊ σε κόμικς από τον Marion Mousse, ρίχνουμε μια ματιά σε παλαιότερες εκδοχές του κλασικού έργου, άλλες «νόμιμες» και άλλες «βλάσφημες». Η Μαίρη Σέλεϊ (1797-1851) έγραψε το «Φρανκενστάιν ή ένας μοντέρνος Προμηθέας» σε ηλικία περίπου 20 ετών στο πλαίσιο της ρομαντικής μυθιστοριογραφίας μπολιασμένης με γοτθικά και ιστορικά στοιχεία, αλλά και στοιχεία μιας πρώιμης και δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας που υπηρέτησε στο σύνολο σχεδόν των έργων της. Το βιβλίο θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο επιδραστικά έργα των τελευταίων δύο αιώνων και τα βασικά του θέματα, όπως η επιστημονική και ιατρική ηθική, ο ρατσισμός απέναντι στη διαφορετικότητα, η εκδίκηση, η εμμονή στην επιτυχία, έχουν απασχολήσει αμέτρητους δημιουργούς, λογοτέχνες, σεναριογράφους, σκηνοθέτες. Αλλά και το ίδιο το έργο έχει μεταφερθεί πολλές φορές ως προσαρμογή στον κινηματογράφο, στα κόμικς, στο θέατρο, σε συντομευμένες εκδοχές κ.λ.π. Ο «Φρανκενστάιν» του Marion Mousse Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η εξαιρετική μεταφορά του βραβευμένου Γάλλου δημιουργού κόμικς με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης, Marion Mousse (γεν. 1974), που ξεκινά σήμερα να προσφέρει η «Εφ. Συν.» και θα ολοκληρωθεί σε τρεις τόμους μέσω της άρτιας και πλήρως τεκμηριωμένης με ιστορικά στοιχεία, πληροφορίες, βιογραφίες κ.λ.π. έκδοσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Ο Mousse με τα υπέροχα σχέδιά του έχει καταφέρει να αποδώσει απόλυτα το κλίμα της εποχής του πρωτοτύπου αλλά και τον υπόγειο τρόμο που διατρέχει το σύνολο του έργου μπρος στη συνειδητοποίηση της ύβρεως του δόκτορος Φρανκενστάιν. Έχει ωστόσο καταφέρει και κάτι ακόμα, ίσως πιο σημαντικό: να παραμείνει περισσότερο πιστός στο πνεύμα της Μαίρη Σέλεϊ και να απαλλαγεί από την κυρίαρχη στη μαζική κουλτούρα εικόνα του τέρατος ως συρραφής ετερόκλητων ανθρώπινων μελών, επιλέγοντας να παρουσιάσει ένα πλάσμα με χαρακτηριστικά που δεν το καθιστούν αποκρουστικό στην όψη αλλά ούτε και με μη δικαιολογημένη επιθετικότητα. Ο «Φρανκενστάιν» του Marion Mousse Η κατά τεκμήριο μέχρι σήμερα γνωστότερη εικόνα του τέρατος είναι αυτή του έντονα μακιγιαρισμένου Μπορίς Καρλόφ από την εξπρεσιονιστική κινηματογραφική εκδοχή του Φρανκενστάιν του Τζέιμς Γουέιλ το 1931. Παρά τις σύγχρονες απόπειρες να αποδοθεί το τέρας με πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως στην εκδοχή του Κένεθ Μπράνα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο ή την πιο πρόσφατη του Ντάνι Χιούστον με τον Εξέβιερ Σάμιουελ, η εικόνα που έρχεται στον νου στο άκουσμα του ονόματος Φρανκενστάιν (έστω κι αν αυτό στην πραγματικότητα ήταν το όνομα του επιστήμονα και όχι του τέρατος) είναι ένα θηριώδες ον με κουρέλια για ρούχα και τεράστιο κεφάλι και ορατά τα σημάδια από τις ραφές ξεχωριστών ανθρώπινων μελών. Από αριστερά: 1. Dan Abnett - Andy Lanning - Anthony Williams, 2. Mark Wheatley, 3. Tony Tallarico - Bill Fracchio Την προσπάθεια να απαγκιστρωθούν από αυτή την εικόνα και να δώσουν τις δικές τους εκδοχές του τέρατος αλλά και να το προσαρμόσουν σε νέες παρωδιακού τύπου αφηγήσεις που αποτίουν φόρο τιμής στη Μαίρη Σέλεϊ επιχείρησαν πολλοί δημιουργοί, με πιο ξεχωριστές ίσως περιπτώσεις αυτές της σειράς Elseworlds της DC. Στην εκδοχή των Dan Abnett, Andy Lanning, Tom Palmer και Anthony Williams με τίτλο «The Superman Monster» (1999), που τοποθετείται στα τέλη του 19ου αιώνα στη Γερμανία, τον ρόλο του δόκτορος Φρανκενστάιν παίζει ο Βίκτορ Λούθορ ο οποίος απογοητευμένος από την ελλιπή χρηματοδότηση που έχει δεν μπορεί να ολοκληρώσει τα πειράματά του ως προς τη δημιουργία ζωής. Μέχρι που βρίσκει μια διαστημική κάψουλα η οποία έχει μόλις μεταφέρει στη Γη τα απομεινάρια ενός νεκρού μωρού αλλά και οδηγίες μιας εξωγήινης τεχνολογίας. Τα πειράματά του προχωρούν με βάση τις οδηγίες και χρησιμοποιώντας σώματα νεκρών από το νεκροταφείο. Το αποτέλεσμα είναι η «συναρμολόγηση» ενός αποκρουστικού τέρατος με τη μορφή, έστω και ως κακέκτυπου, του Σούπερμαν. Από αριστερά: 1. Dick Briefer, 2. Jack Harris - Bo Hampton, 3. Geof Darrow - Steve Skroce - Wachowskis Αντίστοιχα στην εκδοχή των Jack Harris και Bo Hampton με τίτλο «Batman: Castle of the Bat» (1994) που τοποθετείται το 1819, o Μπρους Γουέιν είναι ο δόκτορ Φρανκενστάιν που καταφέρνει να τοποθετήσει τον εγκέφαλο του νεκρού πατέρα του σε σώμα φτιαγμένο από πτώματα για να δημιουργήσει τη δική του εφιαλτική μορφή ενός τέρατος. Παλαιότερος και πάλι ως παρωδία των Tony Tallarico και Bill Fracchio ήταν ο Φρανκενστάιν της εταιρείας Dell (1966) που θύμιζε πολύ τη μορφή του Καρλόφ, ενώ ο Φρανκενστάιν τού Dick Briefer (1940) θεωρείται το πρώτο κόμικς τρόμου της ιστορίας, έστω και με πολλά χιουμοριστικά στοιχεία. Παρόμοιος στη μορφή αλλά εντελώς διαφορετικός στο περιεχόμενο ήταν ο Φρανκενστάιν των Geof Darrow, Steve Skroce και των αδελφών Wachowski (2004). Αυτός υποτίθεται πως είχε επιβιώσει από τα γεγονότα του βιβλίου της Σέλεϊ και έκτοτε είχε καταφέρει να σπουδάσει, να αποκτήσει διδακτορικό και με την κτηνώδη δύναμή του αλλά και τις γνώσεις του, ως αθάνατος, να εμπλακεί ενεργά σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας από την Άγρια Δύση μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παίζοντας καθοριστικό ρόλο. Παράδοξη είναι και η προέλευση του Φρανκενστάιν στο «Frankenstein Mobster» του Marc Wheatley (2003), καθώς σύμφωνα με το σενάριο το τέρας συναρμολογείται από τα μέλη ενός νεκρού αστυνομικού και τριών πεθαμένων μαφιόζων με αποτέλεσμα να ακροβατεί επικίνδυνα μεταξύ του καλού και του κακού, μεταξύ του νομοταγούς και του εγκληματικού μέρους της ταυτότητάς του. Harvey Kurtzman - Will Elder (περιοδικό MAD, 1954) Απ’ όλες τις εκδοχές και παραλλαγές ωστόσο του βασικού μύθου, πιο ρηξικέλευθη – και γι’ αυτό πιο χιουμοριστική – είναι αυτή των Harvey Kurtzman και Will Elder από το περιοδικό MAD της δεκαετίας του 1950 με τίτλο «Frank N. Stein». Σε αυτήν το τέρας εμφανίζεται μόνο σε μια σελίδα αλλά αρκεί για να δηλωθεί η κτηνώδης μορφή του και η αποτροπιαστική συμπεριφορά του. Γιατί αν και θυμίζει πολύ τη μορφή του Φρανκενστάιν από τον Μπόρις Καρλόφ και το σώμα του αποτελείται από μέλη νεκρών, το κεφάλι του προέρχεται από τον Χίτλερ. Και, όπως περιγράφουν και οι δημιουργοί του, είναι ένα απόλυτα φρικιαστικό και τρομακτικό πλάσμα. Και το σχετικό link...

Άρθρο του Γιάννη Κουκουλά στην ιστοσελίδα efsyn.gr στις 25/07/2020. Μια πολύ όμορφη εκδοχή του Πινόκιο από τους David Chauvel και Tim Mcburnie και τις εκδόσεις Μικρός Ήρως συνοδεύει σήμερα την «Εφ.Συν.». Ένα παραμύθι διαχρονικής και πανανθρώπινης αξίας που παραμένει πάντα επίκαιρο. Τα παραμύθια όμως δεν είναι ιερά τοτέμ. Αντιθέτως αποτελούν ιδανικές πηγές για παρωδία, χωρίς αυτό να τα απαξιώνει ή να τα προσβάλλει. Μια τέτοια βέβηλη εκδοχή του Πινόκιο φιλοτέχνησε ο Γάλλος δημιουργός Winshluss το 2008 παρουσιάζοντας τα πρόσωπα και τα γεγονότα της ιστορίας του Carlo Collodi με έναν εντελώς διαφορετικό και προκλητικό τρόπο. Ο Τζεπέτο του Winshluss είναι ένας πανούργος εφευρέτης που δημιουργεί τον Πινόκιο από μέταλλο με σκοπό να τον πουλήσει στον στρατό ως πολεμική μηχανή. Τον εξοπλίζει με θανατηφόρες λειτουργίες και τον σχεδιάζει ως ένα πειθήνιο όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ως υπηρέτης. Τα πράγματα πάνε στραβά όμως όταν η γυναίκα του Τζεπέτο επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη φαλλόμορφη μύτη του Πινόκιο για σεξουαλικούς σκοπούς και η μύτη αρχίζει να βγάζει φωτιές. Από τότε και μετά το παραμύθι εκτραχύνεται: ο Τζεπέτο καταλήγει ένας μέθυσος γυρολόγος, ο Τζίμινι πασχίζει να επιβιώσει, ο Πινόκιο περιπλανιέται ψάχνοντας προστασία και νόημα στη ζωή του, φασίστες δίνουν θεατρικές παραστάσεις προσελκύοντας παιδάκια έχοντας ως σήμα τους δυο γλειφιτζούρια που σχηματίζουν το «Χ», οι επτά νάνοι (εισβολείς από άλλο παραμύθι) είναι σαδομαζοχιστές και βιαστές, ένας εργοστασιάρχης βασανίζει ανηλίκους και καταστρέφει το περιβάλλον, δολοφόνοι ξεκοιλιάζουν αθώους για να πουλήσουν τα όργανά τους κ.λ.π. Σε αυτό το τραγικό και γκροτέσκο καρναβάλι υπάρχει μια συγκλονιστική εικόνα που επανέρχεται ανά μερικές σελίδες: oι φασίστες τιμωρούν τον «διαφορετικό» Πινόκιο κρεμώντας τον από ένα τεράστιο γλειφιτζούρι και αφήνοντας το κορμί του να αιωρείται ασάλευτο για να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι. Το σκοινί όμως μια μέρα θα κοπεί. Και ο Πινόκιο θα επιστρέψει. Θα υιοθετηθεί από καλούς ανθρώπους, ο Τζεπέτο θα πάει στη φυλακή, η Χιονάτη θα γλιτώσει από τα επτά καθάρματα και θα βρει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας ξανθιάς σέρφερ. Και έτσι θα ανοίξει μια χαραμάδα προς την ελπίδα, έστω και σ’ αυτόν τον φρικτό κόσμο.

Η σκοτεινή αστυνομική κινηματογραφία και η νουάρ λογοτεχνική αφήγηση συνδυάζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε μια σειρά κόμικς με ανθρωπόμορφα ζώα (ή ζωόμορφους ανθρώπους;). Κι ένας γάτος-ντετέκτιβ λύνει μυστήρια και πασχίζει να βγει από τα προσωπικά του αδιέξοδα σε μια βαριά πολιτική ατμόσφαιρα. Το Blacksad κυκλοφόρησε πρώτη φορά πριν από είκοσι χρόνια και δημιούργησε αμέσως αίσθηση τόσο λόγω του πολυεπίπεδου σεναρίου του Juan Diaz Canales, που αν και εκμεταλλεύεται όλες τις παραδόσεις του νουάρ κατορθώνει να ξεπερνά τις κλασικές συμβάσεις, όσο και λόγω των εκπληκτικών σχεδίων του Juanjo Guarnido, που καταφέρνει να κινείται ιδανικά ανάμεσα στο σοβαρό και το κωμικό. Δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο κόμικς που έχει ως θέμα του μια αστυνομική, σκοτεινή ιστορία με κεντρικό χαρακτήρα κάποιον λιγόλογο ντετέκτιβ και σίγουρα δεν πρωτοτυπεί ως προς την επιλογή των δημιουργών του να παρουσιάσουν τα πρόσωπα της πλοκής με τη μορφή ζώων. Ο ανθρωπομορφισμός των γάτων, των σκύλων, των πουλιών, των ερπετών και των άλλων ζώων της σειράς ή ο ζωομορφισμός των αστυνομικών, των μοιραίων γυναικών, των αριστοκρατών, των πολιτικών, των εγκληματιών είναι ένα τέχνασμα που έχει εφαρμοστεί στα κόμικς από τα πρώτα τους βήματα και εξακολουθεί να αποτελεί μέχρι σήμερα μια συνήθη πρακτική. Ζώα που μιλούν υπήρχαν στα κόμικς από τα πρώτα κιόλας χρόνια του εικοστού αιώνα, με τις γάτες να έχουν την πρωτοκαθεδρία: η «Krazy Kat» του George Herriman ερωτευόταν παράφορα αλλά και ατελέσφορα έναν μοχθηρό ποντικό, αργότερα ο «Fritz the Cat» του Robert Crumb πρωτοστατούσε στο ανατρεπτικό underground κίνημα και ακόμα πιο μετά ο Mooch από το «Mutts» του Patrick McDonnell μαζί με τον σκυλάκο φίλο του, Earl, «δίδασκαν» απλότητα, καλοσύνη και αγάπη. Ακόμα πιο εμφατικά, στο «Maus» του Art Spiegelman οι ναζί παρουσιάζονταν ως γάτες, οι Εβραίοι ως ποντίκια, οι Αμερικανοί ως σκυλιά, οι Γάλλοι ως βάτραχοι και οι Πολωνοί ως γουρούνια σε μια σπαρακτική εκδοχή του Ολοκαυτώματος, που υμνήθηκε για τη δύναμή της αλλά κατηγορήθηκε και για τις πιθανώς στερεοτυπικές απεικονίσεις της. Στην παράδοση αυτή των ζώων που μιλούν και συμπεριφέρονται ως άνθρωποι πάτησαν οι Canales και Guarnido. Και μάλιστα επεκτείνοντας την πανίδα από τα τετριμμένα σκυλάκια, γατάκια και ποντικάκια σε ζούγκλα ολόκληρη, καθώς στις ιστορίες τους συμμετέχουν κάθε λογής ζώα, αρκούδες, σαύρες, κουκουβάγιες, άλογα κ.λ.π. Διατηρώντας σε μεγάλο βαθμό τα στερεότυπα παρόμοιων εγχειρημάτων του παρελθόντος αλλά περιέργως, χωρίς ποτέ να γίνονται ενοχλητικοί ή να μπορεί να τους αποδώσει κάποιος ρατσιστικά κίνητρα ή ισοπεδωτικές γενικεύσεις. Το επισημαίνει εύστοχα και ο θρύλος των αμερικανικών κόμικς Jim Steranko στο εισαγωγικό του σημείωμα: «Το Blacksad απογειώνει το είδος σε άλλο επίπεδο. Αντί για ζώα που συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι, η προσέγγιση των δημιουργών βασίζεται σε ανθρώπους που μοιάζουν με ζώα. Ποιος δεν έχει ταυτίσει έναν οποιονδήποτε βιβλιοθηκάριο με πουλί ή κάποιον οικοδόμο με αρκούδα ή μια γριά θεία με αγελάδα; Με τη ζωοποίηση των χαρακτήρων τους οι Guarnido και Canales προσκαλούν τους αναγνώστες να εισχωρήσουν σε ένα σύμπαν όπου τα ζώα δεν είναι και τόσο αστεία – κάτι που μπορούν εύκολα να αποδεχτούν, μιας και πρόκειται για μια σύλληψη που μαγεύει με τη μαεστρική εκτέλεσή της, κάτι αντίστοιχο με το “Dinotopia” του James Gurney ή το “Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ;” του Bob Zemeckis». Η επιτυχία των δύο Ισπανών δημιουργών οφείλεται λοιπόν εν πολλοίς στο ότι δεν κατατάσσουν τους ανθρώπους με εθνικά, ταξικά, φυλετικά ή άλλα χαρακτηριστικά ώστε με βάση αυτά να επιλέξουν κάποιο είδος ζώου και να κάνουν μια απλουστευμένη γενίκευση, αλλά λειτουργούν αντίστροφα: επιλέγουν τη μορφή του ζώου με την οποία θα αποδοθεί κάποιος άνθρωπος με βάση τον χαρακτήρα του, την ιδιοσυγκρασία του, τον τρόπο συμπεριφοράς του, τις επιλογές που έκανε ο ίδιος για τη ζωή του και όχι με βάση κάποια ακούσια ταυτότητά του. «Στον κόσμο του Blacksad οι χαρακτήρες, σε γενικές γραμμές, αδιαφορούν για τις ζωολογικές διαφορές τους καθώς ο λόγος που έχουν επιλεχθεί για την ιστορία σχετίζεται με τη φύση τους και την προσωπικότητά τους. Στον παρατηρητικό αναγνώστη είναι σχεδόν αδύνατο να μη διακρίνει ομοιότητες της γοητευτικής Laureen Bacol με τη Natalia Wilford ή του εύσωμου Ernie Borgnine με τον Jake Ostiombe ή του πανούργου James Woods με τη σαύρα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ακόμα και ο πιο ασήμαντος χαρακτήρας απεικονίζεται με τρόπο που να αντανακλά τον εσωτερικό κόσμο του – κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος εμφανούς συμβολισμού. Ή απλά μια τυποποίηση στους χαρακτήρες» προσθέτει ο Jim Steranko. Η εξαιρετική έκδοση του πολυβραβευμένου (δύο βραβεία Eisner και τρεις ακόμη υποψηφιότητες, βραβείο σχεδίου στην Ανγκουλέμ κ.ά.) διεθνούς best seller, που έχει ήδη μεταφραστεί σε 25 γλώσσες, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) περιλαμβάνει όλα τα άλμπουμ του Blacksad που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα τα «Κάπου ανάμεσα στις σκιές» (2000), «Αρκτικό έθνος» (2003), «Κόκκινη ψυχή» (2005), «Μια σιωπηλή κόλαση» (2010), «Αμαρίλο» (2013). Σε αυτά γίνονται προοδευτικά ξεκάθαρες και σαφείς η σχέση και η πρόθεση σχέσης του σεναριογράφου του με την αστυνομική λογοτεχνία κολοσσών όπως ο Ντάσιελ Χάμετ και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ αλλά, παράλληλα, και η βαθιά γνώση του σχεδιαστή του γύρω από τις νουάρ εικονοποιίες όσο και οι διαρκείς αναφορές του σε γνωστές εικόνες της ιστορίας της τέχνης (για παράδειγμα οι Χορεύτριες του Ντεγκά και η Δημιουργία του Αδάμ του Μικελάντζελο στο «Κάπου ανάμεσα στις σκιές», ένας χαρακτήρας που παραπέμπει στον Μαρκ Ρόθκο και ο Χίτλερ ως γάτα που παραπέμπει στον Art Spiegelman στην «Κόκκινη ψυχή», ένας αλλιώτικος Μπάτμαν στο «Αρκτικό έθνος» κ.ά.). Κι όλα αυτά σε μια διόλου ουδέτερη ιστορία αλλά αντιθέτως, σε μια βαθύτατα πολιτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα: στο «Αρκτικό έθνος» γίνεται αναφορά σε ακροδεξιούς ρατσιστές που υποκινούν τη ρατσιστική βία ενώ η Κου Κλουξ Κλαν σκοτώνει και βασανίζει τους φυλετικούς της αντίπαλους, σε μια από τις «Μικρές ιστορίες», ο Blacksad τα βάζει με τον Θείο Σαμ και όσα η μορφή του συμβολίζει περί ιμπεριαλισμού, πολέμου κ.λ.π., στην «Κόκκινη ψυχή» στο επίκεντρο βρίσκεται ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου λόγω της ανευθυνότητας των μεγάλων δυνάμεων και στο «Αμαρίλο», σημαντική είναι η παρουσία ενός ποιητή που παραπέμπει άμεσα στον Άλεν Γκίνσμπεργκ κ.ά. Ο Blacksad όμως ποτέ δεν φανερώνει ανοιχτά τις πολιτικές του προτιμήσεις. Όπως κάθε κινηματογραφικός ή λογοτεχνικός ντετέκτιβ που σέβεται τις παραδόσεις παραμένει λακωνικός και αινιγματικός. Προτιμά να παρατηρεί και να σκέφτεται παρά να μιλά. Κάποιες φορές όμως δεν κρατιέται και φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό. Όπως όταν ο ρατσιστής αστυνομικός που τον έχει συλλάβει του κάνει ηθικό κήρυγμα: «Εσείς οι βρομιάρηδες δεν σεβόσαστε τίποτα πια. Ούτε την ιεραρχία, ούτε την ξένη περιουσία, ούτε τις ηθικές αξίες. Όπου πηγαίνετε φέρνετε μπελάδες… Και αναρχία. Και δεν υπάρχει τίποτα που να ενοχλεί περισσότερο έναν άνθρωπο του νόμου σαν και μένα από έναν βρομοαναθεματισμένο αναρχικό» του λέει οργισμένος ο αστυνομικός. Και ο Blacksad ως ανεξάρτητος ιδιωτικός ντετέκτιβ, του απαντά με την επιτομή των απόψεών του και της στάσης ζωής του: «Λοιπόν, δεν συμμεριζόμαστε όλοι τις απόψεις σας για τον νόμο…». Και το σχετικό link...

"Όταν φύγω να είσαι δυνατός γιε μου... σκληρός όπως μία πέτρα σαν την πέτρα από το τσεκούρι σου. Να κόβεις όταν είναι ανάγκη και να χτυπάς μόνο όταν πρέπει. Να είσαι σκληρός γιε μου, αλλά να γίνεις σωστός άντρας... και να φέρνεις σκληρή δικαιοσύνη γιε μου σκληρή όπως μία πέτρα σαν την πέτρα από το τσεκούρι σου!" - Φίτζι Ο θρυλικός Ιταλικός ήρωας Zagor, επιστρέφει για άλλη μία περιπέτεια, των Giusfredi - Laurenti, με τίτλο "Η Δικαιοσύνη Του Περιπλανώμενου Φίτζυ"! Εκδόθηκε στο Color Zagor #7, την 1η Αυγούστου 2018, σε σενάριο του Giorgio Giusfredi και σε σχέδιο του Mauro Laurenti, από την εκδοτική Sergio Bonelli Editore. Το εξώφυλλο το υπογράφει ο Alessandro Piccinelli. Στην Ελλάδα δημοσιεύθηκε στοΖαγκόρ #1 - Η Δικαιοσύνη Του Περιπλανώμενου Φίτζυ, στις 5 Οκτωβρίου 2018, από την εκδοτική Μικρός Ήρως. Εκτείνεται σε 126 έγχρωμες σελίδες. Η ιστορία πάει ως εξής: Από τότε που ήταν ακόμη πολύ νέος και περιπλανιόταν στο δάσος του Ντάρκγουντ, υπό την επίβλεψη του θετού του πατέρα Φίτζι, ο Ζαγκόρ ή αλλιώς Πάτρικ Ουίλντιγκ ή με το ινδιάνικο του όνομα Za-Gor-Te-Nay (το Πνεύμα με το Τσεκούρι) υπερασπίζεται το δίκαιο. Μία σκοτεινή ιστορία όμως από το παρελθόν του έρχεται στο φως, με πρωταγωνιστές δύο νεαρά παιδιά, το ένα είναι η Άνταχ, ένα όμορφο τυφλό κορίτσι και το άλλο ένα αγόρι, ο Πέρσυ, που γεννήθηκε παραμορφωμένο στο πρόσωπο, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται. Μπορεί η αγάπη τους να μείνει ζωντανή όταν ένας δολοφόνος προσπαθεί να παγιδεύσει το αγόρι, σκοτώνοντας ινδιάνους βάζοντας στα πρόσωπά τους ένα... χαμόγελο; Ως η 7η κατά σειράν Color ιστορία του ήρωα, μας δίνει μία ακόμα προσωπική περιπέτεια ενός "συντρόφου" του Ζαγκόρ, αυτή τη φορά στο πρόσωπο του 'Περιπλανώμενου' Φίτζι - στις προηγούμενες είχαμε τον Φίσλεγκ (Μπλεκ #19-21), Γκάθραμ (Μπλεκ #22-24), Τζίμμυ 'Κιθάρα' (Ζαγκόρ Ειδική Έκδοση #1), Πέρρυ (Ζαγκόρ #1), Μετρέλεβιτς (#7-8) και Ντίγκινγκ Μπιλ (#11-12) - αλλά σε αυτή την ιστορία δεν έχουμε απλά μία διήγηση μίας ιστορίας από το παρελθόν του Φίτζι αλλά και του Ζαγκόρ στην παιδική του ηλικία! Άρα η ιστορία έχει 3 στόχους μία να μας χτίσει τον θρύλο του Ζαγκόρ, άλλη να μας δείξει εις βάθος τον χαρακτήρα του Περιπλανώμενου Φίτζι σε όλο του το μεγαλείο, και μία τραγική ιστορία αγάπης. Όλα αυτά δεμένα εξαιρετικά σε ένα αριστουργηματικό σενάριο του Giusfredi. Οι δημιουργοί Giorgio Giusfredi και Mauro Laurenti επιστρέφουν στη δημιουργική ομάδα του Ζαγκόρ για αυτή την τρομερή περιπέτεια! Ο Giusfredi επιστρέφει μετά από 4 χρόνια στη συγγραφή ιστοριών του Ζαγκόρ (πρώτη και τελευταία του ιστορία στα Zagor #589-590, 2014) και αναμεταξύ είχε δουλέψει στο Dampyr για 4 τεύχη αλλά και έγραψε μία ιστορία για το Color Tex #12, την οποία διαβάσαμε στο Ζαγκόρ #13, κάνοντας το Η Δικαιοσύνη Του Περιπλανώμενου Φίτζι την 2η ιστορία Ζαγκόρ που γράφει. Σε αντίθεση με τον Giusfredi, ο Laurenti βρίσκεται στην θέση του σκιτσογράφου του Ζαγκόρ για πάνω από 25 χρόνια (πρώτο τεύχος #634) για 33 τεύχη μέχρι και το πρόσφατο, #633, του Απριλίου του 2018. Ανάμεσα στην δουλεία του στο Ζαγκόρ, σχεδίασε και 5 τεύχη Dampyr και μία ιστορία στο Color Tex #10, που την διαβάσαμε στο Mister NO και οι άλλοι #23. Στην Ελλάδα διαβάσαμε ιστορίες του Ζαγκόρ, στην έκδοση του 1999, στα πρώτα 2 τεύχη! Ο Alessandro Piccinelli που σχεδίασε το εξώφυλλο, έχει οριστικοποιηθεί τα τελευταία 2 χρόνια ως συνεχιστής του Gallieno Ferri στη σχεδίαση όλων των εξώφυλλων του ήρωα. Πριν από αυτό σχεδίαζε ιστορίες Τεξ. "Δώστε μου ένα περιθώριο! Ξέρεις ότι κρατάω τον λόγο μου, Άσκοοκ! Αν αυτό που σκέφτομαι είναι αλήθεια, δεν θα ξαναανατείλει ο ήλιος χωρίς να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη!" - Φίτζι Η ιστορία αποτελεί πέρα από μία ακόμα περιπέτεια του Ζαγκόρ, μία προσαρμογή του βραβευμένου φημισμένου έργου του αείμνηστου Victor Hugo, "The Man Who Laughs" ("Ο Άνθρωπος Που Γελά"), που δημοσιεύθηκε το 1869. Είναι μία "φτωχή" προσαρμογή του έργου με μερικά μονάχα σημεία να μεταφέρονται αυτούσια. Τα στοιχεία τα οποία αποτυπώθηκαν στην ιστορία είναι τα εξής: η ερωτική σχέση ανάμεσα σε ένα τυφλό κορίτσι και ένα παραμορφωμένο αγόρι, ένα συνομήλικο αγόρι στο κόμικς, αστυνομικός στο βιβλίο θέλει να γελοιοποιήσει το αγόρι, η μάνα του αγοριού είναι και στα 2 χειρομάντισσα και το φινάλε τελειώνει τον ίδιο τραγικό τρόπο (όχι πρακτικά αλλά ποιητικά). Από τις μεγαλύτερες διαφορές που έγιναν ήταν φυσικά το περιβάλλον και η χρονική τοποθέτηση (στο βιβλίο βρισκόμαστε στη Γαλλία του 17ου αιώνα σε αντίθεση με του Ζαγκόρ που βρίσκετε στο Ντάρκγουντ στα μέσα του 19ου αιώνα), το αγόρι του είχαν χαράξει το χαμόγελο στο πρόσωπο ενώ στο κόμικς είναι εκ γενετής και φυσικά τα ονόματα των χαρακτήρων και η πλοκή η οποία είναι κατά 99% διαφορετική από του κόμικς. Πρέπει πιστεύω οπωσδήποτε να σταθώ στον χαρακτήρα του Φίτζι. Προσωπικά, μετά το Ο Ζαγκόρ Διηγείται... είχα μπερδευτεί με τον χαρακτήρα καθώς το έβρισκα περίεργη επιλογή να πάρει κάποιος ένα παιδί υπό την επίβλεψή του σε μία απόφαση δευτερολέπτων. Η παρούσα ιστορία όμως ψάχνοντας βαθύτερα στον Φίτζι, λύθηκαν πιστεύω οι απορίες μου. Ένας δυναμικός, επαναστατικός χαρακτήρας με τόλμη και ελεύθερο πνεύμα. Το ιδανικό κατ εμέ είδος ανθρώπου. Η ανάπτυξή του έγινε με υπέροχο τρόπο, και δηλώνω πως ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος χαρακτήρας από την ιστορία! Οι δυσάρεστες αναμνήσεις του παρελθόντος και πως πρέπει να τις ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε στη ζωή μας είναι το βασικό μήνυμα της ιστορίας. Όπως και στο βιβλίο του Hugo, αντιμετωπίζονται διάφορα κοινωνικά προβλήματα, με βασικότερο τις διακρίσεις. Ένας άσχημος ερωτεύεται μία τυφλή και εκείνη ερωτεύεται έναν άσχημο. Είναι αρκετά ποιητικό και ρομαντικό για την κοινωνία της εποχής η οποία έκρινε τους πάντες βάση χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων. Είναι μία τραγική αλλά τόσο αληθινή ιστορία που την κάνει ακόμα πιο δραματική. Ένα ακόμα δυνατό σημείο της ιστορίας είναι η εξιστόρηση του παρελθόντος του Ζαγκόρ. Αρχικά, κατά τη διάρκεια βλέπουμε μία νέα αναπαράσταση του θανάτου των γονιών του Ζαγκόρ, αλλά και της στιγμής που ο Ζαγκόρ ορκίζεται στον τάφο των γονιών του εκδίκηση αλλά και τη στιγμή του θανάτου του Φίτζι, όλες σκηνές που πάρθηκαν από το Ο Ζαγκόρ Διηγείται... (Ζαγκόρ #9-10) σε σχέδιο Gallieno Ferri και διάλογο γραμμένο από τον Guido Nollita, οι οποίες μεταφέρθηκαν με εξαιρετικό τρόπο σε σχέδιο Mauro Laurenti. Επιπροσθέτως, στην ιστορία μαθαίνουμε νέα πράγματα, ένα σχετικά με την προέλευση του ξακουστού τσεκουριού του αλλά και δύο μαθαίνουμε τον χαρακτήρα του ανθρώπου που τον ανέθρεψε και τον μετέτρεψε στον Ζαγκόρ, που όλοι γνωρίζουμε! Τέλος, μας δείχνει την καθημερινή ζωή του νεαρού Πάτρικ, που δεν είχαμε ξαναδιαβάσει ποτέ πριν σε ιστορία. Τα flashbacks, οι διάφορες αναδρομές στο παρελθόν και "επιδρομές" στο παρόν είναι ένα ακόμα αξιοσημείωτο στοιχείο. Ο Giusfredi με αριστουργηματικό τρόπο, έδεσε όλες τις διάφορες πλοκές και εξισορρόπησε τόσο τις σκηνές του παρόντος αλλά και του παρελθόντος και χρειάζεται πολλά συγχαρητήρια! Η ιστορία χαρακτηρίζεται από το σκοτεινό, βίαιο, ενήλικο περιεχόμενό της κάνοντάς της απολαυστικότατη. Το είδος θα το χαρακτήριζα ως δράμα, με πολλές σκηνές μέσα στην ιστορία να είναι συναισθηματικά φορτισμένες. Πολλές σκηνές χαράζονται στη μνήμη σου μετά από την πρώτη ανάγνωση, κάνοντάς την μία ευχάριστη ώρα για τον κάθε αναγνώστη. Ας μιλήσουμε όμως τώρα για το σχέδιο. Πιστεύω πως το σχέδιο, αν και είναι ίσως το πιο διαφορετικό που έχουμε δει, εξυπηρετεί πανέμορφα την ιστορία. Προσωπικά μου αρέσει αυτό το σχέδιο, και είναι από τα καλύτερα στον Ζαγκόρ. Απλά μου δημιουργεί ένα αίσθημα γαλήνης και ευημερίας που με προσελκύει αφάνταστα. Το χρώμα είναι τρομερό, επίσης! Ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία, αν και για να είμαι ειλικρινής σε σχέση με τα προηγούμενα Color, όπου το χρώμα "βοηθούσε" στην ιστορία, εδώ το χρώμα είναι απλά εκεί. Δεν προσδίδει απολύτως τίποτα πέρα από ομορφιά. Σεναριακά νομίζω έχω καλύψει την άποψή μου παραπάνω. Πρέπει να σταθώ στους διαλόγους, που ξεχωρίζουν σε κάθε σκηνή! Στον Φίτζι αλλά και στον Ζαγκόρ, τους δίνετε με μεγάλη προσοχή η κάθε τους φράση. Το φινάλε, ειδικά, έχει από τους καλύτερους διαλόγους σε Ιταλικά κόμικς. Η σκηνοθεσία είναι υπέροχη, με την σκηνή στην κορυφή του Κόρακα να ξεχωρίζει! Κλείνοντας, να πω πώς είναι μία απο τις καλύτερες ιστορίες Ζαγκόρ, και για όποιον θέλει να ξεκινήσει τον χαρακτήρα από αυτή την ιστορία του το προτείνω αφύλαχτα. Να δώσω συγχαρητήρια και στις εκδόσεις Μικρός Ήρως για την εξαιρετική, graphic novel, έκδοση που μας έδωσαν και να ευχηθώ τα καλύτερα, και φυσικά πολλές συνέχειες! "When I' ll be gone be strong son, tough like a stone, like the stone of your axe. Cut when you have to and hit only when you must be tough son... But try to become a right kind of man... And bring tough justice son, like a stone, like the stone of your axe!" ΠΗΓΗ

Οι "ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ" αποτελούν τη συνέχεια των εκδόσεων Ανεμοδουρά που έχουν ως αφετηρία το 1949. Το 2014 συνεχίζουν δυναμικά την μακροχρόνια δραστηριότητα με νέες εικονογραφημένες εκδόσεις που φιλοξενούν αδημοσίευτες ιστορίες. Πρόκειται για τα: Μπλεκ, Ζαγκόρ, Μάρτιν Μίστερι, Μίστερ Νο, Ντύλαν Ντογκ, Τεξ και το Μικρό Ήρωα. Παράλληλα φερνουν στο κοινό και νέες εκδόσεις απο γαλλοβελγικές σειρές με αγαπημένους ήρωες όπως τα: Ερίκ Καστέλ, το 2017 και Κόρτο Μαλτέζε, στις αρχές του 2018, ενώ κινούνται και στο χώρο των βιβλίων με τις εκδόσεις “Ήρωες του Στέλιου Ανεμοδουρά” και “Ήρωες - Ανθολογία Ιστοριών”. Η έως τώρα πορεία της εκδοτικής είναι σταθερά ανοδική, ενώ μόλις πρόσφατα, παρουσίασε στο κοινό την νέα εποχή του κεντρικού της τίτλου, του Μπλεκ. Με ολοένα εξελισσόμενες κινήσεις, τείνει να παγιωθεί ως μια από τις καλυτερες εκδοτικες στον χώρο των κόμικς.

Και οι τέσσερις είναι παγκοσμίως διάσημοι και δημοφιλείς χαρακτήρες. Κάποιοι είναι ιδιαίτερα γνωστοί και στη χώρα μας, κυρίως στους αναγνώστες κόμικς περασμένων δεκαετιών. Ο Ζαγκόρ, ο Τεξ, ο Μίστερ Νο και ο Ντύλαν Ντογκ επανέρχονται στην Ελλάδα για να ξανασυναντήσουν τους παλιούς τους φίλους και να βρουν καινούργιους. Τα ευρωπαϊκά ηρωικά κόμικς, ιδιαίτερα τα ιταλικά, έγιναν πολύ αγαπητά κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, χαρακτήρες όπως ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ έδωσαν τα ονόματά τους σε εβδομαδιαία περιοδικά που διαβάστηκαν από χιλιάδες πιτσιρικάδες, έγιναν αντικείμενα «πληρωμής» για τους χαμένους σε παιχνίδια και ανταλλαγής δεκάδες φορές μέχρι να μη διαβάζονται πια, κρύφτηκαν κάτω από τα σκεπάσματα ή μέσα στο βιβλίο της Γεωγραφίας, κατασχέθηκαν από τους γονείς και πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Η αίγλη αυτών των χαρακτήρων σιγά σιγά, στην Ελλάδα, ξεθώριασε. Αλλά η φλόγα τους δεν έχει σβήσει ακόμη. Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αυτά τα πρόσωπα, σχεδιασμένα από κορυφαίους καλλιτέχνες σε ιστορίες γραμμένες από σπουδαίους παραμυθάδες, εξακολουθούν να συγκινούν και οι εκδόσεις τους να πουλάνε χιλιάδες αντίτυπα. Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως σε ένα φιλόδοξο σχέδιο επαναφέρουν στην ελληνική αγορά τέσσερις εμβληματικούς ήρωες σε ισάριθμες νέες σειρές που μόλις εγκαινιάστηκαν. Σε όλες, τις μεταφράσεις υπογράφει η Ντίνα Φατούρου και την επιμέλεια καθώς και τα λεπτομερή, ιστορικά, εμπεριστατωμένα εισαγωγικά κείμενα ο Λευτέρης Ταρλαντέζος. Ντύλαν Ντογκ Πρώην ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ, λιγομίλητος και με αινιγματικό παρελθόν, αποφασιστικός αλλά και ευαίσθητος, ευάλωτος, εσωστρεφής και με πολλές φοβίες, ο αφοσιωμένος ερευνητής του ανεξήγητου και του μεταφυσικού, Ντύλαν Ντογκ, πήρε το όνομά του από τον ποιητή Ντύλαν Τόμας και δανείστηκε τη μορφή του δημοφιλούς Βρετανού ηθοποιού Ρούπερτ Έβερετ. Οι ιστορίες του ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1986 σε σενάρια του Tiziano Sclavi και σχέδια του Angelo Stano και στο επίκεντρό τους βρίσκονται αδιάκοπα από τότε, σχεδόν 400 τεύχη έως τώρα, δυσεπίλυτα μυστήρια παραφυσικού περιεχομένου. Ζόμπι, φαντάσματα, λυκάνθρωποι, τέρατα, αλλόκοτα πλάσματα, μάγοι και ψυχοπαθείς δολοφόνοι αποτελούν την καθημερινότητα στη ζωή του Ντύλαν Ντογκ που είναι γεμάτη τρόμο, αίμα, βία και σκληρότητα αλλά και συχνά κωμικά «διαλείμματα» στα οποία παίζει σημαντικό ρόλο ο συνεργάτης του, Γκράουτσο, ένα πρόσωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γκράουτσο Μαρξ. Ντύλαν Ντογκ Η σειρά που σφύζει από αναφορές στον λογοτεχνικό και κινηματογραφικό τρόμο, συνομιλώντας με το έργο σπουδαίων δημιουργών, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ντάριο Αρζέντο, ο Τζορτζ Ρομέρο, ο Γουές Κρέιβεν κ.ά., αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, με συνεχείς επανεκδόσεις και χιλιάδες πιστούς αναγνώστες. Το πρώτο μέρος της ελληνικής σειράς με τίτλο «Η Ιστορία του Ντύλαν Ντογκ» πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 και απαντά σε πολλά ερωτήματα για το μυστηριώδες παρελθόν του, ένα παρελθόν βυθισμένο στη μαγεία και παραμορφωμένο από τα εφιαλτικά όνειρα του τολμηρού ντετέκτιβ. Ζαγκόρ Δημιουργήθηκε το 1961 σε σενάρια του Sergio Bonelli και σχέδια του Gallieno Ferri με πρότυπο για τη μορφή του τον Αμερικανό ηθοποιό Robert Taylor και το όνομά του να αποτελεί συνδυασμό του πρώτου συνθετικού του Za-La-Mort, διάσημου χαρακτήρα του ιταλικού βωβού κινηματογράφου, και της πρώτης συλλαβής του επιθέτου του Flash Gordon. Η δράση του τοποθετείται στις αρχές του 19ου αιώνα στη Βόρεια Αμερική όπου, ορφανός από μικρή ηλικία, εκπαιδεύεται στα όπλα, χειρίζεται επιδέξια το τσεκούρι και μαθαίνει διάφορα ταχυδακτυλουργικά και ακροβατικά κόλπα από ένα μπουλούκι περιπλανώμενων σαλτιμπάγκων. Γίνεται ένας αλτρουιστής και θαρραλέος υπερασπιστής των καταπιεσμένων και των αδύναμων έχοντας για σύντροφο και συνεργάτη τον Μεξικανό κωμικό Τσίκο ως ανάλογο του δονκιχωτικού Σάντσο Πάντσα. Ζαγκόρ Στις ιστορίες του που συνδυάζουν στοιχεία από το γουέστερν, την επιστημονική φαντασία, τη λογοτεχνία τρόμου και το μεταφυσικό ο στόχος είναι πάντα η απονομή δικαιοσύνης με αντίπαλους ρατσιστές λευκούς, εκδικητικούς Ινδιάνους, λαθρέμπορους, τρελούς επιστήμονες, ρομπότ, αλλόκοτα πλάσματα κ.ά. Η πρώτη ιστορία του στη νέα έκδοση στα ελληνικά με τίτλο «Η Δικαιοσύνη του Περιπλανώμενου Φίτζι» υπογράφεται από τους Giorgio Giusfredi και Mauro Laurenti και κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Αύγουστο στην Ιταλία. Μίστερ Νο Προϊόν και αυτός του σεναριογράφου Sergio Bonelli και του σχεδιαστή Gallieno Ferri από το 1975, o Μίστερ Νο αποτελεί έναν απόλυτα αντισυμβατικό χαρακτήρα, έναν αναχωρητή και αρνητή του δυτικού πολιτισμού που επιλέγει να απομονωθεί στον Αμαζόνιο και να βιοπορίζεται ως ταξιδιωτικός οδηγός τουριστών με το μικρό αεροπλάνο του. Η περιπέτεια όμως του χτυπά συνεχώς την πόρτα και, συχνά άθελά του, μπλέκει σε καταστάσεις και περιστατικά που δεν μπορούν να τον αφήσουν ασυγκίνητο και να τον κρατήσουν αμέτοχο, όντας δίκαιος, θαρραλέος, αγωνιστής και ανήσυχο πνεύμα. Μίστερ Νο Οι ιστορίες του εξελίσσονται στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ενώ πήρε μέρος ως πιλότος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ιάπωνες και στάλθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Βιρμανία, ταξίδεψε στις ΗΠΑ από τη μια άκρη ως την άλλη, έζησε στη Νέα Υόρκη, έγινε μέλος των Hell’s Angels και αναμίχθηκε με τη γενιά των μπίτνικ συναντώντας τον Τζακ Κέρουακ. «Το Σπίτι του Σατανά», που αποτελεί το πρώτο βιβλίο στην ελληνική έκδοση, δημιουργήθηκε το 1984 από τους Tiziano Sclavi και Bruno Marraffa. Τεξ Στα πρότυπα του κλασικού γουέστερν, στα βάθη της Άγριας Δύσης κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, είναι δημιουργημένες οι ιστορίες με πρωταγωνιστή έναν παράξενο, δίκαιο και αδιάφθορο καουμπόι ονόματι Τεξ Γουίλερ. Σχεδιασμένος με πρότυπο τον ηθοποιό Γκάρι Κούπερ από τον Galep σε σενάρια του Giovanni Luigi Bonelli, o Τεξ αποτελεί έναν από τους μακροβιότερους παγκοσμίως χαρακτήρες των κόμικς καθώς πρωτοεμφανίστηκε το 1948 και έκτοτε έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχει φιλοτεχνηθεί από πολλούς καλλιτέχνες και σεναριογράφους κατά τις περιπέτειές του στο Φαρ Ουέστ αλλά και στα ταξίδια του από την Αριζόνα μέχρι τον Καναδά κι από τις ερήμους της Δύσης μέχρι τα νησιά του Ειρηνικού. Τεξ Ιδιαιτερότητά του ήταν πάντοτε ότι απευθυνόταν σε ένα ενήλικο και ώριμο κοινό καθώς οι ιστορίες του ήταν πιο βίαιες από τον μέσο όρο των παιδικών κι εφηβικών κόμικς και μπολιασμένες συχνά με βαθύτερα νοήματα για τη δικαιοσύνη, την έννοια της εκδίκησης, τη μοναξιά, τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγνή φιλία κ.λ.π. Η πρώτη ιστορία της νέας ελληνικής έκδοσης με τίτλο «Άντρες σε Φυγή» δημιουργήθηκε το 2002 σε σενάριο του Claudio Nizzi και σχέδια του Giovanni Ticci. Και το σχετικό link...

Αρχές του χρόνου έγινε δημοσκόπηση από τον GeoTrou για τα καλύτερα εξώφυλλα Κόρτο Μαλτέζε των μέχρι τότε εκδόσεων και κέρδισε το Βενετσιάνικο Παραμύθι με αρκετά μεγάλο προβάδισμα . Τώρα που ολοκληρώθηκε η κυκλοφορία των άλμπουμ με το Έθνος, ας ψηφίσουμε και για αυτά. Πολλαπλής επιλογής, αλλά προτείνω μέχρι 3-4 το πολύ για να βγάλουμε "νικητή". Τα εξώφυλλα τα βρίσκετε συγκεντρωμένα εδώ, τα βάζω και από κάτω σε σπόιλερ για να σας διευκολύνω.

O ανταγωνισμός των εφημερίδων γίνεται καμιά φορά αιτία για ωραίες εκπλήξεις. Ετσι, μετά τις ιστορίες του Ερίκ Καστέλ που επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα από το Εθνος, αύριο στα Νέα επιστρέφει ο άνθρωπος που μεγάλωσε δυο γενιές ποδοσφαιρόφιλων, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός ήρωας όλων των εποχών, ο Ρόι Ρέις, οι ιστορίες του οποίου κράτησαν δεκαετίες και τις πρωτογνωρίσαμε στο περιοδικό Αγόρι κυρίως, αλλά και στο Τρουένο και στο Μπλεκ. Η εφημερίδα επέλεξε να μας ξαναθυμίσει την δεύτερη περίοδο του Ρόι, σίγουρα την πιο καλοσχεδιασμένη και πιθανότατα την καλύτερη. Υπάρχει μια πρώτη, με τα χρόνια της αθωότητας του Ρόι, που το σκίτσο είναι ακόμα απλό, και μια τρίτη, πιο σκοτεινή, όπου ο ήρωάς μας ξενιτεύεται και πάει στην Ιταλία μετά από ένα ατύχημα. Στην δεύτερη περίοδο οι ιστορίες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες: ο Ρόι είναι εθνικός ήρωας, παίκτης – προπονητής στους Ρόβερς, πατέρας με οικογενειακά προβλήματα. Μια εξέγερση οπαδών Τον λατρεύω τον Ρόι κι έχω γράψει για αυτόν πολλές φορές. Για μένα είναι ο μεγαλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής του καιρού μας κι ας έχω δει μόνο εικονογραφημένα τα κατορθώματα του. Ο Ρόι δεν ήταν σταρ της τηλεόρασης όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν έχανε τα πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ όπως ο Τζον Τέρι. Δεν πήγε ποτέ να παίξει στη Γερμανία όπως ο Κέβιν Κίγκαν. Κυρίως κέρδισε δυο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, πράγμα που η μετά το 1970 οι αστέρες της Εθνικής Αγγλίας δεν έχουν φανταστεί καν πως θα μπορούσε να γίνει. Ο Ρόι ήταν αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς αρχικά και στη συνέχεια προπονητής της. Ηταν παντρεμένος με την Πένι και είχε δυο κόρες κι ένα γιό τον Ρόκι, που κάποια στιγμή έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής, χωρίς όμως να έχει την κλάση και τα μαγικά πόδια του μπαμπά του. Ο Ρόι ήταν επίσης λάτρης της ταχύτητας και επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Εμείς οι αληθινά πιστοί του αγοράζαμε το Τρουένο κυρίως για να διαβάζουμε τα κατορθώματα του στα ραλι – πραγματικές τρέλες, που είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ και τον προπονητή του Γκόρντον Ντέξτερ, αλλά και τον πρόεδρο των Ρόβερς Νταν Φλέτσερ. Όταν μάλιστα ο Ρόι, παρά την πίεση της Πένι, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποδείξεις αυτών των δυο και έτρεξε κανονικά στο ραλι της Σκοτίας, ο πρόεδρος κι ο προπονητής τον έβγαλαν στο σφυρί και τον πούλησαν στη μισητή Κρόφορντ Σίτι. Χρειάστηκε μια αληθινή εξέγερση των οπαδών για να γυρίσει μετά από ένα μόλις μήνα στους αγαπημένους του Ρόβερς! Η νοσταλγία των μπαμπάδων Μεγάλωσα με τον Ρόι κι εν τέλη εξαιτίας του αγάπησα το ποδόσφαιρο. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 βλέπαμε στην τηλεόραση ελάχιστη μπάλα – καμία σχέση με τα τωρινά. Από το ελληνικό πρωτάθλημα είχαν αρχίσει να χάνονται μεγάλες ομάδες και μεγάλοι πρωταγωνιστές: ως πιτσιρικάδες καταπιεζόμασταν από την νοσταλγία των μπαμπάδων μας, που έλεγαν ότι είχαν δει τους καλύτερους. Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Δεληκάρης και με το αντίο του είχε τελειώσει κι ο θεαματικός Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή. Στον ΠΑΟΚ είχε απομείνει μόνος ο Γιώργος Κούδας. Είδαμε μόνο το αντίο του Μίμη Δομάζου, η αποχώρηση του οποίου από την ενεργό δράση σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου ήταν κι αυτή ανάμνηση: μετά τη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς, μόνο ο Θωμάς Μαύρος είχε απομείνει να τη θυμίζει. Οι νέοι σταρ του πρωτόλειου επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ήταν κυνικοί ανελέητοι γκολτζήδες σαν το Νίκο Αναστόπουλο, νταήδες σαν τον Τάσο Μητρόπουλου, είχαν παιδικές φάτσες σαν τον Δημήτρη Σαραβάκο, και νόμιζες πως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Καθώς το ποδόσφαιρο άλλαζε, μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής επέμενε να μας θυμίζει ότι ένα ματς μπορεί και να εξελιχτεί σε one man show. Το 1980 πήγα στο Καυτατζόγλειο να τον δω με ένα ξάδερφό μου. Ηταν τέλη Αυγούστου, ο Ηρακλής έπαιζε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ιωσηφίδης το χε πάρει πολύ στα σοβαρά και ο Βάσια μετά τις δυο τρεις πρώτες αναίτιες κλωτσιές δεν ξανακούμπησε τη μπάλα! Γύρισα σπίτι και διάβασα τέσσερις ιστορίες σερί του Ρόι στο «Αγόρι»: ναι, ο Ρόι ήταν ο μόνος μου ποδοσφαιρικός ήρωας που δεν θα με πρόδιδε ποτέ… Τα παιδικά χρόνια Δίπλα του είναι αλήθεια πως είχε χτιστεί μια καταπληκτική ομάδα. Ο Τσάρλι Κάρτερ, με μαλλί ξανθό και ίσιο, ήταν ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας. Ο Λόφτι Πικ, σκληρός και λίγο χοντρούλης, ήταν ο βράχος της άμυνας. Ο Ντάνκαν Μακ Αϊ, που είχε αποκτηθεί από την Σέλτικ αρχικά ήταν εχθρός του Ρόι γιατί ένοιωθε σταρ, μετά όμως εξελίχτηκε σε ιδανικό παρτενέρ. Ο Τζίμι Νας έτρεχε πάντα στα δεξιά περιμένοντας τη μαγική πάσα. Ο Γκρεγκ Φόστερ εκτός από ένα καταπληκτικό αριστερό πόδι ήταν και καλός φίλος: από αυτόν ο Ρόι γνώρισε την Πένι και την παντρεύτηκε σε ηλικία 22 χρόνων. Και φυσικά υπήρχε και ο μπαμπάς του Ρόι κι ο αδερφός του, έτοιμοι πάντοτε να του δώσουν συμβουλές και να τον ακούσουν. Ειδικά ο μπαμπάς του στο κεφάλαιο «τα παιδικά χρόνια του Ρόι» ήταν πραγματικά ο άνθρωπος πίσω από το μύθο. Σχεδιασμένα και αληθινά Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανείς δε μπορεί να δώσει τέτοια φάλτσα στη μπάλα. Διαπίστωσα ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερο θεαματικό από αυτό που περίμενα. Κυρίως κατάλαβα ότι χάρη στο Ρόι τα είχα δει όλα, πριν πραγματικά τα δω. Οι μεγάλες φάσεις που είδα ήταν απλά επανάληψη κάποιων προηγούμενων - σχεδιασμένων, αλλά εξίσου αληθινών. Ο Μαραντόνα ντρίπλαρε κάποτε όλη την Εθνική Αγγλίας, αλλά κι ο Ρόι έχει βάλει τρεις τουλάχιστον φορές αυτό το γκολ στην Κρόφορντ Σίτι. Ο Βαν Μπάστεν νίκησε τον Ντασάεφ σουτάροντας σχεδόν από τη γραμμή του άουτ: ο Ρόι έχει βάλει το ίδιο γκολ, αλλά με «ψαλίδι»! Ο Ρόναλντ Κούμαν χτυπούσε τα πιο δυνατά φάουλ του κόσμου, αλλά ο Ρόι ήταν σαφώς περισσότερο εύστοχος. Ο Μπέκαμ παντρεύτηκε την Βιτόρια, αλλά τα αισθηματικά του Ρόι ήταν πιο περίπλοκα: χώρισε την Πένι (!) και όταν τα ξαναβρήκαν αυτή πέθανε στο δυστύχημα που είχε ως οδηγός ελικόπτερου! Τότε ήταν που έκοψε και το ποδόσφαιρο από πίκρα κι έφυγε από την Αγγλία για να γίνει προπονητής στη Μόντσα. Τι να μας πει η πραγματική πραγματικότητα; Ηταν οι καλύτεροι Ο Ρόι κάποτε άνοιξε την πόρτα της ιστορίας κι από εκεί ξεπετάχθηκαν οι καλύτεροι. Ο Μπεν Λίπερ, ο σπουδαιότερος τερματοφύλακας – γιατρός. Ο Κέβιν Κοξ, το «αγρίμι» με την κορδέλα (και μια μακρινή ομοιότητα με τον Κέβιν Κήγκαν), ο Τζόν Στάρκ, ο πρώτος μισθοφόρος ποδοσφαιριστής που άλλαζε μια ομάδα το μήνα. Άλλοι ήταν γρήγοροι κι εκρηκτικοί, άλλοι εγωϊστές, αλλά με καλή καρδιά τελικά, άλλοι τα κατάφεραν γρήγορα κι άλλοι έφτασαν κούτσα κούτσα προς τη δόξα. Τώρα που ο Ρόι Ρέις, ο πατέρας όλων αυτών και ο δικός μας μεγάλος αδερφός γύρισε, ελπίζουμε να δούμε και τους υπόλοιπους. Στριφογυρίζουν στην καρδιά και στο μυαλό μας χρόνια τώρα… Πηγή

Άρθρο από το τελευταίο τεύχος της λογοτεχνικής εφημερίδας. Υπόψιν, ότι περιέχει ορισμένα λάθη (πχ εκδόθηκαν στα ελληνικά 3 τεύχη Μπλάκσαντ και όχι 2, όπως αναφέρει)

Κάθαρμα, Το μπουντρούμι της Σαμαρκάνδης είναι στενάχωρο, και περιμένω να φανείς. Έστω σαν σκιά ή ως όνειρο – πάντα απέδιδες και στα δυο τη σημασία που τους πρέπει. Σ’ έπιανε βλέπεις και το kif το μαροκάνικο. Κάθαρμα, με ξέχασες. Έχω αρχίσει να φρικάρω απ’ την ανία. Μόλις σκότωσα τον Πέρση συγκρατούμενό μου. Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που περνούσαμε φίνα. Τhe Days of Wine and Roses, θαρρώ πως το λέτε στα αγγλικά, τη γλώσσα του πατέρα σου – αν κι ένα βράδυ που το ρούμι μας είχε γλυκάνει γουλιά τη γουλιά κι η γλώσσα σου λύθηκε και το φεγγάρι μάς φάνταζε διπλό, μου εξομολογήθηκες ότι χρωστάς την ανατροφή σου στη Σεφαραδίτισα που σε μεγάλωσε. Ποτέ μου δεν τα ‘μαθα καλά τα αγγλικά, Κόρτο. Μητρική μου είναι η γλώσσα του Πούσκιν και του Μπακούνιν. Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που σαλπάραμε αμέριμνοι στους πιο ανομολόγητους πειρασμούς της περιπέτειας μαζί με εχθρούς και φίλους. Τον Καλόγερο, το Κρανίο, τη Βενετσιάνα. Για μας γράφτηκε η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Απαγκιστρώναμε απ’ το ανώνυμο νησί, κρυμμένο καλά στην πιο απρόσιτη ατόλη απ’ όλες τις ατόλες της Πολυνησίας. Σαν μας έπιανε η παλίρροια, συνήθιζες να βγάζεις την μπατατούγκα, ποτέ όμως το αργεντίνικο γιλέκο, και άπλωνες την αράδα σου στην αιώρα, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζες – πάντα διάβαζες, Κόρτο. Για το Μομπρασέμ και την αταξική Πολιτεία του Σάντοκαν. Για τους Ιταλούς αναρχικούς και τους Βραζιλιάνους μπαντεϊράντες. Μου αφηγούσουν ιστορίες για τον Κάπτεν Μίσιον. Θυμάσαι, κάθαρμα; Φτάνουνε σπάνια νέα στο μπουντρούμι, εδώ στην παλιά πόλη του Ομάρ Καγιάμ και του Χασάν του Ασσασσίνου∙ με πιάσανε όταν με παράτησες, καθώς ψάχναμε για τον χαμένο χρυσό του Ισκαντέρ. Από τα λίγα που ακούω, έμαθα ότι ξαναβγαίνεις στη γύρα. Χωρίς εμένα. Чертовски! Αναρωτιέμαι αν ζει ακόμα ο καθηγητής Στάινερ. Ψιθυρίζεται ότι ούτε αυτός θα είναι μαζί σου. Λένε ότι αναζητάς ένα μυθικό βασίλειο μεταξύ Αφρικής και Ινδίας. Ότι έγινες φίλος με τον ποιητή Κ. Μαντεύω: την Εκουατόρια– που ποτέ δεν έχασες. Έχεις για πυξίδα, λένε, έναν μαγικό καθρέφτη που οι αντανακλάσεις του στον χωροχρόνο πηγαίνουν πίσω στην Πρώτη Σταυροφορία. Μαντεύω ξανά: άκουσες γι’ αυτόν στο βενετσιάνικο γκέτο και αναζήτησες την περγαμηνή με τον χάρτη για την Εκουατόρια. Ή ίσως να γύρεψες πληροφορίες απ’ τον σοφό Μορντεκάι. Σου κάνει ακόμα τα γλυκά μάτια η κόρη του; Θυμάσαι, κάθαρμα; Τις άγρυπνες νύχτες στη Misericordia; Τις ατελείωτες συζητήσεις μας, με τον Αγγελομάτη και τον Hugo, στην Trattoria da Scarso; Κρυβόμασταν, τότε, μετά την τελευταία σου δουλειά στον Άγγελο στο παράθυρο της Ανατολής. Σαν στάλαξε η μποτίλια με το Valpolicella, ο Hugo μας ζωγράφισε σε χαρτοπετσέτα. Ευγενείς τυχοδιώκτες, μας ονόμασε. за ваше здоровье! Θα’ θελα να ήμουν μαζί σου, Κόρτο, να καταστρώναμε παρέα το ταξίδι στην Εκουατόρια. Όταν ξεμπερδέψεις, έλα να με ελευθερώσεις από τη Σαμαρκάνδη, αλλιώς θα στοιχειώσω τα όνειρά σου. Θυμήσου Κόρτο: ίσως δεν είμαι ο καλύτερός σου φίλος, είμαι όμως ο μοναδικός σου φίλος. Негодяй! Ρασπούτιν Για την αντιγραφή, Θανάσης Μήνας Ο συγγραφέας της παραπάνω επιστολής, ο εικονιζόμενος Ρασπούτιν, έχει τον δεύτερο ρόλο σε αρκετές μυθιστορίες του Hugo Pratt. Είναι ο άσπονδος φίλος του Κόρτο Μαλτέζε. Ίσως αποτελεί το alter ego του, ή, αλλιώς, με λακανικούς όρους, τον Μεγάλο Άλλο της ψυχοσύνθεσης του Κόρτο. Δεν ξέρουμε πολλά για το βίο του. Γεννήθηκε πιθανότατα στην προεπαναστατική Ρωσία. Αναφέρεται ως νεαρός ναρόντνικος που φυλακίστηκε στο Φρούριο του Πέτρου και Παύλου. Κατάφερε να αποδράσει, και έγινε τυχοδιώκτης. Περιπλανήθηκε από τη Σιβηρία ως τον Ειρηνικό, όπου φέρεται να συνάντησε τον Κόρτο Μαλτέζε. Συνεργάστηκε αλλά και συγκρούστηκε μαζί του, κυρίως στην Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Τα ίχνη του χάνονται μετά τη φυλάκισή του στο Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης, στη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου πολέμου. Η όποια ομοιότητα με τον ιστορικό Ρασπούτιν είναι πλασματική. *Η νέα – ύστερα από πολλά χρόνια- περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε με τον τίτλο Εκουατόρια, των J. D. Canales (σενάριο) και R. Pellejero (σχέδιο & χρώμα), κυκλοφορεί στις αρχές του Δεκέμβρη από τις εκδόσεις του Μικρού Ήρωα. Πηγή