Jim Slip

Μου άρεσε το "Μουντιαλ 2010". Κυρίως, ηταν καλογραμμένη ιστορία. Επίσης, μου άρεσαν διάφορες πινελιές στο παρασκήνιο, όπως πχ τα εξοντωτικά συμβόλαια μάρκετινγκ, τα reality show, ο φανφαρόνος arthouse σκηνοθέτης Πάπερμαν, η αντίθεση ανάμεσα στις εξωγήινες φυλές (κυβική λογική vs σφαιρικό χάος των πιθανοτήτων) κλπ. Καλή δουλειά.

Συμφωνώ και επαυξάνω. Το ΚΟΜΙΞ πρέπει να γίνει σαν το παλιό Σούπερ Μίκυ (να προσθέσω και τον Πωλ Μάρυ στους παραπάνω δημιουργούς). Πραγματικά απορώ με την έλλειψη προσανατολισμού του περιοδικού απο ένα σημείο και μετά. 'Ολα έχουν ένα όριο, και δε θα τους σώζει η επιγραφή "συλλεκτικό τεύχος" για πάντα.

'Οχι. Κι εγώ με το ζόρι τα διαβάζω. Σε σύγκριση πχ με το "Σπαθί των Πάγων" (το αναφέρω επειδή έχουν παρεμφερή θεματολογία) είναι απο όλες τις απόψεις κατώτερα. Το χειρότερο, πέρα απ' την παρωχημένη θεματολογία και τις μάχες επί μαχών, είναι οτι η "ροή" της ιστορίας είναι πολύ απότομη και γρήγορη, χωρίς ομαλές μεταβάσεις.

Πολύ καλός συγγραφέας, αν και κάπως επαναλαμβανόμενος στα μοτίβα του. Σίγουρα απ' τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς συγγραφείς της αμερικάνικης σκηνής. Η καλύτερη δουλειά του (απ' αυτά που έχω διαβάσει) είναι το "Blood: A Tale", μια αφαιρετική υπαρξιακή βαμπριρο-ιστορία (επανεκδόθηκε στα 90's απ' τη Vertigo). Το επικό "Moonshadow" έχει πολύ καλές στιγμές, αλλά δείχνει και το κυριοτερο μειονέκτημα του Matteis, τον εύκολο πομπώδη συναισθηματισμό. Απ' τα πολλαπλά περάσματα του στο Spiderman, το "Kraven's Last Hunt" είναι σίγουρα μια απ' τις καλύτερες αραχνο-ιστορίες, και το "Child Within" επίσης καλό, αλλά το μεταγενέστερο πέρασμα του απ' το Spectacular Spiderman (1998) είναι τελείως διεκπεραιωτικό.

Χλιαρό μου φάνηκε το τελευταίο τεύχος. Εντάξει, έχεις το δεδομένο ταλέντο του Μπαρκς στην slapstick κωμωδία, και το αψυχολόγητο χιούμορ του Βαν Χορν, αλλα κατα τ' άλλα χλιαρά πράγματα. Ιστοριουλες χωρίς φιλοδοξία.

Χεχε, έχω κι εγώ 2-3 απ' τα "μικρά μεγάλα βιβλία". Τα είχα πάρει πριν απο πάρα πολλα χρόνια, σε κάποιο πρακτορείο τύπου στον Ωρωπό νομίζω. Συμπαθητικούλια είναι. Μια καλή αρχή για τα παιδιά να διαβάζουν βιβλία.

Χε, έχω το συγκεκριμένο κόμικ. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο δημιουργός έγραψε μια ιστορία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μας έχει κάνει ζημιά ο αμερικάνικος κινηματογράφος. -) Στην Ελλάδα τον 20ο αιώνα απο πολέμους, κατοχές, εμφυλίους, χούντες κλπ άλλο τίποτα.

Χα, έχω κι εγώ το συγκεκριμένο βιβλίο. Το είχα πάρει χρόοοοονια πριν, σε κάποια έκθεση βιβλίου στο Ζάπειο. Η άποψη μου είναι πως είναι μια μπούρδα και μισή. Είναι γραμμένο απ' τον κλασικό αριστερό παλαιων αρχών του οποίου η ιδεολογία μπορεί να συνοψιστεί στο οτι: Αμερική = ο σατανάς, και προφανώς Ντίσνεϋ = φερέφωνο του καπιταλισμού.

Νομίζω πως με τέτοια τιμή εκκίνησης η συγκεκριμένη δημοπραδία δεν περιλαμβάνει τέτοια κρυφά "πατώματα". Προσωπικά βρίσκω τις τιμές παλιών ΚΟΜΙΞ (ειδικά της πρώτης 50αδας) υπερεκτιμημένες μέχρι αηδίας. Και το λέω έχοντας ολη τη συλλογή. Δε μου φαίνεται καθόλου λογικό να είναι πιο ακριβά απο τεύχη Μίκυ της δεκαετίας του '60. Επίσης βρίσκω περίεργο οτι ενώ στα παλιά ΚΟΜΙΞ είχαν πολύ πλουσιότερο κατάλογο παλαιών τευχών, τώρα είναι εξαιρετικά περιορισμένος. 'Η αυξήθηκε δραματικά η ζήτηση, ή μειώθηκε το τιράζ, ή εκμεταλλεύοται τεχνηέντως τις τιμές και τη συλλεκτικότητα των τεύχων.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ibid με τιμή εκκίνησης 150 ευρώ.

Είναι ιδέα μου ή το καινούργιο τεύχος έχει χειρότερη ποιότητα χαρτιου;

Είχε ανάγκη η Marvel απο ρευστό; Η Disney είναι πλέον ένα μεγαθήριο, και στον κινηματογράφο (Touchstone, Miramax, Pixar) και στα κόμιξ.

Ωραίο κόμικ, απ' τα καλυτερα δώρα που μου είχαν κάνει όταν ήμουνα μικρός. Αρκετά ψαγμένο, αν και δε λείπουν λάθη, για παραδειγμα κατηγοριοποίηση Faust και Amon Duul κατω απ' την ετικέτα space-rock. Αλλα οτι πρέπει για να σου εξάψει τη φαντασια γύρω απ' τη μυθολογιά του rock 'n' roll όταν εισαι μικρός.

Είχα το παιχνίδι στον Commodore 64 μου, οπου κυκλοφόρησε το 1990. Ο ρυθμός ήταν υπερβολικά αργός, και ο έλεγχος του ήρωα υπερβολικά ευαίσθητος. Το gameplay περιοριζόταν στο να τριγυρνάς στα λαβυρινθώδη επίπεδα, αποφεύγοντας τους κακούς, και να πατάς διάφορα κουμπιά που άλλαζαν τη διάταξη των τοίχων, πατωμάτων κλπ. Arcade adventure με άλλα λόγια. Το κυριότερο πρόβλημα ήταν η ταχύτητα. Παρ' ολ' αυτά μου αρεσε η ατμόσφαιρα και προχώρησα αρκετά, αλλα κόλλησα κάπου στο 3ο επίπεδο.

Εμένα μου φάνηκε χλιαρό το #254, και συμφωνώ με όσους έχουν επισημάνει την πτωτική πορεία του ΚΟΜΙΞ εδώ και πολύ καιρό. Καλώς ή κακώς το συγκεκριμένο περιοδικό έχει δεδομένο αναγνωστικό κοινό, για συλλεκτικούς λόγους και μόνο, όπως κι εγώ άλλωστε.

Μερικά εξώφυλλα από 'μένα. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση. Ωραίο κόμικ, απ' τα λίγα που σχεδόν πάντα με πιάνει νευρικό γέλιο (αυτό και τα κόμικ του Edica), αλλα δυστυχώς οι εκδόσεις στην Ελλάδα ήταν πρόχειρες, ειδικά οι τελευταίες.

Χμμ, ίσως έχω γεράσει αλλα και η ποιότητα μου φαίνεται πεσμένη. Αν εξαιρέσεις το Σπαθί των Πάγων και τα 7 Θαύματα των Παπιών, που έχω στις αυθεντικές εκδόσεις τους, τα άλλα δύο μέρη της σειράς που έχω αγοράσει (Πυρ Παπί & Θάλασσα, Σκρουτζ Μακ Ντακ - το πιο Πλούσιο Παπ του Κόσμουί) μου φαίνονται μάλλον μέτρια. Βιαστικές πλοκές, βιαστικά σχέδια. Αλλα αυτό που εννοούσα είναι οτι παλιότερα όταν κυκλοφορούσε ένα σπέσιαλ τεύχος, ήταν όντως σπέσιαλ. Τώρα βγαίνουν τόσο συχνά που είναι κάτι συνηθισμένο.

Εκδοτικός οργασμός! Βασικά προτιμούσα παλιότερα που έβγαινε μια σπέσιαλ ιστορία κάθε 3-4 χρονια, πχ το "Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ" και "Η Ζωδιακή Πέτρα". Το 'χουν παρακάνει τώρα. 'Ετσι όπως βγάζουν συνέχεια απλά ρίχνουν και την αξία των εντύπων. Η υπερπροσφορά ποτέ δεν ήταν καλή.

Ωραία σειρά. Νομίζω μια απόπειρα της Ντίσνεϊ να κινηθεί σε πιο "ενήλικο" περιβάλλον.

Να πω και δυο λόγια για το Ποπάϋ, εντάξει, οι ιστορίες είναι αρκετά πιο μονοδιάστατες σε σχέση με αυτές στο Μίκυ Μάους. Ουσιαστικά είναι η ίδια ιστορία ξανά και ξανά, ελαφρώς διαφοροποιημένη. Παρ' όλ' αυτά είναι ανάλαφρο και χαλαρωτικό, και βγάζει γέλιο, κυρίως με τις καφρίλες των Μπρούτο και Ποπάϋ. Επίσης, υπάρχουν και οι ξεκάρφωτες ιστορίες που είναι πιο σκεπτόμενες, ας πούμε. Μου έρχεται για παράδειγμα μια ιστορία στο μυαλό, που είναι ο παππούς του Ποπάϋ, έχει 10 μπουκάλια κρασί και πίνει τα 9 και κρατάει ένα για την επόμενη μέρα. Πέφτει να κοιμηθεί και βλέπει έναν εφιάλτη, όπου του παρουσιάζεται ο διάβολος και του λέει ότι θα τον στείλει στην κόλαση επειδή είναι μεθύστακας, και λίγο-πολύ τον καίει ζωντανό (στο όνειρο). Ξυπνάει ο παππούς, και τι κάνει; Πίνει και το 10ο μπουκάλι και πέφτει για ύπνο ωραία και χαλαρά!! Κοινώς, μερικές φορές οι εφήμερες απολαύσεις μετράνε πιο πολύ απ' τα μακροχρόνια ιδανικά!

Ρε γ***το, τα έχω όλα εκτός απ' το Γκούφυ Φρανκενστάϊν!

'Εχω κι εγώ την αυθεντική έκδοση, αλλα συμφωνώ οτι δεν είναι τόσο ωραία ιστορία όσο πχ η "ιστορία και δόξα της δυναστείας των Ντακ", "το σπαθί των πάγων" κλπ, αλλα ίσως να είχα αρχίσει να έχανα το ενδιαφέρον μου όταν είχε βγει.

Ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή.

Ντρέπομαι τώρα. Λοιπόν, με λένε Αλέξη, είμαι 31 χρονών, και ασχολούμαι με κόμικ λίγο-πολύ όλη μου τη ζωή, αν και τα τελευταία χρόνια λιγότερο. Στην αρχή, κλασικά, με Ντίσνεϊ, αλλα και γενικότερα οτι έπεφτε στα χέρια μου, Ποπάϋ, Σεραφίνο, Τιραμόλα, Αντιρίξ & Συμφωνίξ, Αγόρι, Σπάϊντερμαν, Λούκυ Λουκ, Αστερίξ κλπ. Πέρασα και απ' το αμερικάνικο κόμικ πιο μετά, αλλα έχω και σε μεγάλη εκτίμηση το πιο διανοούμενίστικο ευρωπαϊκό κόμικ - από Βαβέλ μερια. Αυτά.