nikolas12

Volume 1: One Weird Trick Ξεκίνησα μετά από καιρό που το είχα στο ράφι το Sex Criminals και η αλήθεια είναι ότι από τις πρώτες σελίδες μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον. Η υπόθεση είναι αρκετά σουρεαλιστική αφού ξεκινάει την αφήγηση μια κοπέλα, η Suzie η οποία ανακαλύπτει ότι παγώνει ο χρόνος γύρω της και όλοι οι άνθρωποι όταν έρχεται σε οργασμό. Η Suzie γνωρίζει τον Jon που παθαίνει ακριβώς το ίδιο και αποφασίζουν μαζί να κάνουν μια παράνομη πράξη και να ληστέψουν την τράπεζα που δουλεύει ο Jon για να εξασφαλίσουν κεφάλαια για την βιβλιοθήκη της Suzie. Ωστόσο λογαριάζουν χωρίς την Sex Police, μια ομάδα ανθρώπων που επίσης διαθέτουν αυτό το χάρισμα και οι οποίοι επιχειρούν να τους σταματήσουν. Volume 2: Two Worlds One Cop Στο δεύτερο volume ο Jon και η Suzie φαίνεται να περνάνε αρκετά προβλήματα στη σχέση τους χωρίς να είναι τόσο ερωτευμένοι ενώ μετά το backstory της Suzie, μαθαίνουμε περισσότερα και για τον Jon. O Fraction χρησιμοποιεί αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που διαφοροποιείται από το χρώμα του κουτιού στο lettering καθώς όλο και περισσότεροι νέοι χαρακτήρες εισάγονται στο κόμικ. Σιγά σιγά το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει και επιχειρεί να ανακαλύψει περισσότερα σχετικά με την επιστήμη γύρω από το χάρισμα τους όσο η Sex Police καραδοκεί. Το κόμικ προφανώς εμπεριέχει πολύ σεξ και είναι για άνω των 18, ενώ ταυτόχρονα το σχέδιο του Zdarsky είναι όμορφο, πολύχρωμο και με μια χιπστερίλα να το διαποτίζει σε κάθε σελίδα του. Πέρασα καλά διαβάζοντας αυτά τα πρώτα δύο volumes και ελπίζω να προλάβω να συνεχίσω σύντομα τη σειρά.

Κάτι μου λέει ότι η Anubis βρήκε τη χρυσή τομή με υπερηρωικά και manga με αυτές τις εκδόσεις. Για να επιμένει και να βγάζει νέους τίτλους, μάλλον είναι αρκετά εμπορικά.

Τόμος τελευταίος: Πως έζησα εγώ τη συλλογή της Hachette Το είχα υποσχεθεί αυτό το ποστ. Θα είναι ένα από τα πιο προσωπικά, οπότε ίσως δε χρειάζεται να το διαβάσετε. Αλλά κάποια στιγμή είχα αποφασίσει να τα πω. Στις 13 Αυγούστου του 2018, ο άνθρωπος που διαβάζετε έπαιρνε ξανά την πολιτική του ταυτότητα και άφηνε πίσω τις σκοπιές και τις λάντζες. Ξεκινούσα μια νέα ζωή και θα προσπαθούσα ταυτόχρονα να έχω προσωπική ζωή, φίλους, δουλειά, φουλ γυμναστική, χόμπι, ραδιόφωνο και ένα άρθρο στο anthem.gr κάθε εβδομάδα. Εννοείται κάτι side στόχοι μπήκαν στο ράφι. Ένα μήνα μετά (ακριβώς κιόλας) αποφάσισα να γραφτώ στο greekcomics μιας και είχα μια συμπαθητική συλλογή από κόμικς και διάβαζα σταθερά. Δεν ασχολήθηκα ποτέ ιδιαίτερα με το φόρουμ, αν και είχα ξεκινήσει και εμφανιζόμουνα σε εκδηλώσεις της Λέσχης και φυσικά έκανα συνέντευξη των συντελεστών της στο σάιτ μου. Ο χρόνος κυλούσε μέχρι που τον Σεπτέμβριο του 2019 έσκασε η είδηση ότι βγαίνει η συλλογή της Hachette. To είδα παντού και κυρίως όλοι με πιάνανε να μου πούνε ότι πρέπει οπωσδήποτε να τη συγκεντρώσω. Αγόρασα τα πρώτα δύο τεύχη και έκανα ένα χαλαρό διάβασμα. Λίγες μέρες μετά συνέβη κάτι πολύ προσωπικό που δε γίνεται να το αναφέρω. Κρατήστε μόνο ότι σήμερα θα μπορούσε η ζωή μου να είναι πολύ πιο ευτυχισμένη και τα πέντε αυτά χρόνια να μην είχα περάσει τόσες δυσκολίες σε ψυχολογικό επίπεδο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς αγόραζα τόμους, αλλά η εύθραυστη ψυχολογία μου με οδηγούσε στο να μη διαβάζω. Είχα απομονωθεί ψυχολογικά και απομακρύνθηκα από όλα. Τότε ήταν που γύρισα στην παρέα του GC. Ήταν για μένα ένα φιλόξενο μέρος με ανθρώπους-γνώστες, πολύ καλό επίπεδο συζητήσεων, ήξερα κάποιους από τη ΛΕΦΙΚ και μέσα στις δυσκολίες κάθε μέρας, προτιμούσα αντί να είμαι με χάλια ψυχολογικά, να μπαίνω εδώ μέσα, να συζητάω και να διαβάζω. Τότε έκανα το πρώτο catch up με τους πρώτους 10-12 τόμους και άρχισα να γράφω μικρές κριτικές για τη συλλογή. Όλα άλλαξαν με το Marvels όταν η ποιότητα της ιστορίας και ο ενθουσιασμός του κόσμου στο φόρουμ με οδήγησε στο να κάνω μια πολύ μεγάλη κριτική-ανάλυση μου έμελλε να γίνει το πρώτο πλήρες review. Η αποδοχή, τα καλά σχόλια, οι συζητήσεις που άνοιξε με έκαναν να καταλάβω ότι το αντίθετο στις δύσκολες στιγμές είναι να βρεις μια κοινότητα που να σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Ήρθαν οι καραντίνες, ο ιός, η δουλειά μέσα στην καραντίνα, πολλές δυσκολίες, καλοκαίρια-κόλαση που δούλευα κάθε μέρα και πήγαινα διακοπές 4-5 μερούλες. Ο κοινός παρονομαστής ήταν τα κόμικς και η Hachette. Όλο αυτό με οδήγησε στο να γράφω περισσότερα reviews, ξεκίνησα τα previews στην κρυστάλλινη σφαίρα και ταυτόχρονα έκανα σχεδόν τα ίδια και με τη συλλογή της Radnet. Πολλά βράδια ήσυχος με γράψιμο, πολύ διάβασμα, ελάχιστος χώρος στο σπίτι. Πέντε χρόνια μετά, η συλλογή τελειώνει και με κοιτάω στον καθρέφτη. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Πολύ διαφορετικός. Πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος. Περνούσα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά οι ιστορίες της Hachette μου κρατούσαν όμορφη συντροφιά και μαζί και οι συζητήσεις μας εδώ μέσα. Ήρθαν δύσκολες μέρες, αλλά τις άφησα πίσω και πλέον είμαι σε μια πολύ καλύτερη και χαρούμενη φάση ζωής. Ίσως κακό αν παρατηρήσετε ότι δε γράφω εξίσου συχνά κριτικές σε σχέση με λίγα χρόνια πίσω. Νιώθω όμως ότι έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου σε αυτή τη νέα εποχή για την κοινότητα και παρά την έλλειψη χρόνου προσπαθώ να γίνω πιο ενεργός και θα γίνω. 4μιση χρόνια ήταν πάρα πολλά αλλά αυτή η συλλογή ήταν πάντα εκεί και το τέλος της ειλικρινά κάπως με έτσουξε, με επηρέασε. Αλλά κάθε εποχή πρέπει να κλείνει. Ευχαριστώ Hachette. Έκανες τη βιβλιοθήκη μου πιο όμορφη.

Αν και την αγοράζω τη σειρά, ξεκάθαρα απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες και πρέπει να πω ότι πλέον η σκέψη μου είναι ότι η Anubis έχει βελτιωθεί τόσο πολύ στο κομμάτι των εκδόσεων από άποψη συνέπειας και ποιότητας κυκλοφοριών εξαιτίας των πιο παιδικών εκδόσεων. Συγκεκριμένα, αν η Πέππα πουλάει τόσο πολύ όσο αναφέρθηκε πιο πάνω (και σε αυτά το περιθώριο κέρδους είναι πιο μεγάλο), τότε η εκδοτική μπορεί να επενδύσει σε περισσότερους τίτλους για ενήλικες ή να συνεχίζει σειρές που σε άλλες περιπτώσεις δε θα βλέπαμε όπως το Sandman. Χαμηλό τιράζ, υψηλή τιμή (οι καμμένοι πάντα εκεί να αγοράζουμε) και η όποια χασούρα καλύπτεται από την Πέππα και τα παιδικά βιβλία. Υπόθεση κάνω βέβαια, αλλά εξηγεί πολλά το πόσο πολύ έχει βελτιωθεί η εκδοτική.

To 2023 έγινε σίγουρα το Books n Beer στην πλατεία των Δικαστηρίων στην Κυψέλη από την ίδια διοργάνωση. Το comics n beer νομίζω ότι όντως δεν έγινε το 2023 και κατά τη γνώμη μου καλύτερα γιατί έπρεπε να βρεθεί καλύτερος χώρος από το κτήριο των αρχαιολόγων. Τώρα αν παίζει μπουρλότο δεν ξέρω, πιθανόν να μάθουμε από κάποιον σχετικά.

Το είχα πιάσει πριν λίγο καιρό, τελικά το ξαναξεκίνησα σήμερα από την αρχή. Τον James Joyce τον γνώριζα περισσότερο από την ομώνυμη παμπ στο κέντρο της Αθήνας παρά σαν συγγραφέα, αν και έχω τους Δουβλινέζους στη λίστα μου προς ανάγνωση. Αυτό το κόμικ αποτελεί μια λεπτομερέστατη βιογραφία και την καταγραφή μιας ζωής που προσωπικά βρήκα συναρπαστική χωρίς να το ξέρω. Αγνοούσα ότι ο Joyce έγραφε για το Δουβλίνο, αλλά ζούσε στην Ιταλία, την Ελβετία και άλλες πόλεις της Ευρώπης, ενώ στο κόμικ μαθαίνουμε για την ασθένεια του, το γάμο του και τη ζωή των παιδιών του. Το κόμικ δεν έχει πολλούς διαλόγους, αλλά κυρίως αφήγηση και από κάτω σχεδιάζεται η σχετική εικόνα. Το εικαστικό κομμάτι ήταν αρκετά καλό, ίσως οι εκφράσεις ήταν πιο παιδικές από αυτό που ήθελα να διαβάσω. Είναι πάντως ενδιαφέρον ανάγνωσμα και συχνά πυκνά θα το βρείτε σε προσφορά, οπότε για μένα αξίζει να το αναζητήσετε αν είστε φαν των βιογραφιών.

Θυμίζει κάτι από Warlock, Infinity Gauntlet και γενικότερα 80s έπη. Ανυπομονώ, φαίνεται εκδοσάρα!

Άργησε η νέα παρουσίαση μου σε ιστορία της DC, αλλά χαλάλι της ήρθε και είναι εδώ. Στην προσπάθεια μου να διαβάσω περισσότερες Superman ιστορίες, έπεσα στο Up, Up and Away βλέποντας τα ονόματα των Busiek και Johns στο σενάριο, οπότε υπέθεσα ότι κάτι καλό θα διαβάσουμε. Ο Superman ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του Στο Up, Up and Away βρισκόμαστε μετά το Infinite Crisis, ένα τρομερά σημαντικό event για τη DC εκείνη τη δεκαετία, όπου ουσιαστικά ο Clark χάνει τις δυνάμεις του στη μάχη του με τον Superboy-Prime. Στην αρχή βλέπουμε πλέον τον ήρωα να ζει ως ένας απλός πολίτης και δημοσιογράφος της Daily Planet όπου δημοσιεύει αρκετά ρεπορτάζ εναντίον του Lex Luthor θεωρώντας πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσει την πόλη του. Επίσης παρακολουθεί την πορεία άλλων ηρώων όπως η Supergirl και έχει κι μια μικρή περιπέτεια με τους Green Lantern και Hawkgirl με τον πρώτο να προσπαθεί να τον πείσει να γίνει Lantern. Ο Luthor αποφυλακίζεται και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από τη Metropolis αφού απειλεί τον Clark για όσα έχει γράψει εναντίον του. Δίπλα του σε όλο αυτό θα έχει τον Toyman και τον Kryptonite Man. Σιγά σιγά ο Clark ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του και αργά και σταθερά εκπαιδεύει τον εαυτό του ώστε να μπορεί να τις χρησιμοποιεί χωρίς κίνδυνο για τους γύρω του. Μετά αποφασίζει πως θα ξαναγίνει ο Superman και ανακοινώνει στη Metropolis την επιστροφή του, αποφασίζοντας να βάλει τον Lex Luthor στη θέση του μια και καλή. Βλέποντας τους σεναριογράφους περίμενα πολύ παραπάνω αλλά δε δικαιώθηκα. Η ιστορία έχει μέτριο pacing, μία πάει αργά για να μας δείξει τον Clark ως πολίτη, η μεταμόρφωση ξανά σε Superman γίνεται πολύ γρήγορα, τα κίνητρα των κακών δεν εξηγούνται τόσο καλά, οι side κακοί παίζουν ελάχιστο ρόλο στην ανάπτυξη της ιστορίας και συνολικά βρήκα το Up, Up and Away μια από τις μετριότερες ιστορίες Superman εκείνης της εποχής παρά το ταλέντο που υπάρχει από πίσω. Το σχέδιο Το σχέδιο από την άλλη είναι πολύ όμορφο με τον Pete Woods στην αρχή και ύστερα με τον Renato Guedes να σχεδιάζουν πραγματικά πολύ όμορφα τη Metropolis, τους κακούς να έχουν ωραία redesigns, τον Clark να είναι πολύ ανθρώπινος και οι μάχες μπορώ να πω ότι ήταν εντυπωσιακές αν και δεν επαρκούσαν σε ποσότητα για αυτό που θέλω να δω από μια ιστορία με Superman στον τίτλο. Το εικαστικό κομμάτι είναι το καλύτερο στοιχείο της ιστορίας. Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Τη βρήκα κάπως μέτρια ιστορία που απευθύνεται σε πιο hardcore κοινό, απλώς ίσως λόγω του Infinite Crisis και του 52 να κέρδισε παραπάνω spotlight ως η ιστορία που αφηγείται τι έκανε ο Superman αφού έχασε τις δυνάμεις του. Λίγο άτσαλη εκτέλεση και κάπως άστοχη ανά σημεία, πιστεύω ότι δεν έγινε σωστή εκμετάλλευση του ταλέντου και των ιδεών που υπήρχαν. Ίσως σε κάποια επόμενη ιστορία Superman να έχω καλύτερη τύχη όμως

Και εγώ νιώθω wet μετά από αυτό το τρέιλερ. Έχω πάρα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια προσμονή για super hero movie.

Έχει βρει το τέλειο μοντέλο δουλειάς η Jemma όσον αφορά τις εκδόσεις. Μαζική παραγωγή στα con όπου ουσιαστικά επενδύει, αλλά τα λεφτά έρχονται πίσω σε εκείνη, ύστερα πωλήσεις σε σημεία διανομής, 2-3 εκδόσεις μέσα στο χρόνο διάσπαρτες, στήριξη στην ελληνική σκηνή, πολύ καλές ξένες επιλογές, τεράστια ποικιλία για αναγνώστες παντός είδους. Δεν είναι τυχαίο που κάθε χρόνο βγάζει περισσότερες παραγωγές.

Τόμος 4: Ανήμερος Από τα 00s στα 90s από εκεί στα 70s και πλέον επιστροφή στα μέσα της δεκαετίας του 2000, αυτή η συλλογή δε σταματάει να μας εκπλήσσει και η σημερινή ιστορία είναι αρκετά περίεργη και hardcore για να τη διαβάζαμε μέσω άλλης εκδοτικής. Οι ζωώδεις κακοί του Spidey ξεφεύγουν Έχοντας να γράψει το Sensational Spider-Man, ο Roberto Aguirre-Sacasa μπορούσε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και πιο περίεργο σε μια περίοδο που η ταυτότητα του Peter ήταν γνωστή (βρισκόμαστε λίγο μετά το Civil War) και η MJ με τη May μένουν στον Πύργο των Avengers. O Spider-Man βγαίνει για περιπολία και έχει μια πολύ αιματηρή μάχη με τον Vulture, ενώ αργότερα θα διαπιστώσει ότι ο Dr Connors ξεφεύγει ξανά και γίνεται για ακόμα μία φορά ο Lizard και μάχεται τον Άνθρωπο-Αράχνη. Σιγά σιγά συνειδητοποιούμε ότι πολλοί κακοί του Spider-Man, οι οποίοι έχουν σχέση με κάποιο ζώο αναπτύσσουν μια δίψα για αίμα και η βιαιότητα τους αυξάνεται πάρα πολύ. Μέσα σε όλα κινδυνεύουν και η θεία May με την MJ λόγω του John Jonah Jameson που τις απειλεί ως Man-Wolf. Ο Peter ζητάει τη συνδρομή άλλων ηρώων που γενικά δεν τους πολυβλέπουμε και τελικά μπαίνει στον κόπο να εντοπίσει ποια είναι αυτή η πηγή που ξυπνάει τα πιο κρυφά ένστικτα των εχθρών του και τους κάνει τόσο βίαιους. Συνολικά τη βρήκα μια ιστορία με έξυπνη ιδέα, ωραίες δόσεις μυστηρίου, αλλά κάπως άτσαλη εκτέλεση σεναριακά και ενώ δίνεται χώρος στις εντυπωσιακές μάχες, ένιωσα ότι το σενάριο μεταξύ των τευχών δεν ήταν δεμένο, ούτε η ροή ιδανική, κάποια πράγματα αφήνονταν σε μια περίεργη ασάφεια και γενικότερα θεωρώ πως μπορούσε να γίνει σωστότερη επιμέλεια. Όπως και από πλευράς Radnet, γιατί οκ δεν κοιτάζω τόσο σχολαστικά την επιμέλεια, αλλά μερικά ορθογραφικά μου έβγαλαν τα μάτια Δύο διαφορετικοί σχεδιαστές, πολύ physical μάχες Στα τέσσερα από τα πέντε τεύχη, έχουμε τον Angel Medina ως σχεδιαστή, έναν άνθρωπο που παραπέμπει πιο πολύ σε 90s σχέδιο και εποχές που τα Marvel κυκλοφορούσαν από τη Modern Times. Πολύ ωραίο σχέδιο ανατομικά με έντονους μυς και κάθε κακό να φαίνεται ακόμα επιβλητικότερος λόγω των ενστίκτων του και τις μάχες να φαίνονται τρομακτικά έντονες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Clayton Crain αν και σχεδιαστικά είναι εντελώς διαφορετικός με πολύ ρεαλιστικό σχέδιο, αληθοφανείς μάχες, φανταστική απεικόνιση των κακών, αν και κάποια σχέδια ανατομικά (ιδίως των Fantastic Four) ήταν κάπως προβληματικά. Συνολικά πάντως το σχέδιο αξίζει πολύ και ιδιαιτέρως το ξύλο μεταξύ Spidey και κακών. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Συνολικά περίεργη ιστορία με κάμποση χαρντκορίλα και ενδιαφέρουσα θεματική, νομίζω όμως ότι το σχέδιο είναι το πραγματικά δυνατό της σημείο και χαίρομαι που με αυτή τη συλλογή είχαμε την ευκαιρία να τη διαβάσουμε. Αν σας αρέσουν οι ιστορίες του MAX imprint και γενικότερα το στυλ Punisher, νομίζω ότι το Ανήμερος θα ήταν μια καλή επιλογή για εσάς. Καλό διάβασμα σε όλους

Δεν περίμενα να γίνει τέτοιο σουξέ με το Blacksad και να έχει τόση επιτυχία ώστε να εξαντλήσει και τη μικρή και τη μεγάλη έκδοση. Θετικό δείγμα ότι τόσο ποιοτικά κόμικ κερδίζουν την εκτίμηση του κόσμου.

Τρομερή παρουσίαση! Αν και λατρεύω Star Wars, δεν έχω ασχοληθεί πολύ με τα κόμικς του και το συγκεκριμένο λόγω της ανθολογικής φύσης του, με έψησε αρκετά!

Διάβασα και τους δύο τόμους μαζί χωρίς να έχω κάποια τρελή αγάπη στον Μικρό Ήρωα, αν και γενικότερα γνωρίζω το lore του και θαυμάζω τους σκοπούς δημιουργίας του. Η ιδέα της εκδοτικής να βάλει διαφορετικούς κομίστες να φτιάξουν τη δική τους ιστορία κρίνεται πάρα πολύ θετική από το αποτέλεσμα. Άλλοι προτίμησαν να κρατήσουν τον χαρακτήρα στην εποχή του και να γράψουν ιστορίες για την αντίσταση στους Ναζί και άλλοι να τον φέρουν στο μέλλον είτε ως cyborg είτε ως ηλικιωμένο γέρο που συνεχίζει να αντιστέκεται στους Ναζί. Αυτές οι τελευταίες ιστορίες ήταν και οι αγαπημένες μου προσωπικά, αφού έφερναν τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον Σπίθα στο σήμερα και έδειχναν πως αντιμετωπίζουν σημερινές καταστάσεις και γεγονότα. Όλοι πιάνουν το vibe και τις σχέσεις των χαρακτήρων εξαιρετικά και ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ προσθέτει τη δική του πινελιά στο εικαστικό κομμάτι. Όλες οι ιστορίες μου άφησαν κάτι, ίσως ξεχώριζα των Δερβενιώτη και Καραμπάλιου που τους λατρεύω και ως δημιουργούς. Συνολικά πρόκειται για μια πολύ καλή ιδέα που κεφαλαιοποιεί την επιτυχία των εκδόσεων Μικρός Ήρως και την εκδοτική ανάσταση του Μικρού Ήρωα

120 Ή το τερματίζεις σωστά το παιχνίδι ή το αφήνεις τελείως H πλάκα είναι τους περισσότερους τους έχω διαβάσει κιόλας και έχω γράψει κριτικές και παρά το ότι στα πρώτα βήματα της συλλογής δεν είχα αγοράσει κάποιους τόμους, τελικά αποφάσισα να τους πάρω και να την κλείσω.

Μου κάνει εντύπωση η στροφή της Anubis στα manga. Στα Marvel-DC με manga στυλ όπως η Justice League και το Deadpool το καταλαβαίνω, αλλά το να βγάλει κάτι πιο πρόσφατο ενώ στο παρελθόν είχε προσπαθήσει με classics, με εκπλήσσει θετικά. Ίσως υπάρχει κοινό για το Solo Leveling λόγω και της anime σειράς που βγήκε φέτος.

Κοίτα να δεις τι τρελό σουξέ έχει κάνει ο ΜΠΛΕΚ. Ίσως και ο Μικρός Ήρωας να έβγαλε μικρότερο τιράζ από αυτό που περίμενε και να φύγαν όλα από τους σταθερούς φαν του ήρωα.

Τόμος 120: Civil War Το τέλος μιας δύσκολης εβδομάδας ήρθε και είπα να γράψω για το αγαπημένο μου Civil War. Λέω εδώ και μέρες να δημοσιεύσω ένα ποστ με τις σκέψεις μου για τη συλλογή της Hachette και το τέλος της, ένα κείμενο με πολλά προσωπικά στοιχεία, για τα οποία δεν έχω μιλήσει ανοιχτά, αλλά αυτό είναι κάτι που το αφήνω για μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Η απόλυτη κόντρα στα κόμικς της Marvel Δεν ξέρω αν η Marvel αρέσκεται στο να βάζει προβλήματα στο κεφάλι της αλλά την περίοδο 2005-2010 το έκανε αρκετά συχνά και ένα από αυτά ήταν το Civil War, μια ιστορία με τρομακτικό αντίτκτυπο σχεδόν σε κάθε ήρωα του σύμπαντος της Marvel. Η ιστορία μας ξεκινάει με μια ομάδα έφηβων υπερηρώων που στην προσπάθεια τους να κάνουν νούμερα για το reality show τους πολεμώντας κακούς, οδηγούν σε μια ανείπωτη τραγωδία. Το γεγονός προστίθεται σε μια σειρά από άλλα συμβάντα που οδηγούν μια ομάδα ηρώων να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση μια συμφωνία καταγραφής και εκπαίδευσης κάθε ήρωα για όλες τις Πολιτείες της Αμερικής. Από τη μία πλευρά έχουμε ήρωες που συμφωνούν στη δημοσιοποίηση των ταυτοτήτων τους, θεωρώντας πως το επόμενο βήμα είναι ο αφανισμός τους και από την άλλη πλευρά ήρωες που διαφωνούν με το νομοσχέδιο και επιθυμούν την ελευθερία τους. Η μία πλευρά με τη στήριξη της κυβέρνησης ξεκινάει να κυνηγάει όσους ήρωες αντιστέκονται και προσπαθούν να τους εξηγήσουν γιατί πρέπει να καταγραφούν, ενώ η αντίσταση μάχεται σθεναρά. Αρχηγοί των δύο στρατοπέδων ο Iron Man και ο Captain America. Στο Civil War συγκρούονται δύο κοσμοθεωρίες και ο Millar κάνει τα στρατόπεδα να μοιάζουν όντως ίσα μεταξύ τους. Δημιουργεί στα μέλη και των δύο αμφιβολίες για το αν πήραν τη σωστή επιλογή και ταυτόχρονα δίνει λόγους που ο κάθε ήρωας βλέπει το ζήτημα όπως το βλέπει. Κάνει μια πλήρη ανάλυση των ιδανικών του καθενός και προσεγγίζει εξίσου και τις δύο οπτικές, αν και για να πω την αλήθεια, η πλευρά του Iron Man μου φαίνεται πάντα ότι παίζει λίγο πιο βρώμικα. Συνολικά βέβαια είναι μια εξαιρετική ιστορία με εντυπωσιακή δράση και αυτό είναι που μετράει στο τέλος. Ίσως να τη συμπαθώ λίγο παραπάνω γιατί είναι και το πρώτο κόμικ που διάβασα σαν graphic novel βέβαια. Ο McNiven στα καλύτερα του σχεδιάζει εντυπωσιακά Οι Millar-McNiven ήταν ομολογουμένως σε εξαιρετική φάση εκείνη την περίοδο και ο Καναδός σκιτσογράφος έχει μια πολύ μεστή παρουσία στις σελίδες του κόμικ. Πιάνει στο 100% την αντίθεση, σχεδιάζει πολύ εντυπωσιακά τους ήρωες και με τον χώρο που του δίνει ο Millar, o McNiven φτιάχνει μεγάλα καρέ σε κάθε σελίδα, πολλές φορές δισέλιδα πάνελ με ένα τεράστιο πλήθος υπερηρώων να φιλοξενούνται σε αυτά. Σίγουρα ένας τόμος σκοτεινός μεν, αλλά πολύ εντυπωσιακά ζωγραφισμένος. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Θα έλεγα τελευταίος τόμος είναι, πάρτε τον μωρέ, αλλά καταλαβαίνω όσους το έχουν από Anubis. Η γνώμη μου είναι ότι και να μην ξέρεις πολλά από Marvel αξίζει να το έχεις στη συλλογή σου το Civil War και διαβάζεται εξαιρετικά και αυτόνομα χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις όσα έχουν συμβεί πριν. Και σίγουρα αν ξέρεις από Marvel, έχεις διαβάσει πολλές από τις συνέπειες του σε επόμενα κόμικ της εταιρίας. Αυτό ήταν το τελευταίο review της Hachette από μένα. Θα αποχαιρετήσω και επίσημα τη συλλογή σε λίγες μέρες. Καλό διάβασμα σε όλους

Δε σχολιάσαμε και τη μετέπειτα απουσία της γιατί όσο κυκλοφορούσε η συλλογή πήγε στρατό

Εγώ πάντως κρατάω αυτό που λέτε σχετικά με τις σειρές που μένουν "όμηροι" καθώς έχουμε δει άλλες εκδοτικές τύπου Μικρός Ήρως να αναλαμβάνουν το Κόρτο και τσακ μπαμ να κάνουν φανταστική δουλειά. Δεν ξέρω κατά πόσο βέβαια η Μαμούθ συνεχίζει να πληρώνει δικαιώματα για να πουλάει Θόργκαλ και άλλες σειρές. Δηλαδή αν έχει κάποιο συμβόλαιο με χρονικό όριο ή ανανεώνει τα δικαιώματά της ώστε να συνεχίζει να πουλάει αυτούς τους τίτλους. Το χειρότερο σενάριο όμως θα είναι να μην υπάρχει κάτι που να τη δεσμεύει και καμία άλλη εκδοτική να μην κάνει κίνηση να εκδώσει τα άλμπουμ.

Ω ρε χαμούλης. Και ως επί το πλείστον δουλειές Ελλήνων δημιουργών, η Jemma πραγματικά δίνει έμφαση στην εγχώρια σκηνή και μπράβο της.

Το Ινκαλ Μέρος Δεύτερο Διάβασα και το δεύτερο μέρος και επιβεβαίωσα αυτό που υποψιαζόμουν. Το Ινκάλ είναι ένα από τα πιο όμορφα, καλογραμμένα και κυρίως καλοσχεδιασμένα έπη επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει προσωπικά. Σε αυτόν τον δεύτερο τόμο, η υπόθεση γίνεται αρκετά πιο απλή και το δίπολο καλού και κακού γίνεται αρκετά πιο σαφές και κατανοητό σε σχέση με το πρώτο. Οι χαρακτήρες δουλεύονται ξεχωριστά και αναπτύσσονται αρκετά σωστά, αν και προφανώς δίνεται μια έμφαση στον Τζον. Για το σχέδιο του Moebius και τους περίεργους χρωματισμούς τι παραπάνω να πω; Αληθινό αριστούργημα, σχέδιο με γεωμετρία, αρχιτεκτονική, ανατομία, εκφραστικά πρόσωπα. Κάθε καρέ και πίνακας. Το τέλος προσωπικά μου άρεσε πολύ και με εξέπληξε και θεωρώ ότι είναι ένα κόμικ που αξίζει να διαβάσει οποιοσδήποτε εκεί έξω λατρεύει την ένατη τέχνη.

Το είδα πριν καμία εβδομάδα και μου άφησε κάπως ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά προφανώς το βρήκα κάπως μέτριο και παρά τη μικρή του διάρκεια βρήκα κάμποσες αχρείαστες σκηνές, αλλά από την άλλη η Marvel κάτι άλλαξε εδώ προς το καλύτερο. Δεν εννοώ το καταγέλαστο χιούμορ όπως σε κάθε ταινία, αλλά το ότι εφάρμοσε ένα πιο χιουμοριστικό σενάριο σε μια ηρωίδα όπως η Captain Marvel που πραγματικά το είχε ανάγκη, καθώς η πρώτη της ταινία ήταν χωρίς λόγο υπερβολικά σοβαρή και στεγνή. Η χημεία των πρωταγωνιστριών ήταν σε καλό επίπεδο, αλλά το πρόσημο γέρνει προς το αρνητικό, ο κακός ήταν σχετικά αδύναμος και δεν προχώρησε ιδιαίτερα η μυθολογία εκτός της post-credit σκηνής που όντως είναι τρομερή.

Buy One Get One Free (BOGOF) Bazaar! Αγοράστε 2 προϊόντα, πληρώστε το 1! Το BOGOF Bazaar σας δίνει τη δυνατότητα να διαλέξετε δύο προϊόντα και να πληρώσετε ΜΟΝΟ το ένα! Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Βάζετε στο καλάθι σας τα προϊόντα που επιθυμείτε και στη συνέχεια ολοκληρώνετε την παραγγελία σας. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η προσφορά εφαρμόζεται στο προϊόν με την χαμηλότερη τιμή. Δεν υπάρχει περιορισμός στα προϊόντα ανά παραγγελία Συμμετέχουν επιλεγμένοι τίτλοι *Ισχύει έως 21/04/24 Πατήστε εδώ για την προσφορά

Δυνατή και ξαφνική εκπληξούλα! Στο Disney+ θα έχουμε και νέα Tales σειρά από το σύμπαν του Star Wars με έξι επεισοδιάκια και πρεμιέρα τον Μάιο! Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Dave Filoni θα είναι δημιουργός και supervising director της σειράς και θα έχουμε τις φωνές των Diana Lee Inosanto, Meredith Salenger, Rya Kihlstedt, Wing T. Chao, Lars Mikkelsen, Jason Isaacs και Matthew Wood. Φυσικά θα έχουμε επιστροφές και εμφανίσεις πολύ γνωστών χαρακτήρων, ιδίως από τη μεριά της Αυτοκρατορίας. Το Tales of the Jedi μου άρεσε πάρα πολύ οπότε και αυτό το περιμένω εναγωνίως.