Laz33

Προσωπικά πιστεύω ότι οι χειρότερες ιστορίες(απ΄τις μικρές) είναι αυτές των 3 Γερμανικών άλμπουμ(Ένας Σεϊχης στο Φαρ-Ουέστ, Παντρεύεται ο Λούκυ; και Ο Μακ στους Ινδιάνους). Μπροστά σ΄αυτές ακόμα και το Ολέ Νταλτονίτος(απ΄το Άλλοθι), η Ιστορία του Λι-Τσι(απ΄το Με τη Θηλειά στο Λαιμό) ή το Άγαλμα(απ΄το Καταραμένο Ράντσο) μοιάζουν συμπαθητικές. Φαντάσου... Για τον Άνθρωπο απ΄την Ουάσινγκτον που είπε ο thor77 ότι είναι το πιο πολιτικοποιημένο και ξεπερασμένο άλμπουμ, διαφωνώ. Δεν το θεωρώ πιο πολιτικοποιημένο απ΄το O.K. Κοράλ για παράδειγμα. Και τι ακριβώς εννοείς ξεπερασμένο? Για Λούκυ Λουκ μιλάμε, δηλαδή για τέλη 19ου αιώνα. Με την ίδια λογική όλα τα Λούκυ Λουκ είναι ξεπερασμένα, μιας και αναφέρονται σε κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις εκείνης της εποχής.

H 2η αγαπημένη μου σειρά μετά τον Λούκυ Λουκ. Εννοείται τα έχω διαβάσει όλα και μάλιστα πρόσφατα τα διάβασα με χρονολογική σειρά, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο και το προτείνω. Ο Αστερίξ ο Γαλάτης έχει σχετικά απλή ιστορία αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι η 1η που γράφτηκε, οπότε λογικό να κάνει μια εισαγωγή και να εξηγεί πράγματα που τα θεωρούμε γνωστά. Μην ξεχνάμε πως τότε δεν ήταν. Ούτε τι κάνει ο μαγικός ζωμός ξέραμε, ούτε ότι ο Οβελίξ έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός, ούτε τίποτα. Το θεωρώ πολύ σημαντικό τεύχος και το κρίνω με επιείκια, σκεπτόμενος ότι ήταν το 1ο. Πάντως ακόμα και μεμονωμένα αν το κρίνω(δεν λάβω δηλαδή υπόψιν μου ότι ήταν το 1ο) παίρνει καλές κριτικές από μένα. Από κάτι Μεγάλο Ταξίδι, Αστερίξ και Βέλγοι και φυσικά απ΄τα περισσότερα που γράφτηκαν μετά το θάνατο του Goscinny, το θεωρώ καλύτερο. Όσον αφορά τα σκίτσα, έχουν εξελιχθεί και είναι λογικό αν σκεφτούμε ότι οι πρώτες σελίδες του άλμπουμ γράφτηκαν το ΄59 και οι τελευταίες το ΄61.

- Για μένα το δίδυμο Fauche-Leturgie είναι το πιο επιτυχημένο της μετα-Goscinny εποχής. Στα 8 καλύτερα άλμπουμ που γράφτηκαν μετά το 1977, τα 3 είναι δικά τους. Αν δεν έγραφαν τους Ντάλτον σε Γάμο θα τους είχα ακόμα πιο ψηλά σε εκτίμηση. Είναι ίσως οι μόνοι που κατάφεραν να μιμηθούν το στυλ γραφής του Goscinny με τόση επιτυχία. - Μετά ξεχωρίζω τον Lo Hardog van Banda. 3 ιστορίες έγραψε, οι 2(Ελαφροχέρης και Νιτρογλυκερίνη) ήταν πολύ αξιόλογες. - Απ΄τους άλλους δεν μπορώ να πω ότι μ΄αρέσει κάποιος ιδιαίτερα. Για τον Vicq, όπως λέει και ο thor77, έχουμε πολύ μικρό δείγμα. Μόνο το Θησαυρό των Ντάλτον έγραψε, που ήταν βέβαια αξιολογότατο άλμπουμ. Κρίμα, θα ήθελα να έγραφε κι άλλες ιστορίες, γιατί είχε κι αυτός ύφος πολύ κοντά σ΄αυτό του Goscinny. - Για τον Bob de Groot δεν έχω πολύ καλή άποψη. Απ΄τα 3 άλμπουμ του, τα 2 ήταν κάτω του μετρίου και το μόνο αξιοπρεπές ήταν ο Ληστής με το Ένα Χέρι. Συμπαθητική ιστορία αλλά είναι της κατηγορίας escort mission. Έχουμε δει πολλές τέτοιες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι καλύτερες. * Γενικά σε ένα άλμπουμ δίνω μεγάλη σημασία στην πρωτοτυπία. Αν η ιστορία είναι μεν καλή αλλά μοιάζει με άλλες, δεν πρόκειται να το βάλω πολύ ψηλά σε εκτίμηση. Θέλω να υπάρχει φαντασία. Να διαβάσω κάτι που παρόμοιο δεν έχω ξαναδιαβάσει. - Για τον Nordmann δεν θα πω πολλά. Ο άνθρωπος απλά δεν το είχε και κακώς του ανέθεσαν να γράψει σενάριο. Σε κάτι άλλο ίσως ήταν καλός, στα Λούκυ Λουκ όμως όχι. 2 ιστορίες έγραψε και η μία ήταν χειρότερη απ΄την άλλη. - Ο Laurent Gerra τώρα. Έχω διαβάσει θετικά σχόλια γι΄αυτόν και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο. Η Ωραία Προβένς ήταν μια κακογραμμένη-κουραστική ιστορία. Οι Ντάλτον στην Κρεμάλα ήταν απλά συμπαθητική. Καταρχάς έμοιαζε σε κάποια σημεία με τους Ντάλτον στους Ινδιάνους του Goscinny, ενώ το χιούμορ ήταν σε πολύ κακό επίπεδο. Λίγες απόπειρες να γελάσουμε έκανε ο σεναριογράφος, εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν αποτυχημένες. Και ειδικά αν έχεις Ντάλτον στο σενάριο, θεωρώ είναι εύκολο να βγάλεις γέλιο. Βάζεις τον Άβερελ να κάνει 2-3 γκάφες και έληξε. Πως τα κατάφερε ο Gerra σε ιστορία με Ντάλτον να μην με κάνει να γελάσω, δεν μπορώ να καταλάβω. Πάμε στο Ο Άνθρωπος απ΄την Ουάσινγκτον. Σαν ιστορία ίσως και να είναι η καλύτερη που έγραψε. Αλλά... Διαβάστε τη Σάρα Μπερνάρ, διαβάστε και την Ουάσινγκτον και προσπαθήστε να βρείτε τις διαφορές. Εντάξει, έχουμε δει ιστορίες να μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά τέτοια στυγνή αντιγραφή πρώτη φορά βλέπω. Είναι η ίδια ιστορία, μόνο που στη θέση της Σάρας Μπερνάρ έχουμε τον υποψήφιο Πρόεδρο Ράδερφορντ Χέηζ. Επίσης ο Gerra έχει συνεργαστεί με τον Jacques Pessis για το Les Tontons Dalton(Oι Θείοι Ντάλτον) που δε βγήκε ακόμα στη χώρα μας. Κι όσες κριτικές είδα το θάβουν, πράγμα που με κάνει να μην είμαι και τόσο ανυπόμονος να το διαβάσω. - Και τέλος το δίδυμο D.Pennac - T.Benacquista. Αρκετά αξιόλογη δουλειά. Ο Λούκυ Λουκ Εναντίον Πίνκερτον ήταν το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε δει τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια. Ο Μοναχικός Καβαλάρης δεν ήταν κακό, με χάλασε μόνο στο τέλος με το βιαστικό και επιπόλαιο φινάλε. Λίγη περισσότερη φαντασία να είχαν κι έναν πιο δυναμικό επίλογο και θα το είχα στα συμπαθητικά μου. ** btw θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα σχόλιά σας και εννοείται όποιος πιστεύει ότι αδίκησα κάποιο άλμπουμ να το πει να το συζητήσουμε

Όντως, έτσι είναι. Στα Αστερίξ ειναι 2-3 τα μαύρα πρόβατα. Ουσιαστικά η Λατραβιάτα και ο Ουρανός. Α και η Χρυσή Βίβλος που κακώς αποτελεί μέλος της σειράς. Θα έπρεπε να ειναι στα εκτός σειράς, όπως και η Επιστροφή των Γαλατών. Στα ΛΛ δυστυχώς υπαρχει πολύ σαβούρα. Είναι καμιά 15αριά τουλάχιστον άλμπουμ που χαλάνε τη σειρά και ρίχνουν το επίπεδο. Απ´ τα 28 άλμπουμ που γράφτηκαν μετά τον Goscinny, μόνο τα 10 έπρεπε να εκδοθούν.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χρυσή εποχή των Λούκυ Λουκ ήταν η περίοδος 1955-1977, τότε δηλαδή που τις ιστορίες έγραφε ο σπουδαίος Rene Goscinny. Ιστορίες όπως Μπίλυ ο Τρομερός, Καλάμιτυ Τζέην, Το Τρυφερό Πόδι, Μαμά Ντάλτον κτλ δεν πρόκειται να ξαναγραφούν Δεν είναι τυχαίο ότι όποιον και να ρωτήσεις να σου πει τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ της σειράς, τα 8 τουλάχιστον θα είναι του Goscinny. Ακόμα και τα λιγότερο επιτυχημένα του, όπως για παράδειγμα τα Στα Ίχνη των Ντάλτον, Προς την Οκλαχόμα, Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους, Λευκός Ιππότης, Αυτοκράτορας Σμιθ είναι ποιοτικά και σίγουρα καλύτερα απ΄τα περισσότερα που γράφτηκαν μετά το θάνατό του. Μετά τον Goscinny άλλοι 10 τουλάχιστον σεναριογράφοι έγραψαν ιστορίες Λούκυ Λουκ. Κάποιοι υιοθέτησαν δικό τους στυλ και κάποιοι προσπάθησαν να μείνουν στο ύφος του Goscinny (άλλοι με περισσότερη άλλοι με λιγότερη επιτυχία). Το επίπεδο άρχισε να πέφτει μετά το 1977 και έπιασε κυριολεκτικά πάτο κάπου στα τέλη των 90's - αρχές των 00's Απ΄όταν ανέλαβε το σκίτσο ο Achde το επίπεδο άρχισε κάπως να ανεβαίνει και πάλι. Σ΄αυτά τα 40 περίπου χρόνια χωρίς τον Goscinny έχουν γραφτεί 27 άλμπουμ Λούκυ Λουκ της μιας ιστορίας, 3 με πολλές ιστορίες (Με τη Θηλειά στο Λαιμό, Το Καταραμένο Ράντσο, Το Άλλοθι), 2 μεταφορές από ταινία κινουμένων σχεδίων (Νταίηζυ Τάουν, Η Μπαλάντα των Ντάλτον) και 6 Λούκυ Κιντ. Τα καλύτερα 1. Νταίηλυ Σταρ των X. Fauche - J. Leturgie To μοναδικό ίσως άλμπουμ που αγγίζει το επίπεδο Goscinny. Ιστορία πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα, δεν μοιάζει με κάποια άλλη, με καλό χιούμορ και γραμμένη στο ύφος του μεγάλου Rene. Για μένα αποτελεί το αναμφισβήτητα καλύτερο άλμπουμ της μετα-Goscinny εποχής κι ένα απ΄τα 20-25 καλύτερα γενικώς. Βαθμός: 8/10 2. Ο Ελαφροχέρης του Lo Hartog Van Banda Άλλη μια πρωτότυπη και αστεία ιστορία. Μ΄ένα καλύτερο-πιο δυναμικό φινάλε θα μπορούσε κι αυτή να κοιτάξει στα μάτια τις ιστορίες του Goscinny. Ευρηματικό σενάριο που σου μένει στο μυαλό. Δεν πρόκειται να μπερδέψεις αυτό το άλμπουμ με κάποιο άλλο. Bαθμός: 7,5/10 3. Πόνυ Εξπρές των X. Fauche - J. Leturgie Καλή κι ευχάριστη υπόθεση, αν κι έχει στοιχεία από παλιές, όπως το Σύρμα που Τραγουδάει (μια απλή σύγκριση των πρώτων σελίδων των 2 άλμπουμ αρκεί για να το διαπιστώσετε). Επίσης θα το ήθελα λίγο πιο "συμπαγώς" γραμμένο. Καλή προσπάθεια πάντως. Bαθμός: 7/10 4. Ο Θησαυρός των Ντάλτον των Vicq & Μοrris Συμπαθητική ιστορία που έχει γραφτεί κι αυτή στο στυλ του Goscinny. Οι γκαφατζήδες Ντάλτον σε νέες περιπέτειες ψάχνουν ένα θησαυρό.... που δεν υπάρχει. Έχει κάποια πρωτότυπα gags και υπόθεση με plot twist στο τέλος. Δεν θα μου φαινόταν περίεργο να το είχε γράψει ο Rene σε κάποια, πιο ανέμπνευστη βέβαια, φάση της ζωής του. Bαθμός: 7/10 5. Νιτρογλυκερίνη του Lo Hartog Van Banda Απ΄τα πιο αστεία τεύχη των τελευταίων ετών. Στα μείον ότι μοιάζει κι αυτό με τη σειρά του με παλιότερα. Ουσιαστικά είναι μια μίξη από Σιδερένιο Άλογο και Σύρμα που Τραγουδάει. Σαφώς βέβαια έχει και δικά του στοιχεία. Το σενάριο είναι αρκετά απλοϊκό και ουσιαστικά βλέπουμε μια ατελείωτη και τραγελαφική καταδίωξη μεταξύ του Λούκυ, των Ντάλτον και του τρένου με το T.N.T. Bαθμός: 7/10 6. Η Γέφυρα του Μισισιπή των X. Fauche - J. Leturgie Ένα ακόμα άλμπουμ των Fauche-Leturgie στο top8. Έχει αρχή, μέση, τέλος, αρκετά πρωτότυπο σενάριο και καλό χιούμορ. H μόνη παρασπονδία είναι η επανεμφάνιση του μπαρμπα-Νεντ (απ΄την Κούρσα του Μισισιπή) που τα επαναλαμβανόμενα "αστεία" του καταντούν κουραστικά. Bαθμός: 7/10 7. Λούκυ Λουκ Εναντίον Πίνκερτον των D. Pennac - T. Benacquista Το πρώτο άλμπουμ με σκιτσογράφο τον Achde που ήταν πραγματικά αξιόλογο. Θίγει ένα θέμα που δεν έχει ξαναναφερθεί (τις μυστικές υπηρεσίες και το φακέλωμα των πολιτών), ενώ σε κρατάει σε αγωνία μέχρι τέλους. Το κύριο παράπτωμα είναι ότι υπάρχει πολύς ρεαλισμός και απουσιάζει το χιούμορ. Όχι ότι δεν υπάρχουν και σημεία που γελάς. Bαθμός: 7/10 8. Κλοντάικ των Yann-J.Leturgie Μια ιστορία που μπορεί για κύριο θέμα να έχει την αναζήτηση χρυσού (υπόθεση που την ξαναείδαμε στο παρελθόν), μπορεί να έχει τους γνώριμους απ΄το Τρυφερό Πόδι, Βάλντο και Τζάσπερ, αλλά έχει και δικό της χαρακτήρα, όπως και αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή με φόντο τα χιόνια της Αλάσκας. Bαθμός: 7/10 Τα συμπαθητικά Στα συμπαθητικά θα έβαζα τα: O Ληστής με το Ένα Χέρι (Bαθμός: 6,5/10) Ένας Καουμπόϋ στο Παρίσι (Bαθμός: 6,5/10) Kαι τα δύο είχαν δυνατότητες για κάτι ακόμα καλύτερο αλλά μου τα χάλασαν λίγο στο τέλος. Δεν υπήρξε κορύφωση ή κάτι αναπάντεχο ώστε να κλείσει ιδανικά η ιστορία. Αξίζει πάντως να τα διαβάσετε. Μην αγγίζετε - Τα 3 με πολλές ιστορίες (Με τη Θηλειά στο Λαιμό, Το Καταραμένο Ράντσο, Το Άλλοθι) που αποτελούν μέρος της Γαλλικής σειράς, όπως και τα 3 Γερμανικά τεύχη με πολλές ιστορίες που έβγαλε η ΜΑΜΟΥΘ (Ένας Σεϊχης στο Φαρ-Ουέστ, Παντρεύεται ο Λούκυ; και Ο Μακ στους Ινδιάνους). Δεν είναι απαραίτητα όλες οι ιστορίες κακές (εντάξει, στα Γερμανικά είναι) απλά δεν μ΄αρέσουν οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουν το βάθος ούτε σου δίνουν την ίδια ευχαρίστηση με μια ιστορία 44 σελίδων. - Ο Θρύλος της Δύσης του Patrick Nordmann Κυριολεκτικά 10χρονο να έβαζες, καλύτερη ιστορία θα σκεφτόταν να γράψει. Κακή και βαρετή υπόθεση, χιούμορ μηδέν, πολλές επαναλήψεις. Παρακαλάς να φτάσεις στην τελευταία σελίδα για να λυτρωθείς. Και σαν να μη έφτανε αυτό, το σκίτσο είναι τραγικό. Φτωχό και χωρίς λεπτομέρειες. Με διαφορά το χειρότερο Λούκυ Λουκ που υπάρχει (απ΄αυτά που αποτελούνται από μόνο μια ιστορία). Κρίμα που ήταν το τελευταίο του Morris. Ο κόσμος θα ήθελε να δει έναν καλύτερο επίλογο για τον σπουδαίο αυτό δημιουργό. Bαθμός: 3/10 - Ο Προφήτης του Patrick Nordmann Ξεκινάει με ενδιαφέρον αλλά δεν καταλήγει κάπου. Πιο flat ιστορία απ΄αυτή δεν έχω ξαναδιαβάσει. Εκεί που λες τώρα κάτι θα γίνει, μετά κάτι θα γίνει... τελικά γίνεται το απολύτως τίποτα και μένεις χαζός ν΄αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που διάβασες και κυρίως γιατί το διάβασες. Ανέμπνευστο και πολύ κουραστικό. Το κακό σχέδιο του Morris, που στα τελευταία του φαινόταν να κάνει αγγαρεία, επιδεινώνει την κατάσταση. Bαθμός: 3,5/10 - Ο Ζωγράφος του Bob de Groot Μια πολύ απλή και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον ιστορία. Άνετα μπορούσε να γραφτεί σε 10 σελίδες κι όμως κατάφερε να καλύψει τις 44 του άλμπουμ. Εννοείται ότι ρόλο σ΄αυτό έπαιξαν οι άπειρες επαναλήψεις και η πολύ αργή δράση. Tα άλμπουμ στη μετα-Goscinny εποχή ήταν ως επί το πλείστον αραιογραμμένα και ο Ζωγράφος σ΄αυτόν τον τομέα διεκδικεί πρωτεία. Κακό σχέδιο κι εδώ. Ούτε να το ξεφυλλίσεις να δεις τις εικόνες αξίζει. Bαθμός: 4/10 - Μαρσέλ Ντάλτον του Bob de Groot Κι εδώ μια αδιάφορη και αραιογραμμένη ιστορία, που μοιάζει μάλιστα με παλιότερες, όπως την Εξαγορά των Ντάλτον. Εννοείται με πολύ λιγότερη δράση και χιούμορ. Bαθμός: 5/10 - Oι Ντάλτον... Θείοι των L. Gerra - J. Pessis Αρκετά φλατ. Δεν υπάρχει πολύ δράση και προσωπικά μου θύμησε Λούκυ Κιντ (ίσως επειδή έχει πρωταγωνιστή τον πιτσιρίκο ανηψιό Ντάλτον). Τα "αστεία" του Gerra ανύπαρκτα ή χιλιογραμμένα. Επίσης υπήρχαν αρκετές σεναριακές ευκολίες, κυρίως στο φινάλε. Δεν είναι να κόψεις τη φλέβα σου βέβαια, αλλά σίγουρα δεν θα περάσεις και το πιο ευχάριστο μισάωρο της ζωής σου διαβάζοντάς το. Bαθμός: 5/10 - Η Ωραία Προβένς του Laurent Gerra Ίσως το πιο κακογραμμένο άλμπουμ Λούκυ Λουκ. Μια ιστορία που σε κουράζει με τη μπερδεμένη πλοκή της και τους πολλούς άσκοπους διαλόγους. Έπρεπε να τη διαβάσω 2η φορά για να καταλάβω το σενάριο. Σώζεται κάπως απ΄το υπέροχο σχέδιο του Achde. Bαθμός: 5/10 - Η Μνηστή του Λούκυ Λουκ του Guy Vidal Μια κακή αντιγραφή απ΄το Καραβάνι. Ουσιαστικά έχουμε ένα καραβάνι, απλά εδώ αποτελείται από γυναίκες. Ακόμα κι η ιδέα ο Λούκυ Λουκ να αποκτήσει μνηστή θεωρώ ότι είναι εκτός κλίματος σειράς. Όταν βγήκε (1985) ήταν άνετα το χειρότερο Λούκυ Λουκ. Ποιος να φανταζόταν ότι θα έβγαιναν ακόμα χειρότερα. Έχει πάντως και κάποια ενδιαφέροντα κι αστεία σημεία. Γενικά δεν είναι κακό, αλλά πολύ μέτριο. Bαθμός: 5,5/10 Κάποια ακόμα πολύ μέτρια, που δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και καλό θα ήταν να αποφευχθούν απ΄όσους δεν είναι φανς της σειράς, είναι τα: Μπελ Σταρ (Bαθμός: 5,5/10) Κυνήγι Φαντασμάτων (Bαθμός: 5,5/10) Έγινε ενημέρωση μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ "Ένας Καουμπόϋ στο Παρίσι"

Aπόσπασμα απ΄το επερχόμενο άλμπουμ του Λούκυ Λουκ "La Terre Promise" Αν κάποιος ξέρει Γαλλικά και μπορεί να το μεταφράσει, ας το κάνει να πάρουμε μια ιδέα

Τον Πάπυρο του Καίσαρα τον θεωρώ υποδεέστερο ακομα και απ´ τα καλά του Uderzo("Μεγάλη Τάφρος", "Οδύσσεια του Αστερίξ"). Θα έλεγα οτι ειναι περίπου στο επίπεδο τoυ άλμπουμ "Ρόδο και Ξίφος". Φιλότιμη προσπάθεια αλλά θέλει ακομα λίγη δουλίτσα ώστε τα καινούρια Αστερίξ να πιάσουν ένα πραγματικά καλό επίπεδο. Edit: Την Τάφρο και την Οδύσσεια τα θεωρώ πολυ αξιόλογα άλμπουμ και ενδεχομένως καλύτερα ή έστω ισάξια με τα αδύναμα του Goscinny(Μεγάλο Ταξίδι, Αστερίξ στους Βέλγους).

Οι διαφορές των τόμων που δίνει η εφημερίδα σε σχέση με την έκδοση που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία είναι πολύ μικρές. Επειδή έχω κι απ΄τις 2 εκδόσεις θα σου πω ποιες διαφορές παρατήρησα. Στην έκδοση της εφημερίδας: α) Το εξώφυλλο είναι ματ και όχι γυαλιστερό. β) Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ελαφρώς πιο λεπτές. γ) Σε κάποια τεύχη, σε κάποια σημεία, δεν πρόλαβε μάλλον να στεγνώσει καλά το μελάνι και έχει βγει στις απέναντι σελίδες. Ανεπαίσθητα εννοείται. δ) Στο οπισθόφυλλο δεν γράφει τιμή αλλά ότι είναι ειδική έκδοση για τα σημεία πώλησης τύπου. ε) Δεν υπάρχει αρίθμηση στη ράχη του εξώφυλλου. στ) Kάποια εξώφυλλα είναι διαφορετικά(συγκεκριμένα αυτά απ΄τα άλμπουμ "Το Μεγάλο Ταξίδι" και "Η Ασπίδα της Αρβέρνης") ζ) Η εφημερίδα έχει βγάλει σε σκληρόδετη έκδοση και τα άλμπουμ του Uderzo, ενώ η έκδοση των βιβλιοπωλείων/περιπτέρων μόνο τα 24 του Goscinny. Συμπερασματικά αξίζει και με το παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, να τα πάρεις απ΄την εφημερίδα. Κάνεις πολύ μικρή έκπτωση στην ποιότητα αλλά πολύ μεγάλη στην τσέπη σου

Πάντως ακόμα και ο Πάπυρος του Καίσαρα είναι υποδεέστερο απ΄τα χειρότερα άλμπουμ του Goscinny, που κατά κοινή ομολογία είναι Το Μεγάλο Ταξίδι και Ο Αστερίξ στους Βέλγους.

Είδα την Αλάσκα και ήταν όντως ωραίο επεισόδιο. Μ΄άρεσε και το Vautours dans la Plaine με τους νεκροθάφτες. Ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιστορία. Μου φαίνεται θα κάτσω να τα δω όλα σιγά σιγά

Ευχαριστώ για το σύνδεσμο To επεισόδιο με την Αλάσκα δεν το έχω δει αλλά θα το κάνω. Και επαναλαμβάνω. Αφού μπορούν ακόμα να γραφτούν ωραίες ιστορίες Λούκυ Λουκ, γιατί τα τελευταία (πολλά) χρόνια γράφονται μπούρδες τύπου Προφήτης, Θρύλος της Δύσης, Ωραία Προβένς κτλ? Αν εξαιρέσεις τον Πίνκερτον, έχουμε σχεδόν μια 20ετία παρακαλώ να δούμε αξιόλογα albums.

Κάτι άσχετο. Έβλεπα κάτι βιντεάκια στο youtube με καινούριες περιπέτειες του Λούκυ Λουκ. Τα πιο πολλά που είδα ήταν ψιλομάπα να πω την αλήθεια, αλλά είδα κι ένα αρκετά συμπαθητικό. Το "Jackpot pour les Dalton" ή "Ο Πιο Έξυπνος Ντάλτον" όπως το μετέφρασαν στα Ελληνικά. Το σενάριο έχει γράψει ο Jean-Marc Lenglen. Δεν λέω ότι είναι καμιά φοβερή ιστορία αλλά σίγουρα καλύτερη από κάποιες που υπάρχουν στην επίσημη σειρά κόμικ. Κάλλιστα με κάποιες προσθήκες, για να μεγαλώσει και να χωράει στις 44 σελίδες του κόμικ, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος της σειράς. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν έχει υπάρξει κορεσμός με τα ΛΛ. Με λίγη φαντασία μπορούν να βγουν κι άλλες καλές ιστορίες με το φτωχό και μόνο καουμπόυ.

Disney Maniac Αιτιολόγησα για ποιο λόγο δεν τα θεωρώ επιτυχημένα άλμπουμ. Άσε που μίλησα γενικά για το γούστο, οχι για εσένα συγκεκριμένα. Αληθεια ποια ειναι τα καλύτερα σου;

Disney Maniac Για Νταίηζυ Τάουν και Ντάλτον σε Γάμο εχω εξηγήσει σε πάνω μου σχόλιο γιατι τα εχω στα χειρότερα μου. Τα Λουκυ Κιντ πολύ απλα δεν ειναι Λούκυ Λουκ. Δεν είναι κακά απλα δεν ειναι Λουκυ Λουκ. Ειναι άλλη σειρά. Τελος για την Ωραια Προβένς, οπως έγραψα και πάνω, ειναι μια ιστορία χωρις συνοχή. Απ´ το ενα σε πετάει στο άλλο απότομα. Με δυσκόλεψε και με κούρασε πολυ στο διάβασμα. Δεν ειναι κακή ιστορία αλλά πολύ κακογραμμένη. Α και να πω ότι τις ιστορίες παντα τις συγκρίνουμε με άλλες. Αν κάποιος δεν εχει ιδέα απο ΛΛ και πιάσει να διαβάσει ας πούμε την Προβένς ή το Ζωγράφο, μπορει και να του αρέσουν. Αλλά αν εχει διαβάσει ολες τις ιστορίες κι εξακολουθεί να θεωρεί ωραίες τις 2 που έγραψα, τοτε απλά εχει περίεργο/κακό γούστο. Δεν ειναι άλλωστε τυχαίο οτι η πλειοψηφία τις θεωρεί κακές. Και επαναλαμβάνω κακές παντα σε σχέση με τις άλλες.

apetoussis κανένα πρόβλημα δεν εχω με το γούστο σου, μην το παίρνεις προσωπικά. Και ειδικά τωρα που έκανες τη διευκρίνιση για τις Τηγανίτες και την Κληρονομιά κατάλαβα τι εννοούσες. Κι εμενα πχ απο μικρο δεν μου αρεζε το Τσίρκο για κάποιο λόγο, ενω θεωρείται πολυ καλη ιστορία και όντως ειναι. Κατι αντίστοιχο μου συμβαίνει και με τον Λευκό Ιππότη. Για κάποιο λόγο δεν τη συμπαθώ πολυ σαν ιστορία. Αλλά σε καμια περίπτωση δεν θα τη βάλω στις χειρότερες μου. Όσον αφορά τις πιο αδύναμες ιστορίες με Ντάλτον του Goscinny, πιστευω ειναι τα Ίχνη των Ντάλτον και οι Ντάλτον στους Ινδιανους. Χωρις βεβαια να ειναι κακές. Ακομα κι αυτες ειναι καλύτερες απο κατι Ντάλτον σε Γαμο, Αμνησία των Ντάλτον, Ντάλτον στην Κρεμάλα κ.τ.λ.

Συμφωνώ με Kurdy και GreekComicFan. Αν ειναι δυνατόν να βάζει κάποιος τις Τηγανίτες, οπως και τους Ντάλτον στα Χιόνια, στα χειρότερα του. Και να θεωρεί τους Ντάλτον σε Γάμο καλύτερο. apetoussis μηπως εχεις μπερδέψει τις ιστορίες; Όσον αφορά καποιες ενστάσεις που εχεις για τα χειρότερα μου θα σου πω. -Το Νταίηζυ Τάουν δεν ειναι κακή ιστορία, απλα εχει γραφτεί το σενάριο για ταινία. Και η ταινία εχει πολλά οπτικά εφέ που δεν μπορουν να αναπαρασταθουν επιτυχώς σε έντυπη μορφή. Πχ εκεί που αρχίζουν τους κύκλους με τις άμαξες, τους Ινδιανους και το Ιππικό δεν θα καταλάβαινες τι γινόταν αν δεν είχες δει την ταινία. Επισης υπαρχει λίγη δράση. Υπαρχουν ενα σωρό καρέ χωρις διαλόγους και η ιστορία περνάει πολυ γρήγορα. Για να μην αναφέρω και καποιες σκηνές που ειναι αντιγραφή απο άλλες ιστορίες. Πχ εκεί που πίνει ο Τζόε και μεθούν τα υπόλοιπα αδέλφια ειναι αντιγραφή απ´ τα Ξαδέλφια των Ντάλτον. Επαναλαμβάνω πάντως οτι δεν φταίει ο Goscinny γι αυτό. Ο άνθρωπος έγραψε ενα σενάριο για ταινία. Όμως το πέρασμα σε κόμικ εχει τις δυσκολίες του που δυστυχώς δεν αποφεύχθηκαν. Εγω πίστευω οτι αν ζούσε οταν έγινε η μεταφορά σε κόμικ, δεν θα έδινε τη συγκατάθεση του σ'αυτό ή μπορει να έκανε καποιες διορθώσεις. -Για τη Μνηστή του Λουκυ Λουκ τι να πω. Ειναι μια κακή αντιγραφή απ´ το Καραβάνι. Σαν να διαβάζω μια παρωδία του Καραβανιου. -Οι Ντάλτον σε Γαμο δεν ειναι κακή ιστορία, αλλά πολυ απλή και κουραστική. Δεν γίνονται πολλά πραγματα, η δράση ειναι αργή και σε αρκετα σημεία επαναλαμβανόμενη. Εχουμε δει πολλά καλύτερα άλμπουμ με Ντάλτον. -Και τελος το Κυνήγι Φαντασμάτων δεν μ'αρεσει γιατι εχει την Καλάμιτυ Τζεην που δεν μ'αρεσει σαν χαρακτήρας. Ακομα και στο πρωτότυπο του Goscinny, που ειναι κλάσεις καλύτερο εννοείται, δεν τρελάθηκα. Το χιούμορ βασίζεται στις καφρίλες και τις βρισιές που λέει η ηρωίδα. Προτιμώ ενα πιο έξυπνο χιούμορ απ´ αυτό

Εδώ θα διαφωνήσω και κατηγορηματικά θα πω ότι το αποκορύφωμα του πάτου ήταν ο Θρύλος της Δύσης Kυριολεκτικά εμένα να έβαζες θα σκεφτόμουν καλύτερη ιστορία να γράψω. Για να μην σχολιάσω και το άθλιο σχέδιο του Morris, που απ΄το Mπελ Σταρ χονδρικά και μετά ήταν φτωχό και πρόχειρο. Λες και έκανε αγγαρεία. Και δεν κατακρίνω τόσο τον Nordmann που έγραψε την ιστορία. Προφανώς μέχρι εκεί έφταναν οι δυνατότητές του(μην ξεχνάμε και την άλλη μπούρδα του, τον Προφήτη), αλλά τον ίδιο τον Morris που δέχθηκε να σκιτσάρει μια τέτοια ιστορία. Η Ωραία Προβένς, όχι φυσικά ότι ήταν ωραίο άλμπουμ, αλλά ούτε χάλια το έλεγες. Ήταν απλά κακό. Και βασικά πολύ μπερδεμένο. Δεν είχε συνοχή η ιστορία. Έπρεπε να το διαβάσω 2 φορές αργά και προσεκτικά για να το καταλάβω. Σαν υπόθεση πάντως είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον, δεν ήταν για πέταμα όπως τα 2 άλμπουμ του Nordmann. Θα μ΄ενδιέφερε πάντως ν΄ακούσω τα χειρότερά σου τεύχη. Έχουμε πει τ΄αγαπημένα μας, ας πούμε και τα χειρότερά μας. Για μένα τα χειρότερα είναι: - Όλα όσα έχουν πολλές μικρές ιστορίες, εκτός ίσως απ΄το Επικίνδυνο Πέρασμα που απλά την παλεύει - Τα 4 πρώτα του Morris(Κίτρινος Πυρετός, Ροντέο, Αριζόνα, Επιστροφή του Τζόε Σκανδάλη) - Ο Θρύλος της Δύσης - Ο Προφήτης - Μαρσέλ Ντάλτον - Ο Ζωγράφος - Η Ωραία Προβένς - Νταίηζυ Τάουν - Η Μνηστή του Λούκυ Λουκ - Οι Ντάλτον σε Γάμο - Κυνήγι Φαντασμάτων Eννοείται και τα Λούκυ Κιντ που κακώς αποτελούν μέρος της σειράς.

Τα άλμπουμ που αναφέρεις είναι όντως πολύ καλά και κυρίως πολύ σημαντικά. Στους Παράνομους έχουμε την 1η εμφάνιση των αδελφών Ντάλτον(έστω των κακών ξαδέλφων) και στα Ξαδέλφια των Ντάλτον έχουμε την 1η εμφάνιση των γνωστών μας Ντάλτον. Αλλά κακά τα ψέματα, και αντικειμενικά να το πάρεις έχουμε δει καλύτερες και πιο αστείες ιστορίες με Ντάλτον απ΄αυτές. Αν έκανα όμως ένα top25 θα έβαζα αυτά τα δύο, όπως και το Σιδερένιο Άλογο που επίσης το θεωρώ πολύ σημαντικό άλμπουμ. Όχι μόνο επειδή ήταν το 1ο του Goscinny αλλά επειδή παρουσίασε μια υπόθεση που επηρέασε πολλές μετέπειτα ιστορίες. Είχαμε την κατασκευή ενός έργου και τον Λούκυ Λουκ να συνοδεύει και να επιβλέπει. Το Σύρμα που Τραγουδάει για παράδειγμα είναι πολύ επηρεασμένο απ΄το Σιδερένιο Άλογο. Απλά αντί για σιδηρόδρομο έχουμε τηλέγραφο. Η Νιτρογλυκερίνη επίσης έχει σαφείς επιρροές. Το Πόνυ Εξπρές τα ίδια κ.ο.κ. Πάντως ο Morris δεν μπορεί να έχει παράπονο. Έχω βάλει 2 άλμπουμ του, όχι απλά στο top20 αλλά στο top10. Ελιξήριο και Φιλ Ντέφερ είναι 2 πάρα πολύ καλές και πρωτότυπες ιστορίες. Ειδικά το Ελιξήριο στο θέμα πρωτοτυπίας. Δεν υπάρχει άλλη ιστορία που να της μοιάζει και πραγματικά απορώ που πήρε τόσο λίγες ψήφους στη δημοσκόπηση.

Mετά από πολύ σκέψη(και διάβασμα ) γράφω το top20 μου με σειρά προτίμησης. 1. Σύρματα στα Λιβάδια 2. Μπίλυ ο Τρομερός 3. Μαμά Ντάλτον 4. Μαύροι Λόφοι 5. Ο Δικαστής 6. Οι Αντίπαλοι 7. Φιλ Ντέφερ ο Θεριστής 8. Τηγανίτες για τους Ντάλτον 9. Το Καραβάνι 10. Η Κούρσα του Μισισιπή 11. Η Πόλη Φάντασμα 12. Η Άμαξα 13. Το Ελιξήριο 14. Η Θεραπεία των Ντάλτον 15. Οι Ντάλτον στα Χιόνια 16. Το Τρυφερό Πόδι 17. Το Κοράκι 18. Η Εξαγορά των Ντάλτον 19. Στη Σκιά των Ντέρικς 20. Νταίηλυ Σταρ Δεν ξέχασα την Καλάμιτυ Τζέην. Παρότι είναι απ΄τα δημοφιλέστερα δεν είναι απ΄τα αγαπημένα μου. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν μ΄αρέσει, απλά λιγότερο απ΄τ΄άλλα

Ξέχασα να πω ότι όλα όσα έχω είναι της ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ στην κανονική έκδοση με το μαλακό/σαγρέ εξώφυλλο, ενώ μόνο την Άμαξα έχω στην πολυτελή σκληρόδετη έκδοση. Από εφημερίδα δεν έχω κάτι. Τα ΛΛ προτιμώ να τα έχω "αυθεντικά". Όχι ότι δεν είναι αυθεντικά της εφημερίδας αλλά καταλαβαίνετε πιστεύω πως το εννοώ. Και κάτι να προσθέσω. Πιστεύω η σκληρόδετη έκδοση στα ΛΛ δεν έχει να προσφέρει κάτι πολύ περισσότερο απ΄την απλή. Σίγουρα όχι τόσο ώστε να δικαιολογεί την υπερδιπλάσια τιμή της. Στα Αστερίξ πιστεύω έχει πιο πολύ νόημα. Εκεί η διαφορά απλής/πολυτελούς είναι μεγαλύτερη. Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωσή μου

germanicus δεν γνωρίζω τους σχεδιαστές που ανέφερες αλλά ουτε εγω θεωρώ τον Morris σπουδαίο σκιτσογράφο. Ειδικά τα πρώτα δέκα περίπου χρονια το σκίτσο του ηταν τραγικό, εντελώς παιδικό και πρόχειρο. Αργότερα ωρίμασε γυρω στα 60's και έγινε αξιοπρεπές μεχρι τα 80's. Στα τελευταία του όμως χάλασε παλι και έγινε πολυ φτωχό, χωρις λεπτομέρειες. Καμια σχέση πχ με τον Uderzo που ζωγράφιζε, δεν σκίτσαρε απλά. Εκείνο το σχέδιο χαιρόσουν να το βλέπεις. Τον Morris τον παραδέχομαι για την ιδέα που ειχε της δημιουργίας του Λουκυ Λουκ και του όλου concept. Οχι για την ικανότητα του στο σχέδιο. Τωρα γιατι δεν ασχολήθηκε με το σενάριο μετα το θάνατο του Goscinny το εχω κι εγώ απορία. Πιστευω θα εκανε καλη δουλειά ή έστω καλύτερη απ´ αυτη που έγινε με τους μετέπειτα σεναριογράφους. Ισως δεν ήθελε να την πατήσει σαν τον Uderzo που νόμιζε οτι μπορει να αναπληρώσει άνετα το κενό του Goscinny. Έβγαλε 2-3 αξιοπρεπέστατα άλμπουμ και μετα άρχισε να ρίχνει το επίπεδο, μεχρι τον "Ουρανό που έπεσε στο κεφάλι" και το επίπεδο έπιασε πάτο. Αυτο που καταλογίζω στον Morris ειναι που δέχθηκε να σκιτσάρει και να δώσει το οκ να κυκλοφορήσουν στην αγορά ιστορίες άθλιες οπως ο Προφήτης, ο Θρύλος της Δύσης, ο Ζωγραφος, Μαρσέλ Ντάλτον κτλ.

Ο Ληστής με το Ενα Χέρι δεν ειναι κακή ιστορία αλλά μοιάζει με άλλες. Ειναι της κατηγορίας escort mission. Εχουμε δηλαδή τον ΛΛ να συνοδεύει μια αποστολή κάνοντας περιοδεία στη Δύση. Τετοιο στυλ υπαρχουν καλύτερες για κάποιον να διαβασει(Μεγάλος Δουκας, Καραβάνι κτλ) Λείπει η πρωτοτυπία, οπως και στις περισσότερες ιστορίες της μετα-Goscinny εποχής. Ο Van Banda ειχε περισσοτερο χιούμορ απ´ τον de Groot, οπως και οι Fauche-Leturgie. Λεοναρντο δεν εχω διαβάσει, δεν εχω άποψη. φλοκ πως και κυρίως γιατι επεξεργάζεσαι τα σχόλια μου;

Χιούμορ ναι, συμφωνώ οτι δεν ειχε πολυ ο Morris. Αλλά ειχε πολλές ιδέες και επηρέασε όλους τους μετέπειτα σεναριογράφους. Ειναι τουλάχιστον άδικο να θεωρούμε τον Goscinny δημιουργό των Ντάλτον. Απλα πάτησε στην ιδέα του Morris και έδωσε κωμικό χαρακτήρα στα αδέρφια. Σκέψου όμως απ´ την άλλη. Ποιοι εκτος του Goscinny είχαν αξιόλογο χιούμορ; Ο Nordmann ή ο Gerra; Ή μηπως ο de Groot; Και μιλάω για αυθεντικό χιούμορ και οχι ξεπατικωμα ατάκες του Goscinny.

Αυτή τη στιγμή που γράφω έχω ακριβώς 50 Κάποια(27 για την ακρίβεια) τα είχα απ΄όταν ήμουν έφηβος(πριν καμιά 15αριά χρόνια περίπου). Τώρα είμαι σε φάση που αρχίζω σιγά σιγά να τα μαζεύω οπότε σε λίγο καιρό θ΄αλλάξει το νούμερο. Πριν 1 μήνα ας πούμε μπορεί να είχα 45, πριν 2 μήνες 40, σε 1 μήνα να έχω 52-53 κ.ο.κ. Το πιο παλιό μου είναι τα Ξαδέρφια των Ντάλτον που το έχω σε 1η έκδοση απ΄τη Μαμούθ(Μάϊος 1989) Εννοείται ότι τα έχω διαβάσει όλα φυσικά. Δεν είμαι πάντως σίγουρος αν θέλω να ολοκληρώσω τη σειρά. Κολλάω λίγο σε κάποια εκτρώματα τύπου Ο Μακ στους Ινδιάνους, Ένας Σεϊχης στο Φαρ-Ουέστ, Ο Θρύλος της Δύσης κτλ που δεν ξέρω αν αξίζει να δώσω έστω κι ένα ευρώ να τ΄αγοράσω. We'll see... Κακό σεναριογράφο? Ε όχι δα. Παράνομοι, Ελιξήριο, Φιλ Ντέφερ.... Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλά άλμπουμ εκτός Goscinny που να συγκρίνονται μ΄αυτές τις ιστορίες. Ίσα ίσα που στο σχέδιο(ειδικά τα πρώτα χρόνια) είχε ένα θέμα ο Morris και όχι στο σενάριο. Με το σχόλιό μου απαντάω και στον germanicus που ρώτησε ποιες ιστορίες πριν τον Goscinny έχουμε να προτείνουμε. Οι 3 που είπα(Παράνομοι, Ελιξήριο, Φιλ Ντέφερ) είναι εξαιρετικές και σίγουρα καλύτερες απ΄τις περισσότερες στη μετα-Goscinny εποχή. Μην ξεχνάμε και την αυθεντικότητα του πράματος. Πριν τους Παράνομους του Morris(Hors-la-loi) δεν υπήρχαν Ντάλτον. Ο Morris τους δημιούργησε. Όπως και τον ίδιο τον Λούκυ Λουκ φυσικά και το όλο concept. Όλες οι ιστορίες έπειτα πάτησαν στην ιδέα του Morris.

Θησαυρός των Ντάλτον Ελαφροχέρης Νταίηλυ Σταρ Νιτρογλυκερίνη Πόνυ Εξπρές Γέφυρα του Μισισιπή Κλοντάικ Εναντίον Πίνκερτον είναι τα μοναδικά που αξίζουν μετά Goscinny, δηλαδή 8 στα 27 (ποσοστό 29%) Τα υπόλοιπα πρέπει να είναι κάποιος φανατικός με τη σειρά για να τα διαβάσει και να βρει μια κάποια ευχαρίστηση. Αλλιώς καλύτερα να μη μπει στον κόπο.