BladeRunner1992

1. Enrico Marini - Batman: Ο σκοτεινός πρίγκιπας του Γκόθαμ (Anubis) 2. Boselli/Ticci - Τεξ: Η τελευταία εκδίκηση (Μικρός Ήρως) 3. Nolitta/Diso - Mister NO: Περιπέτεια στη Μανάους (Μικρός ήρως) 4. Faraci/Venturi - Ζαγκόρ: Η απειλή των Μορμπ (Μικρός Ήρως) 5. Barbieri/Freghieri - Ντύλαν Ντογκ: Το μοναστήρι του κενού (Μικρός Ήρως)

Ο Ζαγκόρ είναι σίγουρα ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες των κόμικς και το Ντάρκγουντ ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, που πάντα απολαμβάνω να επισκέπτομαι νοερά μέσα από τις ιστορίες του, οπότε δεν μπορώ παρά να δηλώσω άκρως ικανοποιημένος με τον συγκεκριμένο τόμο. Όλα τα καλούδια που υπάρχουν στις ιστορίες με ήρωα τον Ζαγκόρ, μπορεί να τα βρει κανείς και εδώ: Δράση, αγωνία, μυστήριο και πολλές δυνατές σκηνές. Φυσικά στα συν ότι μαθαίνουμε σημαντικά γεγονότα από το παρελθόν του Ζαγκόρ, αλλά και ορισμένα πραγματάκια για τον Περιπλανώμενο Φίτζι, μέντορα και κάτι σαν πατέρα του Ζαγκόρ. Όσον αφορά το σχέδιο, είναι πραγματικά πολύ καλό, με ζωντανά χρώματα και όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες. Δεν ήταν και λίγα τα καρέ που έκατσα και χάζεψα για λίγο, μετά την ανάγνωση της ιστορίας. Φυσικά η έκδοση είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη. Και μπορώ να πω ότι, ειδικά ο Ζαγκόρ, άξιζε μια τέτοια έκδοση στα ελληνικά. Δεν βλέπω την ώρα να κυκλοφορήσει ο επόμενος τόμος (και αυτή τη φορά δεν θα αργήσω τρεις μήνες μέχρι να τον διαβάσω!). 8.5/10

Απολαυστική και αρκετά δυνατή περιπέτεια, με ενδιαφέρουσες πινελιές υπερφυσικού. Η ιστορία κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος με τη δράση και την αγωνία της, ενώ και το σχέδιο μου φάνηκε αρκετά καλό, αν και σίγουρα όχι το καλύτερο δυνατό (δεν ξέρω, ίσως το χρώμα το έκανε κάπως πιο βαρύ). Γενικά, είναι μια πολύ ωραία και ψυχαγωγική ιστορία, η οποία δύσκολα θα αφήσει ανικανοποίητους τους λάτρεις του Μίστερ Νο. 8/10

Από Πολιτεία: 1. Διάφοροι - ΜΠΛΕΚ 1 (Μικρός Ήρως) 2. Magnus - Ο Άγνωστος ΙΙ (Jemma Press)

Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία των Χαρακωμάτων και αμέτρητες φορές που είχα πει να το πάρω επιτέλους αλλά είτε δεν το έβρισκα μπροστά μου είτε το μετάνιωνα τελευταία στιγμή, εδέησα να αγοράσω τελικά την Β' έκδοση, γιατί είναι ξεφτίλα με τέτοια τιμή να μην αγοράσεις ένα τέτοιο κόμικ. Λοιπόν, πρόκειται όντως για ένα ωραίο κόμικ, γεμάτο μονοσέλιδα στριπάκια από μια συγκεκριμένη ομάδα Γάλλων στρατιωτών που "καλοπερνάνε" στα λασπωμένα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα στριπάκια είναι γεμάτα τραγελαφικές καταστάσεις, μαύρο χιούμορ και αστείες ατάκες, τα οποία καταφέρνουν να αναδείξουν την παράνοια του πολέμου και την τρέλα του στρατού. Σίγουρα δεν είναι όλα τα στριπάκια εξίσου αστεία ή πετυχημένα (βέβαια αυτό είναι και υποκειμενικό), αλλά σαν σύνολο βγάζει γέλιο και προσφέρει τροφή για σκέψη. Επίσης το σχέδιο είναι πολύ καλό και αισθητικά έτσι όπως θα έπρεπε με βάση τη λογική του κόμικ. Η όλη έκδοση είναι επίσης πολύ καλή και ιδιαίτερα προσεγμένη, ενώ οι είκοσι και βάλε σελίδες στο τέλος με σημειώσεις και επεξηγήσεις, είναι όλα τα λεφτά. Προσωπικά οι δυο συντελεστές του κόμικ με έβαλαν στο τριπάκι να ψάξω γεγονότα και τρελές ιστορίες από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (π.χ. ξετρελάθηκα με τη σημείωση για το ταχυδρομικό περιστέρι που παρασημοφορήθηκε). Συμπερασματικά: Ένα απολαυστικό κόμικ! 9/10

Αν και ο τόμος αυτός μου κίνησε το ενδιαφέρον όταν κυκλοφόρησε, για κάποιο λόγο δεν τον αγόρασα άμεσα και μετά τον ξέχασα. Τελικά πριν κάτι μέρες το πήρα απόφαση, τον αγόρασα με γερή έκπτωση και τον διάβασα εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε μια ώρα και κάτι (ο αριθμός των σελίδων μην ξεγελάει μερικούς, μιας και η κάθε σελίδα ουσιαστικά έχει δυο μεγάλα καρέ). Λοιπόν, μου άρεσε πολύ. Μιλάμε για ένα προφανώς καλτ κόμικ, με παλπ αισθητική και λογική, γεμάτο δράση, υπερβολές, μηχανορραφίες, μπόλικη γραφική βία και λίγες σκηνές πορνό (κάπως αχρείαστες, βέβαια). Μπορεί να περιέχονται τρεις ιστορίες, αλλά ουσιαστικά είναι δυο, μιας και η πρώτη είναι αυτοτελής και οι επόμενες δυο αποτελούν μια ολοκληρωμένη ιστορία, αφού η τρίτη αποτελεί συνέχεια της δεύτερης. Χόρτασα δυνατές σκηνές, ένταση και κάμποσα ωραία σκηνικά από Μαρόκο και Ρώμη, ενώ σίγουρα μου άρεσε και ο τρόπος που εξελίχθηκαν οι ιστορίες, με τα δυο φινάλε να είναι σκέτοι δυναμίτες. Επίσης το ασπρόμαυρο σχέδιο με ικανοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό, ειδικά στα διάφορα εξωτερικά πλάνα (κτίρια, δρόμοι, πλατείες κλπ), αλλά και στα πρόσωπα των χαρακτήρων. Και μπορεί να μου πήρε καμιά δεκαριά σελίδες μέχρι να συνηθίσω αυτό με τα δυο, το πολύ τρία καρέ ανά σελίδα, αλλά μετά μου άρεσε και αυτή η "τεχνική". Γενικά δηλώνω πολύ ικανοποιημένος και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αγοράσω άμεσα και τον δεύτερο τόμο, που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες. 8/10

Το πρώτο από Public, τα άλλα δυο από Πρωτοπορία: 1. Noelle Stevenson - Nimona (Harper Teen) 2. Magnus - Ο Άγνωστος #1 (Jemma Press) 3. Ζαφειριάδης/Χριστούλιας - Χαρακώματα (Jemma Press)

Ένα πραγματικά υπέροχο κόμικ, γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και μηνύματα, που είναι αδύνατο να αφήσει αδιάφορο και τον πιο χοντρόπετσο αναγνώστη. Πρόκειται για μια συλλογή έξι ιστοριών που συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και έχουν σαν κεντρικό θέμα το διαζύγιο ανάμεσα σε δυο γονείς, με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας διαμάχης, άμεσες αλλά και έμμεσες. Και οι έξι ιστορίες έχουν πολλά πράγματα να πουν και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αγγίξουν τον κάθε αναγνώστη: Οι πέντε εξ αυτών είναι ασπρόμαυρες και αφόρητα ρεαλιστικές, η μια είναι χρωματισμένη με αποχρώσεις του κόκκινου και του πράσινου και έχει μια αίσθηση παραμυθιού και αλληγορίας. Οι ιστορίες με άγγιξαν, με προβλημάτισαν, αλλά και με στεναχώρησαν λιγάκι. Όσον αφορά το σχέδιο, φαινομενικά είναι απλό, όμως κρύβει μια ένταση και μια δύναμη, προσφέρει από μόνο του συναισθήματα. Φυσικά η παρουσίαση των ιστοριών και το στήσιμο των καρέ είναι σε εξαιρετικό επίπεδο ποιότητας, αποτελεί δείγμα ενός καλλιτέχνη με μεγάλο ταλέντο. Η έκδοση επίσης τα σπάει, από το χαρτί και τα χρώματα μέχρι την επιμέλεια, η όλη δουλειά δείχνει ότι έγινε από ανθρώπους με πολύ μεράκι και μεγάλη όρεξη. Δεν το συζητάω, είναι ένα από τα στολίδια που κοσμούν τη (μεγαλούτσικη πλέον) συλλογή με κόμικς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ άμεσα το "Αϊβαλί", το οποίο για κάποιον ακατανόητο λόγο δεν έχω αγοράσει τόσα χρόνια... 9/10

Όντας λάτρης των γουέστερν γενικότερα αλλά και του Τεξ ειδικότερα, δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος από τον συγκεκριμένο τόμο. Αν και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, η ιστορία μου φάνηκε ωραία και ψυχαγωγική, μια κλασική γουέστερν περιπέτεια με μπόλικα δυνατά σκηνικά και αρκετή ένταση που με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ και το σχέδιο θα το χαρακτήριζα από πολύ καλό έως εξαιρετικό, τόσο με την όλη αποτύπωση των φυσικών τοπίων και των χαρακτήρων, όσο ακόμα και με τις σκηνές δράσης και το γενικότερο στήσιμο των καρέ και των σελίδων. Επίσης μου άρεσαν πολύ και τα χρώματα. Τέλος, η έκδοση πολύ ωραία και σίγουρα σε αρκετά προσιτή τιμή. Ήδη ανυπομονώ για τον επόμενο τόμο! 8/10

Σημερινή σοδειά από Jemma: 1. Brubaker/Phillips - Kill or be Killed Vol. 3 (Image) 2. Brubaker/Phillips - Kill or be Killed Vol. 4 (Image) 3. Vaughan/Chiang - Paper Girls Vol. 4 (Image) 4. Nury/Brüno - Tyler Cross: Black Rock (Hard Case Crime) Φυσικά, πριν από αρκετές μέρες τσίμπησα από την Πρωτοπορία και τους τέσσερις τόμους από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (Mister NO, Ζαγκόρ, Τεξ και Ντύλαν Ντογκ).

Από τις 3 Σεπτεμβρίου έχω δει τις παρακάτω ταινίες: Game Night (Λίγο έως πολύ σαχλή κωμωδία, κλασική αμερικανιά, όμως η ώρα πέρασε ευχάριστα - 7/10 χαριστικά), Blade Runner 2049 (Κατά τη γνώμη μου φοβερή ταινία, αλλά ένα μεγαλούτσικο κλικ πιο κάτω από την ταινία του 1982. Εξαιρετική φωτογραφία, ωραία σκηνικά, φοβερή ατμόσφαιρα, πολύ καλή μουσική επένδυση, ικανοποιητικότατες ερμηνείες, ενδιαφέρον σενάριο - 9/10), Valkyrie (Καλογυρισμένη και αρκετά δυνατή ιστορική ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, έστω και αν υπάρχουν ιστορικές ανακρίβειες. Φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια, ερμηνείες κλπ σε πολύ καλό επίπεδο ποιότητας - 8/10), Summer Of '84 (Πατάει πάνω στην επιτυχία του Stranger Things και τη νοσταλγία για τα 80's, αλλά δίχως ίχνος υπερφυσικού. Ωραίο coming of age δράμα μυστηρίου με στοιχεία θρίλερ, τίποτα το φοβερό ή το τρομερό, αλλά πολύ ευχάριστο, με ένα αναπάντεχα σκοτεινό φινάλε - 7/10), The Edge Of Seventeen (Ευχάριστη εφηβική κωμωδία, ανήκει σε είδος ταινιών που πλέον δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα, στην τύχη έκατσα και την είδα, δεν πέρασα και άσχημα τελικά - 7/10), Wheelman (σύντομο θριλεράκι με νεύρο, ένταση και γρήγορους ρυθμούς, αλλά με απλοϊκή πλοκή, δίχως πολλές εξηγήσεις, αλλά και με ελάχιστο χώρο για την ανάπτυξη των χαρακτήρων - 6/10), Dazed And Confused (Πραγματικά γαμάτη ταινία, άκρως απολαυστική και ψυχαγωγική, μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα το κάθε δευτερόλεπτο. Σίγουρα μιλάμε για "Αμερικανιά", αλλά από τις καλές, και φυσικά από τις έντονα ρεαλιστικές. Χαρακτήρες, καταστάσεις, σκηνικά, κοστούμια, μουσική, όλα μυρίζουν έντονα δεκαετία του '70. Και τα τραγούδια ήταν όλα τα λεφτά! - 8/10 όντας συγκρατημένος, σε επόμενη θέαση μπορεί να βάλω μεγαλύτερο βαθμό), Wonder Woman (Καλούτσικη ταινία, με ωραία σκηνικά, ικανοποιητική δράση και καλή φωτογραφία, ενώ και η Gal Gadot μου φάνηκε Θεά, αλλά σίγουρα έχω δει και καλύτερες super hero ταινίες - 7/10), A Cure For Wellness (Οπτικά πρόκειται για ένα αριστούργημα: Φοβερά εσωτερικά και εξωτερικά σκηνικά και εξαιρετική φωτογραφία. Επίσης η όλη κεντρική ιδέα είναι αν μη τι άλλο ιντριγκαδόρικη. Αλλά κάποια πράγματα στην πλοκή πάσχουν από αληθοφάνεια και δεν πείθουν, ενώ και οι ρυθμοί είναι αρκετά αργόσυρτοι. Πάντως μου άρεσε, ενώ κρατούσα μικρό καλάθι - 7/10), Thank You For Your Service (Ταινία που αναδεικνύει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους οι στρατιώτες μετά την επιστροφή τους από τα πεδία των μαχών. Τίποτα το φοβερό και το τρομερό, είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί με μάλλον καλύτερη και πιο πειστική παρουσίαση - 6/10), Triple 9 (Ενώ η πλοκή έχει κάποια θεματάκια και όλοι οι χαρακτήρες είναι μάλλον αντιπαθητικοί, η ταινία μου άρεσε χάρη στην σκληράδα, την ένταση και την μαύρη της ατμόσφαιρα - 7/10), Sicario: Day Of The Soldado (Εντάξει, σαφώς κατώτερη της πρώτης ταινίας. Η φωτογραφία και τα διάφορα σκηνικά είναι και πάλι σε υψηλό επίπεδο ποιότητας, ενώ και οι ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών είναι εξίσου δυνατές, όμως δεν ένιωσα την ανατριχίλα της ατμόσφαιρας της πρώτης ταινίας, ενώ και η πλοκή μου θύμισε απλά ένα καλούτσικο b-movie θρίλερ. Φυσικά αξίζει να τη δει κανείς, αλλά χωρίς ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες - 7/10) και American Animals (Heist movie με ελαφρώς ντοκιμενταρίστικο στιλ που αναδεικνύει την ανάγκη μερικών ανθρώπων να ξεφύγουν κατά κάποιο τρόπο από έναν μικροαστικό τρόπο ζωής, με σαφώς ανορθόδοξο τρόπο. Μην περιμένετε πιστολίδια, ατελείωτες σκηνές δράσης και άλλες κλασικές αμερικανιές, αλλά μια έξυπνη και "φρέσκια" ταινία, με ευχάριστη ατμόσφαιρα, ωραίο στιλ και πολύ καλές ερμηνείες. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα: Πολλοί μπορεί να τη βρουν ανούσια, βαρετή, μονότονη, ή δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Προσωπικά μου άρεσε πολύ - 8/10).

Πραγματικά, υπέροχα νέα. Αγόραζα ανελλιπώς Μίστερ Νο και Ζαγκόρ (μόνο το τελευταίο τεύχος δεν έχω πάρει ακόμα γιατί δεν έτυχε, μέσα στη βδομάδα θα το τσιμπήσω και αυτό), και μια τέτοια κίνηση είναι ό,τι καλύτερο για έναν λάτρη των συγκεκριμένων ηρώων, όπως η αφεντιά μου. Ό,τι ψιλά μένουν από ρέστα κλπ θα τα κρατάω στην άκρη μόνο και μόνο για τους τέσσερις αυτούς τόμους. Εντάξει, δεν θα πηγαίνω με δυο κιλά κέρματα στο μαγαζί, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ακόμα 5 Σεπτεμβρίου έχουμε, ε; Και αυτά κυκλοφορούν αρχές Οκτωβρίου; Έχουμε καιρό μπροστά μας...

Από τις 27 Ιουλίου έχω δεις τις εξής ταινίες: Logan Lucky. (2017). Ο Steven Soderbergh είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και η συγκεκριμένη ταινία ποιοτικά είναι κάπου στη μέση - τουλάχιστον με βάση αυτές που έχω δει. Καλούτσικη πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον αν και δεν απογειώνεται σε κανένα σημείο, ενδιαφέροντες και κουλοί χαρακτήρες (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά!), ευχάριστο χιούμορ, φοβερή ατμόσφαιρα, πολύ ωραία σκηνικά και εξαιρετική φωτογραφία. Γενικά είναι μια ψυχαγωγική ταινία με στοιχεία εγκλήματος και κωμωδίας, ό,τι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα, απλά δεν κάνει τη διαφορά από τις ταινίες που έχει γυρίσει ο φοβερός αυτός τύπος. 7/10 Sweet Virginia. (2017). Σύντομο θριλεράκι με στοιχεία δράματος, αρκετά καλογυρισμένο και ενδιαφέρον, αλλά δεν ξεχωρίζει από άλλες ταινίες του είδους. Μου άρεσαν πολύ τα σκηνικά, καθώς και η νουάρ αποχρώσεων ατμόσφαιρα. 7/10 Ghost Stories. (2017). Ιδιαίτερη ταινία "τρόμου", σίγουρα όχι γι'αυτούς που θέλουν να δουν μια ταινία με φαντάσματα και να τρομάζουν κάθε τόσο, αλλά γι'αυτούς που θέλουν να δουν κάτι το διαφορετικό και το παράξενο. Μπορώ να κατανοήσω αυτούς που θα τη σιχαθούν την ταινία (από βαρεμάρα, από δυσανασχέτηση σχετικά με το τέλος, κλπ), όπως επίσης μπορώ να κατανοήσω αυτούς που θα την λατρέψουν. Εγώ είμαι κάπου στη μέση, σίγουρα δεν ξετρελάθηκα, από την άλλη όμως είδα κάτι το ιδιαίτερο και πέρασα καλά. 7/10 Brimstone. (2016). Δεν παίζει να έχω σιχαθεί περισσότερο χαρακτήρα σε μια ταινία, από τον πραγματικά διαβολικό αιδεσιμότατο (Guy Pearce) του σκοτεινού δραματικού "Γουέστερν", που έκανε Κόλαση τη ζωή της νεαρής πρωταγωνίστριας (Dakota Fanning). Η ταινία κατάφερε να με μπάσει με χαρακτηριστική ευκολία στον κάπως σκληρό κόσμο της λεγόμενης Άγριας Δύσης και να με κάνει ένα με το δράμα της κοπέλας. Η ατμόσφαιρα φοβερή, τα σκηνικά πολύ ωραία, η φωτογραφία εξαιρετική, οι ερμηνείες πολύ καλές και πειστικές, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που ξεδιπλώθηκε η όλη ιστορία, με τα κεφάλαια που μας πήγαιναν μπρος-πίσω στο χρόνο. Και το τέλος είναι αρκετά μαύρο, ταιριαστό θα έλεγε κανείς με τη συνολική μαυρίλα της ταινίας. Σίγουρα έχει τα θέματα και τις υπερβολές της σαν ταινία, αλλά προσωπικά μου άρεσε πολύ. 8/10 Shot Caller. (2017). Καλογυρισμένη και κοφτερή σαν ξυράφι ταινία με μπρουτάλ καταστάσεις και χαρακτήρες, από τον σκηνοθέτη που μας χάρισε το πολύ δυνατό "Fellon" (2008) και το αρκετά καλό "Snitch" (2013). Αυτό που μου άρεσε στην ταινία ήταν η μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή (Nikolaj Coster-Waldau), που από ένας "φλώρος" οικογενειάρχης έγινε ένας σκληρός κατάδικος/κακοποιός, ώστε να επιβιώσει και να κρατήσει ασφαλή την οικογένειά του, καθώς φυσικά και η όλη ωμή αποτύπωση του κόσμου των φυλακών. 7/10 Blow. (2001). Ούτε ξέρω πόσες φορές είχα την ευκαιρία να δω την ταινία στην τηλεόραση ή σε DVD, αλλά πάντα κάτι προέκυπτε και έβλεπα κάτι άλλο. Όμως τελικά έκατσα και την είδα, και μπορώ να πω ότι την απόλαυσα. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και μας δείχνει με ρεαλιστικό τρόπο πως ο George Jung γέμισε τις Ηνωμένες Πολιτείες των δεκαετιών του '70 και του '80, με την κοκαΐνη του μεγάλου και τρανού, Pablo Escobar. Μου άρεσαν τα διάφορα σκηνικά, οι ερμηνείες των περισσότερων ηθοποιών, η όλη ατμόσφαιρα... Σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα και ψυχαγωγική ταινία. 8/10 Geostorm. (2017). Πραγματικά μέτρια ταινία καταστροφής, με σενάριο της πλάκας γεμάτο τρύπες και ευκολίες, με φτωχικές ερμηνείες και με ειδικά εφέ που τις περισσότερες φορές φαίνονταν κραυγαλέα ψεύτικα. Εντάξει, υπάρχουν διάφορες συναρπαστικές σκηνές και η όλη ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ένταση, αλλά αναρωτιέμαι τι περίμεναν να βγάλουν από ένα τόσο μέτριο αποτέλεσμα (το μπάτζετ έφτασε τα 120 εκ. δολάρια!). Δεν θα χάσετε και τίποτα αν δεν τη δείτε! Κάπως χαριστικά: 5/10

Κρίμα, ήταν ένα περιοδικό που αγόραζα κάθε μήνα, μάλιστα σχεδόν πάντα τη μέρα που κυκλοφορούσε. Και είμαι 26 χρονών, οπότε δεν το αγόραζα για νοσταλγικούς λόγους ή για τυφλή στήριξη στον εκδότη, αλλά επειδή πραγματικά μου άρεσε. Τουλάχιστον οι Ζαγκόρ, Μίστερ Νο και Τεξ. Πάντως θα έλεγα ότι ήταν μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη, λόγω της εποχής μας και των (σχετικά ανύπαρκτων) αναγνωστικών συνηθειών των Ελλήνων. Και πολύ κράτησε, δεδομένων των συνθηκών...

Από τις 30 Ιουνίου έχω δει αυτές: Calibre. (2018). Ωραίο θριλεράκι, με μαύρη ατμόσφαιρα, φοβερά τοπία και μια γενική αίσθηση έντασης καθ'όλη τη διάρκεια. Εντάξει, δεν είναι τίποτα το φοβερό και το τρομερό, ούτε έχει κάτι το εντελώς καινούργιο να προσφέρει, αλλά προσωπικά την είδα με ενδιαφέρον και σχετική αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. 7/10 Meatballs. (1979). Ευχάριστη χαζοκωμωδία, με ένα κάρο καμένους τύπους να κάνουν διάφορες καφρίλες και τρέλες, σε μια παιδική καλοκαιρινή κατασκήνωση. Σίγουρα σαν κωμωδία δεν είναι καθόλου για όλα τα γούστα, έτσι ως επί το πλείστον κάπως καμένη και σαχλή όπως είναι, όμως προσωπικά μου άρεσε, σίγουρα γέλασα και γενικά πέρασα καλά. 7/10 Caddyshack. (1980). Και αυτή αρκετά καμένη κωμωδία, με διάφορες καφρίλες και τρελές σκηνές, αλλά θεωρητικά ποιοτικά ανώτερη της προηγούμενης που σχολίασα. Σίγουρα μου άρεσε και γέλασα σε κάμποσες σκηνές, αλλά η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάαατι παραπάνω, με βάση τις κριτικές που διάβασα. Αλλά, εντάξει, είναι και θέμα γούστου. Πάντως το τσιμπάει το 7/10 The Thomas Crown Affair. (1968). Ούτε ξέρω πόσες φορές ήταν να δω την ταινία, αλλά συνεχώς διάλεγα κάποια άλλη. Τελικά την πέτυχα στην τηλεόραση και έκατσα και την είδα. Ενδιαφέρουσα δραματική ταινία, με στοιχεία εγκλήματος αλλά και ρομαντισμού, όμως κάποια πράγματα στην όλη πλοκή δεν με έπεισαν απόλυτα, δεν μπορώ δηλαδή να πω ότι το σενάριο ήταν και τόσο... σφιχτοδεμένο. Πάντως με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, οι ερμηνείες μου φάνηκαν αν μη τι άλλο ικανοποιητικές, ενώ και τη φωτογραφία θα την χαρακτήριζα εξαιρετική. 7/10 Maximum Overdrive. (1986). Όσο φοβερός συγγραφέας είναι ο Stephen King, τόσο σχετικά μέτριος είναι πίσω από την κάμερα. Αυτή είναι η πρώτη και μοναδική σκηνοθετική προσπάθεια του King, ο οποίος γράφει το σενάριο που βασίζεται σε δικό του διήγημα (το έχω διαβάσει και είναι φυσικά πολύ καλό). Εντάξει, η όλη ιδέα είναι αρκετά φευγάτη και λίγο να το σκεφτείς δεν στέκει και πολύ, αλλά ας πούμε ότι λειτουργεί περισσότερο σαν σάτιρα για τον σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο (έστω, της δεκαετίας του '80). Σκηνοθεσία και ερμηνείες σε μέτρια επίπεδα ποιότητας, το σενάριο αδύναμο και μάλλον προβλέψιμο, η όλη αισθητική καλτ του κερατά. Βέβαια ροκάρουν οι AC-DC, οπότε κάπως σώζεται η κατάσταση (ή και όχι, ανάλογα τα γούστα!). Πάντως πέρασα καλούτσικα. 6/10 Ant-Man And The Wasp. (2018). Σχόλιο εδώ. 7/10 Hard Target. (1993). Μετά από πάρα πολύ καιρό, βλέπω ταινία με πρωταγωνιστή τον Jean-Claude Van Damme. Εντάξει, μιλάμε για τον ορισμό της ένοχης απόλαυσης και της καλτίλας αλά 90's. Η ταινία είναι γεμάτη υπερβολές, κενά και ευκολίες στο σενάριο, σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα αλλά απέχουν λίγα χιλιόμετρα από το να είναι έστω και ελάχιστα ρεαλιστικές, καθώς φυσικά και κάμποσα κλισέ. Φυσικά, όταν επιλέγεις να δεις τέτοιες ταινίες, το κάνεις για κάποιο λόγο, και όχι για να δεις ένα αριστούργημα ή κάτι που θα προσφέρει... τροφή για σκέψη. 6/10 Roman J. Israel, Esq. (2017). Λειτουργεί περισσότερο σαν μια ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα και λιγότερο σαν μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Η όλη πλοκή μου φάνηκε αρκετά απλοϊκή και χωρίς ζουμί, αλλά οι ερμηνείες ήταν αν μη τι άλλο ικανοποιητικές (πολύς καλός ο Denzel Washington), ενώ εξαίσια μου φάνηκε η φωτογραφία. Έχει κάποια πράγματα να πει σαν ταινία, αλλά νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι κατώτερο των δυνατοτήτων του Dan Gilroy, ο οποίος το 2014 μας προσέφερε το φοβερό Nightcrawler. 6/10

Τίμια και ψυχαγωγική ταινία, ό,τι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Κατά τη γνώμη μου είναι σαφώς κατώτερη της πρώτης ταινίας, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, αρκεί που γενικά είναι καλή. Προσφέρει δράση, κάποιες φοβερές σκηνές, αλλά και αρκετό γέλιο (βέβαια νομίζω ότι υπήρξαν και κάποιες μικρές στιγμές αμηχανίας). Επίσης με άφησε ολίγον τι άφωνο η mid-credits σκηνή, αν και ίσως θα έπρεπε να είμαι κάπως υποψιασμένος. Γενικά πέρασα καλά, όπως και όλη η παρέα μου. 7/10

Αρχές Ιουνίου διάβασα το κόμικ, λίγες μέρες μετά είδα και τη σειρά σε έναν μίνι μαραθώνιο δυο ημερών. Μπορώ να πω ότι η σειρά μου άρεσε περισσότερο από το κάπως μινιμαλιστικό και ιδιαίτερο κόμικ. Όπως γράφει και ο DaDiRa πιο πάνω, το κόμικ είναι πιο εσωστρεφές, ενώ θα πρόσθετα πιο σκοτεινό και με σαφώς λιγότερα στοιχεία μαύρης κωμωδίας σε σχέση με τη σειρά. Φυσικά υπάρχουν κάμποσες αποκλίσεις στην πλοκή και τους χαρακτήρες, αλλά αυτό είναι κάτι αναμενόμενο. Η αλήθεια είναι ότι δέθηκα έως ένα βαθμό με το πρωταγωνιστικό δίδυμο και τις τρελές περιπέτειες τους, σίγουρα υπήρξε πολύ καλή χημεία ανάμεσα στους δυο νεαρούς ηθοποιούς. Επίσης μου άρεσαν πολύ τα διάφορα σκηνικά, καθώς και η φοβερή ατμόσφαιρα. Γενικά είναι μια πολύ ωραία και ψυχαγωγική σειρά.

Από τις 9 Ιουνίου έχω δει τις εξής ταινίες: Factotum. (2005). Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο οποίος είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Κάθε βιβλίο του Μπουκόφσκι που διαβάζω είναι και μια διαφορετική και φοβερή αναγνωστική εμπειρία, καιρός ήταν λοιπόν να δω και μια από τις γνωστές ταινίες που βασίζονται στα γραπτά του. Λοιπόν, η ταινία είναι σίγουρα πολύ ωραία, έως ένα βαθμό αγγίζει την τρέλα και την ιδιαιτερότητα των γραπτών του Μπουκόφσκι, αλλά δεν φτάνει με τίποτα το επίπεδο ή το όποιο βάθος τους. Όσον αφορά τον Matt Dillon, θεωρώ ότι έκανε αρκετά ικανοποιητική δουλειά στο ρόλο του Χανκ Τσινάσκι, alter ego του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Γενικά ευχάριστη, τίμια και καλογυρισμένη ταινία. 7/10 Spectre. (2015). Χμ, γενικά μάλλον αρκετά κατώτερη ταινία σε σχέση με το Casino Royale που είδα πριν κάτι βδομάδες, αλλά γενικά μια ιδιαίτερα ψυχαγωγική και ενδιαφέρουσα κατασκοπευτική περιπέτεια, με κάποια πολύ ωραία σκηνικά και μπόλικες σκηνές δράσης. Σεναριακά και ερμηνευτικά υπάρχουν προβληματάκια, πάντως για να περάσει ευχάριστα η ώρα νομίζω ότι είναι ό,τι πρέπει. 7/10 Mulholland Falls. (1996). Το καστ εξαιρετικά δυνατό και ιδιαίτερο (Nick Nolte, Melanie Griffith, Chazz Palminteri, Michael Madsen, Chris Penn, Treat Williams, Jennifer Connelly, John Malkovich, Kyle Chandler κ.α.) και σκηνοθέτης ο ενδιαφέρων Lee Tamahori, αλλά η ταινία δεν κάνει τη μεγάλη διαφορά που θα μπορούσα να κάνει. Σίγουρα πρόκειται για ένα καλογυρισμένο και ενδιαφέρον αστυνομικό νουάρ εποχής, με πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, με φοβερά σκηνικά, εξαιρετική ατμόσφαιρα και κάποιες πολύ ωραίες σκηνές, αλλά L.A. Confidential δεν είναι με τίποτα. Πάντως είναι ένα νουάρ που προτείνω στους λάτρεις του είδους. 7/10 The Limey. (1999). Ο Steven Soderbergh είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου σκηνοθέτες και αυτή η ταινία αποδεικνύει περίτρανα το γιατί. Μικρή σε διάρκεια και απλή σε πλοκή, αλλά σφιχτοδεμένη και ιδιαίτερη, είναι μια ταινία εκδίκησης αρκετά διαφορετική από τις συνηθισμένες. Ο σκηνοθέτης παίζει λίγο με τη ροή των γεγονότων, πάει μπρος-πίσω στο χρόνο, παρουσιάζοντάς μας έναν πραγματικά εξαιρετικό Terence Stamp στο ρόλο του εκδικητή πατέρα, που μετανιώνει ακόμα γι'αυτά που δεν προσέφερε στην κόρη του, όντας επαγγελματίας εγκληματίας και φυλακόβιος. Η ταινία είναι γεμάτη ωραίες σκηνές, εικόνες και ατάκες, ενώ η όλη ατμόσφαιρα είναι πραγματικά φοβερή. Γενικά μιλάμε για ένα μικρό διαμαντάκι στο είδος του. Όντας κάπως συγκρατημένος: 8/10 Lucky. (2017). Η τελευταία ή ίσως η προτελευταία ταινία του Harry Dean Stanton, πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 91 ετών, τον Σεπτέμβριο του 2017. Στην ταινία παίζει το ρόλο ενός μοναχικού και άθεου ενενηντάχρονου, που αρχίζει κατά κάποιο τρόπο ένα πνευματικό ταξίδι, έχοντας ίσως καταλάβει ότι πλησιάζει το τέλος. Είναι ένα κοινωνικό δράμα με κωμικά στοιχεία, που πιθανότατα θα συγκινήσει και θα αγγίξει αρκετούς ανθρώπους, είτε μεγαλύτερης είτε μικρότερης ηλικίας, ανεξάρτητα με τα κοινά στοιχεία που μπορεί να έχουν ή όχι με τον πρωταγωνιστή. Ιδιαίτερη ταινία, ρεαλιστική και κάπως αργόσυρτη, σίγουρα όχι για όλα τα γούστα ή για όλες τις ώρες. 7/10

Απροσδόκητη αγορά από την Πρωτοπορία: 1. Bukowski/Schultheiss - Θάνατος στην πόλη (Ars Longa/Παρά Πέντε). 6,65€ 2. Schuten/Peeters - Ο πυρετός της Ουρμπικάνδης (Ars Longa/Παρά Πέντε). 6,65€ Αυτά τα δυο δεν ήταν εξαντλημένα; edit: Επίσης παρέλαβα τη σκληρόδετη έκδοση του District 14, των Pierre Gabus και Romuald Reutimann (Humanoids), με μόλις 14,64€. Φαίνεται πολύ ωραίο!

Από τις 27 Μαΐου έχω δει τις εξής ταινίες: In Darkness. (2018). Μέτριο θριλεράκι, με κάμποσες υπερβολές, τρύπες και χρήσιμες συμπτώσεις στην πλοκή, ανατροπές που δεν πείθουν ιδιαίτερα, ενώ και οι ερμηνείες είναι μάλλον μέτριες. Βέβαια η όλη ατμόσφαιρα είναι αρκετά ωραία, κάπως σκοτεινή και κλειστοφοβική, όμως αυτή από μόνη της δεν σώζει την όλη κατάσταση. 5/10 War For The Planet Of The Apes. (2017). Πολύ καλή, ψυχαγωγική και περιπετειώδης και η τρίτη ταινία με τα πιθήκια, ευχαριστήθηκα δράση, σκηνικά, εικόνες, τοπία και όλα αυτά τα ωραία που συνήθως προσφέρουν τέτοιου είδους ταινίες. 8/10 Going In Style. (2017). Δεν ξέρω για ποιο λόγο τόσο καιρό απέφευγα την ταινία. Πραγματικά πολύ ευχάριστη και ψυχαγωγική κωμωδία, με τρεις αγαπημένους ηθοποιούς να δίνουν ρέστα ως γέροι συνταξιούχοι που ετοιμάζονται να κάνουν ληστεία σε μια τράπεζα, γιατί τους έκοψαν τη σύνταξη. Υπάρχουν ωραίες ατάκες, αστείες σκηνές, λίγες υπερβολές, γενικά ό,τι χρειάζεται για να περάσει όμορφα η ώρα. 7/10 Morgan. (2016). Πιθανότητα μια σχετικά μεγάλη χαμένη ευκαιρία για κάτι το ξεχωριστό. Υπάρχουν κάποιες καλές και ενδιαφέρουσες ιδέες, που δυστυχώς όμως δεν αναπτύσσονται όσο θα μπορούσαν, και η πλοκή από ένα σημείο και μετά άρχισε να θυμίζει πολλές άλλες ταινίες του είδους της, με τα αναμενόμενα κλισέ. Βέβαια η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική -όσο σκοτεινή και κλειστοφοβική χρειαζόταν-, ενώ υπάρχουν και κάμποσες αρκετά καλογυρισμένες σκηνές βίας. Γενικά είναι ένα καλούτσικο θρίλερ με στοιχεία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς δεν ξεφεύγει και πολύ από το σωρό. 6/10 The Way Back. (2010). Πραγματικά πολύ ωραία και δυνατή περιπέτεια, η οποία υποτίθεται ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Η πλοκή είναι απλή και συγκεκριμένη, δεν κρύβει εκπλήξεις και ανατροπές, όμως κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, χάρη στον όλο αγώνα των πρωταγωνιστών για επιβίωση. Τα δυνατά σημεία της ταινίας είναι οπωσδήποτε τα φοβερά τοπία, η εξαιρετική φωτογραφία, η ατμόσφαιρα, αλλά και οι ερμηνείες. 8/10 Repo Man. (1984). Χμ, ναι, τι μπορεί να πει κανείς γι'αυτήν την ταινία; Μιλάμε για καλτίλα, για μια πανκ μαύρη κωμωδία με στοιχεία εγκλήματος και επιστημονικής φαντασίας, για μια τρελή περιπέτεια που μπορεί να μη βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, αλλά καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος, χάρη στα διάφορα τρελά σκηνικά και τη θεόμουρλη ατμόσφαιρα. Σίγουρα είναι μια ταινία που θα δω και δεύτερη και τρίτη φορά, αλλά να ξέρετε ότι δεν είναι για όλα τα γούστα, ούτε για όλες τις ώρες. 7/10 Casino Royale. (2006). Και όμως, αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπω τη συγκεκριμένη ταινία, με την οποία έκανε το ντεμπούτο του σαν Τζέιμς Μποντ, ο πολύ καλός Daniel Craig (βέβαια δεν είναι η πρώτη ταινία που βλέπω με τον Daniel Craig ως Τζέιμς Μποντ, μιας και πριν κάτι χρόνια είχα δει το Skyfall). Πολύ ωραία κατασκοπευτική περιπέτεια, με τα δυνατά σκηνικά, τα φοβερά τοπία και την σούπερ ατμόσφαιρα που συνήθως χαρακτηρίζουν τις ταινίες με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ. Επίσης δεν λείπουν οι εκπλήξεις στην πλοκή, αλλά και οι ωραίες παρουσίες. 8/10

Χθες αγόρασα το Έχει γεια γα**μένε κόσμε, του Charles Forsman (εκδ. Γράμματα), το οποίο και διάβασα, ενώ σήμερα τσίμπησα τα τέσσερα παρακάτω κόμικς από το Παζάρι των εκδόσεων ΚΨΜ: 1. Craig Thompson - Blankets (12,45€) 2. Tardi/Vautrin - Η κραυγή του λαού (18,80€) 3. Joe Sacco - Palestine (12,45€) 4. Γιώργος Γούσης - Ιστορίες από τις Αθώες Εποχές (5€)

Μέσα στη βδομάδα κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γράμματα το συγκεκριμένο κόμικ, πάνω στο οποίο βασίζεται και η σειρά του Netflix “The End of the Fucking World”. Ουσιαστικά δεν άργησα ούτε στιγμή να το αγοράσω, το τσίμπησα σήμερα το μεσημεράκι και το διάβασα εν ριπή οφθαλμού σε τρένο και σπίτι. Πρωταγωνιστούν δυο έφηβοι, ο κοινωνιοπαθής Τζέιμς και η συμμαθήτριά του Αλίσσα, οι οποίοι θέλοντας να ξεφύγουν από τις οικογένειες και την πόλη τους, το σκάνε με ένα αυτοκίνητο. Μετά από περιπλανήσεις και κάποιες τρελές καταστάσεις, καταλήγουν στην αναζήτηση του πατέρα της Αλίσσα, η οποία έχει να τον δει πάνω από δέκα χρόνια. Η περίληψη που έδωσα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιγράψει την τρέλα, τη νοσηρότητα και την κατάθλιψη που γενικά επικρατούν στην όλη ιστορία. Έχουμε να κάνουμε με μια δραματική ιστορία ενηλικίωσης με στοιχεία εγκλήματος, η οποία αποτυπώνει με ιδιαίτερο τρόπο τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, όπως πιθανότατα και τις απογοητεύσεις που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι. Το σενάριο είναι απλό, χωρίς συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και με τους απολύτως απαραίτητους διαλόγους, ενώ μινιμαλιστικό και χωρίς πολλές λεπτομέρειες είναι και το ασπρόμαυρο σκίτσο, το οποίο όμως θα έλεγα ότι έτσι όπως είναι κάνει πιο έντονα τα αισθήματα κατάθλιψης και αποστασιοποίησης που διαποτίζουν τη γενική παρουσίαση των δυο πρωταγωνιστών. Σίγουρα η ιστορία και ο τρόπος παρουσίασής της, καθώς και το απλό σχέδιο, δεν είναι για όλα τα γούστα, προσωπικά όμως δηλώνω ικανοποιημένος, ενώ σαν κόμικ με έκανε να νιώσω και λίγο περίεργα. Λίαν συντόμως θα δω και τη σειρά. 8/10 Όσον αφορά την έκδοση, είναι μικρού μεγέθους (μπορεί να πει κανείς και τσέπης), με απλό εξώφυλλο και ικανοποιητική βιβλιοδεσία. Μπορεί να πει κανείς ότι είναι εξίσου μινιμαλιστική με το περιεχόμενο. Εδώ υπάρχει η παρουσίαση της Αμερικάνικης έκδοσης και εδώ η παρουσίαση της τηλεοπτικής σειράς.

Από το Public τσίμπησα τη σκληρόδετη έκδοση του Pietrolino, των Alejandro Jodorowsky και O.G. Boiscommun. Φαίνεται πολύ όμορφο κόμικ.

Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού ομότιτλου νουάρ μυθιστορήματος του καταπληκτικού Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. Το μυθιστόρημα το διάβασα το Δεκέμβριο του 2010, οπότε δεν θυμόμουν και πολλά πράγματα από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Καλό αυτό, γιατί απόλαυσα την ιστορία σαν να τη διάβαζα για πρώτη φορά. Φυσικά εδώ δεν θα σχολιάσω το μυθιστόρημα -το οποίο είναι καταπληκτικό και απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φανατικό των σκληρών νουάρ θρίλερ-, αλλά το κόμικ: Μιας και μιλάμε για τον Ταρντί, η μεταφορά κρίνεται άκρως επιτυχημένη και αντάξια του μυθιστορήματος. Η ιστορία αυτή καθαυτή είναι πολύ ικανοποιητικά δοσμένη, κρατάει τον αναγνώστη στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στην όλη δράση, την ωμή βία, την τρέλα, την ένταση και την αγωνία που υπάρχει για την κατάληξη του πρωταγωνιστή. Και ποιος είναι ο πρωταγωνιστής; Ένας πληρωμένος εκτελεστής, ο Μαρτέν Τεριέ, ο οποίος θέλει επιτέλους να σταματήσει τους σκοτωμούς και να πάρει το κορίτσι που άφησε πίσω, πριν από αρκετά χρόνια. Όμως η Εταιρεία δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά, γιατί έχει άλλα σχέδια γι'αυτόν. Ο Τεριέ θα υποχρεωθεί να συνεχίσει για μια ακόμα δουλειά. Όμως, μήπως του την έχουν στημένη; Μήπως τελικά είναι απλά το ασήμαντο πιόνι ενός διεφθαρμένου συστήματος; Το σχέδιο είναι το γνωστό που μας έχει συνηθίσει ο Ταρντί, σίγουρα πολύ καλό και απόλυτα ταιριαστό με το ύφος και την ατμόσφαιρα της ιστορίας του Μανσέτ. Οι σκηνές βίας είναι δοσμένες με την απαραίτητη ωμότητα, τα διάφορα σκηνικά -τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά- είναι εξαιρετικά και μεταφέρουν τον αναγνώστη σ'έναν ασπρόμαυρο κόσμο βίας και διαφθοράς. Με λίγα λόγια, ο Ταρντί καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να μεταδώσει στους λάτρεις των κόμικς τον κυνισμό, την τρέλα και τη μαυρίλα που χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματα του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. 8.5/10 ------------------------------------------------------ Τώρα, όσον αφορά την έκδοση, θα την χαρακτήριζα σίγουρα ικανοποιητική, με καλή βιβλιοδεσία, γκοφρέ εξώφυλλο και γενικά ωραίο χαρτί, ενώ και η εκτύπωση είναι και αυτή μια χαρά. Επίσης, υπάρχουν καμιά δεκαριά σελίδες με αφιερώματα στον Ταρντί και τον Μανσέτ, αλλά και ένα κείμενο για το μυθιστόρημα "Η Πρηνής θέση του σκοπευτή" και το κοινωνικοπολιτικό του υπόβαθρο. Βέβαια υπάρχουν κάποια λαθάκια επιμέλειας (όχι και τόσο σημαντικά για να χαλάσουν την αναγνωστική απόλαυση), ενώ πρέπει να ενημερώσω ότι η μετάφραση έγινε από τα αγγλικά, και όχι από τα γαλλικά. Το κόμικ το βρήκα στο βιβλιοπωλείο "Αλφειός", με κόστος 9€. Πιθανολογώ ότι θα υπάρχουν και άλλα αντίτυπα εκεί, αλλά και σε διάφορα μικρά βιβλιοπωλεία/κομιξάδικα στο Κέντρο. Επίσης μπορεί να το βρει κανείς και στο βιβλιοπωλείο της "Λέσχης Κατασκόπων του 21ου αιώνα".

Από τις 12 Μαΐου έχω δει τις εξής ταινίες: North By Northwest. (1959). Και, ναι, έπρεπε να φτάσει Μάιος του 2018, για να δω για πρώτη φορά αυτήν την τόσο κλασική και πολυσυζητημένη ταινία του μαιτρ των θρίλερ, Alfred Hitchcock. Πρόκειται για ένα άκρως απολαυστικό και ψυχαγωγικό περιπετειώδες θρίλερ μυστηρίου, με λίγα ωραία παιχνίδια κατασκοπίας μέσα. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, η όλη ατμόσφαιρα είναι πραγματικά φοβερή, τα διάφορα σκηνικά εξαιρετικά, ενώ και οι ερμηνείες με άφησαν πλήρως ικανοποιημένο. Επίσης μου άρεσαν οι αρκετούτσικες χιουμοριστικές πινελιές εδώ και κει. Σίγουρα είναι μια ταινία που θα έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση για δεύτερη και τρίτη φορά. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει το δεκάρι από μένα, αλλά ποιος ξέρει, αυτό μπορεί να γίνει σε μια επόμενη θέαση. 9/10 The Sting. (1973). Λίγες μέρες μετά την φοβερή ταινία του Hitchcock, είδα αυτό το πραγματικό αριστούργημα, που μπαίνει στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες που έχω δει μέχρι στιγμής. Το είδος στο οποίο ανήκει η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα από τα αγαπημένα μου και αυτή η ταινία είναι σίγουρα από τις κορυφαίες. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και υπέροχα "κόλπα", η όλη αποτύπωση του κόσμου των απατεώνων αλλά και γενικά της δεκαετίας του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά εξαιρετική, το χιούμορ πολύ καλό και ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας, ενώ οι ερμηνείες πάρα μα πάρα πολύ καλές, μάλλον αψεγάδιαστες. Επίσης η φωτογραφία είναι τρομερή και η μουσική επένδυση υπέροχη. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για το πόσο ωραία και απολαυστική ταινία είναι, για το πόσο ωραία πέρασα παρακολουθώντας την για πρώτη φορά, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οπότε, δίχως δεύτερη σκέψη: 10/10 Night Moves. (1975). Συμπαθητικό αλλά κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα θρίλερ μυστηρίου με πρωταγωνιστή έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ από το Λος Άντζελες, που προσλαμβάνεται από μια ηθοποιό για να βρει την έφηβη κόρη της που έφυγε από το σπίτι. Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα και επικίνδυνα, ενώ ο ιδιωτικός ντετέκτιβ έχει και τα προσωπικά του προβλήματα να λύσει... Σαν υπόθεση δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην προσπάθεια εύρεσης της ατίθασης έφηβης, αλλά ασχολείται και με τη δουλειά και τον τρόπο ζωής ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ. Η πλοκή είναι αρκετά καλή, με τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου και εκπλήξεων, αλλά τίποτα το φοβερό και το τρομερό. Σίγουρα δεν είναι ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ αλλά μάλλον ένα δράμα μυστηρίου, πάντως μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης τα διάφορα σκηνικά και η φωτογραφία είναι σε εξαιρετικό επίπεδο ποιότητας. 7/10 Shogun Assassin. (1980). Αν δεν κάνω λάθος, η ταινία αυτή βασίζεται στο μάνγκα Lone Wolf and Cub, των Kazuo Koike και Goseki Kojima. Εγώ είδα την ταινία που δημιουργήθηκε για την Αμερικάνικη και Βρετανική αγορά, σε σκηνοθεσία Robert Houston. Τέλος πάντων, αυτό που είδα θα σχολιάσω: Μιλάμε για καλτίλα γεμάτη υπερβολές, οπότε σαν ταινία έχει τα θέματα της, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, ούτε από το σενάριο αυτό καθαυτό, ούτε από τις ερμηνείες, ενώ από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των σφαγών. Πάντως μου άρεσε η γενική ατμόσφαιρα, καθώς και κάποια σκηνικά. 6/10 Paper Moon. (1973). Υπέροχη ασπρόμαυρη δραματική ταινία με στοιχεία εγκλήματος, πραγματικά απολαυστική και ψυχαγωγική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η όλη αποτύπωση της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του '30 αλλά και της ζωής ενός περιπλανώμενου απατεώνα μου φάνηκε εξαιρετική, με μια κάπως νοσταλγική διάθεση. Τα σκηνικά είναι φοβερά και η φωτογραφία εξαιρετική, ενώ βγάζω το καπέλο στο πρωταγωνιστικό δίδυμο που έδεσε τέλεια (ίσως πατέρας και κόρη στην ταινία, πάντως σίγουρα πατέρας και κόρη στην πραγματική ζωή), ενώ δίνω ιδιαιτέρως τα εύσημα στην πιτσιρίκα, η οποία έδωσε ρέστα με την ερμηνεία της. 9/10 Annabelle: Creation. (2017). Σαφώς ανώτερη της μετριότητας της ταινίας Annabelle του 2014, αλλά γενικά τίποτα το ιδιαίτερο. Ουσιαστικά δεν έχει να πει κάτι το καινούργιο ή το διαφορετικό σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους, θα έλεγα ότι μου φάνηκε κάπως προβλέψιμη, με όλες τις αναμενόμενες "τρομακτικές" σκηνές. Ίσως έχω κουραστεί από τις τόσες παρόμοιες ταινίες τρόμου που βγαίνουν κάθε χρόνο, ποιος ξέρει. Δεν λέω, πέρασα καλά και κάποια σκηνικά μου άρεσαν, αλλά μέχρι εκεί... 6/10