petran79

Πρόσφατα μεταφράσανε και την πρωτότυπη ιαπωνική σειρά και έκατσα να τη δω. Τεράστια διαφορά με την αμερικανική. Βλέπεις κόσμο, εξωγήινους και ανθρωπους, να σκοτώνεται βιαια, τον Κολτ να απειλεί εξωγήινο βάζοντας του το όπλο στο στόμα, τον Saber Rider να τους κόβει στη μέση με το σπαθί του, το ρομάντζο μεταξύ Απριλιας και Κεραυνού, την Απριλια να σκοτώνει εξωγήινο για πρώτη φορά και να μετανιώνει. Μέχρι και χουφτωμα του Κολτ στην Απριλια, στον οποίο δίνει ένα ξηγημενο μπάτσο! Οι εξωγήινοι ανιλεοι και παμπονηροι. Γενικά ως χαρακτήρες στο ιαπωνικό είναι πιο πολυπλευροι και οι σκηνές δράσης είναι καλύτερα σκηνοθετημένες, χωρίς μοντάζ λόγω βίας. Όλοι οι φανς του αμερικανικου πρέπει να το δουν. Μόνο την εισαγωγή και τη μουσική να ξεχάσουν, που δε φτάνει σε καμία περίπτωση το αμερικάνικο.

Ευτυχως που πρόλαβα τις αμερικανικές φωνές. Στα Ελληνικά και σε άλλες μεταγλωττίσεις χάνει αρκετά. Ήταν όντως για μέγαλυτερες ηλικίες που έχουν δει πολλές ταινίες και μιούζικαλ για να καταλαβαίνουν τις αναφορες. Που να βάλουν σε πρωινή σειρά ξανά τη φράση Finger Prince! Αναρωτιέμαι πώς το ερμήνευσαν Ελληνικά αυτό. Έβλεπα κυρίως τα επεισόδια με τη γάτα και το σκύλο. Μετά τους κόψαν γιατί η τραγουδίστρια ήταν η πιο ακριβοπληρωμενη. Και δίκαια. Μιούζικαλ τέτοιου επιπέδου σε τηλεοπτικό καρτούν δεν βγαίνουν.Μου είχε προξενήσει εντύπωση όταν το πρωτοακουσα, ακόμα και τώρα.

Πρόσφατα μου άρεσε το The Adventures of Dog Mendonça & Pizzaboy Γενικά μου άρεσαν οι ανθολογίες του Reyser Για όλες τις ηλικίες μου άρεσε το γερμανικό κόμικ με τα δίδυμα αλεπουδάκια Fix und Foxi. Βέβαια ήταν μικρές ιστορίες σε ένα περιοδικό που είχε αποσπάσματα από γνωστά κόμικ όπως Στρουμφάκια, Λούκυ Λουκ, Αστεριξ, Ουμπαπά, Σπιρού, Γκαστόν κλπ Ομως πολλές φορές προτιμούσα αυτούς τους χαρακτήρες από τα υπόλοιπα.

Το συγκεκριμένο είδος είναι αρκετά παλιό και δυστυχώς τις περισσότερες φορές έχει κακή φήμη λόγω κάποιων fans. Χαρακτηριστικά ένας λόγος που η γνωστή σειρά Τiny Toons δε συνεχίστηκε ήταν οι παρενοχλήσεις ενός fan προς τη γνωστή ηθοποιό Tress McNeille. Χώρια που αρκετοί ακροδεξιοί, ακόμα και παιδεραστες (ντύνονται cubs με πάνες!) έχουν παρεισφρυσει και τα conventions είναι κακοφημα. Στα συν είναι οι ασυναγώνιστες cosplay στολές που κάνουν. Υπάρχει βέβαια και διαχωρισμός μεταξύ γούνας και φτερώματος. Άλλο κίνημα το ένα, άλλο το άλλο. Υπάρχουν αρκετά καλά comic & webcomic με furry περιεχόμενο. Ένας άλλος καλλιτέχνης ερωτικού περιεχομένου είναι και ο Eric Schwartz, γνωστός για τα κινούμενα σκίτσα όταν οι υπολογιστες Amiga ήταν γνωστοί.

Θυμάμαι είχα ένα παιχνίδι με εκείνον τον ξανθό των VENOM με τη μοτοσυκλετα ελικόπτερο. Σπανια εμφανιζόταν Και γ@μώ τα κοινωνικά μυνήματα πάντως. Που να το τολμήσουν σήμερα

Mετά από τα βαριά κόμικ και manga, είπα να διαβάσω κάτι πιο ανάλαφρο και ευχάριστο. Μου ήρθε στο νου μια παλιά σειρά κινουμένων σχεδίων που έβλεπα μικρός, τη Heathcliff and the Catilac Cats. Ισως ο καλύτερος γάτος καρτούν που έχω δει. Τα σκυλιά και ιδίως το μπουλντόγκ τα κάνει του αλατιού. Οχι σα κάτι άλλους....Tότε δεν είχα ιδέα πως βασίζoνταν σε comic strip, το οποίο μάλιστα είναι και παλιότερο του Garfield, από το 1973. Δυστηχώς ο δημιουργός του πέθανε τέλη του 90 και το συνεχίζει από τότε ο ανιψιός του. Υπάρχει όλο το αρχείο online από το 2008 και μετά για όποιον ενδιαφέρεται. https://www.gocomics.com/heathcliff/ ένα χαρακτηριστικό δείγμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που δεν υπάρχει στη σειρά

Ευχαριστώ και τους δυο. Ο Geotrou με παρότρυνε να γραψω Θα ελεγα πως είναι για μεγαλύτερο κοινό επειδή ο Buddy κάνει οικογένεια και το κόμικ κυρίως περιστρεφεται γύρω από αυτόν, αντί γύρω από τα παιδιά του. Δεν είναι απαραίτητα οι πολύπλοκοι διάλογοι. Πχ το ότι αργότερα βοηθά μια μητέρα να γεννήσει στη μέση του πουθενά, βασιζόμενος στην εμπειρία που είχε βοηθώντας τη Σινούκ, είναι κάτι που σπάνια διαβάζεις.Αυτο τον ανέβασε κατακόρυφα στην εκτίμηση μου. Αυτό που έκανε θέλει θάρρος και ανθρωπιά που μόνο ένας μεγαλύτερης ηλικίας θα εκτιμήσει. Γενικά τα άλογα, η φύση και η οικογένεια παίζουν σημαντικό ρόλο στα έργα του Derib.

Δημιουργός: Derib Είδος: Ουέστερν Εκδοτικός οίκος: Lombard Ημερομηνία έκδοσης: 1972-1987, 2002-2006 Τόμοι: 1-16 (1972-1987), 17-20 (2002-2006) Φαντάζομαι πως έχετε ακουστά τη σειρά κόμικ Γιακαρί, έστω και μέσω της τηλεοπτικής διασκευής. Ένα από τα καλύτερα κόμικ για παιδιά και μεγάλους. Το σχέδιο από τον γνωστό Γαλλοελβετό Derib. Φανταστείτε λοιπόν τί θα γινόταν αν η σειρά αυτή απευθυνόταν σε μεγαλύτερες ηλικίες, διατηρώντας ωστόσο την ίδια γοητευτική αφήγηση και ανεβάζοντάς την ένα σκαλί παραπάνω: η σειρά αυτή θα λεγόταν Buddy Longway. Τι είναι αυτό όμως που την κάνει να ξεχωρίζει σε σχέση με άλλα ουέστερν, πχ Λούκυ Λουκ ή Μπλού Μπέρυ; Εκτός από το πολύ ωραίο σχέδιο του φυσικού βασιλείου της αμερικάνικης ηπείρου, ο κυριότερος λόγος, σύμφωνα με τον Derib, είναι ο εξής. Ο ίδιος δήλωσε πως είναι γενικά πολύ συναισθηματικός και επιθυμούσε να μεταφέρει αυτήν την συναισθηματικότητα στο κόμικ. 'Ηθελε να ανατρέψει τη συνηθισμένη αφήγηση όπου ο πρωταγωνιστής στα Ουέστερν είναι άτρωτος και ανίκητος (βλέπε τα 2 παραπάνω). Πρωταγωνιστής εδώ είναι ένας ευάλωτος και απλός άνθρωπος. Μάλιστα τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει ο Derib, που τον θεωρούσε σχεδόν σαν γιο του! Πράγματι, διαβάζοντας αυτό το BD δεν ήμουνα ποτέ σίγουρος αν ο Buddy Longway θα έβγαινε ζωντανός την επόμενη μέρα. Σε μια απλή μάχη ή εξερεύνηση μπορούσε να τραυματιστεί σοβαρά ή να χάσει τη ζωή του, είτε από ανθρώπους είτε από ζώα. Όμως όποιος είναι να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει. Έτσι το κόμικ μας ξεναγεί στις περιπέτειες αυτού του μοναδικού χαρακτήρα. Τον βλέπουμε να ξεκινά νέος και άπειρος και με τον καιρό, 50ρης πια, να αλλάζει τη γνώμη του, να μαλακώνει και να γίνεται τρυφερός. Aς μιλησω για την υπόθεση. Βρισκόμαστε στην Αμερική, μέσα του 19ου αιώνα. Ένα νέο κύμα μετανάστευσης από την Ευρώπη προς την Αμερική αρχίζει. Οι πιονιέροι φτιάχνουν πόλεις και οχυρά για να προστατευτούν από τους ντόπιους ιθαγενείς και για να ξαναρχίσουν τις ζωές τους και να βρουν χρυσό. Ο αμερικάνικος στρατός βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τους Ινδιάνους που δεν υπογράφουν τις συνθήκες παραχώρησης εδαφών. Το κόμικ ξεκινά με τη σημαδιακή μέρα που ο Buddy, θηρευτής ζώων για τη γούνα τους, απελευθερώνει από τα χέρια αδίστακτων χρυσοθήρων μια γυναίκα με το όνομα Σινούκ, της φυλής Σιού. Ένας δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους και αποφασίζουν να παντρευτούν και να χτίσουν ένα δικό τους σπίτι στην άγρια φύση. Tα πρώτα τεύχη ιστορούν τη ζωή των δύο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Και δεν είναι λίγες. Από εχθρικές φυλές ιθαγενών Αμερικάνων, παράνομους χρυσοθήρες, μέχρι και άγρια ζώα και καιρικά φαινόμενα. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης και η αναγνώστρια πόσο δύσκολο είναι να ζει κάποιος και κάποια υπό αυτές τις συνθήκες. Όπως όμως ανέφερα πριν, το χαρακτηριστικό του κόμικ δεν είναι απλά και μόνο η περιπέτεια, αλλά οι χαρακτήρες. Και ενώ στα Ουέστερν οι πρωταγωνιστές μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι στο χρόνο, εδώ τα πράγματα αλλάζουν και νιώθεις πως διαβάζεις κάτι μοναδικό. Ενώ ο Buddy ξεκινά ως ένας αμούστακος νεαρός, στη διάρκεια της ανάγνωσης τον βλέπεις να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Αποκτά γένια, πιο μεστά χαρακτηριστικά, ο τρόπος σκέψης και ομιλίας του αλλάζει, σκέφτεται τις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος και τι θα πρέπει να κάνει μελλοντικά. Το ίδιο και η γυναίκα του Σινούκ. Από μια άπειρη αλλά σκληραγωγημένη νεαρή Σιού, γίνεται μια ώριμη γυναίκα που πρέπει να εναρμονίσει μέσα της και στην οικογένεια της δύο διαφορετικούς πολιτισμούς: των Ινδιάνων και των Ευρωπαίων αποίκων Μάλιστα το ζευγάρι αποκτά και παιδιά! Όμως αν αποκαλύψω περισσότερα ίσως χαλάσω την ανάγνωση για το κοινό, απλά θα πω πως η σχέση μεταξύ του πρωταγωνιστή και της αγάπης του για τη γυναίκα του και τα παιδιά του πραγματικά κάνει το κόμικ να ξεχωρίζει. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα και για το παρελθόν του Buddy και το πως έφτασε στην Αμερική, όπως και για την Σινούκ. Το σχέδιο είναι αρκετά προσεγμένο και λεπτομερές. Νιώθεις πως βλέπεις τα ζώα και τους ανθρώπους να κινούνται μπροστά σου. Οι σκηνές κυνηγιού των βισώνων είναι άρτια σχεδιασμένες και σκηνοθετημένες. Τα πρόσωπα, ιδίως των Ινδιάνων, έχουν φοβερή λεπτομέρεια και εκφραστικότητα. Επειδή ο Derib ανέκαθεν αγαπούσε τα άλογα, εδώ ίσως βρείτε τα καλύτερα ζωγραφισμένα άλογα σε κόμικ. Σαν να τα έχεις μπροστά σου πραγματικά! Και όχι μόνο αυτό αλλά συμπάσχουν με το πρόσωπο που τα ιππεύει, εκφράζοντας χαρά, πόνο ή λύπη. Ενώ φαίνεται πως κάποιες ιστορίες είναι αυτοτελείς, ωστόσο τα πάντα συνδέονται σε αυτό το κόμικ. Εκεί που λες πως ένας χαρακτήρας δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί, τον βλέπεις λίγο αργότερα να παίζει καθοριστικό ρόλο. Η μοίρα παίζει αρκετά παιχνίδια, άλλοτε όμορφα και άλλοτε άσχημα. Ο διάλογος γενικά είναι λιτός, αν και στο δεύτερο μισό υπάρχουν 1-2 τόμοι με αρκετό κείμενο. Το κείμενο είναι το απολύτως απαραίτητο που χρειάζεται μια τέτοια αφήγηση. Και αυτό γιατί εδώ μια εικόνα είναι εκφραστικότερη από 1000 λέξεις. Ποιος ο λόγος να βλέπεις τον άλλον να πλατιάζει, όταν καταλαβαίνεις από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πώς αισθάνεται και τι θέλει να πει; Σε αντίθεση με το Γιακαρί, που εκεί ίσως ενοχλήσει η έλλειψη κειμένου, εδώ η εικόνα αποδεικνύεται άριστη αντικαταστάτρια. Σε ότι αφορά την ιστορία, το κόμικ γενικά δεν χαρίζεται. Θα δείτε σπαρακτικές σκηνές και φρικαλεότητες και ρατσιστική συμπεριφορά του αμερικάνικου στρατού κατά των αυτόχθονων φυλών. Ο Buddy προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει το σεβασμό των Ινδιάνων και να τους υποστηρίξει, αποφεύγοντας όσο γίνεται την αιματοχυσία. Αρκετές φορές όμως μπλέκεται ανάμεσα στις δύο πλευρές με ολέθριες συνέπειες. Για ένα διάστημα μάλιστα αποχωρίζεται από την οικογένεια του. Οι Ινδιάνοι εδώ δεν είναι οι συνηθισμένοι κακοί και αφελείς, όπως βλέπουμε στα Ουέστερν. Έχουν μια ειλικρίνεια και οπτική για τη ζωή που ίσως τους κάνει τους καλύτερους χαρακτήρες. Το δεύτερο μισό ουσιαστικά αφηγείται την προσπάθεια του Buddy να επανενωθεί με την οικογένεια του. Οι τελευταίοι τόμοι που εκδόθηκαν κάποια χρόνια αργότερα, απλά δίνουν το τέλος που ταιριάζει και αφήνουν μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Γενικά είναι άλλη μια επική σειρά που αξίζει να την διαβάσετε και σίγουρα θα σας μείνει.

Επιτέλους είπα να το διαβάσω στο tablet, να μη μου βγαίνουν τα μάτια. Είμαι στο 3ο τόμο. Μοιάζει στη Μαφάλντα, αλλά περιορίζεται εντός της οικογένειας και του σχολείου μόνο. Η Μαφάλντα κάλυπτε και αυτό το θέμα επαρκώς και το πήγαινε και σε διεθνές επίπεδο. Μάλλον το αμερικάνικο κοινό δεν ήταν έτοιμο για κάτι ανάλογο. Και είναι κρίμα γιατί αν το έκανε θα έφτανε το επίπεδο της και ίσως την ξεπερνούσε, πχ σε θέματα ισότητας, πολιτικής, ρατσισμού, πυρηνικά κλπ Παρολα αυτά εκτιμώ που έμεινε πιστό στο πώς σκέφτεται ένα παιδί. Σε ότι αφορά τον υπαρξιακό κόσμο ενος παιδιού, πιστεύω είναι το κορυφαίο κόμικ στριπ. Μαζί με τα απαισιόδοξα Peanuts της δεκαετίας του 50

Μετά το Γιακαρί είπα να το αρχίσω και εγώ, αλλά στα Γαλλικά. Ελπίζω αργότερα να συνδέονται κάποια τεύχη μεταξύ τους και να υπάρχει συνέχεια. Μου αρέσει που υπάρχει συνεχής κίνηση και δυναμικότητα στα πάνελ, κάτι που ο πολύς διάλογος ίσως να το χαλούσε. Σε αντίθεση με το Γιακαρί, τα ζώα εδώ είναι άγρια και απρόσωπα. Επειδή μου αρέσουν τα κόμικ με θέμα την άγρια φύση, νομίζω πως αυτό ανήκει στα καλύτερα του είδους. Και αυτό πιστεύω θα μου μείνει. Edit: Αφού τελείωσα μονορουφι την ανάγνωση, ευτυχώς η ιστορία προχώρησε σε μεγαλύτερο επίπεδο και δεν περιορίστηκε μεταξύ του Μπάντι και της Σινούκ. Μπήκαν και άλλοι πρωταγωνιστές στη μέση, τα πράγματα γίναν πιο δραματικά και τραγικά και βλέπετε και αλλαγές στο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Από νεαρός και αφελής καταντά 50ρης. Ακολουθεί πάντως την ίδια αφήγηση με το Γιακαρί, με πολλούς χαρακτήρες να κάνουν την επανεμφάνισή τους, ακόμα και μέχρι τον τελευταίο τόμο. Κανένα γεγονός δεν ξεχνιέται γενικά σε αυτή τη σειρά, όπως και στο Γιακαρί. Κρίμα που και εκεί δε βάλανε μέσα αποικους και τον Αμερικανικό Στρατό. Δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει βιαίο έτσι. Τα άλογα πάντως από τα πιο ζωντανά και εκφραστικά που έχω δει. σαν άνθρωποι. Γενικά αυτό και το Γιακαρί θα μου μείνουν ως τα κορυφαία που έχω διαβάσει για τα γούστα μου. Λοιπόν, αρκετά με τη φύση και το ρεαλισμό. Ας εντρυφησω λίγο για πρώτη φορά στον Rocket Raccoon, δια χειρός Scottie Young και ίσως και σε κάνα άλλο του κόμικ. Αρκετά καλό το #1 τεύχος πάντως, έτσι θέλω τα ανθρωπόμορφα ρακούν εγώ!

Και εμένα από τα αγαπημένα μου καρτούν. Κρίμα που ο δημιουργός του (Sullivan) ήταν ρατσιστής του κερατά.

πλέον η καλύτερη της εκδοχή είναι αυτή στο Looney Toons Show. Ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς με διαφορά. Τρελή και απρόβλεπτη, όπως θα ταίριαζε. Γιατί όλοι οι αλλοι είναι εκτός κλίματος.

Και εγώ υποκλίνομαι! Διαβάζω από αλλού και είναι κρίμα το ότι η Ιαπωνία δεν τα πάει καλά με τα δυτικά κόμικς. Αν τα δημοφιλή κόμικ με σουπέρ ήρωες μεταφράζονται εκεί έστω μερικώς και με καθυστέρηση, κάποια πχ Γαλλοβελγικά δεν εκδίδονται καν και υπάρχει πλήρης άγνοια. Ένα κόμικ όπως πχ αυτό που βασίστηκε η Ζωή της Αντέλ, είναι άγνωστο. Για αυτό βλέπεις πολλούς mangaka να έχουν ελλείψεις και να είνσι απομονωμένοι στη θεματολογία και στο πως αντιμετωπίζουν κάποια ζητήματα. Το ενδιαφέρον για την Ιαπωνία από Ευρώπη και Αμερική στα manga είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστροφο.

[imdb=tt0210296] Υπάρχει στο Youtube με υπότιτλους Είδα την ταινία του Ροσσελίνι για το Σωκράτη. Απορώ πως δεν είχα πάρει χαμπάρι τόσο καιρό πως υπήρχε. Αν και τηλεταινία, πιστεύω είναι από τις καλύτερες για ιστορικά πρόσωπα που έχω δει. Μακάρι να μας τη δείχνανε στο σχολείο. Αφιερώνει τα 30 πρώτα λεπτά στην εγκαθίδρυση των 30 Τυράννων και το γκρέμισμα των τοιχών και την τελική τους ήττα από τους εξόριστους Αθηναίους. Η ταινία έχει πολύ διάλογο αλλά δεν είναι καθόλου ξερός. Ακούς μέρος της φιλοσοφίας του και της αγάπης του για την αλήθεια, ενώ το οικογενειακό δράμα με μια σπαρακτική Ξανθίππη με έκανε να αλλάξω γνώμη για την εικόνα που είχα για αυτή. Τα περισσότερα ονόματα των διαλόγων αναφέρονται, όπως και ο Λυσίας που προσφέρεται να τον υπερασπιστεί. Κάποιος άλλος του απαγγέλει τις Νεφέλες.Η στιγμή της απολογιας, της καταδίκης και της εκτέλεσης μένουν αξέχαστες. Αν και γυρίστηκε στην Ισπανία, απεικόνισαν αρκετά πειστικά τη ζωή στην αρχαία Αθήνα. Δείχνουν με λεπτομέρεια τη διαδικασία εκλογής των αντιπροσώπων της δικής, ενώ και η καθημερινότητα κάθε άλλο από λαμπερή είναι. Μου κάνε εντύπωση που δείχνει και το σταύρωμα των αντιφρονούντων από τους 30. Ο Σωκράτης από τους πειστικούς που έχω δει. Αν σας αρέσει η φιλοσοφία των Αρχαίων, την προτείνω. Τώρα δεν ξέρω αν θα δω τον Αυγουστίνο,τον Καρτέσιο και τον Πασκάλ, αλλά από αυτούς προτιμώ έτσι και αλλιώς το Σωκράτη.

Τουλάχιστον κάνουν και κάποιες αλλαγές στο σχέδιο. Ενώ στις Χάιντι και Μάγια η Μέλισσα, ακολουθούν πιστά το σχέδιο των παλιών καρτούν, κάτι που δεν μου πολυάρεσε. Θα μου άρεσε πάντως μια 3D σειρά του Μια Φορά και Έναν Καιρό....Η Ζωή, με επιστημονικές και ιατρικές διορθώσεις αυτή τη φορά σε σχέση με αυτά που ξέραμε πριν 30 χρόνια. Τότε δεν ήξερα πως σκηνοθέτης του Νιλς για 19 επεισόδια ήταν και ο Mamoru Oshii (Ghost in the Shell) αν και ήταν ήδη γνωστός στην Ιαπωνία από τη σειρά Urusei Yatsura. Να πως μυήθηκα στα γιαπωνέζικα καρτούν τελικά! Πως να ξεχνάς παιδικά από τέτοιους γίγαντες....

Τίποτα! Δε χρειάζεται. Τα υπόλοιπα παιδιά έχουν ήδη γεμίσει το παλμαρέ του φόρουμ με πολύ ωραίες παρουσιάσεις από όχι και τόσο γνωστά manga. Θα δω πάντως. Απλά λόγω έλλειψης preview πριν ανεβάσω την τελική παρουσίαση έκανα κάποια ορθογραφικά και στυλιστικά λάθη και τα διόρθωσα.

Ομολογώ πως όσο μεγαλώνω μου γίνεται όλο και δυσκολότερο να διαβάζω ή να βλέπω θεματολογίες στα ιαπωνικά manga και κινούμενα σχέδια που να απευθύνονται σε εφήβους. Είναι όμως δύσκολο να τα αποφύγω τελείως, μιας και ανήκουν στην πλειοψηφία. Ένας λόγος που πλεόν δεν διαβάζω τόσο συχνά όπως παλιά. Και αυτό γιατί έχουν θέματα που δεν περνάνε με έναν ώριμο τρόπο που να με εκφράζει. Εκεί αν δεν εκπληρωθεί το όνειρο του πρωταγωνιστή, πάει, καταστράφηκαν όλα. Πριν 7 χρόνια, το 2011, είχα δει ένα ενδιαφέρον anime με τον τίτλο Bartender. Η πλοκή ήταν πάνω κάτω η εξής: σε ένα μικρό μπαρ, στο Τόκυο, ένας μπάρμαν με εξαιρετικές ικανότητες στη μίξη κοκτέιλ, ο Ρύου Σασακούρα, δέχεται επισκέψεις από διάφορους θαμώνες, ο καθένας και η καθεμία με τα προβλήματα τους. Αφού συζητά με τους πελάτες και ακούει τον πόνο τους, φτιάχνει το κατάλληλο κοκτέιλ και τους βοηθά να ξεφύγουν από το αδιέξοδο. Αρκετά πρωτότυπη σειρά που ξεχώριζε αρκετά για τη θεματολογία της. Όμως διαρκούσε μόνο 11 επεισόδια και δεν είχε μια κεντρική ιστορία, ούτε μαθαίναμε πολλά για τους χαρακτήρες. Το ίδιο και με μια live-action σειρά που είχε γίνει την ίδια περίοδο. Ένας λόγος που ήθελα εδώ και καιρό να διαβάσω το πρωτότυπο manga. Ολοκληρώθηκε σε 21 τεύχη πριν από καιρό, αλλά μόλις πρόσφατα μεταφράστηκε στα Αγγλικά, έστω και εθελοντικά. Ο mangaka έγραψε και άλλα manga με παρόμοια θέματα, πχ το Sommelier, το οποίο έχει σχέση με κρασιά. Αλλά συνέχισε και το Bartender με άλλους πρωταγωνιστές σε άλλα μέρη, όπως το Παρίσι. Όμως αποτελούνται από λιγότερα τεύχη και έχουν διαφορετικό σχεδιαστή. Ας συνοψίσω. Ο νεαρός πρωταγωνιστής, 26 χρονών, αφού κέρδισε έναν διαγωνισμό κοκτέιλ στη Γαλλία, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του την Ιαπωνία και να πιάσει δουλειά σε ένα μικρό μπαρ. Το manga χωρίζεται σε διάφορα μέρη. Το πρώτο είναι αυτό που δουλεύει στο μπαρ Lapin, στο Τόκυο. Το μπαρ υπάρχει στην πραγματικότητα. Μετά αλλάζει μπαρ για να αντικαταστήσει προσωρινά κάποιον. Υπεύθυνος είναι ένας από τους πιο φημισμένους μπάρμαν. Αφού εργάστηκε και εκεί, ο μπάρμαν του προτείνει να πάει στο Eden Hall, ένα μικρό μπαρ στο υπόγειο ενός κτιρίου. Μετά από κάποιο διάστημα όμως, ο ιδιοκτήτης του μπαρ αποφασίζει να το κλείσει, αλλά ο ιδιοκτήτης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου κάνει κάτι πρωτότυπο: μεταφέρει το Eden Hall μέσα στο ξενοδοχείο, δίπλα στο μεγάλο μπαρ, σε ξεχωριστό κλειστό χώρο. Αυτό είναι ίσως και το καλύτερο κομμάτι της σειράς, μιας και ο πρωταγωνιστής αποκτά και μαθητευόμενο αργότερα και γίνονται εμφανέστερες οι αδυναμίες του. Στο τελευταίο μέρος, εξαιτίας ανακατατάξεων στη διοίκηση του ξενοδοχείου, το μικρό μπαρ κλέινει και ο Ρύου με το μαθητευόμενο τού αποχωρούν από το ξενοδοχείο, αποφασίζοντας να εγκαινιάσουν το δικό τους μικρό μπαρ, κρατώντας παράλληλα το όνομα Eden Hall. Στη διάρκεια αυτής της ιστορίας μαθαίνουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον πρωταγωνιστή και το παρελθόν του, όπως και για τους άλλους χαρακτήρες. Η θεματολογία τou manga είναι τα κοκτέιλ, αλλά και οι ανθρώπινες σχέσεις. Για αυτό, το manga ανήκει στην κατηγορία seinen, δηλ απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες. Δεν θα μπορούσε να μην λείπει η λεπτομερής αναφορά στα κοκτέιλ, από τον τρόπο παρασκευής μέχρι και την ιστορία τους. Βέβαια μην περιμένετε τρελές λεπτομέρειες και γνώσεις, ούτε και είναι σωστές κάποιες παραθέσεις. Το manga παίρνει άριστα ακριβώς επειδή συνδυάζει τα κοκτέιλ με τον ανθρώπινο παράγοντα, όπως αυτός εκφράζεται στο μπαρ: ιστορίες ανθρώπων κάθε ηλικίας, επαγγέλματος και φύλου. Αν και κάποια αφηγηματικά κενά και ατέλειες υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σπιλώνει τη γενικότερη εικόνα. Ίσα ίσα αυτές οι ατέλειες, τόσο στην αφήγηση όσο και στο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, είναι αυτές που κάνουν το manga να το θυμάται κάποιος. Υπάρχουν στιγμές που ο Ρύου αποτυχαίνει να φτιάξει το κατάλληλο κοκτέιλ. Ή που δεν λέει τα σωστά πράγματα τη σωστή στιγμή. Πάντως ο αναγνώστης όλο και κάτι θα μάθει για τα κοκτέιλ. Βέβαια manga είναι, κανείς δεν περιμένει η γεύση ενός κοκτέιλ να λύσει όλα τα προβλήματα και να ξυπνήσει αναμνήσεις. Αλλά αυτός ο τρόπος αφήγησης σπάνια να βρεθεί αλλού και είναι αυτός που κάνει το manga μοναδικό. Νιώθω πως με λίγο περισσότερη έρευνα και μια καλύτερη αφήγηση, το manga θα μπορούσε να γίνει αριστούργημα. Πχ νομίζω πως τελειώνει κάπως απότομα. Πολλές φορές το κοκτέιλ δεν συνδέεται και τόσο καλά με την ανάλογη περίσταση. Λόγω αυτών των μικροπροβλημάτων γίνεται ένα ιδιαίτερο μεν, πολύ καλό manga δε. Κάποια μοτίβα επαναλαμβάνονται και αρκετοί χαρακτήρες επανεμφανίζονται. Κάποιες ιστορίες παίρνουν άριστα στη δραματοποίηση, άλλες έχουν μια δόση χιούμορ, ενώ άλλες υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Το σχέδιο είναι αρκετά καλό και οι χαρακτήρες πολύ πειστικοί και εκφραστικοί. Στα μπαρ βλέπεις κάθε λεπτομέρεια, ενώ δεν παραλείπονται και οι μάρκες αλκοολούχων ποτών. Αρκετές από τις οποίες μάλιστα δεν γνώριζα καν. Ενδιαφέροντα είναι επίσης και τα ιαπωνικά κοκτέιλ που αναφέρονται. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές: Ρύου Σασακούρα: ο μπάρμαν ιδιοφυΐα που μπορεί να κάνει το κατάλληλο κοκτέιλ για κάθε περίσταση. Δεν είναι ούτε τέλειος, ούτε άτρωτος, αλλά πάντα πρόθυμος να μάθει. Εκτός μπαρ είναι πάντως τελείως αδέξιος σε αρκετά ζητήματα. Έχει και μια σκοτεινή πλευρα, την οποία ο αναγνώστης μαθαίνει στη διάρκεια ανάγνωσης του manga Μίβα Κουρουσίμα: Εγγονή του Μοτομίτσου Κουρουσίμα, ιδιοκτήτη ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Γνωρίστηκε με τον Ρύου στο πρώτο μπαρ που δούλευε. Εργάζεται στο πολυτελές ξενοδοχείο του παππού της στο μάνατζμεντ και η ζωή τής είναι γεμάτη άγχος. Kρατά κρυφή από τους συνάδελφους τής αυτήν τη συγγένεια. Μοτομίτσου Κουρουσίμα: Ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και ένας από τους λόγους που ο Ρύου μετακομίζει εκεί για ένα διάστημα. Όταν δοκίμασε για πρώτη φορά ένα από τα κοκτέιλ του, η γνώμη του για αυτόν άλλαξε ριζικά. Kυόκο Καβακάμι: Μαθητευόμενη μπαργούμαν και αυτή, λίγο νεότερη από τον Ρύου. Τον έχει βάλει στο μάτι, μιας και δεν μπορεί να το χωνέψει πώς είναι καλύτερος από αυτήν, αν και έχει υποτίθεται λιγότερη εμπειρία. Στη διάρκεια της σειράς αλλάζει την άποψη της για πολλά πράγματα, ακόμα και για τον ίδιο της τον εαυτό. Ρυούιτσι Κουζουχάρα: Έμπειρος μπάρμαν της παλιάς σχολής και υπεύθυνος μπαρ σε ένα επίσης πολυτελές ξενοδοχείο. Ήδη από την πρώτη συνάντηση με τον Ρύου, του υποδεικνύει ό,τι υστερεί. Στο τέλος όμως δείχνει πραγματικά πως είναι ένας μεγαλόψυχος άνθρωπος Αυτό το manga προορίζεται για μεγαλύτερους αναγνώστες και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Παρά τα όποια προβλήματα, τέτοια manga σπάνια θα βρείτε που να συνδυάζουν κοκτέιλ με την πραγματική ζωή τόσο ωραία και με λεπτομέρεια. Όπως και οι γεύσεις των κοκτέιλ, έτσι και εδώ η κάθε ιστορία έχει διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Ίσως όμως το σημαντικότερο που μαθαίνουμε δεν είναι για τα ποτά, αλλά για το κεντρικό πρόσωπο που συνδέει το ποτο με τον πελάτη: τον μπάρμαν και την μπαργούμαν. Αυτό το πρόσωπο είναι που βάζει την προσωπική του πινελιά και το αίσθημα του στο ποτό, φτιάχνοντας έναν ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας, που όπως αναφέρεται στο manga, μοιάζει με αυτόν ενός ιερέα προς τον εξομολογούμενο και ενός γιατρού προς τον ασθενή του. Μην ξεχνάμε πως τα οινοπνευματώδη ποτά πρώτα ως φάρμακα παρασκευάστηκαν για να απαλύνουν το σώμα από τους πόνους. Έτσι και τα κοκτέιλ εδώ απαλύνουν τον πόνο της ανθρώπινης ψυχής. [mal type=manga id=3713]

Διάβασα όλη τη σειρά, ακόμα και την τελευταία με το νέο σεναριογράφο. Για παιδική σειρά είναι αρκετά καλή μιας και μαθαίνουμε για τη χλωρίδα και την πανίδα της Βορείου Αμερικής όπως και για τον πολιτισμό των Σιού αλλά και άλλων φυλών της ηπείρου αυτής. Μέχρι και πίσω στο χρόνο μεταφερόμαστε ή φέρνουν προιστορικά ζώα στο παρόν με τη βοήθεια του Λαγού Μάγου. Βιαιες και έντονες σκηνές είναι απειροελάχιστες αλλά ακόμα και τότε ο Γιακαρί με την καλοσύνη και τη δικαιοσύνη του βρίσκει άκρη. Υπάρχουν σκηνές θανάτου ζώων αλλά και ανθρώπων πάντως. Σε κάθε επεισόδιο υπάρχει και ενα δίδαγμα βγαλμενο από την ιστορια των αυτοχθονων φυλών. Η πλειοψηφία των τευχών ήταν αρκετά καλη. Υπήρχαν μερικά μετριούτσικα αλλά αξίζει να τα διαβάζεις μόνο και μόνο για το πολύ ζωντανό σχέδιο. Αλλά θα ήθελα κάποια πράγματα να γινόντουσαν νωρίτερα. Πχ η συνάντηση του Γιακαρί με άλλες φυλές. Σε όλη τη σειρά αυτό έγινε μόνο τρεις φορές. Μια όταν μια άλλη φυλή πήγε να τους κλέψει τα άλογα και 2 άλλες όταν τους μετέφερε ο Λαγός σε μια φυλή ψαράδων στον Καναδά (τεύχος με την όρκα) και μια άλλη, μάλλον στο Μεξικό κοντά. Θα μου άρεσε και καμιά συνάντηση με Ευρωπαίους αποίκους, μιας και τα άλογα τους τα είχαν φέρει οι Ισπανοί. Αν και υπήρχαν αυτόχθονα άλογα τα οποία είχαν εξαφανιστεί. Ισως αυτό γίνει τώρα με το νέο σεναριογράφο. Ο οποίος στο 39ο τεύχος ταρακούνησε τα νερά , κάνοντας το Γιακαρί να χάνει τη φωνή του με τα ζώα. Μου άρεσε γενικά και θα μου μείνουν αξέχαστοι όλοι οι χαρακτήρες, άνθρωποι και ζώα. Βέβαια τώρα επιβάλλεται να διαβάσω και την αλλη σειρα του Derib, τη Buddy Longway που διαδραματίζεται και αυτή στην Αμερική, μάλλον λίγο αργότερα και περιλαμβάνει και πάλι Σιού. Σπάνια έχω δει δημιουργόυς κόμικ να αριστεύουν και στο παιδικό και στο ρεαλιστικό σχέδιο.

Ομολογώ πως ο μόνος λόγος που διαβάζω σταυρόλεξα είναι μόνο και μόνο για τα comic strips και τις γελοιογραφίες, άντε και κάνα εγκυκλοπαιδικό. Δυστηχώς πολλά περιοδικά δεν δίνουν περαιτέρω πληροφορίες και είναι δύσκολο να εντοπίσω τις πραγματικές πηγές. Βρήκα το Andy Capp (το γνωστό Αντυ και Φλώρα) που φιγουράρει στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, αλλά θα ήθελα πληροφορίες και για κάποια άλλα, αν γνωρίζει κανείς. Το πρώτο είναι ένα κόμικ στριπ 4 πάνελ με μια σκυλίτσα που μπλέκει σε αστείες καταστάσεις. Δεν θυμάμαι το όνομα, αλλά πάει "η πιο όμορφη σκυλίτσα του κόσμου" Το άλλο είναι οι γνωστές γελοιογραφίες " Η γωνιά του Ρεξ ". Ξέρετε το πρωτότυπο τίτλο και τον σκιτσογράφο; Και αυτό βρεταννικό είναι.

Μάλλον. Στον 9ο τεύχος ήταν. Στο 10 έχει αφαιρεθεί από τη λίστα

Στη γαλλική έκδοση διάβασα αυτό. Ξέρει κανείς πληροφορίες για τον ελληνικό εκδοτικό οίκο American Book Agency;

το είχα δει πρώτη φορά στην ΕΡΤ τέλη του 80, σε απογευματινή προβολή. Απίστευτα πράγματα. τωρα θυμήθηκα πως η ΕΡΤ έβαζε και μια άλλη ουγρική σειρά, από το ίδιο στούντιο μαλλον. χαρακτηριστικά το παραμύθι των Γκριμ το θυμάμαι Τελικά από το ίδιο στούντιο, αν και αυτό το επεισόδιο έγινε από άλλο και ο Γιάνκοβιτς ήταν σκηνοθέτης και εδώ!

από τις πιο ωραίες ταινίες. Είδα και το Bread Winner αλλά παρά τα σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά μυνήματα δεν μου άρεσε όσο αυτό. Αυτό και το Kells τα θεωρώ ισάξια.

να στε καλά για τα links παιδιά!

Μου αρέσει που λέει σε νέα έκδοση από καινούργια μαστερ και το βγάζουνε σε VideoCD....