leonidio

Να και το τεύχος 471 (Η προδοσία του νεκρού), που έλειπε σύμφωνα με τον κατάλογο ελλείψεων. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Εγώ πήρα πάντως τηλέφωνο σήμερα και μου είπε ότι δεν έχει καμιά αποθήκη πλέον και ότι τα έχει πουλήσει όλα. Δεν ξέρω, ίσως να μη θέλει να μιλάει σε αγνώστους.

Υποτίθεται ότι το τέταρτο τεύχος θα κυκλοφορούσε 3/6 (δηλ. την προηγούμενη Παρασκευή), αλλά δεν το βρήκα πουθενά. Και τελικά το είδα σήμερα όταν ήρθα στην Αθήνα. Στο εξώφυλλο γράφει όντως ημερομηνία κυκλοφορίας 3/6, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όντως κυκλοφόρησε την εν λόγω ημερομηνία. Τέλος πάντων, να το εξώφυλλο του τέταρτου τεύχους. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει 15/7. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Και πάλι

Και χρόνια πολλά και σε σένα για χτες, Μιχάλη, και καλή πρόοδο!!

Δεν λειτουργεί η άνοδος στο Μοναστηράκι; Εγώ διάβασα ότι απλά αλλάζεις συρμό στην Ομόνοια, γιατί δεν λειτουργεί η μια αποβάθρα.

Ελπίζω να είναι καλό και σωστό το σκανάρισμα αυτή τη φορά. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Τώρα που ξαναβλέπω την παρουσίαση αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον έπρεπε να ανεβάσω και τα οπισθόφυλλα. Συγγνώμη και ιδού! Τα οπισθόφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Ορίστε τα εξώφυλλα της αυθεντικής έκδοσης που λείπουν: Σιγά τ'αυγά, Χοντρά Κόλπα, Πετάει, πετάει Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση Απλά να σημειώσω ότι, σύμφωνα με τη χρονολογία έκδοσης, το "Πετάει, πετάει" είναι το τρίτο άλμπουμ της σειράς και όχι το τέταρτο, όπως αναφέρεται στη παρουσίαση. Όχι πως μπορώ να είμαι και σίγουρος μετά από τόσα χρόνια, βέβαια...

Πολύ καλή σκέψη αυτή περί Γολγοθά των αναγνωστών, αλλά μάλλον πρόκειται για λογοπαίγνιο. Πώς λέμε η άνοδος και η κάθοδος (Rise and fall βαρβαριστί); Τουλάχιστον το αγγλικό αντίστοιχο (The rise and rise of...) το έχω ξαναδεί. Στα ελληνικά πρώτη φορά το βλέπω. Προφανώς θέλει να δημιουργήσει αντίθεση για να δικαιολογήσει την αύξηση των εκδιδομένων τίτλων από έλληνες κομίστες. Από την άλλη βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής...

Η διαδικτυακή έκδοση του άρθρου, πάντως, είναι ακριβής αναπαραγωγή της έντυπης. Η ίδια πληροφορία υπάρχει και εκεί.

Από το τελευταίο φύλλο (19/5/2011) της Lifo αυτό το αρθράκι μέσα σε ένα αφιέρωμα για τα βιβλία. Από την ιστοσελίδα της εφημερίδας, γιατί η έντυπη έκδοση δεν χωράει στο σκάνερ μου. Το άρθρο βρίσκεται εδώ Η άνοδος κι η άνοδος του ελληνικού κόμικ 5 Έλληνες κομίστες και 2 εκδότες αναλύουν το φαινόμενο της έκρηξης των εικονογραφημένων ιστοριών. Από τον Φώτη Βαλλάτο. Στο φετινό Comicdom Com της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης παρουσιάστηκαν πάνω από τριάντα νέες εκδόσεις Ελλήνων δημιουργών. Παρόλο το κλείσιμο του ενθέτου «9» της «Ελευθεροτυπίας» (που έβαζε τον κόσμο του κόμικ εβδομαδιαία σε χιλιάδες σπίτια) και της γενικότερης οικονομικής κρίσης, το ελληνικό κόμικ μοιάζει να βρίσκεται στην καλύτερή του φάση. Το παρακάτω ρεπορτάζ βασίστηκε σε μια αρχική, καθολική διαπίστωση ότι βρίσκομαστε στην αυγή του ελληνικού graphic novel, ακολουθώντας το αντίστοιχο αμερικανικό hype των τελευταίων ετών. Η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι οι comic artists κι όσοι ασχολούνται με τον χώρο δεν δέχονται τον όρο graphic novel. «Το graphic novel είναι ένας αδόκιμος όρος, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον όρο κόμικ μ’ ένα πιο φανταχτερό “περιτύλιγμα”. Κι ο όρος κόμικ μπορεί να είναι αδόκιμος –όλα τα κόμικς δεν είναι κωμικά- αλλά τουλάχιστον είναι ένα όρος καθιερωμένος κι έχει διαρκέσει σχεδόν έναν αιώνα. Ευτυχώς, αυτή δεν είναι μόνο δική μου θέση αλλά και πολλών σημαντικών δημιουργών, όπως ο Neil Gaiman και ο Alan Moore, καθώς και εκδοτών του χώρου, που δεν ντρέπονται να λένε πως φτιάχνουν ή εκδίδουν κόμικς», λέει ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press και ιδιοκτήτης των comic-shops Jemma Books & Comics. Πάντως, όλοι δέχονται ότι τουλάχιστον όταν ένα κόμικ είναι αυτοτελές, μπορεί να θεωρηθεί graphic novel. «Πλέον, ένας δημιουργός δεν έχει λόγο να κάνει μικρές ιστορίες, αυτοτελείς ή σε συνέχειες, από τις οποίες θα αμειφθεί άμεσα και που κάποια στιγμή θ’ αποτελέσουν ένα πιθανό άλμπουμ. Νομίζω πως θα πάρει ευκολότερα την απόφαση να κάνει μια μεγαλύτερη αυτοτελή ιστορία, να την εκδώσει και να περιμένει από τις πωλήσεις για όποιο κέρδος. Φυσικά, αυτό ακόμα είναι πολύ μικρό για πολλούς λόγους. Εγώ βλέπω πως οι δημιουργοί που ξεπετάχτηκαν την τελευταία δεκαετία στον χώρο των κόμικς στην Ελλάδα, αν επιλέξουν τα graphic novels ως φόρμα αφήγησης, τώρα πλέον είναι έτοιμοι να μας δώσουν αρκετά καλά πράγματα, αρκεί, βέβαια, να στηριχτούν από εκδότες και κοινό», λέει ο κομίστας Γιώργος Γούσης, που πρόσφατα κυκλοφόρησε το καταπληκτικό Ιστορίες απ’ τις αθώες εποχές στις εκδόσεις ΚΨΜ. Το Logicomix των Απόστολου Δοξιάδη, Χρίστου Παπαδημητρίου κι Αλέκου Παπαδά- του, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2008, ήταν στην ουσία αυτό που άρχισε να κινητοποιεί αυτού του είδους την αγορά, βάζοντας ψηλά τον πήχη για τους επίδοξους συνεχιστές του είδους. Ήταν όμως το πρώτο; «Όχι, το ξεκίνημα δεν έγινε με το Logicomix. Υπήρχαν και πιο παλιά ελληνικά graphic novels: Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης του Γιάννη Καλαϊτζή (1990), το Χαμένο Φάσμα του Τάσου Αποστολίδη και της Μαρίας-Ηλέκτρας Ζογλοπίτου (1995), ο Παρίας του Λέανδρου (1999) κι η Γεννήτρια του Βασίλη Λώλου (2004), για να αναφέρω μόνο μερικά. »Αυτό, όμως, που κατάφερε το Logicomix ήταν να πουλήσει πάρα πολλά αντίτυπα. Αντίτυπα που δεν είχε φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να πουλήσει κάποιο ελληνικό comic/graphic novel», λέει ο Τάσος Παπαϊωάννου, κομίστας και ιδρυτής της εκδοτικής Giganto Books. «Από τα καλύτερα ελληνικά κόμικς είναι τo Μια καρδιά για τον Λεοντόκαρδο του Ηλία Κυριαζή από την Jemma Press, το Δεν είναι αυτό που νομίζεις του Τάσου Ζαφειριάδη (σε σενάριο του Λουκά Τσουκνίδα και σχέδιο του Παναγιώτη Πανταζή) και το ΖΧ του Ηelm από τις εκδόσεις Comicworld», λέει ο Γιώργος Γούσης. «Εξαιρετικό είναι και το Old city blues του Γιάννη Μιλονογιάννη που μπορείτε να το διαβάσετε και online στο oldcityblues.com», λέει ο Τάσος Μαραγκός (woodencrown.com), που μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του «Swan Songs» με τίτλο Fleeting Feathers. «Έκτος από τις Αθώες Εποχές και το ZX, το Feathers του Έκτορα είναι ό,τι πιο έξυπνο κι ιδιαίτερο έχω διαβάσει από Έλληνα δημιουργό», λέει ο Παναγιώτης Πανταζής, ο οποίος έχει εκδώσει στη Giganto το Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο και τα 5 τεύχη του «Common Comics», ενώ λίγο καιρό πριν κυκλοφόρησε απ’ τις εκδό- σεις Jemma το Δεν είναι αυτό που νομίζεις #1. «Εγώ ξεχώρισα, εκτός από το Feathers, το Mars του Χρήστου Σταμπουλή και το καινούργιο κόμικ του Tomek», λέει ο Τάσος Μαραγκός, που βγάζει εδώ και 4 χρόνια το «Krak Κomiks». «Τα κόμικς έπαψαν σιγά σιγά να απαντώνταιμόνο στα περίπτερα, βρήκαν θέση και σε ράφια βιβλιοπωλείων. Αυτό έχει βοηθήσει στην απενοχοποίηση και την αποδοχή τους από ένα ευρύτερο κοινό που, ίσως, πριν από μερικά χρόνια πίστευε πως το συγκεκριμένο είδος αναγνώσματος απευθύνεται σε παιδιά», συμπληρώνει ο Λευτέρης Σταυριανός.

Και να που το Godfall τελικά κυκλοφόρησε σήμερα. Όπως φαντάζομαι ότι γνωρίζετε οι περισσότεροι είναι η σειρά, που αφηγείται την επιστροφή του Σούπερμαν στον Κρύπτονα σε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Ενδιαφέρουσα ιστορία, οπότε, όσοι πιστοί, προσέλθετε. Περιλαμβάνει τα τεύχη του story arc Godfall: Action Comics #812, Adventures of Superman #625, Superman (Volume 2) #202, Action Comics #813, Adventures of Superman #626 & Superman (Volume 2) #203. Η έκδοση είναι στα γνωστά στάνταρ της Anubis. Ας ελπίζουμε να μη σταματήσουν εδώ οι εκδόσεις της Anubis για το 2011 και σε τόμους, αλλά και σε τεύχη.

Ορίστε και τα τεύχη 333 (Το Χαμένο Φυλαχτό) και 453 (Ανθρώπινο Δόλωμα), που νομίζω ότι έλειπαν. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Να και το τεύχος 275. Προφανώς κυκλοφόρησε σήμερα Πέμπτη επειδή την Κυριακή είναι αργία (Πρωτομαγία) και πολλές κυκλοφορίες πήγανε μια μέρα εμπός. Το επόμενο τεύχος στις 27/5 Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Τέσσερις Φωτογραφίες από το Μετρό στις Βρυξέλλες και συγκεκριμένα από το σταθμό Stokkel (στα Φλαμανδικά) ή Stockel (στα Γαλλικά), που είναι τερματικός σε μια από τις γραμμές του Μετρό). Όλος ο τοίχος του σταθμού αποτελεί μια τεράστια τοιχογραφία με αποσπάσματα και ήρωες από τις περιπέτειες του Τεν Τεν, που φυσικά στο Βέλγιο θεωρείται εθνική κληρονομιά, όπως και όλοι οι ήρωες των κόμιξ που έχουν δημιουργήσει οι Βέλγοι σεναριογράφοι και σχεδιαστές. (Καμιά σχέση με την Ελλάδα, προφανώς!) Ενημερωτικά, στις Βρυξέλλες υπάρχει και μουσείο αφιερωμένο στα κόμιξ, όπου όμως δεν πρόλαβα να πάω. Περιηγηθείτε εικονικα ΕΔΩ Όταν τράβηξα τις φωτογραφίες (Ιούλιος 2009), δεν ήμουν μέλος του φόρουμ και δεν προνόησα να τραβήξω κι άλλες. Μπορείτε όμως να δέιτε πληροφορίες ΕΔΩ Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη, αν οι πληροφορίες αυτές έχουν αναρτηθεί από άλλο μέλος παλαιότερα. Άσχετα από όλα αυτά, οι Βρυξέλλες είναι πολύ ωραία πόλη και η Μπρυζ ακόμα ωραιότερη και αξίζει μια επισκεψή σας εκεί.

Εμένα με συνέτριψε πέρυσι το Γενάρη η απώλεια σχεδόν ολόκληρης της συλλογής μου από εβδομαδιαία Σπάιντερ Μαν, Χ-ΜΕΝ της Μαμούθ κόμικς και κυρίως ολόκληρης της συλλογής από ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ και ΜΠΑΤΜΑΝ Ψαρόπουλου, που ήταν και τα πιο αγαπημένα κομμάτια της συλλογής μου και ακόμα δεν έχω καταφέρει να τα βρω όλα. Άτιμοι σωλήνες που σπάσατε και γέμισε νερά το πατάρι!

To Thor: Η εποχή του κεραυνου κυκλοφόρησε ήδη. Το Superman: Godfall πρέπει να κυκλοφορήσει όπου να'ναι (πιθανόν και από μέρα σε μέρα), γιατί σε ένα περιοδικό (δεν θυμάμαι τώρα ποιο) είδα το εξώφυλλο της έκδοσης, άρα είναι έτοιμο. Έγραφε από κάτω ότι θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο. Επίσης θα βγει και ειδική έκδοση για την ταινία ΘΩΡ με κόμιξ και κουίζ κτλ. Η ταινία βγαίνει την Πέμπτη, οπότε και η έκδοση αυτή δεν πρέπει να καθυστερήσει.

Άρθρο από τη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Έχει παρθεί από το σάιτ, γιατί η εφημερίδα δεν χωράει στο σκάνερ μου. Να δοθεί και προσοχή στο τελευταίο σχόλιο της συντάκτριας! Ο υπερήλικας Τεν Τεν κάθεται στο εδώλιο Για ρατσισμό κατηγορείται το άλμπουμ «Ο Τεν Τεν στο Κονγκό» που γράφτηκε προ 80 ετών Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ corina@enet.gr Ο Τεν Τεν σε νέες περιπέτειες! Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2011, ένα αστικό δικαστήριο των Βρυξελλών θα τον δικάσει με την κατηγορία του ρατσισμού! Η υπόθεση ξεκίνησε πέρυσι τον Απρίλιο, όταν ο Μπιενβενί Μπούτου Μοντόντο, κάτοικος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας του Κονγκό, πρώην βελγικής αποικίας, υπέβαλε αγωγή στη βελγική Δικαιοσύνη ζητώντας να απαγορευθεί η κυκλοφορία του βιβλίου «Ο Τεν Τεν στο Κονγκό», επειδή διαιωνίζει ρατσιστικές και αποικιοκρατικές προκαταλήψεις. Η αγωγή έγινε δεκτή με βάση έναν νόμο που ψηφίστηκε στο Βέλγιο το 1981, ο οποίος διώκει ποινικά τον ρατσισμό. Το επίμαχο βιβλίο, έργο του βέλγου σκιτσογράφου Ερζέ, κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Βέλγιο το 1930. Ο Ερζέ, ο οποίος κατηγορήθηκε συχνά για ρατσισμό και φιλοναζισμό, ήταν τότε μόλις 23 ετών. Οπως παραδέχθηκε πολύ αργότερα, έγραψε το κόμικς επηρεασμένος από τις κυρίαρχες προκαταλήψεις της εποχής του. Τη δεκαετία του '70, μάλιστα, όταν «Ο Τεν Τεν στο Κονγκό» κυκλοφόρησε σε επανέκδοση, ο Ερζέ προχώρησε σε ορισμένες μετατροπές. Σε μια σκηνή, για παράδειγμα, ο Τεν Τεν κάνει μάθημα ιστορίας στην τάξη ενός σχολείου λέγοντας στους μαύρους μαθητές: «Αγαπητοί μου φίλοι, σήμερα θα σας μιλήσω για την πατρίδα σας: το Βέλγιο». Στην επανέκδοση, το μάθημα της ιστορίας έχει αντικατασταθεί από τα μαθηματικά. Παρά τις αλλαγές, ο Μπιενβενί Μπούτου Μοντόντο, βρίσκει το βιβλίο ρατσιστικό και επιμένει να απαγορευθεί η κυκλοφορία του. Ως συμβιβαστική λύση προτείνεται να πωλείται μόνο στα τμήματα με βιβλία για ενήλικες και όχι στα παιδικά, να μπει στο εξώφυλλο ένδειξη που να προειδοποιεί για το ρατσιστικό του περιεχόμενο και να εμπλουτιστεί με νέο πρόλογο που να εξηγεί το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής. Η περίπτωση του Τεν Τεν έχει αναζωπυρώσει το ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης και το κατά πόσο οι ιδέες, ακόμα και οι πιο ακραίες, πρέπει να διώκονται. Δεν θίγεται, ωστόσο, ένα άλλο ζήτημα: υπάρχουν χιλιάδες λόγοι που θα έπρεπε να κάνουν έναν αφρικανό πολίτη να οργιστεί με τον ρατσισμό των Ευρωπαίων: η μεταχείριση που επιφυλάσσουν σε μετανάστες, η νεοαποικιοκρατική τους πολιτική που συνεχίζεται με παρεμβάσεις στα πολιτικά τους πράγματα και με την καταλήστευση του εθνικού τους πλούτου από τις πολυεθνικές, οι ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες που στηρίζουν αιματηρούς εμφυλίους πολέμους... Οπως στην πατρίδα του ενάγοντος, όπου ο «βουβός» εμφύλιος πόλεμος άφησε πίσω του περισσότερους από 3 εκατομμύρια νεκρούς... Το να στέλνεις στο εδώλιο του κατηγορουμένου ένα κόμικς που γράφτηκε πριν από 80 χρόνια, είναι σαν να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις το δάσος.

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο από τη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το αντιγράφω από το σάιτ, γιατί η εφημερίδα δεν χωράει στο σκάνερ μου. Έντυπη Έκδοση Επτά, Σάββατο 23 Απριλίου 2011 Τα καρτούν των ενηλίκων ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ Μιλώντας κανείς για κινούμενα σχέδια, ανατρέχει συνήθως στις παιδικές ταινίες, που για περισσότερο από έναν αιώνα γέμισαν τις μεγάλες οθόνες με πολύχρωμους ήρωες. Λίγο καιρό, ωστόσο, αφότου η πένα κάποιου σκιτσογράφου ζωγράφισε το πρώτο παιδικό καρτούν, ένας άλλος σχεδιαστής έκανε το ίδιο απευθυνόμενος σε ενήλικες. Τα δυο είδη ακολούθησαν παράλληλη πορεία μέσα στις δεκαετίες, διεκδικώντας πολύ συχνά μερίδιο από την ίδια εμπορική πίτα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα καρτούν για μεγάλους είναι το «Τσίκο και Ρίτα»: μια γοητευτικά παλιομοδίτικη ερωτική ιστορία, ντυμένη με κουβανέζικους και τζαζ ήχους. Οι παρακάτω ταινίες αποτελούν μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα ενός κινηματογραφικού είδους που ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα και γνωρίζει νέα άνθηση τα τελευταία χρόνια. «EVEREADY HARTON ΙΝ BURIED TREASURE» (1929) Το πρώτο ενήλικο καρτούν διαρκούσε εφτά λεπτά, ήταν πορνογραφικό και εικονογραφούσε τις κωμικές σεξουαλικές περιπέτειες ενός άντρα με τεράστιο πέος. Ανάμεσα στις ανομολόγητα τολμηρές για την εποχή σκηνές του βουβού καρτούν συναντάμε μια ομοφυλοφιλική συνουσία, μια γυναίκα που αυτο-ικανοποιείται με τη χρήση ερωτικού εργαλείου και μια πράξη κτηνοβασίας. Η ταινία δεν φέρει σκηνοθετική υπογραφή και φημολογείται ότι οι κόπιες χρειάστηκε να φυγαδευτούν στην Κούβα προκειμένου να γίνει εκεί κρυφά η επεξεργασία τους. Προβλήθηκε σε underground κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε ιδιωτικά πάρτι. Σήμερα, με λίγη υπομονή, μπορεί κανείς να την βρει στο Διαδίκτυο. «Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ» (1954) Το πρώτο βρετανικό κινούμενο σχέδιο που προβλήθηκε ποτέ εκτός των συνόρων της χώρας του διασκεύαζε υποδειγματικά το ομώνυμο αλληγορικό βιβλίο του Τζορτζ Οργουελ και, παρ' όλο που η αισθητική του βρισκόταν κοντά στα οικογενειακά θεάματα της Ντίσνεϊ, η ενήλικη θεματική του απείχε πολύ από αυτά. Οσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό η ταινία χρηματοδοτήθηκε από την αμερικανική CIA, όταν τα μέλη της θεώρησαν ότι ο αλληγορικός χαρακτήρας του βιβλίου μπορούσε να χρησιμεύσει ως αντι-κομμουνιστική προπαγάνδα! «ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ» (1969) Αρκετές πρωτιές κατέχει η διασκευή του Ιτσι Γιαμαμότο στο ομώνυμο και διασημότερο, ίσως, έργο της αραβικής λογοτεχνίας. Ηταν το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ κινουμένων σχεδίων που έγινε στην Ιαπωνία, το πρώτο ενήλικο καρτούν που παρήχθη ποτέ σε αυτή τη χώρα, το πρώτο που περιείχε σκηνή λεσβιακού σεξ. Τέσσερα χρόνια μετά, ο ίδιος σκηνοθέτης υπέγραφε την περίφημη «Belladonna», ένα από τα ελάχιστα γνήσια avant garde και ψυχεδελικά καρτούν του σινεμά. «ΦΡΙΤΖ Ο ΠΟΝΗΡΟΓΑΤΟΣ» (1972) Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο σχεδιαστής Ραλφ Μπάκσι εγκατέλειπε οριστικά την τέχνη του παιδικού καρτούν, δηλώνοντας πως έβρισκε γελοίο «το να ζωγραφίζω πεταλούδες να πετούν πάνω από ένα ανθισμένο λιβάδι, την ίδια ώρα που αμερικανικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν το Βιετνάμ». Ιδρυσε το δικό του εναλλακτικό στούντιο και σκηνοθέτησε το πιο εμπορικό, ανεξάρτητο φιλμ του είδους, που υπολογίζεται ότι έχει συγκεντρώσει 190 εκατ. δολάρια σε εισπράξεις. Διασκευή στο προκλητικό ομώνυμο κόμικ του Ρόμπερτ Κραμπ, το «Φριτζ ο Πονηρόγατος» ήταν μια ώριμη κριτική της πολιτικο-κοινωνικής κατάστασης που επικρατούσε τότε στην Αμερική, φιλοξενήθηκε μάλιστα στο Φεστιβάλ των Κανών. «ΑΓΡΙΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ» (1973) Από τις πιο πρωτότυπες ταινίες στο είδος της η φιλόδοξη αυτή συμπαραγωγή μεταξύ Γαλλίας και Τσεχοσλοβακίας, αποτελούσε πνευματικό τέκνο του σουρεαλιστή καλλιτέχνη Ρολάν Τοπόρ και του σκηνοθέτη Ρενέ Λαλού, οι οποίοι τοποθετούσαν στις παραισθησιογόνες εικόνες τους μια φουτουριστική αλληγορία φαντασίας, την οποία πολλοί εξέλαβαν ως σχόλιο πάνω στη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Η ταινία κατέκτησε το Ειδικό Βραβείο της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ των Κανών. «HEAVY METAL» (1981) Εμπνευσμένο από χαρακτήρες και ιστορίες φαντασίας που δημοσιεύτηκαν στο ομώνυμο δημοφιλές γαλλικό περιοδικό κόμικς και χρηματοδοτημένο από μεγάλο αμερικανικό στούντιο, το βίαιο και σεξουαλικά φορτισμένο φιλμ κινουμένων σχεδίων με τη σαδομαζοχιστική εικονογράφηση και το εκκωφαντικό χαρντ ροκ σάουντρακ γνώρισε μεγάλη απήχηση. Αρχικά στο νεανικό κοινό του '80 και μετέπειτα σε ένα μεταμεσονύκτιο κύκλωμα προβολών. «ΟΤΑΝ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ» (1986) Ζευγάρι ηλικιωμένων (με τις φωνές των σπουδαίων βρετανών ερμηνευτών Πέγκι Ασκροφτ και Τζον Μιλς) έρχεται αντιμέτωπο με την πραγματικότητα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος σε αυτό το γλυκόπικρο και συγκινητικό βρετανικό φιλμ. Ντυμένο μουσικά από τον Ρότζερ Γουότερς των Πινκ Φλόιντ, τους Τζένεσις και τον Ντέιβιντ Μπόουι, το ευαίσθητο δημιούργημα του Τζίμι Μουρακάμι υπήρξε μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές ταινίες κινουμένων σχεδίων που προξένησαν παγκοσμίως αίσθηση. «ΑΚΙΡΑ» (1988) Ορόσημο του γιαπωνέζικου κινουμένου σχεδίου φαντασίας και της κυβερνοπάνκ κουλτούρας, η ταινία του Κατσουχίρο Οτόμο στοίχισε ένα εκατομμύριο δολάρια, ποσό-ρεκόρ για κινηματογραφικό καρτούν, και χρησιμοποίησε στις εικόνες του τον επίσης ασύλληπτο αριθμό των 327 διαφορετικών χρωμάτων, 50 από τα οποία δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες της ταινίας. Αντι-εξουσιαστική παραβολή, υπερβίαιο μελλοντολογικό όραμα, το εκθαμβωτικό «Ακίρα» αποτελεί την πιο διάσημη εξαγωγή των ιαπωνικών καρτούν Manga στον υπόλοιπο κόσμο. «GHOST ΙΝ ΤΗΕ SHELL» (1995) Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του φανταστικού προήλθε κατά γενική ομολογία από τον χώρο των ενήλικων κινουμένων σχεδίων. Από τους πρωτεργάτες του είδους, ο Ιάπωνας Μαμόρου Οσι επινόησε μια φουτουριστική δυστοπία, στην οποία η βίαιη και έντονα ερωτική εικονογράφηση συναντούσε έναν σύνθετο στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση. Η σταδιοδρομία της ταινίας στα ταμεία υπήρξε αμελητέα, όμως αμέτρητοι θεατές την ανακάλυψαν αργότερα σε βίντεο και dvd. «SOUTH PARK: BIGGER, LONGER AND UNCUT» (1999) Το κινηματογραφικό αδερφάκι της ριζοσπαστικής τηλεοπτικής σειράς των Τρέι Πάρκερ και Ματ Στόουν αποτελεί μια πιο αθυρόστομη και βέβηλη εκδοχή του σίριαλ. Καυτηριάζει την αμερικανική υποκρισία, τα ρατσιστικά στερεότυπα, τη θρησκευτική πίστη, αστέρες της βιομηχανίας του θεάματος, τον σύγχρονο πουριτανισμό και την πολιτική ορθότητα. Στο βιβλίο Γκίνες το «South Park: Bigger, Longer and Uncut» κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων βωμολοχιών που έχουν ποτέ χρησιμοποιηθεί σε ταινία κινουμένων σχεδίων: 199 απρεπείς χειρονομίες απεικονίζονται και 399 βρισιές ξεστομίζονται. Αυτό δεν εμπόδισε περίπου 160 εκατ. θεατές σε όλο τον κόσμο να τη δουν. «WAKING LIFE» (2001) Φιλοσοφικό δοκίμιο μεταμφιεσμένο σε ψυχοτροπικό κινούμενο σχέδιο, το πνευματώδες φιλμ του Ρίτσαρντ Λίνκλατερ σύστησε μια πρωτόγνωρη μέθοδο, σύμφωνα με την οποία μια κανονικά γυρισμένη ταινία ζωγραφιζόταν αμέσως μετά πλάνο προς πλάνο και αποκτούσε τη μορφή καρτούν. Πέρα από το εικονογραφικό και θεματικό παράδοξο που πρόσφερε, το ονειρικό «Waking Life» ενέπνευσε ταινίες όπως το «Sin City» και βραβεύτηκε για τις τεχνικές καινοτομίες του. «PERSEPOLIS» (2007) Βασισμένο στα τέσσερα κόμικς που εξέδωσε η Μαριάν Σατραπί στις αρχές του 2000, το αυτοβιογραφικό κινούμενο σχέδιό της εξιστορεί την ενηλικίωση ενός κοριτσιού που μεγαλώνει στο Ιράν, κατά τη διάρκεια της ισλαμικής επανάστασης, συλλαμβάνοντας ένα γλυκόπικρο χρονικό ζωής μέσα από λιτά, ασπρόμαυρα σκίτσα που κέρδισαν το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κανών, μια υποψηφιότητα για Οσκαρ και εκατομμύρια θαυμαστές. «IDIOTS AND ANGELS» (2008) Δύο φορές υποψήφιος για Οσκαρ χάρη σε μικρού μήκους δουλειές του, ο Μπιλ Πλίμπτον παραιτήθηκε από την εταιρία Ντίσνεϊ και αφοσιώθηκε σε ένα προσωπικό, ευφάνταστο σινεμά το οποίο εκπροσωπείται ιδανικά από το «Idiots and Angels». Εκεί όπου ένας μισάνθρωπος και σκληρόκαρδος άντρας αποκτά μυστηριωδώς φτερά αγγέλου και αναγκάζεται να εξερευνήσει την καλή πλευρά του. Ανατρέποντας τις προσδοκίες όσων θεατών περίμεναν ενδεχομένως μια ακόμη ευγενική παραβολή πάνω στην ανθρώπινη καλοσύνη, ο Πλίμπτον εμβολίζει το φιλμ με την γκροτέσκα αντίληψή του. «ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ» (2008) Προσπαθώντας να συμπληρώσει το κενό μνήμης για την εμπλοκή του στις σφαγές που έγιναν το 1982 στις πόλεις Σάμπρα και Σατίλα, κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου στο Λίβανο, ένας Ισραηλινός ξετυλίγει ένα κουβάρι επώδυνων αφηγήσεων που οδήγησε σε ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα και συγκλονιστικά φιλμ κινουμένων σχεδίων. Με την ταινία του ο Αρι Φόλμαν διεκδίκησε το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και εξασφάλισε διανομή στις περισσότερες αίθουσες του κόσμου. Απέδειξε παράλληλα ότι μπορεί να κερδίσει ακόμα και τους αμερικανούς θεατές, που του χάρισαν εισπράξεις 5,5 εκατ. δολαρίων. 7

Μπράβο για το αφιέρωμα! Χίλια μπράβο! Εξαιρετική δουλειά! Δεν το είχα πάρει χαμπάρι ότι υπήρχε στο φόρουμ παρουσίαση αυτού του άκρως ιστοριικού περιοδικού! Πραγματικά, φίλε μου, με συγκίνησες και μου έφερες τόσες αναμνήσεις! Δεν πίστευα ότι υπήρχε κι άλλος που κρατούσε τα τεύχη του CINE 7 με ευλάβεια! Τι θυμήθηκα τώρα! Τις ταινίες που είχα παρακολουθήσει με πρσοκλήσεις από το περιοδικό, την προσμονή για το επόμενο τεύχος, αλλά και την αγωνία μήπως δεν κυκλοφορήσει, τις απίστευτες διαφωνίες στη στήλη αλληλογραφίας ... Συμφωνώ σχεδόν με όλα τα σχόλια. Όμως, παρόλο που προσωπικά οφείλω πάρα πολλά σε αυτό το περιοδικό - που, ας μην ξεχνάμε, κυκλοφόρησε σε μια εποχή όπου από κινηματογραφικά έντυπα υπήρχε μόνο η εντελώς κουλτουριάρικη (αυτό δεν το λέω με κακή έννοια) ΟΘΟΝΗ, η οποία κυκλοφορούσε κάθε 2 ή 3 μήνες, αν θυμάμαι καλά, με αποτέλεσμα η μόνη πηγή ενημέρωσης για τους σινεφίλ να είναι ουσιαστικά το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ - πρέπει να σταθώ και λιγουλάκι κριτικά απέναντί του. Κυκλοφόρησε σε πολύ ζόρικες εποχές και στήριξε πιστεύω πολλούς από εμάς, που ψάχναμε κάτι διαφορετικό στο σινεμά. Είχε όμως και κάποια κολλήματα και νομίζω ότι έδινε υπέρ το δέον έμφαση (κατά τη γνώμη μου, πάντα) στο καλτ σινεμά ή σε όσους το έπαιζαν καλτ τότε (πχ. Κώστας Φέρρης). Και σίγουρα κάποιοι του επιτέθηκαν, αλλά και το περιοδικό ήταν πολύ επιθετικό απέναντι σε όσους δεν πήγαινε. Δεν θυμάμαι να του επιτέθηκαν η ΟΘΟΝΗ και τα ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ (νομίζω ότι το CINE 7 κυκλοφόρησε αφού το συγκεκριμένο περιοδικό είχε κλείσει), σίγουρα όμως θυμάμαι τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς του (κατά τα άλλα απολύτως αξιοσέβαστου) μακαρίτη του Μπάμπη Ακτσόγλου. Και φυσικά και το CINE 7 τον πέρασε στη συνέχεια γενεές δεκατέσσερις, και όχι άδικα! Να σημειωθεί πάντως, ότι σε επόμενο τεύχος του Αθηνοράματος, ο Ακτσόγλου προσπάθησε να απαλύνει λίγο τις εντυπώσεις. Και να σημειώσω ότι, προς μεγάλη του τιμή, το περιοδικό στάθηκε απέναντι στο φαινόμενο του Αυριανισμού, κάτι που ξένισε ίσως πολλούς τότε. Βλέπε και το αριστουργηματικό εξώφυλλο του τεύχους 20, αλλά και το αφιέρωμα "Τα Τέρατα" στο ίδιο τεύχος, που διέσυρε τους πολιτικούς της εποχής (Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Τσοβόλας κτλ.) Και μια τελευταία σκέψη: παρόλο που σίγουρα η εμφάνιση του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ τους τελευταίους μήνες του 1989, ίσως να άλλαξε λίγο τα πράγματα στην κινηματογραφική πιάτσα, δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι αυτό φταίει για το κλείσιμο του CINE 7. Ίσως οι εποχές να είχαν πλέον αλλάξει, και το περιοδικό να ήταν απολύτως συνδεδεμένο με τη δεκαετία του 80. Ίσως να μην μπόρεσε να ακολουθήσει το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ, το οποίο σίγουρα ξεκίνησε ως υπερβολικά lifestyle, αλλά ας μην παραβλέπουμε ότι εξελίχθηκε σε ένα πολύ πιο σοβαρό έντυπο με την πάροδο του χρόνου. Ίσως απλά οι εποχές να είχαν αλλάξει και να μην υπήρχε πλέον χώρος για το CINE 7. Δεν ξέρω... Ξέρω όμως ότι μου λείπει και το θυμάμαι με απόλυτη νοσταλγία ακόμα και σήμερα... Και τέλος πάντων, επειδή κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει αυτό το τεράστιο ποστ, προσθέτω και τα 4 εξώφυλλα που λείπουν μέχρι το τεύχος 25 (αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός του ποστ και όχι να σας ζαλίσω με τις αναμνήσεις μου). Να σημειώσω ότι και εγώ είμαι (σχεδόν) σίγουρος ότι το περιοδικό έκλεισε τον κύκλο του στο τεύχος 31 και παρακαλώ θερμότατα όποιον έχει σκάνερ μεγάλων διαστάσεων να με ενημερώσει, μήπως μπορέσουμε και σκανάρουμε τα εξώφυλλα των τευχών 25-31. Και πάλι σε ευχαριστώ bonadrug! (Κι ας με έκανες να ψάξω και να κάνω άνω-κάτω τη βιβλιοθήκη μου για να βρω τα κατασκονισμένα τεύχη! Χαλάλι! Πάντα τέτοια!) Ας πιούμε μια (εικονική, έστω) μπιρίτσα στην υγειά του Βάσου Γεώργα Να και τα εξώφυλλα των τευχών 10, 13, 14 και 17 αντίστοιχα. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Οι προσευχές σου εισακούσθηκαν, τέκνον! Ιδού το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τομακιδίου της Ars Longa. Ημερομηνία πρώτης έκδοσης: Μάρτιος 1989. ISBN γιοκ! Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Είμαστε τυχεροί, γιατί έπεσε σήμερα στα χέρια μου το τεύχος 11, το μόνο που έλειπε. Να και το τελευταίο εξώφυλλο και η σειρά κλείνει (μέχρι βέβαια να μάθουμε ότι υπάρχουν και άλλα τεύχη) Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.