Ο Μοέμπιους γούσταρε τις μικρές v.3
The White Citadel
Πολύ μυστήριο αυτή η ιστορία. Όσο και αν έψαξα να βρω συγκεκριμένες πληροφορίες, έπεσα συνεχώς σε αδιέξοδα. Οπότε βλέποντας και κάνοντας. Το "Λευκό Κάστρο" έχει μια πολύ σημαντική ιδιαιτερότητα κατ'εμέ: Είναι το μόνο κόμικ που έχει κάνει ποτέ ο Μοέμπιους που ανήκει ξεκάθαρα στο είδος της Επικής Φαντασίας. Αυτό και μόνο με μαγνήτισε σχετικά με το α) τι είναι αυτό ακριβώς το ολιγοσέλιδο πείραμα και β) τι ήταν αυτό που τον έκανε να στραφεί σε ένα genre που, δεν θα πω τον απωθούσε, σίγουρα δεν του κέντριζε το ενδιαφέρον.
Το διάβασα από που αλλού; Τον δεύτερο τόμο της συλλογής της Epic, "Moebius 2: Arzach and other fantasy stories". Εδώ μια άνω τελεία σχετικά με τους τίτλους αυτής της σειράς. Αν παρατηρήσει κάποιος, κάθε τόμος έχει μια κεντρική χαρακτηριστική ιστορία/κράχτη: edena σε 4 τομάκια, pharagonesia, airtight garage, arzach, mississippi river κ.ο.κ. και στην συνέχεια, αν η κεντρική ιστορία δεν είναι αρκετά μεγάλη για να στηρίξει τον τόμο μόνη της, πλαισιώνεται από κάποιες μικρότερες. Έχουν λοιπόν συγκεντρώσει τις θεματικά πιο κοντινές δίνοντας και τον αντίστοιχο τίτλο. Εδώ έχουμε "...and other fantasy stories" όπου οι μικρές ιστορίες αν και δεν είναι καθαρό fantasy με την σύγχρονη έννοια, απέχουν εξίσου από το sci-fi που ήταν η έδρα του δημιουργού. Αργότερα, όταν ασχοληθώ με ιστορίες από τους επόμενους τόμους (ο πρώτος είναι ολόκληρος κομμάτι της edena) θα αναφέρω τις αντίστοιχες θεματικές της συλλογής. Αυτή η μακρά παρένθεση για μια λεπτομέρεια που με ενθουσίασε και δεν την περίμενα από μια Αμερικάνικη low budget έκδοση των late '80s, έστω και από imprint της Marvel. Κλείνει η άνω τελεία.
Προσωπική εκτίμηση ότι η ιστορία αυτή δημιουργήθηκε από λίγο πριν την διετία 1983-1984 μέχρι λίγο μετά, με περισσότερες πιθανότητες στο ενδιάμεσο. Αυτό γιατί στο εισαγωγικό σημείωμα γράφει ότι η αιτία αυτής της μίας και μοναδικής στροφής του στο Epic Fantasy ήταν μια κουβέντα με άλλους οπαδούς του Jean-Paul Appel-Guery (Γάλλος γκουρού, φυσιολάτρης και μυστικιστής). Το 1983-1984 ο Μοέμπιους πήγε και έζησε μαζί με την οικογένεια του στο κοινόβιο του Appel-Guery όπου ερχόταν σε καθημερινή επαφή με λοιπούς υποστηρικτές. Λογικό συμπέρασμα λοιπόν ότι το "White Citadel" γράφτηκε κάπου εκεί γύρω, χωρίς να ξέρω ακριβώς πότε άρχισε να ακολουθεί τον συγκεκριμένο ώστε να πω με σιγουριά ότι μπορεί να έγινε και νωρίτερα (αρχές '80).
Εν πάση περιπτώσει, μεταξύ άλλων με τους φίλους/υποστηρικτές/whatever του Guery ο Μοέμπιους μέσα στον ενθουσιασμό του συζητούσε και για τα κόμικς του αλλά και γενικώς την κομιστική σκηνή. Αυτοί μην έχοντας παρά ελάχιστη επαφή με την 9η τέχνη, όταν διάβασαν κάποια από τα έργα του τον "έκραξαν" για το θανατικό που τα περιβάλει, ένα μόνιμο ύφος απαισιοδοξίας, αμφιβολίας και υποβόσκοντος τρόμου. Θιγμένος (αναφέρει ότι ντράπηκε μάλιστα για αυτή την κριτική), θέλησε να δημιουργήσει κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι πολύ μακριά από το comfort zone του θεματικά θα μπορούσαμε να πούμε. Μετά από μια κουβέντα με φίλο του που τότε ασχολούνταν με το Αρθουριανό mythos, ο Μοέμπιους αποφασίζει να φτιάξει ένα ολόκληρο σύμπαν υψηλής φαντασίας όπως αυτή ορίστηκε από τον Τολκιν, με ξωτικά, νάνους, τελώνια, δράκους, ηρωισμό, αυτοθυσία, την βιβλική μάχη του απόλυτου καλού με το απόλυτο κακό κλπ. Τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν ένα 6σέλιδο αλληγορικό κομικάκι, πολύ μακριά από οτιδήποτε επικό είχε βάλει αρχικά ως στόχο. Και αυτό γιατί, όσο και αν προσπαθούσε να τιθασεύσει τον εαυτό του ακολουθώντας οδηγίες, το υποσυνείδητο του κέρδισε την μάχη και κατέληξε πάλι σε μια σκοτεινή και ντε φάκτο καταδικασμένη ιστορία. Οι φυσιοδίφιδες αναζητητές του mainstream pop υπερφυσικού γέλασαν με το αποτέλεσμα αποκαλώντας το απελπισμένο, εμείς 45 χρόνια μετά απολαμβάνουμε ζητώντας παραπάνω.
Μετά από αυτή την παρατραβηγμένη εισαγωγή, με τι ασχολείται τελικά το "Λευκό Κάστρο". Αρκετά όμορφη και ενδιαφέρουσα ιστορία στην απλότητά της. Ο Tornoc ο Ιππότης ταξιδεύει μέσα σε έναν φανταστικό μεσαιωνικό κόσμο, μην έχοντας συναντήσει ψυχή ζώσα για μήνες. Ξαφνικά πέφτει πάνω σε περίεργο κατάλευκο κάστρο σμιλεμένο όλο από μια και μοναδική πέτρα και τον Frozz, το τελευταίο ξωτικό του δάσους που το περιβάλλει και του μιλάει για την ιστορία του.
Το ξωτικό αναφέρει μια ιστορία μαγείας με αλαζόνες βασιλιάδες, πανέμορφες δεσποσύνες έγκλειστες στο κάστρο και τρομερούς μάγους μέχρι που ο Ιππότης κοιμάται. Βλέπει τρομερά όνειρα ότι παλεύει την σκιά και μαθαίνουμε ότι μέσα του έχει μπει το πνεύμα του ίδιου του βασιλιά, που προσπαθεί να απελευθερώσει την βασίλισσα του από την παγωμένη φυλακή της. Η ιστορία κλείνει με έναν Ιππότη που ξυπνά τυφλός, κουφός και μουγκός περιπλανώμενος στις ομίχλες του κόσμου.
Δεν είναι από τις καλύτερες του Μοέμπιους προφανώς. Αν και μόλις 6 σελίδες υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, μια σύντομη ιστορία όχι του τι είναι αλλά του τι θα μπορούσε να είναι. Εμένα μου βγάζει έντονα την αίσθηση ότι ο Μοέμπιους προσπάθησε να στήσει κάτι ακολουθώντας κάποια βασικά και δοκιμασμένα κλισέ του είδους, είδε ότι δεν του βγαίνει και στο τέλος ισοπεδώνει πρωταγωνιστή και αναγνώστη γυρνώντας στον οικείο μηδενισμό του και τινάζοντας το σχεδιαστήριο του στον αέρα σκεπτόμενος "το ξερα ότι δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ για μένα αυτό".
Ενδιαφέρον όμως να τον δεις έστω και λίγο να ξεδιπλώνεται προς τα κει. Πολύ ενδιαφέρον δείγμα.
Υ.Γ. παρόλο το ότι γράφει το White Citadel σε μεταγενέστερο χρόνο, υπογράφει ξανά ως Gir όπως τις αρχές του '70
- 9
- 1
5 Σχόλια
Recommended Comments