LUNE D'ARGENT SUR PROVIDENCE [ ERIC HERENGUEL ]

[Kurdy Malloy]

 

1880, Πρόβιντενς
Πολιτεία Νιου Χαμπσάιρ.

Ένα χωριό στην Ανατολή των ΗΠΑ, τόσο όμορφο που θα ήθελες να ξεκουραστείς στη σκιά των συκομουριών, εάν οι κάτοικοι δεν είχαν την ενοχλητική ιδιαιτερότητα, να πεθαίνουν βίαια! Ιδιαίτερα αφού έχει πολύ καιρό που αυτή η πλούσια ύπαιθρος ζει χωρίς την απειλή των όπλων. Λοιπόν, τι; Και γιατί; Να η ερώτηση που όλοι θέτουν επίμονα. Ο σερίφης Τζέιμς Στιούαρτ έχει ως αποστολή να βρει εάν η πηγή των εγκλημάτων είναι άνθρωπος ή θηρίο...
Φτωχέ σερίφη, τόσο άμαθος σε τέτοια έξαρση βίας στην περιφέρειά του!
Κι έπειτα, τι πρέπει να κάνει με το σκύλο ενός θύματος και με αυτή τη νεαρή γυναίκα, τη Μις Γκάτλινγκ, πανέμορφη που κάνει πάμπολλες ερωτήσεις... και το δήμαρχο, τόσο πιεσμένο να βρει τον ένοχο πριν τις εκλογές.
"Ειλικρινά, νόμιζα πως τα είχα δει όλα" λέει ο Τζέιμς, αλλά αυτό που αγνοεί είναι ότι οι νύχτες που έρχονται του επιφυλάσσουν τρομερούς εφιάλτες, εξίσου παγερούς με ένα κομμάτι κατεψυγμένο κρέας!
 
 

Αυτά τα ολίγα μας αναφέρει το οπισθόφυλλο του πρώτου τόμου και νομίζω πως είναι αρκετά κατατοπιστικά για το τι πρόκειται να βρούμε εάν επιλέξουμε να διαβάσουμε το δίτομο αυτό έργο του Éric Hérenguel (Ερίκ Ερενγκέλ).
 
Μία χορταστική περιπέτεια σε δύο τόμους που αγγίζει πάρα πολλά διαφορετικά είδη μεταξύ τους. Μοιάζει με Γουέστερν αλλά διαδραματίζεται σε μία πόλη της Νέας Αγγλίας, έχει δολοφονίες, έχει μυστήριο, έχει προσωπικές ιστορίες, αποκρυφισμό, αγωνία, μεταφυσικά κλπ.
Το έργο έχει δύο πρωταγωνιστές ουσιαστικά, την όμορφη αλλά και μυστηριώδη Κάθυ και τον σερίφη Τζέιμς. Στον πρώτο τόμο ανοίγονται όλα τα χαρτιά. Βλέπουμε οράματα, βλέπουμε φόνους, μαθαίνουμε πρόσωπα, αλλά έχει και χαλαρές στιγμές, χιουμοριστικές. Στο δεύτερο τόμο η δράση είναι καταιγιστική μέχρι το συγκλονιστικό τέλος.
 
Άλλη μία δουλειά που σεναριογράφος και σχεδιαστής είναι ο ίδιος και αυτό μας οδηγεί ακριβώς στο αποτέλεσμα που θέλει ο δημιουργός. Το σενάριο όπως προείπα είναι δυνατό, αλλά και το σχέδιο δεν πάει πίσω. Πολύ ωραία τοπία, πρόσωπα που δεν μπερδεύονται το ένα με το άλλο (διάβασα την κριτική στην Αντέλ Μπλαν-σέκ που είχε απάντηση χθες και θυμήθηκα ότι πανάθεμά με αν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τους άντρες του κόμικ με μία μόνο ματιά - αυτό εδώ συμβαίνει σπάνια). Μόνη ένσταση είναι η προσωπογραφία της πρωταγωνίστριας που ειδικά στις πρώτες σελίδες ήταν κάπως αβέβαιη και μεταβαλλόμενη, αλλά εξελίσσεται σε καταπληκτική, μία πραγματική καλλονή των BD.
 

 

To Lune d'argent sur Providence (Αργυρή σελήνη πάνω από το Πρόβιντενς) πήρε θετικότατες κριτικές και δικαίως θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα BD των αρχών του αιώνα μας. Και είναι από τις φορές που η γνώμη των κριτικών συνέπεσε πλήρως με τη δικιά μου όταν είχα την τύχη να το διαβάσω.
 
Κυκλοφόρησε σε 2 τόμους από τη Vents d'Ouest.
1 . Les enfants de l'abîme, 2005 (Τα παιδιά της αβύσσου)
2 . Dieu par la racine, 2008 (Θεός από τις ρίζες είναι η επί λέξη μετάφραση, Θεός από τον τάφο ίσως μία πιο ελεύθερη)

 

Δυστυχώς δεν έχει κυκλοφορήσει σε άλλη γλώσσα πλην των γαλλικών, έτσι η δημοφιλία του παραμένει σε χαμηλά επίπεδα εκτός Γαλλίας. Μέσα στον Αύγουστο βγήκε αγγλικό scanlation με τον τίτλο Silver moon over Providence, αλλά αν κάνετε μόλις μία μέρα υπομονή θα μπορέσετε να το απολαύσετε στη γλώσσα σας σε μετάφραση απευθείας από το πρωτότυπο.

[germanicus]

άναψα τσιγάρο

 

τσίμπησα και από τα εξώφυλλα αλλά και από τα σχόλια

 

[comicos]

Πολύ ωραία παρουσίαση Kurdy!     Η ιστορία μου είναι εντελώς άγνωστη, αλλά τα στοιχεία που ανέφερες παραπάνω την κάνουν να φαντάζει χορταστική! Εννοείται ότι θα την τιμήσω δεόντως!

[germanicus]

3 χρόνια από τον πρώτο τόμο στον δεύτερο?... ευτυχώς που δεν το διάβασα *τότε* αλλά τώρα

 

Λεπόν. Επετέλους διάβασα και τον δεύτερο τόμο από το αγγλικό σκανλέησον. Ωραία υπόθεση σε ασυνήθιστο setting Το είδα όμως αρκετά ανάποδα από τον Kurdy. Η ροή του σεναρίου με ξένισε σε κάποιες φάσεις, μου έμοιαζε σα να "χοροπήδησε" άτσαλα. Περισσότερο στον πρώτο τόμο (αν και κάποια πράγματα εντέλει έβγαλαν νόημα όταν τον τέλειωσα) και λιγότερο στον δεύτερο. Από την ανάποδη το σκιτσάκι ήταν πολύ όμορφο. Σε συνδυασμό με την επιλογή των χρωμάτων, εδώ είχαμε μια ιστορία σε μεγάλο βαθμό παραφυσικού θρίλερ με χρώματα από παστέλ παιδικό παραμύθι Και μιας και αναφέρθηκαν πρόσωπα, σε 3 από δαύτα (οι ηλικιωμένοι με τις φαβορίτες (πάστορας, ποιητής και ο άλλος)) χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα Εγώ τουλάχιστον τους μπέρδευα υπερβολικά συχνά Εκεί που συμφωνώ όμως 100% με τον Kurdy είναι στην εμφάνιση της πρωταγωνίστριας. Από τις πλέον σικάτες γυναίκες που έχω δει σε κόμικ. Kate Hepburn (ίσως λόγω μαλλιού?) στα καλύτερά της

 

για τη γνωριμία με τον δημιουργό Θα τον ψάξω