’90s comics - Μέρος 1ο: Υπερβολή & Κακογουστιά [Σωφρονάς Βαγγέλης, rouamat.com, 11/12/2013]

[Strativarious]

’90s comics - Μέρος 1ο: Υπερβολή & Κακογουστιά

 

 

Άμα τα 80’s για τα comics ήταν ένα τεράστιο πάρτι ανανέωσης και πρωτοπορίας που οδήγησε το είδος σε ολοκαίνουργιους δρόμους τότε τα 90’s ήταν η μεθυσμένη επιστροφή με το αμάξι που κατέληξε σε τράκα πάνω στην πόρτα του γκαράζ. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των superhero comics των 90’s ήταν αδιαμφισβήτητα η υπερβολή που χαρακτήριζε τα πάντα. Στον τομέα του σχεδίου κάθε κάθε ίχνος ρεαλιστικής ανατομίας πετάχτηκε απ΄το παράθυρο, τα όπλα άμα δεν ήταν κωμικά τεράστια δεν έμπαιναν στο καρέ και κάθε χαρακτήρας έπρεπε να φοράει γιγαντιαίες βάτες και κάποιο jacket με τουλάχιστον 30 τσέπες στο καθένα.

 

 

Πολλοί κατηγορούν για την πορεία που πήραν τα 90’s τον γνωστό comic artist Rob Liefeld και την καλλιτεχνική φιλοσοφία που εφάρμοσε κατά την θητεία του. Μία τέτοια κατηγορία όμως πιστεύω πως είναι άδικη αφού αφενός ο Liefeld τουλάχιστον δημιούργησε μερικούς από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες των comics και αφετέρου, τέτοιο ναυάγιο είναι σίγουρα συλλογική προσπάθεια. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος θα δούμε μερικές από τις πιο μελανές στιγμές της εποχής που πολλοί χαρακτηρίζουν ως τον Μεσαίωνα των comics.

 

 

Η DC προσπαθούσε απεγνωσμένα να επαναφέρει το ενδιαφέρον του κόσμου για τον Superman. Έπειτα από ένα σερί μετριότατων ιστοριών, αποφάσισαν να κάνουν την απόλυτη κίνηση που θεωρούνταν ταμπού μέχρι τότε: να σκοτώσουν τον Superman. Το storyline Death of Superman ήταν ένα συμβάν τόσο μεγάλο και σημαντικό που ήταν σε κάθε εφημερίδα και δελτίο ειδήσεων. Μέχρι που αποφάσισαν να τα αναιρέσουν όλα με το Reign of Supermen και το Return of Superman όπου ο Supes επέστρεψε πιο γ%$@#ος και kewl από πότε έχοντας μάλιστα χαίτη. Χαίτη!

 

Χαίτη

 

Δεν ήταν όμως μόνο ο Superman που έπεσε θύμα της μόδας των 90’s όπου κάθε βασικός χαρακτήρας έπρεπε να σοκάρει το κοινό με κάποιο τρόπο ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον του. Ο Bruce Wayne, ηττημένος και με σπασμένη πλάτη από τον Bane, αποφασίζει να πασάρει τον τίτλο του Batman σε έναν ψυχοπαθή, βίαιο, φανατικό χριστιανό που δεν συμμερίζεται την non-lethal φιλοσοφία του Bruce, τον Jean-Paul Valley. Επειδή ο μαθητευόμενος και χρόνια έμπιστος του, Robin, για κάποιο λόγο δεν του έκανε. Φουλ λογικό! Τουλάχιστον οι fans έδειξαν ενοχλημένοι και σύντομα ο Valley πήρε τα μπούλα του και όλα έγιναν όπως πριν.

 

 

Μία αντίστοιχη αλλαγή υπέστη και ο Wolverine στο Onslaught storyline όπου ο Magneto του έβγαλε όλο το αδαμάντιο από το σώμα, μετατρέποντας τον σιγά-σιγά σε μία ζωώδη εκδοχή του χωρίς μύτη, με κτηνώδη χαρακτηριστικά και μία μπλε μπαντάνα στο κεφάλι. Κάπου εκεί πρέπει να τους τέλειωσε η κόκα στα γραφεία της Marvel, να αντίκρισαν νηφάλιοι τον Logan και να αναφώνησαν “Ok, we fucked up”, αναιρώντας ό,τι ηλίθια αλλαγή είχαν σκεφτεί για τον κακομοίρη τον Wolverine. Οφείλω να παραδεχτώ όμως πως η ιδέα ότι οι αδαμάντινες λεπίδες από κάτω είχαν κόκαλο ήταν αρκετά ωραία. Αξίζει να αναφερθεί πως μετά το Onslaught storyline, οι Avengers και οι Fantastic Four φαινομενικά πέθαναν στην μάχη αλλά τελικά είχαν τηλεμεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν που δημιούργησε ο Franklin Richards, γιος του Mr. Fantastic και εκεί που…ζζζζζζ. Μετά η Marvel απορούσε γιατί παραλίγο να κηρύξει πτώχευση.

 

 

 

Τίποτε από αυτά δεν συγκρίνεται όμως με Clone Saga του Spider-Man, το πιο κακόφημα πολύπλοκο και εκνευριστικό storyline στον κόσμο των superhero comics. Το όλο concept περιστρέφεται γύρω από το ότι ο Peter Parker ανακαλύπτει πως είναι κλώνος του original Spider-Man, Ben Reilly και πλήρως απογοητευμένος με τη ζωή του που ήταν βασισμένη σε ένα ψέμα, παρατάει το σουπερηρωιλίκι ενώ ο Reilly αναλαμβάνει τον τίτλο του Spider-Man. Μετά έσκασε μύτη και ένας άλλος κλώνος, ο Kain, νομίζω πέθανε και η Aunt May σε κάποια φάση, ξαναγίνεται ο Peter Parker Spider-Man και γενικά κάθε τεύχος ήταν ένα τεστ μνήμης και υπομονής με την σύγχυση που επικρατούσε. Πόσο άχτι τον έχουν τον καημένο τον Peter Parker στην Marvel ρε γαμώτο, συνέχεια τον σκοτώνουν, τον διώχνουν, τον θάβουν, του κλέβουν το σώμα μόνο και μόνο για να αναλάβουν άλλοι τον ρόλο του Spider-Man αλλά τουλάχιστον σε σαφώς ανώτερες ιστορίες (Kraven’s Last Hunt, Ultimate Spider-Man, Superior Spider-Man κ.α). Μέχρι και ο ίδιος ο Peter Parker έδωσε αυτή τη συμβουλή στον Ultimate Spider-Man, Miles Morales, όταν συναντήθηκαν.

 

 

Όσο και να παραπονιέμαι για τι έκαναν τα 90’s στα comics, παραμένει πάντα η δεκαετία που γέννησε μερικούς από τους αγαπημένους μου τίτλους και η δεκαετία που ξεκίνησα κι εγώ να ασχολούμαι με το είδος. Με την φωτεινή πλευρά όμως αυτής της δεκαετίας θα ασχοληθούμε στο 2^ο μέρος του αφιερώματος.

 

πηγή

 

λινκ για το 2⁰  μέρος: ’90s comics - Μέρος 2ο: Η Αναγέννηση μετά τον Μεσαίωνα [Σωφρονάς Βαγγέλης, rouamat.com, 14/12/2013]

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 17, 2013 από Strativarious

[germanicus]

 

 Πόσο άχτι τον έχουν τον καημένο τον Peter Parker στην Marvel ρε γαμώτο, συνέχεια τον σκοτώνουν, τον διώχνουν, τον θάβουν, του κλέβουν το σώμα

 

 

 

 

[Indian]

Μιας και δεν έχω ασχοληθεί πολύ με τα υπερηρωικά,παραπάνω από τα μισά από αυτά που γράφτηκαν εδώ δεν τα ήξερα...!

Φυσικά και τα βρίσκω τραγικά και παρατραβηγμένα...!

Έχοντας λατρέψει στην κυριολεξία το σύμπαν των Duck και Mouse,είμαι πολύ ανεκτικός με το "υπερφυσικό" (παπιά και ποντίκια που μιλούν),αλλά κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα χωνέψω εύκολα...!

Μου αρέσουν οι υπερήρωες που δρουν σε ιστορίες με κακοποιούς και κακους υπερήρωες...!

Πραγματικά ξενερώνω όμως όταν ακούω για θανάτους,νεκραναστάσεις,παράλληλα σύμπαντα,φασματικές ζώνες,ολόκληρα σύμπαντα να τσακώνονται,καλοί υπερήρωες να αληλοτσακώνονται μεταξύ τους κ.ά....!

Βέβαια περί ορέξεως...!