Η ΑΡΑΧΩΒΑ .

[Βασιλεύς των κόμικς]

 

‘Ντάτσι το μικρούλη είναι τρίκαλο,δεν υπάρχει,είναι και πολυ φασέ σου λέω,τα σπάει το χαβαλεδιάρικο.Κοζαρέτο καισυ και θα με θυμηθεις,καραστάνταρ σου ξαναλέ.Τεσπά;.Αντε τώρα τιγκανά και γω. Πάω για χαλαρουα ματ.Πάοκ.

Πώς;δεν καταλάβατε τι λέω;είπα και εγώ να προσαρμοστω με την γλώσσα που σπικάρουν μιλάνε τα παιδια.Ας παρω τα πράματα απο την αρχή.Το κυρίαρχο θέμα του μικρού αυτού τευχακίου είναι ένα εγκλημά,αυτό της ελληνικής γλώσσας απο τους νέους.Καλύτερα να μεταφέρω τα λόγια των ίδιων των εκδοτών:

<<Στην Αράχωβα φαινομενικά συμβαίνουν πολύ λίγα. Δύο φίλοι απ’ τα παλιά συναντιούνται τυχαία στο δρόμο. Και μιλάνε. Επικοινωνούν. Ζούνε το σήμερα, ζούνε την κάθε στιγμή. Θυμούνται τα παλιά σε μία τελετουργία μυστική, αλλά γνώριμη.Υπάρχει κάτι βαθύτερο σε όλα αυτά.Πρόκειται για ένα κόμικ που θα σας βάλει σε σκέψεις, αλλά όχι για πολύ.

Η Αράχωβα, ένα μικρό, έξυπνο και πολύ όμορφο κόμικ, κυκλοφορεί σε μια περιορισμένη και αριθμημένη (με το χέρι παρακαλώ) έκδοση 250 αντιτύπων.>>

Τιμή: 3,00

Ο Τάσος εμπνεύστηκε την ιστορία από μια συζήτηση μεταξύ δύο νέων στο διαδίκτυο.Ο Παναγιώτης το έκανε για πιο πολύπλοκους λόγους:για τα λεφτά.

Η γνώμη μου για το θέμα είναι ότι πάντα οι νέοι μιλαγάνε στη δικιά τους γλώσσα,πρέπει να ξεχωρίζουν από τους μεγάλους,να επικοινωνούνε με το δικό τους κώδικα,που δε καταλαβαινούνε οι μεγάλοι.Η γλώσσα όμως ποτέ δε δολοφονήθηκε μάλλον εμπλουτίστηκε,απο άλλους τραυματίστηκε,από κάποιους πολιτικούς που το '81 θέλησαν να αλλάξουν τα πάντα ακομά και την προφορά μας.Το

-ε-χθες εγινε χτες το αυγό αβγό απο τους μήνες έφυγε το-ιος- και αντικαταστήθηκε με το -ης- π.χ.Απρίλιος-Απρίλης κ.λ.π. και άλλα πολλα.Μπορεί έμεις να μην το καταλαβαίνουμε γιατί την ακούμε απο τότε που γεννηθηκαμε αλλά η Ελληνική γλώσσα έχει την προφορα της.Υπάρχει λόγος που έχουμε 5 ειδών-ι-το καθένα έχει το δικό του ήχο.Αλλα τώρα άνοιξα μεγάλη κουβέντα,και δεν είναι ο χώρος που πρέπει να συζητηθεί.

Το μόνο αρνητικό που έχει το κομιξάκι αυτό-ναι,έχει και απο αυτό-είναι η τιμή του.Αν τυπωνωτανε σε κανονικό μέγεθος δε θα ξεπερνούσε τις 8με 9 σελίδες.Εδώ ο μεγιστάνας διεθνης δημιουργος κόμιξ όλων των εποχων παγκοσμίου φήμης ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΜΠΑΛΙΔΗΣ δημιούργησε ολόκληρο έπος μόνο με 2 ευρώ.Κατί τέτοια κομιξάκια ο Τάσος τα κάνει δωρεάν και εν καιρο κρίσης νομίζω ότι 3 ευρώ είναι πάρα πολλά.

 

 

Ο τσιγκούνης ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ (ή κατά κόσμο Χατζηθεωδόρου Παναγιώτης)

 

 

 

Αφιέρωμα στον Τάσο Ζαφειριάδη - Αφιέρωμα στον Παναγιώτη Πανταζή

[geokon]

Συμφωνώ με βασιλιά,

 

όμορφο κομιξάκι αλλά η τιμή το κάνει λιγότερο συμπαθητικό…

 

 

[x for xepeta]

Την Αράχωβα την έχω συνδέσει με τους μπατήριδες "επώνυμους", που πάνε διακοπές κάπου που μπορούν να τους βρουν οι κάμερες των μεσημεριανών τίποτα.

[DJO]

Ακριβώς. Το διάβασα κι εγώ (στη Λέσχη) και απογοητεύτηκα. Βασίζεται σε ένα θεοάκυρο κειμενάκι που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο πριν χρόνια και ήταν διάλογος με θεόχαζη "αργκό" των '90s-'00s. Μάλλον το κάναν για να την πούνε σε τέτοια άκυρα όπου ακόμα και το κλασικό "πάμε να αυτώσουμε αυτό με εκείνο" από τη σειρά Πολυκατοικία θεωρείται πλούσιο λεξιλόγιο. Δεν είναι διάλογος, είναι συνεννόηση με ελάχιστες λέξεις (αρκετές σλανγκ) και περισσότερο χειρονομίες. 2 άτομα, που ανήμπορα να συνεννοηθούν εφευρίσκουν ένα δικό τους τρόπο επικοινωνίας, τύφλα να'χουν τα γκρήκλις. Αμηχανία; Μπορεί. Αράχωβα; Όχι, μάλλον Θεσσαλονίκη γίνεται αυτό, κρίνοντας από το πρώτο και το τελευταίο καρέ. Από την άλλη, ίσως με την Αράχωβα νοείται μια κοσμοπολίτικη γλωσσική Βαβέλ όπου ο καθένας δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με το διπλανό του. Παρεμπιπτόντως, διαβάστε τη Βαβυλωνία από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, είναι κάτα κάποιον τρόπο ο πρόγονος της Αράχωβας. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στους γλωσσολόγους της παρέας.

 

Τώρα για την αντιστοιχία της τιμής, έχω πάντα στο μυαλό για καινούρια κόμικς το 1 ευρώ για κάθε 10 σελίδες (περίπου τόσο πάει και εκτυπωτικά), αλλά επειδή στην προκειμένη περίπτωση κάθε σελίδα είναι ένα καρέ και το μέγεθος αρκετά μικρό, τα 3 ευρώ είναι πολλά.

 

Οπότε 0/2 από μένα, είτε με 3 ευρώ είτε δωρεάν. Δε μου άρεσε, αν και το σχέδιο του Παν έχει φάση.

[scribblepuff]

Το διάβασα σήμερα, συμφωνώ και με το ότι η γλώσσα δεν πεθαίνει και με το ότι είναι πολλά τα 3€ για τόσο μικρό κόμικ.

Νομίζω ότι άξιζε μόνο και μόνο για την τελευταία ατάκα (εκεί γέλασα δηλαδή).

[DJO]

Αντιγράφω και την κριτική από το Don't Ever Read Me:

 

 

“Την κάνουμε ταράτσα;” “ΛΟΛ ρε φίλε, τι λε ρε νουμεράκι;”

 

Ήταν, νομίζω, κάθε Δευτέρα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κάθε βδομάδα περίμενα την ώρα που θα καθίσω στον καφέ καναπέ του σαλονιού για να δω 10 Μικρούς Μήτσους. Όταν τελείωναν, απλά περίμενα την επόμενη βδομάδα. Μου άρεσαν όλοι ανεξαιρέτως, αλλά νομίζω πως δεν είμαι η μόνη που είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Τζίμη. Όχι μόνο γιατί δίπλα του έπαιζε ο νεαρούλης Χριστόφορος, αλλά και γιατί κάπως, κάπου, ταυτιζόμουν. Ήταν αυτή η συνεννόηση της ασυνεννοησίας (“αγαπάω αφού”), η ανοησία (“Πάμε Βασιλόπουλο να χαζέψουμε μουστάρδες;”), τα σκοτωμένα ελληνικά που μιλούσα κι εγώ στο σχολείο.

 

Πριν λίγα χρόνια μία φίλη μου ερωτεύτηκε έναν Έλληνα που μεγάλωσε στο Λονδίνο. Οι γονείς του, Έλληνες και οι δύο, μετακόμισαν στην Αγγλία, έκαναν εκεί το Γιώργο (George, εννοείται, τι να λέμε τώρα), τον ανέθρεψαν με ελληνικές αρχές και του έμαθαν τη γλώσσα. Έλα όμως που η γλώσσα εξελίσσεται. Το 2004 η φίλη μου τον ερωτεύτηκε σφόδρα. Μιλούσαν ελληνικά αλλά “μερικές φορές ρε ‘συ, με κάνει να ντρέπομαι”, μου έλεγε στον καφέ. “Δηλαδή, είναι δυνατόν να λέει μπροστά σε κόσμο ότι την κάναμε ταράτσα; Ποιος λέει την κάναμε ταράτσα μετά το Στάθη Ψάλτη και την Καίτη Φίνου το 1985;”

 

Οι καιροί περνάνε, η γλώσσα αλλάζει, μπορεί να μην την κάνουμε ταράτσα, αλλά σίγουρα δεν την παλεύουμε και τόσο εύκολα.

 

Η Αράχωβα (Μονόπρακτο περί θανάτου Ελληνικής γλώσσας -και γενικώς) είναι ένα μικρό κόμικ του Παναγιώτη Πανταζή (που έκανε την εικόνα) και του Τάσου Ζαφειριάδη (που έγραψε το βαθυστόχαστο πλην όμως ρεαλιστικό κείμενο και τσίμπησε και το βραβείο Best Writer στο Comicdom Con της Αθήνας, εκτός του ότι τον ξέρω προσωπικά και διαβεβαιώ ότι μιλάει ελληνικά ακόμα καλύτερα από ότι τα γράφει, ή περίπου, τουλάχιστον. Κάπως έτσι, τι να λέμε τώρα).

 

Η Αράχωβα, λοιπόν, είναι ένα μικρό κόμικ με πολύ συγκεκριμένο τίτλο και πολύ συγκεκριμένο θέμα. Μία συνομιλία δύο φίλων σήμερα. Που συνεννοούνται. Στα ελληνικά. Ή περίπου, τουλάχιστον.

 

Το βιβλίο είναι σατυρικό. Προφανώς. Και λακωνικό, αλλά όχι με τη φιλοσοφική έννοια του όρου. Είναι λακωνικό επειδή έτσι είναι η επικοινωνία σήμερα (ΛΟΛ ρε φίλε, λολ).

 

Ρώτησα τον Τάσο γιατί βγάλανε το βιβλίο Αράχωβα. Μου λέει “Δεν το διάβασες, ε;”. Ψιλοκόλλησα. “Εννοείται το διάβασα του λέω”. “Η Αράχωβα είναι η μόνη συγκεκριμένη λέξη, εκτός από άλλη μία”, μου απαντάει.

 

Ψιλοκουφό. Δεν το είχα πολυπιάσει.