Χρειάζομαι πειραματόζωα/αναγνώστες...

[Indy]

Γεια σας. Βρίσκομαι στη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου μου (συνέχεια του πρώτου) και θέλω να παραθέσω εδώ ένα κεφάλαιό του για να ρωτήσω πόσο καλά σας φαίνεται να ρέει η δράση. Δυσκολεύει τον αναγνώστη; (Ο τίτλος του βιβλίου είναι "Mellow Yellow King").

Προειδοποιώ από τώρα, το κείμενο είναι τίγκα:

1. Στα ορθογραφικά (μπορεί να δείτε ρήμα με ο ή η. Όταν πληκτρολογώ βιαστικά...)
2. Στο σουρεαλισμό
3. Σε πράγματα που δεν βγάζουν νόημα (αυτό πάει μαζί με τον σουρεαλισμό)

Να σας κάνω μια μικρή εισαγωγή:

Ο πρωταγωνιστής (Τζον Τόμας) είναι πάνω σε ένα άλογο που καλπάζει, με τον Φρανκ Σινάτρα και τους κυνηγάει ένας αστυφύλακας σε μοτοσικλέτα. Η ιστορία διαδραματίζεται το 1957 στο Λος Άντζελες.

Καλή ανάγνωση.

Mellow Yellow King (Κεφάλαιο 18).odt

[Θοδωρής Καραπάνος]

Το διάβασα! Θεωρώ όμως, ότι δεν μπορώ να κρίνω από τρεις σελίδες μόνο... Οπότε, στείλε αν θέλεις και τη συνέχεια.. Εν τω μεταξύ, κάποια σχόλια/σκέψεις που μπορεί να σε βοηθήσουν:

 

1. Φρόντισε τις φωνές των χαρακτήρων, δηλαδή να τους κάνεις να ακούγονται σαν κανονική άνθρωποι που μιλάνε, όπως κάποιος που βρίσκεται στη θέση τους. Δεν μπορώ να πω ότι είχα θέμα με τη γραφή σου! Μου άρεσε μάλιστα πολύ! Αλλά το δείγμα είναι μικρό!
2. Να προσέξεις τη στίξη σου(δεν ξέρω βέβαια αν αυτό πάει στα ορθογραφικά που είπες να παραβλέψουμε)... Να προσέξεις, γιατί κι εγώ έγραφα παλιότερα ιστορίες και τις διάβασα ξανά πριν λίγο καιρό και ανά σημεία δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, εξ αιτίας απουσίας στίξης( ή κακής χρήσης συμβόλων).
3. Μου αρέσει πολύ η αφήγησή σου, επειδή είναι γρήγορη και δεν αναλώνεσαι σε μεγάλες περιγραφές. Αν πας να κάνεις περιγραφή, ενός χώρου ή του ντυσίματος κάποιου ή ενός αυτοκινήτου κτλ, προσοχή επειδή είναι Εποχής και συνεπώς πρέπει να μείνεις πιστός στις λεπτομέρειες( καλά, αυτό είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις)!

Μου άρεσε όμως! Θα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια!

[Indy]

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Θα ψάξω αύριο το μεσημέρι να βρω και άλλα κεφάλαια που θα ήταν ενδιαφέροντα, γιατί τώρα έχω γυρίσει από διακοπές και έχω κεφάλι κουρκούτι και δεν μπορώ να σκεφτώ (όσο μούμπλε μούμπλε και να κάνω

[rolandofshire]

Το διάβασα κι εγώ. Κοίτα, φαίνεται ότι έχει δράση και μάλιστα φαίνεται να έχεις αρκετές δυνατότητες γραφής (προφανώς αφού έχεις βγάλει και βιβλίο ήδη). Εμένα η παρατήρησή μου είναι ότι καλός ο σουρεαλισμός και η άπλετη ελευθερία που μπορεί να προσφέρει αλλά

 

1. Όσο κι αν είναι κάτι σουρεαλιστικό, θα ήταν καλό να είναι συνεπές με τον εαυτό του. Δηλαδή θέλει σκέψη λίγο το γιατί δεν ήταν επικίνδυνο για το άλογο να κυκλοφορεί τρέχοντας στα εσωτερικά σκαλιά μιας πολυκατοικίας ούτε να πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα ούτε να σκάει πάνω στο τρένο αλλά είναι επικίνδυνο να πέσει από το τρένο. Πέρα από την αγωνία και το σασπένς, να δεις και τη συνέπεια.

2. Θα διαφωνήσω λίγο με τον @ Θοδωρής Καραπάνος  ως προς τις περιγραφές. Ευτυχώς ή δυστυχώς (δυστυχώς για μένα), η πάρα πολύ γρήγορη εποχή και τα social media μας έχουν κάνει λίγο αλλεργικούς σε οτιδήποτε δεν έχει δράση. Το κακό σε αυτό είναι ότι δε μπορείς να αφεθείς λίγο να φανταστείς κάποια πράγματα. Διάβαζα πρόσφατα Ουγκό (το 1793, βιβλιάρα, να το διαβάσετε), ο τύπος αναλωνόταν να περιγράφει την κίνηση ενός κανονιού πάνω σε ένα πλοίο για δύο σελίδες (!!). Κι ενώ η πρώτη μου αντίδραση ήταν να με κουράζουν τέτοιου είδους περιγραφές, σε δεύτερο χρόνο διαπίστωνα ότι και με χαλάρωνε και μου όξυνε την φαντασία. Αν θες να δώσεις περιγραφή, από μένα είναι ναι. Καλά, ό,τι θες γράφεις, απλώς κάνω μια γενική διαπίστωση, δε θα μας χαλάσει λίγο φαντασία παραπάνω.

 

Αυτά από εμένα και καλή επιτυχία.

[Indy]

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους κάθονται και διαβάζουν - σχολιάζουν αυτά τα κείμενα. Ιδικά τα σχόλια με βοηθάνε πολύ. Παραθέτω άλλα 3 κεφάλαια για αρχή και ίσως ανεβάσω περισσότερα κάποια στιγμή. Ισχύουν και εδώ αυτά με τα ορθογραφικά

1. Το "Νεανικές σκέψεις για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και η αναθεώρησή τους τριάντα εφτά χρόνια αργότερα" ξέρω πως είναι ένας μεγάλος τίτλος, αλλά μου αρέσει να παίζω με αυτούς Σε αυτή την σκηνή ο Τζον Τόμας είναι σε ένα κρατητήριο με κάποιον Ρούντολφ και έχουν σκοτώσει κάποιον (δεν ξέρουμε ακόμη ούτε ποιόν, ούτε τον λόγο). Εσωτερικοί μονόλογοι, περιγραφές (που ζητήσατε) και διάλογοι μεταξύ των όχι και τόσο μετανιωμένων κρατουμένων.
2. Το "Ιντερλούδιο" είναι ένα σουρεάλ όνειρο/παραίσθηση του Τζον Τόμας.
3. Το "Jingle Death" είναι κάποια κεφάλαια αργότερα του πρώτου κειμένου που ανέβασα με τον Φρανκ Σινάτρα. Εδώ, ο τραγουδιστής και ο Τζον Τόμας έχουν πέσει από την τζαμαρία μέσα σε μια καφετέρια. Τους κυνηγάνε κάποιοι άγνωστοι για κάτι χειρόγραφα που έχει ο Τζον Τόμας (ο ίδιος ο Τζον όμως δεν μπορεί να καταλάβει για ποια έγγραφα μιλάνε). Και πάλι δράση δηλαδή.

Ίσως υπάρχουν κάποιες μικρές αναφορές σε προηγούμενα κεφάλαια, αλλά δεν επηρεάζουν την υπόθεση αυτών των κεφαλαίων. Αυτά. Καλή ανάγνωση

 

Νεανικές σκεψεις για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και η αναθεώρησή τους τριάντα εφτά χρόνια αργότερα..odt Ιντερλούδιο.odt Jingle Death.odt

[Indy]

Α, ναι, ξέχασα: η Λόρεν Μπακόλ στο Jingle Death είναι θυμωμένη γιατί στην αρχή βρισκόταν μαζί τους, αλλά την πέταξε ο Τζον Τόμας από το αυτοκίνητο μέσα σε έναν κάδο σκουπιδιών, πριν αρχίσει η δράση, για να μην πάθει κακό από τους διώκτες τους.

[Θοδωρής Καραπάνος]

13 ώρες πριν, rolandofshire είπε:

2. Θα διαφωνήσω λίγο με τον @ Θοδωρής Καραπάνος  ως προς τις περιγραφές. Ευτυχώς ή δυστυχώς (δυστυχώς για μένα), η πάρα πολύ γρήγορη εποχή και τα social media μας έχουν κάνει λίγο αλλεργικούς σε οτιδήποτε δεν έχει δράση. Το κακό σε αυτό είναι ότι δε μπορείς να αφεθείς λίγο να φανταστείς κάποια πράγματα. Διάβαζα πρόσφατα Ουγκό (το 1793, βιβλιάρα, να το διαβάσετε), ο τύπος αναλωνόταν να περιγράφει την κίνηση ενός κανονιού πάνω σε ένα πλοίο για δύο σελίδες (!!). Κι ενώ η πρώτη μου αντίδραση ήταν να με κουράζουν τέτοιου είδους περιγραφές, σε δεύτερο χρόνο διαπίστωνα ότι και με χαλάρωνε και μου όξυνε την φαντασία. Αν θες να δώσεις περιγραφή, από μένα είναι ναι. Καλά, ό,τι θες γράφεις, απλώς κάνω μια γενική διαπίστωση, δε θα μας χαλάσει λίγο φαντασία παραπάνω.

Φίλε @ rolandofshire , εγώ πάντως συμφωνώ μαζί σου! Δεν εκφράστηκα σωστά προφανώς, αλλά μου αρέσουν πολύ οι περιγραφές στα βιβλία! Απλά πιστεύω ότι σχετίζεται και με το είδος της ιστορίας! Ας πούμε, τα στυνομικά ή τα ιστορικά(όπως το 1793 που αναφέρεις), τα ταξιδιωτικά, τα κοινωνικά και άλλες πολλές κατηγορίες προσφέρονται για εκτενείς περιγραφές( δεν λέω βέβαια ότι δεν μπορεί να απουσιάζει ή να εντοπίζεται σε μικρότερο βαθμό η περιγραφή)! Αντίθετα, το συγκεκριμένο βιβλίο που μάλλον κινείται στον χώρο της περιπέτειας, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται τόσες περιγραφές! Από την άλλη, αυτό επαφίεται και στην κρίση του συγγραφέα!

@ Indy , ευχαριστώ που έστειλες επιπλέον κεφάλαια! Θα σου στείλω κι άλλα σχόλια σύντομα!

[rolandofshire]

10 ώρες πριν, Θοδωρής Καραπάνος είπε:

Φίλε @ rolandofshire , εγώ πάντως συμφωνώ μαζί σου! Δεν εκφράστηκα σωστά προφανώς, αλλά μου αρέσουν πολύ οι περιγραφές στα βιβλία! Απλά πιστεύω ότι σχετίζεται και με το είδος της ιστορίας! Ας πούμε, τα στυνομικά ή τα ιστορικά(όπως το 1793 που αναφέρεις), τα ταξιδιωτικά, τα κοινωνικά και άλλες πολλές κατηγορίες προσφέρονται για εκτενείς περιγραφές( δεν λέω βέβαια ότι δεν μπορεί να απουσιάζει ή να εντοπίζεται σε μικρότερο βαθμό η περιγραφή)!

Κοίτα, το 1793 δε το λες ιστορικό με την έννοια ότι δεν το έγραφε ο Ουγκό όντας σε μια άλλη εποχή και έπαιρνε έμπνευση από κάτι πίσω του, ζούσε ακριβώς εκείνη την εποχή. Επίσης, είναι και στο στυλ γραφής των συγγραφέων της συγκεκριμένης εποχής, ο Ουγκό το κάνει παντού (και στους Άθλιους και στην Παναγία των Παρισίων), όπως και ο Μπαλζάκ. Προφανώς τότε δεν υπήρχαν τα social media και οι άνθρωποι (όσοι ήξεραν να διαβάζουν) και το άντεχαν αυτό και το επιθυμούσαν. Είναι και το ρεύμα του ρομαντισμού που το είχε αυτό από μόνο του. Απλά το πήρα σα παράδειγμα για να πω ότι καμιά φορά αξίζει να πεις σταματάω από τη δράση για να αφεθώ σε μια περιγραφή (όπως και για να χαζέψω ένα καρέ για να μείνω στο φόρουμ). Καλό είναι να πατάμε pause που και που (γενικότερα)

 

Κλείνω το οφτόπικ και ξαναεύχομαι καλή επιτυχία στο φίλτατο @ Indy

[Otis]

Κυνηγητό μπαίνω βγαίνω σε χώρους για την ψευδαίσθηση της περιπέτειας στις μεταβάσεις των χώρων. Μόνο σε φτερά αεροπλάνου, κατω από φορτηγό και μέσα σε καρναβάλι δε συνεχίζεται.

 

Τα μπες βγες και οι χώροι σε κίνηση είναι οπτική δραματοποίηση για κινηματογράφο. Αυτή η δραση απαιτεί πολλή σκέψη στο ντεκουπαζ και πολλή γνώση στη σκηνοθεσία γενικότερα. Δε μεταφέρεται καλά σε περιγραφή γιατί χρειάζεται διανύσματα κίνησης, παράλληλη δραση και ταχύτητα που μόνο η εικόνα με το μοντάζ προσφέρουν. Χρειάζεται και κάποια ευρήματα για την περιπέτεια, δεν αρκεί το πριν μπει βγήκε. Αν το δοκιμάσεις σε σκαριφήματα θα δεις το πρόβλημα στην ουσία του. Αν γράψεις περιγραφή στη μορφή του σεναρίου, θα το γράψεις και θα το σκηνοθετήσεις καλύτερα. Το λέω για να μην χάνεις χρόνο με ένα πράγμα ενώ πιθανότατα θέλεις να κάνεις άλλο.

[Indy]

Λοιπόν, επέστρεψα, πάλι με internet επιτέλους και δεν ξαναφεύγω (απ' ότι μου έχουν πει). Καταρχάς, ευχαριστώ τον φίλο @ Otis  γιατί όντως τα σχόλιά του, όπως όλων σας, με βοηθάνε. Δεύτερον, να γράψω λίγο την δικιά μου οπτική στο όλο θέμα με της σκηνές δράσης. Όντως, πολλές, οι περισσότερες από αυτές τις σκηνές έχουν μια κινηματογραφική λογική. Αυτή ήταν η ιδέα από την αρχή και υπάρχει και ένα κεφάλαιο πολύ "χειρότερο" και περίπλοκο από αυτά που ανέβασα. Είναι όντως δύσκολο να περιγράψεις κάτι τέτοιο και σε κάποια σημεία δεν έχω καταφέρει να το κάνω καλά, κατανοητά και εύκολο προς την ανάγνωση. Υπάρχουν φορές που η δράση είναι σαν ταινία του Nolan (όχι προς την ποιότητα ) άμα δεν παρακολουθήσεις/διαβάσεις προσεκτικότατα, άμα χαθείς έστω και μια φορά, πάει... ή το διαβάζεις από την αρχή το σημείο, ή καταλαβαίνεις απλά το αποτέλεσμα που είχε αυτή η σκηνή δράσης και προχωράς, πιάνοντας μόνο τα βασικά, π.χ. 5 σελίδες μετά από δυσκολονόητες περιγραφές και γεγονότα, έπιασες μόνο το ότι ο πρωταγωνιστής δεν βρίσκεται πλέον στο ελικόπτερο και πέφτει από αυτό (τυχαίο παράδειγμα, δεν έχω τέτοια σκηνή). Αυτή ήταν η ιδέα του στυλ εξαρχής, παρόλο που στη βάση της έχει περισσότερα αρνητικά από ότι θετικά. Αλλά επειδή είμαι τέτοιος και λατρεύω τον καρτουνίστικο τόνο στην κινηματογραφική δράση των χολιγουντιανών ταινιών, εδώ είμαστε

 

Όσο για της περιγραφές: μια υπερφορτωμένη με γεγονότα σκηνή δεν πιστεύω πως χωράει πολλές περιγραφές το τύπου μιλάω 3 σελίδες για τα ρούχα του κάθε χαρακτήρα, ή για την ταχύτητα του τρένου. Μπορείς να το αναφέρεις, αλλά σε μικρότερη έκταση, γιατί αλλιώς μεγαλώνει πολύ το κείμενο, παραγεμίζει και ο αναγνώστης μπερδεύεται ακόμη περισσότερο με μια ήδη από την φύση της "μπελαλίδικη" σκηνή. Σε μια απλούστερη στιγμή δράσης (όπως έχω προς το τέλος του πρώτου μέρους) η "ανούσιες" - σε πολλά εισαγωγικά - περιγραφές βοηθάνε και εμπλουτίζουν/ομορφαίνουν το κείμενο, χωρίς να κουράζουν και υπερφορτώνουν τον αναγνώστη με πληροφορίες. Ας πούμε σε αυτή σκηνή που ανέφερα (εκείνη προς το τέλος) έχω μια εκτεταμένη περιγραφή του μαχαιριού που χρησιμοποιείτε. Τα υλικά από τα όποια έχει φτιαχτεί, τα σχέδια και τα χαρακτικά του, τον "αέρα" που βγάζει από τον τρόπο που είναι φτιαγμένο και στολισμένο και και και...

 

Αυτά είχα να πω, ευχαριστώ ξανά υπερβολικά πολύ για τις συμβουλές και περιμένω με ανυπομονησία και άλλες

 

Υ.Γ. Συγγνώμη που άργησα να απαντήσω, αλλά καλοκαίρι βλέπεται

[Otis]

Για το σενάριο υπάρχει η φόρμα του σεναρίου. Είναι ώριμη γιατί έχει έναν αιώνα ιστορία στην κινηματογραφική εκδοχή, και όλα τα προβλήματα κάποιος τα αντιμετώπισε, οπότε σταδιακά τυποπποιήθηκε σε σημαντικό βαθμό η γραφή.

 

Η φόρμα του σεναρίου σε αναγκάζει να σκεφτείς οπτικά και χρονικά, γιατί πρέπει να ανακοινώνεις κάθε ασυνέχεια χώρου ή χρόνου, και ακόμα και τις μετακινήσεις μέσα σε ένα χώρο, και τις καταστάσεις που συνδυάζουν εσωτερικό και εξωτερικό. Η παράλληλη δράση έχει κι αυτή τα πρότυπά της ανάλογα με την περιπλοκότητά της. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες, τα social media, οι video κλήσεις κλπ έχουν κι αυτά κάποια τυποποίηση πλέον, ανάλογα με το αν έχεις εικόνα ή ήχο απ’ μία ή περισσότερες πλευρές.

 

Η φόρμα του σεναρίου διαχωρίζει πολύ αποτελεσματικά τη δράση, απ’ το διάλογο.

 

Με λίγη τέχνη διαχωρίζεις και τα στοιχεία παραγωγής απ’ την περιγραφή της δράσης ώστε να γράψεις τη δράση σε πρώτη φάση και να μπεις αργότερα στις λεπτομέρειες.

 

Το σύστημα είναι πλέον το πιο καλό για να γράψεις κάτι που έχει οπτικό περιεχόμενο. Επιτρέπει να γράψει ο σεναριογράφος μόνο τη δική του δουλειά και να αφήσει ελεύθερο τον σκηνοθέτη, ή να προσθέσει τη σκηνοθεσία αν θέλει, πχ σε τελική ανάλυση με το είδος του πλάνου, δηλαδή το μοντάζ στην ουσία. Κι εκεί ακόμα είναι πιο σαφές απ’ το μυθιστόρημα δηλαδή το έπος, γιατί δεν εννοείται απλά το ότι πάμε σε κοντινό επειδή περιγράφουμε κάτι μικρό μετά από περιγραφή μεγάλου, αλλά δηλώνουμε σε ειδική γραμμή το είδος και το περιεχόμενο του νέου πλάνου όταν γράφουμε σκηνοθεσία. Δεν αφήνουμε απλά μια κενή γραμμή επιπλέον για να αλλάξουμε σκηνή αλλά τη δηλώνουμε.

 

Σε τελική ανάλυση γίνεται πολύ σαφές το τί βλέπουμε και ακούμε και με ποια σειρά. Αυτό συνήθως βοηθάει να μπει η σκέψη σε μια σειρά και στο μυαλό του συγγραφέα/σεναριογράφου.

 

Είναι και εξαιρετικά σύντομο στην ανάγνωση γιατί αυτός είναι ο σκοπός του, να το διαβάσει ο παραγωγός, ο τεχνικός, ή ο καλλιτέχνης κάποιου τομέα και να κάνει τη δουλειά του. Μια αναφορά σε ένα αντικείμενο πχ μπορεί να γίνει όσο εξειδικευμένη θέλουμε στη συνέχεια, οπότε η αρχική γραφή είναι πιο απλή, πχ μια λέξη μόνο. Ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν μυθιστόρημα και να φτιάξουν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη τις πράξεις και τις σκηνές του, γιατί υπάρχει πολύ υλικό που δεν είναι δράση και διάλογος, αλλά ίσως οδηγός για τα στοιχεία της παραγωγής. Και αυτοί που μπορούν μπορεί να μη θέλουν να διαθέσουν το χρόνο αν δεν είναι κάτι ήδη επιτυχημένο στην αγορά, γιατί ο χρόνος είναι πολλαπλάσιος. Το μυθιστόρημα δε μπορεί να το διαβάσει και κάποιος πιο χαμηλά στην ιεραρχία ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος, γιατί αυτός δε θα έχει τη δυνατότητα να διαβάζει μυθιστόρημα και να βλέπει σενάριο. Η διασκευή αυτού του είδους δεν είναι εύκολη δουλειά.

 

Η δύναμη στο σενάριο βρίσκεται στο ότι ο συγγραφέας/σεναριογράφος δεν κόβει τα πόδια του επόμενου στο δημιουργικό κομμάτι. Μπορεί να δηλώσει απλά ένα σκηνικό με περιγραφή εστιατόριο ή ένα αντικείμενο ως ρολόι χειρός, και να αφήσει τον ειδικό να το ψάξει και να το οπτικοποιήσει ή να φτιάξει τους ήχους και να διαλέξει τα πάντα αν πάει σε παραγωγή. Το πιο χρήσιμο όμως είναι ότι το φαντάζεται χωρίς περιορισμούς, οπότε βλέπει δυνατότητες που δεν βλέπει ο σεναριογράφος, κι αυτό είναι η ουσία του κινηματογράφου, η ενσωμάτωση της ματιάς και της γνώσης πολλών ανθρώπων, ώστε το αποτέλεσμα να γίνει καλό και πλούσιο. Όλοι γράφουμε για ένα αντικείμενο παλτό, αλλά λίγοι το κάνουν να σημαίνει πολλά πράγματα για την υπόθεση και τους χαρακτήρες, γιατί αυτό απαιτεί σημαντική γνώση του αντίστοιχου τομέα και έρευνα. Ένα αντικείμενο και μια τοποθεσία μπορεί να έχουν το πλούτο ενός χαρακτήρα στον κινηματογράφο, και εξίσου σημαντικές επιπτώσεις στην πλοκή, όπως και στο μυθιστόρημα, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη γιατί μπορεί να φτάσουμε σε συγκεκριμένη εικόνα και σε συγκεκριμένο ήχο.

 

Η μόνη εξαίρεση είναι στη σκηνοθεσία που κάποιοι που έχουν το βάρος να κάνουν κι αυτή όταν γράφουν το σενάριο την ενσωματώνουν. Αυτός που ξεκινάει βέβαια είναι καλό να μην προσπαθεί να σκηνοθετήσει αν θέλει να είναι πιο ανοικτός σε προτάσεις από σκηνοθέτες/παραγωγούς, αλλά μπορεί να το κάνει αν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη σκηνοθεσία ο ίδιος αν φτάσει σε παραγωγή.

 

Το σενάριο έχει και ένα μεγάλο πρακτικό πλεονέκτημα. Επειδή βλέπεις συγκεκριμένες σκηνές και τοποθεσίες, μπορείς να έχεις στο νου σου πόσο δύσκολο και ακριβό είναι να γίνει η παραγωγή των σκηνών, οπότε να αποφεύγεις αυτά που θα σε περιορίσουν, πχ να βρίσκεις μικρότερες και πιο οικονομικές λύσεις που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Στο μυθιστόρημα συνήθως αφήνεται υπερβολικά πολύ ο συγγραφέας γιατί δεν τον απασχολεί το κόστος και η αγορά στην οποία βρίσκεται αν δεν υπάρχει προοπτική παραγωγής. Στο σενάριο σκέφτεσαι αν προσφέρει κάτι και αν υπάρχει πιο πρακτική και ουσιαστική λύση.

 

Τέλος, λογοτέχνες έχουμε και σε ζωή και νεκρούς και τα δικαιώματα είναι φτηνά ή και δωρεάν. Το σενάριο λείπει. Σενάριο δράσης πχ, πρακτικά δεν υπάρχει σε κάποιες χώρες.

 

Το θεατρικό σενάριο είναι στην ουσία ένα εξαιρετικά φτηνό κινηματογραφικό σενάριο με ελάχιστες σκηνές και ελάχιστες απαιτήσεις παραγωγής, και σκηνοθεσία με κομμένα πόδια, μια και δεν έχουμε δυνατότητα αλλαγής μεγέθους πλάνου και χρονικής ασυνέχειας, παρά μόνο σκηνοθετικές λύσεις για να μοιράζεται η έμφαση στο σταθερό μέγεθος θέασης. Υπάρχουν τεχνικές ακόμα και για παράλληλη δράση, αλλά καλύτερα να χρησιμοποιούμε το σωστό εργαλείο για την έκφραση και να μην προσπαθούμε να κάνουμε αγάλματα με ένα σκέτο σφυρί. Και αυτή η αγορά όμως είναι πιο ενδιαφέρουσα απ’ την αγορά του μυθιστορήματος. Δεν απαγορεύει τη δράση αλλά την κάνει πολύ περιορισμένη ή καθαρά συναισθηματική.

 

Το σενάριο κόμιξ είναι κινηματογραφικό αλλά σκηνοθετείς πάντα τα πλάνα. Τα κόμιξ είναι απόγονοι του κινηματογράφου όχι της εικονογράφησης, όπως και ο κινηματογράφος είναι απόγονος του μυθιστορήματος και όχι του θεάτρου  Είναι τεχνικό ζήτημα ο διαχωρισμός της ουσίας των ειδών αλλά βοηθάει και στο γράψιμο και τη γενική προσέγγιση.
 

[Otis]

Η περίπτωση του Indy έχει ενδιαφέρον γιατί βλέπει τα προβλήματα, τα επεξεργάζεται, και μοιράζεται τα συμπεράσματα του. Είναι πολύ σπάνιο αυτό.

 

Εγώ μεταφέρω και όσα έχω δει στην αγορά. Πολλές ιδέες δεν πάνε πουθενά επειδή υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας που ξεκινάει απ' τη δομή και τη μορφή. Όλα τα είδη είναι δράμα, και δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιούνται πολλές ειδικές μορφές για την αποτύπωση του, ούτε να ενσωματώνεται πολλή λεπτομέρεια πριν χρηματοδοτηθεί και πάρει το δρόμο του σε κάποιο είδος παραγωγής.

 

Η βασική συμβουλή μου είναι το 2024 όλα να γράφονται ως κινηματογραφικό σενάριο χωρίς σκηνοθεσία. Από ένα τέτοιο σενάριο πηγαίνεις πιο εύκολα στη μορφή για video games, κινηματογράφο, τηλεόραση, social media, κόμιξ, audio book, και θέατρο, και είναι μορφή που μπορείς να δώσεις σε οποιονδήποτε επαγγελματία η και ερασιτέχνη σκέφτεται τη συνεργασία μαζί σου. Είναι γενικό, πρακτικό, οικονομικό και επαγγελματικό.

 

Ακόμα και στο μυθιστόρημα πιθανότατα εξοικονομείς πολύ χρόνο αν ξεκινήσεις με κινηματογραφικό σενάριο και βγάζεις πολύ πιο σύγχρονο και εμπορικό αποτέλεσμα μια και ο αναγνώστης έχει μεγαλώσει με κινούμενη εικόνα και ρυθμό κινούμενης εικόνας.