Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'steve ditko'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Σε λίγους μήνες συμπληρώνονται 60 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του Spider-Man, ενός από τους πιο δημοφιλείς υπερήρωες του σύμπαντος της Marvel. Εν αναμονή των γενεθλίων, ο Άνθρωπος-Αράχνη τιμάται από ένα βιβλίο αναδρομής στη ζωή του και μια συναρπαστική ταινία. Ανάμεσα στους τόσους πολλούς και διαφορετικούς υπερήρωες της Marvel, που ξεπήδησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από την οργιώδη φαντασία του Stan Lee, ο πιο ξεχωριστός και πιθανώς ο πιο δημοφιλής μέχρι σήμερα είναι ο Spider-Man. Εύκολα μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του οι νεαροί αναγνώστες καθώς ήταν κι αυτός μικρός στην ηλικία και μάλιστα ιδιαίτερα συναισθηματικός και εύθραυστος, ένα παιδί που δεν δίσταζε να εκφράσει την αμηχανία του για όλα όσα του συνέβαιναν, να στενοχωριέται για το μπούλινγκ που δεχόταν από τους συμμαθητές του, να εξωτερικεύει το άγχος του και τις αδυναμίες του, να μετανιώνει για κάποιες από τις πράξεις του. Στις πρώτες ιστορίες, σχεδιασμένες από τον Steve Ditko, φαινόταν μάλιστα υπερβολικά παιδί, ένα δειλό, λιγνό και αγύμναστο ορφανό αγόρι με μικρή αυτοεκτίμηση που μεγαλώνει με τη θεία και τον θείο του, προσπαθώντας να είναι καλός μαθητής παρά τα πειράγματα των συνομηλίκων του και σε διαρκή απογοήτευση επειδή τα κορίτσια ούτε καν έστρεφαν το βλέμμα τους προς αυτόν. Όλα άλλαξαν όταν η μοίρα τού έπαιξε ένα άσχημο διπλό παιχνίδι. Πρώτα τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη και τον μετέτρεψε σε υπερήρωα με μοναδική ευλυγισία και αίσθηση ισορροπίας, αλλά και την ικανότητα να σκαρφαλώνει σε μεγάλα ύψη, να πετάει ιστούς, να πηδάει από κτίριο σε κτίριο με ευκολία. Και στη συνέχεια πέθανε ο θείος Μπεν, ο «δεύτερος πατέρας» του, περιστατικό για το οποίο πάντα ένιωθε τύψεις καθώς, όπως πίστευε, μπορούσε και έπρεπε να το έχει αποτρέψει. Άργησε πολύ να κατορθώσει να διαχειριστεί αυτή την ανορθόδοξη ζωή ο Πίτερ Πάρκερ. Και μάλλον δεν τα κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί σε όσα ένιωθε ότι οφείλει να κάνει για τους συνανθρώπους του. Πάντα ζούσε μέσα σε αντιφάσεις, σε προσδοκίες που δεν εκπληρώνονταν, πασχίζοντας να παραμείνει ακέραιος, να ολοκληρώσει τις σπουδές του, να γίνει οικογενειάρχης και όταν οι περιστάσεις το απαιτούν να φορά τη στολή του και να αντιμετωπίζει μοχθηρούς και παράφρονες εγκληματίες. Τα χρόνια που ακολούθησαν βέβαια όλα έγιναν πιο περίπλοκα. Οι κόσμοι των υπερηρώων εμπλουτίστηκαν σε θέματα, οι κακοί έγιναν πιο ισχυροί και πιο βάναυσοι, οι απειλές πιο μεγάλες, οι υπερήρωες άρχισαν να συνεργάζονται αλλά και να διαφωνούν, η πολιτική να επηρεάζει όλο και πιο έντονα τις πράξεις τους. Από την άλλη η δημοφιλία του Spider-Man οδήγησε σε πολλές εκδόσεις που άρχισαν να μπλέκουν όλο και περισσότερο την κατάσταση με αναπόφευκτο αποτέλεσμα το χάος για τον αναγνώστη που δεν είχε τον χρόνο, τη διάθεση ή τα χρήματα να παρακολουθεί κάθε λεπτομέρεια για την καταγωγή, τις σχέσεις, τις συνεργασίες, τους αντίπαλους του Ανθρώπου-Αράχνη. Όλο αυτό το χάος έρχεται να βάλει σε μια τάξη το βιβλίο «Spider-Man, Η Ζωή μου» των Chip Zdarsky και Mark Bagley (εκδόσεις Anubis, μετάφραση: Χρήστος Κανελλόπουλος). Οι δύο δημιουργοί καταφέρνουν σε μόλις έναν τόμο να αφηγηθούν σε έξι κεφάλαια, ένα για κάθε δεκαετία από το 1960 μέχρι σήμερα, όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τού Spider-Man, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να αποδώσουν κατάλληλα και μέρος του κλίματος της εκάστοτε εποχής εντός της οποίας αυτά συμβαίνουν. Επιπλέον λαμβάνουν υπόψη τους και εντάσσουν στις ιστορίες τους και πολλές από τις εξελίξεις στο σύμπαν των υπερηρώων της Marvel που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του Spider-Man και επηρέασαν τις πράξεις και τις κινήσεις του. Η δεκαετία του 1960 φυσικά είναι αυτή της σχετικής «αθωότητας» που διακόπτεται από τα διλήμματα του Spider-Man ως προς τη συμμετοχή του στον Πόλεμο του Βιετνάμ και τη γνωριμία του με τον Captain America, ο οποίος αρνήθηκε να γίνει εργαλείο της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ σε αντίθεση με τον πάντα πειθήνιο και συνεργάσιμο Iron Man, κατά κόσμον κατασκευαστή και έμπορο όπλων Tony Stark.Τα χρόνια του ’70 και με τη συνοδεία ντίσκο μουσικής ο Spider-Man θα βιώσει ακόμη μια προσωπική τραγωδία με τον θάνατο της αγαπημένης του Gwen Stacy, γεγονός σπάνιο εκείνη την εποχή για πρωταγωνιστικά πρόσωπα σε υπερηρωικά κόμικς, αλλά θα καταφέρει να σώσει τον κλώνο του από θάνατο με αποτέλεσμα να γίνει «διπλός». Τις επόμενες δεκαετίες θα βιώσει κι άλλες τραγωδίες αλλά θα γίνει και πατέρας, θα συνεργαστεί με ομάδες υπερηρώων, ενώ με αμφιθυμία θα πάρει μέρος στον εμφύλιο πόλεμό τους («Civil War»), δεν θα σταματήσει να τα βάζει με τους διαχρονικούς εχθρούς του, τον Dr Octopus, τον Green Goblin, τον Mysterio, τον Kraven, τον Venom, αλλά θα δει και τους συντρόφους του έναν έναν να πεθαίνουν και τον εαυτό του να γερνάει, να φθείρεται, να επιθυμεί να αποσυρθεί αλλά να νιώθει πάντα το καθήκον να τον καλεί. Με ένα τέτοιο πολυδαίδαλο παρελθόν το έργο των Zdarsky και Bagley να περιλάβουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσαν σε μια ενιαία ιστορία, που δεν θα ήταν θηριώδης σε μέγεθος αλλά ευσύνοπτη και θα λειτουργούσε ανεξάρτητα από τα διαβάσματα του κάθε αναγνώστη, ήταν εξ αρχής δύσκολο. Πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, από πολλές μεριές είχαν διατυπωθεί επιφυλάξεις και ειρωνικά σχόλια για τους «υπερφίαλους» δημιουργούς του και για τα «μεγαλεπήβολα» σχέδιά τους. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν όχι απλώς ικανοποιητικό, αλλά εξαιρετικό. Η ελληνική έκδοση ήρθε με το σωστό timing δύο χρόνια σχεδόν μετά την αμερικανική, για να συμπέσει με την προβολή της ταινίας «Spider-Man: No Way Home» που παίζεται ακόμα στις ελληνικές αίθουσες. Η ταινία αποτελεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας με πρωταγωνιστή τον Tom Holland και κλείνει τον κύκλο που ξεκίνησε με το «Homecoming» (2017) και συνεχίστηκε με το «Far From Home» (2019), όλα σε σκηνοθεσία του John Watts. Και αποτελεί μια θαυμάσια επιλογή ακόμα και για όσους είναι ανεξοικείωτοι με τον Spider-Man και τις περιπέτειές του, καθώς πέρα από τα εντυπωσιακά εφέ και την πλούσια δράση, παρουσιάζει μια πλειάδα κακών που μπορούν να λειτουργήσουν ως μια εισαγωγή στο αραχνο-σύμπαν και τα πολλαπλά πρόσωπα που το κατοικούν. Αξιοσημείωτη επίσης είναι και η καθοριστική εμφάνιση και παρουσία του Doctor Strange, που προσφέρει το απαραίτητο μεταφυσικό και μαγικό στοιχείο αλλά και τα έντονα ψυχολογικά κοντράστ των χαρακτήρων που ακροβατούν μεταξύ παράνοιας και μετάνοιας εντός λίγων λεπτών. Το πιο εντυπωσιακό και αρκούντως συγκινητικό όμως είναι η έμπνευση των δημιουργών της ταινίας να φέρουν ταυτόχρονα στη δράση τρεις διαφορετικούς Spider-Man των ταινιών της τελευταίας εικοσαετίας. Ο Tobby Maguire από τα «Spider-Man» 1, 2 και 3 (2002, 2004, 2007 αντιστοίχως) και ο Andrew Garfield από τα δύο «The Amazing Spider-Man» (2012 και 2014) εμφανίζονται μαζί με τον νέο Spider-Man, Tom Holland, σε μερικές απολαυστικές σκηνές που χαρακτηρίζονται από την έκπληξη των χαρακτήρων, την κατανόηση του ενός προς τους άλλους, την ενσυναίσθηση που εκφράζουν, τη συνειδητοποίηση της κοινής τους μοίρας αλλά και ένα διάχυτο σαρκαστικό και διακειμενικό χιούμορ. Δεν είναι ωστόσο απαραίτητο για κάποιον θεατή να έχει παρακολουθήσει τις προηγούμενες ταινίες, καθώς σύντομα μπαίνει στο κλίμα και κατανοεί τις διαφορές των τριών χαρακτήρων που είναι όμως ελάχιστες μπρος στις αμέτρητες ομοιότητές τους. Κι έτσι δημιουργείται μια πανέξυπνη και διασκεδαστική ταινία που με το τέλος της αφήνει την πιθανότητα συνέχειας ανοιχτή και προσθέτει στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (MCU) μια επιτυχία που δεν βασίζεται αποκλειστικά σε εκρήξεις, πολύχρωμες ευφάνταστες στολές και διαδοχικές επιδείξεις ηρωισμών, αλλά στο χιούμορ, το συναίσθημα και τον πολυσύνθετο ψυχισμό των χαρακτήρων. Και το σχετικό link...
  2. Ion

    CREEPY PRESENTS [ VARIOUS ]

    CREEPY PRESENTS: Κατά τη διάρκεια της επανέκδοσης του Creepy μέσω των πολυτελών τόμων Creepy Archives, η Dark Horse και η New Comic Company κυκλοφορούν παράλληλα 4 τόμους που συγκεντρώνουν τη δουλειά των πιο καταξιωμένων δημιουργών του περιοδικού. Έτσι ο αναγνώστης δύναται να διαβάσει κάποιες από τις καλύτερες ιστορίες της σειράς, χωρίς να αναγκαστεί να αγοράσει τους 29 συνολικά πανέμορφους αλλά και πανάκριβους Archive τόμους. Η σειρά αυτή ονομάστηκε Creepy Presents, ενώ τo bonus της υπόθεσης είναι ότι περιλαμβάνει και τη δουλειά τους από το περιοδικό Eerie, και έτσι γλυτώνει το πορτοφόλι του αναγνώστη από άλλους 27 τόμους Eerie Archive. H αρχή έγινε τον Σεπτέμβριο του 2011 με τον Bernie Wrightson, ο οποίος θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στα κόμικς τρόμου. Τον Οκτώβριο του 2012 ακολούθησε ο έταιρος superstar του χώρου, Richard Corben, του οποίου η παραγωγικότητα και η συμβολή στα κόμικς της Warren αποτυπώνεται στον όγκο του τόμου που είναι διπλάσιος σε μέγεθος από τους υπόλοιπους. Τον Αύγουστο του 2013 ήταν η σειρά του Steve Ditko και του πολύ όμορφου σχεδίου του, ενώ τον Ιούλιο του 2015 τη σκυτάλη θα πάρει ο Alex Toth. H έκδοση είναι ισάξια ποιοτικά των δύο Archive εκδόσεων, με σκληρόδετα εξώφυλλα, ενώ όσες ιστορίες είχαν πρωτοδημοσιευθεί έγχρωμες κάνουν το ίδιο κι εδώ (ειδικά στον τόμο του Corben). Αν το προτείνω; Χωρίς δεύτερη σκέψη! Και το λέει κάποιος που έχει και τους 29 τόμους του Creepy Archive, οπότε τις περισσότερες ιστορίες τις έχω εις διπλούν. Όμως έτσι αφενός έχω συγκεντρωμένο το έργο των αγαπημένων μου δημιουργών (ειδικά από Corben και Wrightson προσπαθώ να βρω ό,τι έχει κυκλοφορήσει), και αφετέρου διαβάζω ιστορίες τους από το Eerie που δεν είχα διαβάσει. Απαραίτητη προσθήκη στη βιβλιοθήκη των φαν ιστοριών τρόμου.
  3. Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...
  4. Συνδημιουργός των πιο δημοφιλών Marvel χαρακτήρων και ακούραστος μιντιακός εκπρόσωπος των ιστοριών του, ο Stan Lee πέθανε στα 95 αλλά το σύμπαν του θα ζει για πάντα. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως ο Stan Lee πέτυχε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από το να δημιουργήσει πρακτικά σύσσωμο το σύμπαν υπερηρώων που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στο μαζικό entertainment, οπότε ας περιοριστώ στο να ξεχωρίσω κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει αληθινά θαυμαστό: Τον συνεπή τρόπο με τον οποίον, ξανά και ξανά, φορά μετά τη φορά, δεκαετία μετά τη δεκαετία, κατάφερνε να προσαρμόζει το περιβάλλον του στις δικές του ευαισθησίες και εμμονές. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη επίδρασης από αυτή; Ο Stan Lee τον Μάιο του 1988 (AP Photo/Nick Ut) Στα 19 του έγινε προσωρινός editor της Timely Comics, της εταιρείας που μετέπειτα (με τον ίδιο σταθερά σε θέση αρχισυντάκτη) θα μετεξελισσόταν στη σημερινή Marvel. Οι αρμοδιότητές του ξεκινώντας εκεί περιλάμβαναν το γέμισμα των δοχείων με μελάνι, και μέσα σε δύο χρόνια ήταν υπεύθυνος ιστοριών. Στο στρατό, όπου υπηρέτησε στις αρχές των ‘40ς, κατείχε μια θέση που ονομαζόταν ‘playwright’, μια θέση που μόνο 9 άνθρωποι σε όλο τον αμερικάνικο στρατό κατείχαν, με καθήκοντα όπως τη δημιουργία καρτούν, σλόγκαν και εκπαιδευτικών φιλμ. Αργότερα, στα μέσα των ‘50ς με το αγαπημένο του είδος (των υπερηρώων) σε ύφεση και την εταιρεία τώρα να ονομάζεται Atlas, αναγκαζόταν να γράφει ιστορίες σε είδη όπως ρομάντσο, γουέστερν και μεσαιωνική περιπέτεια, τίποτα από τα οποία δεν τον εξέφραζε. Στα όρια της παραίτησης, αυτός του ο εκνευρισμός οδήγησε στο μεγαλύτερο δημιουργικό ξέσπασμα στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς, ξεκινώντας από τους Fantastic Four το 1961. Είναι ένα είδος φυσικού ταλέντου ή χαρίσματος, το να μπορείς αβίαστα να μεταβάλεις τις συνθήκες γύρω σου με τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες σου- ίσως ο Stan Lee ήταν όντως ένας αληθινός υπερήρωας; Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του ‘22 στο Μανχάταν με το όνομα Stanley Martin Lieber, γιος ρουμάνων μεταναστών. Ο πατέρας του δυσκολευόταν να βρει δουλειά μετά το κραχ και στη διάρκεια της εφηβείας του, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τον αδερφό του και οι γονείς του κοιμόντουσαν στον καναπέ. Ίσως ήταν αυτό του το περιβάλλον, η εργατική τάξη, οι μετανάστες γονείς, τα αληθινά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το αυθεντικό μητροπολιτικό urban σκηνικό, που του έδωσε τα εφόδια και το βλέμμα ώστε να προσεγγίσει τους υπερήρωες με τον τρόπο που το έκανε. Όταν η DC συνάντησε επιτυχία με τους ήρωές της στα ‘50ς, ο Lee κλήθηκε να απαντήσει από το πόστο του στην -πλέον- Marvel, δημιουργώντας ήρωες-απάντηση σε εκείνους της DC. Και το έκανε, παίρνοντας το υπερωικό αρχέτυπο και προσγειώνοντάς το στον κόσμο (του). Ο Spider-Man ξεκινά από το επιστημονικής φαντασίας high concept της ραδιενεργής αράχνης όμως περπατά και αναπνέει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι μαθητής που προσπαθεί να συντηρήσει μια δουλειά και τη θεία του, ζει την απώλεια, έχει καθημερινά εφηβικά προβλήματα. Οι Fantastic Four ταξιδεύουν το σύμπαν όμως στην καρδιά τους αποτελούν ένα οικογενειακό δράμα με όλες τις καθημερινές εντάσεις μιας συνηθισμένης οικογένειας. Οι X-Men, η πιο επαναστατική του δημιουργία, αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μια ισχυρά αλληγορική περιπέτεια ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο, μια αντιρατσιστική παραβολή τόσο ισχυρή που το μήνυμά της μεταφέρεται -αναγκαστικά, πάντοτε!- αυτούσιο σε κάθε νέα εκδοχή του μύθου. Έχει γραφτεί πως οι υπερήρωες της DC ήταν το αντίστοιχο των μεγάλων στουντιακών παραγωγών και οι υπερήρωες του Stan Lee ήταν η νουβέλ βαγκ - δεν ξέρω αν θα έλεγα ποτέ νουβέλ βαγκ τους Fantastic Four και τον Spider-Man, όμως σίγουρα θα τους τοποθετούσα στο άκρο μιας άλλης αναλογίας: Είναι οι αμερικάνικες ταινίες ενηλικίωσης ανθρώπων της διπλανής πόρτας που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στα ‘80s (με δουλειές όπως του John Hughes) και μετέπειτα ακολουθώντας την ανεξάρτητη έκρηξη του Σάντανς, και που καθόλου τυχαία έχουν μεταδώσει πλέον το δημιουργικό τους DNA στις σημερινές Marvel υπερπαραγωγές κλείνοντας έτσι αναπάντεχα αυτό τον κύκλο. Το να αποδώσει βέβαια κανείς στον Stan Lee όλο το credit για αυτές τις δημιουργίες θα ήταν ανειλικρινές και άδικο. Η μέθοδός του, κι αυτή ακόμα επαναστατική (όπως, τελικά, κάθε τι έκανε), γνωστή ως Marvel method, τοποθετούσε εξαιρετικά μεγάλο βάρος στους σχεδιαστές συνεργάτες του. Σπουδαίοι δημιουργοί όπως ο Jack Kirby κι ο Steve Ditko είναι εξίσου σημαντικοί συν-δημιουργοί των παραπάνω ηρώων όσο κι ο ίδιος ο Stan Lee, με τον ίδιο τρόπο που αργότερα γράφονταν κι οι περιπέτειές τους: Με τον σεναριογράφο να παραδίδει μια συμπαγή περιγραφή της πλοκής, αφήνοντας τους καλλιτέχνες να καθορίσουν την, ας πούμε, σκηνοθεσία του επεισοδίου και το ρυθμό της εξέλιξης, αναλαμβάνοντας πάνω στο ολοκληρωμένο σχέδιο να γράφει τα μπαλονάκια διαλόγων και κάθε άλλο τυχόν κείμενο. Σε αυτό το πνεύμα, βρήκα τρομερά γλυκό και εύστοχο το σχέδιο tribute του κομίστα Ηλία Κυριαζή: (Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τουλάχιστον ισοδύναμης σχέσης του Lee με τους σχεδιαστές είναι το run του στο ‘Thor’. Τα δημιουργικά ηνία ανήκουν τόσο ξεκάθαρα στον Jack Kirby, που σταδιακά ανέλαβε ξεκάθαρα την πλοκή οδηγώντας την ιστορία σε ένα κοσμικό κρεσέντο το οποίο ουσιαστικά συνεχίστηκε κατά τη μεταγραφή του Kirby στην DC, όπου και δημιούργησε την ανυπέρβλητη σάγκα των New Gods - αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποια άλλη συγκυρία.) Σε όλη αυτή την πορεία ετών, δεκαετιών, ο Stan Lee ήταν κάτι παραπάνω από δημιουργός και συν-σεναριογράφος των δημοφιλών περιπετειών. Ήταν και κάτι σαν δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιοφυής πωλητής του ίδιου του προϊόντος του. Εισήγαγε τη στήλη Stan’s Soapbox όπου προμόταρε ό,τι ήθελε, συνομιλούσε με αναγνώστες, πρόσφερε απόψεις για ότι έκρινε απαραίτητο. Υπέγραφε με το δημοφιλές του motto “Excelsior!” το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί επειδή ήταν κάτι δύσκολο να αντιγράψει κάποιος ανταγωνιστής του, επειδή -λέει- πολλοί δεν ήξεραν καν πώς γράφεται. Ήταν πάντα μοναδικός, ενθουσιώδης ως περσόνα, ένας δημιουργός που ήταν ταυτόχρονα αφεντικό που ήταν ταυτόχρονα κινούμενη διαφημιστική πινακίδα. Όλα αυτά τα έκανε στα ‘60ς - όλοι εμείς αυτά καλούμαστε σήμερα να τα κάνουμε στα ‘10ς. Παράλληλα, εισήγαγε άφοβα ένα προοδευτικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας στις ιστορίες του, με τρόπο που σήμερα θα έκανε αναμφίβολα πολύ κόσμος να μιλά για ΠΟΛΙΤΚΛΙΚΟΡΕ και να φωνάζει πως Κρατάται την πολιτικοί έκςο από τα κΟμικς!!,..,. Από ένα παλιό του Soapbox το 1968: Στην πορεία, αποτέλεσε και βασικό παράγοντα στην σταδιακή εξασθένηση του Comics Code, μιας φρικτής σύμβασης στην οποία υπάγονταν όλες οι εκδόσεις κόμικς στις ΗΠΑ μέχρι και αναίτια πρόσφατα. Η Comics Code Authority ήταν ουσιαστικά ένα όργανο αυτο-λογοκρισίας των εκδοτών που μάλλον επήλθε ως συνέπεια της έκδοσης του “Seduction of the Innocent”, ενός βιβλίου του 1954 που προειδοποιούσε για την επιβλαβή επιρροή των κόμικς στους νέους. Κάθε εταιρεία έπρεπε να υποβάλει τα υπό έκδοση κόμικς στην αρχή προς έγκριση, ώστε να υπακούει σε μια σειρά αυστηρών, συντηρητικών κανόνων που μεταξύ άλλων απαγόρευαν την απεικόνιση χρήσης ναρκωτικών. Ο Stan Lee, ενεργώντας σύμφωνα με την επιθυμία του Υπουργείου Παιδείας, έγραψε το 1971 μια εκπαιδευτική ιστορία για τον εθισμό στο Spider-Man- όταν ο Κώδικας έκρινε την ιστορία ακατάλληλη, ο Lee προχώρησε στην κυκλοφορία χωρίς την στάμπα της έγκρισης στο εξώφυλλο. Ήταν ο πρώτος τριγμός που αρχικά έφερε την χαλάρωση κάποιων κανόνων και σταδιακά την εξασθένηση της ισχύος της αρχής. (Πολύ σταδιακά βέβαια: Οι εταιρείες πειραματίστηκαν με ενήλικο περιεχόμενο που δεν ενέπιπτε στον Κώδικα με υπο-εταιρείες όπως τη Vertigo στα ‘90s. Η Marvel εγκατέλειψε τον Κώδικα το 2001, η DC μόλις το 2011, καθιστώντας τον πλέον οριστικά ανενεργό.) Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε πως τίποτα από αυτά δε συνέβη με κάποια ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά του Stan Lee. Δεν είχε ποτέ σκοπό να γκρεμίσει τον Κώδικα, ήθελε απλώς να μπορέσει να δημιουργήσει τον χώρο για να γράφει τις ιστορίες του- ότι δηλαδή έκανε πάντα, σε όλη του την καριέρα. Και που συνέχισε να κάνει. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενεργός παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και μετά τη δύση της δημιουργικής περιόδου του. Τα κόμικς που επέβλεπε μέχρι και πρόσφατα ή η συμμετοχή του σε ριάλιτι πειράματα δεν διεκδικούν κάποια δάφνη ποιότητας, αλλά μέχρι τα 95 του ο άνθρωπος ήταν εκεί έξω προσπαθώντας να βρίσκεται στην αιχμή της κουλτούρας που βοήθησε να σχηματιστεί. Οι μετέπειτα γενιές αναγνωστών ή θιασωτών της σύγχρονης ποπ κουλτούρας είναι πιο πιθανό πάντως να τον έμαθαν ως σύμβολο της Marvel και του ευρύτερου brand της, μέσα από την εμβληματική του υπογραφή που συνοδεύει τις εκδόσεις της εταιρείας ή -πιθανότερα- χάρη στα cameos του σε κάθε ταινία με ήρωες της Marvel, είτε τους δημιούργησε είτε όχι. Από όλα τους, εκείνο μετά τα credits τέλους του ‘Guardians of the Galaxy vol. 2’ έμοιαζε πάντα ως πρώιμος αποχαιρετισμός: Είναι αλήθεια. Ο Stan Lee πάντα θα έχει κι άλλες ιστορίες να πει. 5 κόμικς του Stan Lee που αξίζει να διαβάσεις FANTASTIC FOUR #1-100 Το θρυλικό run των Lee/Kirby που θεμελίωσε όχι μόνο τους χαρακτήρες της οικογένειας Richards αλλά και πρακτικά όλη τη βάση της μυθολογίας του σύμπαντος της Marvel. SILVER SURFER: PARABLE Μίνι σειρά για τον Silver Surfer σε σχέδιο του θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Moebius. Ο Lee εδώ γράφει μια ιστορία πιο μελαγχολική, πιο φιλοσοφικών προθέσεων, με τον Silver Surfer άλλοτε ως αντι-κήρυκα κι άλλοτε ως θεό, και για την ανθρωπότητα που φέρνει την ίδια της την καταστροφή. Το πιο αντιφατικό, απεγνωσμένα ουμανιστικό έργο ενός #βαθιά_προβληματισμένου Stan Lee. AMAZING SPIDER-MAN #1-100 Stan Lee, Steve Ditko, John Romita, η dream team της Marvel-ικής εφηβικής σαπουνοπεροφόρμουλας. THE X-MEN #1 Οι χαρακτήρες δε θα γίνονταν τα σύμβολα που είναι μέχρι και σήμερα παρά αργότερα, όταν θα τους αναλάμβανε ο μέγας Chris Claremont (αυτό κι αν είναι ένα θέμα που πρέπει να πιάσουμε σύντομα), όμως ήδη από αυτό το #1 το κεντρικό καστ είναι εκεί (Cyclops, Jean Grey, Iceman, Beast, Angel, Charles Xavier, Magneto) και το ίδιο κι η πανίσχυρη αλληγορία στην καρδιά του μύθου των μεταλλαγμένων. JUST IMAGINE… Το 2001 ο Stan Lee έγραψε για πρώτη φορά για τη DC, ένα προφανώς τεράστιας συμβολικής σημασίας event. Τα ίδια τα κόμικς, μια μίνι σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Stan Lee γράφει τα δικά του υποθετικά origin stories για τους διασημότερους ήρωες της DC, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή έστω καλό. Όμως αποτελούν ένα ακόμα παράθυρο στη δημιουργική περσόνα ενός θρύλου, και την ευκαιρία του για ένα παιχνιδιάρικο υποθετικό παιχνίδι με τη συνεργασία μερικών εκ των κορυφαίων σχεδιαστών της εποχής. O Stan Lee κι ο John Romita στα γραφεία της Marvel, τον Μάρτιο του 1975 (AP Photo) Και το σχετικό link...
  5. O Σπάιντερμαν του Στηβ Ντίτκο (1927-2018) Αυτοπροσωπογραφία του Στηβ Ντίτκο, από καρέ κόμικ Στις 29 Ιουνίου 2018, πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο Στηβ Ντίτκο, ο σχεδιαστής του Σπάιντερμαν, του «υπερήρωα της διπλανής πόρτας», σε σενάριο του Σταν Λη - ο οποίος συνειδητά επέλεξε να συνεργαστεί με έναν αφανή ακόμα τότε σχεδιαστή και όχι με τη μεγάλη μορφή των υπερηρωικών εικονογραφημένων, τον Τζακ Κϊρμπυ, για αυτόν τον νέο τότε και διαφορετικό υπερήρωα. Σήμερα αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο, από το Books’ Journal#22, Αύγουστος 2012, χρήσιμο για τη γέννηση και την περιγραφή της εκδοτικής διαδρομής του δημοφιλούς χαρακτήρα της ποπ κουλτούρας. 1. Η κινηματογραφική κριτική το προσγείωσε σε ένα μέγεθος που, φαινομενικά,το αξίζει. Η νέα ταινία Σπάιντερ Μαν (ο λόγος για το φιλμ The Amazing Spider-Man, σε σκηνοθεσία Marc Webb, που όταν γράφτηκε το κείμενο παιζόταν ήδη στους κινηματογράφους), είπαν κατά κανόνα οι περισσότερες κριτικές σε έντυπα που καθορίζουν το κοινό γούστο, είναι προσεγμένη, έχει ρυθμό, αλλά δεν μας λέει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μας έλεγαν οι τρεις προηγούμενες ταινίες τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ο Σαμ Ράιμι. Απλώς, παρατήρησαν οι κριτικοί, μετατοπίζει λίγο την οπτική της και, στο βαθμό που επανεγγράφει το origin, την καταγωγή και την εξέλιξη του πιο «ανθρώπινου υπερήρωα των κόμικς», αλλάζει τα κινητήρια πρόσωπα της ιστορίας: το αντικείμενο του πόθου του νεαρού Πήτερ Πάρκερ, του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα της Αράχνης, δεν είναι πλέον η Μαίρη-Τζέην αλλά η ωραία ξανθιά Γκουέν Στέησυ, κόρη του διευθυντή της Αστυνομίας· και ο βασικός αντίπαλός του, το «τέρας» με το οποίο θα συγκρουστεί, δεν είναι ο δρ. Νόρμαν Όσμπορν που θα μεταμορφωθεί στο φονικό, ιπτάμενο ξωτικό Hobgoblin, αλλά ένας άλλος επιστήμονας, ο μονόχειρας δρ. Κερτ Κόννορς, η προσπάθεια του οποίου να επισπεύσει ένα πείραμα ανάπλασης κατεστραμμένων ιστών προκειμένου να αποκτήσει το χέρι που του λείπει τον μετατρέπει σε τερατώδη, φονική σαύρα. Οι κριτικοί παρατήρησαν, επίσης, ότι ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν, όπως τον εμψυχώνει αυτή τη φορά ο Άντριου Γκάρφιλντ αντί του Τομπ Μαγκουάιρ, είναι περισσότερο ψαγμένος, περισσότερο συνειδητοποιημένος, περισσότερο υπεύθυνος, σαν έτοιμος δηλαδή από καιρό να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που απορρέει από τον ρόλο του υπερήρωα τον οποίο πολύ σύντομα θα επωμισθεί – το βάρος, δηλαδή, της επιλογής του να αυτοδικεί, να επιλέγει ο ίδιος, συχνά βιαστικά, τι είναι καλό και τι κακό και να προβαίνει δημοσίως, αυτόκλητος τοποτηρητής της τάξης και του καλού εναντίον κάθε κακού. Η αλήθεια είναι ότι ο νέος κινηματογραφικός Σπάιντερμαν έχει χάσει το πλεονέκτημα του ξαφνιάσματος των θεατών. Αυτό το χρησιμοποίησε κατά κόρον ο Σαμ Ράιμι, με τις προηγούμενες σχετικές ταινίες, ειδικότερα μάλιστα την πρώτη και τη δεύτερη. Ωστόσο, η νέα αυτή εκδοχή των περιπετειών του ήρωα είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα της ζωής στις σύγχρονες μητροπόλεις, περισσότερο οξυδερκής και πολιτική (κι ας μην το δηλώνει κραυγαλέα). Και εκτός από το θέμα της αυτοδικίας, θέτει μερικά ακόμα ουσιαστικά σύγχρονα διλήμματα. Ένα από τα διλήμματα αυτά έχει να κάνει με το φόβο, διάχυτο στις κοινωνίες μας και εξαιρετικά δημοφιλή στις αφηγήσεις της λογοτεχνίας του φανταστικού και των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αντιστοίχων της, κατά πόσον η επιστήμη μπορεί εν τέλει να προκαλέσει καλό στους ανθρώπους. Η φήμη που συνοδεύει π.χ. τα μεταλλαγμένα προϊόντα, ότι μακροχρόνια προκαλούν βλάβες στους ανθρώπους, γι’ αυτό άλλωστε τα οικολογικά κινήματα προτείνουν ενίσχυση των ελέγχων από τα κράτη και τους οργανισμούς και, στην καταναλωτική μετάφραση αυτής της φήμης, μας καθοδηγούν να αγοράζουμε (πανάκριβα και πεπερασμένων ποσοτήτων) βιολογικά, σαν συνειδητοί καταναλωτές που έχουν (όσοι το έχουν) το προνόμιο της επιλογής σπανιότερων και ακριβότερων προϊόντων, προκύπτει από αυτή την επιφύλαξη στην καλή προαίρεση της επιστήμης απέναντι στους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές χιλιαστικές αναγνώσεις αυτής της επιφύλαξης. Μια πολιτογραφημένη αριστερή, αλλά πάντως χιλιαστική και γενικευτική, θεωρεί ότι είναι επικίνδυνο να έχει, σε πολλές περιπτώσεις, αφεθεί η επιστημονική εξέλιξη σε ιδιωτικές εταιρείες, σκοπός των οποίων είναι το πάση θυσία κέρδος. Η άποψη αυτή προεξοφλεί ότι, προκειμένου να κερδίσει η επιχείρηση, δεν έχει πρόβλημα να προκαλέσει ακόμα και μαζικές εκατόμβες ανθρώπινων θυμάτων. Ένας τέτοιος φόβος δεν είναι απολύτως αστοιχείωτος και έωλος (ας θυμηθούμε μόνο, ως παράδειγμα, την περίπτωση της πυρηνικής καταστροφής της Φουκουσίμα, για την οποία ευθύνεται ένα πλέγμα συμπτώσεων, από την αρχική υποτίμηση του προβλήματος, την προσπάθεια των υπευθύνων να το υποβαθμίσουν όταν άρχισε να γίνεται απειλητικό μέχρι την καθυστερημένη κατανόηση από πλευράς των κρατικών αρχών του εύρους της απειλής…). Αλλά δεν δικαιολογείται στην πολιτική, χρέος της οποίας είναι, αν θέλει να συμβάλει στο κοινό καλό το οποίο ευαγγελίζεται, να έχει επεξεργασίες της συνθετότητας των πραγμάτων. Αντίθετα, οι τέχνες της αφήγησης, τρέφονται συχνά από τις γενικεύσεις. Στον καινούργιο κινηματογραφικό Σπάιντερμαν, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς εύκολα να ισχυριστεί ότι η ταινία γενικεύει όταν περιστρέφει την αφήγησή της γύρω από την υποβάθμιση της ατομικής ευθύνης του επιστήμονα απέναντι στο κοινό σύνολο, δι’ ίδιον όφελος. Στις αφηγήσεις, βλέπετε, υπάρχει πάντα ένα επίπεδο, αόρατο με την πρώτη ματιά, ενδεχομένως και με την πρώτη ανάγνωση, ένα επίπεδο στο οποίο μπορεί να υποκρύπτονται ιδιαίτερες εμβαθύνσεις, καθοριστικές στην εξέλιξη της ίδιας της αφήγησης, που ακόμα κι αν δεν τις προσπελάσει κανείς δεν θα επηρεαστεί η αφηγηματική τεχνική ούτε η πρόσληψη της αφηγούμενης ιστορίας από το μεγάλο κοινό. Στην περίπτωση του νέου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, το καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από τα πολλά ειδικά εφέ, τις αναγκαίες σκηνές δράσης, τις εντάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των κεντρικών ηρώων, είναι η δειλή, εξπρεσιονιστική ματιά στη σύγχρονη ζωή των πόλεων. Η ματιά αυτή, ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε, είναι αντλημένη από τις ιστορίες των comic-books με ήρωα τον Σπάιντερμαν των χρόνων του 1960, οπότε και δομήθηκε η βασική ιστορία του την οποία επικαλούνται σήμερα οι σεναριογράφοι των κινηματογραφικών μεταφορών του. Στην περίπτωση της ανάγνωσης του Σπάιντερμαν από τον Μαρκ Γουέμπ, όμως, ο εξπρεσιονισμός είναι αντλημένος από τα δεδομένα της σημερινής εποχής μας – τα οποία ο ίδιος δεν φαίνεται να τα προσεγγίζει επιφανειακά. Και κινηματογραφικά σημαίνονται από τις διακριτικές παραπομπές στην παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού που άκμασε τα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης – στην παράδοση, δηλαδή, ενός κινηματογράφου που εξέφρασε, συμβολικά έστω, τους μύχιους φόβους συνειδητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας απέναντι σε δεινά τα οποία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, αιωρούνταν όμως ως αδιόρατη απειλή στον αέρα. Θα πει κανείς ότι στην παράδοση της Γερμανίας και του γερμανικού ρομαντισμού υπήρχαν πολλές αναφορές στα σκοτεινά αποκυήματα της φαντασίας, γκόλεμ και τέρατα, που ενέπνευσαν τις ταινίες με τρελούς επιστήμονες, παράξενα πεισιθάνατα κατασκευάσματα σε εργαστήρια παρανοϊκών εγκεφάλων και τις συνεχείς σκιές που συμβόλιζαν απειλές στους τοίχους και στο κινηματογραφημένο ημίφως. Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα υπερηρωικά κόμικς – και εν προκειμένω, κυρίως, στα κόμικς του Σπάιντερμαν. Που στα πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του «ανθρώπινου υπερήρωα» έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Ας βουτήξουμε λίγο στον ωκεανό των εικονογραφημένων αυτών ιστοριών. 2. Η δεκαετία του 1960 στην Αμερική ήταν η εποχή ανάδυσης ενός δεύτερου κύματος υπερηρώων των κόμικς, στην παράδοση των περιοδικών με τις ιστορίες του Μπάτμαν, του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα και ενός ακόμη σωρού μασκοφόρων στο πλευρό του νόμου και της τάξης. Στην πραγματικότητα, η αύξηση της καταναλωτικής δυνατότητας των λαϊκών στρωμάτων δημιούργησε μια νέα ανάγκη κυκλοφορίας αυτοτελών pulpιστοριών σε ξεχωριστά τεύχη – έως τότε λίγα τέτοια έντυπα κυκλοφορούσαν και, πάντως, τα κόμικς κυρίως δημοσιεύονταν με τη μορφή στριπ, ως καθημερινά αναγνώσματα συνεχείας, στις εφημερίδες. Στο χώρο των εικονογραφημένων, εκείνη την εποχή, βρίσκονταν δυο πρόσωπα που σήμερα θεωρούνται αξιοσέβαστα. Ο ένας ονομαζόταν Τζακ Κίρμπυ, ήταν εικονογράφος αφηγήσεων με εικόνες και το στιβαρό σχεδιαστικό στυλ του, το κινηματογραφικό ντεκουπάζ, οι ευρηματικές γωνίες λήψης από τις οποίες συχνά διαμόρφωνε τα καρέ του και η ευρηματικότητά του στην απόδοση συμπλοκών και σκηνών μάχης του είχαν δώσει τα προσωνύμια «The King», ο βασιλιάς, αλλά και «ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ των εικονογραφημένων» στο σινάφι των εργαζομένων στα κόμικς (που τότε ήταν μια απλή ταπεινή τέχνη από την οποία με δυσκολία βιοπορίζονταν όσοι την ασκούσαν). Επιπλέον, μάλιστα, είχε επινοήσει (με τον σεναριογράφο Τζόε Σάιμον) τα χαρακτηριστικά του Κάπταιν Αμέρικα, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί στα κόμικς στα 1940 ως απηνής διώκτης του ναζισμού και του Χίτλερ του ίδιου. Ο άλλος λεγόταν (λέγεται, ζει ακόμα) Σταν Λη και είχε αρχίσει να γράφει σενάρια «με το κιλό», επινοώντας συνεχώς νέους υπερήρωες για τις εκδοτικές ανάγκες μιας νέας εταιρείας που φιλοδοξούσε να ανταγωνιστεί την παντοκράτειρα DC, εκείνο το διάστημα, στα υπερηρωικά κόμικς, της Marvel. Κίρμπυ και Λη συνεργάστηκαν σε πολλές νέες σειρές, επινοώντας και λανσάροντας νέους υπερήρωες, κι ανάμεσά τους την ομάδα των Τεσσάρων Φανταστικών (που απέκτησαν υπερδυνάμεις έπειτα από το βομβαρδισμό τους με κοσμική ακτινοβολία από έναν αστεροειδή από τον οποίο πέρασαν ξυστά σε μια πτήση στο διάστημα), την ομάδα των μεταλλαγμένων X-Men και το πρασινοτόμαρο τέρας Χουλκ (αποτέλεσμα μιας παρενέργειας, όταν ο πυρηνικός επιστήμονας Μπρους Μπάννερ εκτέθηκε σε ακτίνες Γάμα). Για τον Σπάιντερμαν, πάντως, οι δύο συνεργάτες (που αργότερα χώρισαν τα τσανάκια τους με άγριο τρόπο, ο Κίρμπυ μάλιστα δεν κατάφερε να πάρει ούτε πνευματικά δικαιώματα ούτε τίποτα, πέθανε το 1994, θαυμαζόμενος μεν από τους φαν του αλλά φτωχός, σχεδιάζοντας υπερήρωες μέχρι τέλους και ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή η επιτυχία του θα επαναλαμβανόταν) δεν βρήκαν χρόνο να ενώσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες ακόμα μια φορά. Ο Σταν Λη το 1962 συνεργάστηκε με έναν άλλο εικονογράφο, τον Στηβ Ντίτκο, για να αφηγηθούν την ιστορία ενός ορφανού νεαρού, του Πήτερ Πάρκερ, που μένει στο σπίτι των θείων του, φοιτά σε κολέγιο, κι είναι βαθιά προσηλωμένος στα βιβλία του, νωθρός και αδέξιος. Αλλά έπειτα από το δάγκωμα μιας ραδιενεργού αράχνης αποκτά υπερδυνάμεις που του επιτρέπουν να σκαρφαλώνει σε τοίχους και, γενικώς, να κάνει αναλογικά πολλαπλάσια ό,τι κάνει η αράχνη, έντομο ιδιαίτερα δυνατό παρά το μικρό δέμας της. Στην αρχή, θα χρησιμοποιήσει τα χαρίσματά του για να επωφεληθεί στο σχολείο έναντι των συμμαθητών του που του κάνουν συστηματικά καζούρα και στο λαϊκό θέαμα για να κερδίσει κάποια χρήματα – για να γίνει ένα είδος μπεχλιβάνη σε ρινγκ, άλλωστε για τις ανάγκες των παραστάσεων αυτών επινόησε τη χαρακτηριστική κόκκινη και μπλε στολή του. Αλλά στη συνέχεια ένας κλέφτης, τον οποίο θα μπορούσε ο ίδιος να έχει εξουδετερώσει αν ενδιαφερόταν λίγο, δολοφονεί το θείο του – κι εκεί η ιδέα της αυτοδικίας Η πρώτη ιστορία του Σπάιντερμαν τυπώθηκε στο τελευταίο τεύχος, #15, του βραχύβιου περιοδικού Amazing Fantasy, τον Αύγουστο του 1962. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και πολύ σύντομα, τον Μάρτιο του 1963, κυκλοφόρησε ένας νέος τίτλος: The Amazing Spider Man. Η επιτυχία επιβεβαιώθηκε, και δεν οφειλόταν τόσο στη μόδα όσο στα συστατικά της αφήγησης: κατά βάσιν, μια ιστορία που έχει θέμα και κοινό τους τηνέιτζερ, μπολιάζεται με την κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικς. Δεν απουσιάζουν η ηθικολογία και ο μανιχαϊσμός, αλλά τα κλισέ αυτά επισκιάζονται από το δυναμισμό του σχεδίου του Ντίτκο και, κυρίως, από την απόδοση υπερηρωικών χαρακτηριστικών σε ένα παιδί του διπλανού θρανίου, έναν δειλό έφηβο με σπυράκια που μαθαίνει σιγά σιγά να αναμετριέται με τις αμφιβολίες, τις αναστολές και τους φόβους του. Η επιτυχία του ανθρώπινου υπερήρωα ήταν τεράστια. Πολύ σύντομα, οι περιπέτειες του Σπάιντερμαν έγιναν το υπ’ αριθμόν ένα εμπορικό ατού τηςMarvel. Ενδεικτικό είναι το ότι δυο χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του ξεχωριστού τίτλου με τις περιπέτειες του ήρωα με την κόκκινη και την μπλε στολή, σε έρευνα του περιοδικού Esquire ανάμεσα σε σπουδαστές κολεγίων, η συγκεκριμένη κόμικς φιγούρα ήταν πιο δημοφιλής ποπ εικόνα από εκείνες του Μπομπ Ντύλαν ή του Τσε Γκεβάρα. Η επιτυχία του κόμικς δεν σήμανε για τη Marvel και τους συντελεστές της καθήλωση στα κλισέ δεδομένα μιας αφήγησης που πουλούσε. Ο Πήτερ Πάρκερ μεγάλωνε και, μαζί, μεγάλωναν οι ανάγκες του. Μαζί με τους αντιπάλους του που γίνονταν πιο ισχυροί και πιο περίπλοκοι, γινόταν πιο περίπλοκος ως χαρακτήρας και ο ίδιος. Όταν, το 1966, ο Ντίτκο αποχώρησε για να αναλάβει τον σχεδιασμό της σειράς ο τελειοθήρας Τζον Ρομίτα πατήρ, ο κόσμος του Πήτερ Πάρκερ είχε μεγαλώσει πολύ. Οι βασικές σπουδές είχαν τελειώσει, συνέχιζε όμως με την αγαπημένη του χημεία, οι δουλειές του ως υπερήρωα μεγάλωναν και, παρ’ όλα αυτά, για να βγάζει το χαρτζιλίκι του είχε πιάσει και δουλειά, free lancerφωτορεπόρτερ στην εφημερίδα Daily Buggle – όπου, βεβαίως, έγινε δεκτός επειδή, χάρη σε μια αυτόματη μηχανή, εξασφάλιζε αποκλειστικές φωτογραφίες με τον Σπάιντερμαν! Την επόμενη δεκαετία, και ενώ ο θρίαμβος θα συνεχιζόταν, ο Σπάιντερμαν έμελλε να είναι ένας από τους τίτλους χάρη στους οποίους άλλαξαν πολλά στα κόμικς: οι αισθητικές αλλά, κυρίως, η αντίληψη για το καλό και το κακό. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει, τα ερωτήματα είχαν ήδη τεθεί: ποιος νομιμοποιούσε τους υπερήρωες να δρουν για λογαριασμό των κοινωνιών; από πού αντλούσαν το δικαίωμα στην αυτοδικία; γιατί οι θεωρητικώς «καλοί» ήταν καλύτεροι από τους θεωρητικώς «κακούς»; Χρειάστηκαν, βεβαίως, μερικά συμβολικά γεγονότα με ευρύτερη απήχηση στο χώρο των κόμικς και, κυρίως, δύο καλλιτέχνες, το πέρασμα των οποίων τα άλλαξε όλα. Αλλά ώσπου να έρθει η ώρα τους, συνέβησαν μερικά πράγματα ακόμα. 3. Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίαςτου 1960, η Marvel είχε αλλάξει τα δεδομένα της βιομηχανίας των κόμικς, αναθερμαίνοντας το αναγνωστικό ενδιαφέρον και συμβάλλοντας στη γιγάντωση της ποπ κουλτούρας. Χωρίς τη γιγάντωση αυτή, άλλωστε, και χωρίς τους εκφραστικούς τρόπους που το mainstream είχε επιβάλει, δύσκολα θα εύρισκαν την απήχηση που τελικά είχαν οι εκπρόσωποι της αντεργκράουντ σκηνής – ανάμεσα στους οποίους ο Ρόμπερτ Κραμπ που, το 1967, τάραξε τα νερά με το δικό του περιοδικό, Zap, και με τους δικούς του ήρωες (Φριτς ο Πονηρόγατος, Μr. Νatural), που κινήθηκαν στον αντίποδα των αστέρων της Marvel και της ανταγωνιστικής της DC: στην περιοχή της ψυχεδέλειας, της σεξουαλικότητας, της πολιτικής σάτιρας και της κατεδαφιστικής, σχεδόν μηδενιστικής κριτικής στην πόζα της πανεπιστημιακής κυρίως διανόησης. Το διάστημα εκείνο, στο αντεργκράουντ ρεύμα της Νέας Υόρκης, έκανε την εμφάνισή του και ο Αρτ Σπίγκελμαν – πασίγνωστος αργότερα πρωτίστως για το μπεστ σέλερ Maus, με θέμα του το Ολοκαύτωμα αλλά και την πρόσληψη της μνήμης του από τις γενιές των Εβραίων που ακολούθησαν. Οι αλληλεπιδράσεις των σχολών, ωστόσο, δεν άφησαν ανεπηρέαστη την κεντρική σκηνή των κόμικς. Η Marvel, ιδίως, και ο βασικός τίτλος της, ο Amazing Spider-man, συνέχισε να γίνεται μπεστ σέλερ χάρη στα νέα αφηγηματικά δεδομένα που έφερε στα κόμικς, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της νέας δεκαετίας. Εν πρώτοις, έστω και συναινετικά, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών που έγινε σε συνεργασία με την κεντρική κυβέρνηση, ο Σταν Λη βρήκε την ευκαιρία να καταστρατηγήσει τον περίφημο Κώδικα των Κόμικς, μακαρθική επιβίωση που τηρούσαν απαρεγκλίτως τα κόμικς με διαπλαστικό χαρακτήρα και στην πραγματικότητα επέβαλλε μια σειρά από σοβαρούς εκφραστικούς περιορισμούς στους καλλιτέχνες, θεματολογικούς και αισθητικούς. Απαλλαγμένοι από το βραχνά της αυτολογοκρισίας, οι καλλιτέχνες της Marvel μπόρεσαν να κινηθούν πιο ελεύθερα. Και δεν χρειάστηκε παρά η έλευση στο σενάριο των περιπετειών που δημοσίευε τοAmazing Spider-man του ευρηματικού Τζέρρυ Κονγουαίυ, ο οποίος ανέλαβε τις ιστορίες της σειράς τον Αύγουστο του 1992. Πολύ σύντομα, σε συνεργασία με σχεδιαστές όπως ο Τζιν Γκόλαν, ο Ρομίτα πατήρ και ο Ρος Άντρου, έβαλε σε καινούργια τροχιά τις περιπέτειες του υπερήρωα. Κομβική θεωρείται η επιλογή του Kονγουαίυ, τον Ιούνιο του 1973, στο τεύχος #121, να «αποσύρει» από τη δράση ένα από τα κομβικά πρόσωπα στον περίγυρο του Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν: την αγαπημένη του Γκουέν Στέησυ. Σε μια σύγκρουση με τον καλύτερο φίλο του, Χάρρυ Όσμπορν, που έχει μεταμορφωθεί στo τέρας Green Goblin και είναι πια αδυσώπητος αντίπαλός του, ο υπερήρωας δεν καταφέρνει να σώσει την αγαπημένη του, που ο αντίπαλός του έχει σπρώξει στο κενό από τη Γέφυρα Τζορτζ Γουάσινγκτον της Νέας Υόρκης. Ο θάνατος εισβάλλει σε μια αφήγηση, οι αναγνώστες της οποίας είχαν τη σιγουριά ότι τουλάχιστον οι ήρωές τους είναι άτρωτοι – κι ακόμα μια φορά θα αλλάξουν όλα στα υπερηρωικά κόμικς. Χρειάστηκε, βεβαίως, να περάσουν κι άλλα χρόνια, και κυρίως η δεκαετία του 1980, για να αναθεωρηθούν, εκτός από μερικά δεδομένα της δράσης, και οι αισθητικές της. Σε αυτό συνέβαλαν κυρίως δύο πρόσωπα των κόμικς, που σήμερα οι συνάδελφοί τους τα αντιμετωπίζουν με δέος. Ο ένας ονομάζεται Φρανκ Μίλλερ (και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, νεαρός ακόμα και άγνωστος, έγραψε ιστορίες για τα περιοδικά με τις περιπέτειες του Σπάιντερμαν, μία εκ των οποίων, «The Bend sinister», περιέχει εν σπέρματι πολλά από τα χαρακτηριστικά των μεταγενέστερων ιστοριών του – το «πείραγμα» της τυπικής αλληλουχίας των καρέ μέσω των οποίων προχωρεί η αφήγηση των κόμικς, την αποδόμηση των δεδομένων ίσαμε τότε εικονογραφικών τρόπων και την εισαγωγή στοιχείων που είχε υιοθετήσει πολλά χρόνια νωρίτερα η λογοτεχνία του φανταστικού (ο Ρέυ Μπράντμπερυ, ας πούμε, ή ο Άλντους Χάξλεϋ), όπως η περιγραφή μελλοντικών δυστοπιών σε αυταρχικά, ολοκληρωτικά περιβάλλοντα, αλλά και τυπικά μοτίβα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τον μυστικισμό και τη μαγεία. Ο άλλος ήρθε στην Αμερική από τη Βρετανία και ονομάζεται Άλαν Μουρ. 4. Η είσοδος του φρανκ Μίλλερ στα υπερηρωικά κόμικς δεν πρέπει να ήταν δύσκολη. Ως free lancer, κατάφερε σχεδόν πιτσιρικάς να σχεδιάσει ιστορίες για σειρές της εταιρείας, ανάμεσα στις οποίες, όπως είδαμε, και Σπάιντερμαν. Κάποια στιγμή, βρέθηκε, τον Μάιο του 1979, σχεδιαστής στο περιοδικόDaredevil – στις περιπέτειες ενός τυφλού υπερήρωα με υπεραισθήσεις – ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι και σπουδαίος δικηγόρος της Νέας Υόρκης. Εκεί πειραματίστηκε με τα πάντα, άλλαξε τα πάντα, καλλιέργησε τα αναγνωρίσιμα δεδομένα της προσωπικής του αφήγησης (αφαίρεση, εσωτερικοί μονόλογοι, αναφορές στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο…) απογειώνοντας τη σειρά – και ανοίγοντας δρόμους για τη δική του καριέρα. Η ιστορία που άλλαξε οριστικά τα υπερηρωικά κόμικς, ωστόσο, δεν ήταν με τον Σπάιντερμαν ούτε στη Marvel. Το 1986, ο Μίλλερ συνεργάστηκε με την ανταγωνιστική της Marvel, DC, για μια ιστορία τουBatman: The Dark Knight Returns, H επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη. Είναι η πρώτη φορά που ο κεντρικός ήρωας είναι φθαρμένος, κουρασμένος και κακοσυντηρημένος μεσήλικος, και επιπλέον πρόσωπο διαβλητό ως προς τη δράση που αναλαμβάνει: ποιος έδωσε σε αυτό το πρόσωπο το δικαίωμα να κρίνει και να επιβάλει το δίκιο;, φαίνεται να αναρωτιέται ο Μίλλερ. Και κάπως έτσι, μέσα σεελάχιστο διάστημα, τα κόμικς μευπερήρωες έγιναν κάτι πολύ συνθετότερο από αφηγήσεις περιπετειών ορισμένων τύπων με κολάνπου έχουν την απόλυτη αίσθησητου δικαίου. Ανάλογη ήταν η εισφορά στην ποπ κουλτούρα, στην κατεύθυνση της αποδόμησης των κλισέ, του Άλαν Μουρ. Έχοντας προϋπηρεσία στα βρετανικά κόμικς περιοδικά 2000AD και Warrior, κι έχοντας γράψει επικές αφηγήσεις (From Hell), πορνογραφία και υπερηρωικές ιστορίες, βρίσκεται στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου κυρίως εργάζεται για έναν τίτλο της DC που επίσης σήμερα θεωρείται κομβικός: το Swamp Thing, το Πράγμα του Βάλτου, είναι ένα αλλόκοτο πλάσμα που ζει την απόλυτη μοναξιά και την υπαρξιακή καταδίκη στα πιο αντιηρωικά περιβάλλοντα όλων των εποχών. Μπορεί αυτό το πλάσμα να αγαπηθεί; Ο Μουρ μπολιάζει με τα μοτίβα του ρομαντισμού μια αντιηρωική μορφή των κόμικς, συμβάλλοντας κι αυτός με τον τρόπο του στην κατάλυση του πομπώδους που θεωρούνταν σύμφυτο με τα υπερηρωικά κόμικς. Κάπως έτσι, συνέχισε και αργότερα, όταν ανέλαβε πιο mainstream κόμικς, όπως ο Μπάτμαν, για να κάνει συμπαθή για μια τουλάχιστον φορά τον Τζόκερ, τον κύριο εχθρό του Μπάτμαν, στο Φονικό αστείο (το τέρας είναι μέσα στην ψυχή του Τζόκερ – αλλά μήπως διεκδικεί χώρο και στη δική μας ψυχή, που ταυτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό με τις επιλογές του;) Και δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε με τη δημιουργία ενός ολόκληρου, αποκλειστικά δικού του τημ υπερηρώων, των Watcmen, που επίσης αποδιάρθρωσαν τα κλισέ τα οποία καλλιεργούσε το είδος, επί χρόνια. Και ο Σπάιντερμαν; Το διάστημα που οι σημαντικοί αυτοί καλλιτέχνες άλλαζαν τα κόμικς, τις τύχες του δημοφιλούς Ανθρώπου-Αράχνη ανέλαβε ένας άλλος δαιμόνιος σεναριογράφος και εικονογράφος, ο Τοντ Μακφάρλαν. ο οποίος, από το 1988 και ώς το 1991, μεταμόρφωσε τον υπερήρωα. Με πάνελ πιο απλά και ευανάγνωστα, με σχεδιαστικό ρετούς στον ήρωα και στη σύζυγό του Μαίρη-Τζέην (ο Πήτερ, βλέπετε, ξεπέρασε τον πόνο του για την Γκουέν Στέησυ και στην πορεία ξανασυνάντησε μια άλλη παιδική του φίλη, με την οποία ταίριαξαν), η οποία άλλαξε χτένισμα, απέκτησε πιο θελκτικές αναλογίες και κέρδισε ρόλο σε μια διάσημη σαπουνόπερα, και με την επινόηση νέων, επίσης πολυσύνθετων αντιπάλων (όπως ο Venom), ο Σπάιντερ ξανάρχισε να αντανακλά την εποχή του: ποτέ πομπώδης αλλά πρόσωπο κύρους, ποτέ σοβαροφανής αλλά πάντα σοβαρός, ποτέ ηθικολόγος αλλά πάντα στην περιοχή του «καλού», έστω κι αν πολλοί το αμφισβητούν… Και κάποια στιγμή, θα απελευθερώσει κάτι που ούτε οι ρεαλιστές των δεκαετιών του 1960 και του 1970 ούτε οι αναμορφωτές των υπερηρωικών περιπετειών είχαν σκεφτεί: την εισαγωγή στις περιπέτειες του Σπάιντερμαν (ιδιαίτερα σε έναν νέο, δικό του τίτλο, που συμφώνησε λόγω της επιτυχίας του να εκδίδει) του μυστικισμού και της μαγείας. Η ουσία είναι ότι ο Μακφάρλαν (και για σύντομο χρονικό διάστημα ο διάδοχός του στις ιστορίες Σπάιντερμαν, Έρικ Λάρσεν), ήταν ο τελευταίος σπουδαίος, ώς σήμερα, καλλιτέχνης του Σπάιντερμαν. Πρωτεργάτης μιας ανταρσίας των καλλιτεχνών της Marvel, που αποχώρησαν, συνέβαλε στη δημιουργία μιας νέας, ανεξάρτητης εκδοτικής εταιρείας κόμικς, της Ιmage, η οποία, παρά την επιτυχία τίτλων όπως ο Spawn του ίδιου του Μακφάρλαν, δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα. Κι ύστερα, μπήκαν πολύ στην αισθητική των κόμικς τα κομπιούτερ, και την ντίτζιταλ περίοδο οι υπερήρωες άρχισαν όντως να μην αισθάνονται καλά. Στο χαρτί έμοιαζε να έχουν ειπωθεί όλα – πώς να ξεπεράσεις καλλιτεχνικές προτάσεις όπως του Μίλλερ ή του Μουρ; Αλλά η περίοδος είχε ωριμάσει για μια καινούργια καριέρα των υπερηρώων στο πανί. Ο Σπάιντερμαν, με τα δικά του χαρακτηριστικά, φαινομενικά φωτεινότερος χαρακτήρας από τον Μπάτμαν1, ήδη κάνει την τέταρτη εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη… Είναι όμως τόσο φωτογενής, όσο εκ πρώτης όψεως τον παρουσιάζει ο φακός; 5. Σε μια σκηνή του καινούργιου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, από τον Σαμ Ράιμι, ο καθηγητής Κόννορς, ο οποίος εξαιτίας μιας θεραπείας που εφαρμόζει στον εαυτό του μεταμορφώνεται σε γιγαντιαία φονική σαύρα, περιπλανιέται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης – εκεί όπου, σε λίγο, θα δώσει μια αδυσώπητη μάχη εναντίον του διώκτη του, του Ανθρώπου Αράχνη. Περπατά σκυφτός και η σκιά του μεγεθύνεται απειλητικά στον τοίχο του υπονόμου. Η σκηνή κρατά ελάχιστα, ο μυημένος θεατής ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η σκιά του τέρατος στο οποίο έχει μεταμορφωθεί ο (όπως αποδεικνύεται) τρελός επιστήμων μοιάζει πάρα πολύ με τις σκιές σε ταινίες όπως Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι, ο Νοσφεράτου, οι εξπρεσιονιστικές ταινίες του Φριτς Λανγκ. Η σκηνή κρατά ελάχιστα, αλλά είναι φως φανάρι ότι ο Ράιμι ψάχνει να βρει τρόπους για να δηλώσει ότι ο δαίμονας είναι εδώ, πανταχού παρών, έτοιμος να στοιχειώσει την καθημερινότητα των ανθρώπων, να συμβολίσει τη γιγάντωση των φόβων τους για μια νέα εποχή αβεβαιότητας που μοιάζει να πέφτει πάνω από τον κόσμο. Ο κόσμος, μοιάζει να δηλώνει ο αμερικανός σκηνοθέτης, είναι εδώ μπροστά μας, στέλνει τα σήματά του – και όσο επιτρέπει η αισθητική των μπλοκμπάστερ, εμείς πρέπει να τον αποδώσουμε έτσι όπως είναι: εφιαλτικό πίσω από τη φωτεινή επιφάνειά του, σκοτεινό, μεγεθυμένο όπως η σκιά του τέρατος που ψάχνει στα υπόγεια τον εχθρό του, ο οποίος θέλει να του στερήσει το όνειρο για κυριαρχία. Ο εξπρεσιονισμός επιστρέφει – και τα τέρατα των κόμικς που μεταπήδησαν στον κινηματογράφο, φως φανάρι, κάτι θέλουν να μας πουν. Να είναι κάτι αντίστοιχο όσων ήθελε να πει ο Νίτσε (μέσω του Τάδε έφη Ζαρατούστρα) στους σύγχρονους των πρωτεργατών της «δαιμονικής οθόνης» του γερμανικού εξπρεσιονισμού; «Τι με νοιάζει για τη σκιά μου! Άσ’ τη να με κυνηγάει. Μπορώ να τρέξω και να της ξεφύγω…» Όταν όμως κοίταξα στον καθρέφτη έβγαλα μια κραυγή και η καρδιά μου ταράχτηκε・ αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη δεν ήταν ο εαυτός μου αλλά το μορφάζον πρόσωπο του διαβόλου… Σημείωση: Στις 20 Ιουλίου 2012, στην πρεμιέρα της νέας κινηματογραφικής ταινίας με ήρωα τον Μπάτμαν, ένας νεαρός μπήκε σε κινηματογράφο του Ντένβερ, στο Κολοράντο της Αμερικής, και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως. Πέθαναν ακαριαία δέκα, πολλοί περισσότεροι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, αρκετοί ανάμεσά τους πολύ σοβαρά, κάποιοι δεν επέζησαν, αρκετοί έπαθαν νευρικό κλωνισμό. Ο νεαρός ιδιόρρυθμος δολοφόνος, σαν άλλος Τζόκερ, είχε επιπλέον παγιδεύσει με εκρηκτικά το σπίτι του. Ήταν τόση η ευρηματικότητά του στην κατασκευή παγίδων, που οι αστυνομικές αρχές σπατάλησαν μέρες για να τις εξουδετερώσουν και να εισβάλουν στο χώρο, αναζητώντας πειστήρια για την ταυτότητα του νεαρού δολοφόνου. Με αφορμή την κυκλοφορία και της ταινίας αυτής στην Ελλάδα, την κυκλοφορία του σπουδαίου γκράφικ νόβελ Arkham Asylum των Γκραντ Μόρρισον και Ντέηβ ΜακΚην στα ελληνικά και το γεγονός που προανέφερα, θα μου επιτρέψετε, ελπίζω, ένα δεύτερο κείμενο, για τον Μπάτμαν τη φορά αυτή, όταν τα καταφέρω. Πηγή
  6. Τι δεν ξέρουμε για τα κόμικς της Marvel Οι πολυαγαπημένες μας ιστορίες στο μικροσκόπιο του συναρπαστικού! Οι περίφημες περιπέτειες των σουπερηρώων της Marvel δεν χρειάζονται φυσικά απολύτως καμία εισαγωγή. Όσο βέβαια κι αν τα κόμικς της θρυλικής φίρμας μάς φέρνουν κατευθείαν στο μυαλό τον Stan Lee, τον Spider-Man και τους άλλους ήρωες με τα κολάν, υπάρχουν μια σειρά από πράγματα και γεγονότα που αγνοούμε για το σύμπαν των υπερηρώων και τους ανθρώπους που τους σκαρφίστηκαν. Πράγματα που θα έπρεπε να παραμείνουν καλά θαμμένα σε ένα θησαυροφυλάκιο που ούτε ο Iron Man δεν θα μπορούσε να ανοίξει! Ας δούμε λοιπόν τις απίστευτες ιστορίες που σέρνονται ξοπίσω από την πλέον περίφημη εκδοτική κόμικς παγκοσμίως... Η Marvel και η απαγόρευση των λυκανθρώπων Η επιτροπή Comics Code Authority ήταν ένας κρατικός αμερικανικός θεσμός που θεσπίστηκε το 1954 για να κάνει τα κόμικς πιο φιλικά στα παιδιά, περιορίζοντας τις σκηνές βίας και αίματος. Στην προσπάθειά της βέβαια να αποθαρρύνει τον τρόμο από τα σκίτσα, η επιτροπή αποφάσισε σκανδαλωδώς να απαγορεύσει την εικόνα του λυκάνθρωπου! Η Marvel συγκατατέθηκε απρόθυμα στον καλλιτεχνικό αυτό φραγμό «πειράζοντας» ελαφρώς τους λυκάνθρωπούς της, με τα νέα υβρίδια ίσα που να περνούν τη λογοκρισία. Η καλύτερη ίσως τέτοια αναδίπλωση ήταν ο Sauron, ένας λυκο-πτεροδάκτυλος από τη σειρά Savage Land που έκανε το ντεμπούτο του στο τεύχος 60 των X-Men το 1969. Το 1971 η επιτροπή απέσυρε την εξωφρενική απαγόρευση του λυκάνθρωπου, επιτρέποντας την αναπαράστασή του όταν προέκυπτε βέβαια από την ιστορία, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε η Marvel και μας χάρισε σειρές ολόκληρες από λυκάνθρωπους (όπως το δημοφιλέστατο Werewolf By Night της δεκαετίας του 1970, αλλά και τις ιστορίες του Man and Wolf που έτρεχαν στον Captain America των αρχών του 1990)... Ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές της Marvel ήταν και ταχυδακτυλουργός Ο Jim Steranko ήταν ένας από τους σχεδιαστές του Nick Fury (της S.H.I.E.L.D.) της δεκαετίας του 1960, η ενσάρκωση των σουπερηρώων δεν ήταν ωστόσο το μόνο αξιοσημείωτο με αυτόν: πριν γίνει σχεδιαστής κόμικς, ο Steranko ήταν γνωστός μάγος, με τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα να του έχουν εξασφαλίσει αρκετή φήμη στις ΗΠΑ. Αργότερα προσχώρησε σε ροκ μπάντα και το 1956 συνελήφθη για κλοπή όπλων και αυτοκινήτων, με περισσότερα από 25 κλεμμένα οχήματα να βρίσκονται στην κατοχή του. Βίος και πολιτεία δηλαδή ο τύπος, με τη φήμη του να έχει αποτυπωθεί στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Michael Chabon «The Amazing Adventures of Kavalier and Clay»! Ο ιδρυτής της Marvel λίγο έλειψε να σκοτωθεί στο δυστύχημα του Hindenberg Αν ο Martin Goodman είχε επιμείνει στα ταξιδιωτικά του σχέδια το 1937, η Marvel Comics απλά-απλά δεν θα υπήρχε! Την επίμαχη λοιπόν χρονιά ο Goodman ήταν ταξίδι του μέλιτος στην Ευρώπη και προγραμμάτιζε να επιστρέψει στις ΗΠΑ με το νέο συναρπαστικό μέσο μεταφοράς, το διαβόητο κατόπιν Hindenburg. Δεν κατάφερε όμως να βρει εισιτήρια για δύο θέσεις δίπλα-δίπλα, οπότε αυτός και η γυναίκα του επέστρεψαν αεροπορικώς, γλιτώνοντας το δυστύχημα που σκότωσε τους 35 από τους 97 επιβάτες. Ο Martin Goodman επέστρεψε λοιπόν ασφαλώς στην Αμερική, ίδρυσε την ίδια χρονιά την Timely Comics, η οποία έγινε Atlas Comics το 1951 και τελικά Marvel Comics δέκα χρόνια αργότερα (1961). Η Marvel βοήθησε καθοριστικά στη δημιουργία του κόσμου των Transformers Η Marvel δεν είναι υπεύθυνη μόνο για τον Spider-Man και τον Wolverine, καθώς αυτή συνέλαβε τα ονόματα του Optimus Prime και του Megatron των Transformers! Ο κατασκευαστής παιχνιδιών Hasbro προσέγγισε λοιπόν τον αρχισυντάκτη της Marvel, Jim Shooter, και τους συγγραφείς Denny O’Neil και Bob Budiansky στη δεκαετία του 1980: έχοντας ήδη αγοράσει τα ρομπότ που μεταμφιέζονταν αυτοκίνητα από την ιαπωνική Takara, η Hasbro χρειαζόταν μια αμερικανική εκδοχή των ηρώων. Ο O’Neil συνέλαβε την ιδέα του Optimus Prime και ο Budiansky δημιούργησε τον Megatron, την ώρα που ο Shooter ανέπτυξε μια 8σελιδη σύνοψη των σχέσεων που διέπουν τα Decepticons και τα Autobots, δίνοντας ένα σχηματικό περίγραμμα όλης της ιστορίας! Ένας από τους διασημότερους σχεδιαστές της Marvel ασχολούταν ταυτόχρονα με την πορνογραφία Ο σχεδιαστής Wally Wood μνημονεύεται για το χαρακτηριστικό κόκκινο κοστούμι του Daredevil και για πολλές ακόμα ενσαρκώσεις ηρώων της Marvel. Για πολλούς βέβαια είναι γνωστός ως Dirty (Βρόμικος) Wally Wood, καθώς με το ψευδώνυμο Wallace Wood φιλοτέχνησε ουκ ολίγα πορνογραφικά καρτούν, όπως την «πικάντικη» εκδοχή της Χιονάτης και των Εφτά Νάνων της Disney αλλά και το ακόμα ξακουστότερο Όργιο στην Ντίσνεϊλαντ! Μέχρι και τον Flash Gordon μετέτρεψε σε πορνογραφικό καρτούν, με τις «ροζ» δουλειές του να είναι πραγματικά αναρίθμητες. Κι όταν η Disney αγόρασε το 2012 τη Marvel, είναι σίγουρο ότι είχε ξεχάσει το σκοτεινό παρελθόν του πρώην καλλιτέχνη της Marvel που τόσο λάτρευε να παίζει με τις πριγκίπισσες της Disney... Το κρυμμένο «sex» σε τεύχος της Marvel Πόσες φορές εμφανίστηκε άραγε η λέξη «sex» στο τεύχος 118 της σειράς New X-Men; Όχι μία, όχι δύο, αλλά 18! Όλες βέβαια μασκαρεμένες μέσα στην εικονογράφηση, υπάρχει ωστόσο μία σε κάθε σχεδόν σελίδα: πάνω σε τρίχες μαλλιών, σε μπουκάλια ουίσκι, σε έναν φράχτη, σε μια λακκούβα νερού, σε κλαδιά δέντρων κ.ά. Ο σχεδιαστής Ethan Van Sciver αποφάσισε να σπάσει πλάκα καμουφλάροντας το «σεξ» μέσα στα σκίτσα... Η Marvel ήταν άλλοτε ιδιοκτήτρια της λέξης «ζόμπι» Όπως και σε άλλες δημιουργικές βιομηχανίες, οι εκδότες κόμικς βασίζονται πολύ στα εμπορικά σήματα και την αποκλειστική χρήση τους. Ο όρος «super hero», για παράδειγμα, είναι σήμα-κατατεθέν της DC και της Marvel από κοινού. Τι γίνεται όμως με τη λέξη «zombie»; Αφού κυκλοφόρησε το Tale of the Zombie το 1973, η Marvel κατέθεσε αίτηση για τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης της λέξης στα κόμικς και δύο χρόνια αργότερα το «zombie» αναγνωρίστηκε επισήμως ως σήμα-κατατεθέν της Marvel! Η εκδοτική κράτησε το εμπορικό σήμα μέχρι το 1996, όταν συνειδητοποίησε ότι εξαιτίας της απίστευτης διάχυσης της μυθολογίας των ζόμπι στην αγορά δεν μπορούσε πλέον να επιβάλει κυρώσεις. Η Marvel πατεντάρισε τότε το «Marvel Zombies», με το έγγραφο να ισχυρίζεται ρητά ότι καμία αξίωση δεν εγείρεται για την αποκλειστική χρήση του όρου «zombies»... Η Marvel δημοσιεύει (από λάθος την επιστολή παραίτησης σχεδιαστή της Ο Dave Cockrum παραιτήθηκε από τη Marvel το 1979. Την ώρα βέβαια που το γράμμα παραίτησης περιλαμβάνεται συνήθως στην προσωπική επικοινωνία, η επίμαχη επιστολή βρήκε τον δρόμο της για το τεύχος 127 του Iron Man! Ο μπάτλερ του Tony Stark λοιπόν, ο Jarvis, παραιτείται από τα καθήκοντά του, με το γράμμα του να αναφέρει: «Παραιτούμαι γιατί δεν υπάρχει πια το ομαδικό πνεύμα της “μεγάλης και χαρούμενης οικογένειας” που αγαπούσα κάποτε να δουλεύω γι' αυτή». Η επιστολή του μπάτλερ είναι βέβαια η επιστολή παραίτησης του Cockrum, με τη φίρμα να αλλάζει απλώς τη λέξη «Marvel» της επιστολής με το «Avengers» για τις ανάγκες του κόμικς! Τρία τεύχη του Iron Man αργότερα (τεύχος 130), ο συγγραφέας David Michelinie εξηγεί στο κοινό ότι κάποιο λάθος έγινε με τις επιστολές, με το θέμα να καλύπτεται ωστόσο από μυστήριο μέχρι σήμερα... Ο Steve Ditko καταστρέφει ένα σημαντικό τμήμα της ιστορίας των κόμικς Ο περίφημος Steve Ditko θεωρείται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος κομίστας που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη Γη! Ο ίδιος εγκατέλειψε βέβαια τη Marvel έπειτα από τη διαμάχη για το ποιος κατείχε τα δικαιώματα της αυθεντικής εικονογράφησης του Spider-Man, του χαρακτήρα δηλαδή που το πενάκι του Ditko έφερε στο φως. Δύο χρόνια δικαστικής περιπέτειας αργότερα, η Marvel αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση και δέχτηκε το γεγονός ότι ο Spider-Man ανήκε στον Ditko, σε μια κίνηση ωστόσο που η ίδια θεώρησε ως δώρο στον σχεδιαστή, όχι ως πνευματικό δικαίωμα του Ditko. Πώς υποδέχτηκε ο σχεδιαστής την πράξη «αβρότητας» της Marvel; Όταν τον επισκέφτηκε στο στούντιό του ο ιστορικός των κόμικς Greg Theakston δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του ότι ο Ditko είχε πετσοκόψει τις επίμαχες αυθεντικές εικονογραφήσεις, αρνούμενος να τις διατηρήσει στην ολότητά τους. Μέχρι και ως επιφάνειες κοπής τις χρησιμοποιούσε ο «πατέρας» τους, τέτοια ήταν η μανία του σχεδιαστή. Κι έτσι το αυθεντικό artwork του Spider-Man χάθηκε μια για πάντα... Η Marvel σκότωσε τον Νίξον Την ώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του τεύχους 583 του The Amazing Spider-Man, δεν είναι ο μόνος αμερικανός πρόεδρος που έπαιξε ποτέ σε κόμικς του Marvel Universe. Πέρα από τα γκεστ σταρ του Τζορτζ Μπους και του Τζίμι Κάρτερ, η πλέον σοκαριστική εμφάνιση «πλανητάρχη» στο σύμπαν της Marvel ήταν αυτή του Ρίτσαρντ Νίξον στο Captain America αριθμός 175, το οποίο δημοσιεύτηκε μάλιστα έναν μόλις μήνα πριν από την παραίτηση του προέδρου εξαιτίας του σκανδάλου Γουοτεργκέιτ! Ο συγγραφέας Steve Englehart βάζει τον Captain America να στριμώχνει ανώτατο κυβερνητικό παράγοντα στον Λευκό Οίκο, με τον κακό να αυτοκτονεί όταν διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Κι ενώ δεν εμφανίζεται φυσικά ποτέ το πρόσωπο του Νίξον στην ιστορία, ο Englehart δήλωσε λίγο αργότερα: «Ο Cap [Captain America] ακολούθησε την εγκληματική συνωμοσία στον Λευκό Οίκο και είδε τον πρόεδρο να αυτοκτονεί. Σκόπευα να πω ότι ο πρόεδρος ήταν ο Νίξον, δεν ήμουν όμως σίγουρος ότι η Marvel θα το επέτρεπε και γι' αυτό αυτο-λογοκρίθηκα, πιθανώς αχρείαστα»... Εδώ το λινκ
  7. Με αφορμή την πρόσφατη ταινία του Σπάιντερ Μαν, ο εκδότης της λογοτεχνικής εφημερίδας κάνει μια αναδρομή στην ιστορία του ήρωα. Το άρθρο έχει φωτοτυπηθεί και μετά έχει σκαναριστεί, οπότε δείξτε επιείκια όσο αφορά στην ποιότητα του σκαναρίσματος. Αν κάποιος θέλει το άρθρο φωτοτυπημένο, του το δίνω.
  8. Πως η εικονογραφημένη Marvel έγινε κινηματογραφική Marvel-lous O Martin Goodman ιδρύει το 1939 την Timely Publications με σκοπό να καλύψει την comic κουλτούρα που ήδη από τότε άρχιζε να γίνεται γνωστή. Ο ιδρυτής της εταιρίας προσλαμβάνει τότε για βοηθό γραφείου τον ξάδερφο της γυναίκας του, Stanley Lieber. Ο νεαρός Stanley μπορεί να προάχθηκε αργότερα σε εκδότη, αλλά μέχρι τότε είχε γίνει γνωστός από τις comic δημιουργίες του ως Stan Lee. Η Timely Productions μετονομάζεται σε Marvel Worldwide Inc. το 1961. Μέχρι τότε -και για πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν- ο Stan Lee παραμένει στη θέση του εκδότη, με ένα διάλειμμα τριών χρόνων λόγω της θητείας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόλις 17 ετών αλλά οι ιδέες του ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά. Το να χρησιμοποιούνται π.χ. πραγματικές γειτονιές στα σκίτσα τους αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλη πέραση στους νέους της εποχής. Επιπλέον, η εβδομαδιαία συζήτηση με τους αναγνώστες μέσω γραμμάτων δημιούργησε μία συμπαγής ομάδα από fans που λάτρεψαν τη δουλειάς της Marvel. Οι σκιτσογράφοι έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ιστορία της Marvel. Ονόματα όπως οι Jack Kirby (Captain America, Thor, Hulk, X-Men) και Steve Ditko (Amazing Spiderman, Doctor Strange) έθεσαν τις βάσεις για όλους τους μελλοντικούς διαδόχους του, διαμορφώνοντας την comic σκιτσογραφία. Ακόμα και σήμερα, από τη θέση του chairman emeritus της Marvel, o Stan Lee δηλώνει ότι οι ιδέες του για την δημιουργία των Spiderman, Fantastic Four, Hulk και X-Men θα ήταν ένα τίποτα χωρίς τους κατάλληλους σκιτσογράφους. Χαρακτηριστικό της Marvel ήταν πάντα η διαφορετικότητα, μιας και οι έχοντες τα ηνία της εταιρίας από την αρχή της ακόμα έψαχναν τρόπους για να διαφέρουν από τον ανταγωνισμό. Στη δεκαετία του 1940 οι αντίπαλες εταιρίες παρουσίαζαν τους υπερήρωες ως την προσωποποίηση του καλού, ένα σωστό παράδειγμα προς τους νέους και την κοινωνία. Oι ήρωες της Marvel ωστόσο παρουσιάζονται ως ατελείς χαρακτήρες, με τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους, ιδέα που διατηρείται ακόμα και σήμερα. Πάντα όμως βρίσκουν τρόπο να τα ξεπεράσουν για να βοηθήσουν άλλους. Οι «ελαττωματικοί» και «εύθραυστοι» αυτοί ήρωες κάνουν πιο εύκολο για εμάς να ταυτιστούμε μαζί τους, προσδίδοντας μια πιο σουρεαλιστική αντιμετώπιση στην έννοια του υπερήρωα. Σε δύσκολες περιόδους του παρελθόντος η εταιρία αναγκάστηκε να πουλήσει τα δικαιώματα πολλών γνωστών της χαρακτήρων στις FOX (X-Men, Fantastic Four, Silver Surfer, Daredevil) και Sony (Spiderman, Ghost Rider). Οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες όπως προβλέπεται μπορούν να επιστρέψουν στο “σπίτι” τους μόνο αν: - Πέσουν σε αχρηστία. - Η Disney -ως “μαμά” της Marvel- εξαγοράσει τα δικαιώματα. - Οι ταινίες που προβληθούν δεν καλύψουν τα επίπεδα ποιότητας που θέτει η Marvel. Με απώτερο σκοπό το κέρδος και την εκκωφαντική διαφορά από τους ανταγωνιστές της, η Marvel οργανώθηκε και κατόρθωσε το ακατόρθωτο, τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου κινηματογραφικού κόσμου με cross-over ηπερηρώων, καταλήγοντας στο blockbuster Avengers. Οι Ironman, Thor, Captain America, Hulk, Hawkeye και Black Widow ήταν αρκετοί για να στηθεί ένας νέος κόσμος με αλληλοκαλυπτόμενες ιστορίες που απολαύσαμε, ως fans και μη. Ο φόβος που βιώσαμε όλοι οι fans του είδους όταν πριν από τρία περίπου χρόνια η Disney αγόρασε τη Marvel, δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Αντιθέτως, η ιστορική εταιρία έχει διατηρήσει το ύφος στη δημιουργία της και ταυτόχρονα ζει τις καλύτερές της ημέρες. Η απόφαση για επανέκδοση γνωστών ιστοριών με διαφορετική προσέγγιση, έχει μαγνητίσει το κοινό και οι ταινίες με Marvel στην ούγια σπάνε ταμεία.
  9. Βρήκα για αυτό ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθο στο διαδύκτιο, το οποίο διαβάζοντας το μου έδωσε κάποιες πληροφορίες σχετικά με αυτόν τον καλλιτέχνη και τον Σπάιντερ-Μαν. Δε ξέρω αν είναι αληθείς ή όχι, εγώ θα σας παραθέσω ολόκληρο το άρθο μπας και γνωρίζει κανείς να με διαφωτήσει. <<STEVE DITKO ΤΟ Α ΕΙΝΑΙ Α, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΚΡΙΖΟ Όταν προβλήθηκε η ταινία Spider-Man και άρχισαν να πέφτουν τα credits, ένα όνομα εμφανίστηκε δίπλα σ' αυτό του Stan Lee, προκαλώντας ξέφρενους πανηγυρισμούς, επευφημίες και ζητωκραυγές από μερικούς θεατές, και σιωπηλή σύγχυση από όλους τους άλλους. Το όνομα είναι Steve Ditko και τα άτομα που χειροκρότησαν είναι φαν των κόμικς που συγκινήθηκαν με το γεγονός πως δόθηκε -επιτέλους- στον Ditko, τον αυθεντικό σχεδιαστή και συν-δημιουργό του Spider-Man, η αναγνώριση που του αρμόζει στην πρώτη προβολή της ταινίας Spider-Man. Ο Ditko, όμως, δεν βρισκόταν πουθενά στο πανηγύρι των Μ.Μ.Ε. για το φιλμ του Spider-Man. Ενώ ο Lee, ο άλλος, και πιο γνωστός συν-δημιουργός του χαρακτήρα, έδινε συνεντεύξεις στα τηλεοπτικά δίκτυα και πρωτοστατούσε στα πάρτι της πρεμιέρας της ταινίας, ο Ditko πιθανόν να βρισκόταν στο στενόχωρο, λιτό σχεδιαστήριο του στο κέντρο του Manhattan, σκυμμένος πάνω στο σχεδιαστήριο του σχεδιάζοντας ακόμη περισσότερα νέα κόμικς. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΙΣΤΟΣ Σ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΤΗΜΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ Θα ήταν αναμφίβολα μια κρύα χειμωνιάτικη ημέρα όταν ο Steve Ditko γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1927 στο Johnstown, Pennsylvania. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη. Από το 1953 εργάστηκε σε πολλούς εκδότες, στα Black Magic, Fantastic Fears (#5), Captain Atom, Captain 3-D, κλπ. Εργάστηκε στην Charlton, κυρίως σε κόμικς τρόμου (όπως το Thing). Για δικούς του λόγους ο Steve εγκατέλειψε την Νέα Υόρκη και τα κόμικς από τις αρχές του 1954 έως και τα τέλη του 1955. Όταν επέστρεψε δούλεψε στην Marvel Comics, όπου συνεργάστηκε με τον Jack Kirby και γνώρισε φυσικά και τον S.Lee. Έως και το 1963 στην Charlton σχεδίασε τα Captain Atom, Dr. Haunt, Gorgo, Konga, Konga's Revenge, Mysterious Traveler, κλπ.. Μετά την δημιουργία των Fantastic Four, δημιουργεί στο κλίμα της εποχής τον Spiderman, το 1962, και τον Dr. Strange, το 1963. Εγκαταλείπει την Marvel και τους ήρωες του το 1966. Πολλοί υποθέτουν ότι αυτό συνέβη έπειτα από μια διαφωνία που είχε με τον Lee σχετικά με τον χαρακτήρα Green Goblin (ο Ditko ήθελε κάτω από την μάσκα του Goblin να είναι ένας νέος χαρακτήρας, ενώ ο Lee επέμενε να είναι ο Norman Osborn). Ο Ditko κατευθύνθηκε στην DC όπου σχεδίασε 6 τεύχη του Beware The Creeper. Διαφώνησε με τον σεναριογράφο Denny O'Neil και έφυγε κι από αυτόν τον τίτλο. Ο O'Neil είχε γράψει ένα προσχέδιο σεναρίου που εστίαζε στην ζωή ενός "πρώην εγκληματία". Ο Ditko έγραψε μια σημείωση πάνω στο σενάριο που έλεγε "Δεν υπάρχει αυτή η σκέψη που αναφέρεις, δεν υπάρχει "πρώην εγκληματίας". Έστω και μια φορά να διαπράξεις έγκλημα, είσαι εγκληματίας για όλη σου τη ζωή". Πηγαίνει στην Dell όπου δημιουργεί το Nukla, στην Tower τα Dynamo, No Man, ενώ στον Warren συνεργάζεται με τον Wally Wood και τον Archie Goodwin σε κόμικς heroic fantasy και τρόμου, βρίσκοντας την ελευθερία στην έκφραση των ιδεών του (κάτι που δεν υπήρχε στη Marvel ή την D.C.). Το 1968 δημιουργεί τα Blue Beatle, The Question, προβάλλοντας με τρόπο την ιδεολογία του. Είναι όμως στο Witzend (1969-70) και σε διάφορα φανζίν όπου μπορεί και εκφράζεται ελεύθερα, με κόμικς όπως το Mr. A, ένα άκρως φανταστικό πολιτικό κόμικς με βασικό χαρακτήρα έναν άντρα που αποδίδει δικαιοσύνη στους δρόμους και τιμωρεί τους κακούς, φτάνοντας τελικά στο σημείο να γίνει ο χειρότερος, ο πιο κακός από όλους. Στα The Creeper και Hawk and Dove το 1968 στη D.C. αναπτύσσει πάνω κάτω τις ίδιες ιδέες, απλά λίγο πιο ραφιναρισμένες για να αποφύγει την λογοκρισία. Έτσι μετά τους σούπερ ήρωες σχεδιάζει κόμικς φανταστικά και Ε.Φ. μεταθέτοντας την δράση στο μέλλον ή στο διάστημα, για να μπορέσει να πει όλα αυτά που θέλει για την τωρινή κατάσταση του κόσμου μας αποφεύγοντας το ψαλίδι της λογοκρισίας. Στη D.C. σχεδιάζει το φανταστικό Shade the Changing Man (το οποίο θα αναγεννηθεί την δεκαετία του 1990, στη συλλογή Vertigo της DC από τον Βρετανό Peter Milligan), και το Stalker με τον καλό του φίλο W. Wood. Με ένα άλλο φίλο του (λίγο παρεξηγημένο) τον Stanton σχεδίασε σαδομαζοχιστικά κόμικς και τον άφησε να τα υπογράψει. Επιστρέψε στη Marvel το 1979 όπου σχεδιάσε το Machine Man, ένα ρομπότ με ανθρώπινη καρδιά και συναισθήματα, το Further Adventures Of Indiana Jones και τον Rom. Με τον καταπληκτικό συγγραφέα Ε.Φ. Bill Mantlo δημιούργησε τον Captain Universe, που όπως προδίδει και το όνομα του προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τον Συμ και τον Παν. ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΜΟΥ? Σφοδρά απόμακρος ο άνθρωπος και καλλιτέχνης Ditko είναι ένα αίνιγμα. Ο πρώτος κανόνας του Steve Ditko είναι ότι δεν πρέπει να μιλάς για τον Steve Ditko. Αποφεύγει την δημοσιότητα (μόνο μια φορά εμφανίστηκε σε εκδήλωση σχετική με τα κόμικς, το 1964), δεν έχει δώσει συνέντευξη τα τελευταία 36 χρόνια, αποφεύγει να φωτογραφίζεται, και καλή τύχη σε όποιον θέλει να βρει μια φωτογραφία του. Είναι ένας ισόβιος εργένης, δεν έχει παιδιά, έχει ένα αδελφό τον Patrick. Η ζωή του είναι επηρεασμένη από την θεωρία της αντικειμενικότητας και την φιλοσοφία της ορθολογιστικής σκέψης. Βλέπει τον κόσμο ως μαύρο και άσπρο, χωρίς να υπάρχει γκρίζο ανάμεσα. Έτσι δεν κάνει συμβιβασμούς με ανθρώπους ή εκδότες που αντικρούουν τον δικό προσωπικό ηθικό κώδικα. Για αυτόν υπάρχει μόνο το καλό και το κακό, δεν υπάρχει κάτι ανάμεσα εκτός ίσως από την μόλυνση που τα δυο αυτά στοιχεία επιδιώκουν στα άτομα για να τα καταλάβουν και να τα κάνουν είτε καλά είτε κακά. Στον κόσμο του Ditko όποιος κάνει καλό πρέπει να περιμένει μόνο αυτό, ενώ όποιος κάνει κακό μόνο κακό θα πάρει. Όλα του τα κόμικς με προεξέχων το εκπληκτικής σύλληψης Mr. A αυτό πρεσβεύουν. Ο Spiderman είναι η πιο γνωστή του δημιουργία, αν και ο Ditko μπορεί να θεωρηθεί εδώ ως ο για πολλά χρόνια ξεχασμένος συν-δημιουργός του. Αυτό πρέπει να το γράψω γιατί το κρατώ μέσα μου καιρό: Ο Spiderman δημιουργήθηκε το?1953! Οι αρχικοί του δημιουργοί ήταν οι Jack Oleck και C.C. Beck και εκδόθηκε αρχικά στην Harvey Comics με αρχικό τίτλο Silver Spider και έπειτα σκέτο Spiderman. Το 1958 ο Jack Kirby ανανέωσε τον ήρωα στην Archie Comics, με νέο τίτλο -για αποφυγή προβλημάτων στο copyright- The Fly. Έπειτα, το 1962 η Marvel Comics ρώτησε τον Kirby αν είχε κάποιον αχρησιμοποίητο υπέρ-ήρωα που θα ήθελε να εκδώσει. Ο Kirby πρότεινε την αυθεντική εκδοχή του Fly?τον Spiderman του 1953! Ο Stan Lee ενθουσιάστηκε από ότι είδε και έπεισε τον θείο του (!) και εκδότη της Marvel, Martin Goodman να προχωρήσουν σε έκδοση του ήρωα. Ο Kirby σχεδίασε 7 νέες σελίδες αυτού του παλιού χαρακτήρα που όμως δεν άρεσαν στο Lee, ο οποίος κλέβοντας τον ήρωα τον πέρασε στα χέρια του Ditko. Ο Ditko αναγνώρισε την ομοιότητα με τον Fly, που συνέχιζε την έκδοση τότε. Χρειαζόταν την δουλειά όμως και δέχτηκε να το σχεδιάσει, και όχι μόνο, αφού αντικατέστησε το αρχικό -στυλ Captain Marvel- origin με το κλασικό -τώρα πια- τσίμπημα από μια ραδιενεργή αράχνη. Ο Ditko στα τέσσερα χρόνια που σχεδίασε τον Spiderman, με τον Lee συναντήθηκε ελάχιστες φορές, και από το 1964 κι έπειτα η επικοινωνία γινόταν με μεσολαβητές. Ο Ditko σχεδίαζε κάθε κόμικς του Spiderman βάση δικού του σεναρίου που έγραφε στα περιθώρια των σελίδων. Κατόπιν πήγαινε το πρωί στα γραφεία της Marvel άφηνε τις σελίδες και έφευγε. Το βράδυ οι σελίδες έφταναν στον Lee που δεν είχε ιδέα τι του είχε φέρει πάλι ο Ditko, κοιτούσε τα σχέδια και κυρίως το σενάριο που υπήρχε στα περιθώρια και έγραφε τους διάλογους στις καταστάσεις και τους χαρακτήρες που ο Ditko είχε δημιουργήσει. Έκοβε, λοιπόν ο Lee, ότι δεν συμφωνούσε με την δεξιά νοοτροπία του και μέσα σε λίγες ώρες τελείωνε το "σενάριο" του κόμικς. Έτσι έφτασε στο σημείο να καυχιέται πως μέσα σε μια νύχτα μπορούσε να γράψει ένα σενάριο 22 σελίδων κόμικς. Έπειτα, μια ημέρα του 1966 ο Ditko κατέφτασε στα γραφεία της Marvel στην Madison Avenue, παρέδωσε μια στοίβα σελίδων και παραιτήθηκε. Ο μόνος μέχρι σήμερα που γνωρίζει τον λόγο που ο Ditko παραιτήθηκε είναι ο Ditko, και αφού δεν μιλάει πολύ κανείς άλλος δεν γνωρίζει κάτι για αυτό. Από το 1966 έως και σήμερα δεν σχεδίασε ξανά τον χαρακτήρα αυτό. Για πολλά χρόνια ο Ditko παρέμεινε σιωπηλός. Έσπασε όμως την σιωπή του πριν από λίγο καιρό και άρχισε, με μια σειρά από δοκίμια του για τα κόμικς, να ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα. "Ο μόνος λόγος που μιλώ για αυτό", γράφει ο Ditko, "είναι λόγω κάποιων δημοσιεύσεων, συμπεριλαμβανομένου και ενός άρθρου του 1998 στο περιοδικό Time, που απέδωσαν στον Lee τον τίτλο του "δημιουργού" του Spiderman" και συνεχίζει "Πολλοί άνθρωποι προτιμούν με άδικο τρόπο να απολαμβάνουν μια άδικη αποδοχή εις βάρος άλλων. Αυτοί θέλουν, απαιτούν, αυτό που δεν είναι δικό τους, αυτό που δεν κέρδισαν επάξια, αυτό που δεν τους αξίζει" και ολοκληρώνει "Ξέρω γιατί έφυγα από την Marvel αλλά κανείς άλλος σ' αυτό το σύμπαν δεν το γνωρίζει. Μπορεί να είναι ίσως εξαιτίας του ότι συνειδητοποίησα πως ο Stan Lee επέλεξε να μην μάθει και να μη ακούσει τον λόγο που έφυγα". Συν τοις άλλοις, πρόσφατα είχαμε και μια απαίσια ταινία του Spiderman από τον Sam Raimi, που όμως έσπασε τα ταμεία και ήδη ετοιμάζεται η συνέχεια. Στο ζένερικ του φιλμ υπάρχει ο τίτλος: "Βασισμένο στο Comic Book της Marvel των Stan Lee και Steve Ditko". Αυτό ίσως να μην είναι τόσο σημαντικό, αλλά για τους φαν του Ditko αντιπροσωπεύει την εκπλήρωση μιας μακροχρόνιας προσμονής για αναγνώριση του έργου του Ditko. Η αδικία του Stan Lee εις βάρος του Steve Ditko, είναι μόνο μία από τις πολλές. Η αμερικανική βιομηχανία των κόμικς είναι γεμάτη από τέτοιες. Ο Ditko δεν έχει πάρει δεκάρα από τα συγγραφικά δικαιώματα της εκμετάλλευσης του Spider-Man -που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια- στα κόμικς, τις ταινίες, τα παιχνίδια, κλπ. Κι αυτό γιατί όταν συν-δημιούργησε τον χαρακτήρα ήταν μισθωτός υπάλληλος της Marvel, και στα σίγουρα δεν ήταν ανιψιός του εκδότη, έτσι ώστε να έχει βύσμα και να κάνει ότι μαλακία του κατέβει στο κεφάλι, όπως φυσικά έκανε ο Lee (που στο τέλος χρεοκόπησε τη Marvel). Το πιο σημαντικό στην περίπτωση του Ditko είναι πως για περισσότερα από 30 χρόνια υπήρχε η εσφαλμένη αντίληψη πως ο Stan Lee ήταν ο μοναδικός δημιουργός του Spider-Man -κάτι που προήλθε από την μεγάλη φήμη του -ποιητή φανφάρα- Stan Lee (λόγω του ότι η Timely/Atlas/Marvel ήταν οικογενειακή του επιχείρηση), την ηθελημένη (λόγω χαρακτήρα) σιωπή και απομόνωση του Ditko και φυσικά την εκμεταλλευτική πρακτική της Marvel να μην δίνει αναγνώριση στους αυθεντικούς δημιουργούς των κόμικς χαρακτήρων που εκδίδει. Τον Μάρτιο του 2002 στον τίτλο Amazing Spider-Man, η Marvel ανέγραψε στην πρώτη σελίδα του κόμικς το όνομα του Ditko. Κι αυτό συνέβη πρώτη φορά από το 1966 κι έπειτα. Και μην νομίσει κανείς πως κάτι άλλαξε στην πολιτική του μεγαλοκαρχαρία Marvel, και ξαφνικά την έπιασε η ευαισθησία. Όπως εξηγεί ο γιάπης editor του τίτλου, Axel Alonso "Το credit ήταν μια "αναφορά στον Ditko" και μπορεί να εμφανιστεί ξανά όσο γυρίζονται ταινίες του Spider-Man, και σίγουρα δεν σημαίνει αλλαγή της πολιτικής της εταιρείας". Η ΜΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ DITKO "Πότε ένας άνθρωπος νοιώθει ότι έχει κατακτήσει τη νίκη; Εάν έχει ειλικρινά και τίμια δώσει τον εαυτό του στη πραγματοποίηση του έργου, το οποίο τον αντιμετωπίζει και αυτός το καταβάλει?μόνο τότε υπάρχει ασφάλεια στην γνώση ότι αυτό που αυτός ολοκλήρωσε, τα φρούτα αυτού του στόχου ανήκουν μόνο σ' αυτόν! Αυτός το ξέρει?τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, κανείς άλλος δεν μετράει". Μια πολύ προσωπική κατάθεση ψυχής του Steve Ditko σχετικά με το ζήτημα του credit στο Spiderman (στο τελευταίο πάνελ του κόμικς Question). O 76χρόνος Ditko με μια καριέρα σχεδόν μισού αιώνα στα κόμικς είναι ένας από τους καλύτερους και αξιοπρεπέστατους δημιουργούς της 9ης τέχνης. Συνεπής στα ιδανικά και στην δουλειά του έχει σχεδιάσει χιλιάδες σελίδες κόμικς. Είναι ο δημιουργός διάσημων χαρακτήρων όπως του Spiderman και του Doctor Strange. Το 1950 πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει σχέδιο στην Cartoonist and Illustrators School. Ανάμεσα στις επιρροές του αναγνωρίζει τους Jerry Robinson (ο μεγαλύτερος δάσκαλος του), Mort Meskin, Burne Hogarth και Jack Kirby. Το 1956 ξεκίνησε να σχεδιάζει ιστορίες τρόμου και μεταφυσικού για την Atlas Comics. Στη συνέχεια Σχεδίασε αρκετούς υπέρ-ήρωες. Μια από τις καλύτερες δουλειές του στο είδος αυτό είναι η αναγέννηση, το 1966, των δυο παλαιότερων υπέρ-ηρώων, Blue Beetle και Captain Atom. Δημιούργησε το εκπληκτικό The Question, που σύμφωνα με πολλούς κριτικούς και ιστορικούς των κόμικς θεωρείται ένα από τα καλύτερα κόμικς. Πιο προσωπικά του κόμικς όπως τα περίφημα Mr.A (κόμικς που επηρέασε αναμφίβολα τον χαρακτήρα Rorchach στο κόμικς Watchmen του Alan Moore) και Avenging World, επιδεικνύουν την έντονη πολιτική του ευαισθησία, αλλά είχαν μικρή απήχηση εξαιτίας των σκληρών θεμάτων τους και της άκαμπτης και παντοδύναμης ηθικολογίας τους. Αν και ο Steve Ditko παραμένει ακόμη μια δύναμη στο πεδίο των κόμικς, με αρκετές νέες δουλειές, η δημοτικότητα του στις νέες γενιές αναγνωστών κόμικς βρίσκεται στην χάση της. Όμως ο άνθρωπος που δημιούργησε τον Spider-Man, τον Dr. Strange, τον Captain Atom, και τους επικριτικούς πολέμιους του κακού Mr.A και Static μας έδωσε πολλά περισσότερα για να συζητήσουμε με καφέ, τσιγάρο, βαθιές σιωπές και διαφωνίες από ότι θα μπορούσαν ποτέ εκατό σύγχρονοι συμμορφωμένοι και κυριλέ "αστέρες" των κόμικς. ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ STEVE DITKO "Γνωρίζοντας τον Steve και την φιλοσοφία του δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Το Question του έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει την ιστορία με το ποιος δημιούργησε τον Spiderman. Τον ζηλεύω για αυτό?Θέλω την αναγνώριση (και τα χρήματα) για οτιδήποτε έχω κάνει! Και αγανακτώ ως εκεί που δεν πάει με τύπους όπως ο Stan Lee. Είναι ο μοναδικός λόγος που συνεχίζω να ζω?Θέλω να δω αυτό το ατάλαντο καθίκι να?" Wally Wood (5 Σεπτεμβρίου 1978) "Θέλετε να μάθετε τις μάθετε τις επιρροές μου; Η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι ο Steve Ditko που άλλαξε την ζωή μου. Τα κόμικς του είναι γεμάτα αλλόκοτες σκάλες ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που κάτι γίνεται και όλα αλλάζουν. Μπορώ να θυμηθώ μερικές?Την πρώτη φορά που ο πατέρας μου είδε ένα αεροπλάνο να πετά στον ουρανό, την πρώτη φορά που ο John Lennon άκουσε τον Elvis, την πρώτη φορά που είδα Ditko. Ο Ditko μπορεί να μην είναι ο βασιλιάς των κόμικς αλλά, για μια φωτεινή, λαμπερή, καλά συγκρατημένη στιγμή, ήταν ο καλύτερος" Paul Smith (Ιούλιος 1999) "Αυτό που πήρα ως έμπνευση από τον Ditko ήταν η σκέψη του. Το στυλ των κόμικς του ήταν ολοκληρωτικά διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλου στα κόμικς. Οι Spider-Man και Dr. Strange του ήταν τελείως διαφορετικοί από τους υπόλοιπους ήρωες της Marvel εξαιτίας της επιρροής του χαρακτήρα του στους ήρωες του. Το πνεύμα των κόμικς μου είναι ατόφιος Ditko". Jim Starlin (Καλοκαίρι 1998) "Οι Dennis Fujitake, Gary Kato, Dave Thorne και εγώ είμαστε όλοι κλώνοι του Ditko. Ο Ditko είναι πανέμορφος". Stan Sakai (Ιανουάριος 1991) "Κανείς δεν μπόρεσε να σχεδιάσει καλύτερο Dr. Strange από τον Steve. Ο Stan θα πρέπει να ένοιωσε άβολα όταν ο Ditko έφυγε, γιατί ποτέ δεν τον άκουσα να μιλά για αυτό το θέμα, όταν έφυγε και ο Kirby, φαντάζομαι να ένοιωσε απαίσια". Marie Severin (Νοέμβριος 1997) "Stan Lee must die!" Dave Sim (στο κόμικς του Cerebus) "Το Amazing Fantasy #15 παρουσίασε την πρώτη ιστορία του Spider-Man, με το εξώφυλλο να υπογράφεται από τον Kirby γιατί δεν πίστευαν ότι το στυλ του Steve Ditko θα πουλούσε". Gene Simmons -των KISS- (1983) Sites στο Διαδίκτυο για τον Ditko http://www.interlog.com/~ditko37/ditko.html http://www.comic-art.com/bios-1/ditko001.htm http://www.geocities.com/Hollywood/7941/ http://www.michaelcho.com/filterless/ditko.htm "When does a man achieve victory? When after he has honestly applied himself to the task facing him and having overcome it . . .is secure in the knowledge that whatever he has accomplished, the fruits of that goal belong to him! He will know . . . no one else matters.">> Αν όντος υπάρχουν ιστορίες με τον Spider-Man πριν το Amazing Fantasy 15, ας μου δώσει κάποιος οτιδήποτε στοιχείο. Ξέρω ότι έκανα copy-paste ένα τεράστιο κατεβατό, αλλά διαβάστε το
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.