Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'jack kirby'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Λόγω της φύσης τους δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, θεωρούνταν πάντα «τέρατα» της φύσης. Συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία των X-Men, της πιο διάσημης υπερηρωικής ομάδας μεταλλαγμένων που δημιούργησαν το 1963 οι Stan Lee και Jack Kirby. Ήταν από τους τελευταίους της νέας γενιάς των διαφορετικών υπερηρώων που εισήγαγε η Marvel στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ακολουθώντας τους Fantastic Four, τον Spider-Man, τον Thor, τον Hulk, τον Iron Man. Με μέντορα και καθοδηγητή τους έναν καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, τηλεπαθητικό καθηγητή και έχοντας όλοι μια διαφορετική υπερδύναμη λόγω των μεταλλαγμένων γονιδίων τους, οι X-Men αποτελούν το τέλειο ανάγνωσμα για έννοιες όπως η διαφορετικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός. Λόγω της φύσης τους δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, θεωρούνταν πάντα «τέρατα» της φύσης έστω κι αν πάσχιζαν για το καλό της ανθρωπότητας. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι «κακοί» της σειράς με το πολύπλοκο background που τους δόθηκε και τις σύνθετες ιστορίες προέλευσής τους. Ο Magneto, για παράδειγμα, είχε εβραϊκή καταγωγή. Μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία, το διωγμό των Εβραίων και τη Νύχτα των Κρυστάλλων, οι γονείς του αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Βαρσοβία. Εκεί ο μικρός Max είδε τα μέλη της οικογένειάς του να εκτελούνται από τους Γερμανούς και να καταλήγουν σε ομαδικό τάφο. Αυτός ξέφυγε για να συλληφθεί λίγο αργότερα και να οδηγηθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Κατάφερε να επιζήσει του Ολοκαυτώματος και μετά τον πόλεμο, ζώντας στην Ουκρανία με το ψευδώνυμο Magnus, παντρεύτηκε μια γυναίκα Ρομά και απέκτησε μια κόρη. Όταν την είδε να καίγεται ζωντανή μέσα στο σπίτι του από μια ομάδα κακοποιών, η οργή του ξεχείλισε και οι υπεράνθρωπες δυνάμεις του αποκαλύφθηκαν. Η έντρομη γυναίκα του τον εγκατέλειψε και λίγο αργότερα γέννησε δίδυμα που όπως προέκυψε είχαν κι αυτά υπερδυνάμεις. Τα δίδυμα έγιναν μεγαλώνοντας ο Quicksilver και η Scarlet Witch που, σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη άποψη, είναι παιδιά του Magneto. Αν και ακούγεται ρατσιστικό οι κακοί να είναι Εβραίοι και Ρομά, το περιεχόμενο των ιστοριών των X-Men καταρρίπτει κάθε τέτοιον ισχυρισμό. Και σήμερα, 60 χρόνια μετά την πρώτη τους δημοσίευση, οι ιστορίες των X-Men, τουλάχιστον ως προς τις ταυτότητες και τις προσωπικές τραγωδίες των πρωταγωνιστών τους, έχουν ακόμα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και το σχετικό link...
  2. GreekComicFan

    STEVE ROGERS: SUPER-SOLDIER

    Ο εγγονός του δημιουργού του ορού του υπέρ-στρατιώτη, κατάφερε να ανασυνθέσει τον ορό 70 χρόνια μετά και ετοιμάζεται να τον πουλήσει στους πλειοδότες για να φτιάξουν τον δικό τους υπέρ-στρατό. Ο Κάπτεν Αμέρικα, ο μόνος που φέρει τον ορό μέσα του, αναλαμβάνει να το σταματήσει αυτό, σε μια σόλο κατασκοπευτική περιπέτεια που τον φέρνει αντιμέτωπο με στοιχεία του παρελθόντος. Πρόκειται για μια μίνι σειρά που έδωσε στο Ed Brubaker την ευκαιρία να παρουσιάσει μια διαφορετική ιστορία από αυτή που είχε συνηθίσει στο πολυβραβευμένο run του με τον χαρακτήρα. Και είναι παρηγοριά στον... άρρωστο (τους Έλληνες αναγνώστες) που βλέπουμε έστω ένα ψήγμα από τον συνδυασμό Captain America/Ed Brubaker, μιας και κανένας Έλληνας εκδότης δεν πιστεύω να τολμήσει να εκδώσει το κανονικό run. Η ίδια η ιστορία είναι καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα. Όχι κάτι συνταρακτικό, αλλά θα περάσετε ευχάριστα και θα απολαύσετε το σχέδιο του Eaglesham το οποίο ταιριάζει με το ύφος της ιστορίας. Το τέλος της ιστορίας αφήνει στοιχεία για μεταγενέστερη εκμετάλλευση βέβαια, αλλά δεν πιστεύω να απογοητευτείτε ιδιαίτερα για αυτό. Και πάλι έχει μια δόση πληρότητας. Απλά έχω την αίσθηση πως θα μπορούσαν να είχαν προσθέσει ακόμα δύο τεύχη και να καλύψουν και αυτή την τροπή που πήρε στο τέλος. Η έκδοση σε τόμο της μίνι σειράς περιλαμβάνει μια γκαλερί με τα εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών και το Captain America Comics 01 από τους Joe Simon & Jack Kirby, την πρώτη ιστορία που δημοσιεύτηκε ποτέ με τις περιπέτειες του Κάπτεν Αμέρικα, που στην χώρα μας δεν έχει εκδοθεί ποτέ, οπότε έχει ιστορικό ενδιαφέρον... και μόνο, μιας και ήταν παρωχημένη από την δεκαετία του '60 ήδη που επανέφεραν τον χαρακτήρα στο προσκήνιο. Ξεκάθαρα προϊόν μιας εντελώς διαφορετικής εποχής, με τις δικές της ευαισθησίες. Με αυτό τον τόμο, η Οξύ έχει πλέον καλύψει όλους τους βασικούς χαρακτήρες της δεκαετίας του '60 από τον κατάλογο της Μάρβελ, αυτούς τους οποίος ιστορίες δημοσιεύονται αδιάκοπα από τότε έως σήμερα. Η εκδοτική πάντως στα eshop το πλασάρει ως Captain America - Super Soldier, παρόλο που στην έκδοση καθαυτή, διατηρούν την αρχική ονομασία.
  3. Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...
  4. Συνδημιουργός των πιο δημοφιλών Marvel χαρακτήρων και ακούραστος μιντιακός εκπρόσωπος των ιστοριών του, ο Stan Lee πέθανε στα 95 αλλά το σύμπαν του θα ζει για πάντα. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως ο Stan Lee πέτυχε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από το να δημιουργήσει πρακτικά σύσσωμο το σύμπαν υπερηρώων που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στο μαζικό entertainment, οπότε ας περιοριστώ στο να ξεχωρίσω κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει αληθινά θαυμαστό: Τον συνεπή τρόπο με τον οποίον, ξανά και ξανά, φορά μετά τη φορά, δεκαετία μετά τη δεκαετία, κατάφερνε να προσαρμόζει το περιβάλλον του στις δικές του ευαισθησίες και εμμονές. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη επίδρασης από αυτή; Ο Stan Lee τον Μάιο του 1988 (AP Photo/Nick Ut) Στα 19 του έγινε προσωρινός editor της Timely Comics, της εταιρείας που μετέπειτα (με τον ίδιο σταθερά σε θέση αρχισυντάκτη) θα μετεξελισσόταν στη σημερινή Marvel. Οι αρμοδιότητές του ξεκινώντας εκεί περιλάμβαναν το γέμισμα των δοχείων με μελάνι, και μέσα σε δύο χρόνια ήταν υπεύθυνος ιστοριών. Στο στρατό, όπου υπηρέτησε στις αρχές των ‘40ς, κατείχε μια θέση που ονομαζόταν ‘playwright’, μια θέση που μόνο 9 άνθρωποι σε όλο τον αμερικάνικο στρατό κατείχαν, με καθήκοντα όπως τη δημιουργία καρτούν, σλόγκαν και εκπαιδευτικών φιλμ. Αργότερα, στα μέσα των ‘50ς με το αγαπημένο του είδος (των υπερηρώων) σε ύφεση και την εταιρεία τώρα να ονομάζεται Atlas, αναγκαζόταν να γράφει ιστορίες σε είδη όπως ρομάντσο, γουέστερν και μεσαιωνική περιπέτεια, τίποτα από τα οποία δεν τον εξέφραζε. Στα όρια της παραίτησης, αυτός του ο εκνευρισμός οδήγησε στο μεγαλύτερο δημιουργικό ξέσπασμα στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς, ξεκινώντας από τους Fantastic Four το 1961. Είναι ένα είδος φυσικού ταλέντου ή χαρίσματος, το να μπορείς αβίαστα να μεταβάλεις τις συνθήκες γύρω σου με τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες σου- ίσως ο Stan Lee ήταν όντως ένας αληθινός υπερήρωας; Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του ‘22 στο Μανχάταν με το όνομα Stanley Martin Lieber, γιος ρουμάνων μεταναστών. Ο πατέρας του δυσκολευόταν να βρει δουλειά μετά το κραχ και στη διάρκεια της εφηβείας του, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τον αδερφό του και οι γονείς του κοιμόντουσαν στον καναπέ. Ίσως ήταν αυτό του το περιβάλλον, η εργατική τάξη, οι μετανάστες γονείς, τα αληθινά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το αυθεντικό μητροπολιτικό urban σκηνικό, που του έδωσε τα εφόδια και το βλέμμα ώστε να προσεγγίσει τους υπερήρωες με τον τρόπο που το έκανε. Όταν η DC συνάντησε επιτυχία με τους ήρωές της στα ‘50ς, ο Lee κλήθηκε να απαντήσει από το πόστο του στην -πλέον- Marvel, δημιουργώντας ήρωες-απάντηση σε εκείνους της DC. Και το έκανε, παίρνοντας το υπερωικό αρχέτυπο και προσγειώνοντάς το στον κόσμο (του). Ο Spider-Man ξεκινά από το επιστημονικής φαντασίας high concept της ραδιενεργής αράχνης όμως περπατά και αναπνέει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι μαθητής που προσπαθεί να συντηρήσει μια δουλειά και τη θεία του, ζει την απώλεια, έχει καθημερινά εφηβικά προβλήματα. Οι Fantastic Four ταξιδεύουν το σύμπαν όμως στην καρδιά τους αποτελούν ένα οικογενειακό δράμα με όλες τις καθημερινές εντάσεις μιας συνηθισμένης οικογένειας. Οι X-Men, η πιο επαναστατική του δημιουργία, αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μια ισχυρά αλληγορική περιπέτεια ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο, μια αντιρατσιστική παραβολή τόσο ισχυρή που το μήνυμά της μεταφέρεται -αναγκαστικά, πάντοτε!- αυτούσιο σε κάθε νέα εκδοχή του μύθου. Έχει γραφτεί πως οι υπερήρωες της DC ήταν το αντίστοιχο των μεγάλων στουντιακών παραγωγών και οι υπερήρωες του Stan Lee ήταν η νουβέλ βαγκ - δεν ξέρω αν θα έλεγα ποτέ νουβέλ βαγκ τους Fantastic Four και τον Spider-Man, όμως σίγουρα θα τους τοποθετούσα στο άκρο μιας άλλης αναλογίας: Είναι οι αμερικάνικες ταινίες ενηλικίωσης ανθρώπων της διπλανής πόρτας που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στα ‘80s (με δουλειές όπως του John Hughes) και μετέπειτα ακολουθώντας την ανεξάρτητη έκρηξη του Σάντανς, και που καθόλου τυχαία έχουν μεταδώσει πλέον το δημιουργικό τους DNA στις σημερινές Marvel υπερπαραγωγές κλείνοντας έτσι αναπάντεχα αυτό τον κύκλο. Το να αποδώσει βέβαια κανείς στον Stan Lee όλο το credit για αυτές τις δημιουργίες θα ήταν ανειλικρινές και άδικο. Η μέθοδός του, κι αυτή ακόμα επαναστατική (όπως, τελικά, κάθε τι έκανε), γνωστή ως Marvel method, τοποθετούσε εξαιρετικά μεγάλο βάρος στους σχεδιαστές συνεργάτες του. Σπουδαίοι δημιουργοί όπως ο Jack Kirby κι ο Steve Ditko είναι εξίσου σημαντικοί συν-δημιουργοί των παραπάνω ηρώων όσο κι ο ίδιος ο Stan Lee, με τον ίδιο τρόπο που αργότερα γράφονταν κι οι περιπέτειές τους: Με τον σεναριογράφο να παραδίδει μια συμπαγή περιγραφή της πλοκής, αφήνοντας τους καλλιτέχνες να καθορίσουν την, ας πούμε, σκηνοθεσία του επεισοδίου και το ρυθμό της εξέλιξης, αναλαμβάνοντας πάνω στο ολοκληρωμένο σχέδιο να γράφει τα μπαλονάκια διαλόγων και κάθε άλλο τυχόν κείμενο. Σε αυτό το πνεύμα, βρήκα τρομερά γλυκό και εύστοχο το σχέδιο tribute του κομίστα Ηλία Κυριαζή: (Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τουλάχιστον ισοδύναμης σχέσης του Lee με τους σχεδιαστές είναι το run του στο ‘Thor’. Τα δημιουργικά ηνία ανήκουν τόσο ξεκάθαρα στον Jack Kirby, που σταδιακά ανέλαβε ξεκάθαρα την πλοκή οδηγώντας την ιστορία σε ένα κοσμικό κρεσέντο το οποίο ουσιαστικά συνεχίστηκε κατά τη μεταγραφή του Kirby στην DC, όπου και δημιούργησε την ανυπέρβλητη σάγκα των New Gods - αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποια άλλη συγκυρία.) Σε όλη αυτή την πορεία ετών, δεκαετιών, ο Stan Lee ήταν κάτι παραπάνω από δημιουργός και συν-σεναριογράφος των δημοφιλών περιπετειών. Ήταν και κάτι σαν δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιοφυής πωλητής του ίδιου του προϊόντος του. Εισήγαγε τη στήλη Stan’s Soapbox όπου προμόταρε ό,τι ήθελε, συνομιλούσε με αναγνώστες, πρόσφερε απόψεις για ότι έκρινε απαραίτητο. Υπέγραφε με το δημοφιλές του motto “Excelsior!” το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί επειδή ήταν κάτι δύσκολο να αντιγράψει κάποιος ανταγωνιστής του, επειδή -λέει- πολλοί δεν ήξεραν καν πώς γράφεται. Ήταν πάντα μοναδικός, ενθουσιώδης ως περσόνα, ένας δημιουργός που ήταν ταυτόχρονα αφεντικό που ήταν ταυτόχρονα κινούμενη διαφημιστική πινακίδα. Όλα αυτά τα έκανε στα ‘60ς - όλοι εμείς αυτά καλούμαστε σήμερα να τα κάνουμε στα ‘10ς. Παράλληλα, εισήγαγε άφοβα ένα προοδευτικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας στις ιστορίες του, με τρόπο που σήμερα θα έκανε αναμφίβολα πολύ κόσμος να μιλά για ΠΟΛΙΤΚΛΙΚΟΡΕ και να φωνάζει πως Κρατάται την πολιτικοί έκςο από τα κΟμικς!!,..,. Από ένα παλιό του Soapbox το 1968: Στην πορεία, αποτέλεσε και βασικό παράγοντα στην σταδιακή εξασθένηση του Comics Code, μιας φρικτής σύμβασης στην οποία υπάγονταν όλες οι εκδόσεις κόμικς στις ΗΠΑ μέχρι και αναίτια πρόσφατα. Η Comics Code Authority ήταν ουσιαστικά ένα όργανο αυτο-λογοκρισίας των εκδοτών που μάλλον επήλθε ως συνέπεια της έκδοσης του “Seduction of the Innocent”, ενός βιβλίου του 1954 που προειδοποιούσε για την επιβλαβή επιρροή των κόμικς στους νέους. Κάθε εταιρεία έπρεπε να υποβάλει τα υπό έκδοση κόμικς στην αρχή προς έγκριση, ώστε να υπακούει σε μια σειρά αυστηρών, συντηρητικών κανόνων που μεταξύ άλλων απαγόρευαν την απεικόνιση χρήσης ναρκωτικών. Ο Stan Lee, ενεργώντας σύμφωνα με την επιθυμία του Υπουργείου Παιδείας, έγραψε το 1971 μια εκπαιδευτική ιστορία για τον εθισμό στο Spider-Man- όταν ο Κώδικας έκρινε την ιστορία ακατάλληλη, ο Lee προχώρησε στην κυκλοφορία χωρίς την στάμπα της έγκρισης στο εξώφυλλο. Ήταν ο πρώτος τριγμός που αρχικά έφερε την χαλάρωση κάποιων κανόνων και σταδιακά την εξασθένηση της ισχύος της αρχής. (Πολύ σταδιακά βέβαια: Οι εταιρείες πειραματίστηκαν με ενήλικο περιεχόμενο που δεν ενέπιπτε στον Κώδικα με υπο-εταιρείες όπως τη Vertigo στα ‘90s. Η Marvel εγκατέλειψε τον Κώδικα το 2001, η DC μόλις το 2011, καθιστώντας τον πλέον οριστικά ανενεργό.) Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε πως τίποτα από αυτά δε συνέβη με κάποια ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά του Stan Lee. Δεν είχε ποτέ σκοπό να γκρεμίσει τον Κώδικα, ήθελε απλώς να μπορέσει να δημιουργήσει τον χώρο για να γράφει τις ιστορίες του- ότι δηλαδή έκανε πάντα, σε όλη του την καριέρα. Και που συνέχισε να κάνει. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενεργός παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και μετά τη δύση της δημιουργικής περιόδου του. Τα κόμικς που επέβλεπε μέχρι και πρόσφατα ή η συμμετοχή του σε ριάλιτι πειράματα δεν διεκδικούν κάποια δάφνη ποιότητας, αλλά μέχρι τα 95 του ο άνθρωπος ήταν εκεί έξω προσπαθώντας να βρίσκεται στην αιχμή της κουλτούρας που βοήθησε να σχηματιστεί. Οι μετέπειτα γενιές αναγνωστών ή θιασωτών της σύγχρονης ποπ κουλτούρας είναι πιο πιθανό πάντως να τον έμαθαν ως σύμβολο της Marvel και του ευρύτερου brand της, μέσα από την εμβληματική του υπογραφή που συνοδεύει τις εκδόσεις της εταιρείας ή -πιθανότερα- χάρη στα cameos του σε κάθε ταινία με ήρωες της Marvel, είτε τους δημιούργησε είτε όχι. Από όλα τους, εκείνο μετά τα credits τέλους του ‘Guardians of the Galaxy vol. 2’ έμοιαζε πάντα ως πρώιμος αποχαιρετισμός: Είναι αλήθεια. Ο Stan Lee πάντα θα έχει κι άλλες ιστορίες να πει. 5 κόμικς του Stan Lee που αξίζει να διαβάσεις FANTASTIC FOUR #1-100 Το θρυλικό run των Lee/Kirby που θεμελίωσε όχι μόνο τους χαρακτήρες της οικογένειας Richards αλλά και πρακτικά όλη τη βάση της μυθολογίας του σύμπαντος της Marvel. SILVER SURFER: PARABLE Μίνι σειρά για τον Silver Surfer σε σχέδιο του θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Moebius. Ο Lee εδώ γράφει μια ιστορία πιο μελαγχολική, πιο φιλοσοφικών προθέσεων, με τον Silver Surfer άλλοτε ως αντι-κήρυκα κι άλλοτε ως θεό, και για την ανθρωπότητα που φέρνει την ίδια της την καταστροφή. Το πιο αντιφατικό, απεγνωσμένα ουμανιστικό έργο ενός #βαθιά_προβληματισμένου Stan Lee. AMAZING SPIDER-MAN #1-100 Stan Lee, Steve Ditko, John Romita, η dream team της Marvel-ικής εφηβικής σαπουνοπεροφόρμουλας. THE X-MEN #1 Οι χαρακτήρες δε θα γίνονταν τα σύμβολα που είναι μέχρι και σήμερα παρά αργότερα, όταν θα τους αναλάμβανε ο μέγας Chris Claremont (αυτό κι αν είναι ένα θέμα που πρέπει να πιάσουμε σύντομα), όμως ήδη από αυτό το #1 το κεντρικό καστ είναι εκεί (Cyclops, Jean Grey, Iceman, Beast, Angel, Charles Xavier, Magneto) και το ίδιο κι η πανίσχυρη αλληγορία στην καρδιά του μύθου των μεταλλαγμένων. JUST IMAGINE… Το 2001 ο Stan Lee έγραψε για πρώτη φορά για τη DC, ένα προφανώς τεράστιας συμβολικής σημασίας event. Τα ίδια τα κόμικς, μια μίνι σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Stan Lee γράφει τα δικά του υποθετικά origin stories για τους διασημότερους ήρωες της DC, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή έστω καλό. Όμως αποτελούν ένα ακόμα παράθυρο στη δημιουργική περσόνα ενός θρύλου, και την ευκαιρία του για ένα παιχνιδιάρικο υποθετικό παιχνίδι με τη συνεργασία μερικών εκ των κορυφαίων σχεδιαστών της εποχής. O Stan Lee κι ο John Romita στα γραφεία της Marvel, τον Μάρτιο του 1975 (AP Photo) Και το σχετικό link...
  5. Άρθρο που αναφέρει ένα σενάριο κόμικ του μέγιστου Jack Kirby. Σε αυτό παρουσιάζεται ένα μεγάλο κατασκεύασμα - πύλη στο εσωτερικό του πλανήτη που φιλοξενείται ένας αρχαίος πολιτισμός. Η αρθρογράφος το παραληλλίζει με τη συγκλονιστική φωτογραφία του προσώπου του πλανήτη Άρη που σχηματίζουν κάποια βουνά στην επιφάνειά του. Μερικά σαχλά σχόλια που τα βρίσκω χαριτωμένα.
  6. Moon Girl and Devil Dinosaur Στις 25 Νοεμβρίου 2015, η Marvel κυκλοφόρησε μια νέα σειρά κόμικ, το Moon Girl and Devil Dinosaur. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 9 τεύχη και τώρα τον Αύγουστο θα κυκλοφορήσει και το 10ο. Σενάριο από τους Amy Reeder and Brandon Montclare και σχέδιο από Natacha Bustos.Τον Ιούλιο υπήρξε ένα συγκεντρωτικό τομάκι των 6 πρώτων τευχών με 136σελίδες. Τα εξώφυλλα Αρχικά να πούμε ότι ο Devil Dinosaur, ο συμπρωταγωνιστής κόκκινος τυραννόσαυρος Ρεξ, δεν είναι καινούργιος χαρακτήρας. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε τον Απρίλιο του 1978, δημιουργία του Jack Kirby ο οποίος έγραψε και σχεδίασε τις περιπέτειες των ‘’Devil Dinosaur and Moon-Boy’’. Μόνο εννέα μήνες κράτησε το κόμικ και κυκλοφόρησαν μόνο 9τευχη. Είχε προταθεί να γίνει και animation που όπως καταλαβαίνετε δεν έγινε ποτέ. Πάμε λοιπόν στο σενάριο. Η 9χρονη Lunella Lafayette είναι ένα πανέξυπνο κορίτσι. Και αφού είναι έξυπνη, λογικό να μην τα πάει καλά με το σχολείο και να το μισεί. Ο μεγάλος φόβος της είναι θα γίνει εξωγήινη μεταλλαγμένη ή inhuman τελοσπάντων.. Μόλις την αγγίξει το Terrigen Mist (χημικό σύννεφο), λόγω ενός γονίδιο που έχει, θα γίνει inhuman και κάνει τα πάντα για να το εμποδίσει. Η Lunella βρίσκει το nightstone το οποίο θα λύσει το πρόβλημα που την απασχολεί. Κάποια στιγμή από λάθος μέσω του nightstone ανοίγει μια πύλη στο χρόνο. Με αποτέλεσμα να έρθουν στο σήμερα, ο Devil Dinosaur και μια ομάδα Νεάντερνταλ, οι Killer Folk. Όλοι θέλουν το nightstone. Ο Devil Dinosaur κυνηγάει τους Νεάντερνταλ γιατί αυτοί ευθύνονται για τον θάνατο του Moon-boy (του αρχικού συμπρωταγωνιστή που είπαμε παραπάνω), ενώ η Lunella θέλει να πάρει πίσω το nightstone που της το έχουν πάρει. Όμως, και οι Νεάντερνταλ τους κυνηγοουν για τους δικούς τους λόγους. Και έτσι, ξεκινάει ένα συνεχόμενο κυνηγητό, που διακόπτεται από τους γονείς κάθε λίγο γιατί δε θέλουν η μικρή τους κόρη να έχει μπλεξίματα και τη βάζουν υπό επιτήρηση. Όχι, ότι αυτό θα τη σταματήσει. Επίσης, ανθρωποι και σουπερ-ήρωες κυνηγούν τον Devil Dinosaur γιατί όπως είναι φυσικό θεωρούν έναν τυραννόσαυρο που περιφέρεται στην πόλη, απειλή. Κάνει ένα πέρασμα και ο HULK, έχει πλάκα η σκηνή. Δεν είναι ένα κοσμοϊστορικό κόμικ που θα συγκλονίσει τους πάντες. Είναι μια ευχάριστη, ενδιαφέρουσα όμως, περιπέτεια. Γλυκιά σε περιπτώσεις και ανέμελη. Είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που θέλει να χαλαρώσει. Το σενάριο έχει καλή πλοκή και το σχέδιο/χρώματα είναι ωραία. Μου αρέσει που στην αρχή κάθε τεύχους, βάζει και μια ατάκα πχ. από Μαρί Κιουρί, Αϊνστάιν κ.α. Σε γενικές γραμμές είναι ένα ωραίο κόμικ και περιμένω τη συνέχεια.
  7. Με αφορμή την κυκλοφορία του ‘X-Men: Apocalypse”, το PopCode θυμάται τις στιγμές της Ιστορίας που οι μεταλλαγμένοι της Marvel δεν άφησαν ασχολίαστες. “Πες στον Μάρτιν να σταματήσει να βγάζει έξω τα έπιπλα και εγώ θα διασφαλίσω ότι τα τεύχη μας θα φέρουν λεφτά”. Με αυτή τη φράση υποδέχτηκε κλαίγοντας ο Stan Lee τον συνεργάτη του Jack Kirby στα γραφεία της Marvel το 1958, τότε Atlas Comics ακόμα. Ο ίδιος ο Lee υποστηρίζει πως ο παλιός του φίλος ήταν υπερβολικός στην περιγραφή, αλλά η εικόνα που σκιαγραφείται αντικατοπτρίζει πολύ αντιπροσωπευτικά και τον πανικό του εκδότη της Atlas, Martin Goodman, και τη γενικότερη πανωλεθρία που είχε υποστεί ο χώρος των κόμικ - διστάζουμε να τον αποκαλέσουμε βιομηχανία ακόμα - από τα μέσα της δεκαετίας του ‘50. Τίποτα δεν έδειχνε ότι λιγότερο από μία πενταετία από εκείνη την ημέρα, οι υπερήρωες θα γίνονταν ξανά της μόδας, σημαίνοντας την αρχή μιας νέας εποχής. Σίγουρα τίποτα δεν έδειχνε ότι μία μικρή ομάδα μεταλλαγμένων με προβλήματα λίγο διαφορετικά από εκείνα των Fantastic Four και του Spider-Man, θα άνοιγε έναν ασκό που δεν έχει κλείσει μισόν αιώνα μετά. Εάν όμως δε δώσουμε πρώτα μία ιδέα για τον κόσμο που θα υποδεχόταν σύντομα τους τυχερούς άτυχους κατόχους του X-Gene, θα έχουμε κάνει μισές δουλειές. Μετά τη εξάπλωση των πολεμικών κόμικ στις αρχές των ‘50s, άμεσο επακόλουθο της κλιμάκωσης του πολέμου στην Κορέα, και μετά από μία καταπληκτική χρονιά πωλήσεων το 1952, η Atlas ετοιμάζεται να υποστεί τις συνέπειες της δημοτικότητας του horror genre. Η κοινή γνώμη ανησυχεί για την επίδραση του είδους στη νεολαία και δημοφιλή περιοδικά όπως το Reader’s Digest επιτίθενται στις εταιρίες κόμικ για τη χρήση βίας. Ο συνδυασμός του κλίματος αυτού με την εμφάνιση των εφήβων ως νέα αγοραστική δύναμη με συνεχώς αυξανόμενη επιρροή στα κοινωνικά πράγματα, ήταν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που αργά ή γρήγορα η Αμερικανική κυβέρνηση θα θεωρούσε απαραίτητο να αντιμετωπίσει. Το ‘Seduction of the Innocent’ του ψυχίατρου Frederic Wertham, το best-seller που κατηγορούσε τα κόμικ για τη διαφθορά των νέων γενεών, σημαίνει και την αρχή του τέλους μιας πολλά υποσχόμενης δεκαετίας για τις αγαπημένες έγχρωμες σελίδες. Για να αποφύγει την παρέμβαση της κυβέρνησης, o Σύνδεσμος Εκδοτών Κόμικ φτιάχνει δικό του κώδικα απαγόρευσης σκηνών βίας, λέξεων όπως “terror” ή “horror” σε τίτλους, υπερφυσικών πλασμάτων όπως ζόμπι και βαμπίρ και οποιασδήποτε απεικόνισης ασέβειας των Αρχών. Την ίδια περίοδο, οι αντιδράσεις στην απόφαση κατάργησης του φυλετικού διαχωρισμού στα σχολεία και η σύλληψη της Αφροαμερικανής Rosa Parks γιατί αρνήθηκε να δώσει τη θέση της σε λευκό συνεπιβάτη στο λεωφορείο που επέβαινε, οδηγούν στο κάλεσμα του Martin Luther King Jr. για μποϊκοτάζ των λεωφορείων του Μοντγκόμερι που διαρκεί έναν χρόνο. Το Kίνημα Ατομικών Δικαιωμάτων παίρνει πλέον σάρκα και οστά. Οι αλλαγές περνούν πάνω από τις εκδόσεις κόμικ σαν οδοστρωτήρας. Εσωτερικοί συνεργάτες γίνονται freelancers, οι αμοιβές κόβονται στη μέση και η πάλαι ποτέ πολυγραφότατη Atlas δε χάνει μόνο το 80% των τίτλων της, αλλά και το όνομά της. Όπως το κλισέ που θέλει τον φοίνικα να ανασταίνεται από τις στάχτες του όμως, η εταιρεία αντιμετωπίζει τις μαζικές απώλειες ως ξεσκαρτάρισμα και κρατάει κοντά της αυτούς που θα αποτελέσουν τους βασικούς παίκτες της στροφής της προς τους υπερήρωες: Stan Lee, Jack Kirby, Steve Ditko, Don Heck, Larry Lieber, Paul Reinman, Stan Goldberg, Al Hartley, Dick Ayers. Και πιάνουν δουλειά πολύ σύντομα. Μέχρι το 1963 μας είχαν δώσει τους Fantastic Four, τον Hulk, τον Spider-Man, τον Iron Man, τον Thor και τον Ant-Man. Ο Lee, όμως, χρειαζόταν έναν ακόμη τίτλο. Μια φορά κι έναν καιρό Έναν μήνα μετά τον εμβληματικό λόγο “I Have A Dream” του King, τον Σεπτέμβριο του ‘63 - μετά από μαζικές εξεγέρσεις και δύο θανάτους - ο James Meredith είναι ο πρώτος μαύρος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Μισσισσίπι. Η νέα σχολική χρονιά, όμως, ξεκινάει και στις σελίδες της Marvel, με τη διαφορά ότι στο μυστήριο “Σχολείο για Χαρισματικούς Νέους” φοιτούν μονάχα πέντε μαθητές, ο καθένας με διαφορετικά “χαρίσματα”. Ο Cyclops (Scott Summers), ο Beast (Hank McCoy), ο Angel (Warren Worthington III), o Iceman (Bobby Drake) και η Marvel Girl (Jean Grey) είναι οι Original Five, όπως βλέπουμε να τους αποκαλούν συχνά οι φαν, και έχουν ένα γονίδιο που τους κάνει μεταλλαγμένους με υπερδυνάμεις. Ο καθηγητής τους Professor X τους προειδοποιεί πως όταν δε θα είναι προστατευμένοι από τους τοίχους του σχολείου, θα έρθουν αντιμέτωποι με την προκατάληψη των ανθρώπων. Πόσο πιο πετυχημένα θα μπορούσαν να αγγίξουμε τους νέους που νιώθουν φρικιά και outsiders, σκέφτηκε η Marvel. Σε δεύτερο επίπεδο ανάλυσης εκτός από αυτήν των παραγκωνισμένων εφήβων, μπορεί ακόμα κανείς να εντοπίσει ομοιότητες μεταξύ του ρατσισμού που αντιμετωπίζουν οι μεταλλαγμένοι στη σφαίρα της φαντασίας και αυτού που βιώνουν οι μαύροι Αμερικανοί στην αληθινή τους ζωή. Η ανάλυση αυτή παραμένει αντικείμενο διαλόγου μέχρι και σήμερα. Στην πραγματικότητα ωστόσο, ο Stan Lee δεν είχε υπόψιν του κάτι τέτοιο όταν συνέλαβε τους νεαρούς ήρωες. Χρειαζόταν χαρακτήρες που θα είχαν απήχηση στους νέους και που δε θα χρειαζόταν να κάτσει να βρει μία-μία τις ιστορίες για την απόκτηση των δυνάμεών τους. Το X-Gene ήταν μία εύκολη λύση που ταυτόχρονα θα τους επέτρεπε να έχουν έναν εχθρό που διαφέρει από τους άλλους. Μιλώντας για εχθρούς, η δημιουργία των Sentinels - τα ρομπότ που εντοπίζουν και εξουδετερώνουν τους μεταλλαγμένους - ως βασικό εχθρό τους, ήταν εμπνευσμένη από το σώμα των SS της ναζιστικής Γερμανίας και κάνουν την αρχική ιδέα της αλληγορίας για τους απανταχού κατατρεγμένους ακόμα πιο έντονη. Η σύνδεση, δε, του παρελθόντος του Εβραίου Magneto στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί που αποκαλύφθηκε αρκετά αργότερα στα κόμικ, έχει σίγουρα τις ρίζες της εδώ. Τα βασικά θεμέλια των X-Men ήταν να προσπαθήσουν να είναι μία ιστορία αντι-μισαλλοδοξίας που να δείχνει ότι υπάρχει καλό μέσα σε κάθε άνθρωπο - Stan Lee Μπορεί ο κοινωνικός σχολιασμός να μην ήταν η πρωταρχική αφορμή της δημιουργίας των X-Men, ήταν όμως το αυθόρμητο αποτέλεσμα της περιόδου που τους γέννησε. Συγκεκριμένα, ο Lee θεώρησε ότι θα ήταν μία καλή μεταφορά για τον παλμό που έδινε στην εποχή το Κίνημα Ατομικών Δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που το φεμινιστικό κίνημα όπως και το κίνημα των ομοφυλοφίλων, συνυπάρχουν μαζί του. Δυστυχώς όμως, παρότι οι έφηβοι ήρωες κέρδισαν σύντομα δικό τους κοινό, το 1970 η σειρά διακόπτεται λόγω κακών πωλήσεων. Σε μία εποχή διεκδίκησης και ανακατατάξεων, η αποτυχία αποτελεσματικής μετάφρασης του φαινομένου της γονιδιακής μετάλλαξης σε φυλή, φύλο ή σεξουαλικότητα, δημιούργησε ένα κενό που οι εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο το έκαναν να φαίνεται όλο και μεγαλύτερο. Αυτό όμως θα αλλάξει σύντομα όταν το τιμόνι αναλαμβάνει ο Chris Claremont. Το νέο πρόσωπο των X-Men Το 1975 οι X-Men ξαναγεννιούνται εκ νέου από τον Claremont και τον Dave Cockrum, ως ένα διεθνές κάδρο μεταλλαγμένων με ποικίλες και συχνά τραυματικές προσωπικές ιστορίες. Ανάμεσα στους νέους ήρωες βρίσκεται η Storm, μία μεταλλαγμένη γυναίκα από την Αφρική που μπορεί να ελέγχει τα καιρικά φαινόμενα, ο Thunderbird, ένας Ινδιάνος με υπεράνθρωπη δύναμη και ο Sunfire, ένας Γιαπωνέζος που εκτοξεύει θερμό plasma και μπορεί να πετάξει. Δίπλα τους πρωταγωνιστούσαν ο Nightcrawler, ένας εξοστρακισμένος λόγω της ιδιαίτερης εμφάνισής του Γερμανός μεταλλαγμένος με την ικανότητα να διακτινίζεται, ο μεγαλωμένος σε μία φάρμα κολεκτιβοποίησης Ρώσος Colossus που μετατρέπει το δέρμα του σε ατσάλι, ο Ιρλανδός πράκτορας της Interpol, Banshee, με τις υπερηχητικές κραυγές και ο Wolverine, ένα πειραματόζωο του προγράμματος Weapon X από τον Καναδά, με αυτοθεραπευτικές δυνάμεις. Κάποιοι απ’ αυτούς πολύ σύντομα αφαιρέθηκαν από το μόνιμο καστ, αλλά από τότε μέχρι σήμερα, οι X-Men αποτελούν ένα τεράστιο κράμα εθνικοτήτων, θρησκειών και ταυτοτήτων. Οι X-Men μισιούνται, προκαλούν φόβο και περιφρονούνται συλλογικά από την ανθρωπότητα για κανέναν άλλο λόγο από το ότι είναι μεταλλαγμένοι. Έτσι αυτό που έχουμε, επίτηδες ή όχι, είναι βιβλία για τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και την προκατάληψη - Chris Claremont Την πρώτη γεύση της συθέμελης αλλαγής έδωσε κατευθείαν το Giant X-Men #1, με τους νέους χαρακτήρες να ξεπηδούν πολύχρωμοι μπροστά από τους σχεδόν διάφανους Original Five. Δεν το γνώριζαν ακόμα, αλλά μέχρι τα μέσα του ‘80, οι φρέσκοι X-Men θα γίνονταν το μεγαλύτερο χιτ της Marvel, αφήνοντας πίσω ακόμη και τον Spider-Man. Στο μεταξύ, η έμφαση που δίνεται στη Storm αλλά και στην καλύτερή της φίλη Jean Grey, μέσα από ιστορίες που τονίζουν την αυτονομία και τις πρωτοβουλίες που έχουν εντός της ομάδας, αλλά και την πραγμάτωση των εσωτερικών τους αναζητήσεων, εκφράζει αναμφισβήτητα το κοινό αίσθημα του φεμινιστικού κινήματος που διεκδικούσε την απελευθέρωση από τα δεσμά της πατριαρχίας. Η Jean και η Storm είναι μία από τις πολλές δυνατές γυναικείες φιλίες στα κόμικ των X-Men Ταυτόχρονα, δεδομένων των αντιπαραθέσεων εντός του κινήματος εξαιτίας φυλετικών και ταξικών διαφορών, η παραστατική δυνατή φιλία δύο γυναικών διαφορετικού χρώματος με εκ διαμέτρου αντίθετες καταβολές, ήταν προχωρημένη για την εποχή της και αποτύπωνε τον ιδανικό στόχο ενότητας που απουσίαζε. Όσο για τον γενικότερο παραλληλισμό των μεταλλαγμένων με τη μαύρη κοινότητα, αυτός επί Claremont πήγε σε άλλο επίπεδο. Οι χαρακτήρες των Professor X και Magneto αναπτύχθηκαν με τρόπο τέτοιο, που πλέον συμβόλιζαν ξεκάθαρα τους Martin Luther King Jr. και Malcolm X αντίστοιχα, φέρνοντας σε έντονη αντιπαράθεση τις ιδεολογίες και τους τρόπους αντιμετώπισης που θεωρούσε καθένας από τους δύο αποτελεσματικούς σε σχέση με τα προβλήματα που βίωναν οι μεταλλαγμένοι. Ο συσχετισμός των δύο χαρακτήρων με τα ιστορικά τους ισοδύναμα και της αλληγορίας αυτής γενικότερα, δίνει τροφή σε αναλύσεις μέχρι και σήμερα, χωρίς να δέχεται πάντοτε τις καλύτερες των κριτικών. Μέρος του σύγχρονου σχολιασμού υποστηρίζει πως το να παραλληλίζεται ο Malcolm Χ με έναν από τους βασικότερους κακούς που πρέπει να πολεμήσουν οι X-Men - όσο συχνά κι αν αλλάζει τη στάση του ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία στα κόμικ - ουσιαστικά απεικονίζει την ιστορική φυσιογνωμία σαν κάποιον που ονειρεύεται γενοκτονίες. Αντίστοιχα υποστηρίζεται, ότι το βάρος που ρίχνει ο Professor X στην προστασία των τυράννων, όπως είναι συχνά οι πολίτες και οι κυβερνήσεις στο σύμπαν της Marvel, από την ομάδα των υπερηρώων που έχει στήσει, στην πραγματικότητα μετατοπίζει την ευθύνη από τους δυνάστες στα θύματα και σίγουρα δεν είναι κάτι που ο King θα έκανε με τους ακόλουθούς του. Το βασικό σλόγκαν της σειράς άλλωστε είναι διαχρονικά το “[Οι X-Men είναι] Ορκισμένοι να προστατεύουν έναν κόσμο που τους μισεί και τους φοβάται”. Αrt από Dave Wachter Η αντιπαραβολή αυτή, πάντως, δεν ξέφυγε ούτε από τον Bryan Singer, σκηνοθέτη και σεναριογράφο των ταινιών X-Men, ο οποίος στην τελευταία σκηνή της ταινίας του 2000 είχε τον Magneto να λέει στον παλιό του φίλο ότι σκοπεύει να αγωνιστεί στον πόλεμο που έρχεται “με κάθε απαραίτητο μέσο”, φράση αυτούσια ξεσηκωμένη από λόγο του Malcolm X. Η πρόθεση του Singer θα μπορούσε, βέβαια, να είχε μεταφραστεί και στην προσθήκη περισσότερων μελών διαφορετικής φυλής εκτός από τη Storm στην ομάδα, αλλά τουλάχιστον εκεί είχε κεντρικό ρόλο, σε αντίθεση με τον περιφερειακό που είχε στο ‘X-Men: Apocalypse’. Ήταν, επίσης, λογικό το στούντιο να επενδύσει σε χαρακτήρες που ήταν ήδη γνωστοί - και λευκοί. Ο Bryan Singer αγκαλιάζει την προσέγγιση με τους Martin Luther King Jr. και Malcolm X σε σχέση με τις αξίες που παρουσιάζονται στην ταινία” - Ralph Winter, παραγωγός του X-Men (2000) Αν όμως ο ρόλος της Storm μπορεί να διευρυνθεί σε μελλοντικές ταινίες, δεν μπορεί να γίνει το ίδιο και με τον Darwin, τον πρώτο θάνατο του ‘X-Men: First Class’. Το να πεθαίνει πρώτα ο μαύρος χαρακτήρας σε μία ταινία είναι γνωστή μέθοδος, αλλά το να πεθαίνει ο μαύρος χαρακτήρας που βάσει των υπερδυνάμεών του στα κόμικ (βλ. αντίσταση/ανοσία σε οτιδήποτε βλαβερό μέσω εξελικτικής προσαρμογής - εξ ου και το όνομα-κωδικός του) είναι σχεδόν αδύνατον να σκοτωθεί, χαλάει το DNA των ίδιων των X-Men. Το μέλλον του franchise λογικά είναι μεγάλο ωστόσο, οπότε θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες για να συμπεριληφθούν χαρακτήρες διαφορετικού χρώματος. Μιας που μιλήσαμε για χαρακτηριστικές φράσεις όμως, σλόγκαν στα κόμικ όπως το “Ο μόνος καλός μεταλλαγμένος είναι ο νεκρός μεταλλαγμένος” που παραπέμπει ανοιχτά στη διαβόητη φράση του Στρατηγού Philip Sheridan “Ο μόνος καλός Ινδιάνος είναι ο νεκρός Ινδιάνος”, τονίζουν ακόμη περισσότερο τις ομοιότητες μεταξύ της προκατάληψης που βιώνουν οι μεταλλαγμένοι με αυτήν των φυλετικών διακρίσεων. Marvel Graphic Novel #5 - 'God Loves, Man Kills' Ταυτόχρονα, η εμφάνιση ομάδων βίας όπως οι ‘Φίλοι της Ανθρωπότητας’, ‘Εκκλησία της Ανθρωπότητας’’ και ‘Εξαγνιστές’ - Ku Klux Klan κανείς;- και κάποιες παραστατικές επιλογές, όπως αυτή με τα μαύρα μεταλλαγμένα παιδιά που δολοφονούνται από τους Εξαγνιστές και κατόπιν κρεμιούνται σε κούνιες της παιδικής χαράς στο ‘God Loves, Man Kills’ του Claremont το ‘82, δεν αφήνουν πολλά στη σφαίρα της πιθανολογίας. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η τεράστια επιτυχία που γνωρίζουν οι X-Men την περίοδο εκείνη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υιοθεσία του κοινωνικού σχολιασμού, ο Claremont κάνει τα περιοδικά να συμβαδίζουν και με την τότε σύγχρονη Ιστορία. Έτσι, ο μεταλλαγμένος πληθυσμός που βρίσκουν οι X-Men στο φανταστικό νησί Genosha είναι καταπιεσμένος και σκλαβωμένος με τρόπο που παραλληλίζει ξεκάθαρα το καθεστώς του Apartheid στη Νότια Αφρική. Καθόλου τυχαία μάλιστα, το νησί βρίσκεται κοντά στην ακτή της Νοτιοανατολικής Αφρικής. Η πετυχημένη ιστορία ξεκινούσε με τις φράσεις “Αυτό είναι το παρόν” και “Αυτός είναι ο κόσμος”. Η ουτοπία του νησιού Genosha δεν ήταν αυτό που φαινόταν Η χρυσή εποχή του Claremont λήγει τελικά το 1991 μετά τη συνεργασία του με τον Jim Lee. Μαζί κυκλοφορούν μία νέα σειρά X-Men με πέντε διαφορετικά εξώφυλλα για το πρώτο τεύχος. Το τεύχος αυτό παραμένει το κορυφαίο σε πωλήσεις κόμικ μέχρι σήμερα με οχτώ εκατομμύρια αντίτυπα. Τρία τεύχη αργότερα, ο Claremont αποχωρεί από την εταιρεία κάνοντας λόγο για δημιουργικές διαφορές και δε θα ανακατευτεί με τους X-Men για σχεδόν μία δεκαετία. Legacy Virus ή αλλιώς AIDS; Κάτι οι πολλοί κλώνοι μαζεμένοι, κάτι οι νεκραναστάσεις ηρώων με αμφίβολα αποτελέσματα, κάτι οι συλλεκτικές εκδόσεις που μόνο συλλεκτικές δεν ήταν και κάτι ο μέτριος έως κακός Rob Liefeld, ένας από τους πιο δραστήριους συγγραφείς και εικονογράφους στα γραφεία της Marvel τότε, η δεκαετία του ‘90 δεν έχει μείνει χαραγμένη στην καρδιά των κόμικ φαν ως και η πιο αξιοσημείωτη. Έβαλε, ωστόσο, τους X-Men σε μία περιπέτεια που κράτησε μέχρι το 2001. Εξαιρετικά επικίνδυνος και θανατηφόρος, ο ιός Legacy είναι το καινούριο storyline των μεταλλαγμένων και μάλιστα πλήττει μονάχα αυτούς. Ο παραλληλισμός του ιού αυτού με τον ιό του HIV/AIDS δεν έγινε σαφής μονάχα βάσει του κόνσεπτ της ιδέας, αλλά κυρίως λόγω της ομοιότητας στην αντιμετώπιση που είχαν οι μεταλλαγμένοι από το υπόλοιπο σύμπαν της Marvel, σε σχέση με την πραγματικότητα που βίωναν οι ομοφυλόφιλοι φορείς του HIV εκείνη την εποχή. Σε μία χαρακτηριστική στιγμή της ιστορίας, ο Pyro πεθαίνει από τον ιό αφού έχει προστατεύσει τον βαθιά προκατειλημμένο ενάντια στους μεταλλαγμένους, γερουσιαστή Robert Kelly Ο ιός Legacy είχε προσβάλλει πολλούς μεταλλαγμένους κατά τη διάρκεια της ιστορίας, ορισμένοι εκ των οποίων και αρκετά “μεγάλα ονόματα” στα κόμικ των X-Men, όπως η Magik, ο Pyro, ο Multiple Man και η Moira MacTaggert. Παρ’ όλα αυτά, κανένας Iron Man δεν έδωσε μέρος της περιουσίας του για να γίνει έρευνα, κανένας Mr. Fantastic δεν ξημεροβραδιαζόταν στο εργαστήριό του για να βρει θεραπεία και καμία S.H.I.E.L.D. δεν είχε επιστρατευτεί από την κυβέρνηση ως χέρι βοηθείας. Οι μεταλλαγμένοι είχαν αφεθεί μόνοι στον φαινομενικά άνισο πόλεμο με τον ιό. Μπορεί η ιδέα ότι το AIDS προσβάλλει μονάχα τους ομοφυλόφιλους να έχει σ’ έναν μεγάλο βαθμό καταπολεμηθεί μετά από χρόνιες μάχες επιστημόνων και ακτιβιστών, αλλά κάποτε υπήρξε το οδυνηρό στερεότυπο που στιγμάτισε μία ολόκληρη κοινότητα και στέρησε τη ζωή πολλών ασθενών, λόγω της αδράνειας της τότε προεδρίας του Ronald Reagan. Τα πρόσφατα τιμητικά σχόλια της Hillary Clinton για τη Nancy Reagan μετά τον θάνατο της δεύτερης, επικρίθηκαν πολύ και δικαιολογημένα, αφού ο υποτιθέμενος ακτιβισμός της πρώην Πρώτης Κυρίας που ανέφερε η Clinton σε σχέση με την επιδημία που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 650.000 Αμερικανούς, δεν υπήρξε ποτέ. Αντίθετα, ο Reagan ήταν Πρόεδρος για σχεδόν πέντε χρόνια πριν ξεστομίσει τη λέξη “AIDS”. Πέρασαν, επίσης, σχεδόν εφτά χρόνια για να δώσει τον γνωστό λόγο του για την “κρίση υγείας” που μάστιζε την Αμερική. Ο Αρχιχειρούργος της τότε Προεδρίας και υπεύθυνος για θέματα δημόσιας υγείας, δόκτωρ Charles Everett Koop, υποστήριξε σε σχετικές δηλώσεις του ότι, “Επειδή τότε ήταν αντιληπτό ότι η μετάδοση του AIDS είχε να κάνει κυρίως με τα άτομα που ανήκαν στον πληθυσμό των ομοφυλοφίλων και με όσους έκαναν χρήση ναρκωτικών ενδοφλέβια, οι σύμβουλοι του Προέδρου πήραν θέση που έλεγε ‘παίρνουν μόνο ό,τι δικαίως τους αξίζει’.” Η δε Πρώτη Κυρία είχε αρνηθεί τη βοήθειά της στον πάσχοντα ηθοποιό και φίλο του ζευγαριού, Rock Hudson, ο οποίος κατέρρευσε στη Γαλλία και δυσκολευόταν να εισαχθεί για θεραπεία γιατί ήταν ξένος υπήκοος. Σύμφωνα με το ερευνητικό Ίδρυμα για το AIDS, amfAR, το 1993 - οπότε και ξεκίνησε το storyline στα κόμικ - 234.225 από τους 360.909 ανθρώπους που είχαν τον ιό μέχρι τότε, είχαν ήδη βρει τον θάνατο. Παρά το γεγονός ότι η Marvel δεν είπε ποτέ επισήμως πως η ιστορία με τον Legacy είχε βασιστεί στον ιό του HIV/AIDS, οι φαν δε χρειάστηκαν καμία ανακοίνωση για να επισημάνουν από μόνοι τους την αναλογία. Αντιθέτως, το feedback του κοινού οδήγησε την εταιρεία σε άλλους, εξίσου ευθείς τρόπους για να παραλληλίσει τις δοκιμασίες των μεταλλαγμένων με αυτές της ΛΟΑΤ κοινότητας. Είναι τελικά οι X-Men αλληγορία για τη ΛΟΑΤ κοινότητα; Την ίδια χρονιά με την έναρξη της ιστορίας του ιού Legacy, το σόου κινουμένων σχεδίων ‘X-Men Animated Series’ εισήγαγε ως κόνσεπτ τη λύση της “θεραπείας” για το γονίδιο X που οδηγεί σε μετάλλαξη και μετέπειτα εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Στο επεισόδιο ‘The Cure’, η Rogue μπαίνει σε πειρασμό να δοκιμάσει τη θεραπεία, ενώ οι υπόλοιποι X-Men την εκλαμβάνουν ως προδοσία. Η θεραπεία έκανε την εμφάνισή της και στα κόμικ, αρκετά αργότερα από την τηλεοπτική αναφορά, ως ‘Hope Serum’. Η δημιουργός του, Dr. Kavita Rao, κατέληξε να ξεφορτωθεί τη φόρμουλά του στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, την ανεπισήμως γνωστή ως πόλη-Μέκκα για ομοφυλόφιλους. Διόλου τυχαίο. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη θεραπεία και στο ‘X3: The Last Stand’, με τη Rogue να έχει μία παρόμοια εμπειρία με αυτή της σειράς, μαζί με άλλους μεταλλαγμένους που θέλουν να ζήσουν μία απλούστερη ζωή χωρίς διακρίσεις. Λίγο πριν την πρεμιέρα του ‘Χ3’, ο Ian McKellen που είχε βρεθεί στο Φεστιβάλ των Καννών, είχε μία πολύ χαρακτηριστική δήλωση να κάνει: “Ως ομοφυλόφιλος άνδρας, μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να θεραπευτώ και να γίνω πάλι φυσιολογικός, και το βρίσκω όσο προσβλητικό είναι κάποιος να λέει ότι έχει θεραπεία για το χρώμα του δέρματος. Η συγκεκριμένη ιστορία ήταν κοντά στην καρδιά μου. Έχει ένα σημαντικό μήνυμα για τους νέους ανθρώπους που μπορεί για τον έναν ή τον άλλο λόγο να είναι δυσαρεστημένοι με την κοινωνία, διότι η κοινωνία επισημαίνει τις διαφορές τους και τους λέει ότι είναι κατώτεροι από τους υπόλοιπους.” 'X-Men: The Last Stand' (2006) Δε θα ήταν καθόλου ακραίο να συμπεράνει κανείς δηλαδή, ότι πρόκειται ουσιαστικά για έναν κεκαλυμμένο σχολιασμό σε σχέση τις διάφορες “θεραπείες” που εφαρμόζονται σε κέντρα “υγείας” σε όλον τον κόσμο, με σκοπό την υποτιθέμενη γιατρειά των αμαρτωλών νέων από τις βλαβερές ορμές τους. Το 2014, με αφορμή την αποκάλυψη της Ellen Page για τη σεξουαλικότητά της, ο McKellen δήλωσε περαιτέρω πως ο Bryan Singer τον έπεισε να υποδυθεί τον Magneto, γιατί του παραλλήλισε τους μεταλλαγμένους με τους ομοφυλόφιλους. “Όπως σε όλα τα κινήματα πολιτικών δικαιωμάτων, θα πρέπει να αποφασίσουν: Είτε θα πάρεις τη γραμμή Xavier - το οποίο με κάποιο τρόπο σημαίνει να αφομοιωθείς και να στέκεσαι όρθιος και να είναι υπερήφανος γι’ αυτό που είσαι, αλλά και να τα ‘χεις καλά με όλους - είτε θα ακολουθήσεις την εναλλακτική άποψη - η οποία λέει πως, αν είναι απαραίτητο, θα χρησιμοποιήσεις τη βία για να υπερασπιστείς τα δικαιώματα σου. Και αυτό είναι αλήθεια. Έχω συναντήσει τη διαίρεση αυτή μέσα στο κίνημα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων", εξήγησε. "Bobby, have you tried not being a mutant?" - 'X2' Ακόμα πιο ολοφάνερη είχε γίνει η αλληγορία ήδη από την ταινία ‘X2’, σε μία coming-out σκηνή όπου οι γονείς του Iceman μαθαίνουν για τη μετάλλαξή του και τον ρωτούν “πότε κατάλαβε ότι ήταν τέτοιος” και “εάν έχει προσπαθήσει να μην είναι”. Γνώριμος διάλογος για πολλούς που πήραν την απόφαση να εκμυστηρευτούν τη σεξουαλικότητά τους στους γονείς τους. Ο συσχετισμός μεταξύ των X-Men και της ΛΟΑΤ κοινότητας έχει γενικώς πάρει τέτοια έκταση διαχρονικά, που η απουσία σχολιασμού από την πλευρά της εταιρείας, όταν ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων έγινε το νούμερο ένα θέμα στα Αμερικανικά μέσα, θα ήταν τουλάχιστον ατυχής. Τρία χρόνια πριν το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής θεσπίσει ως νόμιμους τους γάμους ομοφυλοφίλων σε όλες τις πολιτείες, ο πρώτος gay υπερήρωας των X-Men, Northstar, παντρεύτηκε τον σύντροφό του Kyle στο ‘Astonishing X-Men #51’, σε μία τελετή που παρακολούθησε σύσσωμο το καστ των X-Men και όχι μόνο. Ο γάμος γιορτάστηκε σε πολλά μαγαζιά με κόμικ, από το προοδευτικό Λος Άντζελες μέχρι το πιο συντηρητικό Τέξας με διάφορους τρόπους, όπως πραγματικοί γάμοι μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, bachelor parties με καλεσμένους άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας και διανομή ‘Gay-Ok’ t-shirts. Επιπλέον, το εξώφυλλο του τεύχους απεικόνιζε κορνίζες από τους υπόλοιπους γάμους που έχουν τελεστεί στις σελίδες της Marvel, συμπεριλαμβανομένων και των Northstar και Kyle, μαζί με μία κεντρική άδεια κορνίζα για να κολλήσουν οι φαν φωτογραφία από τον δικό τους γάμο. Κι αν κάποιοι κατέκριναν την κίνηση της Marvel ως αφορμή για να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πιο καυτό θέμα της επικαιρότητας, αυτό δε φάνηκε να απασχόλησε την ίδια την κοινότητα που αγκάλιασε το γεγονός πάρα πολύ ζεστά. Κομμάτια ενός ιστορικού παζλ Εκτός από το νησί Genosha και τον ομόφυλο γάμο των Northstar και Kyle, η Marvel αφουγκράστηκε κι άλλες φορές την ατμόσφαιρα της εποχής. Xαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η μίνι σειρά ‘X-Men: Children of the Atom’, απόρροια της τραγωδίας στο Columbine το 1999. To ‘Children of the Atom’, μία ανανεωμένη εισαγωγή στη ζωή και το παρελθόν των πρώτων X-Men για το κοινό των ‘90s, ήταν ήδη στα σκαριά όταν δύο μαθητές στο Columbine του Κολοράντο άνοιξαν πυρ εναντίον των υπολοίπων μαθητών του σχολείου τους, σκοτώνοντας τελικά δεκατρία άτομα. Το γεγονός ήταν αφορμή για τον μεγάλο διάλογο σχετικά με τον έλεγχο όπλων που διαρκεί μέχρι σήμερα, τον αντίστοιχο διάλογο για το bullying και γενικώς την κουλτούρα των νέων της εποχής. Ήταν όμως η αφορμή να επηρεαστεί και ο τόνος που είχε δώσει ο Joe Casey στην καινούρια ιστορία μέχρι εκείνη τη στιγμή, που τελικά κατέληξε να δίνει έμφαση στα άγχη της εφηβείας και το coming-of-age δράμα. Τα έξι τεύχη της σειράς σκιαγραφούν την πορεία των πρώτων X-Men από τη δύσκολη καθημερινότητά τους μέχρι τα σκαλιά της έπαυλης του Professor X, σε μία ιστορία που αγγίζει τον διαχωρισμό μεταξύ δημοφιλών και περιθωριοποιημένων μαθητών, την οικογενειακή βία, τον ρατσισμό και την κατάθλιψη. Όλα θέματα που είχαν απασχολήσει έντονα τότε τα ΜΜΕ της Αμερικής, σε μία προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσουν τους λόγους που είχαν οδηγήσει τον Eric Harris και τον Dylan Klebold να προχωρήσουν στο μακελειό του Columbine. *** Ένα γενικό συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς από όλα τα παραπάνω, είναι πως τα κόμικ είναι προϊόντα της εποχής τους. Αλλά αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Ότι μπορούν να σχολιάζουν την επικαιρότητα με πολύ άμεσο τρόπο, συχνά πιο άμεσο από άλλα καλλιτεχνικά μέσα, αλλά ότι θα υπάρχουν και φορές που οι περιορισμοί που έχει κάθε χρονική περίοδος, θα τους βάζουν όρια σε όσα έχουν να πουν. Οι μεταλλαγμένοι για να λειτουργήσουν σωστά, θα πρέπει να ερμηνεύονται ως μία παραστατική μεταφορά καταπίεσης σε ένα γενικότερο πλαίσιο, παίρνοντας κάθε φορά τη θέση κάθε εξοστρακισμένης, ξεχωριστής περίπτωσης, είτε αυτή είναι μία φυλή εκτός της λευκής, είτε μία κοινότητα εκτός της straight, είτε απλώς ταλαιπωρημένοι έφηβοι ή ενήλικες με δύσκολη καθημερινότητα. Δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως αλληγορία για κάποιο πολύ συγκεκριμένο περιθωριοποιημένο γκρουπ. Αν αναλυθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα βρεθούν κάθε φορά με μεγάλα και, ενίοτε, τελείως ανεύθυνα λάθη. Επειδή, όμως, αναφέρθηκαν τα όρια κάθε εποχής που συχνά περιχαρακώνουν τις ελευθερίες των καλλιτεχνών και σίγουρα πολλές φορές χαρακτηρίζουν και τους ίδιους τους επαγγελματίες του χώρου, θα πρέπει να χτυπήσουμε τους X-Men φιλικά στην πλάτη για τη σταθερά κοινωνική τους διάσταση. Ακόμα και σε εποχές που δεν μπορούσαν να τα πουν ακριβώς όπως θα θέλανε. Ακόμα και σήμερα που κάποιες ιστορίες τους, όσο καλοπροαίρετες και να είναι, προκαλούν αντιδράσεις. Τουλάχιστον στους X-Men, υπάρχει αρκετή φροντίδα από τους συντελεστές ώστε να εισακουστούν τα παράπονα και να απαντηθούν, όχι μόνο σε κάποια συνέντευξη, αλλά και μέσα στα ίδια τα κόμικ. Οι X-Men δεν είναι μία ομάδα όπως οι Avengers ή η Justice League που μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου. Ήρθαν κοντά λόγω μιας κοινής κληρονομιάς που τους κάνει τόσο πολύτιμους και επίκαιρους ως επινόηση, που ακόμα κι όταν αχνοφαίνεται μία ακτίνα ελπίδας για την επιβίωσή τους, η Marvel φροντίζει να τους γκρεμίζει τα όνειρα με αντιδημοκρατικά νομοσχέδια και γενοκτονίες, για να μη χάσουν ποτέ αυτό που τους κάνει να διαφέρουν. Όσες θετικές αλλαγές κι αν τους βρίσκουν ενίοτε, μπορείς πάντα να υπολογίζεις στην πολύ κακή μέρα που θα καταστρέψει ό,τι κατάφεραν να χτίσουν. Αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να μιλήσουν και για σένα; Πηγές: The New Mutants: Superheroes and the Radical Imagination of American Comics (Ramzi Fawaz), X-Men and the Mutant Metaphor: Race and Gender in the Comic Books (Joseph J. Darwoski), X-Men and Philosophy: Astonishing Insight and Uncanny Argument in the Mutant X-Verse (William Irwin), Comics through Time: A History of Icons, Idols and Ideas (M. Keith Booker), Marvel Chronicle: A Year by Year History (Tom DeFalco, Peter Sanderson, Tom Brevoort, Matthew Manning) Πηγή
  8. Πως η εικονογραφημένη Marvel έγινε κινηματογραφική Marvel-lous O Martin Goodman ιδρύει το 1939 την Timely Publications με σκοπό να καλύψει την comic κουλτούρα που ήδη από τότε άρχιζε να γίνεται γνωστή. Ο ιδρυτής της εταιρίας προσλαμβάνει τότε για βοηθό γραφείου τον ξάδερφο της γυναίκας του, Stanley Lieber. Ο νεαρός Stanley μπορεί να προάχθηκε αργότερα σε εκδότη, αλλά μέχρι τότε είχε γίνει γνωστός από τις comic δημιουργίες του ως Stan Lee. Η Timely Productions μετονομάζεται σε Marvel Worldwide Inc. το 1961. Μέχρι τότε -και για πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν- ο Stan Lee παραμένει στη θέση του εκδότη, με ένα διάλειμμα τριών χρόνων λόγω της θητείας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόλις 17 ετών αλλά οι ιδέες του ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά. Το να χρησιμοποιούνται π.χ. πραγματικές γειτονιές στα σκίτσα τους αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλη πέραση στους νέους της εποχής. Επιπλέον, η εβδομαδιαία συζήτηση με τους αναγνώστες μέσω γραμμάτων δημιούργησε μία συμπαγής ομάδα από fans που λάτρεψαν τη δουλειάς της Marvel. Οι σκιτσογράφοι έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ιστορία της Marvel. Ονόματα όπως οι Jack Kirby (Captain America, Thor, Hulk, X-Men) και Steve Ditko (Amazing Spiderman, Doctor Strange) έθεσαν τις βάσεις για όλους τους μελλοντικούς διαδόχους του, διαμορφώνοντας την comic σκιτσογραφία. Ακόμα και σήμερα, από τη θέση του chairman emeritus της Marvel, o Stan Lee δηλώνει ότι οι ιδέες του για την δημιουργία των Spiderman, Fantastic Four, Hulk και X-Men θα ήταν ένα τίποτα χωρίς τους κατάλληλους σκιτσογράφους. Χαρακτηριστικό της Marvel ήταν πάντα η διαφορετικότητα, μιας και οι έχοντες τα ηνία της εταιρίας από την αρχή της ακόμα έψαχναν τρόπους για να διαφέρουν από τον ανταγωνισμό. Στη δεκαετία του 1940 οι αντίπαλες εταιρίες παρουσίαζαν τους υπερήρωες ως την προσωποποίηση του καλού, ένα σωστό παράδειγμα προς τους νέους και την κοινωνία. Oι ήρωες της Marvel ωστόσο παρουσιάζονται ως ατελείς χαρακτήρες, με τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους, ιδέα που διατηρείται ακόμα και σήμερα. Πάντα όμως βρίσκουν τρόπο να τα ξεπεράσουν για να βοηθήσουν άλλους. Οι «ελαττωματικοί» και «εύθραυστοι» αυτοί ήρωες κάνουν πιο εύκολο για εμάς να ταυτιστούμε μαζί τους, προσδίδοντας μια πιο σουρεαλιστική αντιμετώπιση στην έννοια του υπερήρωα. Σε δύσκολες περιόδους του παρελθόντος η εταιρία αναγκάστηκε να πουλήσει τα δικαιώματα πολλών γνωστών της χαρακτήρων στις FOX (X-Men, Fantastic Four, Silver Surfer, Daredevil) και Sony (Spiderman, Ghost Rider). Οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες όπως προβλέπεται μπορούν να επιστρέψουν στο “σπίτι” τους μόνο αν: - Πέσουν σε αχρηστία. - Η Disney -ως “μαμά” της Marvel- εξαγοράσει τα δικαιώματα. - Οι ταινίες που προβληθούν δεν καλύψουν τα επίπεδα ποιότητας που θέτει η Marvel. Με απώτερο σκοπό το κέρδος και την εκκωφαντική διαφορά από τους ανταγωνιστές της, η Marvel οργανώθηκε και κατόρθωσε το ακατόρθωτο, τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου κινηματογραφικού κόσμου με cross-over ηπερηρώων, καταλήγοντας στο blockbuster Avengers. Οι Ironman, Thor, Captain America, Hulk, Hawkeye και Black Widow ήταν αρκετοί για να στηθεί ένας νέος κόσμος με αλληλοκαλυπτόμενες ιστορίες που απολαύσαμε, ως fans και μη. Ο φόβος που βιώσαμε όλοι οι fans του είδους όταν πριν από τρία περίπου χρόνια η Disney αγόρασε τη Marvel, δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Αντιθέτως, η ιστορική εταιρία έχει διατηρήσει το ύφος στη δημιουργία της και ταυτόχρονα ζει τις καλύτερές της ημέρες. Η απόφαση για επανέκδοση γνωστών ιστοριών με διαφορετική προσέγγιση, έχει μαγνητίσει το κοινό και οι ταινίες με Marvel στην ούγια σπάνε ταμεία.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.