Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'fantastic four'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 16 results

  1. Τα κόμικς, η «πραγματική ζωή» και η ανάγκη μας να μεγαλώσουμε, να προχωρήσουμε, να κάνουμε κάτι. Στη διάρκεια της ζωής μας, ο πατέρας μου κι εγώ αναπτύξαμε διάφορα έθιμα και τελετουργικά. Κάποια από αυτά ήταν εμφανώς λογικά (βόλτα για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς) και κάποια εμφανώς παράλογα (η ετήσια αγορά ενός φτηνού ζευγαριού μονόχρωμων καλτσών∙ ο πατέρας μου ήταν τόσο ολιγαρκής, ώστε αυτές οι κάλτσες να είναι το μόνο εγγυημένα επιτυχημένο δώρο). Ένα από αυτά τα τελετουργικά ήταν και η αγορά ή επιλογή τριών-τεσσάρων κόμικς για τις καλοκαιρινές διακοπές. Αν και τα κόμικς – ο ΤενΤεν, ο Αστερίξ, ο Λούκυ Λουκ, τα άπαντα της Βαβέλ και αργότερα ο Μπιλάλ και ο Ταρντί – είχαν πάντα κεντρική θέση στο σπίτι μας, τα κόμικς των καλοκαιρινών διακοπών ήταν λίγο διαφορετικά: πιο ποπ. Στην προ-ίντερνετ εποχή των αργών οικογενειακών καλοκαιρινών διακοπών της δεκαετίας του 1980 και των αρχών των 90s σε κάποια προσεκτικά επιλεγμένη και συνήθως σχετικά απομονωμένη γωνιά της Ελλάδας, τα βιβλία – είτε η όμορφη σειρά σκληρόδετων μυθιστορημάτων παιδικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Άγκυρας είτε οι περιπέτειες των ηρώων της Enid Blyton – ήταν η βασική μορφή διασκέδασης. Ωστόσο, τα τέσσερα ή πέντε Κλασσικά Εικονογραφημένα του καλοκαιριού ήταν το κερασάκι στην τούρτα∙ το highlight που, με την εικονογράφηση και την απόδραση σε παλαιότερη ιστορική περίοδο, έσπαγε τη μονοτονία. Ακόμα και πιο μετά, όταν πλέον διακοπές έκανα με φίλους στην Αίγινα ή στο εξωτερικό, κι όταν τα βιβλία που κουβαλούσα – και πάντοτε πυροδοτούσαν τον σαρκασμό των φίλων μου – ήταν πιο πιθανό να ασχολούνται με τη διπλωματική ιστορία, το συνταγματικό δίκαιο και την κρίση του κομματικού φαινομένου, το έθιμο των «ελαφρών, εικονογραφημένων αναγνώσεων» συνεχίστηκε: είτε αυτά ήταν φτηνά κόμικς, είτε ακόμη πιο φτηνά περιοδικά του κίτρινου Τύπου για πλούσιους και διάσημους. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνοντας στην κατασκήνωση ενός φεστιβάλ πριν τρεις εβδομάδες βρέθηκα να έχω στον σάκο μου τέσσερα μικρά, μεταχειρισμένα κόμικς τα οποία είχαμε βρει πριν αρκετά χρόνια στα ράφια ενός κομιξάδικου στη Δυτική Ακτή. Το ένα από αυτά μάλιστα, δεν ήμουν καν σίγουρος αν θα το ανοίξω. Ήταν μια περιπέτεια των Fantastic Four. Δηλαδή Marvel. Ποτέ δεν ήμουν φαν των σουπερηρώων, αλλά από τότε που η Marvel φέρεται να κατέστρεψε τον κινηματογράφο απέφευγα με απέχθεια οτιδήποτε σχετικό. Κάνοντας όμως την ανάγκη φιλοτιμία, και αφού είχα εξαντλήσει τις εναλλακτικές, είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Το τεύχος που άνοιξα είχε αριθμό 285 με τίτλο Hero, και εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1985. Από την πρώτη κιόλας σελίδα κατάλαβα ότι η υπόθεση ήταν αρκετά πιο σκοτεινή απ’ ότι περίμενα∙ οριακά ακατάλληλη για μικρά παιδιά [ακολουθούν σπόιλερ]: Η Dr Janet Darling αρχίζει να γράφει το πόρισμα για τον τραγικό θάνατο ενός 13χρονου αγοριού, του Tommy, από εγκαύματα τρίτου βαθμού. Ο Tommy ήταν μανιώδης θαυμαστής του Ανθρώπινου Πυρσού (Human Torch, ενός εκ των Fantastic Four με την υπερδύναμη του να πετάει και να ελέγχει τη φωτιά τριγύρω του με τη δύναμη της θέλησης). Στο σχολείο ο εσωστρεφής Tommy αντιμετωπίζει καθημερινό μπούλινγκ, ενώ η δασκάλα του, όταν τον πιάνει να διαβάζει ένα περιοδικό για τον Ανθρώπινο Πυρσό, του το παίρνει και το πετάει στα σκουπίδια λέγοντας του ότι πρέπει «να ζει στον πραγματικό κόσμο». Σε ένα σπίτι απ’ το οποίο οι γονείς του είναι απόντες – ο πατέρας του στη δουλειά μέχρι αργά, η μητέρα του που έχει κοινωνική ζωή του αφήνει οδηγίες για το τι να φάει στον αυτόματο τηλεφωνητή του σπιτιού – ο Tommy ξεφεύγει βλέποντας τηλεοπτικά προγράμματα για τον ήρωά του, ενώ έχει μετατρέψει το δωμάτιο του σε ναό λατρείας του Ανθρώπινου Πυρσού. Ένα μήνα αργότερα η Dr Darling επισκέπτεται τον Ανθρώπινο Πυρσό και τον παρακαλεί να έρθει μαζί της στο νοσοκομείο όπου αργοπεθαίνει από εγκαύματα ο 13χρονος Tommy, ο οποίος τον λατρεύει. Λίγο πριν πεθάνει, ο Tommy αποκαλύπτει στον Ανθρώπινο Πυρσό ότι έβαλε φωτιά στον εαυτό του για να του μοιάσει. Ο Πυρσός καταρρέει ψυχολογικά από τις ενοχές, χάνει την υπερδύναμη του και αποφασίζει να αποσυρθεί. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Beyonder (μια κοσμική ύπαρξη του σύμπαντος της Marvel) και τον μεταφέρει πίσω στον χρόνο, στο παιδικό δωμάτιο του Tommy. Του δείχνει τη θλιβερή, μοναχική ζωή του μικρού αγοριού – μια ζωή στην οποία η μόνη αχτίδα φωτός και έμπνευσης ήταν οι περιπέτειες του Πυρσού. Ο Beyonder λέει στον Πυρσό ότι δεν είναι υπεύθυνος για το ότι το αγόρι πέθανε, αλλά για το ότι πραγματικά έζησε. Η γιατρός κλείνει το πόρισμα της με τη ρήση του F. Scott Fitzgerald: «Δείξε μου έναν ήρωα, και θα σου γράψω μια τραγωδία». Αυτή η φαινομενικά απλή ιστορία έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και εγείρει ερωτήματα που φτάνουν στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε ένα πρώτο επίπεδο, ο δημιουργός John Byrne ξεκάθαρα υποδεικνύει την αδιαφορία και ανεπάρκεια των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτισμικών δομών – τους γονείς, το σχολείο – ως τους πραγματικούς υπεύθυνους για τον θάνατο του μικρού Tommy: κανείς δεν δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για το παιδί, και κανείς δεν τον υποστηρίζει πραγματικά. Σε αυτό το επίπεδο η εμμονική ενασχόληση του Tommy με τον Πυρσό δεν είναι κάτι θετικό, αλλά ένα υποκατάστατο∙ ο θάνατός του σε ηλικία 13 ετών δεν θα είναι ποτέ δικαιολογίσιμος ή θεμιτός∙ είναι μια τραγωδία χωρίς «ναι μεν, αλλά». Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ολόκληρη αυτή η ιστορία είναι μία ιδιοφυής meta-περίληψη και σχόλιο για το φαινόμενο της ίδιας της Marvel, του φανταστικού σύμπαντός της και των φαν της (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ιστορία ενός τεύχους κόμικς υπερηρώων της Marvel έχει να κάνει με τον φαν ενός υπερήρωα της Marvel που η δασκάλα του παίρνει το περιοδικό). Ο Byrne σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και ουσιαστικά λέει στον αναγνώστη: «Γι’ αυτό με διαβάζεις κι εσύ∙ επειδή δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις», αναγκάζοντάς τον να κοιτάξει τη ζωή του με κριτική σκέψη, από πάνω. Αυτή την ανάγνωση θα μπορούσαμε να την πάμε ακόμη παρακάτω: σε μια εποχή που εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο αποσύρονται από τον δημόσιο χώρο, απομακρύνονται από δύσκολες ή απαιτητικές κοινωνικές συναναστροφές και αποφεύγουν την άμεση επαφή προτιμώντας την ασφάλεια και την απόδραση των video games, του metaverse και της Marvel, το τεύχος 285 των Fantastic Four, 40 χρόνια μετά, λειτουργεί σχεδόν ως ανατρεπτική και προφητική Αποκάλυψη: τα παιδιά αυτά θα καταστρέψουν τις ζωές τους – χάνοντας ή μη αποκτώντας ποτέ τις ζωτικές κοινωνικές, ακαδημαϊκές και σωματικές δεξιότητες – εξαιτίας ενός συστήματος και μιας γιγάντιας οικονομίας που θα τα στρέψει προς την κατανάλωση τέτοιων αφηγημάτων απόδρασης από μια κοινωνία που θέτει τις λάθος προτεραιότητες και αξίες. Υπάρχει όμως ταυτόχρονα και μια εντελώς διαφορετική, βαθύτερη και πιο αισιόδοξη, τρίτη ανάγνωση∙ μια πιο αμερικανική ανάγνωση. Σύμφωνα με αυτήν, η καλή ζωή δεν κρίνεται από τη μακροζωία ή την υποταγή στις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά από την εύρεση νοήματος, ενός σκοπού που υπερβαίνει το άτομο, από τη θυσία στην υπηρεσία του κοινού καλού και του Άλλου. Η «πραγματική ζωή» στην οποία η δασκάλα προτρέπει τον Tommy να αφιερωθεί είναι τα τετριμμένα, τα καθημερινά, τα ασήμαντα, η έλλειψη οράματος, η παθητική αποδοχή των πραγμάτων ως έχουν. Σύμφωνα με αυτή την βαθύτερη ανάγνωση, ο Byrne υπονοεί ότι ο Tommy, παρά το ότι έζησε μόλις 13 χρόνια, παρά το ότι πέρασε τις μέρες του κλεισμένος στο εφηβικό του δωμάτιο καταναλώνοντας αφηγήματα του ήρωά του, έζησε «πραγματικά» μια αυθεντική ζωή, ακριβώς επειδή βρήκε ένα αφήγημα, έναν σκοπό και μια πηγή έμπνευσης και ελπίδας, ακόμη κι αν αυτή τον οδήγησε στον θάνατο. Στην Αναφορά στον Γκρέκο, ο Καζαντζάκης έγραψε: «Κι όταν ακόμα αργότερα διάβασα τον ήρωα του Θερβάντες, ένας άγιος μεγαλομάρτυς μου φάνηκε ο Δον Κιχώτης, που πέρα από την ταπεινή καθημερινή ζωή κίνησε, μέσα στα γιουχαητά και τα γέλια, να βρει πίσω από τα φαινόμενα την ουσία. Ποιαν ουσία; Τότε δεν ήξερα, αργότερα κατάλαβα∙ μία η ουσία, πάντα η ίδια, και δεν βρήκε ακόμα ο άνθρωπος άλλον τρόπο να υψωθεί: η κατατρόπωση της ύλης κι η υποταγή του ατόμου σε ένα υπερατομικό σκοπό, ας είναι και χίμαιρα. Όταν η καρδιά πιστεύει κι αγαπάει, χίμαιρα δεν υπάρχει∙ υπάρχει μονάχα αντρεία, εμπιστοσύνη και γόνιμη πράξη». Η ιστορία του Tommy μετατρέπεται από ένα «κατηγορώ» για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, σε μια ωδή στη φαντασία και στην πρωτόγονη και πρωταρχική ορμή του ανθρώπου να μεγαλώσει, να προχωρήσει, να πετάξει, να κάνει κάτι, να γίνει κάτι. Υπό αυτό το πρίσμα, η ιστορία του Tommy μετατρέπεται από ένα «κατηγορώ» για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, σε μια ωδή στη φαντασία και στην πρωτόγονη και πρωταρχική ορμή του ανθρώπου να μεγαλώσει, να προχωρήσει, να πετάξει, να κάνει κάτι, να γίνει κάτι. Έχοντας περάσει ολόκληρη την εφηβική δεκαετία μου μπροστά στην τηλεόραση και μέσα στα σινεμά, βυθιζόμενος ολοκληρωτικά στα παράλληλα σύμπαντα των αγαπημένων μου σειρών και ταινιών, αναπτύσσοντας ένα εμμονικό πάθος για κόσμους (της αμερικανικής μεγαλούπολης, της βρετανικής πολιτικής, των διεθνών σχέσεων, των ΜΜΕ, της ιστορίας, των εξερευνήσεων και περιηγήσεων) που καμία σχέση δεν είχαν με τη δική μου «πραγματική ζωή», προτιμώντας να ζω στους κόσμους εκείνους, με τους χαρακτήρες εκείνους, αντί μέσα σε ένα σχολικό περιβάλλον και μια ευρύτερη κυρίαρχη ελληνική κουλτούρα με την οποία είχαμε σχέση αμοιβαίας απόρριψης και απέχθειας, συχνά αναλογίζομαι το πόσα πράγματα έχασα ή δεν έζησα – περιπέτειες, εμπειρίες, φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις που οι περισσότεροι άνθρωποι με λίγο διαφορετικά σώματα ή σεξουαλικότητες στερήθηκαν και ενδεχομένως επιζητούν σε μια εφ’ όρου ζωής δεύτερη εφηβεία. Ωστόσο, η ιστορία του Tommy με έκανε να αναθεωρήσω: ίσως τελικά κέρδισα κάτι άλλο, έναν σκοπό, ένα νόημα που με ώθησε και με κράτησε για πολλά χρόνια. Τώρα, μετά από μια δεκαπενταετία παγκόσμιας κρίσης (οικονομική κρίση, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κινητά, Τραμπ, Μπρέξιτ, πανδημία, Ουκρανία, παρακμή ΗΠΑ, εκστρατείες Ρωσίας και Κίνας, κλιματική κρίση, Τεχνητή Νοημοσύνη, στεγαστική κρίση, ανισότητα και ακρίβεια) όπου πλέον, όπως και για πολλά εκατομμύρια άλλων ανθρώπων στη Δύση, το κίνητρο και το πάθος αυτό κινδυνεύει να σβήσει υπό το αφόρητο βάρος των εμποδίων, των ανεπαρκών ηγετών και των κακόβουλων δραστών, σκέφτομαι την ιστορία του 13χρονου Tommy – και του 13χρονου εαυτού μου – και τα λόγια του Beyonder και του Καζαντζάκη. Τελικά ίσως η μόνη λύση, «η μία ουσία», να είναι το να ψάξουμε και να βρούμε κάτι, οτιδήποτε στο οποίο μπορούμε να βυθιστούμε και να πιστέψουμε ώστε να αποκτήσουμε τον σκοπό και την καλή ζωή. Όπως βέβαια αντιλαμβάνεστε, εγώ ήθελα απλώς να διαβάσω ένα φτηνό, ελαφρύ κόμικς. Και το σχετικό link...
  2. Πάντα είχα μια απορία. Από τότε που ανακάλυψα τα παλιότερα υπερηρωικά, η απορία αυτή μου είχε καρφωθεί στο κεφάλι. Ποιο είναι το καλύτερο run στον τίτλο των FF; Μήπως το κλασσικό πλέον run των Lee/Kirby που έφερε μια νέα εποχή για το αμερικάνικο κόμικ, κράτησε για πάνω από 100 τεύχη (ρεκόρ που ελάχιστοι έχουν ξεπεράσει) και έθεσε τα θεμέλια για την έκρηξη δημοτικότητας του Lee; Μήπως το run του Byrne, του ανθρώπου που έδωσε νέα φωνή στα μέλη της ομάδας, έκανε κάποιες ριζικές αλλαγές, επανέφερε τον τίτλο στα παλιά γνωστά και υψηλά στάνταρ, καθώς και την παλιά αίγλη των χαρακτήρων; Ή μήπως είναι το πιο νέο και τρέχον run του Hickman. Μετά από τα μέτριο run τoy Millar, κατάφερε να κάνει ενδιαφέροντες ξανά τους χαρακτήρες, να προσθέσει νέα πράγματα γύρω από την μυθολογία τους και να γράψει πλήθος ιστοριών που όλες έχουν ως επίκεντρο τον θάνατο του Johnny Storm aka. Human Torch. (προσπάθησα να βάλω μια επιλογή από κάθε εποχή )
  3. Δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις και τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων. Τα δυο βιβλία με υπερήρωες που έχουν ασκήσει τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου – εξαιρουμένων των Watchmen και The Dark Knight τα οποία δεν είναι αμιγώς υπερηρωικά αλλά μάλλον αντι-υπερηρωικά – είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο καλλιτέχνη, τον Alex Ross. Αναφέρομαι σε δυο εμβληματικά έργα των ‘90s, το Marvels σε σενάριο του Kurt Busiek και το Kingdom Come σε σενάριο του Mark Waid. Στο πρώτο, οι δυο δημιουργοί περιγράφουν τη γέννηση του σύμπαντος της Marvel και την εμφάνιση των πρώτων υπερηρώων σε μια σαστισμένη Νέα Υόρκη που παρακολουθεί άφωνη αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις και τις εκκεντρικές στολές. Στο δεύτερο, οι αποσυρμένοι και ηλικιωμένοι υπερήρωες της DC επιστρέφουν και αναλαμβάνουν εκ νέου δράση όταν οι επίγονοί τους χάνουν τον έλεγχο και απαρνούνται τις θεμελιώδεις αξίες της πρώτης γενιάς. Και στα δυο έργα δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις, τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων, τα χρώματα που συνοδεύουν αρμονικά τις συνειδητές εξάρσεις και υφέσεις του σεναρίου. Μέσω της καριέρας του και των έργων του τα τελευταία 30 χρόνια και στα δύο μεγαθήρια των κόμικς, την Marvel και την DC, ο Alex Ross έχει αποδείξει ότι αν και λατρεύει να σχεδιάζει υπερήρωες, προτιμά να το κάνει με το δικό του στυλ και να προσφέρει εκπλήξεις. Πολλές φορές με κίνδυνο να παρεξηγηθεί. Κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη «Μοιραία Συνάντηση» (εκδόσεις Anubis, μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας) που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά σε σενάριο και σχέδια του Alex Ross. Η πρόσφατη δουλειά του αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες, έναν ύμνο στους FantastIc Four, τους πρώτους υπερήρωες των Stan Lee και Jack Kirby και ταυτόχρονα ένα ψυχεδελικό πανηγύρι χρωμάτων και σχημάτων που παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και τις απαρχές του σύμπαντος της Marvel. Μπορεί μετά από χρόνια να μη θυμόμαστε τη «Μοιραία Συνάντηση» για το σενάριό της – αποτελεί μια απλή, ίσως και προσχηματική, ιστορία όπως αυτές των πρώτων χρόνων των Fantastic Four – αλλά σίγουρα θα μείνει αξέχαστη για τα σχέδια αυτού του τεράστιου καλλιτέχνη που λέγεται Alex Ross. Και το σχετικό link...
  4. Ο Μίστερ Φαντάστικ, η Αόρατη Γυναίκα, ο Ανθρώπινος Πυρσός και το Πράγμα ταξιδεύουν στην (άκρως επικίνδυνη) Αρνητική Ζώνη. Αν αγαπάς τα κόμικς, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τη Marvel. Κι αν αγαπάς τη Marvel, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, την πρώτη Marvel-οικογένεια. Μάλιστα – για να το συνεχίσουμε –, αν αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, δεν γίνεται παρά να έχεις τον Μπεν Γκριμ, το Πράγμα, στην καρδιά σου. Για πολλούς, αν μη τι άλλο, είναι ο #1 υπερήρωας όλων των εποχών, και μακράν ο πιο κουλ. Π.χ., για τον υπογράφοντα. Έτσι, εάν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, που στην ουσία είναι μία (Αν αγαπάς τα κόμικς), η είδηση ότι κυκλοφορεί ένα ολόκληρο graphic novel με μία νέα, χορταστική, απλωμένη σε 64 σελίδες, περιπέτεια των Τεσσάρων Φανταστικών, δεν μπορεί παρά να σε γεμίζει ευτυχία. Πόσο δε μάλλον όταν τη γράφει και τη σχεδιάζει ένας ζωντανός θρύλος των κόμικς, ο Άλεξ Ρος, κατά την πλειονότητα των κριτικών ο κορυφαίος όλων των εν ζωή κόμικς καλλιτεχνών στο υπερηρωικό πολυσύμπαν – και σίγουρα ένας σχεδιαστής με τόσο χαρακτηριστικό ύφος και τεχνοτροπία, που το όνομά του μοιάζει να είναι τυπωμένο πάνω σε κάθε του πάνελ, σε κάθε του σελίδα – και σε κάθε χαρακτήρα που σχεδιάζει. Ξεκινώντας από τους πρωτοποριακούς «Marvels» τρεις δεκαετίες πίσω (1993, 4 τεύχη, σενάριο Kurt Busiek), πριν πάει στην DC Comics για το «Kingdom Come» και τον Σούπερμαν (1996, 4 τεύχη, σενάριο Mark Waid), τον «Uncle Sam» (1997, 2 τεύχη, σενάριο Steve Darnall, Vertigo) και όλα τα άλλα, ο Ρος έχει «επιβάλει» αυτά τα τριάντα χρόνια διαρκούς και έντονης παρουσίας το προσωπικό του στιλ, που είναι ακριβές, συχνά φωτορεαλιστικό, πάντα εξόχως δυναμικό, και έξοχα χρωματισμένο, με αυτή την υπέροχη γκουάς παλέτα του. Ο Ρος δίνει ανθρώπινο υπόβαθρο στους ήρωές του, κάνοντάς τους ταυτόχρονα απτούς, «καθημερινούς», με έξοχες εκφράσεις δοσμένες με λεπτομέρεια και απλότητα, αλλά και ακραία εκρηκτικούς και «σούπερ δυνατούς» όποτε απαιτείται. Είναι πραγματικά one of a kind. Και φαίνεται. Εδώ τώρα, στο «Fantastic Four – Μοιραία συνάντηση» («Fantastic Four – Full Circle», κυκλοφορία στις ΗΠΑ προ έξι μόλις μηνών), κάνει στ’ αλήθεια ό,τι θέλει. Και αυτό που θέλει το αγαπάμε πολύ – γιατί έχει σημασία. Εδώ λοιπόν, σε ένα graphic novel που το γράφει επίσης αυτός ο ίδιος, παίρνει την απόλυτη ελευθερία να αποτίσει φόρο τιμής στις απαρχές της εποχής των κόμικς που αγαπήθηκε σχεδόν όσο καμία άλλη: της Silver Age (1956-1970). Ανατρέχει, έτσι, στο αρχείο του, ανασύρει το τεύχος #52 των Fantastic Four (Ιούνιος 1966) και διαβάζει εκεί την επική ιστορία «This Man… This Monster» των Stan Lee και Jack Kirby. Και τη διασκευάζει. Και το κάνει τόσο καλά, και με τόσο μεγάλη αγάπη στους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος, τους πιονέρους. Μάλιστα, κάνει και κάτι ακόμη. Μολονότι αναφερθήκαμε στο σχέδιό του που είναι τόσο διακριτό, εδώ παίρνει μία απόσταση από τον… εαυτό του, ακριβώς για να «συνομιλήσει» με τη Silver Age (και βέβαια με τον Μεγάλο Παλαιό, Jack Kirby). Έτσι, υπό μία έννοια γεφυρώνει το παρελθόν και το παρόν – και το κάνει με έναν τρόπο γεμάτο σεβασμό και συγκίνηση. Ταυτόχρονα, οι διάλογοί του θα μπορούσαν άνετα να είχαν την υπογραφή τού Stan The Man Lee. Και όχι μόνο οι διάλογοι: ο Ρος δεν αφήνεται να παρασυρθεί από τις δυνατότητες (και τη γνώση) του μέσου, προσφέροντας στις νέες γενιές ένα κούφιο υπερθέαμα δράσης, ανατροπών και… εκρήξεων. Αντίθετα, χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στην περιπέτεια, βάζει σε πρώτο πλάνο τους Τέσσερις Φανταστικούς: δηλαδή, όπως πάντα ήταν – γι’ αυτό, άλλωστε, τους αγαπήσαμε. Και το κάνει από το πρώτο (για την ακρίβεια: από το δεύτερο) πάνελ. Εκπληκτικό. Τα κόμικς της Marvel είχαν ανέκαθεν ψυχή. Κι αυτή σπαρταράει σε όλες τις σελίδες της «Μοιραίας συνάντησης». Το άλμπουμ (διαστάσεις: 16,5x21) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis, που έχουν μία πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη κόμικς, σε μετάφραση του Ηλία Τσιάρα. Και το σχετικό link...
  5. Γειά χαρά σε όλους! Αυτό το thread θα ανανεώνεται κάθε φορά που θα συλλέγω και έναν διαφορετικό τόμο. Η συλλογή ξεκινάει με τεύχη που καλύπτει η Radnet την περίοδο που γράφεται αυτό το post, οπότε θεώρησα σωστό να αγοράσω τόμους που καλύπτουν ιστορίες από την δεκαετία του 80 και του 90. Πριν ξεκινήσω την παρουσίαση, όπως μπορείτε να καταλάβετε και από το avatar μου, ο Spider-man είναι ο αγαπημένος μου ήρωας και γενικά δεν είχα ποτέ τρέλα με τους fantastic four, αν και μικρός αγόραζα τα τεύχη της modern times. Ο spidy εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου, αλλά οι ιστορίες που διάβασα σε αυτούς τους τόμους είναι Ε ΞΑΙ ΡΕ ΤΙ ΚΕΣ, και στην ουσία ενισχύουν την άποψη μου οτι στα τέλη των 80s ως τα μέσα περίπου των 90s η Marvel ήταν στα καλύτερα της. Όλα ξεκίνησαν στο AthensCon 2022 όπου και αγόρασα τον τόμο του Infinity War. Την διαβολική σύμπτωση του Infinity War με εναν τόμο FF Epic Collection θα την διαβάσετε αργότερα! Αποφάσισα λοιπόν να επισκευτώ μετά το event, ενα κατάστημα που είχε εκθέματα στο AthensCon, με σκοπό να αγοράσω εναν τόμο Iron Man Epic Collection. Για καλή μου τύχη, εκείνη την στιγμή δεν είχαν και για να μην φύγω με άδεια χέρια, είπα να αγοράσω τους FF που είχαν! Ξεκινάμε λοιπόν! NO MAJOR SPOILERS! THE NEW FANTASTIC FOUR Περίοδος κάλυψης 1990-1992 Τεύχη: FANTASTIC FOUR (1961) 347-361, ANNUAL 24; MATERIAL FROM MARVEL HOLIDAY SPECIAL 1 Ο τόμος αυτός στην ουσία καλύπτει την σειρά Β που είχε εκδόσει η Modern Times το 1997 (δες επίσης εδώ) Οι 4 φανταστικοί πέφτουν θύματα μιας Σκραλ και όλοι τους νομίζουν για νεκρούς. 4 ήρωες της Marvel γίνονται οι 4 νέοι φανταστικοί και αναλαμβάνουν να λύσουν το μυστήριο. Οι 4 νέοι φανταστικοί τα καταφέρνουν και οι αυθεντικοί 4 γυρίζουν! Μετά την επιστροφή τους όμως, έρχονται αντιμέτωποι με τον Dr. Doom ο οποίος προσφέρει μια μονομαχία στον Reed με σκοπό να λύσουν την αντιπαράθεση τους μια και καλή. Η μονομαχία θα γίνει με ενα gadgetακι του Dr. Doom που τους επιτρέπει να ταξιδεύουν ελάχιστα μπροστά ή πίσω στον χρόνο. Αυτή η μονομαχία παραβίασε τόσο το timeline που ανάγκασε την Time Variance Authority (TVA - Loki sends you his regards) να επέμβει για να διορθώσει τα πράγματα, κάνοντας οτι ξέρει καλά, να διαγράφει δηλαδή ολόκληρα σύμπαντα! Ο Reed, σαν ενας άλλος Jeff Goldblum, καταφέρνει να βάλει εναν ιο στα συστήματα της TVA και οι 4 φανταστικοί καταφέρνουν να αποδράσουν. Μετά την επιστροφή τους ξεκινάει μια καταστροφική αλληλουχία γεγονότων η οποία γιγαντώνεται στους επόμενους τόμους. Μια μάχη με τους New Warriors οδηγεί στην ανακάλυψη οτι η Αλίσια, η οποία έχει παντρευτεί των Johny όσο ο Ben ήταν χαμένος μετά τα Secret Wars, δεν είναι αυτή η οποία όλοι νομίζουν. Οι 4 φανταστικοί αντιμετωπίζουν τους Σκραλ για να βρούν την αλήθεια (ή την Αλίθια αχα καλό ε!).
  6. Το συζητούσαμε τις προάλλες στο αντίστοιχο νήμα (εδώ). Για πείτε λοιπόν. Ποιος είναι ο δικός σας αγαπημένος;
  7. « Ακούστε με, X-Men! Δεν είμαι πλέον η γυναίκα που ξέρατε! Είμαι φωτιά! Και η ζωή ενσαρκωμένη! Τώρα και για πάντα - είμαι η Φοίνιξ! » --Jean Grey (X-Men #134, Ιούνιος 1980) Η λίστα που παρουσιάζω δημιουργήθηκε από διάφορες λίστες που δημοσιεύθηκαν σε αμερικάνικα sites τα τελευταία 5 χρόνια, όπως το Screenrant, το Newsrama, το Τοπ 75 της Marvel.com κλπ. Η κάθε ιστορία παίρνει πόντους ανάλογα με την θέση που βρίσκεται σε κάθε λίστα (100 πόντους για το Νο.1, 99 πόντοι για το Νο.2, μέχρι το Νο.100 που παίρνει 1 πόντο). Ετσι δημιούργησα μία σούπερ λίστα με τις ιστορίες που συγκεντρώνουν τους περισσότερους πόντους στο σύνολό τους, να είναι στις πρώτες θέσεις. Στην λίστα υπάρχουν από μεμονωμένα τεύχη μέχρι ολόκληρα storylines, και graphic novels απ΄όλες τις εποχές. Εχω συμπεριλάβει ως bonus και 4 ιστορίες που βρίσκονται σε πιο χαμηλές θέσεις στο chart, και οι οποίες μ' αρέσουν ιδιαίτερα. Enjoy! No.1 SPIDER-MAN: THE DEATH OF GWEN STACY (1973) Η δολοφονία της κοπέλας του Peter Parker από τα χέρια του αδίστακτου Green Goblin σόκαρε τους οπαδούς του Spider-man το καλοκαίρι του 1973, και σήμανε το τέλος της αθωότητας στα κόμικς. No.2 X-MEN: THE DARK PHOENIX SAGA (1980) Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει. Οταν η Jean Grey πέρασε στην σκοτεινή πλευρά, οι πρώην φίλοι και συνεργάτες της έπρεπε να επιλέξουν τον δύσκολο δρόμο της εξόντωσής της. No.3 THE INFINITY GAUNTLET (1991) Ο Thanos εξολοθρεύει το μισό σύμπαν για την αγάπη μιάς γυναίκας (που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Θάνατο). Και εμείς ερωτευθήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε. No.4 DAREDEVIL: BORN AGAIN (1986) Το κλασικό run των Frank Miller και David Mazzucchelli που δημοσιεύθηκε στα τεύχη 227-233. Εγώ πάντως θα έβαζα το τεύχος Νο.181 (Απρίλιος 1982) με τον θάνατο της Electra. No.5 CIVIL WAR (2006) Πραγματικός εμφύλιος πόλεμος και ρήγμα στις σχέσεις Iron Man και Captain America σε ένα classic της μοντέρνας εποχής της Marvel. Το δίκιο πάντως είναι με το μέρος του Steve Rogers σ'αυτή την διαμάχη / σύγκρουση. To original "Civil War" του 1984 βρίσκεται στο Νο.14 στην σούπερ λίστα μας. No.6 X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST (1980) Το follow up στο "Dark Phoenix" ήταν ένα ακόμη classic του Chris Claremont (ο οποίος ήταν στα ντουζένια του τότε) που επέβαλε οριστικά και αμετάκλητα τους X-Men ως το Νο.1 κόμικ σε πωλήσεις στην Αμερική στην δεκαετία του 1980. (Βλέπε σχετικό thread) No.7 ANNIHILATION (2006) Σ'ένα μακρινό γαλαξία μία νέα απειλή ξεπροβάλει που θα φέρει τα πάνω κάτω σε ολόκληρο το σύμπαν (αρκετά μακριά από τη Γη πάντως). No.8 FANTASTIC FOUR: THE COMING OF GALACTUS (1966) Η πιο κλασική ιστορία των FF που προετοίμασε το έδαφος και για άλλες ανάλογες ιστορίες στο μέλλον (ιδιαίτερα μετά από το 1980) με την έλευση του τρομερού Galactus στον κόσμο μας. Εδώ κάνει το ντεμπούτο του ο περίφημος Silver Surfer. Δημοσιεύθηκε στα τεύχη Νο.58-60. No.9 SPIDER-MAN: KRAVEN'S LAST HUNT (1987) Ο κλασικός villain του Αραχνανθρώπου αυτοκτονεί. R.I.P. Kraven (ή μάλλον R.I.H. - Rot In Hell). No.10 MARVELS (1994) Οι υπερήρωες της Marvel μέσα από το πρίσμα ενός συνηθισμένου ανθρώπου, του φωτογράφου Phil Sheldon που ζει στην Νέα Υόρκη παρακολουθώντας την δράση των καλών και κακών χαρακτήρων του Μαρβελόκοσμου. BONUS (EXTRA! EXTRA! READ ALL ABOUT IT) No.12 CAPTAIN AMERICA: THE WINTER SOLDIER (2005) Το κλασικό θρίλερ του Captain America που μεταφέρθηκε με επιτυχία και στον κινηματογράφο, αν και προσωπικά μ'αρέσει περισσότερο το run του 1974 όπου ο κακός στην ιστορία ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ (γιατί δηλαδή, ο Donald Trump καλύτερος είναι?) O Steve Englehart εμπνεύστηκε την ιστορία από το σκάνδαλο του Watergate που οδήγησε σε παραίτηση τον τότε Πρόεδρο, Richard Nixon. No.13 X-MEN: AGE OF APOCALYPSE (1995) Μιά σειρά από γεγονότα οδηγούν σε ένα νέο εφιαλτικό εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Magneto είναι ο ηγέτης των X-Men (και παντρεμένος με την Rogue) και μέλη της ομάδας του Charles Xavier όπως ο Cyclops περνούν στην παρανομία. Αληθινή Αποκάλυψη. No.20 IRON MAN: DEVIL IN A BOTTLE (1979) Αναφέρθηκα πρόσφατα σ'αυτή την ιστορία σε άλλο thread. Ο Tony Stark γίνεται αλκοολικός και παραδίδει την σκυτάλη στον Jim Rhodes που όμως αργότερα στην δεκαετία του 80 αρχίζει να παραφέρεται και να σκοτώνει κόσμο (δεν είναι συμπεριφορά υπερήρωα αυτή). Στην συνέχεια ο Stark θα διεκδικήσει πίσω την στολή του Iron Man με αποτέλεσμα να γίνει της κακομοίρας. Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια, που λέει και το άσμα του Κυριαζή. No.29 THE DEATH OF CAPTAIN MARVEL (1982) Η Marvel αποφάσισε να σκοτώσει τον Captain Marvel εξαιτίας των χαμηλών πωλήσεων του κόμικ (του οποίου η κυκλοφορία είχε διακοπεί από το 1980). Ετσι ο αγαπημένος μας ήρωας πεθαίνει από καρκίνο. Η ειρωνία είναι ότι χρειάστηκε να πεθάνει ο CM για να κάνει επιτέλους μεγάλες πωλήσεις, αφού αυτό το graphic novel του Jim Starlin σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία και εξακολουθεί να πουλάει μέχρι σήμερα. Κρίμα όμως που δεν ζει πιά ο CM για να χαρεί την επιτυχία του. Τι τραβάνε και αυτοί οι υπερήρωες. WHAT ABOUT...? Θα ήθελα να έβλεπα κάποια ιστορία των Avengers στις πρώτες θέσεις (Το "Under Siege" είναι στο Νο.22 στην λίστα), και ίσως το run του Walter Simonson στον Thor (κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980). Δεν μπορούμε να τα 'χουμε όλα δικά μας, όμως. C'est La Vie που λένε και στο χωριό μου.
  8. Ο πρόσφατα αποθανών, Stan Lee, μιλάει για την αρχή της καριέρας του, το πως δημιουργήθηκε ο Spider-Man, τους Fantastic Four, το φαινόμενο των X-Men και πολλά άλλα. Η συνέντευξη δόθηκε το 2002, στον Kevin Smith, ενώ στα extras υπάρχει και συνέντευξη της γυναικάς του, Joan. Το φυλλάδιο με τα περιεχόμενα DVD Screenshots Main Menu Creating Spider-Man Here come the Heroes Extras Stan Lee's Mutants, Monsters & Marvels [imdb=tt0314724]
  9. Συνδημιουργός των πιο δημοφιλών Marvel χαρακτήρων και ακούραστος μιντιακός εκπρόσωπος των ιστοριών του, ο Stan Lee πέθανε στα 95 αλλά το σύμπαν του θα ζει για πάντα. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως ο Stan Lee πέτυχε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από το να δημιουργήσει πρακτικά σύσσωμο το σύμπαν υπερηρώων που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στο μαζικό entertainment, οπότε ας περιοριστώ στο να ξεχωρίσω κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει αληθινά θαυμαστό: Τον συνεπή τρόπο με τον οποίον, ξανά και ξανά, φορά μετά τη φορά, δεκαετία μετά τη δεκαετία, κατάφερνε να προσαρμόζει το περιβάλλον του στις δικές του ευαισθησίες και εμμονές. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη επίδρασης από αυτή; Ο Stan Lee τον Μάιο του 1988 (AP Photo/Nick Ut) Στα 19 του έγινε προσωρινός editor της Timely Comics, της εταιρείας που μετέπειτα (με τον ίδιο σταθερά σε θέση αρχισυντάκτη) θα μετεξελισσόταν στη σημερινή Marvel. Οι αρμοδιότητές του ξεκινώντας εκεί περιλάμβαναν το γέμισμα των δοχείων με μελάνι, και μέσα σε δύο χρόνια ήταν υπεύθυνος ιστοριών. Στο στρατό, όπου υπηρέτησε στις αρχές των ‘40ς, κατείχε μια θέση που ονομαζόταν ‘playwright’, μια θέση που μόνο 9 άνθρωποι σε όλο τον αμερικάνικο στρατό κατείχαν, με καθήκοντα όπως τη δημιουργία καρτούν, σλόγκαν και εκπαιδευτικών φιλμ. Αργότερα, στα μέσα των ‘50ς με το αγαπημένο του είδος (των υπερηρώων) σε ύφεση και την εταιρεία τώρα να ονομάζεται Atlas, αναγκαζόταν να γράφει ιστορίες σε είδη όπως ρομάντσο, γουέστερν και μεσαιωνική περιπέτεια, τίποτα από τα οποία δεν τον εξέφραζε. Στα όρια της παραίτησης, αυτός του ο εκνευρισμός οδήγησε στο μεγαλύτερο δημιουργικό ξέσπασμα στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς, ξεκινώντας από τους Fantastic Four το 1961. Είναι ένα είδος φυσικού ταλέντου ή χαρίσματος, το να μπορείς αβίαστα να μεταβάλεις τις συνθήκες γύρω σου με τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες σου- ίσως ο Stan Lee ήταν όντως ένας αληθινός υπερήρωας; Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του ‘22 στο Μανχάταν με το όνομα Stanley Martin Lieber, γιος ρουμάνων μεταναστών. Ο πατέρας του δυσκολευόταν να βρει δουλειά μετά το κραχ και στη διάρκεια της εφηβείας του, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τον αδερφό του και οι γονείς του κοιμόντουσαν στον καναπέ. Ίσως ήταν αυτό του το περιβάλλον, η εργατική τάξη, οι μετανάστες γονείς, τα αληθινά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το αυθεντικό μητροπολιτικό urban σκηνικό, που του έδωσε τα εφόδια και το βλέμμα ώστε να προσεγγίσει τους υπερήρωες με τον τρόπο που το έκανε. Όταν η DC συνάντησε επιτυχία με τους ήρωές της στα ‘50ς, ο Lee κλήθηκε να απαντήσει από το πόστο του στην -πλέον- Marvel, δημιουργώντας ήρωες-απάντηση σε εκείνους της DC. Και το έκανε, παίρνοντας το υπερωικό αρχέτυπο και προσγειώνοντάς το στον κόσμο (του). Ο Spider-Man ξεκινά από το επιστημονικής φαντασίας high concept της ραδιενεργής αράχνης όμως περπατά και αναπνέει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι μαθητής που προσπαθεί να συντηρήσει μια δουλειά και τη θεία του, ζει την απώλεια, έχει καθημερινά εφηβικά προβλήματα. Οι Fantastic Four ταξιδεύουν το σύμπαν όμως στην καρδιά τους αποτελούν ένα οικογενειακό δράμα με όλες τις καθημερινές εντάσεις μιας συνηθισμένης οικογένειας. Οι X-Men, η πιο επαναστατική του δημιουργία, αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μια ισχυρά αλληγορική περιπέτεια ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο, μια αντιρατσιστική παραβολή τόσο ισχυρή που το μήνυμά της μεταφέρεται -αναγκαστικά, πάντοτε!- αυτούσιο σε κάθε νέα εκδοχή του μύθου. Έχει γραφτεί πως οι υπερήρωες της DC ήταν το αντίστοιχο των μεγάλων στουντιακών παραγωγών και οι υπερήρωες του Stan Lee ήταν η νουβέλ βαγκ - δεν ξέρω αν θα έλεγα ποτέ νουβέλ βαγκ τους Fantastic Four και τον Spider-Man, όμως σίγουρα θα τους τοποθετούσα στο άκρο μιας άλλης αναλογίας: Είναι οι αμερικάνικες ταινίες ενηλικίωσης ανθρώπων της διπλανής πόρτας που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στα ‘80s (με δουλειές όπως του John Hughes) και μετέπειτα ακολουθώντας την ανεξάρτητη έκρηξη του Σάντανς, και που καθόλου τυχαία έχουν μεταδώσει πλέον το δημιουργικό τους DNA στις σημερινές Marvel υπερπαραγωγές κλείνοντας έτσι αναπάντεχα αυτό τον κύκλο. Το να αποδώσει βέβαια κανείς στον Stan Lee όλο το credit για αυτές τις δημιουργίες θα ήταν ανειλικρινές και άδικο. Η μέθοδός του, κι αυτή ακόμα επαναστατική (όπως, τελικά, κάθε τι έκανε), γνωστή ως Marvel method, τοποθετούσε εξαιρετικά μεγάλο βάρος στους σχεδιαστές συνεργάτες του. Σπουδαίοι δημιουργοί όπως ο Jack Kirby κι ο Steve Ditko είναι εξίσου σημαντικοί συν-δημιουργοί των παραπάνω ηρώων όσο κι ο ίδιος ο Stan Lee, με τον ίδιο τρόπο που αργότερα γράφονταν κι οι περιπέτειές τους: Με τον σεναριογράφο να παραδίδει μια συμπαγή περιγραφή της πλοκής, αφήνοντας τους καλλιτέχνες να καθορίσουν την, ας πούμε, σκηνοθεσία του επεισοδίου και το ρυθμό της εξέλιξης, αναλαμβάνοντας πάνω στο ολοκληρωμένο σχέδιο να γράφει τα μπαλονάκια διαλόγων και κάθε άλλο τυχόν κείμενο. Σε αυτό το πνεύμα, βρήκα τρομερά γλυκό και εύστοχο το σχέδιο tribute του κομίστα Ηλία Κυριαζή: (Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τουλάχιστον ισοδύναμης σχέσης του Lee με τους σχεδιαστές είναι το run του στο ‘Thor’. Τα δημιουργικά ηνία ανήκουν τόσο ξεκάθαρα στον Jack Kirby, που σταδιακά ανέλαβε ξεκάθαρα την πλοκή οδηγώντας την ιστορία σε ένα κοσμικό κρεσέντο το οποίο ουσιαστικά συνεχίστηκε κατά τη μεταγραφή του Kirby στην DC, όπου και δημιούργησε την ανυπέρβλητη σάγκα των New Gods - αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποια άλλη συγκυρία.) Σε όλη αυτή την πορεία ετών, δεκαετιών, ο Stan Lee ήταν κάτι παραπάνω από δημιουργός και συν-σεναριογράφος των δημοφιλών περιπετειών. Ήταν και κάτι σαν δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιοφυής πωλητής του ίδιου του προϊόντος του. Εισήγαγε τη στήλη Stan’s Soapbox όπου προμόταρε ό,τι ήθελε, συνομιλούσε με αναγνώστες, πρόσφερε απόψεις για ότι έκρινε απαραίτητο. Υπέγραφε με το δημοφιλές του motto “Excelsior!” το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί επειδή ήταν κάτι δύσκολο να αντιγράψει κάποιος ανταγωνιστής του, επειδή -λέει- πολλοί δεν ήξεραν καν πώς γράφεται. Ήταν πάντα μοναδικός, ενθουσιώδης ως περσόνα, ένας δημιουργός που ήταν ταυτόχρονα αφεντικό που ήταν ταυτόχρονα κινούμενη διαφημιστική πινακίδα. Όλα αυτά τα έκανε στα ‘60ς - όλοι εμείς αυτά καλούμαστε σήμερα να τα κάνουμε στα ‘10ς. Παράλληλα, εισήγαγε άφοβα ένα προοδευτικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας στις ιστορίες του, με τρόπο που σήμερα θα έκανε αναμφίβολα πολύ κόσμος να μιλά για ΠΟΛΙΤΚΛΙΚΟΡΕ και να φωνάζει πως Κρατάται την πολιτικοί έκςο από τα κΟμικς!!,..,. Από ένα παλιό του Soapbox το 1968: Στην πορεία, αποτέλεσε και βασικό παράγοντα στην σταδιακή εξασθένηση του Comics Code, μιας φρικτής σύμβασης στην οποία υπάγονταν όλες οι εκδόσεις κόμικς στις ΗΠΑ μέχρι και αναίτια πρόσφατα. Η Comics Code Authority ήταν ουσιαστικά ένα όργανο αυτο-λογοκρισίας των εκδοτών που μάλλον επήλθε ως συνέπεια της έκδοσης του “Seduction of the Innocent”, ενός βιβλίου του 1954 που προειδοποιούσε για την επιβλαβή επιρροή των κόμικς στους νέους. Κάθε εταιρεία έπρεπε να υποβάλει τα υπό έκδοση κόμικς στην αρχή προς έγκριση, ώστε να υπακούει σε μια σειρά αυστηρών, συντηρητικών κανόνων που μεταξύ άλλων απαγόρευαν την απεικόνιση χρήσης ναρκωτικών. Ο Stan Lee, ενεργώντας σύμφωνα με την επιθυμία του Υπουργείου Παιδείας, έγραψε το 1971 μια εκπαιδευτική ιστορία για τον εθισμό στο Spider-Man- όταν ο Κώδικας έκρινε την ιστορία ακατάλληλη, ο Lee προχώρησε στην κυκλοφορία χωρίς την στάμπα της έγκρισης στο εξώφυλλο. Ήταν ο πρώτος τριγμός που αρχικά έφερε την χαλάρωση κάποιων κανόνων και σταδιακά την εξασθένηση της ισχύος της αρχής. (Πολύ σταδιακά βέβαια: Οι εταιρείες πειραματίστηκαν με ενήλικο περιεχόμενο που δεν ενέπιπτε στον Κώδικα με υπο-εταιρείες όπως τη Vertigo στα ‘90s. Η Marvel εγκατέλειψε τον Κώδικα το 2001, η DC μόλις το 2011, καθιστώντας τον πλέον οριστικά ανενεργό.) Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε πως τίποτα από αυτά δε συνέβη με κάποια ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά του Stan Lee. Δεν είχε ποτέ σκοπό να γκρεμίσει τον Κώδικα, ήθελε απλώς να μπορέσει να δημιουργήσει τον χώρο για να γράφει τις ιστορίες του- ότι δηλαδή έκανε πάντα, σε όλη του την καριέρα. Και που συνέχισε να κάνει. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενεργός παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και μετά τη δύση της δημιουργικής περιόδου του. Τα κόμικς που επέβλεπε μέχρι και πρόσφατα ή η συμμετοχή του σε ριάλιτι πειράματα δεν διεκδικούν κάποια δάφνη ποιότητας, αλλά μέχρι τα 95 του ο άνθρωπος ήταν εκεί έξω προσπαθώντας να βρίσκεται στην αιχμή της κουλτούρας που βοήθησε να σχηματιστεί. Οι μετέπειτα γενιές αναγνωστών ή θιασωτών της σύγχρονης ποπ κουλτούρας είναι πιο πιθανό πάντως να τον έμαθαν ως σύμβολο της Marvel και του ευρύτερου brand της, μέσα από την εμβληματική του υπογραφή που συνοδεύει τις εκδόσεις της εταιρείας ή -πιθανότερα- χάρη στα cameos του σε κάθε ταινία με ήρωες της Marvel, είτε τους δημιούργησε είτε όχι. Από όλα τους, εκείνο μετά τα credits τέλους του ‘Guardians of the Galaxy vol. 2’ έμοιαζε πάντα ως πρώιμος αποχαιρετισμός: Είναι αλήθεια. Ο Stan Lee πάντα θα έχει κι άλλες ιστορίες να πει. 5 κόμικς του Stan Lee που αξίζει να διαβάσεις FANTASTIC FOUR #1-100 Το θρυλικό run των Lee/Kirby που θεμελίωσε όχι μόνο τους χαρακτήρες της οικογένειας Richards αλλά και πρακτικά όλη τη βάση της μυθολογίας του σύμπαντος της Marvel. SILVER SURFER: PARABLE Μίνι σειρά για τον Silver Surfer σε σχέδιο του θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Moebius. Ο Lee εδώ γράφει μια ιστορία πιο μελαγχολική, πιο φιλοσοφικών προθέσεων, με τον Silver Surfer άλλοτε ως αντι-κήρυκα κι άλλοτε ως θεό, και για την ανθρωπότητα που φέρνει την ίδια της την καταστροφή. Το πιο αντιφατικό, απεγνωσμένα ουμανιστικό έργο ενός #βαθιά_προβληματισμένου Stan Lee. AMAZING SPIDER-MAN #1-100 Stan Lee, Steve Ditko, John Romita, η dream team της Marvel-ικής εφηβικής σαπουνοπεροφόρμουλας. THE X-MEN #1 Οι χαρακτήρες δε θα γίνονταν τα σύμβολα που είναι μέχρι και σήμερα παρά αργότερα, όταν θα τους αναλάμβανε ο μέγας Chris Claremont (αυτό κι αν είναι ένα θέμα που πρέπει να πιάσουμε σύντομα), όμως ήδη από αυτό το #1 το κεντρικό καστ είναι εκεί (Cyclops, Jean Grey, Iceman, Beast, Angel, Charles Xavier, Magneto) και το ίδιο κι η πανίσχυρη αλληγορία στην καρδιά του μύθου των μεταλλαγμένων. JUST IMAGINE… Το 2001 ο Stan Lee έγραψε για πρώτη φορά για τη DC, ένα προφανώς τεράστιας συμβολικής σημασίας event. Τα ίδια τα κόμικς, μια μίνι σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Stan Lee γράφει τα δικά του υποθετικά origin stories για τους διασημότερους ήρωες της DC, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή έστω καλό. Όμως αποτελούν ένα ακόμα παράθυρο στη δημιουργική περσόνα ενός θρύλου, και την ευκαιρία του για ένα παιχνιδιάρικο υποθετικό παιχνίδι με τη συνεργασία μερικών εκ των κορυφαίων σχεδιαστών της εποχής. O Stan Lee κι ο John Romita στα γραφεία της Marvel, τον Μάρτιο του 1975 (AP Photo) Και το σχετικό link...
  10. Τιμή καταλόγου: 19,50€ Όταν η Μαμούθ διέκοψε το περιοδικό X-Men και γενικά τις υπερηρωικές εκδόσεις της το 1994, η ελπίδα που είχαμε για να δούμε κάποια στιγμή δύο από τα πιο διαβόητα runs που είχε αναλάβει ο John Byrne, αυτά των Fantastic Four και του Avengers West Coast, δύο τίτλους που ήδη εξέδιδε αλλά ήταν αρκετά πίσω, έσβησε. Να όμως που ήρθε η Οξύ 24 χρόνια αργότερα για να μας κάνει ένα ανέλπιστο δώρο! Και είναι ανέλπιστο καθώς αυτή την στιγμή οι 4 Φανταστικοί έχουν αφεθεί να μαραζώσουν από την Marvel, οπότε δεν θα περίμενε κανείς να ασχοληθεί Έλληνας εκδότης με αυτούς, και αν το έκανε, θα περίμενε επίσης κάποιος να δημοσιεύσει κάποια νεώτερη ιστορία. Παρόλα αυτά η επιλογή του έργου του Byrne δεν είναι καθόλου άκυρη, μιας και παραμένει το δεύτερο πιο σημαντικό run για τον τίτλο, μετά από την αρχική και μακροχρόνια συνεργασία του Stan Lee με τον Jack Kirby, τροφοδοτώντας τους μεταγενέστερους δημιουργούς με στοιχεία προς μυθιστορηματική εκμετάλλευση, ακόμα και σήμερα. Ο παρόν τόμος συλλέγει τον τόμο 0 της σειράς Visionaries By John Byrne, πιάνοντας το υλικό που είχε δημιουργήσει ο Byrne σε άλλους τίτλους, το οποίο περιείχε εμφάνιση των μελών των 4Φ, συν τα πρώτα του βήματα ως σχεδιαστής του Fantastic Four v1 και καταλήγοντας στα πρώτα τεύχη που ανέλαβε και το σενάριο, πριν αναλάβει πλήρως την σειρά όμως. Στους επόμενους τόμους θα τον δούμε να αναλαμβάνει και το μελάνι. Η έκδοση συμπληρώνεται από τα εξώφυλλα των τίτλων, συν διάφορα εξώφυλλα που έχει κάνει ως φόρο τιμής στο Fantastic Four v1 001. Η έκδοση της Οξυ είναι στα τυπικά υψηλά στάνταρ της, για άλλη μια φορά.
  11. Νέα προσπάθεια της MARVEL για ταινία των 4 Φανταστικών. Παραγωγός ο Akiva Goldsman, σεναριογράφος των εκτρωμάτων Batman Forever και Batman & Robin, παραγωγός του μάλλον καλού Constantine και των "θα δούμε τι αξίζουν" The Losers και Jonah Hex. Σενάριο του Michael Green http://blog.newsarama.com/2009/09/01/a-fan...s-in-the-works/ http://www.comicscontinuum.com/stories/0909/01/index.htm Το όνομα της DISNEY δε φάνηκε ακόμη πουθενά. Ίσως είναι παλιότερο συμβόλαιο. Δεν ήταν του πεταματού οι 2 προηγούμενες ταινίες, δεν ενθουσίασαν το κοινό. Αξέχαστη θα μου μείνει η ανύπαρκτη χημεία του Κου Φανταστικού και της Αόρατης Γυναίκας. Τα φιλιά που αντάλλαζαν στην κάμερα ήταν λες και επιναν πικρό σιρόπι για τις αμυγδαλές. [imdb=tt1502712]
  12. Έχασε την μάχη του με τον καρκίνο και ο Rich Buckler την Παρασκευή στις 19-05, ένας δημιουργός που έχουμε δει σε πολλές από τις εκδόσεις των εκδόσεων Καμπανά και Μαμούθ, μιας και έχει σχεδιάσει με τον έναν ή άλλο τρόπο όλους τους βασικούς χαρακτήρες της Μάρβελ (αλλά και της DC). Ήταν όμως πιο γνωστός ως σχεδιαστής των Fantastic Four, του Spectacular Spider-Man την περίοδο που το έγραφε ο Peter David, αλλά και ως ο συν-δημιουργός του Ντέθλοκ. Ήταν αυτός επίσης που έφερε στο προσκήνιο τον George Perez, προσλαμβάνοντας τον ως βοηθό στο στούντιο του. Ήταν 68 χρονών.
  13. Μια το λιγότερο φιλότιμη προσπάθεια περασμένων δεκαετιών. Με προϋπολογισμό που όλο και λιγόστευε και έφτασε κάτω του 1,5 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν τόσο φτωχή ταινία που πλήρωσαν να μην παιχτεί ποτέ. Ας πούμε είναι κάτι σαν το Star Wars The Holiday Special. Η ταινία προσπαθεί να είναι κοντά στο κόμικ και η ηθοποιία δεν είναι για κλάματα. Τα εφέ είναι επιπέδου οικιακού υπολογιστή της εποχής και μάλλον οι κακές κόπιες που κυκλοφορούν παράνομα προστατεύουν αυτήν τη φτώχεια με τη θολούρα του βίντεο. Το στούντιο , όπως όλοι σχεδόν μέχρι πριν 10 χρόνια, αγόρασε τα δικαιώματα πολύ φτηνά, αφού κανείς δεν ήλπιζε σε επιτυχία. Λίγο πριν τα χάσει το δίνει στον σκηνοθέτη Oley Sassone ανάλογης ποιότητας που βγάζει αυτό το κάτι. Η ταινία διαφημίστηκε, προμοταρίστηκε από τους ηθοποιούς, ορίστηκαν ημερομηνίες και χώροι, γράφτηκαν άρθρα, και ξαφνικά εξαφανίστηκε σαν να μην έγινε ποτέ. Πάντως υπήρχαν πολλά θετικά σχόλια, παραδεχόμενοι όμως ότι ήταν ένα B-movie. Και ήταν. Την ίδια εποχή βγήκαν τα Captain America (1991) και The Punisher (1989) με το τελευταίο να είναι λίγο πιο γνωστό λόγω του Dolph Lundgren. Ο Executive producer της ταινίας δεν τα παράτησε και μετά από 10 χρόνια μας έδωσε την νέα ταινία FF που γνωρίζουμε. Το προσπαθούσε και το ήθελε πολύ. Τουλάχιστον εκείνη την εποχή είδαμε κάποιες νέες σειρές κινουμένων σχεδίων λίγο πιο αξιοπρεπείς. Σελίδα στο Wikipedia Άρθρο του newsarama που προσπαθεί να το δει με νοσταλγία χωρίς να το πληγώσει [imdb=tt0109770]
  14. Ένας σημαντικός δημιουργός κόμικς που γνωρίσαμε στα μεταφρασμένα ελληνικά κόμικς, διαβάσαμε, αγαπήσαμε και μάθαμε να ξεχωρίζουμε. Επηρεασμένος από τις παλιές τηλεοπτικές εκπομπές του Superman και τα Marvel Comics, αφού έκανε ένα πέρασμα από μικρές εταιρίες, βρέθηκε στα γραφεία του House of Ideas. Η εργατικότητά του ανέβαζε την αξιοπιστία του και του δίνεται να σκιτσάρει τον τίτλο του Iron Fist. Εκεί δημιουργεί το χαρακτήρα του Sabretooth, που αργότερα γίνεται μια πολύ σημαντική φιγούρα στη ζωή του Wolverine. Μαζί με το συγγραφέα Chris Claremont γίνονται ένα δυνατό και δημιουργικό ζευγάρι. Aφήνουν το σημάδι τους στον εμπορικό τίτλο του Spider-man ονόματι Marvel Team-Up, με πολλούς guest-star και δράση μόνο με σουπερήρωες και καθόλου χαρακτήρες με πολιτικές ταυτότητες. Ο τίτλος που μεγαλουργούν είναι το X-Men. Εκεί ο σκιτσογράφος Dave Cockrum αποχωρεί και η θέση δίνεται στον Byrne. Ο τίτλος είναι σχετικά παρθένος, δεν έχει αναλωθεί στα μάτια του κοινού. Από το πρώτο τεύχος ήταν διμηνιαίος, με ιστορίες reprint τα τελευταία χρόνια, με χαρακτήρες σχετικά ανεξερεύνητους. Ο τίτλος χαρακτηριζόταν από τις χαμηλές πωλήσεις, που σήμαινε χαμηλές απαιτήσεις από τους εκδότες. Ό, τι έπρεπε για φρέσκες ιδέες. Και με μισή ντουζίνα νέους ήρωες καταφέρνουν γρήγορα να τον κάνουν έναν από τους ακρογωνιαίους τίτλους της εταιρίας. Πολύ γρήγορα τη θέση του συγγραφέα μοιράζονται ο Byrne με τον Claremont. Όπως λέει ο τελευταίος, δεν ξεχώριζε η δουλειά του ενός από του άλλου. Αλληλοσυμπλήρωναν τις σκέψεις του και καταφέρνουν να γράψουν μερικές από τις καλύτερες περιπέτειες που γράφτηκαν σε αμερικάνικα περιοδικά. Κάπου όμως η συνταγή χαλάει. Η ισχυρή προσωπικότητα του Byrne δημιουργεί προβλήματα στη σχέση τους. Πρώτος λόγος ο χαρακτήρας του Wolverine. O μεν Claremont θέλει να τον παρουσιάσει ως ένα ζώο που μεταλλάχθηκε σε άνθρωπο και να τον ξεφορτωθεί , ο δε Byrne προσπαθεί να τον κρατήσει με πάση θυσία ως καθαρόαιμο μεταλλαγμένο άνθρωπο σχεδόν τρελό. «Για μένα o Wolverine είναι ένας ψυχοπαθής που τρώει τα δημητριακά του με γάλα στην κουζίνα και μαχαιρώνει ψυχρά και ψύχραιμα την Kitty Pryde γιατί του είπε καλημέρα με περίεργο τρόπο». Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιούσε για να προσδιορίσει τον ήρωά του. Από κάποιο σημείο και μετά κατηγορεί το συγγραφέα ότι πληρώνεται άδικα αφού όλες οι καλές ιδέες ήταν δικές του. Για λίγο διάστημα ασχολείται με την ομάδα των Alpha Flight, μια καναδική ομάδα σουπερηρώων, που ενώ πουλάει εξαιρετικά τα σενάρια είναι κάτω του μετρίου. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι του είναι τόσο αδιάφοροι οι χαρακτήρες που δεν ξέρει τι να τους κάνει. Αποχωρεί για τον τίτλο του Hulk αλλά δεν αντέχει ούτε εκεί. Του δίνεται μια από τις παιδικές του αγάπες. Οι 4 Φανταστικοί, έναν τίτλο που τον απογειώνει γράφοντας και σχεδιάζοντας μόνος του τις περιπέτειές τους. Θεωρήθηκε η καλύτερη εποχή τους μετά αυτή των Stan Lee και Jack Kirby. Στους X-Men αγάπησε τον Wolverine, εδώ είχε την Susan Storm ως αδυναμία του. Δεν υπάρχει τίτλος που να μη δούλεψε. Spider-man, Captain America, Avengers, Iron Man. Ούτε λίγο ούτε πολύ είχε ό, τι ζητούσε. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι θέμα χρημάτων οι δουλειές που του δίνονται αλλά απλώς του δίνονταν. Βοηθάει το γιό της νέας τότε γυναίκας του, Kieron Dwyer, τον εκπαιδεύει και φροντίζει να φτάσει να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Captain America. Διαβάσαμε αυτά τα τεύχη τα τελευταία χρόνια στα περιοδικά του εκδότη Καμπανά. Έτσι σε μια χρυσή εποχή για τη DC του δίνεται ο Superman. Μια επιτυχημένη εποχή για το χαρακτήρα. Αφού το παρελθόν του ήρωα διαγράφεται μέσω του Crisis of Infinite Earths, καλείται ο Byrne να ξαναγράψει τις περιπέτειές του. Τον κάνει πιο ανθρώπινο, προσδιορίζει τις δυνάμεις του πολύ πιο χαμηλά και ζωντανεύει τον παρωχημένο ήρωα σε νέα δεδομένα. 3 τίτλοι εκδίδονται το μήνα και καταδέχεται να συνεργαστεί στα σκόρπια σενάρια με τον Marv Wolfman. Ακόμη και αυτόν όμως δεν το σέβεται, το μειώνει και τον προσβάλει συνέχεια. Μέχρι και τον τίτλο του Wolfman ήθελε, για να εξιστορήσει μέσω αυτού τις περιπέτειες του Superboy, πράγμα που του το αρνήθηκαν. Τον ελεύθερο χρόνο του έχτισε αρκετά limited series του Supes που εκδόθηκαν παράλληλα με τους βασικούς τίτλους. Επιστρέφει στη Marvel και ασχολείται με τους Avengers και She-Hulk, με πιο ελαφριές και χιουμοριστικές ιστορίες. Κάπου εκεί εκμεταλλεύεται την επιτυχία των κόμικς του καιρού εκείνου και αποφασίζει να ασχοληθεί με προσωπικές του δημιουργίες. Παρουσιάζει τους Next Men, και του έρχεται μια μήνυση από τη Marvel. Το όνομα θυμίζει τους X-Men και δεν το δέχεται ο αντίπαλος εκδοτικός οίκος. Αναγκάζεται να αλλάξει τον τίτλο σε John Byrne’s Next Men και του απαγορεύεται να έχει το γράμμα Χ με διαφορετικό χρώμα από τον υπόλοιπο τίτλο. Ναι, τέτοιες αποφάσεις παίρνονται όταν είναι στη μέση χρήματα, δικηγόροι, και κριτήρια τύπου «ας κάνουμε το μικρό να χάσει όλο του το κεφάλαιο στο δικαστήριο». Βοηθάει τον Mignola στα πρώτα βήματα του Hellboy, γράφοντας την παρθενική του εμφάνιση και την πρώτη μεγάλη περιπέτεια. Αποκτά εχθρούς στο πρόσωπο των περισσότερων δημιουργών της Image θεωρώντας τους ανίκανους. Εκεί κάπου το αστέρι του αρχίζει να δύει. Ενώ του δίνονται πολλοί και διάφοροι χαρακτήρες της DC, το πλακάτ πια σκίτσο του δεν έχει θέση στη νέα εποχή. Κάνει ένα μεγάλο πέρασμα στη Wonder Woman αλλά οι πωλήσεις δεν είναι ποτέ ικανοποιητικές. Προσπαθεί να χτίσει το crossover Genesis, αλλά σχεδόν όλοι οι εκδότες τον μποϋκοτάρουν και δε συνεργάζονται μαζί του 100%. Το 1998 του δίνεται δουλειά σε διάφορους τίτλους του Spider-man και X-Men αλλά δεν ικανοποιούν κανέναν. Ενώ ο τελευταίος τίτλος είναι βιώσιμος κλείνει για να παρουσιαστούν φρέσκιες ιδέες και όχι αναμασήματα του παρελθόντος. Το δυνατό του ταπεραμέντο δεν του επιτρέπει να επιστρέψει ποτέ στην Marvel. Ακολούθησαν δουλειές στην IDW Comics, χωρίς ποτέ να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο. Μια από τις πιο περίεργες δημιουργίες του εκεί ήταν χτίσιμο ιστοριών του Star Trek χρησιμοποιώντας διάφορες φωτογραφίες του πρώτου τηλεοπτικού σίριαλ με την προσθήκη μπαλονιών. Φωτορομάντζα που οι Αμερικάνοι ονομάζουν Fumetti. Έναν όρο κλεμμένο από την Ιταλική σκηνή, που όμως δε σημαίνει το ίδιο πράγμα. Το σκίτσο του δυναμικό έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες. Ο Jim Lee είναι ένα ας πούμε πνευματικό παιδί του. Η εργατικότητά του και η αξιοπιστία του σε θέματα deadline τον έκαναν από τους πιο αγαπητούς δημιουργούς των εκδοτών. Η ισχυρή του προσωπικότητα όμως ήταν εμπόδιο στην καριέρα του. Τα βάζει ακόμη και με τον Jack Kirby. Ο τελευταίος μη γνωρίζοντας τα χρήματα που έχει κερδίσει η εταιρία με τις δημιουργίες του απαιτεί, ακόμη και στην εποχή μας μέσω των κληρονόμων του, χρήματα και δικαιώματα από τη δουλειά του. Ο Byrne τον κατηγορεί ότι δε σεβάστηκε το συμβόλαιό του «Εγώ είμαι γρανάζι της εταιρίας και φροντίζω για το καλό της εταιρίας». Αυτή είναι μια συχνή αντιμετώπιση συνυφασμένη με την ψυχοσύνθεση του αμερικάνου πολίτη για την καπιταλιστική του χώρα. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται το κράτος από τα σκληρά κομουνιστικά καθεστώτα. Προσωπικά η μεγαλύτερη αλλαγή στο σχέδιό του που παρατήρησα είναι η μεγέθυνση των χαρακτήρων. Οι φιγούρες του ανά τις δεκαετίες αρχίζουν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στα καρέ. Οι μικρές φιγούρες του γίνονται όλο και πιο μεγάλες, και πολλές φορές δε σχεδιάζει background είτε γιατί πια δεν έχει χώρο είτε γιατί δε θέλει. Οι εκφράσεις των προσώπων είναι τόσο συγκεκριμένες που είναι πια μόνο μία φιγούρα. Το ίδιο κάνει και ο Manara. Η σημαντική θέση στο πάνθεον των δημιουργών της 9ης Τέχνης στην Αμερικάνικη σκηνή δε γίνεται να μην του δοθεί. Αυτοί που μεγαλώσαμε με τα περιοδικά του Σπάιντερ-μαν του 1980-1990 τον μάθαμε και χαιρόμασταν να βλέπουμε το σκίτσο του. Ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που ξεχωρίζαμε και κάναμε μέσω αυτού τους X-Men έναν τίτλο που χαρακτήριζε τα νιάτα μας. Βιογραφία του στο wikipedia. Προσωπική του σελίδα με forum. Καταγραφή της δουλειάς του. Μία από τις πολλές συνεντεύξεις του που μπορείτε να βρείτε στο ιντερνετ. Ο αλμυρός του λόγος για όλους είναι έκδηλος. Μία λίστα με τις καλύτερες δουλειές του.
  15. Και ενώ ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η παραγωγή του πρώτου της rebootαρισμένης σειράς, η Fox ανακοίνωσε την συνέχεια για τις 14-7-2017. Τίποτα περισσότερο δεν είναι γνωστό. Ακόμα, έκλεισαν ημερομηνία (13-7-2018) για μια ανώνυμη Marvel ταινία. Οι πιθανότητες είναι 3: Deadpool (δύσκολο), X-Force (περισσότερες πιθανότητες, αλλά δεν θα είχαν λόγο να μην αποκαλύψουν το όνομα) και X-Men/Fantastic Four (περισσότερες πιθανότητες, θα προτιμούσαν να κρατήσουν κλειστά τα χαρτιά τους για μια τέτοια ταινία και ίσως η ημερομηνία μας δίνει κάποιο στοιχείο γιατί είναι στα μέσα Ιουλίου).
  16. Το 1994 γυρίστηκε ταινία Fantastic Four απο τον Roger Corman αλλα δεν κυκλοφόρησε ποτέ κ τώρα θελουν να κάνουν ντοκυμαντέρ γι αυτη την ταινία.. trailer & site απο εδώ
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.