Αναζήτηση στην Κοινότητα

Άλλη μια σειρά της ANUBIS στον κόσμο των Forgotten Realms (Βασίλεια της Λήθης) που έχει σαν πρωταγωνιστή τον Ντριζτ Ντο Έρντεν, η όγδοη κατά σειρά (οι προηγούμενες εδώ 1, 2, 3, 4, 5, 6 και 7) Συνεχίζοντας τις περιπέτειες λοιπόν του αγαπημένου ήρωα Ντριζτ στο 1ο βιβλίο οι ήρωες μας θα επιστρέψουν στην Γκόντλγκριμ με σκοπό να σώσουν τον Θίπλεντροφ αλλά θα πέσουν πάνω σε μια αποικία των Ντρόου και τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα. Στο 2ο βιβλίο θα δούμε ξανά ένα πόλεμο ανάμεσα στον Μπρούενορ και στο βασίλειο των Ορκ Τέλος στο 3ο βιβλίο ο πόλεμος μαίνεται με τη συμμετοχή όλων των βασιλείων των νάνων αλλά και ανθρώπων και ξωτικών. Να συμπληρώσω οτι ανάμεσα στην προηγούμενη σειρά και αυτή υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο "Οι Σύντροφοι" (The Companions) που κάνει μια εισαγωγή και εξηγεί τι συνέβη στους ήρωες μας. Μερικοί το χαρακτηρίζουν σαν τον αριθμο "μηδέν" αυτής ης σειράς αλλά επισήμως έχει κυκλοφορήσει σαν αυτόνομο οπότε δεν μπορώ να το προσθέσω εδω σαν μέρος της σειράς. Τέλος να πω οτι οι περιπέτειες του Ντρίζτ συνεχίζονται στην τριλογία Homecoming που έχει ήδη κυκλοφορήσει από την Anubis. Και στα αγγλικά έχει βγει και η τριλογία "The way of the Drow" που είναι και τα τελευταία βιβλία μέχρι στιγμής με πρωταγωνιστή τον Ντριζτ. Το επόμενο του συγγραφέα που θα βγεί τέλος του χρόνου θα έχει πλέον σαν κεντρική ηρωίδα την κόρη του Ντρίζτ.

Σύνοψη από την εκδοτική: 'Βρισκόμαστε στο 1939. Ο κόσμος δεν έχει συνέλθει ακόμη από τη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και βρίσκεται ξανά στα πρόθυρα μιας ακόμα πιο βίαιης σύγκρουσης. Σε αυτό το κλίμα φόβου, μια σειρά άγριων δολοφονιών συγκλονίζει το Γκόθαμ, ενώ η πρόσφατη εμφάνιση του μυστηριώδους Μπατ-Μαν έχει κάνει τους ισχυρούς άντρες της πόλης να φοβούνται πως το Γκόθαμ θα βυθιστεί στο χάος. Τα στοιχεία για τις δολοφονίες αψηφούν τη λογική, αφού υποδεικνύουν πως οι δράστες είναι όλοι θανατοποινίτες εγκληματίες που έχουν ήδη οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα. Όταν ο Μπατ-Μαν μετά βίας βγαίνει ζωντανός από μια σύγκρουση με έναν από τους φρικιαστικούς δράστες, αρχίζει να αμφισβητεί την ικανότητά του να επιβιώσει σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα γύρω του! Ο θρυλικός Dan Jurgens (Action Comics, Superman) και ο εικονογράφος Mike Perkins (The Swamp Thing, Action Comics) υφαίνουν μια συναρπαστική ιστορία από τα πρώτα χρόνια της δράσης του Σκοτεινού Ιππότη. “Ο Jurgens και ο Perkins επαναφέρουν τον σκληροτράχηλο Batman που έκανε το ντεμπούτο του στο Detective Comics #27, έναν ανίσχυρο μαχητή του εγκλήματος με λιγοστούς συμμάχους και ελάχιστους πόρους.” —comicbook.com “…εξελίσσεται ως ένα σύγχρονο κόμιξ, μα ανακαλεί και το πνεύμα των παλπ περιπετειών του παρελθόντος…” —Graphic Policy' Πρωτες εντυπώσεις: Λατρευω το νουαρ σχέδιο και σε ενα συντομο ξεφύλλισμα ηταν απολαυστικό! Το σερι αξιολογων εκδοσεων που μας εχει τωρα τελευταία συνηθίσει η Anubis καλά κρατάει.. Στο μονο αρνητικό η αλμυρή τιμή αλλά θα μας αποζημίωσει το περιεχόμενο εκεινων που λατρεύουν το είδος Καλή ανάγνωση!

Σύνοψη από την εκδοτική: 'Ο ουρανός είναι καλυμμένος με στάχτη, ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει και στη θέση του βλέπεις μόνο συντρίμμια και απόγνωση. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένας πατέρας και ο γιος του, με τα ελάχιστα εφόδιά τους, ακολουθούν τον δρόμο προς τα νότια με την πίστη πως εκεί τους περιμένει κάτι καλύτερο. Το ταξίδι τους είναι γεμάτο κινδύνους, από τα ίδια τα στοιχεία της φύσης μέχρι τους άλλους ανθρώπους, συμμορίες πλέον αποφασισμένες να κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιβιώσουν. Σε έναν απάνθρωπο κόσμο, που η ελπίδα δεν υπάρχει πια, πώς μπορείς να κρατήσεις την ανθρωπιά σου και να μην παραδοθείς στην απόγνωση; Πώς διατηρείς την ηθική σου, όταν το μόνο που προέχει είναι η ίδια η επιβίωση; Ο “Δρόμος” αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά έργα του Cormac McCarthy, ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο μεταφέρει σε graphic novel με μοναδικό τρόπο ο βραβευμένος δημιουργός Manu Larcenet.' Πρωτες εντυπώσεις: Οι εντυπωσεις μου χωρις να το εχω διαβασει (αφου το πηρα το μεσημεράκι) ειναι οτι προκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία στο μεγαλο μεγεθος που αναδεικνύει τα σχεδια και τους δινει χώρο. Απο εκει και περα η ποιοτητα της εκδοτικής κυμαινεται στα γνωστά στάνταρ που μας εχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Στα θετικα οτι η έκδοση περιελαμβανει τα σχετικά 'αυτάκια' και η απόκριση απο την ηλεκτρονικη παραγγελία που έκανα ήταν ταχιστη.. Καλο διαβασμα σε ολους!!

BATMAN-SUPERMAN: WORLD'S FINEST ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ Σύνοψη από την εκδοτική: Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, οι δυνάμεις του Σούπερμαν υπερ-φορτίζονται χάρη σε έναν oρό που χρησιμοποιεί ο υπερεγκληματίας Μετάλο και οι μόνοι σύμμαχοι που μπορούν να βοηθήσουν τον Άνθρωπο του Αύριο δεν είναι άλλοι από το δυναμικό δίδυμο του Γκόθαμ: τον Μπάτμαν και τον Ρόμπιν! Μια σχεδόν θανάσιμη έκρηξη οδηγεί τον Μπρους Γουέιν να λάβει ακραία μέτρα για να βοηθήσει το φίλο του, ζητώντας βοήθεια από τη μία και μοναδική Περίπολο του Ολέθρου. Η ιστορία (περίληψη) : Όταν ένας αρχαίος παντοδύναμος δαίμονας , ο Διάβολος Νέζα, απελευθερώνεται, οι δύο εμβληματικότεροι ήρωες της DC Comics θα κληθούν να σταματήσουν τα σατανικά σχέδια του. Θα συμμαχήσουν με τους Doom Patrol, και με την βοήθεια της Supergirl και του Robin, θα βρουν μια μέθοδο για να στείλουν αυτό το πανίσχυρο τέρας από ΄κει που ήρθε. Η μάχη όμως δεν θα είναι εύκολη, και η διάσωση του πλανήτη θα έρθει με κάποιο κόστος... Σενάριο: Τίποτα ιδιαίτερο σεναριακά,. Διασκεδαστικό, με πάρα πολύ ξυλίκι. Η πλοκή ξέφρενη και γρήγορη, σε κάποια σημεία πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Υπάρχουν στιγμές που θα έπρεπε να είναι συναισθηματικά έντονες, με θάνατο κλπ, στις οποίες ο Waid δεν στάθηκε καθόλου, και συνέχισε ξέφρενα με παραπάνω ξυλίκι. Οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται καθόλου, ούτε τους βλέπουμε να δείχνουν συναισθήματα. Συνολικά, δεν είναι κακό, αλλά λείπουν αρκετά βασικά στοιχεία. Αrtwork: Το artwork, σε αντίθεση με το σενάριο, είναι συγκλονιστικό. Ο Mora είναι ένας από τους καλύτερους, για εμένα τουλάχιστον, σύγχρονους υπερηρωικούς σχεδιαστές, με ωραία μολύβια και προσοχή στην λεπτομέρεια. Άξιοι αναφοράς είναι και οι χρωματισμοί του Bonvillain, που είναι έντονοι, φωτεινοί και αναδεικνύουν το σχέδιο. Έκδοση: Έχουμε την κλασική έκδοση της Anubis, με άψογη μετάφραση και επιμέλεια. Η βιβλιοδεσία υποδειγματική, και το χαρτί πιο ποιοτικό από το συνηθισμένο της Anubis (ίδιο με του Ultimate Spider-Man) Tελικός Απολογισμός: Ένα κλασικό μοντέρνο υπερηρωικό κόμικ. Ξυλίκι στο φουλ, ξέφρενη ροή και υπέροχο σχέδιο. Αν θέλετε μια απλή ιστορία, έτσι για να διασκεδάσετε, και να χαζέψετε τέλειο Artwork, αγορά με κλειστά τα μάτια. Από την άλλη, αν αναζητάτε "το κάτι παραπάνω" δεν θα το βρείτε σε αυτό το κόμικ. Προσωπικά, διασκέδασα αρκετά. Καλή ανάγνωση σε όλους! ΥΓ: Συγνώμη αν τα εξώφυλλα δεν βγήκαν καλά, το σκάνερ μου έχει θέμα και προσαρμόζει φωτεινότητα, χρώμα κλπ, όπως του καπνίσει.

Σύνοψη από την εκδοτική: ΤΟ ΝΕΟ ULTIMATE ΣΥΜΠΑΝ THΣ MARVEL ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ! ΟΙ ΙΛΟΥΜΙΝΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ! Όντας ένας από τους λιγοστούς επιζώντες του αρχικού Ultimate σύμπαντος, ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ στοχεύει οι Μεγαλύτεροι Ήρωες της Γης να μην εκπληρώσουν ποτέ το πεπρωμένο τους κι έπειτα ο ίδιος να αναπλάσει ένα ανυπεράσπιστο σύμπαν ακριβώς όπως εκείνος θέλει. Οι χρονικές ροές και οι διαστάσεις συγκρούονται και, όταν ο αχός καταλαγιάσει, ο κόσμος όπως τον ξέρετε θα έχει αλλάξει για πάντα. Όμως τι ρόλο παίζει ο ΜΑΪΛΣ ΜΟΡΑΛΕΣ στα σχέδια του Δημιουργού; Η ιστορία: Ένα από τα κακά του κόσμου των υπερηρωικών κόμικς τα τελευταία χρόνια είναι το αναμάσημα παλιών ιδεών και τα reboots, τα οποία λαμβάνουν χώρα συνεχώς. Η ιδέα του Ultimate σύμπαντος της Marvel έφερε μια πολύ φρέσκια πνοή στον κόσμο των κόμικς με νέες ιστορίες, νέες ιδέες και διαφορετικές δημιουργικές ομάδες, ωστόσο το 2015 με το δεύτερο Secret Wars του Jonathan Hickman, η συγκεκριμένη Earth-1610 ενώθηκε με την κανονική Earth που διαβάζουμε, την Earth-616. Ωστόσο μετά από αρκετά χρόνια, η Marvel αποφάσισε την επιστροφή αυτού του Ultimate σύμπαντος και κάπως έτσι έχουμε το Ultimate Invasion. Δεν ξέρω αν ο Jonathan Hickman ανέλαβε αυτή τη δουλειά επειδή ήταν αυτός που τελείωσε το πρώτο Ultimate σύμπαν είτε επειδή η δουλειά του στο γενικότερο relaunch των X-Men το 2019 ήταν φοβερή, είναι γεγονός πάντως πως αποτελεί κατάλληλο πρόσωπο για να επιτύχεις το χτίσιμο ενός νέου σύμπαντος. Από την άλλη πλευρά, ο τίτλος και το εξώφυλλο σε παρασέρνουν στη σκέψη ότι έχουμε κάποια εισβολή στο σύμπαν της Marvel. Ας ξεκαθαρίσουμε από τώρα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αυτή είναι η ιστορία για την εισβολή και επιβολή του Maker σε ένα καινούριο σύμπαν. Ποιος είναι όμως ο Maker ή στα ελληνικά δημιουργός; Ο Maker είναι ο Mister Fantastic από το πρώην Ultimate σύμπαν, ο οποίος εξελίχθηκε σε supervillain και ο οποίος κρατείται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Με ένα μακρόπνοο πλάνο βλέπουμε πως καταφέρνει να δραπετεύσει και σιγά σιγά κλέβει από ένα αντικείμενο από κάθε μέλος των Illuminati (εν προκειμένω Mister Fantastic, Black Bolt, Black Panther, Doctor Strange, Iron Man, Namor και Cyclops), οι οποίοι αναρωτιούνται τι σκοπό έχει. Δεν προλαβαίνουν να τον σταματήσουν πριν φτιάξει μια πύλη, η οποία τον οδηγεί στην Earth-6160. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει η ιστορία μας. Ο Maker φροντίζει να αντιστρέψει την ιστορία, ούτως ώστε να μην δημιουργηθούν υπερήρωες ή να μην μπλεχτούν στα πόδια του. Πιάνει την αράχνη που θα τσίμπαγε τον Peter Parker, τοποθετεί τον Loki βασιλιά της Asgard, καθυστερεί την πτήση των Fantastic Four ώστε να μην πέσουν στην κοσμική καταιγίδα αν και αποτυγχάνει να βρει τον Captain America και δεν καταφέρνει να σταματήσει τον Bruce Banner από το να γίνει Hulk. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας ωστόσο έχει να κάνει με τον ρόλο του Howard Stark μιας και έχει κοινή επιχείρηση με τον Obadiah Stane, όσο ο Tony είναι πιτσιρικάς που δουλεύει σε αυτήν. Ο Howard θα παίξει βασικό ρόλο στην ανάπτυξη Μηχανών Immortus, αφού ο Maker ελέγχει το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον και γνωρίζει ήδη ότι η εκδοχή του Kang σε αυτό το σύμπαν επρόκειτο να του επιτεθεί. Κάπου στη μέση της ιστορίας ξεκινάει ένας μεγάλος χαμούλης, τον οποίον δεν θα έχει νόημα να σποϊλάρω, αλλά περισσότερο θα ήθελα να δώσω τη δική μου γνώμη για την ιστορία. Στο Ultimate Invasion χάνεται η ευκαιρία να δημιουργήσεις αργά και σταθερά νέους ήρωες που θα κοντράρουν έναν αυταρχικό κόσμο που έχει χτίσει και διχοτομήσει ο Maker. Το δυστοπικό περιβάλλον με τον Maker μοναδικό μονάρχη ενυπάρχει σαν θέμα, ωστόσο μόνο προς το τέλος έχουμε το χτίσιμο μιας βασικής ομάδας, ενώ η επαφή με τον κακό μας πολύ βολικά χάνεται στα μέσα προς τέλη του κόμικ. Δε θα το έλεγα τόσο μπερδεμένο (που είναι), όσο θα το χαρακτήριζα ένα κόμικ που πάει πολύ άμεσα στο ζουμί χωρίς να μας χτίσει κάτι μεγαλύτερο. Ο Maker είναι ο βασικός μας χαρακτήρας και ταυτόχρονα μπλέκει ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω από εκείνον. Δεν είναι ένας παντοδύναμος θεός που θα παρέμβει, όσο κάποιος που υποδουλώνει και ύστερα περιμένει επίθεση. Η βασική μου διαφωνία έγκειται στο ότι πάνω σε αυτό το σύμπαν θα ξεκινήσουν ανεξάρτητες σειρές ηρώων όπως έχουν ήδη ξεκινήσει για τον Spider-Man και τον Black Panther. Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί πάμε τόσο γρήγορα σε λίγους χαρακτήρες, ελάχιστη ανάπτυξη της εικόνας και του χάρτη της Γης όπως την έχει υποδουλώσει ο Maker και περισσότερο ντάπα ντούπα. Από την άλλη πλευρά οπτικά το Ultimate Invasion είναι eye candy. Η έλευση του Bryan Hitch που μεγαλουργούσε στους Ultimates είναι ευλογία καθώς είναι εξαιρετικός σχεδιαστής και ο εικαστικός τομέας σκίζει. Τα πάνελ του είναι μεγάλα, οι φιγούρες πολύ σαφείς, η δράση εντυπωσιακή και έχει ετοιμάσει μερικά καρέ όπου πραγματικά γίνεται χαμός με πάρα πολλούς χαρακτήρες και εσύ εξερευνάς κάθε γωνία και κάθε σπιθαμή του. Συμπερασματικά είναι θελκτικό στο μάτι ως κόμικ, αλλά με την ιστορία δεν ενθουσιάστηκα, καταλαβαίνω όμως ότι η Anubis χρειαζόταν να την βγάλει για να εκδώσει και το Ultimate Spider-Man για το οποίο ακούω πολύ καλές κριτικές και αναμένω να το διαβάσω. Και προφανώς ελπίζω να το συνεχίσει. Η έκδοση: Κλασική ωραία έκδοση της Anubis με καλό χαρτί, ζωντανά χρώματα και την πάντα όμορφη μετάφραση του @ Ilias . Είναι καλή ιδέα να μένουμε up to date με εκδόσεις του εξωτερικού εφ' όσον προφανώς θέλουν να κρατήσουν σε μόνιμη κυκλοφορία τον Spider-Man. Το μέλλον θα δείξει. Καλό διάβασμα σε όλους

Σύνοψη από την εκδοτική: Στο Άσυλο Άρκαμ βρίσκονται πολλοί από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Μπάτμαν -και ανάμεσά τους ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους, ο Τζόκερ. Κανένας ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει την παραφροσύνη που έχει κυριέψει το μυαλό του Τζόκερ. Για την ακρίβεια, πολλοί έχουν συντριβεί στην προσπάθειά τους αυτή. Αλλά ο Δρ. Μπεν Άρνελ ξέρει ότι αυτός είναι διαφορετικός. Είναι σίγουρος ότι θα καταφέρει να βρει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την τρέλα -και θα τον θεραπεύσει. Ο Δρ. Άρνελ πιστεύει ότι είναι ικανός να αντισταθεί με ευκολία στο σαγηνευτικό κενό που κρύβεται πίσω από τα μάτια του Τζόκερ. Και είναι απολύτως βέβαιος πως, ό,τι κι αν βιώσει στη δουλειά του, θα μπορέσει να κρατήσει το σκοτάδι μακριά από την οικογένειά του. Κάνει πολύ, πολύ μεγάλο λάθος. Η ιστορία: H αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε που δεν βρήκα παρουσίαση για το συγκεκριμένο κόμικ, μιας και έχει κυκλοφορήσει καιρό. Δεν ήθελα να την κάνω, γιατί έχω παρουσίαση και το Joker: Killer Smile και το Batman: Smile Killer (που περιλαμβάνεται σε αυτήν την έκδοση) στις ξένες τους εκδόσεις. Ωστόσο αν και είναι ένα δύσκολο ανάγνωσμα, έβρισκα το σχέδιο του Sorrentino να ρέει πολύ ωραία και θα βοηθούσε να είναι αυτό το πρώτο υπερηρωικό που θα διαβάσω μετά από πολύ καιρό. Τι ακριβώς είναι το Joker: Killer Smile λοιπόν; Είναι ένα κόμικ που καταφέρνει να σε βυθίσει μέσα στην παράνοια και την αδιανόητη ατμόσφαιρά του, γιατί ουσιαστικά αποτελεί μία ακόμα μελέτη και μια άλλη ματιά στον χαρακτήρα του Joker. Όσο περνάνε τα χρόνια, πολλοί συγγραφείς επιχειρούν να μπουν στον ψυχισμό αυτού του χαρακτήρα, να τον σπάσουν και να τον αναλύσουν. Κανένας δεν τα καταφέρνει ωστόσο, γιατί για να αναλύσεις τον Joker πρέπει να τον διαβρώσεις και να τον αλλάξεις, πρέπει να τον κάνεις να καταλάβει ο ίδιος τα αίτια της κακίας του όπως έκανε ο Sean Murphy στο White Knight. O Jeff Lemire το γνωρίζει αυτό και για αυτό δεν επιχειρεί να φτιάξει τόσο πολύ μια ιστορία για τον ομώνυμο χαρακτήρα. Ο βασικός μας χαρακτήρας λέγεται Ben Arnell και δουλεύει ως ψυχολόγος στο Άσυλο Arkham. Μέσα από τις συνεδρίες του με τον Joker, προσπαθεί (και λέει ανοικτά) ότι θέλει να επιτύχει το ακατόρθωτο. Θέλει να κάνει τον Joker καλά. Θέλει να τρυπήσει τον ψυχισμό του και να μάθει τις αληθινές ιστορίες πίσω από τον ήρωα. Βέβαια ο Joker δεν είναι πρωτάρης και αντί να μπαίνει ο Ben στο δικό του μυαλό, τελικά καταφέρνει να μπει ο ίδιος στο δικό του. Η προϊσταμένη του Ben φοβάται πολύ ότι όλο αυτό θα τον επηρεάσει στην προσωπική του ζωή και την οικογένειά του. Όπως βλέπουμε, σιγά σιγά ο Joker καταφέρνει να μπει στο μυαλό του, καθώς ο Ben παθαίνει στο σπίτι αρκετές κρίσεις, φοβάται μόνιμα ότι κάποιος τον ακολουθεί, ενώ δίπλα στον γιο του βρίσκει ένα πολύ περίεργο βιβλίο για τον Κύριο Γελαστό, ενός μυστήριου σαδιστικού κλόουν που σκοτώνει τους κατοίκους του Χαρούμενου Χωριού. Πριν όμως αποκαλυφθεί η αλήθεια, ο Joker αναλαμβάνει να εξηγήσει στον Ben τι συμβαίνει και βλέπει όλα αυτά που βλέπει. Ο Lemire χρησιμοποιεί το παραμύθι του Κυρίου Γελαστού για να εξηγήσει με αλληγορίες το τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Ότι δεν μπορείς ουσιαστικά να αναλύσεις τον Joker και ότι όλη αυτή η γενναία προσπάθεια είναι αυτή που τον οδηγεί στην παράνοια και στα φαινόμενα που βλέπει γύρω του. Στο Batman: Smile Killer, η ιστορία του Κυρίου Γελαστού συνεχίζεται με τον Batman δίνοντας στο origin του χαρακτήρα του Bruce Wayne μια εντελώς διαφορετική διάσταση, την οποία και δεν περιμένετε. Για περισσότερη ανάλυση, μπορείτε να πάτε και στις άλλες παρουσιάσεις. Το σχέδιο: Ο Andrea Sorrentino είναι ένας καλλιτέχνης που δένει τέλεια με το συγγραφικό στυλ του Lemire. Το σχέδιο του μπορεί να καλύψει τέλεια τόσο τη noir αισθητική της Gotham, όσο και την πίεση που έχει η εργασία σε ένα άσυλο αλλά και τις σκοτεινές στιγμές που ζει με την οικογένεια του ο Ben στην αληθινή ζωή. Ο τρόπος που ζωγραφίζει σκιές, το πως εντάσσονται τα έντονα μελάνια ακόμα και όταν θέλει να ζωγραφίσει έναν μορφασμό ή μια αντίδραση, το πόσο φρικιαστικός μοιάζει ακόμα και ο κόσμος του χαρούμενου παραμυθιού δείχνουν ότι ο Ιταλός χρησιμοποίησε πολύ μεράκι και αρκετή ευρωπαϊκή τεχνοτροπία και εν τέλει σχεδίασε μια εξαιρετική ιστορία. Η έκδοση: Η Anubis τιμά το μεγάλο μέγεθος όπως στις περισσότερες εκδόσεις του DC Black Label αναδεικνύοντας το σχέδιο του Sorrentino και κάνοντας το κόμικ συνολικά ομορφότερο. Το χαρτί και η ποιότητα της έκδοσης είναι στα συνήθη στάνταρ της. Έχοντας διαβάσει και τις δύο ιστορίες στα αγγλικά, πρέπει να πω πως η απόδοση που κάνει στα ελληνικά ο Ηλίας Τσιάρας (@ Ilias ) είναι εξαιρετική, καταφέρνοντας να αποδώσει τα πολύπλοκα λογύδρια του Joker και να τα κάνει 100% κατανοητά όσον αφορά τα βαθύτερα νοήματα που ήθελε να περάσει ο Lemire. Μια ιστορία που αξίζει πολύ και θεωρώ ότι πρέπει να έχετε στη συλλογή σας αν σας αρέσει η DC. Καλό διάβασμα σε όλους

Η σειρά «Tomahawk Angel» του 24χρονου Οδυσσέα Θεοδωράτου απέκτησε φανατικό ιντερνετικό κοινό μέσα σε ελάχιστο χρόνο, πριν εκδοθεί από τον διεθνή κολοσσό της βιομηχανίας των κόμικς Dark Horse. Πώς τα κατάφερε από ένα δωμάτιο στην Κηφισιά; Το εξώφυλλο του Tomahawk Angel «Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ περισσότερα», λέει η Βάλερι, που πάσχει από αμνησία. Έξω από τα παράθυρα των πολυκατοικιών, οι λεωφόροι είναι άδειες από ανθρώπους, αλλά γεμάτες τέρατα. Βρισκόμαστε στο 2050 μ.Χ. και ο πλανήτης έχει καταστραφεί. Στην Αθήνα όμως, υπάρχει μια «ασφαλής ζώνη» που λειτουργεί ως καταφύγιο για τους ανθρώπους. Η νεαρή (υπερ)ηρωίδα θα προσπαθήσει να φτάσει μέχρι εκεί. Στη διαδρομή θα χρειαστεί να παλέψει ξανά και ξανά για τη ζωή της, τριγυρίζοντας στους αθηναϊκούς δρόμους μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που φέρνει στο μυαλό το Alien του Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτή δεν είναι η σύνοψη κάποιου χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ, αλλά του Tomahawk Angel (εκδ. Anubis) διά χειρός Οδυσσέα Θεοδωράτου, του πρώτου ελληνικού μάνγκα που τα κατάφερε εκτός συνόρων. Από ένα δωμάτιο στην Κηφισιά «Ξεκίνησα μόνος μου και λίγους μήνες αργότερα μου προσφέρθηκε αποκλειστικό συμβόλαιο από την Tapas. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα. Το δεύτερο ήταν όταν αποφάσισε να εκδώσει το Tomahawk Angel στο χαρτί η Dark Horse», εξηγεί. Ίσως το όνομα του αμερικανικού εκδοτικού οίκου να μη σας λέει πολλά, πρόκειται όμως για έναν από τους κολοσσούς του χώρου με θρυλικές σειρές (Hellboy, Sin City) στο δυναμικό του. Μάλιστα, έχει ενδιαφέρον ότι πρώτα εκδόθηκε στην αμερικανική αγορά και μετά μεταφράστηκε στα ελληνικά. Ο Οδυσσέας τιμήθηκε πρόσφατα στη Νότια Κορέα με το πρώτο βραβείο Webtoon για την καλύτερη «ξενόγλωσση» σειρά, σε μια τελετή όπου παρευρέθηκε και η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν πάντα ρόδινα για εκείνον. «Μετά από συμμετοχή σε άπειρους διαγωνισμούς, κέρδισα έναν με έπαθλο ένα ταξίδι στην Ιαπωνία. Εκεί θα μπορούσα να κυνηγήσω το όνειρό μου. Το ταξίδι όμως ακυρώθηκε λόγω κορωνοϊού. Βυθίστηκα, μου κόστισε. Κλείστηκα στο σπίτι, ζωγράφιζα από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμα και δεκαπέντε ώρες την ημέρα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Τότε μου ήρθε η ιδέα για το Tomahawk Angel – κάπως σαν αντίδραση». Τον ακολουθούν πάνω από 400 χιλιάδες χρήστες στο Instagram, ενώ το Tomahawk Angel έχει συγκεντρώσει 834 χιλιάδες (!) views στην πλατφόρμα Tapas. Δυστοπική Αθήνα H Βάλερι, η πρωταγωνίστρια του Tomahawk Angel, με φόντο την Ακρόπολη. Διαβάζοντας το μάνγκα του νεαρού κομίστα, αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν μια sci-fi ιστορία να έχει τόσο έντονα «αθηναϊκό» χαρακτήρα. «Πάω παντού με τα πόδια, πάντα αυτό έκανα. Το ιδανικό τοπίο για το μάνγκα που θα έφτιαχνα υπήρχε ήδη, αφού η αρχιτεκτονική της Αθήνας πάντα με γοήτευε. Αρκούσε να “πετάξω μέσα” τέρατα και να το κάνω επιστημονική φαντασία», μου εξηγεί. Σε μία από τις πρώτες σκηνές του μάνγκα, ένα τέρας ονόματι Mother Queen με ανατομία εντόμου δεσπόζει πάνω από την Αθήνα, κάνοντας και τα πιο ψηλά κτίρια της πόλης να μοιάζουν με κουκλόσπιτα. Ο Οδυσσέας παραδέχεται ότι τα πλάσματα της φαντασίας του οφείλουν πολλά στα σχέδια του Χ. Ρ. Γκίγκερ, πάνω στα οποία βασίστηκε το franchise του Alien. Τι ήθελε όμως να πετύχει με αυτά, πέρα από το προφανές συναίσθημα του τρόμου; «Για την ποπ κουλτούρα της Ιαπωνίας, ο Γκοτζίλα αποτελεί διαχρονικό σύμβολο. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω το ίδιο δημιουργώντας ένα πλάσμα και για την Ελλάδα. Έτσι προέκυψε στο μυαλό μου το Mother Queen που βλέπουμε ήδη από την αρχή». «Δεν έδωσα Πανελλήνιες» Ψηφιακό σκιτσάρισμα γεμάτο λεπτομέρειες Ως απόφοιτος του Καλλιτεχνικού Σχολείου του Γέρακα, θα περίμενε κανείς ότι θα είχε όνειρο τη Σχολή Καλών Τεχνών. «Δεν έχω κάνει σπουδές σχεδίου ή ζωγραφικής, είμαι αυτοδίδακτος. Θα ήταν το λογικό βήμα, αλλά δεν το έκανα. Οι γονείς μου πίστευαν πολύ σε εμένα και έτσι δεν υπήρξαν τριβές με την απόφασή μου να μη δώσω Πανελλήνιες. Ήθελα να αφιερώσω όλη μου την ενέργεια στα μάνγκα». Φυσικά, το ρίσκο ήταν μεγάλο. Εναλλακτικό σχέδιο δεν υπήρχε. Μάλλον όμως ο 24χρονος κομίστας είχε πιάσει καλύτερα το πνεύμα της εποχής. Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια εισβολή εξ ανατολών όσον αφορά την ποπ κουλτούρα – από τα μάνγκα μέχρι τα «οσκαρικά» Παράσιτα και την Κ-pop. Οι συνομήλικοι του Οδυσσέα, η γενιά που μεγάλωσε μέσα στα video games και τα social media, είναι οι πρώτοι που αγκαλιάζουν τις νέες αφηγήσεις της Άπω Ανατολής. «Το Death Note, το Attack on Titan, το Tokyo Ghoul ήταν ιστορίες που δεν είχα ξαναδεί», μου εξηγεί, ενώ παραδέχεται ότι δεν έχει διαβάσει τόσο πολλά μάνγκα, αλλά λατρεύει τα άνιμε (τις ταινίες κινούμενων σχεδίων από την Ιαπωνία). Τον ρωτάω επίμονα προσπαθώντας να μάθω το μυστικό της επιτυχίας τους. Μου εξηγεί ότι στα δικά του μάτια φανερώνουν έναν τρόπο σκέψης χωρίς αλλοιώσεις, ρίχνοντας φως σε πράγματα που πολλοί μπορούμε να σκεφτούμε, αλλά λίγοι θα τολμήσουμε να εκφράσουμε. «Όπως η πραγματική φύση ενός ανθρώπου όταν του δίνεται μια αφύσικη δύναμη», λέει χαρακτηριστικά. Μεγάλες προσδοκίες Δοκιμές χρωμάτων στον καμβά «Με τη μοναξιά τι σχέση έχεις;», τον ρωτώ λίγο πριν από το τέλος της συνέντευξης. «Τη θεωρώ πηγή έμπνευσης», απαντά καθώς μου εκμυστηρεύεται τον μεγάλο του στόχο: να γίνει το Tomahawk Angel ένα τεράστιο franchise που ο κόσμος να γνωρίζει ότι γεννήθηκε στην Ελλάδα. Φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι Έλληνες αναγνώστες δεν γνωρίζουν ότι τα μάνγκα ξεκινούν από τα δεξιά προς τα αριστερά, και όχι το ανάποδο όπως συμβαίνει στα «παραδοσιακά» βιβλία και κόμικς. Όπως όμως ήταν υπερβολικά αισιόδοξο το να μη δώσει Πανελλήνιες, να μην ενδιαφερθεί για την Καλών Τεχνών και να αφιερωθεί σε ένα είδος τέχνης που ελάχιστοι «Δυτικοί» τα έχουν καταφέρει καλά. Ο μοναδικός φόβος του Οδυσσέα είναι ότι μια μέρα ο κόσμος που έχει φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια θα πάψει να απασχολεί τους αναγνώστες. Όσο για το πιο τρελό όνειρο; «Να γίνει άνιμε το Tomahawk Angel; Ναι, αυτό θα ήταν τρομερό». Ο πρώτος και ο δεύτερος τόμος του Tomahawk Angel κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Anubis. Και το σχετικό link...

Ανοίγω και ένα φετινό θέμα για τις εκδόσεις της Anubis! Όπως κάθε χρόνο ελπίζουμε για μια ποικιλία σε υπερηρωικά και manga , μια που σε αυτά κινείται συνήθως η εκδοτική. Προσωπικά θέλω πολύ να δω το νέο Ultimate Spider-Man του Hickman, το οποίο είναι αναμενόμενο μια που εκδόθηκε το Ultimate Invasion , αλλά και άλλον έναν τόμο Sandman, αν και δύσκολο τόσο σύντομα. Εκτός αυτών, θα προτιμούσα περισσότερη DC από Marvel γιατί έχω μπουχτίσει με ελληνικές εκδόσεις της δεύτερης. Επίσης, τελευταία κυκλοφορούν και ωραία manga, όπως το Solo Leveling, και το Tomahawk Angel, που διαβάζω και εγώ παρ' όλο που δεν είμαι λάτρης manga, τα οποία ελπίζω να συνεχιστούν και να ασχοληθούν και με άλλες σειρές.

Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Για μία ακόμα φορά θα ταξιδέψουμε στον γεμάτο κινδύνους κόσμο του Κόναν και θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι των μοναδικών ιστοριών του όπως το χάραξαν οι κορυφαίοι δημιουργοί, και ανάμεσά τους οι Roy Thomas, John Buscema, Neal Adams, Barry Windsor Smith και πολλοί άλλοι! Σε αυτόν τον τόμο θα βρείτε τις ιστορίες που είχαν δημοσιευτεί για πρώτη φορά στη σειρά Τα Χρονικά του Θρυλικού Ήρωα”αλλά και άγνωστα κατορθώματα του μοναδικού ήρωα στις τρεις καινούργιες ιστορίες Η Σκοτεινή Λίμνη, Η Κατάρα του Μονόλιθου και Το Άντρο του Παγοσκώληκα. Άλλο ένα μεγαθήριο 356 σελίδων έρχεται να πλαισιώσει το πρώτο βιβλίου του ίδιου τύπου που είχε εκδώσει η Anubis. Περιέχει κυρίως ιστορίες που είχαν δημοσιευθεί στο παρελθόν στη σειρά CONAN - ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΗΡΩΑ, αλλά τελειώνει με 3 ιστορίες που δεν είχε ξαναδημοσιεύσει η Anubis, αν και τις είχε δημοσιεύσει όλες στο παρελθόν η Cobra Press. Οι αναδημοσιευμένες ιστορίες: 1. Τα Κόκκινα Καρφιά - (από τον Γ΄ τόμο των Χρονικών) 2. Τα Στοιχειά του Πορφυρού Κάστρου - (από τον Ε΄ τόμο των Χρονικών) 3. Σκιές στη Ζαμπούλα - (από τον Ε΄ τόμο των Χρονικών) 4. Η Φυλή του Σκότους - (από τον Ε΄ τόμο των Χρονικών) 5. Κουρσάροι Εναντίον Στυγίας - (από τον Γ΄ τόμο των Χρονικών) 6. Κόναν ο Κατακτητής/Το Ιερό Ερπετό του Σετ - (από τον Δ΄ τόμο των Χρονικών) και οι τρεις "νέες" (για έκδοση της Anubis) ιστορίες: 7. Η Σκοτεινή Λίμνη (47 σελίδες) = (Κόναν ο Βάρβαρος Νο.23 "Η Λίμνη των Γιγάντων" της Κόμπρα Πρεςς) 8. Η Κατάρα του Μονόλιθου (27 σελίδες) = (Σούπερ Κόναν Νο.33 "Η Κατάρα του Μονόλιθου" της Κόμπρα Πρεςς) 9. Το Άντρο του Παγοσκώληκα (24 σελίδες) = (Σούπερ Κόναν Νο.36 "Η Φωλιά του Σκουληκιού του Πάγου" αλλά και Κόναν ο Βάρβαρος Νο.106 & 108 "Η Φωλιά του Παγοσκώληκα, α΄ & β΄ μέρος" της Κόμπρα Πρεςς) Το χαρτί είναι ελαφρά κιτρινισμένο για να θυμίζει παλαιό βιβλίο, η ποιότητα εκτύπωσης είναι εξαιρετική, τα γράμματα CONAN στο εξώφυλλο και τη ράχη είναι σε χρυσό μεταλλικό χρώμα και ανάγλυφα. Όπως και το ΕΠΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ, είναι το πιο παχύ Ελληνικό βιβλίο κόμικ σε μέγεθος BD που πρόσθεσα στη βιβλιοθήκη μου! Για όσους δεν είχαν προμηθευθεί τους αρχικούς τόμους των ΧΡΟΝΙΚΩΝ, ο παρόν τόμος είναι ανεκτίμητος και θα κάνει και καλή συντροφιά στο αδελφάκι του που πρέπει να βρίσκεται κι αυτό στη βιβλιοθήκη σας! Συστήνεται ανεπιφύλακτα! Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον james768.

Σύνοψη από την εκδοτική: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΝΤΙ-ΗΡΩΑΣ Ο ROB LIEFELD ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ — ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΑΣΠΟΝ∆ΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ! ΟΤΑΝ Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΘΑΜΠΕΡ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΞΑΝΑ για να εξοντώσει τον επιστήμονα που τον δημιούργησε, ο Γούλβεριν και ο Κέιµπλ αναλαμβάνουν µία ριψοκίνδυνη αποστολή διάσωσης. Από την άλλη, ο Ντέντπουλ βρίσκεται μπλεγμένος σε µια επικίνδυνη µηχανορραφία στη Μαντριµπούρ! Θα μπορέσουν οι τρεις ήρωες να ενώσουν τις δυνάμεις τους ή το σχέδιο του Θάµπερ θα τους σταματήσει; Ο Πολυλογάς Μισθοφόρος θεωρεί πως κατέχει τα µυστικά του σπαθιού, αλλά είναι τελικά αρκετά καλός για να µπορέσει να νικήσει τη µυστηριώδη ξιφομάχο Σάτερστορµ; Και όχι µόνο αυτό, αλλά θα καταφέρει ο πανούργος Γουέιντ να κατανικήσει τους τρόµους του Κίλβιλ; Η ιστορία: Το όνομα του Rob Liefeld είναι αρκετά γνωστό στους φανς των κόμικς ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της αμερικάνικης και όχι μόνο σκηνής. Αν θέλετε να μάθετε αναλυτικά την ιστορία του πριν από αυτό το αφιέρωμα, σας προτρέπω σε αυτό το εξαιρετικό αφιέρωμα που έχει κάνει στην καριέρα του ο @ x for xepeta . O Liefeld πέραν των όσων έχει καταφέρει ως δημιουργός, έχει μείνει αρκετά γνωστός στην ιστορία και ως ο δημιουργός του Deadpool, αφού την πρώτη του εμφάνιση ο ήρωας την έκανε στο New Mutants #98 σε σενάριο Fabian Nicieza και σχέδιο Liefeld. O Nicieza έχει πει ότι ο ίδιος διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και τον τρόπο που μιλάει, ενώ ο Liefeld έφτιαξε το design, τη στολή και σκέφτηκε το όνομα. Για πολλούς όμως ο Αμερικάνος σχεδιαστής είναι ακόμα και σε αυτό αμφιλεγόμενος, αφού συχνά πυκνά μπορεί να διαβάσει κανείς ότι παίρνει πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία του χαρακτήρα από αυτό που του αναλογεί. Ο Liefeld έχει έναν μακρύ βίο και πολιτεία με εξόδους από τη Marvel, επαναπροσλήψεις, αποχωρήσεις, κλείσιμο εταιρειών, ωστόσο τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να ξαναφτιάξει το προφίλ και την εικόνα του κι έτσι το 2023 ανέλαβε τον τίτλο Deadpool: Badder Blood που έφερε η Anubis στα ελληνικά. Φαντάζομαι ότι λόγω της αδυναμίας του Liefeld στο σενάριο, αυτό ανατέθηκε στον Chad Bowens (αν και η πλοκή της ιστορίας παραμένει του Liefeld) και σε μεγάλο βαθμό, αυτό είναι και που χαντακώνει το κόμικ κατά τη γνώμη μου. Οι δημιουργοί επιχειρούν να στριμώξουν όσο περισσότερους ήρωες γίνεται με τους Deadpool, Cable, Wolverine να είναι οι βασικοί, αλλά ταυτόχρονα να έχουμε και κάποιες εκπλήξεις ή οποίες όμως έρχονται κάπως άκυρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ιστορία από άποψη πλοκής είναι από τις πιο χαώδεις που έχω διαβάσει με τους ήρωες να ξεκινούν με στόχο να παλέψουν τον Θάμπερ, πρώην φίλο του Deadpool, αλλά τελικά να αναλώνονται σε μια άλλη ιστορία που μοιάζει κάπως παράταιρη. Μου έκανε πολύ μεγάλη έκπληξη η πλήρης απουσία του σπασίματος του τέταρτου τοίχου που λατρεύω στα κόμικ του Deadpool, καθώς και οι αναφορές του στην ποπ κουλτούρα και τη βιομηχανία του θεάματος. Ο Liefeld στο σχέδιο καταβάλλει μια αρκετά μεγάλη προσπάθεια με το σήμα κατατεθέν του: Υπερβολή και ποζεριά αλλά σε βαθμό που αρχίζεις και γουστάρεις. Δεν έχει σημασία αν οι κακοί είναι θεόρατοι, υπάρχει μεν μια πρωτοτυπία, υπάρχει καθαρό σχέδιο και εντυπωσιακές μάχες αν και κλασικά ο Liefeld έχει ακόμα θέματα με την ανατομία. Είναι τρομερό για σχεδιαστή που κοντεύει τα 60 να μην έχει μάθει ακόμα να ζωγραφίζει πατούσες και να έχει τέτοια προβλήματα με την ανατομία του σώματος. Σε τελική ανάλυση το Badder Blood προσπαθεί να γίνει ένα φεστιβάλ δράσης, χωρίς να έχει πολλή hardcore βία, χωρίς τα αστεία που αγαπάμε στον Deadpool, αλλά κυρίως χωρίς να έχει ιδιαίτερη πλοκή, διάρθρωση σεναρίου και να καταλήγει απλώς να προσπαθεί να σε κάνει να διασκεδάσεις με το σχέδιο και την ποζεριά που αποπνέει κάθε καρέ του Liefeld. Η έκδοση: Στο κλασικό 17 Χ 26 της Anubis είμαστε και εδώ με την εκδοτική να βγάζει αυτό το κόμικ λογικά λόγω και της παρουσίας του Wolverine μέσα σε αυτό όπως και στην επικείμενη ταινία Deadpool & Wolverine, αλλά πιστεύω ότι περιμένει κιόλας να κάνει λίγο γκελ στον κόσμο το όνομα του Liefeld. Συνολικά πάντως είναι μια αρκετά αδύναμη προσπάθεια και θεωρώ πως αν και λιγοστά, μπορείτε να βρείτε καλύτερα Deadpool κόμικς στα ελληνικά, τα οποία θα απολαύσετε περισσότερο. Όπως και να 'χει, καλό διάβασμα σε όλους

Το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη και η ταινία ''Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη'' ανάμεσα στις νέες αφίξεις. Τα νέα graphic novels της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής είναι υψηλών προδιαγραφών – είτε πρόκειται για μυθιστορήματα που μορφοποιούνται σε κόμικς, είτε για ταινίες που διασκευάζονται, είτε ακόμη για πρωτογενείς ιστορίες που γίνονται απευθείας graphic novels. Επιλέξαμε και προτείνουμε μερικά από αυτά… Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον εγχείρημα είναι το «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη» (εκδόσεις Anubis) των Dan Watters – Dev Pramanik. Βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του Νίκολας Ρεγκ με πρωταγωνιστή τον αξέχαστο Ντέιβιντ Μπάουι. Διαθέτει δυνατή, ατμοσφαιρική εικονογράφηση, που αποδίδει την ιστορία εξωγήινου που «σκάει» έτσι ξαφνικά στη Γη. Από την άλλη, στη διασκευή του θρυλικού μυθιστορήματος «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη προχώρησαν οι εκδόσεις Διόπτρα, με πλούσια εικονογράφηση του Soloup, προτείνοντας έτσι – εκ νέου – το έργο του κορυφαίου συγγραφέα. Με υπέροχα πολύχρωμα σκίτσα πάλι, ο Fred Fordham παρουσίασε την απόδοση του διαχρονικού μυθιστορήματος «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Άλντους Χάξλεϊ σε μορφή graphic novel (εκδόσεις Οξύ). Στον διάσημο δε Αμερικανό καρτουνίστα Τιμ Χάμιλτον ο Ρέι Μπράντμπερι είχε εμπιστευτεί τη διασκευή του θρυλικού του μυθιστορήματος «Φαρενάιτ 451» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Και πολύ καλά έκανε, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Όσο για το «1936: Ετοιμόρροπη δημοκρατία» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) είναι έξοχο επίτευγμα με θέμα τον στρατιώτη Αμπατζή στην Ελλάδα του 1936, τη χρονιά κατά την οποία η δημοκρατία καταλύθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά – πρόκειται για καθηλωτική τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής. Και, βέβαια, δεν γίνεται να μην αναφέρει κανείς το κομψοτέχνημα «Η πύλη της Ανατολής». Ένα θανάσιμο παιχνίδι κατασκόπων εκτυλίσσεται στην Κωνσταντινούπολη του 1938, μέσα από πανέμορφες εικόνες, μυστικά, πάθη, ίντριγκες και σασπένς. Εδώ ο Ιταλός βιρτουόζος Βιτόριο Τζαρντίνο απλώς αποθεώνει την τέχνη των κόμικς. Και εμείς δεν έχουμε καλύτερο. Και το σχετικό link...

Ο αυτοεξόριστος στο Βερολίνο Τούρκος δημοσιογράφος που κυνηγήθηκε από τον Ερντογάν για τις αποκαλύψεις του και τόλμησε να κάνει graphic novel τον… σουλτάνο μιλάει για τις διώξεις και την ελευθερία του Τύπου. Όταν διάβασα το graphic novel «Erdogan: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου» με κείμενα του βραβευμένου δημοσιογράφου Τζαν Ντιουντάρ, αυτοεξόριστου στο Βερολίνο (ο Ερντογάν τον έχει χαρακτηρίσει δημόσια «τρομοκράτη»), καθηλώθηκα από την αφήγηση και την πλούσια εικονογράφηση. Το βιβλίο αφηγείται την πορεία ανόδου του Ερντογάν και περιγράφει λεπτομερώς τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τις τεταμένες σχέσεις με τον πατέρα του, την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, την εμπλοκή του με φανατικές οργανώσεις της ισλαμικής νεολαίας και την πολιτική μεταστροφή του για να καταλάβει την εξουσία. Με αφορμή την κυκλοφορία του graphic novel (προϊόν συνεργασίας του με τον Αιγυπτιοσουδανό καλλιτέχνη κόμικς Ανουάρ) μιλήσαμε τηλεφωνικά με τον Τζαν Ντιουντάρ. Συζητήσαμε αναλυτικά για το βιβλίο, την πολυσύνθετη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Τουρκίας, την ανάγκη για ελευθερία του Τύπου. Είναι ο άνθρωπος που το 2015 αποκάλυψε με ρεπορτάζ ότι η υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας τροφοδοτούσε παράνομα με βαρύ οπλισμό τζιχαντιστές που δρούσαν στη Συρία. Στη φυλακή «Έχω γράψει δεκάδες άρθρα και ρεπορτάζ που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και έχω αποκαλύψει πολλές υποθέσεις διαφθοράς. Τα γραπτά μου ήταν “ενοχλητικά” και ο Ερντογάν ζήτησε αρκετές φορές την απόλυσή μου. Όταν ήμουν αρχισυντάκτης της “Cumhuriyet” με συνέλαβαν, με έκλεισαν στη φυλακή και κατά τη διάρκεια της δίκης μου δέχτηκα ένοπλη επίθεση. Αποφάσισα να εγκατασταθώ στην Ευρώπη γιατί δεν υπήρχε κανένας τρόπος να παραμείνω στην Τουρκία και να είμαι ελεύθερος ή να έχω μια δίκαιη δίκη», μου λέει. Αναβάθμιση ποινής Η δίωξή του προκάλεσε πλήθος διαμαρτυριών από οργανώσεις στην Τουρκία και στο εξωτερικό. Ο δημοσιογράφος τελικά κρίθηκε ένοχος για διαρροή απόρρητων κρατικών πληροφοριών και καταδικάστηκε αρχικά σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες φυλάκιση, ενώ η ποινή του τελικά αναβαθμίστηκε σε 27 χρόνια φυλάκιση για κατασκοπεία και παροχή βοήθειας σε τρομοκράτες. Tο καλοκαίρι του 2016 αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο Βερολίνο. Πήρε μαζί του μόνο κάποια βιβλία και μια οδοντόβουρτσα. Η ζωή στο Βερολίνο Σήμερα ο Τούρκος δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας συνεργάζεται με τη «Washington Post», διευθύνει την online δημοσιογραφική πλατφόρμα Özgürüz και ζει στη γερμανική πρωτεύουσα – με διακριτική αστυνομική προστασία – υπό τον φόβο νέας επίθεσης υποστηρικτών του Ερντογάν. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο από τη Royal Shakespeare Company στην Αγγλία, ενώ έχει κάνει μια καλλιτεχνική δράση στο Θέατρο Μαξίμ Γκόρκι του Βερολίνου με θέμα το κελί του στην Τουρκία. Έχει λάβει βραβεία από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα και την Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων CPJ. «Το θάρρος και η γενναιότητα είναι τα βασικά προαπαιτούμενα για να κάνει ένας νέος δημοσιογράφος αυτήν τη δουλειά», είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που σχολιάζει. Ο Τζαν Ντιουντάρ δέχτηκε επιθέσεις από ακροδεξιούς υποστηρικτές τού Ερντογάν και στη Γερμανία. Θυμάται ακόμη τον ήχο των πυροβολισμών και τις φωνές των ανθρώπων δίπλα του τη μέρα που δέχτηκε την επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Τον ρωτάω για την καθημερινότητά του στη Γερμανία όπου βρίσκεται τα τελευταία χρόνια. «Η ζωή μου είναι εντελώς διαφορετική. Κάνω όμως τα ίδια πράγματα. Γράφω μανιωδώς άρθρα, ρεπορτάζ και βιβλία, γυρίζω ντοκιμαντέρ. Ο σκοπός μου είναι να προσεγγίσω ξανά το αναγνωστικό μου κοινό στην Τουρκία, αλλά κυρίως να δείξω στον κόσμο τι συμβαίνει στη χώρα μου. Έχασα το σπίτι μου, τους φίλους μου και τη δουλειά μου. Καλύτερη όμως η εξορία από τη φυλακή». Πιο εθνικιστική από ποτέ Η έρευνα για να ολοκληρωθεί το graphic novel διήρκεσε αρκετά χρόνια, με ενδελεχή μελέτη, διασταύρωση υλικού, συλλογή εκατοντάδων φωτογραφιών. «Έπρεπε να επιβεβαιώσουμε κάθε λεπτομέρεια, να μελετήσουμε κάθε επίσημη βιογραφία του Ερντογάν και να διαβάσουμε όλα τα δημοσιεύματα στον Τύπο. Πήραμε συνεντεύξεις από ανθρώπους και συνεργάτες που φοβήθηκαν να μας μιλήσουν επώνυμα. Παρά την προσωπική μου δίωξη από τον Ερντογάν, προσπάθησα να παρουσιάσω ένα αληθινό και πολύπλευρο πορτρέτο για το πώς κατάφερε να ανέβει τα σκαλοπάτια της εξουσίας και να εγκαθιδρύσει ένα πανίσχυρο καθεστώς» λέει. Και προσθέτει: «Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη διαδρομή που ακολούθησε και τι είδους άνθρωπος είναι, όχι μόνο για το κοινό της Τουρκίας αλλά για να φτάσει αυτή η πληροφορία σε ολόκληρο τον κόσμο. Πάντοτε στη χώρα μου διεξαγόταν μια σημαντική μάχη με αίτημα να υπάρξει περισσότερη και πραγματική δημοκρατία. Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε τη θρησκεία για να αποκτήσει δύναμη και τη δύναμη της θρησκείας για να καταλάβει την εξουσία. Η εκτίμησή μου είναι ότι η χώρα είναι πιο εθνικιστική, συντηρητική και ισλαμιστική από ποτέ». «Graphic journalism» Πολλοί γελοιογράφοι και σκιτσογράφοι στην Τουρκία έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί επειδή δημοσίευσαν σκίτσα του Ερντογάν. Αυτό το βιβλίο – σύμφωνα με τους δημιουργούς – είναι και ένα μήνυμα αλληλεγγύης. «Το κόμικς είναι ένας σύγχρονος τρόπος για να δημοσιεύει κανείς ιστορίες, ο οποίος αποκαλείται “graphic journalism”. Έχω δημοσιεύσει ήδη αρκετά βιβλία και τώρα ήθελα να κάνω κάτι καινούργιο με σκοπό να προσελκύσω το νεανικό κοινό. Ήταν εξαιρετική η συνεργασία μου με τον Ανουάρ και παρόλο που το βιβλίο δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων της Τουρκίας, έχει εκδοθεί σε πολλές γλώσσες και έχει διαβαστεί από χιλιάδες ανθρώπους». «Ο μεγάλος αδερφός» Τα Χριστούγεννα έτυχε να ταξιδέψω στην Κωνσταντινούπολη – μια πόλη απόλυτα συνδεδεμένη με τις μεταρρυθμίσεις, την πολιτική πορεία και το αποτύπωμα των παρεμβάσεων του Ερντογάν – και έτσι ρώτησα τον Ντιουντάρ για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα ενόψει και των εκλογών. Είναι γνωστό πως πολλοί ακτιβιστές, διανοούμενοι και καλλιτέχνες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πόλη και ότι ακόμη και το κοσμοπολίτικο Πέρα (Beyoğlu) σταδιακά έχει αλλάξει χαρακτήρα. «Η Ινσταμπούλ έχει χάσει ένα κομμάτι της γοητείας της και δεν θυμίζει μια δημοκρατική και λειτουργική πόλη. Πολλοί επιλέγουν να φύγουν από το κέντρο και να μετακινηθούν σε περιοχές που αισθάνονται πιο μακριά από τον έλεγχο του καθεστώτος. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου καλά γιατί ο “μεγάλος αδερφός” είναι παντού». Του ζητάω να σχολιάσει κάτι που μου έκανε εντύπωση, ότι η αστυνομική παρουσία δεν ήταν εμφανής στο κέντρο της πόλης. «Όντως δεν υπάρχει αστυνομία στους δρόμους γιατί δεν έχουν απομείνει πολλοί άνθρωποι που αντιστέκονται. Μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ το 2013, οι διαμαρτυρίες είναι περιορισμένες και απόλυτα ελεγχόμενες. Οι αντιφρονούντες που βρίσκονται στη φυλακή είναι λιγότεροι σε σχέση με πέντε χρόνια πριν, όχι γιατί υπάρχει περισσότερη δημοκρατία αλλά γιατί ελάχιστοι παίρνουν το ρίσκο να διαμαρτυρηθούν. Πιστέψτε το όμως, αν κάποιος φωνάξει δυνατά εναντίον της κυβέρνησης, οι αστυνομικές δυνάμεις θα κάνουν την εμφάνισή τους σε χρόνο-ρεκόρ». Ο Ερντογάν και οι γυναίκες Ένα κομμάτι του graphic novel εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο ο Ερντογάν εργαλειοποίησε τις γυναίκες προκειμένου να εξασφαλίσει πολιτική υποστήριξη. Ο Ντιουντάρ περιγράφει στο βιβλίο τους χειρισμούς του, από την εποχή που έστελνε γυναίκες χωρίς μαντίλες στις πιο προοδευτικές συνοικίες και γυναίκες με μαντίλες στις πιο συντηρητικές. «Είναι πραγματιστής σε αυτά τα θέματα. Η ιδεολογική του ταυτότητα ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την πολιτική που ακολούθησε, όμως η κατάκτηση της εξουσίας ήταν ο πιο σημαντικός στόχος. Τα πρώτα χρόνια δεν δεχόταν ούτε να σφίξει το χέρι μιας γυναίκας, στην πορεία όμως κατάλαβε ότι το γυναικείο κοινό αποτελούσε δεξαμενή ψήφων και προσπάθησε να τις εκμεταλλευτεί. Στην Τουρκία οι περισσότερες γυναίκες βρίσκονται υπό τον έλεγχο του πατέρα, του αδερφού ή του συζύγου. Ο Ερντογάν τους έδωσε μια φαινομενική ελευθερία και τη δυνατότητα να εργαστούν για το κόμμα». «Ισλάμ με γραβάτες» Η φυσιογνωμία της Τουρκίας θεωρεί ότι κατευθύνεται ολοένα και σε πιο συντηρητική και θρησκευτική κατεύθυνση και στο βιβλίο του αναφέρει αρκετές φορές την έκφραση «ισλάμ με γραβάτες και κοστούμια». Ο Ντιουντάρ εξηγεί τι εννοεί όταν χρησιμοποιεί τον συγκεκριμένο όρο: «Ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά να παίζει παιχνίδια με τον τουρκικό λαό, με τον Τύπο, με την Ευρώπη, αλλά και να αναπροσαρμόζεται σε σχέση με το πολιτικό προφίλ που τον συμφέρει να καλλιεργεί κάθε φορά. Είναι φανατικός ισλαμιστής, γνωρίζει όμως ότι αν προωθήσει μια ακραία προσέγγιση γύρω από αυτό το θέμα θα αποτύχει και έτσι προσπαθεί να στρογγυλεύει τις απόψεις του απέναντι στους κοσμικούς και τους ελίτ κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής. Έχει αντιληφθεί ότι χρειάζονται ένα πιο “ήπιο” ισλάμ και αυτή την εκδοχή προσπάθησε να εξυπηρετήσει. Σήμερα εκφράζεται με πιο φανατικό τρόπο και εκτιμώ ότι αυτή η στροφή θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια». Τζαμί, σύμβολο εξουσίας Η κουβέντα πηγαίνει στον ρόλο της θρησκείας στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Υπάρχει όντως φανατισμός; «Εξαρτάται. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο ποσοστό επιζητά μέσω της θρησκείας υποστήριξη, εργασία, κοινωνικότητα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν καθημερινά να προσευχηθούν όχι από τυφλή πίστη αλλά για να γίνουν κομμάτι μιας γραφειοκρατίας». «Οι μιναρέδες ξιφολόγχες, οι θολωτές στέγες (των τζαμιών) κράνη, τα τζαμιά ο στρατώνας μας, οι πιστοί στρατιώτες» αναφέρουν οι στίχοι ενός ποιήματος που απήγγειλε ο Ερντογάν για πρώτη φορά το 1999 σε μεγάλη πολιτική εκδήλωση. Από τότε έχει χρησιμοποιήσει τα ίδια λόγια αρκετές φορές σε δημόσιες ομιλίες του. Οι παρεμβάσεις του στους δημόσιους χώρους έχουν προκαλέσει έντονες συζητήσεις. Το τζαμί που δεσπόζει στον λόφο Camlica της Κωνσταντινούπολης θεωρήθηκε επίδειξη ισχύος και μεγαλοϊδεατισμού. Το επιβλητικό τζαμί στην πλατεία Ταξίμ – ακριβώς δίπλα βρίσκεται το πάρκο Γκεζί, όπου είχε λάβει χώρα η εξέγερση το 2013 – άλλαξε αρκετά τη φυσιογνωμία της περιοχής, ενώ το καλοκαίρι του 2020 με μια απόφαση που ήγειρε πολλές αντιδράσεις στην Ελλάδα ο Τούρκος πρόεδρος μετέτρεψε το μνημείο της Αγια-Σοφιάς σε λειτουργικό ισλαμικό τέμενος. Ρώτησα τον Ντιουντάρ για όλα τα παραπάνω. «Το τζαμί χρησιμοποιείται σαν σύμβολο εξουσίας από τον Ερντογάν, γιατί θέλει να μετατρέψει για λόγους γοήτρου την Ινσταμπούλ σε πρωτεύουσα του ισλάμ» μου λέει και στο τέλος προσθέτει για τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα: «Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαπερνάται από την οπτική του εθνικισμού, αλλά κυρίως καθορίζεται από τις σχέσεις με την Αμερική, τις οποίες ο Ερντογάν χρησιμοποιεί με διαφορετικό τρόπο προκειμένου να στείλει το μήνυμα που επιδιώκει κάθε φορά», καταλήγει. INFO Το graphic novel «Erdogan: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου» σε κείμενο του Τζαν Ντιουντάρ και εικονογράφηση του Ανουάρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis (μτφρ. Ορέστης Μανούσος). Και το σχετικό link...

Συνέντευξη με τους δημιουργούς του γκράφικ νόβελ «Erdogan – Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου», τον Τούρκο δημοσιογράφο Can Dündar και τον Αιγυπτιο-Σουδανό σχεδιαστή κόμικς Anwar. Η εικονογραφημένη βιογραφία του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis και στάθηκε η αφορμή για μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους δημιουργούς της. ● Πώς αποφασίσατε να αφηγηθείτε τη ζωή του Ερντογάν σε μορφή γκράφικ νόβελ; Dündar: Ως δημοσιογράφος, παρακολουθώ τον Ερντογάν για περισσότερα από 30 χρόνια, από την εποχή της δημαρχίας του. Βρέθηκα στη φυλακή και τώρα είμαι εξόριστος εξαιτίας του. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή μου, όπως και της χώρας μου. Σκέφτηκα επομένως ότι θα είχε ενδιαφέρον να μάθω περισσότερα για εκείνον, να καταλάβω γιατί είναι έτσι όπως είναι σήμερα και να το εξηγήσω στον κόσμο. Υπήρχαν αρκετές βιογραφίες του σε μορφή βιβλίου, επίσημες και ανεπίσημες, γι’ αυτό αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Είχα υπόψη μου διάφορες άλλες βιογραφίες πολιτικών αρχηγών σε μορφή γκράφικ νόβελ, γι’ αυτό μου φάνηκε καλή ιδέα. Πρόκειται για αυτό που αποκαλείται ευρέως «graphic journalism», ουσιαστικά το αντιλαμβάνομαι σαν ντοκιμαντέρ στη μορφή των κόμικς. Το γκράφικ νόβελ σου δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώσεις σκηνές τις οποίες γνωρίζεις από περιγραφές και μαρτυρίες, αλλά δεν υπάρχει κάποιο οπτικοακουστικό υλικό, κάποιο βίντεο ή κάποια φωτογραφία τους. Τέλος, το γεγονός ότι δεν του αρέσουν οι γελοιογραφίες και τα κόμικς – έχει βάλει πολλούς γελοιογράφους στη φυλακή – έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα αυτήν την προοπτική. Anwar: Προέρχομαι από τον χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας, ωστόσο είχα έντονο ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία και τον συνδυασμό τους υπό τη μορφή του graphic journalism. Είχα εμπλακεί με την παραγωγή μικρότερων έργων τέτοιου τύπου, τίποτα όμως τόσο μεγάλο μέχρι τώρα. Σε αντίθεση με την αμεσότητα και την ταχύτητα των πολιτικών γελοιογραφιών, αυτή η προσέγγιση δίνει περισσότερο χώρο σε βαθύτερη έρευνα και κατανόηση. Ειδικά για εμένα, έναν καλλιτέχνη που δεν περιορίζεται μόνο στην εικονογράφηση αλλά εμπλέκεται με τη δημοσιογραφία και γνωρίζει τους κανόνες της, δίνει μια νέα, ενδιαφέρουσα διέξοδο. Παράλληλα όμως, ως πολιτικός γελοιογράφος, πάντα θα φέρω στις δουλειές μου τις αξίες και την ιδεολογία μου, τις πολιτικές μου συμπάθειες και αντιπάθειες. Από θέμα περιεχομένου, στο παρόν έργο βρήκα την απόλυτη ταύτιση, αφού μπορώ να σχεδιάσω και να καταλάβω τις δυναμικές της πολιτικής στην Τουρκία. Άλλωστε, και στην Αίγυπτο έχουμε έναν δικτάτορα που εργαλειοποιεί το Ισλάμ, αλλά και μια σειρά από ομοιότητες: πολιτικές, πολιτισμικές, γεωγραφικές. Δέχτηκα αμέσως την πρόταση του Can, με τον οποίο επίσης μας συνέδεε το γεγονός ότι βρεθήκαμε εξόριστοι λόγω των καθεστώτων στη χώρα μας. ● Παρά την έντονη προσωπική άποψή σας για τον Ερντογάν, το βιβλίο διατηρεί μια απόσταση και μια αντικειμενική καταγραφή που παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ. Σε μερικά σημεία φαίνεται σαν τον «καλό» της ιστορίας, στην οποία άλλωστε πρωταγωνιστεί. Dündar: Ήταν πολύ δύσκολο αλλά αναγκαίο. Δεν ήθελα ο αναγνώστης να εντοπίζει την προσωπική μου άποψη και να ερμηνεύει τις πληροφορίες που μεταφέρω ως αποτέλεσμα κάποιας προσωπικής εμπάθειας. Απέφυγα τον πειρασμό να τον δαιμονοποιήσω. Όσο έγραφα το βιβλίο προφανώς ήρθα αρκετές φορές σε εσωτερικές συγκρούσεις. Από τη μία πλευρά η δημοσιογραφική μου ιδιότητα επέβαλλε την αντικειμενικότητα και την ουδετερότητα, αλλά από την άλλη ως αγωνιστής υπέρ της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, που θέλει μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα, αρκετές φορές δυσκολεύτηκα. Εστίασα στην προσπάθειά μου να τον καταλάβω από το μηδέν, σκεπτόμενος πως αν μπορέσεις να καταλάβεις έναν αυταρχικό δυνάστη, ίσως μπορείς να αποτρέψεις τους επόμενους. Ξεκίνησε ως ένα φτωχόπαιδο με την παιδική του αθωότητα. Στην πορεία της ζωής του όμως, διάφορες συνθήκες διαμόρφωσαν έναν άνθρωπο που κατέληξε μονάρχης. Ποιες ήταν αυτές; Μπορείς να εστιάσεις στην πατρική φιγούρα και την κακοποίηση, στη θρησκευτική εκπαίδευση, στο ποδόσφαιρο και στον φανατισμό, στην εμμονή με την πολιτική. Όταν λαμβάνεις υπόψη σου όλες αυτές τις συνθήκες, οι οποίες συνολικά καταλήγουν να διαμορφώνουν την προσωπικότητά του, μπορείς να τον καταλάβεις καλύτερα. Αν δεις τη βιογραφία του Χίτλερ για παράδειγμα, θα εντοπίσεις αρκετά κοινά. Προβληματική παιδική ηλικία, ανεπιτυχής νεολαία, και όταν ξαφνικά βρήκε τις συνθήκες για να λάβει εξουσία, το έκανε. Νομίζω ότι αυτή η γνώση είναι χρήσιμη για όλους μας. Can Dündar και Anwar Anwar: Προσπάθησα να περάσω αυτήν την ουδετερότητα και στα σχέδια. Στην πολιτική γελοιογραφία, η άποψή σου έχει βαρύτητα για το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Σε ένα δημοσιογραφικό γκράφικ νόβελ, πρέπει να προσκολληθείς όσο το δυνατόν περισσότερο στην πιστότερη αποτύπωση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Στο εικαστικό κομμάτι, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις πολλή έρευνα – ξόδεψα μήνες σε αυτό. Χρειάστηκε να ερευνήσω πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Ελάχιστο οπτικό υλικό, σπάνια πλάνα, κανείς από εμάς δεν ήταν εκεί. Σημαντικός βοηθός υπήρξε το διαδίκτυο, φωτογραφικά αρχεία και βίντεο. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να καταφέρεις να μείνεις πιστός στα πραγματικά γεγονότα, περιβάλλοντα, σκηνικά. Από την άλλη, η μεταφορά των μεγάλων πολιτικών στιγμών για τις οποίες υπήρχε υλικό ήταν πολύ πιο εύκολη. Οι προκλήσεις όμως ήταν πιο ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι ο Ερντογάν ζούσε όταν ήταν πέντε χρόνων σε ένα σπίτι κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Πώς έμοιαζε το σπίτι, πώς έμοιαζε η γειτονιά του το ’60; Αναλαμβάνεις ως σχεδιαστής να στήσεις ολόκληρο το σκηνικό, είσαι σκηνοθέτης και σκηνογράφος. Φίλοι που το διάβασαν πρώτη φορά είχαν εντυπωσιαστεί από τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώθηκε το κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Εκεί πράγματι τον παρουσιάζουμε σαν «καλό», γιατί υποθέτουμε πως σε έναν βαθμό… ήταν. Ήταν παιδί! Ένα παιδί που του άρεσε το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον όχι μόνο από την καλλιτεχνική σκοπιά αλλά και από την πλευρά του αναγνώστη, γιατί τον κάνει να σκεφτεί. Βλέπει ένα φυσιολογικό άτομο, ένα παιδί με όνειρα, να εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο. Τι οδήγησε εκεί; Αν προσπαθείς να δαιμονοποιήσεις, αυτό είναι κλισέ. Και η εικαστική αποτύπωση παίζει κομβικό ρόλο. Δεν είναι μόνο το κείμενο, αλλά και τι βλέπεις μαζί με αυτό το κείμενο, το οποίο επηρεάζει την κατανόησή του. ● Ποια πτυχή της ζωής του Ερντογάν σας εντυπωσίασε περισσότερο; Dündar: Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το εξής: μετά τον βομβαρδισμό στο κτίριο της νεανικής οργάνωσης όπου συμμετείχε, υπήρχε ένα θύμα και ο Ερντογάν παρευρέθη στην κηδεία του. Υπάρχει μια φωτογραφία του από το νεκροταφείο, μαζί με μερικά νεαρά στελέχη. Τριάντα χρόνια αργότερα, όλοι τους είχαν αξιοποιηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην κυβέρνησή του. Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο που λειτουργεί στρατηγικά σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις του. Τους χρησιμοποίησε για τριάντα ή σαράντα χρόνια και τους έδιωξε από κοντά του όταν έπαψαν να είναι χρήσιμοι, αφού ανήλθε στην εξουσία. Είναι εντυπωσιακό. Anwar: Δεν πρόκειται για ένα συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά για μία πτυχή του χαρακτήρα του: η επιμονή του. Δεν σπάει εύκολα. Πρόκειται για ένα γνώρισμα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για καλό ή για κακό, κι αυτός επιλέγει το δεύτερο. Είναι βαθιά οπορτουνιστής και πραγματιστής και το βλέπεις όταν παρακολουθείς την πορεία του, σε κάθε σκαλί που σκαρφάλωνε προς την εξουσία. Σε αντίθεση με τους ακροδεξιούς λαϊκιστές όπως ο Τραμπ και τα ευρωπαϊκά μορφώματα που αξιοποιούν κυρίως την προπαγάνδα για να ανέλθουν, είναι αληθινός πολιτικός με βάθος. ● Το έργο σταματάει χρονικά στο 2002. Θα υπάρξει συνέχεια; Dündar: Ακόμη δουλεύουμε το δεύτερο βιβλίο. Το πρώτο τελειώνει στο σημείο που αναλαμβάνει την εξουσία. Στο δεύτερο δείχνουμε τη διαδρομή του δύο δεκαετίες στην εξουσία, το διπλό του πρόσωπο, τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο κυβερνάει, τον έλεγχο στα ΜΜΕ, τον θυμό του. Anwar: Βρισκόμαστε στο στάδιο της έρευνας. Θα παρουσιάσουμε τα σύγχρονα γεγονότα της ιστορίας του, πολλά από αυτά ευρέως γνωστά, σε αντίθεση με τα πρώτα. Όμως είναι ό,τι προηγήθηκε μέχρι τότε που εξηγεί τον χαρακτήρα του και τις μετέπειτα επιλογές του. Και το σχετικό link...

Συγκεντρωτικη συλλογη 5 μηνιαιων τευχων που κυκλοφορησε στην χωρα μας το 2011. Παρουσιαση τευχων του 2011 παρακατω: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/25197-flashpoint/ Aπο την εκδοτικη: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ Ο ΙΔΙΟΣ. Οι διάσημοι δημιουργοί Geoff Johns (BLACKEST NIGHT) και Andy Kubert (BATMAN) υπογράφουν το FLASHPOINT – μία μοναδική ιστορία που θα φέρει το σύμπαν των υπερηρώων της DC μπροστά σε μια τεράστια αλλαγή! Ο ΜΠΑΡΡΥ ΑΛΛΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ. Προστατεύει τους αθώους και πολεμά το έγκλημα ως ο Φλας – ο ταχύτερος άνθρωπος του κόσμου. Αλλά αυτός δεν είναι ο κόσμος που ήξερε. Αυτός είναι ένας κόσμος όπου η Γουόντερ Γούμαν και ο Άκουαμαν έχουν βυθίσει εκατομμύρια ανθρώπους στο σκοτάδι του πολέμου… όπου κανένας άνθρωπος δεν έχει πάρει το χρίσμα του Γκριν Λάντερν… όπου ο Μπάτμαν έχει τόσο αίμα στα χέρια του όσο και οι εχθροί του… όπου κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ για τον Σούπερμαν…όπου ο Ταχύτερος Άνθρωπος του Κόσμου είναι ένας απλός άνθρωπος. Χωρίς υπερδυνάμεις και συμμάχους, ο Μπάρρυ Άλλεν θυμάται τον κόσμο όπως ήταν άλλοτε. Τώρα πρέπει να πείσει τους άγνωστους, επικίνδυνους ήρωές του -στρεβλές εκδοχές των παλιών συμπολεμιστών του- να τον βοηθήσουν στην προσπάθειά του να επαναφέρει τον κόσμο. Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει. Γιατί είτε πετύχει είτε αποτύχει… “Μια συναρπαστική και πρωτοποριακή ιστορία που χρησιμοποιεί τους υπερήρωες με τρόπους που θα εκπλήξουν τόσο τους νέους αναγνώστες όσο και τους παλιούς θαυμαστές των κόμιξ.” – THE ASSOCIATED PRESS “Τα υπερηρωικά κόμιξ στα καλύτερά τους.” – ENTERTAINMENT WEEKLY / SHELF LIFE “Καταφέρνει να πετύχει το στόχο του, παρά την τεράστια δημοσιότητα και τις προσδοκίες που υπήρχαν πριν από την κυκλοφορία του… [Θυμίζει] μια διεστραμμένη ‘Ζώνη του Λυκόφωτος’ με υπερήρωες.” – TOR

Απο την εκδοτικη: "Mία συναρπαστική ιστορία από την αρχή της σταδιοδρομίας του Σκοτεινού Ιππότη, όπου θα παρελάσουν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους και πανούργους αντιπάλους του Μπάτμαν. ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ. ΕΝΑΣ ΕΝΤΙΜΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. ΚΑΙ ΔΕΣΜΟΙ ΦΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΦΟΝΙΚΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ. Με τις υπογραφές των βραβευμένων με Eisner δημιουργών JEPH LOEB και TIM SALE (που συνεργάστηκαν και στα SUPERMAN FOR ALL SEASONS, CATWOMAN: WHEN IN ROME και BATMAN: HAUNTED KNIGHT), έρχεται μία συναρπαστική ιστορία από την αρχή της σταδιοδρομίας του Σκοτεινού Ιππότη, όπου θα παρελάσουν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους και πανούργους αντιπάλους του Μπάτμαν, ενώ θα γίνουμε μάρτυρες και της δραματικής προέλευσης του Διπρόσωπου. “Το LONG HALLOWEEN ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια των κόμιξ για να διηγηθεί την επική ιστορία της σταυροφορίας ενός και μόνο ανθρώπου ενάντια σε έναν παρανοϊκό κόσμο.” – Hilary Goldstein (IGN.COM) “Όταν κυκλοφορήσει και το Dark Knight, θα φανεί ξεκάθαρα πως το LONG HALLOWEEN είναι η βάση και για τις δύο ταινίες.” – David Goyer (σεναριογράφος του The Dark Knight Rises) “Υπάρχουν πολλές καλές ιστορίες του Μπάτμαν, αλλά αυτές που συλλαμβάνουν το πνεύμα με εξαιρετική σαφήνεια είναι λίγες. Και μόνο γι’ αυτό, το THE LONG HALLOWEEN συνιστάται ανεπιφύλακτα”. – Danny Graydon (Amazon.com) “Το THE LONG HALLOWEEN είναι κάτι περισσότερο από ένα κόμιξ. Είναι μια τραγωδία επικών διαστάσεων.” – Christopher Nolan (σκηνοθέτης του The Dark Knight Rises)" Ευχαριστούμε τον hudson για τα εξώφυλλα του τεύχους #02.

Το "Dark Crisis" (αργότερα ονομάστηκε "Dark Crisis on Infinite Earths") είναι μια ιστορία κόμικ του 2022 που δημοσιεύτηκε από την DC Comics, που περιλαμβάνει μια ομώνυμη μίνι σειρά 7 κεντρικών τευχών από τον συγγραφέα Joshua Williamson και τον καλλιτέχνη Daniel Sampere, και μια σειρά από συνέργατες που παιρνουν μερος σε καθε ενα απο τα 7 τευχη που κυκλοφόρησαν. Το "πείραμα" ετυχε θετικότατης αποδόχης ,με τους κριτικούς να επαινούν τη γραφή του Williamson, τη συμπερίληψη χαρακτήρων, τέχνης, ιστορίας και δράσης. Η ιστορία διαδραματίζεται προς το τέλος του Infinite Frontier, με το τέλος της σειράς να οδηγεί στο Dawn of DC το 2023. Ο τίτλος της σειράς άλλαξε σε Dark Crisis on Infinite Earths στο και μετά το τεύχος #4, το οποίο έδειξε πώς η σειρά είναι μια άμεση συνέχεια του Crisis On Infinite Earths. Η σειρά έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή του άπειρου πολυσύμπαντος του DCU που καταστράφηκε στην αρχική κρίση το 1986. [..] Πηγη:Wikipedia Από την εκδοτική Η JUSTICE LEAGUE ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ — ΚΑΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΡΙΣΗ ΞΕΚΙΝΑ! Ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν, η Γουόντερ Γούμαν και οι άλλοι ήρωες της Justice League είναι νεκροί. Οι εναπομείναντες ήρωες τώρα αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να προστατεύσουν τον κόσμο από τις ανελέητες και συνεχιζόμενες επιθέσεις των μεγαλύτερων υπερεγκληματιών! Μπορούν οι νέοι ήρωες να βγουν από τη σκιά των διάσημων ηρώων και να σχηματίσουν μια νέα Justice League; Και θα αποδειχθεί αυτό αρκετό για να εμποδίσουν τη μεγαλύτερη απειλή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ από το να καταστρέψει τα πάντα; Μία συναρπαστική ιστορία, όπου η νέα γενιά ηρώων της DC ρίχνεται στη δράση! Από το δίδυμο των δημιουργών Joshua Williamson (Infinite Frontier, Superman) και Daniel Sampere (Action Comics, Justice League), αυτή η μοναδική ιστορία συνεχίζει το νήμα της πλοκής του θρυλικού Crisis on Infinite Earths, ενώ παράλληλα ανοίγει το δρόμο για τη νέα εποχή των ηρώων της DC! ------------------------------- -Ακούγεται απο την Anubis πως η 2η συνεχεία θα κυκλοφορησει την Άνοιξη του 2024.. Ιδωμεν.. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα του δεύτερου τόμου τον hudson.

Ιστορικά κόμικς, βιογραφίες, έμπνευση από τη λογοτεχνία, ακόμα και καινούργιος Αστερίξ. Zorμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιότατη, Soloup (εκδ. Διόπτρα): Επειδή η επαναφήγηση του Έλληνα κομίστα αφαιρεί τα στερεότυπα που βαραίνουν την πλάτη του εμβληματικού ήρωα. Κάτω ο Χίτλερ! Ή γιατί ο Καρλ δεν ήθελε να γίνει ποδηλάτης, Γιόκεν Βόιτ (εκδ. Ποταμός): Για την ελπίδα που δίνει μια νεανική ιστορία θάρρους ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Κόλαση του Δάντη, Πολ και Γκαετάν Μπριζί (εκδ. Οξύ): Γιατί είναι σημαντικό τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παίρνουν νέα πνοή, διατηρώντας την αρχική – μεσαιωνική – τους ατμόσφαιρα. Ο κόσμος της σοφίας, Νικομπί & Βενσάν Ζαμπού (εκδ. Μεταίχμιο-Αλεξάνδρεια): Για να ταξιδέψετε στον κόσμο της φιλοσοφίας, όπως τον αφηγήθηκε ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, και τον συστήνουν ξανά με τον δικό τους τρόπο δύο κορυφαίοι δημιουργοί των ευρωπαϊκών κόμικς. Κοντά στις ράγιες, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (εκδ. Μεταίχμιο): Επειδή οι δύο ταλαντούχες εικονογράφοι μεταφέρουν με μεράκι και φροντίδα άλλο ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη. Καπετάν Μιχάλης, Παναγιώτης Πανταζής (εκδ. Διόπτρα): Για να γνωρίσετε το πλέον επικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από το συναρπαστικό πενάκι του Pan Pan. Ερντογάν: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου, Τσαν Ντουντάρ (εκδ. Anubis): Επειδή δεν συναντάμε συχνά μια τόσο πειστική βιογραφία από έναν πολέμιο του βιογραφούμενου προσώπου. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Φρεντ Φόρντχαμ (εκδ. Οξύ): Γιατί η προσέγγιση θυμίζει Blade Runner, αναδεικνύοντας τις προφητικές σκέψεις του Άλντους Χάξλεϊ. Αστερίξ: Η λευκή ίριδα, Ντιντιέ Κονράν & Φαμπκαρό (εκδ. Μαμούθ κόμιξ): Επειδή σατιρίζει σύγχρονα φαινόμενα τόσο επιτυχημένα, ώστε οι Γκοσινί και Ουντερζό θα ήταν περήφανοι. Το Ινκάλ, Moebius & Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (εκδ. Anubis): Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρχει ένα graphic novel εκεί έξω που άλλαξε την ποπ κουλτούρα, τότε είναι αυτό. Και το σχετικό link...

Η βιογραφία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μορφή κόμικς κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis, κατά μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση, τις ημέρες της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου στη χώρα μας. Στο έργο τους, ο Τούρκος δημοσιογράφος Can Dündar και ο Αιγύπτιος-Σουδανός καλλιτέχνης κόμικς Anwar επιχειρούν να ρίξουν φως στην πολυσύνθετη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Τουρκίας. Και το σχετικό link...

Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...

Το Ινκάλ (Incal) ήταν σειρά κόμικς επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και σχέδιο Μόμπιους (Moebius). Θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του και επηρέασε αρκετές γενιές σχεδιαστών και σεναριογράφων. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Τζον Ντιφούλ (John Difool), ένας ντετέκτιβ τελευταίας κατηγορίας στο πολύ μακρινό μέλλον, που άθελά του μπλέκεται σε μια συνωμοσία γαλαξιακών διαστάσεων και -πάλι ενάντια στη θέλησή του- καλείται να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας. Όλα ξεκινάνε όταν πέφτει στα χέρια του το Ινκάλ, ένας κρύσταλλος με κοσμικές ιδιότητες. Η ένωση του Μαύρου Ινκάλ με το Ινκάλ του Φωτός που έχει ο Ντιφούλ θα δώσει στον κάτοχό τους τα κλειδιά του Σύμπαντος: στους εξωγήινους Μπεργκ την ευκαιρία για εκδίκηση στους ανθρώπους, στους επαναστάτες του Αμόκ την εξουσία και στους Τεχνοπάπες, κάστα που παράγει και διαχειρίζεται την τεχνολογία του Γαλαξία, τη δυνατότητα να καταστρέψουν το Σύμπαν με τα Αυγά της Σκιάς, που σβήνουν το φως των Ήλιων. Ο Ντιφούλ θα γίνει κάτοχος και του Μαύρου Ινκάλ, παίρνοντάς το απ' τους Τεχνοπάπες, και, με την ένωσή τους, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια αναμέτρησης με το ίδιο το Σκότος, τη δύναμη που θέλει την καταστροφή του Σύμπαντος. Στα ταξίδια του ο Ντιφούλ έχει πλάι του την Τανάτα και την Άνιμα (δίδυμες αδελφές, φύλακες των Ινκάλ), τον Μεταβαρόνο (τον καλύτερο πολεμιστή του Γαλαξία), τον Σολούν (γύνανδρο παιδί της Άνιμα και του Ντιφούλ, που τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι το ίδιο το Ινκάλ), τον "τσιμεντένιο παπαγάλο" Ντίππο (κατοικίδιο του Ντιφούλ που απ' το Ινκάλ απόκτησε το χάρισμα να μιλάει) και τον Κιλ Ντόγκχεντ, στην υπηρεσία της Τανάτα. Μετά από περιπέτειες σε πολλούς κόσμους, μεταφυσικές καταστάσεις, χιλιάδες νεκρούς και πολλές ανατροπές, η ιστορία παίρνει ένα απρόσμενο όσο και μεγαλοπρεπές τέλος. Το σενάριο αναμειγνύει πολλά στοιχεία, όπως τα Ταρώ, τη θρησκεία, την ψυχεδέλεια, τη space opera, τη διαλεκτική, την πολιτική. Συνδυασμένο με το εντυπωσιακό σχέδιο του Μόμπιους, έκανε το Ινκάλ να θεωρείται μια απ' τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στην ιστορία των κόμικς και πηγή έμπνευσης για γενιές σεναριογράφων και σχεδιαστών. Το Ινκάλ κυκλοφόρησε στη Γαλλία απ' τις εκδόσεις Les Humanoides Associes το 1980 και ολοκληρώθηκε σε έξι τεύχη το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό "Μικρό Παρά Πέντε" τη δεκαετία του '80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη (ΜΑΜΟΥΘ 1998) με τίτλους: Το Μαύρο Ινκάλ (L'Incal Noir) - 1981 Το Ινκάλ του Φωτός (L'Incal Lumière) - 1982 Αυτό εκεί κάτω (Ce qui est en bas) - 1984 Αυτό εκεί πάνω (Ce qui est en haut) 1985 Η πέμπτη ουσία - Ο γαλαξίας που ονειρεύεται (La cinquième essence - Galaxie qui Songe) - 1988 Η πέμπτη ουσία - Πλανήτης Ντιφούλ (La cinquième essence - La planète Difool) - 1989 Το 1989 εκδόθηκε απ' τους ίδιους δημιουργούς και το βιβλίο Τα μυστήρια του Ινκάλ, που εξηγούσε μερικά σημεία της πλοκής. Ο Χοδορόφσκι συνέχισε αργότερα τη σειρά των Ινκάλ με άλλους σχεδιαστές. Με τον Zoran Janjetov δημιούργησε την ιστορία του Ντιφούλ πριν το Ινκάλ και με τον Χουάν Χιμένες Το Έπος των Μεταβαρόνων. ( Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν,1997) Στοιχεία απ' την αισθητική και την πλοκή του Ινκάλ υπάρχουν και στην ταινία Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν, στην οποία ο Μόμπιους συνεργάστηκε στην καλλιτεχνική επιμέλεια. Πήγή:wikipedia

«Ινκάλ»: Κατά πολλούς, το σημαντικότερο graphic novel επιστημονικής φαντασίας – και αυτό που επηρέασε τους περισσότερους σεναριογράφους, σχεδιαστές και σκηνοθέτες. Κανείς μαθαίνει τα κόμικς, και τα αγαπά, κάπου στην εφηβική του ηλικία, συν-πλην κάποια χρόνια, ανάλογα με τη βιβλιοθήκη που είχαν οι γονείς του, με το πόσο τούς έβλεπε να διαβάζουν και με την πρόσβαση που είχε ο ίδιος σε βιβλία και άλλα βρώσιμα έντυπα. Μπορεί να είναι κάποια υπερηρωικά τα κόμικς που θα μάθει αυτό το παιδί να αγαπά – και που θα του ανοίξουν τον δρόμο προς εκείνα που θα βάλει στο εικονοστάσι του μεγαλώνοντας –, μπορεί να είναι πολεμικά, μαγείας, φραντσάιζ, αντεργκράουντ, καλλιτεχνικά, πολιτικά, ερωτικά, τρόμου, φαντασίας, ο Σπάιντερμαν και ο Μπάτμαν, ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ, ο Κοκομπίλ και ο Αστερίξ, μπορεί να είναι ο Κόναν ο Βάρβαρος – ή να είναι το Ινκάλ. Αν τυχόν είναι το Ινκάλ, να ξέρει ότι η ζωή του σημαδεύτηκε πια για τα καλά. Και πως αυτό είναι καλό, και να μην τον μέλλει. Όλα θα πάνε καλά. Θα είναι παράξενα βέβαια, αλλά κι ΑΥΤΟ είναι καλό. Αν πάλι διαβάσει το Ινκάλ πιο μεγάλος, ναι, προφανώς θα καταλάβει πιο πολλά πράγματα, θα δει πιο βαθιά, θα προβληματιστεί περισσότερο, αλλά κυρίως: θα επιστρέψει ξανά μέσα του σε εκείνη τη μαγική ηλικία. Σε εκείνο που υπήρξε τότε, και που κατά έναν περίεργο τρόπο, εξακολουθεί να είναι, κι ας μην το ξέρει. Κι αυτό είναι επίσης πολύ καλό, όπως μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει. Αρκεί να το κάνει μυστικά, και με ένα πονηρό εσωτερικό χαμόγελο. Γιατί έτσι πάνε αυτά. Ο Alejandro Jodorowsky και ο Mœbius έφτιαξαν ένα αριστούργημα, τέτοιο που ξεπέρασε ακόμη και τη συνασπισμένη τους διάνοια. Το Ινκάλ έκτοτε ζει τη δική του ζωή, και συνεχίζει να τρυπώνει στα μυαλά και στις ψυχές των αναγνωστών του, και να πλάθει καλλιτέχνες ανάμεσά τους. (Ένας από αυτούς, από τους πολύ σύγχρονούς μας, ο Taika Waititi, που θα το γυρίσει ταινία – για να μας κόψει την ανάσα). Οι άνθρωποι της ηλικίας μου το διαβάσαμε στα ευλογημένα 80s, στο Μικρό Παρά Πέντε, το κουβαλάγαμε επάνω μας και το βάζαμε κάτω-κάτω στη βιβλιοθήκη μην το δει κανείς και μας το πάρει. Αν και τελικά πάντα το χάναμε, άγνωστο γιατί. Ήταν έξι τεύχη τότε. Μάλλον. Τώρα (κι αυτό είναι η είδηση) το Ινκάλ επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis σε δύο τόμους, και είναι ώρα να το μάθουν, ή να το ξαναθυμηθούν, όλοι. Ο πρώτος (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 156 σελίδες, 21x28 εκατοστά) ξεκινά το ταξίδι του σε δέκα μέρες. Πάμε να σώσουμε το σύμπαν, ξανά. Γιατί είμαστε παράξενοι τύποι, όλοι μας. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΞΕΚΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΉΡΩΑ ΤΗΣ MARVEL! Ο ΜΟΡΛΟΥΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ — ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΝΟ-ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ο πιο τρομακτικός αντίπαλος του Σπάιντι είναι και πάλι εδώ — και καμία Αράχνη δεν είναι ασφαλής! Κι αυτό ισχύει περισσότερο για την περίπτωση του “εκλεκτού”, του Πίτερ Πάρκερ! Καθώς οι ήρωες με αραχνοδυνάμεις ετοιμάζονται για τη σύγκρουση – και ο ένας μετά τον άλλο γνωρίζει την ήττα — ο Μόρλουν δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα! Η Σάθρα κάνει την επανεμφάνισή της, πιο δυνατή από ποτέ, και στο μυαλό της έχει μόνο ένα σκοπό: να εξοντώσει όλες τις αράχνες! Η επέτειος των 60 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σπάιντι θα μείνει στην ιστορία, καθώς δύο από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του, ο σεναριογράφος Dan Slott κι ο εικονογράφος Mark Bagley, συνεργάζονται για πρώτη φορά σε έναν τίτλο του Αραχνάκια! Η ιστορία: Μετά το Spider-Verse: Μάχη Επιβίωσης (παρουσίαση φουλ ιστορίας και εδώ), ο Dan Slott είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου με το ευφάνταστο Αραχνοσύμπαν. Το 2022 λοιπόν αρκετά χρόνια μετά το τρομερό run του Slott, η Marvel αποφάσισε να εκδώσει την τελευταία ιστορία του Spider-Verse και μάλιστα με σχεδιαστή τον επίσης θρυλικό Mark Bagley του Amazing Spider-Man στα 90s και του Ultimate Spider-Man στα 00s. Ο Slott εδώ δε δίνει τόση σημασία στα διαφορετικά Multiverses ούτε στο να έχει ένα τεράστιο πάνελ χαρακτήρων που να έχει ο καθένας τις στιγμές του. Αντιθέτως εστιάζει στην Earth-616 και μαζί με τον Peter Parker, φέρνει ένα ωραίο καστ χαρακτήρων, τους Miles Morales, Jessica Drew, Silk, Night-Spider (που μοιάζει στην Black Cat), Hunter-Spider (που είναι Kraven the Hunter σε Spider-Man), Sun-Spider και Princess Spinstress. Παράλληλα οι ήρωές μας έχουν την αναπάντεχη στήριξη του Morlun ο οποίος μαθαίνουμε γιατί πολεμάει την Shathra καθώς και το backstory του. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι η Shathra έχει καταλάβει πλήρως της Earth-001 και έχει μετατρέψει σε σφήκες πάρα πολύ γνωστές εκδοχές του Spider-Man που είχαμε δει στην προηγούμενη ιστορία όπως τον Spider-Man Noir, τον Spider-Punk και άλλους, οι οποίοι μάχονται τη μικρή μας ομάδα. Η ιστορία συνεχίζει με περισσότερο βάθος στην ιστορία της Shathra, αποστολές για αντικείμενα που ίσως είναι χρήσιμα και απομακρύνεται από τον βασικό Peter Parker με τους Slott-Bagley να ξαναγράφουν μια εναλλακτική εκδοχή του που έχει ενδιαφέρον. Συνολικά τη βρήκα αρκετά πιο σφιχτή δομικά από το πρώτο Spider-Verse χωρίς όμως να εντυπωσιάζει όσον αφορά το σενάριο και η μεγάλη της δύναμη είναι στο σχέδιο. Το σχέδιο: Για μένα ο Mark Bagley δεν είναι ένας απλά φοβερός σχεδιαστής, αλλά ίσως ο καλύτερος και επιδραστικότερος σχεδιαστής του Αραχνάκια τα τελευταία τριάντα χρόνια και όπως στο Η Ζωή μου, έτσι και εδώ ο Bagley θριαμβεύει με το σχέδιο του σε μια ιστορία με σύγχρονο σχέδιο, τεράστια πάνελ μάχης, εντυπωσιακά καρέ δράσης και φυσικά ένα πραγματικά τεράστιο εύρος από διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man να εμφανίζονται και τον σχεδιαστή να τους αποδίδει υπέροχα. Αξίζει πάρα πολύ να το κρατήσετε, να το διαβάσετε και μετά απλώς να χαζέψετε τα καρέ του Bagley ειδικά στο τελευταίο τεύχος. Η έκδοση: Μόλις τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους, η Anubis έφερε στα ελληνικά το End of the Spider-Verse, ένα μεστό σεναριακά και άψογο εικαστικά κόμικ, ένα δυνατό κύκνειο άσμα για το Spider-Verse που σκέφτηκε, έχτισε και έγραψε ο Dan Slott. Η έκδοση είναι πολύ καλή στο κλασικό μέγεθος και χαρτί της Anubis και για μένα αν είστε των ιστοριών με πολλούς Spider-Man, της μυθολογίας της Αράχνης και του Multiverse τότε πρέπει να αποτελέσει αγορά σας. Καλό διάβασμα σε όλους

O Κιάνου Ριβς είναι αυτό που λέμε ωραίος τύπος. Με εκατομμύρια ανθρώπους να τον θαυμάζουν σε όλο τον κόσμο κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, εκείνος καταφέρνει και παραμένει ταπεινός με τον πιο γοητευτικό τρόπο. Ο αγαπημένος ηθοποιός που γεννήθηκε στη Βηρυτό, με μητέρα από την Αγγλία και πατέρα από τη Χαβάη, πήρε το όνομα Κιάνου που στα χαβανέζικα σημαίνει «ελαφρύ αεράκι στα βουνά». Το 1991 έρχονται οι πρώτες δουλειές του που σημειώνουν επιτυχία και τον κάνουν γνωστό. Το «Point break» και το «My own private Idaho» είναι κάποιες από τις επιτυχίες του εκείνη την εποχή. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Κιάνου Ριβς χρειάστηκε να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις – πολλές οικογενειακές απώλειες, ανάμεσά τους και τον θάνατο του νεογέννητου παιδιού του –, το άστρο του όμως δεν θάμπωσε. Ο ηθοποιός έβγαζε πολλά εκατομμύρια δολάρια, αλλά δεν τους έδινε την αξία που κάποιος θα περίμενε. Ο ίδιος μάλιστα έχει δηλώσει πως «τα χρήματα είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι. Θα μπορούσα να ζήσω με αυτά που ήδη έχω για τους επόμενους αιώνες». Το ανατρεπτικό μπεστ σέλερ «BRZRKR» Τον Φεβρουάριο του 2021 εκδόθηκε στην Αμερική το πρώτο τεύχος της σειράς «BRZRKR», πουλώντας 615.000 αντίτυπα με την κυκλοφορία του, με αποτέλεσμα να γίνει το πιο εμπορικό πρωτότυπο βιβλίο κόμικς των τελευταίων τριάντα χρόνων. Ο ήρωας Berzerker, ή αλλιώς BRZRKR, είναι αθάνατος και τριγυρνάει εκατοντάδες χρόνια στη γη. Η αμερικανική κυβέρνηση όμως αποφασίζει να βάλει τέλος στην πλήξη του αναθέτοντάς του διάφορες μυστικές αποστολές. Σύμφωνα με τη σύνοψη: «Ο άντρας που ονομάζεται Berzerker είναι μισός θνητός και μισός θεός, καταραμένος και εξαναγκασμένος σε πράξεις βίας – ακόμη και με διακύβευμα τη λογική του. Όμως, αφότου περιπλανιέται στον κόσμο για αιώνες, ο Berzerker ίσως τελικά βρήκε καταφύγιο – τη συνεργασία με την αμερικανική κυβέρνηση για ν’ αναλαμβάνει μάχες υπερβολικά βίαιες ή επικίνδυνες για οποιονδήποτε άλλο. Σε αντάλλαγμα ο Berzerker θα λάβει το μόνο πράγμα που επιθυμεί, την αλήθεια για την ατέρμονη, αιματοβαμμένη ύπαρξή του και τον τρόπο να της δώσει τέλος». Ο Κιάνου Ριβς εμπνεύστηκε έναν οξύθυμο τύπο που θα απασχολήσει για δώδεκα τεύχη το κοινό. Οι πρώτες εικονογραφήσεις του κόμικς παρουσιάστηκαν στην «USA Today» και ο πρωταγωνιστής έχει τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ριβς. Οι δημιουργοί του κόμικς κάνουν λόγο για μια υπερβίαιη επική περιπέτεια. «Τόσο ωμό και αιματοβαμμένο που ούτε μία σταγόνα από κόκκινο μελάνι δεν πάει χαμένη» αναφέρει η «Washington Post». «Απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί αγαπούσα τα κόμικς. Με έχουν επηρεάσει σημαντικά στην καλλιτεχνική μου έκφραση. Η ευκαιρία να δημιουργήσω τον BRZRKR και να συνεργαστώ με θρύλους του είδους, σαν τον συγγραφέα Ματ Κιντ, τον ζωγράφο Αλεσάντρο Βίτι, τους Μπιλ Κράμπτρι, Κλεμ Ρόμπινς, Ραφαέλ Γκραμπά, μαζί με τα σπουδαία παιδιά του Boom! Studios, είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα» δήλωσε ο Κιάνου Ριβς. Τα αρχαία μυστικά της καταγωγής του Το ντεμπούτο του Κιάνου Ριβς ως σεναριογράφου κόμικς ολοκληρώνεται με το επικό φινάλε της αναγνωρισμένης σειράς των Boom! Studios, που έκανε το καλύτερο λανσάρισμα σε πωλήσεις τα τελευταία 30 χρόνια. Στο τεύχος αυτό οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τα αρχαία μυστήρια της καταγωγής του Β., ενός άντρα καταραμένου με μια ανείπωτη δίψα για βία, ο οποίος απελευθερώνει την οργή του όταν μια νέα ανακάλυψη υπόσχεται τις απαντήσεις που έψαχνε για αιώνες. Όμως καθώς η ομάδα ταξιδεύει για να ανακαλύψει τα μυστικά της γέννησής του, θα φτάσει ο Β. στον τελικό σκοπό του ή θα αποδειχτεί πως οι αιματοβαμμένες προσπάθειές του ήταν μάταιες; Αυτό το ερώτημα θα απαντηθεί μόνο από εκείνους και εκείνες που θα διαβάσουν τις σελίδες του κόμικς. Η ελληνική έκδοσή του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis. Ένα κόμικς για την τηλεόραση Το Netflix αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία ζωντανής δράσης βασισμένη στο κόμικς «BRZRKR» του Κιάνου Ριβς κάνοντας πραγματικότητα ένα μεγάλο του όνειρο, με τον ηθοποιό να μην μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του. Τα νέα ανακοινώθηκαν από την πλατφόρμα μέσω Twitter. Ο Κιάνου Ριβς θα είναι παραγωγός, θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία και θα δανείσει τη φωνή του στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα στη διασκευή για την anime σειρά. Σε σενάριο του Κιάνου Ριβς και του επιτυχημένου σεναριογράφου Ματ Κιντ και με εικονογράφηση του βραβευμένου σκιτσογράφου Ρον Γκάρνεϊ ξεκινάει το επικά βίαιο κεφάλαιο της σειράς και στην τηλεόραση. Και το σχετικό link...

Όταν ένας αστέρας του Χόλιγουντ αποφασίζει να ασχοληθεί με έναν καλλιτεχνικό χώρο όπως τα κόμικς, το αποτέλεσμα εκτός από θεαματικό θα είναι και αναμενόμενα διαδραστικό: εκτός από κόμικς, το «BRZRKR» (Boom! Studios, Anubis) θα μεταφερθεί στη μικρή οθόνη ως σειρά κινουμένων σχεδίων anime και στη μεγάλη ως ταινία στο Netflix, ακόμη και σε λογοτεχνικό βιβλίο. Στο San Diego Comic Con 2023 ανακοινώθηκε η μεταφορά του BRZRKR σε ταινία με πρωταγωνιστή τον συνδημιουργό του κόμικς, Keanu Reeves. Με τον τρίτο και τελευταίο τόμο, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Anubis, ολοκληρώνεται η ιστορία του «BRZRKR» με πρωταγωνιστή τον Β, έναν ημίθεο, καταραμένο με μια ανείπωτη δίψα για βία, ο οποίος ομοιάζει εμφανισιακά με τον ηθοποιό Keanu Reeves (The Matrix, John Wick), ο οποίος άλλωστε θα τον ενσαρκώσει στην επικείμενη κινηματογραφική μεταφορά. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του διάσημου ηθοποιού στη συγγραφή κόμικς. Με αφορμή την ολοκλήρωση της σειράς στα ελληνικά, συζητήσαμε με δύο εκ των συντελεστών της σειράς, τους πολύπειρους δημιουργούς κόμικς Matt Kindt (σενάριο) και Ron Garney (σχέδιο). ● Όταν ξεκινήσατε να δουλεύετε στη σειρά, φαντάζομαι ότι γνωρίζατε εξαρχής ότι θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Αυτή η γνώση επηρέασε ανάλογα τη δική σας σκηνοθεσία; Matt Kindt: Όχι ιδιαίτερα – υπήρχε η συνεννόηση ότι μελλοντικά θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, πέρα από κόμικς. Αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε για αυτό – τουλάχιστον όχι μέχρι το σημείο που αποφασίζαμε ποιο από τα πιθανά φινάλε θέλαμε. Όταν είχαμε ήδη φτάσει στο δωδέκατο τεύχος, ανακοινώθηκαν η ταινία και το anime – όλοι μάς περίμεναν να τελειώσουμε για να διαβάσουν το τέλος. Νομίζω ότι αυτό που εκτίμησα περισσότερο δουλεύοντας στο πρότζεκτ ήταν ότι είχαμε την απόλυτη ελευθερία να εργαστούμε για την καλύτερη εκδοχή του πιο τρελού κόμικς που μπορούσαμε να σκαρφιστούμε – καμία εξωτερική παρέμβαση, ώστε να είναι η πιο καθαρή εκδοχή της ιστορίας που θέλαμε να γράψουμε. Ron Garney: Σίγουρα είχα μια ιδέα, θυμάμαι να συζητιέται. Προφανώς, συζητώντας με τον Keanu στην αρχή, υπήρχε αρκετή έμφαση στην ανάγκη ο πρωταγωνιστής να του μοιάζει σε έναν βαθμό. Σε ότι αφορά όμως τη σκηνοθεσία, θα ήταν δύσκολο να με επηρεάσει να σχεδιάζω κάτι με συγκεκριμένο τρόπο, εφόσον δεν υπήρχε ήδη η ταινία σαν σημείο αναφοράς. Γι’ αυτό στηρίχτηκα στην καλλιτεχνική μου φαντασία για να οπτικοποιήσω αυτό που διάβαζα και να σχεδιάσω όσο καλύτερα μου επιτρέπουν οι ικανότητές μου ό,τι έγραψαν σε χαρτί ο Matt και ο Keanu. ● Το «BRZRKR» προσεγγίζει πολλές διαφορετικές θεματικές. Οικογένεια, αγάπη, δύναμη, τη διαρκή αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ποιος είναι ο πυρήνας και το κεντρικό μήνυμα της ιστορίας για εσάς; Matt Kindt: Δεν μου αρέσει να λέω την άποψή μου για το νόημα της ιστορίας γιατί αυτό θα την έκανε την «επίσημη» εκδοχή. Νομίζω το νόημα πρέπει να προκύπτει από μόνο του, δίχως να χρειάζεται κάποια εξήγηση. Είναι εκεί μέσα. Αν ξεχωρίζεις το νόημα της αγάπης, της δύναμης, του νοήματος της ζωής, ναι, είναι εκεί μέσα. Έχω πολύ συγκεκριμένες ιδέες για το τι αφορά – αλλά μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον ότι ο Keanu μπορεί να έχει διαφορετική ιδέα. Χτίζαμε μαζί αυτό το πράγμα ήσυχα και νομίζω ότι όσο μιλούσαμε για το νόημα πραγμάτων σε σχέση με τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους… ποτέ δεν συζητήσαμε για το «τι αφορά» η μεγάλη εικόνα. Και οι δυο μας είχαμε μια ιδέα και νομίζω ότι ήταν πάνω-κάτω παρόμοια, διαφορετικά ίσως να είχε υπάρξει κάποια τριβή σε ότι αφορά την κατεύθυνση. Αλλά δεν υπήρξε. Ron Garney: Ξέρω πως στην προσέγγισή του, ο Keanu επιχείρησε να κάνει μια γενική δήλωση για την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τον Β σαν το υπόδειγμα για την αναζήτηση της αγάπης και πώς αυτό παίζει ρόλο στην αναζήτηση του Β για το νόημα της ζωής και τη ματαιότητα που συνοψίζεται στη φράση «αυτό είμαι όλο κι όλο;», που συχνά όλοι μας μπορεί να έχουμε αναρωτηθεί. Για μένα και ίσως και για τους άλλους – δεν μιλώ εξ ονόματος των υπολοίπων – είναι επίσης μια δήλωση στην αντιπαράθεση της βίαιης φύσης του σύμπαντος και πώς η αγάπη ή η απουσία της μπορεί είτε να αξιοποιηθεί θετικά είτε να εργαλειοποιηθεί σαν δικαιολογία σε περιόδους βίας. Συμβαίνει συχνά όταν η βία θεωρείται το μέσο για έναν σκοπό, όπως να περάσει το μήνυμα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν αγαπάνε αρκετά, ή όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα πάσχει σε αυτό. Αλλά να εξαναγκάζουμε τους άλλους να αγαπάνε με τη βία δεν είναι αγάπη. Στην ιστορία, η πιο ειλικρινής αγάπη για μένα ήταν αυτή που έτρεφε η μάνα του Β γι’ αυτόν. Ήθελε να μην υπάρχει βία ή τουλάχιστον ο γιος της να μη χρειάζεται να ζει με αυτήν όλη του τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά, ο πατριός του χειραγώγησε αυτήν την αγάπη σε αυτό που τελικά εξελίχθηκε σε διεφθαρμένο σκοπό – τη συγκέντρωση εδαφικής και παγκόσμιας εξουσίας. Θα ήταν ενδιαφέρον να εξερευνήσουμε τον πραγματικό πατέρα του Β ή ποια δύναμη ήταν αυτή που γονιμοποίησε τη μητέρα του, σε ένα βαθύτερο, πνευματικό επίπεδο. Ο τρίτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis (μτφρ. Χρήστος Τσέλιος). ● Τελευταία, ο αριθμός των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών που αντλούν την έμπνευσή τους από τα κόμικς αυξάνεται διαρκώς. Πώς νιώθετε γι’ αυτό ως επαγγελματίες δημιουργοί κόμικς; Εκτός από τα θετικά, υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία; Matt Kindt: Σε ό,τι με αφορά, δεν υπάρχει αρνητικό. Τα διαφορετικά μέσα φέρνουν μια μεγάλη εισροή κεφαλαίου στο μέσο των κόμικς τα οποία μπορούν να φανούν αρκετά χρήσιμα για το ίδιο το μέσο. Το να βιοπορίζεσαι από τις εκδόσεις και τα κόμικς είναι αρκετά δύσκολο. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να τα βγάλεις πέρα. Επομένως, το να έχεις απροσδόκητα έσοδα από διάφορες εναλλακτικές, μεταξύ των οποίων και διασκευές, είναι ζωτικό για να συνεχίζουν οι δημιουργοί. Η ομορφιά αυτής της κατάστασης είναι ότι απολαμβάνουμε τα θετικά στοιχεία καθενός από τους κόσμους που συμπλέκονται: απόλυτη δημιουργική ελευθερία χωρίς επεμβάσεις τρίτων, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν πολλά χρήματα στα κόμικς, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει η δυνατότητα μερικά χρήματα να έρθουν στα κόμικς «απ’ έξω». Αν υπάρχει ένα αρνητικό, είναι ότι οι δημιουργοί εκτός του χώρου δοκιμάζονται σε αυτόν νομίζοντας ότι είναι ένας εύκολος τρόπος να πουλήσουν μετά την ταινία τους. Αλλά μπορείς να καταλάβεις πότε εμφανίζονται τέτοια επιφανειακά εγχειρήματα – επειδή τα κόμικς δεν είναι εύκολη δουλειά. Είναι δύσκολο να φτιάξεις καλά κόμικς. Δεν είναι μια τέχνη που μπορείς εύκολα να «ξεγελάσεις». Πρέπει να είσαι καλός στην οπτική αφήγηση και στους διαλόγους… δεν είναι σκηνοθεσία και δεν είναι πρόζα. Είναι μια άλλη ιστορία. Ron Garney: Ναι, το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ο κορεσμός, όπως και η επιχειρηματική πλευρά των πραγμάτων που απαιτεί να ξεζουμίσεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα από το σωληνάριο με την οδοντόκρεμα, εκμεταλλευόμενος τις τάσεις της εποχής. Αυτό αφαιρεί πολλή από την έμφαση των ταινιών που εμπνέονται από κόμικς από τα τελευταία ως διακριτή μορφή τέχνης, αφού το αποτέλεσμα συνήθως είναι λιγότερο εντυπωσιακό και σχεδιάζονται απλά για να απευθυνθούν σε ένα κοινό που είναι ήδη μυημένο, δίχως να του προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Οι ιστορίες από κόμικς και οι χαρακτήρες τους οφείλουν να διατηρούν τον μοναδικό και αξιοσημείωτο χαρακτήρα τους, ανεξαρτήτως των απαιτήσεων σε επίπεδο ειδικών εφέ. Από αυτήν την άποψη, η θετική πλευρά είναι ότι ζούμε σε μια εποχή όπου έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε πιστευτές εκδοχές φανταστικών χαρακτήρων και φυσικά πρέπει να το αξιοποιούμε στο έπακρο. Ωστόσο, το πνεύμα τους αλλά και οι μικρές αυτές λεπτομέρειες που τα ξεχωρίζουν από άλλες μορφές τέχνης δεν πρέπει ποτέ να θυσιάζονται – αντίθετα, θα πρέπει να προκαλούν πάντοτε δέος στον θεατή και όχι «νερωμένες» διασκευές. ● Το «BRZRKR» είναι ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο γεμάτο δράση. Δεδομένου ότι ο τρίτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, τι να περιμένουμε; Matt Kindt: Δεν θέλω να χαλάσω την έκπληξη, αλλά υπάρχει πολύς χώρος και πολύς χρόνος στο τρίτο βιβλίο. Παίρνει μία τρελά απρόσμενη τροπή την οποία ο Keanu μού είχε αναφέρει στην αρχή, μια ιδέα που δεν περίμενα, μια πρωτότυπη προσέγγιση στο θέμα του «αθάνατου μαχητή» που με είχε μαγνητίσει εξαρχής στο πρότζεκτ. Ήξερα ότι θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ ενδιαφέρον σαν αποτέλεσμα. Έχει μία πολύ μελαγχολική τρίτη πράξη. ● Από αφηγηματικής άποψης, χρησιμοποιείς πολλά flashback – ακόμα και μέσα σε άλλα flashback! Matt Kindt: Νομίζω ότι είναι σημαντικό να δείξουμε πώς ο χαρακτήρας μας –με την τέλεια μνήμη– βλέπει τον κόσμο. Έχει περισσότερες αναμνήσεις από όσες μπορούμε να φανταστούμε, τη μία πάνω στην άλλη. Αυτήν την ιδέα προσπαθούσαμε να μεταδώσουμε. Βλέπει μοτίβα και επαναλήψεις στην ανθρώπινη ιστορία και στην εξέλιξη της τεχνολογίας – των οποίων αποτελεί σημαντικό μέρος. Αυτό μας έδωσε έμπνευση και πλήρη ελευθερία να παίξουμε με το χρονικό πλαίσιο. ● Αν δεν απατώμαι, το «BRZRKR» ήταν η πρώτη απόπειρα του Keanu Reeves ως συγγραφέας κόμικς. Θα ήθελα να μας μιλήσεις για τη συνεργασία σας. Πιστεύεις πως κατάφερε να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες του μέσου, δεδομένης της έλλειψης προηγούμενης εμπειρίας; Matt Kindt: Υπήρξε κάποια αρχική εκμάθηση σε ζητήματα όπως η ορολογία, αλλά ο Keanu είναι γνώστης του αντικειμένου. Πιστεύω πως σε κάθε περίπτωση έφερε μία πολύ λεπτομερή ματιά στο έργο και μια διάσταση εξωτερικού παρατηρητή για το εικαστικό μέρος που προωθούσε ακόμα καλύτερα κάθε σελίδα. Υπάρχουν λίγες τεχνικές διαφορές μεταξύ ενός σεναρίου κόμικς και ενός σεναρίου ταινίας – και έχει διαβάσει χιλιάδες από τα τελευταία. Παράλληλα, το μέσο δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, μπορείς να αναπτύξεις και να συγκεκριμενοποιήσεις τις περιγραφές σου πολύ περισσότερο. ● Η ιστορία μπορεί να δίνει χώρο σε σκηνές δράσης και βίας, αλλά ο πυρήνας της σχετίζεται με το «ταξίδι» και την εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα της. Πώς αντιμετώπισες σχεδιαστικά αυτήν την αντίφαση; Ron Garney: Απαιτεί οπτική έμφαση σε ανεπαίσθητους υπαινιγμούς, εκφράσεις προσώπου και στη γλώσσα του σώματος για να δημιουργήσεις το συναίσθημα, την εσωτερική πάλη και τα διλήμματα του χαρακτήρα. Πρέπει να λειτουργώ και λίγο σαν ηθοποιός για να το πετύχω, για καθέναν από τους χαρακτήρες. Μεγάλο κομμάτι αυτού εντοπίζεται εμφανώς στα μάτια και τη στάση του σώματος, αλλά η μετάδοση του πόνου και της αγωνίας που νιώθει μέσα από μία πετυχημένη έκφραση προσώπου, μερικές φορές ανεπαίσθητη, μέσα στην υπερβατική αδυναμία να ελέγξει την πραγματική του φύση, σε έναν βαθμό κάνει τον αναγνώστη να νιώσει συμπάθεια. Και αυτός ο χαρακτήρας το χρειάζεται για να έχει τελικά ζωή και να συνδεθείς μαζί του. Ο Ron Garney και ο Matt Kindt υπογράφουν τη σειρά κόμικς «BRZRKR» σε συνεργασία με τον Keanu Reeves. ● Σαν καλλιτέχνης, προτιμούσες να σχεδιάζεις τις βίαιες σκηνές μάχης με την εντυπωσιακή χορογραφία, τα φουτουριστικά μπακγκράουντ στις σκηνές στο εργαστήριο ή τις πιο αφηρημένες εγκεφαλικές, πνευματικές εξερευνήσεις; Ron Garney: Ήταν όλα υπέροχα! Μπορεί να φαίνεται ότι έχω μία προτίμηση στο ένα ή στο άλλο, όμως είναι όλα διασκεδαστικά όταν εκτελούνται με επιτυχία. Θα πω ότι η βία προϋποθέτει να ανοίξεις τον διακόπτη και να αφήσεις το θηρίο να βγει απ’ το κλουβί. Γίνεται πολύ ενστικτώδες και πρωτόγονο. Οι πνευματικές σκηνές απαιτούν εσωτερική ενδοσκόπηση στις δικές μου προσωπικές και ευαίσθητες εμπειρίες για να αποτυπωθεί το συναίσθημα στο σχέδιο. Όλη η διεργασία είναι μια συμβολική εμπειρία και οφείλω να λειτουργώ έτσι αν θέλω να βγει πιστευτό. Τα δοκιμάζω όλα μέχρι τέλους! Οι εργαστηριακές, τεχνολογικές απεικονίσεις έχουν πλάκα γιατί πρέπει να κάνεις το περιβάλλον και τα διάφορα εξαρτήματα να μοιάζουν σαν να δουλεύουν στ’ αλήθεια. ● Στην ιστορία έπρεπε να σχεδιάσεις σκηνές, ενδυμασίες, όπλα, τεχνολογία και αρχιτεκτονική διαφόρων ιστορικών περιόδων και διαφορετικών πολιτισμών. Παρ’ όλο που είχες δουλέψει ήδη με πολλά διαφορετικά πράγματα, από τον Θορ, τον Σπάιντερ Μαν και τον Σίλβερ Σέρφερ μέχρι τον G.I. Joe και τον Κόναν τον Βάρβαρο, είμαι σίγουρος ότι επρόκειτο για μία απαιτητική πρόκληση να τα εντάξεις όλα μαζί στο ίδιο έργο. Ron Garney: Πράγματι, όλες αυτές οι διαφορετικές χρονικές περίοδοι και σκηνές στους τίτλους που αναφέρεις συναντήθηκαν σε ένα χειμαρρώδες έπος στο «BRZRKR». Νομίζω ή καλύτερα ελπίζω ότι η εμπειρία μου με βοήθησε να τα καταφέρω. Αυτές είναι όμως οι προκλήσεις που απολαμβάνω, και η συγκεκριμένη ήταν σίγουρα μία από αυτές σε πολλά επίπεδα. Μία ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι να πάρεις μία ιστορία που δύο άλλοι καλλιτέχνες προσπαθούν να μεταδώσουν γραπτώς και να την αφήσεις να φιλτραριστεί μέσα από το προσωπικό σου πρίσμα για να δημιουργήσεις μια ικανοποιητική οπτική εμπειρία. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Aνακαλύψτε άγνωστες και συναρπαστικές πλευρές της ιστορίας του Dune, από την πένα των Brian Herbert και Kevin J. Anderson! Μέρος 1ο: Το Αίμα των Σάρντωκαρ Ο Τζοπάτι Κολόνα είναι ένας από τους Σάρντωκαρ, τους ελίτ πολεμιστές του αυτοκράτορα.Οι Σάρντωκαρ είναι ανίκητοι, απόλυτα αφοσιωμένοι και το όνομά τους σκορπά τον τρόμο στο γαλαξία. Με εντολή του αυτοκράτορα, ο Τζοπάτι αναλαμβάνει να καταλάβει το οχυρό των Ατρειδών στον Ντιουν, αλλά πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και στη συγχώρεση. Μέρος 2ο: Ο Ψίθυρος των Ωκεανών του Κάλανταν Στο μεταξύ, καθώς ο Πωλ Ατρείδης συναντά το πεπρωμένο του στη μάχη, ο Λοχίας Βιτ πρέπει να χρησιμοποιήσει το χάρισμα της οικογένειάς του στην αφήγηση ιστοριών για να μεταφέρει τους άντρες του από τη σπηλιά που είναι παγιδευμένοι στην πατρίδα τους, τον πλανήτη Κάλανταν. Θα μπορέσει να τα καταφέρει ο Βιτ και να τους δώσει μια ικμάδα ελπίδας μέσα στο σκοτάδι; Σχολιασμός έκδοσης: Η Anubis βρίσκεται σε εκδοτική φόρμα και έτσι όπως εξέδωσε τα βιβλία του Dune φροντίζει και για τις διασκευές αυτού του υλικού σε μορφή κόμικ. Μετά λοιπόν τα Frank Herbert's Dune και την τριλογία του Οίκου των Ατρειδών, η εκδοτική προχωράει και στις Ιστορίες της Αρρακήν, έναν μικρό τόμο που σπάει σε δύο μέρη. Πρόκειται κυρίως για τόμο υποστηρικτικών ιστοριών με αρκετά πλούσια δράση. Αυτό που βρήκα κάπως άνισο είναι το σχέδιο αφού ξεχνάει αρκετά καλά και με λεπτομέρεια και σιγά σιγά εξελίσσεται σε πιο αφαιρετικό και καταλήγει να σου περνάει 100% αδιάφορο. Νομίζω ότι οι φαν της σειράς θα πρέπει να το αγοράσουν για να είναι πιο πλήρης η συλλογή τους. Κατά τ' άλλα μέγεθος και χαρτί το κλασικό της Anubis και με όμορφο εξώφυλλο. Καλό διάβασμα σε όλους