Search the Community

Ίσως το δημοφιλέστερο ελληνικό webcomic, τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη γνωρίζουν μια θεαματική επιτυχία η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα κόμικς. Τα «Κουραφέλκυθρα» αποτελούν ίσως την πιο ιδιόμορφη περίπτωση ελληνικών κόμικς. Δεν είναι καν λέξη, είναι όμως πολλά περισσότερα: εκτός από τη σταθερή παρουσία τους στο διαδίκτυο σε διαρκώς εναλλασσόμενες στέγες και μια επιτυχημένη εκδοτική πορεία με δέκα εξαντλημένες εκδόσεις, έχουν γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, μπίρα (!), ενώ υπάρχουν βλέψεις για κινηματογραφική μεταφορά σε ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, σε συνεργασία με το Cinobo, αλλά και… επιτραπέζιο! Ο… «πολυατάλαντος», όπως είναι ο τίτλος της πρόσφατης ομιλίας που παραχώρησε στο TEDx μιλώντας ακριβώς για την πολυδιάστατη φύση του, ο δημιουργός της σειράς Αντώνης Βαβαγιάννης, ο άνθρωπος πίσω από το σουρεάλ ξεκαρδιστικό πανδαιμόνιο αλλόκοτων και παράλογων καταστάσεων και χαρακτήρων, μιλάει στο καρέ καρέ με αφορμή τη μεταπήδηση στη συνδρομητική πλατφόρμα τού patreon και την κυκλοφορία του τρίτου συγκεντρωτικού τόμου με τις ιστορίες της Ζωζεφίνας, του Θείου Αιμίλιου, του κυρίου Κλιάφα και του υπόλοιπου αλλοπρόσαλλου καστ. ● Γεννήθηκες το ’81, ανδρώθηκες τη δεκαετία του ’90 και ανήκεις στη γενιά που κλήθηκε να κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα κατά τη διάρκεια της κρίσης. Τι αποτύπωμα είχαν τα παραπάνω βιώματα στο έργο σου; Η δεκαετία που διαμόρφωσε καθοριστικά το γούστο μου σε πολλά πράγματα ήταν του ’90. Είναι η εποχή που ανακάλυψα ως έφηβος τους Simpsons και τους Monty Python, τον Αρκά, τα ακούσματα της ανεξάρτητης ροκ. Όλα αυτά και πολλά ακόμη με τον καιρό μετασχηματίστηκαν στα «Κουραφέλκυθρα», τα οποία ακολουθούν μια παράλληλη πορεία αγκαλιά με την κρίση. Ξεκίνησαν το 2007, λίγο πριν από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ακριβώς πριν στραβώσει πολύ η κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά επέλεξα συνειδητά να αποφεύγω την επικαιρότητα. Κάποιες φορές βιώματά μου αντανακλώνται ασυνείδητα στη δουλειά μου, αλλά δεν το επιδιώκω απαραίτητα. ● Οι πολλαπλές καλλιτεχνικές και επαγγελματικές ταυτότητες, όπως αυτή του δημιουργού κόμικς, του μουσικού, του ραδιοφωνικού παραγωγού, του δασκάλου μέχρι πρότινος, πηγάζουν από τις πολυδιάστατες καλλιτεχνικές ανησυχίες σου ή σχετίζονται με σκοπούς πιο ταπεινούς, όπως η οικονομική επιβίωση; Σίγουρα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συντηρούμαι οικονομικά από τα κόμικς – για τη μουσική δεν το συζητώ, με αμιγώς οικονομικούς όρους ίσως να «έμπαινα μέσα». Ευτυχώς, μετά από 16 χρόνια που κάνω ασταμάτητα το ίδιο πράγμα, με προσήλωση και αφοσίωση, ίσως επιτέλους αχνοφαίνεται η δυνατότητα επιβίωσης με κύρια απασχόληση τα κόμικς μου. Και πάλι όχι τόσο από το ίδιο το καλλιτεχνικό δημιούργημα, αλλά από τις ευκαιρίες που ανοίχτηκαν χάρη σε αυτό, όπως η ραδιοφωνική εκπομπή και οι γελοιογραφίες. Αμφότερα προέκυψαν από προτάσεις τρίτων, τις οποίες αποδέχτηκα όχι μόνο λόγω της όποιας οικονομικής ενίσχυσης συνεπάγονταν, αλλά κυρίως διότι μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω νέες προκλήσεις και διαφορετικά πράγματα. ● Η γελοιογραφία είναι συγγενής με τη βασική σου ιδιότητα ως σχεδιαστή κόμικς, αλλά ποια είναι η απόσταση μεταξύ τους; Προσπαθώ να εισάγω και στις γελοιογραφίες μου την σουρεαλιστική ματιά που προϋπήρχε στη δουλειά μου, όχι μόνο σαν καλλιτεχνική άποψη, αλλά γιατί ως νέος στο πολιτικό σκίτσο νιώθω πιο οικεία. Η βασική διαφορά είναι πως στα κόμικς μου απουσιάζει το στοχευμένο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, ενώ όταν σχολιάζεις την πολιτική επικαιρότητα νομοτελειακά μεταφέρεις το δικό σου ιδεολογικό υπόβαθρο, την ματιά σου για τον κόσμο. Αντίστοιχα, η γελοιογραφία ως σχόλιο της επικαιρότητας μπορεί να έχει εφήμερη δράση, ενώ στα «Κουραφέλκυθρα» επιλέγω θεματικές τις οποίες θα μπορεί να απολαύσει ο αναγνώστης ακόμα και δέκα χρόνια μετά, έστω κι αν κάποια αστεία μπορεί να είναι ελαφρώς ξεπερασμένα. ● Ποιο είναι το συστατικό εκείνο που ξεχωρίζει τα «Κουραφέλκυθρα» τόσο ώστε να αποτελούν σήμερα, εκτός των άλλων, έναν μικρό πυλώνα συλλογικού χιούμορ για μια όλο και μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα; Πρώτα απ’ όλα, όταν ξεκινούσα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έβρισκε τόσο μεγάλη απήχηση. Δεν θα μπορούσα να περιμένω ότι θα υπάρχει μια παρέα εκτός από τη δική μου στην οποία κάποιος θα αναφωνούσε «Αχ το Μαριώ», όπως ο Θείος Αιμίλιος, και όλοι θα καταλάβαιναν πού αναφέρεται. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που μεγάλο μέρος του κοινού το αγαπάει τόσο. Προσπαθώ όμως πάντα να μην ξεχνώ πως συμβαίνει σε μια μικρή μερίδα του κόσμου. Εξακολουθεί να είναι underground – το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι στον ευρύτερο κύκλο μας το γνωρίζουν δεν σημαίνει ότι έχει τον μαζικό αντίκτυπο και τη διεισδυτικότητα π.χ. του Αρκά. Αλλά αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό το κοινό που μπορεί να του αρέσει αυτό το κόμικς είναι πολύ συγκεκριμένο και το έχει ήδη ανακαλύψει. Ταυτόχρονα και εγώ απευθύνομαι σε συγκεκριμένο κοινό, δίχως να με απασχολεί το mainstream στοιχείο. Η κοινότητα που το έχει αγκαλιάσει δεν είναι τυχαίοι περαστικοί στα social media. Μου στέλνουν μηνύματα, έρχονται στα φεστιβάλ να με γνωρίσουν, αγοράζουν τα βιβλία, εσχάτως χρηματοδοτούν άμεσα το εγχείρημα στο patreon. Από την αρχή που το διάβαζαν 20 άτομα μέχρι σήμερα που το διαβάζουν 80.000, το κριτήριο είναι απλό: να μου αρέσει και να γελάω με αυτό. Η αυθεντικότητα είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί η συνοχή της σειράς και το μόνο που μπορώ να ελέγξω. Το αποτέλεσμα είναι πάντα απρόβλεπτο. Πολύ συχνά κάτι που θεωρούσα φοβερά αστείο δεν είχε την ανταπόκριση που περίμενα, ενώ κάτι που δεν με ενθουσίαζε έκανε θραύση. Σκίτσο δημοσιευμένο στο news247.gr ● Θυμάσαι παραδείγματα; Στην πρώτη περίπτωση ανήκει ένα με τον Ιουστινιανό και την Αγία Σοφία – όταν το είχα σκεφτεί μου είχε φανεί τόσο αστείο, ακόμα και το σχέδιο είναι πολύ πιο προσεκτικό. Του δείχνουν την κρήνη και του λένε πως υπάρχει ένα μήνυμα που διαβάζεται το ίδιο και από τα δεξιά και από τα αριστερά, πρόκειται για το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Το κοιτάζει και λέει «παπαπ», μου είχε φανεί τόσο απλοϊκά αστείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απρόσμενης επιτυχία είναι αυτό με τον βασιλιά στο πολιορκούμενο κάστρο, που του λένε «Κοίτα βασιλιά μου, τοξότες!» κι εκείνος απαντάει «Πού κατάλαβες το ζώδιό τους από τόσο μακριά;». Το είχα στο συρτάρι για εβδομάδες και δεν το ανέβαζα επειδή μου φαινόταν πως δε θα γελούσε κανείς, ωστόσο πήγε ανέλπιστα καλά. ● Χαρακτηριστικό της επιτυχίας των «Κουραφέλκυθρων» είναι ότι βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο σε σχέση με τα παραδοσιακά ελληνικά κόμικς. Αλήθεια είναι αυτό, αν και για πολλά χρόνια δεν ήταν έτσι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αρκετοί νέοι δημιουργοί να παραδειγματίζονται επιλέγοντας το συγκεκριμένο μέσο για να εκφραστούν, αντί ενδεχομένως να φτιάχνουν memes. Ελπίζω αυτό να λειτουργεί προωθητικά για το σύνολο της ελληνικής κοινότητας κόμικς, κάτι που εισπράττω π.χ. από την επικοινωνία με όσους έρχονται σε φεστιβάλ κόμικς για να με συναντήσουν και να ζητήσουν υπογραφές. Είναι κι άλλοι δημιουργοί που το έχουν καταφέρει αυτό, όπως ο Σταύρος Κιουτσιούκης και η Δήμητρα Αδαμοπούλου. Στη δική μου περίπτωση σχετίζεται με τη μικρή έκταση που τα καθιστά εύκολα στην ανάγνωση. Ενίοτε όμως το κείμενο είναι αρκετά πυκνό και πιστεύω πως δεν θα διαβαζόταν αν δεν είχε φτιάξει ήδη με τα χρόνια ένα πιστό κοινό. Το άλμπουμ «Κουραφέλκυθρα Omnibus III» (εκδόσεις Jemma Press) κυκλοφορεί στο Comic Con Θεσσαλονίκης (5-7 Μαΐου) και στο Comicdom Con (12-14 Μαΐου). ● Vamvax.gr, comicdom.gr, socomic.gr, Nerdcult (luben.tv) και εσχάτως στο patreon. Θα είναι αυτή η τελευταία μετακόμιση; Κάθε συνεργασία απέδωσε στο μέγιστο δεδομένων των συνθηκών κάθε εποχής. Ειδικά οι άνθρωποι του socomic ενίσχυσαν σημαντικά τα ελληνικά κόμικς σε μια δύσκολη περίοδο. Με το Luben είχα συνεργαστεί ήδη πολλά χρόνια πριν, όταν τα «Κουραφέλκυθρα» δεν υπήρχαν ακόμα. Η συνεργασία μας έληξε σε μια περίοδο που ήδη σκεφτόμουν τη μετάβαση στο patreon, δεδομένου πως αποτελεί την πιο αδιαμεσολάβητη μορφή οικονομικής υποστήριξης των καλλιτεχνών από το κοινό τους. Μετά τις μεγάλες εταιρείες και το crowdfunding, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τρόπους χρηματοδότησης στο εξωτερικό, ειδικά για τα αμερικανικά κόμικ στριπς. Προσωπικές ανασφάλειες σε συνδυασμό με την ξένη για την ελληνική πραγματικότητα συνδρομητική κουλτούρα του εγχειρήματος με απέτρεπαν να το τολμήσω. Η ανταπόκριση του κόσμου όμως ήταν συγκινητική, γι’ αυτό πιστεύω πως δεν θα αλλάξει. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο τρόπο συνεργασίας από το να σε στηρίζουν άμεσα οι αναγνώστες σου. Το κόμικς θα διατίθεται δωρεάν στα social media που χειρίζομαι, αλλά όσοι χρηματοδοτούν το εγχείρημα θα λαμβάνουν αποκλειστικό περιεχόμενο και δώρα, ενώ ορισμένοι εξ αυτών θα δουν τον εαυτό τους να συμπρωταγωνιστεί σε μελλοντικά «Κουραφέλκυθρα» που θα σχεδιάσω. ● Επιστρέφοντας στην αρχή της καριέρας σου, έχουμε τον «Φωτογράφο» και το «AVPD», όπου υπογράφεις μόνο το σενάριο. Υπάρχουν σκέψεις να επιστρέψεις ως σεναριογράφος ή να γράψεις πάλι κάτι αυτοτελές ασχέτως ποιος θα το σχεδιάσει; Πράγματι, αρχικά υπογράφω μόνο το σενάριο. Αν και αμφότερα τα είχα ξεκινήσει στο site μου σαν κόμικς. Κάποια στιγμή ο Σπύρος Δερβενιώτης είχε δει τον «Φωτογράφο» και ήθελε να τον σχεδιάσει, βάζοντάς με έτσι στον χώρο σαν επαγγελματία δημιουργό κόμικς. Πλέον είναι συλλεκτικό τεύχος, καθώς ο εκδοτικός οίκος έχει κλείσει και το τιράζ ήταν μικρό. Το «AVPD» έγινε σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Φουτσίδη, τον οποίο δεν έχω ξαναδεί έκτοτε. Από εκεί και πέρα, για το στυλ που υπηρετώ προτιμώ το δικό μου ατελές σχέδιο παρά κάτι πιο τεχνικά άρτιο. Παρά τις όποιες σχεδιαστικές αδυναμίες, μπορώ να το εξυπηρετήσω καλύτερα γιατί είναι δικό μου. Θα με ενδιέφερε μόνο αν ήθελα να κάνω κάτι πιο σοβαρό και ρεαλιστικό, μια ανάγκη που δεν έχει γεννηθεί ως τώρα. Κατά καιρούς έχω ξεκινήσει διάφορες σκέψεις και πρότζεκτ, αλλά δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα κάτι ολοκληρωμένο. Αυτήν την περίοδο κάνω πράγματα που δεν περίμενα, ενώ τα περισσότερα απ’ όσα σκεφτόμουν γίνονται ταυτόχρονα: ● Για πρώτη φορά θα σχεδιάσω ιστορίες σε σενάριο άλλου! Πρόκειται για μία σειρά από αληθινές ιστορίες της ροκ μουσικής, σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Τσάβαλο. ● Στο σύντομο μέλλον πρόκειται να κυκλοφορήσει σε συνεργασία με το Cinobo η πρώτη animated εκδοχή των «Κουραφέλκυθρων». Έχω ήδη γράψει το σενάριο, το οποίο αποτελεί στην πραγματικότητα συρραφή μερικών αγαπημένων στριπ. ● Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να φτιάξω ένα επιτραπέζιο παιχνίδι! Σκοπός είναι να συνδέεται με τα «Κουραφέλκυθρα» δίχως να στερεί κάτι από όσους δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. ● Το animation είναι κάτι που σε ενδιαφέρει; Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι είδος υπό εξαφάνιση. Ξέρεις πόσο ακριβό είναι; Γι’ αυτό και η μεταφορά των «Κουραφέλκυθρων» θα έχει διάρκεια περί τα 5 λεπτά. Σιγά-σιγά μαθαίνω κι εγώ κάποια πράγματα, μήπως μπορέσω να το κάνω μεγαλύτερο, αλλά κατά τα άλλα βρισκόμαστε σε συζητήσεις για την παραγωγή. Εκτός από μεγάλο κόστος είναι και πολύ χρονοβόρα διαδικασία – ελπίζω να μη μας πάρει περισσότερο από ένα χρόνο να το ετοιμάσουμε. Κατά τ’ άλλα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει το κοινό που θα έφερνε τις διαφημίσεις ώστε να καλύψει το κόστος. Μάλλον αυτό απέτρεψε ή σταμάτησε παραγωγές όπως το «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», γιατί η τηλεόραση έχει διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο κοινό και πλέον απευθύνεται μόνο σε αυτό δίχως να τολμά να απευθυνθεί αλλού. Για το ευρύ ελληνικό κοινό το animation παραμένει «μικυμάου για παιδιά», επικρατεί αυτή η γενιά και η λογική. Εδώ η τεράστια και ζωηρή stand up σκηνή στην Ελλάδα δεν έχει δουλειά στην τηλεόραση, δεν υπάρχει κωμωδία. ● Η μουσική αποτελεί επίσης ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Ξεκίνησα με το συγκρότημα «Empty Frame», αλλά πλέον αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει. Τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν και τους παρακολουθώ από απόσταση πλέον με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν έχω την αφοσίωση και το χρόνο που απαιτούσα από τον εαυτό μου για να νιώθω καλά με τη συμμετοχή μου σε ένα κοινό πρότζεκτ. Έκανα κάποιες περισσότερο προσωπικές ηχογραφήσεις στο πλαίσιο του «Other Me» ηχογραφώντας κάποια κομμάτια που είχα στο μυαλό μου, δυστυχώς όμως κι αυτό έμεινε πίσω. Το μουσικό μικρόβιο το ικανοποιώ πλέον μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής όπου παίζω και μιλώ για μουσική – κάποια στιγμή όμως θα επανέλθει και η όρεξη να γράψω, δε φεύγει ποτέ εντελώς. Ακόμα και για το soundtrack της ταινίας των «Κουραφέλκυθρων» μάλλον θα χρησιμοποιούσα κάτι ήδη γραμμένο, αλλιώς θα έπρεπε να το μειώσουμε στα 2 λεπτά. ● Στη ραδιοφωνική σου εκπομπή έχεις ξεκινήσει μία ραδιοφωνική σταυροφορία για να ανακαλύψεις τον «υπεύθυνο»… Έχω ξεκινήσει δύο σταυροφορίες. Η μία είναι ερευνητική: αναζητώ ποιοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση «κάνω υπεύθυνος» αντί για το κλασικό «μπει δε μπει» για να αποφασίσουν ποιος θα παίξει πρώτος στο μονό παιχνίδι στο μπάσκετ. Είναι ελάχιστα άτομα και πολύ διασκορπισμένα, αλλά υπάρχουν εκεί έξω. Πρώτη φορά το άκουσα μικρός από ένα παιδί στα Χανιά και νόμιζα ότι εκεί το λένε έτσι. Πράγματι, υπάρχει μία συγκέντρωση στην Κρήτη, αλλά το συγκλονιστικό είναι ότι μετά γνώρισα κόσμο στα Χανιά και και με κοιτούσαν σαν εξωγήινο όταν τους ρωτούσα, το ακούγανε για πρώτη φορά ενώ είχαν την ίδια ηλικία περίπου. Άλλοι βέβαια το αντιμετωπίζουν σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Υπάρχει ένα τεράστιο μυστήριο. Στη δεύτερη σταυροφορία δεν αναζητώ απαντήσεις αλλά προσπαθώ να δώσω. Ο σκοπός είναι να καταργηθεί το μολύβι από το «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί». Είναι απλά κακά μαθηματικά, κακός σχεδιασμός, είναι μια ελληνική εφεύρεση, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης γιατί κάνει ό,τι κάνει το ψαλίδι, απλά χάνει και από το ψαλίδι, επομένως δεν έχεις κανένα λόγο να το διαλέξεις. Δε θα ησυχάσω μέχρι να εξαφανιστεί. 📌 Τον διαβάζετε: Facebook: https://www.facebook.com/Kouraphelkythra Instagram: @kourafelkythros News247: https://www.news247.gr/skitsa/ Patreon: https://www.patreon.com/kourafelkythra/ Οι εκδόσεις του κυκλοφορούν από τη Jemma Press. Τον ακούτε: Nostos Radio 100.6: καθημερινά 11.00-12.00 Spotify: Κουραφέλκυθρα – Δεν είναι καν Podcast Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Το κόμικς-στριπ για το οποίο γράφτηκαν διθυραμβικά σχόλια όπως: “Πόσα σας δίνει ο Κουραδέλκυθρος για να τον ανεβάζετε” και “Γιατί μισείς τόσο την Ελλαδίτσα μας;” τώρα μπορεί να γίνει δικό σου! Όλα τα στριπ που αγάπησες στο διαδίκτυο δωρεάν το 2020 μπορείς τώρα να τα απολαύσεις αλλά επί πληρωμή! Κι όχι μόνο αυτό: Το τεύχος που κρατάς στα χέρια σου περιλαμβάνει και 2 αποκλειστικά στριπ που δεν έχει ξαναδεί ανθρώπινο μάτι (και για πολύ καλό λόγο) Σχολιασμός έκδοσης: Η λατρεία μου για τα Κουραφέλκυθρα πάει αρκετά πίσω στο χρόνο, οπότε ελλείψει τρίτου Omnibus, είπα να πάρω τη συγκεκριμένη εκδοσούλα. Είναι το κλασικό άλμπουμ που κυκλοφορεί η Jemma τα χρόνια προ κορονοϊού σε Comicdom ή Athenscon, ωστόσο το 2020 δεν είχαμε καινούρια κυκλοφορία και το 2021 είχαμε τη δεύτερη έκδοση του Omnibus II. Επιστροφή στα τευχάκια λοιπόν με τα στριπς του 2020 σε μια απολαυστική συλλογή. Τώρα για τα Κουραφέλκυθρα τι περισσότερο να πω; Το χιούμορ του Αντώνη Βαβαγιάννη είναι γνωστό, το σκίτσο του επίσης και ο συνδυασμός όπως πάντα εξαιρετικός. Αρκετά απελευθερωμένος από τις σταθερές σειρές, επεκτείνοντας το σύμπαν με νέους χαρακτήρες, νέους ήρωες, αλλά και τους κλασικούς παλιούς, το αλμπουμάκι θα κρατήσει πολύ καλή παρέα σε όλους τους φαν των Κουραφέλκυθρων. Καλό διάβασμα σε όλους Τα προηγούμενα Κουραφέλκυθρα που έχουν κυκλοφορήσει: Κουραφέλκυθρα (2008) Κουραφέλκυθρα Omnibus (2014) Κουραφέλκυθρα Light (2015) Κουραφέλκυθρα: Διπλής Όψης (2016) Κουραφέλκυθρα: Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα (2017) Κουραφέλκυθρα: Παίχτε Πανκ (2018) Κουραφέλκυθρα: Καλή Ιδέα Αφεντικό! (2019)

Τον γνωρίσαμε πριν 14 χρόνια με τα Κουραφέλκυθρα, στο ενδιάμεσο απέκτησε ένα φανατικό κοινό, τώρα δείχνει έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα: τη γελοιογραφία. Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει την – καθόλου αστεία – ελληνική επικαιρότητα παρέα με δύο εξωγήινους. Μία καθημερινή συνήθεια δηλαδή που γίνεται σιγά-σιγά λατρεία. Πώς γεννιέται ένα αστείο; Ή μάλλον πιο σωστά: πώς γεννιούνται τα αστεία που φτιάχνει σε comic strips ο Αντώνης Βαβαγιάννης; «Ώρες ώρες και εγώ αναρωτιέμαι πού ακριβώς μου έρχονται» λέει με ειλικρινή απορία στο βλέμμα, κοιτώντας την κάμερα κατά τη διάρκεια του Skype call. Μεγαλωμένος στην Κυψέλη, κάτοικος Εξαρχείων, είναι ένα κλασικό παιδί του κέντρου χωρίς καθόλου κλασικές επιλογές ζωής: δάσκαλος δημοτικού το πρωί, κομίστας και μουσικός το βράδυ. Ο άνθρωπος πίσω από την ιστορική σειρά Κουραφέλκυθρα δε δείχνει ικανός να ησυχάσει ποτέ. Μετά από 14 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα ιντερνετικά κόμικς, εκατοντάδες καρέ, χιλιάδες ώρες προώθησης στα social media και άπειρες συναυλίες με τους Empty Frame, δείχνει πια έτοιμος για κάτι τελείως διαφορετικό: τη γελοιογραφία. Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει καθημερινά μέσα από τον ιστότοπο του News 24/7 την καθόλου αστεία ελληνική πραγματικότητα. Πώς όμως έφτασε μέχρι εδώ; Ποια αστεία βρίσκει πραγματικά αστεία; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που του έχουν ευχηθεί ποτέ ιντερνετικά; Αυτά και άλλα πολλά, σε μία πρωτοπρόσωπη συνέντευξη του Αντώνη Βαβαγιάννη χωρίς διακοπές για ερωτήσεις και άβολες σιωπές. Καρέ #1ο: Τα κόμικς Δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα Κουραφέλκυθρα. Το περίεργο είναι ότι δε με έχει κουράσει καθόλου μετά από 14 χρόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή η θεματολογία έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, κάτι το οποίο άφησα επίτηδες ανοικτό από την αρχή. Έχω το ίδιο κέφι να φτιάξω ένα στριπάκι τώρα με την όρεξη που είχα όταν πρωτοξεκίνησα. Υπάρχει μία αντίληψη στην ελληνική κοινωνία ότι τα κόμικς είναι είτε «Μίκι-μάου» είτε γελοιογραφίες. Στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει τίποτα. Όταν βέβαια έχεις έναν Γιάννη Καλαϊτζή, ο οποίος έχει σχεδιάσει μερικές από τις πιο κοφτερές γελοιογραφίες όλων των εποχών και παράλληλα είναι ο άνθρωπος πίσω από την Τσιγγάνικη Ορχήστρα (ένα από τα πλέον ιδιαίτερα ελληνικά – και όχι μόνο – κόμικς), καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι δύο κόσμοι πάντα συνυπήρχαν. Ίσως απλά το κοινό τους δε συνδυαζόταν και τόσο πολύ. Έχουμε μία τεράστια και παρά πολύ δυνατή σκηνή κόμικς. Μάλιστα, το εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει χωρίς σχεδόν κανένα οικονομικό όφελος. Η αγορά είναι πολύ μικρή. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μόνο strip από όλα όσα έχω φτιάξει, αυτό θα ήταν εκείνο με τον σερβιτόρο και τη Macarena. «Φίλε είσαι τέλειος. Μου άρεσε πάρα πολύ εκείνο το στριπάκι». Όταν ακούς αυτό το πράγμα σε Φεστιβάλ Κόμικς αλλά τελικά αναφέρονται στη δουλειά κάποιου άλλου είναι κάπως άσχημο – ιδιαίτερα αν δεν εκτιμάς τη δουλειά στην οποία αναφέρονται. Όταν ξεκίνησα το σκίτσο δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Πάντα αναζητώ όμως πράγματα ακόμα και στο background που θα κάνουν τον αναγνώστη να γελάσει. Οι Monty Python αποτελούν τη νο. 1 επιρροή μου. Από το σινεμά θα διάλεγα τους αδερφούς Marx, από καρτούν τους Simpsons, και από κόμικς ό,τι έχει κάνει ο René Goscinny αλλά και ο παλιός, καλός Αρκάς – που έπαψε να είναι «καλός» κάποια χρόνια πριν. Tον τελευταίο καιρό απολαμβάνω τις δουλειές του Tom Gauld. Τα κόμικς είναι ιδανική τέχνη για όσους ήθελαν να γίνουν σκηνοθέτες αλλά δεν έχουν budget. Είναι κάτι που έχει ειπωθεί ξανά και ξανά και μου φαίνεται πολύ κοντά στην αλήθεια. Καρέ #2ο: Τα αστεία Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι που γράφω αστεία. Ο πρώτος είναι να μην τα γράφω καν. Μου έρχονται από το πουθενά ή απλά παρατηρώντας κάτι, πολλές φορές άσχετο. Ο άλλος είναι να κάθομαι και να σκέφτομαι ασταμάτητα ένα θέμα μέχρι να μου έρθει το αστείο. Υπάρχουν και deadlines. Πάντα ψάχνω στο μυαλό μου το timing: πότε θα πέσουν οι ατάκες μεταξύ τους, ποιο θα είναι το ύφος του χαρακτήρα, ιδιαίτερα εκείνου που παρακολουθεί και δεν μιλάει. Γενικά, τα πάντα έχουν σκηνοθεσία. Προσπαθώ να μην είναι προβλέψιμο το αποτέλεσμα. Αλλά και ακόμα και αν είναι επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο, προσπαθώ να βρω κάτι που θα προκαλέσει έκπληξη. Τα αστεία που μου αρέσουν περισσότερο είναι εκείνα που θα σου τη σκάσουν ενώ δεν τα περιμένεις. «Πώς σε λένε; Γιάννη Αγιάννη. Χρόνια πολλά – αλλά και όχι». Πολύ λάθος αστείο διάλεξες. Αυτό το αστείο το έχει σκεφτεί ένας φίλος. Απορώ πώς ακριβώς του ήρθε. Τα αστεία strips έχουν συνήθως απλό σχέδιο. «Έλεος πια! Σταματήστε να κοροϊδεύετε τη θρησκεία μας. Τι κόλλημα έχετε φάει με την ορθοδοξία;». Κι όμως, αυτό είναι ένα σχόλιο κάτω από ένα strip με πρωταγωνιστή τον Σάρουμαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μάλλον πρόκειται για κάποιον φανατικό πιστό της θρησκείας του Lord of the Rings, ο οποίος και θίχτηκε. Έχω κάνει βιντεάκια που θυμίζουν rap diss. Εκεί αναφέρομαι σε σχόλια τα οποία μου εύχονται χαρούμενα πράγματα όπως #ψόφος. Καρέ #3ο: Ο ελεύθερος χρόνος Λίγο πριν την πρώτη καραντίνα είχα φτάσει σε σημείο που δεν είχα προσωπική ζωή. Τα Σαββατοκύριακα ή θα παίζαμε live με την μπάντα ή θα είχα κάποιο φεστιβάλ κόμικς. Το πρωί δουλειά, το απόγευμα δουλειά. Αναρωτιόμουν: «Πώς τα έχω καταφέρει έτσι;». Κάποια στιγμή έγινε τόσο απαιτητικό το κομμάτι της προώθησης των κόμικς μέσα από τα social media, ώστε ο βασικός λόγος που δεν παίζω πια με τους Empty Frame είναι ακριβώς αυτός. Θέλαμε να κάνουμε στριπάκια τις αληθινές ιστορίες που ακούγονταν στην εκπομπή Προτελευταίοι. Είχε πραγματικό ενδιαφέρον τόσο για μένα όσο και για τον Θανάση τον Πετρόπουλο. Είναι πολύ αγαπημένο πράγμα το να ακούς μία αστεία ιστορία που όντως έγινε· που συνέβη στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιο σενάριο. Άκουγα περισσότερο folk μουσική, έκανα αθλητισμό, έπαιζα video games, διάβαζα fantasy βιβλία. Γενικά, δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που ήθελα να βάλω τικ σε όλα τα κουτάκια μίας συγκεκριμένης φάσης. Έχω ένα καινούργιο μουσικό project που λέγεται Other Me. Είναι μία πιο προσωπική δουλειά που σκοπεύω να συνεχίσω – παρότι δεν μπορώ να κάνω live – για δική μου ευχαρίστηση. Αυτήν την περίοδο διαβάζω του Νυχτοπτερίτες του George R.R. Martin. Ναι, είμαι μεγάλος nerd. Kαρέ #4: Μην πατήσεις το κουμπί Είναι μία νέα και μεγάλη πρόκληση. Απέφευγα να ασχολούμαι με την επικαιρότητα, και ο λόγος ήταν ότι είχα σαν αρχή πως θέλω τα comic strips που δημιουργώ να διαβάζονται και μετά από δέκα χρόνια. Aυτό είναι κάτι τελείως καινούργιο για μένα. Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι που κάνει τη ζωή σου λίγο ακόμα χειρότερη – το οποίο δε σχετίζεται απαραίτητα με τον κορονοϊό. Βρίσκεται πάντα κάποιος καινούργιος λόγος για να νιώσεις ακόμα πιο άσχημα. Δυστυχώς ξεχνάμε πολύ εύκολα. Το σκάνδαλο με τον Δημήτρη Λιγνάδη μοιάζει πια τόσο μακρινό. Σε άλλες χώρες μπορεί να είχαν πέσει ακόμα και κυβερνήσεις για κάτι αντίστοιχο. Η σειρά ξεκινά με αυτούς τους δύο εξωγήινους οι οποίοι παρακολουθούν τη Γη μέσα από τα νέα της Ελλάδας. Δεν αποκλείω να εμφανιστούν και άλλοι χαρακτήρες. Δε θέλω όμως να κάνω spoilers ούτε να προκαταβάλω κανέναν. Για όλα φταίνε οι νέοι. Η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης μου φαίνεται τελείως αντι-νεανική. Δεν πρόκειται να πατήσουν το κουμπί οι εξωγήινοι. Αυτό είναι το νόημα πίσω από τη νέα σειρά. Άλλωστε κάθε μέρα βρίσκουν κάτι ακόμα χειρότερο για να ασχοληθούν, κάτι που τους κινεί την περιέργεια σε τέτοιον βαθμό ώστε να περιμένουν άλλο ένα 24ωρο. Και το σχετικό link...

Στην εποχή τής «κανονικότητας», τα webcomics ήταν για την Αλέξια Οθωναίου μέρος της δουλειάς της. Το Διαδίκτυο εξαπλωνόταν κάνοντας τις εκδόσεις να φαίνονται ακριβότερες και εκείνη, υπεύθυνη για «χάρτινα» άλμπουμ όπως «Τσακισμένη Αυγή» (εκδ. Jemma Press), έβλεπε τα online στριπάκια της ως συμπλήρωμα της δημιουργικότητας και του εισοδήματός της. Κάποια από αυτά, όπως οι «Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη» ξεκίνησαν να αναρτώνται στην πλατφόρμα socomic.gr με τόση επιτυχία, που έφτασαν και στο τυπογραφείο. Σήμερα, οι συνεργασίες της δεν έχουν μειωθεί. Ειδικά οι ψηφιακές όμως, έχουν αποκτήσει μία ακόμα διάσταση: «Ο κόσμος μένει στο σπίτι, έχοντας ανάγκη και για επικοινωνία, για τέχνη», λέει. «Τα διαδικτυακά κόμικς, με τον αφηγηματικό τους χαρακτήρα, λειτουργούν και ως μια παρηγοριά». Ένα σχέδιο της Αλέξιας Οθωναίου για τον κορωνοϊό, όπως αναρτήθηκε στο socomic.gr Η ιστορία τους ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η σειρά «Witches and Stiches» του Αμερικανού Ερικ Μιλίκιν ήταν ίσως η πρώτη που δημοσιεύθηκε ψηφιακά. Με την έλευση του world wide web αρκετοί άρχισαν να σχεδιάζουν κόμικς αποκλειστικά για τις οθόνες των υπολογιστών, ενώ οι μεγάλοι παίκτες, όπως η Marvel και η DC ενίσχυσαν το ψηφιακό κομμάτι τους από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα η πλατφόρμα socomic.gr διαθέτει ένα αρχείο με στριπάκια που φτάνει ως τον Σεπτέμβριο του 2011. Εδώ μπορεί κανείς να βρει την αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής: ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Pan Pan, ο Tas Mar, η Δήμητρα Αδαμοπούλου και άλλοι που αδικούμε, έχουν ανεβασμένα αρκετά έργα τους – αρκετά για να διαβαστούν σε δύο πανδημίες. Ένας από αυτούς είναι και ο Αντώνης Βαβαγιάννης, υπεύθυνος για τα περίφημα «Κουραφέλκυθρα»: είναι η δική του σειρά που ξεκίνησε από το socomic.gr, εκδόθηκε σε χαρτί από την Jemma και πλέον δημοσιεύεται από το luben.tv. «Ένας κομίστας είναι συνηθισμένος να δουλεύει από το σπίτι», λέει ο Αντώνης Βαβαγιάννης. «Ίσως τώρα είναι ευκαιρία να σχεδιάσεις περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορείς, σαν δημιουργός, να ζεις σε ένα συννεφάκι. Υπάρχει λοιπόν μια μικρή αλλαγή στη θεματολογία. Ανέβασα ένα στριπάκι που δεν εντάσσεται στα “Κουραφέλκυθρα”, αλλά δεν μπορούσα να μη σχολιάσω όσα συμβαίνουν. Όσοι έχουμε ως μέρος της δουλειάς μας το χιούμορ, το χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τα σχόλια του κόσμου που σε ευχαριστεί γιατί του φτιάχνεις τη διάθεση». Έκτακτο επεισόδιο από τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη, που δημοσιεύθηκε στο luben.tv Ο Σταύρος Κιουτσούκης, γνωστός για τα «Yellow Boy» και «Ο δεξιοτέχνης» (Ένατη Διάσταση), προτιμάει να αναρτά τα «ορφανά» σκίτσα του στα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα. Η θεματολογία του δεν έχει αλλάξει τόσο, όσο έχει βρει ένα «όχημα» στη συνθήκη της απομόνωσης, την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία. «Ναι, έχω παρατηρήσει μια μικρή αύξηση της επισκεψιμότητας», λέει, «ενώ αρκετοί αναγνώστες σε απομόνωση εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. Οι δημιουργοί βέβαια περιμέναμε την άνοιξη και τα δύο μεγάλα φεστιβάλ του χώρου που αναβλήθηκαν». Το ένα ήταν το Comic Con της Θεσσαλονίκης και το άλλο το Comicdom της Αθήνας. Το δεύτερο ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 4-6 Σεπτεμβρίου. Η ομάδα του, σύμφωνα με τη Λήδα Τσενέ, προσπαθεί να διατηρήσει ενεργό το ενδιαφέρον του κοινού, με πρωτοβουλίες όπως το Digital Artists Alley που καλεί τους δημιουργούς να προβάλουν ηλεκτρονικά τη δουλειά τους, την ενημέρωση για τη δυνατότητα ηλεκτρονικών παραγγελιών που προσφέρουν τα καταστήματα κόμικς ή τις δραστηριότητες για παιδιά μέσω της Athens Comics Library. Ένα καρέ για την ανάγνωση κόμικς σε περίοδο απομόνωσης, από τα social media του Σταύρου Κιουτσούκη «Η ανθρωπογεωγραφία του κοινού των κόμικς αλλάζει», παρατηρεί η Λήδα Τσενέ, «με τον κόσμο που είναι εξοικειωμένος με την ψηφιακή ανάγνωση να αυξάνεται». Η Αλέξια Οθωναίου προσθέτει μια άλλη πτυχή: «Είναι όπως και με την τηλεργασία», λέει. «Σημασία έχει και η κοινότητα, το δίκτυο των ανθρώπων. Όταν ο κόσμος μένει σπίτι μόνος παρακολουθώντας τέχνη, εντείνεται και μια εξατομίκευση που δεν είναι ωφέλιμη. Αγαπώ τα webcomics, αλλά ας μη μείνουμε μόνο σε αυτό». Και το σχετικό link...

Είναι από τα κόμικ που έχουν ένα τρομερό virality value και αυτό στις μέρες μας είναι πραγματικά σημαντικό, ότι και αν κάνεις στον χώρο της τέχνης. Ο τίτλος του δεν σημαίνει τίποτα - «δεν είναι καν λέξη», όπως λέει και το σχετικό σλόγκαν - και αποτελείται από αυτοτελή στριπάκια που μπορεί να σε ρίξουν στο πάτωμα απ' τα γέλια. Ο λόγος φυσικά για τα «Κουραφέλκυθρα», το δημιούργημα του Αντώνη Βαβαγιάννη που συνεχίζει να μας προσφέρει αυτές τις μικρές στιγμές γέλιου και ξεγνοιασιάς και ας έχουν περάσει 12 χρόνια από την πρώτη τους εμφάνιση. Οι δύο τόμοι που έχουν κυκλοφορήσει έγιναν ανάρπαστοι, ενώ τα τεύχη που βγαίνουν ενδιάμεσα εξαφανίζονται άμεσα. Παράλληλα, νέα στριπάκια εμφανίζονται εβδομαδιαία στα site με τα οποία συνεργάζεται κατά καιρούς ο Αντώνης, δημιουργώντας ένα ωραίο online αρχείο. Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για τα «Κουραφέλκυθρα», την εμπειρία του ως δάσκαλος Δημοτικού, αλλά και το πόσο του τη δίνει όταν του κλέβουν ατάκες και σκίτσα. H φωτογραφία και τα στριπ είναι μια ευγενική παραχώρηση του Αντώνη Βαβαγιάννη VICE: Έχεις πει σε συνεντεύξεις σου ότι προσπαθείς να σκεφτείς μια ενδιαφέρουσα ιστορία, σε ότι αφορά την προέλευση του ονόματος «Κουραφέλκυθρα». Τη βρήκες; Αντώνης Βαβαγιάννης: Τελικά, η ιστορία που σκέφτηκα ήταν ότι θα σκεφτώ μια ιστορία (γέλια). Πόσο καιρό κάνεις τα «Κουραφέλκυθρα»; Α. Β.: Το κάνω συνεχόμενα εδώ και περίπου 12 χρόνια. Παρότι σαν χαρακτήρας δεν μπορώ να μένω στο ίδιο πράγμα για πολύ καιρό, μου αρέσουν οι αλλαγές, το συγκεκριμένο το συνεχίζω. Είχα αποφασίσει από την αρχή να μην εγκλωβιστώ σε συγκεκριμένους χαρακτήρες και έτσι δεν περιορίστηκα ποτέ. Αυτό μου δίνει την ελευθερία να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα. Αν είχε ως επίκεντρο τον Λούθερ, για παράδειγμα, θα το είχα τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Μεγάλο ρόλο παίζει η αποδοχή και η αλληλεπίδραση του κοινού. Αν το διάβαζαν ακόμη 100 άτομα δεν νομίζω ότι θα είχα τη δύναμη να το συνεχίσω. Σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι έχει μεγάλη virality αξία. Α. Β.: Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι χωρίς τα social media τα «Κουραφέλκυθρα» δεν θα είχαν την ίδια επιτυχία. Για πολλά χρόνια τα ανέβαζα σε μια προσωπική σελίδα και είχαν ένα περιορισμένο, αλλά φανατικό κοινό. Η αναγνώριση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο οφείλεται στην άνοδο των κοινωνικών δικτύων. Πώς γίνεται να συνεχίζεις να έχεις έμπνευση μετά από τόσα χρόνια; Α. Β.: Και αυτό οφείλεται στην έλλειψη περιορισμού όσον αφορά τους χαρακτήρες και το κόνσεπτ. Ότι και να συμβεί μπορεί να μου προσφέρει έμπνευση και να το μεταφέρω στο κόμικ. Αλήθεια, ποια είναι τα πιο επιτυχημένα strip; Α. Β.: Ένα από τα πιο επιτυχημένα είναι το μωρό που λέει «παίχτε πανκ», το οποίο έχει γίνει viral. Όσο υπάρχει η αλλαγή της ώρας παίζει πολύ και το «Κουραφέλκυθρο» με την ατάκα «ο κώλος σου να φέξει». Έχει γίνει σαν παράδοση και εμφανίζεται δύο φορές τον χρόνο. Επίσης ένα απ' τα πρώτα που έγιναν γνωστά είναι αυτό με τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Τα αγαπημένα σου; Α. Β.: Ένα πρόσφατο. «Το Μαχαίρι» του Καββαδία εικονογραφημένο, και αυτό με τον πελάτη στο εστιατόριο και το «Macarena». Ποιες είναι οι επιρροές σου; Α. Β.: Είχα μεγάλη αγάπη στον René Goscinny («Αστερίξ», «Λούκι Λουκ» και «Μικρός Νικόλας» μεταξύ άλλων) και σε περιοδικά όπως η Βαβούρα. Η Βαβούρα, για παράδειγμα, μου έδωσε την ιδέα για το στιλ του κόμικ, επειδή είχε κάποιους βασικούς χαρακτήρες αλλά σε κάθε σελίδα διαφορετικές ιστορίες. Μικρός διάβαζα πολύ Αρκά, αλλά έχω στεναχωρηθεί με αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει τα τελευταία χρόνια. Τέλος μου άρεσε πάρα πολύ το MAD, το περιοδικό, και ο Quino. Πάντα όταν έβλεπα κάτι που μου άρεσε ήθελα να το κάνω. Από κόμικς μέχρι μουσική. Μιας και το ανέφερες, έχεις σπουδάσει και κάτι σχετικά με τη μουσική, σωστά; Α. Β.: Ναι, έχω σπουδάσει Μουσική στο Εθνικό Ωδείο, δηλαδή τα θεωρητικά τα έχω σχεδόν τερματίσει, και παράλληλα παίζω και σε κάποια συγκροτήματα. Ακούς μουσική όταν σχεδιάζεις; Α. Β.: Ναι, συνήθως κάτι χαλαρό και μελαγχολικό προς το folk. Γνωρίζω ότι είσαι δάσκαλος σε σχολείο. Παίζει αυτό ρόλο στην «παιδικότητα» που βγάζουν τα κόμικ σου; Α. Β.: Σίγουρα με εμπνέει η καθημερινή επαφή με τα παιδιά και μου αρέσει το χιούμορ να θυμίζει λίγο την παιδική σου ηλικία. Να μπλέκεις δηλαδή το ενήλικο χιούμορ με κάτι νοσταλγικό. Έχεις μετανιώσει ποτέ κάποιο strip σου; Α. Β.: Ναι, υπάρχουν παλαιότερα strip τα οποία έχω αποσύρει. Ωριμάζοντας θεώρησα ότι κάποια δεν έδειχναν την απαραίτητη ευαισθησία, ενώ άλλα δεν μου φαινόντουσαν πλέον και τόσο αστεία. Βέβαια αυτά είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Κάνεις και αρκετά αστεία που έχουν να κάνουν με τη θρησκεία, σου έχουν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα; Α. Β.: Αυτό είναι κάτι πολύ περίεργο που συμβαίνει με μένα. Δεν μου έχει τύχει ποτέ κάτι πολύ έντονο. Πέραν κάποιων μεμονωμένων σχολίων στο διαδίκτυο δεν είχα κάτι άλλο. Μάλλον το κόμικ έχει «χτίσει» ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό και δεν φτάνει τελικά στους φανατισμένους. Κάπως την έχω γλιτώσει. Πού μπορεί πλέον να διαβάζει ο κόσμος τα «Κουραφέλκυθρα»; Α. Β.: Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο αρχείο στο so comic, εδώ και κάποιο διάστημα συνεχίζω στο Nerdcult, οπότε εκεί θα βρίσκει τα καινούρια strip και φυσικά, στα βιβλία. Πόσα έχεις κυκλοφορήσει; Α. Β.: Έχουν βγει δύο τόμοι. Ο πρώτος έχει εξαντληθεί δύο φορές και το ίδιο συμβαίνει με τον δεύτερο που βγήκε πέρσι τον Απρίλιο. Πέραν αυτών, κυκλοφορούν και τα μικρά τευχάκια που στη συνέχεια συγκεντρώνονται στους τόμους. Σου έχουν κλέψει ποτέ ατάκες ή strip; Α. Β.: Εννοείται. Μου έχουν κλέψει ατάκες από meme pages, αλλά και ολόκληρα strip. Χαίρομαι πολύ όταν ο κόσμος μοιράζεται τα strip μου, αλλά μου έχει τύχει να το πάρει κάποιος, να σβήσει την υπογραφή μου, να βάλει στη θέση της το όνομά του και να το ανεβάσει σαν δικό του. Απίστευτο θράσος. Παλιότερα, όταν τα ανέβαζα και στα Αγγλικά, κάποιος είχε πάρει ένα δικό μου σενάριο - συγκεκριμένα αυτό με τους μάτσο τύπους που βλέπουν «Sex & the City» -, άλλαξε λίγο τους διαλόγους και το ανέβασε στα Ελληνικά, νομίζοντας προφανώς ότι πρόκειται για αγγλικό κόμικ. Αυτό είναι το πιο αστείο που μου έχει συμβεί. Αλήθεια, πώς μετέφρασες τα «Κουραφέλκυθρα» στα Αγγλικά; Α. Β.: Balderduck τα έλεγα (γέλια). Μπορείς να ζήσεις από αυτό που κάνεις; Α. Β.: Έχω κάποια έσοδα, αλλά δεν είναι αρκετά για να ζήσω. Κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνει το βασικό μου επάγγελμα, επειδή παίρνει πολλή ενέργεια και χρόνο. Έστω και σαν διάλειμμα για δύο-τρία χρόνια, αφού μου αρέσει και η δουλειά του δασκάλου. Τα πιτσιρίκια που διδάσκεις - Δημοτικό - ξέρουν τα «Κουραφέλκυθρα»; Α. Β.: Παλιότερα, πριν γίνει τόσο γνωστό, δεν το ήξεραν. Τώρα που έχω παιδιά Πέμπτης και Έκτης Δημοτικού, που είναι πιο μεγάλα, το γνωρίζουν. Καμιά φορά τα έχουν κάτω απ' το θρανίο και τα διαβάζουν κρυφά κατά τη διάρκεια του μαθήματος και τους λέω: «τι αηδίες είναι αυτές που διαβάζετε;» (γέλια). Έχεις σκεφτεί να το κάνεις και καρτούν; Α. Β.: Ναι, έχουν γίνει σχετικές συζητήσεις, αλλά θα σου δώσω ένα «λαβράκι» τώρα. Είμαστε πολύ κοντά στο να γίνει επιτραπέζιο «Κουραφέλκυθρα». Αυτό είναι ακόμη καλύτερο. Α. Β.: Δεν είναι κάτι που είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο, αλλά είμαστε πολύ κοντά στο να υλοποιήσουμε αυτή την ιδέα. Και το σχετικό link...

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι ο δημιουργός των «Κουραφέλκυθρων», μιας από τις πιο «καυτές» σειρές κόμικς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Παίζουν στο nerdcult του luben.tv, κάνουν πολλές πλάκες και προσεχώς, στις 25-26Ιανουαρίου, έρχονται στα Γιάννενα, στο Θυμωμένο Πορτραίτο. Επίσης, όπως θα παρατηρήσετε στη συνέντευξη που ακολουθεί, παρότι «δεν είναι καν λέξη», έχουν να πούνε πολλά. Πώς προέκυψαν τα «Κουραφέλκυθρα»; Τα Κουραφέλκυθρα ήταν η ανάγκη μου να κάνω ένα κόμικ που θα είναι τελείως δικό μου. Είχα δουλέψει πριν σε σενάρια και είχα κάνει και κάποια δικά μου κόμιξ που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν με το δικό μου σκίτσο. Τα Κουραφέλκυθρα είναι η προσπάθειά μου να γράψω αστεία, να δημιουργήσω χαρακτήρες, αλλά να μην εγκλωβιστώ ποτέ σε αυτούς. Να υπάρχουν δηλαδή πολλοί διαφορετικοί επαναλαμβανόμενοι χαρακτήρες, αλλά και ιστορίες άσχετες με αυτούς. Είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου γενικότερα αυτή η διάσπαση προσοχής, είναι ένα «ελάττωμα» το οποίο απλά αποδέχτηκα και το χρησιμοποίησα στο στριπ, και περιέργως λειτούργησε θετικά. Θα μπορούσαν τύποι σαν τον κ. Κλιάφα, τον Λούθερ ή το γκαρσόν να κάνουν «σχολιασμό επικαιρότητας» σε γελοιογραφίες; Γενικά αποφεύγω όσο μπορώ το να σχολιάζω την επικαιρότητα. Κι ακόμα κι όταν το κάνω, προσπαθώ να είναι για μια γενικότερη ιδέα κι όχι για κάτι πολύ συγκεκριμένο που συμβαίνει. Θέλω τα κόμιξ μου να διαβάζονται και μετά από 10 και 20 χρόνια και να είναι το ίδιο αστεία (ή το ίδιο καθόλου αστεία), γι αυτό προτιμώ για παράδειγμα να παίρνω θέματα από την ιστορία. Αλλά αν το καλοσκεφτείς και η Δ’ σταυροφορία επικαιρότητα ήταν όταν έγινε, άρα μπορείς να πεις ότι σχολιάζω την επικαιρότητα, απλά περασμένων αιώνων. Επίσης υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες γελοιογράφοι όπως ο Πάνος ο Ζάχαρης ή ο Τάσος ο Αναστασίου και πολλοί άλλοι, που είναι πολύ καλύτεροι στον πολιτικό σχολιασμό από εμένα. Υπάρχουν περιπτώσεις που το αστείο «δεν περνάει», αναγνώστες που ρωτάνε δηλαδή, γιατί δεν το ‘πιασαν; Πολύ συχνά, γιατί υπάρχουν διάφορες αναφορές σε ταινίες, βιβλία, ιστορικά γεγονότα, σειρές κλπ. Που κάποιος μπορεί να μην τα ξέρει. Γενικά αν δεν γελάσατε με κάποιο Κουραφέλκυθρο, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν αστείο, απλά εσείς δεν ήσασταν αρκετά έξυπνοι. (Καλό κόλπο έτσι;). Πιο σοβαρά τώρα, το να έχω αναφορές που θέλουν λίγο ψάξιμο δεν με πειράζει, το θεωρώ θετικό κομμάτι του κόμικ. Ένα από τα κόμιξ που διαβάζω φανατικά, το Hark! A Vagrant της Kate Beaton, έχει μέσα πολλές αναφορές ιστορικές, τις οποίες κάποιες φορές δεν έπιανα και με ανάγκασαν να ψάξω λίγο παραπάνω να μάθω περισσότερες πληροφορίες. Αυτό δεν το βρήκα ποτέ ανασταλτικό παράγοντα, ίσα ίσα που με έκανε να νιώσω πιο ενεργός σαν αναγνώστης. Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές από δημιουργούς κόμικς; Πέρα από την Kate Beaton που ανέφερα, οι πρώτες επιρροές μου στα κόμιξ ήταν ο Gary Larson, ο Quino, εννοείται ο Αρκάς (ο παλιός καλός, όχι αυτή η θλίψη που συμβαίνει τώρα) και ο Uderzo σε όλες τις μορφές του. Μπορείς να πεις ότι με έναν περίεργο τρόπο, επιρροή για τα Κουραφέλκυθρα είναι και το περιοδικό “Βαβούρα” αφού όταν ξεκίνησα, προσπάθησα να αντιγράψω αυτό το φορμάτ, δηλαδή των επαναλαμβανόμενων χαρακτήρων, που λίγο πολύ ξέρεις τι μπορείς να περιμένεις από τον καθένα. Μεγάλη πρόσφατη αγάπη μου είναι ο Tom Gauld. Τα κουραφελκυθρα έχουν κάνει και κάνα δυο «μεταγραφές» στο ίντερνετ. Υπάρχει πλέον «αγορά» των ελληνικών κόμικς; Αν κρίνουμε από τα φεστιβάλ και τα conventions ανά την Ελλάδα που αυξάνονται και πληθύνονται, όπως επίσης και από τις ελληνικές εκδόσεις, σίγουρα υπάρχει μια πολύ δυνατή και σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα ελληνική σκηνή κόμιξ. Υπάρχει νομίζω μια αγορά στην οποία απευθύνεται αυτή η σκηνή, αλλά είναι μια μικρή και κάπως ιδιαίτερη αγορά, η οποία στηρίζει μεν, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί κάποιος να ζήσει κάνοντας μόνο κόμιξ στην Ελλάδα. H συντριπτική πλειοψηφία των δημιουργών, κι εγώ ανάμεσά τους, έχουν και «πρωινή δουλειά». Εκτός από την ψηφιακή εκδοχή, υπάρχει και η έντυπη. Ποιες εκδόσεις υπάρχουν και ποιες ετοιμάζονται (ενδεχομένως); Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει διάφορα τευχάκια που έχουν εξαντληθεί, οπότε αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι έχουμε δυο τόμους όπου έχουν συγκεντρωθεί αυτά τα τευχάκια, δηλαδή το Omnibus I και το Omnibus II, και το νέο μικρό τεύχος που θα έχω μαζί μου και στο Θυμωμένο Πορτραίτο, το οποίο λέγεται «Καλή Ιδέα Αφεντικό». Για το Comicdom της Αθήνας και το Comic Con της Θεσσαλονίκης, ελπίζω σε επανέκδοση των 2 Omnibus τα οποία έχουν την τάση να εξαντλούνται υπερβολικά γρήγορα, και ετοιμάζω και ένα μικρό σπέσιαλ βιβλιαράκι ειδικά για τις δύο αυτές εκδηλώσεις, αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα γι’αυτό, γιατί θα χρειαστεί μετά να σε σκοτώσω. Καλή ιδέα αφεντικό. Δεν ξαναρωτάω. info Ο Αντώνης Βαβαγιάννης είναι σκιτσογράφος, μουσικός και δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Συμμετείχε στη δημιουργία διαφόρων κόμιξ όπως «ο Φωτογράφος» (με τον Σπύρο Δερβενιώτη), οι «Προτελευταίοι» (με τον Θανάση Πετρόπουλο) και «ο Θάνατος». Κατά καιρούς έχει αρθρογραφήσει για το Luben, κι ήταν πίσω από τα cult χιουμοριστικά site vamvax.net και vamvax.blogspot.com. Συμμετείχε ως ιδρυτικό και βασικό μέλος στo συγκρότημα Empty Frame, κι αν είναι ένα πράγμα που του αρέσει πάρα πολύ, είναι να γράφει βιογραφικά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Για τα Κουραφέλκυθρα έχει κερδίσει 2 Comicdom Awards, ενώ κυκλοφορούν δύο μεγάλοι τόμοι (Κουραφέλκυθρα Οmnibus I & II) από την Jemma Press, καθώς και πολλά μικρότερα τευχάκια. Παρουσιάζει τη δουλειά του στο Θυμωμένο Πορτραίτο, Σάββατο 25/1/2020 και ώρα 18.00, Κυριακή 26/1/2020 και ώρα 12.00. Θα υπάρχει και έκθεση των έργων του, με δυνατότητα αγοράς. Πηγή ===

Ναι. Ξανά Κουραφέλκυθρα. Γιατί έλιωσα με το που το είδα στο φβ, γιατί αυτή την εποχή έχει τρελή έμπνευση και δεν θέλω να ματαξανακοπανίσω κάτι στην παρουσίαση του κόμικ Προτιμώ να το κοπανίσω εδώ. Την επόμενη φορά θα το κοπανίσω αλλού Κεντάει αφού.

5 χρόνια Κουραφέλκυθρα, όλα μαζί σε ένα τόμο σε περιμένουν στο ComicDom Con Athens. Μια μέρα θα αποδοθούν ευθύνες σ' αυτούς που γέμισαν το ίντερνετ με υπέροχα καμένο περιεχόμενο και κάποια μέρα αυτοί οι άνθρωποι θα πληρώσουν για τα εγκεφαλικά κύτταρα που έχουν καταστρέψει με την εκτόξευση τόνων χιούμορ και ευφυΐας. Και στην πρώτη γραμμή αυτών που θα την πληρώσουν, θα βρίσκεται εκατό τα εκατό και ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο δημιουργός των 'Κουραφέλκυθρων' (αλλά και της αποκριάτικης αμφίεσης 'Γκάλης Cooper', για όποιον έζησε τα πρωτοφεϊσμπουκικά χρόνια). Ο Αντώνης Βαβαγιάννης συγκέντρωσε σε έναν τόμο όλα τα 'Κουραφέλκυθρα' που κυκλοφόρησαν από το 2014 έως το 2018 στο socomic.gr, τον ονόμασε 'Omnibus II' και τον συμπλήρωσε με φλιπ κόμικς από ακόμη 12 σχεδιαστές. 240 σελίδες γεμάτες από κόμικ στριπάκια που άλλα έγιναν viral, άλλα απευθύνθηκαν σε λίγους και άλλα που έφτασαν να γίνουν μέχρι και ατάκες, που ξέφυγαν απ' το αρχικό τους πλαίσιο και πλέον κυκλοφορούν αυτόνομες, όπως πχ το "Παίξτε πανκ". Μιλήσαμε μαζί του και αυτός μίλησε μαζί μας. Αν κάποιος έχει όλα τα Κουραφέλκυθρα, αλλά δεν έχει τον πρόλογο που σου έχει γράψει ο Φοίβος Δεληβοριάς, πώς μπορεί να τον βρει, χωρίς να αγοράσει το Omnibus ΙΙ; Δεν μπορεί να τα 'χει όλα, γιατί υπάρχουν στριπς που βρίσκονται αποκλειστικά στο Omnibus II. Αν όμως τον νοιάζει μόνο η εισαγωγή, μπορώ να σκεφτώ διάφορους τρόπους: Α) Να έρθει στο κόμικντομ, να δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό και να κόψει από το Όμνιμπους τη σελίδα της εισαγωγής με κοπίδι. Β) Να φτιάξει μια δική του εισαγωγή στα Κουραφέλκυθρα κόβοντας ηχητικά αποσπάσματα από τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά. Γ) Να πάρει LSD και να του φανερωθεί ο Φοίβος Δεληβοριάς σε ένα όραμα. Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, γιατί να το αγοράσει κάποιος, αν έχει όλα τα Κουραφέλκυθρα που έχεις εκδώσει; Ο ελληνικός λαός περιμένεις απαντήσεις κύριε Βαβαγιάννη, (όπως λες και στο στριπάκι, όπου ρωτάνε τον Καρακατσάνη γιατί έσπασε τα αυγά, ξέρεις). Μη με βοηθάς τόσο πολύ να πουλήσω την πραμάτεια μου, θα νομίζει ο κόσμος ότι έγραψα τις ερωτήσεις μόνος μου ή ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο. (Αλήθεια μας έχει δει ποτέ κανείς και τους 2 στο ίδιο δωμάτιο;). Λοιπόν, να το αγοράσει γιατί θα έχει εισαγωγή Φοίβου Δεληβοριά (εκτός αν αυτός από την προηγούμενη ερώτηση την έχει κόψει με κοπίδι), γιατί έχει 25 στριπς που δεν υπάρχουν στα τευχάκια, γιατί έχει σχολιασμό κάτω από πολλά στριπς που εμβαθύνουν στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη (νοτ) και γιατί 12 κορυφαίοι Έλληνες κομιξάδες συνεργάστηκαν για να φτιάξουν το πιο παρανοϊκό δισέλιδο φλιπ κόμικ που έχει εκδοθεί ποτέ. Επίσης γιατί έχει εξωφυλλάρα, γιατί είναι όλα μαζεμένα σε ένα μέρος και γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να στηρίξεις έμπρακτα τα Κουραφέλκυθρα. Τώρα που τα βλέπεις όλα μαζεμένα, πιστεύεις ότι τα παλιότερα Κουραφέλκυθρα έχουν “γεράσει όμορφα”; Ή βλέπεις κάποια στριπς και κριντζάρεις, λες "τι σκεφτόμουν τότε που τα έγραφα"; Τι εννοείς; Σε όλα λέω "Μα καλά τι σκεφτόμουν όταν το έγραφα;". Στο Όμνιμπους 2 είναι ελάχιστα αυτά που πραγματικά κακογέρασαν. Τα περισσότερα είναι στη χειρότερη περίπτωση καλοστεκούμενοι 50ρηδες με κορμοστασιά Κωσταντάρα και γοητευτικούς γκρίζους κροτάφους. Στο Όμνιμπους 1 που κάποια στριπς τα είχα κάνει πριν 12 χρόνια, έχει πιο πολλά που θα ήθελα να είχαν πέσει κατά λάθος σε κάποιο τζάκι. Μπήκες στον πειρασμό να αφήσεις μερικά στριπς απ' έξω; Ποια; Γιατί; Ή κάποια να τα αλλάξεις λίγο, να τα βελτιώσεις κτλ. Δεν έχω αλλάξει τίποτα, για να μην παραχαράξω την ιστορία, αν και σε πολλά είχα σκεφτεί προσθήκες που θα τα έκαναν καλύτερα. Επίσης σε πολλά έχω σκεφτεί αλλαγές που θα τα έκαναν χειρότερα. Είναι πανεύκολο. Υπάρχει περίπτωση αυτή η συγκεντρωτική έκδοση όλων των Κουραφέλκυθρων, να σημαίνει και μια στροφή σε κάτι άλλο, ότι ένας κύκλος κλείνει και τώρα θα ανοίξουμε έναν καινούργιο; Ναι, μετά το Όμνιμπους ΙΙ έχω μεγάλα σχέδια, όπως το να γράψω μια νουβέλα για τον Τιτανικό από την πλευρά του παγόβουνου, να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μίστερ Ζονκ από το Μεγάλο Παζάρι και να ανοίξω ένα ροντέο για ινδικά χοιρίδια. Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις ακούσει μέχρι στιγμής για τη δουλειά σου; "Τα Κουραφέλκυθρα με έριξαν στα ναρκωτικά". Έχει προσβληθεί ποτέ κανείς με κάποιο στριπάκι; Θυμάσαι κάποιο απειλητικό μήνυμα; Κοίτα, αν δεν σ' έχουν πει εθνομηδενιστή, άθεο και τσιράκι του Σόρος στο ελληνικό ίντερνετ, τότε είσαι ένας πουθενάς, οπότε ναι, ευτυχώς έχω ακούσει διάφορα. Θα σου πω 3 παραδείγματα. Το πρώτο έχει γράψει ιστορία: Ήταν ένα σχόλιο σε ένα σκίτσο κατά του εθνικισμού και έλεγε "Καλύτερα ασ' τα αυτά για κάποιον πιο ευρύνοο και μείνε στα κομιξάκια σου". Δηλαδή μπήκε κάτω από ένα κόμικ για να ζητήσει από τον σχεδιαστή του κόμικ, να ασχοληθεί καλύτερα με τα κόμιξ. Το άλλο ήταν μια 21η Απριλίου σε ένα αντιφασιστικό πάλι σκίτσο που ένας τύπος ξεκίνησε το σχόλιό του με το "Εγώ δεν είμαι φασίστας αλλά..." και σαν φωτογραφία προφίλ είχε τον φλεγόμενο φοίνικα (δηλαδή τι πρέπει να κάνεις για να είσαι φασίστας;). Και τελευταία σε μια γελοιογραφία όπου ήρωες του 21 τραγουδάνε καραόκε (όλη μερούλα πόλεμο, το βράδυ καραόκε), μπήκε κι έγραψε ένα ιδιαίτερα απειλητικό σχόλιο η σελίδα μιας πίστας paintball. Αλλά εντάξει, τι θα μου κάνανε; Θα με βάφανε; Υπάρχει κάποιος που αν σου έλεγε "εγώ θα γράφω το σενάριο, τους διαλόγους και εσύ θα τα ντύνεις με εικόνες ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ", που θα δεχόσουν να συνεργαστείς μαζί του; Ηθοποιός, κωμικός, οποιοσδήποτε, ο περιπτεράς σου γιατί έχει πολλή πλάκα ξέρω γω, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ. Καταλαβαίνω που το πας, και ΝΑΙ! Δέχομαι! ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΧΟΜΑΙ! Εκτός από εσένα, θα ήθελα πολύ να εικονογραφήσω κάποια routines από το stand up του Θωμά Ζάμπρα (ή Ζαμπρά; Δεν θα μάθουμε ποτέ) που την ώρα που τα άκουγα έλεγα: "Πώς είναι δυνατόν να μην το έχω ήδη κάνει αυτό;". Πάντως, όπως και με φίλους που μου έχουν γράψει σενάρια (πχ. Γιώργος Οικονομάκος, Βίκυ Κοκκίνη) θα δεχόμουν ένα πολύ καλό σενάριο, αλλά δεν θα ήθελα παρεμβάσεις για το στήσιμο των εικόνων. Αυτή είναι απαράβατη αρχή μου και δεν αλλάζει με τίποτα λιγότερο από 20 ευρώ. Βλέπω ότι το Omnibus II έχει 12.95 ευρώ και όχι 13 ευρώ. Με το χέρι στην καρδιά: Όσο θα είσαι στο ComicDom Con Athens (19, 20 και 21 Απριλίου) και θα έρχεται κόσμος για να το αγοράσει, θα έχεις πεντάλεπτα για να δίνεις ρέστα; Για να αποφευχθούν τέτοιες δυσκολίες, το αφεντικό (η Jemma Press δηλαδή) τρελάθηκε και ειδικά για το κόμικντομ θα τα δίνουμε 12 ευρουδάκια. Έτσι μπορώ να κρατήσω όλα αυτά τα 5λεπτα που έχω μαζέψει και να τα κάνω πυργάκια σαν κάποιου είδους φτωχομπινεδιάρη Σκρουτζ ΜακΝτακ. Και το σχετικό link...

Κουραφέλκυθρο φρεσκοψημμένο, πάει με λαγάνα και ταραμοσαλάτα. Καλά κούλουμα και προσοχή στο χταποδάκι!

Ο πελάτης έχει πάντα σούπα, μια από τις πιο κουφές «σειρές» των Κουραφέλκυθρων του Αντώνη Βαβαγιάννη

"Καλή ιδέα μεγαλειοτάτη", νέο επεισόδιο Κουραφέλκυθρα από τον Αντώνη Βαβαγιάννη, ανέβηκε χθες 15/10.

Από τα Κουραφέλκυθρα v2.0

Από τα Κουραφέλκυθρα, του Αντώνη Βαβαγιάννη.

"Το τραγουδιστό τηλεγράφημα φθάνει πάντα στην ώρα του", από τα "Κουραφέλκυθρα" του Αντώνη Βαβαγιάννη.

Ένας συντάκτης του Luben κάνει μια λίστα με τα 10 πιο αγαπημένα του κόμιξ Ζούμε στην εποχή του γρήγορου ίντερνετ και του online comic, όποτε θα πει κάνεις, ρε ψηλέ ποιος ο λόγος να αρχίσω μια συλλογή από κόμιξ, αφού μπορώ να βρω τα περισσότερα online; Οι λόγοι, ειδικότερα όταν μιλάμε για τα ελληνικά κόμιξ, συνοψίζονται στους εξής τρεις : Πρώτον, με το να αγοράζεις ένα κόμικ, στηρίζεις τον δημιουργό του και τον βοηθάς να συνεχίσει αυτό που κάνει και οικονομικά και ψυχολογικά, δεύτερον τα περισσότερα ελληνικά κόμιξ δεν βρίσκονται ούτως η άλλως online και ακολουθούν πιο underground διαδρομές και τρίτο γιατί αλλιώς είναι να πάρεις το κόμιξ σου στα χεριά σου, να νιώσεις τις σελίδες του και να μυρίσεις το άρωμα του, πώς να το κάνουμε; Με αφορμή το επερχόμενο Comicdom Festival που ξεκινάει την Παρασκευή 7/4 ακολουθεί μια λίστα με τα 10 αγαπημένα μου ελληνικά κόμιξ. Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά και εννοείται ότι δεν υπάρχει κάποιο ranking. Γιάννης Καλαϊτζής – Τσιγγάνικη ορχήστρα (1984) Το πρώτο κόμικ του πρόσφατα εκλιπόντα Γιάννη Καλαϊτζή (1945-2016) θεωρείται και όχι άδικα από πολλούς ως το καλύτερο ελληνικό κόμιξ. Στην τσιγγάνικη ορχήστρα βλέπουμε την Αθήνα της δεκαετίας του ’80 μέσα από ένα ψυχεδελικό πρίσμα που ρέπει προς το χάος. Πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο Καλαϊτζής που κινείται σε μια φανταστική ασπρόμαυρη πραγματικότητα, μπερδεύοντας την αλήθεια με τον υπερρεαλισμό που αναδίδει η τσιμεντένια τρέλα της πρωτεύουσας. Μια τρέλα που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και τόσο πολύ από τότε. Ένα βαλκανικό πανηγύρι, ένας αστικός διονυσιασμός από αυτούς που τόσο πολύ αγαπούσε ο Καλαϊτζής. Ηλίας Κυριαζής – Μανιφέστο (2005) Ο Ηλίας Κυριαζής αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα τεκνά του γνωρίσαμε από το ένθετο περιοδικό κόμιξ της Ελευθεροτυπίας, το “9”. Εκεί ξεκίνησε την σειρά ημι-αυτοαναφορικών ιστοριών με τίτλο “Μανιφέστο” που κατέληξαν στο ομώνυμο κόμικ. Το “Μανιφέστο” ήταν για την γενιά των εναλλακτικών 20άρηδων της εποχής ένας αντικατοπτρισμός της ζωής τους καθώς μοιράζονταν με τους πρωταγωνιστές του κοινές εμπειρίες, όνειρα και φιλοδοξίες. Αν το διαβάσεις ξανά τώρα, (εκδόθηκε ξανά σε deluxe εκδοσή το 2015) θα σε ταξιδεύει σίγουρα πίσω σε αυτά τα αθώα χρόνια που τα προβλήματα ήταν τελείως άλλης φύσης. Βασίλης Λώλος – Γεννήτρια (2004) Η “Γεννήτρια” είναι το πρώτο ολοκληρωμένο κόμικ του Βασίλη Λώλου, ενός ακόμα παιδιού που μπήκε στην ελληνική κοινότητα των δημιουργών κόμιξ μέσω του “9”. Ένα πολύ πειραματικό, σκοτεινό κόμικ με μάνγκα αισθητική και σενάριο εμπνευσμένο από τους μεγάλους κλασσικούς της χόρορ λογοτεχνίας όπως ο Πόε και ο Λάβκραφτ. Ο ήρωας της ιστορίας είναι ένας στρατιώτης του πρώτου παγκόσμιου πολέμου που έχει χαθεί μέσα σε έναν γοτθικό λαβύρινθο γεμάτο με απόκοσμα πλάσματα, ψάχνοντας να βρει αν ζει σε έναν εφιάλτη του ή αν απλά έχει μεταφερθεί σε κάποια άλλη διάσταση. Πέτρος Χριστούλιας – Γυρνώ σαν νυχτερίδα (2014, σειρά) Πώς θα ήταν ο Μπάτμαν αν ένα τερτίπι της μοίρας τον έκανε να μεγαλώσει αντί για την Γκόθαμ, στον Περαία του 1950; Ο Πέτρος Χριστούλιας το φαντάστηκε και έβαλε τον πάμπλουτο υπερήρωα να περιδιαβαίνει τα στενά της Τρούμπας με το Μπάτμομπιλ του και να πίνει ρετσίνες στα καπηλιά απολαμβάνοντας τα λαϊκά τραγούδια της εποχής. Περιπέτειες, τσαμπουκάδες, έρωτες, μπουζουκοπενιές και αρχοντοζεϊμπεκιές με πρωταγωνιστή έναν μόρτη αντι-ήρωα με φόντο στο λιμάνι του Πειραιά. Αντώνης Βαβαγιάννης – Κουραφέλκυθρα (2014, σειρά) Ο Αντώνης Βαβαγιάννης με το απλό, δωρικό του σχεδιαστικό στυλ σχεδιάζει όμορφες σουρεαλιστικές ιστορίες ακατάπαυστα από το 2008. Μικρές συνεχόμενες ιστορίες όπως ο πολυλογάς θείος Αιμίλιος ή ο μονίμως προβληματισμένος Κύριος Κλιάφας αλλά και αυτοτελή καρέ που πάντα κρύβουν μια καμμένη ανατροπή συνθέτουν τον ανατρεπτικό κόσμο των Κουραφέλκυθρων. Γιώργος Γούσης – Δημοσθένης Παπαμάρκος – Γιάννης Ράγκος – Ερωτόκριτος (2016) Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιάννη Ράγκο διασκευάζουν τον κλασσικό Ερωτόκριτο του Βιντσέντζου Κορνάρου και ο Γιώργος Γούσης αναλαμβάνει να το εικονογραφήσει. Ένα ερωτικό παραμύθι που γράφτηκε τον 17ο αιώνα εξελίσσεται στην αρχαία Αθήνα. Το γλαφυρό σχέδιο του Γούση σε συνδυασμό με το εξαιρετικό λυρικό κείμενό που είναι αυστηρά βασισμένο στο αρχικό συντελούν ένα εξαιρετικό επικό κόμικ που κάθε φορά που το ξαναπιάνεις, ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Τασμάρ (Τάσος Μαραγκός) – Κρακ (2007, σειρά) Η ενηλικίωση για έναν μεταλλά στην ελληνική επαρχία των 90ς ήταν σίγουρα δύσκολη άλλα συγχρόνως, όπως βλέπουμε στο “Κρακ“, μπορούσε να είναι και πολύ αστεία. Μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης του 17χρονου Μάρκου Δεμάρκου και της παρέας του στην Σύρο, ο Τασμάρ μας εκθέτει τις καταστάσεις που ζούσε πάνω κάτω ο κάθε νεαρός που ζει στην ελληνική επαρχία και ακολουθεί ένα συγκεκριμένο lifestyle που περιλαμβάνει μακριά μαλλιά, χέβι μέταλ και ναρκωτικά (ελαφρά). Πιτσιρικάδες που παρότι θεωρούνται παρακατιανοί από τους γύρω τους, ερωτεύονται, χαβαλεδιάζουν, την πατάνε και συνεχίζουν μέχρι να ξεφύγουν από τα δεσμά που τους επιβάλει η συντηρητική τους κοινωνία. Στα τελευταία τεύχη της σειράς η φάση ξεφεύγει και η ιστορία γίνεται comic horror εμπνευσμένο από τα βάθη των b' movies των 80ς. Λέανδρος: Παρίας (1999) Σε μια δυστοπική πόλη, που μοιάζει πάρα πολύ με την Αθήνα, ξετυλίγεται μια Sci Fi ιστορία στην οποία το πρώτο ρόλο έχει ο Παρίας, ένας τυπάς ντυμένος σαν μέλος της επαναστατικής ομάδας του Εμιλιάνο Ζαπάτα. Ο Παρίας εμφανίζεται από το πουθενά για να κόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που λέγεται σύστημα. Μια ιστορία επανάστασης για έναν πόλεμο που δεν τελειώνει ποτέ, ένα μηδενιστικό αφήγημα για μια χαμένη υπόθεση. To αναρχοpunk σχέδιο του Λέανδρου δίνει ζωή σε μια ιστορία με πολύ αίμα και πολλές χριστοπαναγίες που αρμόζουν σε μια κοινωνία που δεν περιμένει καμιά λύτρωση. Παναγιώτης Πανταζής – Common Comics (2007, σειρά) Στα Common Comics o Pan Pan μας εξιστορεί την ιστορία του Οδυσσέα, της Ουλένκα και του Βασίλη, τριών νέων ανθρώπων που ζουν στην αφιλόξενη Αθήνα και προσπαθούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα στην ρουτίνα της μεγαλούπολης. Ποιητικές καθημερινές ιστορίες επιβίωσης με φόντο το αστικό περιβάλλον, ένας αγώνας ενάντια στην μιζέρια του γκρίζου που οι πρωταγωνιστές του κόμικ δεν αφήνουν να τους πνίξει. Τα περισσότερα από αυτά τα κόμιξ θα είναι διαθέσιμα στο Comicdom Athens 2017. Και το σχετικό link... ΥΓ. Δέκα κόμικς αναφέρει ο αρθρογράφος και εννιά αναγράφει...

Τα Κουραφέλκυθρα του Αντώνη Βαβαγιάννη είναι το χιούμορ που έχουμε ανάγκη Όταν γνωρίζεις τον Αντώνη Βαβαγιάννη για πρώτη φορά, βλέπεις μπροστά σου έναν χαμογελαστό, ευγενή, χαμηλών τόνων άνθρωπο, πολύ ήρεμο και συγκροτημένο, σχεδόν ντροπαλό. Μετά πιάνεις στα χέρια σου τα Κουραφέλκυθρα και γνωρίζεις έναν άλλο Βαβαγιάννη, τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον “Θείο Αιμίλιο”, τη “Ζωζεφίνα”, τον “Λούθερ”, τον “κύριο Κλιάφα” και όλους τους τρομερούς χαρακτήρες του κόμικ που τον έκανε γνωστό και αγαπήθηκε από χιλιάδες κόσμου. Και βλέπεις τον υπέροχο σαρκασμό, την καυστική πένα και την παράξενα αλλά απολαυστικά χιουμοριστική ματιά του Αντώνη πάνω σε καθημερινές στιγμές που, λίγο-πολύ, όλοι έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Την τρίτη φορά που θα τον γνωρίσεις, θα παίζει πιάνο, κιθάρα ή μαντολίνο και θα τραγουδά στους Empty Frame, ένα από τα μακροβιότερα (υπάρχουν από το 2005) και πιο πολυσυζητημένα συγκροτήματα της εναλλακτικής, αγγλόφωνης μουσικής σκηνής στην Αθήνα. Πρόσφατα μάλιστα δημιούργησαν και το soundtrack για την τηλεοπτική σειρά του Mega, “Ηρωίδες”, έπειτα από πρόταση του ίδιου του σκηνοθέτη της σειράς. Όταν δεν σκιτσάρει και δεν βρίσκεται πάνω στη σκηνή ή σε κάποιο στούντιο ηχογράφησης, επιστρέφει στην κανονική του ζωή. Διδάσκει τα πιτσιρίκια της Τετάρτης Δημοτικού στη Σχολή Χιλλ. Κοινώς, όσο κι αν δείχνει έτσι εκ πρώτης όψεως, ο Αντώνης Βαβαγιάννης δεν είναι ακριβώς “το αγόρι της διπλανής πόρτας”. Και επειδή δεν συναντάς κάθε μέρα έναν άνθρωπο με τόσο διαφορετικές και ενδιαφέρουσες ασχολίες που, ταυτόχρονα, έχει και ένα τόσο φανατικό κοινό να τον υποστηρίζει, συναντηθήκαμε μαζί του για να μάθουμε περισσότερα για αυτόν -και κυρίως να γνωρίσουμε από κοντά τον άνθρωπο που δημιούργησε τον Θείο Αιμίλιο. Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα κόμικ; Πάντα ασχολιόμουν με το κόμικ. Τα πρώτα κόμικ που έφτιαξα στην ουσία ήταν όταν ήμουν πιτσιρικάς, στο Δημοτικό, και ο στόχος τους ήταν να κοροϊδεύουμε ανελέητα έναν φίλο μας από την παρέα -δεν μπορώ να πω πως είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτά (γέλια). Σε κάποια φάση είχα ένα site που λεγόταν vamvax, όπου και άρχισα να ανεβάζω εκεί κάποια κομιξάκια. Το πρώτο “εμπορικό”, ας πούμε, κόμικ που έκανα ήταν “Ο Φωτογράφος”. Το είχε δει στο site ο Σπύρος Δερβενιώτης και μου πρότεινε να το κάνουμε μαζί. Ανέλαβε αυτός το σκίτσο κι εγώ την ιστορία και εκδόθηκε από τα Ελληνικά Γράμματα, τα οποία έχουν κλείσει πλέον και αγνοείται η τύχη του, υπάρχουν κάποιοι τυχεροί που έχουν λίγα αντίτυπα. Τυχεροί, άτυχοι, δεν ξέρω (γέλια). Το πρώτο δικό μου κόμικ, σκίτσο και σενάριο, που είναι στην ουσία εμπορικό είναι τα “Κουραφέλκυθρα”, τα οποία τα κάνω εδώ και 7 περίπου χρόνια. Πώς σου ήρθε η ιδέα για τα Κουραφέλκυθρα; Γιατί δεν έχουν και το πλέον συνηθισμένο περιεχόμενο. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα ένα περιοδικό που λεγόταν “Βαβούρα”. Εκεί υπήρχαν κάποιοι χαρακτήρες που, με το που έβλεπες τον τίτλο και τον χαρακτήρα, ήξερες τι θα γίνει στην κάθε ιστορία. Οπότε η ιδέα δούλεψε κάπως πάνω σε αυτό. Ήθελα να κάνω κάποιους χαρακτήρες που αυτά που θα κάνουν και θα λένε θα είναι πολύ στάνταρ και όλη η πλάκα θα εξελίσσεται στο ενδιάμεσο. Δεν ήθελα να περιοριστώ σε έναν χαρακτήρα και μια ιδέα και να είναι συνέχεια οι ίδιοι, ήθελα να μπορώ συνέχεια να τους ανανεώνω. Που δηλαδή ακόμα και αυτό δεν μπόρεσα να το κρατήσω και κατέληξα να βάζω κι εκεί γελοιογραφίες που δεν είχαν καμία σχέση με τους χαρακτήρες. Τελικά σε καλό βγήκε. Προσωπικά μου φάνηκε πως τα Κουραφέλκυθρα ήταν σαν να έγιναν διάσημα μέσα σε ένα βράδυ -παρότι υπάρχουν τόσα χρόνια- και έκτοτε τα βλέπω σχεδόν κάθε μέρα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο ή μου τα αναφέρει κάποιος στη κουβέντα. Εντάξει “διάσημα” τώρα δεν ξέρω αν είναι (γέλια). Κοίταξε είναι αρκετά δημοφιλή, είναι αλήθεια, αλλά για πολλά χρόνια δεν ήταν έτσι, ήταν βασικά ένα πράγμα που άνηκε σε ένα πολύ φανατικό αλλά πολύ μικρό κοινό. Ακόμα και μετά τα πρώτα που ανέβασα στο comicdom.gr, υπήρχε ένα κοινό που τα ακολουθούσε σταθερά αλλά μιλάμε για 100-200 άτομα, όχι παραπάνω. Συνέβαλε κάτι στο να γίνουν περισσότερο γνωστά; Σίγουρα συνέβαλε το ότι όταν συμπλήρωσα τα 100 στριπάκια μου έκανε φιλική συμμετοχή ο Αρκάς. Του άρεσε πολύ το κόμικ και δέχτηκε με χαρά να συμμετάσχει. Νομίζω αυτό με βοήθησε πάρα πολύ τότε. Από εκεί και πέρα νομίζω πως χτίστηκε με τα χρόνια, του πήρε πολύ καιρό αλλά από στόμα σε στόμα και με λίγο σπρώξιμο από δω κι από εκεί έφτασε σε αυτό που είναι σήμερα. Αυτό που με κάνει να γελάω με τα Κουραφέλκυθρα είναι πως δεν έχουν ένα ξεκάθαρο χιούμορ. Είναι ένα μείγμα αμήχανων, άβολων και κάπως γελοίων (με την καλύτερη δυνατή έννοια) καταστάσεων που αρχικά σου προκαλούν νευρικό γέλιο και μετά απλά δεν μπορείς να σταματήσεις. Αυτό είναι πραγματικά καλό, σε ευχαριστώ πολύ. Είναι η επιδίωξή μου αυτή, δεν είναι τυχαίο (γέλια). Πιστεύεις πως το βλέπει έτσι και ο περισσότερος κόσμος; Πιάνει αυτό το είδος χιούμορ; Κοίτα νομίζω πως αυτοί που τα διαβάζουν το έχουν πιάσει το χιούμορ. Σε αυτούς που δε θα αρέσει, δε θα ασχοληθώ ιδιαίτερα. Δηλαδή αν κάποιος δει ένα-δύο και δεν “τα πιάσει”, επειδή έχουν μπόλικες αναφορές σε ταινίες και ποπ κουλτούρα γενικότερα, αν κάποιος δεν πολυασχολείται νομίζω ότι θα το παρατήσει εύκολα. Δεν είναι πως απευθύνονται σε ένα “συγκεκριμένο” κοινό, αλλά αν ο άλλος δεν είναι λίγο μυημένος δε θα καταλάβει το στυλ και το χιούμορ. Κάποια στιγμή είχε βγει και μια αγγλική μετάφραση των Κουραφέλκυθρων, σωστά; Ναι έγινε μια αγγλική μετάφραση, δυστυχώς όμως δεν είχα ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να το επιδιώξω πολύ. Έφτιαξα το αγγλικό site και ανέβαζα σταθερά κι εκεί γινόταν κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι γινόταν στα ελληνικά. Δηλαδή στα ελληνικά Κουραφέλκυθρα, οι περισσότεροι που τα διαβάζουν γουστάρουν τους χαρακτήρες. Έρχεται για παράδειγμα ο άλλος και σου λέει “κάνε κι άλλο Θείο Αιμίλιο, είναι ο αγαπημένος μου”. στο αγγλικό, επειδή είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των web comics, ποτέ κανείς δεν έκατσε να επενδύσει στους χαρακτήρες της σειράς και να τους μάθει και να τους γουστάει το ίδιο -που είναι λογικό. Οπότε έβλεπα στα στατιστικά της Google πως όποτε ανέβαζα τέτοια κόμικ τα διάβαζαν ελάχιστοι. Κάποιες γελοιογραφίες όμως που ήταν αυτοτελείς, επειδή ανέβαιναν και σε site όπως το Reddit ή το 9GAG κλπ, είχαν τεράστια απήχηση και έπιαναν περισσότερο. Έτσι κάπως το παράτησα, ίσως το ξαναπιάσω κάποια στιγμή. Παρατηρώντας την ελληνική σκηνή του κόμικ τα τελευταία χρόνια, βλέπω πως ναι μεν έχει ανέβει κάποια σκαλοπάτια και έχει κερδίσει περισσότερη προσοχή από το κοινό, παραμένει όμως παραγκωνισμένη. Πώς βλέπεις τα πράγματα εσύ, “από μέσα”; Είναι αρκετά underground και ίσως παραμείνει για πάντα έτσι. Αλλά το ότι έχει ανέβει πολύ ισχύει. Και από την άποψη του πόσοι δημιουργούν πλέον κόμικ (και φτιάχνουν και ωραία πράγματα) και από την άποψη του πόσος περισσότερος κόσμος θα έρθει, ας πούμε, στο ComicDom σε σχέση με παλιότερα, όλα αυτά δείχνουν μια σημαντική άνοδο. Όλα αυτά όμως στο ίδιο underground πλαίσιο. Πέρα από τους γελοιογράφους που εργάζονται σε εφημερίδες και αυτούς που κάνουν δουλειές και στο εξωτερικό, δεν νομίζω πως μπορεί να ζήσει κανείς από το κόμικ. Στο φετινό ComicDom, όπου έγινε ο κακός χαμός από κόσμο, άκουσα κάποια στιγμή ένα παιδί που βρισκόταν δίπλα μου να λέει στον φίλο του “Καλύτερα όταν ήμασταν εμείς κι εμείς, τώρα δεν μπορείς να το απολαύσεις”... (γέλια) Ναι, υπάρχει και αυτός ο κόσμος. ...ναι, και παρότι μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι εννοεί, μου κακοφαίνεται κάπως που σε αυτές τις μικρές κοινωνίες -είτε μιλάμε για κόμικ, είτε για μουσική, είτε για εικαστικά- υπάρχει αυτός ο “ελιτισμός” αν θες. Το βλέπεις αυτό στο χώρο των κόμικ; Εντάξει σίγουρα κάποιοι το έχουν αυτό. Προσωπικά δεν έχω τέτοια κολλήματα. Αφενός θα κάνω αυτό που μου αρέσει και δε θα επιχειρήσω να προσεγγίσω κάποιον που δε θα ασχολιόταν μαζί μου εξ αρχής. Αλλά το να βοηθήσεις κάποιον να ανακαλύψει κάτι που ίσως να μην το ανακάλυπτε ποτέ από μόνος του είναι κάτι πολύ θετικό και πολύ καλό. Από που εμπνέεσαι για τα Κουραφέλκυθρα; Μπορεί να φανεί περίεργο -βλέποντας το αποτέλεσμα- και, OK, πολύ κλισέ, αλλά κυρίως από την καθημερινή ζωή. Είναι πράγματα που μου έρχονται είτε σε συζητήσεις με φίλους, είτε παρατηρώντας γύρω μου και γενικά τα περισσότερα από αυτά είναι πράγματα που μου ήρθαν κάποτε και απλά τα σημείωσα σε ένα μπλοκάκι και μετά τα δούλεψα κάπως και δημιούργησα τα κόμικ. Συνήθως έτσι λειτουργώ. Ε και κάποιες φορές είναι, ξέρεις, απλά η φάση “Ω Θεέ μου είναι Δευτέρα και αύριο πρέπει να στείλω κάτι! Τι έχω μπροστά μου; Μια αλατιέρα. Αλατιέρα, αλάτι, τι μπορώ να κάνω με το αλάτι, χμ”. (γέλια) Πες μου λίγο και για την άλλη σου ασχολία, το συγκρότημα των Empty Frame. Επίσης πολλά χρόνια, κοντεύουμε 10 πλέον. Είμαστε μια παρέα φίλων στην ουσία, που πρώτα απ’ όλα θέλαμε να κάνουμε μια μπάντα για να παίζουμε μαζί και έπειτα να χρησιμοποιήσουμε κλασικά όργανα, όπως το τσέλο και το πιάνο, μέσα σε ένα ροκ σχήμα. Αυτό σιγά σιγά διαμορφώθηκε από τις διάφορες μουσικές επιρροές που έχουμε και πήρε τη μορφή που έχει σήμερα. Νομίζω πως δεν είχαμε σκεφτεί στην αρχή που θα πήγαινε, αυτό που βγήκε όμως μας ευχαριστεί πάρα πολύ. Και είναι κάτι σχετικά μοναδικό, δεν το κάνει πολύς κόσμος, οπότε δεν ακούς και αυτό το, ξέρεις, “α, παίζουν όπως εκείνοι”. Έχετε κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ μέχρι σήμερα... Ναι, δύο άλμπουμ και δύο soundtrack -το ένα, αυτό για τις “Ηρωίδες”, που είναι ηχογραφημένο, και το άλλο για μία χορευτική παράσταση που ίσως ηχογραφηθεί σύντομα. Από άποψη οργάνωσης, είναι καλύτερα τα πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή από ότι σε αυτή του κόμικ; Δεν νομίζω. Γενικά δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι από το πώς λειτουργεί η ελληνική μουσική σκηνή. Αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. (γέλια) Σίγουρα. Πίσω στα Κουραφέλκυθρα, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Δεν έχω κάποιο σκοπό να τα σταματήσω. Τώρα, ότι μπαίνω κατά καιρούς στον πειρασμό να φτιάξω μια μεγαλύτερη ιστορία, μπαίνω. Αλλά και αυτό θα είναι περισσότερο σα διάλειμμα. Το καλό με τα Κουραφέλκυθρα είναι πως, επειδή έχουν πολλούς χαρακτήρες μου δίνουν μεγάλη ελευθερία και δεν με κουράζουν καθόλου. Θα ένιωθα τρομερά περιορισμένος αν είχα, π.χ., μόνο δύο βασικούς χαρακτήρες. θέλω να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα και να αλλάζω συνέχεια. Για περισσότερο Βαβαγιάννη επισκεφθείτε τα: www.vamvax.net facebook.com/Kouraphelkythra emptyframe.bandcamp.com πηγη

Του Αντώνη Βαβαγιάννη... http://www.balderduck.com/ υ.γ: https://scontent-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/l/t1.0-9/10639351_426839124139963_3057443749335178008_n.jpg?oh=a264eb2c8f43341f6ae84a0c42660736&oe=558C62B4 υ.γ2:Για την εκδοση: Κουραφέλκυθρα...δεν είναι καν λέξη Εικονογράφηση:Αντώνης Βαβαγιάννης Comicdom press, 2008 64 σελ. ISBN 978-960-98646-0-2, [Κυκλοφορεί]