Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'γελοιογραφία'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. μέχρι
    Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα πραγματοποιηθεί στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ «ΚΥΜΑΤΑ», το οποίο ξεκίνησε το 2022 με σκοπό την ανάδειξη και την προώθηση της κινηματογραφικής και μουσικής τέχνης. Η φετινή διοργάνωση θα είναι έντονα χρωματισμένη από την παρουσία των κόμικς και της γελοιογραφικής τέχνης. Και αυτό γιατί καθ’ όλη την εβδομάδα από 27/8 έως 3/9 θα φιλοξενούνται στον χώρο του φεστιβάλ δύο σημαντικές εκθέσεις: μία έκθεση κόμικς και εικονογράφησης από έργα που δημιουργήθηκαν για τις 5 μεγάλου μήκους ταινίες και το θεατρικό έργο του Γιάννη Οικονομίδη και μία έκθεση γελοιογραφίας από 24 μέλη της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων με θέμα τα «ΚΥΜΑΤΑ». Παράλληλα, τις ίδιες μέρες θα λάβουν χώρα δύο masterclasses από επαγγελματίες σκιτσογράφους: την Παρασκευή 1/9 και ώρα 18.30-20.30 ο John Antono θα παρουσιάσει την ιστορία της Ελληνικής Γελοιογραφίας, ενώ το Σάββατο 2/9 ο Ηλίας «etc» Ταμπακέας θα κάνει μια εισήγηση με τίτλο «Ολα όσα θέλατε να μάθετε για το επάγγελμα του σκιτσογράφου (και ντρέπεστε να ρωτήσετε)». 📌 2o Κινηματογραφικό Φεστιβάλ «ΚΥΜΑΤΑ 2023» Πότε: 27 Αυγούστου - 3 Σεπτεμβρίου 2023 Πού: Δημοτικό Κτιριακό Συγκρότημα Θαλασσόμυλου, Αργοστόλι Για το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ επισκεφθείτε: www.kymatafestival.gr ΠΗΓΗ Ευχαριστούμε τον ramirez για την ανάρτηση στο φόρουμ.
  2. ΔΗΜΟΣ ΛΕΒΑΔΕΩΝ 24Η ΕΚΘΕΣΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Ο Δήμος Λεβαδέων διοργανώνει την 24η Έκθεση Γελοιογραφίας με θέμα : ΄΄ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ΄΄ Τιμώμενος δημιουργός : ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ Όποιος επιθυμεί να συμμετάσχει μπορεί να στείλει ηλεκτρονικά από 1 έως 5 Γελοιογραφίες σε διαστάσεις Α4 και σε ανάλυση 300dpi στην διεύθυνση ggeroulias@ath.forthnet.gr Τελευταία ημερομηνία αποστολής 30 Απριλίου 2023. Οι συμμετέχοντες θα παραλάβουν κατάλογο με επιλογή έργων. Η έκθεση θα ανοίξει τις πόρτες της το Σάββατο 27 Μαΐου και ώρα 8μ.μ. στο χώρο της Φωτογραφικής Λέσχης Λιβαδειάς (Γεωργαντά 4 & Πρωτέως) Διάρκεια έκθεσης έως και 4 Ιουνίου 2023 Ώρες λειτουργίας από 7μ.μ. έως 10μ.μ. Πληροφορίες, απορίες, παράπονα, Γιάννης Γερούλιας 6973527622 O Δήμαρχος Λεβαδέων Ιωάννης Δ. Ταγκαλέγκας
  3. Στην ατομική του έκθεση στο Μεσολόγγι με τίτλο «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι», ο γνωστός Έλληνας γελοιογράφος παρουσιάζει έργα του των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς εγχώριους γελοιογράφους της νεότερης γενιάς. Με το χιουμοριστικό του ύφος, συνδυασμένο με μια σαφή πολιτική οπτική, ανήκει στους πλέον παραγωγικούς δημιουργούς. Σήμα κατατεθέν του, η ιδιαίτερη καρτουνίστικη τεχνοτροπία του και τα ζωηρά χρώματα των σκίτσων του, με κάποιες επιδράσεις από την παλιότερη ειδίκευσή του στη βυζαντινή αγιογραφία. Ο Γεωργοπάλης γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε Οικονομικά. Ακολούθησε όμως το όνειρό του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το σκίτσο. Έχει δουλέψει ως πολιτικός γελοιογράφος στην «Απογευματινή», ενώ πολλά από τα σχέδιά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Αντί», «Μότο Τρίτη», «Γαλέρα», «Επιλογή» και στον ειδησεογραφικό ιστότοπο real.gr. Εχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις γελοιογραφίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έχοντας αποσπάσει διεθνή βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Από το 2008 εργάζεται ως γελοιογράφος και εικονογράφος στη «Real Νews». Αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν όσοι και όσες επισκεφθούν το Μεσολόγγι στη διάρκεια του καλοκαιριού. Πρόκειται για γελοιογραφίες, καθώς και για καρικατούρες/πορτρέτα, που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία και τα οποία θα παρουσιαστούν σε μια αναδρομική έκθεση με τον τίτλο «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι» – παράφραση των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός για την ηρωική πόλη όπου φέτος το καλοκαίρι θα φιλοξενηθεί η έκθεση. Όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου: «Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια μοιάζει σαν μια κατάρα να μας κρατά από το πόδι και να μη μας αφήνει να πετάξουμε. (…) Μία η οικονομική κρίση, μία η πανδημία και μία αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία… Το “ζην επικινδύνως” στην πράξη. Μια δύσκολη εποχή που απαιτεί από τους ανθρώπους αντοχή και υπομονή. Μια εποχή που το χιούμορ γίνεται αντίδοτο, φάρμακο, βάλσαμο στην ψυχή». Κάποια έργα έρχονται από μακριά, ενώ κάποια είναι πολύ φρέσκα. Αρκετά από αυτά «κινήθηκαν» στα σόσιαλ μίντια, ενώ άλλα βραβεύτηκαν και διακρίθηκαν σε διεθνείς διαγωνισμούς. Μέσα από τους «Ελεύθερους Εμβολιασμένους» θα έχουμε την ευκαιρία, εκτός των άλλων, να παρατηρήσουμε την εξέλιξη του δημιουργού όλη αυτή τη μακρά περίοδο, από την παραδοσιακή στην ψηφιακή τεχνική. Πάντα όμως με αποτυπωμένο το διαχρονικό χιούμορ και ταλέντο του. 📌 «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι» Γκαλερί Τύρβη, Ελευθερίου Βενιζέλου 20, Μεσολόγγι, τηλ. 2631024141 Εγκαίνια: Σάββατο 2/7/22, ώρα 20.00. Διάρκεια έκθεσης: 2 Ιουλίου – 29 Αυγούστου Και το σχετικό link...
  4. Το λευκό λακαρισμένο οβάλ τραπέζι από ξύλο οξιάς, στηριζόμενο σε τρεις κοίλες ξύλινες βάσεις, τοποθετήθηκε στο Κρεμλίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1990 επί προεδρίας Γέλτσιν. Κάθε πόλεμος της μοντέρνας εποχής διαθέτει τα δικά του εμβληματικά φωτογραφικά ντοκουμέντα. Σε αυτά καταγράφονται τα επιμέρους γεγονότα που τον απαρτίζουν: διπλωματικές συσκέψεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις, βομβαρδισμοί πόλεων, συνάψεις συνθηκών κ.ο.κ. Η κρίση που ξέσπασε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2014, αλλά κλιμακώθηκε επικίνδυνα με την επίθεση της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022, διαθέτει τις δικές της χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Σκηνές φρίκης από το Κίεβο, τη Μαριούπολη, την Μπούτσα κ.λ.π. έχουν αποτυπωθεί σε φωτογραφίες φλεγόμενων κτιρίων, πτωμάτων ανάμεσα σε συντρίμμια, μαζικών ενταφιασμών και πλήθους προσφύγων να εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες τους. Άλλες φωτογραφίες, όπως π.χ. του Ουκρανού πρόεδρου Ζελένσκι στις ποικίλες εμφανίσεις του, των μαχητών του νεοναζιστικού Αζόφ ή των ρωσικών τανκ με το «Ζ», θα εξακολουθήσουν για πολλές δεκαετίες να διχάζουν, να χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν για προπαγανδιστικούς σκοπούς και να τροφοδοτούν τους πολέμους της μνήμης. Κάποια από τα πιο διάσημα στιγμιότυπα αυτού του πολέμου ωστόσο δεν προέρχονται μόνο από τα πεδία των μαχών ή τις βομβαρδισμένες πόλεις, αλλά και από το αποστειρωμένο περιβάλλον του Κρεμλίνου. Εκεί όπου ο Βλαντίμιρ Πούτιν συναντούσε ξένους αξιωματούχους τις παραμονές της εισβολής στην Ουκρανία. Σήμα κατατεθέν αυτών των άκαρπων συναντήσεων κορυφής το τεράστιο τραπέζι στο οποίο ο Ρώσος πρόεδρος καθόταν απέναντι – και σε αξιοσημείωτη απόσταση – από τους φιλοξενούμενούς του. Αυτό το μακρύ (μήκους 6 μέτρων), ιταλικής κατασκευής, λευκό λακαρισμένο οβάλ τραπέζι από ξύλο οξιάς, στηριζόμενο σε τρεις κοίλες ξύλινες βάσεις, τοποθετήθηκε στο Κρεμλίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1990 επί προεδρίας Γέλτσιν. Ήταν μοιραίο να γίνει γνωστό ανά την υφήλιο στις αρχές του 2022 κατά τις συναντήσεις του Πούτιν με παγκόσμιους ηγέτες, μεταξύ των οποίων ο Μακρόν, ο Σολτς και ο Γκουτιέρες. Οι εικασίες που έγιναν για την εικόνα του Ρώσου ηγέτη καθισμένου σε τόσο μεγάλη απόσταση από τους ξένους ομολόγους του, με ένα γιγάντιο τραπέζι να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους, έκαναν λόγο για την προσπάθεια του πρώτου να επιδείξει τη δύναμή του, να προβάλει την εξουσία του και να περάσει ένα μήνυμα σνομπισμού απέναντι στους δυτικούς. Πιθανόν όμως η αποστασιοποίηση αυτή να μην εμπεριέχει κανένα πολιτικό μήνυμα και να σχετίζεται με τον φόβο του Πούτιν να μην προσβληθεί από covid. Όπως και να 'χει, οι μετέπειτα εξελίξεις έδωσαν μια νέα σημασιοδότηση στο «μακρύ τραπέζι» του Πούτιν. Υπό το πρίσμα της στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, που ξεκίνησε λίγες μέρες μετά, το εν λόγω έπιπλο ερμηνεύτηκε ως σύμβολο παράνοιας, αδιαλλαξίας και αυτοκρατορικής επιδειξιμανίας. Συζητήθηκε, σχολιάστηκε και έγινε το αντικείμενο αναρίθμητων memes και γελοιογραφιών. Γελοιογραφιών όπως αυτής του Steven Camley από τη σκοτσέζικη «Herald» που το απεικονίζει ως «τραπέζι για δύο» (Ρωσία και Λευκορωσία), καθώς ο Πούτιν έχει ξεμείνει από φίλους. Ή εκείνης του Λετονού Gatis Šļūka από το Caglecartoons.com, με τον Πούτιν να το χρησιμοποιεί ως διάδρομο για τα τανκς του. Σε σκίτσο του στην ελβετική «Le Temps» ο Chappatte τοποθετεί απέναντι από τον Πούτιν ένα κουμπί για πυρηνικά, βάζοντας τους στρατηγούς του να ψελλίζουν ότι «θα αισθάνονταν πιο άνετα με ένα μακρύτερο τραπέζι», ενώ o Seyran Caferli από το Αζερμπαϊτζάν δείχνει τις φλόγες να πλησιάζουν τον Ρώσο ηγέτη από τη μια άκρη του τραπεζιού στην άλλη. Τέλος, ο Ben Jennings από τη βρετανική «Guardian» σχεδιάζει με τον πλέον σουρεαλιστικό τρόπο την απομάκρυνση του Πούτιν από τον κόσμο. Και το σχετικό link...
  5. Ο κορυφαίος γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς Γιάννης Ιωάννου πέθανε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 74 ετών. Το Καρέ Καρέ, περήφανο που περιλαμβάνεται στις σελίδες της ίδιας εφημερίδας όπου τα τελευταία 3,5 χρόνια δημοσίευε τα έργα του ο μεγάλος δημιουργός, θυμάται τα συγκλονιστικά του κόμικς με πρωταγωνιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και κρατάει στη μνήμη του το μήνυμα ότι ο αγώνας ενάντια στην εξουσία και την εξαπάτηση του λαού είναι πιο αποτελεσματικός όταν έχει για όπλο του το σκληρό, καυστικό, ανελέητο χιούμορ. Η παράξενη δεκαετία του 1980 έφερε στην Ελλάδα τη «σοσιαλιστική» επανάσταση και τον ηγέτη της, Ανδρέα Παπανδρέου. Λίγα χρόνια αργότερα, ο μύθος ξέφτισε, ο σοσιαλισμός πέρασε και δεν ακούμπησε, οι ελπίδες προδόθηκαν και ξεχάστηκαν και ο Ανδρέας έδωσε τη θέση του στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στην απομυθοποίηση του Ανδρέα, εκτός φυσικά από την πολιτική του και τα στελέχη του, συνέβαλαν σημαντικά οι Έλληνες γελοιογράφοι και δημιουργοί κόμικς. Και περισσότερο απ’ όλους, ο άφθαστος Γιάννης Ιωάννου με τη σειρά κόμικς «Ο Τρίτος Δρόμος». Μια σειρά, ίσως τη μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο, που είχε επί σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία για πρωταγωνιστή της έναν εν ενεργεία πρωθυπουργό. Ο Γιάννης Ιωάννου, καχύποπτος από την αρχή απέναντι στον ενθουσιασμό για την έλευση του «σοσιαλισμού», όλα αυτά τα χρόνια, δεν χαρίστηκε ούτε στιγμή στο ΠΑΣΟΚ και επί των ημερών των κυβερνήσεών του έδωσε ορισμένα από τα καλύτερά του κόμικς, πάντα με στόχο να αντισταθεί στην εξουσία που γινόταν όλο και πιο απάνθρωπη, απομακρυνόμενη ταχύτατα από τις διακηρύξεις της και τις απαιτήσεις του λαού. Στο πρώτο άλμπουμ της σειράς, ο ίδιος έγραφε στον πρόλογό του με τον τίτλο «Αλλαγή»: «Όλα αναποδογύρισαν μέσα σε λίγες ώρες. Η δεξιά στην αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση κι εμείς στην εξουσία. Μας ήταν δύσκολο να συλλάβουμε όλη αυτήν την κοσμογονία που συντελέστηκε έτσι απλά κι ανέμελα με το να ρίξουμε εκείνο το φακελάκι μέσα από τη χαραμάδα στο μεγάλο ξύλινο κουτί με την κλειδαριά. Ως τότε νομίζαμε ότι ο Σοσιαλισμός θέλει αγώνες, αίμα και δάκρυα για να 'ρθει. Ότι το κατεστημένο δεν θ’ άφηνε έτσι εύκολα την εξουσία από τα χέρια του. Κι όμως. Εκείνη την Κυριακή, στις εννιά τη νύχτα, ο πριν από λίγο πρωθυπουργός και αρχηγός της παντοδύναμης δεξιάς βγήκε στην τηλεόραση και μας παρέδωσε την εξουσία ήρεμα και αναίμακτα. Πραγματικός τζέντλεμαν. Μήπως την είχαμε αδικήσει τη δεξιά; Η αλλαγή που όλοι περιμέναμε μας βρήκε απροετοίμαστους. Ποια ήταν τα καθήκοντά μας τώρα; Τι έπρεπε να κάνουμε;». Ο ίδιος αποφάσισε γρήγορα τι έπρεπε να κάνει. Να περιλάβει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και, με αρκετή ανοχή στην αρχή που αναπόφευκτα μειωνόταν με ταχείς ρυθμούς μέχρι που έδωσε τη θέση της στον απόλυτο σαρκασμό και την ειρωνεία, να παρουσιάσει με το μοναδικό χιούμορ του την πολιτική του, τις αποφάσεις του, την αλλαγή στάσης του, τις επικίνδυνες στροφές του, τις αλλόκοτες συμμαχίες και επιλογές του. Κι αν στην πρώτη ιστορία του «Τρίτου Δρόμου», ο Ανδρέας ήταν ένα νεογέννητο μωρό που προκαλούσε ενθουσιασμό αλλά και ερωτήματα, σύντομα μετατράπηκε σε έναν περιπλανώμενο τυχοδιώκτη που κουβαλώντας μια ταμπέλα με την επιγραφή «Σοσιαλισμός», αναζητούσε μάταια τη διαδρομή του ακολουθώντας τα πιο αδιέξοδα μονοπάτια στα πιο απίθανα μέρη. Τα επόμενα χρόνια, ο Ανδρέας –τόσο ο πραγματικός όσο και αυτός του Ιωάννου– έχασε εντελώς τον προσανατολισμό του. Και ο (κάποτε τρίτος) δρόμος του έγινε όλο και πιο σκοτεινός, στρωμένος με όλο και πιο «κακές» προθέσεις. Μέχρι τον γκρεμό. Το τελευταίο μέρος της σειράς είχε τον τίτλο «Τρίτος Δρόμος Ήταν και Πέρασε». Με τον Ανδρέα, γέρο και κουρασμένο αλλά ακόμη εγωιστή και γεμάτο αυταπάτες να μονολογεί: «Θα ασχοληθώ με κάτι άλλο… Θα κάνω μια καινούργια αρχή. Έχω όλην τη ζωή μπροστά μου… Να! Ένας νέος ήλιος ανατέλλει για μένα… Σκατά. Τώρα που δεν έχω κοινό να κοροϊδεύω άρχισα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Αφού ξέρω ότι είναι δύση! Ποτέ δε φαινόταν η ανατολή από δω». Τα βιβλία του Γιάννη Ιωάννου που κυκλοφόρησαν στη σειρά «Τρίτος Δρόμος» (όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη εκτός από το πρώτο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πολύτυπο) ήταν τα εξής: ■ «Ο Τρίτος Δρόμος» (1982) ■ «Ο Τρίτος Δρόμος '83» (1983) ■ «Ο Τρίτος Δρόμος… Δεξιά» (1984) ■ «Ποιος Τρίτος Δρόμος;» (1985) ■ «Ο Τρύπιος Δρόμος» (1986) ■ «Ο Τρίτος Δρόμος, Αυστηρώς Ακατάλληλον» (1987) ■ «Ο Τρίτος Μελόδρομος» (1988) ■ «Τρίτος Δρόμος Ηταν και Πέρασε» (1989) Ο Γιάννης Ιωάννου, εκτός από τη σειρά «Τρίτος Δρόμος», δημιουργούσε ακατάπαυστα γελοιογραφίες και κόμικς από το 1974. Τα πρώτα του έργα στα οποία καταγράφεται η πρώιμη Μεταπολίτευση δημοσιεύτηκαν στο «Αντί» και στο «Βήμα» και στη συνέχεια συλλέχθηκαν στο βιβλίο «Η Άλλη Επταετία» (εκδόσεις Πολύτυπο, 1981) με αρνητικούς πρωταγωνιστές τούς υπουργούς και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεώργιου Ράλλη. «Χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας. Χωρίς αυτούς δεν θα ήταν δυνατό να γίνει αυτή η έκδοση που στην ουσία της είναι αφιερωμένη στο έργο τους» έγραφε ο ίδιος, προλογίζοντας την έκδοση που συνοδεύεται από αναλυτικό χρονολόγιο καταγραφής των σημαντικών γεγονότων της «άλλης επταετίας» (1974 – 1981) με νωπές ακόμη τις μνήμες της γνήσιας «επταετίας» της χούντας. Ακολούθησαν παράλληλα με τον Τρίτο Δρόμο αλλά και μετά από αυτόν, πολλά ακόμα βιβλία, κυρίως από τις εκδόσεις Καστανιώτη, μεταξύ των οποίων «Το Γνήσιο 1984» (εκδ. Σχολιαστής, 1984), «Το Θαύμα» (1985), «ΚάλπηC.O.» (1987), «Αντ’ Αυτού» (με κεντρικό πρόσωπο τον Μένιο Κουτσόγιωργα, 1988), «Τέλος Εποχής» (1989), «Οίκος Ευγηρίας “Οι Νέες Ιδέες”» (1990), «Δε Χάθηκαν Όλα» (1991), «Το Μαύρο Πρόβατο» (που δεν ήταν άλλο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, 1992), «Δημόσιες Σχέσεις» (εκδ. Λιβάνη, 2008), όλα δημοσιευμένα πρώτη φορά σε περιοδικά και εφημερίδες όπως ο «Ταχυδρόμος», η «Πρώτη», το «Έθνος», η «Θεσσαλονίκη», η «Μακεδονία», το «Ποντίκι», η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», ο «Σχολιαστής». Τα τελευταία χρόνια, οι όλο και πιο απαισιόδοξες, όλο και πιο αφαιρετικά καρναβαλικές πολιτικές γελοιογραφίες του κοσμούσαν με την παρουσία τους την «Εφ. Συν.» και δεν είναι τυχαίο ότι και αυτός, όπως και ο άλλος μεγάλος πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς της μεταπολιτευτικής γενιάς, ο αείμνηστος Γιάννης Καλαϊτζής που είχαν συνεργαστεί και παλαιότερα στο περιοδικό «Γαλέρα», επέλεξαν να είναι συντελεστές σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Και το σχετικό link...
  6. H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης και βασανιστικά προβλέψιμης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming» Θυμάμαι κάποτε που μπορεί να διαφωνούσαμε με κάποιους για τα πάντα, υπήρχαν όμως κάποιες ελάχιστες και πολύτιμες σταθερές αξίες υπεράνω κριτικής και υπεράνω υποκειμενικών, αισθητικών και (μικρο)πολιτικών, κριτηρίων. Μία από αυτές ήταν τα κόμικς, τα καρτούν, οι γελοιογραφίες, το έργο, το πνεύμα και η αντίληψη του Αρκά από την εποχή της «Βαβέλ» ακόμα. Είχε να κάνει και λίγο, υποθέτω, με το πέπλο μυστηρίου γύρω από τη «μυστική» του ταυτότητα (αλάνθαστο τρικ ανά τους αιώνες, που σε γλιτώνει από τις φθορές της διασημότητας), κυρίως όμως είχε να κάνει με το διεισδυτικό, αβίαστο και ανέμελα ασεβές χιούμορ, τη δημιουργία και τη συντήρηση εμπνευσμένων αρχετυπικών χαρακτήρων και με την αίσθηση ενός εικονογραφικού/αφηγηματικού σύμπαντος που παρέμενε οικουμενικό χωρίς να είναι «αλλού», διαφεύγοντας ως διά μαγείας σχεδόν από το εσωστρεφές και κλειστοφοβικό νεοελληνικό σύστημα παραγωγής σάτιρας. Μεγάλη δουλειά αυτό το τελευταίο, αν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς ίχνη κανιβαλισμού ξένων επιρροών. Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ο Αρκάς έχει επιλέξει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που παραδόθηκαν για λόγους προσωπικούς ή βιοποριστικούς στους αφόρητους περιορισμούς που επιβάλλει ένα ακραία διχαστικό κλίμα, την οδό της στράτευσης και της απολύτως προβλέψιμης κατεύθυνσης στις ατάκες των κεντρικών χαρακτήρων του, και ειδικά αυτού του μέσου καθημερινού τυπάκου που κουνάει το δάχτυλο, «καυτηριάζοντας» αποκλειστικά τις κωμικοτραγικές ανακολουθίες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει και πολλή πλάκα αυτό όμως και, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι εντελώς άχαρο να χαϊδεύεις τα πιο στοιχειώδη αντιπολιτευτικά ένστικτα, χωρίς καν τον κόπο μιας λίγο πιο βαθιάς υπονόμευσης, έστω και μόνο του συγκεκριμένου στόχου. Περνάνε από μπροστά μου στα social media τα καρτούν του, τα κοιτάω, υπομειδιώ και λίγο, όχι λόγω ευθυμίας αλλά μάλλον λόγω συγκατάβασης για τη –μη χαρακτηριστική κάποτε για τον ίδιο– λαϊκίστικη κοινοτοπία που συχνά τα διακρίνει (ούτε ο Κώστας Μητρόπουλος στα πιο πασοκοσυντηρητικά του τέτοιο πράγμα, που κάποτε εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο από τον Αρκά ή τον Γ. Ιωάννου), και συνεχίζω τη μέρα μου πιο κατηφής. Μπορεί να το έχει πάρει προσωπικά αυτό με την παρούσα κυβέρνηση (κακό πράγμα όμως η λογική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για έναν καρτουνίστα), η οποία σαφώς έχει οδηγήσει πολύ καλό κόσμο στα κάγκελα. Τέλος πάντων, με γεια του με χαρά του, και δικαίωμά του. Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης. Έχω κρατήσει μια λίγο παλιότερη (4-5 χρόνια;) γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», όπου απεικονίζεται χωρίς λόγια ο Τσίπρας στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που έχει τη μορφή του Μαρξ και έχει σηκώσει το περίστροφο στον κρόταφό του, όχι επειδή είναι τόσο ιδιοφυής ή σπαρταριστή αλλά επειδή προσκαλεί στο αστείο έναν μέσο κοινό παρονομαστή που δεν έχει παραδοθεί σε κάποια αεροστεγή ατζέντα, όπως έκαναν και οι γελοιογραφίες του ΚΥΡ κάποτε. Το ίδιο το είδος της γελοιογραφίας έτσι κι αλλιώς έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, έρμαιο της γενικής παθογένειας των έντυπων μέσων, και λειτουργεί πλέον ως συλλογή από προμελετημένα memes, συχνά ανέμπνευστα, κακόβουλα και μοχθηρά. Οι ατέλειωτες γελοιογραφίες με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε σε κατάσταση λυσσασμένου παροξυσμού και ντυμένους με ζαρτιέρες και στολή Ες-Ες (που θύμιζαν το σκετς του Σεφερλή με τίτλο «Αδέλφω Χίτλερ») είναι μόνο ένα παράδειγμα και ίσως το πιο ήπιο στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming», ενώ δίπλα ο τυπάκος επιχειρεί να αρθρώσει ανέκδοτο που και καλά δεν προσβάλλει δυνητικά κανέναν («είσαι πολύ ξινός, είπε η ντομάτα στο λεμόνι»). Τι να πεις... Ούτε ως γενικό σχόλιο περί επιδερμικού και υποκριτικού δικαιωματισμού δεν στέκεται. Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ. Και επίσης, ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί που τυραννιούνται τόσο βάναυσα στη χώρα μας από τις στυγνές επιταγές της «πολιτικής ορθότητας» έχουν κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα των εθνοχριστιανικών ξεκωλοφυλλάδων που κρέμονται στα περίπτερα και στάζουν ξεφτίλα, παρακμή και χουντίλα; Έχουν χαζέψει τη «δημόσια» –μη συνδρομητική, τέλος πάντων– τηλεόραση (κρατικοδίαιτη και ιδιωτική, αλλά εν προκειμένω κυρίως τη δεύτερη, η ΕΡΤ κουβαλά άλλου τύπου βαριές αμαρτίες) για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το μήνυμα που περνά το μέσο στον κόσμο, που, ελλείψει άλλων επιλογών, παρακολουθεί εκπομπές απίστευτης χυδαιότητας, τρομολαγνείας, μικροαστικής ηθικολογίας μετεμφυλιακού τύπου και εκφασισμού; Πηγή
  7. Το δυσκολότερο στις «μεγάλες αφηγήσεις» είναι να είναι κυριολεκτικά μεγάλες. Να έχουν σενάρια μεστά και στέρεα που να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ο Βαγγέλης Χερουβείμ εδώ και καιρό στήνει μεθοδικά μια τέτοια μεγάλη αφήγηση με μικρά σπαρταριστά επεισόδια ως παρωδία της σύγχρονης Ελλάδας. Συνοδεύοντάς τη με ευφυέστατες γελοιογραφίες. «Υπομονετικός λαός ήταν γενικά οι Γκρεκόνοι. Μα όχι ψυχρός ο ψυχισμός τους. Και αγαναχτούσαν και οργίζονταν, αλλά διοχέτευαν τις αντιδράσεις τους σε δυο ειδών λαγούμια. Το ένα ήταν ευρύτατο και με ανοίγματα πολλά, ποικίλες εξόδους. Σ’ αυτό η οργή από χείμαρρος ορμητικός διακλαδιζόταν σε πολλά ρεύματα καθημερινά, γινόταν εκνευρισμός της κάθε στιγμής και προστριβές, διαπληκτισμοί, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να την πληρώνει ο διπλανός. Ο κατ’ ελάχιστον υπεύθυνος, η τελευταία τρύπα της φλογέρας. Το άλλο λαγούμι πήγαινε μακριά, χωρίς πολλές βαλβίδες εκτόνωσης και λούκια διαφυγής. Ήταν χύτρα βραδύτητας για την οργή. Έβραζε μέσα, έτρεχε υπογείως και πεταγόταν έξω σε ευκαιρίες όχι συχνές. Ξεσπούσε μερικές φορές αναπάντεχα, με κάποια απρόβλεπτη αφορμή. Και κάποιες φορές, όταν στηνόντουσαν οι κάλτσες». Οι «κάλτσες» του Βαγγέλη Χερουβείμ είναι οι κάλπες τού, ακουσίως, γλωσσοπλάστη και αλήστου μνήμης Γιώργου Παπανδρέου. Οι «Γκρεκόνοι» είναι φυσικά οι Έλληνες. Και η συμπεριφορά τους είναι η συμπεριφορά που όλοι γνωρίζουμε στη σύγχρονη Ελλάδα. Μεταφερμένη σε μια μακρινή, μεσαιωνική εποχή, ανατριχιαστικά όμοια με τη δική μας. «Η Κιβωτός του Νο» (εκδόσεις Τόπος) ταξιδεύει στην «Εσπερινή Ουνία» δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παρόντα είναι όλα τα πρόσωπα του σύγχρονου δράματος, με ελαφρώς παραλλαγμένα ονόματα, αλλά με αντίστοιχες με τις σημερινές ιδιότητες. Η Μέρκελα Κάγκελ είναι φυσικά η καγκελάριος της Γερμανίας, ο Ιωσήφ-Μανουέλ Βαρόζωος είναι ο Μανουέλ Μπαρόζο, το Νεοφιλιόκβε δόγμα είναι η τυφλή πίστη στον νεοφιλελευθερισμό, ο Μπένυ ο Λαγκαρντόκαρδος και ο Τόνυ ο Σαματάς είναι οι τέως συνεταίροι Βαγγέλης Βενιζέλος και Αντώνης Σαμαράς, ο Πύργος του Μάξιμου είναι το πρωθυπουργικό μέγαρο, ο Σαρλό Παππούλης είναι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, οι Σίμος Διασκεδίκογλ και Γκρεγκόριο Ψαροσουπιάνο είναι δυο διάσημοι γελωτοποιοί όπως οι Σίμος Κεδίκογλου και Γρηγόρης Ψαριανός σήμερα και η Χάνα Μασέλα Σημακοπούλα είναι ένα υβρίδιο της Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου και της Χάνα Σιγκούλα, παλαιότερα «Μούσας του Ιππότη της Αποκαλύψεως Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ». Η «Κιβωτός του Νο» αποτελεί το δεύτερο μέρος του μεγάλου παραμυθιού των «Σκοτεινών Χρόνων» και ακολουθεί το «Περί Γκρεκόνων Σκιάς» που αναφερόταν στα πρώτα χρόνια των Τροϊκών Μνημονισμένων Σταυροφοριών με πρωταγωνιστές τους Ηγεμόνες της Γκρεκονίας. Υπό μορφή μιας απολαυστικής παρωδίας, περιγράφει τα σημαντικότερα γεγονότα των όψιμων μνημονιακών κυβερνήσεων, την εξέλιξη, καλύτερα καταβαράθρωση, της οικονομίας, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, τη μετατροπή της Ελλάδας-Γκρεκονίας σε προτεκτοράτο και πολλά από όσα, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, συνηθίσαμε και, ακόμα χειρότερα, διά της σιωπής και απάθειάς μας συγχωρήσαμε. Συνοδεύεται από δεκάδες γελοιογραφίες του Χερουβείμ που δένουν ιδανικά με τη «φανταστική» αφήγηση, υπενθυμίζοντάς μας την εποχή στην οποία αναφέρονται και σκουντώντας μας ευγενικά για να μην την ξεχάσουμε. Το μόνο «ελάττωμα» του βιβλίου, που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του γελοιογράφου Γιάννη Καλαϊτζή και του δημοσιογράφου Γιώργου Ανανδρανιστάκη, είναι πως σταματά με την εγκαθίδρυση του νέου Ηγεμόνα, Αλεξικέραυνου, άρτι μετονομασθέντα σε «Ανεξικέραμο». Ευτυχώς, ο Βαγγέλης Χερουβείμ υπόσχεται ότι θα υπάρξει και ένα ξεχωριστό, τρίτο χρονικό, για αυτόν, ίσως ακόμα πιο ξεκαρδιστικό, λαμβάνοντας υπόψη τα έργα και τις ημέρες της «πρώτη φορά Αριστεράς». Παρουσίαση Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου του Βαγγέλη Χερουβείμ θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Τρίτη, 29 Μαΐου, στις 19.00, στο βιβλιοπωλείο «Books Plus», Πανεπιστημίου 37, σταθμός μετρό Πανεπιστήμιο. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η ηθοποιός Έφη Παπαθεοδώρου, ο σκιτσογράφος και δημιουργός κόμικς Soloup, ο δημοσιογράφος Γιώργος Τραπεζιώτης και ο Βαγγέλης Χερουβείμ. Και το σχετικό link...
  8. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Έκθεση γελοιογραφίας « Πόλεμος Α.Ε. – War S.A. » Εκθεσιακός χώρος Μετρό Συντάγματος 14 – 20 Μαΐου 2018 Οργάνωση: Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων σε συνεργασία με τη Βουλή των Ελλήνων, την Περιφέρεια Αττικής, την ΣΤΑ.ΣΥ. Α.Ε. και το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών Η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων πραγματοποιεί για τρίτη συνεχή χρονιά έκθεση γελοιογραφίας στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγματος, με τίτλο “Πόλεμος Α.Ε. – War S.A.”. Μετά την τεράστια επιτυχία των εκθέσεων «Μετέωρο Βήμα» (2016) και «Sweet Europe» (2017) που αγκαλιάστηκαν ζεστά από χιλιάδες Έλληνες και ξένους επισκέπτες και βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας, αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τον Πόλεμο. Επιλέξαμε το θέμα του Πολέμου, μη μπορώντας να αποστρέψουμε τη ματιά μας όχι μόνο από όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας αλλά και από κάθε γωνιά του κόσμου που απειλείται από τα γεράκια του Πολέμου. Φιλοδοξούμε η έκθεση “Πόλεμος Α.Ε. – War S.A.” να αποτελέσει μια φιλειρηνική, διεθνιστική κραυγή αγωνίας και συμπαράστασης, ένα εικονογραφημένο μήνυμα φιλίας των λαών κόντρα στον μιλιταρισμό, τις βόμβες και τον θάνατο. Αρνούμαστε να σιωπήσουμε μπροστά στα καραβάνια των προσφύγων και στεκόμαστε με αλληλεγγύη απέναντι στα παιχνίδια εξουσίας και τις ξένες επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα, συνεχίζοντας την προσπάθεια να συστήνουμε στο ελληνικό κοινό σκιτσογράφους από όλον τον κόσμο, προσκαλέσαμε φέτος τους συναδέλφους μας από την Πορτογαλία, μια χώρα με τεράστια γελοιο- γραφική παράδοση που έχει να επιδείξει ορισμένα «θηρία» του πολιτικού σκίτσου. Έτσι, φέτος φιλοξενούμε έργα των κορυφαίων Πορτογάλων γελοιογράφων που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος θεμάτων. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 15 Μαίου στις 10.30 το πρωί, από τον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση. Η έκθεση θα λειτουργήσει από τις 14 έως και τις 20 Μαΐου 2018 στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό Συντάγματος, καθημερινά, από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Συνολικά θα εκτεθούν 160 έργα. Κάθε μέρα θα βρίσκονται στο χώρο μέλη της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων για να ενημερώνουν και να ξεναγούν το κοινό. Η φετινη έκθεση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Βαγγέλη Παυλίδη,ενος ακομη απο τους σπουδαιους της τεχνης μας, που δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε νέος, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όπως όλοι οι γελοιογράφοι. Συμμετέχουν: Από τη Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων (www.cartoonists.gr) ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΤΑΣΟΣ, ΒΛΑΧΟΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΓΕΩΡΓΟΠΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, DRANIS, ΖΑΧΑΡΗΣ ΠΑΝΟΣ, ΖΕΡΒΟΣ ΠΕΤΡΟΣ,
JOHN ANTONO, ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΚΟΥΤΣΑΝΤΑΣ ΣΑΚΗΣ, ΜΑΚΡΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΜΑΡΑΓΚΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΜΗΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ(BAS), ΜΗΤΣΟΜΠΟΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΞΕΝΟΥ ΕΦΗ, ΟΡΝΕΡΑΚΗΣ ΣΠΥΡΟΣ, ΟΘΩΝΑΙΟΥ ΑΛΕΞΙΑ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΡΟΥΓΓΕΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ, SOLOUP, SOTER, ΣΤΑΘΗΣ (ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ), ΤΑΜΠΑΚEΑΣ ΗΛIΑΣ, ΤΖΑΜΠΟΥΡΑ ΜΑΡΙΑ, ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΒΑΓΓΕΛΗΣ Από την Πορτογαλία: ANTÓNIO, CARLOS BRITO, ANDRÉ CARRILHO, CRISTINA SAMPAIO, VASCO GARGALOΣ, JORGE GONÇALVES, MAIA, RODRIGO DE MATOS, CRISTIANO SALGADO Σκίτσα από την φετινή έκθεση
  9. Ο σκιτσογράφος του "Έθνους" με αφορμή τη διάκριση του έργου του σε διεθνή διαγωνισμό του ΟΗΕ, μιλά στο News 24/7 για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, τον Τραμπ, τη λογοκρισία και τον φασισμό και τη σάτιρα. Πάντα με αφοπλιστικό χιούμορ και χρώμα. Ο Πάνος Μαραγκός, σκιτσογράφος της εφημερίδας «Έθνος» και πρόεδρος της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων είναι ένας δεινός μάστορας της πένας και του πολιτικού σχολίου. Τα σκίτσα του όχι μόνο "γαργαλούν" το μάτι και προκαλούν το μειδίαμα των αναγνωστών του αλλά καταγράφουν την ουσία των γεγονότων της σύγχρονης δημόσιας ζωής. Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε για τρίτη φορά την τελευταία δεκαετία από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών που του απέδωσε εκ νέου ειδική μνεία για το σκίτσο του που δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» της 25ης Σεπτεμβρίου 2017, στο οποίο απεικονίζεται ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Κιμ Γιονγκ Ουν να ισορροπούν με δυσκολία στις μύτες δύο πυραύλων και να παίζουν μια επικίνδυνη παρτίδα τένις, χρησιμοποιώντας τη Γη ως μπαλάκι. Είχε προηγηθεί το 2007 μια εύφημος μνεία για μια πρωτότυπη γελοιογραφία με θέμα ξανά τα πυρηνικά όπλα και πρωταγωνιστή τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και το 2015 η βράβευση για το σκίτσο του με θέμα το προσφυγικό και την αδιαφορία της Ευρώπης για τους χιλιάδες Σύρους που αναζήτησαν καταφύγιο στη Δύση. Με αφορμή τους εύστοχους προβληματισμούς του και την ευφάνταστη κριτική του στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, το News 24/7 με τον καταξιωμένο γελοιογράφο για όλα: Για τον Τραμπ και την κονταρομαχία του με τον ηγέτη της Πιονγιάνγκ, για τη λογοκρισία στην πολιτική κριτική, για τον ρόλο του σκιτσογράφου σήμερα και για τους στόχους της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων να καταστεί η Ελλάδα νέο διεθνές κέντρο γελοιογραφίας. Είναι η τρίτη φορά που διακρίνεστε την τελευταία δεκαετία για το σκίτσο σας από τον ΟΗΕ. Ένα σχόλιό σας για αυτό. «Θεωρώ προφανώς ότι υπάρχει μια ικανοποίηση γιατί αναγνωρίζεται η δουλειά μου διεθνώς και σε υψηλό επίπεδο αλλά ταυτόχρονα αντανακλά και στην ελληνική γελοιογραφία που έχει ανέβει επίπεδο και μπορεί άνετα να σταθεί στο εξωτερικό. Ακριβώς αυτό, δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη η ελληνική γελοιογραφία εκτός συνόρων. «Αυτοί οι διαγωνισμοί επειδή είναι διεθνείς και γίνονται στο εξωτερικό αφορούν κυρίως θέματα της διεθνούς επικαιρότητας και μεγάλα θέματα, τα οποία είναι γνωστά παγκοσμίως. Εμείς εδώ οι Έλληνες σκιτσογράφοι έχουμε ένα "μειονέκτημα" σε αυτό, όχι ως προς την ποιότητα αλλά ως προς τη θεματολογία. Δηλαδή ο ελληνικός Τύπος και στην Ελλάδα γενικώς είμαστε λίγο "κλεισμένοι στο καβούκι μας". Κάνουμε σκίτσα που αφορούν πιο πολύ στην ελληνική επικαιρότητα και ασχολούμαστε πιο πολύ με τα δικά μας, υπάρχει μια εσωστρέφεια. Στη λογική ότι εμείς δεν έχουμε πολύ υλικό, πληθώρα διεθνών θεμάτων, σκίτσων και δουλειάς ώστε να επιλέξουμε ως προς το τι στέλνουμε έξω. Αυτό μας δυσκολεύει λιγάκι (ως προς την προβολή στο εξωτερικό).» Υπάρχει όμως πλέον το προσφυγικό ή το καλοκαίρι του 2015. «Υπάρχουν προφανώς θέματα που προφανώς αντανακλούν διεθνώς και αφορούν τη διεθνή κοινότητα, όπως είναι το προσφυγικό, οι εξοπλισμοί, ο ανταγωνισμός της Αμερικής με τη Βόρεια Κορέα, το Brexit, η οικονομική κρίση στη χώρα μας... Όλα αυτά είναι θέματα διεθνή που μπορούμε και εμείς να τα "σχολιάζουμε" και αποτελούν διαβατήριο προς το εξωτερικό.» Μιλώντας για το σκίτσο με το οποίο διακριθήκατε, απεικονίζετε τον Τραμπ να έχει επιδοθεί σε μια επικίνδυνη παρτίδα τένις με τον Κιμ Γιονγκ Ουν. Φοβάστε ότι η μπάλα-υδρόγειος θα πέσει; «Ακριβώς αυτό επισημαίνει το σκίτσο. Συμπυκνώνει σε μια εικόνα την ισορροπία τρόμου που διαμορφώνεται όσον αφορά στο μέλλον μας και στο ότι αυτό εξαρτάται από δύο ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να είναι έως και ανισόρροποι. Αυτή η ισορροπία του τρόμου αφορά βέβαια και τους ίδιους γιατί και οι ίδιοι ισορροπούν με πολύ δυσκολία στο σκίτσο, που σημαίνει ότι και αυτοί παίζουν κορώνα-γράμματα την ύπαρξή τους.» Θα σταθούν άραγε ή θα τους ρίξει η ισορροπία που δεν έχουν; «Ελπίζω να τους ρίξει. Πριν πέσουμε εμείς.» Τον Σεπτέμβρη που πέρασε ο ευρωβουλευτής κ. Κούλογλου κατήγγειλε τη λογοκρισία σε βάρος 12 Ελλήνων σκιτσογράφων σε έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τα 60 χρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Αυτή η έκθεση δεν ήταν μια ολοκληρωμένη αυτόνομη έκθεση αλλά ένα τμήμα της έκθεσης για την Ευρώπη που έκανε πέρυσι η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων στο μετρό. Ο κ. Κούλογλου ήθελε να κάνει μια έκθεση στο Ευρωκοινοβούλιο για την Ευρώπη αλλά ο χώρος ήταν περιορισμένος, δεν μπορούσε να πάει η έκθεση της Λέσχης με 150 σκίτσα. Μας ζήτησε λοιπόν 27-28 σκίτσα, ένα από τον κάθε σκιτσογράφο που συμμετείχε. Από τα 28 αυτά σκίτσα που έστειλε, τα 12 κόπηκαν, είχαν ένα 'Χι', με αποτέλεσμα να μην παρουσιαστεί η έκθεση στο Ευρωκοινοβούλιο». Επομένως υφίσταται λογοκρισία; Υπάρχει σήμερα λογοκρισία στην Τέχνη ή τη σάτιρα; «Το θέμα είναι ποιος καθορίζει τα όρια. Στο παράδειγμα αυτό προσπαθούμε ακόμα να κατανοήσουμε τα "όρια", τα οποία έβαλαν οι συγκεκριμένοι λογοκριτές. Δεν γνωρίζουμε τη λογική με την οποία κινήθηκε η αρμόδια Βρετανίδα ευρωβουλευτής ούτε καταλαβαίναμε ποιο ήταν το κριτήριό της. Κατά τα χρόνια της κρίσης πώς βιώνουν οι Έλληνες γελοιογράφοι την τρέχουσα επικαιρότητα και πώς τους επηρεάζει; «Πάντα οι γελοιογράφοι ασκούν κριτική στην κάθε είδους εξουσία και οφείλουν να εκφράζουν τα συμφέροντα του αδύνατου έναντι του ισχυρού αλλιώς καταλήγουν να γίνουν ο… «γελωτοποιός του βασιλιά». Προφανώς βιώνουν την κρίση και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αν δει κανείς τον όγκο της δουλειάς των Ελλήνων σκιτσογράφων θα διαπιστώσει ότι το κύριο βάρος εστιάζει και επικεντρώνει σε αυτόν τομέα.» Με τις εξελίξεις στον τομέα της Επικοινωνίας και το νέο μιντιακό μοντέλο που αναπτύσσεται μέσα από συγχωνεύσεις και ομίλους, πιστεύετε μπορεί να υπάρξει πλέον ανεξάρτητη, ανεπηρέαστη κριτική; «Πιστεύω ότι η ανεξαρτησία είναι σχετική. Προφανώς και ο κάθε σκιτσογράφος δεν παραβαίνει τις βασικές αρχές και την άποψή του αλλά ένας αυτοπεριορισμός πολλές φορές υπάρχει ώστε το σκίτσο του να είναι συμβατό και να μην είναι σε τέλεια αντίθεση με το μέσο, στο οποίο εργάζεται.» Ποιες είναι οι αρχές του σκιτσογράφου; «Να μην εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Να ελέγχουν την εξουσία και να είναι με το μέρος του αδύνατου.» Θα αλλάζατε κάποιο σκίτσο σας ή θα το ξαναχρησιμοποιούσατε; «Πιστεύω ότι υπάρχει μια ανακύκλωση των θεμάτων. Μερικές φορές ίσως και να πέφτουμε στην παγίδα της επανάληψης. Προφανώς επαναλαμβάνεται η επικαιρότητα και έτσι κάποια σκίτσα που κάναμε πριν από 5, 6 ή 10 χρόνια να φαντάζουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα.» Αν μπορούσατε να φιλοτεχνήσετε κάτι κρυφά έξω από το κτίριο της Βουλής τι θα ήταν αυτό; «Θα διάλεγα κάτι ενάντια στον φασισμό, σε αυτό το αυγό του φιδιού που εκκολάπτεται αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκοσμίως.» Μιλήστε μας λίγο για τη Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων. «Η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων ειδικά τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται πάρα πολύ έντονα. Έχει πραγματοποιήσει δύο πολύ σημαντικές εκθέσεις το 2016 και το 2017. Η πρώτη ήταν με αφορμή και θέμα το προσφυγικό και τιτλο «ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ». Ξεκίνησε από το Νότιο Αιγαίο, εκεί όπου έρχονται οι μεγάλες ροές και παρατηρείται το μεγάλο πρόβλημα. Έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε Αγαθονήσι, Ρόδο, Κω και μετά ήρθε στην Αθήνα, στον εκθεσιακό χώρο του Μετρό στο Σύνταγμα, όπου σημείωσε τεράστια επιτυχία με μεγάλο αριθμό επισκεπτών, πέρασε από το πανεπιστήμιο του Βαγιαδολίβ και Οβιέδο στην Ισπανία και συνέχισε φέτος στα Χανιά. Εκδόθηκε μάλιστα και σχετικό άλμπουμ. Η έκθεση συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά με θέμα την Ευρώπη και τίτλο «SWEET EUROPE” και λόγω του Brexit συμμετείχαν σε αυτή και Βρετανοί σκιτσογράφοι με αποτέλεσμα να υπάρξει μια μεγάλη διοργάνωση με 28 Έλληνες συμμετέχοντες και 27 Βρετανούς. Με την συμμετοχή στην διοργάνωση της Βουλής, της Περιφέρειας Αττικης και του Μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, η έκθεση καθιερώνεται ως θεσμός σε ετήσια βάση και θα επαναληφθεί με νέο θέμα τον ερχόμενο Μάιο στον χώρο του Μετρό! Συζητάμε επίσης για "ανταλλαγή" σκιτσογράφων. Να φιλοξενήσουμε έργα και δημιουργούς του εξωτερικού που θα παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό της χώρας μας και αντίστοιχα να στείλουμε ελληνικές δημιουργίες και γελοιογράφους σε διεθνείς διοργανώσεις. Τέλος σκεφτόμαστε να διοργανώσουμε στην Αθήνα μια διεθνή 'Biennale' διαγωνιστικής γελοιογραφίας ώστε να καταστήσουμε την Αθήνα και την Ελλάδα κέντρο της παγκόσμιας γελοιογραφίας. Αυτοί είναι οι στόχοι μας.» * Ο Πάνος Μαραγκός γεννήθηκε το 1957 στη Λευκάδα. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Πρωτοδημοσίευσε σκίτσα του στο σατιρικό "Ποντίκι" από τον πρώτο καιρό της έκδοσής του μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1981. Πολιτικός γελοιογράφος στο μεταδικτατορικό "Έθνος" από την έκδοσή του (1981) έως και σήμερα και στο "Έθνος της Κυριακής". Συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", με διαφημιστικές εταιρείες και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (εικονογράφηση βιβλίων πληροφορικής). Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις γελοιογραφίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων. Και το σχετικό link...
  10. «Η σάτιρα δεν πρέπει να βουτιέται στη χλωρίνη» Ο Πάνος Ζάχαρης αποτελεί έναν από τους πλέον ταλαντούχους σκιτσογράφους της νέας γενιάς, που έχει σαν κανόνα πως στην πολιτική γελοιογραφία ο δημιουργός πρέπει να παίρνει θέση και να τοποθετείται με αιχμηρό τρόπο. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΤΡΡ, τονίζει πως ο καθένας εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης στην οποία ανήκει, αναφέρεται στην επιρροή των social media και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους τα εύπεπτα θέματα συζήτησης ασκούν γοητεία σε μεγάλο μέρος του κοινού. Την ώρα που πολλοί κειμενογράφοι και σκιτσογράφοι νιώθουν την υποχρέωση να ακουμπήσουν τις πένες και τα πενάκια τους υπέρ πίστεως του μονόδρομου και του προσωπικού συμφέροντος, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που συνεχίζουν να δρουν με προσανατολισμό την αρχή πως η κριτική και ο έλεγχος θα πρέπει πάντα να στρέφεται κατά του ισχυρού. Συνέντευξη στους Ορέστη Βέλμαχο και Μηνά Κωνσταντίνου Ο Πάνος Ζάχαρης είναι από τους δεύτερους. Καθημερινά καταφέρνει με τα σκίτσα του να επικοινωνεί με ένα μεγάλος μέρος των αναγνωστών που τον συναντούν πολύ συχνά στη ροή των social media. Οι γελοιογραφίες του, πότε να χτυπούν στην σημερινή πραγματικότητα, και πότε να την παίρνουν και να τη μεταφέρουν σε ένα περίτεχνο ιστορικό χωροχρόνο, αφαιρώντας από σημαντικές ιστορικές περιόδους τη ναφθαλίνη και αποδομώντας το «φωτοστέφανο» που η κυρίαρχη αφήγηση έχει φροντίσει να τους φορέσει. Τι ρόλο παίζει η γελοιογραφία, και δη, η πολιτική σε μια εποχή που τα social media κατέχουν κεντρική θέση στη δημόσια σφαίρα; Ποιες οι διαφορές της σήμερα με τα προηγούμενα χρόνια; Με πόσες εκατοντάδες λέξεις μπορεί να ισούται μια γελοιογραφία και τι συμβαίνει όταν «ενοχλεί»; -Δηλώνεις γελοιογράφος, όχι σκιτσογράφος όπως άλλοι συνάδελφοι σου... Εντάξει, σκιτσογράφοι είμαστε όλοι... Εγώ ασχολούμαι περισσότερο με την πολιτική γελοιογραφία. Δεν είμαι εικονογράφος, μπορώ πιο εύκολα να σου πω τι δεν είμαι. Ασχολούμαι και με το κόμικ, οπότε το σκιτσογράφος τα καλύπτει, αλλά ως δημοσιογράφο αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου. -Με την πολιτική γελοιογραφία, μάλλον χρειάζεσαι να συμβαδίζεις με την επικαιρότητα… Η επικαιρότητα είναι το ψωμί μας, ή μάλλον καλύτερα, είναι η πρώτη ύλη, την οποία χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε αυτό που πουλάμε για να βγάλουμε το ψωμί μας. Βέβαια, όταν λέμε επικαιρότητα, υπάρχει μία συζήτηση για το τι είναι επικαιρότητα. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ περισσότερο να ασχολούμαι περισσότερο με μια πιο διαχρονική επικαιρότητα, απ' ότι με τον τίτλο της σημερινής εφημερίδας. Η κρίση δεν είναι θέμα επικαιρότητας, σήμερα ήρθε και αύριο φεύγει... Η καπιταλιστική κρίση είναι κάτι είναι μεν επίκαιρο αλλά και πιο διαχρονικό. Γενικότερα, μου αρέσει να ασχολούμαι περισσότερο και με αυτά τα θέματα, σε ευρύτερο πλαίσιο. -Ήθελες μικρός να γίνεις γελοιογράφος; Σαν παιδί δεν έχω περάσει ποτέ από τη φάση του αστροναύτη. Πολύ μικρός ήθελα να γίνω καρδιοχειρουργός, διότι είμαι παιδί του '82 και είχα εντυπωσιαστεί από τον Μαγκντί Γιακούμπ και την επικαιρότητα, τότε που ο Αντρέας Παπανδρέου έπνεε τα λοίσθια, με τις μεταμοσχεύσεις... Αυτή τη δουλειά ήθελα να κάνω πολύ μικρός. Μεγαλώνοντας λιγάκι, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Όταν έφτασε η ώρα να επιλέξω, θεωρητικά, τι θα παλέψω να γίνω, δευτέρα με τρίτη λυκείου, πανελλαδικές και τα λοιπά, δεν ήξερα καθόλου τι ήθελα να γίνω. Πάντα μου άρεσε όμως το σκίτσο, πάντα μου άρεσε, ζωγράφιζα. Και από αρκετά μικρή ηλικία, από το πανεπιστήμιο, άρχισα να ασχολούμαι με αυτό που λέμε «πολιτικό σκίτσο» ερασιτεχνικά. Και στην πορεία μου έκατσε. -Σκιτσάρεις ηλεκτρονικά ή μόνο με το χέρι; Όταν λες «ηλεκτρονικά», εσύ φαντάζεσαι ότι σκιτσάρω με τη μύτη ή με το πόδι; (γέλια) Όχι, χρησιμοποιώ μολύβια και μαρκαδόρους, και βάφω στον υπολογιστή, στο photoshop. Το οποίο γίνεται με το χέρι, όλα γίνονται με το χέρι. Απλά είναι τα παραδοσιακά μέσα (ακουαρέλες, τέμπερες, κλπ), αυτό που λέμε «στο χέρι», και τα ηλεκτρονικά μέσα, που είναι η επεξεργασία της εικόνας... Εγώ τα συνδυάζω και τα δύο. Γενικά, είμαι λίγο πρωτόγονος, γιατί πλέον αρκετοί δεν χρησιμοποιούν το χαρτί. Εμένα μου αρέσει να χρησιμοποιώ το χαρτί, ακόμα. Όμως το πως θα δουλέψεις κάθε φορά εξαρτάται από το τι σε βολεύει... -Συνεργάζεσαι εδώ και εννιά χρόνια με «το Ποντίκι»... Ναι, εδώ και εννιά χρόνια. Δεν συνεργάζομαι, δουλεύω κανονικά. Η λέξη «συνεργασία» γενικά δεν μ' αρέσει, γιατί κάπως καλύπτει, σα χαλάκι, την έννοια της εκμετάλλευσης. Όχι, δουλεύω, πουλάω εργατική δύναμη στο Ποντίκι εννιά χρόνια τώρα. Κάνω πολιτική γελοιογραφία, φτιάχνω αυτά τα memes που έχει η εφημερίδα, μαζί με τον Soloup. Επίσης συνεργάζομαι με την Εφημερίδα των Συντακτών τον τελευταίο χρόνο με το «Καρέ καρέ» με τη Σαββατιάτικη, και συνεργάζομαι με το Socomic, όπου κάνω μια σειρά κόμικς κάθε Σάββατο. -Μικρός τι διάβαζες; Ποιόν θαύμαζες; Καταρχήν διάβαζα από πολύ μικρός πολιτική γελοιογραφία, χάρις στους γονείς μου. Ακόμα και σε εποχές που δεν αντιλαμβανόμουν την επικαιρότητα, αυτό που αντιλαμβανόμουν είναι πως η πολιτική γελοιογραφία είναι ζωγραφιές που κοροϊδεύουν πολιτικούς. Μιλάμε για ηλικίες δημοτικού. Διάβαζα πάρα πολύ τα άλμπουμ του Στάθη, λίγο αργότερα του Ιωάννου και του Αρκά, τα κόμικ στριπ. Και οι τρεις με έχουν επηρεάσει διαφορετικά αλλά καθοριστικά. Ανακάλυψα τα κόμικς, τα όχι και τόσο mainstream, αρκετά μεγάλος, βασικά τώρα τα ανακαλύπτω. Διάβαζα επίσης πολύ Λούκι Λουκ, Αστερίξ, Μαφάλντα και Μίκυ Μάους. Και πολlλή Μυθολογία. Μου άρεσε το εικονογραφημένο βιβλίο πάρα πολύ, μου ασκούσε μεγάλη γοητεία. «Οι αυταπάτες για την Ευρώπη θα έπρεπε να έχουν καταρρεύσει» -Συμμετείχες στην έκθεση γελοιογραφίας «Sweet Europe», με την αρωγή του ευρωκοινοβουλίου, όπου προκάλεσε αντιδράσεις και κόπηκαν κάποια έργα. Η Ευρώπη των λαών χωράει την Ευρώπη των σκιτσογράφων; Καταρχήν, η συγκεκριμένη έκθεση έγινε πέρσι στο Σύνταγμα. Μιλάμε για 115 έργα, 30 γελοιογράφους Έλληνες, 20 Άγγλους... Μιλάμε για κάτι μεγάλο, για το οποίο υπήρξαν αντιδράσεις από τότε. Διάφοροι «κύκλοι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέφρασαν μια δυσφορία για το περιεχόμενο της έκθεσης. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το περιεχόμενο αμιγώς. Μάλλον πιστεύω ότι είναι ο συνδυασμός περιεχομένου και της δυνατότητας που μας δόθηκε, όντας τότε στο Σύνταγμα, να δουν και να μοιραστούν τη σκέψη μας πάρα πολλοί άνθρωποι. Εκατοντάδες χιλιάδες. Φέτος, ένα μικρό κομμάτι της έκθεσης θα πήγαινε στις Βρυξέλλες, ένα έργο του κάθε σκιτσογράφου, όπου κοπήκαν 12 από τα 28 έργα, σχεδόν τα μισά και με γελοίες δικαιολογίες, από τη μία εκ των πέντε Κοσμητόρων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Τώρα, Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των σκιτσογράφων... Νομίζω ότι η δυνατότητα να προβληματιστούμε για την Ευρώπη... αγγίζει λίγο τα όρια του «μη μιλάτε». Διότι τα έργα που κοπήκαν, δεν υπάρχει μια κλωστή να τα συνδέει. Υπάρχουν έργα που κόπηκαν, πολύ φιλοευρωπαϊκά. Και έχουν κοπεί και έργα πιο σκεπτικιστικά, αν και δεν μου αρέσει ο όρος. Νομίζω ότι το θέμα είναι να μην αμφισβητηθεί τίποτα από όλο αυτό το οικοδόμημα. Και αρνούνται να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. -Δείχνει κάτι για την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτό. Περίμενες να φτάσουν σε αυτό το σημείο; Προσωπικά δεν περίμενα αυτό για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Θα πρέπει να είσαι πολύ αθώος. Σαφέστατα περίμενα, στα όρια της βεβαιότητας... -Το θεωρείς παράσημο λοιπόν; Μου το είπαν και φίλοι. Δεν ξέρω. Έχει καταντήσει λίγο αηδία αυτή η υποκρισία. Από ένα σημείο και μετά περνάς τη φάση «α, κάνω καλά τη δουλειά μου» στη φάση «ρε παιδιά, τι κάνουμε εδώ πέρα». Είναι ένα θέμα που προβλημάτισε και εμάς, τους σκιτσογράφους. Αναρωτηθήκαμε, τι κάνουμε απέναντι σε αυτή την κατάσταση; Έχει νόημα να το επιδιώξουμε ξανά, για παράδειγμα. Ξέρουμε τι είναι, οι αυταπάτες έχουν καταρρεύσει, κατά τη γνώμη μου. Ή θα έπρεπε να έχουν καταρρεύσει. Οπότε, η συζήτηση πάει ένα βηματάκι παραπέρα. -Σας αποθάρρυνε αυτό το γεγονός; Προσωπικά όχι, καθόλου. Το βλέπω σαν μια ευκαιρία για να ανοίξει ξανά ένας διάλογος, για το τι είναι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Για μένα είναι ένα μεσαιωνικό κάστρο, περίκλειστο. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε πως εμείς είμαστε οι δουλοπάροικοι έξω από το κάστρο, στις λάσπες. Να αντιληφθούμε τι είναι, ποιους εξυπηρετεί, ο αυταρχισμός, η μεταναστευτική πολιτική, η εργαλειακή χρησιμοποίηση του ναζισμού, όπως στην Ουκρανία. Όλο αυτό πλέον, νομίζω είναι αρκετά ορατό. Για όποιον έχει τα μάτια του ανοιχτά. «Πλέον είμαστε σε μια φάση που δεν απορούμε για τίποτα» -Γιατί πιστεύεις ο κόσμος δεν το βλέπει αυτό; Ή το βλέπει και συνεχίζει «κάνοντας τη δουλειά του»; Νομίζω πως μερικά πράγματα έχουν ριζώσει πάρα πολύ βαθιά. Και είναι πολύ βαθιές οι ρίζες αυτού που λένε «όραμα», «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τα λοιπά, για να ξεριζωθούν. Υπάρχει κι άλλη μια πλευρά, ότι αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω εάν θα ζούσαμε όλα αυτά τη δεκαετία του '80, με την παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης, για παράδειγμα. Θεωρώ πως το γεγονός πως δεν υπάρχει αντίπαλο δέος, αφού ένα πολύ κομμάτι των ενεργών εργαζομένων δεν έχει ζήσει καν αυτή την περίοδο, νομίζω ότι δυσκολεύει πολύ περισσότερο να βγουν συμπεράσματα και να φανεί μια προοπτική. Ειδικά τα τελευταία χρόνια μετράμε ήττες, κακά τα ψέματα. Ως εργαζόμενοι, ως άνθρωποι που παλεύουμε για να ζήσουμε, νομίζω πως μετράμε χαστούκια. Το ένα μετά το άλλο. Αυτό όσο να 'ναι επηρεάζει. Και εκφράζεται και με διάφορους τρόπους κατά καιρούς, και πλέον είμαστε σε μια φάση που δεν απορούμε για τίποτα. -Τι είναι η πολιτική γελοιογραφία για σένα; Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Για μένα είναι εικονογραφημένο, συμπυκνωμένο άρθρο γνώμης. Αντί να αναλύσω, για παράδειγμα, κάποιο γεγονός ή κατάσταση γράφοντας τη σκέψη μου, προσπαθώ να τη συμπυκνώσω και να τη δώσω με μία εικόνα και μία λεζάντα ή παραπάνω. Κάπως έτσι την αντιλαμβάνομαι, γι' αυτό η ιδιότητα του δημοσιογράφου μου είναι εξαιρετικά οικεία. Το μυστικό είναι η συμπύκνωση των νοημάτων. Το οποίο γίνεται και με τον πολύ σύντομο λόγο, με τη λεζάντα ή την ατάκα, και με τη χρήση της εικόνας. Και το ζητούμενο είναι αφενός να αποτυπώσεις αυτό που έχεις στο κεφάλι σου και να μην παρερμηνευθεί, αφετέρου να είναι όσο πιο έξυπνα, νόστιμα... Χιουμοριστικά, όχι απαραίτητα. Ο όρος γελοιογραφία είναι προβληματικός. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να είναι αστεία. Εάν είναι αστείο βοηθάει, σε κάποιες περιπτώσεις. Υπάρχουν όμως θέματα που δεν μπορείς να επιδιώξεις καν αυτό. -Θεωρείς αρκετά αιχμηρή τη γελοιογραφία στην Ελλάδα; Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν θεωρώ πως είμαι εκεί που πρέπει να είμαι, είναι πολύ δύσκολη ερώτηση... Καταρχήν, υπάρχει πληθώρα σάτιρας, πλάκας στα όρια της σάτιρας. Ένα κομμάτι της σάτιρας είναι και η πολιτική σάτιρα. Θεωρώ ότι χρειάζεται να είναι περισσότερη και αιχμηρότερη. Επίσης, ίσως θα πρέπει να ξεφεύγει από το απολύτως εφήμερο, και να αγγίζει λίγο περισσότερο τον πυρήνα των γεγονότων. Έτσι θα γίνει πιο αιχμηρή. Έχουν γίνει βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Παλιότερα έψαχνες να βρεις τη δήλωση ενός υπουργού, η οποίο να ήταν λίγο προβληματική για να τη σχολιάσεις... -Σήμερα δεν ξέρεις ποια να αφήσεις έξω... Με την ευκαιρία αυτή, πόση πλάκα να κάνουμε με τα ούφο και τον Υμηττό, τελικά; Δηλαδή, ωραία, το είδαμε, γελάσαμε, κοπανήσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο, κάναμε τριάντα χιλιάδες memes, σαράντα πέντε χιλιάδες σχόλια, τουίς, ποστς... Και τι έγινε; Βοηθάει να μείνουμε σε αυτό; Πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σκάβουμε και λίγο βαθύτερα. Το φοβερό όμως είναι και η ταχύτητα με την οποία αλλάζει η επικαιρότητα. Πριν από είκοσι ημέρες ασχολούμασταν, και καλά κάναμε κατά τη γνώμη μου, με τις εκλογές της Γερμανίας. Σήμερα, τις έχουμε δει κάπου; Άλλαξε κάτι; Βγήκαν οι ναζί από τη βουλή; Ή η Καταλονία, κράτησε τέσσερις ημέρες; -Αναφέρεσαι κυρίως στον χώρο των social media... Και στα social media αλλά και στο τι κουβεντιάζουμε με την παρέα μας. -Λες δηλαδή ότι λείπει το βάθος στο σχόλιο… Αυτό το λέω και αυτοκριτικά, συμμετέχω κι εγώ σε αυτό... -Πιστεύεις πως έχουμε το δυναμικό των σκιτσογράφων που θα εμβαθύνουν; Όταν κάνεις σάτιρα, γελοιογραφία, παρεμβαίνεις και παίρνεις θέση. Προσωπικά κρίνω κάποιον από τη θέση που παίρνει. Είναι η από εδώ πλευρά και η από εκεί. Στην από 'δω πλευρά, τη δικιά μας, υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που το παλεύουν καθημερινά. Δεν νομίζω πως έχουμε έλλειμμα πολύ αξιόλογων ανθρώπων, με πολύ υψηλό επίπεδο και μαχητική και ασυμβίβαστη στάση. -Ασκούνται πιέσεις στα συστημικά ΜΜΕ κατά της ελεύθερης έκφρασης; Υπάρχουν και στα συστημικά ΜΜΕ πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, και η πάλη με τον εαυτό τους για τα όριά τους είναι συνεχής. Είναι πρόκληση. Κι εγώ σε συστημικό ΜΜΕ εργάζομαι. Έχω εργοδότη, κάνει επιλογές και προσπαθώ να αποτυπώνω την άποψή μου όσο καλύτερα μπορώ. Ο καθένας υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης του - Υπάρχουν τελικά όρια στη σάτιρα; Κάνουμε πλάκα με τον ρατσισμό ή το προσφυγικό και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη; Όχι, με τον πρόσφυγα πλάκα δεν κάνουμε. Τι πλάκα να κάνεις δηλαδή;. Είναι διαφορετικά θέματα. Ένας γελοιογράφος είναι καλό να καταπιάνεται με τα πάντα. Με τα μεγάλα και τα σοβαρά που έχουν επίπτωση στη ζωή όλων μας γιατί παίρνει θέση στον δημόσιο διάλογο. Το ζήτημα είναι το πώς θα προσεγγίσεις το θέμα. Έχω κάνει ας πούμε δεκάδες σκίτσα για τους πρόσφυγες, χωρίς να προσβάλω. Δεν θέλω να προσθέσω ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο, είναι αλητεία αυτό. Το πώς προσεγγίζει ο καθένας ένα θέμα είναι η βάση για το σκίτσο που θα φτιάξει. - Άρα διαλέγεις πλευρά; Δεν είναι ότι διαλέγεις πλευρά, είσαι έτσι και αλλιώς σε μια πλευρά και η πλευρά που είσαι καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τραπεζικό σου λογαριασμό, από την καθημερινότητα σου και τους ανθρώπους που διαλέγεις να έχεις κοντά σου. Δεδομένα ο καθένας ανήκει σε μια τάξη και υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης του. - Αυτό πάντως είναι κάτι που δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει η κοινωνία Πολύ γενικός όρος η κοινωνία. Για παράδειγμα υπάρχει η ταύτιση του εργαζόμενου με τον εργοδότη… - Πάνω σε αυτό, να πούμε και για τη σειρά The Working Dead που παρουσιάζεις Είναι μια σειρά που τρέχει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο στο socomic.gr και στην ουσία είναι ταξιδάκια μπρος – πίσω στον χώρο και τον χρόνο, όπου αναδεικνύεται η σχέση εκμεταλλευτή – εκμεταλλευόμενου ανά τους αιώνες. Θέλω να δείξω μέσω αυτής της δουλειάς ότι πάντοτε υπήρχαν δύο τάξεις που βρισκόντουσαν σε κόντρα, αλλά και να φωτίσω το αύριο μέσω του χθες. Τη μια εβδομάδα θα κάνω ένα σκίτσο για την αρχαία Ελλάδα και τους δούλους που χτίζουν Παρθενώνες και την άλλη εβδομάδα σε μαγαζί στο Μπαγκλαντέζ με παιδάκια να φτιάχνουν παπούτσι και μπάλες και την άλλη εβδομάδα στη βιομηχανική επανάσταση. Προσπαθώ να δημιουργώ κάθε εβδομάδα κάτι που να δείχνει ότι είτε λέγεσαι σκλάβος είτε λέγεσαι δουλοπάροικος, έχεις απέναντι σου τον δουλοκτήτη, τον φεουδάρχη, τον καπιταλιστή. - Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάποιο σκίτσο που έπαιξες πολύ επιθετικά ή δεν ήσουν όσο επιθετικός χρειαζόταν πάνω στο θέμα; Συγκεκριμένο σκίτσο δεν έχω στο μυαλό μου και δεν το έχω σκεφτεί ιδιαίτερα, ωστόσο δεν έχω μετανιώσει για κάποιο σκίτσο. Μπορώ να πω αυτοκριτικά ότι το πολύ πρώτο διάστημα της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν έπαιξα αρκετά επιθετικά σεβόμενος τους πάρα πολλούς ψηφοφόρους του που ήταν χαρούμενοι, ακόμα και αν δεν έχω καμία σχέση ή συμπάθεια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι έπρεπε να έχω έρθει πιο γρήγορα σε κόντρα με το γενικότερο κλίμα της χαράς και της υποτιθέμενης ανάσας αξιοπρέπειας. - Ήσουν επιφυλακτικός για τους ψηφοφόρους ή περίμενες και εσύ μπας και γίνει κάτι καλύτερο για την κοινωνία; Όχι, σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως τα πράγματα θα βελτιωθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήμουν από τα άτομα που έμοιαζαν θλιμμένα σε ένα κλίμα χαράς που επικρατούσε τότε. Δεν κακίζω βέβαια κανέναν άνθρωπο που περίμενε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν. Ξέρετε, όποιος μιλάει δημόσια μέσω της δουλειάς του, είναι πολύ άχαρο να κουνάει το δάκτυλο. Αν πιστέψεις πως είσαι παντογνώστης, έχεις χάσει τη μπάλα και γίνεσαι ο προφήτης του Αρκά που βρίζει τον κόσμο και κάνει σε όλους υποδείξεις. Δεν γίνεται έτσι δουλειά γιατί πρέπει να καταλαβαίνεις τον άλλο και να κουβεντιάζεις μαζί του, όχι να κουνάς το δάκτυλο και να υποδεικνύεις. Ίσως λοιπόν το πρώτο διάστημα του ΣΥΡΙΖΑ να είχα τη λογική «άστους ρε παιδί μου να χαρούν και κάτι». Η γοητεία του εύπεπτου τραβάει τον κόσμο - Είσαι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ μέσω των social media. Πως βιώνεις τον δημόσιο διάλογο; Ναι η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι με ξέρουν από εκεί και ξέρουν τη δουλειά μου χωρίς να γνωρίζουν και που δουλεύω. Νομίζω πως δεν έχω επιλογή να μην ασχοληθώ με τον συγκεκριμένο χώρο, με την έννοια του ότι οι άνθρωποι που θα αγοράσουν μια εφημερίδα για να δουν τι θέλει να πει κάποιος, σήμερα είναι ελάχιστοι. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα ως προς την επαγγελματική σου υπόσταση και την επιβίωση και είναι γενικά ένα πολύ περίεργο πράγμα. Η αλήθεια είναι πως τα social media σου δίνουν την ευκαιρία να γνωριστείς με κόσμο και να γνωρίσεις τις σκέψεις τους ή καλύτερα τις σκέψεις που θέλουν να προβάλουν. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για λογαριασμούς που από πίσω βρίσκονται άνθρωποι και ο καθένας μπορεί να βγαίνει προς τα έξω αυτό που θέλει να φαίνεται. Το να έχω επαφή και να παρακολουθώ τις εξελίξεις είναι κάτι που ακόμα με εξιτάρει. - Θα μπεις στη διαδικασία να ασχοληθείς με ένα θέμα που στην αρχή σου φαινόταν αδιάφορο, λόγω του ότι παίρνει διαστάσεις; Ναι η αλήθεια είναι ότι επηρεάζομαι από αυτό, όχι τόσο στα σκίτσα μου αλλά μπορώ να φτιάξω memes ή μπορεί να πετάξω μια εξυπνάδα πάνω σε ένα θέμα που είναι viral εκείνη την ώρα. Όντως μπαίνω στον πειρασμό να ασχοληθώ. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μην επηρεάζομαι ως προς την ιεράρχηση των θεμάτων, χωρίς να το κάνω πάντα με επιτυχία. - Νιώθεις απογοήτευση για το ότι ο κόσμος δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του; Όπως κάθε χρήστης των social media έχω μια σκέψη που είναι απολύτως ισότιμη και απολύτως ισοβαρής με αυτή των υπολοίπων. Το να πω εγώ «φτάνει ρε μην ασχολείστε άλλο με το θέμα του Μητσοτάκη και τους εξωγήινους» είναι άσχημο πράγμα, πρέπει να καταλαβαίνει ο καθένας πως υπάρχουν τάσεις που διαμορφώνονται. Βέβαια οι τάσεις δεν διαμορφώνονται πάντα αυθόρμητα γιατί υπάρχουν και μηχανισμοί που επεμβαίνουν. Τα social media χρησιμοποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από κόμματα και εταιρίες που έχουν συγκεκριμένες στοχεύσεις. Αυτό πρέπει να το κρίνεις και να το αξιολογήσεις. Δεν θα κουνήσω το δάκτυλο, απλά θα πω τη γνώμη μου όπως εγώ πιστεύω. Για παράδειγμα υπάρχει το θέμα του συνδικαλιστικού νόμου ή η επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ και μια κουβέντα για επέκταση συνεργασίας που φέρνει μπροστά το θέμα της βάσης στη Σούδα και δεν βλέπω να γίνεται δημόσιος διάλογος για αυτά τα ζητήματα. Μετά θα αναρωτιόμαστε τι έγινε και πως μπλεχτήκαμε. - Είναι δηλαδή η γοητεία του εύπεπτου θέματος που τραβάει τον κόσμο; Ναι και σε αυτό συμμετέχουμε όλοι. - Ως καλλιτέχνης που έχεις απήχηση στον κόσμο, νιώθεις ευθύνη όταν σκιτσάρεις; Καθόλου. Αρχικά είναι η δουλειά και αυτό που κάνω για να ζω και είμαι τυχερός που μπορώ να ζω ακόμα από μια δουλειά που μου επιτρέπει να κοινωνώ τη σκέψη μου και τους προβληματισμούς μου, είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Από εκεί και πέρα θεωρώ πολύ λάθος το να μετράμε τα like και αν ο άλλος έχει 20 ή 300. Τα social media είναι ένα γιγαντιαίο καφενείο, που μπορείς να συναντήσεις τα πάντα. Προφανώς και χαίρομαι πολύ όταν έχει απήχηση η δουλειά μου και χαίρομαι και με κάποιες σχέσεις που διαμορφώνονται. Έχω έρθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους που πρώτα τους γνώρισα διαδικτυακά, όπως για παράδειγμα εσάς και αυτό είναι μια ωραία διαδικασία. Το να μπαίνουμε όμως στη διαδικασία του να μετράμε πόσες χιλιάδες φίλους έχει ο καθένας ή πόση απήχηση έχουν τα σχόλια σου, οδηγεί στο να φουσκώνεις το «Εγώ» σου και να κοιτάς τη σκιά σου λέγοντας «πω πω πόσο ψηλός είμαι». - Δύσκολο θέμα η ποινική δίωξη της γελοιογραφίας Υπάρχει η λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών στη γελοιογραφία; Για παράδειγμα το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo, μετά την επίθεση που δέχτηκε έχει δημοσιεύσει πολλά χυδαία σκίτσα εις βάρος κοινωνικών ομάδων. Μπαίνουν όρια στο τι θα σκιτσάρει και θα δημοσιεύσει ο καθένας; Θεωρώ πως η σάτιρα επιβάλλεται να μη βουτιέται στη χλωρίνη και πρέπει να είναι αιχμηρή. Από εκεί και πέρα, διαφωνώ στη λογική του να προκαλείς για να προκαλέσεις. Δηλαδή να φτιάξω κάτι απλά και μόνο για να ξεσηκώσω αντιδράσεις και σχόλια. Είμαι κατά του να χτυπάς κοινωνικές ομάδες χωρίς ουσιαστικά να έχεις λόγο να το κάνεις. Ή το να στοχεύεις σε φύλο, σεξουαλικότητα και θρησκευτικές πεποιθήσεις ως θρησκευτικές πεποιθήσεις και όχι ως πρακτικές. Για παράδειγμα τον σταυροφόρο θα τον αντιμετωπίσεις ως στρατιώτη και όχι ως πιστό. Δεν θα πω σε κάποιον πως είναι Ταλιμπάν επειδή κάνει τον σταυρό του και δεν με ενοχλεί καθόλου. Θα πω ότι είσαι Ταλιμπάν όταν κατέβεις για παράδειγμα στο Χυτήριο. Εκεί όμως δεν θίγεις την πίστη, θίγεις την πρακτική. - Δεν είναι δυσδιάκριτο αυτό το όριο; Στην πραγματικότητα όχι. Δηλαδή το Ισλάμ είναι θρησκεία μίσους επειδή κάποιοι το συνδέουν με το «Ισλαμικό Κράτος» που δεν έχει καμία σχέση με θρησκευτική οργάνωση; Ούτε για παράδειγμα θα κάνω παντιέρα το ότι είμαι άθεος και θα γυρνάω να λέω στους άλλους πως είναι βλάκες και καθυστερημένοι. Θέλει μια προσοχή το όλο θέμα, χωρίς βέβαια να κάνεις εκπτώσεις στον λόγο και τα πιστεύω σου, χωρίς χλωρίνες και ευνουχισμούς. Ενδεικτικό παράδειγμα ο Σόιμπλε που είναι ανάπηρος. Ε και; Κάποιος άλλος είναι χοντρός και κάποιος άλλος κοντός. Το να θίξεις κάποιον γιατί έχει αυταρχική συμπεριφορά είναι λογικό, το να τον θίξεις για θέματα υγείας ή εξωτερικής εμφάνισης είναι πρόβλημα. - Αυτό πάντως είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει από πολλά ΜΜΕ Παιδιά το εύκολο ασκεί γοητεία. Είναι πολύ εύκολο να πεις ότι ο Σόιμπλε είναι ένας κομπλεξικός σακάτης ή και να το σκιτσάρεις. Υπάρχει κάτι πιο εύκολο και απλό; «Χαχα ο Σόιμπλε είναι σακάτης». Ωραία και τι κατάλαβες δηλαδή με αυτή τη διαπίστωση; - Θεωρείς πως κάνεις την ίδια δουλειά με τα άτομα που στρέφονται σε αυτού του είδους την κριτική; Σαφώς κάνουμε την ίδια δουλειά αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Και δύο βουλευτές κάνουν την ίδια δουλειά και ο ένας μπορεί να είναι της Χρυσής Αυγής. Και δύο δικηγόροι κάνουν την ίδια δουλειά και ο ένας μπορεί να υπερασπίζεται αφιλοκερδώς κάποιον συνδικαλιστή που διώκεται άδικα, ενώ ο άλλος να υπερασπίζεται τον χρυσαυγίτη. - Μήπως η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε οφείλεται και σε αυτό το εύπεπτο που λέμε, που τα κάνει όλα πιο απλά. Ναι, χτυπάει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Είναι η επιθεωρησιακή λογική η οποία είναι και πολύ δημοφιλής. Το να πιάσει ένας άνθρωπος το χιούμορ των Monty Pythons δεν είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου, πιο εύκολα η ελληνική κοινωνία θα καταλάβει και θα γελάσει με τον Σεφερλή. - Έχεις ζηλέψει ποτέ κάποιο σκίτσο συναδέλφου σου; Πάρα πολλά. Ζηλεύω πολύ συχνά σκίτσα συναδέλφων όπως ο Τάσος Αναστασίου που είμαστε και πολύ φίλοι ή σκίτσα του Μιχάλη του Κουντούρη της «Εφημερίδας των Συντακτών». Νομίζω πως δεν υπάρχει σχεδόν κανένας συνάδελφος νεότερος ή πιο παλιός, του οποίου να μην έχω ζηλέψει σκίτσα. Είναι μια καθημερινή διαδικασία το να λες «αυτό γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ και το σκέφτηκε κάποιος άλλος;». - Τι είναι αυτό που θα σου κάνει το «κλικ» για να εμπνευστείς και να δημιουργήσεις ένα σκίτσο; Είναι μια αυτόματη διαδικασία, δεν μπορώ να το καθορίσω ακριβώς. Καταλήγω μάλλον αυτόματα σε αυτό για το οποίο νιώθω την ανάγκη να τοποθετηθώ. Καταλήγω σε αυτό για το οποίο θέλω εγώ να μιλήσω. - Κάνεις σκίτσα κατά παραγγελία; Κατά παραγγελία έχω κάνει εικονογραφήσεις και πορτραίτα, αλλά ως προς την πολιτική γελοιογραφία δεν μπορώ να δημιουργήσω κατά παραγγελία. Το να έρθει ο αρχισυντάκτης μου και να μου πει κάνε το τάδε σκίτσο δεν είναι πολιτική γελοιογραφία. Το σκίτσο είναι ένα σατυρικό άρθρο γνώμης, αν βγάλεις τη γνώμη πάει τελείωσε. - Ποια η γνώμη σου για το αν μπορεί να διωχθεί ποινικά ένας καλλιτέχνης λόγω μιας γελοιογραφίας; Αυθόρμητα θα έλεγα όχι. Από την άλλη, υπάρχει και ένας αντιρατσιστικός νόμος για τα σκίτσα που προτρέπουν να σφάξουμε τους μαύρους και τους ομοφυλόφιλους. Γενικά είναι δύσκολα ζητήματα αυτά, το «Μακελειό» ως μέσο ενημέρωσης πρέπει να διωχθεί; Μάλλον πρέπει να διωχθεί αλλά ξαναλέω είναι πολύ δύσκολο και λεπτό ζήτημα. Από την άλλη δεν ξέρεις τι δρόμο θα ανοίξει μια τέτοια απόφαση και πως θα χρησιμοποιηθεί εργαλιακά γιατί πάντα είναι επικίνδυνο το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας τέτοιος νόμος στο μέλλον. Ας πούμε υπάρχει ο τρομονόμος και όπως βλέπουμε και στο παράδειγμα της Ηριάννας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν. Δυσκολεύομαι να τοποθετηθώ. Από τη μια έχεις τη ναζιστική ιδεολογία που πρέπει να την χτυπάς κάτω σαν χταπόδι κυρίως από την κοινωνία, αλλά δεν ξέρω αν αυτό γίνεται και σε ζητήματα άποψης. Είναι άλλο πράγμα η άποψη και άλλο πράγμα η προτροπή σε βία αν και η άποψη του ναζί προτρέπει κατά κανόνα σε βία. - Είπες στην αρχή ότι η ΕΕ είναι ένα κάστρο και εμείς βρισκόμαστε γύρω στις λάσπες. Τι σχόλιο – σκίτσο θα χαρακτήριζε τη σημερινή Ελλάδα; Η σημερινή Ελλάδα είναι ένα από τα πυργάκια. Είναι πολύ εύκολο και βολικό να θεωρούμε την Ελλάδα χώρα υπό κατοχή, αλλά δεν είναι. Συμμετέχει στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και έχει εκλεγμένη κυβέρνηση. Προφανώς δεν είναι η ισχυρότερη χώρα για να θέσει την ατζέντα αλλά συστρατεύεται συνειδητά μαζί τους ως κράτος. Είναι αστείο να μην έχουμε αντιληφθεί τον ρόλο του δικού μας κράτους στο προσφυγικό. Θεωρούμε ότι το μόνο πρόβλημα είναι οι Ουγγαρίες, οι Λετονίες κλπ και εμείς είμαστε οι αθώοι προοδευτικοί που προσπαθούν να δώσουν λύση. Δεν είναι έτσι, δεν έχει ασκηθεί από μέρους μας βέτο στο θέμα του προσφυγικού και γενικότερα έχουμε παρεξηγήσει την έννοια του κράτους. Το ελληνικό κράτος δεν φέρνει νόμους ψηφισμένους από κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που εξοντώνουν τους εργαζόμενους; Με αυτή την έννοια, οι Έλληνες είναι μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στις λάσπες και προσπαθούν να επιβιώσουν και επιχειρηματίες με τους κυβερνώντες βρίσκονται στο παλάτι Πηγή
  11. «Προτιμώ να είμαι έντιμα υποκειμενικός» Από την εφημερίδα «Ποντίκι» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Μάχιμος πολιτικός γελοιογράφος και παραγωγικός δημιουργός κόμικς, ο Πάνος Ζάχαρης, συνεργάτης του «Καρέ Καρέ» εδώ και μερικούς μήνες, με τα έργα του δεν μασάει τα λόγια του. Παίρνει σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πράγματα, εξηγεί γιατί δεν επιδιώκει να είναι αντικειμενικός και τοποθετεί τον εαυτό του στο δίπολο «εμείς κι αυτοί» ●Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: αν και είσαι πολύ νέος στην ηλικία, τα τελευταία χρόνια η ποιότητα της δουλειάς σου, η παραγωγικότητά σου, η δημοφιλία των έργων σου και οι αναδημοσιεύσεις τους έχουν απογειωθεί. Πόσα χρωστάς στον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό; Δουλεύω ως γελοιογράφος από το 2008, όμως νομίζω πως η κρίση και ιδιαίτερα η περίοδος από την πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου μέχρι και σήμερα συνέπεσε με μια ωρίμανση της δουλειάς μου και με μια συνειδητή προσπάθεια να είμαι πιο εξωστρεφής και δραστήριος. Αυτό ενδεχομένως να διεύρυνε την απήχηση των σκίτσων μου. Ευγνωμονώ τον ΣΥΡΙΖΑ για την ταχύτητα και τον θεαματικό τρόπο με τον οποίο αποκαλύφθηκε. Για τον ελάχιστο χρόνο κατά τον οποίο ορισμένοι ίσως φαντάζαμε μίζεροι και γκρινιάρηδες, θλιμμένοι στη γιορτή τους. ● Μέχρι πρότινος, η ιστορία της ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας ήταν «γραμμένη» από αριστερούς δημιουργούς που ύψωναν το καλλιτεχνικό τους ανάστημα απέναντι στη δεξιά εξουσία. Εσύ και οι γελοιογράφοι της γενιάς σου, όπως ο Γιάννης Αντωνόπουλος, η Αλέξια Οθωναίου κ.ά., καλείστε για πρώτη φορά να αντιμετωπίσετε την «πρώτη φορά Αριστερά». Νιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια αλλαγή παραδείγματος ή η εξουσία είναι πάντα φτιαγμένη από τα ίδια υλικά; Δεν νιώθω ότι βιώνουμε κάποια ιδιαίτερη τομή. Ο εμβληματικός «Τρίτος Δρόμος» του Ιωάννου, λόγου χάρη, δημιουργήθηκε σε μια περίοδο όπου η σοσιαλδημοκρατία κυριαρχούσε και ήταν κάθε άλλο παρά φιλικός προς την εξουσία. Η περίοδος αυτή έχει βέβαια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εξαιτίας της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ και της πορείας του προς την εξουσία. Νομίζω όμως ότι μετά το πρώτο διάστημα που ενδεχομένως να δημιούργησε αιφνιδιασμό και αμηχανία σε ορισμένους από εμάς, παγιώνεται στην αντίληψή μας ως μια «κανονική» κυβέρνηση με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οι γελοιογράφοι λατρεύουμε να μισούμε. ● Ποιους Ελληνες γελοιογράφους της παλαιότερης γενιάς παρακολουθούσες; Ποιοι νιώθεις πως σε επηρέασαν, σε τι θα ήθελες να τους μοιάσεις και σε τι να διαφοροποιηθείς; Παρακολουθούσα από πάρα πολύ μικρός τους περισσότερους Ελληνες γελοιογράφους και μάλιστα με φανατισμό, οπότε θεωρώ ότι έχω επηρεαστεί από πάρα πολλούς αν και όχι στον ίδιο βαθμό. Καθοριστική επίδραση σε κάθε επίπεδο είχε η δουλειά του Στάθη και του Γιάννη Ιωάννου, των οποίων το αποτύπωμα στη δουλειά μου είναι, νομίζω, βαθύ και ευδιάκριτο. Παράλληλα τα σκίτσα μου επικοινωνούν και με τη δουλειά νεότερων εξαιρετικών συναδέλφων. Οι Ελληνες γελοιογράφοι είναι βαθιά πολιτικοί. Δίνουν προτεραιότητα στο τι θέλουν να πουν και στο πώς θα παρέμβουν στην επικαιρότητα, χωρίς να κυνηγούν απαραίτητα το «αστείο», κι αυτός είναι ένας δρόμος που κι εγώ λατρεύω να βαδίζω. Επιδιώκω ωστόσο, όπως και πολλοί νεότεροι σκιτσογράφοι, να αλληλεπιδρώ περισσότερο απ’ ό,τι συνέβαινε παλιά με τους αναγνώστες, να επικοινωνώ σε μια ισότιμη βάση και να δημιουργώ σκίτσα που δεν θα μένουν μονάχα στις σελίδες της εφημερίδας. Από την εφημερίδα «Το Ποντίκι» ● Σε πολιτικά κρίσιμες στιγμές των τελευταίων ετών, πήρες σαφή και ξεκάθαρη θέση. Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για την καριέρα σου να αφήνεις το έργο να μιλά αντί για σένα; Επιδιώκω να μιλάω κυρίως μέσα από τη δουλειά μου και να εκθέτω τη σκέψη μου μέσω αυτής. Κάποιες φορές νιώθω πως δεν αρκεί αυτό, χρειάζεται να μιλάς καθαρά και να εκτίθεσαι. Δεν πάω για Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να το παίξω αντικειμενικός. Προτιμώ να είμαι έντιμα υποκειμενικός ανεξαρτήτως κόστους. ● Δημιουργείς παράλληλα κόμικς και γελοιογραφίες σε διαφορετικά έντυπα και δικτυακούς τόπους. Ωστόσο παραμένεις πάντα βαθύτατα πολιτικός με έργα που αναφέρονται στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Πόσο δύσκολο και περιοριστικό είναι κάτι τέτοιο; Παραφράζοντας τον Τζορτζ Μπεστ, κάποια περίοδο σταμάτησα να κάνω πολιτικά σκίτσα και ήταν το χειρότερο εικοσάλεπτο της ζωής μου. Επιδιώκω συνειδητά να είμαι όσο πιο πολιτικός γίνεται, αφού αντιμετωπίζω τη δουλειά μου όχι ως εκτόνωση ή χαλάρωση αλλά ως συμβολή στη συζήτηση που γίνεται για όλα όσα μας απασχολούν. Δεν μου φαίνεται δύσκολο ή εύκολο, μου είναι απλώς φυσιολογικό και αυτονόητο. Από τη σειρά Working Dead που δημοσιεύεται στην πλατφόρμα socomic.gr, με την υποστήριξη της ΙΟΝ ● Στην πλατφόρμα socomic.gr δημιουργείς τη σειρά «Working Dead» με βασικό της θέμα τον κόσμο της εργασίας από την προϊστορία, την αρχαιότητα, τη φεουδαρχία, τα χρόνια του ρατσισμού μέχρι τις μέρες μας. Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και κατά πόσο σήμερα οδεύουμε προς τα πίσω; Πάντα υπήρχαν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Δουλοκτήτες και δούλοι, φεουδάρχες και δουλοπάροικοι, καπιταλιστές κι εργάτες. Αλλάζουν πολλά: από τις φορεσιές και τα πρόσωπα, μέχρι τον τρόπο παραγωγής, τη μορφή της εκμετάλλευσης και την ένταση της καταπίεσης. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η ύπαρξη του διαχρονικού δίπολου «εμείς κι αυτοί» που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησε και συνεχίζει αυτή η σειρά. ● Εσύ ως γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς νιώθεις μέρος της διαχρονικής τάξης των working dead ή παρακολουθείς τα πράγματα αποστασιοποιημένος, απ' έξω, ως παρατηρητής; Σε καμία περίπτωση δεν είμαι παρατηρητής. Είμαι σε κάθε καρεδάκι του «Working Dead», παρέα με τους δικούς μου ανθρώπους: τους φίλους, την οικογένεια, τους συναδέλφους μου. Τη μια πεθαίνουμε όλοι μαζί κάτω από τη σκιά των πυραμίδων, την άλλη πνιγόμαστε στο σάπιο δουλεμπορικό που βυθίζεται ή στο τηλεφωνικό κέντρο στην Καλλιθέα. Και μετά ξαναγεννιόμαστε για να δουλέψουμε και να ξαναπεθάνουμε. ● Ως ενεργό μέλος της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, βρέθηκες πρόσφατα στο επίκεντρο μιας πρωτόγνωρης, συντονισμένης και δριμείας επίθεσης από συγκεκριμένους αρθρογράφους και έντυπα. Τι πιστεύεις ότι τους εξόργισε; Το περιεχόμενο της σατιρικής κριτικής σας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή το «θράσος» να πιάνετε στα πενάκια σας την «Ιερή αγελάδα» που λέγεται Ευρώπη; Μεγάλο παράσημο οι αντιδράσεις αυτές… Αυτό που ενόχλησε κατά τη γνώμη μου είναι το ότι μιλήσαμε για την Ευρώπη κριτικά και μάλιστα σε έναν χώρο που διασφάλιζε πως θα μας «ακούσουν» πάρα πολλοί Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι θα συνομιλήσουν μαζί μας και θα προβληματιστούν, όπως και συνέβη. ● Στη σειρά «Scary Tales» που δημοσιεύεις στην «Εφ.Συν.» χρησιμοποιείς χαρακτήρες από κλασικά παραμύθια για να σχολιάσεις την ελληνική πολιτική σκηνή. Ποιος από τους πολιτικούς είναι ο μεγαλύτερος Πινόκιο; Η κακιά Μάγισσα; Η Σταχτοπούτα; Το Ασχημόπαπο; Ο Κακός Λύκος; Δεν θα ήθελα να παραλληλίσω την κυβέρνηση ή τη Ν.Δ. με κακούς των παραμυθιών ή π.χ. με τον ψεύτη Πινόκιο. Ο Πινόκιο είναι αφελής, εκείνοι όχι. Μάλλον ο ρόλος τους είναι εκείνος του ξεβράκωτου βασιλιά. Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως η Ωραία Κοιμωμένη είμαστε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι. Σταχτοπούτες οι γυναίκες εργαζόμενες που είναι σε ακόμη πιο μειονεκτική θέση από εμάς τους άντρες. Ασχημόπαπα είναι τα προσφυγάκια, όχι βέβαια γιατί είναι άσχημα, το αντίθετο: είναι διαφορετικά και βιώνουν τον χλευασμό, την απομόνωση και το μίσος από μια μερίδα (υπ)ανθρώπων. Ομως θα μεγαλουργήσουν, διότι άνθρωποι που γεννιούνται μέσα στη φωτιά κι επιβιώνουν είναι φτιαγμένοι από σπάνιο υλικό. ● Θα προτιμούσες μια γενναία πολιτική στροφή προς τα συμφέροντα του λαού και τον Πάνο Ζάχαρη άνεργο; Ή πενήντα χρόνια ακόμη ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και τον Πάνο Ζάχαρη να μεγαλουργεί; Το κατά πόσο μπορεί να μεγαλουργήσει κάποιος σε συνθήκες φτώχειας και ανασφάλειας είναι σχετικό… Πόσο μάλλον για πενήντα ακόμη χρόνια… Σαφώς θα προτιμούσα να πάρουμε πραγματικά τις τύχες στα χέρια μας και να συμβάλω σε αυτό και με τη δουλειά μου. Θα σκότωνα για να φτιάχνω κάποια στιγμή σκίτσα όμορφα και αισιόδοξα. Ποιος είναι Ο Πάνος Ζάχαρης γεννήθηκε το 1982 και σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας και στη Σχολή Ορνεράκη. Εργάζεται ως πολιτικός γελοιογράφος στο «Ποντίκι» και δημιουργεί κόμικς για την ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr. Εδώ και μερικούς μήνες συνεργάζεται με το «Καρέ Καρέ» της «Εφ.Συν.», στην πρώτη σελίδα του οποίου σκαρώνει τρομακτικά πολιτικά παραμύθια με τη σειρά «Scary Tales». Πηγή
  12. Συνέντευξη του Soloup στην Ελευθερία Κουμάντου για το περιοδικό Σχεδία με αφορμή το νέο του άλμπουμ γελοιογραφιών "Δημιουργικές Ασάφειες"
  13. Συνέντευξη του Μιχάλη Κουντούρη στο περιοδικό Σχεδία σχετικά με την προσφυγική κρίση και όχι μόνο. Πολύ ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου.
  14. Πόλεμος για το σκίτσο του Αρκά Τον κατηγορούν για χιτλερικές διαθέσεις - Τι απαντά μέσω της σελίδας του Ο κυνισμός του μισάνθρωπου Προφήτη κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει Ο Προφήτης του Αρκά είναι ένας σούπερ καυστικός ήρωας. Μισάνθρωπος και απορριπτικός. Αν πας να τον ρωτήσεις κάτι σίγουρα θα φας κράξιμο. Ο κυνισμός του είναι παροιμιώδης. Είναι απαισιόδοξος, κατηγορεί τους ανθρώπους για τα πάντα, προφητεύει κακά μαντάτα, δε μασάει τα λόγια του. Kάποιος που έχει έρθει σε επαφή με το ύφος, τον κυνισμό και την αθυροστομία του συγκεκριμένου χάρτινου ήρωα προφανώς και δεν θα σοκαριστεί με το πολυσυζητημένο σκίτσο που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις τις τελευταίες μέρες. «Ο Αρκάς επιτίθεται συλλήβδην σε ένα λαό και ζητά στείρωση. Αυτό είναι φασισμός» Οι αντιδράσεις, που συνεχίζονται, παίρνουν ως δεδομένο ότι δεν πρόκειται για έναν απ' τους εκατοντάδες χάρτινους ήρωες του Αρκά που έχει συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, χιούμορ και λογική, αλλά για τον ίδιο τον Αρκά που βγήκε και είπε κυριολεκτικά και σοβαρά ότι πρέπει να αφανιστούμε όλοι (!). Πολλοί λυπήθηκαν για την «κατάντια» του γελοιογράφου: Τσοπανοχίπστερ @giopso Σε μία γωνιά κάποιου κελιού, ο Ισοβιτης του Αρκα παρακαλάει να τον εκτελέσουν για να γλιτώσει την ξεφτιλα του δημιουργού του... 2:13 PM - 21 Aug 2016 195 195 Retweets 199 199 likes Εddie @N0nServ1am Ο ανθρωπιστής Αρκάς (aka γλείφτης Κουλη) βρήκε τη φταίει για τα χάλια της χώρας. Ο λαός που πρεπει να κανει στείρωση 11:13 AM - 21 Aug 2016 54 54 Retweets 60 60 likes Πολλές συγκρίσεις έγιναν με τον Λαζόπουλο («εσείς που γκρινιάζατε όταν ο Λαζόπουλος είπε για τους ανάπηρους τώρα δε λέτε τίποτα»), μόνο που ο Λαζόπουλος χωρίς καν προσπάθεια να κάνει χιούμορ, σε τηλεοπτικό του κήρυγμα είχε πει, εννοώντας το κυριολεκτικά σαν να ήταν ψυχίατρος ότι όταν μένεις καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα το μυαλό σου αποκτά έμμονες ιδέες (καταστροφής στην περίπτωση του στόχου του). Το χιούμορ των ηρώων του Αρκά είναι γεμάτο έξυπνα (ενίοτε και εξυπνακίστικα) παιχνίδια με τις λέξεις και τις έννοιες, και δεν βλέπω κάτι διαφορετικό σ' αυτό το σκίτσο. Ο ίδιος -μέσω της σελίδας του στο Facebook- ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει τι σήμαινε το αστείο, γράφοντας: «Αν δεν θέλετε να σας καταριούνται οι επόμενες γενιές κάντε στείρωση», δηλαδή η μόνη πιθανότητα να μην σας καταριούνται οι επόμενες γενιές είναι να μην υπάρξουν επόμενες γενιές. Δεν υπάρχει πιο άχαρο πράγμα από το να εξηγείς ένα αστείο (και ειδικά ένα αστείο του Αρκά που έχει τόσες συνδηλώσεις ώστε οποιαδήποτε εξήγηση το καταστρέφει). Όμως αυτό το σκίτσο δέχτηκε πολλές αναφορές και αρνητικά σχόλια, ακόμα και κατηγορίες από τον έρποντα κρετινισμό του Διαδικτύου για ευγονική(!!!) και ναζισμό(!!!), γι' αυτό θεωρήσαμε σωστό να κάνουμε αυτό το σχόλιο. 3.9K 154 377 Προσβλήθηκαν επίσης κάποιοι που κατηγορούν τον Αρκά πως κάνει κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και δεν μπορώ να μη βρω ομοιότητες με το κράξιμο που έφαγε ο Πύρρος Δήμας πρόσφατα απ' την Αυγή, δήθεν επειδή αγωνιζόταν μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν πως είχε υποστηρίξει άλλο κόμμα. Πολλοί περιμένουν στη γωνία τα δημόσια πρόσωπαγια να τα κατηγορήσουν για το έργο τους, ενώ στην πραγματικότητα τα κατηγορούν για τις πολιτικές τους απόψεις. Κι όπως έγραψα πρόσφατα με αφορμή την Άλκη Ζέη, αυτό δεν το κάνουν φυσικά μόνο οι φιλοκυβερνητικοί, αλλά και οι αντικυβερνητικοί (που κράζουν πχ. την Χαρούλα Αλεξίου ή την Τσανακλίδου επειδή στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ). Αν ο Αρκάς ή ο κάθε Αρκάς υποστηρίξει ποτέ ότι πραγματικά πρέπει να στειρωθούμε όλοι (και ο ίδιος και τα παιδιά του) θα αξίζει όλο το κράξιμο του κόσμου - και θα είναι επικίνδυνος. Τυχαίνει να μη συνέβη αυτό. Ο χιουμοριστικός, μισάνθρωπος Προφήτης του δεν ενοχλεί επειδή θέλει να μας στειρώσει, αλλά επειδή απλά δε μας χαρίζεται. Πηγή Μια ακόμα άποψη για το θέμα. Και άλλη μία. (Δεν τα ποστάρω ως ξεχωριστά άρθρα, επειδή είναι πολύ σύντομα και τα θεωρώ περισσότερο ως σχόλια) ΥΓ "Ο Προφήτης" αναμένεται να κυκλοφορήσει ως άλμπουμ (υποθέτω της Μικρής Σειράς) προσεχώς.
  15. ramirez

    ΤΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

    Το νέο άλμπουμ του Στάθη επικεντρώνεται στην ακροδεξιά, την οποία ο σκιτσογράφος θεωρεί μέγιστη απειλή κατά της δημοκρατίας αλλά και της κοινής λογικής, όπως άλλωστε μας διδάσκει το πρόσφατο παρελθόν. Η ιστορία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται, αλλά ως φάρσα ή ως τραγωδία όπως έλεγε ο Μαρξ. Το τι μπορεί να συμβεί αν τα γεγονότα του παρελθόντος ήταν ήδη τραγωδία εξ αρχάς, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Τα Αντιφασιστικά περιέχουν σκίτσα του Στάθη που δημοσιεύτηκαν στη Real news, στα Επίκαιρα, στο Παρόν και στο enikos.gr κατά την περίοδο 2011-2016. Ορισμένα εξ αυτών είναι παλαιότερα, αλλά ο φασισμός προϋπήρξε της Χρυσής Αυγής, όπως θα υπάρξει και μετά από αυτήν.
  16. Λεπτομέρεια του σκίτσου του Brito για το Protagon. Θα δεχόταν, άραγε, το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής ο Cabu αν ήταν ζωντανός – και αιχμηρός, όπως πάντα; Ο φίλος και συνάδελφός του Brito στέλνει στο Protagon το σκίτσο που σχολιάζει αυτήν την αντινομία – ανάμεσα στα πιστεύω του θρυλικού σκιτσογράφου του Charlie Hebdo και τη μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη «Δεν σκέφτομαι το τέλος και όλα αυτά… Δεν είμαι συνταξιούχος! Αν κάποια μέρα δεν έχω ιδέες, θα σταματήσω. Το χειρότερο απ’ τα χειρότερα για μένα, θα ήταν να σπάσω το χέρι μου, να μην μπορώ πια να σκιτσάρω». Αυτά έλεγε ο γάλλος σκιτσογράφος Cabu (κατά κόσμο Ζαν Καμπύ), σε μια συνέντευξή του. Την τελευταία που έμελε να δώσει, λίγες μέρες προτού πέσει νεκρός μαζί με άλλους συναδέλφους του, από το τρομοκρατικό χτύπημα στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, πέρυσι τον Ιανουάριο. Μοιάζει με ειρωνεία το βίαιο τέλος της ζωής του. Τουλάχιστον σε σχέση με όσα έλεγε σε εκείνη την «ανύποπτη» συνέντευξη. Το ίδιο ειρωνική, κατά μία έννοια, μπορεί να θεωρηθεί η μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη, από τη Λεγεώνα της Τιμής. Μια βράβευση που ανακοινώθηκε στις αρχές Ιανουαρίου, συμπεριλαμβάνοντας στη λίστα των απονομών και τα υπόλοιπα μέλη της συντακτικής ομάδας που σκοτώθηκαν σε εκείνη την επίθεση. Ο Cabu που στάθηκε σε όλη τη ζωή του απέναντι σε ό,τι όριζε τους θεσμούς και την καθεστηκυία τάξη, έλαβε μετά θάνατον το μετάλλιο με την τρικολόρ κορδέλα της Λεγεώνας της Τιμής. Την υψηλότερη από τις εθνικές τιμητικές διακρίσεις στην Γαλλία, που ιδρύθηκε το 1802 από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εναν θεσμό, τον οποίο είχε σατιρίσει ανελέητα τα χρόνια που δημοσίευε σκίτσα του στον άλλο πυλώνα του «ασεβούς», «ανόητου» και «κακού» χιούμορ, το περιοδικό Hara–Kiri. Θα δεχόταν, άραγε, αυτή τη διάκριση ο Cabu αν ήταν ζωντανός – και αιχμηρός, όπως πάντα; Μάλλον δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι, έχοντας σημαδευτεί από τον πόλεμο της Αλγερίας, αντιπαθούσε σφόδρα τους στρατιωτικούς. Και από αυτούς υπάρχουν πολλοί, στα 93.000 μέλη που αριθμεί η Λεγεώνα. Σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του France 5 με τίτλο «Μη έγκυρη πολιτική;», που προβλήθηκε το 2006 και ήταν αφιερωμένο στον μεγάλο σκιτσογράφο, ο Cabu είχε τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σάτιρα και την «άνωθεν» εξουσία: ανάμεσα στις θεσμοθετημένες αξίες και την – επιβαλλόμενη, κατ’ αυτόν – αμφισβήτησή τους. Θεωρούσε, μάλιστα, ότι ένα σκίτσο δεν έχει τη δύναμη ενός άρθρου: «Σε ένα κείμενο, μπορούν να εμφανιστούν περισσότερες αποχρώσεις. Η γελοιογραφία συστρέφει την πραγματικότητα, προκειμένου να την κάνει πιο αληθινή από την αληθινή». Σχολιάζοντας αυτή την αντινομία – ανάμεσα στα πιστεύω του Cabu και τη μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη – ο Κάρλος Μπρίτο (Carlos Brito) καλός φίλος και συνάδελφός του από τα παλιά, μας έστειλε ένα… εικονογραφημένο μήνυμα. Γνωστός από παλαιότερες αναρτήσεις σκίτσων του στο Protagon, ο Brito δίνει αυτή τη φορά την πικρή εκδοχή του για το – επίζηλο, κατά τα άλλα – βραβείο. Το μετάλλιο εδώ είναι απλώς μια συνέχεια στις τρύπες που άφησαν οι σφαίρες στο σώμα του αδικοχαμένου φίλου του. «Ο Cabu είχε κάνει παλαιότερα ένα σκίτσο για το εξώφυλλο του Charlie Hebdo», μας γράφει στο συνοδευτικό σημείωμα. «Εδειχνε τον Μωάμεθ να λέει με δάκρυα στα μάτια: “Είναι σκληρό να σε αγαπούν μαλάκες”. Εγώ θα ήθελα να σκιτσάρω τον εαυτό μου να λέει: “Είναι σκληρό να σε τιμούν, αδιαφορώντας για την γνώμη σου”». Πηγή
  17. Ό,τι γράφει ο τίτλος: μια ανθολογία με σκίτσα του πρόσφατα χαμένου Γιάννη Καλαϊτζή, που ξεκινάνε από το Μάρτιο του 1963 στην εφημερίδα της Πανσπουδαστικής και φτάνουν έως τις 5/2/2016 στην Εφημερίδα των Συντακτών. Απλή και λιτή έκδοση σε χαρτί εφημερίδας και σχήμα μικρού μπλοκ ιχνογραφίας. Παραθέτω σκανάρισμα από μια εσωτερική σελίδα:
  18. Η Γαλέρα των κόμικς Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Πριν από 10 χρόνια ακριβώς, τον Οκτώβριο του 2005, κυκλοφόρησε ένα ιδιαίτερο περιοδικό, απολύτως ανεξάρτητο από κάθε εκδοτικό συγκρότημα, με εθελοντικές συνεργασίες, εξαιρετικά κόμικς και γελοιογραφίες και υψηλού επιπέδου μαχητική δημοσιογραφία. Η Γαλέρα, με αρχικωπηλάτη τον Γιάννη Καλαϊτζή, σε όσους τράβηξαν κουπί και σε όσους ταξίδεψαν στις σελίδες της θα μείνει αξέχαστη Οταν ξεκίνησαν οι συναντήσεις των συνεργατών της Γαλέρας με στόχο να σχεδιαστεί και να μορφοποιηθεί το έντυπο και να αποκρυσταλλωθεί ο χαρακτήρας του, πολύ πριν από τον Οκτώβριο του 2005, όλοι συμφωνούσαν ότι τα κόμικς και οι γελοιογραφίες θα έπρεπε να παίζουν πρωταρχικό και σημαίνοντα ρόλο στην ύλη του. Αριστερά, το δοκιμαστικό τεύχος της Γαλέρας με σκίτσο τον Μίνωα Κυριακού από τον Πέτρο Ζερβό. Δεξιά, το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους της Γαλέρας με γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου Ο Γιάννης Καλαϊτζής, εμπνευστής της Γαλέρας και του υβριδικού είδους που αυτή πρέσβευε ανάμεσα σε δημοσιογραφία και τέχνη, κατόρθωσε να συγκεντρώσει τη συντριπτική πλειονότητα των κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών των κόμικς που, άλλοι με σταθερή μηνιαία παρουσία και άλλοι με πιο σποραδική, όλοι αφιλοκερδώς και σε εθελοντικό επίπεδο, δημιούργησαν μέσω μιας άτυπης συνέλευσης τις βάσεις της έκδοσης. Ο τίτλος Γαλέρα, άλλωστε, προήλθε ως ιδέα μετά από ένα πολύωρο brainstorming από τα χείλη του γελοιογράφου και δημιουργού κόμικς Πέτρου Ζερβού. Πολύ πριν κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος, το περιοδικό ήταν κιόλας γνωστό από τα ονόματα που είχε ήδη συσπειρώσει και έκανε την πρώτη του συλλογική εμφάνιση με την έκθεση «Φυλακήν τω Στόματί του», με έργα 22 Ελλήνων γελοιογράφων ενάντια στη λογοκρισία και την παράλογη καταδίκη, ερήμην, σε φυλάκιση του Αυστριακού δημιουργού Gerhard Haderer για το εικονογραφημένο βιβλίο του «Η ζωή του Ιησού», στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και του Ρεθύμνου, στο Διεθνές Συνέδριο Κόμικς της Μυτιλήνης, στο Πανόραμα Ελληνικής Γελοιογραφίας και Κόμικς στο Βελιγράδι. Αριστερά, η Κραυγή κατά Τάσο Παυλόπουλο (Νοέμβριος 2005). Δεξιά, τo σκάνδαλο με το The Mall γίνεται εξώφυλλο από τον Θανάση Πέτρου (Ιανουάριος 2006) Το τεύχος-πιλότος Νούμερο μηδέν (0) ήταν ενδεικτικό: εξώφυλλο του Πέτρου Ζερβού με τον Μίνωα Κυριακού να παίζει αριστοτεχνικά με μια τράπουλα το παιχνίδι της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, όντας εφοπλιστής και ιδιοκτήτης του ΑΝΤ1. Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους κοσμούσε μια ολοσέλιδη γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου, με τον Τζορτζ-Χριστόφορο Μπους να αποτυγχάνει να ανακαλύψει την Αμερική, χαμένος στην κατεστραμμένη από τον τυφώνα «Κατρίνα» Νέα Ορλεάνη. Στο εσωτερικό, κόμικς του Jacek Fras για την πολωνική αντίσταση στον ναζισμό, του Mateusz Skutnik για τον απόπλου της Γαλέρας, οι Πειρασμοί του Soloup, τα Παυσίπονα για Ενοχές της Λουίζας Καραγεωργίου, η Διαρκής Ειρήνη του Δερβενιώτη, Ντίλιος και Παγώνης, Ζερβός, Ζένια. Και πολλές γελοιογραφίες και σκίτσα: Καλαϊτζής (με το ψευδώνυμο Sourlis), Πετρουλάκης, Μακρής, Γρηγοριάδης, Αναστασίου, Παπαγεωργίου, Πέτρου, Ζήκος, Κωνσταντίνου, Δερμεντζόγλου, Τσακνιά, Παυλόπουλος, Brieva, Κουντούρης, Ζήσης, Χαντζόπουλος, Χερουβείμ, Στάθης. Λίγους μήνες αργότερα και αφού έχει επιτευχθεί η μηνιαία κυκλοφορία, διοργανώνεται το Διεθνές Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς «Καρέ-Καρέ» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, με συμμετοχές δεκάδων δημιουργών (Joe Sacco, Phoebe Gloeckner, Felipe Cava, Aleksandar Zograf, Nicole Schulman, Kamel Khelif, Tomas Lavric, Κώστας Κυριακάκης, Πέτρος Χριστούλιας κ.ά.). Η έκθεση μεταφέρεται στο Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και λίγους μήνες αργότερα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πραγματοποιείται το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς «Προβλήτα 2006», με συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, fanzines, flip comics και πολλές εκθέσεις κόμικς και γελοιογραφίας. Αριστερά, εξώφυλλο του Θανάση Πέτρου (Φεβρουάριος 2008). Δεξιά, Βενιζέλος, ΓΑΠ και Καραμανλής σε σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (Οκτώβριος 2007) Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η εικαστικά μοναδική έκθεση «Lanza En Astillero» με έργα Ισπανών καλλιτεχνών για τον Δον Κιχώτη, καθώς και η αντίστοιχη ελληνική, οι εκθέσεις έργων του Μποστ και του Φωκίωνα Δημητριάδη, η έκθεση του θρυλικού Miguelanxo Prado, οι «Ιστορίες της Θεσσαλονίκης» κ.ά. Η Γαλέρα στους Πέρα Κάμπους, όπως την αποκαλούσε ο διευθυντής της, ένα απολύτως καταδικασμένο σε αποτυχία μέσο για τη μετάβαση στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» σε καιρούς χαλεπούς, σκοτεινούς και δυσοίωνους (αλλά το ταξίδι αξίζει περισσότερο, μην το ξεχνάμε, όσο κράτησε ήταν υπέροχο), γίνεται το πρώτο περιοδικό που το «Editorial» γράφεται στην τελευταία σελίδα και μετονομάζεται «Enditorial». Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, μια πλειάδα ακόμη Ελλήνων και ξένων δημιουργών κόμικς, εικονογράφων και γελοιογράφων (Γούσης, Γκογκτζιλάς, Κων, Κούτσης, Διαλυνάς, Σαββαΐδης, Ματζίρης, Μπογιατζίδης, Γεωργοπάλης, Καλανδράνης, Καρασαββίδης, Μαυρογιάννης, Κορδάλης, Σταμενίτης, Αγγελίδης, Τζωρτζακάκης, Δημητρίου, Radibratovic, Dranis, Νικόπουλος, Μαλισιόβας, Latuff, Swain, Nemeth, Sacco, Squaz και πολλοί ακόμα) θα προστεθούν στην κωπηλατική ομάδα, θα τιμήσουν τη Γαλέρα και θα προσφέρουν αφιλοκερδώς τις δουλειές τους, ενώ και η ραδιοφωνική εκπομπή της Γαλέρας «Στο Κόκκινο» θα προστεθεί στην αλυσίδα των παρουσιών του περιοδικού, όπου είναι δυνατόν να υπάρξουν παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο. Αριστερά, ο κατάλογος του διεθνούς φεστιβάλ ρεαλιστικών κόμικς Καρέ Καρέ (2006). Δεξιά, ο κατάλογος της έκθεσης για την υποστήριξη του Αυστριακού δημιουργού Gerhard Haderer (Απρίλιος 2005) Η Γαλέρα άντεξε στα φουρτουνιασμένα κύματα για 51 ολόκληρα τεύχη. Τον Ιανουάριο του 2010 αρμένισε για τελευταία φορά στον ωκεανό των εντύπων και ακολούθησε ένα ακόμα διαδικτυακό τεύχος. Σε συνδυασμό και ιδανική ισορροπία με τα κείμενα γνώμης, τις δεκάδες αποκαλύψεις, τα μαχητικά ρεπορτάζ, τις αναλύσεις και τις κριτικές τέχνης, τα ιστορικά κείμενα, την πολιτική της στράτευση στα κινήματα και τους αγώνες, το μοναδικό εικαστικό της περιεχόμενο, αναμφίβολα τα κόμικς, τα σκίτσα και οι γελοιογραφίες της ήταν εν πολλοίς αυτά που τη διαφοροποίησαν και έδιναν κάθε μήνα τη διακριτή, τόσο ξεχωριστή ταυτότητά της. Σήμερα η παρουσία της θα ήταν πιο αναγκαία από ποτέ. Και ο υπότιτλός της «Μηνιαίο Πολιτικό και Σατιρικό Εντυπο» ίσως να ήταν περιττός, καθώς το Πολιτικό τού καθημερινού βίου επισκιάζει το Σατιρικό από μόνο του. Πηγή Παρουσίαση του περιοδικού
  19. Να 20 απ'τα πιο έξυπνα και επίκαιρα Τσακαλώτος - Βαρουφάκης Ζήτησα απ' τον Άρη Ακριτίδη να μου αφηγηθεί την ιστορία του (και ως αναπάντεχο αντάλλαγμα, σχεδίασε κι εμένα). Ζω και εργάζομαι στην Θεσσαλονίκη, είμαι απόφοιτος του τμήματος εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, και την τελευταία δεκαετία ασχολούμαι με την φωτογραφία... Άντε και λίγο με το βίντεο... άντε και με το σχέδιο. Γενικως ασχολούμαι με την ψηφιακή εικόνα. Έτσι λοιπόν έκανα και το lobonium.com Ο Άρης Ακριτίδης Τι είναι το σάιτ lobonium; Είναι ένα εικονογραφημένο ημερολόγιο σκίτσων μου από διάφορα ερεθίσματα: Από την επικαιρότητα, από πράγματα που μου συμβαίνουν στην καθημερινότητα, από φίλους μου κ.α. Είναι ο δικός μου τρόπος να περνάω την αισθητική και το χιούμορ μου στα social media. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα άρεσε αλλά όλο και περισσότεροι φίλοι μου ζητούσαν να κάνω το σκίτσο τους. Γενικώς είναι διασκεδαστική η διαδικασία και όταν μου βγαίνει καλά ένα πρόσωπο. Το αποκορύφωμα ήταν η αναπαραγωγή ενός σκίτσου του Ιβάν Σαββίδη από τον γιο του! (Παρουσίαζα σαν ποντιακό ανέκδοτο ξεχρέωμα του ΠΑΟΚ.) Καλά ο Σαββίδης δεν είναι ο μονός - πολλοί άνθρωποι της "σόου μπιζ" μου ζήτησαν τα σκίτσα τους από το πουθενά, εκμεταλλευόμενοι την εφαρμογή στην επικοινωνία του site Και εγώ κάνω ό,τι μπορώ κανό για να μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο. Ο Ψαριανός πτυχιούχος Καντάφι - Παπανδρέου Μπουτάρης - Ψινάκης Κωνσταντίνου και Ελένης (δημοσιεύτηκε την ημέρα της γιορτής τους) Φάνης Μπαμπούλας & Υιος Ζωή Κωνσταντοπούλου στο βενζινάδικο Τσίπρας Βαρουφάκης Ο Αιωνόβιος Μαχαιρίτσας, Τσακνής/Τώρα που άνοιξε η ΕΡΤ Ο Άδωνις τυπώνει μνημόνια Δήμος + Κοντομηνάς = L.F.E. Φώτης Κουβέλης Άδωνις Ζωή Μάργκαρετ και Γιώργος Ο Παυλόπουλος είναι ο Μπουγάς To lobonium έχει ως αποτέλεσμα μια πολύ ωραία και αστεία διάδραση, και χαίρομαι πραγματικά που το έχω ξεκινήσει. Πηγή
  20. Αφιέρωμα στον καλλιτέχνη. Λόγω μεγέθους Α3 του περιοδικού κόπηκαν κάποιες άκρες. Βλέπε για την ηλεκτρονική του μορφή www.os3.gr --> Έλληνες Σκιτσογράφοι.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.