Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πρόκειται για μία δουλειά της Αικατερίνης Σαραντινού, ή Erinto, όπως είναι το nickname της, προγενέστερη του “Απόπλου”. Στο παρόν κόμικ η δημιουργός θα αντλήσει την έμπνευσή της από μία ιστορία που διαδραματίζεται στον ευρύτερο κόσμο της σειράς επιτραπέζιων παιχνιδιών ρόλων του Μάριου Σαβοριανάκη, με τίτλο “World of Darkness”. Η Ολίβια, ο πατέρας της ο Βίκτωρ κι ο Χένρι, τρεις επιστήμονες παίρνουν μαζί το πρωινό τους και συζητούν για εφευρέσεις. Κάποια στιγμή η Ολίβια συνειδητοποιεί ότι η βάφλα που τρώει έχει μία περίεργη μεταλλική γεύση. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, πέφτει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο πάτωμα, βγάζοντας αίμα από την μύτη και το στόμα. Ο πατέρας της τρέχει να βρει μία ένεση, παραγωγής του ιδρύματος Dawson Industries, που περιέχει ένα μυστηριώδες μοβ υγρό και μόλις την βρίσκει, της την κάνει στο μπράτσο. Η “κάμερα” θα αλλάξει τοποθεσία και θα εστιάσουμε στο έτος 2120, όπου η Γη πλέον έχει εκκενωθεί και την όλη λειτουργία παραγωγής ενέργειας και θρέψης του πληθυσμού την επιμελείται το Ίδρυμα Dawson, το οποίο διαφημίζει περήφανα τα επιτεύγματά του. Την ίδια ώρα, οι πρωταγωνιστές ψάχνουν συντονισμένα, αλλά κι απεγνωσμένα, να βρουν κάποιους σπόρους που θα τους επιτρέψουν να τραφούν σωστά και να δημιουργήσουν πάλι το εύφορο κλίμα του πλανήτη τους. Εκτίμησή μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που προσωπικά με μπέρδεψε στην αρχή, ενώ στην πορεία κατάλαβα που το πηγαίνει πάνω - κάτω. Η βασική ιδέα αναφέρεται στα διάφορα δυστοπικά σενάρια, που μπορεί να επαληθευτούν αν ο κόσμος δεν προσέξει και δεν έχει την απαραίτητη οικολογική συνείδηση. Νομίζω ότι είναι περιττό, λοιπόν, να πούμε ότι προσφέρεται για άπλετο προβληματισμό. Μου άρεσε, επίσης και η έντονη ειρωνική διάθεση που υπάρχει όταν η πλοκή εστιάζει στα επιτεύγματα του ιδρύματος, σε σχέση με την συνολική κατάσταση του κλίματος. Πολύ εύστοχη κίνηση, κατά την γνώμη μου. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μία σκηνοθεσία που αλλάζει απότομα τις σκηνές της πλοκής και δεν δίνει τον χρόνο στον αναγνώστη να καταλάβει τα πώς και τα γιατί. Αν αναλογιστούμε και το βιαστικό στυλ που έχει υιοθετηθεί, το τελικό αποτέλεσμα νομίζω ότι θέλει να πει πολλά, αλλά καταλήγει να τα λέει μαζεμένα και να μπερδεύει κάπως τα αμύητα μάτια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που θα πρέπει να διαβαστεί περισσότερο από μία φορά και θα ήταν προτιμητέο να υπάρχει και το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσης του επιτραπέζιου παιχνιδιού, επάνω στο οποίο στηρίχθηκε. Προσωπικά μου άρεσε, αν και θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη φροντίδα κι έκταση. Προτείνεται στους ανοιχτόμυαλους, τα ανήσυχα πνεύματα και φυσικά στους λάτρεις του “World of Darkness”. Ο εικαστικός τομέας είναι από τα δυνατότερα χαρτιά του κόμικ κι αποδεικνύει ότι η Enrito διαθέτει ταλέντο τόσο στην συγγραφή, όσο και στο σχέδιο. Κάθε καρέ είναι προσεγμένο, ενώ έχει υιοθετηθεί η καθαρή γραμμή στην πλειοψηφία του κόμικ, χωρίς φυσικά να παραλείπονται και οι απαραίτητες λεπτομέρειες, όπου κι όταν εκείνες χρειάζονται. Μοναδικό μου παράπονο είναι η έλλειψη πλαστικότητας στην κίνηση των χαρακτήρων. Ο χρωματισμός διαθέτει ποικιλία, ενώ κυριαρχούν έντονοι και χαρούμενοι τόνοι, γεγονός που ίσως να θέλει να δείξει την αισιόδοξη αντίθεσή του, σε σχέση με την απαισιόδοξη άποψη που περνάει το σενάριο. Η έκδοση, μπορεί να είναι υποδεέστερη του “Απόπλου”, αλλά δεν θα την χαρακτηρίζαμε άσχημη, για φανζίν. Είναι μικρή στο μέγεθος, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει ωραία υφή και η εκτύπωση είναι καθαρή. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ και υπόσχεται να μην τσαλακωθεί, αν φυσικά του φερθούμε με αγάπη. Στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, η Enrito θα μας εκμυστηρευτεί ότι το παρόν κόμικ δημιουργήθηκε σαν εργασία στο ΣΤ’ Εξάμηνο της Σχολής της. Στην απέναντι σελίδα (και λίγο πριν αρχίσει η ιστορία να ξετυλίγεται) θα έχουμε την δυνατότητα να διαβάσουμε ένα συντομότατο κι άκρως λιτό βιογραφικό της. Μετά το τέλος της ιστορίας, θα δοθούν ευχαριστίες στον εμπνευστή του “World of Darkness” και θα δοθούν στον αναγνώστη μερικές εικονογραφήσεις και σκίτσα. Μην φανταστείτε, όμως, πολλά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Η Erinto, κατά κόσμον Αικατερίνη Σαραντινού, με το παρόν της κόμικ (το οποίο κυκλοφόρησε στα πλαίσια του 16ου Comicdom Con Athens 2022) θα μας συστήσει τον νεαρό Γκρίφιν, ο οποίος κατοικεί σε ένα μικρό χωριό κι ασχολείται με τις διάφορες κοπιαστικές αγροτικές εργασίες, που του εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Ο φίλος μας, μπορεί να ζει μία φαινομενικά λιτή ζωή μέσα στην φύση, φαίνεται όμως ότι η ευτυχία έχει χαθεί από την καρδιά του. Έτσι, θα πάρει την μεγάλη απόφαση. Να εγκαταλείψει το χωριό και να ανοίξει τα φτερά του στον έξω κόσμο, προκειμένου να βιώσει νέες εμπειρίες, αλλά και να γίνει (ξανά) ο κυρίαρχος του εαυτού του. Για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να περάσει μέσα από ένα τεράστιο φράγμα και να κινδυνεύσει να χαθεί στην απέραντη θάλασσα. Αξίζει, άραγε, αυτό το ρίσκο? Και ποια θα είναι η κατάληξη για τον πρωταγωνιστή? Όπως καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά, η οποία προσφέρεται περισσότερο για προβληματισμό, παρά έχει σαν βάση μία απλή αφήγηση κάποιων γεγονότων και καταστάσεων. Η δημιουργός, φροντίζει να περάσει διάφορα αλληγορικά μηνύματα περί ύπαρξης, αλλά κι ευτυχίας. Όπως εγώ το κατάλαβα, ένιωσα ότι το όλο πόνημα επικεντρώνεται στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξεις την ζωή σου προς το καλύτερο, θα πρέπει να ρισκάρεις. Αρκετά “ψαγμένη” φιλοσοφία, αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από ένα νεαρό κορίτσι. Για να πούμε και δύο λόγια και για το κόμικ γενικότερα, νομίζω ότι διακατέχεται από μία βιασύνη, που αλλοίωνε το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχουμε μία αξιόλογη εισαγωγή, δεν έχουμε μία περιγραφή του χωριού, των κατοίκων και γενικά του σκηνικού, καθώς επίσης δεν υπάρχει κι ένα συγγραφικό “στήσιμο” του χαρακτήρα, που να μας εισάγει καλύτερα στον μύθο. Δεν λέω ότι κι έτσι το κόμικ δεν περνάει τα νοήματα που επιχειρεί, απλώς προσωπικά θα ήθελα να υπήρχε μεγαλύτερη συγγραφική ποικιλία και γλαφυρότητα. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα βαθυστόχαστο πόνημα, που ενδείκνυται σε εκείνους που αρέσκονται σε τέτοια. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι καλά θα κάνουν να προσπεράσουν. Ο εικαστικός τομέας μαρτυράει περίτρανα ότι η Erinto είναι μία καλή φοιτήτρια Γραφιστικής. Το σχέδιό της είναι ιδιαίτερο και τα καρέ της θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Ίσως από το κόμικ να λείπει η μεγάλη πλαστικότητα και η κίνηση, αλλά μας αποζημιώνει με μερικά καρέ, που έχουν τίμιες λεπτομέρειες, επικεντρωμένες περισσότερο στην περιγραφή των προσώπων και των σωμάτων των χαρακτήρων. Η εναλλαγή των καρέ γίνεται με όμορφο τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στην εξαιρετική σκηνοθεσία του κόμικ. Το χρώμα είναι γλυκό, με συμπαθητικές αποχρώσεις του μελιού. Δυστυχώς, όμως, το βρήκα πολύ σκουρόχρωμο καθ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Η έκδοση, δεν θυμίζει σε τίποτα φανζίν. Είναι μεγάλη σε μέγεθος, η ράχη έχει γερή κόλληση και γενικά η συνολική κατασκευή της μου έφερε στο μυαλό τα τεύχη του Κόρτο, αλλά και τα διάφορα παραμύθια που κυκλοφορούν, κατά καιρούς, οι εκδόσεις “Μικρός Ήρως” με την Εφημερίδα των Συντακτών. Πολλά μπράβο σε αυτόν τον τομέα. Το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στις εσωτερικές σελίδες είναι άριστο και η εκτύπωση αποδίδει το σχέδιο και τα χρώματα στην εντέλεια. Στο συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε πολλά. Θα ξεκινήσουμε με μία σελίδα, όπου η δημιουργός θα δώσει τις ευχαριστίες της και θα ακολουθήσει ακόμα μία σελίδα, όπου θα μας παραθέσει ένα link για την εφαρμογή του Spotify, στο οποίο περιέχεται μία playlist, που άκουγε η Erinto κατά την διάρκεια της δημιουργίας του “Απόπλου”. Τα εξτραδάκια θα κλείσουν με ένα εξαιρετικά σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, που θα βρούμε μετά το πέρας της ιστορίας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Οι παλαιότεροι σίγουρα θα καταλάβατε ότι ο τίτλος του κόμικ παραπέμπει σε μία αξέχαστη σειρά ταινιών της δεκαετίας του 1980, η οποία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο. Έτσι κι εδώ, μπορεί να μην έχουμε τους κλασικούς ταραξίες που απολαμβάναμε στις ταινίες, αλλά το τοπικό πλαίσιο, στο οποίο κινείται το σενάριο (τουλάχιστον στην αρχή) είναι ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το κουδούνι σημαίνει την λήξη του μαθήματος και δύο αγαπημένες συμμαθήτριες αποφασίζουν να επισκεφτούν την βιβλιοθήκη του σχολείου, προκειμένου να προτείνει η μία στην άλλη (που μόλις είχε αποφασίσει να διαβάσει κάτι) ένα καλό βιβλίο. Κάποια στιγμή το ένα κορίτσι απομακρύνεται και ψάχνει μόνο του τα ράφια. Τότε, εμφανίζεται πίσω της ένα φάντασμα μία γριάς γυναίκας, το οποίο της προτείνει ένα βιβλίο, που δεν είναι άλλο από ένα εγχειρίδιο Μαύρης Μαγείας! Οι δύο φιλενάδες φεύγουν από την βιβλιοθήκη και κλείνουν ραντεβού σε ένα σπίτι, όπου η μία κάνει babysitting σε τρία μωράκια. Εκεί θα ανοίξουν το βιβλίο και θα αρχίσουν να διαβάζουν το μακάβριο κι επικίνδυνο περιεχόμενό του… Πρόκειται για ένα κόμικ που συνδυάζει την ανεμελιά και την αθωότητα που υπάρχει σε ένα σχολείο, με το καλογραμμένο horror στοιχείο, που συναντάμε σε ιστορίες με φαντάσματα και Σολομωνική. Η σκηνοθεσία είναι ικανή να κρατήσει τον αναγνώστη στα καρέ και να του εντείνει την αγωνία, όσο κυλούν οι σελίδες. Δυστυχώς, όμως, κι εδώ έχουμε το φαινόμενο που ταλανίζει σχεδόν όλα τα φανζίν, που δεν είναι άλλο από την βιασύνη. Οι λίγες σελίδες που έχει στην διάθεσή του, δεν επιτρέπουν στον δημιουργό, ο οποίος ονομάζεται Σέμπερε, να διανθίσει την ιστορία του με περισσότερες περιγραφές και λεπτομέρειες. Έτσι, διαβάζουμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά τρομερά γρήγορο… Το μόνο θετικό είναι ότι τουλάχιστον η ιστορία υπόσχεται συνέχεια, την οποία ανυπομονώ να την διαβάσω. Σαν κατακλείδα, να πούμε ότι η παρούσα δουλειά, προτείνεται στους λάτρεις των horror κόμικς με “μαύρη” υπόθεση, καθώς αυτό είναι το κυρίαρχο μοτίβο, που υπάρχει. Το σχολείο μάλλον είναι ένας αντιπερισπασμός, που τον βρήκα πρωτότυπο. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, είναι προφανές ότι ο/η δημιουργός είναι επηρεασμένος/η από την μεγάλη των Manga Σχολή. Το σχέδιο βρίθει λεπτομερειών, τα μάτια των χαρακτήρων είναι μεγάλα και γενικά υπάρχει ένα πολύ όμορφο και ζωντανό αποτέλεσμα. Εκτός από το σενάριο, λοιπόν, και το σχέδιο αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά του κόμικ. Το χρώμα δίνει την θέση του στους τόνους του άσπρου και του μαύρου, με όμορφα μελάνια και σκιές, αλλά με μοναδικό παρατράγουδο το γαλάζιο φόντο, που υπάρχει στα πλαίσια των καρέ, το οποίο αλλοιώνει (κατά την ταπεινή μου άποψη) την αξιόλογη ασπρόμαυρη φιλοσοφία που υπάρχει στα σκίτσα. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι δεν με πείραξε πολύ, αλλά θα προτιμούσα να έλειπε. Η έκδοση, μπορεί να είναι καλαίσθητη, σίγουρα όμως μαρτυρά το ότι πρόκειται για ένα φανζίν. Είναι μικρή το δέμας, ενώ το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με την κλασική καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει καλή υφή, το ίδιο και στο εξώφυλλο, το οποίο μοιάζει με γκοφρέ. Δυστυχώς δεν υπάρχει ίχνος συνοδευτικού υλικού, με μοναδική μικρή εξαίρεση τον λογαριασμό του/της δημιουργού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε καν το έτος που κυκλοφόρησε… Αν κάποιο παιδάκι έχει κάποιες επιπλέον πληροφορίες για το κόμικ, θα μας υποχρέωνε. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Το κόμικ της Άννας Μπότσου, που κυκλοφόρησε στο 16ο Comicdom Con Athens, τον Απρίλιο του 2022, αναφέρεται σε ένα “Γράμμα”, το οποίο στέκεται η αφορμή να έρθουν πιο κοντά δύο άνθρωποι εντελώς άγνωστοι και να ερωτευθούν, που σε αντίθετη περίπτωση, ούτε που θα γνώριζε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Όλα ξεκινούν, όταν ο ταχυδρόμος αφήνει ένα γράμμα στο σπίτι, που έμενε παλαιότερα η Ισμήνη Ριντ. Η νέα ιδιοκτήτρια, σαστισμένη, αποφασίζει να βρει την παραλήπτρια και να της το δώσει. Έκπληκτη θα διαπιστώσει ότι η δεσποινίς Ριντ είναι πλέον κυρία και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον αποστολέα του γράμματος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η σχέση μεταξύ τους έχει τελειώσει άσχημα, μάταια κι άδοξα. Οι ημέρες περνούν και η κοπέλα που έχει, πλέον, το γράμμα, αποφασίζει να το ανοίξει και να το διαβάσει. Μετά την ανάγνωση, παίρνει ακόμα μία απόφαση, περισσότερο αδιάκριτη από την προηγούμενη. Παίρνει μολύβι και χαρτί και γράφει εκείνη στον νεαρό, για να του ανακοινώσει τις προθέσεις της κυρίας Ριντ, αλλά και την συμπαράστασή της προς το πρόσωπό του. Ο ευγενικός νεαρός, αν και βρίσκεται στον πόλεμο, καθώς έχει στρατευθεί, της απαντά, εκείνη ανταπαντά και το ένα γράμμα διαδέχεται το άλλο. Οι δύο άγνωστοι, γνωρίζονται μέσα από τις γραμμές και μία αρχική συμπάθεια, δίνει την θέση της σε έναν πλατωνικό έρωτα. Εκτός, όμως, από το πρόβλημα της απόστασης, η συγκεκριμένη σχέση, δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο, καθώς ο νεαρός θα πρέπει να φύγει για το μέτωπο, προκειμένου να πολεμήσει, με αποτέλεσμα το μέλλον του να κρίνεται εξαιρετικά αβέβαιο. Η δεσποινίς Μπότσου, με το πόνημά της αυτό, επιχειρεί να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα εποχής, όπου ο έρωτας ήταν αγνός και οι άνθρωποι ευγενείς, ακόμα κι αν είχαν να διαχειριστούν δύσκολες κι άσχημες καταστάσεις στις ζωές τους. Αυτό το κλίμα, πιστεύω, ότι το πετυχαίνει στην εντέλεια. Μοναδική παραφωνία, που αποστασιοποιείται από την συγκεκριμένη εποχή είναι η… ταμπελίτσα με το σύμβολο του Ευρώ (“€”), που βλέπουμε στην σελίδα 16. Μικρό το κακό πάντως. Σε αντίθεση με άλλα φανζίν (που είναι δυστυχώς τα περισσότερα) που εμμένουν να πραγματεύονται κλισέ της επιστημονικής φαντασίας, μακάβριο horror κι άκρατο πεσιμισμό, έρχεται το παρόν κόμικ να μας δώσει μία μεστή υπόθεση, με καλοστημένη πλοκή και ρομαντισμό. Και πάνω από όλα… ένα ευτυχές τέλος. Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!!! Καιρό είχα να δω happy end σε φανζίν και μάλιστα δεν κρύβω ότι εξεπλάγην με την κατάληξη αυτή! Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ που μου άρεσε, αλλά πιστεύω ότι θα κερδίσει περισσότερο το γυναικείο αναγνωστικό κοινό, που αρέσκεται σε ρομαντικά στοιχεία. Εμείς τα αγοράκια, όπως και να το κάνουμε, αποζητούμε πιο… βάρβαρες καταστάσεις. Ο εικαστικός τομέας μου ήταν συμπαθής, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενθουσίασε. Ενώ στο σύνολό τους έχουμε μία αξιόλογη εναλλαγή των σκηνών και μία πολύ καλή σκηνοθεσία, τα καρέ μεμονωμένα ήταν άκαμπτα και χωρίς μεγάλη ζωντάνια. Πολλές φορές διακρίνεται το αρχικό περίγραμμα που έχει γίνει με μολύβι, ενώ και τον χρωματισμό τον βρήκα κάπως μονότονο, με αυτές τις αποχρώσεις του… μουσταρδί! Για να μην με χαρακτηρίσετε, όμως, γκρινιάρη, να πω ότι είχε και τις στιγμές του. Κι αυτές είναι οι όμορφες περιγραφές των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών, όπως εκείνες αποτυπώνονται στο βλέμμα τους. Και φυσικά θα πρέπει να βγάλουμε το καπέλο και στο πανέμορφο κι εμπνευσμένο σχέδιο στο εξώφυλλο, το οποίο περιγράφει παραστατικά και λακωνικά μία μικρή περίληψη του σεναρίου. Με το που πιάνουμε στα χέρια μας ένα αντίτυπο, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φανζίν. Καλοφτιαγμένο μεν, φανζίν δε. Το χαρτί στο εσωτερικό προσφέρει μία κάποια ποιότητα, που κάνει την ανάγνωση εύκολη, αλλά το εξώφυλλο είναι πέραν του δέοντος, λεπτό, με αποτέλεσμα να τσαλακώνεται ακόμα και με το βλέμμα! Μένοντας στο εξώφυλλο, να πούμε ότι δεν έχει και την καλύτερη δυνατή γραφιστική επιμέλεια, αλλά κινείται σε σχετικά minimal ρυθμούς. Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα συμπαθητικό τευχάκι κι από πλευράς ποιότητας. Το έξτρα υλικό απουσιάζει επιδεικτικά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Πρόκειται για ένα πόνημα σε σενάριο του Χάρη Γιουλάτου (γνωστού για την συμμετοχή του στον “Νηφάλιο Νάνο” και τον “Μυθομάχο”) και σχέδιο του Ιωσήφ Φαντέλ, το οποίο βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο, κάπου μέσα στο 2021. Το συγκεκριμένο κόμικ πραγματεύεται, σε μία πρώτη ανάγνωση, την καθημερινότητα δύο γατών, μέσα σε μία πολύβουη, απρόσωπη κι επικίνδυνη μεγαλούπολη. Η γνωριμία τους ξεκίνησε εντελώς συμπτωματικά κι εξελίχθηκε σε μία δυνατή σχέση φιλίας (ή κι έρωτα), που δυστυχώς η κατάληξή της ήταν άκρως θλιβερή κι άδοξη… Όταν λέω σε πρώτη ανάγνωση, εννοώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία απλή δημιουργία, αλλά (πιστεύω) το νόημα είναι βαθύτερο και με έναν όμορφα αλληγορικό τρόπο, μεταφέρεται και στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Προσωπικά, ήταν ένα κόμικ που με κράτησε, με συγκίνησε και μου χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Έχει μία άρτια ροή στην πλοκή, η οποία είναι κλιμακούμενη και σε πολλά σημεία, διακρίνεται δράση κι ένταση, μέχρι φυσικά το φινάλε, το οποίο βρίθει συναισθημάτων και συγκίνησης. Πολλά εύσημα, πιστεύω, ότι θα πρέπει να πάρει η σκηνοθετική άποψη, επάνω στην οποία στηρίχθηκε το κόμικ. Η ιστορία ξεκινάει με αναφορές στους ανθρώπους και την μοναξιά τους, για να μονοπωλήσει, στην συνέχεια, το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε δύο χαριτωμένα αιλουροειδή και στο τέλος να γίνει μία άψογη σύνδεση αυτών των δύο… κόσμων. Μία προσέγγιση, που άνετα θα χαρακτηρίζαμε δεξιοτεχνική! Εν κατακλείδι, προτείνω το κόμικ σε όλους τους φιλόζωους, αλλά και σ’ εκείνους που τους αρέσει να προβληματίζονται και να αναζητούν κάτι βαθύτερο. Εσείς, είμαι 100% σίγουρος, ότι θα αφήσετε το τεύχος στο κομοδίνο σας, με βουρκωμένα μάτια. Το ίδιο αξιόλογη δουλειά έχει γίνει και στον εικαστικό τομέα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σχέδιο απολαυστικό, καθώς τα ρεαλιστικά στοιχεία που περιέχει, είναι πολλά. Ειδικά η απόδοση των γατών είναι πανέμορφη! Ο χρωματισμός είναι ζωηρός κι έντονος, αλλά παράλληλα τον βρήκα, πέραν του δέοντος, μουντό. Οι τόνοι που έχουν χρησιμοποιηθεί, τείνουν περισσότερο προς το μαύρο, ενώ οι πολλές σκιές και το μαύρο χρώμα που καλύπτει τα περιγράμματα των καρέ, “σκουραίνουν” επικίνδυνα την συνολική εικόνα. Εννοείται ότι δεν αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα κατά την ανάγνωση, αλλά θα ένιωθα πιο βολικά αν ήταν πιο φωτεινές οι σελίδες. Η έκδοση μάς δίνει ένα μικρό, προς μέτριο σε διαστάσεις τεύχος, το οποίο φέρει γυαλιστερό χαρτί και πιστή εκτύπωση. Δυστυχώς, όμως, το εξώφυλλο είναι λεπτοκαμωμένο και κατά συνέπεια, επιρρεπές στα τσαλακώματα. Το δέσιμο έχει γίνει με την γνωστή μας καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό, ο αναγνώστης το μόνο που θα βρει είναι τα σύντομα βιογραφικά των δύο δημιουργών. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Μία μεγάλη και πικρή αλήθεια έρχεται να τονίσει στο κοινό του ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος με το νέο του πόνημα που φέρει τον ευφάνταστο τίτλο: “Δουλειά στα καπάκια: Ένα αντικαπιταλιστικόμικ χωρίς στρογγυλέματα”. Ο ταλαντούχος κομίστας θα μας μιλήσει για τα απάνθρωπα ωράρια και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι στο τομέα της μαζικής παραγωγής και των απρόσωπων εργοστασίων, που ζητούν μόνο ασταμάτητη απασχόληση, με το ελάχιστο έξοδο. Σε αυτούς τους εργάτες αφιερώνεται και το συγκεκριμένο κόμικ. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας ανειδίκευτος εργάτης, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών, ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και διετέλεσε και πρώην ελεύθερος επαγγελματίας, πριν οι συνθήκες που όλοι βιώσαμε (κι εξακολουθούμε να βιώνουμε) τα προηγούμενα χρόνια τον αναγκάσουν να χτυπήσει την πόρτα του. Ο συγκεκριμένος εργάτης, αν και λίγες μόνο ημέρες στο πόστο του, θα συνειδητοποιήσει πόσο σκληρή κι απάνθρωπη είναι η συγκεκριμένη δουλειά, μιας και δεν προλαβαίνει να βρει ούτε δύο λεπτά να πάρει μία ανάσα (μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού ), καθώς η βάρδια έχει λίγα άτομα και οι εργασίες που πρέπει να γίνουν είναι πάμπολλες, από την στιγμή που τα μηχανήματα στην γραμμή παραγωγής δεν σταματούν καθόλου ν’ απαιτούν την προσοχή τους. Απηυδισμένος από την όλη κατάσταση, θ΄ αποφασίσει να μιλήσει με τον Διευθυντή του εργοστασίου και μάλιστα εκ μέρους μίας μεγάλης μερίδας συναδέλφων του. Θα καταφέρει, άραγε, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο και στοιχειώδες που θα τους διευκολύνει στην απασχόλησή τους ή θα μιλήσει εις ώτα μη ακουόντων? Η αλήθεια είναι ότι ο Κλήμης ποτέ δεν μας απογοητεύει και είναι από τους λίγους δημιουργούς που έχουν ένα σταθερό (ίσως κι αυξανόμενο) αναγνωστικό κοινό. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το ταλέντο του, τόσο στην εμπνευσμένη συγγραφή, όσο και στο καλαίσθητο σχέδιό του. Έτσι και το παρόν πόνημα, με άφησε ικανοποιημένο κι ας στηρίζεται σε μία θεματολογία, που είναι άκρως θλιβερή για όποιον την έχει ζήσει ή έχει την ελάχιστη συνείδηση. Ο δημιουργός παρουσιάζει μέσα στο εργοστάσιο, αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία με βασικότερο από όλα την κλειστή κοινωνία που υπάρχει σε τέτοια μέρη. Θα βρούμε, λοιπόν, άτομα που κάνουν τον χαβαλέ του, άτομα που είναι πιο σοβαρά, τσαντίλες, τα κλασικά λαμόγια και τους επονομαζόμενους “γλείφτες”, καθώς επίσης και τους “κουρασμένους” τύπους, που έχουν περάσει όλη τους την ζωή δίπλα στις μηχανές. Στο αντίποδα με τις συνθήκες εργασίας, θα δούμε τον Προϊστάμενο να κάθεται αναπαυτικά μπροστά από ένα υπολογιστή και με το air condition στο φουλ, να του παρέχει την ανάσα δροσιάς, που τόσο πολύ επιζητούν οι κάθιδροι εργαζόμενοι στην παραγωγή. (emoji βεντάλιας) Κι ενώ σίγουρα έρχονται στιγμές που συμπονούμε τον πρωταγωνιστή γι’ αυτά που τραβάει, ο Κλήμης φροντίζει να δώσει μερικά στοιχεία ποιοτικού χιούμορ (στα οποία στηρίζονται, κατά κύριο λόγο μερικοί διάλογοι), οι οποίοι μας φέρνουν ένα ενοχικό χαμόγελο στα χείλη. Το φινάλε, μπορεί να βγάζει ένα έντονο κωμικό στοιχείο, σίγουρα, όμως, δεν θα το χαρακτηρίζαμε ευτυχές, ακόμα μία απόδειξη ενός ρεαλιστικού κόσμου. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο από τους υποστηρικτές του δημιουργού, αλλά κι από όλους όσοι συντάσσονται με το δίκιο του εργαζομένου. Όπως μας αποκαλύπτει, άλλωστε κι ο ίδιος ο Κλήμης, το παρόν κόμικ στηρίζεται αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αυτό που μένει να εξακριβώσουμε είναι για το αν μιλάει εξ’ ονόματός του ή αν ήταν αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας. Ο εικαστικός τομέας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Το σχέδιο του Κλήμη είναι χαρακτηριστικό και δίνει ακόμα και μόνο του το απαραίτητο χιουμοριστικό υλικό που είναι απαραίτητο για ένα κόμικ. Βρίθει λεπτομερειών, που δίνουν ένα ρεαλιστικό νόημα στην κίνηση και την πλαστικότητα των χαρακτήρων και το στυλ που έχει υιοθετηθεί (αν και φοβάμαι ότι θα με κατηγορήσετε για ιεροσυλία ) προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τις σχεδιαστικές μανιέρες που υπάρχουν στα Αστερίξ και Ιζνογκούντ. Όσον αφορά το χρώμα, αυτό είναι μουντό και στηρίζεται στους τόνους του γκρι. Αν και θα περίμενα να με πειράξει, εντούτοις δεν το έκανε. Η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα συνέβαλε στην οπτική αποτύπωση του θλιβερού κλίματος που υπάρχει στο εργοστάσιο. Πολλά μπράβο, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα. Η έκδοση δεν προέρχεται από κάποιον εκδοτικό οίκο, αλλά μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης, αρκετά ποιοτικής, θα συμπλήρωνα. Το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ το δέσιμό του έχει γίνει με την καθιερωμένη καρφίτσα. Στο συνοδευτικό υλικό θα βρούμε έναν πρόλογο του δημιουργού, στον οποίο αφιερώνει το πόνημά του στους απανταχού εργάτες που “συμπάσχουν” και στην συνέχεια θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα πρωτότυπο μονοσέλιδο (για κόμικ), στο οποίο ο Κλήμης θα μας χαρίσει (σχετικά αναλυτικά) ένα επεξηγηματικό διάγραμμα με τα στάδια παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών και καπακιών, το οποίο καταλήγει με μία εξομολόγηση, που με έκανε να σκάσω από τα γέλια. Δεν την αναφέρω για να μην χαλάσω το mood. Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το παρόν κόμικ απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 ετών (όπως πολύ σωστά αναφέρεται και στο εξώφυλλο), καθώς χρησιμοποιείται αγοραία γλώσσα, που συνήθως ομιλείται σε ανδροκρατούμενους εργασιακούς χώρους. Και σαν τελευταία πληροφορία, να πούμε ότι η ιδέα για την “Δουλειά στα καπάκια” συνελήφθη το 2021 (από γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι της συγκεκριμένης χρονιάς), ενώ δημιουργήθηκε και βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο το σωτήριον έτος 2022. Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook

Πρόκειται για μία δουλειά, επιμελημένη από την Δήμητρα Νικολαΐδη, η οποία μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης. Το χρονικό πλαίσιο του σεναρίου είναι ο Μεσαίωνας κι ο τόπος είναι ένα παραμυθένιο βασίλειο, στο οποίο όλοι είναι ευτυχισμένοι και δεν λείπει τίποτα από κανέναν. Αυτή την ησυχία κι ευημερία, θα ταράξει ένας αιμοβόρος δαίμονας, ο οποίος προκαλεί πολλές καταστροφές. Ένα πριγκιπόπουλο, λοιπόν, αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει σε μία μάχη σώμα με σώμα, αλλά δυστυχώς ηττάται… Ο δαίμονας, τότε “γλυκαίνεται” στο βασιλικό αίμα και τους ανακοινώνει πως αν δεν τον ταΐζουν, κάθε τόσο, ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας, θα καταστρέψει ολόκληρο το βασίλειο! Η μακάβρια συμφωνία κλείνει, οι άρχοντες κλειδώνονται στο παλάτι για να μην βλέπουν το τέλος των απογόνων τους και οι υφάντρες πλέκουν το πέπλο για την θυσία. Μία από αυτές τις υφάντρες, η Μελυσίνη, θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, αποζητώντας διακαώς να ξεφύγει από τα δεσμά της και να ελευθερωθεί από αυτή της την υποχρέωση. Ο δρόμος της, λοιπόν, θα την οδηγήσει στο παλιό παλάτι, εκεί όπου κείτεται το σκήνωμα του πρώτου πρίγκιπα που θυσιάστηκε… Ομολογώ ότι οι πρώτες σελίδες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να μου εξάψουν το ενδιαφέρον. Η Νικολαΐδη έχει καταθέσει μεγάλα ποσά φαντασίας κι έχει “χτίσει” μία όμορφη υπόθεση, που μπαίνει κατευθείαν στο ζητούμενο, χωρίς να χρονοτριβεί, αλλά ούτε και να βιάζεται. Εύσημα θα πρέπει να δώσουμε στον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας, τον οποίο θα τον χαρακτηρίζαμε “σφιχτοδεμένο” και με δυναμική προσωπικότητα, ένα γεγονός σπάνιο για τον ρόλο της γυναίκας, χαμηλής τάξης, σε τέτοιους καιρούς… Δυστυχώς έχω παράπονα από την διαχείριση της πλοκής, από την μέση και μετά. Ένιωσα ότι δημιουργείται μία “κοιλιά” και σε αρκετά σημεία η σκηνοθεσία και οι εναλλαγές των σκηνών με μπέρδεψαν. Το παραμύθι μπλέκεται άτσαλα με το μεταφυσικό στοιχείο και βγάζουν ένα αποτέλεσμα, σίγουρα όχι κατάλληλο των προσδοκιών που είχα χτίσει διαβάζοντας την αρχή. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η πλοκή περιέχει το απαραίτητο μυστήριο, που αφήνει θετικές υποσχέσεις για την συνέχεια. Βλέπετε, μιλάμε για το Α’ μέρος. Εν κατακλείδι, προτείνεται στους φανατικούς παρόμοιας θεματολογίας ιστοριών. Σχεδιαστικά μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Τα καρέ αποτυπώνονται καθαρά, χωρίς όμως, να στερούνται του ρεαλιστικού στοιχείου, με περισσότερη μαεστρία να έχει κατατεθεί στην απόδοση των χαρακτήρων, οι οποίοι εμφανίζουν φυσικές κινήσεις και περιγράφουν άψογα μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων. Ικανοποιημένος δηλώνω κι από τον χρωματισμό. Αν και θα τον ήθελα έναν τόνο πιο φωτεινό (όπου χρειάζεται), εντούτοις έχουμε μία παλέτα, που αποτελείται από “γλυκά” χρώματα που δένουν όμορφα με το σχέδιο. Η έκδοση είναι μικροκαμωμένη, αλλά έχει πολυτέλεια. Η κόλληση στην ράχη φαίνεται να είναι στιβαρή, ενώ το γυαλιστερό χαρτί αποτυπώνει τέλεια το σχέδιο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τους λογαριασμούς της δημιουργού στα social media. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.

Όλοι ξέρουμε τους μύθους και τους θρύλους που έχουν γραφτεί για τις γοργόνες, τα πανέμορφα πλάσματα που έχουν από την μέση και πάνω γυναικεία μορφή κι από την μέση και κάτω ουρά ψαριού. Μάλιστα ένα ανέκδοτο αναφέρει ότι είναι τα πιο άχρηστα πλάσματα γιατί… τέλος πάντων, δεν είναι της παρούσης. Μία μοντέρνα εκδοχή της γοργόνας, λοιπόν, μας έρχεται από το χέρι της Fokshee. Ο λόγος για μία γκοθ εκδοχή μίας γοργόνας, η οποία είναι ένα ον απελευθερωμένο από τα κλισέ και τις συμβάσεις. Χορεύει στα μπαράκια, ακούει ιδιαίτερη μουσική κι όταν ο φουκαράς ο Μανώλης της κάνει απροκάλυπτο φλερτ, με σκοπό να την προσεγγίσει, η προσπάθειά του πέφτει στο κενό. Η φίλη μας δεν ενδιαφέρεται, πρώτον γιατί έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και δεύτερον γιατί στέκεται φύσει αδύνατο να έρθουν αυτοί οι δύο σε πιο… στενή σχέση. Ένα ιδιαίτερο φανζινάκι, λοιπόν, μας έρχεται από την Συμπρωτεύουσα, το σενάριο του οποίου βασίζεται σε μία πρωτότυπη ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε. Η πλοκή αποτελείται από στριπάκια, η εναλλαγή των οποίων γίνεται άτσαλα σκηνοθετικά, με αποτέλεσμα να χάνεται η ομαλή ροή της. Ο λόγος που χρησιμοποιείται είναι κάπως αγοραίος κι έτσι δεν θα το πρότεινα στους μικρούς αναγνώστες. Γενικά θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερη φροντίδα στο παρόν πόνημα, το οποίο με περισσότερες σελίδες στην διάθεσή του, ίσως να είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Το σχέδιο αποδίδει σε πολύ καλό βαθμό τον ρεαλισμό των προσώπων και των κινήσεων, ενώ κι από τα backgrounds (όπου υπάρχουν) δεν έχω μεγάλο παράπονο. Το χρώμα, μοιάζει να έχει επεξεργαστεί με την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, αλλά αυτό δεν το επηρεάζει αρνητικά. Η αλήθεια είναι ότι επικρατεί μία μουντάδα, η οποία, όμως, νομίζω ότι δεν είναι υπερβολική. Απεναντίας, ένιωσα ότι ταιριάζει. Η έκδοση είναι αυτή που πρέπει να έχει ένα τίμιο φανζινάκι. Μιλάμε για ένα μικρό έντυπο, δεμένο με καρφίτσα, αλλά αρκετά στιβαρό, τολμώ να πω. Η ποιότητα του χαρτιού είναι σε υψηλά επίπεδα (γυαλιστερό και παχύ) και η εκτύπωση είναι πιστή. Όπως μας αποκαλύπτει η ίδια η δημιουργός, το παρόν project δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα, την Άνοιξη του 2021, ενώ πήρε τον δρόμο για το τυπογραφείο τον Αύγουστο του 2021, με την πρώτη του έκδοση να αριθμεί 50 αντίτυπα. Στο έξτρα υλικό βρίσκουμε τις μονοσέλιδες δημιουργίες τριών συναδέλφων της Fokshee κι αυτοί είναι οι: Μαρία Καιρίδου, Μάρκος Ευλογημένος κι ο Μάνος Κοτσιφάκης. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook Η σελίδα της δημιουργού στο Devian Art

Ο Μίκα, ένα μικρό παιδί, έχει αναγκαστεί από την μοίρα κι από την αναλγησία των πολιτικών, να αφήσει την χώρα του και να μεταναστεύσει στην Ακαταλαβούπολη, μία πόλη, που έχει μεγάλες ομοιότητες με την Αθήνα (δυστυχώς) κι όπως είναι φυσικό γνωρίζει την κοινωνική αποξένωση και περιθωριοποίηση. Μόνος του, χωρίς γονείς και με μόνη του συντροφιά τον σκύλο του τον Βάλκα, θα γνωριστεί με τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος θα τον βοηθήσει να πάρει κάποιες απαντήσεις στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα κι ανησυχίες που τον ταλανίζουν και θα του μάθει, με έναν αισιόδοξο τρόπο, το τι χρειάζεται για να επιβιώσει ένας παρίας, σε μία αφιλόξενη και δυστοπική πόλη. Το κόμικ αυτό, λοιπόν, μας έρχεται δια χειρός Λάζαρου Αλεξάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και Κλήμη Κεραμιτσόπουλου που έχει αναλάβει την οπτική αποτύπωσή του. Αμφότεροι οι δημιουργοί με το παρόν πόνημά τους επιχειρούν ν΄ αποτυπώσουν με χιουμοριστικό (??) τρόπο τα κακώς κείμενα που διέπουν την εποχή μας, όσον αφορά το μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα να δώσουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Και πιστεύω ότι το πετυχαίνουν όχι απλά στην εντέλεια, αλλά ακόμα περισσότερο. Ο χαρακτήρας του Μίκα, ενός παιδιού ορφανού, είναι ο ορισμός της εγκατάλειψης και της δυστυχίας, την ίδια ώρα που ο Φειδίας, σαν άλλος φιλόσοφος του δρόμου, προσπαθεί να του δώσει τα εφόδια για την νέα (κι επώδυνη) πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής. Μέσα από τα ολοσέλιδα στριπ βγαίνουν μεγάλες αλήθειες στην επιφάνεια για τον τρόπο που η πλειοψηφία του κόσμου αντιδρά με τους ανθρώπους που δεν έχουν την “πολυτέλεια” μίας πατρίδας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αλήθειες αυτές… πονάνε… Κάθε μικρή ιστορία που πραγματεύονται οι σελίδες, είναι εξαιρετική, καμία δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και στο τέλος πιστεύω ότι θα κάνει τον αναγνώστη να αφήσει το κόμικ με μία γλυκιά θλίψη. Προσωπικά το “Μίκα & Βάλκα” το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ για την θεματολογία του και για τον τρόπο που την παραθέτει, ενώ υπήρχαν και κάποια καρέ (που αν και σαραντάρης πλέον), λόγω του πρόσφατου χαμού των γονιών μου, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ ότι είχε ΠΟΛΛΑ χρόνια να με επηρεάσει συναισθηματικά ένα κόμικ σε τέτοιο βαθμό. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς. Εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φιλελεύθερους κι ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε? Ο εικαστικός τομέας φέρει την υπογραφή του έμπειρου κομίστα Κλήμη, επομένως ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα απολαύσουμε ένα αξιόλογο σχέδιο, όπως κι έγινε. Όλα τα καρέ χαρακτηρίζονται από μεγάλη πλαστικότητα κινήσεων, ενώ αποτυπώνονται αριστοτεχνικά τα συναισθήματα του μικρού μας πρωταγωνιστή (τρόμος, ευχαρίστηση, απορία, θλίψη). Οι γραμμές του είναι καθαρές και οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, δένουν άψογα με το σχέδιο. Εντυπωσιασμένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, έχουμε ένα άρτιο δέσιμο σεναρίου και σχεδίου! Η έκδοση είναι λιτή, αλλά συμπαθητική. Το φορμάτ της είναι στενόμακρο και το λευκό χρώμα επικρατεί κατά κόρον στο εξώφυλλο, με μοναδική εξαίρεση ένα κόκκινο μπαλόνι, που κι αυτό έχει τον συμβολισμό του. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο τα social media του κόμικ και των δημιουργών, που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Το “Μίκα & Βάλκα” στο Facebook Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Facebook Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook

Ο λόγος για ένα γελοιογραφικό φανζινάκι, εμπνευσμένο από την πένα του Κωνσταντίνου Κάτσου, γνωστού για την παλαβή την “Πριγκίπσσά” του. Το σενάριο περιγράφει, με απόλυτα γλαφυρό τρόπο, δύο αστροναύτες, μέλη μίας ερευνητικής αποστολής, οι οποίοι προσεδαφίστηκαν στην Σελήνη αλλά κατά μία τραγική απερισκεψία (ή μάλλον πολλές ) το διαστημόπλοιό τους χάθηκε στο διάστημα κι ανατινάχθηκε! Έτσι έχουν μείνει άπρακτοι μακριά από τον πλανήτη μας, με συντροφιά τους… θρυλικούς τσακωμούς τους. Βλέπετε, ο ένας (που ονομάζεται ΕΝΑ) είναι σχετικά έξυπνος, ενώ για τον άλλο (που τον λέμε ΔΥΟ) θα λέγαμε ότι μάλλον ήταν μία ατυχής επιλογή γι’ αυτή την αποστολή. Προσωπικά, το συγκεκριμένο δίδυμο μού έφερε στο μυαλό την χημεία που έχουν μεταξύ τους ο Pinky και ο Brain. Η ώρα περνάει, λοιπόν, λύση στο πρόβλημά τους δεν φαίνεται να βρίσκεται εύκολα, το οξυγόνο τελειώνει και οι παραισθήσεις αρχίζουν. Όταν, κάποια στιγμή, ο ΔΥΟ εξαφανίζεται μυστηριωδώς, κατά την διάρκεια της έρευνας για τον εντοπισμό του, θα αποκαλυφθεί κάτι που θα τους αφήσει με ανοιχτό το στόμα! Δύο στα δύο, λοιπόν, για τις δουλειές του Κάτσου, όσον αφορά το χιούμορ. Ο δημιουργός, όπως και στην “Πριγκίππσα”, παίρνει ένα απλό και “φορεμένο” story και το οδηγεί σε σατιρικά μονοπάτια και μάλιστα σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Εδώ έχουμε μία ιστορία με σωστή ροή, ενώ παράλληλα δημιουργούνται γκαγκ, που μοιάζουν με στριπ και τα περισσότερα με διασκέδασαν. Το φινάλε ανοίγει την όρεξή μας και μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία δεν έχει μόνο μία στείρα παράθεση κωμικών σκετς, αλλά έχει και υπόθεση. Η λέξη “Συνεχίζεται” στο τελευταίο καρέ, υπόσχεται και δεύτερο μέρος, το οποίο φαίνεται να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα τίμιο τευχάκι, που το απόλαυσα. Ο εικαστικός τομέας, αυτή την φορά, είναι κάπως ατημέλητος, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερο πάτημα στο σενάριο να δείξει τι αξίζει. Τα καρέ είναι κάπως ατσούμπαλα, αλλά αυτό δεν επηρεάζει την ανάγνωση. Αυτό που επικρατεί είναι οι ασπρόμαυροι τόνοι, τους οποίους προσωπικά τους βρήκα του γούστου μου. Η έκδοση είναι υποδεέστερη σε σχέση με την “Πριγκίππσα”. Έχει μικρό μέγεθος και δέσιμο με καρφίτσα. Το χαρτί είναι ματ, αλλά τόσο οι εσωτερικές σελίδες, όσο και τα εξώφυλλα είναι αρκετά παχιά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τσαλακώματος. Κι εδώ το συνοδευτικό υλικό απουσιάζει, με μοναδική εξαίρεση (αν και δεν νομίζω να θεωρείται συνοδευτικό υλικό αυτό ) μερικές χαριτωμένες ατάκες, στο οπισθόφυλλο, μία πρακτική που μου θυμίζει τα φανζίν του Ρουμπούλια. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.

Σίγουρα όλοι μας έχουμε διαβάσει ή ακούσει ιστορίες από τον μακρινό Μεσαίωνα, όπου οι ατρόμητοι ιππότες σώζουν τις ανυπεράσπιστες πριγκίπισσες. Μία ωραία εποχή άκρατου ρομαντισμού, αλλά και ηρωικών κατορθωμάτων. Αυτή την εποχή, λοιπόν, έρχεται να σατιρίσει μέχρι τελικής πτώσης, ο Κωνσταντίνος Κάτσος με το κόμικ του “Η Πριγκίπσσα”. Όχι, μην νομίζετε ότι υπάρχει κάποιο λάθος στην ορθογραφία της λέξης. Ο δημιουργός αποφάσισε να τιτλοφορήσει με αυτόν τον τρόπο το κόμικ του, δίνοντας από την πρώτη κιόλας εντύπωση τον χαρακτήρα που θέλει ν΄ αποδώσει σε αυτό. Το σενάριο πραγματεύεται την ιστορία μίας νεαρής πριγκίπισσας, με πολύ πυκνά και μακριά κόκκινα μαλλιά, η οποία είναι φυλακισμένη μέσα σε έναν πύργο, με μοναδική της συντροφιά μερικά βιβλία, αλλά κι ένα αντρόγυνο ποντικιών, με το αρσενικό να αντιδρά στην φασαρία και να έχει καρδιολογικά προβλήματα. Μέσα στην ανία της και την προσμονή να γίνει ένα θαύμα και να ελευθερωθεί από τα δεσμά της, εμφανίζεται ένα γενναίο παλικάρι, το οποίο τηρεί την παράδοση κι αποφασίζει να την βοηθήσει να εγκαταλείψει το κάστρο-φυλακή της. Σε αντίθεση, όμως, με τα υπόλοιπα παραμύθια αντίστοιχης θεματολογίας, αυτό φαίνεται να είναι αρκετά δύσκολο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία με διασκέδασε σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα πολλές ήταν οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να γελάει δυνατά με τα παθήματα των δύο επίδοξων εραστών. Τα περισσότερα γκαγκ έχουν σαν βάση την ασυνεννοησία των δύο πρωταγωνιστών να συντονιστούν στην αποφυλάκιση, βγάζοντας ένα έντονο σατιρικό και κωμικό στοιχείο, καλής ποιότητας. Σημαντικό ρόλο στο χιούμορ έπαιξε κι ο… Χαρίλαος, το αρσενικό ποντίκι, ο οποίος χάνει συχνά την ψυχραιμία του κι αυτό δεν είναι καλό, γιατί πάσχει από την καρδιά του, με την γυναίκα του μάταια να προσπαθεί να τον επαναφέρει στην ηρεμία. Το φινάλε, με μία πρώτη ανάγνωση φαίνεται να είναι ευτυχές, αλλά έρχεται το τελευταίο, ολοσέλιδο καρέ να μας κάνει να κλείσουμε το άλμπουμ με ένα τρανταχτό γέλιο. Γενικά την βρήκα μία αξιόλογη δουλειά στον τομέα της, που αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις των αντίστοιχων ιστοριών και του καλού χιούμορ. Τον εικαστικό τομέα σίγουρα δεν θα τον χαρακτηρίζαμε το δυνατότερο στοιχείο της ιστορίας. Το σχέδιο είναι τίμιο, απαντά στις κωμικές επιταγές του σεναρίου, αλλά πιστεύω ότι δεν στέκεται ικανό να υπερκεράσει το ίδιο το σενάριο. Το χρώμα είναι αρκετά έντονο και διαχειρίζεται με καλό τρόπο το πράσινο, το κίτρινο, το κόκκινο και το μπλε, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία αισιόδοξη (για το μάτι) νότα στην ανάγνωση. Η έκδοση είναι αρκετά ποιοτική και μιας και δεν αναφέρεται το αντίθετο, εικάζω ότι πρόκειται για φανζίν. Οι διαστάσεις της είναι μεγάλες, το χαρτί είναι γυαλιστερό κι αρκετά παχύ και η θερμοκόλληση στην ράχη υπόσχεται πολλές αναγνώσεις. Σίγουρα είναι ένα έντυπο που ανταγωνίζεται επάξια επαγγελματικές εκδόσεις του χώρου. Το συνοδευτικό υλικό είναι εντελώς ανύπαρκτο. Μετά το εξώφυλλο έχουμε την ιστορία, η οποία μόλις τελειώνει, έρχεται το οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παράθεση του κόμικ.

Δεν νομίζω να υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος που να μην σιχαίνεται τις μύγες και να θέλει να τις σκοτώσει με την πρώτη ευκαιρία. Έχουμε, όμως, αναρωτηθεί πώς είναι ο κόσμος τους και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν? Αυτό έρχεται να μας το απαντήσει το παρόν κόμικ, το οποίο είναι δημιουργία των Τάσου Θεοφίλου (σενάριο) και Chrispy Shift (σχέδιο). Ο λόγος για ένα καθαρόαιμο νουάρ κόμικ, το οποίο μας μεταφέρει στον κόσμο των συγκεκριμένων εντόμων κι έχει στο τιμόνι του πρωταγωνιστή έναν δαιμόνιο επιθεωρητή, τον Ζυλ Μυγέ, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την έρευνα των απανταχού μυγοκτονιών που λαμβάνουν χώρα στην πόλη. Ο επιθεωρητής, λοιπόν, θα κληθεί να εξιχνιάσει μία διπλή μυγοκτονία, καθώς μία αρσενική και μία θηλυκή μύγα βρέθηκαν νεκρές στο κρεβάτι ενός δωματίου ξενοδοχείου. Δεν υπάρχουν ίχνη πάλης, ούτε ίχνη αίματος, συνεπώς το μυαλό του επιθεωρητή πηγαίνει στην δηλητηρίαση. Το ερώτημα, όμως, παραμένει. Δολοφονήθηκαν ή αυτοκτόνησαν? Και ποια σχέση είχαν μεταξύ τους? Σεναριακά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που τιμάει το είδος που υπηρετεί. Το νουάρ στοιχείο είναι παντού σε όλα τα καρέ (νύχτα, μπαρ, καμπαρντίνες, αφήγηση από τον ήρωα), την ίδια ώρα που το αστυνομικό μυστήριο είναι αρκετά προσεγμένο και με μία έξυπνη λύση στο φινάλε. Πιστεύω ότι αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή του θα μπορούσε να αναπτυχθεί καλύτερα και θα έβγαινε ένα (ακόμα) καλύτερο αποτέλεσμα. Κι έτσι, πάντως, εμένα με κάλυψε. Έντονο υπάρχει και το στοιχείο του χιούμορ, το οποίο εμφανίζεται στις σωστές δόσεις και θα το χαρακτήριζα αρκετά εύστοχο κι ευφυές. Εν κατακλείδι, ήταν ένα ευχάριστο κόμικ, που ενώ περίμενα να επικρατήσει κατά κράτος το κωμικό στοιχείο, εντούτοις είχε κι ένα όμορφα “σκοτεινό” σενάριο. Απευθύνεται σε όλους τους λάτρεις των αστυνομικών ιστοριών, που θέλουν να διαβάσουν κάτι εναλλακτικό και διασκεδαστικό. Το σχέδιο εντάσσεται κι αυτό στο σύμπαν του νουάρ. Είναι σκοτεινό κι αποδίδει όμορφα την ατμόσφαιρα του σεναρίου. Ο χρωματισμός κινείται σε γήινα μοτίβα και είναι ξεκούραστος στο μάτι. Μοναδικό μου παράπονο είναι μερικά καρέ, τα οποία είναι περισσότερο φορτωμένα από ότι θα έπρεπε, με το αποτέλεσμα να μην βγαίνει το επιθυμητό. Σίγουρα, πάντως, δεν αλλοιώνει το σύνολο. Η έκδοση κινείται σε τίμια επίπεδα. Δυστυχώς, μπορεί το χαρτί στο εσωτερικό να είναι σχετικά παχύ και να αντέχει στο ξεφύλλισμα, το εξώφυλλο, όμως, δεν έχει το κατάλληλο πάχος, γεγονός που το καθιστά επιρρεπές στο τσαλάκωμα. Όσον αφορά την ποιότητα της εκτύπωσης, αυτή είναι ιδανική και τα χρώματα αποτυπώνονται εξαιρετικά. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο δύο διαφημίσεις. Η πρώτη αφορά το προσεχές δεύτερο τεύχος (με τίτλο “Η μυστηριώδης εξαφάνιση της Lady Dragonfly”), που περιέχει μία ακόμα περιπέτεια του οξυδερκούς επιθεωρητή, ενώ η δεύτερη κάνει μία αναφορά στο εντομοκτόνο μίας παλιάς εποχής, το γνωστό (στις γιαγιάδες μας) “FLIT”. Έτερο ουδέν. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους.

Σας αρέσουν τα ξεκαρδιστικά λογοπαίγνια, τα οποία μάλιστα αφορούν τομείς όπως κόμικς, βιβλία και κινηματογράφο? Ε, τότε, νομίζω ότι θα πρέπει να αποκτήσετε το παρόν αλμπουμάκι. Το συγκεκριμένο πόνημα είδε το πρώτο φως της ημέρας στα πλαίσια του 3ου LA Comics Festival, που πραγματοποιήθηκε στην Λάρισα, το διάστημα 28/08 – 02/09/21 και είναι μία τελική δημιουργία του Orestix (γνωστό από την δουλειά του στο "Κουπέ"), τόσο στο σχέδιο, όσο και στον χρωματισμό, επάνω σε γκαγκ που πρωτο-δημιουργήθηκαν από τον Wordman, πριν από πολλά χρόνια. Μέσα από τις σελίδες του ξεπηδούν από τα Στρουμφάκια, τον Superman, τον Αστερίξ (με τους δημιουργούς του), μέχρι τον Γκιούλιβερ, τον Ροπέν των δασών και τον Γκούφυ. Όλοι τους με τεράστια όρεξη για πλάκες κι αχαλίνωτη σάτιρα. Οι περισσότερες ιστορίες είναι σύντομες, με τις μεγαλύτερες να καταλαμβάνουν δύο σελίδες, ενώ επίσης υπάρχουν μονοσέλιδες, αλλά και σατιρικές γελοιογραφίες του ενός καρέ. Σχεδιαστικά έχουμε μία εξαιρετική προσπάθεια, η οποία αποδίδει στην εντέλεια το χιουμοριστικό κλίμα που επιχειρεί να περάσει το σενάριο των γκαγκ. Πολύ δυνατός είναι κι ο χρωματισμός, που περιέχει ζωντανά χρώματα, με μεγάλη ποικιλία, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μία πανδαισία, άξια αναφοράς. Ποιοτικά η έκδοση είναι αρκετά τίμια (μιας και πρόκειται για αυτοέκδοση). Το χαρτί, μπορεί να είναι κάπως λεπτό, αλλά είναι γυαλιστερό και η εκτύπωση των χρωμάτων επάνω του είναι πολύ πιστή. Το πάχος του εξώφυλλου είναι λίγο λεπτό για τα γούστα μου, θα συνιστούσα προσοχή και να του φερθείτε με ευαισθησία. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τον πίνακα περιεχομένων, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του εξώφυλλου, καθώς και λίγες πληροφορίες για τα ίδια τα περιεχόμενα. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους.

Φανζίν από τις Εκδόσεις του Κάμπου σε σενάριο Μέλ και σχέδιο Φώτη Τσελεπατιώτη. Βουβός βουκολικός τρόμος. Ένα μουσικό γκρουπ, φεύγει μετά από μια συναυλία, οδεύει στην επαρχία, πίνει ένα μπάφο and shit happens What shit? Μετά από 3 αναγνώσεις (η τρίτη μετά από μια σύντομη γραπτή συνομιλία με το Μελένιο Αγόρι) και δεν παίρνω όρκο Αρκετά πειραματικό από κάθε άποψη. Χωρίς λόγια, με βρώμικο σχέδιο και παχιά μελάνια, με πινελιές χρώματος σε διάφορα σημεία, με dust cover και παρά τις λίγες σελίδες, με χοντρούτσικο χαρτί και χωρίς καρφίτσα. Δουλεύει σε μεγάλο βαθμό αλλά όχι 100%. Νομίζω πως κάποια καρέ μπερδεύουν αντί να αποσαφηνίζουν και ίσως να χρειάζονταν κάποια ακόμα σελίδα/ες για να έχει καλύτερη/καθαρότερη ροή. Απ΄ότι καταλαβαίνω το κουβέντιασαν αρκετά πριν αποτυπώσουν την ιστορία στο χαρτί. Ίσως όμως να χρειάζονταν μερικές ματιές από 2-3 ακόμα και συζήτηση μαζί τους για το τι κατάλαβαν, τι δεν κατάλαβαν, τι θα χρειάζονταν για βελτίωση. Ελπίζω να επιδιώξουν αντιδράσεις, σχόλια και συζητήσεις και να το ξαναδουλέψουν σε κάποια φάση στο μέλλον. Έχει πολλές αρετές, με ιντρίγκαρε και θα ήθελα να το ξαναεπισκεφτούν. (και μετά να μεταφραστεί, να τσιμπήσει ένα Eisner, να πάρει τρελή αξία το αντίτυπό μου και να αφοδευθώ στο τάληρο, στο δεκάρικο, στο εικοσάρικο και δεν πρόκειται να σνομπάρω ούτε το πεντακοσάρικο ) Σελίδα από το κόμικ αλιευθείσα από το φβ του Τσελεπατιώτη. Είναι κάπως πλαγιαστή, αλλά δεν θέλω να τσακίσω το αντίτυπό μου. αυτό εδώ δεν είναι σελίδα από το κόμικ. Αλλά αν είχε γυριστεί το Ξύπνα Βασίλη από έναν Κρόνεμπεργκ και έδειχνε την Τασσώ Καβαδία να έγδερνε ανθρώπους με τον Μιχαλακόπουλο να θυσιάζει κοράκια με άλλους μικροαστούς μέσα σε ένα χωράφι και τον Κωνσταντίνου να στάζει αίμα πάνω στο παγκάκι ενώ ψέλνει για την ανατολή του θεού Ήλιου, θα μπορούσε και να ήταν Βέβαια ο Κωνσταντίνου είναι μεν ψηλός αλλά δεν είναι αρκετά φουσκωτός, οπότε θα έπρεπε να βάλουμε έναν Vin Diesel. (πήγα να πω Momoa αλλά δεν γυαλίζει αρκετά το μάτι του ) Family αφού.

Φανζινάκι που βγήκε στο Comicdom 2021. Μια ονειρική φάνταζυ περιπέτεια δια χειρός Κώστα Τσελεπατιώτη. Συμπαθητικό. Μέχρι εκεί. Υπάρχουν δυνατότητες και σε σκίτσο και σε σενάριο, αλλά παντού βλέπεις κάτι να λείπει. Αφηγείται μια περιπέτεια, η οποία έχει διάφορα στάδια/επεισόδια, αλλά δε νομίζω ότι προλαβαίνει να σε κάνει engage συναισθηματικά. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η εμφάνιση ενός χαρακτήρα, ο οποίος πεθαίνει 4 σελίδες μετά και πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό προξένησε ιδιαίτερη λύπη στους πρωταγωνιστές Λύπη? ναι. Ιδιαίτερη? δενομιζωτακη Ιδιαίτερα συμπαθητικό το τέλος, αλλά παρά τα φαινόμενα είμαι ένας softie αρκούδος οπότε λογικό να μου κάτσει καλά anyhow. Ξεκινήματα είναι για τον δημιουργό. Δεκτόν και προσδοκώ βελτίωση

Φανζινάκι δια χειρός Κλήμη. Χιουμοριστικά μονοσέλιδα (ως επί το πλείστον) με ιστορίες πουλιών. Ο λατρεμένος Κλήμης έχει από τα πιο γλυκά BD σχέδια έβερ. Έχει επίσης και γλυκό σενάριο. Ακόμα και στα πιο κάφρικά του, βγαίνει μια γλύκα. Σε αυτό μπορώ να πω ότι μου φέρνει στο νου τον Στάθη (Σταυρόπουλο βεβαίως βεβαίως. Τον γελοιογράφο. Στο GC βρισκόμαστε ) Δεν είναι εξαίρεση αυτό το κομιξάκι. Αναρωτιέμαι επίσης εάν τα γαλλοβελγικά χιουμοριστικά δεν κάνουν τόση αίσθηση διότι βασίζονται σε γαλλοβελγικές καταστάσεις ή διότι έχουν τόσες σελίδες που δε γίνεται να είναι όλες αστείες. Εδώ, έχουμε λίγες σελίδες (δυστυχώς) και ένα χιούμορ που ίσως να είναι πιο Ελληνικό. Δεν χέζουν τα πάντα τα περιστέρια στο Παρίσι? Well. Πιθανότατα ναι. Αλλά εδώ είναι έτσι φτιαγμένο, δεν έχω δει (δεν έχει μεταφραστεί πιθανότατα) κάτι αντίστοιχο ΓΒ, που αυτό εδώ αποπνέει Ελλαδάρα. Δείγμα από το εσωτερικό. Αφιερωμένο στον @ Dr Paingiver Αν και νομίζω πως του το έχω ξανααφιερώσει... O Κλήμης στο φβ για να παρακολουθείτε το πότε βγάζει τι

Όπως σε κάθε Comicdom Con τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ο Γιάννης Ρουμπούλιας εξέδωσε ένα κομικσάκι-παρωδία του κόσμου του Κόναν, παρόμοιας τεχνοτροπίας με την τριλογία του Πόναν του Μάρμαρου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το περιοδικό είναι καθαρή τσόντα και όχι το σύνηθες sword & sorcery περιβάλλον. Πρωταγωνίστρια προφανώς είναι η πολεμίστρια Νταρντάνα που πολεμά όχι για πλούτη ή δόξα, αλλά για τη σεξουαλική της ικανοποίηση. Απλά έχετε το υπ' όψιν πριν ξεφυλλίσετε αυτό το κόμικ, γιατί μαντεύω πως θα δούμε κι άλλα τεύχη απ' αυτή τη σειρά...

Τιμή: 4 € Το 2007, ο Τζίμης κυκλοφόρησε σε αυτοέκδοση το πρώτο μέρος μιας περιπετειώδους ιστορίας που έγραψε και σχεδίασε ο ίδιος, με σκοπό την επόμενη χρονιά να ετοιμάσει και το δεύτερο μέρος. Λόγω χρόνου, τελικά, αυτό δεν επετεύχθη, και το δεύτερο τεύχος δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Τελικά τη συνέχεια ανέλαβε να εικονογραφήσει η φίλη του Τζίμη, Μαίρη Αράπη, και τελικά η ιστορία να κυκλοφορήσει ολοκληρωμένη σε μια νέα αυτοέκδοση λίγα χρόνια αργότερα.

Αυτοέκδοση από τον Απρίλη του 2019. 10 τετρασέλιδες ερωτικές ιστορίες από 10 γυναίκες δημιουργούς. Περιεχόμενα 1ου τόμου Big Love - Έλενα Γ. (Έλενα Γώγου) Φιλότεχνοι - Γεωργία Ζάχαρη Satyr - Roberta Γιαϊτζόγλου Watkinson Netflix & Chill - Poisoner (Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου) Ρομαντισμούλης - Lussaki (Λουκία Τζωρτζοπούλου) Έρχομαι - Στέλλα Στεργίου Gay Porn - Darina Miroshnichenko Saturnidae - Σ.Π. (Σιαδώρα Παπαθεοδώρου) Το Απέναντι Μπαλκόνι - Σμαρ Το Μπεκ - Ραφαέλλα Κόνη Πρόσθετα έχει 3 σελίδες με μίνι βιογραφικά των δημιουργών, με λινκς στα fb και insta τους καθώς και ένα δισέλιδο Μπίνγκο από τη Στέλλα Στεργίου. Λόγω του δεσίματος του κόμικ, αλλά και του ότι έχουμε 10 ιστορίες με 10 διαφορετικές τεχνοτροπίες, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αντ'αυτού ένα κολλάζ που έχουν ανεβάσει στο φβ με καρέ από κάθε ιστορία για να πάρετε μια ιδέα. Μην παρασύρεστε από το απαλό ροζ. Το κόμικ μέσα είναι ξεκάθαρα α/μ. Πριν από πολλά χρόνια, προ GC, ο Valt σκάναρε και διαμοίραζε κομιξάκια σε γνωστό τορρεντάδικο εκείνης της εποχής. Πέραν από τα τυπικά, σκανάριζε και τσοντούλες (λχ Comics Erotica). Μια διαπίστωση που είχε κάνει ήταν πως τις τσόντες τις κατέβαζαν κυρίως γυναίκες Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το τι θα πίστευε κανείς αναλογιζόμενος τα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι τσόντες, σε κόμικ ή σε ταινίες, είναι ένα ανδρικό σπορ. Νομίζω πως αυτή η ανθολογία στοχεύει και εκεί. Πέραν του να κάνουν τον χαβαλέ τους οι δημιουργοί, να θυμίσουν/τονίσουν/ενημερώσουν ότι ο ερωτισμός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους άνδρες και ότι το γλύψιμο, τα ερωτικά βοηθήματα και οι φαντασιώσεις αρέσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου Όπως κάθε ανθολογία, άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Το σχέδιο διαφέρει. Και οι ιστορίες διαφέρουν. Άλλες έχουν έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο, άλλες το ερωτικό, άλλες το χυδαίο. Well, είναι μια ανθολογία Με κοινό τόπο το σεξ Έχει λόγο ύπαρξης? Ναι. Πρωτοφανώς για εμένα (που έχω θέμα με τα κόμικ με το μεγάλο νόημα ή την οιαδήποτε πολεμική) η αξία του στο να πει ότι το ερωτικό κόμικ (και όχι μόνο) αφορά και τις γυναίκες προσπερνά την οιαδήποτε καλλιτεχνική αξία του κάθε έργου της ανθολογίας. Βέβαια, ασχέτως του άμα αρέσει ή δεν αρέσει το κάθε στυλ, είναι καλοδουλεμένες δουλειές. Αυτές τις μέρες, Απρίλης 2021, ρολλάρει μια καμπάνια στο Kickstarter για την έκδοση του 2ου τόμου με τίτλο "Αθήνα ένα μεγάλο κρεββάτι". Ήθελαν να μαζέψουν 7506 ευρώ, έχουν ήδη μαζέψει 11332 και κάποια από τα καλούδια έχουν καπαρωθεί. φβ επίσημο σάητ

Από τους δημιουργούς του ΘΕΟΦΑΝΩ, έχουμε την κυκλοφορία του 1821: Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. 116 έγχρωμες σελίδες και σε μικρότερο μέγεθος από το ΘΕΟΦΑΝΩ (17 x 25,5) Κεντρικό θέμα η ζωή του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Το κόμικ τυπώθηκε σε 200 αντίτυπα (ψηφιακή εκτύπωση) και η ονομαστική τιμή είναι στα 16 €

7 μήνες μετά την Αγγλική, κυκλοφόρησε και η ελληνική έκδοση Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω από την υπέροχη παρουσίαση που έκανε ο @germanicus ΕΔΩ (θα ήταν ιεροσυλία) Επαγγελματική έκδοση για αυτοέκδοση. Κυκλοφορεί με 2 εξώφυλλα (ματ ή ιλουστρασιόν) Προτεινόμενη τιμή τα 17 € αν και στη ΛΕΦΙΚ μπορείτε να το βρείτε σε πολύ καλύτερη τιμή Tip: Απ' ότι μου είπαν οι δημιουργοί, σύντομα θα δούμε νέα δουλειά με παρόμοιο θέμα Stay tuned

Δεν ήταν μια συνηθισμένη, φυσιολογική χρονιά αυτή που φεύγει. Μια από τις πολλές συνέπειες της κυριαρχίας του ιού επί των ζωών μας ήταν και η ελάττωση της παραγωγής κόμικς. Λίγο πριν από το νέο έτος ξαναθυμόμαστε τα σημαντικότερα έργα του 2020 με την ευχή του χρόνου τέτοιες μέρες τα πράγματα να είναι καλύτερα. «Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) Ήρωες ή προδότες; Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς στο περιθώριο (ή στην καρδιά;) του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνονται οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές σε μια ιστορία διχασμού και πολέμου. Ξεχασμένοι από όλους, έρμαια των παλινωδιών και της αναποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, οι Έλληνες φαντάροι ένιωσαν στο πετσί τους την έννοια της εγκατάλειψης. Ο Θανάσης Πέτρου παρουσιάζει έπειτα από εξαντλητική έρευνα και τεκμηρίωση τις ζωές αυτών των ανθρώπων σε μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην οποία αντικατοπτρίζονται μοναδικά οι πολιτικές συνθήκες της εποχής. «Ληστές» των Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση (εκδόσεις Polaris) Στην Ήπειρο των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, με κεντρικά πρόσωπα τους ληστές που λυμαίνονταν την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις, τοποθετείται η μυθοπλασία των Γιάννη Ράγκου (σενάριο) και Γιώργου Γούση (σχέδια). Μια ιστορία που μπορεί να έχει φανταστικούς πρωταγωνιστές, αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι εμπνευσμένη από τη ζωή των αδελφών Ρέντζου. Νουάρ ατμόσφαιρα, ηθογραφία, ακρίβεια σε όλα τα πραγματολογικά στοιχεία και τα ιστορικά δεδομένα χαρακτηρίζουν αυτή την ιδιότυπη βιογραφία, από την οποία αναδύονται όλες οι κλασικές παθογένειες του νεοελληνικού κράτους και η διαχρονικά αμετάβλητη διαφθορά της εξουσίας. «Berlin» των Κυριάκου Αθανασιάδη και Νικόλα Κούρτη (εκδόσεις Jemma Press) Ένας λιγόλογος και φλεγματικός ιδιωτικός ντετέκτιβ που ασχολείται με μικροϋποθέσεις δέχεται μια δελεαστική πρόταση που μπορεί να αλλάξει (ή να τερματίσει) τη ζωή του. Αναλαμβάνει τη δουλειά αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Αλλά αυτοί θα είναι τελικά απρόβλεπτοι και πολύ περισσότεροι σε μια θηριώδη, επιβλητική και απάνθρωπη μητρόπολη που λέγεται Μπερλίν. Σε μια πνιγηρή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και με πολλά στοιχεία εξπρεσιονιστικού και παραφυσικού τρόμου, η αυτοτελής νουάρ ιστορία των Αθανασιάδη και Κούρτη αποτελεί την αρχή μιας σειράς που αναμένεται να έχει πολλές ακόμη συνέχειες. «Στο δάσος» των Σπύρου Γιαννακόπουλου και Στέλλας Στεργίου (εκδόσεις Πατάκη) Ένα μοντέρνο παραμύθι που πλάθεται με σκοπό να ανατρέψει κάθε στερεότυπο και κάθε σύμβαση του είδους φιλοτεχνούν ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Σπύρος Γιαννακόπουλος και η γνωστή από την υπέροχη εκδοχή του «Μικρού Πρίγκιπα» Στέλλα Στεργίου. Η συνταγή τα έχει όλα: μάγισσες, γίγαντες, τέρατα, νάνους, μαγεμένες βατραχίνες, πρίγκιπες και σκουπόξυλα. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες ιστορίες. Οι ανατροπές κρύβονται σε κάθε γωνιά αυτού του γοητευτικού δάσους που διαβάζεται εξίσου απολαυστικά από μικρούς και μεγάλους. «1800» του Θανάση Καραμπάλιου (εκδόσεις Jemma Press) Στο τέταρτο μέρος της βραβευμένης σειράς «1800», με τίτλο «Χάκι» (= εκδίκηση στα αρβανίτικα) ο Θανάσης Καραμπάλιος παρακολουθεί και καταγράφει τα επόμενα βήματα της οικογένειας των Καραμάνων λίγο πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Κλέφτες και αρματολοί, Έλληνες και Τούρκοι, στρατιώτες και χωρικοί, πλούσιοι και φτωχοί στην ακόμα ρευστή, σαν καζάνι που κοχλάζει, ελληνική ύπαιθρο, παρουσιάζονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια σε μια μυθοπλασία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μπλέκοντας πραγματικά πρόσωπα και fiction χαρακτήρες και προχωρώντας βήμα βήμα προς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν σε λίγα χρόνια. «Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα» της Αλέξιας Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press) Μια σειρά από εγκλήματα με θύματα επιτυχημένους άνδρες στοιχειώνουν τη σκέψη και τη ζωή ενός ντετέκτιβ που πασχίζει να λύσει το μυστήριο στη βροχερή και αφιλόξενη Αθήνα μιας νουάρ και σκοτεινής ιστορίας. Σε κάθε κατακρεουργημένο πτώμα κρύβεται και ένα διαφορετικό τραπουλόχαρτο που οδηγεί στην επόμενη κίνηση σε μια παράδοξη και εφιαλτική παρτίδα πόκερ. Κι όλα αυτά στη βαριά σκιά ενός μεγάλου και μοιραίου έρωτα που αποτελεί μέρος της ίδιας παρτίδας, από την οποία κανείς από τους παίκτες δεν μπορεί να βγει. «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» των Αγγελικής Δαρλάση και Δημήτρη Μαστώρου (εκδόσεις Μεταίχμιο) Ένα κλασικό βιβλίο της Άλκης Ζέη, μιας από τις σπουδαιότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, προσαρμόζουν σε κόμικς η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση και ο Δημήτρης Μαστώρος. Η ιστορία ξεκινά μια μέρα πριν οι Ιταλοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα το 1940 και εξελίσσεται μέχρι τη λήξη του πολέμου μέσα από τα μάτια και τη ζωή του μικρού Πέτρου που βλέπει τον εαυτό του να «ενηλικιώνεται» απότομα υπό καθεστώς κατοχής. Κι ας είναι μόνο εννιά χρονών όταν ακούει τις πρώτες σειρήνες. Η πείνα, οι διωγμοί, ο φόβος, ο θάνατος αλλά και η φιλία, η Αντίσταση, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά εναλλάσσονται σε ένα υπέροχο βιβλίο που γεννά σπάνια συναισθήματα στον αναγνώστη. «Μετεωρίτες» των Τάκη Θεοδοσίου και John Antono (εκδόσεις Λόγος Slovo Α-Ω) Διευθυντής του Ελληνικού Μουσείου Μετεωριτών ο Τάκης Θεοδοσίου και πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς με επιστημονικές ανησυχίες ο Γιάννης Αντωνόπουλος, συνεργάζονται σε ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο εκλαΐκευσης της επιστημονικής γνώσης. «Ταξίδι στη Γνώση» είναι ο υπότιτλός του και πράγματι προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη του να μάθει τι ακριβώς είναι οι μετεωρίτες, από πού έρχονται, ποιες οι διαφορές τους, τι μας διηγούνται για την ιστορία του ηλιακού συστήματος, πόσο κινδυνεύουμε από αυτούς, πώς θα εκμεταλλευτούμε την ύπαρξή τους. «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Δημήτρη Κερασίδη (εκδόσεις Μικρός Ήρως) Τέσσερις ρεμπέτες που μετέπειτα έγραψαν ιστορία, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής αποτέλεσαν την Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς, μια ρεμπέτικη κομπανία που σχηματίστηκε το 1934. Η ιστορία τους βασίζεται στο βιβλίο «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ενώ τα σχέδια φιλοτεχνεί ο Δημήτρης Κερασίδης και το εξώφυλλο ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία μιας παρέας που άφησε εποχή και μέσω αυτής η ιστορία του ρεμπέτικου ως κοινωνικού και καλλιτεχνικού φαινομένου αλλά και η κατάσταση της Ελλάδας την προπολεμική περίοδο. «All Hell Broke Loose» των Αντώνη Β. και Λέανδρου (εκδόσεις Skewed Press) Η Κόλαση στις εικόνες του Λέανδρου και τα κείμενα του Αντώνη Β. είναι οι σύγχρονες βρόμικες, εχθρικές και σκοτεινές μητροπόλεις και οι κολασμένοι πολίτες καίγονται στα καζάνια της. Αλλά δεν έχουν συνθηκολογήσει. Και κάποια μέρα ξεχύνονται στους δρόμους για να πάρουν εκδίκηση. Πάνω στις φωτογραφίες του Αντώνη Β. από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το Χονγκ Κονγκ και το Λος Αντζελες που θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί από κάθε μεγαλούπολη της Δύσης, ο Λέανδρος στήνει τα δικά του σχέδια και παρουσιάζει ένα «πριν» απελπισίας και ένα φωτεινό «μετά» από το ξέσπασμα της βίας και της επανάκτησης της αξιοπρέπειας έστω κι αν το μέλλον θα είναι πάντα αβέβαιο και υπό διαμόρφωση. «Scary Tales» του Πάνου Ζάχαρη (εκδόσεις Jemma Press) Ο Κακός Λύκος, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Κοντορεβιθούλης, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, ο Λαγός κι η Χελώνα συμπρωταγωνιστούν στα «τρομακτικά παραμύθια» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στις σελίδες της Εφ. Συν. Ο τρόμος ωστόσο δεν προκύπτει από το περιεχόμενο των πρωτότυπων παραμυθιών αλλά από τις απολαυστικές παρωδίες του δημιουργού τους, από τους ευφυέστατους αναχρονισμούς του, από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα στην οποία παραπέμπουν. Όλα τα στριπάκια του Ζάχαρη αποτελούν μοναδικά χιουμοριστικά σχόλια πάνω στην εξοργιστική γύμνια των βασιλιάδων αλλά και την κομφορμιστική σιωπή των υπηκόων τους. «Καραντινιέροι» του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου (αυτοέκδοση) Ως «μια αφ’ υψηλού και εκ του ασφαλούς θεώρηση καταστάσεων εγκλεισμού» χαρακτηρίζει σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά ο ίδιος ο δημιουργός το έργο του. Και καταγράφει τη διόλου αρμονική συμβίωση δύο συγκατοίκων στα χρόνια της καραντίνας και του κορονοϊού. «Τι μέρα είπαμε ότι είναι;» είναι η λιτή και λακωνική φράση που παίζει τον ρόλο του προλόγου για να ξεκινήσει ένα χιουμοριστικό «πιτζάμα πάρτι», με μόνους πρωταγωνιστές δύο φίλους σε κατάσταση απομόνωσης και σε διαρκή ανταγωνισμό για το ποιος θα ξεστομίσει την πιο απαισιόδοξη και φαρμακερή ατάκα. Αν όλα αυτά κάτι θυμίζουν στους περισσότερους από εμάς, δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι τα ζούμε ακόμα και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα. Και το σχετικό link...

"Ηλίθιες ιστορίες με άστεγους, ιερόδουλες, καλλιτέχνες του δρόμου, καλές χριστιανές γριούλες, παράνομους μικροπωλητές, περαστικούς και άλλες φιγούρες του πεζοδρομίου… Του Apoken (Απόστολος Κεντρόπουλος)"* Στην αυτοεκδοση αυτη περιελαμβανονται αρκετες παλιες και νεες χιουμοριστικες ιστορίες του δημιουργου με διαφορετικο στυλ σχεδιου και θεματολογια.. Οι τεσσερις πρώτες ιστοριες αυτου του κόμικ δημοσιευθηκαν για πρωτη φορα στο FREE Press "ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ" τον 01.του 2017.. Ευχαριστούμε τον καλο φιλο @nikos99 για την παραχωρηση του υλικου *Ο Απόστολος Κεντρόπουλος aka Apo Ken γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει και εργάζεται στην Καρδίτσα. Είναι απόφοιτος της Σχολής Τεχνολογίας Γεωπονίας της Θεσσαλονίκης, έχει παρακολουθήσει μαθήματα σε εργαστήρι σχεδίου και ζωγραφικής για δύο χρόνια και σεμινάρια για προγράμματα επεξεργασίας εικόνας. Από μικρή ηλικία έχει πάθος με τα κόμικς, το σκίτσο και τη ζωγραφική. Το 2006 κέρδισε τον Α' Έπαινο Νέων Ταλέντων στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Κόμικς του 《9》, της 《Ελευθεροτυπίας》και του 《ΑΚΤΟ》, είναι μέλος του Εικαστικού Ομίλου Καρδίτσας από το 2011, και το 2015 κέρδισε στον διαγωνισμό 《Doodle Your Journey》των 《Doodlers Anonymous》 και 《Tom Bihn》ανάμεσα σε συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο. Επίσης, έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις κόμικς και ζωγραφικής σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καρδίτσα και Λάρισα. Πηγη: https://www.facebook.com/permalink.php?id=2042616379392225&story_fbid=2512372942416564

Αυτοέκδοση σε μεγάλο μέγεθος(21 x 30) που μας έρχεται από τον Δανιήλ Γουδέλη στα τέλη του 2019. Μια μικρή ιστορία 9 σελίδων με ωραίο σχέδιο. Είναι φανερό ότι ο Δανιήλ μπορεί να μας "ξαφνιάσει" πολύ ευχάριστα Πάρτε και μια εσωτερική σελίδα για γεύση Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Μια μικρή αυτοέκδοση του Νίκου Σταυριανού, υιό του γνωστού εκδότη Λευτέρη Σταυριανό. Απλοϊκή ιστορία με πρωταγωνιστές τους Ninja Warriors Παραθέτω μια σελίδα για να δείτε το σχέδιο Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους