Search the Community

Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επιστρέφει στον χώρο των φανζίν με το νέο του πόνημα, που φέρει τον τίτλο “Ο καταρράκτης και το πιο γ@μημένα όμορφο κακό του κόσμου”. Πρόκειται για ένα βουκολικό παραμύθι, το οποίο έχει για πρωταγωνίστρια μία νεαρή βοσκοπούλα, που βόσκει τις… γάτες της ανέμελα στα λαγκάδια. Μία ωραία πρωία, μία από τις γάτες του κοπαδιού ξεφεύγει από την προσοχή της και περνάει την νοητή γραμμή που χωρίζει τα αθώα βοσκοτόπια από τους μυστηριώδεις αμμόλοφους, στους οποίους κανείς δεν τολμά να μπει. Η κοπέλα, λοιπόν, αναγκάζεται να περάσει στο αφιλόξενο έδαφος, με απώτερο σκοπό να εντοπίσει το απολωλός αιλουροειδές και να το επιστρέψει στην σιγουριά των πράσινων λιβαδιών. Όσο, όμως, είναι μέσα στην περιοχή των αμμόλοφων, φτάνει σε έναν επιβλητικό καταρράκτη, που φέρει το σχήμα… αιδοίου κι εκεί θα συμμετάσχει σε μία ερωτική περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Εύκολα, λοιπόν, εξάγεται το συμπέρασμα ότι μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο μπορεί να φέρει την υπογραφή του “ερωτικού” Κιουτσιούκη, παραδέχομαι, όμως, ότι πρωτοτυπεί, όσον αφορά την περιγραφή. Αυτή την φορά έχουμε μπροστά μας ένα παραμύθι, με πολλά στοιχεία φολκλόρ και παράλληλα αντλεί μεγάλες δόσεις από μεταφυσική φαντασία. Η πλοκή, τουλάχιστον μέχρι τα μισά, εντείνει την περιέργεια και μία κάποια αγωνία στον αναγνώστη, αλλά όσο οδηγούμαστε προς το φινάλε, ο δημιουργός εκκινεί το σεξουαλικό στοιχείο και δίνει το σήμα κατατεθέν του. Η ιστορία ολοκληρώνεται αναμενόμενα και με μπόλικο χιούμορ. Επίσης, νομίζω ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε τους διαλόγους, οι οποίοι είναι αρκετά περιγραφικοί και πομπώδεις, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην άνθηση της κωμικής υφής. Τέλος, αρκετά καλή βρήκα και την σκηνοθετική άποψη που αποτυπώνει ο καλλιτέχνης, κατά την οποία όλο το παραμύθι αφηγείται από τον ίδιο τον δημιουργό μέσα σε ένα μπαρ. Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ με γρήγορη υπόθεση και πλοκή, το οποίο πιστεύω ότι θα αρέσει στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη. Σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μας έχει προσφέρει ο “Μίστερ Πατουσάκια”, αλλά διαβάζεται γρήγορα, χωρίς ενοχές και φυσικά νομίζω ότι είναι περιττό να πούμε ότι είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα και γι΄ αυτόν δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι φέρει την σφραγίδα του δημιουργού. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό, με μεγάλα καρέ, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, αλλά με όμορφη πλαστικότητα στους χαρακτήρες και τα τοπία. Το χρώμα αποτελείται από γήινες αποχρώσεις και είναι ξεκούραστο στο μάτι. Η έκδοση, για τα επίπεδα του φανζίν, είναι αρκετά τίμια. Το εξώφυλλο έχει υφή χαρτονιού και είναι αρκετά παχύ, το ίδιο και οι εσωτερικές σελίδες. Η εκτύπωση είναι ιδανική και τα χρώματα αποδίδονται πανέμορφα. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη

Ο Παναγιώτης Λιάκος, άφησε για λίγο την ακαδημαϊκή καριέρα του διδάκτορα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, με την προσωπική του δουλειά που ακούει στο όνομα “Νεκρικοί Διάλογοι”. Το εν λόγω πόνημα, το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2021 υπό την μορφή αυτοέκδοσης, είναι γελοιογραφικού και συνάμα μακάβριου χαρακτήρα, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τα “Μαύρα” του βετεράνου Αρκά. Στο τιμόνι ή μάλλον στο πηδάλιο του πρωταγωνιστή βρίσκεται ο Χάρος, ο οποίος με την βάρκα του διασχίζει αιώνια τον Αχέροντα πηγαίνοντας τις ψυχές των νεκρών μέχρι τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο αναγνώστης, λοιπόν, θα γνωρίσει επτά από αυτές τις χαμένες ψυχές, ανθρώπων με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν το δημώδες ρητό που λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αυτές οι ψυχές, λοιπόν, ανήκουν στα εξής άτομα: ● Σμαράγδα Σελφάκη: Μία κοπέλα κολλημένη με τις selfies και τα social media. ● Χάρης Σαμπρέλας: Ένας τύπος κολλημένος με το σώμα του, την γυμναστική και την χρήση αναβολικών. ● Νεοκλής Ταριφίδης: Ένας παλαίμαχος οδηγός ταξί, ο οποίος φερόταν εντελώς αντιεπαγγελματικά και παράνομα. ● Χρυσή Ακάματου: Μία πλούσια κληρονόμος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή της και το μόνο που κάνει καλά είναι να δίνει διαταγές στους υφισταμένους της. ● Μάνος Κουβάς: Ένας αμετανόητος και εθισμένος στον τζόγο παίκτης, που δεν δίστασε να παίξει (και να χάσει) ακόμα και το πατρικό του σπίτι. ● Μιλτιάδης Β. Λαδωμένος: Δήμαρχος ενός μικρού χωριού, που προέρχεται από τζάκι και με μεγάλη ικανότητα στην οικειοποίηση των χρημάτων των ψηφοφόρων του. ● Σεβαστή Μπουρλοτιέρη: Μία γριά, μέλος μίας αίρεσης, που σκοπό έχει τον προσηλυτισμό για την απόσπαση χρημάτων από τους ανυποψίαστους κι αφελείς πιστούς. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μετά τον θάνατό τους, βρίσκονται (ένας κάθε φορά) στην βάρκα του μεταφορέα των ψυχών και του κάνουν τον βίο αβίωτο στην κυριολεξία. Από αυτήν τους την συνάντηση, δημιουργούνται έξυπνοι διάλογοι, που συχνά (αλλά όχι πάντα) καταλήγουν σε χιουμοριστικές κι άκρως καυστικές ατάκες, με τον Χάρο να επιστρατεύει ατάκες από την “Θεία Κωμωδία” του Δάντη. Η πρώτη απόπειρα στα κόμικς του κ. Λιάκου, λοιπόν, νομίζω ότι αποκτά θετικό πρόσημο. Έχουμε να κάνουμε με μία συμπαθητική δουλειά, που μπορεί να μην κάνει τον αναγνώστη να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια, διαθέτει όμως χαριτωμένο σενάριο, με έξυπνες ατάκες και χαρακτήρες με ρεαλιστικά στοιχεία… δυστυχώς. Ο δημιουργός είναι απόλυτα λογικό ότι δεν διαθέτει την εμπειρία του Αρκά, αλλά δεν νομίζω ότι το επιζητεί κιόλας. Εύχομαι, πάντως, να διαβάσω κι άλλες δουλειές του. Προτείνεται σε όλους εκείνους που αρέσκονται να διαβάζουν παρόμοιες δουλειές και είμαι σίγουρος ότι δεν θ’ απογοητευτούν. Το σχέδιο, το οποίο είναι του ίδιου, θα το χαρακτηρίζαμε διεκπεραιωτικό και δίνει περισσότερο βήμα για ν΄ αναδειχθεί το κωμικό μέρος του σεναρίου. Ο δημιουργός μάς εξομολογείται ότι τα καρέ έχουν φτιαχτεί με την χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Χαρακτηρίζονται από στατικότητα κι απλοϊκή αποτύπωση των χαρακτήρων και των backgrounds. Γενικά δεν ήταν άσχημο, αλλά σίγουρα το κόμικ δεν θα γίνει γνωστό από αυτό. Το χρώμα είναι κι αυτό κάπως μονότονο και μουντό, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα έτσι θα έπρεπε να ήταν, αφού έχει να διαχειριστεί μία τέτοια θεματολογία. Η έκδοση, αν και πρόκειται για φανζίν, είναι αρκετά τίμια και με εξαιρετική ποιότητα χαρτιού. Οι σελίδες έχουν ιδανικό πάχος, ενώ και το εξώφυλλο είναι ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα το έντυπο να έχει ένα αξιόλογο βάρος. Μετά το πέρας του κύριου κόμικ, το τεύχος αφιερώνει μερικές ακόμα σελίδες με extras από τις περιπέτειες του Χάρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό συγκαταλέγεται μία σύντομη (αλλά αξιοσημείωτη) βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια από εκείνον για το έργο του. Ο κ. Λιάκος ενημερώνει ότι ο τίτλος, αλλά και η θεματολογία που επέλεξε είναι εμπνευσμένα από τους “Νεκρικούς Διαλόγους” του Λουκιανού. Επίσης, δίνει τις ευχαριστίες του στην Δήμητρα Αδαμοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Νομίζω ότι όλοι έχουμε ακουστά την Πάπισσα Ιωάννα, τόσο από το μυθικό πρόσωπο, όσο κι από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ε, ήρθε η ώρα να μάθουμε και για την… Πάνκισα Ιωάννα! Ο λόγος για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τον Ιούνιο του 2021 κι αριθμούσε 120 αντίτυπα, ενώ επανεκδόθηκε και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Η πλοκή εκτυλίσσεται (πρωτίστως) στην Αθήνα του 2137 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε ένα δυστοπικό τοπίο. Δύο φίλοι συζητάνε και η κουβέντα έρχεται στην Πάνκισα Ιωάννα, μία γυναίκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και ξεκίνησε μία ολόκληρη επανάσταση, προκειμένου να εξαλειφθούν οι ανισότητες, οι παρωπίδες και οι σκουριασμένες απόψεις. Η “κάμερα” της αφήγησης, λοιπόν, επιστρέφει στο 2027, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει την πρωταγωνίστρια εν τη γενέσει της και σε πλήρη δράση, έπειτα από τον χαμό ενός φίλου και συμμαθητή της. Το σενάριο του πρώτου τεύχους, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον υπότιτλο που υπάρχει στο εξώφυλλο. Πρόκειται για ένα δυστοπικό μελόδραμα, με δόσεις συγκίνησης, αλλά κι αγανάκτησης για τα τεκταινόμενα και το κατεστημένο. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν την λεγόμενη “μειοψηφία”, που δεν είναι αρεστή από τους υπόλοιπους ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς “φυσιολογικούς”. Η πλοκή δεν χαϊδεύει αυτιά, βλέπει τα γεγονότα από την πλευρά των μειονοτήτων, ενώ παράλληλα διαθέτει δυνατές σκηνές κι ένταση. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι στην προσπάθεια να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, η ιστορία βγάζει λίγη περισσότερη υπερβολή από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πετυχαίνει τον σκοπό της, που είναι η απόπειρα της αφύπνισης των μαζών. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να θίξουμε είναι η περιγραφή των συνηθειών και του τρόπου ζωής της Ιωάννας και γενικά των μελών της Πανκ κοινότητας, που γίνεται από το σενάριο. Όπως κάθε εποχή έχει και τα αποκαλούμενα Μποέμ στοιχεία, έτσι κι εδώ περιγράφεται η ανέμελη κι “αλήτικη” καθημερινότητά τους. Κι όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτές οι συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τους “καθωσπρέπει” ανθρώπους. Η σκηνοθεσία χωρίζει την ιστορία σε άτυπα κεφάλαια, τα οποία έχουν κλιμακούμενη ροή, η οποία μέχρι την κορύφωσή της χαρίζει στον αναγνώστη σκηνές συγκίνησης κι αγανάκτησης. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία περίεργη ανατροπή, γνωρίζουμε ένα μέλος της οικογένειας της Ιωάννας (που από το οποίο μάλλον κληρονόμησε τα γονίδια της ανυποταξίας ), η πλοκή γίνεται πιο κωμική κι ολοκληρώνει το πρώτο μέρος, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχέσεις για ένα δεύτερο τεύχος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πόνημα που απευθύνεται στην Πανκ κοινότητα, αλλά και στα… ανοιχτά μυαλά. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι θα νιώσουν κάπως άβολα κατά την ανάγνωση. Ο εικαστικός τομέας είχε τις στιγμές του, αλλά στην πλειοψηφία του θα τον χαρακτήριζα άγουρο. Οι περιγραφές που δίνονται στους θιασώτες της Πανκ κοινότητας νομίζω ότι έχουν ρεαλισμό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στατικότητα κι ανομοιομορφία στην απόδοση των σωμάτων και των λοιπών χαρακτηριστικών. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο και το μελάνωμα το βρήκα καλό. Όσον αφορά την έκδοση, αυτή μάλλον φαίνεται να τα έχει πάει καλά, αν κρίνουμε ότι το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στην αρχή σε 120 αντίτυπα, τα οποία εξαντλήθηκαν κι ακολούθησε και δεύτερη έκδοση, που αριθμούσε άλλα 100. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, ενώ εκείνες που αποτελούν τα εξώφυλλα είναι πέραν του δέοντος λεπτές, με αποτέλεσμα το τεύχος να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις από μία αυτοέκδοση. Η βιβλιοδεσία έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό επικεντρώνεται στις διαφημίσεις της επονομαζόμενης εταιρίας “Blessed Zines”, αλλά και του περιοδικού που φέρει τον τίτλο “Έτερον Εκάτερον”. Στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου αναφέρεται ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος της “Πάνκισας Ιωάννας”, καθώς επίσης περιέχονται και οι λογαριασμοί των social medias των συντελεστών. Τέλος, να πούμε ότι το logo της Πάνκισας Ιωάννας το φιλοτέχνησε ο Kamaris Junk (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ). Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Όπως σε κάθε Comicdom Con τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ο Γιάννης Ρουμπούλιας εξέδωσε ένα κομικσάκι-παρωδία του κόσμου του Κόναν, παρόμοιας τεχνοτροπίας με την τριλογία του Πόναν του Μάρμαρου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το περιοδικό είναι καθαρή τσόντα και όχι το σύνηθες sword & sorcery περιβάλλον. Πρωταγωνίστρια προφανώς είναι η πολεμίστρια Νταρντάνα που πολεμά όχι για πλούτη ή δόξα, αλλά για τη σεξουαλική της ικανοποίηση. Απλά έχετε το υπ' όψιν πριν ξεφυλλίσετε αυτό το κόμικ, γιατί μαντεύω πως θα δούμε κι άλλα τεύχη απ' αυτή τη σειρά...

“BALKANOIA”, λοιπόν. Ένας τίτλος ο οποίος προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων “Balkan” (Βαλκάνια) και “Paranoia” (Παράνοια). Αυτό το όνομα θέλησαν να δώσουν στο κόμικ τους ο Σάββας “the Pack” Αμπατζίδης κι ο Θωμάς Κεφαλάς (ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στα κόμικς με την ανθολογία “Ιστορίες από κάτω”), και οι δύο γνωστοί από την σπουδαία αντιρατσιστική συλλογική προσπάθεια “Βάλ’ Τους Χ – Ο Μαύρος Χάρτης Της Ρατσιστικής Βίας”, και μέσα σε αυτό να καταγράψουν τα κακώς κείμενα που συναντάμε στην χώρα μας. Η παρούσα δουλειά αποτελεί ένα σύνολο τεχνών και τεχνικών, καθώς διαθέτει σελίδες με σχέδια του ενός καρέ, σελίδες με σκίτσα που φιλοξενούν κι από ένα απόφθεγμα-σκέψη των δημιουργών και φυσικά μερικές σελίδες με κόμικς, όπως αυτά που γνωρίζουμε. Αυτός ο πλουραλισμός των στοιχείων που εμφανίζονται, μπορεί να ακολουθεί μία ίδια γραμμή πλεύσης, αλλά δεν έχει άμεση σχέση το ένα με το άλλο, δημιουργώντας, με αυτόν τον τρόπο, μία άτυπη ανθολογία. Στην ημερήσια διάταξη της σάτιρας (ή του μένους) των δημιουργών εννοείται ότι βρίσκεται η Αστυνομία και η Εκκλησία. Δύο θεσμοί που πάντοτε ήταν υπό… αφορισμό, ειδικά από την νεολαία της εκάστοτε εποχής. Οι δύο δημιουργοί, θέλοντας να κάνουν κτήμα τους το δεύτερο συνθετικό του τίτλου του έργου τους, λειτουργούν με απόλυτη… ψυχεδέλεια, αλλά και πικρία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, αλλά και οι γειτονικές χώρες (μιας κι αναφέρονται στα Βαλκάνια γενικότερα). Ο λόγος τους καυστικός, χωρίς να αποφεύγονται οι βωμολοχίες και με μία μεγάλη οργή, η οποία ελπίζω στην πορεία ν’ αποδειχθεί εποικοδομητική κι όχι απλές φωνές χωρίς ουσία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που προσωπικά δεν μου έκανε κλικ, όχι γιατί δεν ενστερνίζομαι τα πιστεύω των δημιουργών (όχι βέβαια σε βαθμό οργής), αλλά γιατί δεν είχε κάτι περισσότερο ή καινούργιο να μου δώσει, που δεν το έχουν κάνει άλλοι (και μάλιστα πάρα πολλοί) κομίστες με τις δικές τους αυτοεκδόσεις. Προτείνεται, λοιπόν, στους λάτρεις της underground σκηνής, στον οργισμένο νεαρόκοσμο και φυσικά στους… απαισιόδοξους. Ο εικαστικός τομέας έχει να επιδείξει μία σειρά από έγχρωμα σχέδια, που διαθέτουν τίμια τεχνοτροπία, σε βαθμό να τα χαρακτηρίσω εφάμιλλα αρκετών “επαγγελματικών”. Υπάρχουν, βέβαια κι ασπρόμαυρες δημιουργίες (τις οποίες περισσότερο τις συναντάμε στις σελίδες με τα κόμικς), εξίσου αξιόλογες και με επιμονή στο μελάνωμα. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, το εικαστικό μέρος, στην συνείδησή μου, νίκησε το σεναριακό. Η έκδοση έχει το μέγεθος μίας κόλλας Α4 και το δέσιμο έχει γίνει με την κλασική (και φθηνή ) καρφίτσα. Το εξώφυλλο είναι κάπως αδύνατο για την ιδιότητά του, με αποτέλεσμα το έντυπο να είναι επιρρεπές στο τσαλάκωμα. Από την άλλη, οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν ικανοποιητικό πάχος και καλή εκτύπωση των σχεδίων και των χρωμάτων. Στα εσωτερικά μέρη τόσο του εξώφυλλου, όσο και του οπισθόφυλλου, βρίσκουμε έναν πρόλογο κι έναν επίλογο αντίστοιχα, επιμελημένο από τους δύο δημιουργούς, καθώς επίσης και τους λογαριασμούς τους στα γνωστά social media. Τέλος, εντύπωση κάνει η φροντίδα, με την οποία τα παιδιά έχουν περιβάλει το δημιούργημά τους, το οποίο το έχουν μέσα σε διάφανη ζελατίνα, με την συνοδεία δύο αυτοκόλλητων, εμπνευσμένων από το κόμικ τους. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Το τεύχος καταχωρήθηκε στην ενότητα των "Εντύπων", μιας και στην ύλη του δεν περιέχεται ο ελάχιστος αριθμός σελίδων με κόμικ που απαιτείται.

Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο και προσεγμένο άλμπουμ από τον Αποστόλη Ιωάννου, το οποίο κυκλοφόρησε επίσημα σαν fanzine στο Comicdom Con 2015...! Για την έκδοση αυτή, ο δημιουργός στηρίχτηκε στο crowdfunding και έλαβε μεγάλη απήχηση από το κοινό...! Το "Χωριό" είναι ένα άλμπουμ-φόρος τιμής από τον Ιωάννου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Φήκη, ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα...! Στην Φήκη λοιπόν αποφάσισε να εγκατασταθεί και μέσω αυτού του graphic novel μας περιγράφει την ζωή στην Ελληνική επαρχία...! Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιος έχει περάσει τα καλοκαίρια του με την γιαγιά και τον παππού στο χωριό, θα βρει πάρα πολλές ομοιότητες με τις περιγραφές αυτού του άλμπουμ...! Στην αρχή του άλμπουμ έχουμε έναν πρόλογο από τον Τάσο Ζαφειριάδη, ενώ στο τέλος έχουμε τα ονόματα όσων συνέβαλαν με την συνδρομή τους στην δημιουργία του...! Την γραφιστική επιμέλεια την έχει κάνει ο Νίκος Τσιώλης, ενώ την εκτύπωση την έκανε η εταιρεία Βογιατζόγλου...! Πληροφορίες για την καμπάνια...!

Ακόμα μια από τις πολλές αυτοεκδόσεις (ένα γεγονός που μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον) θα δει τον δρόμο για το τυπογραφείο το 2022, αυτή την φορά υπό την επιμέλεια του Νίκου Μπράτου. Ο λόγος για το "Flood", ένα κόμικ που έρχεται να μας κάνει να αναρωτηθούμε για την ίδια την καθημερινότητα που περνάμε. Βασικός πρωταγωνιστής του έργου είναι ένας άνδρας, ο οποίος δείχνει να πνίγεται στην ρουτίνα τόσο του εργασιακού τομέα, όσο και στις κοινωνικές του συναναστροφές, το τσιμέντο της πόλης, αλλά και στην υποκρισία των συνανθρώπων του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην κατάθλιψη, μην μπορώντας να βρει διέξοδο από τα υπαρξιακά του προβλήματα. Ο Μπράτος, λοιπόν, φανερά επηρεασμένος από την λεγόμενη underground σκηνή της Ένατης Τέχνης, δημιουργεί ένα κόμικ δυσοίωνο, καθώς κι έναν βασικό χαρακτήρα, με τον οποίο ο καθένας (άλλος λίγο, άλλος περισσότερο) μπορεί να ταυτιστεί ή τουλάχιστον να βρει πολλά κοινά σημεία που συναντά και στην δική του καθημερινότητα. Το σενάριο, για μερικές σελίδες (ευτυχώς λίγες) ξεκινάει αόριστα, αλλά μετά συγκεκριμενοποιεί την πλοκή, βάζοντας τον αναγνώστη αμέσως στο νόημα. Η κατάθλιψη που βιώνει ο πρωταγωνιστής έχει αποδοθεί εξαιρετικά, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας να μοιάζει περισσότερο ρεαλιστικός, από ότι μια ξερή αποτύπωση σε ένα κομμάτι χαρτί. Επίσης υπάρχουν αρκετές σελίδες με σκέψεις, οι οποίες αποτυπώνουν την "ταραχή" που επικρατεί στο μυαλό του φίλου μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σενάριο να χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη, με το ένα να ανήκει στην σφαίρα του υποσυνείδητου και το άλλο να κινείται σε πιο ρεαλιστικά μοτίβα. Όσον αφορά το φινάλε, αυτό μοιάζει να είναι λυτρωτικό, αλλά προσωπικά με άφησε με απορίες και μια μικρή γεύση ανολοκλήρωσης στο στόμα… Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα "ψαγμένο" πόνημα, με κοινωνικές προεκτάσεις τόσο για το σύνολο, όσο και τον άνθρωπο μεμονωμένα, που σίγουρα επιδέχεται περισσότερες από μία αναγνώσεις και φυσικά προτείνεται μόνο στους λάτρεις της "υπόγειας" σκηνής και σε αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν την συγκεκριμένη "βαριά" θεματολογία. Οι υπόλοιποι, που αναζητούν κάτι ανάλαφρο και κέφατο, νομίζω ότι δεν θα περάσουν καλά… Ο εικαστικός τομέας συμπληρώνει άψογα την ψυχεδέλεια που θέλει να περάσει με την απαισιοδοξία του το σενάριο. Ο αναγνώστης βρίσκει πολλά καρέ που είναι φλου και περιγράφουν το υποσυνείδητο του πρωταγωνιστή, την ίδια ώρα που βρίσκουμε κι αρκετά καρέ που χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό. Και στις δύο περιπτώσεις έχει αποτυπωθεί στο χαρτί μια καλή φαντασία από τον δημιουργό, με μερικές εξαιρέσεις όπου η συγκεκριμένη φαντασία δείχνει να μην έχει χαλιναγωγηθεί σωστά. Μικρό το κακό, πάντως, αν αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι το διακύβευμα να οπτικοποιηθεί ένα σενάριο που διαχειρίζεται σκέψεις. Χρωματικά η ιστορία διαθέτει ποικιλία, με επικρατέστερες παλέτες αυτές του καφέ, του κόκκινου και του μαύρου. Μου άρεσε, επίσης, η τεχνοτροπία του χρωματισμού, η οποία έμοιαζε με αυτή της ακουαρέλας. Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι μετά από μερικές σελίδες ανάγνωσης, άρχισαν να κουράζονται τα πανέμορφα και τσακίρικα μάτια μου. Η έκδοση κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, που όχι μόνο βάζει κάτω πολλά φανζίν, αλλά κι εκδόσεις περιπτέρου. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, ενώ το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στο εσωτερικό, είναι πολυτελές, παχύ και με εξαιρετική εκτύπωση των χρωμάτων. Δεν γνωρίζω πόσο κάνει, αλλά μάλλον αξίζει τα λεφτά της. Εκτός από ένα ξερό "2022-2023" κι έναν λογαριασμό στο Instagram ο κύριος Μπράτος δεν μας έδωσε κάποιο άλλο συνοδευτικό υλικό… Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Η Βασιλική Δάφνη, μετά το μικρό και χιουμοριστικό της πόνημα “Η ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου”, επιστρέφει με ακόμα μία αυτοέκδοση, αυτή την φορά πιο “σοβαρή” και με περισσότερο σασπένς. Ο λόγος για το “TALES”, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τσέστερ, ένας φέρελπις κι ανερχόμενος αφηγητής παραμυθιών. Κάποια ημέρα, ο Τσέστερ δέχεται μία απρόσμενη πρόσκληση που τον γεμίζει ανείπωτη χαρά. Ο ίδιος ο Βασιλιάς της περιοχής τον καλεί, προκειμένου να αφηγηθεί ένα από τα παραμύθια του, συνοδεία μουσικής, για να διασκεδάσει τους αυλικούς του. Ο φίλος μας, λοιπόν, επιστρατεύει όλο του το θάρρος και παρουσιάζεται στο παλάτι, όπου την επομένη το βράδυ θα δώσει την παράσταση της ζωής του. Εκείνο το βράδυ έρχεται και γεμάτος ενθουσιασμό, ξεκινάει να αφηγείται ένα παραμύθι, στο οποίο μία νεαρή βασίλισσα, μεταμορφώθηκε σε χρυσό ελάφι, από έναν σφετεριστή μάγο κι εκδιώχτηκε από το παλάτι της, περιφερόμενη πλέον στο δάσος, μέχρι που την ανακάλυψε ένα όμορφο παλικάρι, το οποίο πήρε την απόφαση να την βοηθήσει να λυθούν τα μάγια και να επιστρέψει στον θρόνο της. Τότε ο μάγος οργίστηκε, σημειώθηκαν ταραχές κι όλο εκείνο το σκηνικό αποτυπώθηκε σε έναν πίνακα. Τελειώνοντας την εξιστόρηση, ο Βασιλιάς δεν δείχνει μεγάλη ικανοποίηση. Την ίδια ώρα η νεαρή πριγκίπισσα, γεμάτη έκπληξη, θα πει στον Τσέστερ ότι ένας τέτοιος πίνακας υπάρχει στα υπόγεια του παλατιού! Όταν, όμως, οι φίλοι μας πηγαίνουν να τον δουν, η έκπληξή τους θα μετατραπεί σε τρόμο, μιας κι ο φρουρός που είχε σκοπιά εκεί κείτεται νεκρός κι ο πίνακας έχει εξαφανιστεί! Τόσο ο Τσέστερ, όσο και η πριγκίπισσα καταδιώκονται κι ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό ξεκινά. Η Βασιλική, λοιπόν, πιστή στο συγγραφικό μοτίβο που έχει υιοθετήσει, με ιππότες, πριγκίπισσες και μεσαιωνικά κάστρα, δημιουργεί αυτή την φορά μία ιστορία άξια λόγου, με συνοχή, όμορφη δομή και… μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορεί το σενάριο να φανερώνει αμέσως τον villain και τα κίνητρά του, από την άλλη όμως δημιουργεί μία πλοκή νουάρ και με έντονο το στοιχείο της δράσης και της αγωνίας για την συνέχεια. Η σκηνοθεσία είναι άρτια δομημένη, με μοναδικές παραφωνίες, τις διάφορες απότομες εισόδους χαρακτήρων, για τους οποίους η δημιουργός δεν φροντίζει να μας τους συστήσει σωστά. Η πλοκή είναι γρήγορη, δεν φλυαρεί στο ελάχιστο και μας βάζει κατευθείαν στο νόημα της κατεύθυνσης που επιχειρεί να περάσει η δημιουργός. Οι βασικοί χαρακτήρες (τόσο οι καλοί, όσο και οι κακοί) διαθέτουν δυνατές προσωπικότητες και ξεχωρίζουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Τόσο ο τίτλος, όσο και το φινάλε, υπόσχονται ότι η ιστορία θα συνεχιστεί και προσωπικά ανυπομονώ γι’ αυτό. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία δουλειά που βρίσκεται πολύ άνω του μετρίου και σίγουρα μπορεί να συγκριθεί με πολλές άλλες από τις λεγόμενες “επαγγελματικές”. Προτείνεται σε εκείνους που τους αρέσει να διαβάζουν κόμικς που αναφέρονται στην συγκεκριμένη εποχή, αλλά και ιστορίες με δυνατή πλοκή, ένταση κι αγωνία. Ένας τέτοιος συνδυασμός είναι και το “TALES”. Ο εικαστικός, τομέας, σε σχέση με την “Ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου”, εμφανίζει περισσότερη ωριμότητα και πρόοδο. Τόσο τα εξαιρετικά αποδοσμένα τοπία, όσο και η πλαστικότητα στις κινήσεις, δίνουν μεγάλη πνοή στο κόμικ και βοηθούν στην καλύτερη ανάδειξη αυτού που θέλει να περάσει το σενάριο. Όσον αφορά τον χρωματισμό, η παλέτα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον είναι εκείνη του πυρόξανθου, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία “γλύκα” στα καρέ και μία χαλαρωτική θαλπωρή στο μάτι. Προσωπικά, πάντως, θα προτιμούσα μία μεγαλύτερη ποικιλία χρωμάτων για να αποφύγουμε το φαινόμενο της μονοτονίας. Και πάμε τώρα στα της έκδοσης. Κι εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία πολύ όμορφη δουλειά, πάντα σε σύγκριση με την προηγούμενη εκδοτική προσπάθεια της Βασιλικής. Το μέγεθος είναι περίπου όσο μία κόλλα Α4 και η ποιότητα του χαρτιού είναι άψογη. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ και υπόσχεται να αντέξει αρκετές αναγνώσεις. Όσον αφορά το δέσιμο του εντύπου, στην αρχή την πάτησα, γιατί νόμιζα ότι έχει γίνει με κόλλα κι ο λόγος ήταν ότι με μία πρώτη ματιά φαίνεται ότι υπάρχει μία κλασική ράχη ορθογώνιου σχήματος. Τελικά αποδείχτηκε ότι οι σελίδες είναι ενωμένες με καρφίτσα. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε μία σελίδα με ευχαριστίες της δημιουργού, αρκετά πρωτότυπη θα έλεγα, μιας και μας εμφανίζει εκείνους που ευχαριστεί σκιτσαρισμένους, μέσα σε καρέ. Επίσης βρίσκουμε ένα απόφθεγμα του J. R. R. Tolkien από τον “Άρχοντα των δακτυλιδιών” και μία φωτογραφία της Βασιλικής με ένα ομοίωμα του Henri de Toulouse-Lautrec. Εικάζω ότι η παρούσα δουλειά έχει γίνει μετά την “Ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου” κι ο λόγος είναι ότι εδώ υπάρχει μία αναφορά στην συγκεκριμένη ταβέρνα. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Το παρόν κόμικ περιγράφει την μεγάλη περιπέτεια της Κατερίνας, μίας κοπέλας που αρέσκεται να πουλάει και να χρησιμοποιεί φυτικές ναρκωτικές ουσίες, κάπου στην περιοχή του Μπραχαμίου. Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται με την παρέα της σε μία πλατεία, όταν κάνει την εμφάνισή της η Αστυνομία. Η παρέα λακίζει κι εκείνη παίρνει το μηχανάκι της και φεύγει γκαζώνοντας. Ύστερα από μία τραγική της απροσεξία πέφτει μπροστά στις ρόδες ενός αυτοκινήτου κι όταν ξυπνάει, συνειδητοποιεί ότι βλέπει μπροστά της τον… Χάρο, ο οποίος της αποκαλύπτει ότι την περιμένει η Κόλαση! Η φίλη μας διαβαίνει τις πύλες του Κάτω Κόσμου, διαπιστώνει την εκεί γραφειοκρατία και γνωρίζει έναν “συνάδελφό” στον τομέα τής… φούντας! Εκείνος, θα την φέρει σε επαφή με τον ίδιο τον Εωσφόρο, με τον οποίο θα συνάψουν μία συμφωνία. Έτσι, θα επιστρέψει στην ζωή, με την προϋπόθεση να “σπρώχνει” εκεί την πραμάτεια του ίδιου του Διαβόλου! Αυτή, λοιπόν, είναι η υπόθεση της ιστορίας, της οποίας ο συγγραφέας κρατάει καλά μυστική την ταυτότητά του, καθώς δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά του. Η ιδέα του σεναρίου, ομολογώ ότι με κράτησε και μου κίνησε την περιέργεια για την συνέχεια. Στην πλοκή υπάρχει δράση, αλλά και μία μικρή ανατροπή, όσον αφορά το ποιόν του νέου φίλου της Κατερίνας. Επίσης η σκηνοθεσία κρύβει επαγγελματισμό, καθώς παρουσιάζει όμορφες εναλλαγές σκηνών και τοπικών πλαισίων. Από εκεί και πέρα οι διάλογοι κρύβουν αγοραία γλώσσα κι ελευθεριάζουσα ορολογία, αυτό που λέμε… της πιάτσας. Παραδέχομαι ότι δεν αισθάνθηκα βολικά, διαβάζοντας κάποιες εκφράσεις (λέτε να είμαι πουριτανός? ), αλλά πιστεύω ότι έχει γίνει η κατάλληλη επιλογή, για ένα τέτοιου είδους σενάριο. Το φινάλε, ουσιαστικά, ολοκληρώνει το βασικό origin και (φαντάζομαι) ξεκινάει την κεντρική ιστορία, οπότε (πάλι φαντάζομαι ότι) θα έχουμε και συνέχεια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα μεταφυσικό κόμικ, με αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία από την σύγχρονη εποχή κι αλητεία, το οποίο προτείνεται στους οπαδούς του λεγόμενου underground στοιχείου και φυσικά όχι σε μικρούς αναγνώστες. Όσοι, λοιπόν, δεν πληρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις, καλύτερα να προσπεράσουν ή να το διαβάσουν με δική τους ευθύνη. Ο εικαστικός τομέας με ικανοποίησε. Το σχέδιο, μπορεί να είναι καρικατουρίστικο (που συνήθως μου αρέσει μόνο σε γελοιογραφίες), αλλά διαθέτει επιμονή στην λεπτομέρεια, έχει πλαστικότητα και είναι αρκετά καθαρό. Το χρώμα αποτελείται από τόνους του άσπρου και του μαύρου, κατάλληλα για το σενάριο, το οποίο έχει κληθεί να “οπτικοποιηθεί”. Τα μελανώματα είναι σωστά, ενώ αυτό που επικρατεί κατά κράτος είναι το μαύρο, μία λογική κίνηση, από την στιγμή που η πλειοψηφία της υπόθεσης εκτυλίσσεται στην Κόλαση. Η ασπρόμαυρη ηρεμία διακόπτεται μόνο από τα εξώφυλλα, καθώς κι από την τελευταία σελίδα της ιστορίας, που αποτελείται από ένα ολοσέλιδο καρέ. Η έκδοση, που κυκλοφορεί σε 100 αριθμημένα αντίτυπα, έχει μεγάλο φορμάτ, ενώ η ποιότητα του χαρτιού τόσο στα εξώφυλλα, όσο και στα ενδότερα, είναι τίμια σε πάχος και σε πολυτέλεια. Η εκτύπωση είναι μία χαρά, ενώ το δέσιμο των σελίδων μεταξύ τους, έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό, γι’ ακόμα μία φορά σε φανζίν, με απογοητεύει. Η “εκδοτική” αποκαλείται “Comics και strips από την αλάνα”, ενώ δεν ξέρουμε πολλά για τον δημιουργό. Το μόνο εξτραδάκι, που εντόπισα βρίσκεται στο εσωτερικό του εξώφυλλου και δεν είναι άλλο από έναν λογαριασμό στο Instagram (το οποίο παραπέμπει στον Φοίβο Πίκαζη, που διαθέτει και λογαριασμό στο twitter), ένα e-mail και μία σελίδα στο Facebook. Έτερο ουδέν. Το συμπέρασμα ότι το κόμικ κυκλοφόρησε το 2022 το εξάγω από την ημερομηνία στην αίτηση εγγραφής που κάνει η Κατερίνα στον Κάτω Κόσμο (01/2022). Μου την δίνει που πρέπει να γίνω ντετέκτιβ για να ικανοποιώ το “βίτσιο” μου να μην μένω μόνο στην στείρα ανάγνωση ενός κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Δύο νέοι δημιουργοί, ο Κώστας Φιριππίδης και η Ναταλία Κοκώση, στις αρχές του 2022, έδωσαν στο αναγνωστικό κοινό μια ωδή στο… σιχαμερό! Ο λόγος για το "Οι Λος Σαχλαδόρες και η αναζήτηση του ιερού κωλόχαρτου", μία περιπέτεια σε μορφή αυτοέκδοσης, στην οποία πρωταγωνιστούν δύο παιδιά, ο Κάρφας και η Φράτζα. Όλα ξεκινούν όταν ο Κάρφας πηγαίνει στην τουαλέτα για να ενεργηθεί κι όταν τελειώνει με την ανάγκη του, διαπιστώνει ότι το χαρτί υγείας έχει τελειώσει! Ρωτάει την Φράτζα, λοιπόν, αν υπάρχουν άλλα χαρτιά στο σπίτι, για να πάρει αρνητική απάντηση. Η επόμενη λύση, που είναι να κάνει μπάνιο, καταρρίπτεται, επειδή έχει στερέψει και το νερό! Αφού φοράει προσωρινά μια μεγάλη πάνα, φεύγουν και οι δύο για να πάνε ν' αγοράσουν χαρτιά. Δυστυχώς και πάλι η ατυχία τους χτυπά αλύπητα, καθώς το μαγαζί που τα πουλάει είναι κλειστό. Ούτε ο Ντόναλντ τέτοια τύχη! Αποφασίζουν, λοιπόν, να προβούν στην ύστατη ενέργεια, που είναι να κλέψουν το ιερό χαρτί, που έχει στην κατοχή του ο γερο-Τζένκινς, ένας μονόχνοτος άνθρωπος, που με το μόνο που καταπιάνεται είναι οι επισκέψεις στην τουαλέτα! Για να φτάσουν, όμως, στο ιερό χαρτί υγείας, θα πρέπει να περάσουν από τρεις μεγάλες δοκιμασίες, εξίσου σιχαμερές! Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για ένα κόμικ το οποίο απευθύνεται σε γερά στομάχια, καθώς περιέχει πολλές σκηνές κι εκφράσεις, που ίσως να φέρουν αναγούλα ή και δυσφορία στους ευαίσθητους. Το σενάριο, μπορεί να είναι υπερβολικό, τονίζοντας πολύ τον συγκεκριμένο τομέα, παρόλα αυτά μας χαρίζει μια κλιμακωτή ροή σκηνών περιπέτειας και δράσης. Η πλοκή, θυμίζει βιντεοπαιχνίδι, όπου οι πρωταγωνιστές καλούνται να περάσουν την μία πίστα μετά την άλλη, και μάλιστα με εκθετικά αυξανόμενη δυσκολία. Στους διαλόγους κρύβονται πολλά λογοπαίγνια (επάνω στην ίδια θεματολογία), όχι πάντα εύστοχα. Η σκηνοθεσία μου άρεσε, καθώς δένει αξιόλογα την πλοκή. Το φινάλε το βρήκα κάπως απλοϊκό σεναριακά, αλλά η στάση του villain με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εν κατακλείδι, κρατάω την έξυπνη σεναριακή ιδέα των παιδιών, την οποία θα ήθελα να την διοχέτευαν σε κάτι λιγότερο… μυρωδάτο! Το σχέδιο θα το χαρακτήριζα άγουρο και κάπως επίπεδο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν εκτίμησα την προσπάθεια. Τα καρέ ήταν καθαρά και δεν μπέρδευαν τον αναγνώστη, ενώ και η φαντασία σε πολλά σημεία παρέμενε… αχαλίνωτη (όπως πχ στην σύλληψη του σχεδιασμού των "ποπομυριστών")! Ο χρωματισμός, από την άλλη ομολογώ ότι μου άρεσε περισσότερο. Τα χρώματα ήταν πολλά κι έντονα, αλλά όχι μόνο δεν κούρασαν το μάτι, απεναντίας έδιναν μια νότα αισιοδοξίας! Πρωτότυπο ήταν και το γέμισμα των καρέ, καθώς μοιάζει να έχει περαστεί με μαρκαδόρο, αφήνοντας άσπρα σημεία χωρίς να έχουν χρωματιστεί. Από την στιγμή που δεν είναι σε λίγα καρέ, αλλά στο σύνολο του κόμικ, εικάζω ότι πρόκειται για την σχεδιαστική τεχνοτροπία της καλλιτέχνιδας. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η προσέγγιση. Η έκδοση ποιοτικά ξεπερνάει τα χαμηλά επίπεδα που έχουν συνήθως τα φανζίν. Έχει κόλληση στην ράχη, το εξώφυλλο είναι παχύ, ενώ στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου βλέπουμε διάφορα σχέδια των δύο πρωταγωνιστών, όπως στα κόμικς της Μαμούθ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι εξαιρετικής υφής κι εκτύπωσης, ενώ από έξτρα υλικό βρίσκουμε μόνο τα credits στην αρχή και μια σελίδα στο τέλος με δύο QR codes, που παραπέμπουν στα social medias των "Λος Σαχλαδόρες"! Όλε! Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους!

Η Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη, γνωστή από τα κόμικς της “Φθινόπωρο”, “Οι πότες της λάσπης” και “Για πότες ιππότες”, φέρνει στους φίλους κι αναγνώστες της ακόμα μία δημιουργία της, με τίτλο “Ο άσχημος ιππότης”. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η Κατερίνα μένει πιστή στο δόγμα της που είναι η μεσαιωνική εποχή και ο Ιπποτισμός! Το κόμικ, που εμφανίζεται υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τοποθετείται χρονικά στον Μεσαίωνα, όπου βρίσκουμε έναν ιππότη, ο οποίος έχει κάποια δυσμορφία στο πρόσωπο και την καλύπτει με μία μάσκα σαν το πρόσωπο του Joker! Αυτός ο ιππότης, κάποια στιγμή θα βρεθεί να κάνει σκοπιά με έναν συνάδελφό του στην είσοδο του δάσους, ένα χειμωνιάτικο σούρουπο, όταν θα ακούσουν μερικούς περίεργους ήχους ανάμεσα στα δέντρα. Ξεκινώντας, λοιπόν, την έρευνα θα εντοπίσουν και πατημασιές επάνω στο χιόνι, που δηλώνουν ότι κάτι περίεργο παραμονεύει στις σκιές… Το σκηνικό θα αλλάξει και θα μας μεταφέρει σε ένα καπηλειό, όπου ο ιππότης που είχε σκοπιά με τον “άσχημο” κάθεται με τους συναδέλφους του και περιγράφει το περιστατικό, δίνοντας στον εαυτό του όλα τα εύσημα για την κατάληξη της περιπέτειας. Αυτή του η έπαρση, εξοργίζει τον “άσχημο” ιππότη, που κάθεται σε ένα διπλανό τραπέζι γιατί εκείνος γνωρίζει ότι τα γεγονότα διαδραματίστηκαν αλλιώς… Πρόκειται για μία όμορφη ιστορία, που με κράτησε, αν και είχε κάποιες συγγραφικές ατέλειες. Η παρουσία του άσχημου πρωταγωνιστή και η απομόνωσή του από το υπόλοιπο σύνολο της δύναμης των ιπποτών, ίσως να είναι μία αντίδραση της δημιουργού προς κάθε τι ρατσιστικό. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά, με μία σκηνή μυστηρίου κι αγωνίας, αλλά στην συνέχεια αποφασίζει να αλλάξει γραμμή πλεύσης. Μία κεντρική σκηνή γίνεται το μήλο της Έριδος κι “αναπαράγεται” αρκετές φορές, υπό διαφορετική οπτική κάθε φορά. Ενώ περίμενα να με κουράσει αυτή η τακτική, παρόλα αυτά την απόλαυσα. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό και δίνει στοιχεία για τους δύο ιππότες, που με εξέπληξαν! Εν κατακλείδι η πλάστιγγα γέρνει προς την θετική πλευρά, όσον αφορά το σενάριο, από το οποίο όμως θα ήθελα περισσότερη έκταση και ίσως μερικές παραπάνω επεξηγηματικές λεζάντες. Το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο, πολύ ταιριαστό στο χαρτί και με εξαιρετικό μελάνωμα. Τόσο τα τοπία, όσο και οι πανοπλίες των ιπποτών είναι δοσμένα στην εντέλεια και με πολλές λεπτομέρειες. Η μοναδική παραφωνία (για εμένα) είναι η ροζ απόχρωση του χαρτιού, που χαλούσαν λίγο την όμορφη αποτύπωση του σκίτσου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτή η τεχνική ήταν λίγο αχρείαστη στην προκειμένη περίπτωση. Εκδοτικά, το κόμικ φιλοξενείται σε ένα μικρό φορμάτ και είναι δεμένο με καρφίτσα. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν ματ χαρτί, στην απόχρωση του ροζ, όπως έγραψα και πιο πάνω, ενώ το πάχος του εξώφυλλου είναι ικανοποιητικό κι αποτελεί το μοναδικό έγχρωμο μέρος του τεύχους. Συνοδευτικό υλικό και ημερομηνία κυκλοφορίας?... σας ακούω να ρωτάτε. Ούτε κατά διάνοια! Αυθαίρετα, λοιπόν, το καταχωρώ στην ενότητα ">2020" κι όταν βρεθεί κάποια πληροφορία, κάνουμε τις διορθώσεις. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους!

Ένα μικρό αγόρι τρέχει στον αγρό, με κατεύθυνση τον αχυρώνα, όπου παίρνει στα χέρια του ένα δρεπάνι. Αν και τρομαγμένο, ο λόγος που το χρειάζεται είναι για να σώσει τον φίλο του, ο οποίος βρίσκεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, κοντά στην λίμνη, το οποίο το έχει καταλείψει μία σκοτεινή κι άκρως σατανική οντότητα, που ψυχαγωγείται με το να προκαλεί πόνο κι αρέσκεται να τρώει ανθρώπινη σάρκα! Αν μη τι άλλο, του παιδιού το λέει η καρδιά του. Θα καταφέρει, όμως, να σώσει τον φίλο του και προπαντός να μείνει κι εκείνος ζωντανός? Όπως και να το κάνουμε, με το να τα βάζει κάποιος με έναν δαίμονα, που έρχεται από τα τρίσβαθα της κόλασης, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ο Γιώργος Κόλλιας, πιστός στο ραντεβού του με το Comicdom Con Athens, δίνει και πάλι το συγγραφικό του “παρών”, με το κόμικ του “Στοιχειό”, το οποίο έκανε ντεμπούτο τον Απρίλιο του 2022. Ο δημιουργός μένει προσηλωμένος σε μία θεματολογία, που μάλλον είναι και η αγαπημένη του. Γι’ ακόμα μία φορά το μεταφυσικό στοιχείο είναι στην ημερήσια διάταξη, μόνο που αυτή την φορά έχω την εντύπωση ότι η δομή του είναι περισσότερο horror από τις προηγούμενες δουλειές του (αναφέρομαι στα “An I for an Eye” και “Unseen Vision”). Ίσως γι’ αυτό, άλλωστε, στο εξώφυλλο υπάρχει ο χαρακτηρισμός “+15”. Η ιδέα, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το “Στοιχειό” σίγουρα δεν είναι σημερινή, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να με κρατήσει στις σελίδες του κόμικ. Αν και σύντομη, η ιστορία, αποτυπώνει τίμια τον θρίλερ χαρακτήρα της και δημιουργεί αρκετές δυνατές σκηνές, δομημένες με μία πολύ ικανοποιητική σκηνοθεσία. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (το παιδί κι ο δαίμονας) έχουν ισχυρές προσωπικότητες και είναι καλοδουλεμένοι. Δυστυχώς, ο σύντομος χαρακτήρας της ιστορίας στέκεται τροχοπέδη στο να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί αρτιότερα η πλοκή, με αποτέλεσμα στο φινάλε να διακρίνουμε μία μικρή βιασύνη. Αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της, πιστεύω ότι ο δημιουργός έχει τα φόντα για να εμπνευστεί και να φτιάξει κάτι πολύ κοντά σε ένα μεστό graphic novel. Το φινάλε, είναι ακόμα μία απόδειξη της ευφυούς σκηνοθετικής άποψης, καθώς καταφέρνει να πει στον αναγνώστη ότι όλα τα γεγονότα που διάβαζε μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν συνέβησαν στον παρόντα χρόνο, αλλά… στο μακρινό παρελθόν. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα κόμικ που ανεβάζει εκθετικά την δημιουργική ωρίμανση του καλλιτέχνη και πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους των horror κόμικς. Δεν έχει τον πλουραλισμό των σκηνών και των ανατροπών που θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά σίγουρα έχει αυτό το κάτι, που θα σας κάνει να εκτιμήσετε την προσπάθεια. Αυτό που αλλάζει στον εικαστικό τομέα, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα κόμικς του δημιουργού, είναι ότι εδώ έχουμε μία πολύχρωμη παλέτα κι όχι τους κλασικούς τόνους του άσπρου και του μαύρου. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το σχέδιο “έπεσε” κάπως σε απόδοση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο, αλλά νομίζω ότι ο Κόλλιας ξετυλίγει καλύτερα το εικαστικό του ταλέντο, όταν σχεδιάζει με “ασπρόμαυρη” φιλοσοφία κι όμορφο μελάνωμα. Εδώ, διέκρινα πολλές γωνίες και ίσως λιγότερες λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντως, δεν ήταν και το πεταματού. Η έκδοση, για φανζίν, είναι καλή ποιοτικά, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα κόμικ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, με αποτέλεσμα το έντυπο να αντέχει σε πολλές αναγνώσεις. Ένα μικρό παράπονο διατηρώ για τα διάφορα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που γίνονται εύκολα αντιληπτά, ακόμα και με μία φευγαλέα ανάγνωση. Μία καλύτερη επιμέλεια, στον συγκεκριμένο τομέα, κρίνεται επιτακτική. Το συνοδευτικό υλικό όσο πάει και λιγοστεύει από κόμικ σε κόμικ. Εδώ, το μόνο που έχουμε είναι μία διαφήμιση των δύο προηγούμενων πονημάτων του δημιουργού, καθώς και δύο QR codes, που παραπέμπουν στους λογαριασμούς του στα social media. Μην ψάχνετε γι’ άλλο εξτραδάκι. Θα χάσετε τον καιρό σας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Το “Unseen Vision” είναι μία ακόμα προσωπική δημιουργία του Γιώργου Κόλλια και ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο sequel του “An I for an Eye”. Κυκλοφόρησε τον αμέσως επόμενο χρόνο από αυτό, δηλαδή το 2021, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, το οποίο διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το σενάριο μάς περιγράφει την κατάσταση που έχει επέλθει ο στρατιώτης που τον είχαμε δει στο προηγούμενο κόμικ, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα κι αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα, ψυχικής φύσης. Ο συγκεκριμένος στρατιώτης, ένας από τους πολλούς που είδαν τον συγκεκριμένο και ουρανοκατέβατο “οφθαλμό”, πάσχει από πολλές παραισθήσεις, τις οποίες διαπιστώνει κι ο αναγνώστης, έχει ξεχάσει ακόμα και το όνομά του, ενώ αυτό που θυμάται καλά είναι ότι ευθύνεται για την στυγερή δολοφονία της όμορφης φίλης του. Μάταια οι θεράποντες ιατροί προσπαθούν να του πουν ότι όχι μόνο δεν είναι δολοφόνος, αλλά… δεν έχει καν κορίτσι! Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, όμως, κάτι εξωγήινο παραμονεύει στις σκιές κι έχει μεγάλη όρεξη για παιχνίδια, αλλά και πολυσυμπαντικά πλάνα (όπως εκείνο αναφέρει)… Η παρούσα ιστορία, λοιπόν, κι από την στιγμή που πρόκειται για sequel, λογικό είναι να έχει παρόμοια θεματολογία με το προηγούμενο κόμικ. Το μεταφυσικό στοιχείο, με σωστά ποσά φαντασίας βρίσκεται σε όλες τις σελίδες της πλοκής, η οποία εμφανίζεται άρτια σκηνοθετικά, καθώς δημιουργεί σκηνές με ανατροπές κι ένταση. Σε σχέση με το “An I for an Eye”, εδώ έχουμε μία πιο μεστή ροή, χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το φινάλε δείχνει προς τα που θέλει ο δημιουργός να κατευθυνθεί. Από το τέλος, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα ακολουθήσει και τρίτο μέρος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που δεν θα χάσετε τον καιρό σας αν την διαβάσετε, όλοι εσείς οι φίλοι των Sci-Fi σεναρίων, ενώ και οι φίλοι του Κόλλια, σίγουρα θα διαπιστώσουν μία συγγραφική ωρίμανση, σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλήφθηκα. Σχεδιαστικά η ιστορία κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη, τα οποία είναι αρκετά αξιόλογα. Για την ακρίβεια, πέραν του δέοντος! Το σχέδιο αποδίδει με μεγάλο ρεαλισμό τους χαρακτήρες, αλλά και τις σκηνές, ενώ συμβάλλει τα μέγιστα στην σωστή σκηνοθεσία και την εναλλαγή των σκηνών. Κι αν στο “An I for an Eye” ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, εδώ κοντράρεται στα ίσια με το σενάριο, όχι γιατί είναι λιγότερο καλό, αλλά επειδή το σενάριο, δείχνει καλύτερο σε αυτή την ιστορία. Εννοείται, φυσικά, ότι το ασπρόμαυρο χρώμα συμπληρώνει άξια τον εικαστικό τομέα. Κι εδώ ο ποικίλος χρωματισμός, πιστεύω ότι θα ήταν περιττός. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη δουλειά του δημιουργού. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και με όμορφες διαβαθμίσεις του πράσινου και για να πω την αλήθεια, στην αρχή μού φάνηκε ότι ο τύπος ήταν ο Green Lantern! Χαρτί κι εκτύπωση ήταν αξιόλογα γι’ αυτοέκδοση, ενώ για έξτρα υλικό δεν θα βρούμε τίποτα, εκτός από μία σελίδα με ευχαριστίες του δημιουργού. Υπάρχουν, όμως, και τρεις απολύτως λευκές σελίδες, που μάλλον μπήκαν για να διατηρήσει το τεύχος τον σωστό αριθμό. Χτυπούν περίεργα (όχι, όμως, άσχημα) στο μάτι, αλλά τουλάχιστον μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κάποιο fan art του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Πρόκειται για ένα φανζίν, που στηρίζεται επάνω σε μία ιδέα του (δικού μας) Μέλανδρου Γκανά και περιγράφει μία παρέα φίλων, που επισκέπτονται μία υπαίθρια συναυλία (στην οποία λαμβάνει μέρος η μπάντα που έχει δώσει το όνομα της στο κόμικ), η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ένα πρωτότυπο φεστιβάλ για κόμικς! Το σενάριο, αρκετά σύντομο, πραγματεύεται την πορεία της παρέας μέχρι τον χώρο της συναυλίας και στην συνέχεια εξιστορεί την γλυκιά "αλητεία" που διέπει τα μέλη της, καθώς αυτό που αποζητούν, για να ξεφύγουν από την ωχρή καθημερινότητα, είναι να κάνουν ένα τσιγάρο (όχι από τα κανονικά) με σκοπό να χαλαρώσουν, να κάνουν κεφάλι και ν' απολαύσουν, μετέπειτα, την μουσική. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται, από την στιγμή που μιλάμε για μίας τέτοιας θεματολογίας φανζίν, είναι αρκετά αγοραία κι ελευθεριάζουσα, απελευθερωμένη από τα μη και τα πρέπει. Γλώσσα που μιλούν στις παρέες. Μπορεί να με ξένισε λίγο, αλλά εκτιμώ την ειλικρίνεια και τον ρεαλισμό της. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα φανζίν, που δεν θα το πρότεινα σε μικρούς αναγνώστες (για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω), ενώ πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν περισσότερο οι άνθρωποι παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας με τους πρωταγωνιστές. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και δεν θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Οι χαρακτήρες είναι αποδοσμένοι με γελοιογραφικό ύφος, ενώ περισσότερους πόντους (για εμένα) παίρνουν τα backgrounds. Αυτό που επικρατεί στον χρωματισμό είναι οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, ενώ οι πολύχρωμες εντάσεις κάνουν την εμφάνισή τους μεμονωμένα και σε επιλεγμένα καρέ. Έξυπνη σύλληψη! Το μέγεθος της έκδοσης είναι μικρό, αλλά το χαρτί, χωρίς να έχει κάποια πολυτέλεια, μου άρεσε (σαν υφή). Στο εσωτερικό του εξώφυλλου αναγράφονται τα credits εκείνων που συνέβαλαν στην δημιουργία της ιστορίας, ενώ δεν θα βρούμε κάτι άλλο από συνοδευτικό υλικό. Αν μπορεί ο @ Melandros , ας μας πει περισσότερες πληροφορίες για το φανζίν (με πρώτη και καλύτερη την ημερομηνία κυκλοφορίας του). Προς το παρόν, βάζω την έκδοση στην ενότητα “2010 – 2019” κι αν προκύψει διαφορετική ημερομηνία, το μεταφέρουμε στην σωστή ενότητα. Αν δεν κάνω λάθος (και πρόκειται για άλλο συγκρότημα ), μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια των “10 TO GO” ΕΔΩ.

“Έπρεπε να σε αφήσω”. Αυτή είναι η πικρή σκέψη που έκανε ο πρωταγωνιστής μετά την αχάριστη στάση που κράτησε απέναντί του η όμορφη πειρατίνα που βρέθηκε στο διάβα του. Καλύτερα, όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένας ατρόμητος πειρατής, ο οποίος κυνηγάει αιμοδιψή τέρατα που αναδύονται από τις βαθιές θάλασσες, σώζει κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια, μία όμορφη γυναίκα, της οποίας η ζωή κρεμόταν από μία κλωστή. Εκείνη, λοιπόν, βιώνοντας μία βαριά κατάθλιψη, του ζητάει να ζήσει στο πλευρό του, σαν μέλος του πληρώματος. Εκείνος δέχεται κι όχι μόνο την εντάσσει στο τσούρμο του, αλλά προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να της φτιάξει το κέφι και να την κάνει να δει την ζωή με μία πιο αισιόδοξη ματιά. Ο καιρός περνά κι ενώ εκείνη συνέρχεται, μέσα στο μυαλό της φύεται ο σπόρος της πλεονεξίας και του εγωισμού… Τα “Masterpolypragmon Studios” σε συνεργασία με τον Μάρκο Παππά, δημιουργούν ένα φανζίν, που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μία άλλη εποχή, κάπως διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε. Οι πειρατές έχουν μία παραλλαγμένη φύση, σε σχέση με αυτά που γνωρίζουμε γι΄ αυτούς. Ειδικά ο πρωταγωνιστής (του οποίου το όνομα αγνοούμε) δείχνει πολύ καλοσυνάτος και με έντονο το αίσθημα της βοήθειας προς τον πλησίον του. Σε αντίθεση με την εγωίστρια γυναίκα της παρέας (που ούτε εκείνης γνωρίζουμε το όνομα), είναι η προσωποποίηση του καλού κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η προδοσία είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη κι αναμενόμενη. Εκτός, λοιπόν, από στοιχεία περιπέτειας και δράσης, το κόμικ βγάζει έναν ρεαλισμό στην περιγραφή των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα η πλοκή να παίρνει και κοινωνικές προεκτάσεις. Η όμορφη πειρατίνα, μπορεί στην αρχή να προκαλεί τον οίκτο μας, στην πορεία αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα της και μετατρέπεται σε έναν θλιβερό villain, που τον τυφλώνουν τα πλούτη. Η αντίδραση του “καλού” στο φινάλε, μπορεί να είναι αναμενόμενη, ήταν όμως οι ενδεικτικότερη και η πιο έξυπνη. Το τέλος, όταν εκείνο έρχεται, αφήνει μία θλίψη στον συναισθηματικό αναγνώστη. Αυτό, όμως, που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όλα αυτά που περιγράψαμε είναι αποτυπωμένα στο χαρτί με την χρήση ποιητικών διαλόγων, που κάνουν μάλιστα κι ομοιοκαταληξία! Και δεν μιλάμε για δύο κουβέντες. Μιλάμε για ΟΛΟΥΣ τους διαλόγους του κόμικ! Πραγματικά οι εμπνευστές αυτής της τεχνικής αξίζουν συγχαρητήρια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και με συγκίνησε. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερη έκταση στην πλοκή και να μην είναι τόσο βιαστική, αλλά κι έτσι πρόλαβε να πει αυτά που ήθελε. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, αυτός μας χαρίζει ένα σχέδιο άνισο, καθώς οι χαρακτήρες εμφανίζονται παραμορφωμένοι και διαφορετικοί στην όψη, από καρέ σε καρέ. Προσωπικά (και μιας και μιλάμε για αυτοέκδοση) με κάλυψε, χωρίς να με ενθουσιάσει. Αντίθετα, έχουμε μία ενδιαφέρουσα παλέτα παστέλ χρωμάτων, που βγάζουν ζωντάνια και κάνουν αρκετά καρέ να μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Δικαιολογημένα, πιστεύω, ότι αποτελεί το δυνατότερο σημείο του τομέα αυτού. Την έκδοση την βρήκα αρκετά τίμια κι αξιόλογη, για φανζίν. Το εξώφυλλο (εκτός από ένα ωραίο σχέδιο και χρωματισμό) είναι αρκετά παχύ, ενώ και οι εσωτερικές σελίδες είναι γυαλιστερές, με καλή εκτύπωση και ικανοποιητικό πάχος. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα. Δυστυχώς, συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε ούτε καν την ημερομηνία κυκλοφορίας του κόμικ. Αυθαίρετα το τοποθετώ στην ενότητα ">2020" και σε περίπτωση που υπάρξουν περισσότερες πληροφορίες το συζητάμε. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Το "Εγώ στα όνειρά μου" είναι μια ακόμα αυτοέκδοση του Ιωσήφ Φαντέλ, ο οποίος μας έχει χαρίσει και το πολύ ωραίο κόμικ με τίτλο "Η ζωή των ανθρώπων". Ουσιαστικά πρόκειται για μία ανθολογία που αποτελείται από εξαιρετικά σύντομες ιστορίες, τέσσερις τον αριθμό, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από τα όνειρα και τους μύθους. Αυτές φέρουν τους εξής τίτλους: ● "Ψυχοστασία" ● "Κάποτε στην Αμερική" ● "Η Γαλάτεια" ● "Τα γενέθλια" (από την οποία είναι φιλοτεχνημένο το εξώφυλλο) Η κάθε μια τους έχει διαφορετική θεματολογία κι εποχή (η τρίτη αναφέρεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η δεύτερη στο Far West, η τέταρτη στην σημερινή εποχή, ενώ η πρώτη δεν έχει κάποιο σαφές χρονολογικό πλαίσιο), αλλά αυτό που επικρατεί είναι το μεταφυσικό και το μυστηριώδες. Λογικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, μιας και μιλάμε για… όνειρα και μύθους. Με εξαίρεση την δεύτερη (που μαζί με την τελευταία είναι και οι πιο "γήινες"), η οποία δημιουργήθηκε από την συνεργασία του Ιωσήφ με την Βέρα Καρτάλου (που επιμελήθηκε το σενάριο), οι υπόλοιπες είναι εξ ολοκλήρου γεννήματα της φαντασίας του δημιουργού. Προσωπικά μου άρεσε η συγκεκριμένη ανθολογία κι όλες τις ιστορίες που την απαρτίζουν τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Το αρνητικό είναι ότι όλες έχουν σύντομη διάρκεια, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να χτίσουν τον μύθο με άνεση. Δεν είναι βιαστικές ή αφήνουν τον αναγνώστη με απορία, απλά έχουν γρήγορη πλοκή. Σίγουρα, λοιπόν, αν είχαν (όλες τους) περισσότερες σελίδες στην διάθεσή τους, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά όχι τέλειο. Έχει δοθεί η απαραίτητη λεπτομέρεια τόσο στα backgrounds, όσο και στους χαρακτήρες, με δυνατότερο σημείο την εστίαση στα πρόσωπα. Καλή δουλειά έχει γίνει στις σκιάσεις, ενώ και το χρώμα αποτελείται από μία μεστή παλέτα, κατάλληλη για το εκάστοτε σενάριο. Το αρνητικό που βρήκα εδώ είναι ο πολύ μουντός φωτισμός που υπάρχει σχεδόν σε όλο το κόμικ και κουράζει λίγο το μάτι του αναγνώστη. Η έκδοση, με εξαίρεση το πέραν του δέοντος, λεπτό εξώφυλλο, είναι πολύ τίμια. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλή ποιότητας και η εκτύπωση είναι ιδανική. Σαν συνοδευτικό υλικό έχουμε μία σελίδα που αποτελεί το βιογραφικό του δημιουργού (το οποίο είναι μεν χαριτωμένο και χιουμοριστικό, αλλά δεν θα το αποκαλούσαμε λεπτομερές), καθώς κι ένα ολοσέλιδο σχέδιο της Δάφνης Κεσκινίδου. Το κόμικ θα κλείσει με την διαφήμιση της "Ζωής των ανθρώπων". Τέλος, να σημειώσουμε ότι στο εξώφυλλο αναγράφεται ένα “Edition 2” το οποίο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δεύτερη έκδοση του φανζίν. Γι’ αυτό τον λόγο το ανεβάζω στην βάση σαν Β’ έκδοση. Αν υπάρξει κάποια άλλη πληροφορία, το συζητάμε. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Με την βάρβαρη δολοφονία τριών νεαρών γυναικών σε μια βίλα, αρχίζει το αιματηρό γαϊτανάκι ενός serial killer που αφήνει σκίτσα και αλχημιστικά σύμβολα στους τόπους του εγκλήματος. Αρχίζει; Όχι ακριβώς... Μετά το εξαιρετικό Freakshow, η φαντασία του Μέλανδρου Γκανά ξανασυναντάει το πενάκι του Malk, για ένα κόμικ-tribute στη χρυσή εποχή του ιταλικού τρόμου, το αιματηρό giallo. Ως έκδοση ξεχώρισε ανάμεσα στις αυτοεκδόσεις του Comicdom Con 2018, καθότι έχει στιβαρή ράχη που επιτρέπει μεγάλο άνοιγμα, ωραίο χαρτί και ένα δισέλιδο με εξτραδάκια στο τέλος. Σχεδιαστικά, δεν έχω να πω πολλά. Ο Malk είναι στο στοιχείο του, δίνει τον καλύτερό του εαυτό, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την αντίθετη άποψη. Από την άλλη, το σενάριο δεν με ικανοποίησε. Γενικά ο τρόμος δεν είναι του στυλ μου, πόσο μάλλον το σχεδόν exploitation είδος του slasher. Πέραν αυτού, όμως, θεωρώ ότι η γραμμικότητα της ιστορίας και η σχεδόν αναμενόμενη ροπή που πήρε, αφαίρεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της δυναμικής. Παρόλα αυτά, είμαι βέβαιος ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετά άτομα που θα το απολάμβαναν. Και είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι ο Dario Argento και ο Lucio Fulci, στους οποίους αφιερώνουν οι δύο δημιουργοί το κόμικ, θα ήταν υπερήφανοι.

Είναι νύχτα σε μια μονάδα κι ένας βαριεστημένος στρατιώτης πηγαίνει για να κάνει την σκοπιά του. Κάποια στιγμή, θα βγάλει το κράνος του και θα ανάψει ένα τσιγάρο, για να του κρατήσει συντροφιά στο έργο του. Την ησυχία, όμως, θα την διακόψει ένα περίεργο αντικείμενο, που μοιάζει με κύβος, το οποίο αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. Μέχρι να προσπαθήσει να καταλάβει τι είναι, το αντικείμενο εκσφενδονίζεται με δύναμη και προσγειώνεται αστραπιαία στο πρόσωπο του. Τότε, ο κύβος σπάει κι απελευθερώνεται ένα μεγάλο ποσό ενέργειας, που του προκαλεί πολλά εγκαύματα σε όλο του το σώμα. Όταν θα ξυπνήσει, θα συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται κλινήρης στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, με όλο του το κορμί να είναι καλυμμένο με γάζες. Και τα προβλήματα δεν φαίνεται να σταματούν εκεί, καθώς εκτός από το σώμα του, το πλάσμα που απελευθερώθηκε από τον κύβο, φαίνεται να παίζει και με τον ψυχικό του κόσμο. Ο φίλος μας χάνεται στα βάθη του μυαλού του κι ένα επικίνδυνο παιχνίδι ξεκινά, καθώς καταδιώκεται από περίεργα όντα, που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι έχουν ένα μόνο μάτι στο κέντρο του μετώπου τους… Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει το κόμικ του Γιώργου Κόλλια, ο οποίος το παρουσίασε στο κοινό το 2019, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, που διοργανώθηκε εκείνη την χρονιά. Πρόκειται για μια αυτοέκδοση, στην οποία επικρατεί ένα σενάριο φαντασίας και μεταφυσικού. Αυτό που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι δεν περιέχονται τα κλασικά "μπαλονάκια" διαλόγων, με αποτέλεσμα η ιστορία να στηρίζεται εξ ολοκλήρου στο σχέδιο για να βγάλει νόημα. Ξεκινώντας την ανάγνωση της ιστορίας, δημιουργείται ένα κλίμα, που μου κίνησε την περιέργεια για την συνέχεια. Ξεκινάμε, λοιπόν, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να διαβάσουμε μια πλοκή με μυστήριο κι ένταση. Στην πορεία, όμως, φοβάμαι ότι με έχασε κάπως… Από τα μισά και μετά (και μ' εμφανή πλέον την έλλειψη διαλόγων) ο συγγραφέας δημιουργεί μια απλή παράθεση καρέ φαντασίας, που δεν πηγαίνουν την ιστορία παρακάτω ή τουλάχιστον δεν το κάνουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι, χάνεται αρκετά η συνοχή του σεναρίου και το κόμικ αρχίζει να μοιάζει με ένα καλοδουλεμένο sketchbook. Η πραγματικότητα και το μεταφυσικό είναι δύο καταστάσεις που μπλέκονται πέραν του δέοντος κι όταν το (σύντομο) κόμικ φτάνει στο φινάλε του, έμεινα με την αίσθηση του ανικανοποίητου, αλλά και με πολλές απορίες. Γενικά, είναι ένα κόμικ, που με περισσότερη φροντίδα και σελίδες (ίσως και διαλόγους) να ανέδιδε καλύτερα τα αρώματα του και να βοηθούσε πιο πολύ τον κομίστα να αποτυπώσει στο χαρτί την ζητούμενη ιδέα του σεναρίου. Αν συνέχιζε πιο συγκεντρωμένα και με λιγότερο ενθουσιασμό για “φανταχτερά” καρέ, σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Από την στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ένα “βουβό” κόμικ, εύλογα περιμένουμε από τον εικαστικό τομέα να κάνει όλη την δουλειά και να είναι εκείνος που θα κερδίσει την προσοχή μας. Ε, λοιπόν, εδώ ο εικαστικός τομέας στέκεται αντάξιος των προσδοκιών μας. Το σχέδιο είναι ολοζώντανο, ενώ δουλεύει άψογα κι απρόσκοπτα σκηνοθετικά, τουλάχιστον, μέχρι να το συνεπάρει το υπερβολικά πολύ και περίπλοκο Sci-Fi στοιχείο. Και πάλι δεν είχα πρόβλημα, αλλά πλέον νομίζω ότι χάθηκε η σεναριακή δομή. Το μελάνωμα είναι εξαιρετικό και δένει όμορφα με το ασπρόμαυρο χρώμα. Πιστεύω ότι το έγχρωμο στοιχείο, θα το χαλούσε. Άνετα, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο εικαστικός τομέας είναι το πιο δυνατό χαρτί του κόμικ. Η έκδοση είναι μικρή σε διαστάσεις και δεμένη με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από τίμιο, πάντα για τα επίπεδα μίας αυτοέκδοσης. Σαν έξτρα υλικό θα βρούμε δύο ολοσέλιδα fan arts, το ένα από τον Φοίβο Πίκαζη και το άλλο από τον Αθανάσιο Μπαγγέα, που βρίσκονται στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου αντίστοιχα. Έτερον ουδέν. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Πρόκειται για ένα μικρό φανζινάκι, σε σενάριο και σχέδιο της Βασιλικής Δάφνη, το οποίο αφηγείται πέντε ιστορίες από έναν φανταστικό μεσαιωνικό κόσμο. Αυτές οι ιστορίες φέρουν τους εξής τίτλους: ● "Το παραμύθι" ● "Σαμψών και Δαλιδά" ● "Το τάγμα του Γρύπα" ● "Το καινούργιο φόρεμα" ● "Η ωραία κοιμωμένη" Τα σενάρια είναι κωμικά και η υφή της πλοκής τους έχει την μορφή γελοιογραφικού γκαγκ. Πρωταγωνιστές είναι νέα πρόσωπα, τα οποία η δημιουργός φροντίζει να μας τα συστήσει στην πρώτη σελίδα του πονήματός της. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια τίμια προσπάθεια, που όμως σίγουρα επιδέχεται μεγάλης βελτίωσης. Το κωμικό στοιχείο, όπως εκείνο παρατίθεται στις σύντομες ιστορίες, είναι άνισο, μιας και κάποιες έχουν λίγο περισσότερο χιούμορ από τις υπόλοιπες. Μην περιμένετε, όμως, ότι κι αυτές θα σας κάνουν να κρατήσετε την κοιλιά σας από τα γέλια. Αυτές που ξεχώρισα ήταν οι δύο πρώτες. Σαν κατακλείδα, να πούμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά προσφέρεται σε εκείνους που ακολουθούν την δημιουργό, αλλά και σε αυτούς που θέλουν να διαβάσουν κάτι γρήγορο και σχετικά ευχάριστο. Ο εικαστικός τομέας δεν βρίθει ρεαλιστικών στοιχείων, αλλά συμβάλλει με τον τρόπο του στο χιούμορ που επιχειρεί να περιγράψει το σενάριο. Οι χαρακτήρες είναι χοντροκομμένοι κι από τα μάτια και το στόμα τους συμπεραίνουμε ότι η Βασιλική αντλεί τις επιρροές της από τον χώρο των Manga. Χρωματικά, αν και μονότονο, μπορώ να πω ότι με κάλυψε η παλέτα που χρησιμοποιήθηκε. Τα χρώματα ήταν γλυκά, ξεκούραστα στο μάτι, δεν μπέρδευαν το σκίτσο κι έβγαζαν νότες από μελί. Αυτό που εντυπωσιάζει από την έκδοση είναι το μέγεθός της. Το τεύχος θυμίζει ενοχικό fumetti μιας άλλης εποχής, που πρέπει να είναι μικροσκοπικό για να χωράει γρήγορα στην τσέπη! Με εξαίρεση, όμως, το μπόι της, κατά τα άλλα συναντάμε ένα πρώτης τάξεως χαρτί, μια καλή εκτύπωση κι ένα σχετικά παχύ εξώφυλλο. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα. Στο έξτρα υλικό έχουμε θέμα, καθώς δεν βλέπουμε πολλά πράγματα. Στην πρώτη σελίδα, όπως έγραψα και πιο πάνω, υπάρχουν οι προτομές και τα ονόματα των συμμετεχόντων στις ιστορίες, ενώ στην τελευταία σελίδα βρίσκουμε (μάλλον) την καρικατουρίστικη αυτοπροσωπογραφία της δημιουργού και μερικές σκόρπιες λέξεις για τα ενδιαφέροντά της. Τίποτε άλλο. Αν και φίλος του συνοδευτικού υλικού, που παρέχει πληροφορίες για ένα κόμικ, δεν μπορώ να πω ότι δυσανασχετώ όταν μια αυτοέκδοση δεν ικανοποιεί το βίτσιο μου. Αυτό που με εκνευρίζει, όμως, είναι όταν δεν υπάρχει ούτε μία ημερομηνία για το πότε δημιουργήθηκε το κόμικ… έτσι για την ιστορία. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Ο Μίκα, ένα μικρό παιδί, έχει αναγκαστεί από την μοίρα κι από την αναλγησία των πολιτικών, να αφήσει την χώρα του και να μεταναστεύσει στην Ακαταλαβούπολη, μία πόλη, που έχει μεγάλες ομοιότητες με την Αθήνα (δυστυχώς) κι όπως είναι φυσικό γνωρίζει την κοινωνική αποξένωση και περιθωριοποίηση. Μόνος του, χωρίς γονείς και με μόνη του συντροφιά τον σκύλο του τον Βάλκα, θα γνωριστεί με τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος θα τον βοηθήσει να πάρει κάποιες απαντήσεις στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα κι ανησυχίες που τον ταλανίζουν και θα του μάθει, με έναν αισιόδοξο τρόπο, το τι χρειάζεται για να επιβιώσει ένας παρίας, σε μία αφιλόξενη και δυστοπική πόλη. Το κόμικ αυτό, λοιπόν, μας έρχεται δια χειρός Λάζαρου Αλεξάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και Κλήμη Κεραμιτσόπουλου που έχει αναλάβει την οπτική αποτύπωσή του. Αμφότεροι οι δημιουργοί με το παρόν πόνημά τους επιχειρούν ν΄ αποτυπώσουν με χιουμοριστικό (??) τρόπο τα κακώς κείμενα που διέπουν την εποχή μας, όσον αφορά το μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα να δώσουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Και πιστεύω ότι το πετυχαίνουν όχι απλά στην εντέλεια, αλλά ακόμα περισσότερο. Ο χαρακτήρας του Μίκα, ενός παιδιού ορφανού, είναι ο ορισμός της εγκατάλειψης και της δυστυχίας, την ίδια ώρα που ο Φειδίας, σαν άλλος φιλόσοφος του δρόμου, προσπαθεί να του δώσει τα εφόδια για την νέα (κι επώδυνη) πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής. Μέσα από τα ολοσέλιδα στριπ βγαίνουν μεγάλες αλήθειες στην επιφάνεια για τον τρόπο που η πλειοψηφία του κόσμου αντιδρά με τους ανθρώπους που δεν έχουν την “πολυτέλεια” μίας πατρίδας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αλήθειες αυτές… πονάνε… Κάθε μικρή ιστορία που πραγματεύονται οι σελίδες, είναι εξαιρετική, καμία δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και στο τέλος πιστεύω ότι θα κάνει τον αναγνώστη να αφήσει το κόμικ με μία γλυκιά θλίψη. Προσωπικά το “Μίκα & Βάλκα” το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ για την θεματολογία του και για τον τρόπο που την παραθέτει, ενώ υπήρχαν και κάποια καρέ (που αν και σαραντάρης πλέον), λόγω του πρόσφατου χαμού των γονιών μου, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ ότι είχε ΠΟΛΛΑ χρόνια να με επηρεάσει συναισθηματικά ένα κόμικ σε τέτοιο βαθμό. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς. Εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φιλελεύθερους κι ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε? Ο εικαστικός τομέας φέρει την υπογραφή του έμπειρου κομίστα Κλήμη, επομένως ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα απολαύσουμε ένα αξιόλογο σχέδιο, όπως κι έγινε. Όλα τα καρέ χαρακτηρίζονται από μεγάλη πλαστικότητα κινήσεων, ενώ αποτυπώνονται αριστοτεχνικά τα συναισθήματα του μικρού μας πρωταγωνιστή (τρόμος, ευχαρίστηση, απορία, θλίψη). Οι γραμμές του είναι καθαρές και οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, δένουν άψογα με το σχέδιο. Εντυπωσιασμένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, έχουμε ένα άρτιο δέσιμο σεναρίου και σχεδίου! Η έκδοση είναι λιτή, αλλά συμπαθητική. Το φορμάτ της είναι στενόμακρο και το λευκό χρώμα επικρατεί κατά κόρον στο εξώφυλλο, με μοναδική εξαίρεση ένα κόκκινο μπαλόνι, που κι αυτό έχει τον συμβολισμό του. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο τα social media του κόμικ και των δημιουργών, που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Το “Μίκα & Βάλκα” στο Facebook Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Facebook Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook

Μια από τις ενδιαφέρουσες αυτοεκδόσεις του Comicdom είναι και το ΑΕΝΑΟΝ, ένα κόμικ σε σενάριο και σχέδιο του Παναγιώτη Μητρούση. Το ΑΕΝΑΟΝ έχει να κάνει με δύο βασικές ιστορίες, τις οποίες ο συγγραφέας αναπτύσσει παράλληλα μέχρι που προφανώς φτάνουμε στο κοινό σημείο, στο οποίο οι δύο ιστορίες ενώνονται. Η πρώτη από τις δύο ιστορίες έχει πρωταγωνιστή έναν γέρο, ο οποίος ξυπνά σε ένα σαλούν και πηγαίνει σπίτι του. Είναι αλκοολικός και η ζωή που κάνει είναι πολύ κακή. Όταν βρίσκει σπίτι του ένα σημειωματάριο πάει στην κοντινότερη πόλη και ζητάει άντρες για μια αποστολή και παίρνει έναν καθοδηγητή και τρεις μπράβους μαζί του. Όσο γίνονται αυτά, βλέπουμε σκηνές από την ταραχώδη ζωή ενός νέου ζευγαριού, μιας κοπέλας και ενός νεαρού, οι οποίοι έχουν ένα παιδί. Η κοπέλα θέλει να σταματήσει να ζει στις ερημιές της Άγριας Δύσης, ενώ ο νεαρός σύντροφός της διαφωνεί κάθετα και θεωρεί πως πρέπει να συνεχίσουν να ζουν εκεί. Οι ιστορίες προφανώς συνδέονται μεταξύ τους, αλλά ο συγγραφέας δε δίνει περισσότερες λεπτομέρειες στο πως και αφήνει τον αναγνώστη να δώσει τη δική του ερμηνεία στο γιατί εξελίχθηκε και τελείωσε έτσι η ιστορία. Καλλιτεχνικά πρόκειται για ένα πολύ καλό κόμικ, αφού το στυλ και η τεχνοτροπία του συγγραφέα παραπέμπουν πολύ σε ελαιογραφία και ζωγραφικούς πίνακες και δεν έχει πάρα πολλή λεπτομέρεια. Ταυτόχρονα όπως αναφέρει ο ίδιος στη διπλωματική του εργασία πάνω στο ΑΕΝΑΟΝ, έχει επηρεαστεί όσον αφορά το στυλ, αλλά και τη western θεματολογία από ξένους καλλιτέχνες όπως Frank Frazetta, ο Jaime Jones και ο Glenn Dean. Είναι λοιπόν ένα western με όμορφη δουλειά, κάθε καρέ να μοιάζει με πίνακα και ένα ιδιότυπο σενάριο και όλο αυτό σε μια όμορφη αυτοέκδοση μεγάλου μεγέθους. Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.

Μία μεγάλη και πικρή αλήθεια έρχεται να τονίσει στο κοινό του ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος με το νέο του πόνημα που φέρει τον ευφάνταστο τίτλο: “Δουλειά στα καπάκια: Ένα αντικαπιταλιστικόμικ χωρίς στρογγυλέματα”. Ο ταλαντούχος κομίστας θα μας μιλήσει για τα απάνθρωπα ωράρια και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι στο τομέα της μαζικής παραγωγής και των απρόσωπων εργοστασίων, που ζητούν μόνο ασταμάτητη απασχόληση, με το ελάχιστο έξοδο. Σε αυτούς τους εργάτες αφιερώνεται και το συγκεκριμένο κόμικ. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας ανειδίκευτος εργάτης, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών, ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και διετέλεσε και πρώην ελεύθερος επαγγελματίας, πριν οι συνθήκες που όλοι βιώσαμε (κι εξακολουθούμε να βιώνουμε) τα προηγούμενα χρόνια τον αναγκάσουν να χτυπήσει την πόρτα του. Ο συγκεκριμένος εργάτης, αν και λίγες μόνο ημέρες στο πόστο του, θα συνειδητοποιήσει πόσο σκληρή κι απάνθρωπη είναι η συγκεκριμένη δουλειά, μιας και δεν προλαβαίνει να βρει ούτε δύο λεπτά να πάρει μία ανάσα (μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού ), καθώς η βάρδια έχει λίγα άτομα και οι εργασίες που πρέπει να γίνουν είναι πάμπολλες, από την στιγμή που τα μηχανήματα στην γραμμή παραγωγής δεν σταματούν καθόλου ν’ απαιτούν την προσοχή τους. Απηυδισμένος από την όλη κατάσταση, θ΄ αποφασίσει να μιλήσει με τον Διευθυντή του εργοστασίου και μάλιστα εκ μέρους μίας μεγάλης μερίδας συναδέλφων του. Θα καταφέρει, άραγε, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο και στοιχειώδες που θα τους διευκολύνει στην απασχόλησή τους ή θα μιλήσει εις ώτα μη ακουόντων? Η αλήθεια είναι ότι ο Κλήμης ποτέ δεν μας απογοητεύει και είναι από τους λίγους δημιουργούς που έχουν ένα σταθερό (ίσως κι αυξανόμενο) αναγνωστικό κοινό. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το ταλέντο του, τόσο στην εμπνευσμένη συγγραφή, όσο και στο καλαίσθητο σχέδιό του. Έτσι και το παρόν πόνημα, με άφησε ικανοποιημένο κι ας στηρίζεται σε μία θεματολογία, που είναι άκρως θλιβερή για όποιον την έχει ζήσει ή έχει την ελάχιστη συνείδηση. Ο δημιουργός παρουσιάζει μέσα στο εργοστάσιο, αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία με βασικότερο από όλα την κλειστή κοινωνία που υπάρχει σε τέτοια μέρη. Θα βρούμε, λοιπόν, άτομα που κάνουν τον χαβαλέ του, άτομα που είναι πιο σοβαρά, τσαντίλες, τα κλασικά λαμόγια και τους επονομαζόμενους “γλείφτες”, καθώς επίσης και τους “κουρασμένους” τύπους, που έχουν περάσει όλη τους την ζωή δίπλα στις μηχανές. Στο αντίποδα με τις συνθήκες εργασίας, θα δούμε τον Προϊστάμενο να κάθεται αναπαυτικά μπροστά από ένα υπολογιστή και με το air condition στο φουλ, να του παρέχει την ανάσα δροσιάς, που τόσο πολύ επιζητούν οι κάθιδροι εργαζόμενοι στην παραγωγή. (emoji βεντάλιας) Κι ενώ σίγουρα έρχονται στιγμές που συμπονούμε τον πρωταγωνιστή γι’ αυτά που τραβάει, ο Κλήμης φροντίζει να δώσει μερικά στοιχεία ποιοτικού χιούμορ (στα οποία στηρίζονται, κατά κύριο λόγο μερικοί διάλογοι), οι οποίοι μας φέρνουν ένα ενοχικό χαμόγελο στα χείλη. Το φινάλε, μπορεί να βγάζει ένα έντονο κωμικό στοιχείο, σίγουρα, όμως, δεν θα το χαρακτηρίζαμε ευτυχές, ακόμα μία απόδειξη ενός ρεαλιστικού κόσμου. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο από τους υποστηρικτές του δημιουργού, αλλά κι από όλους όσοι συντάσσονται με το δίκιο του εργαζομένου. Όπως μας αποκαλύπτει, άλλωστε κι ο ίδιος ο Κλήμης, το παρόν κόμικ στηρίζεται αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αυτό που μένει να εξακριβώσουμε είναι για το αν μιλάει εξ’ ονόματός του ή αν ήταν αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας. Ο εικαστικός τομέας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Το σχέδιο του Κλήμη είναι χαρακτηριστικό και δίνει ακόμα και μόνο του το απαραίτητο χιουμοριστικό υλικό που είναι απαραίτητο για ένα κόμικ. Βρίθει λεπτομερειών, που δίνουν ένα ρεαλιστικό νόημα στην κίνηση και την πλαστικότητα των χαρακτήρων και το στυλ που έχει υιοθετηθεί (αν και φοβάμαι ότι θα με κατηγορήσετε για ιεροσυλία ) προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τις σχεδιαστικές μανιέρες που υπάρχουν στα Αστερίξ και Ιζνογκούντ. Όσον αφορά το χρώμα, αυτό είναι μουντό και στηρίζεται στους τόνους του γκρι. Αν και θα περίμενα να με πειράξει, εντούτοις δεν το έκανε. Η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα συνέβαλε στην οπτική αποτύπωση του θλιβερού κλίματος που υπάρχει στο εργοστάσιο. Πολλά μπράβο, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα. Η έκδοση δεν προέρχεται από κάποιον εκδοτικό οίκο, αλλά μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης, αρκετά ποιοτικής, θα συμπλήρωνα. Το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ το δέσιμό του έχει γίνει με την καθιερωμένη καρφίτσα. Στο συνοδευτικό υλικό θα βρούμε έναν πρόλογο του δημιουργού, στον οποίο αφιερώνει το πόνημά του στους απανταχού εργάτες που “συμπάσχουν” και στην συνέχεια θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα πρωτότυπο μονοσέλιδο (για κόμικ), στο οποίο ο Κλήμης θα μας χαρίσει (σχετικά αναλυτικά) ένα επεξηγηματικό διάγραμμα με τα στάδια παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών και καπακιών, το οποίο καταλήγει με μία εξομολόγηση, που με έκανε να σκάσω από τα γέλια. Δεν την αναφέρω για να μην χαλάσω το mood. Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το παρόν κόμικ απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 ετών (όπως πολύ σωστά αναφέρεται και στο εξώφυλλο), καθώς χρησιμοποιείται αγοραία γλώσσα, που συνήθως ομιλείται σε ανδροκρατούμενους εργασιακούς χώρους. Και σαν τελευταία πληροφορία, να πούμε ότι η ιδέα για την “Δουλειά στα καπάκια” συνελήφθη το 2021 (από γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι της συγκεκριμένης χρονιάς), ενώ δημιουργήθηκε και βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο το σωτήριον έτος 2022. Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook

Σύνοψη (από το σάιτ του Solaris): Μια ανθολογία με ιστορίες των ενήλικων μαθητών του Νικόλα Στεφαδούρου αλλά και του ίδιου. Σχολιασμός έκδοσης: Μία ακόμα αυτοέκδοση που κυκλοφόρησε στο Comicdom πριν δύο μήνες, η οποία αν και ολιγοσέλιδη, περίπου 40 σελίδες, περιέχει μικρές ιστορίες ή σχέδια έξι διαφορετικών Ελλήνων δημιουργών. Ανθολογία λοιπόν με διάφορες ιστορίες, οι οποίες έχουν σαν βάση το χιούμορ και ως ένα βαθμό το στοιχείο του τρόμου, των φαντασμάτων και των στοιχειωμένων σπιτιών. Το χιούμορ επίσης είναι εξαιρετικό στο οπισθόφυλλο με τις δηλώσεις διαφόρων γνωστών προσωπικοτήτων σχετικά με την έκδοση καθώς και ένα φανταστικό Scan Me κάτω δεξιά που με έκανε να γελάσω πολύ. 1. Boom Shaka Laka Δύο σχέδια του Πάνου Ανδροβιτσανέα σχετικά με το μπάσκετ, ομολογουμένως αρκετά όμορφα. Instagram του δημιουργού: https://www.instagram.com/panagos_undo/ 2. Not Another Horror Story Μια τρομακτική και συγχρόνως σουρεαλιστική ιστορία της Θεοδοσίας Βασιλείου που εμπλέκει από κλόουν μέχρι μαυροφορεμένους τύπους και τους οποίους συναντά μια οικογένεια. Instagram της δημιουργού: https://www.instagram.com/theodosia_vasileiou/ 3. Το Στοιχη-ωμένο Σπίτι Εδώ ο Φάνης Μόσχας εμπλέκει το χιούμορ και το σύγχρονο τρόπο ζωής με ένα στοιχειωμένο σπίτι στο οποίο μετακομίζει μια οικογένεια. Instagram του δημιουργού: https://www.instagram.com/fns.mosjas/ 4. The Rebetikon Όλο και πιο συχνά διαβάζουμε ιστορίες για το ρεμπέτικο τραγούδι και ο Γιώργος Παπαηλίου δίνει τη δική του κωμική-σοβαρή νότα σε όλο αυτό. Instagram του δημιουργού: https://www.instagram.com/george_papailiou/ 5. The History of Rock Προφανώς δεν είναι για την ιστορία της ροκ μουσικής, εδώ λοιπόν ο Νικόλας Στεφαδούρος, από τους πιο αναγνωρίσιμους και δουλευταράδες σχεδιαστές της ελληνικής σκηνής κατά τη γνώμη μου, φτιάχνει μια τετρασέλιδη χιουμοριστική ιστορία σχετικά με την ιστορία του Rock, μιας πέτρας που ένα μυρμήγκι προσπαθεί να μετακινήσει. Instagram του δημιουργού: https://www.instagram.com/stef000/ 6. Real Ghosts Η αγαπημένη μου ιστορία προσωπικά από αυτές που διάβασα σε αυτήν την αυτοεκδοσούλα. Με σχέδιο που κινείται στο ζωντανό live ενός Youtuber σε ένα τρομακτικό μέρος με την Κόννυ Τσιχλογιάννη να χτίζει φανταστικά μια πολύ ωραία ανατροπή στο τέλος. Instagram της δημιουργού: https://www.instagram.com/konnyart/ Όλες οι ιστορίες είναι συμπαθείς και με όμορφο σχέδιο και κάθε μία έχει κάτι να δώσει. Μπορείτε να βρείτε το τεύχος απ' όσο γράφει στη σελίδα του Νικόλα Στεφαδούρου στο Solaris. Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.

Το σωτήριο έτος 1534, η Ουντίν είναι μια νεαρή μάγισσα η οποία φαίνεται να απολαμβάνει την καθημερινότητά της στο μέρος όπου ζει. Παρέα με τον πιστό της φίλο, τον βάτραχο Γουίλεμ δείχνουν πολύ χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Την ίδια ώρα, αρκετά μίλια μακριά, η Λάουρα, η φίλη της Ουντίν, πέφτει σε μια καλοστημένη παγίδα, καθώς μία μάγισσα μεταμφιεσμένη σε ζητιάνα, την καταδιώκει. Λίγο πριν την πιάσει, η Λάουρα καταφέρνει να μπει στο κάστρο της και μέσω ενός καθρέφτη χειρός, επικοινωνεί με την Ουντίν και της λέει να εγκαταλείψει το σπίτι της, να πάει στο δάσος και να συναντήσει μια μάγισσα, η οποία θα της δώσει περαιτέρω οδηγίες. Όπως είναι φυσικό, αυτά τα λόγια αναστατώνουν την πρωταγωνίστρια, αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στην φίλη της, υπακούει στις εντολές της και μαζί με τον Γουίλεμ ξεκινούν το ταξίδι τους μέσα στο άγνωστο κι αφιλόξενο δάσος. Την ίδια ώρα η Λάουρα, φαίνεται ότι περνάει δύσκολες στιγμές, καθώς αιχμαλωτίζεται τελικά από την μοχθηρή μάγισσα… Έτσι ξεκινάει την ιστορία της η Μαρία Τζανάκη, στο κόμικ της, το οποίο κυκλοφόρησε το 2021. Η Μαρία δημιούργησε έναν ενδιαφέροντα κόσμο μεταφυσικού, που τοποθετείται στον Μεσαίωνα και φέρνει στο προσκήνιο δύο ηρωίδες, αλλά κι άλλα πρόσωπα του cast που διαδραματίζουν κομβικούς ρόλους. Στο πρώτο αυτό μέρος, δεν έχουμε ανούσιες μακρηγορίες, αλλά η πλοκή μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, χωρίς όμως να εμφανίζει σημάδια βιασύνης. Υπάρχει ένταση και δυναμισμός στην ατμόσφαιρα, ενώ αφήνει τον αναγνώστη με πολλές (αλλά εποικοδομητικές) απορίες, καθώς κι αγωνία για την συνέχεια. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το παρόν φανζίν με κράτησε στις σελίδες του και τολμώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα με το σενάριό του. Αν με ρωτήσετε, λοιπόν, αν θα ήθελα να διαβάσω το δεύτερο μέρος, η απάντηση μου θα είναι ολοκληρωτικά καταφατική. Προτείνεται σε όλους τους φαν των κόμικς, που πραγματεύονται την συγκεκριμένη εποχή και κουλτούρα. Το σχέδιο δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε, αλλά το βρήκα κατώτερο του σεναρίου. Στα δικά μου μάτια μου φάνηκε κάπως άκαμπτο κι επίπεδο. Ένα άλλο ψεγάδι (για εμένα) που εντόπισα είναι το ότι σε κάθε σελίδα εγκλωβίζονται πολλά σκόρπια καρέ κι έτσι έχουμε ένα τελικό αποτέλεσμα πέραν το δέοντος… μπουκωμένο. Όσον αφορά τον χρωματισμό, αυτός πιστεύω ότι αποτελεί το δυνατότερο σημείο του εικαστικού τομέα. Το κόμικ διαθέτει μία μεγάλη ποικιλία από φωτεινά χρώματα, τα οποία αλλάζουν όταν η πλοκή αλλάζει τις σκηνές της. Πραγματικά μία απολαυστική πανδαισία! Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό, σε διαστάσεις, τεύχος, το δέσιμο του οποίου έχει γίνει με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές και γυαλιστερό κι έτσι η εκτύπωση των χρωμάτων είναι πολύ ζωντανή. Το (πολύ όμορφο κι εμπνευσμένο) εξώφυλλο έχει ένα αρκετά τίμιο πάχος, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να στραβώνει στις άκρες του με την παραμικρή υγρασία ή τις συχνές αναγνώσεις (μην ανησυχείς Νίκο, δεν στο έχω χαλάσει! ). Γενικά, πάντως, δεν απογοητεύει. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία σελίδα, που περιγράφει τις ιδιότητες ενός λουλουδιού, το οποίο αναφέρεται στο κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Ο λόγος για μία σειρά από τευχάκια (μέχρι στιγμής δύο κι ετοιμάζεται και τρίτο), του Αδριανού Σταγγίδη, ο οποίος επιχειρεί να μας μεταφέρει στον καιρό των πειρατών και των κουρσάρων και τολμώ να πω ότι το πετυχαίνει άκρως ικανοποιητικά. Κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Μπαλαένας “Μπάλας” Τοτέρας, ένας γεροδεμένος κλέφτης, αλλά κάπως περιορισμένης νοητικής ικανότητας, ο οποίος ανήκει σε ένα τσούρμο πειρατών, που όμως έχουν ένα βασικό μειονέκτημα. Αυτό είναι ότι δεν έχουν δικό τους καράβι… Έτσι, λοιπόν, αποφασίζουν να κλέψουν ένα άλλο πειρατικό σκαρί. Ο κλήρος πέφτει στον φίλο μας, για να ανέβει επάνω στο πλοίο, να λύσει τους κάβους και να το πάρει. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, καθώς γίνεται αντιληπτός από τον σκοπό του πλοίου (που είναι κι αυτός το ίδιο χειροδύναμος) κι έτσι ο “Μπάλας” καταλήγει να συλληφθεί. Η απόφαση του δικαστηρίου είναι σύντομη, αλλά καταπέλτης. Εκτέλεση, δια αποκεφαλισμού! Τα πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ σοβαρά κι όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, τόσο για τον πρωταγωνιστή, όσο και για την υπόλοιπη συμμορία, που βλέπει το σχέδιό της να ναυαγεί. Μήπως, όμως, τα γεγονότα δεν είναι όπως πραγματικά φαίνονται, αλλά το περίφημο σχέδιο είναι άλλο…? Η συγκεκριμένη αυτοέκδοση, μου κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη σελίδα, με διασκέδασε, με εξέπληξε ευχάριστα σε αρκετά σημεία και με έκανε να θέλω να διαβάσω και την συνέχεια. Αποσπά, λοιπόν, το θετικό πρόσημο της γνώμης μου. Ο δημιουργός, έχει στήσει έναν κόσμο εποχής, αλλά δεν παραλείπει να εισάγει και διάφορους νεοτερισμούς στα καρέ του, όπως κάποια από τα ρούχα ή τις συνήθειες που υιοθετούν οι πρωταγωνιστές. Το cast, μπορεί να επικεντρώνεται στον “Μπάλα”, αλλά περιέχει κι άλλους χαρακτήρες, με εξίσου δυνατές προσωπικότητες. Το δυνατότερο σημείο του σεναρίου πιστεύω ότι είναι τα μεγάλα plot twists που υπάρχουν και στα δύο τεύχη που έχουν κυκλοφορήσει (μέχρι στιγμής), τα οποία είναι καλογραμμένα και δουλεμένα με επιμονή, ώστε και να βγαίνει ένα αποτέλεσμα που να εκπλήσσει ευχάριστα τον αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα να μην βαραίνει την πλοκή. Και μιας και μιλάμε για πλοκή, να πούμε ότι συναντάμε έναν αρκετά ικανοποιητικό αριθμό μονομαχιών και υπέρτατου ξύλου, το οποίο φαίνεται να απολαμβάνει ο Αδριανός. Εννοείται ότι δεν με πείραξε στο ελάχιστο. Αυτό που ίσως να με ενόχλησε είναι ο αγοραίος λόγος που υπάρχει σε πολλά σημεία των διαλόγων. Φυσικά και δεν περιμένω κοτζάμ πειρατές να μιλούν κόσμια, αλλά εδώ έχουν χρησιμοποιηθεί βωμολοχίες του… 21ου αιώνα. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αξιόλογη δουλειά, η οποία προτείνεται σε όλους τους λάτρεις των πειρατικών ιστοριών, σε αυτούς που αρέσκονται σε σενάρια ανατροπών, αλλά και σ’ εκείνους που θέλουν να διαβάσουν κάτι κεφάτο (παρόλη την βία και την σκηνή της καρατόμησης ) και με έντονο το κωμικό στοιχείο. Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς. Ο εικαστικός τομέας όχι μόνο είναι φανερά κι απροκάλυπτα επηρεασμένος από την σχολή των Manga, αλλά κάνει σαφείς αναφορές και σε διάφορα anime. Ποια ακριβώς δεν γνωρίζω, μιας και δεν τα έβλεπα πολύ. Σίγουρα, όμως, οι γνώστες του αθλήματος θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν επί του θέματος. Το σχέδιο είναι λεπτομερές, με καθαρές γραμμές κι όμορφες σκιάσεις, ενώ δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην κίνηση των χαρακτήρων κατά την διάρκεια μίας μονομαχίας. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι ταιριάζει στην εντέλεια και κάθε απόπειρα χρωματισμού νομίζω ότι θα κατέστρεφε το συνολικό αποτέλεσμα. Το μοναδικό μου παράπονο εδώ έγκειται στο γεγονός ότι τα καρέ είναι μικρά και το σχέδιο ασφυκτιά, με αποτέλεσμα σε αρκετά σημεία να εμφανίζεται παραφορτωμένο. Αυτό θα λυνόταν με μία έκδοση μεγαλύτερου φορμάτ. Η έκδοση, όπως προ-έγραψα, είναι πολύ μικρή στο μέγεθος, που χωράει άνετα σε μία ανοιχτή παλάμη. Παρόλα αυτά η κόλληση στην ράχη είναι αρκετά στιβαρή, ενώ και το χαρτί, μπορεί να είναι ματ, έχει όμως καλή υφή κι αποδίδει αξιόλογα τα καρέ. Όσον αφορά την επιμέλεια, να πούμε ότι της έχουν ξεφύγει μερικά μικρά ορθογραφικά λαθάκια. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία μικρή περίληψη των προηγουμένων στο εσωτερικό του εξωφύλλου του δεύτερου τεύχους. Για να μην μείνουμε, όμως παραπονεμένοι, ο δημιουργός φρόντισε να δώσει και δύο (ίδια) αυτοκόλλητα μαζί με την αγορά του κόμικ του. Ας παραθέσουμε και μία συνέντευξη στο YouTube, του δημιουργού στο “Συγγραφικό Στέκι”. Καθώς και μία σύντομη βιογραφία του. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.