Search the Community

Η πρώτη δουλειά της Αγγελικής Σαλαμαλίκη μας μεταφέρει στο Παρίσι του 1930. Ο ομώνυμος πρωταγωνιστής, Γάλλος διάσημος ντετέκτιβ στο παρελθόν, έχει επιστρέψει στο Παρίσι κατεστραμμένος, τόσο οικονομικά λόγω του Κραχ του 1929, όσο και συναισθηματικά επειδή τον έχει αφήσει η γυναίκα του. Μαζί του και πάντα στου πλάι του, μια δημοσιογράφος-φίλη με την οποία μοιράζονται ένα ένοχο μυστικό. Ένα πρόσωπο από το παρελθόν του Charlatan κάνει την εμφάνιση του στο Παρίσι και......... Το Monsieur Charlatan ξεκίνησε ως web-comic, και με τη βοήθεια του indiegogo και της kickstarter πλατφόρμας του, κατάφερε να φτάσει και στην έντυπη μορφή του, μαζεύοντας μάλιστα πάνω από €7.000! Το βιβλίο είναι μεγάλου μεγέθους,γερό, με μαλακό εξώφυλλο, και το χαρτί είναι illustration, βαρύ και ανθεκτικό. Γενικά, η ποιότητα έκδοσης είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και οι 220 σελίδες του, μαζί με το μέγεθος και την ποιότητα του χαρτιού, κάνουν τα €15,00 μια πολύ καλή τιμή. Το γεγονός ότι ξεκίνησε την πορεία του ως web-comic γίνεται εμφανές στα πρώτα κεφάλαια οπότε και η δράση "πετάει" από καρέ σε καρέ, χωρίς ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τους. Στην πορεία όμως ομαλοποιείται και αποκτά έναν κανονικό ρυθμό. Η ιστορία δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά είναι ωραία δοσμένη και 1-2 twists είναι έξυπνα και ωραία τοποθετημένα στην ροή της ιστορίας. Το σχέδιο είναι "καρτουνέ", αλλά καλοδουλεμένο και όχι πρόχειρο και οι χρωματισμοί είναι άλλοτε φωτεινοί και άλλοτε μουντοί, πάντοτε όμως ταιριαστοί. Δεν δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους διαλόγους, αλλά στη δράση και στα γρήγορα εναλλασσόμενα και εντυπωσιακά καρέ. Σαν γενική αίσθηση, θα το κατατάξω στα κόμικ που εγώ αποκαλώ "κινηματογραφικά". Κόμικς δηλαδή στα οποία οι σελίδες γυρίζουν πάρα πολύ γρήγορα, διαβάζονται πάρα πολύ γρήγορα (το διάβασα ολόκληρο σε μισή ώρα) αλλά και δυστυχώς ξεχνιούνται εξίσου γρήγορα. Ίσως είναι άδικο γιατί, ειδικά στο σχέδιο, η Σαλαμαλίκη έχει κάνει καλή δουλειά και σίγουρα δεν "ξεπέταγε" τις σελίδες της. Τα περισσότερα καρέ έχουν ωραίες λεπτομέρειες και έχουν πολύ γούστο και καλαισθησία. Για ελληνική δουλειά την θεωρώ πάρα πολύ καλή και θα πρότεινα σε όλους να τη διαβάσουν. Δεν θα τους αλλάξει τον κόσμο, αλλά θα περάσουν καλά. Του δίνω ένα 7/10 Υ.Γ. Δεν υπάρχει δυνατότητα να scanαρω εξώφυλλα, παρακαλώ να μεριμνήσει κάποιος άλλος.

Στον τρίτο όροφο μένει η γιαγιά Λούση. Μην κάνετε το λάθος, όμως, να την περάσετε για μια καλοπροαίρετη γριούλα. Η γιαγιά Λούση είναι ο ίδιος ο Εωσφόρος. Το λέει και τ' όνομά της εξάλλου... Το φανζίν αυτό των Τάσου Καραγιαννίδη (σενάριο) και Χρήστου Πίττα (σχέδιο) έκανε την εμφάνισή του στο Comicdom Con '19. Απλή αλλά «πρωτότυπη» έκδοση, καθώς οι συνδετήρες έχουν μπει στο πάνω μέρος, οι σελίδες δηλαδή γυρίζουν στον κάθετο άξονα. Στο εσωτερικό, διαβάζουμε αρκετά αστεία στριπάκια, με σχέδιο πιο προσεγμένο απ' όσο φαίνεται αρχικά. Για του λόγου το αληθές, η πρώτη σελίδα: Γενικά μια ωραία αυτοέκδοση που προτείνω σε όσους παρακολουθούν τη σκηνή των αυτοεκδόσεων. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Lord Makro & nikos99.

Πρόκειται για μία δουλειά, επιμελημένη από την Δήμητρα Νικολαΐδη, η οποία μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης. Το χρονικό πλαίσιο του σεναρίου είναι ο Μεσαίωνας κι ο τόπος είναι ένα παραμυθένιο βασίλειο, στο οποίο όλοι είναι ευτυχισμένοι και δεν λείπει τίποτα από κανέναν. Αυτή την ησυχία κι ευημερία, θα ταράξει ένας αιμοβόρος δαίμονας, ο οποίος προκαλεί πολλές καταστροφές. Ένα πριγκιπόπουλο, λοιπόν, αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει σε μία μάχη σώμα με σώμα, αλλά δυστυχώς ηττάται… Ο δαίμονας, τότε “γλυκαίνεται” στο βασιλικό αίμα και τους ανακοινώνει πως αν δεν τον ταΐζουν, κάθε τόσο, ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας, θα καταστρέψει ολόκληρο το βασίλειο! Η μακάβρια συμφωνία κλείνει, οι άρχοντες κλειδώνονται στο παλάτι για να μην βλέπουν το τέλος των απογόνων τους και οι υφάντρες πλέκουν το πέπλο για την θυσία. Μία από αυτές τις υφάντρες, η Μελυσίνη, θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, αποζητώντας διακαώς να ξεφύγει από τα δεσμά της και να ελευθερωθεί από αυτή της την υποχρέωση. Ο δρόμος της, λοιπόν, θα την οδηγήσει στο παλιό παλάτι, εκεί όπου κείτεται το σκήνωμα του πρώτου πρίγκιπα που θυσιάστηκε… Ομολογώ ότι οι πρώτες σελίδες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να μου εξάψουν το ενδιαφέρον. Η Νικολαΐδη έχει καταθέσει μεγάλα ποσά φαντασίας κι έχει “χτίσει” μία όμορφη υπόθεση, που μπαίνει κατευθείαν στο ζητούμενο, χωρίς να χρονοτριβεί, αλλά ούτε και να βιάζεται. Εύσημα θα πρέπει να δώσουμε στον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας, τον οποίο θα τον χαρακτηρίζαμε “σφιχτοδεμένο” και με δυναμική προσωπικότητα, ένα γεγονός σπάνιο για τον ρόλο της γυναίκας, χαμηλής τάξης, σε τέτοιους καιρούς… Δυστυχώς έχω παράπονα από την διαχείριση της πλοκής, από την μέση και μετά. Ένιωσα ότι δημιουργείται μία “κοιλιά” και σε αρκετά σημεία η σκηνοθεσία και οι εναλλαγές των σκηνών με μπέρδεψαν. Το παραμύθι μπλέκεται άτσαλα με το μεταφυσικό στοιχείο και βγάζουν ένα αποτέλεσμα, σίγουρα όχι κατάλληλο των προσδοκιών που είχα χτίσει διαβάζοντας την αρχή. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η πλοκή περιέχει το απαραίτητο μυστήριο, που αφήνει θετικές υποσχέσεις για την συνέχεια. Βλέπετε, μιλάμε για το Α’ μέρος. Εν κατακλείδι, προτείνεται στους φανατικούς παρόμοιας θεματολογίας ιστοριών. Σχεδιαστικά μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Τα καρέ αποτυπώνονται καθαρά, χωρίς όμως, να στερούνται του ρεαλιστικού στοιχείου, με περισσότερη μαεστρία να έχει κατατεθεί στην απόδοση των χαρακτήρων, οι οποίοι εμφανίζουν φυσικές κινήσεις και περιγράφουν άψογα μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων. Ικανοποιημένος δηλώνω κι από τον χρωματισμό. Αν και θα τον ήθελα έναν τόνο πιο φωτεινό (όπου χρειάζεται), εντούτοις έχουμε μία παλέτα, που αποτελείται από “γλυκά” χρώματα που δένουν όμορφα με το σχέδιο. Η έκδοση είναι μικροκαμωμένη, αλλά έχει πολυτέλεια. Η κόλληση στην ράχη φαίνεται να είναι στιβαρή, ενώ το γυαλιστερό χαρτί αποτυπώνει τέλεια το σχέδιο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τους λογαριασμούς της δημιουργού στα social media. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.

Ο Παναγιώτης Λιάκος, άφησε για λίγο την ακαδημαϊκή καριέρα του διδάκτορα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, με την προσωπική του δουλειά που ακούει στο όνομα “Νεκρικοί Διάλογοι”. Το εν λόγω πόνημα, το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2021 υπό την μορφή αυτοέκδοσης, είναι γελοιογραφικού και συνάμα μακάβριου χαρακτήρα, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τα “Μαύρα” του βετεράνου Αρκά. Στο τιμόνι ή μάλλον στο πηδάλιο του πρωταγωνιστή βρίσκεται ο Χάρος, ο οποίος με την βάρκα του διασχίζει αιώνια τον Αχέροντα πηγαίνοντας τις ψυχές των νεκρών μέχρι τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο αναγνώστης, λοιπόν, θα γνωρίσει επτά από αυτές τις χαμένες ψυχές, ανθρώπων με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν το δημώδες ρητό που λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αυτές οι ψυχές, λοιπόν, ανήκουν στα εξής άτομα: ● Σμαράγδα Σελφάκη: Μία κοπέλα κολλημένη με τις selfies και τα social media. ● Χάρης Σαμπρέλας: Ένας τύπος κολλημένος με το σώμα του, την γυμναστική και την χρήση αναβολικών. ● Νεοκλής Ταριφίδης: Ένας παλαίμαχος οδηγός ταξί, ο οποίος φερόταν εντελώς αντιεπαγγελματικά και παράνομα. ● Χρυσή Ακάματου: Μία πλούσια κληρονόμος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή της και το μόνο που κάνει καλά είναι να δίνει διαταγές στους υφισταμένους της. ● Μάνος Κουβάς: Ένας αμετανόητος και εθισμένος στον τζόγο παίκτης, που δεν δίστασε να παίξει (και να χάσει) ακόμα και το πατρικό του σπίτι. ● Μιλτιάδης Β. Λαδωμένος: Δήμαρχος ενός μικρού χωριού, που προέρχεται από τζάκι και με μεγάλη ικανότητα στην οικειοποίηση των χρημάτων των ψηφοφόρων του. ● Σεβαστή Μπουρλοτιέρη: Μία γριά, μέλος μίας αίρεσης, που σκοπό έχει τον προσηλυτισμό για την απόσπαση χρημάτων από τους ανυποψίαστους κι αφελείς πιστούς. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μετά τον θάνατό τους, βρίσκονται (ένας κάθε φορά) στην βάρκα του μεταφορέα των ψυχών και του κάνουν τον βίο αβίωτο στην κυριολεξία. Από αυτήν τους την συνάντηση, δημιουργούνται έξυπνοι διάλογοι, που συχνά (αλλά όχι πάντα) καταλήγουν σε χιουμοριστικές κι άκρως καυστικές ατάκες, με τον Χάρο να επιστρατεύει ατάκες από την “Θεία Κωμωδία” του Δάντη. Η πρώτη απόπειρα στα κόμικς του κ. Λιάκου, λοιπόν, νομίζω ότι αποκτά θετικό πρόσημο. Έχουμε να κάνουμε με μία συμπαθητική δουλειά, που μπορεί να μην κάνει τον αναγνώστη να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια, διαθέτει όμως χαριτωμένο σενάριο, με έξυπνες ατάκες και χαρακτήρες με ρεαλιστικά στοιχεία… δυστυχώς. Ο δημιουργός είναι απόλυτα λογικό ότι δεν διαθέτει την εμπειρία του Αρκά, αλλά δεν νομίζω ότι το επιζητεί κιόλας. Εύχομαι, πάντως, να διαβάσω κι άλλες δουλειές του. Προτείνεται σε όλους εκείνους που αρέσκονται να διαβάζουν παρόμοιες δουλειές και είμαι σίγουρος ότι δεν θ’ απογοητευτούν. Το σχέδιο, το οποίο είναι του ίδιου, θα το χαρακτηρίζαμε διεκπεραιωτικό και δίνει περισσότερο βήμα για ν΄ αναδειχθεί το κωμικό μέρος του σεναρίου. Ο δημιουργός μάς εξομολογείται ότι τα καρέ έχουν φτιαχτεί με την χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Χαρακτηρίζονται από στατικότητα κι απλοϊκή αποτύπωση των χαρακτήρων και των backgrounds. Γενικά δεν ήταν άσχημο, αλλά σίγουρα το κόμικ δεν θα γίνει γνωστό από αυτό. Το χρώμα είναι κι αυτό κάπως μονότονο και μουντό, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα έτσι θα έπρεπε να ήταν, αφού έχει να διαχειριστεί μία τέτοια θεματολογία. Η έκδοση, αν και πρόκειται για φανζίν, είναι αρκετά τίμια και με εξαιρετική ποιότητα χαρτιού. Οι σελίδες έχουν ιδανικό πάχος, ενώ και το εξώφυλλο είναι ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα το έντυπο να έχει ένα αξιόλογο βάρος. Μετά το πέρας του κύριου κόμικ, το τεύχος αφιερώνει μερικές ακόμα σελίδες με extras από τις περιπέτειες του Χάρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό συγκαταλέγεται μία σύντομη (αλλά αξιοσημείωτη) βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια από εκείνον για το έργο του. Ο κ. Λιάκος ενημερώνει ότι ο τίτλος, αλλά και η θεματολογία που επέλεξε είναι εμπνευσμένα από τους “Νεκρικούς Διαλόγους” του Λουκιανού. Επίσης, δίνει τις ευχαριστίες του στην Δήμητρα Αδαμοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Ονομαστική τιμή: 0,80€ Το κόμικ αυτό είναι πολύ κούτσικο, οπότε δεν έχει νόημα να πω κάτι για την υπόθεση. Θα περιοριστώ χαρακτηρίζοντάς το «ένα sci-fi Ο Μεγαλέξαντρος και ο Κατηραμένος Όφις, χωρίς τον Καραγκιόζη». Ο φίλτατος Χρήστος Μακροζαχόπουλος (κατά φόρουμ Lord Makro), μας δίνει μια δικιά του παρωδία του σύμπαντος του Star Wars, σε ένα φανζίν τσέπης, απλό μεν διασκεδαστικότατο δε. Δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά λίγοι μόνο εκλεκτοί δέχτηκαν επίσκεψη από τον Master Yoda που τους χάρισε το τευχάκι. Οι κοινοί θνητοί, μπορείτε να ρωτήσετε τον δημιουργό για το πώς μπορείτε να το προμηθευτείτε. May the force be with you! Α, και όπως ενημερωνόμαστε από το οπισθόφυλλο, θα υπάρξει και κάποιου είδους συνέχεια, καθώς αυτό είναι το πρώτο μέρος της σειράς Τα Μικρά Μεγάλα Αριστουργήματα. Ξανά may the force be with you! http://www.snowtroopers.ca/forum/Smileys/wader/yoda.gif Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους germanicus, Retroplaymo και Indian.

Ο Φώτης Τσελεπατιώτης, όπως μπορούμε να δούμε κι από τις δουλειές του “Πέχρα” και “Τζόνυ Τέσλα μπιγκίνς”, εξελίσσεται σε έναν πολυγραφότατο κομίστα, με εξειδίκευση στην σάτιρα. Το 2022, λοιπόν, ήταν η σειρά της Άπω Ανατολής να περάσει από την καυτή του πένα κι αυτό συνοψίστηκε στο πόνημά του που φέρει τον τίτλο “Godzilla vs Kim Jong-Un”. Ο Επιμενίδης, ένας ελεγκτής εισιτηρίων με εύφημο μνεία, κερδίζει ένα πακέτο διακοπών σε όποια χώρα θέλει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο του κορμί στην μαγευτική Βόρεια Κορέα, η οποία δεν το απογοήτεψε ποτέ… στο στοίχημα! Πηγαίνοντας εκεί γνωρίζεται με το… ιδιαίτερο καθεστώς που επικρατεί κι έτσι το περίεργο κούρεμά του θα τον στείλει στην φυλακή για… 8 ολόκληρα χρόνια! Η μοίρα, όμως, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη κι έτσι ο φίλος μας γνωρίζεται με τον δικτάτορα ηγέτη της χώρας, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον μαθαίνει Ελληνικά και γίνονται στενοί φίλοι. Όταν, λοιπόν ο Κιμ αποφασίζει να εισβάλει στην Ιαπωνία με σκοπό να την κατακτήσει, θα πάρει μαζί του και τον Επιμενίδη. Και κάπως έτσι αρχίζουν όλα! Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία όμορφη δουλειά, η οποία στηρίζεται στην σάτιρα κι έχει χροιά από την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Βόρεια Κορέα. Το σενάριο μπορεί να μοιάζει “τρελούτσικο”, παρόλα αυτά έχει συνοχή και το ενδιαφέρον είναι ότι παίρνει ένα στοιχείο που βρίσκεται κατά την διάρκεια της πλοκής και το χρησιμοποιεί εύστοχα στο φινάλε. Όμορφο plot twist, που δεν το βλέπουμε συχνά σε κόμικς που χρησιμοποιούν τέτοιου είδους θεματολογία. Το χιουμοριστικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν τόσο στο κείμενο όσο και στο σχέδιο. Παραδέχομαι ότι δεν είναι σε όλη την διάρκεια εύστοχο, αλλά συνολικά δεν με απογοήτευσε. Εν κατακλείδι πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά, χαρακτηριστική του τομέα της, που την διάβασα ευχάριστα και πολλές ήταν οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Προτείνεται στους λάτρεις τις σάτιρας, που αναζητούν μία γρήγορη, αλλά όχι άσκοπη και χωρίς νόημα, ανάγνωση. Όσοι έχουν εμπειρία από τις προηγούμενες δουλειές του Φώτης, εύκολα θα καταλάβουν ότι το σχέδιο είναι το χαρακτηριστικό του. Τα καρέ, τολμώ να πω ότι είναι κάπως παραφορτωμένα, δεν αναπνέουν καλά και ίσως σε αυτό να ευθύνεται και το μικρό μέγεθος της έκδοσης. Παρόλα αυτά δεν στέκεται πολύ κουραστικό για τα μάτια, ενώ παράλληλα βρίσκουμε πολλές λεπτομέρειες, άκρως κωμικές, που μου έφεραν στο μυαλό την σχεδιαστική νοοτροπία του Benito Jacovitti, στον θρυλικό “Κοκομπίλ”. Το ασπρόμαυρο χρώμα νομίζω ότι ταιριάζει στην περίπτωση, ενώ ευχαριστημένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Η έκδοση είναι μικροκαμωμένη και δεμένη με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει καλή υφή κι όμορφη εκτύπωση, ενώ και το πάχος του είναι ικανοποιητικό. Όσον αφορά το πάχος, μακάρι να μπορούσα να πω κάτι αντίστοιχο και για το εξώφυλλο, το οποίο είναι εξαιρετικά λεπτό. (emoji μούτρων) Συνοδευτικό υλικό, πέρα από τους λογαριασμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που μπορούμε να βρούμε τον δημιουργό, δεν υπάρχει. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Ο λογαριασμός της Zombiecake Comix στο Instagram Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Η γνωστή στο κοινό από τις δημιουργίες της “Μαλάκα λεσβίες!” και “Τα κρουασανάκια δεν είναι τα ίδια”, Σμαρ επιστρέφει με ένα ακόμα έργο της, το οποίο το αποκαλεί “Μάλλον δεν είναι τίποτα: ένα κομιξοημερολόγιο”. Ουσιαστικά πρόκειται για την δεύτερη παρόμοια προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα είδος ημερολογίου που να περιγράφει στιγμές από την καθημερινότητα που θέλει να μοιραστεί με το κοινό της, η οποία ήρθε μετά από τρία χρόνια. Η δομή του συγκεκριμένου φανζίν, λοιπόν, αποτελείται από μονοσέλιδα υπαρκτά γεγονότα (γι’ αυτό δεν τολμώ να τα αποκαλέσω στριπάκια), τα οποία ήρθαν στην ζωή της δημιουργού την περίοδο από το 2018 και μετέπειτα. Σε κάθε σελίδα αναγράφεται η ακριβής ημερομηνία ή τουλάχιστον ο μήνας και το έτος, όπου έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα. Πρωταγωνιστές σε όλο αυτό, στέκονται όχι μόνο οι φίλοι και οι γνωστοί της, αλλά επίσης οι… σκέψεις και τα συναισθήματά της. Προσωπικά την βρήκα μία αξιόλογη και πρωτότυπη ιδέα, η οποία υλοποιήθηκε με σωστό τρόπο. Από εκεί και πέρα, όμως δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο κόμικ με κράτησε δυνατά στις σελίδες του. Το διάβασα και νομίζω ότι θα το ξεχάσω σύντομα. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι αδυνατώ να ταυτιστώ με τις συγκινήσεις που προσφέρουν οι στιγμές που περιγράφονται γιατί απλά δεν συμμετέχω σε αυτές, καθώς επίσης βρήκα τις περιγραφές κάπως άτονες. Επίσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα ικανοποιητικό κωμικό στοιχείο στα καρέ. Εν κατακλείδι, προτείνεται στους θαυμαστές της δημιουργού, αλλά και σε εκείνους που θα θελήσουν να διαβάσουν κάτι γρήγορο, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή. Οι υπόλοιποι διαβάστε το με δική σας ευθύνη. Το σχέδιο διαθέτει ποικιλομορφία. Παρατηρούμε ότι σε πολλές σελίδες το στυλ αλλάζει κι άλλες φορές γίνεται λεπτομερές και καθαρό, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που είναι ασταθές και κάπως πρόχειρο. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ενδεικτικότερο για το συγκεκριμένο κόμικ, λόγω της λιτής θεματολογίας του. Το βρήκα αρκετά καλό. Η έκδοση έχει μικρό μέγεθος αλλά είναι αρκετά προσεγμένη. Η κόλληση στην ράχη είναι στιβαρή, ενώ οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν ματ υφή κι ενισχυμένο πάχος. Αξιοπρεπές είναι και το εξώφυλλο, το οποίο αποτελεί το μοναδικό σημείο του εντύπου που έχει χρώμα. Στο συνοδευτικό υλικό, βρίσκουμε ένα σύντομο εισαγωγικό σημείωμα της δημιουργού, πλαισιωμένο κι από τις ευχαριστίες της. Μετά το πέρας του… κομιξοημερολογίου, βρίσκουμε δύο σελίδες με guest art. Τα εξτραδάκια τελειώνουν με μία γρήγορη βιογραφία της Σμαρ, καθώς και τους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η επίσημη σελίδα της δημιουργού Το portfolio της δημιουργού Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Με την νέα του αυτοέκδοση, η οποία κυκλοφόρησε το 2022, ο Περικλής Κουλιφέτης αποπειράται να μας βγάλει σεργιάνι πίσω στο 1929 και συγκεκριμένα στα καταγώγια και τα ρεμπετάδικα του Πειραιά της εποχής. Η όμορφη Ρίτα, το αηδόνι του τραγουδιού, όπως την αποκαλούσαν οι θαμώνες, τραγουδάει στην ταβέρνα του Νικόλα για τους μάγκες του λιμανιού. Κάθε βράδυ, σε ένα τραπέζι, ήσυχος, τα πίνει ο Μπάμπης, μία παλιά της σχέση, που όμως εκείνος δεν την έχει ξεπεράσει ακόμα. Εκείνο το μοιραίο βράδυ, λοιπόν, το κατώφλι της ταβέρνας το περνά κι ο Μανώλης, ο οποίος μόλις έχει αποφυλακισθεί και είναι το αγόρι της Ρίτας. Τα αίματα δεν αργούν να ανάψουν, λοιπόν. Ο Μανώλης, στέκεται μπροστά από το τραπέζι του Μπάμπη και τον ρωτά, γεμάτος νταηλίκι, αν τον πρόδωσε αυτός στους… σταυρωτήδες, τους αστυνομικούς. Ο Μπάμπης αντιδρά σχετικά ψύχραιμα στην αρχή, αλλά το κακό δεν αργεί να γίνει. Οι δύο τους θα έρθουν σε σύγκρουση, τα μαχαίρια θα τραβηχτούν και η μοίρα θα έχει τον τελευταίο λόγο… Ο Περικλής, λοιπόν, επινοεί ένα κόμικ, το οποίο στηρίζεται σε μία και μοναδική σκηνή δράσης, ενώ το τοπικό πλαίσιο δεν είναι άλλο από μία ταβέρνα. Αν νομίζει κάποιος, όμως, ότι αυτό είναι λίγο για να υπάρξει μία πλήρης αφήγηση, πλανάται. Μέσα στις ελάχιστες σελίδες έχουμε μία καλογραμμένη πλοκή χωρίς να κάνει κάποια “κοιλιά”, οι χαρακτήρες προλαβαίνουν να στηθούν κι ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, ενώ παράλληλα ο δημιουργός πετυχαίνει αξιόλογα την ατμόσφαιρα της εποχής και του τόπου, μία ατμόσφαιρα που φέρνει λίγο στο “Ρεμπέτικο – Το κακό βοτάνι” και το “Τετράς: Η ξακουστή του Πειραιώς”. Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο Περικλής μάς τρατάρει κι ένα πανέξυπνο plot twist στα τελευταία δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, το οποίο κλείνει την ιστορία με τραγικό, αλλά υποδειγματικό τρόπο. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που σίγουρα θα το ήθελα περισσότερο σε έκταση και σε λεπτομέρειες, αν κι έτσι καταφέρνει να κάνει την δουλειά του απόλυτα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε εκείνους που αρέσκονται σε αυτή την εποχή κι έχουν αυτές τις μουσικές προτιμήσεις, χωρίς βέβαια να αποκλείονται οι υπόλοιποι αναγνώστες, οι οποίοι θεωρούν αυτή την εποχή κι αυτή την στάση ζωής, σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας. Φτάνοντας στην ανάλυση του εικαστικού τομέα, αυτό που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι παρατίθεται ένα σχέδιο που έχει πολλές ομοιότητες τεχνικά με τους “Έγκλειστους”. Διαθέτει λεπτομέρειες και μία καλή αποτύπωση του χώρου, αλλά πιστεύω ότι χωλαίνει αρκετά στην απόδοση των χαρακτήρων, οι οποίοι βγαίνουν στο χαρτί εξαιρετικά λεπτοκαμωμένοι και με τεράστια κεφάλια. Επίσης και τα χαρακτηριστικά των προσώπων είναι αρκετά άγρια και δεν αποτυπώνουν τον ρεαλισμό που θα έπρεπε να υπάρχει, λόγω του συγκεκριμένου σεναρίου. Στον αντίποδα, έχουμε ένα τίμιο κι άκρως εύστοχο ασπρόμαυρο χρώμα, με ένα εξίσου πολύ καλό μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό, πάντα σε σχέση με το σενάριο. Η έκδοση έχει μέτριο μέγεθος και είναι δεμένη με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά καλοτυπωμένο, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και τίμιο πάχος. Στο έξτρα υλικό μπορούμε να συμπεριλάβουμε έναν επίλογο (μάλλον) από τον δημιουργό, καθώς και σημειώσεις για το κόμικ. Τέλος βρίσκουμε μία σελίδα με μία σύντομη βιογραφία του δημιουργού, ενώ υπάρχουν και προσχέδια των πρωταγωνιστών στο πίσω μέρος του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Η αλήθεια είναι ότι με μία πρώτη, φευγαλέα ματιά (και χωρίς να δω καλά το εξώφυλλο που μαρτυρά περίπου το σενάριο), νόμιζα ότι το παρόν κόμικ απευθύνεται σε ανθρώπους που ποντάρουν σε αθλητικά στοιχήματα. Τελικά, έπεσα έξω! Το “Πάμε ταμείο” αποτελεί μία συλλογή από μονοσέλιδα στριπάκια, έμπνευσης του κομίστα Αλέξανδρου Κατσίκα, που κυκλοφόρησε το 2021, τα οποία περιγράφουν με χιούμορ και υπερβολή τις ευτράπελες καταστάσεις που διαδραματίζονται σε κάθε σούπερ μάρκετ ανάμεσα στους ανυπόμονους κι απαιτητικούς πελάτες και τους κακοπληρωμένους (τις περισσότερες φορές) υπαλλήλους. Προσωπικά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κόμικ στηρίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα, η οποία προσφέρεται για σάτιρα και που όλοι έχουμε ζήσει κάποιες από τις καταστάσεις που περιγράφονται. Το χιούμορ, όμως δυστυχώς, το βρήκα κάπως απλοϊκό κι άγουρο και πιστεύω ότι ήθελε λίγη περισσότερη δουλειά και φροντίδα. Αυτό, βέβαια, αποτελεί δική μου άποψη, καθώς ο κάθε αναγνώστης μπορεί να σχηματίσει την δική του γνώμη. Ο εικαστικός τομέας αποτελείται από ένα σχέδιο που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε πρόχειρο, αλλά όχι άσχημο. Αποτελεί ένα στυλ, που ενισχύει το κωμικό στοιχείο που θέλει να περάσει το σενάριο. Μου άρεσε, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Πάντως, το βρήκα καλύτερο από το σενάριο. Το ασπρόμαυρο χρώμα, από την στιγμή που λείπουν οι λεπτομέρειες κι έχουμε να κάνουμε με σατιρικά στριπ, είναι το πλέον κατάλληλο για την περίσταση. Η έκδοση έχει μικρό σχήμα και είναι δεμένη με καρφίτσα. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, το ίδιο και το χαρτί στο εσωτερικό, το οποίο είναι ματ. Γενικά, πρόκειται για μία έκδοση που μαρτυρά ότι πρόκειται για φανζίν. Στο συνοδευτικό υλικό συγκαταλέγεται μία σύντομη επαγγελματική βιογραφία του δημιουργού (που την βρίσκουμε στην εσωτερική μεριά του εξώφυλλου), καθώς και μία σελίδα με ευχαριστίες στο τέλος του κόμικ. Ο λογαριασμός του Αλέξανδρου Κατσίκα στο Facebook

Το “Pigings” είναι μία σειρά κόμικ που κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή για πρώτη φορά το 2020 κι αποτελεί δημιουργία του Δημήτρη Σάρλου (σενάριο) και του DegPhilip (σχέδιο). Η ιστορία ξεκινάει με τον πρίγκιπα Έρικ και το πλήρωμά του, οι οποίοι πλέουν σε αχαρτογράφητα νερά, προκειμένου να βρουν το πετράδι του Φένριρ, με σκοπό να το δωρίσουν στον βασιλιά Βιλς Βιν. Αυτή τους η αναζήτηση θα αποβεί τρομερά επικίνδυνη, καθώς όλοι τους θα έρθουν αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες θα δοκιμάσουν τις αντοχές και την πίστη τους. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο κόσμος του “Pigings” είναι βγαλμένος από το λεγόμενο “Sword & Sorcery”, καθώς πρωταγωνιστές, εκτός από τους βασικούς, αποτελούν φλογοβόλοι δράκοι, μάγισσες και δυνατά ξόρκια. Επίσης, έχει υιοθετηθεί το στυλ της Σκανδιναβικής ιστορίας και πιο συγκεκριμένα, των Βίκινκγκς. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, δημιουργείται μία όμορφη περιπέτεια, η οποία αριθμεί (τουλάχιστον όσο γράφονται αυτές οι γραμμές) δύο τεύχη, τα οποία, μπορεί να πατούν επάνω στην ίδια βασική ιδέα, δεν έχουν, όμως, τους ίδιους πρωταγωνιστές, κάτι που με παραξενεύει. Κι έπεται συνέχεια… Προσωπικά, μου άρεσε η συγκεκριμένη σειρά κι έχω την περιέργεια να διαβάσω και την συνέχεια. Μέχρι στιγμής έχει στηθεί ένας ολοκληρωμένος κόσμος, με όμορφες λεπτομέρειες, που αξίζει να αναπτυχθεί περεταίρω. Το παράπονό μου, πάντως, είναι οι λίγες σελίδες που έχει το κάθε τεύχος, με αποτέλεσμα η… δόση του κόμικ κάθε φορά να έρχεται με το σταγονόμετρο. Προτείνεται σε εκείνους που αρέσκονται σε τέτοιου είδους σύμπαντα και θέλουν να στηρίξουν μία ελληνική προσπάθεια. Σχεδιαστικά έχουμε, επίσης, να κάνουμε με μία τίμια δουλειά, που προσφέρει ατμοσφαιρικά καρέ και βάζει τον αναγνώστη στο κατάλληλο mood. Παράλληλα, όμως, καταφέρνει να βγάζει και μία παιδικότητα, που μου άρεσε, αλλά θεωρώ ότι υποβαθμίζει, κάπως, την ιδέα που επιχειρεί να περάσει το σενάριο. Κάτι που σε εμένα “κλότσησε” είναι το γεγονός ότι στα καρέ φαίνεται (και μάλιστα σε μερικά σημεία είναι έντονα διακριτό) η αρχική σχεδίαση με μολύβι. Δεν ξέρω αν είναι σχεδιαστικό μοτίβο ή αν απλά ο καλλιτέχνης αμέλησε να το σβήσει, αλλά με έκανε να αναρωτηθώ. Για τον χρωματισμό έχει επιλεγεί μία παλέτα γλυκών και γήινων χρωμάτων, χαμηλής φωτεινότητας, που μου άρεσε και κάνει το κόμικ να διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι μικρή σε ανάστημα και με εξαίρεση το, αξιόλογης ποιότητας, χαρτί, δεν διαθέτει κάτι που θα την έκανε αξιομνημόνευτη ποιοτικά. Πάντως, μιας και μιλάμε για φανζίν δεν θα έπρεπε να έχουμε παράπονο. Κάποιο υλικό που να την συνοδεύει δεν υπάρχει. Κάτι αξιοπερίεργο που οφείλουμε να αναφέρουμε είναι ότι στην ταυτότητα και των δύο τευχών που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής αναφέρεται ότι το κόμικ έχει τίτλο “Pigingins”! Κλείνοντας, να πούμε ότι ο σεναριογράφος, εκτός από την δημιουργία σεναρίων, πραγματοποιεί και μεταγλωττίσεις για διάφορα δημοφιλή κινούμενα σχέδια. Παρακάτω παραθέτουμε ένα δείγμα τις δουλειάς του από τις νέες “Παπιοπεριπέτειες”… Καθώς και μία συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή “Discovering Credits”, από το “Spoiler Alert”.

Το “Έξω απ’ το χαρτί” αποτελεί την πρώτη απόπειρα της Κατερίνας Μποτίνη να δημιουργήσει ένα κόμικ, το οποίο (σύμφωνα με τα γραφόμενα εκείνης) της πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί! Ο λόγος αυτής της μεγάλης καθυστέρησης είναι ότι η δημιουργός αφιέρωνε χρόνο σε αυτό μόνο τα καλοκαίρια. Πρωταγωνιστές στο κόμικ είναι έξι χαρακτήρες, οι οποίοι νομίζουν ότι ζουν φυσιολογικές ζωές και είναι κύριοι του εαυτού τους, όταν κάνει την εμφάνισή της η φωνή της ίδιας της δημιουργού, η οποία τους επαναφέρει στην σκληρή πραγματικότητα. Έτσι, οι αναγνώστες διαβάζουν με ενδιαφέρον τις αντιδράσεις τους και το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται την αλήθεια! Αυτό, πάνω-κάτω, είναι το concept του σεναρίου, το οποίο παραδέχομαι ότι έχει μία πρωτότυπη πλοκή, καθώς υπάρχει μία διαδραστική επαφή του καλλιτέχνη με τα χάρτινα δημιουργήματά του. Χωρίζεται σε κεφάλαια, τα οποία μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όταν γνωρίσουμε τους ήρωες, στην πορεία βλέπουμε ότι οι ζωές τους αρχίζουν να σχετίζονται μεταξύ τους. Μέσα στις πλοκές υπάρχουν στιγμές συγκίνησης, αλλά ως επί το πλείστον αυτό που επικρατεί είναι το κωμικό στοιχείο, το οποίο όμως δεν αγγίζει μεγάλα επίπεδα. Οι χαρακτήρες έχουν τις δικές τους δυνατές προσωπικότητες, ο κάθε ένας είναι διαφορετικός κι αντιλαμβάνεται το χέρι της δημιουργού με το δικό του ταμπεραμέντο. Επίσης, θα πρέπει να επισημάνουμε και το γεγονός ότι οι ιστορίες περιέχουν στοιχεία από την κοινωνική ζωή. Από την στιγμή, λοιπόν, που πρόκειται για μία άτυπη ανθολογία, λογικό είναι να μην είναι όλες οι ιστορίες της ίδιας δυναμικής. Παρόλα αυτά τις βρήκα όλες συμπαθείς και τις προτείνω στο κοινό, με προτεραιότητα στους fans της Κατερίνας. Ο εικαστικός τομέας αποτελεί κι αυτός με την σειρά του ένα είδος ανθολογίας, μιας κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βλέπουμε διαφορετικά σχεδιαστικά στυλ, απόρροια του καλλιτεχνικού χαρακτήρα της δημιουργού, στην πορεία όλων αυτών των ετών που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το κόμικ. Το χρώμα που επικρατεί είναι το άσπρο και το μαύρο, με καλές σκιάσεις, σωστά μελανώματα κι επιμονή στην λεπτομέρεια. Μικρό παράπονο είναι στην απόδοση των χαρακτήρων, αλλά και στον τρόπο που παρατίθενται τα καρέ στην κάθε σελίδα. Νομίζω ότι η Κατερίνα το παρακάνει, βάζοντας (και σε αυτό το κόμικ) πολλά καρέ, με αποτέλεσμα το σχέδιο να βγαίνει μικρότερο και κατά συνέπεια να μην αναδεικνύει όσο θα έπρεπε τις λεπτομέρειες. Αρκετές φορές μάλιστα παραδέχομαι ότι το βρήκα λίγο κουραστικό για τα μάτια… Είπα πριν ότι το χρώμα που επικρατεί είναι στις αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου κι αυτό γιατί υπάρχουν κι ελάχιστες σελίδες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που είναι έγχρωμες. Η έκδοση έχει μικρό μέγεθος και οι σελίδες της σχηματίζουν ράχη. Το χαρτί από το οποίο συνθέτεται το εσωτερικό είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με σωστό πάχος, ενώ το ίδιο καλής… πάστας είναι και το εξώφυλλο. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να συμπεριλάβουμε μία περίληψη του κόμικ που θα βρούμε πριν ξεκινήσουν οι ιστορίες. Μετά το πέρας του κόμικ, βρίσκουμε μία σελίδα με ευχαριστίες της δημιουργού, καθώς επίσης και μία σελίδα που αποτελεί μία σύντομη επαγγελματική βιογραφία της. Το κόμικ θα κλείσει με μία σελίδα που αποτελεί ένα είδος disclaimer. Η δημιουργός συνόδευε το κόμικ της με μία πανέμορφη κάρτα - αυτοκόλλητο. Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση, να αναφέρουμε ότι το παρόν κόμικ κυκλοφορεί και στην Αγγλική γλώσσα, με τίτλο “Out of the paper”. Ο λογαριασμός της δημιουργού στο Facebook Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Η Κατερίνα Μποτίνη, γνωστή από το “Take it slowww”, ανανεώνει ακόμα μία φορά την παρουσία της με το αναγνωστικό κοινό με το έργο της “Burn the witch”. Το σύντομο αυτό κόμικ, το οποίο είδε την έξοδο από το τυπογραφείο τον Σεπτέμβριο του 2022, περιγράφει την ζωή μία μοναχικής γυναίκας, η οποία βρίσκει και δίνει την αγάπη της στις γάτες. Αυτή της η συμπεριφορά, όπως συμβαίνει πάντα ( ) γίνεται η αφορμή να δημιουργηθούν διάφοροι μύθοι κι ανυπόστατα ψεύδη γύρω από το άτομό της κι ο κόσμος να της φερθεί με καταφρόνηση, αλλά και… φόβο. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς σε τόσες λίγες σελίδες η Κατερίνα καταφέρνει να ξεδιπλώσει άρτια μία αξιόλογη πλοκή, η οποία περικλείει και καυτηριάζει όλα τα συμπαγή στερεότυπα που υφίστανται (δυστυχώς) ακόμα και στις ημέρες μας. Η πρωταγωνίστρια, αν και δεν μιλάει πολύ, παρόλα αυτά η σιωπή της λέει πολλά κι ο τρόπος που το κάνει είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, λοιπόν, το παρόν κόμικ έχει κοινωνικές προεκτάσεις, ενώ στο φινάλε, δεν είμαι 100% σίγουρος, αλλά έχω την εντύπωση ότι βούρκωσα. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μία πανέμορφη προσπάθεια, που βλέπει στα μάτια την κοινωνία και προτείνεται στα ανοιχτά μυαλά και μόνο σε αυτά. Κι από τον εικαστικό τομέα δεν θα πρέπει να έχουμε παράπονο, αν και είναι σίγουρο ότι υπερκαλύπτεται από το σενάριο. Το σχέδιο μοιάζει κάπως “σκιτσοειδές”, αλλά διαθέτει τις απαραίτητες λεπτομέρειες που χρειάζονται για την οπτικοποίηση του σεναρίου, ενώ το δυνατότερο στοιχείο κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το χρώμα, που μπορεί να είναι κάπως μουντό, παρόλα αυτά όμως είναι ολοζώντανο. Ίσως σε αυτό να συμβάλλει και η άψογη εκτύπωση. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας, αλλά παραδέχομαι ότι έχει δώσει μεγάλη φροντίδα στην επιλογή του χαρτιού, το οποίο είναι γυαλιστερό κι αποτυπώνει στην εντέλεια το σχέδιο (όπως προ έγραψα). :respect: Όσον αφορά το πάχος, αυτό είναι τίμιο, αν συνυπολογίσουμε τον αριθμό των σελίδων και το δέσιμό τους. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με μοναδική εξαίρεση τους λογαριασμούς της δημιουργού στα social media, που τους βρίσκουμε στην τελευταία σελίδα του κόμικ. Ο λογαριασμός της δημιουργού στο Facebook Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ο Πανάγος Γερακάκης, ο δημιουργός του Ψυχαλάστρα, τον Σεπτέμβριο του 2021 φέρνει σε επαφή με το κοινό του ακόμα μία δουλειά, υπό τον τίτλο ΤΟ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Το συγκεκριμένο κόμικ αποτελείται από στριπάκια που το καθένα εκτείνεται σε μία σελίδα και στηρίζουν το σενάριό τους από την πρόσφατη πανδημία που βίωσε (κυρίως) η χώρα μας με τον COVID-19. Ο Πανάγος, ορμώμενος από την κρατική διαχείριση αυτής της πανδημίας, κριτικάρει και σατιρίζει με δυναμισμό και νεύρο τα κακώς κείμενα και ίσως με αυτόν τον τρόπο, εκτός από την επιδίωξη του χιούμορ, να θέλει να τονίσει τα λάθη και τις παραλήψεις που (πιθανώς) και να έγιναν. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι κάπως αγοραία, δεν χαϊδεύει, σε καμία περίπτωση, αυτιά, ενώ στο στόχαστρό του, έχουν μπει δύο από τους βασικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, ο Πρωθυπουργός κι ο Λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας. Προσωπικά μου άρεσε η προσέγγιση αυτή, αλλά ομολογώ ότι υπήρχαν κι αρκετές στιγμές που αισθάνθηκα λίγο άβολα. Ο λόγος ήταν πρωτίστως η φρασεολογία, αλλά και η υπερβολή που υπάρχει σε αρκετά από τα στριπάκια. Παραδέχομαι, πάντως, ότι μιλάμε για μία δουλειά που δεν μασάει τα λόγια της και συμπορεύεται με το δημόσιο αίσθημα που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια. Προτείνεται σε άτομα της ίδιας ιδεολογίας ή και ουδέτερης πολιτικής άποψης. Οι υπόλοιποι, καλύτερα να μην το αγγίξουν καν! Το σχέδιο εστιάζει σε λιτά καρέ, που όμως περιλαμβάνουν όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες, ενώ παράλληλα αφήνουν το σενάριο να παίξει το παιχνίδι του ανενόχλητο. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι παρατηρούμε ένα συνεχόμενο zoom-out και, σε συνδυασμό με τα πολλά καρέ που συνήθως έχει η κάθε σελίδα, έχουμε σώματα σχετικά μικροκαμωμένα και δυσανάλογα. Χρωματικά υπάρχει μία εναλλαγή από μία γήινη παλέτα σε παλ χροιά. Πρωτότυπη και ξεκούραστη στο μάτι. Η έκδοση έχει μέτριο προς μικρό μέγεθος και είναι δεμένη με κόλληση στην ράχη. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει πολύ καλή υφή κι εκτύπωση, ενώ το εξώφυλλο είναι χαρτονένιο και σχετικά λεπτό. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μερικά στοιχεία επικοινωνίας με τον δημιουργό. Τέλος, να αναφέρουμε ότι μερικά από τα στριπάκια που περιέχονται στο συγκεκριμένο έντυπο, έχουν δημοσιευτεί και ηλεκτρονικά στην σειρά Το διάγγελμα του Σαββάτου. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Θα παρακαλούσα να κρατήσουμε την παρουσίαση μακριά από πολιτικά σχόλια. Οποιοδήποτε τέτοιο σχόλιο θα διαγράφεται.

Ο Φώτης Τσελεπατιώτης, γνωστός από την σειρά φανζίν που κυκλοφόρησε μετέπειτα με τον τίτλο ΠΕΧΡΑ, μας χάρισε το 2019 ακόμα μία δημιουργία του, που ονομάζεται ΤΖΟΝΥ ΤΕΣΛΑ ΜΠΙΓΚΙΝΣ. Το συγκεκριμένο κόμικ αφηγείται τις περιπέτειες του υπερήρωα Τζόνυ Τέσλα και του πιστού (τις περισσότερες φορές ) βοηθού του, του Πούσικατ-Μπόι. Ο Τζόνυ, ένα ορφανό παιδί το οποίο υιοθέτησε ένας μεγάλος επιστήμονας και του έδωσε το επώνυμό του, έγινε μέρος ενός πειράματος κι από τότε μετατράπηκε σε μία ανεξάντλητη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας, ικανή να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρη την Νότια Τσουπίλα, την πόλη του. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, ο φίλος μας αποφάσισε να γίνει ο υπερασπιστής της περιοχής του από κάθε κακόβουλο εισβολέα του αχανούς διαστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα έχει σύμμαχο τον Πούσικατ-Μπόι, έναν γάτο, ο οποίος δαγκώθηκε από έναν ραδιενεργό άνθρωπο κι απέκτησε πρωτόγνωρες δυνάμεις για αιλουροειδές! Σε αυτό το τεύχος, λοιπόν, περιγράφονται αρκετές διαμάχες και μονομαχίες των πρωταγωνιστών με διάφορους αδίστακτους villains που φέρουν (κι αυτοί) ευφάνταστες υπερδυνάμεις, οι οποίες μπορεί να μην προκαλούν ρίγος στους αναγνώστες, σίγουρα, όμως, προκαλούν χαμόγελα! Αν και ξεκίνησα κάπως μουδιασμένος την ανάγνωση αυτού του κόμικς, μιας και είχα διαβάσει πρώτα την ΠΕΧΡΑ, που δεν μου άφησε και την καλύτερη επίγευση, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα ευχάριστα. Ο Φώτης χτίζει ένα τίμιο σύμπαν κι εκεί εντάσσει δύο αξιόλογες μορφές του υπερηρωικού-χιουμοριστικού χώρου, στις οποίες μάλιστα δίνει ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, δεν τις παραθέτει απλά για να ξεκινήσει την δράση, αλλά αποδεικνύει ότι έχει δουλέψει αρκετά με αυτές πριν τις τοποθετήσει στην… αρένα. Όσον αφορά την δράση, αυτή είναι γεμάτη και συνδυάζεται άψογα με το κωμικό στοιχείο και τις αγοραίες συμπεριφορές. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αυτοέκδοση που με κάλυψε και πιστεύω ότι πέτυχε τον σκοπό της, που ήταν να διασκεδάσει και να σατιρίσει τον κόσμο της Marvel και της DC. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους του είδους, αλλά κι εκείνους που θέλουν να διαβάσουν κάτι ανάλαφρο, αλλά και με συνοχή. Σε μία πρώτη ανάγνωση, αυτό που συνειδητοποιούμε από τον εικαστικό τομέα είναι τα πυκνοσχεδιασμένα καρέ που ίσως να σταθούν η αφορμή να κουράσουν το μάτι. Σε μία δεύτερη (και πιο προσεκτική) ανάγνωση αυτό που προσωπικά μου έμεινε είναι η επιμονή του δημιουργού στην λεπτομέρεια, ιδίως στην απόδοση των villains. Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου εδώ νομίζω ότι δουλεύουν τέλεια, την ίδια ώρα που και το μελάνωμα είναι πολύ όμορφο. Προσωπικά, λοιπόν, θα ήθελα να δω το σχέδιο του Φώτη και σε κάποιο περισσότερο “σοβαρό” κόμικ. Νομίζω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Όσον αφορά την ποιότητα η έκδοση έχει όλα α στοιχεία για να χαρακτηριστεί ένα μέτριο φανζινάκι. Το χαρτί στο εξώφυλλο μπορεί να έχει πανέμορφα χρώματα, αλλά είναι λεπτό σαν τσιγαρόχαρτό, ενώ οι εσωτερικές σελίδες είναι ματ κι εξίσου λεπτές. Τουλάχιστον η εκτύπωση είναι ικανοποιητική. Το δέσιμο των 36 σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Ο λογαριασμός της Zombiecake Comix στο Instagram Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού του 2021 όταν κυκλοφορεί ένα περιοδικό που φέρει τον περίεργο τίτλο ΠΕΧΡΑ κι ένα ακόμα πιο περίεργο περιεχόμενο. Μπροστάρης αυτής της προσπάθειας είναι ο Φώτης Τσελεπατιώτης. Το εν λόγω περιοδικό αποτελεί μία ανθολογία με κόμικς που δημιούργησαν νέοι καλλιτέχνες στον χώρο, τα οποία σίγουρα προορίζονται για αναγνωστικό κοινό άνω των 18 ετών, όπως δικαιολογημένα μας προειδοποιεί και το εξώφυλλο. Ο χαρακτήρας που επιχειρεί να κρατήσει το περιοδικό είναι αυτός του λεγόμενου underground. Γι’ αυτόν τον λόγο τα κόμικς που περιέχονται είναι σκοτεινά, σουρεαλιστικά, ενώ και το χιούμορ τους είναι κάπως εξεζητημένο και σίγουρα όχι για όλους. Η θεματολογία ποικίλει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της αντλείται από την καθημερινότητα και βγάζει την αναμενόμενη υπερβολή, προκειμένου μέσα από την σάτιρα να πραγματοποιηθεί η ζητούμενη διακωμώδηση. Οι ιστορίες εκτείνονται από δύο μέχρι τέσσερις σελίδες, ενώ υπάρχουν και γελοιογραφικά καρέ της μίας σελίδας. Προσωπικά δεν δηλώνω φίλος της συγκεκριμένης σκηνής, αλλά δεν μπορώ να μην καλωσορίσω αυτή την προσπάθεια, η οποία φαίνεται να έχει βρει το κοινό της, αν αναλογιστούμε ότι σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που διανύουμε και χωρίς κάποιο σημαντικό εκδοτικό μπουστάρισμα, κατάφερε (μέχρι στιγμής) να κυκλοφορήσει τέσσερα τεύχη. Ελπίζω, λοιπόν, να συνεχίσει να είναι καλοτάξιδη και να διασκεδάζει τους θαυμαστές της. Το σχέδιο, στην προσπάθειά του να είναι κωμικό, μου έβγαλε μία θλίψη. Ο λόγος που το εξέλαβα με αυτόν τον τρόπο στηρίζεται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με κάπως άτσαλα και πολλές φορές παραφορτωμένα καρέ, στα οποία επικρατεί το μαύρο χρώμα και το μελάνωμα είναι πέραν του δέοντος βαρύ. Όλο αυτό κούρασε κάπως τα μάτια μου. Ομολογώ, όμως, ότι υπήρχαν και καρέ (ιδίως εκείνα που εκτείνονται σε μία σελίδα) που τα βρήκα καλαίσθητα κι ας περιγράφουν μία ιδέα κάπως… αντισυμβατική! Εκδοτικά το κάθε τεύχος στέκεται επάξια και σίγουρα βάζει κάτω πολλά από τα φανζίν που φιγουράρουν στα διάφορα conventions. Διαθέτει μεγαλούτσικο σχήμα και η υφή του χαρτιού είναι ματ σε όλα τα σημεία της, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Από το χαρτί στο εσωτερικό δεν έχω κάποιο παράπονο, αλλά το πάχος του εξώφυλλου θα το ήθελα λίγο πιο ενισχυμένο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση των τευχών #03, 04.

Αυτοέκδοση από τον Απρίλη του 2019. 10 τετρασέλιδες ερωτικές ιστορίες από 10 γυναίκες δημιουργούς. Περιεχόμενα 1ου τόμου Big Love - Έλενα Γ. (Έλενα Γώγου) Φιλότεχνοι - Γεωργία Ζάχαρη Satyr - Roberta Γιαϊτζόγλου Watkinson Netflix & Chill - Poisoner (Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου) Ρομαντισμούλης - Lussaki (Λουκία Τζωρτζοπούλου) Έρχομαι - Στέλλα Στεργίου Gay Porn - Darina Miroshnichenko Saturnidae - Σ.Π. (Σιαδώρα Παπαθεοδώρου) Το Απέναντι Μπαλκόνι - Σμαρ Το Μπεκ - Ραφαέλλα Κόνη Πρόσθετα έχει 3 σελίδες με μίνι βιογραφικά των δημιουργών, με λινκς στα fb και insta τους καθώς και ένα δισέλιδο Μπίνγκο από τη Στέλλα Στεργίου. Λόγω του δεσίματος του κόμικ, αλλά και του ότι έχουμε 10 ιστορίες με 10 διαφορετικές τεχνοτροπίες, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αντ'αυτού ένα κολλάζ που έχουν ανεβάσει στο φβ με καρέ από κάθε ιστορία για να πάρετε μια ιδέα. Μην παρασύρεστε από το απαλό ροζ. Το κόμικ μέσα είναι ξεκάθαρα α/μ. Πριν από πολλά χρόνια, προ GC, ο Valt σκάναρε και διαμοίραζε κομιξάκια σε γνωστό τορρεντάδικο εκείνης της εποχής. Πέραν από τα τυπικά, σκανάριζε και τσοντούλες (λχ Comics Erotica). Μια διαπίστωση που είχε κάνει ήταν πως τις τσόντες τις κατέβαζαν κυρίως γυναίκες Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το τι θα πίστευε κανείς αναλογιζόμενος τα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι τσόντες, σε κόμικ ή σε ταινίες, είναι ένα ανδρικό σπορ. Νομίζω πως αυτή η ανθολογία στοχεύει και εκεί. Πέραν του να κάνουν τον χαβαλέ τους οι δημιουργοί, να θυμίσουν/τονίσουν/ενημερώσουν ότι ο ερωτισμός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους άνδρες και ότι το γλύψιμο, τα ερωτικά βοηθήματα και οι φαντασιώσεις αρέσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου Όπως κάθε ανθολογία, άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Το σχέδιο διαφέρει. Και οι ιστορίες διαφέρουν. Άλλες έχουν έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο, άλλες το ερωτικό, άλλες το χυδαίο. Well, είναι μια ανθολογία Με κοινό τόπο το σεξ Έχει λόγο ύπαρξης? Ναι. Πρωτοφανώς για εμένα (που έχω θέμα με τα κόμικ με το μεγάλο νόημα ή την οιαδήποτε πολεμική) η αξία του στο να πει ότι το ερωτικό κόμικ (και όχι μόνο) αφορά και τις γυναίκες προσπερνά την οιαδήποτε καλλιτεχνική αξία του κάθε έργου της ανθολογίας. Βέβαια, ασχέτως του άμα αρέσει ή δεν αρέσει το κάθε στυλ, είναι καλοδουλεμένες δουλειές. Αυτές τις μέρες, Απρίλης 2021, ρολλάρει μια καμπάνια στο Kickstarter για την έκδοση του 2ου τόμου με τίτλο "Αθήνα ένα μεγάλο κρεββάτι". Ήθελαν να μαζέψουν 7506 ευρώ, έχουν ήδη μαζέψει 11332 και κάποια από τα καλούδια έχουν καπαρωθεί. φβ επίσημο σάητ

Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το επάγγελμα του περιπτερούχου είναι ιδιαιτέρως κουραστικό, επικίνδυνο και κυρίως ανθυγιεινό για την ψυχολογία. Το τελευταίο οφείλεται στους απανταχού περίεργους πελάτες, τους οποίους είναι αναγκασμένοι να διαχειρίζονται οι περιπτεράδες. Μερικές από τις κατηγορίες αυτών των μυστήριων πελατών είχε την ιδέα να παραθέσει ο Κωνσταντίνος Παππάς, στο πόνημά του “Le Περιπτεράς”. Ο δημιουργός, με περίσσεια ειλικρίνεια, αλλά και… καφρίλα, περιγράφει ένα καθημερινό οκτάωρο ενός τέτοιου επαγγελματία, τους διαλόγους που έχει με το κοινό και φυσικά τα ευτράπελα που ακολουθούν. Εννοείται ότι έχουμε να κάνουμε με σκηνές υπερβολής, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εντελώς αναληθείς. Όπως και να έχει, πάντως, διαθέτουν χιούμορ. Το σχέδιο έχει λεπτομέρεια και οι γραμμές λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μου άρεσε αρκετά, αλλά ακόμα περισσότερο μου άρεσαν τα backgrounds και η απόδοση των γειτονιών της Αθήνας. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι, πιστεύω, το καταλληλότερο για μία τέτοια δουλειά, ενώ και η χειρόγραφη γραμματοσειρά είναι πολύ ταιριαστή. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας και δεμένη με καρφίτσα. Δεν κρύβει κάποια μεγάλη πολυτέλεια, αλλά σίγουρα έχει γίνει με κέφι και μεράκι. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος, το ίδιο και το εξώφυλλο. Στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου ο δημιουργός ευχαριστεί τους αναγνώστες που επένδυσαν στο κόμικ του, ενώ στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου έχουμε τα στοιχεία επικοινωνίας του. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ανθολογία κόμικς με εναλλασσόμενους καλλιτέχνες. Περιέχει τις δουλειές των Nanco, This Scum is an Artist, Gemo, Αλεξία Λουγιάκη, PaperMan ΠΜ κ.α. Μπορείτε να δείτε μερικές σελίδες δείγμα στο μπλογκ τους. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση των τευχών.

Με την αυγή του 2004, μία ομάδα ανθρώπων, με την ονομασία Chimeres, δημιούργησαν ένα μικρό περιοδικό, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, στο οποίο αποτύπωναν στο χαρτί οποιαδήποτε ιδέα ένιωθαν την ανάγκη να μοιραστούν με τους υπόλοιπους. Το έντυπο φαίνεται ότι μακροημέρευσε, καθώς από το 2004 που ήταν το έτος πρώτης κυκλοφορίας, ολοκλήρωσε τον κύκλο του το 2019, με την κυκλοφορία του να θεωρείται ακανόνιστη! Μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης μπορούσε να διαβάσει ποιήματα, μικρά πεζογραφήματα, σκίτσα, κριτικές ταινιών και γενικότερα οποιαδήποτε ελεύθερη ιδέα ήθελαν τα μέλη να εκφραστεί. Κι εννοείται ότι ο καθένας, ο οποίος ήθελε να γίνει μέλος, μπορούσε να το κάνει. Η ομάδα, όμως, δεν επαναπαύτηκε μόνο σε αυτή την κίνηση. Ενάμιση χρόνο μετά δημιούργησαν ένα blog και το 2009, στην αναζήτηση για πιο διαδραστική επαφή με το κοινό, μπήκαν και στις συχνότητες του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Και το εγχείρημα κορυφώθηκε με την δημιουργία φυσικής έδρας! Όσον αφορά την έκδοση, αυτή έχει μικρό μέγεθος και το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή, με το αρνητικό της υπόθεσης να είναι το υπερβολικά λεπτό πάχος του. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά καλοτυπωμένες, την ίδια ώρα που επικρατούν οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα. Ακόμα ένα αξιοσημείωτο είναι ότι το παρόν φανζίν διανεμόταν δωρεάν, χέρι με χέρι και μάλιστα σε σημεία διανομής ακόμα και στην επαρχία! Το πού ακριβώς, μας το αποκαλύπτει ο κατάλογος που υπάρχει στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου. Η καθαρή κι οργανωμένη δουλειά που κάνουν τα παιδιά, αποτυπώνεται και στον κατάλογο με τα προηγούμενα τεύχη του περιοδικού, τα οποία διατίθενται ΟΛΑ σε μορφή PDF! Τα τεύχη, λοιπόν, μπορείτε να τα βρείτε ΕΔΩ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία δουλειά που είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι έχει γίνει με μεράκι και κέφι.

Το 2007 ένας δημιουργός με το παρατσούκλι Nefeloumpa, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κυκλοφόρησε το πρώτο του fanzine υπό τον αγγλικό τίτλο “Don’t Panic… Please…”. Το κόμικ ξεκινάει με ένα παλικαράκι το οποίο προπονείται στο γιογιό, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον νταή του σχολείου του, με τον οποίο φαίνεται να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Μόλις βεβαιώνεται ότι είναι απόλυτα προετοιμασμένος, το ραντεβού κλείνεται στο προαύλιο του σχολείου, όπου, με την παρουσία και των υπόλοιπων συμμαθητών του, η μεγάλη αναμέτρηση θα αρχίσει. Και φυσικά το, κατά τα άλλα, αθώο αυτό παιχνίδι, θα παίξει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. Όπως καταλάβατε, πρόκειται για ένα κόμικ που έχει κοινωνικές προεκτάσεις και περιγράφει με σαφήνεια την ενδοσχολική βία και το bullying που επικρατεί στις ημέρες μας. Το σενάριο στήνει μία αξιοπρεπή σκηνή κι εντείνει την αγωνία για την κατάληξη. Το αρνητικό είναι ότι στις ελάχιστες σελίδες που έχει στην διάθεσή του δεν προλαβαίνει να “αναπνεύσει” κι έτσι έχουμε μία μικρή εισαγωγή, για να ακολουθήσει η σκηνή με την μονομαχία και το φινάλε. Ο δημιουργός δεν φροντίζει να μας δώσει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς φτάσαμε σε αυτή την διαμάχη, αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι για την συνέχεια. Ουσιαστικά, λοιπόν, όλη η δουλειά επικεντρώνεται σε ένα μεμονωμένο γεγονός, χωρίς να εισάγεται ο αναγνώστης σωστά στην φιλοσοφία που θέλει να περάσει η πλοκή. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία καλή συγγραφική προσπάθεια, με φρέσκο και νεανικό ύφος, επικεντρωμένη σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, αλλά με πολλές ελλείψεις στις αφήγηση. Μου άρεσε, αν και με άφησε με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά άγουρος και στατικός, αλλά τουλάχιστον αποτυπώνει σωστά αυτό που θέλει να “πει” το σενάριο. Τα backgrounds είναι δοσμένα με το σταγονόμετρο, μιας και η πλειοψηφία των καρέ εστιάζει στους πρωταγωνιστές. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι κατάλληλο για την συγκεκριμένη περίπτωση γιατί κρύβει αρκετές ατέλειες, ενώ και το μελάνωμα δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο. Γενικά, λοιπόν, το σχεδιαστικό κομμάτι χωλαίνει κάπως, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο μέλλον (μιας και πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική δουλειά του δημιουργού). Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που κάνει εντύπωση με την απλότητά της. Το μέγεθός της είναι σχετικά μικρό, το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ τα εξώφυλλα έχουν χαρτονένια υφή. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος. Στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου ο δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες του σε εκείνους που βοήθησαν στο παρόν κόμικ, ενώ δεν παραλείπονται και διάφορα links ιστοσελίδων και λογαριασμών στα social medias. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ένα κόμικ το οποίο έχει διττό ρόλο, τόσο εκπαιδευτικό, όσο και χιουμοριστικό, δίνει στο αναγνωστικό κοινό η Κατερίνα Μποτίνη. Ο λόγος για το “Take it slowww”, μία αυτοέκδοση που έχει για πρωταγωνιστή τον Χοσέ, έναν νεαρό βραδύποδα, ο οποίος περνώντας την φιλοσοφία που διέπει το είδος του, μας ξεναγεί στο φυσικό του περιβάλλον, την ζούγκλα, και μας περιγράφει διάφορες ευτράπελες καταστάσεις, αλλά και την συμβίωσή του με τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι είναι διάφορα ζώα της περιοχής, με επικεφαλής τον Καρλίτο, έναν γουρλομάτη τάρσιο και τον Τίτο, έναν αιμοσταγή, αλλά παρεξηγημένο ιαγουάρο. Εννοείται, βέβαια, ότι βασικό ρόλο παίζει και η… τύχη, η οποία δείχνει απλόχερα την εύνοιά της στον Χοσέ, σε σημείο ο φίλος μας να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με ένα γνωστό μας παπί. Η Κατερίνα, ντύνει το κόμικ της με χιουμοριστικά γκαγκ, αλλά παράλληλα δεν παραλείπει να παρουσιάζει και στοιχεία επιμορφωτικά, καθώς πραγματοποιούνται πολλές αναφορές στην δημιουργία και την ζωή αυτών των θηλαστικών, τα οποία θα τα βρείτε ενδιαφέροντα (αν δεν τα έχετε ήδη) όταν το διαβάσετε. Στον αντίποδα των εντυπώσεων, έχουμε να κάνουμε με πυκνογραμμένα καρέ (ακόμα και 13 στην σελίδα!), που μερικές φορές φέρνουν δυσκολία κατά την ανάγνωση, ενώ το κόμικ δεν διαθέτει μία σταθερή ομοιομορφία, καθώς ενώ ξεκινάει ένα γκαγκ, διακόπτεται στην επόμενη σελίδα, για να συνεχίσει στην μεθεπόμενη! Γενικά την βρήκα μία καλή και πρωτότυπη δουλειά, που ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα μαθαίνει τον αναγνώστη. Σίγουρα, όμως, θα της άξιζε λίγη περισσότερη φροντίδα. Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό, αν κι έχει κι αυτό τις ατέλειές του. Διαθέτει πολλές λεπτομέρειες, που δείχνουν πανέμορφες στα μεγάλα καρέ, αλλά στα μικρά ασφυκτιούν και είναι αρκετές οι φορές που κουράζουν το μάτι. Τα φανταχτερά χρώματα είναι πανταχού παρόντα κι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εικαστικού τομέα. Μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά ίσως δεν θα τα ήθελα τόσο ζωντανά, τουλάχιστον σε ένα κόμικ. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα έντυπο που έχει στενόμακρο φορμάτ, κόλληση στην ράχη και πολύ καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί στο εσωτερικό. Η εκτύπωση είναι εξαιρετική, αλλά η γραμματοσειρά που έχει χρησιμοποιηθεί… ζαλίζει! Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το παρόν κόμικ κυκλοφορεί τόσο στην Ελληνική, όσο και στην Αγγλική γλώσσα. Ας παραθέσουμε κι ένα άρθρο για το κόμικ, αλιευμένο από το Smassing Culture. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Το περιοδικό πρίζα είναι μία ασπρόμαυρη δημιουργία της Κ.Βούλγαρη με χιουμοριστικά κομιξάκια.Μπόλικο υλικό είχε έτοιμο στα συρτάρια της,έτσι ετοίμασε 4 τευχάκια με αρκετές σελίδες το καθένα.Το σχέδιο πρωτόλειο δε μου άρεσε και τόσο,αλλά όχι ότι με ‘χάλασε’ κιόλας.Τα κείμενα δε άλλα έξυπνα άλλα ηθελαν ακόμα δουλειά.Σχετικά καλά κομιξάκια,και εύχομαι στο μέλλον το σχέδιο της Κατερίνας να ωριμάσει και ενώ έχει ωραίες ιδέες να της δουλέψει λίγο προς το φινάλε τους.(Αυτή η κριτική έγινε διαβάζοντας το 1ο τεύχος τά άλλα έπονται.)Στο 1ο τεύχος βασικές μεγάλες ιστορίες είναι οι:Ο Τουίτυ πρέπει να πεθάνει, το :Ενα κλουφί ανθρώπου και :1/5 αιώνα και 2 μονοσέλιδα με γενικο τίτλο Τα φτωχά κόμικς.

Η Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, με την παρούσα αυτοέκδοσή της επιχειρεί να μας πάει βόλτα και πιο συγκεκριμένα ένα “Ταξίδι πάνω από τα άστρα”. Όλα ξεκινάνε όταν μία μητέρα με το παιδάκι της απολαμβάνουν τον περίπατό τους στο πάρκο. Κάθονται, λοιπόν, σε ένα παγκάκι και μετά από παρότρυνση της μαμάς, το παιδί συγκεντρώνεται, αφήνει την φαντασία του να καλπάσει και τότε συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό. Το μπαλόνι που κρατάει στα χέρια του κι έχει την μορφή ενός γάτου, “ζωντανεύει” και πετάει μαζί με τον μικρό στα άστρα και στον κόσμο της φαντασίας! Ο αναγνώστης, λοιπόν, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας αυτού του πρωτότυπου ταξιδιού κι εξερευνά μαζί τους μυθικές διαστάσεις, όνειρα, αλλά κι εφιάλτες. Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που διέπεται από μεγάλα (για να μην πω τεράστια) ποσά φαντασίας. Η Παναγιώτα δημιουργεί έναν ονειρικό κόσμο, που θα τον ζήλευε ακόμα κι ο Sandman, που δεν είναι πάντα υγιής και χαρούμενος, αλλά (όπως συμβαίνει με τα όνειρα) υπάρχουν και σημεία, που είναι δυσάρεστα κι αγχωτικά. Το σενάριο χρησιμοποιεί το παιδί και την γάτα-μπαλόνι σαν βασικό οδηγό για την εξέλιξη του μύθου κι από εκεί και πέρα η πλοκή δημιουργεί μία άτυπη ανθολογία από διάφορα συμβάντα που υποτίθεται ότι πραγματοποιούνται σε έναν ονειρικό-αστρικό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, αυτές οι μίνι ιστορίες της ανθολογίας δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο, με αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η ροή (και ίσως και το ενδιαφέρον), αλλά και η ομαλή συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, να πούμε ότι ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος της ιστορίας αποτελείται από μονοσέλιδα σκίτσα, άριστα αποκυήματα φαντασίας, αλλά χωρίς κάποια συνοχή με την υπόθεση. Εν κατακλείδι, την συγκεκριμένη αυτοέκδοση την βρήκα τίμια, εκτίμησα την φαντασία και τον σκοπό της ύπαρξής της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα πλήρως κι αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι μου αρέσει να διαβάσω πιο… επίγεια κόμικς (με εξαίρεση βέβαια τα υπέρ ηρωικά). Όσον αφορά το σχέδιο αυτό περνάει από πολλές και διάφορες βαθμίδες. Ο σχεδιασμός των καρέ στις σελίδες που έχουν κόμικς κυμαίνεται από μέτριος, μέχρι καλός. Όμως στις σελίδες με τα σκίτσα, η καλλιτεχνική μαεστρία της δημιουργού απογειώνεται και το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό! Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου δένουν απόλυτα με το σχέδιο, ιδίως με τα σκίτσα, τα οποία εμφανίζουν πανέμορφες σκιάσεις, κάνοντάς τα να μοιάζουν με γκραβούρες εποχής. Η ποιότητα της έκδοσης είναι αρκετά καλή για φανζίν. Η ράχη διαθέτει κόλληση, ενώ το πάχος του εξώφυλλου είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το χαρτί στο εσωτερικό εξίσου καλό σε πάχος, αλλά οι σελίδες είναι ματ. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να θεωρήσουμε μία σελίδα που περιέχει ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, τους λογαριασμούς της στα social medias (σε διάφορες μεριές ), καθώς κι ευχαριστίες της. Ας παραθέσουμε και το portfolio της δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Όπως σε κάθε Comicdom Con τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ο Γιάννης Ρουμπούλιας εξέδωσε ένα κομικσάκι-παρωδία του κόσμου του Κόναν, παρόμοιας τεχνοτροπίας με την τριλογία του Πόναν του Μάρμαρου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το περιοδικό είναι καθαρή τσόντα και όχι το σύνηθες sword & sorcery περιβάλλον. Πρωταγωνίστρια προφανώς είναι η πολεμίστρια Νταρντάνα που πολεμά όχι για πλούτη ή δόξα, αλλά για τη σεξουαλική της ικανοποίηση. Απλά έχετε το υπ' όψιν πριν ξεφυλλίσετε αυτό το κόμικ, γιατί μαντεύω πως θα δούμε κι άλλα τεύχη απ' αυτή τη σειρά...

Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επιστρέφει στον χώρο των φανζίν με το νέο του πόνημα, που φέρει τον τίτλο “Ο καταρράκτης και το πιο γ@μημένα όμορφο κακό του κόσμου”. Πρόκειται για ένα βουκολικό παραμύθι, το οποίο έχει για πρωταγωνίστρια μία νεαρή βοσκοπούλα, που βόσκει τις… γάτες της ανέμελα στα λαγκάδια. Μία ωραία πρωία, μία από τις γάτες του κοπαδιού ξεφεύγει από την προσοχή της και περνάει την νοητή γραμμή που χωρίζει τα αθώα βοσκοτόπια από τους μυστηριώδεις αμμόλοφους, στους οποίους κανείς δεν τολμά να μπει. Η κοπέλα, λοιπόν, αναγκάζεται να περάσει στο αφιλόξενο έδαφος, με απώτερο σκοπό να εντοπίσει το απολωλός αιλουροειδές και να το επιστρέψει στην σιγουριά των πράσινων λιβαδιών. Όσο, όμως, είναι μέσα στην περιοχή των αμμόλοφων, φτάνει σε έναν επιβλητικό καταρράκτη, που φέρει το σχήμα… αιδοίου κι εκεί θα συμμετάσχει σε μία ερωτική περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Εύκολα, λοιπόν, εξάγεται το συμπέρασμα ότι μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο μπορεί να φέρει την υπογραφή του “ερωτικού” Κιουτσιούκη, παραδέχομαι, όμως, ότι πρωτοτυπεί, όσον αφορά την περιγραφή. Αυτή την φορά έχουμε μπροστά μας ένα παραμύθι, με πολλά στοιχεία φολκλόρ και παράλληλα αντλεί μεγάλες δόσεις από μεταφυσική φαντασία. Η πλοκή, τουλάχιστον μέχρι τα μισά, εντείνει την περιέργεια και μία κάποια αγωνία στον αναγνώστη, αλλά όσο οδηγούμαστε προς το φινάλε, ο δημιουργός εκκινεί το σεξουαλικό στοιχείο και δίνει το σήμα κατατεθέν του. Η ιστορία ολοκληρώνεται αναμενόμενα και με μπόλικο χιούμορ. Επίσης, νομίζω ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε τους διαλόγους, οι οποίοι είναι αρκετά περιγραφικοί και πομπώδεις, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην άνθηση της κωμικής υφής. Τέλος, αρκετά καλή βρήκα και την σκηνοθετική άποψη που αποτυπώνει ο καλλιτέχνης, κατά την οποία όλο το παραμύθι αφηγείται από τον ίδιο τον δημιουργό μέσα σε ένα μπαρ. Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ με γρήγορη υπόθεση και πλοκή, το οποίο πιστεύω ότι θα αρέσει στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη. Σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μας έχει προσφέρει ο “Μίστερ Πατουσάκια”, αλλά διαβάζεται γρήγορα, χωρίς ενοχές και φυσικά νομίζω ότι είναι περιττό να πούμε ότι είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα και γι΄ αυτόν δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι φέρει την σφραγίδα του δημιουργού. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό, με μεγάλα καρέ, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, αλλά με όμορφη πλαστικότητα στους χαρακτήρες και τα τοπία. Το χρώμα αποτελείται από γήινες αποχρώσεις και είναι ξεκούραστο στο μάτι. Η έκδοση, για τα επίπεδα του φανζίν, είναι αρκετά τίμια. Το εξώφυλλο έχει υφή χαρτονιού και είναι αρκετά παχύ, το ίδιο και οι εσωτερικές σελίδες. Η εκτύπωση είναι ιδανική και τα χρώματα αποδίδονται πανέμορφα. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη