Αναζήτηση στην Κοινότητα

ΤΙΤΛΟΣ: The Iliad In Sixteen Pages ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ: Ηλίας Κυριαζής(Ilias Kyriazis) ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: 2009 ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΕΥΧΩΝ: 1 ΜΕΓΕΘΟΣ: 26χ17 ΧΡΩΜΑ: Ασπρόμαυρο ΣΕΛΙΔΕΣ: 16(Το λέει και ο τίτλος!)+4 ΤΙΜΗ: 5 ευρώ Το minicomic αυτό το έβγαλε ο Ηλίας Κυριαζής(δημιουργός των BLOOD OPERA , MANIFESTO) με σκοπό να μοιραστεί αρχικά σε φίλους και συναδέλφους.Κάποια κομμάτια που περισσέψαν δώθηκαν σε διάφορα κομικομάγαζα! Δείχνει την ιστορία του πολέμου της Τροίας που έγινε για χάρη του Ελενακίου μέσα σε 16 σελίδες και αρχίζοντας εξαρχής από τον 10ο χρόνο του!! Πολύ όμορφο και ευχάριστο για το μάτι σκίτσο!!Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους(βάσει της ταινίας ίσως-γιατί την Ιλιάδα δεν την έχω διαβάσει για να σας πω!).Σκηνές μάχης και αίμα στην Τροία όπου Έλληνες και Τρώες μάχονται για τη νίκη.Ο Αχιλλέας κάνει τα ναζάκια του,Ο Μενέλαος ρίχνει κατάρες στην ωραία Ελένη,Ο Πάρης κάνει το ψόφιο κοριό και ο Έκτωρας προσπαθεί μόνος να βγάλει το φίδι από την τρύπα!Εμπλουτισμένη με μερικές πικάντικες σκηνές.....Να πάτε να το πάρετε σιγά μην σα τις πω!! Αφιέρωμα στον Ηλία Κυριαζή

Φανζίν σε "μίνι" διαστάσεις, από τον Γιώργο του fanzines.gr, τον οποίο και ευχαριστούμε για τα τεύχη που μας προσέφερε. Βγήκε στα πλαίσια του ComicdomCon 2011 και περιέχει 5 χαριτωμένες ιστοριούλες, οι οποίες (σύμφωνα με την τελευταία σελίδα) δημιουργήθηκαν στην Ίο (Νιο). Η τιμή του ήταν 1€. Μια εσωτερική σελίδα. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο την Λένα. --- Το μέλος Λένα πρόσθεσε ΕΔΩ: Το μέγεθος είναι πλέον 7,5 x 10,6 (στην ουσία ένα διπλωμένο Α4). Σε κάθε εξώφυλλο οι τσέπες έχουν χρωματιστεί με διαφορετικό χρώμα ξυλομπογιά.

Για το ελεεινό, βαθύτατα προσβλητικό για τους νέους επιστήμονες και αποικιοκρατικού τύπου σύστημα πρόσληψης και απασχόλησης των αναπληρωτών εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους. Πρόκειται για ακόμα μία απόδειξη της πλήρους απαξίωσης με την οποία οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς, προσλαμβάνοντας και απολύοντάς τους κάθε χρόνο σε άτακτα χρονικά διαστήματα, στέλνοντάς τους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, υποχρεώνοντάς τους να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσουν ωράριο και πληρώνοντάς τους μόνο για τους μήνες που εργάζονται με ποσά που δεν επαρκούν όχι για τη στέγη τους, αλλά ούτε καν για τη διαβίωση και τις μετακινήσεις τους. Την κατάσταση αυτή, όχι για μια αναπληρώτρια εκπαιδευτικό μεν αλλά για μια αναπληρώτρια ψυχολόγο της εκπαίδευσης, περιγράφει γλαφυρά και κωμικοτραγικά η μίνι αυτοέκδοση «Σε ποιον να το πω;» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες σε κείμενο της Μιρέλλας Παπαϊωσήφ και σχέδια της Διονυσίας Δεδούση. «Κάθε χρόνο το Υπουργείο Παιδείας βγάζει τις προκηρύξεις για πρόσληψη Αναπληρωτών Ψυχολόγων στα σχολεία. Κάθε χρόνο υποβάλλουμε τα ίδια χαρτιά προϋπηρεσίας στην ίδια ιστοσελίδα […] Δουλεύουμε σε πέντε διαφορετικά σχολεία, κάθε μέρα σε άλλο. Συνήθως δεν υπάρχει χώρος διαθέσιμος για τη δουλειά μας. Χρησιμοποιούμε όποιον υπάρχει διαθέσιμος όπως ο διάδρομος. Στο υπόγειο… να μυρίζει ο λέβητας που είναι δίπλα στο μηχανοστάσιο. Μια φορά μας διέκοψαν για να τσεκάρουν τον λέβητα. Σε κάποια αποθήκη τάξης, στην οποία η διευθύντρια μάζευε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Οι άλλοι δάσκαλοι σε περιμένουν έξω από την πόρτα να σου μιλήσουν. Α, και ο αναπληρωτής δεν δικαιούται αναρρωτική άδεια. Κόβεται το ημερομίσθιο εκείνων των ημερών στο μισό. Τελειώνει η χρονιά και είμαι χίλια κομμάτια. Αλλά στα θετικά του επαγγέλματος: “Κυρία, θα ξαναέρθετε του χρόνου;” “Θα μας λείψετε!” “Έκανα αυτή τη ζωγραφιά!” “Κυρία σ’ αγαπώ!” Και κάθε νέα σχολική χρονιά ξεκινάμε από την αρχή». Κι αυτή η αγάπη είναι το μόνο κίνητρο για να αντέξεις και να συνεχίσεις σε μια χώρα που οι κυβερνώντες της θέλουν να σε εξοντώσουν. Αλλά εσύ δεν τους κάνεις τη χάρη! Και το σχετικό link...

Ακόμα μία ημέρα ρουτίνας ξεκινά για έναν προπονητή μποξ, με το ξυπνητήρι να χτυπά κι εκείνον να σηκώνεται με ραθυμία από το κρεβάτι. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης πέφτει θύμα ενός νέου παιδιού, που επιχειρεί να του κλέψει το πορτοφόλι. Οι μοίρες τους θα ενωθούν, όταν μετά από μία δεύτερη συνάντησή τους, ο προπονητής θα αναλάβει να τον εκπαιδεύσει και να τον μετατρέψει σε έναν αξιόλογο επαγγελματία αθλητή. Έτσι δημιουργείται μία σχέση που, όπως οι περισσότερες, έχει τα πάνω και τα κάτω της. Αυτή είναι η υπόθεση της πρώτης αυτόνομης αυτοέκδοσης, που μας παρουσίασε ο Άγγελος Μάνης στα πλαίσια του ComicDom Con 2025. Ο νέος δημιουργός αποτελεί βασικό μέλος στην δημιουργική ομάδα του περιοδικού Epifany και μας συστήθηκε με την ιστορία του σε έξι συνέχειες, υπό τον τίτλο "Το σπίρτο". Μετά την ανάγνωση, εύκολα διαπιστώνουμε ότι ο καλλιτέχνης καταθέτει ένα σενάριο πολυδιάστατο όσον αφορά την δημιουργία συναισθημάτων, καθώς μετά την αναμενόμενη οργή για τον ρεαλισμό της αρχής, έρχεται η γαλήνη της συγχώρεσης, για να δώσει την θέση της στην χαρά της βοήθειας και συνεργασίας, αλλά και στην θλίψη της απώλειας. Απολαμβάνουμε την έναρξη μίας όμορφης κι άδολης φιλίας, η οποία δοκιμάζεται. Η πλοκή κυλάει με την σωστή ροή, χωρίς να φλυαρεί, αλλά ούτε και να βιάζεται, την ώρα που κάθε καρέ έχει λόγο ύπαρξης και παρέχει βάθος στην αφήγηση. Η ιστορία πατάει γερά στην πραγματικότητα, υιοθετεί στοιχεία ρεαλισμού και φτάνει σε ένα φινάλε (του πρώτου μέρους) άκρως συγκινητικό. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, εκτός από τον μέντορα και τον μαθητή, στο κάδρο εισέρχονται και μερικοί δευτερεύοντες, οι οποίοι όμως διαθέτουν ισχυρές προσωπικότητες και βοηθούν στην εξέλιξη της πλοκής. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αξιόλογη προσπάθεια, η οποία παίρνει έξτρα εύσημα αν αναλογιστούμε το άγουρο της εμπειρίας τού δημιουργού. Αν και γενικά δεν δηλώνω φίλος των fanzines, παρόλα αυτά προτείνω το "Beyond Boxing" σε όλους. Σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω σύντομα και την συνέχεια. Ευχαριστημένος έμεινα κι από την τεχνοτροπία του σχεδίου. Βρίσκουμε γεμάτα καρέ, που δίνουν έμφαση στους χαρακτήρες και λιγότερο στα backgrounds. Θα έπαιρνε περισσότερους βαθμούς αν υπήρχαν λιγότερες γραμμές, αλλά μικρό το κακό. Αρνητική εντύπωση μού έκανε και η περίεργη διάταξη που έχουν μερικά "μπαλονάκια" διαλόγων, που μπορούν να μπερδέψουν ακόμα και τον έμπειρο αναγνώστη. Ο χρωματισμός διαθέτει πλουραλισμό στην παλέτα, η οποία αποτελείται από γήινες αποχρώσεις. Μου άρεσε. Όσον αφορά την ποιότητα, έχουμε να κάνουμε με μία έκδοση πολύ άνω το μετρίου, που την κάνει να ξεχωρίζει από πολλές άλλες εκδόσεις που δεν βρίσκονται υπό την σκέπην κάποιου εκδοτικού οίκου. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και με αψεγάδιαστη εκτύπωση, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ. Η κόλληση στην ράχη είναι ανθεκτική, καθώς επίσης θα πρέπει να τονίσουμε ότι μιλάμε για μία "αγγλόφωνη" δουλειά, με πολύ καλό χειρισμό της γλώσσας. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τα credits και μερικές ευχαριστίες από τον δημιουργό. Σύντομη βιογραφία του δημιουργού Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram

Η αλήθεια είναι ότι λίγα πράγματα γνωρίζω για τον Κώστα Μανιατόπουλο και τη δουλειά του, οπότε μάλλον θα χρειαστεί κάποιος να με συμπληρώσει. Αυτό που έχω καταλάβει όμως είναι ότι, αν και άγνωστος στο ευρύ κοινό, είναι αφ΄ενός παραγωγικότατος (δεκάδες επί δεκάδων φανζίν, συμμετοχές σε συλλογές και δημοσιεύσεις στη Βαβέλ και το mov), αφ’ ετέρου ωραίος (αν και λίγο βρόμικος) κομικίστας. Σκόρπιες πληροφορίες γι΄αυτόν μπορείτε να βρείτε σε διάφορα σημεία στο φόρουμ, οπώς: Έκθεση: Κώστας Μανιατόπουλος, Παρασκευή 13/12 @Μ55 Projects HOMMELESS INK KNI. ΚΑΛΑΝΤΑΛΛΩΝ DOWNUNDER Λίγες δουλειές του (δυστυχώς) έχουν παρουσιαστεί ως τώρα εδώ, ενώ δεν υπάρχει και ξεχωριστή παρουσίασή του ως δημιουργού. Το συγκεκριμένο 5ο τεύχος που ανέβασα είναι μέρος μιας σειράς (γι’ αυτό και η αρίθμηση) που έτρεξε από το 2005 έως το 2010. Η σειρά έχει σε όλα τα τεύχη την ίδια πρωταγωνίστρια, ονόματι Fuicks. Οι παραπάνω πληροφορίες προέρχονται από τα: fanzinesnet εδώ κι εδώ Smallpressblog εδώ όπου μπορείτε να δείτε και περισσότερα εξώφυλλα. Επίσης μια μεγάλη συνέντευξη του ΚΜ στον Μέλανδρο μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του CΟMICDOM Να και δύο ενδεικτικές σελίδες από το #5 (που είναι και το μόνο τεύχος που έχω!) για να απολαύσετε το σχέδιο.

Στη Βραυρώνα της Αττικής, στην ησυχία του κάμπου του Μαρκόπουλου, λίγο μακρύτερα από τον πύργο ελέγχου του «Ελευθέριος Βενιζέλος» ορθώνεται ακόμα ένας πύργος, ερειπωμένος και μεσαιωνικός. Κτίσμα του 13ου αιώνα, όταν η φράγκικη οικογένεια Ντε Λα Ρος διαφέντευε το «Δουκάτο των Αθηνών», στέκεται μνημείο ενός άγνωστου σε πολλούς ελληνικού Μεσαίωνα όπου η φράγκικη φεουδαρχία τεμάχιζε την αττική γη και ιππότες αλώνιζαν στην Αθήνα. Αυτός ο πύργος έγινε πηγή έμπνευσης για ένα μικρό, σατιρικό, χιουμοριστικό κόμικς. «Σκέφτηκα ότι κάποτε εδώ, σε τοπίο ακόμα πιο έρημο, επικίνδυνο και δυσπρόσιτο, έστειλαν ανθρώπους που δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους, για να αγναντεύουν τον ορίζοντα όπως έκανα κι εγώ τώρα. (…) Έτσι, γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιστορία δύο φρουρών που βλέπουν τις εποχές και τα γεγονότα να τρέχουν μπροστά στα μάτια τους, ενώ αυτοί, ξεχασμένοι, περιμένουν μάταια να έρθουν οι αντικαταστάτες τους», γράφει ο Δημήτρης Κοσκινάς στην εισαγωγή του κόμικς του «Η Φρουρά της Βραυρώνας». «Η Φρουρά της Βραυρώνας», ένα από τα πρώτα ελληνικά κόμικς της χρονιάς (πρωτοκυκλοφόρησε τέλη Ιανουαρίου στο Pop Culture Festival), ακολουθεί δύο απαθείς Φράγκους στρατιώτες μετατεθειμένους στον πύργο της περιοχής. «Μόνο για διακοπές φραγκάτων Φράγκων θα είναι αυτά τα μέρη σε λίγο», λέει ο ένας προσπαθώντας να πείσει τον άλλο, ρομαντικότερο και γοητευμένο από το ρουστίκ τοπίο, να φύγουν. Πράγματι, το ρουστίκ τοπίο «δαγκώνει»: ακριβοί μανάβηδες, χαμηλοί μισθοί, πορείες εξαθλιωμένων χωρικών που καταστέλλονται από ιππότες ματατζήδες και Σαρακηνοί επενδυτές. Σας θυμίζει τίποτα; Ο Κοσκινάς, δημιουργός βραβευμένος το 2020 με το Ελληνικό Βραβείο Κόμικς Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη, αφήνει τον τρόμο και τον ρεαλισμό των προηγούμενων έργων του («Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα», «Πάω στη γιαγιά») και δοκιμάζει να κάνει πλάκα. Μέσα σε λίγες σελίδες, το κοφτερό αναχρονιστικό του χιούμορ και οι διάλογοί του, σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο – αλλά με ρεαλιστικές τάσεις – πινελάτο σχέδιο, ανακατεύουν τον ταραγμένο ελληνικό Μεσαίωνα και τον κάνουν να μοιάζει τρομακτικά με… τον δικό μας. Και το ερώτημα είναι το εξής: Θα μείνει η φρουρά στη μίζερη, καταδυναστευμένη από φεουδάρχες Βραυρώνα ή θα μεταναστεύσει στο εξωτερικό, σε μια (μάλλον) καλύτερη ζωή; ♦ Το κόμικς «Η Φρουρά της Βραυρώνας» κυκλοφορεί στα Relax your soul, Comicstrip, Comicon-Shop, Solaris (Αθήνα) και Jemma Books & Comics (Πειραιάς). Και το σχετικό link...

Το κόμικς «Professional Overthinker» της Lila Krets είναι ένα αυτοβιογραφικό ψυχογράφημα ενός ατόμου με κατάθλιψη και της καθημερινότητάς του στη σύγχρονη, καπιταλιστική και ψυχρή Αθήνα. Tα κόμικς, σαν γνήσια μορφή τέχνης, έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως μέσα των καλλιτεχνών να εκφράσουν τις ψυχικές τους ασθένειες. Από την αυγή των alternative comix στην Αμερική της δεκαετίας του ’80 μέχρι τα σημερινά διαδικτυακά, εκατοντάδες δημιουργοί έχουν μοιραστεί με το κοινό μέσα από τις (συνήθως αυτοβιογραφικές) ιστορίες τους τα άγχη, τις μανίες και την κατάθλιψή τους, βοηθώντας παράλληλα αναγνώστες τους με παρόμοια προβλήματα να ταυτιστούν και να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους. Η χώρα μας δεν στερείται τέτοιων κόμικς, μέσα στα οποία ήρθε να προστεθεί πέρσι το «Professional Overthinker» της Lila Krets (κατά κόσμον Ευαγγελία Κρεατσούλα). «Overthinking» λέγεται η διαδικασία της υπερανάλυσης, όπου το άτομο «σκέφτεται υπερβολικά» κατά κύριο λόγο πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει, με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς γεμάτος άγχος. Συμπεριφορά διόλου σπάνια στην εποχή της υπερπληροφόρησης και του συνεχούς αγώνα για επιβίωση στον συνεχώς μεταβαλλόμενο καπιταλιστικό κόσμο. Σε αυτό τον κόσμο, η 30χρονη Lila Krets, άτομο με ΔΕΠΥ και κατάθλιψη, δηλώνει «professional overthinker» και προσκαλεί τους αναγνώστες σε μια μέρα στη ζωή της. Το κόμικς είναι σχεδιασμένο πρωτοπρόσωπα με κάθε καρέ να απεικονίζει τον κόσμο από το οπτικό πεδίο της δημιουργού. Από το πρωινό ξύπνημα στον δρόμο για τη δουλειά μέσα στο πολύβουο κέντρο της Αθήνας και από εκεί πίσω στο σπίτι, στο φαγητό και στον ύπνο. Ο αναγνώστης βλέπει έναν κόσμο ρεαλιστικά σχεδιασμένο αλλά ασπρόμαυρο, χωρίς διαβαθμίσεις ή αποχρώσεις, με μια γραμμή τρεμάμενη, αγχώδη που θυμίζει καρδιογράφημα ή τον στατικό θόρυβο/«χιόνια» παλιάς τηλεόρασης. Μοναδικός ήχος στο κόμικς είναι οι εσωτερικές σκέψεις της δημιουργού: σκέψεις γύρω από τη ζωή, αφηρημένες ή σαρκαστικές με την ηλιθιότητα του κόσμου, αυτομαστιγωτικές και πεσιμιστικές για τον εαυτό της. Είναι ο μανιακός μονόλογος μιας καταθλιπτικής που αλληλεπιδρά λειτουργικά με το περιβάλλον, αλλά ο στατικός θόρυβος των σκέψεών της στερούν κάθε ρανίδα χαράς από την ήδη ψυχρή, αθηναϊκή καθημερινότητα. «Η ιδέα για το πρότζεκτ αυτό γεννήθηκε στη διάρκεια ενός καταθλιπτικού επεισοδίου. Πολλά από τα αναφερόμενα είναι υπερβολές, άλλα όχι», αναφέρει η δημιουργός. «Το κόμικς αυτό δημιουργήθηκε θέλοντας να εξωτερικεύσω τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνω προσπαθώντας να νιώσω λιγότερο μόνη και το ίδιο να νιώσουν και οι αναγνώστες που βιώνουν κάτι αντίστοιχο», Με τρόπο σαρκαστικό και διεισδυτικό η Krets μας γνωρίζει τον κόσμο ενός καταθλιπτικού ατόμου, τον δικό της κόσμο, κάνοντας το «Professional Overthinker» μία από τις πιο ειλικρινείς και ενδιαφέρουσες κόμικς αυτοεκδόσεις του 2024. ♦ Το «Professional Overthinker» κυκλοφορεί στα κομικσάδικα «Solaris» και «Comicstrip» (Αθήνα) και βιβλιοπωλεία «Ροδιά» και Σελεφαΐς» (Ερμούπολη). Και το σχετικό link...

Το 2023 ο Παναγιώτης Γερακάκης, γνωστός στους κύκλους των κόμικς σαν Πανάγος με τις δουλειές του “Το λέει η επιστήμη”, “Ψυχαλάστρας” και “Άσχημη νύχτα”, συστήνει στο αναγνωστικό κοινό τα “Μπαρμπαδάκια”. Ο λόγος για μία ομάδα από περίεργα όντα, τα οποία έχουν το ιερό καθήκον να σατιρίσουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας που ζούμε. Μπορεί το κόμικ να έχει σαν υπότιτλο στο εξώφυλλο του “Μικρές σταγόνες αισιοδοξίας”, αλλά προσωπικά δεν είδα πουθενά καμία ικμάδα αισιοδοξίας κι ελπίδας. Απεναντίας, τα μικρά αυτά πλασματάκια είναι αρκετά πικρόχολα, άκρως απαισιόδοξα κι από την καυστική τους σάτιρα περνά όχι μόνο η ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η διεθνής κατάσταση που βιώνουμε. Μεγάλο βήμα γι’ αυτή την σάτιρα δίνει η νέα τεχνολογία και τα social media, καθώς επίσης και η παγκοσμιοποίηση. Έχοντας διαβάσει πολλά σατιρικά κόμικς και γελοιογραφίες, πλέον δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τις μανιέρες και τις νόρμες που υπάρχουν κι εδώ. Ο Πανάγος κάνει μία αρνητική κριτική για τα πάντα, δεν βρίσκει κανένα φως στην άκρη του τούνελ και με άκρατο πεσιμισμό παρουσιάζει μία σειρά από μονοσέλιδα στριπ που, με εξαίρεση τέσσερα-πέντε, δεν με διασκέδασαν. Το αντίθετο θα έλεγα. Με έριξαν ψυχολογικά. Κάτι που θα πρέπει να θίξουμε, επίσης, είναι ότι χρησιμοποιούνται πάρα πολλές φορές τα προϊόντα… κένωσης, τόσο λεκτικά, όσο και σχεδιαστικά. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ενισχύεται κι επιβεβαιώνεται η κατήφεια που αποτυπώνεται στο κόμικ. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που την συνιστώ στους λάτρεις της σάτιρας, της γελοιογραφίας και του μαύρου χιούμορ, αλλά και στους θαυμαστές του δημιουργού. Οι υπόλοιποι διαβάστε με δική σας ευθύνη. Πάντως, όσοι κι αν επιχειρήσετε να το διαβάσετε, σας συμβουλεύω να το κάνετε με άδειο στομάχι. Ο εικαστικός τομέας για εμένα δούλεψε καλύτερα από τον σεναριακό. Το σχέδιο είναι καλοδουλεμένο και βγάζει φαντασία τόσο στην δημιουργία των πρωταγωνιστών, όσο και των backgrounds. Κάθε σελίδα φέρει από ένα μέχρι τέσσερα καρέ κι εκμεταλλευόμενη το μέγεθος του εντύπου αποτυπώνει μεγάλα καρέ, καθαρού σχεδίου και πολλών λεπτομερειών. Στον χρωματισμό επικρατούν διαβαθμίσεις του κίτρινου, του μωβ και του πράσινου και μάλιστα σε σκούρο τόνο. Συνολικά μου άρεσε κι αυτός ο τομέας. Πολύ καλές, επίσης, βρήκα και τις σκιάσεις. Η έκδοση αποτελεί ένα τέλειο τετράγωνο και είναι δεμένη με κόλληση. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με εξαιρετική απόδοση των χρωμάτων και των σχεδίων. Πολύ καλό βρήκα και το εξώφυλλο, τόσο σε πάχος, όσο και σε ποιότητα. Όσον αφορά τα εξτραδάκια, εκτός από το instagram και το e-mail του δημιουργού, δεν βρίσκουμε τίποτα άλλο. Ούτε καν μία ταυτότητα με την ημερομηνία κυκλοφορίας. Λες κι έχουμε στα χέρια μας κάποιο portfollio κι όχι ένα κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ο Κωνσταντίνος Χρυσούλης (πιο γνωστός ως Con) άρχισε να εκδίδει το 2001 το προσωπικό του fanzine "Ιστορίες Ατελείωτης Ματαιοδοξίας", το οποίο ολοκλήρωσε τον κύκλο του με το 10ο τεύχος το 2004. (Γράφω προσωπικό του fanzine διότι συμμετείχε και σε περιοδικά άλλων δημιουργών όπως π.χ. το Subart). Έγχρωμο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, από το τεύχος 6 έγχρωμο και το δισέλιδο στη μέση, χαρτί Α3 διπλωμένο στη μέση (κλασσικά) από φωτοτυπάδικο, 28 σελίδες μαζί με τα εξώφυλλα. Μόνιμες ιστορίες σε κάθε τεύχος το "Τζαζ και Μαρία" (love story σε συνέχειες μεταξύ vampires) και "Λούβρ Ντε Μπαφ" (αυτοτελείς ιστορίες με το Ρεμάλι των Εξαρχείων). Υποτίθεται πως από το 11ο τεύχος το περιοδικό θα έβγαινε με μία ιστορία ανά τεύχος, όμως κάτι τέτοιο τελικά δεν έγινε και ο Con αφιερώθηκε σε άλλου είδους δουλειές, όπως η Κλασσική τετραλογία για τις εκδόσεις Εύανδρος και το Giant Size Fascists. Έχω στην κατοχή μου τα έξι από τα δέκα τεύχη, οπότε αν κάποιος έχει τα πρώτα τέσσερα περιοδικά της σειράς, ευχαρίστως να τα ανεβάσει... Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους green-mits & Melandros.

Το Parmezine είναι μια έκδοση από Αθήνα και υπεύθυνοι είναι ο Alex και η Dida.. Πολύ καλή σαν έκδοση, με ιστορίες από διάφορους δημιουργούς, που κυμαίνονται απο απλά καλές έως πολύ καλές.. Εκτός των Ελλήνων δημιουργών (Alex, Dida, Κική, Εκατόν Έντεκα (Π. Πανταζής), Kate, Δ. Μαστωρος), υπάρχει και ένα κόμικ από Takashi Makita και Richard Cowdry. 32 σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα). --- Το μέλος DJO πρόσθεσε ΕΔΩ: To Parmezine κυκλοφόρησε το 2006. http://www.fanzines.gr/parmezine Ευχαριστούμε για την καλύτερη ανάλυση του εξώφυλλου, καθώς και για το οπισθόφυλλο τον Dr Paingiver.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το Ultra Splatter Club, με μέλη φαν ταινιών τρόμου, υπερφυσικού, φανταστικού αλλά και των ανάλογων βιβλίων φυσικά. Κάποια στιγμή τα μέλη αποφάσισαν να εκδώσουν και ένα ανάλογο φανζίν, και εγένετο Splatterzine. Με αφιερώματα σε ταινίες και δημιουργούς τρόμου αλλά και σε κάποιους serial killers, κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Απ' όσο γνωρίζω κυκλοφόρησαν 4 τεύχη συνολικά και σταμάτησαν εκεί, πιθανόν λόγω και του ντόρου με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης (το αναφέρει το 4ο τεύχος). Το περιοδικό είχε μια υποτυπώδη σχέση με τα κόμικς, αρχικά λόγω δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος (μπορείτε να τα δείτε εδώ), ενώ και το εξώφυλλο του 3ου τεύχους προέρχεται από το σκίτσο Lilith του κομίστα Russ Heath...

Μια φετινή αυτοέκδοση του Δημήτρη Λαγού. Περιλαμβάνει ολιγοσέλιδες χιουμοριστικές περιπέτειες της γνωστής πρωταγωνίστριάς του Λάνας. Για τον Δημήτρη Λαγό και τη Λάνα δείτε εδώ. Και ένα ενδιαφέρον σχέδιο με θεσσαλονικιώτικο φόντο.

Βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού του 2021 όταν κυκλοφορεί ένα περιοδικό που φέρει τον περίεργο τίτλο ΠΕΧΡΑ κι ένα ακόμα πιο περίεργο περιεχόμενο. Μπροστάρης αυτής της προσπάθειας είναι ο Φώτης Τσελεπατιώτης. Το εν λόγω περιοδικό αποτελεί μία ανθολογία με κόμικς που δημιούργησαν νέοι καλλιτέχνες στον χώρο, τα οποία σίγουρα προορίζονται για αναγνωστικό κοινό άνω των 18 ετών, όπως δικαιολογημένα μας προειδοποιεί και το εξώφυλλο. Ο χαρακτήρας που επιχειρεί να κρατήσει το περιοδικό είναι αυτός του λεγόμενου underground. Γι’ αυτόν τον λόγο τα κόμικς που περιέχονται είναι σκοτεινά, σουρεαλιστικά, ενώ και το χιούμορ τους είναι κάπως εξεζητημένο και σίγουρα όχι για όλους. Η θεματολογία ποικίλει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της αντλείται από την καθημερινότητα και βγάζει την αναμενόμενη υπερβολή, προκειμένου μέσα από την σάτιρα να πραγματοποιηθεί η ζητούμενη διακωμώδηση. Οι ιστορίες εκτείνονται από δύο μέχρι τέσσερις σελίδες, ενώ υπάρχουν και γελοιογραφικά καρέ της μίας σελίδας. Προσωπικά δεν δηλώνω φίλος της συγκεκριμένης σκηνής, αλλά δεν μπορώ να μην καλωσορίσω αυτή την προσπάθεια, η οποία φαίνεται να έχει βρει το κοινό της, αν αναλογιστούμε ότι σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που διανύουμε και χωρίς κάποιο σημαντικό εκδοτικό μπουστάρισμα, κατάφερε (μέχρι στιγμής) να κυκλοφορήσει τέσσερα τεύχη. Ελπίζω, λοιπόν, να συνεχίσει να είναι καλοτάξιδη και να διασκεδάζει τους θαυμαστές της. Το σχέδιο, στην προσπάθειά του να είναι κωμικό, μου έβγαλε μία θλίψη. Ο λόγος που το εξέλαβα με αυτόν τον τρόπο στηρίζεται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με κάπως άτσαλα και πολλές φορές παραφορτωμένα καρέ, στα οποία επικρατεί το μαύρο χρώμα και το μελάνωμα είναι πέραν του δέοντος βαρύ. Όλο αυτό κούρασε κάπως τα μάτια μου. Ομολογώ, όμως, ότι υπήρχαν και καρέ (ιδίως εκείνα που εκτείνονται σε μία σελίδα) που τα βρήκα καλαίσθητα κι ας περιγράφουν μία ιδέα κάπως… αντισυμβατική! Εκδοτικά το κάθε τεύχος στέκεται επάξια και σίγουρα βάζει κάτω πολλά από τα φανζίν που φιγουράρουν στα διάφορα conventions. Διαθέτει μεγαλούτσικο σχήμα και η υφή του χαρτιού είναι ματ σε όλα τα σημεία της, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Από το χαρτί στο εσωτερικό δεν έχω κάποιο παράπονο, αλλά το πάχος του εξώφυλλου θα το ήθελα λίγο πιο ενισχυμένο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση των τευχών #03, 04.

Το 2006 εμφανίζεται το SPUNK, ερασιτεχνικό έντυπο με κόμικς από διάφορους δημιουργούς. 32 ασπρόμαυρες σελίδες, περιέχει διάφορες σύντομες ιστορίες, με "ανατρεπτικό" στυλ και περιεχόμενο. Η διανομή του έγινε δωρεάν, ενώ χαρακτηριστικό είναι το ότι δεν αναφέρονται πουθενά οι συμμετέχοντες, υπάρχει μόνο ένα mail επικοινωνίας. (spunkcomics@yahoo.gr) Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον Melandros.

Ο Ντόν Ρόσα δεν είναι ο μόνος δημιουργός που βγάζει χαμένα επεισόδια. Βγάζει και ο tasmar, ο οποίος μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα, στο τέταρτο τεύχος του Krak Komiks για να μας δείξει μια ιστορία σκληρού πορνό. Ναι, ο τίτλος δεν είναι για τον χαβαλέ μόνο. Ότι υπόσχεται, το παραδίδει. Και παρόλα αυτά, συνεχίζει να έχει το χαβαλέ του, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από την σειρά Krak Komiks/Hard Rock. Οπότε αν γουστάρετε Μαραγκό και τις περιπέτειες του Μάρκου, ή είστε ιδεοψυχαναγκαστικοί completionist και θέλετε και αυτό το μέρος, επενδύστε άφοβα. Αν είστε πουριτανοί ή θέλετε την τσοντίτσα σας μόνο από ρεαλιστικές πένες, ψάξτε αλλού. O Tasmar επέλεξε να βγάλει αυτό το επεισόδιο ως αυτοέκδοση. Η πρώτη εμφάνιση του τεύχους έγινε στο 3ο Comiczineweekend. Σελίδα δείγμα.

Όχι πολλά χρόνια από τώρα μεταφερόμαστε στην καυτή έρημο, όπου η Jack, μία γυναίκα που φέρεται να έχει τσαγανό και μεγάλη σκληραγώγηση, κατευθύνεται, εξουθενωμένη, προς την κοντινή πόλη, για να πάρει προμήθειες. Σε αυτό της το ταξίδι θα συναντήσει διάφορες προκλήσεις, όπως πολλούς “πειρατές” που θέλουν να την εκμεταλλευτούν ποικιλοτρόπως. Δεν γνωρίζουν, όμως, που έχουν μπλέξει! Έτσι ξεκινάει, λοιπόν, η ιστορία της Jack, όπως μας την διηγείται ο Kon Kun, για τους φίλους Γιάννης Κωνσταντινίδης, στην πρώτη αυτοέκδοσή του που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 09/07/2021 στα πλαίσια του φεστιβάλ Comics n' Beer Kypseli Fest. Σεναριακά έχουμε να κάνουμε με ένα χρονικό και τοπικό πλαίσιο, ίδιο με εκείνο των ταινιών “Mad Max”, ενώ η βασική πρωταγωνίστρια είναι γαλουχημένη με μία δυναμική προσωπικότητα. Ο Kon Kun φαίνεται ότι έχει δημιουργήσει έναν χαρακτήρα σταθερό και στιβαρό κι όχι έναν διάττοντα αστέρα που θα περάσει και θα χαθεί. Η πλοκή βάζει τον αναγνώστη ακαριαία στην δράση και την ένταση κι ενώ αυτό ίσως να το χαρακτηρίζαμε καλό (για ν’ αποφύγουμε μία ενδεχόμενη “κοιλιά”), εντούτοις δεν παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες για τον κεντρικό χαρακτήρα, την εποχή και τις συνθήκες που επικρατούν. Φαντάζομαι ότι θα γίνει κάποιο revealing στην συνέχεια, αλλά καλό θα ήταν να έχουμε κάτι και στο πρώτο τεύχος. Προσωπικά, λοιπόν, θα ήθελα λίγη περισσότερη φροντίδα στην αφήγηση για να ενταθεί η αγωνία και η προσμονή για τα μετέπειτα γεγονότα. Κάτι που δεν μου άρεσε και πρέπει να το αναφέρω είναι ότι στους διαλόγους υπάρχουν πολλές βωμολοχίες, πολλές φορές δυσανάλογες με το κείμενο. Παραδέχομαι ότι μιλάμε για μία περίεργη εποχή, όπου τα πάντα έχουν καταλυθεί, αλλά νομίζω ότι ο δημιουργός έχει την ικανότητα να περιγράψει αυτές τις ζοφερές σκηνές και καταστάσεις με λιγότερες βρισιές. Και μιας κι αναφέραμε το πρώτο τεύχος, να πούμε ότι καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές το “They call her Jack” έχει κυκλοφορήσει τρία τεύχη, τα οποία είναι τα εξής: 1. “Welcome to the human race” 2. “Bad moon rising” 3. “Mojave Red” Και κάπου εδώ να πούμε ότι το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε 15/04/2022 στα πλαίσια του ComicDom, ενώ το τρίτο τον Μάρτιο του 2023 πάλι στο ComicDom. Εν κατακλείδι, αν και διάβασα μόνο το πρώτο τεύχος, το συγκεκριμένο κόμικ μού κέντρισε το ενδιαφέρον και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και την συνέχεια των περιπετειών της Jack. Προτείνεται στους λάτρεις των δυστοπικών σεναρίων και είμαι σίγουρος ότι δεν θα μετανιώσουν για την επιλογή τους. Πολύ ικανοποιημένος έμεινα κι από τον εικαστικό τομέα. Έχουμε ένα σχέδιο ζωντανό κι άρτια περιγραφικό, που δίνει περισσότερη έμφαση στους χαρακτήρες και τις σκηνές δράσης, παρά στα τοπία. Η απόδοση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, το ίδιο και η απόδοση της βίας. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική και την ιδιοσυγκρασία της πλοκής. Γενικά, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα έχουμε μία πολύ τίμια προσπάθεια. Εκδοτικά έχουμε ένα μεσαίο (προς μικρό) έντυπο το οποίο φέρει καλής εκτύπωσης και ποιότητας, ματ χαρτί στο εσωτερικό και λίγο πιο παχύ χαρτί στο εξώφυλλο. Αρκετά καλή δουλειά για φανζίν. Συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε, εκτός από μερικούς λογαριασμούς του δημιουργού στα social medias. Οι εσωτερικές σελίδες είναι δανεισμένες από τον λογαριασμό του δημιουργού στο Facebook. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Οι λογαριασμοί του δημιουργού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Εκτός από την έκθεση και την έκδοση «Ένα γλυκό ξημέρωμα – 14 ιστορίες για την Αθήνα της Κατοχής», το θέμα της ναζιστικής Κατοχής της Αθήνας βρίσκεται στο επίκεντρο και της νέας δουλειάς που ετοιμάζει εδώ και καιρό ο Κωνσταντίνος Ρουγγέρης, ο οποίος παρουσίασε πρόσφατα λίγες σελίδες από το έργο του με τίτλο «Τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης». Εικονογράφος, δημιουργός κόμικς και γελοιογράφος, ο Κωνσταντίνος Ρουγγέρης με την πλούσια εικαστική του παιδεία (σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης) και τη μάχιμη πολιτική του στάση, φιλοτεχνεί μια ιδιαίτερη μυθοπλασία με βάση το πνεύμα και το ζοφερό κλίμα της εποχής με πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους που αντιστέκονται έμπρακτα στον ναζισμό. Οι 19 σελίδες της αυτοέκδοσης που κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Athens Comicdom Con τον περασμένο Μάιο αποτελούν ένα μικρό δείγμα και ταυτόχρονα ένα ελπιδοφόρο προοίμιο της μεγάλης ιστορίας που πρόκειται σύντομα να ολοκληρωθεί και να βγει στα βιβλιοπωλεία. Στις λίγες αυτές σελίδες ένας νεαρός άνδρας περιφέρεται αιμόφυρτος στους δρόμους της πόλης, την ώρα που οι Γερμανοί μαζεύουν κόσμο για αγγαρείες και εκτελούν εν ψυχρώ Έλληνες που σπεύδουν να τον βοηθήσουν. Τον πλησιάζουν όμως και μέλη της Αντίστασης με όπλα και προκηρύξεις που δεν ανέχονται άλλο την υποδούλωση και την ταπείνωση. Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, πέρα από τα εξαιρετικά σχέδια και τον αγχωτικό ρυθμό της αφήγησης με τους Γερμανούς να καραδοκούν σε κάθε γωνιά της Αθήνας, είναι η τεκμηρίωση και η ακρίβεια του Ρουγγέρη, ο οποίος έπειτα από ενδελεχή και μακροχρόνια μελέτη αποδίδει με κάθε λεπτομέρεια τα πραγματολογικά στοιχεία, τις ενδυμασίες των ανθρώπων, τα κτίρια, τους δρόμους της πόλης, τα οχήματα, τις στολές, τα όπλα των κατακτητών κ.λ.π. Ρίχνοντας έτσι ακόμα περισσότερο φως σε μια σκοτεινή, εφιαλτική περίοδο της Ιστορίας που δεν πρέπει να ξεχαστεί όσο ο ναζισμός και οι παραφυάδες του απειλούν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και το σχετικό link...

Το νέο κόμικς της Δήμητρας Νικολαΐδη «Τελετουργίες» είναι μια ανθρώπινη και γλυκιά ιστορία για την αποξένωση, τον επαρχιακό μικρόκοσμο και τους αληθινούς δεσμούς αγάπης. «Σε αυτόν τον τρομακτικό κόσμο, το μόνο που έχουμε είναι οι δεσμοί που φτιάχνουμε», είναι μία από τις εμβληματικότερες ατάκες της τηλεοπτικής σειράς «Bojack Horseman», φράση που μοιάζει να αποτυπώνεται ακριβώς στο νέο κόμικ της Δήμητρας Νικολαΐδη «Τελετουργίες». Για όσους παρακολουθούν στενά τα ελληνικά κόμικς, το όνομα της Νικολαΐδη δεν είναι άγνωστο: άξια εκπρόσωπος της νέας γενιάς Ελλήνων δημιουργών με επτά δικά της κόμικς (συνειδητά αυτοεκδόσεις) που ξεχωρίζουν για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα και τα πρωτότυπα σενάρια («Πείνα η Απηνής», «Στα Βαθιά Ρέματα» κ.ά.). Στις «Τελετουργίες», μετά από ένα τρακάρισμα ο ηλικιωμένος Μανώλης διασώζει τον οδηγό του αυτοκινήτου, Αργύρη, που ξυπνά με αμνησία. Ο Μανώλης, ζώντας μόνος σε ένα απομακρυσμένο σπίτι, αναλαμβάνει να φροντίσει τον νεαρό, μια και «στο δάσος ζει ένα θηρίο όπου μόνο στο σπίτι του μπορεί να προστατευτεί κανείς από αυτό». Έτσι, οι δύο πρωταγωνιστές βιώνουν μια παράδοξη μα γαλήνια συγκατοίκηση, με τις γεροπαραξενιές του Μανώλη, την εμμονή του με το θηρίο και με φαγητά που μυστηριωδώς εμφανίζονται στην πόρτα του σπιτιού! Διαβάζοντας την ιστορία με αφηγητή τον Αργύρη, του οποίου η αμνησία αποδεικνύεται γρήγορα μια ψεύτικη πρόφαση για εξαφάνιση, η αλήθεια για τον Μανώλη ξετυλίγεται μαζί με την ταυτότητα του ατόμου που φέρνει το φαγητό στην πόρτα: της Βούλας. Με φόντο το ανώνυμο καταγάλανο νησί, οι τρεις πρωταγωνιστές φέρουν τραύματα που τους έχουν βγάλει εκτός της φυσιολογικής τροχιάς της ζωής: ο γερο-Μανώλης και η Βούλα κουβαλούν το ίδιο, με τον πρώτο να οδηγείται στην απομόνωση, στην άρνηση και στην κατασκευή του «θηρίου», που δεν είναι άλλο από τις κακές γλώσσες και τον εμπαιγμό του χωριού. Ο Αργύρης από την άλλη, βιώνει κατάθλιψη και ματαιότητα για τη ζωή. Οι ήρωες, από τις απώλειες και τον εγκλεισμό στον εαυτό τους, καταλήγουν να βρίσκουν ο έναν στον άλλο λόγο να ορθοποδήσουν, να επουλώσουν τα τραύματα και να επιστρέψουν στη ζωή. «Είχα κατά νου τις διαδικασίες που γίνονται μετά τον θάνατο κάποιου – οπότε πολύ κυριολεκτικά (οι “Τελετουργίες”) αναφέρονται στο μεταθανάτιο τελετουργικό (…) κι έχουμε έναν χαρακτήρα, τον παππού, που σαν να έχει μείνει κολλημένος σε ένα κομμάτι της διαδικασίας», γράφει η Νικολαΐδη. Με πολυεπίπεδο ρεαλιστικό σχέδιο, έντονα μα αρμονικά χρώματα και προσεγμένη σκηνοθεσία, η δημιουργός βυθίζει τον αναγνώστη σε ένα συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο ταξίδι που δείχνει πως σημασία έχουν οι δεσμοί που φτιάχνουμε και που μας κρατούν στη ζωή. ♦ Το κόμικς «Τελετουργίες» της Δήμητρας Νικολαΐδη κυκλοφορεί στα καταστήματα κόμικς της Αθήνας Solaris και Comicstrip. Και το σχετικό link...

Αυτοέκδοση από τον Απρίλη του 2019. 10 τετρασέλιδες ερωτικές ιστορίες από 10 γυναίκες δημιουργούς. Περιεχόμενα 1ου τόμου Big Love - Έλενα Γ. (Έλενα Γώγου) Φιλότεχνοι - Γεωργία Ζάχαρη Satyr - Roberta Γιαϊτζόγλου Watkinson Netflix & Chill - Poisoner (Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου) Ρομαντισμούλης - Lussaki (Λουκία Τζωρτζοπούλου) Έρχομαι - Στέλλα Στεργίου Gay Porn - Darina Miroshnichenko Saturnidae - Σ.Π. (Σιαδώρα Παπαθεοδώρου) Το Απέναντι Μπαλκόνι - Σμαρ Το Μπεκ - Ραφαέλλα Κόνη Πρόσθετα έχει 3 σελίδες με μίνι βιογραφικά των δημιουργών, με λινκς στα fb και insta τους καθώς και ένα δισέλιδο Μπίνγκο από τη Στέλλα Στεργίου. Λόγω του δεσίματος του κόμικ, αλλά και του ότι έχουμε 10 ιστορίες με 10 διαφορετικές τεχνοτροπίες, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αντ'αυτού ένα κολλάζ που έχουν ανεβάσει στο φβ με καρέ από κάθε ιστορία για να πάρετε μια ιδέα. Μην παρασύρεστε από το απαλό ροζ. Το κόμικ μέσα είναι ξεκάθαρα α/μ. Πριν από πολλά χρόνια, προ GC, ο Valt σκάναρε και διαμοίραζε κομιξάκια σε γνωστό τορρεντάδικο εκείνης της εποχής. Πέραν από τα τυπικά, σκανάριζε και τσοντούλες (λχ Comics Erotica). Μια διαπίστωση που είχε κάνει ήταν πως τις τσόντες τις κατέβαζαν κυρίως γυναίκες Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το τι θα πίστευε κανείς αναλογιζόμενος τα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι τσόντες, σε κόμικ ή σε ταινίες, είναι ένα ανδρικό σπορ. Νομίζω πως αυτή η ανθολογία στοχεύει και εκεί. Πέραν του να κάνουν τον χαβαλέ τους οι δημιουργοί, να θυμίσουν/τονίσουν/ενημερώσουν ότι ο ερωτισμός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους άνδρες και ότι το γλύψιμο, τα ερωτικά βοηθήματα και οι φαντασιώσεις αρέσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου Όπως κάθε ανθολογία, άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Το σχέδιο διαφέρει. Και οι ιστορίες διαφέρουν. Άλλες έχουν έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο, άλλες το ερωτικό, άλλες το χυδαίο. Well, είναι μια ανθολογία Με κοινό τόπο το σεξ Έχει λόγο ύπαρξης? Ναι. Πρωτοφανώς για εμένα (που έχω θέμα με τα κόμικ με το μεγάλο νόημα ή την οιαδήποτε πολεμική) η αξία του στο να πει ότι το ερωτικό κόμικ (και όχι μόνο) αφορά και τις γυναίκες προσπερνά την οιαδήποτε καλλιτεχνική αξία του κάθε έργου της ανθολογίας. Βέβαια, ασχέτως του άμα αρέσει ή δεν αρέσει το κάθε στυλ, είναι καλοδουλεμένες δουλειές. Αυτές τις μέρες, Απρίλης 2021, ρολλάρει μια καμπάνια στο Kickstarter για την έκδοση του 2ου τόμου με τίτλο "Αθήνα ένα μεγάλο κρεββάτι". Ήθελαν να μαζέψουν 7506 ευρώ, έχουν ήδη μαζέψει 11332 και κάποια από τα καλούδια έχουν καπαρωθεί. φβ επίσημο σάητ

Από το οπισθόφυλλο... Έρχονται τα λαχανάκια από τις Βρυξέλλες; Τί ώρα περάνει το λεωφορείο; Ξεχωρίζει ένα εγγόνι το φαγητό της γιαγιάς του; Μπορούν μερικές γριές να ληστέψουν μια τράπεζα; Που πάνε οι γριές όταν δεν πάνε εκκλησία; Πλέκουν σεμεδάκια ή μήπως... όχι; Μια σουρεάλ ιστορία, με πρωταγωνίστριες ένα τσούρμο γριές, ξεχασμένες στην πόλη, περικυκλωμένες από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Βελονάκι, κέντημα και Άγιος ο Θεός. Απέναντί τους ο παπάς της ενορίας που έχει χάσει το ποίμνιό του. Όμως η ζωή δε σταματά στα 85... και οι γριές δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια. Δεν έχουν χρόνο να χάσουν. Δεν έχουν αναστολές. Είναι άγριες. Αυτοέκδοση με ιδιαίτερο σχέδιο και έντονα χρώματα σε ολίγον τι σκοτεινό περιβάλλον. Το σενάριο μου φάνηκε αρκετά καλό και το διάβασα με ενδιαφέρον. Περιλαμβάνεται βιογραφικό της δημιουργού με εύθυμες πινελιές... Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους...

Απρίλιος του 2023 κι ο Χρήστος Καρακίτσος δημιουργεί μία όμορφη αυτοέκδοση με θέμα ένα λογοτεχνικό έργο του Edgar Allan Poe, που φέρει τον τίτλο “Never Bet the Devil Your Head”. Το έργο περιγράφει την περιπετειώδη ζωή του Toby Dammit, ενός μποέμ χαρακτήρα, μέσα από τα μάτια του στενού του φίλου, ο οποίος προσπάθησε να τον φέρει στον δρόμο της αρετής, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο. Ο Toby Dammit, λοιπόν, λόγω της βιαιότητας που γνώρισε στην παιδική του ηλικία από την αυταρχική μητέρα του, απόκτησε πολλές κακές συνήθειες, με την μεγαλύτερη να είναι το πάθος του για τον στοιχηματισμό. Έβαζε στοίχημα για τα πάντα, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Τα στοιχήματά του έφταναν σε τέτοιο σημείο εξάρτησης, που πολλές φορές προκαλούσε τους γνωστούς του προφέροντας την φράση “Στοιχηματίζω το κεφάλι μου στον διάβολο”! Ξεχνάει, όμως, ότι όταν προκαλείς τον δαίμονα, πάντα το πληρώνεις… Ομολογώ ότι ο Χρήστος έχει φτιάξει μία όμορφη μεταφορά του έργου και φάνηκε από την αρχή κιόλας του κόμικ ότι υπάρχει σεβασμός προς αυτό. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη, εισάγει στον αναγνώστη τους πρωταγωνιστές κι έχει αφηγηματικό χαρακτήρα, καθώς όλες τις πληροφορίες τις παίρνουμε από τα “χείλη” του φίλου του Dammit. Αν και ριψοκίνδυνη μία τέτοια πρακτική γιατί το κόμικ κινδυνεύει να χάσει την πλαστικότητά του, παρόλα αυτά πιστεύω ότι δούλεψε άψογα, διατηρώντας το γκροτέσκο κλίμα της εποχής και των συνθηκών του έργου. Πολλά μπράβο στον δημιουργό. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια που νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις των ιστοριών τρόμου εποχής, καθώς επίσης και τους φαν του θρυλικού Πόε. Το σχέδιο μοιάζει με γκραβούρα κι αποτελείται από μονοσέλιδα καρέ σχεδόν στην συντριπτική πλειοψηφία του έργου. Οι χαρακτήρες είναι δυσανάλογα δομημένοι, με έμφαση στην υπερβολή των κεφαλιών τους, αλλά αυτό συμπεραίνω ότι δεν οφείλεται σε έλλειψη ταλέντου του Καρακίτσου, αλλά στην προσπάθεια αποτύπωσης της αίσθησης του τρόμου που θέλει να περιγράψει το σενάριο. Έξυπνη κίνηση, αν θέλετε την γνώμη μου. Έξυπνη κίνηση, επίσης, είναι και η επιλογή των τόνων του άσπρου και του μαύρου που ενισχύει το σκοτεινό τοπίο του 19ου αιώνα. Το πιο δυνατό σημείο του εικαστικού τομέα, πιστεύω ότι είναι το μελάνωμα και οι σκιάσεις που έχουν επιτευχθεί! Ακόμα και η γραμματοσειρά είναι το ίδιο καλόγουστη και πιστή στο όλο concept! Η έκδοση έχει μεγάλο μέγεθος και είναι δεμένη με την καθιερωμένη καρφίτσα. Οι σελίδες στο εσωτερικό αποτελούνται από ματ χαρτί, που όμως έχει μία εξαιρετική εκτύπωση, που σε συνδυασμό με τα ολοσέλιδα καρέ-γκραβούρες, δημιουργούν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το εξώφυλλο έχει τίμιο πάχος, αλλά προσωπικά θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα στις άκρες από την υγρασία. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Κι αν αναρωτιέστε πού οδηγεί το QR code που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, οδηγεί στον λογαριασμό του δημιουργού στο Facebook. Κλείνοντας να πούμε ότι η μακάβρια ιστορία του Toby Dammit έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον και της Έβδομης Τέχνης. Μπορείτε να απολαύσετε την ταινία μικρού μήκους και στο YouTube. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ο Ευάγγελος Καλογερογιάννης, εμπνευσμένος από την δράση της σημαντικής ακτιβίστριας Άννας Μαρίας Στεφάν στον τομέα της στήριξης κακοποιημένων ατόμων, δημιουργεί ένα κόμικ με τον τίτλο “Vigilantes”. Όλα ξεκινούν με μία νεαρή μητέρα, η οποία επισκέπτεται μαζί με το μικρό της παιδί έναν Ιερό Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Όταν ο γιος της την ρωτάει για ποιον λόγο, ενώ εκείνη δεν φημίζεται για την πίστη της, παρόλα αυτά ανάβει κερί στον εν λόγω Άγιο, εκείνη προσφέρεται να του αφηγηθεί τον θρύλο Του. Έναν θρύλο που δεν είναι ακριβώς Εκείνου, αλλά ενός ανθρώπου που την γλίτωσε από το κακό και το πλήρωσε ακριβά! Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα σενάριο αλληγορικό, το οποίο εμπλέκει δεξιοτεχνικά τόσο την θρησκευτική πίστη, όσο και την στυγνή πραγματικότητα, η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι ρόδινη. Μέσα από την πλοκή ξετυλίγεται η ζωή μίας κοπέλας που από την αγκαλιά των δικών της βρέθηκε στα χέρια μαστροπών κι εκμεταλλευτών. Κι εκεί που θα νόμιζε ο καθένας ότι έχει χαθεί κάθε ελπίδα, ξεπροβάλλει ένας σύγχρονος άγιος, ο οποίος δεν διστάζει να ρισκάρει ακόμα και την ίδια του την ζωή, προκειμένου να φέρει πάλι το δίκαιο σε αυτόν τον σκληρό κόσμο. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι στην συντριπτική πλειοψηφία της πλοκής έχουμε αφηγηματικές λεζάντες και πολύ λίγα είναι τα “μπαλονάκια” των διαλόγων. Αυτό πιστεύω ότι δίνει έναν χαρακτήρα περισσότερο μυθιστορηματικό στο κόμικ. Πρόκειται για ένα σενάριο που μίλησε στην καρδιά μου για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δημιουργεί έναν τέλειο παραλληλισμό ανάμεσα στην πίστη και την δικαιοσύνη, μία καλογραμμένη αφήγηση, η οποία συγκινεί και συναρπάζει, ανάλογα την περίσταση, ενώ δεν παραλείπεται και το ερωτικό στοιχείο που φέρνει περισσότερες ρεαλιστικές υφές στην υπόθεση. Τέλος, έχουμε ένα φινάλε άκρως ρεαλιστικό, που δεν χαϊδεύει αυτιά και δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις καταστάσεις. Δίνει ελπίδα, αλλά τονίζει ότι οι πληγές που ανοίγουν συνήθως δεν μπορούν να κλείσουν εύκολα. Καμιά φορά δεν κλείνουν καθόλου… Συμπερασματικά, είναι μία δουλειά που μου άρεσε αρκετά και σίγουρα θα ήθελα να έχει μεγαλύτερη έκταση και περισσότερες λεπτομέρειες. Προτείνεται σε όλους, όσοι θέλουν να διαβάσουν κάτι σοβαρό και ρεαλιστικό. Το σχέδιο αποτελείται από μεγάλα καρέ, ικανά να χωρέσουν πολλές λεπτομέρειες. Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε αδιάφορο, αλλά σίγουρα θα το προτιμούσα λιγότερο στατικό από ότι είναι. Οι χαρακτήρες δεν βγάζουν τις απαραίτητες εντάσεις στις κινήσεις τους, αλλά ομολογώ ότι είναι διακριτά τα συναισθήματά τους στα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου δένουν όμορφα με το σενάριο, ενώ και οι σκιάσεις (που φαίνεται να έχουν γίνει με μολύβι) έχουν αξιοπρέπεια. Τέλος, η γραμματοσειρά μοιάζει να έχει γίνει στο χέρι, αλλά παρόλα αυτά την βρήκα εντάξει. Σε γενικές γραμμές έχουμε μία μέτρια, προς καλή δουλειά στον εικαστικό τομέα, ο οποίος σίγουρα δεν μπορεί να υπερκεράσει τον σεναριακό. Η έκδοση έχει μεγάλο σχήμα και το δέσιμό της έχει γίνει με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ τα εξώφυλλα έχουν γκοφρέ υφή, που φέρνει στο μυαλό αυτοεκδόσεις της δεκαετίας του ‘80. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε την βιογραφία της Άννας Μαρίας Στεφάν, καθώς και του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Συνέντευξη του δημιουργού Σκίτσα, δουλειές και αφίσες του Βαγγέλη Καλογερογιάννη

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και οι περισσότερες από τις οικοσκευές που χρησιμοποιούμε γίνονται όλο κι εξυπνότερες, προσφέροντας στους χρήστες τεράστια βοήθεια στην καθημερινότητά τους. Αλήθεια, όμως, έχετε αναρωτηθεί πώς αισθάνονται αυτές για την, πολλές φορές βίαιη, χρήση που αναγκάζονται να υποστούν, καθώς και για τους χειριστές τους? Αυτή την σκέψη έκανε ο/η Pliatsiko (δυστυχώς δεν γνωρίζω το πραγματικό του/της όνομα) κι έφτιαξε ένα φανζίν, αφιερωμένο στις “Οικοσκευές”. Σε αυτή την αυτοέκδοση θα βρούμε 16 μικρές ιστορίες, 100% σουρεαλιστικές, με πρωταγωνιστές διάφορες οικοσκευές, όπως ηλεκτρική σκούπα, φρυγανιέρα, σεσουάρ για τα μαλλιά, τηλεόραση, κλιματιστικό, ακόμα και σόμπα αλογόνου, να επικοινωνούν πρωτίστως με τον αναγνώστη και καμιά φορά και με τον κάτοχό τους. Προσωπικά η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών με άφησε ικανοποιημένο. Υπήρχαν, φυσικά, και κάποιες που τις βρήκα ότι υστερούσαν χιουμοριστικά. Είναι γρήγορες, ευφάνταστες και αυτή τους η πρωτοτυπία νομίζω ότι συμβάλλει στο κωμικό στοιχείο. Το σενάριο και η όλη πλοκή της κάθε περιπέτειας μίας συσκευής έχει το στυλ του στριπ, όχι στην δομή των καρέ, αλλά στο χιούμορ, καθώς η πλακατζίδικη ατάκα έρχεται κυριολεκτικά στην εκπνοή, στο τελευταίο καρέ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ικανοποιητική προσπάθεια στο σενάριο, το οποίο βασίζεται επάνω σε μία έξυπνη ιδέα. Πρόκειται για ένα γρήγορο ανάγνωσμα, που δεν θα σας κάνει να χάσετε τον χρόνο σας και πιστεύω ότι θα διασκεδάσει τους περισσότερους. Προτείνεται σε αναγνώστες που αρέσκονται σε αστείες, πρωτότυπες και γρήγορες ιστορίες. Ο εικαστικός τομέας στηρίζεται σε ένα σχέδιο περιγραφικό και κάπως αφηρημένο, το οποίο θα ήθελα να έχει περισσότερη δομή και ρεαλισμό. Παρόλα αυτά βγάζουμε άκρη και δεν στερεί το κωμικό στοιχείο του σεναρίου. Το ασπρόμαυρο χρώμα μού άρεσε, αλλά όσο και να είμαι προσκείμενος στους τόνους του άσπρου και του μαύρου, εδώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλο χρώμα. Από σκιάσεις και μελάνωμα έμεινα ικανοποιημένος. Εντύπωση κάνει το lettering, το οποίο δεν χρησιμοποιεί μία γραμματοσειρά, αλλά υιοθετεί πολλών ειδών, ανάλογα με την συσκευή. Πχ οι ηλεκτρονικές συσκευές χρησιμοποιούν την κλασική “ψηφιακή” γλώσσα. Πολύ καλό! Η έκδοση, που τυπώθηκε τον Μάιο του 2023 και είδε για πρώτη φορά τα φώτα των προβολέων στα πλαίσια του 17ου Comicdom CON Athens, κυκλοφόρησε σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. Πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική εμπειρία του/της Pliatsiko. Το μέγεθος του εντύπου είναι μικρό και το χαρτί στο εσωτερικό, αλλά και στα εξώφυλλα, είναι ματ κι αρκετά παχύ, που έχει υφή χαρτονιού χαρτοκοπτικής. Η εκτύπωση είναι τίμια, ενώ το χαρτί στο εξώφυλλο έχει πάχος, ικανό να αντέξει τα απότομα ξεφυλλίσματα και την κακομεταχείριση. Συνοδευτικό υλικό δεν βρίσκουμε, παρά μόνο δύο σελίδες στο τέλος του κόμικ, που περιέχουν μόνο τα κείμενα όλων των ιστοριών, μεταφρασμένα στα Αγγλικά. Μία πρακτική που προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά!. Πολλές ευχαριστίες στον @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Η επίσημη ιστοσελίδα του/της δημιουργού

Η Ειρήνη Σπαντιδάκη με την παρούσα αυτοέκδοσή της θέλει να κάνει γνωστό στους αναγνώστες της την ταραχώδη ζωή της Χατσεπσούτ. Όλα ξεκινούν στον μεγαλοπρεπή ναό Ντέιρ ελ Μπάχρι, όπου είναι ημέρα τελετής. Συγκεκριμένα πρόκειται να έλθουν εις γάμου κοινωνία η βασίλισσα με τον Φαραώ Τούθμωσι II, ο οποίος τύγχανε να είναι κι ετεροθαλής αδελφός της. Όταν, όμως, ο Φαραώ κάνει εξώγαμο παιδί και μάλιστα αγόρι, η Χατσεπσούτ αντιλαμβάνεται ότι η κόρη της, Νεφερούρε, χάνει τα πρωτεία για την βασιλεία. Έτσι εξυφαίνει ένα σατανικό σχέδιο για να στρέψει τα γεγονότα και τις καταστάσεις υπέρ της. Αν κι άλλα διαβάζουμε για τον βίο της πρωταγωνίστριας, εντούτοις, η Σπαντιδάκη δημιούργησε ένα κόμικ, που από την μία έχει ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς πείθει τον αναγνώστη να εμβαθύνει στην ζωή της Χατσεπσούτ κι αφετέρου εξυφαίνει μία πλοκή με μυστήριο, βία, ανατροπές, αλλά και στοιχεία μεταφυσικού. Θα έμενα απόλυτα ικανοποιημένος, λοιπόν, αν το σενάριο είχε μεγαλύτερη και πιο αργή ροή και φυσικά ήταν περισσότερο σε έκταση. Οι 16 μόλις σελίδες, συμπεριλαμβανομένες και των εξώφυλλων, αναγκάζουν την πλοκή να βιαστεί σε μεγάλο βαθμό, γεγονός αποτρεπτικό για την απολαυστική ανάγνωση. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που λέει κάτι ωραίο, αλλά το λέει με άγουρο, βιαστικό κι απότομο τρόπο. Θα το διάβαζα 100% σε μία μορφή graphic novel. Προτείνεται σε όλους όσοι αρέσκονται σε ιστορικά μυστήρια και βασιλικές πλεκτάνες, οι οποίοι δεν σηκώνουν το λάβαρο της ιστορικής ακρίβειας και ούτε περιμένουν μεγάλη διάρκεια. Οι υπόλοιποι ας το διαβάσουν με δική τους ευθύνη. Ο εικαστικός τομέας είναι ιδιαίτερος, καθώς μοιάζει με ένα είδος κολάζ. Το σχέδιο “παίζει” με τις σκιές, αλλά διακρίνω μία ανισορροπία στον ρεαλισμό των καρέ. Κάποια τα βρήκα εντελώς επίπεδα κι άτονα κι άλλα αρκετά τίμια και με βάθος. Παρόλα αυτά, έχουμε μία όμορφη απόδοση των τοπίων και του εσωτερικού του παλατιού. Ο χρωματισμός μού άρεσε αρκετά. Υπάρχει μία μεγάλη παλέτα γήινων χρωμάτων, αλλά και του μπλε του νυχτερινού ουρανού (σαν αυτό που βλέπουμε στο εξώφυλλο), το οποίο κυριολεκτικά το απόλαυσα! Η έκδοση είναι μεγάλη σε μέγεθος, αλλά το χαρτί της είναι γυαλιστερό μεν, φθηνό δε. Παρόλα αυτά έχουμε μία ικανοποιητική απόδοση των χρωμάτων στην εκτύπωση. Δυστυχώς το εξώφυλλο έχει το ίδιο πάχος με το εσωτερικό και σε συνδυασμό με τις μεγάλες διαστάσεις, καθιστούν το έντυπο επιρρεπές στα τσαλακώματα. Συνοδευτικό υλικό ή κάποια άλλη πληροφορία δεν υπάρχει. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Φέτος κυκλοφόρησε το αναθεωρημένο, έγχρωμο όμνιμπους της Σκιτσούχτρας. Περιέχει σχεδόν ότι έχει εκδοθεί από Σκιτσούχτρα, μερικά νέα στριπάκια, ενώ, όπως λέει ο δημιουργός, πολλά στριπ ξανασχεδιάστηκαν εξ ολοκλήρου.